Mijn verbroken relatie met vriendin met narcistische trekken

Al sinds ruim 30 jaar ga ik om met een vriendin. Onze kinderen staan inmiddels op eigen benen en we zijn zelfs al oma’s.

Ik ben iemand die positief in het leven staat, ondanks het verdriet dat deel is van mij. Ik geloof in de theorie van de goede en de slechte wolf in elk mens. Ik voed de goede wolf in mijzelf het meest. Ik ben blij voor het geluk dat mijn vrienden overkomt. Ik deel ook in hun verdriet en steun hen. Ik laat hen weten dat ik ze waardeer en om ze geef.

Maar met dat alles heb ik niet kunnen voorkomen dat mijn vriendin sinds kort onze langdurige vriendschap heeft verbroken en ik het contact met haar.

We hebben elkaar leren kennen toen onze 1e kinderen baby’s waren. Zij was een paar jaar jonger dan ik. Ik vond haar leuk omdat ze heel ondernemend was en actief. Zelf ben ik wat passiever maar ik liet me graag door haar op sleeptouw nemen.

We hebben samen veel leuke dingen meegemaakt, ook samen met de kinderen en onze mannen. We werden echte vriendinnen en deelden lol & lief & leed.

Dat veranderde na de eeuwwisseling. Mijn man leed al geruime tijd aan een nare ziekte die veel zorgen met zich meebracht. Zij en haar man steunden ons zo goed als ze konden en dat deden wij ook toen zij in hun gezin werden getroffen door verdriet en verlies.

Mijn vriendin was toen ‘normaal’ in haar gedrag en uiterlijk, al had ze toen al een soort onrust die zich uitte in veel verhuizingen. Ze was zoekend, leek het, naar iets wat ze steeds maar niet vond.

Elke keer ging ze weer enthousiast naar een volgende woning, om na een tijdje weer teleurgesteld te worden omdat ze geen aansluiting vond in de buurt, of gewoon omdat ze weer ergens anders enthousiast over raakte.

Ze werd in die tijd ook een stuk zekerder van zichzelf. Ze veranderde haar uiterlijk naar hoogblond, rode lippenstift, hoge hakken en zwarte rokjes.

Die innerlijke onrust werd steeds erger waardoor zij en haar man relatieproblemen kregen. Ze gingen in therapie maar ondertussen was ze ook druk op chatboxen en sprak stiekem af met vreemden. Ze gingen uit elkaar, nog in redelijke harmonie.

Daarna leek het wel of bij haar alle remmen los gingen. Ze ging veel stappen, flirten en naar muziekoptredens van haar favoriete band. Ze werd smoorverliefd op een jongere man en trok binnen 3 dagen bij hem in met twee van haar kinderen.

In die tijd overleed mijn man. Ze kwam nog naar de uitvaart om me te vertellen dat ik alle steun van haar zou krijgen, die ik nodig had. Daarna vertrok ze weer naar haar grote liefde en zag ik haar een tijd niet meer.

Ik begreep dat wel, gezien haar situatie en achtergrond. Ze had het nu eenmaal niet makkelijk gehad in haar jeugd en huwelijk. Ze mocht thuis weinig van haar ouders en had vrijwel alleen de kinderen opgevoed omdat haar man druk was in zijn bedrijf.

Ook was door de scheiding het contact met haar broer verbroken. Er ontstonden ook conflicten met werkgevers waardoor ze meerdere keren haar baan kwijtraakte.

Meestal meldde ze zich dan ziek of liet niets meer van zich horen. Ze ging nooit in gesprek. Haar theorie was dat mensen jaloers op haar waren en daardoor van haar af wilden. Of in het geval van haar broer, omdat zijn partner een hekel aan haar had. Vrouwen zag ze vaak als rivalen en niet als lotgenoten.

Ik probeerde er elke dag het beste van te maken met de kinderen en mijn werk en dat lukte redelijk, ondanks het enorme verdriet. Ik ging zelfs weer naar de sportschool.

Daar kwam ik haar weer tegen. Het bleek dat haar grote liefde toch jaloerser was dan ze dacht. Hij knipte zelfs de kabels van haar auto door zodat ze niet naar haar werk kon. Ze had ook haar sexy uiterlijk aangepast naar een wat minder opvallende look.

Ze was inmiddels verhuisd naar een huis dat ze samen zouden gaan verbouwen. Daar kwam door alle ruzies en conflicten met elkaar en de buren, niets van terecht. Regelmatig vluchtte ze haar huis uit.

