Emotioneel misbruik herkennen

Personen die een relatie hebben met een narcist op welke manier dan ook, weten dat er binnen deze relatie verschillende vormen van misbruik plaats kunnen vinden.

Een narcist is een persoon die, vaak uit onzekerheid of trauma uit het verleden, een ander probeert te domineren om zichzelf beter te voelen.

Ervaringsverhalen vertellen ons dat dit in allerlei soorten relaties voorkomt, zoals bijvoorbeeld de partnerrelatie waarin de narcist vaak achter een masker leeft en zodra de prooi emotioneel ingepakt is, de ware aard naar buiten komt.

Een ander voorbeeld en veelvoorkomende relatie is die tussen kind en ouders. Wij krijgen ontzettend veel verhalen van mensen die in hun jeugdige jaren emotioneel misbruik meemaakten maar het niet konden plaatsen.

Op latere leeftijd en na het verkrijgen van informatie, vallen sommige stukjes van de puzzel op hun plek en komen kinderen er achter dat ze te maken hebben gehad met een of meer narcistische ouder(s). Ook in deze relaties is emotioneel misbruik vaak aan de orde.

Emotioneel misbruik is een vorm van misbruik die in vrijwel alle relaties met narcisten voorkomt. We hebben hieronder ook een vragenlijst opgesteld die je op jezelf kan toepassen om te kijken of je slachtoffer bent of bent geweest van emotioneel misbrui

Ongrijpbaar fenomeen

Emotioneel misbruik
Je hoeft niet te slaan om iemand pijn te doen. Emotioneel misbruik is net zo schadelijk als lichamelijk misbruik!

In tegenstelling tot bij lichamelijke mishandeling, zijn daders en slachtoffers van emotioneel misbruik zich er vaak niet eens van bewust dat dit misbruik plaatsvindt.

Emotioneel misbruik is, net als lichamelijk misbruik, schadelijk voor de persoon die het misbruik ondergaat.

Emotioneel misbruik kan de manier waarop we over onszelf denken veranderen en dat kan ons vreselijk ondermijnen. We kunnen onszelf de schuld geven, ons onzeker gaan voelen, onze eigen identiteit kwijtraken of ons volledig verlamd voelen. Vaak zie je in relatie tot narcisme dat slachtoffers nog harder hun best gaan doen om de narcist te plezieren, in de hoop dat het misbruik op zal houden.

Emotioneel misbruik kan plaatsvinden binnen verschillende relaties, bijvoorbeeld door narcistische ouders, andere familie- of gezinsleden, partners of “vrienden”. Vaak uit het emotioneel misbruik zich in schelden, schreeuwen, vernederen, manipuleren of chanteren. Daders van emotioneel misbruik projecteren vaak hun eigen tekortkomingen of onzekerheden op hun slachtoffers.

Stel jezelf de volgende vragen en ontdek of je slachtoffer bent van emotioneel misbruik door iemand in jouw omgeving. De vragen zijn onderverdeeld in verschillende gebieden:

Vernederen, bekritiseren, oordelen, degradatie:

  • Zet iemand je vaak voor op een negatieve manier voor schut in het bijzijn van anderen?
  • Plaagt iemand je op een vervelende manier of zijn ze vaak sarcastisch om je als persoon naar beneden te halen?
  • Als je aangeeft dat je bepaalde dingen niet leuk vind, antwoorden zij dan vaak met “het was maar een grapje” of “doe eens niet zo emotioneel”?
  • Haalt iemand waar je een relatie mee hebt vaak je mening naar beneden of zegt deze persoon dat je gevoelens “verkeerd” zijn?
  • Is er iemand die regelmatig je suggesties, gevoelens, bedenkingen of mening belachelijk maakt, niet serieus neemt of negeert?

Overheersing, schaamte en controle:

  • Heb je het gevoel dat iemand je vaak als een kind behandelt?
  • Is er iemand die je continu corrigeert omdat je gedrag “ongepast” zou zijn?
  • Heb je het gevoel dat je zelf geen kleine beslissingen mag nemen of dat je continu toestemming moet vragen?
  • Heb je geen controle over uw eigen uitgaven?
  • Behandelt iemand je alsof je altijd minder goed dan deze persoon bent?
  • Is er iemand waarvan je nooit gelijk krijgt?
  • Is er iemand die altijd je tekortkomingen aan de kaak stelt?
  • Kleineert iemand je prestaties, je plannen, je ambities of zelfs je persoon?
  • Geeft iemand je vaak neerbuigende, afwijzende, afkeurende of minachtende blikken, commentaren en gedragingen?

Beschuldigen en verwijten, onredelijke verwachtingen of eisen, ontkennen van eigen gedrag:

  • Word je beschuldigd van iets waarvan je weet dat het niet waar is?
  • Is deze persoon niet in staat om om zichzelf te lachen?
  • Is deze persoon zeer gevoelig tegen kritiek of commentaar over hen?
  • Heeft hij/zij moeite met het zeggen van sorry?
  • Heeft hij/zij vaak smoesjes voor eigen gedrag of legt de schuld bij anderen?
  • Word je wel eens uitgescholden icm kwetsende opmerkingen?
  • Krijg jij de schuld van zijn/haar problemen of verdriet?
  • Worden jouw grenzen continu met opzet overschreden en heeft hij/zij een gebrek aan respect richting jou en je wensen?

Emotionele afstand nemen, de “stiltebehandeling”, isoleren, verwaarlozing:

  • Wordt jou vaak oprechte aandacht of genegenheid onthouden?
  • Voldoet deze persoon niet aan jouw basisbehoeften van liefde en gebruikt hij/zij verwaarlozing en isolement als straf?
  • Maakt deze persoon van zichzelf vaak het slachtoffer in plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor zijn/haar daden en houding?
  • Heeft deze persoon niet in de gaten of kan het ze niet schelen hoe je je voelt?
  • Toont deze persoon geen empathie of oprechte interesse richting jou?

Veel mensen die in een relatie met een narcist zitten, weten vaak niet beter meer. Ze gaan ernaar leven om de narcist tevreden te houden. Hier komt vaak emotioneel misbruik bij kijken. Kon je op veel vragen hierboven bevestigend antwoorden, dan ben je vrijwel zeker slachtoffer van emotioneel misbruik. En dat is niet normaal en niet gezond voor jou als persoon!

Veel mensen verliezen hun eigen identiteit, vaak voordat ze doorhebben dat het te laat is. Het kan je je familie en vrienden kosten en alle energie uit je leeg zuigen. Emotioneel misbruik is zeker net zo erg als lichamelijk misbruik, misschien nog wel erger omdat de weg terug op mentaal vlak vaak een langdurig proces is.

