Wij zoeken jouw verhaal!

Beste bezoeker,

Allereerst hartelijk bedankt voor het bezoeken van deze website! Dagelijks wordt deze site door veel bezoekers bezocht en worden er ook veel dankberichten verstuurd door mensen die iets hebben gehad aan de informatie en de ervaringen op de website. Soms kwam er zoveel mail binnen dat het niet altijd gelukt is om tijdig op alle berichten te reageren. Excuses daarvoor.

Wanneer je deze website bezoekt dan is dat vaak met een onprettige reden. Je bent, op wat voor manier dan ook, in contact gekomen met een narcist of iemand die narcistische trekken vertoont. Misschien ben je op zoek naar antwoorden op vragen waar je al lange tijd mee rondloopt en hoopt deze antwoorden hier te kunnen vinden.

Herkenning en steun

Wanneer je met een narcist te maken hebt (gehad) kun je je soms erg eenzaam of verward voelen. Er gebeuren dingen die je gewoon niet aan anderen uit kunt leggen die nog nooit met narcisme in aanraking zijn gekomen.

Veel bezoekers geven aan dat ze ontzettend blij zijn met de herkenning die ze voelen bij het lezen van verhalen van anderen. Het gevoel krijgen dat ze niet de enige zijn die zoiets heftigs meemaakt. Graag lezen hoe anderen met bepaalde situaties omgaan. En steun vinden in verhalen van mensen die zichzelf uiteindelijk weer teruggevonden hebben.

Jouw verhaal delen

Er zijn al veel verhalen op deze website gedeeld, maar er is altijd ruimte voor meer! Wij zijn specifiek op zoek naar verhalen van mensen die niet meer ‘midden in de chaos’ zitten, maar het ergste achter de rug hebben.

Dit kan zijn omdat ze contact uiteindelijk verbroken hebben of een manier gevonden hebben om met de situatie om te gaan zonder zichzelf te verliezen.

Heb jij te maken gehad met een narcist en zou jij jouw verhaal ook willen delen? Je helpt daarmee heel veel anderen die op zoek zijn naar ervaringen zoals die van jou!

Je verhaal delen lucht niet alleen op voor jezelf. Je doorbreekt hiermee de stilte en kunt je kennis en ervaring delen met anderen die in een vergelijkbare situatie zitten maar daar nog niet over durven te praten.

Het maakt niet uit of het verhaal over je partner gaat, je ouders, je baas, je broer of zus of over jezelf. Hoe meer verschillende verhalen, hoe meer alle verschillende bezoekers van deze website er iets aan kunnen hebben.

Er is altijd iemand die zich herkend of gesteund voelt door jouw verhaal.

Het opschrijven van je verhaal kan voor jezelf ook fijn zijn. Het kan opluchten om alles eens op een rijtje te zetten wat er is gebeurd. Het helpt om heftige dingen van je af te schrijven. En jouw verhaal wordt graag gelezen door anderen die in een gelijksoortige situatie zitten.

Wat voor verhalen zoeken jullie?

Het antwoord hierop is erg lastig omdat er zoveel verschillende situaties kunnen zijn waarin iemand heeft gezeten/zit met betrekking tot narcisme. Misschien ben je opgegroeid met narcistische ouders, misschien heb je een narcistische baas of collega, of heb je in je omgeving te maken met narcisme, bijvoorbeeld een familielid. Je kunt ook een relatie hebben (gehad) met een man of vrouw waarvan je vermoedt dat hij of zij een narcist is.

Wij hopen op zo veel mogelijk verschillende authentieke verhalen zodat iedere bezoeker van onze site er iets aan heeft.

Er zijn verder geen regels voor inzending. Er is geen minimum of maximum lengte. Je verhaal zal ook niet aangepast worden, tenzij het spelfouten bevat of tekstueel niet klopt. Belangrijkste is dat de kern van jouw verhaal ook van jou blijft. Jouw verhaal wordt dus niet gewijzigd.

Het is natuurlijk belangrijk dat de privacy van een ieder gewaarborgd blijft. Daarom zullen alle verhalen die binnenkomen anoniem geplaatst worden.

Indien je interesse hebt om je verhaal te delen met anderen en hier wellicht anderen mee te helpen, deel dan je verhaal onderaan deze pagina.

Carolina

"Via NarcismeGids wil ik meehelpen om het stilzwijgen rondom narcisme te doorbreken. Dit doe ik door kennis en tips te verspreiden en ruimte te bieden voor het delen van ervaringen door (ex-)slachtoffers."

Why - november 28, 2017

Graag zou ik wat advies krijgen. Ik ben al een aantal jaar met mijn man samen en ik krijg steeds meer het idee dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Het lijkt of hij spelletjes met me speelt. En nu z’n laatste game: hij wil in relatietherapie. Ik ben nu heel bang dat hij de therapeut gaat inpalmen. Dat hij de boel gaat verdraaien en alles bij mij gaat neerleggen. Momenteel beweert hij dat het slecht met hem gaat en dat hij hulp nodig heeft maar m’n onderbuik zegt dat het een tactiek is. Heeft iemand tips hoe ik me het beste kan opstellen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat die therapeut doorziet wat er speelt. Ik durf die persoon niet zelf te benaderen en m’n zorgen te delen. Ik durf er niet op te vertrouwen dat dat goed gaat. Wat is wijsheid? Heeft iemand hier ervaring mee?
Sterkte allemaal!!

Jinxed - november 25, 2017

Ik wil zo graag bij hem weg maar ik weet niet hoe… Na het lezen van een artikel kom ik er langzaam maar zeker achter dat mijn partner narcist is. Meer dan 20 jaar heb ik een relatie met hem. Ik heb altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte aan hem maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Deze relatie is zo leeg, zo eenzaam en zo vermoeiend. Hij heeft de schuld hiervan altijd bij mij gelegd. Ik ben niet goed genoeg. Op een gegeven moment ging ik dat nog geloven ook. Verschillende keren zag ik het leven niet meer zitten en liep ik helemaal vast. Leeg, moe, gestript van mijn persoonlijkheid, klein, onzeker en bang voor de grote boze wereld heb ik keer op keer psychische hulp gezocht omdat ik gek was. Ok, er kwam uit dat ik adhd heb en die diagnose was voor mij het teken dat alle problemen in de relatie echt door mij komen. Tot dat artikel… Ik heb eraan getwijfeld maar hoe meer ik lees, hoe meer ik toch echt wel herken. Ik dacht altijd dat ik zo authentiek was maar ik ben een schaduw van wie ik was. ik ben niet meer vrolijk en praterig als hij thuis is. Dat mag niet want dat vind hij te druk. Er komt geen bezoek meer want dan kan hij zijn series niet kijken of niet gamen. Ik kijk niet naar programma’s die ik leuk vind omdat hij zit te gamen. Er word niet gesproken want er valt niets te zeggen. Ik leef in mijn eigen huis alsof ik een geest ben. Het grappige is dat als hij buitenshuis is of op een feestje dat hij zo gezellig en sociaal is en ik sta er maar een beetje als sociaal gehandicapt dom vrouwtje bij. Er word zo gemakkelijk gesproken over weggaan. Ik wil al jaren weg maar hij heeft me financieel in de kneep en met twee grote kinderen kun je niet zomaar bij iemand in gaan tot je misschien over een half jaar eindelijk eens een huis krijg. En zonder geld.. Hoe ga ik dat in hemelsnaam doen… Het is heel erg maar soms hoop ik gewoon dat hij zichzelf onderweg dood rijdt zodat wij vrij kunnen zijn.

    M - november 26, 2017

    Je kan meer dan je denkt, ondanks alle apen en beren op de weg die je nu ziet, zoek hulp, ga met een psycholoog praten, Ik heb ze ook allemaal gezien die apen en beren, maar hulp zit vaak in onverwachte hoekjes. Er zijn mensen die om je geven,, wel van je houden ook al ben je in een sociaal isolement geraakt door hem. heb nog nooit zoveel gejankt als de laatste 2 maanden. meneer ligt nu weer het hele weekend met zijn nieuwe liefde god weet wat te doen, nog 6 weken doorbijten en dan is het doei en niet tot ziens, ga hem op alles blokken, FB, app, mail , alles. Wil nooit meer iets met hem te maken hebben. Herstellen van een narcist, duurt wel even denk ik. JIJ kan het ook!! hopen op een ongeluk………..tsja vergeet het maar. neem je leven in eigen hand en GA WEG, geloof me. Ook jij hebt recht op geluk en hij is ziek. Het kan hem geen bal schelen hoe jij je voelt of wat je denkt, jij bent immers gek weet je nog. sterkte!!

M - november 14, 2017

Zelf zit ik momenteel in een scheidingsprocedure met een narcist, hel is het. O in het begin was het prins charming, zo lief, zo zorgzaam. Alhoewel ik wel vreemde trekjes zag, maar weet dit aan zijn traumatische jeugd, hij vertrouwde niemand en geen van mijn vrienden was goed genoeg. Maar hij had zijn mooie momenten en ik hield van hem. Tot na ons trouwen……………het holde bergafwaarts, hij had me nu immers!
Een kei met woorden is hij, je raakt er verstrikt in. Bij een ruzie nooit ergens inhoudelijk op in gaan, maar doorzagen over een detail ( wanneer was dat dan, welke dag, hoelaat) gek word je ervan en het is altijd mijn schuld. Fingerpointing dat kunnen ze als de beste, ze zijn nooit zelf ergens verantwoordelijk voor. Met hen is immers niks mis, nee jij bent de psycho, jij hebt hulp nodig. Manipuleren als de beste om iets van je gedaan te krijgen, terwijl je een 10 minuten ervoor nog bent uitgemaakt voor rotte vis ( met echt heel andere woorden) Wat je ook probeert, niks is goed, hij ziet altijd wel een puntje waaruit ( vlgs hem) blijkt dat je hem afzeikt en daar gaat hij op door en door en door. Ik ben de bitch, ik ben door en door slecht, er zal nooit nog 1 man van mij houden. Letterlijk: wie wil jou nou, met je K karakter?!!! en bedankt he! Toen ik erachter kwam dat ik te maken had met een narcist en ben gaan lezen, was het een 1000 procent feest der herkenning ( nou feest?) Een narcist kan met niemand een echte relatie aangaan, niet met jou, niet met zijn kinderen cq kleinkinderen, niet op zijn werk ( groot autoriteitsprobleem) waardoor het keer op keer mis gaat, maar nooit aan hem ligt, altijd aan de ander. Hij is DE koning, het hele universum draait om hem.

Inmiddels is er van mijn oude IK weinig meer over en ga goddank scheiden, meneer is gelijk gaan daten en zit uren te chatten en bellen met deze en gene. Het liefst zo openbaar, dat ik alles kan verstaan, zo respectloos, zo kwetsend, arm nieuw slachtoffer, heb nu al medelijden, maar duw hem graag richting uitgang. Ga maar lekker naar huppelpup. Natuurlijk doet het zeer! Het is niet leuk te horen alle dingen die hij tegen haar zegt, alle lieve woordjes die jij al 10 jaar niet meer hoort, ik verdien ze immers niet. Nee de nieuwe ZIJ is DE ware, ze heeft meer liefde in haar kleine pink, dan jij in je hele lijf.

Nog nooit 1 minuut voor zichzelf gezorgd, altijd teren op anderen en nu moeiteloos, zonder enig gevoel of respect voor mij, hopla naar nummer zoveel. Wat natuurlijk ook weer fout loopt, maar dan ben ik ervan af

Nu moet ik mezelf weer gaan vinden, mijn gevoel van eigenwaarde terugkrijgen, zijn uitlokkingen negeren, tot 100 tellen, veel weg zijn en mijn eigen dingen doen, tot de scheiding rond is

zit je in een relatie met een narcist? RUN voor je leven, lees de tips over scheiden van een narcist en laat je niet gek maken, bij mij is het al te lang doorgegaan, omdat ik steeds maar ( valse) hoop had. Hij is ziek, zal nooit veranderen en jij bent voor altijd ondergeschikt aan hem.

ik wens jullie en mezelf ook sterkte

M

    Y - november 15, 2017

    Beste M, zit ik hier nu mijn eigen verhaal te lezen! Zo herkenbaar gek wordt ik ervan. Ik ga er aan werken om er vanaf te komen maar moet er veel over lezen omdat ik het niet aankondig. 24 uur op mijn lip dus alles moet in het geniep.

      M - november 16, 2017

      yep, zij hoeven niks uit te leggen, jij alles. Waar ga je heen, met wie app je, hoelaat ben je thuis. veel erover lezen is een must, toen ik het eenmaal wist rinkelden alle kwartjes van 16 jaar opeens. Ik wens je veel wijsheid en sterkte……hou hem
      ( zogenaamd) in ere, anders wordt het helemaal een hel

      M

    Bianc - november 23, 2017

    Onvoorstelbaar. Ik lees in jouw verhaal zoveel herkenning dat het mijn eigen verhaal lijkt. Ook ik zit net in de scheidingsprocedure van een narcist. Tjonge, telkens wanneer je denkt dat het niet erger kan komt er weer een nieuwe verrassing die je leven overhoop gooien. Ik ben heel blij dat ik nu eindelijk dit punt heb bereikt en nog ben ik bang hem ergens te ontmoeten waardoor hij mij met zijn praatjes weer terug krijgt in zijn leven.. zijn cirkel waarin hij weer alle regie neemt over mijn leven.. en zelfs over mijn lichaam. Ik heb één doel en dat is vechten voor mijn kinderen en dit houdt mij op de been. Gelukkig kunnen wij bij mijn ouders terecht waardoor er een groot gevoel van veiligheid is en mijn ouders gaan ook met me mee wanneer ik naar huis moet om wat spullen/ kleding te halen omdat ze weten dat hij mij probeert terug te halen. Het moeilijke is dat niemand je begrijpt en dat ik al een jaar om hulp schreeuw, onwijs veel organisaties heb ingeschakeld en zelfs aan hulp voor de kinderen heb gedacht maar nergens vind je hulp. Je staat met je rug tegen de muur. Je moet gewoon vertrekken… Hoe dan? Gelukkig is het mij nu gelukt. Nadat de oudste dochter van huis is weggelopen. Zij heeft mij op het juiste moment de opening geboden en ik ben haar mijn leven lang dankbaar voor deze moedige stap van haar.

      M - november 23, 2017

      als je kinderen hebt is het helemaal een gruwel, waar moet je heen? Knap van je dat je de stap hebt genomen. Na een tijd van verwerken, begint er een ander leven, een onafhankelijk leven, met ooit misschien de liefde die je verdient, die wij allen verdienen.

      M - november 23, 2017

      nog even: inderdaad dat onbegrip ook van mensen om je heen. Je moet zus, je moet zo, gooi hem eruit etc etc jaaaaaaaaaaaaaa als dat zo makkelijk was, had ik dat allang gedaan, weten zij veel ,hoe het is om te leven met een narcist, eng gewoon

        J - november 24, 2017

        ach meeste psychologen begrijpen je niet eens. erg eenzame positie zit je in.
        gr. kind van een narcist.

    i - november 25, 2017

    Je moet het huis uit! Dit is nog steeds ondraaglijk en hij heeft je nog steeds in zijn macht. Heb je geld? Of kan je van iemand wat lenen? Begin desnoods met een airbnb. Neem de controle over. NU!
    Alles zal makkelijker zijn dan de situatie waar je nu in zit! Trap niet in die val met zijn gebel naar anderen, ze mogen hem hebben, hij is de lelijkste asshole die er bestaat en jouw nieuwe IK zou hem nog niet willen, al kreeg je er een miljoen bij.

      J - november 27, 2017

      haha, ja als een narcist dreigt met ‘anders ga ik bij je weg’ is dat de grootste beloning die je ooit kan krijgen van hem. Want ervanaf komen is het moeilijkst wat er is. Hij laat je niet zomaar los. Stalken en heel de shit krijg je erbij.

  • gemini - september 22, 2017

    Als je denkt dat je de uiterste bodem hebt bereikt , in dit geval met mijn narcistische man, gaat het toch nog grenzeloos verder.
    Ik ben op van zijn dagenlange tirades , zijn sadistische lach als ik in huilen uitbarst.
    Na verdenking van vreemdgaan heb ik afluister apparatuur in zijn auto geplaatst ,… vreselijk te horen hoe grof hij over me praat, en hoe ernstig hij over alles liegt.
    Zelfs na confrontatie reageerde hij onbewogen ,…tja dit gedrag kon ik toch verwachten aangezien ik hem al jaren kapot maakte?
    Ik ben niet bij machte om weg te gaan , maar ik ben wel blij dat hij 20 jaar ouder is dan mij en rookt als een ketter.

      Linda van der Putten - oktober 21, 2017

      waarom gaat u niet een stap nemen, met iemand die er verstand van heeft bjvoorbeeld. ik heb 5 maanden geleden die stap genomen samen met een instantie en dat s gelukt alleen daarna…. hel!
      Hij geeft gewoon niet op, ik had dus een narcistsche man en de tirades zjn dan nog niet voorbij. ik herken t sadistische lachje, juist als je gekwetst bent tot op het bot
      ik had nog nooit een narcist gekend of n m’ n leven gehad maar na 4 jaar ongeloof pijn en gebroken te zjn weet ik eindelijk dat hij narcsit s en alles klopt ook wat ze zeggen. k heb ig nu wel mijn huis weer terug voor me eigen en dat geeft wel rust. De rest probeer ik zoveel mogelijk te negeren maar hij houdt t lang vol helaas. Ik wlde ueiegenljk zeggen ga en wacht niet tot hj strax overleden is. U heeft ook een leven of u kunt er nog eentje opbouwen zonder hem. Dat verdiend u waarschijnlijk als geen ander na al die ellende. k leef met u mee k weet er ook alles van en we zijn niet de enige, helaas….sterkte en je kan het…laat jouw leven net verpesten door 1 man! gr Linda

        J - november 17, 2017

        wow met zo’n sadistisch lachje, klinkt als een malignant narcist of psychopaat.

      i - november 25, 2017

      Waarom ben je niet bij machte om weg te gaan???? Ik ga met je mee denken.

    mylife - september 12, 2017

    Fantastische relatie. Hij was zachtmoedig, attent, liefdevol en zorgzaam. Samen verder, 7 jaar geleden samen een huis gekocht en toen…binnen 14 dagen, zomaar ineens ’s avonds viel hij me aan, vloekend en tierend sleepte hij me aan m’n pols uit bed. Meerdere keren en daarna zei hij dat ik een geweldige vrouw was, dat het zijn schuld was. Ik heb hardop tegen mezelf gezegd; “waar ben ik in vredenaam in beland”. Het ging een tijdje redelijk goed, tot hetzelfde zich weer herhaalde en ik er weer helemaal van in de war raakte. Het bleef zich herhalen en ik probeerde steeds een verklaring te vinden. Omdat ik veel aan het werk was, kwam ik eigenlijk nergens meer aan toe. Het heeft een aantal jaren geduurd en ik heb hem toen voor de keus gesteld of je gaat in therapie of je moet zonder mij verder. Hij is in therapie gegaan, dacht ik. maar het was geen therapie, bleek later. Het manipuleren, zuigen, liegen, vernederen, krenken en de agressie bleef. Hij heeft praktisch alle kenmerken van een verborgen narcist.
    Eind mei ben ik geopereerd aan m’n hals, de volgende dag naar huis en toen viel hij me aan. Weer zo’n extreme agressie. Ik was zo bang en heb 3 dagen op ’t logeerbed gelegen. De vierde dag, ik was beneden, hij kwam thuis en weer die dreiging. Toen hij vervolgens wegging, ben ik gevlucht. Ik verblijf nu bij familie, maar heb het vaak erg moeilijk. Ze doen echt heel erg hun best en steunen me, maar niemand kan begrijpen wat je hebt doorstaan en nog steeds doorstaat. Mensen uit zijn omgeving, de buren, kennissen, niemand kan zich voorstellen dat hij tot zoiets in staat is en ze geloven wat hij ze verteld. De waarheid en mijn eerlijkheid kunnen niet op tegen zijn verhaal. Mensen waarschuwen heeft geen enkele zin, hij gebruikt ze als pionnen, maar ze hebben niet in de gaten met een verborgen narcist te maken hebben. Ze weten niet dat ze voor hem een marionet zijn en hij aan de touwtjes trekt. Ik heb besloten voor mezelf te vechten en dat hij me niet kapot zal krijgen. Ik heb aangifte gedaan en de scheiding is in gang gezet. Ik heb m’n ups en downs, maar ik werk aan mezelf aan m’n gevoel voor eigenwaarde, m’n zelfvertrouwen en aan m’n geluk.
    Ik werk aan mijn leven, mijn toekomst en daar hoort hij niet meer bij.

    Kathleen - september 7, 2017

    Ik lees bijna alles over een echtgenoot of echtgenote maar vind niets over eventuele narcistische zoon of dochter. Hoe pak je dat aan en hoe kan je daarmee omgaan? Deze woont ook nog thuis….

      J - november 17, 2017

      Waar komt dat narcisme vandaan? Als hij een narcistische vader oid heeft, zolang hij daarmee omgaat kan hij niet veranderen. Soms helpt het om duidelijke sociale vaardigheden aan te leren. Bijv als hij de silent treatment toepast dan zeggen, dat hij moet praten omdat jij niet kan gissen wat er aan de hand is. (want dat willen ze dan stiekem). Probeer alles te benoemen en in de openheid te brengen. Sommige (verborgen) narcisten laten zich dan welwillend leiden, wanneer ze merken dat er betere sociale omgangsvormen mogelijk zijn dan alleen drammen, zwijgen, manipuleren etc.

    Lieke - augustus 30, 2017

    Beste iedereen,

    Ik ben een meisje van 22 jaar. Gisteren na opnieuw een diepte punt schrijf ik dit verhaal vanuit het huis van mijn schoonouders. Mijn schoonouders zijn de meest liefste en aardigste mensen ter wereld, maar toch voel ik mij niet prettig hier, ik zit hier puur omdat ik gisteren in de regen, in mijn pyjama naar buiten ben geschopt, terwijl er nog glazen etc. naar mij toe werden gegooid. Op blote voeten stond ik te zoeken waar mijn vriendje in de auto zat te wachten op mij. De hele straat heeft kunnen zien hoe ik zeik nat in de regen, huilend op blote voeten toevlucht zocht in de auto bij mijn vriendje.

    Hoe heeft het zover gekomen? Eerder die dag hebben zich al meerdere dingen afgespeeld. Mijn moeder weet dat ik depressief ben, maar dat boeit haar niet en ze weet dat ik graag rust wil. Maar die rust krijg ik nooit. Ze belt mij 6 keer op een dag om haar te helpen met de tablet, de tv, of wat dan ook. Ik word daar dus gek van en kan dus niet op mijn studie focussen, nou weet ze trouwens ook niet eens dat ik die studie doe, omdat ik weet dat ze mij dan toch weer de grond in boord dat ik het niet kan halen en dat de studie niks voor mij is. Terwijl ik het super leuk vind om deze studie te doen. Maar goed, dus ik werd weer gebeld of ik even beneden wou komen om haar ergens mee te helpen, dus ik was beneden en ik kreeg de vraag hoe spel je: Shut up? Nou zo lastig is dat toch niet? maar ik zei ik pak wel even een pen en papier om het op te schrijven voor haar. Zo gedaan, wou ik snel even opwarm noedels maken en dan weer verder studeren.

    Nou zag ik dat mijn moeder weer een sigaret wou opsteken, ze weet al te goed dat ik er allergisch voor ben! Zodra die rook op mij komt worden mijn hele ogen rood en jeukerig, mijn neus maakt extreem veel snot aan en ik blijf dan een uur lang in een nies bui en krijg bijna geen adem meer. Maar dat maakt haar niet uit want ze zegt letterlijk: ”het is haar huis en zij is de baas en zei bepaald wat er in huis gebeurd” Dus voordat ze de sigaret op stak vroeg ik of ze even kon wachten tot ik weg was. Maar ze luisterde niet en steekt hem alsnog op! Waarop ik niks zei en ik dan snel mijn eten probeerde te maken, tot zei zegt: Oh sorry! had je het tegen mij?! op de meeste sarcastische manier. Ik zei: ma je weet dat ik er allergisch voor ben.. waarom doe je het iedere keer opnieuw? waarop ze mij weer de bekende stilte behandeling gaf.

    Daarna ging ik naar boven en belde ze mij weer op voor de zoveelste keer dat ze een leuk huisje weer had gevonden voor mij. (Ze zegt dat ze mij niet uit huis wilt dwingen maar toch stuurt ze dagelijks huizen door). Ik heb zelf geen baan en geen opleiding afgerond, alleen vmbo-t gehaald. Studies wou zo voor mij niet betalen wel voor mijn zus, die 3 studies niet heeft afgemaakt, laat staan begonnen! Maar goed mijn moeder komt dan met huizen aan die ik totaal niet kan betalen, of ze zegt dat ik moet huren.. dat kunnen mijn vriend en ik totaal niet betalen.. maar keer op keer kan ze dat niet begrijpen en zegt ze maar dat ik maar als ict-er moet solliciteren bij bedrijven omdat dat goed verdient. Nou leg ik iedere keer uit dat ik geen ict studie of iets in die richting heb gedaan en dus niet kan solliciteren.. en iedere keer stuurt ze mij toch HBO vacatures, en dan word ze boos als ik niet solliciteer! ja dag ik ga mezelf toch niet voor gek zetten bij zo’n bedrijf!

    Maar goed, tijdens het telefoontje zei ik dat even rust wou, omdat ik niet lekker werd door mijn ziekte en op bed ging liggen. Toen hing ik op, maar 2 seconden later belde ze weer en zei ze: luister nou eens godverdomme! ik zeg dat je moet solliciteren en je moet maar eens luisteren! anders is je vriendje hier niet meer welkom! Dus ik leg uit dat ik hier wel later over verder praat maar nu eerst ga liggen, toen hing ik dus weer op. en ja hoor toen belde ze weer en zei ik: Ma, wat had ik nou gezegd? ik trek het niet meer! ik ga echt liggen ik stort in! en ik hing op en deed de telefoon uit. Later zag ik dat ze een smsje had gestuurd met letterlijk de tekst: Zo ik heb er nu schoon genoeg van hij komt niet hier ik kan wel het gezeik van jou aan horen terwijl ik heel wat anders wilt vragen en jij doet zo kut iedere keer ik ben het nu helemaal klaar meer. (handig dat het ook nog eens vol spel fouten staat..) Dus ik was heel verdrietig en heb mijn hele kussen nat gehuild.. en tegen mijn vriend kon ik niet meer zeggen dat ie niet welkom was, hij was al onderweg naar mij toe vanuit werk.

    Dus toen mijn vriendje eenmaal er was begon ze helemaal buiten tegen hem te schreeuwen en de hele buurt kon meegenieten. Hij moest maar meer bij haar in huis doen en minder met mij omgaan etc. Ik kwam toen met tranen naar beneden en zei dat ik dit niet leuk vond. Waarop mijn moeder helemaal begon te schreeuwen tegen mij en in mijn gezicht spugen en rook in mijn gezicht blazen, en dan ook nog glas naar mij gooien en toen heeft ze mij de deur uit gegooid. Toen stond ik dus buiten in mijn pyjama, in de regen op bloten voeten, te huilen. Ik ben toen met mijn vriend naar zijn ouders gegaan. In de avond had ik nog een berichtje naar mijn moeder gestuurd: Ik ben veilig in een hotel. (Ik zeg in een hotel omdat ik niet naar mijn schoonouders mag van mijn moeder omdat zei hun niet mag). het enige berichtje wat ik van mijn moeder terug kreeg was: Zal wel.

    Door haar narcistische gedrag zit ze ook al sinds begin december thuis. In huis doet ze al jaren niks, al het huishouden moet ik doen, en daar krijg ik nooit wat voor terug. Altijd krijg ik maar te horen dat ik niks ben en niks voorstel en dat ik niks weet, altijd maar horen als ik de vaatwasser heb uitgeruimd of iets dat het nooit goed is, ik heb nooit liefde gehad van haar, nooit complimentjes, altijd haar op haar wenken bediend, altijd mezelf compleet op de achtergrond gezet om haar te helpen, zelf nooit iets als een jurk, rok, hakken, make-up durven dragen omdat ik altijd kreeg te horen dat het niet ik was, dat het niet bij mij hoort (dus nooit mijzelf durven te zijn). Altijd krijg ik maar te horen dat ik maar een autist ben, dat mijn vriendje niks is, dat ik nooit wat doe, ga zo maar door. Jaren lang ben ik gek gemaakt, gemanipuleerd/black-mailed, gechanteerd.. en altijd dacht ik dat het aan mij lag, ik werd gek, ik draaide door, jaren lang ernstig depressief en zelfmoord pogingen gedaan.. maar nadat ik gisteravond bij mijn schoonouders zat en op internet de term: 22 jarige mishandeld door ouders, kwam ik op deze site uit, mijn ogen sprongen open, alle verhalen klonken zo ernstig, maar ze klopte allemaal.. mensen die zeggen dat hun ouders de klein kinderen niet te zien krijgen, en gelijk geef ik jullie! De kinderen moeten echt beschermd worden tegen dit soort vreselijke monsters! Ik heb altijd gezegd tegen mijn vriend, dat als we ooit op ons zelf wonen dat mijn ouders niet het adres krijgen te weten, dat ik switch van telefoon nummer, en als we kinderen krijgen dat mijn ouders dat nooit te weten zouden komen, puur ook omdat ik altijd bedreigd word dat ik nooit kinderen moet nemen anders zal ze me doodslaan! Ze zegt ook dat kinderen nooit wat voor mij zal zijn.. nou ze zit totaal verkeerd!

    Helaas weet ik niet wat de toekomst te brengen heeft… ik zit niet graag bij mijn schoonouders omdat ik hun niet van last wil zijn, en thuis ben ik momenteel niet welkom, totdat mijn moeder mij weer nodig heeft voor het huishouden of haar problemen! Dit is gewoon zo ernstig, er zou een speciale opvang huis moeten komen voor kinderen en mensen die slachtoffer zijn van narcisten!

    Froucke - augustus 23, 2017

    Eergisteren kwam ik erachter dat ik een moeder heb met een narcistische persoonlijkheid.
    Wat was het een eyeopener.
    Jarenlang heb ik me ondergewaardeerd gevoeld. Niet geliefd, getroost, vastgehouden met warmte. Alleen maar kilte en afwijzing gevoeld vanuit haar. Ik weet nu dat ik hierdoor op jonge leeftijd zwaar in de problemen ben geraakt. Ik kon niet meer functioneren, ben 3 jaar opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis, therapieen hielpen niet, zware medicijnen geslikt. Gelukkig wist ik altijd: ik ben heel ziek, maar het ligt niet aan mij. Daar heb ik altijd op vertrouwt en dat is de reden waarom ik er toch weer uitgekomen ben. Inmiddels woon ik op mezelf en slik geen zware medicijnen meer. Ik ben weer aan betaald werk toegekomen maar ben helaas wel weer arbeidsongeschikt geworden en nu naar 3 jaar burnout ben ik er eindelijk achter gekomen hoe het allemaal komt dat ik me chronisch vermoeid en rot voel.
    Ik ben opgelucht dat ik eindelijk weet hoe het zit.
    Jarenlang ben ik al slachtoffer van manipulatie en misbruik. Hoe verschrikkelijk is het toch dat dit soort figuren op de wereld rondlopen Ik noem ze geen mensen want mensen hebben een hart met gevoelens, dat hebben narcisten niet.
    Ik heb hulp ingeschakeld bij maatschappelijk werk. Ik hoop dat het voldoende is, want over dit soort gedragspatronen is nog niet zoveel bekend, schijnt…En professionele hulp is schreeuwend duur en ook niet in mijn buurt te krijgen.
    Anyway het is de enige juiste stap voor mezelf. Ik voel me geruineerd door haar en ik heb besloten dat dat NU gaat stoppen. IK verdien een goed en gelukkig leven, ik ben een prachtig, leuk, knap, lief, gezellg mens en ik verdien het om GOEDE mensen om mij heen te hebben die mij liefde en aandacht geven. Net zoals iedereen!
    Het zal nog best een lastige weg worden en ik hoop dat ik wat mensen om mij heen kan vinden die mij steunen.
    Ik heb gelijk mijn telefoon voor haar geblokt en email ook. het enige wat ze nog kan doen is spontaan langskomen of een brief in de brievenbus stoppen.

      Mike - september 1, 2017

      Beste Froucke, ikzelf ben kind van een vader met een ernstige NPS en een moeder met borderline en ik kan beamen dat kind zijn van een zware narcist je emotioneel kompleet kapot kan maken en mogelijk ook stoornissen en/of psychische problemen kan geven bij jezelf. Kinderen van narcisten worden bijvoorbeeld co-dependants of ontwikkelen zelf persoonlijkheid stoornissen. En het is vaak een lange weg om eruit te raken. Maar ik kan je beloven dat het absoluut de moeite loont het proces naar bevrijding van een narcistische ouder in te gaan. Vindt je eigenwaarde terug, jij ben goed, behulpzaam en wel belangrijk! Laat je nooit iets anders wijsmaken! Als je zeker bent dat je ouder een NPS heeft dan is er maar een weg…….. je eigen weg. Zorg ervoor dat je iemand hebt waar je je verhaal kwijt kunt en zoek als het kan professionele hulp. Laat je goed begeleiden, breek met je narcistische ouder en wordt terug jezelf! Je zult zien dat je leven een nieuwe en positieve wending zal hebben. Veel sterkte!

        Froucke - november 20, 2017

        Het is inmiddels 3 maanden geleden dat ik bovenstaande schreef. Ik heb hulp gezocht en iemand gevonden die hetzelfde heeft meegemaakt. Zij heeft mij heel lief opgevangen en gesteund de eerste weken. Het is een hele hel waar ik doorheen moet, maar gelukkig gaat het nu steeds iets beter met me. IK heb heel veel steun aan een facebookgroep waar ik lid van ben. We hebben zelfs al een keer met elkaar afgesproken en dat was superfijn en gezellig. Dat gaan we snel nog eens overdoen. Het beste helpt gewoon als je mensen spreekt die hetzelfde hebben meegemaakt. Dat steunt je in je keuzes en geeft kracht om door te gaan. Echter kreeg ik vanavond een smsje van een tante. Het schijnt heel slecht te gaan met mijn moeder…Dit geeft me een verwarrend gevoel. Aan de ene kant bekruipt me het schuldgevoel en het verdrietige gevoel dat het slecht met haar gaat. Aan de andere kant voel ik ook bevrijding en kracht. Eindelijk heeft mijn keuze voor mezelf zijn uitwerking op haar. Ze zal nu de gevolgen gaan voelen van haar daden en ze zal er van door de grond gaan. En dat verdient ze ook. En ik voel me bevrijd daardoor. Het is toch een beetje gek voor mij om gelukkig te worden van iemand anders ellende, dat zit niet in mijn aard, maar ik besef dat het een logisch gevolg is. Eindelijk mag ik gaan genieten van mijn eigen leven. Wat ik nooit heb kunnen opbouwen en waar ik zo kwaad over ben. Eindelijk is het tijd voor mij!!

          J - november 20, 2017

          Beter dat je er gelukkig van wordt dan dat je wederom een schuld gevoel krijgt en naar haar toe gaat om te troosten. Narcisten hebben een rare manier om je in de ban van hen te houden, maar gelukkig dat jij eruit bent. Kan je de facebookpagina waarover je schreef hier misschien vermelden?

    anoniem - augustus 21, 2017

    Ik zou zo graag, zo graag willen. Dat hij echt eens empathie ervaarde,
    Niet alleen voor zijn eigen ik.

    Ik zou zo graag, zo graag al mijn sores op zijn schouders dumpen.
    Even niet van mij.

    Ik zou zo graag, zo graag willen dat iemand even voelde wat ik voel.
    Één minuutje maar.

    Ik wil er niet aan denken, maar het moet.
    Ik heb al losgelaten en ervaren, maar herleven doe ik toch steeds weer.
    Vlagen en momenten. Heel duidelijk zijn ze niet.
    Ik was altijd op mijn hoede, en op het laatst alleen verdriet.

    Ontnomen van mijn alles… Het recht om boos te worden kreeg ik niet.
    Geen puntje bij het paaltje, alleen maar oud verdriet.
    Geen vingers op de zere plek, krokodillen tranen.
    Een vage mist van gevoelens, geen werkelijke daden.
    Ik herinner het mij niet.

    Toch weet ik soms nog alles, de letterlijke pijn van binnen, ik wil er niet aan denken.
    Maar het moet.
    Om steeds maar alles in te moeten slikken, ik wil het niet eens weten.
    Maar ik weet het moet.

    Totale wanhoop, nabij, maar niet dichtbij genoeg.
    Mijn lichaam, ik haatte het, mijn geest die mij verjoeg.

    Kijk, zie je.. Als je grens steeds word overschreden, en je gek verklaard word.
    En je steeds meer gaat streven, omdat je gek verklaard word.
    Je wilt het beter maken, maar je stenen worden weggeschopt.

    Kijk, weet je.. Als je boos wilt worden, maar het mag niet,
    Omdat je gek verklaard word. Omdat alles wat je zegt verdraait word,
    En je bij jezelf gaat denken, zo hard dat het waar word.
    En je niet meer bouwen kunt op wat je gewaarword.
    En je eigen ziel en geest, een gevaar vormt.

    Als liefde een bevel word,
    Kan haat heel plezierig zijn.

    Weet je, alles was echt zinloos, wat ik ook probeerde.
    Niets was goed genoeg en weet je, als je haat tegen een muur, doe je alleen jezelf pijn.
    Weet je, ik deed écht nooit iets wat niet door de beugel kon.
    Maar wat met tranen is betaald, betaal je niet terug met zout water.
    Natuurlijk heb ik spijt.

    Het is lastig te weten dat hij het nooit zal inzien.
    In zijn ogen ben ik altijd iemand anders.

    .
    Ik praatte te veel, je werd er gek van.
    Bleef het toch proberen.
    Je wou graag dat ik meer als “haar”was, beter in alles, en kinky in bed.
    Stootte me af, en ik kwam terug… Ik probeerde het zo hard.

    Ik ben keihard opgegroeid, vergeet niet dat ik pas 17 was.
    Dacht de wereld door te hebben.
    Oké ik heb me veel te vaak vergist.

    Ik wilde alles wat ik nooit had gehad,
    Onvoorwaardelijke liefde, zo een die alles goed maakt.
    Wat ik kreeg was een enkeltje naar een donkere plek.
    Waar demonen soms het enige waren wat ik had.
    De wind ging nooit liggen, alleen de stilte voor de storm.
    Er kon niks groeien op deze grond.
    Er was geen hoop, kans op beter leven.
    Alleen leugens uit jou mond.

    Ik vond verlichting, diep in mijn gedachten.
    Mijn leven zag ik door een andermans ogen.
    Maar het was van mij.
    Apathie ook wel genoemd.

    Oooh man! Je hebt het zo hard geprobeerd,
    Maar ik adem nog steeds.

    Je kunt je niet bedenken, hoe het werkt in iemands hoofd.
    Je kunt toch niet voorzien dat iemand,
    Je bewust van je eigen ik beroofd.
    Leugens verzint en draait en draait, de waarheid om
    en om en nog eens, maar daarna écht beterschap beloofd.

    Hoe ziek kun je zijn als werkelijke liefde,
    Verward word met extremiteit, en niemand ooit eens
    Goed genoeg zal kunnen zijn.

    En woorden, woorden zeggen niets.
    Ik heb ook niets gezegd, het hielp me altijd van de drup,
    In de stromende regen. Naar de Storm.
    Ik had hem in mijzelf gehouden, bewaard voor de avonden.
    Je weet wel, je kussen en je beste vriend.
    Al was het niet voor slapen.

    Ik heb zoveel ingeslikt, verdedigen werkt averechts,
    En als je alles wel geprobeerd hebt. Beter deed ik niets.
    Grenzen overschreden als ik iets niet had gepikt.

    Ik vraag me af waarom ik nog probeerde,
    Waarom ik ooit nog wat van je wilde,
    maar ik weet het wel.
    Ik heb dat lastige trekje, diplomatisch ingesteld.
    Bekijk een opinie van 8 hoeken, en mijn eigen…
    Die vergeet ik wel.

    Ik zat gevangen in jou leugens,
    Je kan er niks aan doen, je bent slachtoffer en je probeert het ook zo hard.
    Je weet niet beter, je moeder is dood, en je pa een lafaard.
    Ohja, je had ook heel veel gemist, onzekere puber. Niet populair op school.
    Dus vreemdgaan ja, je weet wel.. Dat stelt eigenlijk niet zoveel voor.

    Alles ging om hem, achteraf als ik erop terug keek.
    De wereld ging om hem, en dan deed ik ook nog mee,
    Of eigenlijk tegen.
    Ik had maar geluk met hem, want niemand wilde mij.
    Zo moeilijk zoals ik, zo zie je ze maar zelden.
    Beter tien vogels in de lucht, dan 1 zoals ik.
    Dat zeg ik, van de regen in de drup.

    Ik was er ook nog.
    Steeds een beetje verder gegaan, ontdaan. Vergaan.
    Te ver gegaan.

    Ik wil er niet aan denken.
    Ik weet ook niet hoe dat moet.
    Want herinneren enzo,
    Dat lukt me niet zo goed.

    Reden te meer waarom ik weleens twijfelde.
    Als je zei dat het écht aan mij lag.
    Ik was écht te gevoelig.
    Ik was weer eens van mijn stuk gebracht.

    Een stuk van mij, weggebracht.
    En nog een stukje, afgescheurd,
    Weer gebeurd.
    En afgekeurd.

    Ik scheurde heel wat van mijn lichaam af,
    Om helemaal aan jou te geven.
    Ik zonderde helemaal van mijzelf af.
    Omdat ik er niet mee kon leven.

    Het blijft een drama in mijn hoofd,
    Ik kan er niet echt bij.
    Ik hoef ook niet graven weet je,
    Eigenlijk is het té dichtbij.

    En de pijn is voelbaar,
    Net zoals je adem in mijn nek.
    Maar ik wist ook als ik weigerde…
    Beter voor altijd gedwaald dan ten halve gekeerd.

    En de pijn is voelbaar, klem zitten tussen jou en de deur.
    Nee je hebt me niet aangeraakt.
    Het geschreeuw is voelbaar, neerbuigend als geen ander.
    Je had me klein gemaakt.

    3 keer heb ik het geprobeerd, boos en gefrusteerd.
    Ik ging ertegenin. Hart tegen hard.
    Groot tegen even niet zo klein.
    Even was je verward, je gaf me zelfs bedenktijd.
    “als ik terug kom dan…”
    Dan wat!

    Je zwaaide de scepter, ik vertyp me, kookmes heftig heen en weer.
    Wie je wel zou steken, wist je zelf niet meer.
    Uitzinnig, krankzinnig werkelijk.

    Stoel richting mijn hoofd geslingerd, wie dacht ik wel niet dat ik was.
    Je bleef het schreeuwen, bleef maar schreeuwen, en toen gaf ik gas.
    Zwart voor mijn ogen, uitzinnig, krankzinnig.
    Ik wist het zelf niet meer.
    Ik zei sorry, want ja, je weet wel. Ik zou graag, zo graag. Normaal willen zijn.
    En het is zeker ongepast en niet normaal iemand te slaan.
    Vergeef je me.

    Lafaard , dat was wat ik dacht.
    Ik vond mijzelf een lafaard. Ik was al zolang klaar.
    De deur die elke keer weer een beetje dichter ging,
    Was dichter nu dan ooit. Geen koevoet kon ertussen…

    En na al die jaren had ik ook geen hoop meer dat het ooit wel beter ging.
    En na al die jaren had ik vooral alléén zijn wel gekend,
    En na al die jaren was ik moe van op mijn tenen lopen.
    En na al die jaren was ik het lief zijn wel verleerd.
    En na al die jaren had ik vooral de tranen wel geproefd.
    en na al die jaren was mijn geduld teveel beproefd.
    En ja al die jaren was ik niet eens meer heel bedroefd.
    En na al die jaren had ik nog maar één troef

    5 minuten voor je weg moest.
    “ik ben straks weg”

    En jij zei doodleuk, dat je het snapte,
    Je kent het wel.. Te mooi om te waar zijn.
    Vervolgde daarna stoïcijns
    Je komt terug binnen twee weken
    Maar het was te lang geleden,
    Ik was te murw om nog te voelen.
    5 minuten later , je kent het wel.
    Te mooi om waar te zijn.
    Maar het was werkelijk gebeurd.

    De voordeur achter me gesloten,
    Tranen met tuiten, tuiten van geluk.
    Badkuipen gevuld, en niets kon meer stuk.

      Dec - oktober 4, 2017

      Prachtig! En helaas zo herkenbaar

    ALBERT - augustus 13, 2017

    Ik was vele jaren voorzitter van een club en door toedoen van een narcist in onze vereniging heb ik mijn ontslag moeten geven. Het is verwonderlijk hoe zulke mensen anderen kunnen overhalen om van een goed mens een slecht mens te maken. Wat me het meest stoort is dat ik me in hem zo heb kunnen vergissen en dat de andere leden net hetzelfde doen als ik deed. Als ik met goede bedoelingen het hen tracht uit te leggen geloven ze me zelfs nog niet want hij weet er zich telkens uit te praten. Ik heb hiermee heel veel problemen en weet niet hoe dit op te lossen.
    Gelukkig heb ik een fantastische partner en fantastische familie en nog andere GOEDE en echte vrienden

      Neeltje - augustus 25, 2017

      Beste Albert,
      Ik heb slecht nieuws voor je. Je vraagt jezelf af hoe je dit kan oplossen, nou, pijnig je hersens totdat ze horendol worden, het lukt je niet.
      Blijft het verdriet dat je iets hebt af moeten staan waar je jarenlang blijkbaar plezier in gehad hebt. Heb je de andere leden van je club dit duidelijk kunnen maken? In deze bewoordingen?
      Misschien dat dit de pijn een beetje verzacht.
      Weet dat je verder ben dan zij, en weet dat het ontzettend lastig is aan iemand anders deze intuïtie, gedachten door te geven. Wellicht is je angst dat er van alles “fout” kan gaan, en dat de rest van de vereniging de troep kan oplossen als de Narcist weg is. Strijk dan over je hart.