Na een tijd werd het een knipperlichtrelatie die uitdoofde. Het huis werd verkocht. Ze verhuisde weer terug naar haar vroegere woonplaats, waar ook haar ex en de andere kinderen woonden.

Kort daarna ontmoette ze in de kroeg een jongere vrijgezel. Dit werd een stabielere relatie. Hij was gek op haar en had alles voor haar over. Hij had zelf geen kinderen en niet zoveel geduld met ze dus kostte het haar veel energie om de relatie tussen hem en de kinderen goed te houden.

Haar ex-man had inmiddels ook een nieuwe partner waardoor de relatie tussen mijn vriendin en hem heel slecht werd. Zij hadden nauwelijks nog contact en zij hield zich ook niet meer aan eerder gemaakte afspraken zoals dat zij in de buurt van de andere kinderen zou blijven wonen.

Ondanks dat er toen regelmatig incidenten waren, ging het in die tijd redelijk goed met haar omdat ze veel steun had aan haar nieuwe vriend.

Ze verhuisden, getrouwd en wel, naar het oosten van het land omdat ze de situatie met haar ex beu was en een nieuwe start wilde. Ook was ze de drukte van de stad zat en keek ze uit naar een rustig leven op het platteland.

Ik had inmiddels een Latrelatie gekregen. In die tijd zag ik mijn vriendin niet zo vaak omdat ze verder weg woonde. Soms kwam ze met haar man mee en gingen we fietsen. Soms spraken we bij hun thuis af maar die afspraken werden vaak weer afgezegd doordat ze andere plannen buitenshuis hadden.

Omdat haar man en zij hun werk bleven houden in hun vroegere woonplaatsen en de kinderen regelmatig bij hun vader waren, waren ze veel met de auto onderweg. Zij zocht werk in de nieuwe woonplaats maar dat lukte niet. Ze kreeg niet echt goed contact met de buurtbewoners.

Zij kochten een zomerhuisje in hun oude omgeving zodat ze wat minder hoefden te reizen. Maar de grootste reden was, denk ik wel, dat ze haar nieuwe woonplaats zat was en de stad miste. Ze kwam toen ook weer sporten in de sportschool, waar ik lid van ben.

Toen ik een keer vroeg naar haar trouwalbum dat ik nooit had gezien, bleek dat dat nooit was gemaakt omdat ze al gauw relatieproblemen hadden gekregen.

Ze bleef steeds vaker alleen in het zomerhuisje en ging alleen in het weekend naar haar man. Ze gingen nog wel regelmatig een paar dagen op vakantie, maar niet te lang. Dan had ze weer tijd nodig voor zichzelf.

Ze genoot van het uitgaan in de stad, de kroegen en de vrienden die ze via Badoo ontmoette. Ze gedroeg zich als een gezellige en charmante kroegvriendin.

Zolang het oppervlakkig bleef, maakte ze makkelijk contact. Ze was heel populair bij de mannen dus werd voor haar bijna alle drank betaald. Als ik daar met haar was, leek ze een soort verleidelijk spel te spelen. Ik snapte weinig van dat spel omdat ik geen behoefte heb om me anders voor te doen dan ik ben. Ze genoot er echt van, dat merkte ik wel. Ik gunde haar ook
van harte alle aandacht en bewondering die ze kreeg.

In die tijd had ze ook korte affaires met kroegvrienden, hoewel ze vreemdgaan veroordeelde bij anderen.

Ze had het steeds vaker over scheiden, echt vrij zijn en haar eigen gang kunnen gaan maar financieel kon dat niet. Ze ging liever sporten en uitgaan dan werken.

Ik werkte bijna fulltime en betaalde als weduwe zelf al mijn rekeningen. Dat deed zij niet omdat ze vond dat een échte man de deur voor haar open hoorde te houden én alles hoorde te betalen, zoals haar luxe auto. Dan ‘ging een man echt voor haar’, zoals zij dat noemde.

Daar zette ze zelf niet veel tegenover. Huishouden was niet haar ding en een sociaal leven al helemaal niet. De familie en vrienden van haar man raakten al gauw uit beeld. Ze had wel een goed contact met haar kinderen en haar moeder, maar naast onze vriendschap had ze alleen haar kroegvrienden.

Onze vriendschap werd ook oppervlakkiger. Ze kwam niet meer bij mij thuis als ik een feestje vierde omdat ze niet kon opschieten met mijn familie en vrienden. Ze liet blijken dat ze jaloers was als ik met hen leuke dingen ondernam.

Haar man wist wel dat ze ging stappen maar liet haar gaan, met het idee dat dit een fase was die wel weer over zou waaien. En waarschijnlijk ging hij er van uit dat het bij flirten bleef. Maar mij werd het toen wel duidelijk dat ze een soort verslaafd raakte aan al die aandacht.