Herstellen van emotioneel misbruik

Toch is het mogelijk te herstellen van emotioneel misbruik. Lindsay Gibson schreef een prachtig boek vol troost, inzichten en tips over emotioneel misbruik.

Je leert onder andere:

  • hoe het komt dat je je op verschillende momenten eenzaam of in de steek gelaten hebt gevoeld
  • waarom pogingen tot een goed gesprek tot niets uitliepen
  • tips over het aanleren van een nieuwe houding tegenover je ouders en je (evt) partner
  • helpt je om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt in je eigen relaties
Carolina

"Via NarcismeGids wil ik meehelpen om het stilzwijgen rondom narcisme te doorbreken. Dit doe ik door kennis en tips te verspreiden en ruimte te bieden voor het delen van ervaringen door (ex-)slachtoffers."

Click Here to Leave a Comment Below

Liza - mei 28, 2023

Ik lees jullie verhalen, maar mijn verhaal is veel anders dus ik weet niet of ik met een narsist te maken heb of heel iets anders. Mijn vriend en ik zijn al 14 jaar samen! In het begin was hij zo lief voor mij en kon alles van hem krijgen, na de jaren werd dit echt minder tot het moment dat ik niks meer kreeg zelfs niet op mij verjaardag! Hij vernederd mij continu! Eerst was is te dik dus ik naar de sportschool en nu ben ik niet sexy meer omdat ik op te vaak op de sportschool ben. Hij vertelde tegen mij dat hij op leeftijd is en dat alles niet meer zo goed werkt als vroege (ik praat over sex) Als we dan ergens ruzie over kregen werd ik tot op het bot vernederd dat zijn ex heel geil was en zei alles met hem deed en ik niks voor stelde en niks geils had. Ik moet om 5 uur uit bed dus ben s’avonds best moe en wilde dus om half 10 naar bed! Daar kon hij toch niet geil van worden. Ik vind leuke dingen doen in een relatie erg belangrijk! Hij wil alleen maar naar de kroeg om te drinken en al z’n aandacht aan andere geven! Elke keer gaat hij een stapje verder qua vrouwen betreft en als ik dan iets durf te zeggen ben ik een jaloers kutwijf. Ik kan niks goed doen, alles ligt aan mij zegt tie en het probleem is dat ik dat nu ook echt denk! Elke keer roept tie dat ik op moet dondere maar daarna doet tie weer poeslief! En als ik dan wil gaan zegt tie dat hij me helemaal af gaat maken bij de mensen waar ik mee om ga. Ik snap er niks meer van! Hij zegt tegen zijn vrienden dat ik alles kan krijgen, maar dat is niet zo. Hoop dat iemand mij kan helpen!

Reply
Soffie - april 16, 2022

Ik heb een relatie gehad met een man die zeker narcist is weet ik bijna zeker…. In het begin van de relatie heb ik foute gemaakt en hij ook hij was altijd bezig online met vrouwen stiekem, en met porno als ik je omdraaide ging hij al porno kijken en trekken…. We hebben zo veel meegemaakt en het is zo ik heb nu sins twee en half jaar me eigen huisje hij kocht niet bij mij wonen. Want er zat een instantie tussen dat wist hij goed hij woonde ergens anders en werd eruit gezet, daar toen kwam die bij mij ik liet hem slapen en van een nacht werd het steeds meer en hij ging ook niet weg uit zicht zelf terwijl hij wist dat ik problemen erdoor kon krijgen…. De relatie moest dus stiekem toen maar hij was dus zwerver en had geen onder maleet ik zei ga je dingen regelen ga uit kering aan vragen ga naar opvanghuis alles beleeft ik steeds weer zeggen en nu is het zo dat hij nog steeds nergens zit en mij bespeelt elke keer praat steeds op me in ik heb geen eten kun je me niet helpen je laat nog geen hond op straat staan zo praat hij maar ik kan het niet meer trek het niet meer

Reply
Greetje - oktober 9, 2021

Hallo ik ben Greetje.
Ik ken deze man nu zo,n maand of acht. Als ik blijf slapen wil hij voortdurend sex. Laatst was ik erg moe en ging vroeg naar bed. Meneer wilde nog tv kijken. Toen hij later naar boven kwam en in bed lag begon hij vreemde harde kuch geluiden te maken. En was ik meteen klaar wakker. Ik wilde er geen aandacht aan geven wilde alleen maar slapen. Toen de geluiden steeds harder werden heb ik toch gevraagd wat er aan scheelde. Ik kreeg het verwijt dat ik hem s,middags (dan gaat hij rusten, meneer vertoond raar slaapgedrag.Omdat hij s,nachts niet slaapt) niet wakker had mogen maken. Ik voelde mij meteen schuldig. Ik had hem aandacht moeten geven. En dit is niet de eerste keer dat dit gebeurd. Er zijn nog meerdere aanwijzingen. Bv door mij af en toe als een kind te behandelen. Dan zegt hij bv goed zo Greetje. Daar heb ik iets over gezegd. Maar daar kreeg ik geen antwoord op. Ook bv als hij een sarcastische opmerking geeft wordt dit afgedaan als ik maak maar een grapje. Hij heeft ook legio andere vriendinnen. Dan zegt hij dat dit alleen maar vriendschappen zijn en dat ik me daar niet druk over moet maken. Hij praat er met iets te veel over met steeds dezelfde verhaallijn. Volgens mij omdat hij bang is de controle te verliezen en dat ik hem door krijg. Af en toe denk ik dat ik de relatie moet beëindigen maar mijn gevoelens voor hem zijn nog te sterk. Zelfs op afstand voelt het of hij controle over mij heeft. We zijn al eens drie weken uit elkaar geweest. Dan zegt hij eerst dat is dan maar zo. Vervolgens spreekt hij dan af met andere vriendinnen. Na een week of drie mailt hij mij wanneer ik weer kom alsof er niets aan de hand is en dat hij af kan spreken met wie hij wil.
Ik heb al eens overwogen om de relatie te verbreken maar mijn gevoelens voor hem nemen nog de overhand. Ik hou oprecht van hem. Maar hij heeft nog niet een keer gezegd dat hij van me houdt. Ook wordt er niet echt geknuffeld. Eenmaal in bed verwacht meneer dat ik mijn best moet doen. Als ik niet aan de verwachtingen voldoet kan ik het schudden. (zie bovenstaand).
Ik ben blij dat ik het op deze manier kan vertellen. Wat te doen in dit geval?