    Voor.Lennart - juli 27, 2017

    Dit heeft met mijn mislukte schoolleven van vroeger te maken. Dit heeft niets met de mensen die ik tegenwoordig tegenkom te maken, die zijn wel lief.
    Maar, mocht ik je in mijn leven herkennen 6EDI1C-narcist, dan zou ik het leuk vinden als men voor mij Vengeance van Zack Hemsey op zet en dat ik die narcist dwars door een dubbele ruit timmer, aka. Bruce Willis… en dat ik vecht en dat ik win. Ik doe het niet, vanwege het krijgen van een strafblad, maar in mijn gedachten heb ik die pestkop al vaker vermoord. Of kijken naar zo’n heerlijk slechte film. Dat lucht zo op. Ik doe het echt niet. Ik ga hem ook niet opzoeken. Dat doe ik al jaren niet. Gelukkig.

    Als hij dat alles namelijk heeft gehad, leert die nog steeds niet en krijgt hij altijd het mooiste of leukste meisje van de klas, de mooiste baan, krijgt hij alles op een presenteerblaadje aangereikt en zeikt hij nog steeds dat hij het zo zwaar heeft. Ach, hij is zo zielig. Zou je denken?

    Kijk als er nog mensen aan zijn kop zeiken zou ik zeggen, ja, maar dat doet men gemiddeld bij een narcist niet. Het ligt namelijk nooit aan hun, ik ben er inmiddels al achter dat ik geen narcisme heb (gelukkig).

    Ga bij die persoon weg, zoek hem niet op. Nooit. Veranderen zal die nooit. Advies van ervaringsdeskundige.

    Milana - juli 13, 2017

    Oooooh ik hield zo van de fata morgana

    Ik hield zo van het beeld dat je ophing
    Een luchtbel 
    Die ik zelf met heel mijn zijn beschermde!

    Zodat ze niet zou springen 
    …en ik zou zien wat er werkelijk is

    Niets

    Ik geloofde in jou
    Soms zag ik iets kwetsbaars
    En legde daarom mijn eigen ziel in jouw handen

    Verblind door de luchtbel
    Nam je me mee
    In een wereld vol verwarring
    Met de mooie gloed van de fata morgana
    Gingen we steeds dieper in de woestijn

    Daar door prikte je de bel kapot

    En er was….

    Niets

    Enkel een lijdensweg terug
    Vol verwarring en pijn

    Hoe kon het ooit gebeuren
    dat ik dacht dat 
    een luchtbel
    Mooier dan de echte wereld kon zijn.

    Milana - juli 13, 2017

    Wat was het GEWELDIG!
    Wat waren we VERLIEFD!

    We kozen voor elkaar maar
    JIJ EN IK wilde alles netjes afsluiten

    JIJ zou eerst een huisje zoeken en er  samen met je kinderen in gaan wonen     om voor hun een eigen THUIS te maken

    ik zou even alleen gaan wonen om alles af te ronden

    en DAARNA zouden we SAMEN!!!

    IK had eerder een woning dan jij!!!!!!!!!

    en TOEN begon je al te schreeuwen!!

    omdat ik TWEE huizen onderhield
    PLUS mijn baan hadden
    plus andere verplichtingen

    was ik kei kapot!
    als je dan afgeblaft wordt

    er weer ruzie (lees Drama) komt omdat ik BLIJKBAAR IETS deed ?!??!!

    Waar jij niet over praat!!!

    Dan ren je idd niet meer zo hard.
    Dat lukt geen enkel mens!
    en neem je idd de tijd om zelf rustig te douchen

    om na te kunnen denken
    om t te proberen te begrijpen!
    want antwoorden kreeg ik niet.

    Ik gooide je er sochtends niet uit met een boterham !!! ?

    9 van de 10 keer wist ik niet eens wat er aan de hand was!!!

    Werd je kwaad wakker

    Schreeuwen zodat AL de buren het hoorde!!

    Ook al SMEEKTE ik je om op te houden!!

     en KNAL !!!!  voordeur dicht!!!

    soms KNAL
          KNAL
               KNAL !!!!

    terwijl ik je SMEEKTE dat NIET te doen!!!

    Je had al ZOVEEL BEWIJS in handen dat ik helemaal voor jou ging!!!!

    ALLES
      IEDERE STAP vertelde ik je!

    En OF ik zelf beslissingen nam!!!!

    MEN wat was ik sterk!!!

    en ZO ONTIEGELIJK HOTELDEBOTEL ZWAAAAAAAAAAR
    VERLIEFD !!!!!

    Kon de HELE WERELD aan!
    Zelfverzekerd!
    Zwaar positief!

    K had veel overwonnen
    en mezelf terug moeten vinden.

    En ik was er weer!

    Op en Top !!!                        .
    Het puntje op de i  !!!

    Daarom kon ik mijzelf in alle eerlijkheid…oprechtheid…en totaliteit openstellen voor jou.

    IDD   ik had een lange relatie (NET als Jij!)

    en die wilde ik IDD netjes afsluiten ( NeT als Jij!)

    Daar hadden we t samen over gehad!

    AL die tijd ! had en Mocht je ALLES tegen me zeggen!

    Ik ben Erg openminded en kan Zeker tegen kritiek!
    Opbouwende of een mening
    Prima ! ?
    Maar een onterecht sarcastische rot opmerkingen in “de vorm van kritiek”
                ?

    JUIST van jou
    kon ik ALLES hebben……..

    Omdat ik er
    ….heilig van overtuigd was…
      dat jij en ik samen tot in der eeuwen der eeuwen!!!!!!!!!!!!!

    …en daarom BLEEF ik proberen…
      …BLEEF ik houden van…
    ..en BLEEF ik …in jou geloven…
    …..
       ? …..

    toen begon idd uit het

                   Niets

    …die stilte week

    Voor mij altans uit t niets want ik liep nog met een roze bril op wolken stapjes te zetten naar
    ONZE TOEKOMST SAMEN!!!!

    Radeloos vroeg ik me af
    en ik vroeg het OOK aan jou!

         WAT IS ER???????? GEBEURT????????????????

    …  NIKS vertelde je

    je woede kwam
    door je familie
    door instanties en de druk

    ALLES WILDE
    en begreep ik ook
          …….  daar kon ik nog inkomen ook nog allemaal

    k dacht…
      als hij dadelijk zijn
    “eigen” huis heeft
    (niet een kamertje of een bed bij iemand)

    dan komt hij tot rust.

    …k kwam bij je poetsen…werken…verbouwen …met alles helpen

    en k bleef altijd rustig ….

    hoopte dat mijn rust en liefde
    ….jou rust kon geven.

    Ik vertelde je continu hoe gek ik op je was

    en liet dat op ALLE mogelijke manieren merken !!!!

    Toen kreeg k een brief dat ik mijn huis uit moest.

    en heb uit wanhoop het uitgemaakt want ik kon en wilde niet met iemand samenwonen die tegen mij schreeuwde…me na drama negeert en sarcastische pijnlijke opmerking maakt!

    Je ging gewoon door!

    k zat zombie….kon niet denken en had niks geregeld…

    idd stom als iemand niks geregeld heeft !!!

    Toen….gaf ik al aan….
    …..vertelde ik je….
        . …smeekte ik  …
      ….huilde ik

     …ik ben op …..hou op

    ….nog steeds kon ik niet boos worden…..
    . .. had ik mijn stem nog nooit verheft…..

    Toen brak ik…..

    en verlaagde mij ook tot jouw niveau
     door uit verdriet
    Pure wanhoop
    van me af te schreeuwen!

    ???????

    ……ik lees en heb onze berichten wel altijd terug gelezen!

    Juist om jou vanuit alle standpunten te willen begrijpen!

    …..je taalgebruik….
    je laat geen twijfel over…
    …over hoe je iets bedoeld

    Als iemand je verteld dat iets pijn doet
    dan is dat een feit !

    Geen uitdaging om harder….sarcastischer of gemener te gaan doen !

    Als je van iemand houd
    dan heb je daar respect voor!
    en doe je dat NIET meer.

    ZekeR niet als jij zelf je woord geeft…..
        Beloofd dat niet meer te zullen doen

    …jeeee….. ?

    wat was ik de weg kwijt

    alleen

    ….omdat ik jou probeerde te vinden

    JOU JE RUST TE LATEN VINDEN!!!

    …mezelf op alle vlakken
    compleet gegeven…..

    omdat ik jouw
            thuis            wilde zijn

    ….nou ik dit weer allemaal op aan halen ben….

     ….komt alles echt terug…..?

    ….je woorden….
    en gemene daden…
    maar ik wilde niet zien……
    ….wat er echt gebeurde

    k bleef uit alle macht met 2 handen die roze bril voor mijn ogen houden!!!

    ….terwijl ik eigenlijk….
    ….een bord voor mijn kop had….

    en nu ben ik kapot….

    dat gilde ik zelfs….
       ….maar je wilde het niet horen…

    Natuurlijk vergeet ik al onze
    Fantastische, Geweldige …Intense momenten niet.

    DAAROM….DAARDOOR
    WILDE IK niet opgeven!
     KoN ik niet opgeven
    OMDAT ik me versmolten voelde met JOU !

    …. maar juist 
    …   toen ik jou nodig had…
    ….
       ….jouw steun…..
    …begrip….
    …  liefde…..

    ….. was je er …juist nooit…
     
    Hoe puur was jij?

    …… ik kan dit niet meer, ik heb mezelf kapot gemaakt    voor jou….

    mijn ogen zijn nu geopend
    en dat maakt dat ik VRIJ ben

    Ik kan weer sterker…hier Sterker uitkomen.
    Empathie en echte Liefde voelen!

    maar jij zult jouw hele leven blijven vechten.
    Tegen jezelf tegen de wereld en iedereen.
    Een pad van drama, vijanden en verdiet achter je laten.
    Moeten vluchten voor jezelf en de waarheid.
    en zult altijd een narcist blijven.

    Verplicht mezelf om optimaal van het leven te genieten!
    Vecht niet meer voor JOU maar voor mezelf!

      Claudia - juli 23, 2017

      Erg herkenbaar verhaal, ook 2 huizen bijgehouden en iedere dag naar mijn moeder want mijn vader is recent overleden. Helemaal kapot ben ik gegaan dat ik hele dagen apatisch op de bank zat en ik nog niet kon onthouden als ik naar de keuken liep wat ik ging doen. Steeds vergaf ik en nog een kans want hij was de ware. Tot het moment daar is dat je niet meer wilt leven, je wilt rust in je hoofd en je bent toch niks waard en je kan niks en alles ligt toch aan jou. Steeds met andere vrouwen achter je rug, en zoek jij eens steun bij een kennis wat je eerlijk zegt staan ze aan de deur en maken ze een scene want zit een ander binnen. Ik heb er een punt achter gezet nu want wilde weer naar drugs grijpen uit wanhoop, maar mijn broer is net afgekickt na zware verslaving en weet wat zijn verslaving met me gedaan heeft dat je toch een punt vind voor jezelf te kiezen. Moeilijk loskomen en nu negeren, maar mijn honden zijn bij hem en nu ben ik keihard, laat mijn honden zomaar zitten,. Mij heeft hij dagen laten zitten en had geen eten en geld, dat zien ze niet. Mijn honden is zijn laatste stukje macht. En zijn zoontje, wat ook zielig is, je eigen kind inzetten. Vandaag 2 de dag negeren en voel me al rustiger, tuurlijk mis ik mijn honden , maar als ik weer toegeef kost het me mezelf. Tuurlijk voel ik me schuldig naar mijn hondjes, maar die willlen hun baasje ook weer terug zoals ik was, daar denk ik daar dan maar aan en laat meerdere malen per dag een traantje erom. Tuurlijk voel ik me eenzaam nu, maar bij hem nog eenzamer. Nu gaat hij mensen vergiftigen over mij, paniek bij hem nu. Laatste wat ik heb gezegd is dat hij deze week mijn spullen en honden moet regelen en anders geef ik het uit handen aan de politie. Hij drinkt , is met gekke sex dingen bezig, veel dingen die gevaarlijk zijn voor een kind van 6, dus politie lijkt me niet waar ik voor zou kiezen gezien er dan gelijk jeugdzorg aan te pas komt. Zou mss voor het kind ook het beste zijn, maar toch wil je zoiets niet. Zo een kind heeft al genoeg meegemaakt met ouders zo jong uit elkaar. En ik ben ook van die kleine gaan houden. Maar ik moet echt voor mezelf kiezen nu, ook al krijg je geen begrip van meeste mensen, want wat een goeie man is het toch. Ja, voor de buitenwereld. Ik ben er onderdoor gegaan en dat is hem ook gezegd door psychologisch medewerker , en nog willen ze doorgaan. Dat hoort hij niet, dat jij eronderdoor gegaan bent. In mijn geval was het ook gaslightning, term waar ik nooit van gehoord had, na het lezen wat het was werd me alles duidelijk. Nu moed houden en verhalen van lotgenoten lezen, rust houden en op krachten komen.

      Liesbet - augustus 10, 2017

      Zo mooi geschreven…..
      Wou dat ik ook een manier had om mijn ervaringen en gevoelens en vragen te uiten.
      Waarom ik?,,,,,
      Mijn intuitie was zeker, …het zat fout…….en toch,……waarom die pijn,dat gemis,…..je zit onder mijn vel…..ik heb de juiste beslissing genomen,…….maar…….het doet zoveel pijn, kan ik hem ooit loslaten?,,,,is er nog een leven erna?

        Lotgenoot - augustus 11, 2017

        Ik ben bij m’n narcist gebleven… na langdurig ontrouw. Fysieke mishandeling en emotionele verwaarlozing. Na al die jaren ben ik mezelf compleet verloren.

        Eenzaamheid. Dat is het gevoel die centraal staat als je met zo iemand een relatie hebt.
        Ik ben jong, zou moeten bruisen van energie. Ik ken 100en mensen en ben enorm maar echt enorm sociaal. En toch, zit ik al jaar en dag afgezonderd. Thuis.

        Als we buitengaan, is het samen.
        Als ik op m’n 1-tje buitenga, wat al heel erg lang geleden is, neemt hij me dat subtiel al kwalijk door me te verhoren over waar in heenga, waarom ik ergens heenga, of… net het tegenovergestelde: hij geeft geen enkele blijk van interesse. Ook dat werkt psychologisch.
        Als ik me (zoals ik het ben aangeleerd) spontaan verantwoord; krijg ik z’n goedkeuring maar verder niks. Geen gehoor of net wel een kruisverhoor…
        Als ik niet gedetailleerd vertel op voorhand waar ik heenga, en pas bekendmaak waar ik ben als ik er al ben reageert hij boos, of afstandelijk.

        Al jaren ervaar ik dit zo. Nooit, kan ik het goed doen…

        Ik ben mezelf, op dit en 101 vlakken, verloren.
        Zo twijfel ik, aan alles. Alles wat ik (mag) zeg(gen), (aan)doen…

        Gebroken. Eenzaamheid. En angst om bedrogen te worden.
        Dat zijn de enige gevoelens die ik nog ervaar

    M - juni 27, 2017

    Hallo allemaal

    Ik zit er midden in..
    Ik had gehoopt er inmiddels uit te zijn maar het is echt moeilijker dan gedacht..
    Ik ga al 12 jaar met deze man koop huis twee kinderen Waarvan de jongste nog geen jaar is
    Hij maakt mijn leven al meer dan een jaar tot een hel
    Ik kan niks, komt niks van mij terecht, ik ben een alleenstaande moeder, hij trekt zn handen er vanaf, ik ben dom ik moet het goed maken ik dit en dat..
    Alles komt op mij neer waardoor ik nu ook overspannen ben de zorgen voor de jongste hebvanaf het begin alleen gedaan en de kinderen hangen aan mij
    Ze weten niet wat ze aan hem hebben
    Kleinerend en gemeen is hoe hij zich presenteert
    Hij begint zich zelfs tegenover familie zo gedragen tegen mij.. zijn geduld raakt op? Hij krijgt niet wat hij Wil? Ik weet het aĺlenaa niet meer
    Ik krijg weinig hulp familie zegt je kan het toch naast je neerleggen je luistert er toch niet naar
    Je bent het nu toch wel.gewent
    Nee.verdorie en dat wil ik ook niet
    Ik wil rust in mijn leven voor mijn kinderen en mezelf als ik mn boeltje kon pakken en weg kon gaan deed ik dat vandaag nog
    Het maakt me kapot

    Maria - juni 22, 2017

    Ik heb een verhaal, maar dat is nog niet af….ik zit er nog middenin, dus eigenlijk zoek ik hulp/steun/advies van iemand die in dezelfde soort situatie is beland. Ik snap dat sommige mensen anoniem willen blijven maar ik hoop dus eigenlijk dat ik hier iemand tref die me mogelijk kan helpen. Helaas vind ik nergens iets waar ik wat mee kan tot nu toe. Mijn situatie… ik heb 2 broers, en alle 3 hebben wij een partner. Onze moeder is gescheiden en heeft een nieuwe vriend gevonden, vanaf dag 1 wisten wij (bij alle 6 ging gelijk een alarmbel af!) dat deze man niet “echt” is en inmiddels is mijn moeder veranderd naar iemand die ik niet meer herken, ze is haar eigen flink kwijt aan het raken en alle mensen, werk, vrienden, activiteiten is ook flink uitgedund…zelf is ze uiterst gelukkig en het enige wat volgens haar ontbreekt is de acceptatie van ons….hoe kan ik zo iemand accepteren als ik mijn moeder volledig zie neergaan?! Ik hoop dat iemand die ook in zon situatie gezeten heeft misschien contact op wil nemen, ik heb het volgende email adres aangemaakt en hoop dat iemand zou willen reageren. help-aub@hotmail.com . Alvast heel veel dank!

    Edwin - juni 16, 2017

    p.s. hoi ik ben Edwin ik wil mijn verhaal doen ik ben nu 77 jaar en bijna 30 jaar getrouwd de eerste 12!/2 ging het redelijk tot zij een HBO opleiding goed afronden langzaam veranderde haar houding Maar laat ik iets over mijzelf vertellen ik ben een oorlog– kindje in de oorlog zijn mijn ouders gescheiden waarom??werd met mijn zus toegewezen aan mijn vader??daarna begon het geleurd met mij tante , stiefmoeder ,jongens tehuis,stiefmoeder,tante,tehuis enz ,enz. naar de zeevaart binnenvaart.getrouwd 2 kinderen 1 verdronken gescheiden na diversen verhoudingen kwam ik de vrouw tegen die mij liefde kon geven (dacht ik) maar tot ik er achter kwam wat narsist beteken N.b. door haarzelf aangedragen van een patiënt ik hoop dat ik anderen kan helpen met mijn verhaal hoe nu verder weet ik niet ja gaan scheiden maar dan ben ik er nog niet van af waar moet ik heen ?????ik zie het niet meer zitten leef nu op een Kamping maar zei komt regelmatig langs eindigt meestal in ruzie liefs Edwin

    gemini - juni 1, 2017

    Gelukkig heb ik nog af en toe een moment dat ik bij mijn positieve kom , in mijn horror-relatie,
    Mijn man is al weken op het randje van overspannenheid ,… lijkt het althans met zijn gescheld en geschreeuw om echt NIKS. Hoe ik kijk kan hem al woest maken , want dan kijk ik arrogant volgens hem.
    En steeds dacht ik , ach als ik nou beter mijn best doe , vriendelijker kijk , nergens meer om zeur dan kan ik vast voorkomen dat hij weer woedend word.
    Maar dat is het dus niet , want ook als ik me voorbeeldig gedraag , gaat hij zuigen en onderhuids treiteren tot ik er wat van zeg , en hij dus kan zeggen :”Zie je wel dat jij het niet goed kan houden , altijd moet jij zeuren , ik wil je de rest van de week niet meer zien ( lat relatie)) je bent een gestoord wijf , ga in therapie”.
    En dan ben ik weer in paniek en loop te janken , vanwege mijn verlatingsangst.
    Steeds maar weer hoop houden dat hij eens bij zijn gevoel kom , inziet dat ik zielsveel van hem hou.
    Maar hoe langer we samen zijn hoe slechter dat het gaat …zijn afschuwelijke afstandelijkheid ,zijn psychologische terreur spelletjes , Moederdag negeren tot ik er maar zelf over begin , en dan een reep chocola krijgen omdat hij geen geld had , maar wel tussen neus en lippen door zeggen dat hij dure asperges had gekocht.
    Door al zijn gedrag om me maar goed te kwetsen , omdat hij verslaafd is aan mijn reacties , ben ik vaak een ongelukkig gebroken mens. Tot er dan een zeldzaam gevoel komt bij me van : ik moet jou niet meer, miezerige ziel dat je er bent. Ik zie hem dan voor wat hij is , een gestoorde sadist , en dat zal alleen maar erger worden.Ik hoop dat ik dit realistische gevoel kan vasthouden , maar het gekke is , zodra ik afknap op hem draait hij gelijk bij . De overspannenheid is ineens weg …en dan weet ik als hij een paar dagen lief doet ben ik weer overstag.

      Mylène - juni 5, 2017

      Blijven negeren, het lukt je wel. Mij is het ook gelukt met vallen en opstaan. Als ik je verhaal lees kan niet veel erger meer worden.
      Je hebt hem door, dat is sterk van je.
      Maar hij gaat nooit veranderen, nooit. Hij zal echter verder doen met zijn zieke gedrag totdat hij je niet meer zover krijgt dat hij je kan leegzuigen. Dan zal hij je moeten verlaten om een nieuwe goeie ziel te zoeken waar hij net hetzelfde mee gaat doen.
      Hij gaat nooit inzien dat je van hem houdt, dat zoekt hij ook niet, hij wil adoratie van je, liefde is iets wat hij niet kan begrijpen. Narcisten zijn leeg vanbinnen, ze observeren normale mensen en doen ze na.
      Liefde, intimiteit en respect zijn basisgevoelens. Ze bezitten die gevoelens niet en vallen door de mand als je te dicht komt.
      tuurlijk ben je bang om alleen te zijn en IS ook zwaar. Fysieke verlossing is al een stap in de goede richting maar je hart en je hoofd zullen meer tijd nodig hebben. Hoeveel tijd dat kan ik je niet zeggen want ik zit zelf in die fase.
      Als het financieel enigszins mogelijk is en je kan ergens terecht ga er dan voor meid, je hebt maar één leven en je verdiend het om gelukkig te zijn.

      Liefs, mylène

        Annet - juli 22, 2017

        Hoi Mylene mooi geschreven en klopt ook helemaal…Zelf heb ik 5 jaar lang een relatie met een narcist gehad en dacht dat alles aan mij lag ik ben nu na anderhalf jaar nog aan het vechten om mezelf weer terug te vinden….Vind het alleen zijn erg moeilijk en ik kan hem moeilijk loslaten..Hij gaat na een jaar al met zijn nieuw vlam trouwen en dat doet me nog steeds pijn..

      Veronique - juni 20, 2017

      Pfff wat een verhaal, het was net of ik dit zelf gesxhreven had, maar ik heb precies hetzelfde en omdat je zoveel van hem houd wil je hem niet kwijt en zeker als hij naar alle shit, er alles aan doet om lief en aardig te zijn. Dat je weer verkocht bent, ondanks alles de liefde overheerst hier, maar dan nog vraag je je af. Ik vraag me dan af heeft een persoon met een ziekte geen recht op liefde dan, want als ik hem niet accepteer wie zou dat wel dan willen, de enige die hem die kans geeft voelt heel veel liefde voor hem.

    Klavertje - mei 3, 2017

    Help mijn buurvrouw is een narcist !! Wat moet k doen . Ik woon boven haar en ze pest me al tien jaar met van allesennogwat maar de laatste paar weken dmv trillingen in mijn woning . Het schijnt te kunnen las ik op internet . Het trilt dag en nacht in de vloer van mijn woning . Politie en wonigbouw zijn geweest maar dan is het trillen er niet . Het lijkt of ze het met een aan en uitknop beheerst . Ik ben alleenstaand als vrouw van boven de zestig en dat weet ze . Zo kan ze rustig haar gang blijven gaan . Ik word echt misselijk van dat getril en krijg er maagklachten van . S’nachts is het nog erger . Ik ben toendertijd ook door pesters verhuist naar deze woning dus verhuizen is geen optie want dan kan ik het weer zo treffen . Trouwens waar moet ik heen ! Ik sprak haar hier op aan maar toen werd het trillen nog erger en ik kan het niet bewijzen .

      J - mei 4, 2017

      Je kunt het wel bewijzen lijkt me. Bijvoorbeeld door beeld- geluid- of tril meting apparatuur. Vertel je verhaal eens bij een techniek shop, spy shop of iets dergelijks. Die hebben wel een apparaat om het te registreren. Je kunt alles registreren en opnemen, dus… Succes!

    Angelique - april 26, 2017

    Ik zou graag mijn verhaal willen delen maar ik weet niet hoe en waar ik moet beginnen
    Zouden jullie contact op willen nem met mij via mijn e-mail adres

      Mylène - juni 5, 2017

      Beste Angelique,
      Dat is nu precies wat ik ook zat te denken. Ik weet ook niet waar te beginnen.ik ben een vrouw van 54. Heb 2 kinderen die het huis uit zijn. Ik ben 27 jaar getrouwd met een man die iemand anders blijkt te zijn dan dat ik dacht. Mijn huwelijk is gebaseerd op leugens en bedrog. 15 jaar heeft hij mij schaamteloos gebruikt , fysiek en emotioneel. Behalve geen liefde en interesse heeft hij de kinderen niets misdaan. Ik gaf voor 2. Daar kwam hij ook mooi mee weg. Hij heeft ze nooit gewild maar dat was zijn toegeving aan mij om mij gelukkig te houden. Tot één van de jongens (toen 14) mij eens vroeg of hij nog lang bij ons zou blijven brak mijn hart. En toen zijn broer eens opperde “Zou je een cadeaubon bij een psychiater kunnen krijgen” voor vaderdag dan nog, wist ik ze weten het en ik moet hier iets aan doen. Ik ben beginnen informatie opzoeken en toen ik eerder toevallig op een forum kwam met getuigenissen over narcistische persoonlijkheidsstoornis viel alles op zijn plaats. Iedere getuigenis leek wel alsof ik ze zelf had geschreven. Alles wat ik vond heb ik hierover verslonden en hoewel het nooit door een proffesionele hulpverlener is vastgesteld ben ik ervan overtuigd dat dit het moet zijn, alle kenmerken en gedragingen zijn zo identiek. Mijn liefde voor hem maakte plaats voor een soort van ondergaan en proberen mijn eigen geluk te maken buiten hem om. Met ouder worden en veel gesprekken met lieve bezorgde mensen ben ik tot het besef gekomen dat ik het ook verdiende om een mooi leven te hebben. Ik vraag niet veel, een gezellige thuis, goed eten, keertje naar zee, de kinderen die gezond en gelukkig zijn dat ik voor mij al perfect.
      Ik begon te zoeken hoe je je van een narcist kon bevrijden. Er zijn maar twee mogelijkheden volgens mij, weg van lopen OF negeren en doen alsof hij niet bestaat en blijven met het risico dat je ook fysieke klachten krijgt.
      Weglopen was geen optie want de gezinswoning is van mijn ouders.
      Dus werd het negeren. Maar we werken ook nog eens samen. Dat is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb want telkens probeerde hij weer ruzie uit te lokken.
      de enige kenmerken van een narcist die hij niet vertoont is fysiek geweld gebruiken en vreemdgaan.
      Dacht ik tenminste. Toen ik nu ongeveer een klein jaar geleden iets kwijt was en dacht dat hij het gebruikt had zocht ik in zijn jas maar ik vond iets helemaal anders , een condoom en viagra. Dat was even slikken. Gelukkig hield ik allang niet meer van hem maar het deed toch nog behoorlijk pijn.
      Vanaf toe ben ik hem beginnen controleren. Ik wist dat het een stinkend potje ging zijn wat ik openmaakte. Het bleek echter een grote mestput te zijn, hoeren, “vriendinnen” twee zelfs tegelijk die van het bestaan van de ander niet afweten. Als de één niet vrij is neemt hij de andere én twee datingsites. Nu weet ik waarom hij zo uitgeput is.
      De druppel voor mij was toen iemand die hij vertrouwd maar eigenlijk zodanig gedegouteerd is van de manier waarop hij mij behandeld mij een berichtje dat hij naar haar stuurde liet lezen.
      “Hey, weet jij nog op welke site ik dat geil negerinneke met haar topje aan kan vinden ? Thanks fijn weekend”
      Ik was vol walging, de man waar ik 27 jaar mee getrouwd ben, de vader van kinderen die zo onrespectvol omgaat met vrouwen. Het was de druppel. Ben naar huis gereden en heb hem aan de deur gezet.
      Hij schrok enorm maar herpakte zich toch vrij snel en zei dat ik spoken zag.
      Toen hij besefte dat ik het meende was zijn enige bekommernis of hij zijn fruitpers mocht meehebben en “ge gaat toch komen werken dinsdag”.
      Denk dat hij eigenlijk opgelucht was dat hij weg kon. zijn narcistische voorraad kon hij bij mij toch niet meer halen.
      En hij kan nu alles doen zonder het risico betrapt te worden.
      Hij gedraagt zich als een happy single en ik die dacht dat het voorbij was zit na twee maand nog steeds in zak en as.
      Ik krijg het gewoon niet uit mijn hoofd, ben boos op hem, ben boos op mezelf, durf nauwelijks buiten komen uit schaamte, ik kan er met bijna niemand over praten want ik weet dat het voor mensen die geen idee hebben wat je meemaakt onmogelijk te geloven laat staan te begrijpen is.
      Toch ben ik nog altijd positief en doe ik mijn best om mij hierdoor te slaan. Er zijn goeie en slechte dagen. Ik probeer er voor te zorgen dat de goeie talrijker worden.
      Ik heb hier ook uit geleerd, je geluk niet laten afhangen van een ander, niet tegen mensen zeggen “als er iets is bel maar”of “je bent altijd welkom als er iets is” .
      Daar heeft niemand iets aan, gewoon er naartoe gaan moet je doen, er echt zijn al weet je niet wat zeggen.

      Dat ene zinnetje van jou heeft er mij toe gebracht om dit te delen en het voelt goed om het te doen.
      Bedankt Angelique, ik hoop dat je de moed en de kracht hebt om het ook te doen.

      Succes en veel kracht in je leven om voor jezelf te kiezen

      Marleen

    MCJ - april 3, 2017

    Ik wil het wel uitschrijven, maar op de moment zit ik nog in het midden van de situatie met mijn eigen narcist. Ik ben namelijk gaan samenwonen met een kennis om de kosten te drukken en hoewel er geen officiële diagnose is lijkt het er echt wel op dat hij een narcist is (en asociaal). Nu ben ik op zoek naar manieren om hier weg te komen, maar de stress is zo hoog voor de moment (mijn therapeut zegt dat ik PTSS symptomen vertoon sinds ik ben gaan samewonen) dat ik er geen deftige tekst zal uitkrijgen.

    Het enige wat ik al doe is elke altercatie met hem opscrhijven in een word document. Dus als ik eindelijk de rust vind zal ik het eens in een tekst gieten en doorsturen, maar voor de moment is het te zwaar.

    M. Bos - april 2, 2017

    Ik heb een narcistische zoon van 11 jaar wiens moeder (mijn ex-vriendin) ook narcist is. Hoe kan ik daar nog iets mee doen? Hij woont met zijn jongere broertje (9) bij zijn moeder (en huidige vriend die zij ook al mishandelt en kleineert in bijzijn van mijn kinderen waar ik ze juist voor wou behoeden).

    Hoe kan ik mijn kinderen helpen?

    annemieke van den hove - maart 29, 2017

    in dat opzicht is mijn verhaal te lang om even op een site te zetten sorry

    annemieke van den hove - maart 29, 2017

    dank zij dit onder nemen van de hulpverlening heeft dat niet meer,bedankt voor deze elende die ik niet heb verdiend

      kim - april 2, 2017

      ik heb 17 jaar samen met exman die verborgen nacist is en zijn familie is ook heel erg nacist ,woonden samen met zijn ouders omdat we of ik niet los kunnen komen omdat ik geen familie in nederland en goede vrienden die om me heen zoals anderen maar jullie weten wel waarom ! ik was zwak en heb ook moeilijk omdat we kinderen hebben vresselijk lang help opgezocht nog ergeste was dat hun dagelijk me weg jaag en opstraat willen zetten zodat ze kinderen bij hun kunnen houden uiteindelijk zit ik nu bijna twee weken all alleen met kinderen de scheiding zaak moet nog komen zit zonder geld ben zelf erg ongezond maar heb nu hoop om ooit een zonlicht op mijn gezicht zou zien en normale leven gaat krijgen nog heel even volhouden veel plobleem opruimen .

      mijn verhaal is telang en te veel om te schrijven jullie zullen weten wat ik mee gemaakt hebt of jij kan beter vragen wat is niet gebeurd of niet gezegd of niet geplan ik kom nu bijna vanaf door mijn lieve zoon van 14 jaar die voor me zorg en opkom en steun doordat hij niet meer aan kun zien dat ik maar jaren in diepe put (hel)zit maar ik wens ons allemaal sterk niet alleen maar volhouden maar jullie moeten sterk zijn ik weet dat het moeilijk is nadat nacist alles van jij weg neem denk aan jij bent het waard en jij verdient om gelukkig te zijn!

    annemieke van den hove - maart 29, 2017

    heb er onder zoek laten doen in het ziekenhuis en erfelijk testen van alle geestelijk en lichaamlijk in mijn famielie,en het restutaat daarvan was steeds hetzelde ,het is NIET erfelijk,dat sooort ziekte

    gina - maart 4, 2017

    mijn moeder kan nog ni eens een regendruppel verdragen op haar hoofd of ze is al boos,ze steekt ELKE schuld op mij! ok ik geef toe ik stal geld van haar maar ik had een reden… ik wou dit niet doen…maar ik voelde me zo ongelukkig met deze mishandelingen dat ik dit doe om me beetje beter te voelen,maar het geeft geen zin… dan verlaag ik me tot haar level. ze steelt zelf maar ontkend altijd maar zij perst geld af en heeft op alles excuses om het geld te pakken,ze gunt me niks en als ik de waarheid spreek word ze agressief! ik moet enkel haar slaaf zijn en boksbal zijn voor haar problemen! verder mag ik niets! NIETS! ik ben 24 en ze gunt me niets!
    alles is de schuld van mij en ze geeft niks toe wat zij doet! ik ben geen autist zoals je kunt hore op hoe ze me bespuwd,het was allemaal een misverstand,ze wisten niet wie mijn ouders waren,ze zagen slechts een masker(hun schijnheilige snoetje) achteraf in huis zijn ze zo gemeen als op de tapes maar bij vreemden durven ze niet,dan zijn ze ineens over alles zonnig tenzij ik haar zo kwaad maak dat haar masker eraf valt! ik wou niet stelen van haar of iemand,ik ben gewoon doodop,ik mag NIETS van hen,ze liegen en geven me nonstop de schuld van alles! als je niks mag hoe zou jij dan reageren??! en dan alles op mij steken en ni verantwoordelijk voor hun eige daden,altijd is het gina gina gina! niet sorry dat ik iets misdaan heb ni nee gina gina gina! ze doet alsof ze perfect is,is jaloers en koopt zelf dure kleding en spullen maar ik mag dat ni want dan is ze boos! altijd zegt ze van instellingen en chantages,dreigementen voor haar zin te krijgen en gelijk te krijgen! ik mag ni stelen eh maar zij mag dit allemaal met mij doen! slagen schoppen en alle andere mishandelingen,me niks gunne,geld afpersen,isoleren dat mag allemaal eh! en hoe perfect ze is haar prestaties opblazen en zegge hoe slecht ik ben ! en met zon ouders moet ik leven dus! met 2 narcistische ouders leven is een hel! ben blij als ze even weg zijn ze,ze zegt zelfs dat mishandelen goed is en ze rechtvaardigd het,ze zegt dat ik 100 keer meer slaag verdien en papa zei meer slaag dan eten!!!! GOEDE OUDERS DAT IK HEB EH???? ze gunne je ni eens te gaan werke of iets te doen allemaal voor hen en alles over hen!!!! ze praten enkel en alleen over hun eigen en zijn zelfs boos als ik flauwval,ze zeggen dat ik dan de aandacht steel!
    hoe apathisch kun je zijn als ouders!??? jezelf als god behandelen en mij als stront behandelen?! en dan moet ik blij zijn dat papa komt??? een tweede narcist die me ook 22 jaar sloeg net als moeder! en dan te zwijgen over de seksuele en psychische mishandelingen!!!!! ik werd verkracht en aangerand en mijn moeder me maar uitlachen,ze was erbij als het gebeurdee! ik moet blij zijn als papa weer naar huis komt weken eh moeder is blij natuurlijk dan kan papa me mee mishandelen met moeder eh!!! dat zou ze willen eh de macht over alles nog meer opdrijven! moeder boos eh als ik zeg dat ik blij ben als papa weg is want moeder gebruikt hem om mij af te maken en te vernietigen maar lief aan de buitewerld eh zodat niemand me geloofd!!!!! iedereen ziet een engel aan de buitekant iemand huklpvaardig vol charme maar daarachter schuilt een monster ! als ik maar niks neem of doe wat tegen hen is eh dan maken ze me kapot met hun mishandelingen!!! maar zij mogen me kapot maken en me alles verbieden eh!!! dat mag eh!!! want zij zijn perfect!!

      j - maart 4, 2017

      Hoi Gina, zo te lezen aan jou verhaal is het beste een interventie, uit huis plaatsing of iets dergelijks.

      Nu probeer je nog met hun om te blijven gaan door bijvoorbeeld even een emotionele ontlading zoals hier te geven en dan het maar weer een tijdje met hen vol te houden. Jij hebt lang genoeg gestreden het is tijd om daar weg te gaan. Ja je zal moeten wennen aan het minder contact met je ouders in het begin, maar vaker als 1 keer per kwartaal ofzo hoef je ze toch niet te zien. Hier krijg je stoornissen van als je er te lang tussen woont.

      Ik hoop het beste voor je.

      Little one - maart 11, 2017

      Gina
      Dit gaat natuurlijk zo niet langer, er moet echt wat gebeuren, maar het is wel een dingetje, jezus christus, ok ik ga proberen dingen op rijtje te zetten. Je bent 24 en dit gedoe speelt al jaren, je ouders wensen niet maar eisen, en als het niet gaat zoals zij willen dan volgt er fysiek geweld of emotionele chantage door bijv dreigen je op straat te schoppen, uit huis te plaatsen of internaat te stoppen, wanneer het weer is zo ver is dan voel je je super klein, paniek, dit wil je niet, als je dit namelijk wel zou willen was je na al dat gedreig zelf al lang vertrokken.

      Gina ik heb dit zelf meegemaakt vanaf kereltje van jaar of 8 tot het moment dat ik “volwassen was” voor de wet 18 jaar dus, was er elke week wat (ik weet niet of het nu nog bestaat maar vroeger hadden we een mattenklopper en daar werd veelvuldig gebruik van gemaakt, knotsknetter lijp die mensen, vertroetelen afbreken, aardig doen, vernederen, alles was altijd zogenaamd bespreekbaar zolang er naar hun mond werd gepraat, Jouw verhaal vertoont heel veel overeenkomsten, Gina ik weet dat het anders voelt maar in werkelijkheid ben je je ouders al lang ontgroeit, je ouders geven je het gevoel dat je afhankelijk van ze bent, maar dat is niet zo, je wil werken maar dat mag niet van ze, dat zegt genoeg, Je ouders hebben het moeilijk denken moeilijk doen moeilijk, dit past niet bij je, je bent jong volwassen wijzer dan je ouders, weet dankzij een kut jeugd precies wat je niet wil en deze ervaring en kennis is goud waard.
      Hello world here is GIna !!!!

    Anoniem - maart 3, 2017

    Hallo,

    Ik zou ook graag mijn verhaal willen doen. Na bijna 4 jaar ben ik erachter gekomen dat ik te maken heb met een narcist. Ik ben sinds een aantal maanden bij hem weg, maar we hebben altijd nog veel tijd samen doorgebracht. Een paar dagen geleden is er weer een conflict ontstaan. Eerst geloofde ik ook echt weer dat het allemaal mijn schuld was. Ik ben zelf erg emotioneel, onzeker en kwetsbaar. Maar hij kan er nooit mee zitten en zijn eigen gevoelens zijn dan ook belangrijker. Ik heb tig keer mijn excuses aangeboden voor iets wat niet eens mijn schuld is. Dinsdag heb ik weer contact opgenomen. Maar hij draait de boel weer om. Het zit hem financieel, lichamelijk en geestelijk allemaal niet mee. Ook dit keer kwam het er op neer dat dat mijn schuld was. Ik vind hem dan zielig. En probeer hem te helpen, door geld over te maken of lieve berichtjes te sturen. Maar ik heb dit gevoel nauwelijks gekend.

    Ik mis hem wel. Maar als ik de verhalen hierboven lees… en op andere websites. Over de kenmerken van een narcist. Lijkt het me beter om het nu eindelijk los te laten. Hij was er bijna nooit voor me. Gunde me nooit iets en dacht alleen maar aan zichzelf. Het was voor mij meer geven dan nemen. Hij deed zich ook mooier voor dan hij was. Charmant en spontaan. Gezellig. En zo dra we weer met z’n tweeën waren, ging het weer fout.

    Soms heb ik momenten dat ik weer contact met hem wil, maar bedenk me dan dat het alleen maar beter is. Want ik was nooit echt gelukkig bij hem. Het leek wel of ik verslaafd was aan hem. Het puntje “Vreemdgaan” zit mij ook gigantisch dwars. Ik heb hem wel vaak betrapt op berichtjes naar andere meiden. Maar hij wist zichzelf er altijd uit te lullen. En zelf was hij jaloers en bezitterig. En beschuldigde hij mij van van alles en nog wat.

    Genoeg is genoeg.

      j - maart 3, 2017

      ja een volwassen relatie kan je er nooit mee krijgen. Allerlei onvolwassen gedragingen, schuld afwenden op anderen, geen verantwoordelijkheid nemen. Het wordt vaak omschreven als ‘een kind in een volwassen lichaam’.

      Als je weer een tijdje tussen de normale mensen hebt verkeerd, en je kan het weer allemaal duidelijk vanuit de werkelijkheid bekijken, dan zijn deze mensen ook totaal niet interessant en een beetje zielig. Maar zodra je weer een beetje in zijn realiteit meegaat, wordt ie ineens weer interessant en spannend enzo.

      Beste is no contact en andere mensen om je heen verzamelen.

      Grappig is ook dat narcisten vaak spannend of stoer lijken, maar dat is vooral buitenkant. Ze roepen stoere dingen als die zal ik eens op z’n bek slaan, maar je ziet het ze nooit doen. Of scheppen op over geld etc. Alles voor de buitenkant. Een echte man praat niet, die doet. Een echte man beschermt jou. Een narcist gebruikt jou.