De andere kant van de medaille was dat ze zich ineens heel naar en wantrouwend ging gedragen naar mensen die haar ‘doorhadden’, haar niet aanstonden of teveel lastige vragen stelden. Dat was haar donkere kant die steeds meer naar boven kwam.

Dat was ook het moment dat ze mij steeds meer regels ging opleggen. Ik mocht niemand vertellen dat ze getrouwd was of waar ze woonde. Ik mocht het alleen nog over positieve dingen hebben en niet over gebeurtenissen uit het verleden. Niemand mocht weten dat ze 50+ was (ze had haar 50e verjaardag niet gevierd en was altijd bezig met haar uiterlijk).

Ze raakte steeds meer geïrriteerd als ik me niet aan die regels hield (die niet altijd even duidelijk waren). Ik bleef me als trouwe vriendin gedragen bij wie ze altijd terecht kon, maar dat was niet meer wederzijds, merkte ik. Ze deelde niet veel meer met me. Naar mij werd ze ook wantrouwend.

Omdat ze veel te verbergen had en het risico liep dat haar man zou stoppen om haar financieel te steunen, was ze constant op haar hoede. Dat bracht veel stress met zich mee.

Nadat een wat langere affaire met een kroegvriend op zijn eind liep, ontdekte ze dat haar man een prille relatie had. Ze zette alles op alles om hem weer terug te winnen. Dat lukte haar.

Hoewel ze zei weer gelukkig te zijn met hem, had ik daar mijn twijfels over. Haar zomerhuis en doordeweekse kroegleven gaf ze namelijk niet meer op.

In die tijd verbrak ik mijn latrelatie definitief na bijna 10 jaar omdat ik al lang niet meer gelukkig was. Dat snapte zij eerst wel omdat ze zelf ook recent in een slechte relatie had gezeten. Ze kende zat leukere kerels, zei ze, dus regelde ze voor mij een blind date.

Eerst vond ze het nog leuk toen we een klik hadden en zij daar een rol in had gehad. Maar toen het een serieuze relatie werd, zei ze dat ik mijn vrijheid zou kwijtraken en onder de plak zou komen te zitten.

Ook vond ze ineens dat mensen niet genoeg meer deden om hun relatie te redden. Dat had zij wel gedaan dus vond ze dat ik dat ook had moeten doen. Daar bleef ze steeds op hameren. Het was zielig voor mijn ex, ik was altijd heel gelukkig geweest en ineens had ik er de brui aan gegeven.

Ze ging hem bellen en adviezen geven hoe hij mij weer terug kon winnen. Ik probeerde de reden van de breuk uit te leggen maar ze wilde het niet begrijpen.

Vanaf dat moment kreeg ze een grondige hekel aan mijn nieuwe vriend. Dat kwam volgens haar omdat ik alleen negatieve dingen over hem vertelde. Dat was niet zo maar vaak verdraaide zij een positief verhaal zo, dat het toch weer ‘negatief’ werd.

Als ik bijvoorbeeld vertelde dat ik hoe gelukkig was met mijn vriend, zei ze dat ik dat ook was geweest in mijn vorige relatie en dat dat toch ook over was gegaan. Het was net of ze mij mijn nieuwe geluk niet gunde.

Ondanks al haar regels en soms verknipte gedrag, bleef ik begrip voor haar houden en met haar omgaan. Ik werd wel wat assertiever en liet het haar een paar keer weten als ze over mijn grenzen heen ging. Dat hielp even.

Ze hield weinig rekening met wat ik wilde. Zodra we de kroeg binnenkwamen, keek ze altijd eerst of er leuke mannen waren. Soms draaide ze zich ineens om en zei zonder overleg dat we ergens anders heen gingen.

Een van haar nieuwe regels was dat het altijd leuk en gezellig moest zijn. Soms was het dat wel eens maar er zat ook iets dwangmatigs achter. Voor mij is vriendschap wel meer dan alleen ‘leuk en gezellig’, maar zij kon er geen sores van anderen meer bij hebben omdat ze, naar haar zeggen, zelf al moeilijkheden genoeg had. Welke dat waren, vertelde ze mij niet meer.

Ik merkte dat ik mijn spontaniteit kwijtraakte in haar aanwezigheid en steeds meer op mijn tenen ging lopen. Probeerde mijn best te doen om haar niet te ergeren en rekening met haar te houden. En ik ging het contact ook vermijden door niet meer andere dingen met haar af te spreken. Haar negatieve gedrag kostte mij heel veel energie.