Reply
  • Wegwezen - juli 1, 2021

    Ik ben er nu een jaar vanaf. Meneer wilde bepalen wat ik met mijn spaargeld ging doen. En ik weet niet of hij echt een narcist is of dat hij volledig gehersenspoeld wordt door zijn vader. Altijd slecht over mensen praten, rare opmerkingen over uiterlijk. Nu maakt me dat niet zoveel uit. Het ging mis toen ex en ik een huis wilden kopen. Ik mocht niet meer spaargeld inleggen als hem. wilde een hoge hypotheek en als ik dit maandelijks niet kon betalen kon ik mijn spaargeld zo gebruiken. Als er maar niet beschreven werd dat ik meer in had gelegd. Toen ik zei dat ik dat niet ging doen, kon ik het wel in een appartement steken die hij verhuurde dan kon hij zijn hypotheek aflossen en kreeg ik de helft van de huur. Toen ik dit niet wilde werd hij boos.
    We kwamen er niet uit. Ook op vader super boos geweest. We wilden naar een woning kijken en zouden dit op een zaterdag doen. Vaders had alweer gebeld zonder dat iemand het wist en had een afspraak gemaakt voor een andere dag. Ik kon niet want ik moest werken. Ze zouden wel met z’n tweeën kijken. Ik vond het niet normaal want zoiets doe je met elkaar als stel. Gevraagd of hij met zijn vader ging samenwonen. Ik was super boos maar niemand van zijn kant snapte waarom was toch allemaal goed bedoelt? En ik snapte niet dat we er snel bij moesten zijn. Ik heb zo lang twijfelt dat het aan mij lag, maar kom er steeds beter uit en ben er van overtuigd dat ik een goede keuze heb gemaakt. En dit is m’n verhaal ik een hele korte samenvatting..

    Reply
    Anoniem - april 27, 2021

    Mijn vriendin pest me door en door

    Reply
    Pieter - februari 11, 2021

    Hallo ik ben pieter 35 jaar oud.

    Ik zit al 14 jaar in een relatie met mijn vrouw en inmiddels zoals me naam al zegt 5 lieve kinderen. Ik heb heel veel moeite met de houding en het gedrag van mijn vrouw. Ik heb mezelf verdiept in de negatieve patronen die er voor problemen zorgen in onze relatie. Onze kinderen zijn helaas uithuis geplaatst door de toenemende toxische relatie waar ik in verkeer. Ik heb jaren lang naar mijn mening zo erg me best gedaan om ervoor me gezin te zijn. Alles alles wat ik deed was nooit goed genoeg. Ik bleef maar doorgaan en zag niet dat ik totaal geen meer liefde kreeg geen waardering voor wat ik allemaal deed, altijd kreeg ik te horen dat ik niets deed ik geen gevoel had ik er niet was voor haar of de kinderen. Dit is nog maar het begin. Want als ik aangaf dat ik het niet eerlijk vind wat ze zij was het mijn gedrag en houding. Als ik vroeg wat maakt kan ik doen zodat je me wel liefde geeft of zie staan etc.

    Dit werd mij ook niet in dank afgenomen en het was nooit het juiste moment om te praten erover dus ik stil zwijgend weer verder met alles. Na een tijdje een niet over te zijn begonnen ik weer vragen, en mijn gedrag kreeg de schuld.

    Mijn dagen waren als volgt 5 uur me bed uit eten drinken maken voor de kinderen de kleren zoeken door het hele huis desnoods nog in de droger doen zodat de kinderen kleren en eten hadden. Als ik dan naar mijn werk ging belde me vrouw op en waar ligt dit en waar ligt dat en heb je al alles gemaakt waarop ik antwoordde waar alles lag. Werd vaak gebeld op me werk met vragen waar wat was en waar ik was en wat ik aan eten ging halen. Dus zodoende veel baantjes kwijtgeraakt. Maar dat terzijde als ik uit mijn werk kwam kreeg ik een telefoontje van mijn vrouw die vervolgens alleen maar op de kinderen liep te vloeken en te tieren en benoemde meer maals dat ze er helemaal klaar mee was want ze luisterde niet en het hoefde voor haar allemaal niet meer. 

    Dus ik opgefokt geïrriteerd al naar huis. Thuis aangekomen de kinderen die om me nek vliegen papa papa je bent erweer en mijn vrouw gelijk heb je al boodschappen gedaan en ik antwoordde met nee dat ga ik zo halen even rustig thuis komen en dan loop ik.

    Soms reageerde ze niet en soms heel boos geërgerd met dat de kinderen weer te laat naar bed gaan en ze er morgen weer vroeg uit moesten. Andere keren was het dat ik het gelijk met haar aan de stok kreeg en de kinderen er heel onrustig van. Werden en ik geïrriteerd raakte en dan erop af gestuurd werd door mijn vrouw om de kinderen in bedwang te krijgen. Helaas heb ik hier in ook soms wel eens een tik uitgedeeld. ( Wat later bij de hulpverlening tegen me gebruikt eerst, wetende dat zij het ook deed) dan ging ik eten halen maken kinderen naar bed doen. En dan kon ik ook even rustig zitten rond 10 in de avond. En dan was het huis nog 1 grote puinhoop en onhygiënisch en onveilig voor de kinderen en als ik me bed inging kreeg ik de volgende laag over me heen dus ik opruimen laat me bed in verslapen. Baan kwijt.

    Nu na jaren zo te hebben geleefd ben ik er achter dat mijn vrouw misschien vanuit haar jeugd een trauma opgelopen heeft door misbruik mishandeling emotionele verwaarlozing en een hele nare tijd heeft gehad. Toen ik me daar meer in ben gaan verdiepen om meer emotionele steun te bieden en haar misschien kunnen laten inzien dat ze hulp nodig kon hebben. Nou dat is iets wat in nooit had moeten doen en kreeg een paar dagen alles naar me hoofd geschreeuwd dat mijn gedrag en houding het probleem was. Ik ben gaan twijfelen en wederom door gegaan.

    Nu is ze 3 jaar geleden naar de noodopvang gegaan omdat ik gevaarlijk zou zijn en ze in een levensbedreigende situatie zat( ik had die avond ervoor benoemd dat ik ze weg zou halen als ze niet iets in huis ging doen en aan haar gedrag zou gaan werken) die vrijdag thuis te zijn gekomen was het leeg stil een puin hoop en kreeg een anoniem tel dat ze mijn vrouw en kinderen veilig hadden opgevangen. Ik dacht er is iets ergs gebeurt vragen aan die man waar is ze kan ik naar der toe en hij zei glashard nee meneer u weet waarom.