      Succes.

    frank - november 28, 2016

    hoi.
    ik heb twee jaar gewerkt voor iemand met deze stoornis die het echt extreem heeft .
    nu naar mij er in verdiept te hebben klopt het precies hoe het omschreven word.
    ik zou hem het liefst een mail willen sturen met een link naar deze site zo dat hij het zelf eens zou kunnen lezen en er misschien iets mee zou kunnen doen.
    graag zou ik een reactie van u willen hoe hier het best mee om te gaan zodat die man misschien geholpen kan worden voor het een keer uit de hand zou lopen.

    met vriendelijke groeten frank

      frank - november 30, 2016

      dag frank
      ik ken deze stoornis van dichtbij ,19 jaar samengewoond met iemand die lijd aan nps ,geen twijfel over de diagnose, ik weet precies wat er gebeurd ,als jij de persoon waarover je schrijft een mail wilt sturen ,,met een link naar deze site , hij zal dit lezen ,,heel kort ,en hij denkt over wie gaat dit ,ziet zichzelf in een paar dingen ,maar voor de verdere rest denkt hij ,dit gaat niet over mij ,,,ik ben geweldig ,slim knap ,kan met iedereen geweldige gesprekken voeren (not) ,iedereen kijkt tegen mij op , ze zien nooit zijn eigen aandeel ,ruzie,s . het woord sorry ,gebruiken ze nooit ,of ze kunnen er iets mee (winnen)en dan nog komt er een zin achteraan ,zodat ze het stokje doorgeven waardoor je toch weer de schuld mee krijgt op je rug .
      het is hopeloos frank ,het pakt gewoon niet bij mensen die lijden aan deze stoornis ,
      iedereen met een gezond verstand leest eens een keer over deze site(als je dat vroeg)en denkt dan bij zichzelf ,,zou ik zo zijn ?en zet dan voor zijn eigen eens de dingen op een rijtje van ,,wel of niet waar ,
      maar bij een narcist werkt dat zo niet ,,ik ben geweldig ………………….. dat zit zo diep in dat brein ingenesteld
      totaal kansloos ..maar dat is mijn eigen (tering lange)ervaring

        Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 2, 2016

        Heel juist, ik heb dit onlangs geprobeerd, en hoe ze het ook aan boord heeft gelegd snap ik nog niet maar ik heb een klacht aan mijn been voor laster en eerroof.
        Ik heb het ook moeten aanvaarden en beseffen op de harde manier, ze willen niet geholpen worden want ze hebben geen probleem , alles wat gebeurd is de schuld van een ander.
        Proberen heeft geen enkele zin en het zal je enkel nog meer onderuit halen.
        Maak van je hart een steen

      Nienke - december 1, 2016

      Hoi Frank,
      Ik begrijp dat je anderen wil behoeden, maar ik adviseer je om dat niet te doen. Kijk eens op de website: het.verdwenenzelf.nl.
      Gr. Nienke

        frank - december 1, 2016

        dag nienke

        ik ken de site naar wie je me wilt door sturen ,iris koops ,de site en het boek ,sigrid van dort ratgeval,en er staan er nog meer in de kast ,,mijn verhalen ,,apart dat zoiets bestaat ,
        maar waarom geef je me het advies om anderen ..NIET ..te behoeden voor deze tirannie,?
        gewoon een vraag uit interesse …

          Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 3, 2016

          Dag Frank, ik weet dat je dit gies bedoelt, geloof me, ik heb het ook geprobeerd en het haalt je enkel nog meer onderuit.
          Mijn ex, duidelijk narcist heeft mij voor de 10 de keer gezeworen dat het nu zou veranderen en dat ze hulp ging zoeken, ondertussen is al verloofd en zwanger van haar nieuw slachtoffer, ik heb deze link doorgestuurd naar de getuigen van hun huwelijk met de vraag om hun ogen open te doen maar ook zij zijn al gemanipuleerd door haar, ik ben de tiran die haar niet gelukkig kan maken in iedeeen zijn ogen.
          Ik begrijp je dus heel goed maar besef dat je er machteloos tegenover staat, van winnen kun je haast niet want ze hebben geen enkel verantwoordelijksheids gevoel, zij doen niets verkeerd en dat kan jij of niemand anders hun doen inzien, elke leugen waar je op uit komt verdedigen ze met een andere leugen, op een sorry goed je niet te rekenen, ze boren je nog liever de grond in dan hun fout toe te geven, dat heb ik bijna dagelijks mogen ondervinden.
          Ik wou dat ik iets positiever kon zeggen maar helaas, het is hopeloos.

            frank - december 3, 2016

            dag kapot gemaakte ziel
            klopt precies wat je schrijft ,ik heb daar ook ervaring mee ,,ik ben de zonde bok de negatieveling, de verbitterde man, ,die haar niks gunt ,,,maar de buiten wereld ziet niet dat ze (ziek) is (niemand ziet dat ,de leugens worden rond gestrooid en iedereen gelooft het ,,dus ik kan niet anders zeggen ,als … je hebt helemaal gelijk ,,als dat nienke ook bedoeld ,,ja ook zij heeft gelijk ,,verloren energie ,,het haalt alleen jezelf (nog meer onderuit ,,,,fucking frusterend)

            ik kan toch niet tegenover mijn kinderen ,,net doen of er niks aan de hand is ,heb verdomd lang moeten knokken om ze bij mij wonend te krijgen , voor de rust!
            dank je voor je reactie ,
            waarom komt er nooit eens een televisie uitzending over nps ?ben een paar keer naar een bijeenkomst geweest over de manisch depressieve stoornis ,,ik zat in de goede richting alleen ,,het ik ik ik ben geweldig ,manipuleren en liegen, ,ik hoor op een voetstuk ,,kon ik daar niet plaatsen ,,totdat ik 7 jaar geleden ,na een paar tips over nps begon te lezen ,,,,tadaa nu heb ik de puzzel compleet ,,wat een hel achter de rug ,
            ik lees je stuk nog na ,en ik zie wel dat je weet waar je over praat ,,mijn verhaal
            (hetzelfde)
            ga je goed ,groet frank

              Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 3, 2016

              Heel erg bedankt voor je reactie, en ja, je herkent direct of je met een lotgenoot te maken hebt want niemand anders kan zich voorstellen wat het echt is om met een narcist getrouwd te zijn.
              Ik ben wel al 2 jaar gescheiden van haar maar toch waren we een koppel tot 3maand geleden, weliswaar heeft zij in die periode verschillende partners gehad en heeft me dus jarenlang daarover belogen en de scenes die ze daarvoor speelde om mij te overtuigen, een topacteur kan niet beter.
              Ik weet maar sinds een week wat narcisme echt is via deze site, gelukkig maar of ik had haar waarschijnlijk nog is in huis genomen en dat zou mij dood geweest zijn, ik stond echt aan de rand van een …
              Nu weet ik dat ik niet moest veranderen en haar meer liefde moest tonen maar dat zij het probleem was en mij zo gemanipuleerd heeft dat ik haar zelfs jarenlang verdedigde tegen mijn eigen familie en vrienden, ik raakte iedereen rond mij kwijt.
              Ik ben nu in therapie en zet nu alles op alles om mijn dochter van 6 daar buiten te krijgen want ze manipuleerd haar al van jongsaf en dat besef ik nu ook maar pas echt goed. Het zal niet gemakkelijk zijn want zelf de politie geloofd haar maar ik geef de strijd niet op en vecht voor waar ik in geloof en kijk uit naar de dag dat iedereen zal moeten zeggen, … je had toch gelijk, sorry dat we je niet geloofden

                frank - december 4, 2016

                dag kapot gemaakte ziel.

                ook hier bij mij. veel mensen ,familie om me heen verloren ,,willen niet luisteren naar het eerlijke verhaal ,,leugen is nou eenmaal leuker en spannender te maken (denk ik) kei harde les voor in het leven ,zet je wel met beide benen op de grond ,,je staat er bijna helemaal alleen voor ,het politie verhaal zelf ook al mee gemaakt,
                vecht voor je dochter ,maar kijk daar ook mee uit ,want daarin heb ik ook al een levensles in gehad (hardleers) praat niet te slecht over de moeder ,want dat werkt averechts.laat ze zien dat je geen woedeaanval hoeft te krijgen als ze een keer met vieze schoentjes binnen loopt,blijf eerlijk , maar helaas, ik denk dat je er nog jaren leed mee deelt. mijn dochters en ik kampen al jaren met omgang in deze stoornis ,en ze snappen het nog niet ,trappen nog vaak in de manipulatie van de moeder ,leugens etc,
                ik geloof ook niet dat de dag komt ,,wat je schrijft ,(je hebt gelijk sorry dat we je niet geloofden) ik geloof ook niet ,dat hier op deze site mensen met nps op staan ,en bekennen wie en wat ze zijn ,iedereen heeft wat narcisme in zich ,wil nog niet zeggen dat je nps hebt , ik zelf kan niet 1 goed woord erover een echte narcist vertellen, zal ook wel een kapot gemaakte ziel hebben ,ik vind het baahh………… heb er geen woorden voor die hier op deze site mogen ,een wolf in schaapskleren, een beter plaatje past er niet bij ,
                vecht voor je dochter en je eigen bestaan ..en ga niet op een rand staan ………… ligt niet aan jou ,(hersenspoeling) draai al iets langer mee in dit traject. jaren lang de oscar awards zitten kijken ,ze moet toch een keer genomineerd worden als beste actrice ,,
                volgende keer misschien !

                  Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 4, 2016

                  Merci Frank en het is duidelijk dat je heel goed weet wat bedoel en nu meemaak.
                  Het is fucking hard om nu te moeten aanvaarden dat de laatste 8 jaar van mijn leven nep waren, ik was gewoon een acteur in haar toneelspel, alles is een illusie, elk cadeautje, elke uitstap om me toch maar een goed gevoel te geven dat ze me zo graag zag.
                  Dat besef komt hard aan, ik heb de laatste dagen nog niet anders kunnen doen dan me kapothuilen,
                  Nu weet ik dat alles een reden had, ze heeft me zelf verslaafd gemaakt aan cannabis om zo een dreigement te hebben en gebruikt dit nu bij de politie.
                  Ze gaat deze keer wel gevaarlijk ver om haar onschuld in stand te houden en haar nieuw slachtoffer niets te laten merken. Maar ik ben slimmer geworden en heb mijn sms’en van de laatste 8maand goed bewaard en ik heb dus nu echt wel genoeg bewijs om naar de jeugdrechter te stappen.
                  Groeten Bart

                    Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 4, 2016

                    Ik weet dat het een pijnlijke strijd zal worden en waarschijnlijk zal mijn dochter nog lang kwaad zijn op omdat ze niet meer bij mama mag wonen maar ik moet hierdoor, ik zou het mezelf nooit vergeven als ik10 jaar later merk dat mijn dochter zoals haar geworden is, ze vraagt haar nu al constant om te liegen, zelfs over de belachelijkste dingen, mijn therapeut heeft mijn dochter ook al is gesproken en heeft me duidelijk gemaakt: elke dag dat je dochter bij haar moeder is, is een dag teveel
                    Ik heb toen echt een krop in mijn keel gekregen want als vader is dit om zot van te komen, hopelijk schiet het gerecht vlug in actie en kan ik een nieuw leven beginnen en moet ik om geen enkele reden nog contact hebben met haar.

                      Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 4, 2016

                      En ja, niemand kan zo goed acteren als een narcist, je moet er echt doorheen kunnen zien en dat lukt helaas maar heel moeilijk,ze kunnen zo overtuigend zijn, we hebben dezelfde geschiedenis, daar twijfel ik niet aan,de keren dat ik gezegd heb dat ze naar Hollywood haar Oscar mocht gaan afhalen,…
                      Ik begreep het toen nog niet, ze was zot of wat dan ook maar normaal heb ik haar nooit gevonden en toch zag en zie ik haar graag
                      Voor normale mensen niet te begrijpen maar via deze site weet ik dat ik er niet allen voor sta en men mij hier wel begrijpt.

                      frank - december 5, 2016

                      hallo
                      ik weet niet hoe of wat anders te communiceren ,ben voortaan erg terug getrokken van de buitenwereld ,dat kom ook mede hierdoor ,
                      mijn verhaal is ook veel langer als de speldenknop die ik hier neer tik ,vanaf de eerste 2 weken dat ik met die mafkees mee ging voelde ik het al ,, (achteraf gezien)ze had alles over mijn toenmalige vriendin gelogen ,en ik trapte erin en maakte mijn verkering uit ,,voelde niet goed ,bleef aan me knagen 25 jaar later nog zelfs ,,lieg niet, ik bleef bij de mafkees kreeg er twee mooie kinderen mee,en zij kreeg er helaas ook nog de manische depressieve stoornis bij ,dus ik weet wat manieen zijn depressies en nps ,heel veel voor mijn kiezen gehad ,dus ik knok alleen ,twee kinderen en een klein clubje mensen die ik vertrouw ,zelfs leden van mijn eigen familie heb ik uit mijn clubje gedonderd ,zonder spijt ,

                      frank - december 5, 2016

                      lief je reactie terug ,ze doen het allemaal op dezelfde manier ,,ze weten precies in te springen en je te overrompelen met leugens en zetten je op een dwaalspoor,je hebt me niet beledigd nog niet bijna zelfs ,het is geen wedstrijd om te zeggen wie het meest heeft meegemaakt ,het is al triest genoeg wat we hebben meegemaakt ,mijn jongste kind gaat nu net lachend naar bed ,daar put ik mijn kracht uit ,en dat kleine clubje waar ik het over had ,uit welke provincie kom je ?mijn eerste vriendinneke en de narcist waren ook vriendinnen van elkaar ,zei je toch al dezelfde werkwijze ,lees en leer ,dat maakt je sterker ,het ga je goed en knok voor je meisje ,beloofd?

                      frank - december 5, 2016

                      hallo daar belg
                      had al een vermoeden dat je van die kant kwam ,zag het aan je zins opbouw,dat hoor ik graag dat je vechtlust krijgt ,laat dat nooit meer los ,laat je er nooit meer onder krijgen ,door niemand meer.het is een ervaring die je hebt meegemaakt voor het leven ,het gaat nooit meer weg ,je zult op je hoede blijven ,dat je nog van haar houd en nog om haar geeft ,komt om dat je gevoel hebt (wees blij daarom) verstand en gevoel liggen nog niet op 1 lijn ,je had hem al door ,en je weet pas ,je leven was een facade(schijn) helaas het is echt zo ,ik kan er niks mooiers van maken ,nog om haar geven verdwijnt ,ze mist jou ook niet ,(de adoratie en het slaafje dat mist ze )zorg goed voor je kid,s en blijf en leuke positieve vader dan win je ze ! want zij kan dat niet ,zij houd dat masker geen 24 uur op, is niet te doen voor haar , misschien kom je nog wel ooit een EERLIJK bels meidje tegen ,,geef nooit op en thanks voor je reacties,

                    frank - december 4, 2016

                    dag bart
                    flinke verhalen ,je gaf me een advies ,ik geef je ook advies (goed bedoeld ,had er zelf wat aan )als je nog contact met je ex hebt ,koop een memo recorder ,stop hem in je borstzak ,kun je mooie gesprekken opnemen ,die naderhand weer verdraaid worden ,,dan zie je dat je niet gek bent (lukt alleen als je 1 op 1 bent met haar,anderen erbij doen ze hun gemene trukje niet,of ze verdraaien het ter plaatse al om ,het hele verhaal,,bij instanties heb je verdomd weinig aan die info, je staat sowiezo met 1-0 achter bij instanties omdat je man bent ,de vrouw word in dit land, lijkt wel heilig verklaard,de helft van de (hulpverleners is vrouw,die lijken wel zijn eigen soort te willen beschermen),dus maak je borst maar nat ,want ook daar gaan ze je bijna niet geloven ,ze kennen het niet of nauwelijks , jij staat al met 2-0 achter (weg die cannabis, het word tegen je gebruikt) bewaar de mails ! als je ze terug leest ,zie je pas hoe vaak ze zeggen dat je niet deugt,en de ik ik ik vorm , veel lezen over dit onderwerp ,heelt de pijn, tot slot hou je sterk , tegen mij zeiden ze ooit wat als jij instort ,,(scheelde weinig moet ik bekennen) maar het maakte me nog sterker ,overlevingsdrang ,,zij of ik

                    even een sorry ,ik weet niet waarom mijn tekst zo smal word weg geschreven ,

                      Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 4, 2016

                      Beste Frank, ge kunt haast niet geloven hoe blij ik ben dat ik iemand gevonden heb die me zo goed begrijpt(of toch wel) mijn verhaal gaat nog veel dieper maar ik ben bang dat ze ondertussen ook al meeleest en ik zit nog met zoveel vragen.
                      Kunnen wij op een andere manier communiceren?

                      Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 5, 2016

                      Dag Frank, ik begrijp je heel goed, en ik leef enorm met je mee, ik heb zelf ook nog maar enkele mensen die ik vertrouw, dat is nu wat normaal is denk ik in ons geval .
                      Ik wou je niet beledigen, ik weet dat jij veel meer meegemaakt hebt en nog meemaakt, kan ook niet anders na 25 jaar, respect man , ik denk niet dat ik het zou aankunnen.
                      Bij mij is de start van de relatie ongeveer hetzelfde verlopen, ik was gehuwt en mijn vrouw had na 8jaar een slippertje gehad maar biechte dit op en had een schuldgevoel.
                      Haar beste vriendin vond dit dus achteraf bekeken de moment om haar masterplan in werk te brengen, het vervolg hoef ik niet in detail uit te leggen, je weet wel hoe het gebeurt.
                      Het ga je goed man, ik geloof in jou en blijf jij maar in jezelf geloven, Weet dat jij der ook niet alleen voor staat, al ken ik je niet, toch verstaan we elkaar als geen ander. Merci voor de steun.

                      Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 5, 2016

                      Badankt voor je eerlijk en oprecht antwoord Frank, en nee, het is echt geen wedstrijd tussen ons en gelijk welk ander slachtoffer en inderdaad hoe meer verhalen ik lees des te zeker ben ik, het komt steeds op hetzelfde neer, hun werkwijze is steevast gelijk, en eens je ze doorhebt is het alsof je op voorhand weet wat hun volgende stap zal zijn,
                      Ikzelf had ook 2 kids uit een vorig huwelijk en het is des de pijnlijker om nu te zien dat ze jarenlang door haar misbruikt zijn en tegen mij opgezet zijn, wat ik de laatste dagen van mijn oudste, nu 12 al mogen horen heb,
                      Sorry maar ik kan echt geen goed woord over haar meer zeggen al ben ik bang dat ik nog steeds gevoelens voor haar heb
                      Ik ben woonachtig in oost Vlaanderen, België
                      En ik beloof je dat ik voor de toekomst en het geluk van mijn kids zal vechten, ik moet en zal dit winnen en er veel sterker uit komen mede dankzij jou steun, dus heel oprecht BEDANKT .

                      Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 6, 2016

                      Hey Frank, bedankt voor je reactie, en ja, ik ben een Belg maar hier bij ons staan ze precies nog wat achter ivm narcisme begeleiding dus ben ik blij dat ik je hier gevonden heb en mijn verhaal is kwijt kan zonder dat er aan mij getwijfeld word, heb ik vandaag nog maar is pijnlijk mogen ondervinden bij de politie maar na meer dan een uur begonnen ze me toch een beetje te geloven en komt er een psychologisch onderzoek, zo ver sta ik dus al.
                      Dit geef ik echt niet op, al moet ik alle instanties afgaan, ik heb nu een doel voor ogen en de vechtlust is nog nooit zo groot geweest, mede dankzij jou steun. Dus nog is hartelijk bedankt.
                      Ik ga er echt alles aandoen om dit probleem openbaar te maken, dat zo mensen vrij in onze maatschappij mogen rondlopen is eigenlijk onaanvaardbaar, uiterlijk merk je niets en als buitenstaander heb je der ook al geen inzicht in, ze gebruiken dan mss niet dagelijks fysisch geweld maar vermoorden je elke dag op emotioneel geniet en in de meeste gevallen merk je het niet eens en blijft er enkel een puinhoop over met alle mogelijke gevolgen, ik heb mezelf ook al verschillende keren van het leven willen ontnemen omdat ik gewoon niet begreep of kon plaatsen waarom ik zo slecht was en mijn vrouw niet gelukkig kon maken. Gelukkig is die zwarte periode achter de rug en begin ik weer positief naar het leven te kijken. Ik heb nog veel werk maar ik kom dit te boven en zal sterker staan dan ooit tevoren.
                      Oprechte groeten, Bart

                Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 7, 2016

                Een vraag aan elk slachtoffer, ik heb zojuist een gesprek gehad met een gerechtspsyscholoog, die beweerde dat iemand met nps ook een goede moeder kan zijn. Ben ik dan zo verkeerd of weet die man echt niet wat hij zegt?

                  j - maart 3, 2017

                  Hier een kind van narcistische moeder. Nee de moeder kan het wel goed bedoelen, maar ze mist empathie en legt contact op een andere manier. Zelf omschrijf ik het als, je leeft slechts nog als een figurant in haar eigen bubbel.

                  Tuurlijk zijn er verschillende soorten/gradaties van narcisme. Maar ik heb nog nooit over een succes verhaal gelezen, voor zover bekend is als je een willekeurig boek opentrekt over narcisme ook de boodschap, deze mensen maken iedereen gek die ermee in aanraking komt. Dus heel simpele vraag aan rechtspsycholoog, geef me 1 boek, uitreksel, studie of bladzijde waarin staat dat een narcistische moeder goed voor haar kind kan zorgen. Dan geef ik jou er 5 waarin staat dat het niet zo is.

                  Ze kan wel goede bedoelingen hebben en enigszins van haar kind houden, maar de complete gekte die er continu heerst, het totaal onmenselijk en vreemde manier van contact leggen, maakt je hersens kapot, je ontwikkling gaat fout etc etc.

              Emotioneel kapotgemaakte ziel - december 6, 2016

              Dag Frank,ik zou graag een blijvend contact met je hebben, ik wil me echt niet opdringen maar jij bent nu eenmaal mijn grote steun en uitlaatklep,niemand begrijpt me zoals jij.
              Maar dit kan moeilijk via deze weg, iedereen luistert of leest hier mee, begrijp me niet verkeerd, ik wil echt wel dat zoveel mogelijk mensen de kans hebben om de echte waarheid over nsp te horen maar nu heb ik schrik om teveel te zeggen zodat ze me toch weer 1-0 zet.
              Als je wil, mail me ,
              Seghersbart1@telenet.be

    Liesbeth - oktober 25, 2016

    Ik heb een vraag betreffende scheiden van een narcistische vrouw. Mijn partner ligt al 2 jaar in scheiding met zijn ex, een narcist, en ze hebben 2 zonen (14 en 16). Mijn partner werkt tijdens de week in het buitenland en zij werkt niet, dus zij is de ideale partij om zorgende ouder te zijn. Graag jullie tips/advies over volgende 2 zaken:

    1. Hoe gaan we het beste te werk om de scheiding efficiënt te laten verlopen? Ze blijft alles maar rekken, wil geen viergesprek en haalt alles uit de kan om hem financieel en emotioneel pijn te doen. Ze wil ook geen regeling voor de kinderen op papier zetten, boycot ‘afspraken’ waar mogelijk en schuift dan de schuld op hem zodat hij de slechte vader is.

    2. Kan haar narcisme op een of andere manier aangetoond worden in de rechtbank? Indien wel, hoe kunnen we dat bewijzen? Heeft dit juridische waarde om de kinderen bij ons te krijgen? Er zijn al meldingen gedaan van buitenstaanders bij Veilig Thuis en bij school, maar dan gaat zij de boel ompraten en alle inspanningen gaan verloren want het wordt niet geloofd.

    Bedankt.
    Liesbeth.

      Nienke - december 1, 2016

      Hoi Liesbeth,
      Nee, narcisme kan niet worden aangetoond als je geen diagnose hebt van een arts. Maar de kans dat een narcist zich laat checken is natuurlijk nihil.
      Ik heb zelf heel veel gehad aan het werkboek van Iris Koops van het.verdwenenzelf.nl. Zij is zelf slachtoffer en zet zich nu in voor anderen. Ik vind die website top!

      j - maart 4, 2017

      Hallo Liesbeth, ik ben geen expert maar voor de hand ligt dat je een dossier opbouwt. Eventueel simpel opname apparatuur kopen, vanaf 15 euro heb je tegenwoordig al een draagbare cam met geluid etc.

      Alle smsjes en brieven bewaren, alle film en geluidsmateriaal ook. Als ze dan een keer een gekke bui heeft of de raarste dingen liegt, kan je haar daar mee pakken. Hoef je mogelijk niet eens narcisme aan te tonen, als iemand aantoonbaar alles bij elkaar liegt en bedriegt staat ze al 1-0 achter bij de rechtbank.

      Vraag ook eens advies bij de wetswinkel. Dit advies is voor iedereen gratis, in elke grote stad zit er wel een. Dit is erg prettig!

    Nico. - oktober 18, 2016

    Hallo Iedereen,
    Ik geloof dat ik als man ook in een verwarrende relatie terecht ben gekomen met een narcistische vrouw.
    En verdorie…tweede keer…ik was al wat op mijn hoede voor haar enorme verliefdheid op mij…
    Zij woont als Nl-er in een mediterraan land en vliegt maandelijks naar het noorden voor haar werk, via een datingsite ontmoet, wilde zij een keer komen dineren in NL met mij. Onze correspondentie ging over dromen en psychologie/spiritualiteit. Ik heb niet voldoende acht geslagen op eerste signalen…onderschat mijn eigen intuitie geloof ik. Er waren warme gevoelens over en weer en zij lokte mij letterlijk mee naar haar paradijsje aan de overkant. Ik was niet verliefd maar voelde oprechte gevoelens…Zij overlaadde mij met een garderobe uit haar bedrijf. Zij kon aldaar pronken met mijn status als kunstenaar…ik schonk haar verschillende werken die zij erg bewonderde…ik vond het fijn dat zij er van kon genieten…het leek allemaal heel integer. Ik zag veel jeugdpijn in haar en ben best wel een empaath…dat schijnt niet anders te kunnen tegenover een narcistisch aangelegd persoon. Ik wil het nog wat voorzichtig uitdrukken.
    Zij had enorm succes in haar vak, werkte 18 uur per dag en was blij met mijn laidback-zijn…kon ze een beetje relaxen…Dat vond ik plezierig dat ik dat kon geven…
    Ik bleef een maand in haar villa in het warme land, met verschillende diners, maar er was niets over van de aanvankelijke uitwisseling op spiritueel gebied. ‘Nu heb ik ik je in mijn web’ zei zij letterlijk.
    Al haar exxen hadden het zeer vergeschopt wat betreft materiële verdiensten en alles moest groot en luxe zijn…
    Ik kan niet zeggen dat ik mij niet in mijn ego gestreeld voelde dat zij plannen had met mijn werk qua ondersteuning.
    Ik bleef een maand maar moest weer terug naar NL, wat zij erg naar vond, zij mistte mij enorm…
    Terug in NL moest ik weer aan de slag, maar zij nam mij kwalijk dat ik haar te weinig aandacht gaf…op afstand….whatsapp en emails…
    Ik moest echter hard werken om het economisch haalbaar te maken weer naar haar terug te gaan.
    Ik bemerkte geen invoelend vermogen voor mijn situatie.
    Ik ben nog met mijn kinderen een vakantie over geweest, omdat de tickets reeds gekocht waren, maar zij liet steeds meer negatieve uitlatingen los…zei dat ze zich niet meer kon geven…kroop onder mijn huid met uitlatingen waarvan zij wist dat het pijn deed. Zij was best mannelijk en ik meer androgyn.
    Om kort te gaan, zij dacht dat ik de ‘droom’ was en dat bleek ik niet te zijn…zij begon steeds meer de dingen te verdraaien. Tot zij zei dat ze niet meer dat voelde voor mij wat geweest was…en uiteindelijk…hield wel van mij maar kon niet met mij leven.
    Van haar kant geen enkele geste van ‘overleg’ hoe we het hadden kunnen inkleden, een relatie op afstand.
    Toen ik zei dat ik dan niet meer naar haar toe kwam (een paar 1000 km van NL) was het einde van de relatie ingeluid…eerst gesputter…want zij had niet verwacht dat ik tegengas zou gaan geven.
    Was niet mijn bedoeling, want ik voelde genegenheid in een afhankelijke situatie…maar ik laat mij niet manipuleren.
    Het meest pijnlijke en venijnige zit ‘m in het feit dat narcistische persoonlijkheden heel fijn jou gevoeligheden kennen, en je jezelf werkelijk geliefd voelt…Eerst wordt je op een voetstuk gezet, maar daarna wel meedraaien in hun ‘wil’.
    Pfoe dat is een enorme domper die ik nu, een half jaar nadat het ‘uit’ is nog meedraag onder mijn huid.
    dat wat je gedeeld dacht te hebben, feitelijk heel anders in elkaar zat…
    Ik voelde voor haar ‘goed’ als tegenwicht voor haar niet aflatende werkstress…en als statusverhogend als kunstenaar, haar huis hangt nu vol met mijn werken…mijn spaargeld is op.
    Natuurlijk bestaat narcisme in allerlei gradaties…en zag ik achter de succesvolle zakenvrouw een gehavende ziel….die ook veel weggaf…zolang het bijdroeg aan haar imago.
    Helaas is narcisme zelden te genezen…en is de oorzakelijkheid niet weg te nemen.
    Narcisten zijn vaak uitstekende professionals met een rappe tong, maar een groot empathisch onvermogen.
    Kies voor jezelf…wanneer je voelt dat ‘het’ niet in balans is met de ander.
    Ik heb de lopende zaken afgehandeld en wil niets meer met haar te maken hebben….uit zelfbescherming.

    anoniempje - oktober 1, 2016

    wat een herkenning zeg.. en zeer pijnlijk.

    Ben er nog niet zo lang achter dat mijn ex een narcist is.
    Ik ben nu iets meer dan een maand bij hem weg, en ben vorige week gaan lezen over narcisme in relaties.
    En ik herken zoveel.. eindelijk kan ik er mijn vinger op leggen iets wat ik daarvoor nooit kon.
    Ik woonde 2 jaar met hem samen, niet zo heel lang.
    Maar dat was lang genoeg. Echt in een hel geleefd!
    Ben mezelf helemaal kwijt geraakt door hem, ik kon het nooit van hem winnen.
    Ik vind het te moeilijk om het allemaal op te schrijven.

    Uiteindelijk ben ik toch bij hem weggegaan omdat het echt helemaal uit de hand liep
    Hij heeft mij echt zwaar lichamelijk mishandeld, en dat was voor mij echt de druppel.
    Eindelijk kon ik mijn grens aangeven, maar toch heb ik het er nog erg moeilijk mee.

    Ik ben nu gelukkig wel goed op weg, ik heb nu mijn eigen huisje en kan me helemaal op mezelf gaan focussen.
    Maar ik blijf een bang gevoel hebben vanbinnen…
    Bang dat hij het nooit zal opgeven, bang dat hij wraak gaat nemen omdat ik weg ben gegaan..
    Ik heb alle contact met hem verbroken, maar hij maakt steeds nieuwe emailadressen aan en blijft mij bedreigen en beschuldigen van alles.

      Marlou Huntjens - december 4, 2016

      Pfff zo herkenbaar.

      j - maart 4, 2017

      wow heftig. dit vind ik altijd de ergste. je krijgt er geen grip op lijkt wel.

      maar hij vind jou nog interessant blijkbaar. misschien helpt de ‘grijze steen techniek’. mega saaie vrouw zijn. geen drama maken geen conflicten. ook nergens op reageren dus dat doe je al goed.

      Succes, en goed dat je weer op het juiste pad zit inmiddels.

    hopeloos van onmacht en twijfels - augustus 21, 2016

    Hallo ik (27jaar) heb een relatie van twee en half jaar met inmiddels mijn vrouw (30jaar). Ik heb haar ontmoet in de kroeg waar ik van af me geboorte al kwam met mijn ouders. Ze zat eigenlijk nog in een relatie met iemand anders, wat niet goed ging. Ze zal door hem mishandeld zijn en financieel aan de grond gehouden zijn door hem. Ik had toen medelijden met haar en dacht ik ga jouw laten zien wat nou echte liefde is, ik denk dat daar mijn fout in zat. Ik veroverde haar en het werd wat, attans zo leek het. In het begin enorm verliefd het leek werkelijk waar een sprookje. Ze was stateloos, geen ziekenverzekering, had schulden en kwam later ook op straat te staan. Ik en me ouders hebben hebben haar geholpen. Me oom had een slaapplaats geregeld en ik heb haar met veel dingen gesteund en me ouders hebben haar geholpen met een bed, matras, kussens en dekens. Ze vroeg toen ook aan mij hoe ze daar nou mee om moest gaan, want dat had nog nooit iemand voor haar gedaan. Dat vond ik al vreemd maar dat kan als je een zwaar verleden heb gehad (Later meer). We hebben haar als het waar weer op de rails geholpen. Ik vaar op een binnenvaartschip bij me ouders, al 10 jaar en me droom is om zelf een binnenvaartonderneming te beginnen en was daar ook al op financieel gebied mee bezig. Over haar verleden wilde ze maar weinig kwijt, ik weet dat haar moeder slecht voor der was, een vader had ze niet sinds haar 3de weg en door der broertje werd ze flink geziekt. Zo weet ik dat haar broertje haar met een bepaalde houding bijna een uur vast heb laten zitten aan een lantaarn paal, waar ze gewoon om kan lachen. Ik kan het niet begrijpen heb ook verteld dat het niet grappig is. Ze vertelde ook dat haar moeder altijd slechte dingen over haar vader vertelde. Weinig aandacht schonk, kleurplaten die niet goed imngekleurd waren de prullenbak in verdwenen en nog veel meer. Later kwam het met heel veel pijn en moeite er wel uit dat haar moeder narcistisch is. Ze was ook met haar 16de het huis uitgevlucht. Maar goed ze vertelde me dat ze nog graag kinderen wilde en voor der 30ste getrouwd wilde zijn, maar ze kon geen kinderen meer krijgen vertelde ze mij zoals haar arts verteld had. Dit kwam door een dichtgebrande baarmoeder. Ze zat daar in een kamer bij een oudere man inwoonend. Ze had ongeveer 7000 euro schuld en toch was ze niet blij dat ze daar zo zat want ze miste om iets voor haar zelf te hebben. Ze was wel echt heel goed bezig om al haar schulden af te lossen, soms moest ik even bij springen maar betaalde me wel terug. Ze kon het slecht verdragen als ze geholpen werd want ze had altijd alles zelf gedaan in haar leven. Ze nam alle moeite omdat ik vaar om soms naar me toe te komen, soms wel 7 uur lang in de trein heen en terug voor een weekend. In die weekenden hadden we veel sexueel contact keken we elkaar uren aan en werd me ook verteld dat we best wel onveilig konden sexen, pmdat ze toch geen kinderen meer kon krijgen. En ja half jaar een relatie en ze was zwanger, ik wilde het eerst niet, want het was eigenlijk onmogelijk met de situatie waar we in verkeerde. Uiteindelijk toch besloten om het te houden mede doordat ik ook verminderde kans op vruchtbaarheid heb, spatader in me zak. We hebben gekeken of het mogelijk was om een huisje te nemen maar dat was eigenlijk onmogelijk, besloten dat ze hier op het schip zal komen bij m’n ouders. Het schip van me ouders heeft een achterwoning en een voorwoning met 80 meter er tussen. Ik zal de voorwoning gaan betimmeren, zodat we een eigenplekje voor ons 3en konden krijgen. Vanaf toen is de ellende begonnen. Ze had het er zwaar mee, kregen ook regelmatig ruzie (hormonen dacht ik). Ik was heel de dag bezig met timmeren (9maanden lang) ze hielp af en toe mee. Ik heb later gezegd dat ik het niet meer wilde omdat ze rustig aan moest doen vanwege ons kindje. Maar dan zat ze maar bij me ouders op de bank, ik stelde dan ook van alles voor, stukje wandelen, bij mij kijken enz enz, niks was goed eigenlijk. Later als me ouders weg gingen, die werden het ook zat, want het is natuurlijk wel wat met z’n 4ren in een hok. Waren we alleen en had ze het er over wat nou voor mij de perfecte vrouw was want ze wilde het dalijk wel een beetje goed doen als we samen woonde, ik vond dit ook een rare vraag. Heb dit ook gelijk aan me moeder verteld de volgende dag, die zei percies het zelfde als wat ik zei, zo iets vraag je niet dat doe je. Ik ging regelmatig mee met me ouders lekker naar een restaurant, ik heb dit op ten duur opgegeven, omdat me vrouw gezellig avondje met me wilde. Deze avondjes werden op ten duur avondjes ruzie. Als we op controle moesten voor het kindje, moesten we soms 7 uur rijden en zaten we als het waar 7 uur lang te bekvechten in de auto, hadden controle gehad en wilde ze weer gezellig doen. Ik heb ook verteld dat ik dat even niet kon opbrengen vanwege die 7 uur vooraf, ze kon dat niet begrijpen en vervolgens zaten we weer heel de weg terug te bekvechten. Vervolgens toen we terug waren kon ze gewoon weer gezellig met me ouders babbelen over hoe het was en ik voelde me heus ellendig en ging dan ook naar bed. Op ten duur als ik alleen bezig was met timmeren, kwam ze kijken en kregen we ruzie ik zal niet opschieten en pietje percies zijn enzovoort en was ze weer weg en ik bleef achter vol woede en onbegrip. Als ik dan weer terug kwam deden ik net zo goed als zei of er niks gebeurd was. Ik dacht dat dit de hormonen waren, heb getwijfeld om te trouwen maar toch gedaan. Na een tijdje werd ons zoontje geboren en het was niet klaar, hadden iets minder ruzie tot we introkken. Het ging een tijdje goed, hadden een plan dat ze haar papieren ging halen en dat we na 2/3 jaar voor een scheepje gingen kijken. Dit werd al gouw terug gebracht na het eerste jaar dat ze weg wilde. Ze had het niet naar haar zin, omdat me moeder zich te veel met de opvoeding van onze zoon zou bemoeien. We hielden te weinig over van mijn loon en kon elders meer verdienen. De vraag was of we niet een tussenweg konden vinden een huisje aan de wal en ik ander werk. Ik heb zitten rekenen en het zal er op neer komen dat we in verband met ons plan eigenlijk weer opnieuw gingen beginnen. Dit was niet zo en ik moest het niet zo zien. Op ten duur voelde ze zich geïsoleerd, vanwege ze geen contacten meer had. Heb toen ook aangeboden dat ze met mijn telefoon paar nummers er in kon zetten en dan kon bellen en w’appe. Dit hoefde niet want dat was anders. De ruzies werden erger en erger. Als ik s’avonds vermoeid op de bank in slaap viel was ze boos zette ze alles hard neer, rukte de gordijnen dicht en riep dat ze niks aan me had en dat ik heel ongezellig was. Het werd zo erg dat als ik met het middag eten binnen kwam ze alles hard deed neer zetten en er een heel keukenkastje leeg getrokken werd en door de woning gesmeten. Ik heb dit ook een keer gedaan en vervolgens gevraagd of ze het leuk vond, want dit is wat zij deed. M’n vrouw vond dit raar en kon niet begrijpen dat ik zo iets deed. Me moeder was een hele thema altijd en was altijd eerlijk wat ik met haar besprak en ook van wat ik soms met haar besprak. Later kregen we zelfs ruzie o!mdat ik alles eerlijk vertelde, er werd mij wijs gemaakt dat ik alles omdraaide en niet het juiste vertelde. Na tal van confrontaties bedacht ik dat dit niet goed was, ben gaan pluizen. Lag het aan mij, zal ze stes hebben enz. Ik kwam op huishoudelijke stres uit , ben wat meer gaan helpen maar bleef maar voortduren de confrontaties al vond ze het wel lief van me dat ik dat allemaal deed. Ik pluisde verder en kwam uit op postnatale depressie, na dat ze begon te dreigen dat ze wilde scheiden, niet wilde dat opa en oma mocht oppassen, ze tegen me zoon begon te vloeken als hij z’n eten niet op at wat ze zelf maakte, begon te vloeken als hij niet mee werkte met luier wisselen en als hij huilde overdag ze gewoon bleef zitten . Heb dit ook met m’n ouders besproken want vond het lastig om dat aan haar te gaan vertellen. Uiteindelijk toch gedaan en een week lang ultra ruzies gehad en samen veel gehuild en zelfs geëscaleerd dat we in belgie politie en ambulance gebeld hebben. Ik bracht me zoon in veiligheid, omdat zij weg wilde in belgie en naar rotterdam. Dat kon maar zonder onze zoon ik liet dat niet toe , want vond het waanzin, polietie en ambulance kwamen niet en uiteindelijk weer terug en mee gegaan. Gesprek gehad met z’n 3e ik, zei en me moeder. Zijn uiteindelijk naar de huisarts geweest en ons verhaaltje gedaan, teminste zij heeft het woord gehouden ik klapte dicht en vond het moeilijk. Ze had het niet maar moest wel bloedprikken, haar schildklier checken en haar vorige relatie was zo gezegd nog niet verwerkt en daar werd ze door verwezen naar een spygoloog. Die heeft ze net zo gemakkelijk weer afgebeld. We kregen steeds meer ruzie en er waren in de loop naar alles al zo veel rare conflicten gebeurd. We hadden een keer zand geladen en dacht leuk ga ik met me zoon in het ruim spelen, dit kon niet want dan zou hij verkouden worden. Ik heb toen ook gezegd dat over 2dagen me moeder voor de deur zou staan om hem te halen. Zo gezegd zo gedaan, had het er niet over gehad. En het gebeurde ook, ik werkte natuurlijk expres mee. Ging samen met me moeder en me zoon in het zand zitten en later werd me wijs gemaakt dat me moeder me eerste moment in het zand met me zoon ontnomen werd door haar. Ik trapte er in en werd boos op me moeder. Als we met z’n 3e naar het winkelcentrum gingen en er stond een speelapperaat voor kinderen voor de deur, werd er de godganse tijd dat we boodschappen deden op me ingepraat dat ze het niet wilde hebben. Ik moest altijd er wat van zeggen en zij deed dat nooit, alleen tegen mij. Als ik niks zei tegen me ouders, werd me verteld dat ik niet achter haar stond en hoe ze me nou moest vertrouwen en waar me respect is. Als ik het wel deed zei ze niks tegen me, maar waren me ouders weer boos. Zwaar frusterend allemaal. Ze kon wel leuk doen als we als gezinnetje wat leuks deden, of we met een grote groep uit eten gingen. Maar als onze zoon dan begon te huilen kreeg ik een schop onder tafel en was ze heel gestrest. Tot 4weken geleden werd het me zo veel, ze zal naar het crissis centrum geweest zijn de huisarts en een spygoloog in 2 uur tijd en we hebben om de 10 minuten geappt, wat best raar is want als je een gesprek heb dan heb je geen tijd om te appen. Heb dit ook aan veel familie voor gesteld en die waren het met me eens. Ik heb veel er over gepraat met mensen en inmiddels al veel over bordeline en narcisme gelezen. Had toen ook al kenbaar gemaakt dat ik dacht dat ze een persoonlijkheidsstoornis zal hebben en dat ze hulp moet zoeken. Dit was de bom natuurlijk en het liep zo hoog op dat ik bij me ouders ging zitten. Heb denk wel 150 appjes gehad en te horen gekregen dat ik een waardeloze vader ben en dat ik heel me gezin in de steek liet. Tegen 12 uur s’nachts dacht ik zal kijken of ik toch terug kon komen en gewoon in me eigen bed kon slapen. We hebben een slaap bank waar het matras uit klapt, toen ik binnen kwam lag me vrouw met de dekens op de bank en was het bed niet uitgeklapt. Heb me zoon welterusten gezegd, voelde natuurlijk onraad en ben weer weg gegaan, had geen zin om de confrontatie aan te gaan. Ze heeft toen tot 2 uur s’nachts achter elkaar zitten appe en zitten bellen. Ik ben op ten duur ook bij een spygoloog terecht gekomen voor slachtofferhulp voor partners met narcisme&bordeliners. Me verhaal gedaan en te horen gekregen dat ik afstand moet nemen. Ik heb dit ook gedaan en ging niet ten goeden. Inmiddels is ze weg met me zoon in het huis waar ze zat. Als ik langs kwam voor me zoon ging dit met hoog oplopende confrontaties en met trekken en douwen ze heeft meerdere instanties ingeschakelt en denk dat ze uit is op een klap. Ik mag me zoon alleen zien onder haar toe zicht en krijg hem niet meer mee. Ik weet niet meer wat ik moet doen heel me leven is kapot. Ben bang dat we moeten scheiden maar waarom lukt het me niet om die stap te nemen. ik ben zo bang als ik dat doe dat ik me zoon niet meet bij me krijg. Er is nog zoveel meer maar dit is al zo lang verhaal ze zegt maar dat het niet zo is, dat ze narsistisch is maar ik ben er eigenlijk wel van overtuigd.

    M’n exusses voor eventuele typfouten en het is eigenlijk niet zo goed geschreven maar het moet eruit

    JD - augustus 11, 2016

    Ik wil ook heel graag mijn verhaal kwijt.

    Ik heb twee en een half jaar samen met een narcist gewoond en dat weet ik serieus pas sinds gisteravond, daarvoor kende ik de term nog niet of kon ik het nog geen ‘naam’ geven.

    Het begon op het werk, ik werd verliefd, hevig verliefd (we zijn ook collega’s). Hij was ook verliefd op mij dus begonnen we een relatie. Op het werk was dat geen enkel probleem, wij konden meteen werk en privé gescheiden houden. Niemand had last van ons. Ik woonde alleen nog bij mijn ouders en hij bij een vriend.
    We hadden dus eigenlijk niet echt een plekje voor ons beide, gingen dus vrij snel samenwonen.

    In het begin was het voor mij alsof ik in mijn droom leefde. Ik vond alles fijn. Tot vorige week zaterdag en ik besefte dat er nooit naar me werd omgekeken. Dat ik nooit aandacht had gekregen. Dat we nooit iets samen deden.

    Hij is een narcist met de kenmerken die geen empathie kan tonen, is egoïstisch en kan niet praten. Ik deed letterlijk alles alleen. Ik was alleen in een relatie. Dat heeft me beschadigd.

    Hij is een harde werker (ik denk ook zijn obsessie) en speelde graag een computer spelletje. We werken in een bedrijf met onregelmatige werktijden dus dat kan ook best lastig zijn. Maar zodra hij thuis was kroop hij zo snel mogelijk achter zijn pc en zat ik alleen op de bank, dag in, dag uit, twee en half jaar lang. We deden ook nooit iets in het weekend. Soms moest zo mijn best doen om hem zo ver te krijgen dat we een keer gingen uiteten.. Dat was bij elkaar opgeteld maar drie keer.

    Ik kreeg totaal geen aandacht. Soms wilde na een lange werkdag gewoon een kroel en werd zo weer zijn computer kamer uitgestuurd..

    Daarbij zit hij al jaren aan de speed dus dat zal ook wel stoornissen mee brengen. Nu denk ik bij mezelf ‘Hoe kon je het in godsnaam zo ver hebben gebracht?’. Omdat ik hopeloos verliefd was en eindeloos geduld heb. Ik dacht ‘Dit komt wel goed, hij geeft om mij’.