Om me heen zag ik ook vreemde dingen. Ze kreeg ruzie in de kroeg met een man die gewoon een paar belangstellende vragen stelde. Daar reageerde ze heel wantrouwend en bijna agressief op. Hij rende aangeslagen de kroeg uit. Ik schaamde me voor haar maar zei er niets van.

Voorheen stuurde zij mij vaak van die spreuken van internet over ‘mijn beste vriendin’ en als ik een keer niet meeging naar de kroeg, bleef ze toch aandringen. Waarom was mij niet altijd duidelijk want als ze ‘potentiële’ kandidaten zag, was ik uit beeld. Ze was altijd op jacht.

Ze ging zich steeds meer aan mij ergeren omdat ik het subtiele spel in de kroeg niet snapte en hoeveel daarvan afhing. Uiteraard golden de regels die ze mij oplegde, niet voor haar.

Als de wijze vriendin met levenservaring, die het zo goed met mij voorhad, kon ze eindeloos doorzeuren over mijn ex, mijn baan, mijn relatie, mijn leeftijd en kwesties met mijn kinderen.

Ze maakte daar ook ‘grapjes’ over. Dat kon ik bij haar niet doen want dan werd ze boos en zei dingen als ‘dat ik beter bij mezelf kon blijven’. Haar gevoel voor humor was helemaal weg.

Zo gebeurde het steeds vaker dat de morgen na een gezellige avond mijn mobiel vol stond met appjes met dingen die ik niet had moeten doen of zeggen.

Ik had haar na de 1e keer dat ze dat deed, al laten weten dat ze beter even kon bellen, als haar iets dwars zat. Dat ik WhatsApp liever gebruik voor leuke berichten en dat het voor mij geen manier is om een conflict op te lossen. Maar ze bleef dat zo doen. Soms belde ik haar dan maar dan nam ze niet op.

De volgende keer dat we elkaar zagen, wilde ze er niet meer over praten. Zodra ze haar frustraties had geappt, was het voor haar klaar.

Ze reageerde vrijwel alleen nog negatief op alles wat ik zei. Ik bleef respectvol en positief maar kon het gewoon niet meer goed doen.

In de kroeg speelde ze nog steeds de charmante, leuke kroegtijger maar ik kreeg, ook in gezelschap, alleen nog maar venijnige kritiek en kwetsende opmerkingen. Ook vertelde ze vertrouwelijke informatie van mij door
aan vreemden. Als ik haar daarop aansprak, was het niet waar of zag ik het verkeerd.

Ook ontkende en verdraaide ze gebeurtenissen uit het verleden. Ze gaf mij vaak het gevoel dat ik niet helemaal spoorde en vergeetachtig werd (‘dat zal je leeftijd wel zijn…’).

De laatste avond dat we uitgingen was begin vorige maand. Er waren twee vrienden in de kroeg waar we eerder mee hadden gepraat. Met één van hen heeft ze een soort flirt. Elke keer als ze elkaar zagen, konden ze niet van elkaar afblijven.

Deze keer hield hij zijn armen over elkaar, terwijl zij strak tegen hem aan stond. Zijn vriend gaf mij een compliment waar zij kattig op reageerde. Ik praatte met hem en genoot van de sfeer en de muziek.

Toen we bij de fietsen stonden, zei ze dat ze iets leuks zou gaan doen met haar kinderen. Ik had toevallig gehoord dat ze haar flirt vertelde dat ze kaartjes had voor een voorstelling. Dus ik wenste haar daarbij een fijne avond toe.

Toen zei ze iets in de trant van ‘zit je me nu ook al af te luisteren?’. Ik slikte het en ging toch weer met een rotgevoel naar huis. Ze leek er
steeds meer plezier in te krijgen om mij onderuit te halen.

De volgende morgen kwamen de appjes weer binnen. Ik besloot er niet op te reageren en liet haar dat weten. Ik belde haar maar ze wilde er nu nog niet over praten maar misschien wel over een week.

Toevallig kwam ik haar een paar dagen later tegen. Ze negeerde me bijna. Ik vroeg haar of ze niet gewoon met me kon praten. Dat wilde ze niet want ik deed toch niet wat zij wilde.

Ik voelde zoveel haat van haar uitgaan. Ze raadde me aan het gevecht met haar niet aan te gaan want dat zou ik toch niet winnen. Ze zei dingen zoals dat ik haar gedrag kopieerde, haar niet aan het woord liet in gezelschap, jaloers op haar was, haar achterna liep en haar zelfs stalkte.