    Die dag storten mijn leven finaal in heb dat hele  weekend zitten worstelen met emoties en gedachten.

    Die maandag erop was er een over leg van veilig thuis en vroeg mijn vrouw hoe ze dat in godsnaam kon doen. Er kwam toen hulp in huis vanuit stichting wende die man zei na 2 gesprekken met mijn vrouw en ik dat het huishouden en relatie problemen. Aangepakt moesten worden. Nu bijna 3 jaar later is het huishouden nog steeds niet op orde en de relatie problemen er nog steeds. De jongste 2 zijn sinds 3 weken nu uithuis en hebben de eerste lockdown een half jaar bij opa en oma gewoond

    Mijn vrouw is er heilig van overtuigd dat mijn gedrag het probleem van alles is. Waardoor ze niet over haar emoties praat nooit haar spijt betuigt niet dankbaar is naar mijn ouders die al 3 jaar voor ze zorgen. Ze vat alles zo persoonlijk op kritiek durf ik niet meer te geven alles wat ik graag van haar wil krijg ik niet ze neemt geen verantwoordelijkheid voor haar dingen toont geen initiatief en blijft alles bij mij neerleggen.

    Ik hou zo veel van haar maar het lukt me niet om tot haar door te dringen want ze hoeft geen therapie ze heeft nergens last van.

    Voor mij voelt het zo onrealistisch en heb zo’n ander beeld van de hele situatie. Waardoor ik blijf hopen op verandering en dat ze er iets mee gaat doen. 

    Hoop dat iemand me advies kan geven 

    Ik ben radeloos 

    En wil samen met haar voor de kinderen zorgen maar ik ga er onderdoor.

    Sorry voor lange bericht 

    Reply
      Willem - mei 25, 2021

      Hallo Pieter,
      Ik herken mijzelf in jou verhaal,
      Van begin tot eind, ook ik knokte voor mijn gezin nooit was iets goed. Ook ik dacht aan een trauma bij haar omdat ze zo afstandelijk was. Ook ik was verliefd op dat meisje wat ik had leren kennen. Zij was gewoon na ons trouwen niet meer hetzelfde ondanks toch twee kinderen.
      Maar liefde was er gewoon niet. Alles maakte ze door haar gedrag stuk, mijn vrienden, familie, mijn club.
      Ik werkte alleen maar om haar te plezieren.
      Het ergste vond ik altijd als ik een bloemetje meenam, dan was het niet o wat leuk maar o wil je weer wat. Als ze jarig was en ik een kadootje had gekocht werd het terzijde gelegd. Met ja straks.
      Pieter ik realiseer mij nu dat ik echt alleen ben, hoe moeilijk het is om haar uit mijn systeem te halen ondanks de vele psychologen. Zelfs nu zij er niet meer is beheerst ze mijn leven nog. Ik weet achteraf. Had ik dit of had ik dat. Ze wist toch dat ik niet weg zou gaan, kinderen.
      Ik vraag mijzelf nu af had ik toch niet sterker moeten zijn dan haar en gewoon weg moeten gaan.
      Want als een psychologe wel eens vroeg schrijf eens op wanneer je gelukkig was. Dan kwam ik met een papiertje met feitelijk mijn jeugd ervaringen. Vakantie met mijn ouders, leger, Australie waar ik 6 jaar gewoond heb.
      Pieter het is moeilijk om de stekker eruit te trekken. Ik ga niet zeggen dat moet je doen. Maar weet wel dat de liefde die je had voor het meisje dat je leerde kennen er niet meer is.
      Vind het fijn dat je als man dit vertelt, maar het ligt niet aan ONS. Wij zijn het slachtoffer, niet zij. Ook al doet ze dat voorkomen. Mensen zullen haar altijd geloven en jou als de boeman neerzetten om dat zij de narcist een pathalogische leugenaar is.

      Pieter het gaat je goed. En ik kan alleen maar zeggen denk ook eens aan jezelf.

      Ik zelf ben nu 69 jaar en ben alleen geen vrienden ofzo.
      Probeer het wel maar dan sluit mijn poortdeur weer als mensen te dichtbij komen. Gewoon nog bang dat als ik hun vriendschap accepteer, zij het weer stuk maakt ondanks dat ze dood is.

      Groetjes en sterkte Willem

      Reply
      Ken - februari 16, 2022

      Beste.mjn naam is ken. Wat jij meemaakt lijkt helemaal op mijn leven. Een narciste vrouw. Heeft nooit iets gedaan. Schuift altijd alles op een ander. Uiteindelijk ben jij de leugenaar in iedereen hun ogen want ze heeft een laster campagne gehouden. En zij doet niks fout. Sorry. Ik krijg de tranen in men ogen want alles komt weer naar boven met jou tekst te lezen. Weet je. Narcisten komen naar gevoelige mensen. Ze zuigen je tot je laatste energie leeg. Als je meer wil praten. En hulp. Wil ik altijd contact gegevens door sturen. Ja. Ik heb me voorgenomen mensen te helpen omdat ik weet hoe het is als de slechte gezien te worden. En je helemaal niet verkeerd of fout bent. Ik wens je ook veel sterkte. En MSs tot later. Groetjes ken

      Reply
      Maya - juli 6, 2024

      Een manipulatieve narcistisch vrouw, die de juiste man vond, één die te goedig is…

      Ik heb hier de verhalen allemaal beetje doorgelezen en zie dat de mannen er het slechts uitkomen..