    Nu woon ik sinds donderdagavond weer bij mijn ouders en gaan we opzoek naar mijn eigen paleisje.

    Tijd voor een nieuwe start.

      Anoniem - augustus 13, 2016

      Ook ik wil graag een bijdrage leveren aan de gevolgen van destructief gdrag.
      Ik ben vijftiger en ben er al een hele tijd achter dat ik vanaf mijn jeugd gebruikt, emotioneel mishandeld ben. Mijn ouders, een sadistische broer en zus die niets om mij gaven. Als je daarin leeft, dan denk je dat dit “normaal” is. Zelf ben ik een gevoelig type, vroeger als kind erg verlegen. Totdat ik begon te merken , pas jaren later, getrouwd met een lieve man en later 2 kinderen gekregen dat er heel veel niet klopte. Ik werd steeds meer vernederd, schuldig bevonden aan dingen die ik in alle eerlijkheid met mijn familie besproken had.
      Ik kon er maar niet de vinger op leggen. Ik kreeg gezondheidsklachten, achteraf narcistisch slachtoffersyndroom. Ik vrees dat mijn familie slachtoffers en daders zijn van destructief gedrag.ook de schoonfamilie vertoont dit gedrag. Ik ben aan mezelf gaan werken en heb veel inzichten gekregen daardoor. Er lopen heel veel van dit soort mensen rond, verongelukte kinderen in volwassen lichamen met extreme manipulatietechnieken. Het geeft toch te denken.
      Mijn handicap was dat ik heel veel heb gepikt en laten gebeuren, en dat komt mi, omdat je hoop blijft houden dat het gaat veranderen. Die hoop heb ik begraven. De verandering moet uit jezelf komen. Verdere ernstige details zal ik u besparen, maar ik heb doodsangsten uitgestaan. Dit heeft geresulteerd in het volledig verbreken van alle contacten met de familie.
      En dat heeft ons gezin enorm goed gedaan. Ik leef weer, we genieten enorm en de liefdevolle mensen om mij heen zijn blij met mij. Anderen waarschuwen heeft geen zin omdat het niet geloofd wordt. Uiteraard is dit een keuze, maar geloof me, bij extreem narcisme komt het nooit meer goed. Deze mensen zijn stinkend jaloers op andermans geluk en hun enige doel is, jouw geluk kapotmaken , jou zien als persoonlijk bezit, zelf mogen ze alles en jou wordt het licht in je ogen zelfs niet gegund. Soms zou ik het van de daken willen schreeuwen . Maar het is zinloos zolang je het zelf niet hebt ondergaan. Ik wens hen die hiermee te maken hebben veel wijsheid en vooral kracht en moed . Heel veel liefs

      Klaproos - augustus 18, 2016

      Dat komt me bekend voor!!!! Zo triest! 🙁

    Jasmijn - juli 29, 2016

    Heel goed dat er aandacht aan het probleem van narcisme wordt besteed. Ik ben ook benieuwd naar het e-book. Zelf heb ik al jarenlang een weblog die ik momenteel aan het vernieuwen ben naar http://www.omstandersvan.nl/ en ben ondertussen ook bezig met een boek schrijven. Daarin belicht ik het ‘omstanderschap’, over hoe het is om familie of partner van een narcist te zijn.

    Ik merk nog steeds dat andere mensen, die zelf geen narcisten kennen, niet kunnen begrijpen hoe je in een relatie met een narcist verstrikt kunt raken en hoe ontzettend moeilijk het is hieruit te ontsnappen. Er gaat veel meer achter schuil en het is zeer ingewikkelde materie. Hoe meer aandacht er voor komt, hoe beter!

    Koos - juni 14, 2016

    Stiefdochter met narcistische persoonlijkheid.

    Als stiefvader heb ik met de jongste al 6 jaar een moeilijke relatie, het heeft mij jaren gekost er achter te komen dat zij deze stoornis had. Ben zelfs naar een psycholoog geweest, omdat ik dacht dat het aan mij lag.
    Alle puzzelstukjes vielen bij elkaar, toen ik har uiteindelijk door had. Alle narcistische kenmerken zijn bij haar aanwezig, steeds ruzie, jaloezie, hoe goed zij wel is, hoe mooi zij zichzelf vind, altijd in de belangstelling willen staan en van ieder moment weer terug naar haar geweldige prestaties die zij weel niet levert. Bepaald mooi is zij niet, moddervet en een enorme luiheid. Altijd ja knikkers om haar heen, steeds ruzie met iedereen, kan van een op andere moment 180 graden draaien indien haar iets niet bevalt. Jaloers indien ik met een “vriendinnetje” praat, roept deze dan vrijwel direct om voor haar klaar te staan. Zij vergalt mijn leven, en wil zelfs de richting uit van maatschappelijk werk; laat de mensen met problemen hun hart maar vasthouden!
    Zij gebruikt zelfs mijn vrouw als haar Cinderella, Gelukkig ben ik niet de enige die haar doorziet, zij heeft steeds met iedereen ruzie en weet het voor anderen altijd beter, zij moeten luisteren naar haar wat zij in al haar “wijsheid” wil dat anderen doen.
    Ik negeer haar al ruim 8 maanden volledig, alleen de irritatie is er wel, gelukkig herkent mijn vrouw dit ook, maar voor haar is het ook moeilijk, maar zij staat gelukkig aan mijn zijde.
    Therapie is er niet ( weet niemand die van deze eigenschappen is “genezen”).
    Veel reacties van mensen die met een narcistische persoon te maken hebben, meestal gehad, hebben er vaak jaren over gedaan om deze eigenschappen te herkennen. Deze personen vergallen het leven van anderen.
    Nooit gedacht welke impact dit in een leven kan hebben. Gelukkig zijn de oudere kinderen niet zo, kennen normen en waardes, en zetten zich in voor hun werk en goede relaties met anderen. Echter, ook zij herkennen dit probleem gedrag niet en denken dat het wel “over” gaat, dat zal dus nooit gebeuren.
    Ook voor psychiaters is het moeilijk deze diagnose te stellen, deze kan er via de omgeving achter komen.
    Wel zijn zij onzeker, en proberen dit te verbergen. Mensen die een relatie beginnen dienen goed te luisteren naar de omgeving van een Narcis, en ook, hoe verliefd zij ook kunnen zijn, beter luisteren en snel de relatie verbreken.

    Nick - februari 17, 2016

    Ik heb mijn verhaal geschreven.
    De betrokken narcisten zijn een aantal familieleden hier in NL.
    Ik heb mijn verhaal neutraal geschreven (zonder namen etc.), maar is wel wat ik de laatste 5 jaar ervaren heb.
    Ik hoop dat jullie mijn verhaal op jullie site plaatsen.

    Ook ik zat gevangen in een web van narcisten en wist niet hoe ik eruit moest komen. Mijn leven werd geruïneerd door deze narcisten.

    Om aandacht te krijgen, verspreidden ze leugens, ze schonden mijn grenzen, schonden sociale normen, negeerden mijn gevoelens, ze beschuldigden mij van dingen die niet waar waren. Ze lieten mij er op een overdreven manier slecht uitzien om ieders liefde te krijgen, bewondering en acceptatie!

    Ze verwachten te worden voorzien in hun behoeften, zodat de wereld om hen heen draait, ze kunnen zeer boeiend en sociaal zijn om te krijgen wat ze willen, ze hebben een overdreven gevoel van eigendunk omdat ze geloven dat anderen niet kunnen leven of overleven zonder zijn of haar geweldige bijdragen. Veel narcisten genieten van het verspreiden en opwekken van negatieve emoties om aandacht te krijgen, zich krachtig te voelen en je onzeker en uit balans te houden, ze zijn vaak snel in het beoordelen, bekritiseren, belachelijk maken en anderen de schuld geven, terwijl ze dit zelf niet kunnen verwerken, ze manipuleren anderen om pak daar eigen behoeften aan, Ze hebben mijn emoties gekaapt en verleiden me om onredelijke offers te brengen.

    Ze hebben veel mensen om me heen kunnen beïnvloeden door ze leugens te vertellen en verkeerde informatie te geven om hun eigen wandaden te verdoezelen en de bewondering van deze personen te winnen. Dit zijn mensen met wie ik al geruime tijd niet heb gesproken of waarmee ik heb gesproken en mensen die heel dicht bij me staan, maar vanwege de voortdurende stroom van verkeerde informatie die door de narcisten is verspreid, zijn ze erin geslaagd dat deze personen de verkeerde informatie geloven. Als gevolg hiervan mijden deze mensen me. Een narcist zal je vertellen dat ze van je houden en je missen, maar zodra dit niet het resultaat heeft dat ze willen, zullen ze je kwaad doen en tegenstribbelen. De narcisten zullen er alles aan doen om de mensen om me heen te charmeren zolang het nodig is om ieders liefde, bewondering en acceptatie te krijgen en me in het proces te verpesten.

    Een grote fout die ik heb gemaakt is om deze narcisten niet eerder te herkennen en door voor mezelf op te komen voor mijn eigen rechten, heb ik in feite hun behoeften vervuld en hun narcistische gedrag aangewakkerd. Het voeden van andere mensen met negatieve informatie over mij, zodat ze geliefd zijn en me tegelijkertijd in een verkeerd daglicht stellen.

    Ik heb fouten gemaakt in mijn leven en ik kan mijn fouten toegeven. De narcisten gebruiken deze fouten echter in hun eigen voordeel zonder rekening te houden met mijn gevoelens en de impact die dit zou kunnen hebben. Alleen om zichzelf te helpen. De wereld evolueert om hen heen.

    Een narcist kan erg boeiend en sociaal zijn, zolang je maar vervult wat hij of zij verlangt en al je aandacht geeft. Als je dat niet doet, ben je gedoemd.

    Veel narcisten genieten van het verspreiden en opwekken van negatieve emoties om aandacht te krijgen, zich krachtig te voelen en je onzeker en uit balans te houden. Ze zijn gemakkelijk boos op elke echte of vermeende afzichtelijkheid of onoplettendheid. Ze kunnen een driftbui uitspreken als je het niet eens bent met hun opvattingen, of niet aan hun verwachtingen voldoen. Ze zijn extreem gevoelig voor kritiek en reageren meestal met verhitte discussies of koude onthechting. Narcisten zijn vaak snel in het beoordelen, bekritiseren, belachelijk maken en jou de schuld geven, maar ze kunnen niet omgaan met oordeel, kritiek, spot en zichzelf de schuld geven. Een narcist wordt dan erg lelijk. Een andere manier waarop narcisten manipuleren, is door schuldgevoelens, zoals: “Ik heb je zoveel gegeven en je bent zo ondankbaar. Ze kapen je emoties en verleiden je om onredelijke offers te brengen. Voor de narcist, wie je bent als een mens is bijzaak – je bestaat om hem of haar belangrijk te laten voelen. Een narcist is een wolf in schaapskleren! Ongepaste wraakzuchtigheid op een manier om de aandacht te krijgen.

    De narcist is handig in bedrog en een meester in bedrog en ze zullen altijd in staat zijn de juiste hoek te vinden om te draaien en de vinger van de schuld weg van zichzelf te wijzen, zodat degenen om hen heen verantwoordelijk worden gehouden voor eventuele verkeerde handelingen.

    Relaties of omgang met mensen met een Narcistische Persoonlijkheidsstoornis kunnen een enorme impact hebben op ons welzijn als gevolg van de giftige hoeveelheid energie die deze interacties kunnen produceren. Een narcist zal de andere persoon van hun energie ontdoen.

    Een narcist heeft vaak aantrekkelijke kwaliteiten en een verleidelijke charme ontwikkeld, omdat ze deze dingen nodig hebben om ervoor te zorgen dat het masker dat ze dragen nooit in twijfel wordt getrokken of wordt verwijderd.

    Enkele belangrijke eigenschappen van het herkennen van een narcist zijn:

    Charismatisch, charmant, controlerend, opgeblazen zelfperceptie. Creëert drama / dramatisch, houdt ervan in de schijnwerpers te staan, overdrijft eigen prestaties, vereist constante bewondering, maakt gebruik van anderen, ziekelijke leugenaar (over andere personen om de aandacht te trekken en bewondering voor zichzelf). Kan niet omgaan met kritiek, wordt gemakkelijk gekwetst, extreem jaloers (maar toont dat op een charmante manier), verlangt naar macht, moeite met het begrijpen van andermans emoties, gebrek aan empathie, controlerend en behoeftig gedrag, willen in het middelpunt van de aandacht staan.

    Inauthentiek, zeer dominant, op zoek naar aandacht. Overheerst en gebruikt anderen zonder meeleven of gevoeligheid, toont weinig spijt en geeft de schuld aan anderen.

    Veel narcisten houden ervan dingen te doen om indruk op anderen te maken door zichzelf er uiterlijk goed uit te laten zien. “Ik ben de liefde, bewondering en acceptatie van iedereen waardig!” In hun denkwijze draait de wereld om hen heen. Sommige narcisten zijn emotioneel beledigend. Door je minderwaardig te maken, stimuleren ze hun fragiele ego en voelen ze zich beter over zichzelf. De kern van je relatie met een pathologische narcist is dat je eigen gedachten, gevoelens en behoeften vaak worden afgewezen en genegeerd. Ze hebben dubbele normen. Zij kunnen alles maken, voor jou is dat niet toegestaan.

    Facebook is een uiterst geschikt medium voor narcisten.

    Ik ben voorzichtig met het liken van Facebook-content om te voorkomen dat narcisten proberen doelbewust te reageren op dezelfde inhoud om de aandacht te trekken en hun superioriteit te tonen. Ik wil Facebook niet gebruiken als middel van competitie / rivaliteit. Ik heb daarom besloten om te stoppen met het liken van Facebook-inhoud waar de narcisten bij betrokken zijn.

    Uit artikelen over narcisten begrijp ik dat het beter is om ze te vermijden (met ze breken), want het is een hopeloze strijd die je niet kunt winnen. Ik heb besloten om met hen te breken.

    In plaats daarvan heb ik mezelf omgeven met leuke en begripvolle vrienden en een aardig en begripvol gezin en ik hoop dat de mensen die zijn beïnvloed door de genoemde narcisten uiteindelijk zullen beseffen wat er echt gebeurt!

    Engelse versie:

    My story:

    HELP! I am caught in a web of narcissists and I don’t know how to get out of it. My life is being ruined by these narcissists.
    In order to get attention they spread lies, they violate my boundaries, violate social norms, disregard my feelings, they are blaming me for things that are not true, they are making me look bad in an exaggerated way in order to get everyone’s love, admiration, and acceptance!, they expect to be catered in their needs so that the world revolves around them, they can be very engaging and sociable in order to get what they want, they have an exaggerated sense of self-importance believing that others cannot live or survive without his or her magnificent contributions. Many narcissists enjoy spreading and arousing negative emotions to gain attention, feel powerful, and keep you insecure and off-balance, they are often quick to judge, criticize, ridicule, and blame others while they cannot deal with this themselves, they manipulate others to suit there own needs,They have hijacked my emotions, and beguile me to make unreasonable sacrifices.
    They have managed to influence many people around me by telling them lies and giving them wrong information in order to cover up their own wrongdoings and gain the admiration of these persons. These are people I haven’t seen or spoken with in quite some time and people who are very close to me, but because of the continuous stream of wrong information spread by the narcissists they have succeeded that these persons believe the wrong information. As a result these people avoid me. A narcissist will tell you to your face that they love you and miss you, but as soon as this does not have the result that they want they will badmouth and backstab you. The narcissists will do everything in their power to charm the persons around me for as long as it takes in order to get everyone’s love, admiration, and acceptance and ruining me in the proces.

    One big mistake I made is to not recognize these narcissists earlier and by standing up for myself for my own rights I actually fulfilled their needs and sparked their narcissistic behavior. Feeding other people with negative information about me so that they are liked and at the same time put me in a wrong daylight.
    I have made mistakes in my life and I can admit to my mistakes. The narcissists however use these mistakes to their own benefit without consideration of my feelings and the impact this might have. Only to benefit themselves. The world evolves around them.
    A narcissist can be very engaging and sociable, as long as you’re fulfilling what they desire and giving them all of your attention. If you don’t you’re doomed.
    Many narcissists enjoy spreading and arousing negative emotions to gain attention, feel powerful, and keep you insecure and off-balance. They are easily upset at any real or perceived slights or inattentiveness. They may throw a tantrum if you disagree with their views, or fail to meet their expectations. They are extremely sensitive to criticism, and typically respond with heated argument or cold detachment. Narcissists are often quick to judge, criticize, ridicule, and blame you, but they cannot deal with judgement, criticism, ridicule and blame themselves. A narcissist will then get very ugly. Another way narcissists manipulate is through guilt, such proclaiming: “I’ve given you so much, and you’re so ungrateful, They hijack your emotions, and beguile you to make unreasonable sacrifices. To the narcissist, who you are as a human being is incidental – you exist to make him or her feel important. A narcissist is a wolf in sheep’s clothing! Inappropriate vindictive in a way to get the attention turned their way.

    The narcissist is skilled at trickery and a master of deception and they will always manage to find the right angle to twist and finger to point the blame away from themselves, so that those around them are held accountable for any wrong doings.
    Relationships or dealings with people who have Narcissistic Personality Disorder can have an enormous impact on our well-being due to the toxic amount of energy that these interactions can produce. A narcissist will drain the other person of their energy.
    A narcissist has often developed magnetizing qualities and a seductive charm as they need these things in order to ensure the mask they wear is never questioned or removed.
    Some key traits to recognizing a narcissist are:
    Charismatic, Charming, Controlling, Conceited, Inflated self-perception, Creates drama/over dramatic, Likes to be in the spotlight, Exaggerates their achievements, Requires constant admiration, Takes advantage of others, Compulsive liar (about other persons to get the attention and admiration on themselves), Cannot deal with criticism, Gets hurt easily, Extremely jealous (but shows in a charming way), Appear strong on the surface, Desire for power, Difficulty understanding other people’s emotions, Lack empathy, Need control, Needy Behavior, Centre of attention, Inauthentic, Highly Dominant, Attention seeking, Oversteps and uses others without consideration or sensitivity, Shows little remorse and blames the victim for one’s own lack of respect.

    Many narcissists like to do things to impress others by making themselves look good externally. I’m worthy of everyone’s love, admiration, and acceptance!” In their mindset, the world revolves around them. Some narcissists are emotionally abusive. By making you feel inferior, they boost their fragile ego, and feel better about themselves. The bottom line of your relationship with a pathological narcissist is that your own thoughts, feelings and needs are often dismissed and ignored. They have double standards. They are allowed to do everything, but you are not allowed to.

    Facebook is an extremely suitable medium for narcissists.
    I am cautious to like Facebook content in order to avoid the narcissists drive to react purposely on the same content just to get the attention and show you their superiority. I don’t want to use Facebook as a competition/rivalry. I have therefore decided to stop liking Facebook content where the narcissists are involved.

    From articles about narcissists I understand that it is better to avoid them (break with them) as it is a hopeless battle you can’t win. I have decided to break with them.
    Instead I have surrounded myself with nice and understanding friends and nice and understanding family and I hope that the people who have been influenced by the mentioned narcissists will eventually realize what is really happening!

      heide - mei 23, 2016

      Hallo Nick, je artikel is zo herkenbaar. Mijn partner is 3 maanden geleden overleden. Ik wist in mijn binnenste dat er van alles niet klopte. Dat hij denkelijk een narcist was. Maar ik bleef terug gaan naar hem omdat ik zoveel van hem hield. Ik wou dat ik op een normale manier kon rouwen, maar de slechte zaken blijven de bovenhand halen en maken me momenteel kapot van binnen. Hoe kan ik hem lossen, zelfs nu hij dood is lukt het met niet?

        Lilian - augustus 9, 2016

        Hallo Heide,

        Ik las ergens: je mist niet je partner, je mist vooral jezelf! Zoveel jaren onder de invloed zijn van een narcist maakt dat je op de ander bent afgestemd en soms niet meer weet wat nu van jou is en waar jij behoefte aan hebt. Dit gemis van jezelf is te groot om te lossen.. dit gemist moet juist gevonden worden! Je rouw proces is waarschijnlijk niet alleen voor je partner, maar ook van jou zelf en wat jij nu aanmoet met jezelf en waar jij bent gebleven na al deze jaren. Zodra je dit kan inzien en gaan voelen, kan je verder met je leven. Schroom niet om daar goede hulp bij te halen, het kan echt heel lastig zijn om hier een weg in te vinden, maar het is zeker waar mogelijk!

      Lilian - augustus 9, 2016

      Herkenbaar Nick,

      Het ergerlijke vind ik nog wel dat de omgeving zich zo gemakkelijk een rad voor ogen laat draaien. Je zou op zijn minst verwachten dat men over het algemeen wederhoor zou toepassen. Maar mijn ervaring is dat mensen te graag willen geloven van de narcist!

      j - maart 4, 2017

      Het is niet jouw fout dat je ze niet snel genoeg hebt herkend. Narcisten zijn soms behoorlijk moeilijk te diagnosticeren. Verborgen narcisme oftewel stiekem narcisme, is volgens James Masterson de moeilijkst te diagnosticeren narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dus voel je vooral niet schuldig.

      Ik ontdekte pas na 35 jaar dat mijn moeder een narcist was… Ik was volledig gehersenspoeld.

      Tegenwoordig kan ik ze sneller herkennen, en hoewel ik een expert op het gebied van narcisme zou moeten zijn duurt het bij sommigen nog steeds een maand voordat ik erachter ben.

      Ik ben vaak extra alert zodra iemand onvolwassen gedrag vertoont. Zulk gedrag kan soms charmant overkomen als je er niet alert op bent. Maar als je er ervaring mee hebt kun je het gemakkelijk herkennen. Onvolwassen gedrag is vaak onderdeel van een ernstige ontwikkelingsstoornis.

      Let ook op wanneer je je steeds moe begint te voelen in de nabijheid van sommige personen. Dan weet je dat er iets aan de hand is. Blijf alert op je intuïtie en je zult veel narcisten kunnen opmerken en ontwijken.

    Wim - februari 9, 2016

    Verklaring aan onze wettige kleinkinderen.
    Wij betreuren het dat wij geen vanzelfsprekende plaats in jullie leven mochten krijgen en hierdoor veel van jullie bestaan hebben gemist. Niet alleen door misleiding en de negativiteit die over ons uitgedragen werd, maar ook door omstandigheden en achtergronden die (bewust) verborgen zijn gehouden of onderbelicht zijn gebleven. Om een onjuist beeld van de werkelijkheid te voorkomen, voelen wij een grote behoefte om ook deze verborgen feiten aan het licht te brengen, die een groot aandeel hebben gehad in onze onvrijwillige verwijdering en een ongewenste wending aan ons leven hebben gegeven, die wij nimmer voor ogen hadden en zeker niet gewild hebben. .
    Inleiding
    Onze tweede zoon.
    Opvallend al in zijn kinderjaren was zijn afwijzing van iedereen met een opvoedende taak of met enige vorm van gezag (ouders, begeleiders enz.), zijn slachtoffergedrag en wat later zijn zucht naar macht en adoratie. Hij liet zich niet graag regels opleggen door wie dan ook en kon slecht omgaan met kritiek over zaken die geen positieve benadering rechtvaardigden en aan hemzelf te wijten waren en vond altijd wel iemand anders als de verantwoordelijke. Complimenten en bevestiging waren de belangrijkste bestanddelen in zijn functioneren, vooral als hiermee zijn ego gestreeld en zijn zieligheidgevoel ondersteund werd. Deze eigenschappen hebben zich na zijn kinderjaren voortgezet en heeft in zijn latere leven versterkt als gevolg van negatieve beïnvloeding, geresulteerd in zijn gerichtheid op onze ontkenning en verwijdering. Gaandeweg begon er een beeld te ontstaan met deze steeds wederkerende karaktertrekken, met telkens dezelfde intentie die als een rode draad door zijn leven liepen.

    Bovendien kwam hij op latere leeftijd in een milieu van geestverwanten, (een perfecte match) waarmee hij zich uitstekend kon vereenzelvigen en waarin hij zich in zijn zieligheidbeleving en onvolwassen wereldbeschouwing begrepen en gesteund voelde. De mentaliteit waarin zelfgenoegzaamheid, intolerantie, berekendheid en zelfzucht de boventoon voerden, heeft zijn karakter sterk beïnvloed. De ondersteuning die hij er ondervond en zoals later is gebleken niet ingegeven werd door hun edelmoedigheid, maar aangestuurd vanuit een wederzijdse afhankelijkheid met een gezamenlijk belang (de lamme leidt de blinde), was voornamelijk bedoeld om hier op termijn hun eigen voordeel mee te doen. Deze besloten gemeenschap, indoctrinerend met weinig tot geen ruimte voor invloeden van buitenaf, heeft een stevige onderlinge band waarin het eigenbelang sterk prevaleert. In tegenstelling tot binnen hun familierelatie, bestaat er geen behoefte aan emotionele of vriendschapsbanden naar de buitenwereld. Eenieder vervult een dubbelrol, neven en nichten ooms en tantes zijn tevens hun vrienden en vriendinnen alles blijft binnen hun gemeenschap. Een oom en tante (een kinderloos echtpaar onze gedoodverfde vervangers), hadden de voogdij over onze schoondochter en waren van meet af aan voorbestemd om onze plaats van het grootouderschap in te nemen. Onze zoon heeft zoals wij uit latere verholen informatie begrepen, bij zijn introductie in deze familie een zekere screening ondergaan alvorens opgenomen te worden, een mogelijke selectie op hun zelfbevestiging. Enkele dominante leden die de touwtjes stevig in handen hebben drukken namelijk als allesbepalende grootheden een grote stempel op hun gezin. Mogelijk vond hij meerdere kenmerken van hemzelf ook in deze familie wat hij als een erkenning ervoer en waardoor hij er zich geborgen waande en die deze eigenschappen uiteraard van harte toejuichten en ondersteunden en uitstekend hebben weten in te passen voor hun eigen doelstellingen.

    Met zijn groot acteertalent begon hij dit publiek voor zich in te nemen met onwaarheden en verkeerde voorstellingen van zaken, om daarmee onze integriteit in twijfel te trekken met de bedoeling zijn slachtoffergedrag te rechtvaardigen en om een gunstiger beeld over hemzelf op te roepen. Omdat het merendeel zich buiten onze waarneming afspeelden en wij vertrouwden op hun eerlijkheid en uitgingen van een open communicatie hebben wij hun opzet in een te laat stadium onderkend, waardoor het beginsel van hoor en wederhoor achterwege is gebleven. Hierdoor zijn wij nooit in de gelegenheid geweest om ook de keerzijde van de medaille te tonen en hebben daardoor altijd de schijn tegen gekregen en hierin jarenlang alleen gestaan. Deze ontwikkelingen hebben er toe geleid dat ze zich geheel tegen ons keerden en wij hem en onze twee kleinkinderen (18 en 15 jaar) volkomen zijn kwijtgeraakt en uitgesloten werden van het genoegen van ons grootouderschap. Het pleegde een zware aanslag op ons gevoel van waardigheid, dat wij ondanks onze onvoorwaardelijke toewijding en jarenlange dienstbaarheid naar onze zoon en in het begin ook naar zijn gezin, door de voortdurende afwijzing door deze familie nooit in staat zijn geweest om de door ons zo begeerde rol van liefhebbende grootouders te krijgen. Dit heeft grote emotionele gevolgen voor ons gehad en hebben wij de behoefte, om aan zijn publiek die altijd blindelings in zijn leugens geloofden en vooral degenen die daar op een geraffineerde wijze misbruik van maakten, in te laten zien dat zijn werkelijkheid niet de onze is.

    Sterk vermoeden van narcisme.
    Naar aanleiding van deze ervaringen, hebben wij gezocht naar omstandigheden waarbij overeenkomstige karaktertrekken een rol speelden. Bij Narcistische Persoonlijkheidsstoornissen (in de lijst van officiële criteria diagnostisch en statistisch handboek voor psychische stoornissen DSM-IV-TR), vonden wij vele kenmerken van personen met identieke karaktereigenschappen.

    De narcist.
    Succesvol en overtuigend, in zijn werkelijkheid verhullende vermomming van het slachtoffer.

    Kindertijd.
    Hij groeide op in een harmonieuze, huiselijke, democratische sfeer en genoot een niet onbeperkte maar grote vrijheid en binnen dit kader vond hij voldoende ruimte om de regels van betamelijkheid aan zijn behoefte aan te passen. Er werd veel getolereerd echter binnen toelaatbare grenzen en in geval van een controverse was er altijd ruimte voor overleg en discussie. Excessen van welke aard dan ook hebben nooit plaats gevonden. Hij beschikte over veel vrije tijd die hij geheel naar eigen behoefte besteedde en hij kon (mits haalbaar) deelnemen aan allerlei activiteiten naar eigen keuze, waarbij zijn belangstelling vooral uitging naar muziek. Tot aan zijn pubertijd was hij een levenslustige ondernemende jongen, vrij ontoegankelijk onberekenbaar en met een gecompliceerd karakter. Hij maakte gemakkelijk vrienden die graag in zijn gezelschap waren en prettig met elkaar omgingen. Wij hadden het idee dat hij een onbekommerde kindertijd had en zich samen met zijn iets oudere broer met wie hij altijd een goede band had in ons gezin op zijn plaats voelde. Het tegendeel is ons toen in ieder geval nooit gebleken.

    Pubertijd.
    Hij bleef een niet onplezierige jongen, totdat hem duidelijk werd dat maar weinig dingen in het leven vanzelf gaan, niets vanzelfsprekend is en dat hij niet langer uit de voeten kon met zijn kinderlijke bravoure, die geleidelijk plaats maakte voor een onrealistisch wereldbeeld tot uiting komend in een overdreven eigenwaan. Hij leefde in een schijnwereld waarin hij zijn eigen werkelijkheid creëerde en zichzelf op een voetstuk plaatste. Hij waande zich hoogverheven en onaantastbaar, zag de wereld alsof alles om hem draaide en zag ons als objecten enkel om zich van zijn dagelijkse basisbehoeften te verzekeren. Hij toonde een grote drang naar zelfbeschikking en hunkerde naar meerderjarigheid wat voor hem volwassenheid betekende, maar aanvaarde niet de verantwoordelijkheden en verplichtingen die dat met zich meebrachten. Onze pogingen om hem met beide benen op de grond te zetten en met de bijbehorende leefregels vertrouwd te maken en voor te bereiden op zijn volwassenheid, ervaarde hij als vrijheidsbeperking en vernedering want daar had hij in zijn grootheid deze simpele mensen (met in zijn ogen een ontoereikend niveau) niet voor nodig. Hij vond een betere invulling voor onze ouderlijke taak, namelijk om hem op handen te dragen, ons te schikken in zijn megalomane gedrag en hier in mee te gaan, door hem steeds in zijn grootheid te bevestigen en onszelf in alles zo gering mogelijk te maken. Degenen die een aanzienverhogende bijdrage leverden aan zijn eigenwaan, een gunstige betekenis hadden voor zijn ideaalbeeld of anderszins van nut waren om zijn grootheid te weerspiegelen, waren verzekerd van zijn loyaliteit en mochten voor de duur van deze bijdrage in zijn vriendschap en grootheid delen. Een verslavend patroon van zichzelf opblazen en anderen afstoten, de narcist is hier al haarscherp in te herkennen. Hij liet zich liever coachen door soortgelijken, (flierefluiters met eveneens een sterk overschat zelfbeeld) vaak volwassenen, die zich met verbale vaardigheden (een vlotte babbel, bluf, een jetsetuitstraling en hun opportunistische aanleg) de schijn van een aanzienlijke status probeerden aan te matigen, maar in werkelijkheid in het leven stonden met de bewustheid en het verantwoordelijkheidsbesef van een kind. Hij gedijde het best in een omgeving van gelijkgestemden (met eenzelfde mentale beperking), die eveneens voorstander waren van een leven met veel rechten weinig plichten maar vooral geen verantwoordelijkheden. Hij had meer waardering voor een aan alcohol verslaafde conciërge van zijn school in het voortgezet onderwijs, die zich door hem en medescholieren liet omkopen met drank om onder schooltijd met zijn medeweten en goedkeuring in de stad te kunnen lanterfanten, of een in de buurt rond zwalkende werkschuwe dronkenlap, dan voor zijn docenten of zijn ouders. Gelukkig hebben deze vriendschappen niet tot alcoholmisbruik of een andere ontsporing geleid, maar ongetwijfeld invloed gehad op zijn levensopvatting.

    Schoolperiode.
    Hij was lang van mening dat hij er wel zou komen met enkel een veterstrikdiploma en zich voor de rest wel door het leven kon bluffen met list en bedrog, (door zijn vlotte babbel zijn charisma en zijn bravoure) en was nauwelijks bereid in het ontwikkelen van zijn werkelijke talenten. Hij kreeg een grote afkeer van scholen en leraren, in het bijzonder van de begeleiders die belast waren met zijn vorming en ontplooiing en probeerde met een niet aflatende ijver te ontkomen aan noodzakelijke (in zijn naïviteit onaangename en nutteloze zaken), die hem door hen werden opgelegd in de aanloop naar zijn volwassenheid en onontbeerlijk waren voor een goede toekomst. Toen de Cito-toets (advies vwo) achter de rug was en daarmee een tijdperk van min of meer persoonlijke toewijding, met binnen dit kader een gevoel van redelijke veiligheid en geborgenheid, stapte hij uit deze beschermende omgeving in een nieuwe levensfase, waarin hij bemerkte dat de fluwelen handschoentjes waren uitgedaan en dat hem discipline werd bijgebracht. Ook werd hem duidelijk gemaakt dat er nu verwachtingen van hem werden gekoesterd en de verantwoordelijkheid voor zijn leven en toekomst niet langer bij anderen neer kon leggen. Hij verlangde begrijpelijkerwijs naar aanzien en waardering en alle factoren om dat te kunnen realiseren zoals de studiefaciliteiten en zijn intellectuele vermogens waren daarvoor aanwezig daar hoefde hij niets voor te doen, maar hij was nauwelijks bereid om daar zelf een redelijke inspanning tegenover te stellen. Vanzelfsprekend is hem zonder bovenmatige eisen te stellen vaak op het belang van scholing en onderwijs gewezen, door te benadrukken dat kennis en vaardigheden waardevolle componenten zijn voor een succesvolle toekomst en bovenal dat het een belangrijke bijdrage levert aan een positief zelfbeeld. Maar door zijn tot megalomanie doorgeschoten eigenwaan, was hij voor dergelijke aansporingen volkomen ongevoelig geworden en voelde hij zich boven elke vorming en onderricht verheven. Op de ouderavonden kregen wij altijd zeer sombere berichten over zijn motivatie en vorderingen. Zijn gehele schoolperiode werd gekenmerkt door plichtverzaking en verzet. Zijn studieverleden en het advies van zijn docenten, zijn (op basis van sociaal-emotionele ontwikkeling, motivatie en persoonlijkheid), in sterke mate bepalend geweest voor de keuze van zijn (onafgemaakte) vervolgopleiding.

    Studieresultaten
    • Lagere school: duur 7 jaar waarvan een jaar gedoubleerd.
    • Mavo: duur 4 jaar geslaagd na een herexamen.
    • Midland college: duur enkele maanden tot studieonderbreking wegens een medische ingreep. School nadien niet meer afgemaakt en einde van zijn studietijd.
    • Ten onrechte vermeld in zijn profielschets op LinkedIn, (een online sociaal netwerk gericht op zelfpromotie) als een afgeronde studie van 3 jaar, om de schijn van een redelijke opleiding op te kunnen houden, (onetisch en valsheid in geschrifte).
    • Als hij de aanmoedigingen van zijn toenmalige begeleiders had opgevolgd, had hij het met trots kunnen vermelden en was dit bedrog niet nodig geweest.
    Een pover resultaat voor iemand met een vwo indicatie en tekenend voor de heersende moraal binnen zijn invloedssfeer.

    Jong volwassene.
    Gaandeweg begon hij steeds minder ontvankelijk te worden voor onze aanmoedigingen en goede raad en begonnen wij de grip op zijn leven kwijt te raken. Hij voelde zich inmiddels overal boven staan, kreeg minachting voor ons als ouders/opvoeders en beschouwde ons als een blok aan het been met enkel een taak van de eerder genoemde dienstbaarheid. Onze benadering over wat van ons verwacht werd het bijbrengen van normen waarden en vooral verantwoordelijkheidsbesef, werd volkomen van de hand gewezen. Hij koos in plaats van de gebruikelijke weg een eigen manier om zijn leven in te richten, één die hem minder moeite kostte dus beter in overeenstemming was met zijn ambities. Hij ontwikkelde zich tot een charlatan (sluw, berekenend, intrigerend en bijzonder manipulatief) en speurde in zijn nabijheid voortdurend naar bijval en bevestiging. Door zijn gehoor te bespelen met halve waarheden leugens en achterklap, wist hij de context van de omstandigheden telkens perfect aan zijn behoefte aan te passen en daarmee iedereen voor zich in te nemen en aan zijn kant te krijgen. Hij ontdekte hiermee een krachtig wapen, die hem de rest van zijn leven uitstekend van dienst zou zijn. Zo creëerde hij steeds een sterk vertekend beeld van de werkelijkheid en door zijn persoonlijke omstandigheden hierin zo deerniswekkend mogelijk voor te stellen, wist hij zich telkens in de positie van het slachtoffer te manoeuvreren en te doen voorkomen of hem aldoor onrecht (door ons) werd aangedaan. Alle argumenten die daar aan bij konden dragen, aangevuld met nauwkeurig beraamde sabotage acties, conflicten, barricades en hinderlagen om een rookgordijn op te trekken rond de realiteit, of om er nog een tandje bij te kunnen zetten om zo mogelijk zijn noodlot nog eens te accentueren, werden hierin meegenomen om er op een gepast moment zijn voordeel mee te doen. Dit verschafte hem een doeltreffend middel om de publieke opinie te beïnvloeden en zo te kunnen parasiteren op hun medeleven hulpvaardigheid en steun en om zonder dat zijn eigen imago op het spel kwam te staan de schuld neer te kunnen leggen bij zijn opvoeders/begeleiders voor alle zaken waarin hijzelf in gebreke bleef of de verantwoordelijkheid niet voor wenste te nemen. Met een grote onaantastbaarheid begon hij een leven te leiden als een klaploper, gedroeg zich als een Zonnekoning, wilde graag gezien worden en liet het nogal breed hangen ten koste van wie was hem egaal. Hij plunderde zijn volledige door ons opgebouwde spaarrekening, vond na enig speurwerk nog andere bronnen om zijn comfortabele leven voort te zetten en rechtvaardigde dat met zijn alom geveinsde gevoel van voortdurend tekort gedaan worden. Hij duldde geen bemoeienis over zijn financieel (wan)beleid en ons aandringen om zijn patserige manier van doen te matigen en zodoende wat beschikbaar te hebben voor zijn toekomst sloeg hij in de wind. Zijn gebrek aan inschikkelijkheid nam steeds grotere vormen aan, het hoogtepunt vond plaats tijdens de revalidatie na een noodzakelijke ziekenhuisopname, hij was toen een inmiddels bijna 18 jarige jong volwassene.

    Een beknopte samenvatting van het verloop van deze periode, waarin onze plaats in zijn bestaan het duidelijkst tot uiting komt.

    Het betreft de revalidatie na het corrigeren van een torsie in beide onderbenen.
    De gehele planning werd met hem en met ons doorgesproken. Er werd benadrukt dat wij alert moesten zijn en geen risicovolle ondernemingen moesten toestaan, omdat een incident noodlottige gevolgen kon hebben. Hij is onder meer gewaarschuwd er rekening mee te houden, dat hij op weg naar volledig herstel een vrij lange tijd niet in staat zou zijn om zich buiten zijn rolstoel om te verplaatsen. Om risico’s te vermijden en omdat van continuïteit gedurende deze periode geen sprake kon zijn, hebben wij op hun advies in overleg met zijn school en met zijn medeweten zijn studie tijdelijk onderbroken, omdat verdere uitstel uit medisch oogpunt geen optie was. In dit gesprek kwam hij over als een begripvolle en meegaande jongen, had geen eigen inbreng en was het met alle afspraken en beslissingen eens. Zijn meeste aandacht ging echter uit naar het vooruitzicht, dat er bij wijze van proef een jeugdafdeling in het leven geroepen zou worden. Deze afdeling waarin hij geplaatst zou worden werd een afdeling waar veel rekening gehouden werd met de wensen en behoeften van jeugdigen. Gedurende zijn verblijf in het ziekenhuis dankzij de proefafdeling, (een vrijgevochten bende waar nagenoeg geen toezicht was, niets hoefde en bijna alles kon en alles mocht en hij op zijn wenken bediend werd), voelde hij zich daar als een vis in het water en brak de tijd van zijn leven aan. Hij presenteerde zich naar het personeel en zijn medepatiënten als een joviale jongen en verwierf daarmee een grote populariteit. Dit was de sfeer waarin hij zich thuis voelde en wat z’n hele leven wel zo had mogen blijven.

    Terug naar onze realiteit!
    Intussen hadden wij in afwachting van zijn thuiskomst de inrichting van onze woonkamer volledig aangepast, zodat alles zo gemakkelijk en geriefelijk mogelijk voor hem was en dat hij toegang had tot alle noodzakelijke en belangrijke zaken. Hij kon volledig deelnemen aan het huiselijk verkeer, bezoek ontvangen, eventueel met hen in de omgeving vertoeven en overal bij betrokken zijn. Wij waren dag en nacht voor hem bereikbaar, overdag door onze aanwezigheid en ‘s nachts door middel van een intercom. Terug in de huiselijke kring uit het zicht van de buitenwereld klaar om aan de rest van het traject te beginnen, wisselde hij terstond van rol en paste hij zijn moraal moeiteloos aan naar de nieuwe omstandigheden. Hij ontpopte zich als een alleenheerser, beschouwde ons als zijn bedienden en maakte zijn jovialiteit plaats voor minachting, intimidatie en treiterijen. Hij stelde ons verantwoordelijk voor alle onwelgevallige gebeurtenissen en in het bijzonder voor zijn veeleisende gevoel van welbevinden. Een van zijn eerste eisen was, dat hij in strijd met de gemaakte afspraken besliste dat hij weer naar school wilde. De aanbevolen studiebegeleiding aan huis (in verband met risicobeperking voor de school en voor hemzelf) gedurende deze tijdelijke onderbreking, wees hij af. Normaal gesproken zouden wij dat van harte toejuichen, maar het moge duidelijk zijn dat het hem niet te doen was om zijn studieachterstand te beperken, maar om in zijn toestand aandacht te werven en zijn perverse behoefte aan bewondering en verheerlijking te laten bevredigen door zijn docenten en medescholieren. Hij wist weer één of ander schimmig figuur te vinden met een maatschappelijke functie en een overeenkomend moreel profielschets die het voor hem opnam en kreeg ook daar weer de nodige ondersteuning van. Na geroddel over zijn erbarmelijke huiselijke omstandigheden, begonnen zij ons onder valse voorwendselen zodanig te bewerken dat wij tegen onze wens en tegen beter weten in onder hun druk bezweken. Omdat de sfeer steeds bedreigender werd en om de zaak niet te laten escaleren, hebben wij in de hoop op toch nog een beetje goede wil van zijn kant besloten, om gedurende de rest van zijn herstel een voor ons zeer kostbare en risicovolle aangelegenheid dagelijkse rolstoelvervoer in te zetten. Als een verwent prinsje dat naar de speeltuin werd gebracht liet hij zich dagelijks naar zijn school vervoeren, louter voor recreatieve en ceremoniële doeleinden maar zonder enig nuttige inzet van hemzelf. Hij aanvaardde dat zonder scrupules, krabbelde weer overeind in zijn vertrouwde rol van de joviale jongen en wist opnieuw iedereen op zijn hand te krijgen. Hij schaarde wederom een hele hofhouding om zich heen en kreeg weer de controle over zijn superioriteitgevoel. Met het elan van een groot heerser liet hij zich dit alles welgevallen, door zijn onderdanen behagen, zich in zijn grootheid bevestigen en overal in zijn rolstoel rondrijden, om zich voor de rest (als hij er al aan toe kwam) met de gedrevenheid van een zoutzak op een kruiwagen, voor de beeldvorming aan zijn studie te wijden. Maar hij voelde zich tot niets verplicht en nergens voor verantwoordelijk, aan nuttige zaken kwam hij dan ook nauwelijks toe.