Ze stikte met mij in haar schaduw en ik vrat al haar energie op. Ik had al jaren alleen over negatieve dingen met haar gepraat. Hoewel ik best tegen kritiek kan en best wil toegeven dat ik fouten maak, vond ik dit erg bizar.

Ik verontschuldigde me nog voor het feit dat ik haar mijn sores had verteld en niet wist dat zij zo’n last van had. Maar ik heb haar zeker ook veel leuke verhalen verteld. En zij had mij ook verteld wat haar dwars zat in de tijd van haar scheiding en daarna. Ik vond dat vanzelfsprekend want daar ben je toch vrienden voor.

Een paar dagen later stuurde ze me een app dat ze voorlopig een time-out wilde. Wie er schuld aan had, deed er niet doe maar dit gedoe kostte haar teveel energie. Over een paar maanden zou ze wel weer een keer contact opnemen.

Afgezien van het feit dat ik niet geloofde dat ze nog contact met me zou opnemen, wilde ik er helemaal mee stoppen, nu ik inzag hoe egoïstisch, onfatsoenlijk en respectloos ze zich gedroeg in de omgang, zonder ook
maar iets uit te praten en ook nog alle schuld bij mij neer te leggen.

Ik besloot er niet meer op te reageren omdat ik er geen woorden meer voor had. Eén van haar favoriete zangers had een heel mooi liedje gemaakt over het einde van een vriendschap. Dat heb ik met haar gedeeld. Daarna heb ik haar geblokt op Whatsapp en mijn mobiel.

Ik dacht dat daarmee de kous af was. Maar nee, toen werd ze echt boos en ging ze verder op Messenger met een tirade. Ik reageerde er nog zo positief mogelijk op maar dat had totaal geen zin. Ze reageerde niet op mijn reacties en er volgden alleen maar meer verwijten.

Zij bood mij weer een time-out aan en was verbolgen dat ik ‘niet begreep dat ik haar dat niet gunde’. Ik nam nogmaals afscheid van haar met de mededeling dat ik haar juist de rest van haar leven gun zonder mij en veel geluk. Zij verweet mij dat ‘ ik me beter voel door haar woorden over te nemen, dan toesla en de regie wil overnemen’. Het klopt wel dat ik de regie
over mijn eigen leven overneem, ja.

Daarna stuurde ik haar een net briefje zonder verwijten en bedankte haar voor alle leuke dingen. Met de wens dat zij zonder mij gelukkiger zou worden en zou vinden waar ze naar op zoek is. Zij stuurde nog wat hatelijk berichten en het advies om in therapie te gaan waarna ze mij blokte op Facebook.

Dat laatste vond ik wel grappig omdat ze zelf altijd heel negatief stond tegenover therapie en psychologische testen. De resultaten werden volgens haar later tegen je gebruikt. En dan kwam je nooit meer aan een baan. Toch strooide ze graag met psychologische termen in haar woordgebruik.

Het voelde vrijwel gelijk als een bevrijding ondanks de verwarring en alle vraagtekens. Ik ging op internet zoeken en kwam veel info en video’s tegen over de Narcistische Persoonlijkheidsstoornis. Het zou heel goed kunnen dat ze dat heeft.

Als ik het goed heb gelezen, komen de mensen die hier aan lijden, zelden bij een psychiater of psycholoog terecht die een diagnose zou kunnen vaststellen. Veel beschreven kenmerken lijken heel erg op wat ik met haar heb meegemaakt en die ik in dit verhaal heb beschreven. Door er veel over te lezen en video’s hierover te bekijken, is me al veel duidelijk geworden.

Ik probeer alles voor mezelf op een rijtje te zetten en deze bizarre ervaring te verwerken. Ik doe dat ook met hulp van een gemaakte Spotify-afspeellijst met toepasselijke liedjes. Gelukkig kan ik er goed over praten (en om lachen!) met mijn vriend en goede vriendinnen.

Ik ben echt opgelucht en trots op mezelf dat ik het contact heb verbroken. Dat is het beste dat ik voor mezelf kon doen en ook voor haar. Ik heb een mooi leven met lieve mensen om me heen en daar richt ik me nu op.

Het is onvermijdelijk dat ik haar nog af en toe zie maar daar kan ik wel mee leven. Heb ondanks alles, nog medelijden met haar. Ik ben er zeker van zij nu denkt dat ze haar rust weer terug heeft. Terwijl de onrust in haar zelf zit en weer nieuwe problemen en conflicten zal veroorzaken. Maar ik wens haar oprecht toe wat in het afscheidsliedje wordt gezongen. En ook dat zij de goede wolf weer het meest zal voeden.

Wolf