      Ikzelf heb een relatie van 30 jaar met een narcistisch man gehad. We zijn niet getrouwd want dat wilde hij niet, later besefte ik waarom, zodat bij een scheiding ik niets kon eisen. In het begin is het wat verborgen en snap je het gedrag niet. Jaloezie afgunst sarcasme. En dat wordt met de jaren erger. Het gaat uiteindelijk wennen en denk je, laat maar hij is nu eenmaal zo. Maar het werd erger en erger, emotionele en fysieke mishandeling. Ik ben zelf iemand die het kaas niet van mijn brood laat eten, dus het was vaak fysieke als mentale oorlog. Elke vakantie was een crime. Het allerergste vond ik het voor mijn zoon die er tussen leefde die ik zo graag een mooie tijd tussen zijn ouders gunde.. Narcisten zetten ook hun kinderen tegen je op en dat heeft hij gedaan. Iets daarover zeggen heeft geen enkele zin, want het is niet de narcist maar de ander zijn schuld…Omdat ik financieel niet geheel zelfstandig was, ben ik lang gebleven.
      Tot ik een uitweg vond.
      Na 30 jaar abandon the ship, heb ik ons huis in 1 dag verlaten. Ja ons huis ik was mede-eigenaar..
      Ik ben gewoon weggelopen, tas met wat kleding paspoort en weg, opweg naar vrijheid, vrede, harmonie en veiligheid…
      Ik heb letterlijk alles achtergelaten…liever alles kwijt en in vrede en veiligheid leven, dan samen en ongelukkig zijn..Het deed mij beseffen dat ik minimalistisch ben, mij niet interesseer voor luxe duur huis en auto, niets belangrijker is dan liefde.
      Ik hield al heel lang niet meer van hem, want hij heeft onze liefde doodgemaakt.
      Ik heb 2 jaar op een kamer gewoond, tot ik een geweldig huisje en baan vond, zonder een cent van mijn ex.
      Stond ik op eigen benen, er gaat niets boven zelfstandigheid…
      De dag dat ik hem verliet voelde ik mij veilig en gelukkig…
      Het is inmiddels 12 jaar geleden.
      Hij contact mij nog regelmatig en zeg dan hoeveel hij van mij houdt en ik zijn grote liefde ben, we kennen het, het narcisme, ik heb medelijden met hem..

      Met mij gaat het goed heb een geweldige maisonnette in heerlijk dorp..hoop toch nog op een echte liefde in mijn leven. Maar liefde overkomt je…

      Tegen de mannen hier wil ik zeggen ga ervoor, laat los en maak nog iets van je leven want geluk heb je in eigen hand…
      Geluk vind je niet bij een ander, geluk zit in jezelf, in tevredenheid, dankbaarheid voor wat je zelf presteert en bereikt…

      Maya

      Reply
    Puck - februari 3, 2021

    Ik heb nu een relatie met iemand die narcistische trekken heeft. Vaak ben ik zowel fysiek als mentaal mishandeld en kon ik om financiële redenen niet weg. Ik heb nu bijna mijn financiële doel bereikt zodat ik (financieel) volledig onafhankelijk ben. Dit jaar wordt mijn jaar en kan ik eindelijk een dikke streep onder een tiran en zijn rot streken zetten. De weg naar herstel is begonnen en eindelijk kan ik mijn opgekropte woede los gaan laten.

    Reply
    Mariëtte Meisters - januari 27, 2021

    Er staat ergens “Emotioneel misbruik is zeker net zo erg als lichamelijk misbruik, misschien nog wel erger omdat de weg terug op mentaal vlak vaak een langdurig proces is.”

    Dat vind ik nou jammer, Jammer dat er vergeleken gaat worden, dat het een misschien erger zou zijn dan het ander. Een combinatie van die twee komt erg vaak voor en zou dat dan nog moeilijker zijn? Het is gewoon allemaal moeilijk, er valt veel helingswerk te doen wil je hier gezond uitkomen. Stop alstublieft met het een erger vinden dan het ander, daar doen wij elkaar geen plezier mee. Elkaar erkennen en respecteren en vooral wensen dat er goede hulp is voor degenen die dit nodig hebben. Want één ding is zeker, we hebben elkaar nodig.

    Reply
      Willem - mei 25, 2021

      Mariëtte, je hebt helemaal gelijk maar probeer is anderen te vinden. Sorry ik heb in mijn tijd echt heel vaak geprobeert hulp te zoeken bij gelijken. Via hulpverlening of psycholoog. Naar de huisarts durfde ik niet, bang ja bang dat zij erachter kon komen op de computer dingen opzoeken ging ook niet want o als achter dat ding zat. S’nachts dan nou nee ze hoorde alles.
      Ja ik heb er echt alles aan gedaan zelfs lid worden van een kerk nou dan gaan ze vragen totdat je erover begint en dan draaien ze zich om.
      Weet je ik wou dat ik iemand vond die zij ga weg daar, ga weg daar. Maar die vond ik niet.
      Ik heb 5 zelfmoordpogingen gedaan. En dan zeggen ze weer o daar heb je er weer één ja hoor. Gedaan. Maar waarom is het niet gelukt dan.
      Ok ik stop nu.

      Maar er komt nu gelukkig meer aandacht voor en toch moet je goed zoeken. Er ligt bij de huisarts nog steeds geen folder.

      Groetjes Willem

      Reply
    Rob - september 7, 2020

    vervolg; Mijn verhaal is natuurlijk veel uitgebreider dan hier even op te schrijven is, waar ik erg veel moeite heb gehad en nog heb is het ontkennen, omdraaien, verdraaien van mijn gevoelens als ik die uitte. Ik heb in die tijd vaak het gevoel gehad van wanhoop omdat het voor mij heeft gevoeld alsof ik als persoon ontkent werd. Als ik dit aan haar probeerde uit te leggen; ‘ach nee joh dat is helemaal niet zo’ …steeds weer die deken van ontkenning. ik ben geen perfect mens, bepaald geen watje en sta doorgaans m’n mannetje wel en toch is dit zo onder m’n huid gaan zitten dat ik het er met momenten nog steeds erg moeilijk mee kan hebben. Dit verdien ik niet.

    Reply
      Kitty - november 29, 2020

      Zo herkenbaar en ja dat is het allerergste; dat je hele “zijn” ontkent wordt, niet gezien of express genegeerd wordt.
      Zodra je uit de energie van dit soort “entiteiten” bent, en voornamelijk en veel tijd in jezelf investeert en je je continue bewust bent dat allemaal niet waar is wat er gezegd is, kun je je eigen kern weer omarmen. Want dat is je kracht, weten dat je je grenzen moet beschermen en telkens weer tegen jezelf praten dat je sterk bent ( zo sterk dat je die hel hebt overleefd) en dat je vanaf nu elk moment kiest voor je eigen goede gevoel. En ja, dat is zoiets als elke dag een marathon lopen, uiteindelijk gaat je energie weer stromen. Sterkte♡