    Het kon dan ook niet uitblijven dat er op een zeker ogenblik bericht kwam dat wij ambulancevervoer naar het ziekenhuis moesten regelen, omdat hij voor de tweede keer als gevolg van een onbezonnen manoeuvre, dit keer met fatale afloop uit zijn rolstoel was gevallen met een gebroken been tot gevolg. Dit betekende voor ons dat wij weer een half jaar teruggeworpen werden in het hele proces van onderdrukking, wat inmiddels was ontaard in een ware hel. Hierdoor belandden wij in een dusdanig diep dal, dat wij voor ons zelf concludeerden niet meer in staat te zijn om nog langer onze zorgplicht te kunnen vervullen. Tot uiterste wanhoop gedreven hebben wij deze gelegenheid aangegrepen om paal en perk te stellen aan de wijze waarop hij zich manifesteerde. Om te pogen geestelijk zo ongeschonden mogelijk door deze horrorperiode heen te komen, hebben wij in een gesprek met de sociale begeleiding zijn tirannieke mentaliteit uiteen gezet en duidelijke voorwaarden gesteld ten aanzien van een onzekere terugkeer naar huis, als er geen verbetering in zijn optreden zou plaats vinden. Hun benadering naar hem toe is vanuit deze optie drastisch aangepast, hij was niet meer de gevierde persoon zoals in het begin. Zijn conclusie was dat hij beter mee kon werken om zijn herstel te bespoedigen, niet om ons tegemoet te komen maar omdat zijn eigen belang hier het meest mee gediend was. Het hele proces waarbij ons gezinsleven geheel om hem draaide en door hem werd gedomineerd heeft bijna een jaar geduurd. Terwijl ons was voorgehouden en waar het gehele behandelplan op gebaseerd was rekening houdend met het tijdstip en de duur van zijn studieonderbreking, dat het behoudens tegenslag niet veel meer dan een half jaar zou belopen. Om zich in te dekken bij zijn docenten, begrip te scoren en een redelijk excuus te hebben voor zijn ondermaatse inzet en prestaties, had hij onder het motto van “de aanval is de beste verdediging”, op voorhand ook zijn school alvast op de hoogte gebracht van zijn schrijnende thuissituatie, waarop er op een bepaald ogenblik zonder aankondiging en buiten zijn medeweten een delegatie poolshoogte kwam nemen. Ze kwamen met verontrustende berichten van hem over mensonwaardige omstandigheden, o.a. dat hij was weggestopt in een achteraf kamertje zonder privacy vrijheid en vertier. Tijdens hun bezoek gaven ze te kennen dat de situatie die ze aantroffen in niets leek op de door hun verwachte omstandigheden, maar naar ons toe geen bemoediging of blijk van medeleven, hem werd sterkte gewenst en zijn ze vervolgens weer met stille trom vertrokken. Volkomen aan zijn psychische terreur overgeleverd en aan ons lot overgelaten stonden wij er weer alleen voor, geen enkele begrip van hun of medewerking van zijn kant. Zelfs zijn docenten en de schoolleiding aan wie wel enig psychologisch inzicht toegeschreven zou mogen worden, wilden niet of waren niet in staat om zijn inferieure bedoelingen te doorzien en wist hij op het verkeerde been te zetten. Deze gebeurtenissen zijn niet zonder gevolgen gebleven voor ons emotioneel en maatschappelijk functioneren, waar wij overigens niet verder op in willen gaan. Wij waren nog jaren daarna nauwelijks in staat, om over deze vernederende periode heen te komen en weer met enig zelfvertrouwen naar de toekomst te kijken.

    Volwassene.
    Dit tijdperk uit zijn verleden zou allang vergeten zijn en verder onbesproken zijn gebleven, ware het niet dat de gevolgen van zijn narcistische aard nog dagelijks over ons heen komt. Onze hoop en verwachting was dat zijn onbegrip te wijten zou zijn aan zijn kinderlijke levensvisie en met het toenemen in wijsheid wel zou verbeteren. Maar van verbetering is nooit sprake geweest en wij vrezen dat hier andere invloeden aan ten grondslag liggen. Nu het al vele jaren achter ons ligt heeft hij, inmiddels een man van middelbare leeftijd zelf een gezin met kinderen aangetoond, nog altijd over hetzelfde dubbele moraal te beschikken en zijn dezelfde kenmerkende karaktertrekken nog steeds aanwezig zo niet in sterke mate toegenomen. In zijn openbare optreden één en al voorkomendheid, innemend, begripvol, joviaal, iemand met edele gedachten gevoelens en gedragingen. Hij doet zijn uiterste best om bij iedereen een wit voetje te halen en in de smaak te vallen, maar niets is wat het lijkt het is niet meer dan één grote vertoning van sociale komedie en burgerlijke correctheid. Achter het masker van minzaamheid naar zijn hooggeëerd publiek, schuilt een ongeremde hautaine houding naar zijn ouders en is voornamelijk een afwisseling van minachting, grove respectloosheid, intimiderend, treiterend, vijandigheid, feiten verdraaien en tot de gemeenste dingen in staat zijn. Dit uit zich vooral in een wraakzuchtige soms agressieve bejegening, extreme gevoelloosheid, isolatie, eenzijdige beschuldigingen, demoniseren, de beledigde onschuld spelen en vooral een onzekere tot nagenoeg geen relatie met onze kleinkinderen.

    Vele keren hebben wij het hele traject van zijn bestaan doorgelicht, om te kunnen achterhalen of hierin een duidelijke aanwijzing valt waar te nemen waarop het de verkeerde kant opging en of ons iets te verwijten valt, maar wij hebben geen gegronde reden kunnen vinden die daartoe aanleiding zou kunnen zijn. Nooit heeft hij ondanks ons veelvuldig aandringen de moeite genomen, om nog eens op dit tijdperk in zijn leven terug te komen en uit te leggen wanneer en waardoor zijn rancunes naar ons toe zijn ontstaan. Geen enkele keer kwam het tot een redelijke dialoog en volstond hij door ons verzoek te pareren met een even kinderlijke als ontwijkende inhoudloze verklaring “dat weet je zelf wel” en nadrukkelijk te verstaan te geven verder niet op onze wens in te willen gaan. Het leidt geen twijfel dat hij er op uit is om zijn slachtofferstatus te consolideren om hiermee zijn imago te beschermen, om het op gepaste momenten te kunnen gebruiken als rechtvaardiging voor zijn sadistische lusten. Natuurlijk zijn er in zijn jeugd wel eens beslissingen genomen die achteraf gezien beter hadden gekund, maar op het moment de omstandigheden in aanmerking genomen ons de beste leken, doch nimmer waren ze van grote betekenis of was er sprake van kwade opzet.

    Voor de duidelijkheid!
    Hij is door ons nooit in de steek gelaten. Vaak is hij samen met onze oudste zoon (met wie hij altijd een goede band had maar nu ook alle contact heeft verbroken) op alle mogelijke manieren geholpen. Als hij een beroep op ons deed dan stonden wij voor hem klaar en waren wij er altijd voor hem. Maar deze spontaniteit heeft ons geen enkel positief effect opgeleverd. Onze benadering naar hem is geheel voor eigen risico en dient bedachtzaam en met fluwelen handschoentjes te geschieden, omdat je nooit van te voren weet hoe het balletje gaat rollen en wat zijn sadistische maatregelen zullen zijn. Elke kritiek of afwijkende mening kan opgevat worden als een aanval op zijn misplaatste superioriteitsgevoel. Er heeft zich bij onze inspanningen in zijn belang eerder een meningsverschil voorgedaan, wat hij met zijn volstrekt onderontwikkelde begrip omtrent omgangsvormen fatsoensregels en respect, vertaalde als respectloosheid jegens hem. Omdat hij goedbedoelde opvattingen (met onze zeer beperkte vrijheid van meningsuiting) van ons niet tolereerde, werden wij door hem (al dan niet aangemoedigd door zijn hooggeëerd publiek) op een niet mis te verstane wijze gecorrigeerd, door anderhalf jaar afzondering van ons eerste kleinkind in zijn eerste levensjaren. Tot nu toe hebben wij niet de indruk dat hij in heel zijn bestaan ooit blijk heeft gegeven van zijn respect voor ons.

    Als onaangename bijkomstigheid heeft hij zijn obsessie voor macht en sadisme kunnen botvieren, onder het toeziend oog en met luide instemming van zijn latere medespelers en werd hem door niemand een strobreedte in de weg gelegd. Voor de belangen die er tegenover stonden staken ze maar al te graag hun kop in het zand. Deze en meer soortgelijke onvriendschappelijke gebeurtenissen, benadrukt hun eigen twijfelachtige integriteit en plaatst kanttekeningen bij onze beeldvorming van de door hun naar de buitenwereld zo hoog geprezen sociale bewogenheid.

    Ontstolen grootouderschap; de invloed, de werkwijze en het ware gezicht van zijn latere sociale omgeving.
    Door zijn groot acteertalent en zijn overtuigend gespeelde rol van de grote benadeelde, vond hij in zijn nieuwe leefwereld een vruchtbare bodem om de schijn van het slachtoffer op te kunnen houden zonder vragen of kritiek. Vanwege hun egocentrische geaardheid, waren zijn ongegronde beschuldigingen, negatieve uitingen en sterk gekleurde weergave van feiten en omstandigheden als koren op hun molen, om ons te stigmatiseren en tot uitdrukking te brengen in een voortdurende aantasting en afwijzing. Deze omstandigheden pasten perfect binnen hun cultuur van mentale inteelt, door ze in te passen in hun eigen ideologie. Ze hadden in hun primitieve sociale structuur geen behoefte aan buitenstaanders en probeerden hun intieme relaties zoveel mogelijk te realiseren binnen hun solitaire familieverband. Van meet af aan stonden onze vervangers klaar, oplettend en met gretigheid hun kansen en het juiste moment af te wachten om in onze voetsporen te treden, zeer bereidwillig om de gebeurtenissen ten gunste van henzelf te helpen bijsturen. Onder het motto “eigen volk eerst”, in hun eigen bewoording uitgedrukt “hou het maar bij jezelf “, keerden ze hun rug naar de buitenwereld en beschouwden hen als ongewenste indringers. Deze bedenkelijke uiting is een uitstekende weergave van hun mentale verwantschap, en de inhoudloosheid van de door henzelf zo hooggeprezen collectieve sociale identiteit. In tegenstelling tot een theatraal vertoon van een hoge beschaving en een hoogstaand moreel besef, werden ze allerminst door ethische grenzen gehinderd om ons te verdrijven door uitsluiting en non verbaal doch onmiskenbaar van onze ongewenstheid blijk te geven. Het verhaal van het kind dat zodra andere kinderen op bezoek kwamen en graag mee wilden spelen, het speelgoed bij elkaar harkte en er uitgespreid bovenop ging liggen. De ijzige sfeer, de afwijzende signalen en de onvriendschappelijke toenaderingen waren al vanaf onze eerste kennismaking duidelijk waarneembaar, van een spontane en harmonieuze relatie is dan ook nauwelijks sprake geweest. Door zijn overgevoeligheid voor pluimstrijkerij, werd hiermee zijn ego gestreeld en zijn bereidheid tot collaboratie gestimuleerd en werd hij zo een gewillig werktuig om op termijn hun lang gekoesterde wens in vervulling te helpen doen gaan. Hij wist onze gevoelige plek (het verlangen naar onze kleinkinderen) perfect te raken en een aai over zijn bol was voldoende, om gelukkig als een kind vol overgave aan de slag te gaan om ons weer eens een les in nederigheid te geven en hiermee zijn absolute macht over ons nog maar weer eens te kunnen benadrukken. Niet bijzonder heldhaftig als het gericht is tegen je eigen ouders met een afhankelijkheidsrelatie en met toch al een wankele positie in zijn bestaan! Bovendien betekenden deze beoogde vervangers een materiële belofte, een groot voordeel om zich met deze toezegging naar een hogere trede in hun hiërarchische structuur op te kunnen werken. Voor hem en zijn aanhang een doorslaggevend argument om ons wettig aandeel te verkwanselen aan deze hogere bieders, in ruil voor een geplaveide weg naar het grootouderschap. Daarmee konden ze volstaan om comfortabel, moeiteloos en gevrijwaard voor risico’s en teleurstellingen waar je als ouders/opvoeders mee te maken kunt krijgen, als een stel klaplopers met de winst te gaan strijken. In afwachting van de verdere ontwikkelingen, trok het complot zich tot dusver tevreden over hun vruchtbare samenwerking, als wolven in schaapskleren achter hun ondoordringbare omheining terug, hopend in hun ieders belang op een gunstige afloop. Met grote onverschilligheid ging het deksel op hun beerput zonder de bereidheid deze weer te openen, in een poging om hun intolerantie en despotisme voor de buitenwereld te verdoezelen.
    Wij hadden moeite om te geloven dat dit zich in werkelijkheid buiten onze waarneming afspeelde, maar de bevestiging liet niet lang op zich wachten, want door hun uitgekiende samenwerking gepaard gaande met hersenspoeling en ellebogenwerk, werden wij ook spoedig door onze wettige kleinkinderen aan de kant gezet.

    Onze verantwoording.
    Zoals al is opgemerkt hebben ouders en opvoeders wettelijke en morele verantwoordelijkheden en verplichtingen, (conflictgevoelige zaken) die wij nimmer uit de weg zijn gegaan. Waardoor er wel eens corrigerende maatregelen zijn genomen die door hem misschien als onrechtvaardig werden ervaren, maar die wel het gevolg waren van bepaalde gebeurtenissen. In tegenstelling tot hen die vanuit een geheel andere invalshoek, gemakkelijk, veilig, risicoloos en met een grote vrijblijvendheid (die je als ouders/opvoeders niet hebt), om hem gunstig te stemmen konden volstaan, door hem te paaien met een overdreven lieflijkheid en een gespeelde betrokkenheid. Niet uit altruïsme maar uit op eigen voordeel en om er een gunstiger positie mee te bemachtigen tot meerdere eer en glorie voor henzelf. Met een groot verantwoordelijkheidsbesef, hebben wij ons altijd ingezet voor zijn welzijn en toekomst. Niet als zelfgenoegzame opdringerige zelfverheerlijkers die vooraanstaan als de prijzen worden uitgereikt of schouderklopjes worden uitgedeeld, maar als bezorgde ouders op de achtergrond, zich voortdurend rekenschap afleggend, alert en toekomstgericht, met liefde positieve aandacht en een duidelijke structuur. Wij hebben alles gedaan wat normaliter van ouders verwacht mag worden en in ons vermogen lag, geprobeerd hem zoveel mogelijk in zijn wensen tegemoet te komen als dat in zijn voordeel was en hem datgene proberen mee te geven waarmee hij in staat zou zijn om zijn weg gemakkelijker te kunnen vinden in de wereld van volwassenheid. Voor veel kinderen betekent dit dat ze hier later met tevredenheid en waardering op terugkijken en voor de ouders dat het de investering dubbel en dwars waard is geweest. Zijn onredelijkheid en hebzucht kende geen grenzen, degenen die hem het meest nabij stonden beschouwde hij als zijn ondergeschikten dan wel als pispaal, die zich maar beter aan hem konden onderwerpen om het hem ter wille van de lieve vrede naar zijn zin te maken. Voor hem was het beste nauwelijks goed genoeg en toonde hij een beschamende ontevredenheid over alles wat iedereen voor hem deed. Nooit heeft hij de moeite genomen om zijn blikveld te verruimen en dit onderscheid te leren maken tussen mensen (niet perfect maar met oprechte bedoelingen), die niet de gemakkelijkste weg kiezen of op zoek zijn naar applaus maar wel het beste voor hebben met hun kinderen, helaas vaak ten koste van hun eigen populariteit. Zoals de meeste ouders/opvoeders hadden wij geen kompas en hebben ook wij gevaren op de automatische piloot, in de hoop over voldoende stuurmanskunst te beschikken om obstakels te kunnen omzeilen en op koers te blijven. Maar wij hielden geen rekening met de sluwheid en het parasitisme van de kapers op de kust, die het niet schuwden om er vanuit de luwte op het juiste moment als aasgieren met de buit vandoor te gaan, onder het motto “wel de lusten maar niet de lasten”.

    Onze beleving
    Vanzelfsprekend mochten wij voor de beeldvorming in hun gemeenschap deelnemen, uitsluitend op de achtergrond om hun narcistische ego’s te strelen en om hem het podium te bieden waarop hij zijn martelaarschap uit kon dragen, om zich met groot succes voor de rest van zijn leven te verzekeren van het medeleven en de bewondering van zijn publiek. Geen gelegenheid liet hij onbenut om ons zelfbeeld te ondergraven, door zijn voortdurende ontevredenheid over ons uit te dragen, ons falen te benadrukken, onze oprechte bedoelingen in twijfel te trekken en ons te laten weten geen deel van ons leven uit te willen maken, door te verklaren geen betekenis voor hem te hebben. Om zijn noodlot nog extra kracht bij te zetten verwijt hij ons niet welkom te zijn geweest, een verzinsel waarmee hij ons nog meer schuldgevoelens probeert op te dringen, maar voor de duidelijkheid zijn bestaan is zoals dat voor de meeste ouders geldt ook voor ons een weloverwogen keuze geweest. Wij waren ons terdege bewust van de verantwoordelijkheid die deze keuze betekende en hebben die in volle overtuiging aanvaard en ons met een groot plichtsbesef en een onvoorwaardelijke toewijding ingezet. Desondanks vond hij het niet voldoende om het te honoreren met een van harte gegund grootouderschap, voor deze mooie beloning had hij wel veelbelovender kandidaten op zijn lijstje staan dan zijn ouders. Nimmer hebben wij mogen profiteren van zijn meegaandheid en loyaliteit voor onze jarenlange dienstbaarheid, welke hij altijd zo royaal aan de buitenwereld ten deel liet vallen. Deze ontwikkelingen hebben hun doel niet gemist en het is duidelijk dat die voor ons een groot beletsel zijn geweest om als wettige grootouders en volwaardige partij een rol van betekenis te krijgen. Het heeft ons volkomen kansloos gemaakt om een goede band met onze kleinkinderen te kunnen opbouwen en te onderhouden en van ons grootouderschap te kunnen genieten, wat voor ons een grote verrijking in ons leven inhield die wij nog dagelijks missen.

    Onze doelstelling:
    Krantenbericht: Een jongetje doorzoekt in Dili, Oost-Timor een vuilnisbelt op zoek naar bruikbaar plastic.
    Beelden die in zijn jeugd en nu nog veelvuldig in kranten en in de journaals te zien waren en die zo duidelijk de oneerlijke verdeling van kansen rijkdom en macht aan het licht brachten. In schril contrast met onze eigen situatie met een overvloed aan mogelijkheden voor onze kinderen, stonden wij voor de taak om ze voor te bereiden op het echte leven en te pogen van hen weldenkende en sociaalvoelende wereldburgers te maken naar de voornaamste normen en waarden en met betekenis voor de samenleving. Met het besef in welk een bevoorrechte positie zij opgroeiden en in de wetenschap dat het zekerste middel om een kind ongelukkig te maken is, het er aan te wennen alles te krijgen wat ze wensen, dachten wij het juiste te doen door hem niet zondermeer op een voetstuk te plaatsen, maar hem voor te houden dat er van zijn kant ook wat tegenovergesteld dient te worden. Deze opvatting viel uiteraard en vooral in zijn latere leven ook van zijn medespelers niet in goede aarde, werd dan ook volkomen uit z’n verband getrokken en zoals gewoonlijk weer in ons nadeel uitgelegd resulterend in een uiterst negatieve benadering. Deze narcistische karaktereigenschappen liepen als een rode draad door zijn leven en heeft ons menigmaal in conflict gebracht met ons rechtvaardigheidsgevoel.

    Als er zich iemand tekort gedaan mag voelen dan zouden dat deze kansloze jongens van de vuilnisbelt moeten zijn. Voor hun viel er niets te kiezen, niets te eisen en kregen ze niets op een presenteerblaadje aangereikt, omdat ze op de verkeerde plek geboren werden. Veel leeftijdsgenoten elders op de wereld in minder gunstige omstandigheden, zouden er alles voor over hebben gehad voor de persoonlijke zorg waarmee hij omringd werd en de kansen die hem geboden werden. Maar zijn ouders die hem voor een goed bestaan en een grotere zelfwaardering de nuttige bagage probeerden mee te geven, worden hier zwaar op afgerekend want die hebben daarmee blijkbaar voortdurend op het randje van kindermishandeling gebalanceerd. Wij claimen allerminst dat het lot welke hem in materieel opzicht gunstiger gezind is geweest te danken is aan ons, maar zeker niet in tegenstelling tot zijn eigen opgeblazen opvatting een verdienste is van hemzelf, maar aan het simpele feit dat hij het geluk had op het juiste tijdstip op een gunstige plaats in een gespreid bedje op de wereld terecht te komen. Zelfingenomenheid en zelfoverschatting willen het kritische vermogen nog wel eens vertroebelen. Mocht hij van mening zijn dat het leven hem niet gebracht heeft waar hij krachtens zijn eigen inzet en capaciteit recht op denkt te hebben, omdat hij vindt dat wij onze verantwoordelijkheden en ouderlijke plichten niet of onvoeldoende zijn nagekomen, laat hij er dan van doordrongen zijn dat hij hier zelf het grootste aandeel in heeft gehad en zichzelf tekort gedaan heeft, door de voortdurende afwijzing van alles wat hem voor zijn eigen bestwil werd aangedragen, zijn weerzin tegen zijn begeleiders met goede bedoelingen en zijn geringe bereidheid aan een nuttige eigenbijdrage in zijn ontplooiing.

    Zolang zijn gifbeker steeds wordt bijgevuld vanuit een ogenschijnlijk onuitputtelijke bron, zal hij zijn lucratieve slachtofferrol blijven koesteren en het bloed onder onze nagels vandaan blijven halen. En zal het mee zwijmelen in zijn zieligheid en slachtoffergedrag door zijn meeheulende narcistische/psychopathische bondgenoten, behalve aan eigen voordeel en ter verfraaiing van het eigen ego verder aan niemand anders winst opleveren. Gaandeweg het leven komen de meesten er achter dat de wereld niet alleen om hen draait, maar voor hun zal dat moment waarschijnlijk nooit aanbreken. Voor ons is het nog geen uitgemaakte zaak wie het werkelijke slachtoffer is.
    Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen.

    Enkele nadrukkelijke vermeldingen!

     In zijn huidige omgeving zijn meerdere personen in de sector geestelijke gezondheidszorg en maatschappelijke dienstverlening vertegenwoordigd. In tegenstelling tot de verwachting blijkt N.P.D. voor hun een onbekend begrip.
     Zijn echtgenote die een opleiding op HBO niveau in de geestelijke gezondheidszorg heeft afgerond en daarin haar beroep heeft.
     Haar egotrippende bemoeizieke zus waaraan ze zeer is gehecht, erg aanwezig, dominant, onvolwassen, nauwelijks in staat om haar eigen leven te creëren en dit onvermogen compenseert door een grote stempel te drukken op hun gezin), is apothekersassistente en behoort kennis te hebben van medicaties op dat gebied.
     Een kennissenkring waarbinnen enkelen met een beroepsmatige associatie.
     Ondanks de duidelijke kernsymptomen, was zijn afwijzende gedrag voor niemand een signaal, om te veronderstellen dat bij het zelfverklaarde slachtoffer misschien een vorm van een persoonlijk-heidsstoornis aan de orde zou kunnen zijn. Zoals al is aangetoond behoort het onderkennen van dergelijke signalen in deze gesloten gemeenschap niet tot hun sterkste eigenschappen.
    Wij vinden het uit ethisch oogpunt niet gepast om daar verder onze mening over uit te dragen, maar het geeft wel te denken en enig zelfonderzoek zou hier wel op z’n plaats zijn.
     Omdat wij geen toegang meer tot hem hebben, hadden ze als ze van goede wil waren geweest, minstens moeite kunnen doen om hem en in het bijzonder onze twee kleinkinderen weer met ons in contact proberen te brengen, wat wij in een omgekeerde situatie zeker hadden gedaan. Maar ze hebben hierin zelfs een ontmoedigende rol gespeeld en met hun paaigedrag ons volledig buiten spel weten te zetten. Wij probeerden in deze gemaskerde gemeenschap een menselijk gezicht te ontdekken, maar met grote onverschilligheid ontweken ze onze zoekende blik, en bleven zich rondwentelen in hun eigenbelang. Iiedereen was er dik tevreden mee, ook delen met anderen behoort evenmin tot hun sterkste eigenschappen.
    Wettige grootouders Wim en Sophie

      Els de Wit - oktober 7, 2016

      Wat een verhaal en wat erg als heot je zoon betreft.Leef zelf al 8 jaar met een narnarsict ik herken heel veel. Wat je niet moet doen hoe moeilijk ook het niet bij jezelf zoeken zij zijn beschadigde persoonlijkheden soms ook in de hersenen waar te nemen verbindingen die er niet zijn en voor de buitenwereld vaak niet te herkennen vooral als je er nooiy mee te maken heb gehad. Je zou kunnen zeggen zij kunnen er niets aan doen het zijn trieste personen maar maken heel veel stuk Sophie en Wim heel veel sterkte

      j - maart 4, 2017

      Yep, narcisten worden niet snel ontmaskerd, maar… vaak wel ooit. Ook al is het dan te laat.

      Jullie hebben gedaan wat jullie konden. Moet je kijken wat een verhaal. Jullie valt niets te verwijten.

      Hopelijk komt het goed. Geen contact is lastig maar soms beter.

      Sterkte.

    Johanna - januari 15, 2016

    Ik ben net 4 maanden uit een relatie. Ik was ruim 4 jaar samen met een vrouw met narcistisch gedrag en ooohh wat was ik verliefd op haar. Het moeilijke nu vind ik het besef wat er allemaal is gebeurd, wat ik mezelf eigenlijk heb aangedaan door bij haar te blijven en me zo te laten behandelen. De liefde die ik voor haar voelde kan ik niet rijmen met het gedrag wat zij naar mij toe had.. zo respectloos, zo vernederend en aanvallend.. Om het los te kunnen laten heb ik erover geschreven en dit wil ik graag delen:

    Wij zijn voorbij, de glazen gebroken en de bijl is gegooid.
    Mijn hart is verslagen.
    Jouw geschreeuw maakte mij klein, als je eens wist wat ik voelde voor pijn.
    Je had geen idee, want je liep weg en keek mij minachtend aan en gaf me het gevoel dat ik geen recht had om te bestaan.
    En toch bleef ik hopen en geloven in jou en je mocht steeds een stukje hebben, maar je gooide het weg.
    En zo bleef er uiteindelijk niets over.
    Ik begon te wennen aan langzaam stikken, aan de vogel in een doos.
    Aan de nachtmerrie die werkelijkheid werd.
    In mijn huid staat een gekrast kruis, de herinnering aan nooit meer met mijn hoofd tegen de muur, met mijn vuisten tegen mijn schedel, met drank mij verdrinken om te verdoven.
    Niet meer verlamd en verslagen hoeven leven en dromen, de illusie, de waan op geluk, de belofte op beter.
    De harde woorden bleven maar in mijn lichaam zoemen.
    In de stilte was ik altijd bang voor de storm die opnieuw zou gaan woeden.
    Nu is het schreeuwen gestopt, geen schelden meer tegen mij, het is echt stil, mijn oren zijn vrij.
    Was ik niet meer voor jou dan dat? Wat had ik gedaan om dit te verdienen?
    Ik wilde niet vechten, niet schreeuwen, niet duwen en trekken.
    Ik wilde liefde en houden van en voelen en dromen en nemen, delen en geven.
    Maar nu houd niemand mij daar ooit nog in tegen.
    Ik kijk weer in de spiegel met trots, dat was ook bijna verdwenen.. en waarom?
    Waarom liever als een woeste oorlog niets anders dan strijdt.
    Zonder reden steeds de witte vlag verbranden.
    Maar het is goed zo.
    Je hebt je slag geslagen.
    Je hebt gewonnen en je bent mij eindelijk kwijtgeraakt.

      Klaproos - augustus 18, 2016

      Hoe pakkend! Ben je een beetje hersteld?

    Petra - januari 11, 2016

    Altijd heb ik gedacht dat hoe het er bij ons thuis aan toe ging dat dit normaal was tot het moment in 2005 , ik ging weer studeren op mijn 33.
    Ik werkte op een woonvoorziening voor mensen met een beperking als huishoudelijkmedewerker. Een teamleidster zag een groepswerker in mij , en motiveerde mij om via mijn werkgever een opleiding te volgen sociaal pedagogisch werk. Vanaf dat moment kreeg ik door dat het nest waar ik uit voortkwam niet normaal was….

    Mijn vader is een passieve man , zegt niet veel en lijkt geen mening meer te hebben, nu erop terug kijkend lijkt mijn vader monddood te zijn geworden van het incasseren. Mijn vader was 36 jaar toen hij zijn eerste hartaanval kreeg hij heeft er 2 gehad en was was nadien thuis , mijn vader kon hele dagen in de stoel zitten op zijn eigen planeet in zijn eigen hoofd.

    Mijn moeder daarentegen is een erg aanwezige dominante vrouw die graag alles wilde bepalen. Het was altijd maar afwachten hoe haar bui stond , als kind zijnde leer je snel mensen te scannen zoals ik het zelf noem. Mijn moeder had altijd wel met iemand ruzie was het niet met een buurman of buurvrouw dan was het wel met een familielid.
    Ruzie waarbij fysiek geweld niet uit den boze was ik heb mijn moeder buurvrouwen aan hun haren de trap af zien slepen. Als kind zijnde was het altijd lastig tegen wie je nu wel of niet mocht praten want je werd gewoon betrokken bij de ruzies van je moeder. Mijn moeder was helemaal weg van het kind van de buren laat ik haar hier voor het gemak maar even Anne noemen. Anne was een jaar ouder als ik en iedere dag zat mijn moeder bij deze mensen in huis , ging boodschappen met hun doen , winkelen ect ik mocht niet mee maar moest wel aan horen hoe lief Anne was en hoe leuk ze was en hoe goed ze het deed op school. Zo geintreseerd in mij was ze eigelijk nooit ,wat ik deed op school boeide haar niet echt zolang ik maar niet met jongens omging en het haar niet al te lastig maakte .Ik was een rustig meisje wat voornamelijk alleen op haar kamer zat zonder vrienden en vriendinnetjes . Als mijn moeder een bui had en er was iets of je had wat verkeerds gedaan dan ging ze in de negeerstand, het was dan alsof je niet bestond , maar dan ondertussen wel leuke dingen doen met Anne . Dit deed pijn want ik begreep het niet. Ze ging heel gepassioneerd een vriendschap aan om vervolgens een paar weken later weer hoogstaande ruzie te hebben met diegene , die persoon werd dan van alles verweten en nooit lag het probleem bij mijn moeder. Mijn moeder treiterde en kleineerde mensen. Stookte mensen tegen elkaar op, ze wist precies hoe ze mensen moest manipuleren om haar zin te krijgen.
    Ruzie met een buurman waarbij ze samen met mijn broer toendertijd een jaar of 15 de man aanviel met een stalen steigerbuis.
    Een moeder die zo woest dat ze werkelijk door de glazen ruit van de kamer van mijn broer heen trapte om hem aan te vliegen.

    Mijn broer en zij , zijn 2 handen op een buik, ze hebben heftige confrontaties maar altijd vinden ze elkaar weer. Wij konden niet met elkaar opschieten , mijn broer haalde er plezier uit om net zo lang te treiteren en dingen kapot te maken totdat er werkelijk gevochten werd , nu zal je denken ieder kind vecht weleens , bij ons was het bijna dagelijks met als gevolg elkaar serieus wat aan doen.
    Mijn broer is qua karakter het zelfde als mijn moeder. Iedereen is weg van hem , mensen zeggen altijd dat hij zo leuk is en zo attent , en dan denk ik wacht maar totdat je hem beter kent.
    Ik kreeg op mijn 15 een vriendje , mijn broer heeft die periode uitgebuit omdat hij dondersgoed doorhad dat mijn moeder niet wilde dat ik een vriend had.
    Mijn manipuleerde mij om te krijgen wat hij wilde , hij zette me onder druk en zat continue te stoken bij mijn moeder. Op een gegeven moment is deze relatie mede door het getreiter van mijn broer uit gegaan. Ik was weer alleen.
    Om mijn 20 kwam ik deze ex vriend weer tegen en ik wist dat ik het niet weer ging laten gebeuren.
    We kregen een relatie en mijn broer kreeg er weer lucht van. Weer stoken treiteren dreigen manipuleren. Maar ik hield voet bij stuk. Ik vertelde hem als hij er gelukkig van werd om het te vertellen dan moest hij dit maar doen, dan pak ik mijn spullen en zou weg gaan. Zijn dwangmiddel had niet het gewenste effect meer . Mijn moeder kwam erachter en het gedreig begon weer. Ze zou me op straat zetten ,waarop ik zei dat ze dat maar moest doen dan . Ze had door dat dat geen uitwerking had waarop het negeren begon , ook dat had niet het resultaat wat ze wilde . Toen was ze opeens helemaal in to mijn vriend. Ik ben niet lang na mijn 21 verjaardag uit huis gegaan om samen te gaan wonen. Al die tijd was mijn moeder nog steeds dominant aanwezig in mijn leven. Ze kleineerde mijn vriend ze noemde hem standaard bij zijn achternaam. Iedere dag hing ze aan de telefoon en was er wel iemand die haar wat had aan gedaan.
    Ze probeerde nog altijd invloed uit te oefenen op mijn leven. Ik had het gevoel dat ik voor iedere stap toestemming moest vragen of verantwoording moest afleggen.

    Ik sla wat jaren over en vertel wat over de breuk waar ik lang naar toe heb gewerkt, zoiets gaat niet over 1 nacht. Ik was in 2008 geslaagd voor mijn diploma ik was blij eindelijk een positief ding bereikt geheel op eigen kracht ik was trots op mezelf voor het eerst in mijn leven. Mijn moeder wist dit zoals gewoonlijk weer de kiem in tesmoren door mijn diploma uitreiking weer om haar te laten draaien. Wat uiteindelijk uitmondde tot een telefonische ruzie 1 dag na mijn uitreiking. Ik was er klaar mee ik kon niet meer , mijn moeder belde en ging flink tekeer waarop ik rustig antwoordde , ma de wereld draait niet alleen om jou , ik ben er klaar mee en kan dit niet meer , ik wil mijn huissleutel terug. Dit is nu 8 jaar geleden.

    Af en toe zoekt ze nog via anderen op een negatieve manier aandacht door allerlei kwaaltjes te hebben. Van mijn broer hoor ik ook nooit meer wat , met als gevolg dat ik mijn neefje niet meer zie , hopelijk komt hij straks op een leeftijd dat hij zichzelf vragen zal stellen . Mijn neefje zal altijd welkom zijn , mijn vader ook , ook al voel ik me eigen wel in de steek gelaten door hem. Maar mijn moeder en broer die komen niet meer ongevraagd mijn leven binnen stormen. Voor de rest heb ik met niemand maar dan ook echt niemand van de familie contact want tja ik ben het slechte schaap ik heb mijn ouders van alles aangedaan. Nee !!! Ik heb bewust voor mezelf gekozen om uit een ongezonde relatie te stappen. Met mijn toenmalig vriendje van toen ben ik inmiddels al 22 jaar gelukkig samen.

    Ik kan ook nog wel een boekwerk schrijven over hoe mijn moeder en mijn broer mijn ex schoonzus psychisch tot aan de grond toe hebben afgekraakt ,werkelijk waar kapot hebben gemaakt maar dat bespaar ik ieder ,want dit is mijn verhaal. Jammer dat mensen in de nabijheid dit vroeger nooit hebben gezien want voor de buitenwereld leek het echt……nooit zagen ze een kind met pijn die met een aardappel schilmesje het vel onder haar voeten vandaan trok , met die pijn kon ik omgaan…..met de rest niet.

    Ik hoop dat mensen wat aan mijn verhaal hebben. Je bent sterker en krachtiger dan je denkt vergeet dat niet.

    Mimi - december 11, 2015

    Een paar weken geleden heb ik – tot mijn grote verdriet – het contact met mijn hoogbejaarde ouders moeten verbreken, hoe ongelukkig het tijdstip ook moge zijn m.b.t. de slechte gezondheid van mijn vader en alles wat verder nog komt.

    Mijn hele leven heb ik alles in het werk gesteld om de relatie met mijn ouders, en in het bijzonder de relatie met mijn moeder, tegen de stroom in gaande te houden. Mijn moeder was altijd al heel moeilijk in de omgang en dat is in de loop der jaren alleen maar moeilijker geworden. Mijn vader, afkerig van conflicten, heeft zich altijd afzijdig gehouden. Nooit heeft hij mij tegen haar in bescherming genomen. Naar mijn beste weten heeft hij haar ook nooit gecorrigeerd. Ik kan me voorstellen dat óók hij moest overleven. Maar hoe het precies zit weet ik niet. Hij is een gesloten man, hij heeft ons financieel goed verzorgd en verder ken ik hem niet.

    Altijd kritiek, altijd beter weten, altijd diskwalificeren, altijd beledigen, geen interesse, geen empathie, geen affectie, geen emotionele ondersteuning, manipulatie, chantage, verraad, nooit een complimentje … en ─ als kers op de taart ─ geen greintje zelfwaarneming. “Je moet het niet persoonlijk opvatten want zo doet ze tegen iedereen” zegt mijn dochter. Maar als kind zijnde zit je wel het dichtst bij het vuur… en ik ben er behoorlijk door beschadigd. Mijn moeder is niet bewust boosaardig en soms heeft ze ook haar best voor me gedaan, maar toch zit er iets helemaal fout. Ik heb geprobeerd te achterhalen wat er met haar aan de hand is maar ik heb daarop nooit een antwoord gekregen, ook niet via mijn vader. Ik heb ook meermaals geprobeerd haar te helpen maar van mij neemt ze niets aan.

    De relatie met mijn moeder – of moet ik zeggen: de emotionele mishandeling – heeft een zware wissel op mijn leven getrokken, wat ik allemaal over me heen heb gekregen, ik kan er wel een boek over schrijven. Alles onzichtbaar voor de buitenwereld. Tien jaar geleden ben ik lichamelijk en geestelijk in elkaar gestort en officieel afgekeurd. Mijn moeder is jarenlang tijdens mijn psychotherapie hét onderwerp van gesprek geweest. Maar of dat wat heeft geholpen? Het enige dat ik van mijn moeder wil krijgen is onvoorwaardelijke liefde en steun ─ en dat kán ze mij niet geven, ze is er niet toe in staat al zou ze het willen. Heel verdrietig. Voor ons allebei.

    Tot op de dag van vandaag ben ik in behandeling voor depressie. Al zal ik altijd een “gelijmde vaas” blijven, ik ben tegelijkertijd ook gelukkig, hoe tegenstrijdig dat ook moge klinken. Het leven is in vele opzichten heel goed voor mij geweest, de allerliefste echtgenoot, twee gezonde kinderen, geen financiële zorgen. Toch blijft het een fragiel evenwicht, ik doe iedere dag moeite om uit de diepte omhoog te krabbelen. Ik ben nu 56 en ik kan niet anders dan mezelf in bescherming nemen tegen de uitbarstingen van mijn moeder, eindelijk! Want ik ga er letterlijk geestelijk én lichamelijk kapot aan. En dat ik altijd als lastpak word weggezet, dat is wel érg gemakkelijk, daar ben ik ook helemaal klaar mee!

    Onlangs heb ik vernomen dat er zoiets bestaat als een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Toen viel alles op zijn plaats. De genezing kan beginnen, maar wat een kluif! Ook ík ben een lief, slim, getalenteerd en mooi kind geweest maar dat hebben mijn ouders nooit tegen me gezegd. De complimenten die ik later in mijn leven van anderen kreeg, heb ik nooit voor waar kunnen aannemen. Dat ga ik nu leren, in de herfst van mijn leven, terwijl ik nog maar een glimp ben van de persoon die ik vroeger was en de zwaartekracht zijn steentje aan mijn uiterlijk bijdraagt. Ik ga dat doen met humor! En ik ben er heel trots op zijn dat ik het allemaal heb overleefd!

      Kapot - december 15, 2015

      Beste Mimi,

      Wat is jouw verhaal herkenbaar voor mij. Ik ben een bijna veertig jarige vrouw die is opgegroeid in een narcistisch gezin en vooral door mijn moeder ernstig psychisch en emotioneel mishandeld is. Ik heb helaas geen lieve partner en kinderen, geen werk en geen vrienden. Ik heb niets in dit leven en wil ook eigenlijk niet meer leven. Ik ben zo kapotgemaakt in mijn leven dat ik mij emotioneel nog steeds een achtjarig kind voel en ik weet hier niet mee om te gaan. Ik heb geprobeerd hulp te zoeken, maar er is geen hulp. Ik zie echt geen toekomst meer.

        Anja - augustus 23, 2016

        Er is veel om voor te leven als je jezelf vindt en leert om van jezelf te houden!!
        Ik heb veel gehad aan de site: http://www.loslaten.nu
        Wens je alle sterkte.