      Reply
    rob - september 7, 2020

    Ook als man kan je beschadigd worden in een relatie met een vrouw die voor de buitenwereld zich altijd voordoet als de liefheid zelfde. Het kost me nog veel moeite om dingen voor mezelf duidelijk te krijgen en er zijn vrijwel geen mensen waar erover kan praten omdat ik me onbegrepen voel. Vooral het dubbelspel en steeds omdraaien van gebeurtenissen het ‘gespeelde’ verward me, kleine voorbeelden; als we met zn tween waren kon ze dagenlang n stugge humeurige houding volhouden, ik probeerde dan extra lief te zijn “want ze zit ergens mee of zo” ernaar vragen ga steevast antwoorden als ‘nee hoor niks aan de hand’ op zeker moment ging mijn humeur daar onder lijden, en als ik dat dat liet blijken kwamen haar reacties steevast als de kinderen in de buurt waren. Doorspekt met superlatieven als ‘jij altijd’ en dat ik het allemaal verkeerd zag. Het voelde voor mij als ten onterechte directe aanvallen, als ik op zo’n moment reageerde ging ze gewoon de kamer uit zonder het gesprek aan te gaan. het toneelspel was op gegeven momenten zo bizar; dan ging ze onder aan de trap staan om te vragen of ze naar boven mocht. Dit gebeurde alleen waar de kinderen bij waren. Ik hou ervan om voor n groepje mensen gezelligheid te creeen, koken enz. Dan deed ze in de groep reuze gezellig met veel lol, aan de voorbereiding of ‘bediening’ deed ze amper mee (wat ik ook niet erg vond) maar als iedereen dan weg was, kreeg ik dan de opmerking ‘voor mij had het niet gehoeven”. Met verjaardagen als we op bezoek gingen kon ik er gif opnemen dat, als ik het naar mn zin had, ze naar huis wilde. Iets leuks doen op vakantie; als ik liet merken iets leuk te vinden..enfin je begrijpt het wel. Tegelijkertijd, en dat maakte de verwarring kompleet voor me, zei ze veelvuldig ‘ik vind nooit meer zo’n leuke man als jij, wij worden samen oud enz. ondertussen bleek ze vreemd te gaan en voelt het of ze me ingeruild heeft, we waren 31 jaar samen. We zijn nu 3.5 jaar uit elkaar, de eerste tijd deed ze poeslief en heel schappelijk om alles te regelen, sprak lovende woorden (ik zou je zou weer als vader voor mn kinderen kiezen) maar tegen anderen bleek ze met nare verhalen over mij karaktermoord te plegen. De situatie is nu dat niemand uit onze oude vrienden en familiekring nog contact met me heeft, als deze mensen zouden weten hoe ze achter hun rug over sprak….en ze vooral hatelijk en verwijtend tegen me begon te doen.Het maakte me zo van slag dat ik besloten heb alle contact met haar te mijden. Ik zal nooit de triomf in haar ogen nooit vergeten toen ik mijn pijn en verdriet en boosheid liet zien op het moment dat ik haar betrapte op het vreemdgaan….verdriet en boosheid wisselen zich sindsdien af bij me, al word het langzaam minder……

    Reply
      Harold B - november 26, 2020

      Zo herkenbaar dit en toch hou ik nog v haar ben helemaal vernietigd hoe kan ik nou nog v haar houden
      Ik durf voorlopig niet eens te denken aan een nieuwe relatie ben er gewoon bang voor en zij ging gewoon verder met de man waar ze al 7 maanden wat mee heefd,van de een op de andere dag zij ze kijk dit is mijn nieuwe vriend en t leek wel of ze altyd al met hem was geen uitleg niks daar kon ik t mee doen ik kan wel een boek schrijven? Als iemand wil praten aub mail mij niemand wil mij snappen ik hoop een lotgenoot wel thanx

      Reply
        Rico - januari 18, 2021

        Hey Harold,

        Ik voel met je mee. Het is onbegrijpelijk dat vrouwen vaak zo makkelijk overal mee weg komen en wij als mannen ons niet zo moeten aanstellen. Onze identiteit komt vaak in gevaar en wanneer je dan daardoor raar gaat handelen ben jij ook nog eens de idioot. Je kan me altijd een bericht achter laten als je wilt. Hoop echt dat je hier sterk uitgroeit en misschien een bezoekje bij een psycholoog kan mogelijk ook wat verlichting brengen.

        Reply
        Anoniem - april 21, 2022

        Vele narcisten gaan zo weer door met de volgende relatie omdat ze geen gevoel hebben!Ze beginnen vervolgens weer van voor af aan in een nieuwe relatie.Terwijl de de ander jaren met zich zelf in de knoop ligt of mega ellende heeft .Geen empathie geen echte liefde want het gaat om het adoreren!En om het plaatje naar de buitenwereld bijvoorbeeld!Ze gebruiken een ander om de persoonlijkheden ed!Of ze hebben een relatie met iemand waar bijvoorbeeld tegen op word gekeken of die veel aandacht krijgt ed!Allemaal dingen om mee te kunnen varen dus jij hebt hele mooi eigenschappen!Vaak zoeken ze mensen die lief en gevoelig zijn omdat ze ook dat zelf niet zijn!Zorgzaam zijn omdat een narcist daar gebruik van maakt!Lieve gevoelige zorgzame mensen die ze vervolgens afzeiken en kleineren puur omdat je iets hebt wat zij niet hebben en dat is een prachtig hart waar velen van houden!Heel vaak met die hooggevoelig zijn krijgen te maken met dit soort narcisme!Zeer pijnlijk en een zwaar gevecht voor mega antennes in de toekomst om je zelf te beschermen en liefde te gunnen!En jaren dan je eigen leven is oké want een narcist zal nooit veranderen die gaan van de ene naar de andere!En soms gaat het heel snel over omdat ze dan meteen schopje onder hun hol krijgen en soms duurt het wat langer helaas !Maar hou van jezelf pak een beetje van dat narcisme hou nog meer van jezelf geef jezelf wat aandacht en geluk!Want blijkbaar ben jij een mooi persoon anders had een narcist geen relatie met jou gehadSterk blijven en succes met mega trots op jezelf zijn

        Reply
      K Bont - november 29, 2020

      Exact hetzelfde, zo herkenbaar.

      Reply
      Willem - mei 25, 2021

      Hoi Rob
      Ook weer heel herkenbaar, ik vind het fijn dat ik deze site gevonden heb, gewoon om te zeggen ik ben als man niet alleen.
      Ik heb al aardig wat reakties geschreven gewoon ja gewoon.
      Het laatste wat jij schreef heeft ze bij mij ook gedaan ik zag het ook 1 maal. Met haar collega.
      Haar antwoord was we zaten gewoon te praten. Dit is de eerste keer dat ik erover praat.
      Het was laat voor dat ze naar bed ging alleen zij ze nog je verbeeld het je maar. Ik lag in de huiskamer op een ziekenhuis bed na een motorongeluk.
      Ja we waren getrouwd en toen nog geen kinderen.

      Waarom toen niet, waarom toen niet. Waar hield ik mij aan vast.