        M - oktober 20, 2016

        Hallo,
        Ik schrik van je berichtje. Hoe gaat het met je?
        Ik voel dat je je erg eenzaam en alleen voelt. Ik herken dat maar al te goed en ik denk veel slachtoffers van narcisme met mij. Niet iedereen heeft een lieve partner en/of kinderen natuurlijk. En ik weet ook dat alle vrienden, kennissen, buren van ‘vroeger’ er niet voor je zijn, omdat zij totaaaal geen weet hebben van wat je doormaakt en wat je doorgemaakt hebt thuis. Al probeer je het in 1000 talen te verwoorden niet. Het is ook zo ongelooflijk wat er van je afgenomen wordt. Je bent totaal jezelf kwijt en weet niet waar je enig geluk moet zoeken. Toch kan ik nu zeggen, nu ik wat jaren verder ben (ik heb geen contact meer met mijn narcistische ouders en zus en ben zelfs verhuisd) dat het stukken beter met me gaat. Het verleden draag ik met me mee en soms val ik terug in mijn vroegere zijn. Het valt niet mee, dat weet ik…
        Liefs voor jou, van mij!

        els - oktober 21, 2016

        Hoi, ik herken mij ook in jou. Ik heb vroeger mij ook depressief gevoeld, ik lijd nog steeds onder het slechte contact met mijn ma. Het contact met mijn ma is zoals iedereen met een narcistische moeder, ik probeer mijn best te dien om hier niet aan te onder te gaan. Ja converseren is niet mogelijk mijn ma haar woorden zijn als een mes, converseren met haar zonder geraakt te worden kan ik niet. Ik denk dat ik nu ga zeggen als ik haar zie ‘ ik heb geen tijd’. en voor de rest gewoon niets zeggen. Mijn ma komt binnen een paar maanden naast mij wonen. Ik zal door de hele buurt zwart bekeken worden want ik zal steevast door haar zwart gemaakt worden, ook de hele familie bekijkt mij zwart. Ook mijn zogenaamde vriendinnen geloven mijn moeder, ik hou ze allemaal op een afstand, voor mij zijn dit geen vriendinnen meer. Ik ben nog steeds niet emotoneel vrij van mijn ma of hoe zou ik dit noemen, maar ik geef niet op. Ik ga moeten leren mediteren, meester worden over mijn eigen geest. ik las eens een mooi boek ‘ de novice ‘ van Thich nhat hanh’ zij had het ook zeer moeilijk en hoe ze zich sterk hield. Vanaf mijn puberteit had ik een depressie, ik wist niet dat ik een depressie had, dit ben ik achteraf te weten gekomen omdat ik dat ongelukkige gevoel niet meer heb. Ik was eigenlijk ook narcistisch aan het worden tegen mijn toenmalige vriend, ik voelde mij slecht en maakte ruzie met hem, gewoon omdat ik mij slecht voelde. Ik vertelde ook tegen vriendinnen niet hoe ik ruzie met hem stookte , maar ik verteld wel wat hij dan tegen mij gezegd had. ik verdraaide dus het verhaal om er zelf goed uit te komen. toen ik zwanger werd van mijn dochter ben ik vegetarisch gaan eten, mijn depressie was opeens weg. Ik ben toen langzaam overgeschakeld naar veganistisch voeding, ik voelde mij daar al veel lichter door. Ik heb ook ontdekt dat zout niet goed is voor mij. Ik probeer nu het 80/10/10 dieet van Douglas Graham hierdoor is mijn geest het rustigst l, ik zeg wel nog niet volledig rustig hé, ik zal die geest nog moeten temmen door mijn aandacht te leren richten. Ik ben nog vaak emotioneel van streek, maar ik zonder mij steeds meer af en vind het eigenlijk niet erg zo heb ik tijd om te leren mediteren. Als je je depressief voelt probeer eens om geen dierlijk voedsel niet meer te eten, en het percentage aan rijp fruit en salade te verhogen. ik durf wedden dat je al een heel verschil zal voelen. Ik las eens dat een depressie een ontsteking in de hersenen is, en dierlijk voedsel is hiervan de oorzaak. Ik heb wel het geluk van een leuke dochter te hebben zij heeft goeie vibes en is blij met mij als haar moeder, ze is ondertussen al 20 jaar en dit heeft ook mij al wat vrijheid. Ik ben nu 45 jaar. Ik ben content dat websides als deze bestaan, zo kunnen we elkaar steunen, ik heb veel aan deze verhalen zo kunnen we de ziekte van de narcisten plaatsen. Ik persoonlijk denk dat dierlijk voedsel de boosdoener is. Zeker niet iedereen wordt narcistisch door dierlijk voedsel te eten, maar sommige mensen helaas wel, en ik was er ook eentje aan het worden. Mijn ma kan mij goed kwetsen, ik heb mij voorgenomen om zelf geen stekels uit te steken maar zonder stekels te zeggen ‘ ik heb geen tijd’ of ‘ik moet weg’ en voor de rest mijn aandacht om mijn ademhaling te houden of zo. kei moeilijk hé narcistische ouders, wich me luck ,I wish you luck too!!!!!

        mararuth - november 12, 2016

        hoi, ik heb jaren in zo,n situatie gezeten. Ik herken veel. Mijn ex man, was een extreme narcist, en is nog steeds via de kids bezig mij en de kids kapot te maken.
        Meis..ik wil met je mee vechten om toch weer spirit in het leven te krijgen. Er is mogelijkheid om het leven weer zin in het leven te krijgen. Ik wil je daarbij wel ondersteunen.
        groetjes mararuth

    Why - december 7, 2015

    Ik herken zoveel dingen en het heeft me 25 jaar en bijna me leven gekost.
    Voor een twee jaar leef ik met levercirosse en voorop gesteld, hoeveel ellende ik met deze man heb moeten meemaken, dat stukje kan je niet iemand verwijten. Her was mijn verkeerde manier van aanpak om te dealen met de schaduw van mijn man. Het moeten opboksen voor wat steun in dingen, respecteren dat niet iedereen wil wat jij wil.
    Ik was geen doorgeslagen drunk die alle dagen drunken was, herrie opzocht of niet functioneerde.
    Mijn leven bestaat uit letterlijk in figuurlijk benauwd zijn in dom gedacht was alcohol soms een middel om dat te verdrijven.
    Ik stond en sta altijd alleen. Mijn dochter is nooit fysiek mishandeld maar ik zie verder geen verschillen.
    Het liegen en bedriegen en haar gebruikt en misbruikt in haar vertrouwen.
    Onze band die we ooit hadden is hierdoor volledig verziekt.Jarenlang puin ruimen van ellende die hij creeerde.
    Je altijd onderuit schoppen, Spiegelen en weglopen met dingen die hij niet bedacht of deed maar een eer opstrijken. Buiten de geweldige man in in huis 380 graden om.
    Altijd kritiek leveren maar gewelddadig worden als het hem gebeurd.
    Jarenlang heb ik een schuld gekregen waar mijn dochter ook mee te maken kreeg. Dingen die hij had veroorzaakt en ik voor haar opkwam.
    Mijn alcoholgebruik werd een wapen waar het geeneens aan de orde was.
    Daarvoor was alles al zo, van fysieke tot mentale terreur en zelfs nu nog. En ik drink al meer dan twee jaar niet meer. Ik heb drie keer aangifte kunnen doen maar deed het met me stomme kop niet.
    Mij vreemdgaan verwijten en zelf van alles doen en op een dating site staan. Alles ontkennen en sporen verwijderen.
    Mijn warmte zoeken naar … leverde mij een aanranding op of hoe je ongewilde sex benoemen wil.
    Het begon op te vallen dat hetgeen ik zei precies andersom werd gdaan. Een soort van wraak.
    Scheiden komt niet in zijn wordenboek voor. Alles moet op zijn tijd en wanneer het hem uitkomt.
    Door weer eens een bak ellende kwamen we tijdelijk in de middle of nowhere te women.
    Dat was een ware nachtmerrie. Weer een wegloop actie met een hidden agenda, weer politie etc en toen was ik het volledig zat. Het terreur, het gemishandel van niet alleen mij maar ook dieren.
    Ik begon me af te zetten en weigerde nog in hem mee te gaan.
    DAT werd dus naast me eigen schuld, bijna me vroege dood.
    Ik voelde dat het niet goed met me ging. Ik belde naar de hulppost en name mij aagehoord te hebben moest ik komen. Er stond een auto naast de deur maar ik moest maar tien kilometer met een taxi. Er was geen constant geld in huis. Het heeft bijna twee maanden geduurd voor ik het zieenhuis in kwam.
    Uiteraard werden de verhalen omgekeerd en er staan zelfs dingen in mijn medische rapport die niet waar zijn maar op basis van zijn verhalen.
    Ik ben in slaap gebracht en vanaf het moment dat ik wakker werd tot nu is het verder gegaan waar het was gebleven.
    Ik schakelde een advocaat in maar medewerking krijg je niet.
    Mijn praten heeft hem op bepaalde terreinen wat tam gemaakt maar hij heeft nog een middel. Zijn geld.
    Hij laat express mijn rekeningen liggen waardoor ik nu nog slechter af ben Dan ik al was. Stuurt mail alsof ik het gestuurd heb.
    En Dan the bedenken DAT ik financieel ook bijgedragen heb in de meeste jaren.
    Door zijn egoistische gedrag heb ik ongewild een schuld van een ton.
    Maak jij nooit fouten? Ook.
    Ik was te naieff te zien waar ik mee woon.
    DAT ik me iederekeer voor zijn kar liet zetten.
    En DAT ik zaken anders miss had moeten aanpakken.
    Ik begrijp niet dat iemand kan menen iets ongestraft kan blijven door doen.
    Ergens wel. Als ik zolang blind was hoe kun je Dan hopen dat iemand je maar geloofd.
    En hij weet het en zo blijft de cirkel rond.
    In mijn geval word het lastiger. Met de titel alcohollist heb jij het allemaal gedaan,
    of uitgelokt of zoek je een excuus.
    Er is iets wat mij op de been hour

    A Truth is a thuth, even when nobody believes you
    A lie is a lie, even when everybody believes you

    Why - december 6, 2015

    Is mijn man een narcist

    Ik ben 25 jaar bij mijn echtgenoot in voor we twee jaar is er wat gebeurd waardoor ik , ondanks allies vreselijk van ben geschrokken.
    Ik leerde hem jong kennen en gingen vrij snel samenwonen.
    Een anderhalf jaar later kwam er volledig gewenst een kindje. Ik weet nog dat hij vrijwel in het begin zei
    ‘ Ik wil voor mijn dertigste een kind. ‘
    De begintijd begon eigenlijk al niet goed. Veel trammelant met zijn ex.
    Het gaf veel stress en ik hyperventileerde veel.
    Er waren ook dingen waar ik voor haar opkwam. Ze had een incestverleden en werd wel eens opgenomen. Hij geloofde haar niet en de familie ook niet. Een arts had gezegd dat been relatie verbreken verstandig was want er zat geen toekomst en kinderen krijgen was not done. DAT was zijn reden en ik nam het aan.
    Op been

    Lily - november 24, 2015

    Hoi ,

    Ik ben sinds kort uit mijn relatie met mijn vriend. We hebben 1,5 jaar een relatie gehad en al vrijwel van in het begin merkte ik dat hij extreem jaloers was !! Toen ik hem daarover aansprak huilde hij en vertelde hij verschrikkelijke verhalen over zijn vorige relaties waarin hij zelfs , volgens zijn zeggen , heeft moeten toekijken hoe zijn toenmalige vrienden sex had met een andere man om wat extra geld te hebben !! Ik had oprecht medelijden met hem en beloofde hem dat hij bij mij dat niet moest vrezen en dat ik dat wel zou bewijzen aan hem. Een belofte die ik hem beter nooit had gedaan … Ik heb hierdoor zeer veel moeten opgeven !! ik mocht niet meer gaan shoppen met vriendinnen, moest elk moment van de dag perfect laten weten waar ik was en wat ik deed, mocht niet meer op sociale netwerken zoals facebook, heb verschillende vriendinnen ook in de steek moeten laten omdat ze volgens hem ” slechte invloed” waren op me …. kortom ik moest me zo goed als thuis opsluiten en geen sociaal contact meer hebben buiten met mijn moeder en mijn kinderen. ik deed dat ook uit medelijden en liefde voor hem , als hij zo zijn vertrouwen weer zou terugkrijgen leek me het ook geen langdurig en groots probleem… niet wetende dat hij mij nooit zou vertrouwen. Het ging zelfs zo ver met momenten dat hij me zelfs verdacht intiem te zijn met mijn eigen zoontje !!! Met gevolg dat ik geen lichamelijk contact meer mocht hebben met mijn eigen kind … geen knuffel, niet helpen na de douche ,…Natuurlijjk hield ik me aan deze laatste niet altijd, het was ten slotte mijn kind…Met alle gevolgen van dien, beschuldigingen, verwijten, scheldnamen, vernederingen,… en eenmaal hij daar mee begon dramde hij continu door !! Ik kreeg de kans niet mij te verdedigen, en als ik die kans dan ook al kreeg hoorde hij me toch niet doordat hij zo gefixeerd was op zijn woede en gedachten. Hij bleef zodanig door gaan tot ik uit machteloosheid vaak heb gehuild daarvoor, waardoor hij dan weer woedend werd van mijn “gejank” !! Ik moest dus proberen te stoppen met huilen terwijl hij beschuldigingen en dreigementen naar me brulde, en dat om agressie te voorkomen.
    Hierdoor besefte ik wél dat er een psychisch probleem bij hem was, maar ik wou hem daar niet zomaar voor opgeven. Ik sprak hem er over aan en ook daar begon hij weer te huilen. Hij vertelde me dat hij soms uitbarstingen kreeg maar het zo helemaal niet bedoelde, hij stak het weer op zijn “zwaar verleden” en dat het een soort van automatische reflex was om zijn verbrijzelde hartje te beschermen. Hij zei me ook dat hij goed besefte dat hij niet slecht mocht denken van me maar dat het soms sterker was dan zichzelf. Weer had ik medelijden en begrip voor hem en gaf hem mijn woord dat ik hem daarin zou helpen… niet wetende dat dit enkel een emotioneel spel was van hem. Overal waar ik hoorde voor hulp kreeg ik te horen dat hij die stap zelf moest zetten, telkens vond hij wel een reden dit niet te doen… hij durfde niet, hij schaamde zich, hij had er geen zin in soms zelfs beweerde hij dat hij “gek” werd omdat ik volgens hem psychisch gestoord was !! Toen hij uiteindelijk (onder invloed) helemaal door het lint ging omdat ik even had staan praten met de buurman. Een gans weekend heeft hij me toen psychisch en lichamelijk mishandeld, hield me uit mijn slaap en was de woedend op me om al eender wat (zelfs om een glimlach) en de andere moment deed hij weer superlief, huilde, omhelsde me en zei me het zo niet te bedoelen. Toen hij dan uiteindelijk op zondagavond toch vertrok met de nodige beschuldigingen, dreigementen en scheldwoorden bovenop, heb ik dan ook onmiddelijk de politie gecontacteerd en klacht neer gelegd. Ik durfde niet meer buiten komen door alle bloeduistortingen en kneuzingen op mijn ganse lichaam en kreeg zelfs ruzie met de buurvrouw, zij had enkel mij horen krijsen waardoor zij mij de naam van psychotisch wijf gaf !! Na een week nam mijn vriend huilend contact met me op. Hij miste me , hij hield zoveel van me , hij schaamde zich voor wat er was gebeurd, er waren zoveel externe factoren beweerde hij en dan die drugs erbij hadden hem helemaal laten doordraaien, hij dacht zelfs aan zelfmoord. ik stond ondertussen onder begeleiding van slachtofferhulp en had het wel moeilijk om hem zomaar te vergeven. Maar ik hield van hem en had medelijden met zijn psychisch probleem, dus stelde ik hem de voorwaarde hem een kans te geven mits hij zich ook liet begeleiden door een gesprekstherapeute. Dit deed hij dan ook en hij liet zich zelfs opnemen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis… wat hij dus blijkbaar nadien enkel en alleen maar had gedaan om onder de politie uit te komen !! Veel mensen uit mijn omgeving , waaronder mijn eigen broers en zussen, hadden hier helemaal geen begrip voor en braken ook alle contact met me. ik geraakte dus meer en meer sociaal geisoleerd en psychisch en emotioneel afhankelijk van hem. Hij merkte dit waarschijnlijk ook dat hij meer macht over me kreeg want de plotse ruzies en uitbarstingen begonnen meer en meer te gebeuren tot zelfs dagelijks. Er waren nog weinig “mooie momenten” en de man waar ik destijds verliefd op werd, die me zo goed en veilig deed voelen, verdween dus ook. Ik kreeg zelfs meer en meer bang van hem na 3x fysiek geweld waaronder 1x zeer zwaar. Ik durfde hem niet de deur wijzen omdat ik wist dat dat hem razend zou maken en bovendien zou het al zijn valse beschuldigingen over mij bevestigen. Waar kon ik ook terecht ?? Slachtofferhulp begon me op te geven doordat ik vaak niet kwam opdagen en hen niet contacteerde, door mijn vriend zijn toedoen, mijn eigen huisarts had haar handen van mijn situatie af getrokken omdat ik geen adviezen aanvaarde, vrienden en familie had ik ondertussen een jaar ook niet meer gezien of gehoord, politie durfde ik niet meer naar toe stappen uit schaamte… ik kon niet anders dan het proberen vol te houden en hopen dat er snel hulp zich zou aanbieden, of dat er iets zodanig ernstig zou gebeuren dat hij bij me zou weg gehaald worden. Toen mijn zoontje ten slotte op de kinderafdeling van het psychiatrisch zorgcentrum terecht kwam besloot ik dus ook om immuun of zelfs niet meer te reageren en ook geen moeite meer te doen, ik moest ten slotte mij nu sterk houden voor mijn kind te steunen !! Hierdoor werd het allemaal nog erger !! ik maakte misbruik van hem , ik profiteerde van hem, ik speelde al 1,5 jaar spelletje met hem , ik kwetste hem , ik vernederde hem, ik zou zelfs volgens hem NOOIT van hem gehouden hebben !! Tot het me op een dag teveel werd… ik moest die dag op gesprek met de psychologe van mijn zoontje en wou daar als een deftige mama aankomen, niet als een mama met traanogen die het zelf zodanig moeilijk had dat ze geen psychische ondersteuning kon bieden voor haar kind. Toen mijn vriend opstond die dag begon hij onmiddellijk met mij proberen uit te dagen zodat ik zou reageren of huilen, dan kon hij weer mij verwijten en ruzie met me maken. Ik ben die dag dan ook in mijn pyjama gaan vluchten uit mijn eigen huis en naar mijn moeder gegaan. Ik zocht iemand anders die met mij mee kon rijden naar mijn zoontje want ik durfde het zelfs niet om samen met hem in de auto te zitten. Eenmaal hij door had dat ik niet naar huis kwam omdat het bijna het uur van afspraak was met mijn zoon zijn psychologe is hij woedend en gefrustreerd sms’en naar me beginnen sturen waarin hij mij uitmaakte voor het vreselijkste onmenselijkste persoon die er bestond, en dit wel voor 45 minuten lang. Hij ging me verlaten en God zou mij zeker gaan straffen om van zo een “goed” persoon zo misbruik te maken !! Hij was volgens hem véél te goed voor me geweest , hij was er “altijd” voor me want ik had niemand in mijn leven die er voor me was !! Ik was al blij dat ik het allemaal maar hoefde te lezen en niet te aanhoren, ik zou toch als een deftige mama kunnen aankomen bij mijn zoon en dat was het enige dat telde voor me !!
    Twee dagen later werd ik aan mijn arm geopereerd en zou daardoor zelfs mijn eigen haar niet kunnen wassen. De dag van de operatie stuurde mijn vriend me nog “sterkte en beterschap”, ik begreep zelfs niet waarom hij me dat nog stuurde. Eenmaal thuis begon ik me hulpeloos en eenzaam te voelen, maar ik was vastberaden het niet meer te pikken !! Ik schaamde me om hulp te vragen, ze hadden met ten slotte allemaal gewaarschuwd en een gans jaar niet gehoord of gezien. Zelfs mijn dochter kwam plots niet meer naar huis en bleef bij mijn ouders logeren, ze wou me rust gunnen volgens haar zeggen. Ik sprak haar ook niet tegen , mijn kinderen hadden ten slotte ook veel meegemaakt hierdoor en daar voelde ik me enorm schuldig om. Doordat ik dat gevoel had en nog bijkomende tegenslagen moest overkomen ben ik dan ook in een “zwart gat” terecht gekomen. Het was net alsof hij dat aanvoelde want net toen kwam hij weer opdagen !! Hij voelde zich zo schuldig om me , hij vond het allemaal zo erg voor me , hij kon me niet vergeten , etc … Ik heb toen ook de moed gevonden om hem te zeggen dat ik geen energie had voor een relatie , dat ik al mijn energie nodig had om overeind te blijven voor mijn zoon. Hij leek dit te begrijpen en bood me zelfs zijn steun aan , die ik eigenlijk liever niet meer wou omdat ik wist waarop dat ging uitdraaien !! Maar ik had wel weer sociaal contact vanaf die dag !! Ook al was het hij , ik antwoorde op elke sms en telefoon of belde soms zelfs naar hem om toch maar met iemand te kunnen praten…
    Tot ik uiteindelijk het zware nieuws over mijn zoon kreeg dat hij door een chaos van impulsen in zijn hoofd vaak zelfcontrole verliest en dat er geen professionele hulp voor hem bestond … ik zou hem zelfs beter op een internaat plaatsen voor zijn eigen veiligheid. Al mijn hoop , mijn moed en mijn kracht van de voorbije dagen verdween als sneeuw voor de zon, ik zou nu zelfs mijn kind nog horen af te geven. Ik wou niet meer een “last” zijn voor mijn moeder en besloot met sterk te houden voor haar ogen. Uit wanhoop zocht ik troost bij mijn vriend en belde hem huilend en ingestort op… Hij vond het verschrikkelijk voor me en gaf me dat ene sprankeltje hoop dat hij mij ging steunen hierin , dat hij er voor me was als ik het moeilijk had … daar was ik hem zelfs op dat moment enorm dankbaar voor dat hij me die woorden gaf !! Het bleek maar eens het zoveelste leugen dat hij me gaf … want vanaf de dag nadien heeft hij geprobeerd me helemaal op mijn knieen te krijgen !! Hij vond telkens wel een reden waarom hij me niet kon bellen of ik hem niet kon bellen , zelfs “gamen” vond hij een geldige reden !! Toen hij uiteindelijk na 10 uurs wachten me toch opbelde realiseerde ik mij ook heel duidelijk dat hij geen greintje empathie bezat !! Hij begon onmiddellijk over hoe moeilijk hij het wel niet had want ik had ten slotte zijn hart helemaal verscheurd , ik had hem in de steek gelaten en zéér diep geraakt vanbinnen etc … ik heb hem gesmeekt te stoppen dat ik het niet meer aan kon waarop hij nog heel even naar mijn verhaal luisterde maar ten slotte wou neerleggen “omdat zijn oor pijn deed” !! Die avond en nacht ben ik echt gecrashed , ik begon er zelfs aan te denken mijn leven te beeindigen … machteloos , eenzaam en totaal wanhopig probeerde ik nog steun bij hem te vinden via sms maar hij reageerde zelfs niet meer .
    De dag daarna excuseerde hij zich weer , hij had zijn gsm op stil gezet en had zogezegd ook niet gemerkt dat ik nog gestuurd had omdat hij aan het gamen was … zelfs niet de vraag hoe het met me ging
    Het was nu allemaal zéér duidelijk voor me !! Hij beschuldigde mij van alles wat hij zelf deed, hij had mij ten slotte bedrogen in de relatie … hij beweerde er altijd voor te zijn , terwijl hij er nooit geweest was als ik hem écht nodig had …. hij wou dat ik zelfs op mijn moeilijkste moment begrip en medelijden had met hem, terwijl ik wanhopig op zoek was naar iemand die me steunde… hij hield niet van me , ik was maar één van de zovelen want hij liet zelfs escortes naar zijn studio komen als ik er niet kon zijn … Ik voelde me instorten maar weigerde te breken !! Ik moest recht blijven voor mijn zoon , ik moest er zijn voor hem !!
    Na twee dagen en twee nachten niet slapen , huilen en geen moed of kracht meer hebben om verder te gaan heb ik uiteindelijk zelf terug contact opgenomen met slachtofferhulp. Deze verwees me naar mijn huisarts… uit wanhoop heb ik al mijn laatste moed bij elkaar geraapt en ben ik zéér bang en vol schaamte er dan ook naartoe gegaan … ik had er alles voor over om terug overeind te komen voor mijn kind !! Ze verwees me niet door of gaf me geen ander hulpmiddel, ze gaf me harde woorden en hoopte dat deze gebeurtenis me dan genoeg pijn had gedaan !! Ze had gelijk , en die dag voelde ik me ook enorm sterk !! Helaas duurde dat niet lang want al snel verviel ik in de eenzaamheid doordat er zéér weinig me begrepen… ik kreeg zo goed als overal ” we hadden het je gezegd” !! Ik begon me dom , onbegrepen , eenzaam en enorm schuldig te voelen , ik bleef enkel nog overeind voor mijn kind ! Enkel de begeleiding van slachtofferhulp heeft begrip voor me en maakt me ook elke keer weer duidelijk dat ik me niet schuldig hoef te voelen !! Hij heeft mij ten slotte gemanipuleerd , misleid, psychisch en emotioneel mishandeld en sociaal geisoleerd… ik deed het enkel uit liefde en medelijden terwijl het voor hem één groot toneelstuk was geweest. Maar om professionele ondersteuning te vinden om mijn warboel van twijfels , wanhoop, verdriet en woede te verwerken en te herstellen van dit trauma loop ik steeds weer met mijn neus tegen de muur of word nog wat meer beschuldigd en vernederd …
    Ik hoop snel een oplossing te vinden en zou hem graag ook de gevolgen zien dragen voor wat hij me aan heeft gedaan , maar begin mijn moed te laten zakken. Ik moet mijzelf zelfs soms bedwingen om niet uit wanhoop mij zelfs nog te verontschuldigen tegenover hem … ik wil niet hervallen !! Nooit meer !! Maar ik kan dit niet alleen verwerken zonder ondersteuning , zonder begrip …

      karma - november 25, 2015

      Hallo sterke Lily,
      Tranen over mijn wangen bij het lezen van je verhaal….
      Zo herkenbaar…
      De wanhoop die je draagt en vertaald in woorden….
      Ik snap!
      Misschien heb je ook de vraag “hoe heb ik in hemelsnaam t zover kunnen laten komen”
      Je ziel verloren aan….
      Ook ik heb 4 jaar geleefd in een relatie met een narcist en ik kan je vertellen ; ik heb een achtergrond (werk) in de psychiaterie maar ook ik ben het slachtoffer geworden van de gedragingen die horen bij narcisme en dat is een issue die ik mezelf zwaar aanreken
      Mijn breuk heeft zeker 1,5 jaar geduurd voordat ik deze durfde te zetten aangezien ik wist wat de consequentie ervan zou zijn en toch heb ik deze gezet omdat ik helemaal kapot ging en ook mijn dochters er zwaar onder leden
      Momenteel ben ik nu een half jaar verder, heb al vrij snel een aware systeem gekregen met alle bijbehorende begeleiding etc en nog steeds houdt het niet op en zal het ws niet ophouden….
      Vandaag is het verhoor geweest van mijn expartner voor stalking, doodsbedreiging en smaad en laster en wordt het spannend hoe deze gaat reageren, dat is een onmacht die 24/7 speelt
      Maar ik ben van mening en dat is rationeel gezien, iemand die schuldig is aan strafbare feiten ongeacht of deze persoon een persoonlijkheidsstoornis heeft of niet die is verantwoordelijk voor zijn eigen daden en zal daarvan ook de consequenties moeten dragen
      Als je het goed bekijkt dan zijn wij in deze dubbel slachtoffer mijn inziens, want het leven met een narcist is eigenlijk al onmogelijk maar mocht je uiteindelijk de kracht hebben om deze te beeindigen dan is het nog maar de vraag wat er gaat gebeuren en dan nog het feit dat alle dingen die je hebt meegemaakt in je relatie die mag je dan nog even tussen neus en lip door op welke manier dan ook gaan verwerken…. en dat alleen al is ontzettend heftig
      Ik heb mezelf als een krachtige vrouw zien veranderen in een vrouw die geen ziel meer had , en dan bedoel ik ook echt geen ziel……geen eigen mening, geen gevoel, totaal kapotgemaakt en vernederd , voorgelogen en bedrogen, gemanipuleerd in zoverre zelfs dat ook ik dacht “ik ben gek” ….
      Om jezelf terug te vinden na een relatie als deze kost veel tijd, maar ook veel tranen, boosheid , onmacht en twijfel en vooral vertrouwen terugvinden in de mens
      Twijfel niet aan jezelf Lily !!!! Ben lief voor jezelf en vind jezelf “lief” …..
      Ga het jezelf niet aanrekenen want narcisten zijn juist zoekenden naar de kwetsbaren onder ons en maken daar willens en wetens misbruik van…misbruik van jouw goedheid!!!
      Zorg aub voor de juiste hulp om dit te verwerken want om een nieuwe start te kunnen en mogen maken van jezelf zul je eerst je emoties kunnen begrijpen om ze daarna te kunnen verwerken en rust te geven in je proces , en dat alleen al Lily….daarbij wens ik jou als lotgenootje heel veel sterkte en kracht toe….
      Keep the Faith
      Lieve groet

        Lily - november 27, 2015

        dankjewel voor je begrip karma !!
        Ik heb tot hiertoe nog geen ondersteuning gevonden daar hij blijkbaar bij medische hulplijnen mijn verleden (meer dan 4,5 jaar terug) van zware depressies en suicidal is gaan gebruiken opdat zij medelijden zouden hebben met hem !! tja … want “hij houdt zoveel van mij , maar hij maakt zich er zoveel zorgen om dat hij er aan kapot gaat (( 🙁 en het lijkt hem nog te lukken ook !!…..
        Juridische stappen zijn ondertussen allemaal gezet en het ganse dossier wordt overgemaakt aan de procureur… kben wel bang dat al het ooit op de rechtbank komt wat mijn gevolgen gaan zijn 🙁 eerlijk gezegd vrees ik zelfs een beetje voor mijn leven als ze hem niet in hechtenis nemen…
        let’s hope for the best !!!!

          Marian - november 28, 2015

          Lieve lily.
          Gisteren was mijn rechtzaak. Mijn ex vriend moest voorkomen voor de politierechter in eindhoven. Hij gedroeg zich als slachtoffer, hij had mij alles aangedaan omdat ik geen goede vriendin voor hem was geweest. Onze relatie volgens hem eenrichtingsverkeer was geweest. Hij had alles voor mij gedaan. Ik niets voor hem. Dat was mede de oorzaak van zijn frustratie, zijn woedeaanvallen, zijn minachting, zijn vreselijke schunnige woorden , zijn valse beschuldigingen dat ik vreemd ging met de man van mijn beste vrindin. De brieven die hij stuurde naar de mensen in mijn straat, de brieven die hij stuurde naar mijn werk, mijn dochers. Iederren werd bestookt en mee getrokken, in zijn missie om mij kapot te maken.
          Maar mijn redding is geweest, dat ik al snel de politie heb ingeschakeld. Al snel aangifte stalking heb kunnen doen. En dat hij vlak daarna van zijn bed is gelicht. Je kunt alleen iemand met narcistische kenmerken stoppen door op voor hem.duidelijke manier je grens aan te geven. Gisteren is hij veroordeeld en zijn straf is zwaar geworden.180 uur werkstraf, houdt hij zich daar niet aan. Dan moet hij zitten. 3 jaar toezicht met begeleiding van reclassering. Flinke schadevergoeding, die ik ga gebruiken voor lichaamsgerichte therapie, zodat ik zo meteen weer gezond verder kan. Dus geef niet op, maar onderneem wel stappen. Heel veel sterkte , lieve groet marian

    gemini - november 13, 2015

    Sinds 19 jaar heb ik een relatie met een narcistische man. En de laatste maanden vind ik het eigenlijk niet meer te doen.
    Waar hij zich vroeger nog wel herstelde , weer aardig werd en er een mooie tijd aanbrak ,… is er nu zo lijkt het geen enkele empathie meer over. Het is gek , je leest op een gegeven moment over narcisme en er gaat een huivering van herkenning door je heen.
    En je leest de kille feiten : heeft weinig gevoel , heeft amper liefde nodig maar wel aandacht. Maar dit inleven of invoelen lukt me gewoon niet. Ik kan er niet bij dit iemand met een partner en kinderen alles op het spel zet , omwille van hun gelijk , die eeuwige discussies , het psychische treiteren en de vreselijke lichamelijke afstandelijkheid.
    Hoe ziek ben je dan eigenlijk?
    Onze relatie was als de beste die volgens mij ooit bestaan heeft,…. ik had het gevoel dat ik destijds op mijn 27e voor het eerst van mijn leven thuis kwam. Hij was als een vader voor me , kwam met een pan vers gemaakte soep , masseerde mijn koude voeten , en straalde zoveel liefde uit.
    Ik wil niet accepteren dar die periode nep zou zijn geweest.
    Hij begon te veranderen toen we kinderen kregen. De allereerste woede uitbarsting van hem was toen ik onze oudste dochter de borst gaf op de bank en hij een slang om de verwarming te ontluchten niet kon vinden in huis.
    Waar die slang was , die moest toch ergens in huis zijn ! Ik zeg nog , joh , ik weet het niet maar ik kan nu niet helpen , het zal best wel terecht komen.
    Maar hij bleef maar doorgaan als een malende … ik staarde hem aan terwijl ik hartkloppingen kreeg en dacht hoe bizar hij deed. Later was een blik genoeg van mij om hem woedend te maken : ” Zó arrogant als jij kijkt “.
    Bijna alle vakanties waren gespannen en vol ruzie. Maar het kwam altijd goed , er was bij ons ook zoveel over wat positief was , een sterke humor , veel overeenkomsten van hobbies .
    Het is in de loop der jaren steeds meer afgezakt tot het punt waarop ik het feitelijk een horror relatie ben gaan noemen. Zijn kwaadaardigheid , het sarren met mijn lichamelijke kwaal , de eenzaamheid door liefdeloosheid , het afwezig zijn van gevoel en geweten ,je ziet het gewoon aan hem als je verteld dat een familielid van mij ernstig ziek is en niet lang meer te leven heeft , hij acteert verbazing maar zijn ogen zijn zó empty . En terwijl ik in het begin van de destructie van onze relatie nog weleens wanhopig huilend op bed lag , me afvragend wat er met onze mooie relatie gebeurde
    denk ik nu weleens geheel andere zaken. Dat ik hoop dat hij me verteld dat hij verliefd is op een ander en met haar door wil , tot immigratie , tot …
    En daar voel ik me naar van schuldgevoel van , dit hoort zo niet in een relatie …ik heb gewoon niet de kracht om bij hem weg te gaan. Er is nog steeds de hoop op betere tijden.
    Het enige lichtpunt is dat we een latrelatie hebben , ook nadat we kinderen kregen , zodat ik regelmatig verlost ben van zijn duistere kant.

      MssDiva - april 20, 2016

      Gemini:

      Waarom heb in nog een LAT-relatie met hem? Je zegt zelf dat dit een horrorrelatie is. Deze horror kan je stoppen. Hij manipuleert je en zelfs nadat jij (en de kinderen, hopelijk ook) het huis uit zijn gegaan omdat je het niet met hem trok; praat hij je in een LAT-relatie.

      Je ondermijnt jezelf hier enorm mee. Je zit in een soort limbo waar Mijnheer alles kan maken en jij voelt je emotioneel nog verbonden aan hem. Verbreek de relatie en zorg dat alle ouderschapsregelingen op papier staan. Wacht niet tot een buitenechtelijke stoeipartij, pak de controle, die jij al zo lang niet meer hebt gehad, en verbreek deze relatie.

      Ik ken je niet en ik heb pas geleden mijn relatie verbroken; dus van veel ervaring kan ik niet spreken. Maar, dit is niet goed voor jou en jouw kinderen verdienen een blije mama! en dat verdien jij ook!

        gemini - juli 30, 2016

        Ik snap je reactie. Maar het punt is dat ik van hem hou , en ik kan niet weg bij hem.
        Psychisch ben ik niet bijzonder sterk , ik ben altijd een zeer afhankelijke persoonlijkheid geweest .
        Ik heb altijd veel steun bij hem gekregen , … alleen is hij al een tijd bezig om die kraan dicht te draaien.

    Annet - november 2, 2015

    Waarom krijg ik na 6 jaar zonder exnarcist en een nieuwe lieve begripvolle partner dat rot gevoel maar niet uit mijn systeem
    Heb nog geregeld het down nutteloos gevoel

    Een verdrietige lotgenoot Annet

      Monique - november 2, 2015

      Omdat je nog in je hoofd bezig bent om hem te veranderen en hem wel in te laten zien dat je klopt. Ondanks dat hij waarschijnlijk tegen je zei dat het niet zo was! Meegezogen in het leven van iemand die je persoonlijkheid weghaalde. Spuug hem uit je lijf! Wees trots op jezelf en op je nieuwe partner!

        Marie - november 11, 2015

        Maar da’s de vraag: hoe krijg ik hem verdomme van onder mijn huid vandaan?? Hoe kan ik hem eindelijk uitspuwen?? Iemand tips hierover?

          Lilian - augustus 10, 2016

          Ik weet niet of het helpen gaat. Maar ik kan wellicht wat proberen te zeggen over wat zou kunnen helpen misschien. 1) probeer niet te begrijpen van de narcist. De narcist is niet te begrijpen maar simpelweg gestoord. 2) probeer zoveel mogelijk te begrijpen over wat de ziekte narcisme inhoudt. (dus niet de persoon zelf) Als je er dan toch mee bezig bent kan je de persoon objectiveren en dit helpt afstand te nemen. 3) richt je zelf steeds op datgene wat je mooi vind en lief hebt in het leven. Steeds wanneer je afdwaalt naar het verleden kun je jezelf weer terug halen in het hier en nu. Soms door ademhalingsoefeningen, rustig aan je contact maken met jezelf.. steeds opnieuw herstellen. Wanneer je dan toch even verliest in het gepieker erover.. vergeef jezelf volkomen en wees zo vreselijk lief voor jezelf terwijl je zelf afvraagt wat je voelt? Voel dat gevoel maar even, waar zit dit gevoel? In je hoofd? In je buik? Ga met je aandacht dan naar dit lichaamsdeel en leg je hand er eens op en maak contact. Soms zal je woede voelen of verdriet en soms heeft het geen naam. Laat dat gevoel even zijn zonder er in te verdwalen, zonder het weg te duwen, precies te laten zijn wat het is. Haal weer rustig adem en laat dit stromen. Vergeef jezelf altijd wanneer het je even niet lukt met alle liefde die je in je hebt zitten. Veel goeds.

      fee - april 23, 2016

      Hoi Annet,

      ik ben zelf helaas door een hel gegaan en ben er nog steeds niet bovenop , in therapieën loop ik ook steeds tegen het gevoel dat niemand echt inziet wat nu mijn probleem is.
      Ik durf geen nieuwe relaties meer aan te gaan enzo… leerde ik 1,5 jaar na deze narcist iemand kennen , ik denk doe je best stel je open en jawel hoor volgende narcist..gelukkig heb ik het snel herkend maar toch blijf ik precies dat gevoel houden wat jij ook hebt.
      het zit zo diep , nu heb ik een hele lieve man leren kennen maar ik zit zoooo vol met twijfels is dit het wel enzo.
      misschien vind ik de normale dingen niet meer normaal naar deze hel relatie , misschien kan ik lieve dingen niet eens meer aannemen. ik word er moedeloos van omdat ik zo geworden ben door deze gestoorde gek!
      dus ik herken precies dat wat je schrijft.

    Monique - oktober 31, 2015

    Ik heb nu een aantal maanden rust. En nu valt het op zijn plaats. Ik heb er al een tijdje over gelezen omdat ik toch zijn gedrag niet kon plaatsen. Ja het begon allemaal leuk hè net als iedere relatie begint. Maar met zijn ex was van alles mis. Omdat zijn leven 50 km verder was en ik verder niemand kende in zijn omgeving waren er ook geen lijntjes. Die lijntjes had hij snel afgebroken. Nieuw leven met mij en alles uit zijn oude leven was niets meer waard. Nieuwe kleding nieuwe auto, nieuw huis samen. Ik ging wel mee, want wat een man. Zoveel levenslust en wat een fantastische ideeën had hij toch. Eenmaal vast begon het. Ik was mijzelf al kwijt.Ik weet nog wel dat ik in een ruzie gezegd heb: ik ben alleen maar lief! Ik snapte het niet. Die vernederingen hoe ik mij had gedragen als de visite weg was. Want als de visite er was!? Gezelligheid kende geen tijd. Maar als wij samen waren werden de buien steeds heviger. Hoe kan je dit nou doen, hoe dom ben jij? Je kunt niets, je doet niets! Ik doe alles hier! Uitspraken van de dag! Achteraf deed hij niets! Stemmingmaker was hij. En ik springen eromheen om hem te pleasen. Want ik hou van hem. Zo simpel is het en wilde voor onze relatie vechten. Ik was vandaag boodschappen aan het doen en liep nog steeds zijn rijtje af. Als ik dit haal wordt hij blij. O nee, dat lust hij niet en als ik dat haal wordt hij boos. Niet meer! Als wij ergens heengingen stond hij langer voor de spiegel dan ik. Hij lijkt enorm op zijn moeder. Buitenwereld is iets wat heel belangrijk is maar over je eigen gevoelens of ervaringen werd niet gesproken. Continue de aandacht naar zichzelf trekken! O wat ben ik zielig en wat is het toch allemaal zwaar! Geen vraag hoe gaat het met je. Hij praatte alleen met een aantal alcoholische dranken op en dan altijd in de verwijtende toon of dat er iets beter moest als het over ons ging. Nooit van wat goed wat wij hadden of complimenten. Werk was zeer belangrijk en vooral hoe ze daar over hem dachten. Wij hebben dezelfde werkgever en kwam hem af en toe tegen. Dacht dan wel..hè je bent compleet anders als thuis. Het altijd praten in de “ik” vorm ipv wij. Als ik een idee had kwam het later bij hem vandaan. Opkijken naar mensen die in zijn ogen wel iets bereikt hadden. Terwijl wij een luxe leven hadden. Het mooi voordoen bij andere maar ik kon nooit iets goed doen. Nooit tevreden zijn. Andere mensen dom vinden. Ruzie maken. Afgunst. Ik ben erin gegroeid door mijn onzekerheden en mijn geloof in de liefde. 8 jaar verder en met een schuld want het pleasen heeft een tragische vorm aangenomen, weet ik wel dat dit mij nooit meer gaat overkomen. Ik blijf bij mijzelf. Klopt het niet? Wegwezen! Mocht niet in zijn telefoon kijken wat erg onschuldig was en niet om te controleren. Wat mij wel pijn doet is dat ik continue van hem te horen krijg dat alles mijn schuld was. Geen respect of liefde. Voor niets. Het kleineren blijft denk ik doorgaan totdat hij ergens anders weer een nieuw bestaan op gaat bouwen. En ja 100% een verborgen narcist. Er zou eigenlijk een etiquette aan hem moeten hangen for the next one! Want die komt er..en snel! Ik pikte zijn gedrag niet meer! Ik ben ik en ik doe mijn best! Toen is hij weggegaan nadat mijn familie ook ging zien hoe hij is. Zijn familie gaat er vrolijk in mee. Zolang de buitenwereld maar niet denkt dat de scheiding aan hem ligt. Want hij is zo’n goeie jongen met een goeie baan! Mijn schuld is dat ik het veel te ver heb laten gaan en te blijven geloven in zijn mooie verhalen en uiterlijk.

    Esmeralda - oktober 7, 2015

    Hoi Hoi…. Ik zit ook in een zware en benauwde situatie die van kwaad tot erger wordt. Ik weet eerlijk gezegt ook niet hoe en waar te moeten beginnen. Ik ben voor mijn man naar Spanje verhuist en woon hier nu alweer 18 jaar en weet nog steeds niet hoe ik het volhou. Januari 2014 is er iets gebeurd thuis waardoor mijn ogen werden geopend: samengevat man van 45 krijgt berichtje van een meid van 21 (een student van hem) en liegt en bedriegt erover….. ik ben gek… ik ben een tijdbom…. zij heeft veel problemen … wil alleen maar zoals een vader voor haar zijn ( en zijn eiegned kids)… moet er niets achter zoeken…. etc etc …. eind Febr .. belooft me dat het kontakt over is …. weer bercihtjes vinden … gaat een maand voor bij…. Apr…. opnieuw berichtje etc etc … het gaat zo maar door..
    Na zoveel jaar eigenlijk geslapen te hebben, en altijd maar gedacht hebben dat al dat verschil is omdat je in een ander land woont… andere cultuur is….. wordt je ineens wakker. Je ziet ineens dat er in de afgelopen jaren veel dingen zijn gebeurd die heeeeeeel erg raar zijn en dat dat niets te maken heeft met een andere cultuur of land, etc.
    Toen dat in Jan 2014 gebeurde, ik als een trutje wilde toch dat het huwelijk gered zou worden….. je gaat dus weer vechten….. Het enige dat gebeurd is dat hij zich weer goed voelt en jij je steeds slechter voelt. Voro mij klopte het gewoon allemaal niet. Het kon gewoon geen 40 crisis zijn, of dat we gewoon uit elkaar gegroeid waren… nee het kon gewoon niet. Ik hoef geen voorbeelden te noemen, ik denk dat iedereen weet waar het om gaat.
    Ik dus op onderzoek uit …. en ja hoor voor mij is hij een gewone 100 % narcisist, zijn karakter, zijn doen en later, hoe hij tegen de kids is. Hoe ik en de kids nu zijn. Voor mij was het laatste puzzelstukje gevallen.
    Nu sinds heel kort heb ik geestelijk de stap genomen (100%) dat ik voor mijn gezondheid en voor de kids moet scheiden…. ik heb dus ook kontakt met een psyco…. De eerste stappen zijn gezet. Gevoelsmatig moet ik dit nog accepteren… je geeft jezelf soms toch het gevoel .. als het nu niet zo is….. als ik dit nu achterlaat en ben helemaal alleen in een ver land…. is het wel goed voor de kidss….. je begint te twijfelen. Dan gebeurd er weer iets… en die stap om door te zetten is nu heeeeeel erg sterk…. ik zit nu te wachten op een telefoontje van een advokaat die mij mijn rechten en verplichten moet gaan uitleggen.
    Het is niet makkelijke, elke dag is zwaarder om thuis te zitten en door te gaan… Thusi is er geen leven meer…. alleen wanneer meneer een goed moment heeft…. dan heeft hij ineens alles voor ons over….. Het is gewoon een HEL thuis. Maar ik moet voor de kids doorgaan….. liefst had ik aan alles al een punt achter gezet… het doet zo¡n pijn… ik huil veel per dag… zelfs op mijn werk….
    Ik weet dat ik sterk ben en er wel uit kom, maar het is zoooooooo zwaar.
    Knufs en sterkte aan iedereen die in dezelfde situatie zit

    carmen - oktober 6, 2015

    Mijn verhaal
    Tja mijn bagage die ik nu al wat jaartjes meesleur is zwaar en wordt steeds zwaarder, hoeveel kan een mens verdragen…
    Waar begin ik in dit ondragelijk en ongeloofwaardig verhaal voor vele, zoals altijd natuurlijk begint het vroeger ergens, ik voelde ergens wel dat het raar was allemaal maar ja je bent kind…
    Ons gezin bestaat uit vader moeder mijn zusje en ik , nou ja vader was eigenlijk 1 met moeder kan ik direct beginnen.
    Moeders wil was wet dat was een fijt, en ben het er maar mee eens of je zult het bezuren.
    Maar ik ga nu wat jaartjes overslaan om vervolgens terug te blikken om mijn leven…het moment dat ik erachter kwam dat ik een narcistische moeder heb is nu 2 jaar geleden, die ene zin die mijn zusje me ooit zei, en ik nooit begreep werd zo klaar als een klontje: Jij bent nog niet zo ver als ik je ziet het niet ????????
    Wat in hemelsnaam vroeg ik mij jaren af, jaren zonder enig contact met mijn enigste zusje want zij deugde niet volgens mijn moeder want zij had het contact verbroken zij was een ordinaire meid, zoiets doe je je ouders niet aan werd mij ingeprent.
    Maar waarom geloof ik dat? jaren waarom geloof ik alles wat mijn moeder zegt, waarom is zij zo leuk zolang je maar met haar mee doet…en voor de buitenwereld een geweldige vrouw.
    Tot het moment dat ik het ineens begreep, mijn zusje had gelijk dit is geen leven, ik ging mijn moeder anders bekijken, ik wist het zeker ik word gehersenspoeld en nog niet een beetje ook, het moment dat ze het bij mijn kinderen ging proberen die toen 8 en 5 waren, eindelijk werd ik wakker, ik ben naar huis gereden met mijn gezin en heb 3 dagen nagedacht, alles alles viel op zijn plek!
    Een psycholoog bevestigde dat ik een dochter was van een moeder met een narcistische persoonlijkheidstoornis, ik heb heel internet gezocht en viel van de ene verbazing in de andere, dat konden mijn verhalen wel zijn die ik daar las van al die mensen.
    Ik kan niet alle details van vroeger op papier zetten, maar een paar voorbeelden:
    Mijn eerste vriendje oeps dat werd een probleem, dat hij maar geen arm om mij heen sloeg of mij een kusje gaf waar zij bij was dat kregen we te weten…. Ik was 17 bijna 18 wel te begrijpen.
    Als hij bleef slapen moest hij op de logeerkamer nou ja prima, maar als ik dan smorgens heel even langs hem ging liggen stond ze binnen 2 minuten op de slaapkamer en ging de kast opruimen en steeds zuchten en kreunen van protest…
    Tot ik het genoeg vond en gewoon naar hem ging want hij woonde alleen, als ik vervolgens thuis kwam was mijn hele slaapkamer in puin en op de kalender stond dan met koeien letters; lekker naaien in de flat!!!! foto’s van ons samen doorgescheurd enzovoort……zij had een steen bij zijn flat verstopt die mijn zusje van 13 jaar vervolgens door de raam moest gooien bij hem toen het donker was… allemaal zulke dingen..
    Ik ben toen van huis weggelopen en naar hem gegaan precies 2 weken want toen stond e huilend aan de deur dat we maar allebei thuis moesten komen wonen, en ja ik trapte erin natuurlijk….
    Iedere keer verhalen over hoe ziek zij was met haar ogen en onze vader had de ergste ziektes altijd…en wij moesten niet vergeten wat ze altijd voor ons deed…
    Toen moest ze weer eens naar het ziekenhuis in Roosendaal met haar ogen, mijn vader wilde dat stuk niet rijden wilde hij nooit, mijn vriend vroeg zich vrij op het werk en hij reed.
    Maar het noodlot sloeg toe en ze kregen een groot ongeluk waarbij mijn vriend stierf.
    Zo daar zat ik dan 22 jaar verwerk dat maar even, maar mijn zorgzame moeder deed dat wel even, ik woonde toen samen, maar moest meteen weer thuis komen wonen en natuurlijk deed ik dat weer.
    De ene ruzie naar de andere was het niet dat ik teveel washandjes gebruikte dan was het wel een grote mond en ondankbaarheid, want wat zij toch niet allemaal deed voor ons..
    Mijn zusje nam het besluit om te gaan samen wonen want haar ging het hetzelfde af als mij, maar zij trok meer en meer haar eigen plan, wat ik niet begreep op dat moment.
    2 jaar later kreeg ik een nieuwe vriend, super verliefd was ik, en zag niet wat er allemaal gebeurde en nam ook niet de waarschuwingen van iedereen serieus, ik kocht met hem een huis nadat het ongeveer 10 keer aan en uit was geweest en dacht dat het echte liefde was , zijn eigen moeder waarschuwde mij dat hij geen type was voor met iemand samen te zijn.
    Achteraf heb ik afschuwelijke dingen meegemaakt, en bleek ook dit een grote narcis te zijn.
    Maar goed ook dat ging natuurlijk uit en daar zat ik weer met een ervaring rijker, maar mijn zorgzame moeder bood natuurlijk weer onderdak, want zij deed zoveel voor mij, nee ik moest niet alleen zijn, wat ik stiekem wel wilde, maar als zij dat zei was dat zo, dus at ik weer in haar web..
    Hij had er voor gezorgd dat ik al mijn vriendinnen niet meer zag, en ze hadden allemaal een eigen leven nu daar ging ik ook niet meer aankloppen.
    Ik kreeg een leuke baan en verdiende best wel wat en kon me een huis kopen waar ik samen met mijn hond ging wonen, ik genoot van mijn werk.
    Natuurlijk werd het huis helemaal zo gemaakt zoals mijn moeder zei , kon ik dan weer aanhoren wat zij wel niet voor mij gedaan had.
    Maar goed ik vergeet natuurlijk heel veel, ik kreeg een nieuwe vriend weer stapelverliefd en binnen een week waren wij geen dag meer zonder elkaar. Maar dat kon natuurlijk niet, zij kwam weer duidelijk laten merken dat ik fout bezig was en vele ruzies volgde weer…
    Ze kreeg het toen ook voor elkaar om ruzie tussen mij en mijn zusje te veroorzaken, want daar was ze ook jaloers op die band die wij hadden, we waren ook nog samen zwanger van ons eerste kind, onze band was kapot dankzij haar en we hadden echte ruzie….. vreselijke tijd wat miste ik haar..
    Toen mijn zoontje geboren werd kon haar leven niet meer stuk zij wist wel hoe of wat er moest gebeuren, we moesten dichter bij haar komen wonen zij deed oppassen en bepaalde eigenlijk alles en als ik het er niet mee eens was, was ik een ondankbaar wijf want zij deed toch alles voor mij, waar ik nooit maar dan ook nooit om vroeg.
    Mijn man zei op een gegeven moment we gaan ons eigen plan trekken als dat niet accepteert blijft ze maar daar, dus ruzie volgde weer, een paar weken en dan hing ze weer huilend aan de telefoon en ging ze weer bijna dood of had een ziekte, en ik geloofde dat weer.
    Ook mijn zusje probeerde het weer eens met ons allemaal . een keer met Pasen was ik zwanger van mijn dochter en ging het die dag vertellen….mijn zoontje zei heel trots mam krijgt een baby, waarop zij letterlijk zei ; o ik dacht dat je maar 1 kind wilde en dat was het…dus dat was niet zo welkom daar, maar bij ons gelukkig wel, mijn lieve dochter heeft altijd op de tweede plek gestaan bij haar als ze niet bij oma op schoot wilde zitten was het maar een raar kind, maar mijn zoontje daar in tegen was haar god op aarde…. Ze speelde mij ook helemaal uit bij hem want oma kan alles beter, beter als je moeder zei ze dan tegen hem.
    Ze zorgde ervoor dat hij bijna ieder weekend daar logeerde en het o naar zijn zin gemaakt werd dat hij nog liever daar was als thuis, en als ik een keer zei nu blijft hij een weekend thuis was ze woest, hoe kan ik haar dat aan doen na alles wat e deed voor ons.
    Toen besloten mijn man en ik een eigen rijschool te gaan beginnen, hij was al 15 jaar instructeur en we kregen een kans nu, ik wilde ook de papieren gaan halen en ook les gaan geven.
    Dat kun jij niet en ben jij niet goed voor was haar mening, maar ik ging de opleiding doen en slaagde nog geen proficiat of wat dan ook toen we met een vlaai koffie kwamen drinken, ze begon meteen over haar zelf ze had weer last van haar ogen….
    Vele ruzies volgde tot dat moment wat ik eerder vertelde eindelijk, ik heb naar die dagen nadenken mijn zusje gebeld en uren gepraat met haar, het voelde direct weer als vanouds we hadden elkaar 4 jaar niet gesproken, maar ik wist dat ik het contact ging verbreken met mijn ouders, ik wilde voor mijn gezin vechten, en leren knuffelen en lief heen en sorry zeggen.
    Op een donderdag avond kreeg ik een mail van mijn moeder dat ze er een einde aan ging maken, ik heb mijn zus gebeld en we hebben besloten de politie te bellen, we vonden het zielig voor onze vader als hij wakker zou worden op die manier.
    De politie ging aan de deur en bleek dat ze al maanden apart sliepen dus mijn vader wist van niks nee dat wist hij nooit. Maar ja ze had van alles ingenomen en een fles drank erbij, maar achteraf niet genoeg voor een zelfmoord, dus weer een aandachtskreet, het deed ons niks maar dan ook helemaal niks, we waren boos ontzettend boos!!
    Zij lag in het ziekenhuis onze vader kreeg daar een hartinfarct en vroeg naar ons, ja naar hem gingen we wel, maar haar wilde we niet zien.
    We moesten thuis maar eens in de kast gaan kijken zei hij, wij reden naar ons ouderlijk huis en wat we daar aan brieven vonden over ons was niet normaal, een brief aan mij waar ze alles verteld wat mijn zusje ooit over mij heeft gezegd en andersom hetzelfde, dan een brief voor ons samen, en vervolgens lag er een rouwkaart op tafel , dankzij mijn dochters stap ik uit het leven bla bla bla……
    We hebben geprobeerd om onze vader om te praten dat hij bij haar weg zou gaan en met ons en inmiddels 6 kleinkinderen een nieuw leven ging beginnen, hij vond het heel fijn en kon dit ook niet meer accepteren , wij wisten niet wat we hoorde want onze vader had nog nooit onze kant gekozen ja 2 minuten tot zij weer sprak en huichelde hij weer mee, hij heeft alles toegelaten wat zij ons aandeed nooit durfde hij haar tegen te houden, en nu was de maat vol!!!! Zou het dan echt???
    Maar niks is minder waar, precies 2 minuten was weer genoeg om onze vader weer te hersenspoelen, wij hadden in labiele toestand op hem ingepraat, en hij zelf zei ook dat hij met haar opnieuw ging beginnen.
    2 maanden later kreeg ik een brief waarin zij me vertelde hoe goed dat ze het samen hadden ze deden veel samen en waren nog nooit zo relax geweest… niet wetend dat mijn vader een keer hier bij mij thuis was en vertelde dat het binnen een week weer ellende was, en vroeg of ik wilde nadenken want hij miste ons en de kleinkinderen zo erg dat dit geen leven was.
    Mijn zusje en ik hebben weer veel gepraat en besloten meer op haar aandringen want ik was er eigenlijk klaar mee dat we het weer gingen proberen.
    Op dat moment krijgen we telefoon dat onze oom mijn peetoom gestorven was, waar we van haar niet mochten komen, waar ze zelf ook al jaren ruzie mee hadden, met de hele familie trouwens .
    Mijn zusje en ik wild er zijn voor onze tante, dus dat was een eis van ons dat ze het ook goed maakte met haar, maar wij konden niet geloven wat er was gebeurd, mijn oom bleek al 2 dagen dood te zijn en zij was daar alles aan het regelen…….
    Maar goed wij gingen ervoor het werd nu een leuke tijd met z’n alle.
    Maar al snel verloor ik mijn zus aan haar grillen ze wist nu mijn zus zo te bespelen dat de rollen omgekeerd waren, ik begreep het niet trapte zij ondanks alles er nu dik in???? Aan de ene kant zij mist al jaren een moeder en kreeg nu zon leuke aandacht dus ik liet hun en trok me terug..
    Het was een kwestie van tijd.
    Ja hoor een maand ongeveer daar kreeg ik een appje of ik contact had met onze ouders, waarop ik haar ging bellen en vervolgens kwamen er verhalen pffff waarom zijn wij er toch weer ingetrapt hoe kan dit toch gebeuren, ja ik weet het wel de buitenwereld verwijt ons dit en snapt ook niet wat wij hebben meegemaakt, je hoort iedere dag het zijn toch je ouders.
    Ze hebben mij en mijn gezin zo zwart gemaakt per brief bij mijn zusje , dus ze kon het me laten lezen, dat bij mij er definitief een einde aan is gekomen ik voel helemaal niks meer voor ze en bestaan in mijn ogen niet meer hoe hard het ook klinkt.
    Mijn zusje en ik hebben nu een jaar heel erg leuk contact zoals vanouds zonder enige ruzie en bellen iedere dag zien elkaar regelmatig gelukkig en gaat prima.
    Maar helaas is mijn verhaal niet ten einde ik ga nog even door, ik moet schijnbaar toch nog meer levenslessen meemaken.
    Ik heb zware problemen met mensen te vertrouwen, mensen met een gezond verstand kunnen ook niet begrijpen wat ik heb meegemaakt, ik wil zo graag begrepen worden en mijn muur afbreken want die wordt alleen maar dikker en dikker, ook tegenover mijn man, als ik hem zou verliezen zou het niet zon pijn doen.
    Ik leef voor mijn kinderen, probeer hun zo goed mogelijk met liefde en respect op te voeden, ik ben trots op mijn 2 kinderen dus dat zal ik toch goed hebben gedaan tot nu toe.
    Had ik maar een baan, maar wie wil iemand van 44, en kan ik nog wel met mensen omgaan, ik zit nu een jaar al thuis te kijken 55 brieven verstuurd met hetzelfde antwoord, ik sluit niet aan bij hun profiel nee natuurlijk niet…geen vrienden geen kennissen alleen een beetje schoonfamilie en natuurlijk mijn zusje.
    Mijn plezier in het leven neemt met de dag af, en denk soms had ik dit allemaal zo moeten doen, moet ik ondanks alles toch nog om mijn ouders geven, wat ik hier heb opgeschreven is een klein stuk er is natuurlijk veel meer gebeurd, de psycholoog waar ik was heeft met open mond mijn verhaal aangehoord en snapt niet dat ik er nog redelijk normaal ben uitgekomen en zei letterlijk jij bent samen met je zusje zwaar geestelijk mishandeld.
    Onlangs was ik jarig en stuurt mijn moeder weer zo’n belachelijke zelfgemaakte kaart met de tekst: je blijft onze dochter we missen jullie en de kleinkinderen en we kunnen niet leven zo……
    Een week later staat mijn vader op het antwoord apparaat kom aub naar huis we snappen niet wat er aan de hand is we missen jullie…….ja ja
    Voor mijn kinderen wil ik het allemaal achter laten en proberen helemaal opnieuw te beginnen, weg uit dit dorp en ergens anders ver weg een nieuwe start dat is mijn wens!
    Ik weet niet hoe we dit gaan oplossen het is een zwaar leven met een heel zwaar beladen koffer met bagage. Graag zou ik met mensen praten die mij wel begrijpen….
    Carmen

    Gre - september 14, 2015

    De erfelijkheid van narcisme (narcistische trekken) is hoog. We noemen dat inheribiliteit. Heb je een kind met een narcist, dan bestaat er een redelijke kans van vererving. Daar moet je mee zien te leven. Een kind weghalen bij zijn ouder verergert de symptonen. Zoek goede therapie, dat is genezen.

    Aad - augustus 25, 2015

    Ik ben al vele jaren lang getrouwd met wat ik vermoed een narcist. Mijn vrouw ontploft over alles, schreeuwt tegen onze kinderen, schreeuwt tegen mij. In het verleden was het zelfs fysiek geweld als zij boos werd (met een strijkijzer gooien in mijn lichaam) Zij vertrouwde mij nooit, mijn ouders en familie waren niet goed, altijd was er wel wat en hierdoor ben ik mijn hele familie kwijtgeraakt (zelfs zover dat mijn ouders zijn overleden zonder dat ik ooit afscheid heb kunnen nemen) Mijn hele wereld is klein geworden, zeer klein. Ik heb alleen mijn dochters nog, die zitten elke dag in de ruzie. Zo vaak dat ik aangeef dit is toch niet goed voor de kinderen, maar het maakt geen verschil. Zij maakte het altijd zo dat niemand en iets deugd en dat zij het maar zwaar heeft met de moeilijke kinderen. Alle pubers zijn lastig en daar moet je relaxt mee om gaan. De kinderen mogen niets, niet naar vrienden of andere zaken en als ik dan wil bemiddelen, dan sta ik niet achter haar en dat veroorzaakt de stress. Zovaak moet ik horen dat ik niets waard ben, waardeloos ben en dat ik mijn klotejong maar mee moet nemen. Ik moest mijn kleinste dochter terwijl ik werkte in Amsterdam naar zwemles brengen (10 minuten lopen van ons huis) wee mijn gebeente als ik niet op tijd was. daar leerde ik een vrouw kennen en er ontstond een relatie. Niet goed te praten vanuit mijn kant maar ik miste warmte en aandacht. Het bedrog kwam uit en na een aantal stevige gesprekken met haar en mijn schoonouders en huilende kinderen aan mijn been, besloot ik te vechten voor de relatie. Zij zei dat ik gek was en dat ik naar een psychiater moest gaan, alles heb ik gedaan. Zelfs met mijn kind naar het adres van die vrouw om haar te confronteren (hoe gek kan men zijn) Rouwkaarten verstuurde zij naar die vrouw. Bij de psychiater zei ik zelf dat ik gek ben, maar de man in kwestie zei “er is niets mis met u” Nu zijn wij weer tien jaar verder en nog wordt er verweten als zij boos is en waar de kinderen bij zijn “ga maar naar je hoertje terug om haar te neuken en neem je kut jong mee”.

    Nu is de maat vol, ik ben 10 kilo gewicht verloren, mijn onderdruk is over de 100 en ik kreeg een drankprobleem. Dit heb ik aangepakt en ik heb gezegd dat ik niet meer verder wil en wil scheiden. Nu is de hel helemaal los gebroken. Ik weet dat ik nu moet volhouden maar makkelijk is het niet.

    Is dit narcistisch gedrag?
    Hopeloze man.

      astrid - september 18, 2015

      Ja, dit lijkt heel erg op narcistisch gedrag. Wat heel erg helpt is het lezen van boeken zoals het verdwenen zelf en het lezen van de website http://het.verdwenenzelf.nl/ . Er zijn veel meer boeken geschreven over dit onderwerp zoals ben ik nou gek van roelofsen en de immateriele erfenis van een narcist. begin te lezen en vind daardoor de kracht om de relatie te eindigen en te kiezen voor jezelf en vooral voor je kinderen.

    Deemster - juli 15, 2015

    Mijn verhaal deel ik graag. Voornamelijk omdat ik inmiddels alweer twee jaar alles, maar dan ook ALLES lees over narcisme.
    Ik heb 7 jaar lang een relatie gehad met een narcist. Niet officieel bevestigd door een psycholoog maar jullie weten als geen ander dat dat niet nodig is. Ik zie mezelf als een ervaringsdeskundige.
    De eerste jaren was het zoals bij velen prima. Ik merkte wel wat kleine dingen aan hem en vond hem soms zeer dramatisch ergens op reageren. Maar het was toen nog zo binnen de perken, dat ik twijfelde aan mijn eigen oordeel. Misschien was ik wel te makkelijk met sommige dingen, dacht ik dan. Achteraf gezien was toen alles al in gang gezet richting macht.
    Dan ging het weer maanden goed, tot er weer een uitbarsting kwam die buiten proporties was. Wederom dacht ik er niet teveel over na want iedereen gaat anders om met z’n emotie. Dat ik me heel naar voelde bij dat soort uitbarstingen, zette ik maar even opzij. Ik was toen niet belangrijk genoeg voor mezelf en de perfecte prooi.
    Ik werd zwanger van hem en alles ging in mijn ogen prima verder. Hij was er voor zijn kind. Ook daarin merkte ik wat obsessief gedrag. Alles moest perfect zijn, het plaatje moest kloppen en mijn moeder merkte dat ook op maar ik wuifde dat weg.
    Tot 6 weken na de geboorte van ons kind. We hadden ergens ruzie over, hij ei iets, ik antwoordde daarop en stond vervolgens op om weg te lopen. Ik stond bovenaan de trap en ik hoorde hem achter me aan stormen en ik kreeg me toch een trap op mijn bovenbeen. Ik verstarde! Ik liep naar beneden en ging op het toilet zitten, helemaal in shock. Ik had even niet door wat er nou was gebeurd. Ik was erbij maar ik vond het zo heftig dat ik het niet geloofde!
    Uiteraard toch bij hem gebleven want ik zat toen al helemaal in zijn macht. We hadden een kind en net een nieuw huis gekocht.
    Na het verhuizen in het nieuwe huis ging het een paar maanden goed, tot ik weer wat naar mijn hoofd gesmeten kreeg waar zoon bij was. En zo ging het nog een paar jaar door. Van in mijn gezicht spugen tot mijn keel dichtknijpen, vernederen, doen alsof het allemaal niks voorstelt. Zo heftig als ik dat zag, dat was het natuurlijk niet volgens hem. Ik overdreef, in alles. Ik was egoistisch, ik was gek. Ergens in die periode ben ik me gaan realiseren dat mijn ex ziek is. Toen wist ik niet wat hij had. Ik kon mijn vinger er niet op leggen maar er was iets mis. Hoe kan altijd alles mijn schuld zijn? Dat klopte gewoon niet. Ik kon dat niet geloven.
    GELUKKIG, heb ik al die tijd mijn onafhankelijkheid bewaakt. Ik ben altijd blijven werken, ik ben altijd mijn vrienden blijven zien en mijn ouders ( die hij de deur had uitgezet om ons uit elkaar te drijven), ik heb altijd alles verteld aan de buren waarmee ik nog steeds goed ben. Alle ruzies daar wist iedereen van. Ik heb dat nooit onder stoelen of banken gestoken.
    Tot ik een paar jaar terug, ik denk zo’n twee jaar terug, ben gaan googlen. Ik bleef lezen want het was een feest der herkenning. Het klopte allemaal! Nu, twee jaar later lees ik het nog.
    Maar inmiddels ben ik weg bij hem!
    Maar dat gaat niet zonder slag of stoot. In alles wordt ik nog steeds tegengewerkt. Dat begon met ontkennen dat de relatie over was. Hij wilde me gewoon niet geloven en deed alsof er niks aan de hand was. Dat trok ik heel slecht. Want het narcisme ging gewoon door. Het oneerlijke en zijn fantasiewereld was er nog steeds. Tot ik echt niet meer kon. Op een dag heb ik mijn spullen gepakt en ben weg gegaan. Zonder mijn zoon want die moest gewoon naar school. Ik wilde hem toen nog niet uit zijn situatie halen. Ik wist dat de buren een oogje in het zeil hielden en dat hij in ieder geval goed toneel kon spelen dat het een goede vader is. Maar ik moest weg. Als ik dat niet zou doen, zou ik nooit van hem af zijn gekomen. Ik wist niet waar ik moest slapen, ik had geen idee waar ik mijn kleren kwijt moest. Ik sliep bij vrienden, scharrels, de weinige familie die ik had. Mijn kleren lagen in een grote tas op mijn werk. Maar ik was zo vastbesloten! Ondanks de angst was er een grotere drijfveer; de vrijheid van mijn kind en mezelf. Hij verdiende een betere toekomst en al moest ik toen op straat ergens slapen, dan had ik dat gedaan. In de tussentijd regelde ik de verkoop van het huis, waar hij ook weigerde aan mee te werken. Via de bank kunnen regelen dat zij naar de rechter zouden stappen om vervangende toestemming voor verkoop te vragen. Later kwam ik erachter dat hij het niet zo ver had laten komen en zelf is gaan tekenen. WAT een mietje dacht ik toen!
    In de tussentijd, tussen alle ellende in, had ik een andere man leren kennen. Ongelofelijk maar waar. Ik had mezelf na al die jaren wel beter leren kennen en ik was vastbesloten dat ik geen relatie meer wilde. DAt ging niet meer gebeuren. Maar dit ging zo geleidelijk en het voelde zo anders ( uiteraard heb ik hem aan vele tests onderworpen en ben ik heel duidelijk geweest). Ik vertelde hem hoe de situatie was, dat mijn kind het belangrijkst is en dat ik aan zijn toekomst oet denken en nu niet aan mezelf kon denken, Mijn letterlijke woorden aan hem waren; je mag nu vluchten, no hard feelings.
    Hij bleef en ondanks dat ik dacht dat ik al aardig uit de klauwen van mijn ex was vanwege al mijn kennis, bleek dat nog niet helemaal zo te zijn.
    Ik liet me, na alle ellende die hij me had aangedaan, nog steeds emotioneel door hem raken. Mijn nieuwe vriend leert me tot de dag van vandaag om mijn grenzen naar mijn ex duidelijk te stellen. Sommigge dingen doe ik nog steeds met een knoop in mijn maag, met enorme angst. Maar ik doe het, omdat ik weet dat ik na twee jaar nog steeds niet helemaal emotieloos naar hem toe kan zijn. Maar sommige dingen denk ik niet eens meer bij na. Ik heb nu een advocaat ingeschakeld, ik reageer werkelijk alleen op het allerbelangrijkste en lees het BLA BLA daarom heen gewoon helemaal niet. En als ik het lees, doet het me helemaal NIKS meer. Want hij is nu in mijn ogen precies wat hij al jaren voor zichzelf is; een niks en een niemand. Het huis is verkocht, weliswaar met een restschuld, er moet nog een zitting komen om de omgangsregeling zwart op wit te hebben ( geloof me, dat heb je echt nodig want anders blijft het kind een machtsmiddel) en voor de rest wil ik me niet meer laten leiden door zijn fantasiewereld. Die is van hem en mijn leven is van mij. Het is pittig, net zoals nu, is kind drie weken bij hem nadat ik had geeist dat de vakantie netjes en duidelijk verdeeld gaat worden. Dit was geen verzoek maar een mededeling. Hij laat momenteel kind geen contact met mij hebben. En hoe moeilijk ook, ik bel wel maar vraag hem niet waarom hij kind niet laat opnemen. Ik bel 1x en daarna laat ik het gaan. Ja, ik word ook gek maar dit is voor een narcismevrije toekomst want ik laat me niet meer chanteren. En ik kan nu regelmatig gelukkig zijn, dat intense gelukgevoel. Want wie is hij om mij dat af te nemen? Niemand ….

      T. Huisman - september 14, 2017

      Het is een fantasiewereld. Ik heb ook video”s op you tube gezien met Sacha Stone en waar in gezegd wordt dat ze in een illusionaire wereld leven, not engaged in reality and, are delusional, living in bon lala fantasy land. Jammer dat mensen die er naast leefden te weinig gehoord worden. je moet haast zelf een zoektocht ondergaan en weten waar je het mee te doen hebt. Het lijkt alsof men in zielennood verkeert en alsof niemand het ziet. Ook symptomen als vervreemding van gevoel en depersonalisatie kunnen voorkomen. Een praktijk begeleider ziet dit niet dikwijls en een verpleegkundige en mensen van de G.G.Z. diagnosticeren wat anders en de huisarts legt de link niet en vraagt niet door als je om slaapmedicatie vraagt. Je moet er echt in thuis zijn. Je zou wel eens een enquete willen houden om te zien hoe veel mensen er van af weten zodat ze mensen in zielennood kunnen redden. Je moet maar een strategie ontwikkelen maar er komen zoveel ingewikkelde gevoelens op je af dat je het niet meer weet. Mensen die er niet veel van af weten die geven die ander de schuld die er de dupe van is geweest. Je lijkt wel in een labyrint terecht gekomen te zijn. Vooral in sociale beroepsgroepen zou men er in thuis moeten zijn. Het ijkt wel alsof het op diegene terecht komt die het meegemaakt heeft en dit klinkt als een trap na. Je gevoel wordt dan nog eens genegeerd terwijl je graag wil dat er naar je geluisterd wordt.

    Marieke - juni 6, 2015

    Wat is dit een eyeopener
    Jarenlang heb ik met een enorm schuldgevoel geleefd omdat ik mijn ouders niet meer wilde zien.
    Ze zogen iedere keer als ik ze zag al mijn energie weg, als er iets gebeurd was wat niet leuk was moest ik daar voor boeten, vooral mijn moeder gaf mij overal de schuld van, tegen andere mensen heb ik wel eens gezegd ” ik heb geen moeder ik ben opgevoed” om aan te geven hoe weinig mijn moeder over mij gemoederd heeft, wat heb ik dat enorm gemist en kon ik jaloers zijn op mensen die het wel fijn hadden met hun moeder.
    Toen ik zelf moeder werd zag ik pas hoe onwijs veel je van een kind kunt houden, en wat ik allemaal gemist had.
    Deze week ben ik er achter gekomen dat allebei mijn ouders narcisten zijn, de dag dat ik het ontdekte heb ik de hele dag de zin in mijn hoofd gehad ‘ het is niet mijn schuld’ omdat ik voorheen altijd dacht dat het aan mij lag, dat had ik immers mijn hele leven gehoord, voelde ik mij heel schuldig naar mijn ouders en dacht altijd dat ik wel een heel naar kind voor hun was. Einelijk mag ik van mezelf denken “het is niet mijn schuld” het lijkt of ik van blijdschap een meter boven de grond zweef, eindelijk valt er een puzzelstukje – van mijn probelemen in omgang met (autoritaire)mensen- op zijn plaats.
    Onwijs bedankt voor dit inzicht, mijn leven zal in het vervolg heel veel vrijer en blijer zijn 🙂 want het is mijn schuld niet dat zij eeen verwachting van mij hadden/hebben die ik noooooit kon/kan waarmaken.
    Pfffff, wat een opluchting

      Marieke2 - juli 9, 2015

      Dag Marieke,
      Het zou zo mijn verhaal kunnen zijn.
      Inderdaad een eye-opener.
      Ik heb het contact met mijn ouders al 2,5 jaar geleden verbroken en dat voelt goed. Ben alleen bezorgd over mijn vader en mijn oudste broer, want die zijn ook slachtoffer. Nog meer dan ik.
      Ik heb gelukkig al lang de schuldvraag bij haar kunnen leggen, maar toch knaagde er wat.
      “Wat bezielt iemand om zo’n karakter te hebben en er mee weg te komen?”
      Gelukkig gaan steeds meer mensen vragen stellen over haar gedrag.
      Ook ik weet sinds een week het antwoord: Narcisme.
      Het is inderdaad een bevrijding en ik voel mij ook stukken lichter. Het is niet mijn schuld. Ik wist het!

    Ronald - juni 3, 2015

    Kami Kaas
    Hoi

    Ik ben op dit moment verwikkeld in een vechtscheiding waarbij ik volgens tegenpartij een narcist ben.
    Ik ben open en eerlijk en geef toe dat ik wel narcistische trekjes heb maar dat maakt me nog geen narcist.
    Het advies hier gegeven wordt strak nageleefd door mijn ex en verstoort elke mogelijkheid om tot een goede oplossing te komen.
    Zij is zonder toestemming en medeweten samen met dochter vanuit het niets verhuist van Zuid-Holland naar Drenthe wat een reeële omgangsregeling bemoeilijkt.
    Mijn verweten narcisme heeft haar tot deze keuze doen besluiten,maar ik ben geen narcist.
    Test door pschologen en ook de test hier wijzen dat uit.
    Geef wel toe gebrek te hebben aan sociale vaardigheden en last van woedebuien te hebben,maar de manier hoe er nu door mijn ex gehandeld wordt door haar overtuiging van een narcist te scheiden zorgt ervoor dat onze scheiding totaal uit de hand loopt.
    Ik krijg nergens antwoord op en moet met alles akkoord gaan wat zij zegt
    Dit doe ik dan maar ook,maar ik zal nooit akkoord gaan dat mijn dochter 250 km verderop komt te wonen
    Zowel mijn ex, dochter en ik zijn allemaal geboren en getogen in Zuid-Holland en onze dochter ging hier ook naar school enz.
    In alles ben ik bereid akkoord te gaan zolang het in de provincie Zuid-Holland plaatsvind
    Onze dochter hoort over een vader en een moeder te beschikken wanneer zij dat wilt en niet wij in haar eigen vertrouwde omgeving.
    Alles wordt echter geweigerd door de angst voor mijn narcistische trekjes.
    Hoe kom ik hier weer uit ? Mijn dochter is hier de dupe van.
    Ik ben tot alles bereid dit vreedzaam op te lossen en haar ervan te overtuigen dat ze geen angst hoeft te hebben.
    Desnoods ervoor in therapie om aan te tonen geen narcist te zijn maar een wat moeilijke man door de rugzak uit het verleden verkregen.
    Wie heeft goed advies voor me om mijn ex te doen inkeren en beseffen dat wat ze nu gedaan heeft en doet niet nodig is en ook niet gerechtvaardigd is.
    Graag zie ik onze dochter weer terug thuis waar ze hoort en zien opgroeien met een vader en moeder die samen door 1 deur kunnen en altijd beschikbaar zijn voor haar.
    In een ouderschapsplan kan je toch al veel vast laten leggen over omgang wat haar “veiligheid” kan garanderen.
    Haar angst is zo onterecht maar hoe laat ik haar dat weten of zien als ze alles blijft afwijzen en niet wil luisteren omdat zij geadviseerd wordt zo met een narcist om te gaan.
    Ik ben echt geen kwaaie man, misschien wat moeilijk, maar wel voor rede vatbaar en bereid dat wat nodig is te doen en zijn dochter het beste gunt en wilt beschermen tegen een vechtscheiding
    Al het advies is welkom ook al vindt je me wel een narcist of ben je het niet met me eens
    Sta open voor elke mening en veroordeel niemand

    Ronald

      Anoniem - september 29, 2015

      Beste Ronald,
      Het is al even terug dat je je berichtje hebt geplaatst, maar zou er in jouw geval geen sprake kunnen zijn van projectie? Dus dat ze (uiteraard zonder dat ze dat zelf ziet) eigenlijk zelf narcistische trekjes heeft en haar eigen tekortkomingen projecteert op jou? Google het maar eens, misschien dat er wat meer op zijn plek valt….

        Anoniem - oktober 11, 2015

        Diezelfde gedachte kwam ook het eerst bij mij op. Narcisten zijn namelijk mensen die ontzettend veel van hun eigen (vaak mindere eigenschappen) op anderen projecteren. Vergeet niet, zij zijn immers perfect, tenminste, dat zitten ze zichzelf wijs te maken; ze geloven in hun ‘valse zelf’, hun masker. En toegeven zullen ze nooit doen, dat levert te veel egoschade op, en de kans dat er dan een kettingreactie ontstaat is zeer reëel. Dan klopt er niks meer van hun hele verhaal. Kijk of ze zelf open staat voor een psychologisch onderzoek. Tip: Zorg ervoor dat het iemand is die gespecialiseerd is in persoonlijkheidsstoornissen, want vaak weten deze mensen ook therapeuten om de tuin te leiden met hun leugens.

    Sophie - mei 7, 2015

    Een wat afwijkend verhaal: mijn moeder is geen narcist, maar háár moeder wel. Mijn moeder heeft zich haar hele leven ongewenst gevoeld, is altijd bedolven onder de kritiek, en heeft zelfs een aantal jaren het contact met haar moeder geheel verbroken.
    Maar nu mijn verhaal: want mijn moeder is richting mij gaan compenseren. Ze heeft me altijd willen laten weten hoeveel ze van me hield. Aandacht en complimenten gegeven. Tot zover geen klachten 🙂
    Maar de reden dat ik dit hier opschrijf, is dat ik slachtoffers van narcistische ouders wil waarschuwen voor hoe zij hun éigen kinderen benaderen. De innerlijke overtuiging die mijn moeder meekreeg van mijn oma, over dat ze waardeloos was, heeft in onze relatie een enorm grote rol gespeeld, met als resultaat dat IK nu het contact met mijn moeder vooralsnog heb verbroken.
    Mijn moeder heeft het zelf niet door, zit achter een te dikke beschermmuur zodat ze de oude pijn niet hoeft te voelen, en ontkent dat haar moeder hier ook maar iets mee te maken heeft. Maar ik zie nu hoe ik moest opgroeien tot een gelukkig en verstandig mens om haar te bewijzen dat zij het beter heeft gedaan dan haar moeder. En nu ik een kant ben opgegaan in mijn leven die mijn moeder niet kan waarderen, zit ze vol haat, disrespect en oordeel. We kunnen geen normaal gesprek meer voeren. En dat terwijl het eigenlijk een heel lieve vrouw is.
    Ook heeft ze mij altijd meegegeven dat je zorgzaam voor anderen moet zijn. Als er iets is waar ze allergisch op reageert is het egocentrisme. Nu ik voor mezelf heb gekozen en een (spiritueel) pad ben ingeslagen dat haar niet bevalt, verwijt ze me dat ik teveel op mezelf gericht ben. En in haar ogen is dat een doodszonde.

    Hoewel ik weet dat ik haar niets kan verwijten, en dat zij ook maar het product van haar opvoeding is, zit er veel boosheid in me. Hoe kón ze al haar angsten en onzekerheden om mij laden? Hoe kón ze me opvoeden met het idee dat anderen belangrijker zijn dan ikzelf? Hoe kón ze me inprenten dat mensen niet te vertrouwen zijn?

    En ja, ik heb duizend keer liever haar als moeder dan mijn narcistische oma. En hoewel het lang heeft geduurd voor ik me uit haar greep kon loswurmen (ik ben nu 37) is het gelukt. En ik weet dat ze nu ontzettend verdrietig is omdat ik niet meer wil afspreken, maar ik kan dat niet voor haar oplossen. Haar verdriet komt voort uit de afwijzing van haar moeder van vroeger. Ieder moet zijn oude shit zelf onder ogen zien. En als je dat niet wilt of durft dan is dat prima en een keuze die iedereen zelf mag maken. Maar pas op dat je je kinderen er vervolgens niet mee opzadelt…

    Sterkte aan iedereen op deze site!

    bloem - mei 4, 2015

    Gelukkig is het mogelijk om uit een relatie met een narcistische partner te stappen en kan het leven na die relatie heel mooi worden, ik schrijf hier een beknopte versie van mijn verhaal voor de mensen die nog in zo’n relatie zitten en bang zijn om te stoppen met de relatie en ik hoop dat die mensen door het lezen van mijn verhaal het vertrouwen en de kracht krijgen om uit de relatie met hun narcistische partner (of ouder, baas, familielid etc. te stappen).

    Ik heb zelf meer dan tien jaar een relatie gehad met een man met een narcistische persoonlijkheidsstoornis (deze persoon heeft ook de diagnose NPS van een psychiater gekregen) en mijn leven werd op het laatst volledig door deze persoon bepaald. Toen ik deze man leerde kennen zat ik zelf niet lekker in mijn vel, in mijn kindertijd zijn er vervelende dingen gebeurd in de opvoeding en ik ben als kind misbruikt en was daarom erg angstig en onzeker en ik denk dat mijn ex dat goed aanvoelde en mij als een makkelijke prooi zag. Hij gaf mij het gevoel dat ik veilig was bij hem en ik was daar op dat moment heel erg gevoelig voor. De eerste jaren van onze relatie waren nogal explosief, hij was enorm zwart-wit en ik dacht dat het door zijn jeugd kwam, hij heeft namelijk een moeilijke jeugd gehad en ik vergaf hem daarom alles en dacht dat het met de jaren wel beter zou worden (ik was toen nog geen 20, woonde net op mezelf in een vreemde stad en was bijzonder naief).
    Het werd niet beter, het werd een drama en ik ben mezelf bijna kwijtgeraakt. Mijn ex was erg veel bezig met zijn uiterlijk, kwam dagelijks in de sportschool en was volledig gefixeerd op het krijgen van aandacht van vrouwen. In het begin had ik dat nog niet zo erg door, maar op een gegeven moment voelde ik dat er iets niet goed zat en ik heb toen van een kennis te horen gekregen dat mijn ex was vreemdgegaan. Ik ben toen heel erg boos geworden, we waren net gaan samenwonen en ik kon nergens heen en voelde me met mijn rug tegen de muur staan en ben toen naar familie gegaan. Mijn ex ging vervolgens enorm slijmen, het kwam door zijn verleden, door het vreemdgaan wist hij nu juist hoeveel hij van me hield en hoe belangrijk is was en ik trapte in zijn geslijm en ging naar hem terug. Een paar maanden later bleek dat ik (ongepland) zwanger was en toen probeerde mijn ex me tot een abortus te dwingen, maar ik zei dat ik dat niet kon en dat ik alleen zou gaan wonen als hij het niet zag zitten om een kind te krijgen, maar uiteindelijk wilde hij dat ook niet en zou hij er voor gaan. Tijdens de zwangerschap ging alles om hem, hij deed precies waar hij zin in had en de laatste maanden van de zwangerschap ging hij elk weekend naar Amsterdam en ik was er vrijwel zeker van dat hij toen prostituees bezocht, maar hij ontkende het en zei dat ik in de war was door de zwangerschap en dat ging ik toen zelf geloven. Toen onze dochter geboren werd ging hij zich steeds asocialer gedragen, was verbaal zeer agressief, sloeg en gooide van alles kapot in huis en schold me steeds uit. Ik heb vanaf de geboorte van mijn dochter tot ze drie was geprobeerd hem het huis uit te krijgen, maar hij wilde niet weg en ik kon nergens anders heen. Na drie jaar ging het echt niet meer en toen heb ik hem uiteindelijk de deur weten uit te zetten en het was geweldig om alleen met mijn dochter te zijn. Na een maand begon mijn ex weer heel erg bij me te slijmen en ik trapte er met mijn domme hoofd toch weer in en we kregen een LAT relatie. Een paar jaar ging het beter, ik kreeg meer contact met andere mensen (mijn ex probeerde al mijn contacten te verzieken toen we nog samenwoonden, volgens hem waren alle mensen slecht voor me en hij was de enige die om me gaf) en en we hadden veel minder ruzie. Nog steeds draaide alles om mijn ex, maar hij deed veel minder onaardig tegen me en kon soms ook heel lief zijn. Na een paar jaar raakte mijn ex bevriend met een meisje en toen ging het helemaal mis. Dit meisje had hij ontmoet op de sportschool en ze was nog erger dan mijn ex, echt alleen maar met zichzelf bezig, altijd bezig met haar vriend afzeiken, slijmen bij andere mannen en dat soort dingen. Mijn ex vond haar helemaal geweldig, omdat ze heel dun en lang en blond was en ging toen vervolgens mijn lichaam afzeiken. Ik was te dik, had een lelijke dikke kont, te grote borsten, stomme kleding, te donker haar en ga zo maar door. Op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen en heb ik gezegd dat ik geen relatie meer met hem wilde als hij zich zo gedroeg en toen ging het even een maand goed en daarna ging het natuurlijk weer helemaal mis. Hij heeft nooit iets gedaan aan de opvoeding van onze dochter (die extra veel zorg nodig heeft vanwege een handicap), was enorm gierig richting onze dochter en mij maar moest zelf altijd de nieuwste merkkleding en uit met vrienden, verstoorde mijn vriendschappen en ga zo maar door. Uiteindelijk raakte mijn ex steeds meer geïnteresseerd in spirituele zaken en toen was het hek helemaal van de dam. Hij gedroeg zich als een soort goeroe en was alleen nog maar bezig om aan iedereen te laten zien hoe ontzettend bijzonder en “bewust” hij was (en ook vooral met laten zien hoe “onbewust” alle andere mensen waren. Hij ging allemaal boeken lezen over spirituele zaken en werd steeds moeilijker in de omgang. Hij vond dat hij altijd eerlijk moest zijn en daarom mocht hij me de hele dag afzeiken, want dat was goed voor me. Als we ergens heen gingen en ik stapte de auto in dan zei hij “Je ziet er vandaag echt te dik uit, zo ga ik niet met je op stap” en dan kon ik weer gaan. Als ik zei dat ik dat gedrag niet accepteerde werd hij agressief en ging me op straat uitschelden en gooide me de auto uit. Hij wilde op seksueel gebied ook steeds extremere dingen en wist mij dan zo te manipuleren dat ik uiteindelijk dingen liet gebeuren die ik absoluut niet wilde. Hij zei dan dat ik preuts was en dat ik die dingen niet wilde door de dingen die ik in mijn jeugd had meegemaakt en dat het eigenlijk heel normaal was om op zo’n manier seks te hebben. Tijdens de seks schold hij me uit, sloeg me en deed me op andere manieren pijn. Ik was bang om bij hem weg te gaan, bang om alleen te zijn, bang om wat hij zou doen als ik weg zou gaan. Hij was enorm intelligent en kon heel goed manipuleren en had me door de jaren heen het gevoel gegeven dat ik niet zonder hem kon, dat iedereen tegen mij was, dat ik hem nodig had. Op een gegeven moment zaten we weer in een wat rustigere periode en we waren samen met onze dochter in de stad en toen kwamen we een mooi meisje tegen en ze vroeg aan hem wie mijn dochter en ik waren en toen zei hij “O, dat zijn mijn dochter en mijn ex” en toen was ik er helemaal klaar mee. Ik had al een tijd telefonisch contact met een vriend waar ik al een tijd meer voor voelde (mijn huidige man), maar durfde daar nooit iets mee te doen uit angst voor mijn ex en uit angst voor het onbekende en ben toen in het diepe gesprongen en ben een relatie met mijn huidige man begonnen. Mijn ex was volledig buiten zichzelf, viel mij continu lastig, ging mijn nieuwe liefde opbellen en met de dood bedreigen en mij op hele nare manieren via onze dochter proberen te manipuleren. We zijn nu al weer ruim 5 jaar verder en pas sinds een paar maanden begin ik echt helemaal los te komen van mijn ex. Mijn ex kan namelijk enorm goed manipuleren en zielig doen en ik ben daar heel gevoelig voor en als iemand op mijn schuldgevoel gaat inpraten dan ben ik nergens meer. Mijn dochter en ik zijn toen ik anderhalf jaar een relatie had bij mijn man in een andere stad gaan wonen en dat gaf zo veel rust, ook bij mijn dochter. Mijn ex ging steeds meer op haar lopen zeiken, ze was te dik (dochter is nooit dik geweest), was onbewust, was niet volwassen genoeg en ga zo maar door. Op andere momenten hemelde hij haar helemaal op en was ze geweldig, het kind raakte enorm in de war van zijn gedrag Mijn ex wilde onze dochter (en vooral mij) zien als hij geen vriendin had en maakte dan gebruik van zijn dochter om contact met mij te krijgen, als hij wel een vriendin had dan zagen we hem niet, wat voor mijn dochter erg moeilijk te bevatten was. Sinds vorig jaar wil mijn dochter mijn ex eigenlijk niet meer zien en volgens de therapeuten waar ze onder behandeling was was het ook beter dat ze hem niet zag. Mijn ex heeft nu al weer een aantal maanden een vriendin en laat ons dus met rust en vorige week besefte ik ineens dat ik niet verantwoordelijk ben voor die man, dat ik me niet schuldig hoef te voelen, dat ik me niet meer als klaagmuur wil laten gebruiken en laten manipuleren en dat het niet mijn verantwoordelijkheid is dat hij geen goede vader is. Mijn man en dochter en ik hebben het heel goed samen, maar steeds kwam die zure ex de boel weer verzieken en ik was het zat. Nu heb ik dus al een tijdje geen contact en ik vind het erg prettig, ik merk dat er hier thuis veel meer rust is nu we hem niet meer zien of spreken. Ik liep altijd op eieren in het contact met mijn ex, hij probeerde me altijd in de war en onzeker te maken en te stoken in mijn relatie. Hij zei dan bijvoorbeeld dat ik veel te mooi was voor mijn man (sinds ik uit de relatie met ex gestapt ben ben ik volgens hem weer mooi), dat ik te slim ben voor mijn man en dat mijn man niet bij mij past en dat soort onzin. Ik werd er zo moe van om elke keer weer tegen hem te zeggen dat hij moest stoppen met manipuleren, ik wil gewoon geen contact met mensen die zo doen. Uiteindelijk is het toch nog een lang verhaal geworden, al is dit een hele kleine versie van wat er echt allemaal gebeurd is. Ik heb nog steeds veel nachtmerries over de 10 jaar dat ik een relatie met hem gehad heb, ben vaak nog onzeker over mijn uiterlijk en het heeft jaren geduurd voor ik mijn huidige man echt vertrouwde en niet bang was dat hij ineens zou veranderen of boos zou worden. Ik ben in therapie gegaan vanwege het seksueel misbruik in mijn jeugd en merkte dat er tijdens de therapie erg veel nare herinneringen aan mijn ex naar boven kwamen (terwijl ik daar helemaal niet voor in therapie gegaan was) en vond van mezelf dat ik niet zo moeilijk moest doen, omdat die dingen gebeurd waren toen ik volwassen was, maar die tien jaar hebben helaas toch flink veel schade bij mij achtergelaten. Helaas heeft mijn dochter ook flink veel schade opgelopen door het gedrag van haar vader en dat vind ik verschrikkelijk, ik had niet door hoe hij haar manipuleerde en heb het gevoel dat ik haar tekort gedaan heb. Mijn dochter mocht niet zeggen wat hij allemaal tegen haar zei als ze met hem alleen was, maar ik heb toch het gevoel dat ik het door had moeten hebben, ik heb het gevoel dat ik gefaald heb, dat ik haar niet genoeg beschermd heb.
    Gelukkig zijn we nu dus van die man af en het leven is mooi en kan alleen nog maar mooier worden! Ik was in eerste instantie bang om mijn verhaal op te schrijven, bang dat mijn ex het zou lezen, maar het maakt me eigenlijk niks uit of hij het leest, het gaat namelijk niet meer om hem.

      bloem - mei 4, 2015

      Nog een toevoeging,
      Toen ik mijn ex later vroeg waarom hij zo deed toen zei hij dat hij mij “af wilde breken om te kijken wat er over bleef”. Dat vond ik echt zo’n enge uitspraak, als ik er aan denk dan krijg ik er meteen weer de rillingen van.