      Groetjes Willem

      Reply
    Carla - juli 27, 2020

    Mijn naam is Carla. Ik ben 14 jaar met een man geweest en waren 10 jaar getrouwd. Hij komt uit een criminele familie en wilde daar zo graag afstand van doen.
    Ik toen 48 haar hij 46 jaar, ik vind hem vreselijk zielig zoals hij dingen vertelde. Een mooie man om te zien, een artiest en straalde op het podium. Super bekend in het buitenland, fans die hem adopteerden. Ook met mij in de kop de jaren, veel was er kapot gemaakt door zijn familie zei hij. Niet alleen tegen mij maar ook tegen de fan’s onze vrienden bekenden. Mijn familie geloofde hem blind. Na verloop van jaren begon ik nu wetend terug getrokken houding aan te nemen. Niet meer de giechel Bekkie die ik was. Van sterk in de schoenen staan naar een onzeker vogeltje. Erg heel erg ziek geweest, hij was nog zieker dan ik op zijn manier. Hij zou alleen over blijven, ik vechten voor mijn leven tot 3 x toe. Hij overal vertellen ze gaat dood, huilend en mensen hadden zo medelijden met hem. Ze vroegen dan ook eerst naar hem dan naar mij. Mijn gesprekken over nemen, ze is zo onzeker zei hij dan ik vertel het wel. Zelfs op het podium zei hij ze heeft mij uit de goot geholpen, ik ben trots op haar en hou zielsveel van mijn meisje. Ik laat haar nooit meer gaan. Natuurlijk applaus voor hem. Ik schaamde mij wilde niet dat mensen mij zouden aankijken. Ik zou hem op handen moeten dragen zeggen de mensen dan, hij is je prins op het witte paard. In de auto terug naar huis, was ik goed genoeg, waarom doe jij zo raar als ik jou de hemel in prijs. Ik kon niets zeggen, Ga toch op dieet je ziet er niet uit, ik zat 3 jaar aan de prednison kon er echt niet aan doen, tijdens de optredens zei hij dan ook. Ze is zo dik maar dat komt door de medicijnen, geeft niets hoor ik hou van haar zoals ze is. Ach te veel om op te noemen, uiteindelijk zeggen mijn dochters vorig jaar dat er iets niet klopt, al eerder hebben ze mij gewaarschuwd maar ik zag het niet tot vorig jaar. Ik heb de stap genomen om te scheiden. Wat er daarna gebeurde is onbeschrijfelijk, schulden , oplichten , stelen,liegen en bedriegen. Mij in dit gele verhaal mij de schuld geven, iedereen geloofd hem met uitzondering van 4 vrienden en mijn familie. Het is een regel rechte ramp voor mij en mijn gezin. Onbeschrijfelijk hoe een mens iemand 14 jaar voor de gek kan houden, je totaal leeg plukt financieel en geestelijk leeg zuigt. Wat kun je hier in vresdesnaam tegen doen. Aangiftes gedaan maar overal zijn twijfels, hij kan op commando huilen, Lachen in zijn broek plassen, zichzelf mishandelen. Nu blijft hij mij stalken. Ik ga nergens op in , ik ben met gezin en al gevlucht naar Spanje en hij is in Nederland. Het houd niet op en de politie in Nederland mag en kan niets doen aub wie geeft mij raad.

    Reply
    Stampertje - juli 17, 2020

    Ik ben 7 jaar samen geweest met een verborgen narcist, het Florence Nightingale type.
    Ja die bestaat… de meest gevaarlijke soort narcist.
    Stapelgek was ik op die man en ik ben er uiteindelijk ook stapelgek van geworden. Ik herken heel van de hierboven omschreven kenmerken van de narcist ook in mezelf. Maar dat gebeurt vaak na zoveel jaar samen: of je breekt finaal af, of je begint terug te vechten in de hoop dat die fantastische man ooit voor altijd zal blijven ipv dat hij voor 70% van de tijd in die afschuwelijk klootzak verandert. En dat gevecht, die oorlog ga je nooit winnen.

    Wat ik wil zeggen is: niet alle narcisten hebben bovenstaande kenmerken en slachtoffers die een lange relatie met ze hebben gehad zullen zichzelf ook in heel veel kenmerken herkennen.
    Dat is de overlevingsmodus waarin je terecht bent gekomen.

    En dat betekent dus niet, dat jij er ook een bent….

    Reply
      David - september 22, 2020

      Wow! Ik heb precies hetzelfde. Ik was dit aan het lezen nav de dochter (9 jaar) van mijn vriendin waarbij ik uit wil sluiten wat haar gedrag bepaalt, maar toen ik het las, schaamde ik mij haast voor de herkenbare dingen in mijzelf. Maar nog meer herken ik in het gedrag van mijn vader en mijn ex vriendin met wie ik een bijna 10 jaar slopende relatie had. Na het lezen ben ik er vrijwel zeker van dat ik als kind door mijn vader emotionele schade heb opgelopen (zeer dominante man, duld geen tegenspraak, ik deed weinig goed en hij heeft altijd gelijk, zeker tegen mij) maar ook zeker door mijn vriendin; Kleineren van mij bij vrienden, geen respect hebben voor mijn mening, luxe en mooi voor de dag komen, geen empathie, ‘het was maar een grapje’ hoorde ik ook dagelijks. Aan het einde van de relatie sliep ik ook op een kinderbed in een aparte kamer. Mevrouw ging uiteraard vreemd.
      Tijdens het lezen van de informatie, kwamen er continu oude herinneringen naar boven die eigenlijk nu pas weerklank vinden. Gelukkig geen enkele herinnering of eigenschap aan mijn huidige relatie. Helaas moet ik wel constateren dat ik bij de kleine met een mogelijke narcist in spé te maken heb. Gelukkig is dit nog niet te laat.

      Reply
      cj - september 24, 2020

      hi stampertje,
      ik ben blij dat ik dit lees, ik schrok ook van de kenmerken en dacht mezelf in wat punten te herkennen. zelf 12 jaar met een narcist geweest, natuurlijk ga je dat spiegelen, blij dat je het bevestigd, stelt me gerust.