        Mariët - mei 4, 2015

        Wow Bloem, wat een verhaal, ik heb het in 1 ruk uitgelezen. Fijn dat het voor jou zo goed is afgelopen! Ik heb nu ook rust, mijn ex is al een paar jaar uit beeld. Soms droom ik nog van hem, niet in positieve zin uiteraard. Wat kan je leven toch heerlijk rustig worden als zo’n rotvent eruit verdwenen is. Ik wens je alle goeds! Liefs, Mariët.

          bloem 2 - mei 4, 2015

          Hallo Mariet,

          bedankt voor je reactie, ik wens jou ook alle goeds en wat fijjn dat jij ook van je ex af bent gekomen! Ik heb mijn naam veranderd in bloem 2, want toen ik andere reacties ging lezen zag ik dat hier al iemand anders actief is met de naam bloem, dus nu maak ik bloem 2 van mijn naam om verwarring te voorkomen.
          Ik vind mijn ex nog steeds geen rotvent (al heeft hij zich wel zo gedragen), ik heb vooral medelijden met hem, alleen ik besef nu dat ik niet verantwoordelijk ben voor hem en dat ik niks aan zijn leven kan veranderen. Veel mensen in mijn omgeving vonden het volkomen absurd dat ik nog contact had met mijn ex na alles wat hij gedaan heeft, maar ik had nog steeds heel erg met hem te doen en voelde me verantwoordelijk voor hem. Sinds een paar maanden gaat dat steeds beter, maar het was voor mij heel moeilijk om het verantwoordelijksgevoel los te laten. Mijn ex heeft (zoals wel meer mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis) nogal een moeilijk verleden en ik ben er van overtuigd dat zijn narcisme uit zijn problemen in het verleden zijn voortgekomen en zag hem als ziek (wat hij in zekere zin ook is) en vond dat ik hem zijn gedrag moest vergeven, omdat hij er eigenlijk niks aan kan doen dat hij zo is. Mijn ex is eigenlijk een hele ongelukkige man, verslaafd aan bewondering en aandacht en altijd op zoek naar aandacht van nieuwe vrouwen, enorm snel verveeld en nooit tevreden. Ik ben blij dat ik niet zo ben en blij dat ik van hem af ben, maar ik zie hem niet als een slecht mens, ik zie hem als een heel beschadigd mens en helaas doet hij bizarre en hele gemene dingen, maar hij kan niet anders. Ik besefte pas geleden dat hij niet te veranderen of te helpen is, dus toen heb ik besloten om me niet meer met hem bezig te houden. Het is niet makkelijk, het is de vader van mijn kind en daarom voel ik ook altijd een bepaalde verantwoordelijkheid richting mijn kind. Mijn ex zit in een nogal heftige depressie en doet bijzonder vreemde dingen en het is toch heel moeilijk om iemand dan aan zijn lot over te laten, maar het kan niet anders.

          Liefs en veel geluk in je leven!
          Bloem 2

      Renke - juli 23, 2015

      Ik ben moe en heb enkel het laatste gelezen herlezen. over uw dochter en dat doet zeer dit te lezen. Ik denk dat mijn, onze dochter (we zijn sinds +6 jaar uit elkaar en ze is momenteel 6), dit momenteel meemaakt. Ik ben daar zeker van maar heeft dit met narcisme te maken of … Ik lees hier alles vluchtig en beelden komen die ik vergeten was te hebben meegemaakt zoals spugen en dan komen andere beelden, heel mijn inboedel kapot slagen, mij van dingen beschuldigen die hijzelf deed zo conversaties gewoon niet mogelijk zijn, gsm’s kapot stampen, mij uitmaken persoonelijk, per mail, per tel, voicemail. En nu nog 6 jaar later en ondertussen ook veel bemiddeling (aangaande onze dochter daarop krijg ik geen antwoord). Hij neemt niet meer op,… noem maar op. Ik hoop want er komen nog dingen aan en ga verder en ik wil en weet dat het goed komt.

        Renke - juli 23, 2015

        Sorry geen bemiddeling niets meer, geen conversatie, neemt niet meer op enkel zijn mama en die is ook niet aangenaam.

        Renke - juli 23, 2015

        Sorry snel getypt. Er is geen bemiddeling want hij wil niet heeft hij geantwoord.

    Riekie woerdman - mei 2, 2015

    Ook ben ik helaas in de greep van een narcist gekomen. Woon bijna jaren samen met hem en gisternacht heb ik mijn man verlaten nadat hij na het drinken van veel biertjes en diverse glazen wijn mij tot 2. X toe in het gezicht heeft geslagen. Steeds krijgt hij woede aanvallen als iets niet gebeurt zoals hij het wil. Continue wordt ik door hem voor Hier uitgemaakt. Van plotseling gezelligheid kan het ineens overslaan zonder enige reden in agressie. Ben nu voor de 2e keer weg gegaan omdat hij probeerde mijn keel dicht te knijpen zomaar zonder enige reden.

    Ook op zijn werk heeft hij te maken van woedeaanvallen en zegt dan altijd ik ben voor niemand bang, waarop ik zeg je moet voor jezelf bang zijn. Als ik even avonds naar mjjn werk bij mijn oudste dochter lang wil gaan en dit dan doorgeef zegt hij je zal wel de Hoer uithangen bij een andere vent, en ook als ik in de file kom te zitten zal ik wel bij een andere vent zitten. Gezamenlijk iets doen is er niet bij maar meneer mag wel ieder weedend heel veel biertjes drinken en kaarten.

    Wij zijn in 5 jaar tijd nooit echt uit geweest, een bioscoop of gezellig uit eten gaan om over een paar dagen samen op vacantie te gaan maar niet te spreken. Als ik de was opgang en alles netjes opruim kan er een woede uitbarsting komen als de wasknijpers niet gelijk op een rij worden geplaagd. Alles moet precies waterpas staan een schoen die verkeerd staat dan wordt ik al uitgescholden door vies varken en Hoer.ook als ik op mijn werk iets zomaar krijg van een collega dan zou ik wel de Hoer hebben uitgehangen want je krijgt niets zomaar van een collega. Alles doe ik vliegen en regel alles brieven schrijven administratie bijhouden avonds laat hem iedere avond laat naar mijn gewerkte uren van 9 uur plus de reistijd hem van zijn werk ophalen alledrie ik voor hem en hoopte ondanks alles oud met hem te worden. Helaas ben ik nu tot het besef gekomen dat dit niet gaat gebeuren. Als de man die zegt jij weet niet hoeveel ik van je houdt jou probeerd de keel dichtte knijpen en zegt straks schiet ik een kogel in je kop en zegt ik wou dat jij jezelf doodrijdt. Wat gebeurt er de volgende keer. Hij zei gisteren jij bent mijn vrouw en ik ben je baas naar mij moet je luisteren.
    Aan het eind zegt hij altijd ik wil dat je binnen 10 minuten op je knieën bij mij komt en sortie zeg. Ik had mijn leven wel anders gewenst en gelukkig heb ik mjjn dochters achter mjj staan die zeggen mam verlaat die man straks leef je niet meer. Ook daar ben ik bang voor. Alleen het loslaten is zo moeilijk omdat ik nog veel van hem hoi omdat hij ook nog een andere kant heeft als hij geen woede uitbarsting heeft.
    Op dit moment voel ik mij ongelukkig en opbellen om sorrie te zeggen komt niet voor. Hij heeft nog nooit sorrie gezegt, want hij doet alles goed en de anderen moeten leren. Ik kan nog langer doorgaan dit was een greep van enkele zaken.

      bloem 2 - mei 5, 2015

      Hallo Riekie,

      Ik hoop dat je de kracht hebt om de relatie met je man definitief te verbreken en dat je hem uit je leven kunt bannen. Ik krijg door het lezen van je verhaal niet de indruk dat je man zal gaan veranderen en ik denk dat het gevaarlijk voor jou is om weer terug te gaan naar je man. Je schrijft dat je nog steeds van je man houdt, maar waar hou je precies van? Het is misschien nogal hard om te zeggen, maar volgens mij houdt je man niet echt van jou, anders zou hij je niet slaan, uitschelden, bedreigen, afzeiken en je keel dicht knijpen. Misschien is het een idee voor jou om het vanaf een afstand te bekijken, stel dat je dochter of een vriendin zo’n man had, dan zou je ze waarschijnlijk adviseren om zo snel mogelijk bij die persoon weg te gaan, waarom maak je die keuze dan niet definitief voor jezelf? Als je weer terug gaat naar je man dan zal je leven steeds ellendiger worden, hij gaat echt niet veranderen, de enige die iets aan deze situatie kan doen dat ben jij. Gelukkig heb je je dochters die je steunen, ik hoop dat je voor een leven zonder deze man kiest en dat je zonder deze man nog een mooi leven zonder deze dictator krijgt.

    Miriam - april 29, 2015

    Ik lig momenteel in een vechtscheiding met mijn narcistische ex-partner. We hebben samen een dochter van 3 wat de situatie alleen nog maar serieuzer maakt omdat hij niet schroomt om mij uit te schelden en te bedreigen waar zij bij is.
    Maar naast al deze ellende vraag ik me af of er in jullie omgeving ook zo weinig begrip is voor jullie situatie. Ik heb echt geen domme vrienden maar stuk voor stuk, lijken ze toch hem te geloven omdat hij zich voordoet als slachtoffer.
    Waarom heerst een taboe op narcisme? het is natuurlijk erg moeilijk vast te stellen omdat een narcist bijna nooit zelf zal toegeven dat er iets mis is. Maar hoe komt het toch dat mensen in de omgeving echt niet zien wat er allemaal gebeurt??!
    Het zijn vragen waar ik geen antwoord op krijg en wat de situatie nog extra moeilijk maakt omdat ik ook nog eens mezelf moet gaan verdedigen.

      bloem 2 - mei 5, 2015

      Hallo Miriam,

      Goed dat je gaat scheiden van je ex! Het kan enorm pijnlijk zijn om geen steun uit je omgeving te krijgen, maar mensen trappen zeer vaak in het zielige slachtoffergedrag van narcisten en daar is volgens mij weinig aan te doen. Wees vooral blij dat je zelf van hem af bent en als mensen het jou kwalijk nemen dat je ex zo’n zielige kneus is dan is dat hun probleem. Het is natuurlijk niet eerlijk en frustrerend dat het zo werkt, maar het is helaas niet anders. Richt je op het leven van jou en je kind en verbreek het contact met mensen die jou kwalijk nemen dat je ex “zielig” is. Ga om met mensen die geen contact met je ex hebben of zoek nieuwe vrienden of herstel oude vriendschappen. Je hoeft je niet te verdedigen, je hebt niks verkeerd gedaan en als andere mensen in de verhalen van je ex trappen dan zijn ze je vriendschap niet waard.
      Ik had het “geluk” dat mijn ex zich zo misdroeg dat al mijn vrienden en familie het wisten en dat iedereen heel blij was toen ik de relatie eindelijk definitief verbrak. Mijn familieleden vinden mijn ex nog steeds zielig en hebben soms contact met hem, dat roept hij door zijn gedrag ook echt over zich af (vooral bij zorgzame vrouwen), maar iedereen is dolblij dat mijn dochter en ik nu van mijn ex af zijn en dat we nu een rustig en fijn leven hebben met mijn lieve nieuwe man en onze huisdieren.

    Isabelle - april 28, 2015

    Ik heb lang getwijfeld om mijn verhaal neer te schrijven. Omdat ik nu ervan overtuigt ben (door zelf verhalen te lezen) dit kan helpen bij een verwerkingsproces na narcistisch misbruik. Omdat mijn verhaal niet zo doorsnee is zal ik het zo goed mogelijk proberen neer te schrijven. Ik ben in contact gekomen met een vrouwelijke narcist op het werk. Ik ben zelf ook een vrouw en geef ruim tien jaar les op dit bedrijf aan volwassenen. De narcistische vrouw doet de administratie. Ik was mijn telefoonnummer aan het noteren voor een andere persoon en N vroeg naar mijn nummer. Ik geef toe dat ik veel aanzien heb op het werk en graag gezien heb, mijn job ook goed doe. N daarentegen had altijd naar mij opgekeken (dat heb ik aangevoeld), zij was een ‘doorsnee vrouw’ die niet meteen (uiterlijk dan) opviel. Ze belde me op die zelfde avond en zo ontstond onze vriendschap. Zij was getrouwd en had één dochter. Ik was openlijk lesbisch op het werk en ben ook getrouwd. N stuurde veel sms’en en als ik niet meteen antwoordde vroeg ze of alles oké was. Soms was ik aan het les geven of met iets bezig en vond ik haar vraag vreemd. We belden ook elke week, maar dat bellen brak ze op den duur af, omdat ik (naar haar zeggen) té communicatief was en dat ze hier moeilijk mee om kon. Ze gaf ook toe dat ze geen spiegel wou voorgehouden krijgen. Ik merkte wel, als ik met mijn vrouw of andere vrienden iets leuks had gedaan, dat ze me strafte: vb, annuleren van een afspraak die we al gemaakt hadden, niet reageren op mijn sms. Ze loog veel maar kon haar hiermee moeilijk confronteren omdat ze op alles een antwoord had, ook al trok haar antwoord op niets. Ze trok me mee in een negatief spiraal en kon op den duur aan niets anders meer denken. We hebben ook een seksuele relatie gehad. Ze kon me enkel zien wanneer het hààr uitkwam. Iets plannen deed ze niet, ik moest passen binnen haar schema. Haar dochter en ik hadden een goede band, ook haar nam ze van mij af en wou ze alleen maar tijd met mij. Ik zat steeds met meer en meer vragen. Ik begon ook te twijfelen aan mezelf, dingen die N had verdraait en dan dacht ik: ik zal het wel verkeerd begrepen hebben. Het straffen werd steeds extremer. Op seksueel vlak was het voor haar allemaal nieuw, maar toch was ze er snel mee weg. Ze zei ook letterlijk dat ze mij niet kon zijn, en dat ze zich afvroeg hoe het kwam dat ik zoveel succes had op het werk, ‘zij’ was toch ook vriendelijk tegen iedereen. Ze kreeg me niet onder haar, out of the blue zei ze eens: “je bent een sterkte vrouw!” ze vroeg: ben je nog gefrustreerd?
    Door al deze gebeurtenissen ben ik gaan na denken, ik kon er met mijn vrouw over spreken. Toen ik per ongeluk en met zoeken op het woord narcisme kwam vielen alle puzzelstukjes bij elkaar. Ik heb dan nog niet onmiddellijk het contact verbroken maar was wel alert. Ze had dit door en dreigde met onze vriendschap te verbreken. Ik bleef rustig en zei: “oké als jij je daar beter bij voelt” Ik bloedde van binnen maar moést dit doen. Ze heeft dan de afspraken die we nog hadden genegeerd, niet meer komen opdagen of niet eens geannuleerd. Terwijl ze wist dat ik dit erg zou vinden. Ik heb haar ‘gespiegeld’ door ook niets te laten weten. Op het werk werd ik volledig genegeerd, en later via collega’s te weten gekomen dat ze zei dat ik haar stalkten. Wat uiteraard helemaal niet waar was! Omdat ze met medelijden (onverzorgd naar het werk komen) niet werkte, de stiltebehandeling niet heeft gewerkt, is ze nu stilaan terug beginnen praten met mij in openbaar: dus gewoon na een werkdag terug “dag” te zeggen. Heel dit verhaal heeft een jaar geduurd. Ik herstel nu van de psychisch misbruik dat ze een jaar heeft gedaan. Ik ben 8 kilo afgevallen, ik kon niet meer helder denken, ging vaak bijna onvoorbereid voor de klas staan. Kon niet goed luisteren naar wat mensen me vertelde, ik sliep overdag, had geen zin meer in niets. Terwijl ik een levenslustig, opgewerkt, stralend iemand ben. Stilaan kom ik er uit met steun van vrienden en mijn vrouw.
    Ik moet wel mezelf nog telkens overhalen de afstand te bewaren, wat moeilijk is omdat ik ze nog zie op het werk. Soms stiekem hoop ik dat ze nog eens terugkomt en langs de andere kant hoop ik dat ze mij loslaat. Ik ben vrijwel overtuigt de energie die ik haar gegeven heb, voor haar, zeer uitzonderlijk was. Ik heb hou me sterk en hoop dat ik de kracht blijf vinden om mijn kennis nu over NPS als wapen te kunnen gebruiken om mezelf te beschermen.

    bepe - februari 28, 2015

    zo nu en dan wil ik mijn verhaal wel kwijt, en dat reeds gedurende 23 jaar ondertussen.Heb mijn ex ontmoet voor de 1e keer in Utrecht, dat was al direct een contact dat mij al 50 gulden kostte,omdat hij zijn auto had geparkeerd waar het verboden was.Nooit teruggekregen.Binnen no-time woonden we al samen in zijn moeders huis met nog 2 broers,tweelingbroer is exact hetzelfde type als mijn ex.Kort daarna begonnen de mishandelingen,kort daarna een koopwoning,dom van mij daarop in te gaan want ik kon na de vele mishandelingen niet weg,vanwege de hypotheekbedragen,jarenlang Narcisme-kenmerken ondervonden,en alle zijn gerelateerd aan de 10 punten die hieraan voldeden: arrogant,zelfoverschatting,liegen en bedriegen,zeer charmant,knap,welbespraakt,fantasierijk,dan is ie makelaar,dan weer ëen belangrijke ondernemer (entrepeneur zoals hij dat zegt)plaatst op zijn site afbeeldingen van grote kastelen in het buitenland (Frankrijk,D,land) en zegt daaroverop FB dat deze kastelen al jarenlang “familiebezit” zijn!! doet zich voor als academicus,terwijl de mavo-opleiding nimmer voltooid werd, vertoont zich graag op FB met Rutte,Harrie Mens, enz.enz.allemaal voor de buhne.Hij is wel 15xverhuisd, nog vaker een andere dure auto,geen relatie hield stand omdat iezo sadistisch en veeleisend is en zeer gewelddadig!Stalken, bedreigen, indoctrineren enz.emz.Wordt wakker nu het nog kan en zoek een uitweg.Roofdieren zijn het, om niet te zeggen een TANK die voortdurend over je heenwalst! Herkenbaar???

    mara - december 3, 2014

    Als ik alle verhalen over narcisten lees dan realiseer ik met steeds meer, dat ik het slachtoffer ben. Ik heb 8 jaar samen gewerkt met een werkgever die een narcistische gek is en ben op een gegeven moment overspannen thuis komen te zitten terwijl ik midden in een behandelingstraject zat/zit ivm borstkanker. Ik heb een rechtszaak aangespannen omdat werkgever helemaal niets doet/heeft gedaan aan reintegratie en waar hij allemaal mee komt daar lusten de honden geen brood van. Het is niet zijn schuld, ik ben gestoord volgens hem etcetc.

    rico - oktober 23, 2014

    Oke, geen lang verhaal van mij…
    gedrag van ouders:
    Kritiek en gekanker
    Liegen ‘gaslighting’: jij bent gek wij zijn superieur
    Bespottelijke humor om schaamte op te wekken
    Isoleren zodat je een makkelijk doelwit bent
    Vieze conversatietactieken die jou op het verkeerde been zetten.
    Slachtoffer spelen terwijl ze weten dat zij verantwoordelijk zijn.
    kleineren en infantiliseren voor meer schaamte bij jou.
    nergens excuses voor aanbieden.
    nooit ergens voor troosten.
    je overgevoelig noemen bij het uiten van emotie.
    Op jonge leeftijd je emtoties nadoen in plaats van troosten.
    uit de hoogte doen
    Praten over aardig doen maar het niet doen.
    praten over goede karaktertrekken die ze niet hebben.
    vergelijkingen waarin je zelf maar moet opmaken dat jij in hun ogen de loser bent.
    dingen van je verwachten die je redelijk niet kan verwachten van iemand.
    Creapy ongepaste dingen in je oor fluisteren.
    geen normen en waarden kunnen bespreken.
    je uitschelden.
    geen ruimte voor reactie geven.
    of meteen reactie eisen.
    jou als psychisch gestoord bestempelen.
    met tassen en stoelen smijten.
    spullen stelen en later weer terug geven.
    enz….
    alles wat een narcist doet staat in het teken van zichzelf ongeacht of het oneerlijk of gemeeen is….
    Groeten. J.

    R - juli 5, 2014

    De laatste tijd heel veel gelezen over narcisme, is me zelf ook overkomen. Na 8 jaar had ik het pas door. Het begon allemaal heel mooi, te mooi om waar te zijn, en dat bleek later dus ook. Na een paar maanden gebeurde er vreemde dingen, we kregen ruzies die we niet uit konden praten. Ruzies die naar mijn gevoel nergens over gingen. Maar achteraf bleek het wel ergens over te gaan, ik had per ongeluk een speldenprikje aan mijn vriendin gegeven. Nou dat heb ik geweten, ik werd gigantisch teruggeslagen onder de gordel, en het liefst in het bijzijn van anderen, terwijl ik niet eens wist waar het over ging. Niet 1 keer, maar gruwelijk veel keren. Ook probeerde ze gebruik te maken van gaslighting, maar dat lukte haar niet echt bij mij. Achteraf blijken narcisten op een bepaald gebied gewoon kleine kinderen te zijn die hun zin willen krijgen, en zich ook gedragen als kleine kinderen, iets uitpraten is onmogelijk. Ze hebben iets gemist in hun kindertijd waardoor ze zich nooit als volwassen mens kunnen gedragen (ze kunnen het wel spelen). Zelf had ik een LAT-relatie met een narciste, das ook het hoogst haalbare denk ik, en ik gaf wel mijn grenzen aan, dus ik heb niet zoveel schade opgelopen. Mijn advies: Kijk verder als je neus lang is. Neem geen genoegen met het feit dat je weet wat narcisme is, daarmee ben je pas op de helft, graaf nog ff door en je weet alles. Je bent zelf slachtoffer, de narcist is zelf zijn grootste slachtoffer.

      Anoniem - oktober 11, 2015

      Het zijn kleine kinderen! Als klein kind manipuleren we allemaal. Daarna groeien we emotioneel op tot volwassenen. Een narcist blijft op emotioneel vlak hangen, en wordt op dat vlak niet/nooit volwassen. Ze zullen nooit veranderen en laten in hun leven schaamteloos een spoor van verwoesting na. Narcisme is de enigste aandoening waar de patient met rust gelaten wordt en hun hele entourage behandeld wordt…… Ze kennen geen emotie, geen empathie, geen spijt. Ze kunnen alleen manipuleren en pathologisch liegen en kennen alleen woede.

    D - mei 16, 2014

    Enkele weken geleden werd ik, naar miij beleving, plotseling verlaten door mijn echtgenoot, naar nu overduidelijk is gebleken, een griezelige narcist met behoorlijk psychopatische kenmerken. Wij waren slechts 10 maanden getrouwd na bijna 4 jaar samen te zijn geweest. Veel is herkenbaar op jullie site en in de literatuur: spiegel voor narcisten en destructieve relaties. Hij heeft inmiddels ook alweer via internetdating een ‘nieuwe prooi’ gevonden en ik zou haar zo graag willen waarschuwen, maar dat kan natuurlijk niet. Mijn verhaal heeft enkele raakvlakken met die van Alex op 13.12.2013. Ook ik ben een zelfstandige vrouw met een behoorlijke baan en zorg voor een kind. Ik ben er in getrapt, de leugens, het bedrog waarvan ik denk dat hij zichzelf gelooft. Ook over mij vertelt hij de meest vreselijke leugens en verdraait vertrouwelijke onderwerpen tegen mij en dreigt mijn werkgever te zullen benaderen. De man in kwestie heeft meerdere arbeidsconflicten achter de rug en ik ben vrouw nummer 3, nummer 2 waarmee hij trouwde, ik vraag mij af waarom… Ik mis hem beslist niet, de spanning waarmee ik al een jaar rond liep werd ondraaglijk, zijn wangedrag naar mijn dochter heb ik te laat op zijn ernst vastgesteld, de waanzin die hij ons bracht…. Het leek zo’n aardige, beschaafde man…. Ik heb nu hulp van een psycholoog om mij te ondersteunen mijn kracht en innerlijke vrolijkheid weer te hervinden, maar heb het heel erg zwaar, dit verwerken kost heel veel tijd. Eerder werd ik weduwe uit een respectvolle en liefdevolle relatie, hier was ik niet tegen bestand, heb ik niet zien aankomen. Nu ik alles lees vallen verschillende herinneringen op hun plek: trots zijn ‘niet te buigen voor een ander’, ‘nooit sorry te zeggen’ en dreigen de relatie te beëindigen bij het minste of geringste… ik wist niet dat dit soort gekken bestaan!
    Momenteel mag ik van mijn werkgever mijn werktijden aanpassen omdat ik beperkte energie en aandachtsvermogen heb, ook is zij geïnformeerd over het mogelijke gedrag van hem naar mijn werk. Hij is vol woede en haat, zet mij en mijn kind terzijde, terwijl ik alle zorg, mentaal, voor hem had. Ik weet dat de woede over hemzelf gaat, maar ik begrijp niet dat mensen hem geloven… Hij heeft mij geraakt op mijn diepste overtuiging: integriteit… Idd Dr Jekyll en Dr Hyde.

    Rosy - april 20, 2014

    Kapitein van Koreaanse ferry biedt zijn excuses aan… De narcist die ik veel te lang gekend heb was kapitein van een Belgische ferryboot bij de RMT. Hij is nu 89. Iedereen die niet in zijn kaarten speelde vloog van boord. Hij is er nog steeds overtuigd van dat hij door zijn personeel geliefd was, terwijl niemand affectie voor hem koesterde. Integendeel, hij tiranniseerde de boel. Als narcistische kapitein zou hij nooit zijn excuses aangeboden hebben ! Bij een narcist ligt de schuld nooit bij hem, maar steeds bij een ander. Alle jonge, alleenstaande, aantrekkelijke vrouwen die aan boord van zijn schip kwamen lokte hij naar zijn kajuit, om ze dan zonder scrupules te bespringen. Hij maakte geen onderscheid tussen minder- of meerderjarig, tussen naïf of volwassen, tussen gevoelig of oppervlakkig, als hij maar sexueel aan zijn trekken kwam ! Hij kwam tot passagiersters charmant over en sommige van zijn truc’s om ze te lokken waren een piekfijn uniform, het niet dragen van zijn trouwring en de vraag of ze de brug wilden zien… Na het tonen van de brug was het bed in zijn kajuit het volgende! Het rijgen van zovele jonge vrouwelijke passagiers aan zijn mannelijk lid was eigenlijk een verlengstuk van zijn narcisme.
    Zijn positie, kapitein, en zijn vrijetijdsbesteding, vrijmetselarij, waren narcismebevorderend. Op zijn hoge leeftijd is zijn narcisme nog extremer geworden. Het lieve oudje is hij bijlange niet. Het staat vast dat de karaktertrekken van een ouder wordende narcist eerder meer dan minder geprononceerd worden. Hij eindigt nu eenzaam, door iedereen gemeden, alleen de vrijmetselarij blijft hem met open armen ontvangen.
    In het boekje Zo ben ik nu eenmaal! van Willem van der Does heb ik zijn persoonlijkheidsstoornis herkend, wat een bevrijding was, helaas werden ondertussen vele mensen waaronder ikzelf door hem vernederd, gebruikt en misbruikt, gemanipuleerd, diep gekwetst, arrogant behandeld, belogen, respectloos behandeld, getiranniseerd….
    Zo iemand is dan heer en meester over een schip met zijn bemanning en passagiers, het zou niet mogen zijn !!! Nu geniet hij van een royaal pensioen en vindt dan nog van zichzelf dat hij een geliefde,rechtvaardige en vooral bekwame zeekapitein was, hij geraakt er niet over uitgepraat…hoe goed hij toch was ! Hij blijft een narcist tot zijn laatste snik !
    Ik hoop dat ik in de rest van mijn leven nooit meer op een narcist zal botsen en dat ik hem of haar onmiddellijk als narcist zal herkennen, zodat ik rond hem of haar een grote bocht kan maken en ik leef mee met en begrijp iedereen die slachtoffer is van zo’n egocentrisch, meedogenloos, beredeneerd psychopatisch iemand. Sterkte !

    Cindy - februari 26, 2014

    Beste lezers,

    Sinds vorig jaar oktober probeer ik mijn scheiding te regelen van mijn man met narcistische kenmerken. Met engelen geduld ben ik mijn scheiding aan het regelen omdat de narcist in kwestie weigert de benodige documenten aan te leveren, dwars ligt met de verkoop van het huis en hij probeert me helemaal gek te maken met zijn charme offensief. M.a.w. Hij laat mij niet zomaar gaan! Hij vreet energie! Ik word regelmatig woest op hem! Dat lucht wel even op, maar dan gaat er weer een tandje bij om me terug te winnen. Energie die ik eigenlijk nodig heb om gewoon mijn eigen leven weer leuk te gaan vinden, mijn eigen dingen te ondernemen en uitvogelen hoe ik mijn toekomst zie. Het is moeilijk om echt los te laten, maar ook om de mensen om je heen niet telkens te vermoeien met de chaos waarin je leeft. Ik zie inmiddels licht aan het eind van die donkere tunnel. En ook echte liefde die op me wacht. Ik heb onlangs echt lieve man leren kennen. Hij heeft me weer laten voelen hoe mooi en hoe echt onvoorwaardelijke liefde voelt. Misschien wordt het niets omdat ik er nog niet aan toe ben. Ik voel gelukkig weer iets, iets wat wel echt is…. Sterkte allemaal!

      Arthur - juli 30, 2014

      denkt dat de schuld bij de ouders in het algemeen is van baby tot aan de volwassenheid
      heeft men aan dacht nodig en niet kijken
      naar wat het kind niet kan maar naar wat het kind wel kan en positief blijven als de ouder
      boos word ligt het meestal aan de ouder zelf
      niet aan het kind opvoeden van kinderen is ook ervaring opdoen en voor de moeders is het niet makkelijk als vader naar werk is kinderen
      op te moeten voeden je doet het samen.

    admini - februari 17, 2014

    Zijn er vrouwen die ervaring hebben met verborgen narcisten? De vlieg die niemand ziet maar jij wel. De pijn het verdriet het negeren niemand die het merkt. Wel besproken, intellectueel, vriendelijk, zacht meelevend maar niets echt. Enkel gericht op zichzelf uiteindelijk. Ik ben leeg en moe en zoek naar verhalen net als ik. Niets openlijk maar zo vernuftig. Ik ben mijn eigenwaarde zoek geraakt door dit narcistisch contact.

      happy_again - september 23, 2014

      ja, ik heb er ook zo eentje gehad, je zou het niet geloven hoe die zijn eigen leugens gelooft, en idd enkel op zichzelf gericht, jij telt, en wat jij hebt , hij heeft het altijd erger, en hij staat toch voor iedereen klaar en niemand doet iets voor hem enzovoort.

      isabelle - april 28, 2015

      Ja, Ben zelf vrouw en slachtoffer van narcistische vrouw. Ik herken wat je schrijft. Een verborgen narcist zie ik eerder als iemand die zich stilletjes op de achtergrond zet en toe hapt als ze ergens een kans ziet. Het meelevend zijn is een rol die ze speelt. Ik raad je aan vooral niet te zeggen wat je erg vindt, wat je pijn doet, want dat allemaal word op een subtiele manier dan weer misbruikt. De kenmerken van jouw, hoe jij je voelt is ook herkenbaar.

        Fleur - december 11, 2015

        Mijn schoonmoeder is een verborgen narcist. Alles begon 4 jaar geleden toen zij naar een appartement ging verhuizen (wegens pensioen), en wij in het ouderlijke huis van mijn man kwamen wonen. Wij betalen netjes en correct de huur en betalen alle kosten aan het huis. Ik was 8 maanden zwanger van ons tweede kind toen we verhuisden. Bij aankomst in het huis kon ik vaststellen dat ze enkel de meubels en enkele kledingstukken hadden meegenomen, alhoewel de verhuiswagen al was geweest (betaald door mijn man) en mijn man hen verhuisdozen had gebracht. Het keukenaanrecht lag vol rommel, de ingemaakte kasten zaten stampvol spullen, de berging lag vol eten enz. Kortom, ik kon mij niet installeren terwijl ze mijn man constant aansloeg. Kwam hij thuis van zijn werk, stond ze daar binnen de 5 minuten en bleef uren en uren hangen. Na een aantal weken kon ik niet meer ontkennen dat ze mij treiterde en mijn huwelijk kapot probeerde te maken. Ze insinueerde voortdurend dat ik op de kinderen van haar surrogaat- dochter (dochter van haar eveneens narcistische zus) zou moeten passen, en ze kwamen kinderen letterlijk bij mij dumpen. Ze probeerde me te chanteren met volmachten van bankrekeningen (van mijn man) die ze had; er verdwenen spullen uit ons huis; ze kocht babyspullen bij vriendinnen die ik dan zou moeten terug betalen, ze bestelde fotoreportages voor de kinderen en kwam meer en meer met handgeschreven rekeningen naar ons toe, ze kwam met eten aandraven voor haar zoon dat ik dan moest betalen (ik had geen stijl), ze kwamen achter mijn rug om binnen in het huis (een keer stond ik naakt in de badkamer). Alhoewel ik twee kleine kinderen had kreeg ik geen hulp. Integendeel, ze verwachtte dat ik elk weekend een diner klaarmaakte en tot middernacht met hen aan tafel zat om steeds weer dezelfde heldenverhalen en fantasieën te luisteren. Confronteerde mijn man haar met de feiten, kregen we steeds te horen hoe moeilijk het voor haar was en hoe slecht ze werd behandeld door haar man. Iets waarvan we niets merkten als ze samen zijn! Omdat haar haring bij mij niet meer braadde begon ze mij achter mijn rug zwart te maken. Alhoewel ik verder alles had om gelukkig te zijn voelde kon ik daar niet van genieten. Ik was natuurlijk ook echt uitgeput (’s nachts voor baby zorgen en overdag met haar bezig zijn) Ze kwam ook steeds binnen wanneer mijn dochter van twee een middagdutje deed, zodat ik nooit kon rusten. Mijn man wou dat zijn moeder naar een psychologe ging, maar ook dat heeft niet mogen baten. Daar heeft ze gezegd dat ik “alleen maar” een schoondochter ben voor haar. Mijn man en ik hebben besloten om de touwtjes volledig zelf in handen te nemen en een afstand te bewaren van hen. Ik ben gestopt met werken en omdat we geen hulp meer vragen voor de kinderen, kunnen ze ook niets terug vragen. Nu de kinderen iets groter worden, komt mijn schoonmoeder weer zielig doen bij mijn man (“ze gaat achteruit”, “mensen van haar leeftijd sterven” enz) om samen vrije tijd door te brengen en op vakantie te gaan(ooit zijn ze ons gevolgd) Ik hoop dat ze ons met rust laten de komende jaren, want ze hebben mij zo vernederd dat ik nooit meer spontaan en open kan zijn tegen hen. Afstand is spijtig genoeg de enige oplossing.

      Bibi - juni 20, 2015

      Ja hier… een intelligente, hoogopgeleide vrouw, een gedragswetenschapper nota bene. Wat heb ik achteraf aan mezelf getwijfeld… Zo dom, zo naïef, zo veel te goed van vertrouwen. Tien jaar ben ik samen geweest met de man waaraan werkelijk alles leek te kloppen. Knap, intelligente, sportief, belezen, bereisd, tot in het extreme geïnteresseerd in mij en mijn gevoelsleven en mijn ervaringen. Alleen dat liegen, dat ging me na een jaar wel opvallen. En dat voortdurende, onafhoudende gevis naar complimentjes, ook dat ging tegenstaan. Het liegen werd steeds extremer en bracht mij meerdere malen in grote financiële problemen. Om de haverklap een nieuwe baan, een nóg grotere auto, een nog hoger salaris. Allemaal lucht… Niemand die het zag. Hij was altijd bezig zichzelf en zijn gedrag af te stemmen op zijn omgeving. Wat een lieve goedzak… Hoe kan je daar nou van scheiden. Mijn psycholoog heeft mij gered uit dit huwelijk. Ik ging naar hem toe om mijn miskramen te verwerken en begreep dan ook niet waarom de beste man iedere week opnieuw bleef doorzagen over mijn huwelijk. Tot voor hem de maat vol was en hij zei: “wanneer komt het moment dat je gaat inzien dat jouw man een pathologisch leugenaar is?”. Dat was de schop die ik nodig had. Ik ben hem nog steeds eeuwig dankbaar. Ik voelde mij een therapeut in mijn eigen huwelijk en vooral zó eenzaam en leeg. Ik wilde een maatje, een vriend, maar ik vond hem niet. Na tien jaar vroeg ik me nog steeds af… ‘wie ís hij nou eigenlijk, wat denkt en voelt hij écht?’ En waar was hij, op de momenten dat ik hem nodig had? Weg, onbereikbaar. Ik stond er alleen voor tijdens mijn miskramen. Ik moest voor hém zorgen, niet andersom! Hij kon niets met een vrouw die even de weg kwijt was. Daar kon hij niet op afstemmen… We zijn nu bijna 3 jaar uit elkaar, hij heeft een nieuwe relatie en is alweer door de mand gevallen. Dat liegen is er niet uit te rammen. Wat ik zo benauwend vind, is dat ik in ieder contact met hem binnen no-time in het oude patroon zit. Ik geloof hem… en zo niet, dan maak ik me zorgen om hem, want dát is mijn valkuil en dat weet hij dondersgoed. Daar maakt hij gewetenloos misbruik van. Was het maar eens andersom. Voelde hij maar eens wat hij bij mij heeft aangericht. Ik herkende in eerste instantie geen narcist in hem, totdat ik ging lezen over de ‘verborgen narcist’. Kippenvel, echt alles viel op zijn plek. Nu kan ook ik eindelijk denken: “ik heb niet gefaald, het was niet mijn schuld, dit lag mijlenver buiten mijn controle”. Wat mij ook hielp, ik zag het ergens staan op een site over pathologisch liegen, was dit: “het is vaak niet zozeer de naïviteit van het slachtoffer, als wel de genialiteit van de leugenaar, waardoor de situatie zo lang kan voortbestaan.” Ik ben alles een plek aan het geven en probeer van die tien jaar ook de mooie en leuke herinneringen te koesteren. Aan boosheid en haat heb ik niets. Hij is ook maar een mens, gevormd en beschadigd door zijn omgeving. Ik hoop dat hij ooit rust en échte liefde voor zichzelf zal vinden. En ik… ik ben er klaar mee. Ik ben inmiddels heel gelukkig met mijn nieuwe vriend. Ik geniet met volle teugen van deze heerlijke, normale relatie zonder leugens en zonder wantrouwen 😉

      Aimee - oktober 10, 2015

      Admini bericht 17-02-2014

      Ik begrijp jou volkomen.

    vasiliki - februari 8, 2014

    Ook ik herken alles. Ben als pasgeboren baby voor vier jaar alleen gelaten bij mijn tante en mijn verdere jeugd dat ik wel bij mijn ouders mocht wonen was er nooit liefde en aandacht. Ik werd uitgescholden door allebei en er werden mij dingen toegewenst als huiselijk geweld, dat ik daarmee te maken zou krijgen als volwassene. Ik was alleen goed om dingen voor ze op te knappen. De dingen die ik heb meegemaakt zijn te veel om op te noemen, ik kan er wel bij zeggen dat het resultaat is dat ik geen relatie durf aan te gaan, terwijl ik dit wel zou willen. Kortom, ik ken geen liefde. Mijn moeder mag mij niet omdat ik geen zoon ben, maar een dochter, zij wilde haar man een zoon geven en dat neemt ze mij kwalijk. Ze houdt niet van mij, ik zou graag een moeder willen waar ik een moeder-dochter band mee kan hebben, ook omdat ik enig kind ben.

    Moeder van slachtoffrtje - januari 17, 2014

    Ik wil ook mn verhaal doen,als dat nog kan.
    Ik hoop ook dat er meer verhalen komen waar wat meer in staat over hoe kinderen op jonge leeftijd hiermee om moeten gaan, en hoe ik ze als moeder tegen mijn narcistische ex kan ‘ wapenen’

      Annemieke - juli 20, 2017

      Hoi, is moeilijk om je er tegen te bewapenen, helaas!!
      Ze nemen al veel van je af,.
      Zit nu zelf op dat moment in een stuk wat niet te houden is.
      Mij is ook veel af genomen, ben ondertussen gescheiden, eigen huisje, dacht nu komt er rust,
      Mijn ex heeft geen grip meer op me, maar wist kan nog grip op haar krijgen via de kinderen.
      Zo gemeen en onterecht.
      Sta er als moeder op dit moment alleen voor, hun vader speelt het slachtoffertje, kinderen zien niet dat het zo gemanipuleert wordt, en zo veel leugen is.
      Ze zouden beter moeten
      weten, maar snap het ook aan hun kant, ben er ook jaren ingetrapt,
      Mag het de kinderen eigenlijk nt kwalijk nemen!!
      Maar heb er zo moeilijk mee, als mijn ex hier van zou weten, dan groeit hij, en weet dan, op deze manier kan ik haar blijven pakken,
      Hoop dat de kinderen gaan in zien dat hun moeder heel veel van ze houd, en mij weer gaan zien als hun moeder.

    Cindy - december 29, 2013

    Ook ik wil samen met mijn broertje ons verhaal vertellen.
    Wij hebben jaren geleefd met een moeder met narcisme
    Soms zelfs tot in extreme situaties.
    Zelfs nu we allebei uit huis zijn ondervinden wij alle 2 nog vrijwel dagelijks de gevolgen hier van.
    Zijn jullie ook op zoek naar die verhalen?
    Groetjes Cindy

    Alex - december 23, 2013

    Ik ben 5 jaar misbruikt door narcist. Mijn verhaal kan andere vrouwen helpen. Ik ben niet een slachtoffer type, zelfstandig, goede baan, auto, gezonde kids. Ik kan nog niet geloven wat mij de afgelopen jaren is overkomen. Sinds ik het woord narcist ken, is er een wereld voor me open gegaan. Alles klopt. Spiegelen, het toevertrouwen van persoonlijke info en vervolgens alles weer verdraaid voor je voeten krijgen. Ik ben mishandeld, niet alleen ik ook mijn kids. We zijn bedreigd, moesten ins huis uit vluchten. De politie en kinderbescherming zijn erbij betrokken geweest maar niemand noemde het woord narcist. Ik heb gevochten over de vloer gerold, aan mijn haren de kroeg uitgetrokken, meerdere keren in het openbaar en voor mijn huis voor de meest vreselijke dingen uitgemaakt, w.o vieze kankerhoer je neukt met iedereen. Echt. Ik kan nog niet geloven dat dit mij is overkomen. Mijn ruiten zijn ingegooid, mijn deur is ingetrapt er zijn rare mails naar mijn werk gestuurd.
    Het was/is een slechte beangstigende film waar ik in zit. Nu nog word ik dagelijks gebeld en ook al is hij nu op de ik mis je toer het blijft eng. Het ergste vind ik in deze fase het onbegrip. Zelfs van mijn familie. Als ik niet dit of dat… Werkelijk ik ben meerdere keren bijna vermoord en nog krijg ik verwijten. Ja, je gaat aan jezelf twijfelen. Maar genoeg is genoeg. Hij komt nooit meer binnen ook al klimt hij over de schutting en ramt de achterdeur in. Genoeg is genoeg, dit moet stoppen.
    Wens jullie allemaal sterkte en mijn advies, nergens op reageren. Hoe erg kan het worden, je hebt het ergste al meegemaakt. En de vrouw n jou, ach hopelijk heeft zij meer kracht of sterke broers.

      admin - januari 10, 2014

      Beste Alex,

      sorry voor de late reactie. Dit jaar gaan we weer echt actief aan de gang met de site. Je verhaal kan zeker anderen helpen. Ik weet niet of je dit al in hebt gestuurd maar we zouden het erg op prijs stellen.

    Comments are closed