      Reply
      Moedervan4 - oktober 9, 2020

      Ook ik herken het gedrag van mijn partner in de meeste punten hierboven beschreven. Wij zijn intussen al 15 jaar getrouwd. Ik vind het ook echt heel erg gerusstellend dat anderen verklaren dat je dat gedrag gaat spiegelen en dat dat normaal is. Ik HAAT namelijk de persoon die ik geworden ben en ik wil het niet meer. Ik wil me zo niet meer voelen. Ik heb ook al heel vaak de stap willen nemen om weg te gaan, maar dan komt hij steeds terug met verontschuldigingen. Elke keer weer aanvaard ik zijn excuses en hoop ik dat er iets gaat veranderen, maar dat gebeurt niet. Het ergste is niet dat ik er aan kapot ga, maar dat de kinderen eronder lijden. Zelf had ik erg liefdevolle ouders en om te zien hoe mijn kinderen slachtoffer zijn van het gedrag van hun vader. En ik schaam mij om het te zeggen, maar ook ik heb bepaalde dingen overgenomen tegenover de kinderen. Ook de kinderen nemen bepaald gedrag over tegenover elkaar. Ik durf de definitieve stap echt niet te zetten. Één ding weet ik wel heel zeker, ik wil dit niet meer, ik wil dit echt niet meer en zeker niet voor de kinderen. Ik wil eruit voor het te laat is.

      Reply
      Lotte Vermoesen - januari 4, 2021

      Bedankt om te zeggen dat je je, na zo een relatie, ook zo kunt herkennen in sommige kenmerken. Op den duur weet je niet meer wat je moet doen en weet je met jezelf geen blijf meer… Je zoekt manieren om jezelf te beschermen tegen de pijn die er altijd is.

      Reply
    Anoniem - juni 28, 2020

    Heb alles goed doorgenomen. Op slechts 2 Vragen nee kunnen beantwoorden.Ik wist dat deze Relatie géén gelijkwaardige Relatie was. 3 Weken geleden knoop doorgehakt. Hield oprecht n deze Man, maar ontving totaal géén Liefde terug. Als ik kritiek had op hem moest ik weg of kreeg paar dagen lang de Stiltebehandeling. Wou nooit inzien dat hij écht Narcist is maar helaas……….

    Reply
      MK - september 2, 2020

      komt me bekent voor !

      Reply
    Anoniempje - juni 10, 2020

    Een relatie van 2 jaar achter de rug.
    Wat ben ik geestelijk kapot gemaakt door deze jongen.
    Letterlijk alles voor hem gedaan echt alles .
    Altijd kreeg ik te horen dat ik harder moest zijn en dat natuurlijk alles aan mij lag en niet aan hem . Nooit had hij wat gedaan of deedt hij iets verkeerds. Je moet uiteraard ook nooit geen kritiek hebben.
    2 jaar Ben ik aan het lijntje gehouden betreft mijn kinderwens telkens kreeg ik wel te horen dat ik eerst dingen moest doen maar puntje bij paaltje bleek hij geen kids meer te willen hij had er al 3 van 2 verschillende vrouwen.
    Altijd was hij zo hard voor mij echt genadeloos .
    Nu is de relatie inmiddels uit en laat hij mij met een huis achter van 1000 permaand . (Grote eensgezinswoning)
    Alles neemtie mee terwijl ik alles in de relatie betaalde . Een gordijnen rails gaat best ver toch terwijl hij alles heeft bij ze moeder thuis.

    Elke dag vraag ik hem waarom die mij aan doet .
    Had ook wel mij fouten maar dit .
    Ik kan gewoon niet geloven dat hij een narcist is . Terwijl als ik alles lees hij bijna kenmerken heeft..
    Maar het aller ergste . Ik heb met alle liefde voor zijn kinderen gezorgd het was niet altijd makkelijk maar ik heb er oprecht van gehouden. Ik mag ze nu niet meer zien , en er afscheid van nemen . En dat valt mij heel zwaar.

    Bedankt voor het lezen van mijn verhaal

    Liefs anoniempje

    Reply
    M - juni 7, 2020

    Ik ben verliefd op een vriend van mij, maar hij heeft een vriendin. Elke nacht huil ik als ik aan hem denk en ben zelfs meerdere keren om 4 uur snachts wakker geworden. (Het uur van verdriet). Maar dit is het punt niet. Soms noemt hij me ineens een h##r en dan als ik ga wil hij ineens een knuffel. Ik snap dat het een grapje kan zijn, maar ik vind het niet leuk en ik vind hem nog steeds wel leuk. Wat moet ik doen?

    Reply
      Kyra - juni 9, 2020

      Lieve M., iemand die jou een h##r noemt is jou niet waard. Waarom moet je huilen als je aan hem denkt? Hij klinkt niet als iemand die lief voor je gaat zijn. En dat is wel wat je verdient. Hij is ook niet lief tegen zijn vriendin als hij andere vrouwen h##r noemt en met ze wil knuffelen. Het lijkt erop alsof hij alleen maar komt halen en je niks kan geven. Er zijn genoeg jongens/mannen die vrouwen wèl goed behandelen. Hij is zo’n zonde van je tijd en energie!

      Reply
        Susan Snel - juni 19, 2020

        Lieve M.,
        Heel lang heb ik gedacht dat de spanning van wel of niet afgewezen worden in een relatie verliefdheid of zelfs liefde was. Na een aantal knipperlichtrelaties kwam ik (God zij dank) een man tegen die ook sprankelde, maar die me emotioneel ook bijstond en niet afwees. Nu zijn we 15 jaar verder en ik wordt nog steeds gelukkiger. Deze man heeft me laten zien wat echte liefde is. Los van het feit dat die man op wie jij gek bent zijn eigen vrouw lijkt te bedotten (en jou som h..r noemt), speelt hij ook met jouw gevoelens. Niet meedoen! Geloof dat er iemand is die ook spannend is en leuk, maar tegelijkertijd iemand aan wie je ook emotioneel wat hebt. Die jou steunt en doet groeien en bloeien en je zelfvertrouwen geeft (en jij hem). Ik gun het je zo! Sterkte met je zoektocht. Ik leef met je mee.

        Reply
      E - juni 23, 2020

      Hij heeft een vriendin… Die gast nooit voor jou kiezen. Laat hem los en neem je eigenwaarde weer op.

      Reply
    Anoniem - mei 24, 2020

    Ik ben een buitenlandse vrouw. Ik ben opgegroeid met een narcistische vader. Toen ik 21 jaar werd wou ik vluchten van die gemene vader die mij en mijn moeder’s leven behoorlijk vernielt heeft. De enige keuze was toen om weg te gaan is trouwen. Ik ging trouwen met iemand die ik niet ken en geen liefde voor hem had. Helaas en na 30 jaar lang ontdekte ik dat ik met een verborgen narcist getrouwd ben. Hij heeft mijn leven kapot gemaakt. Ik mocht geen vriendinnen hebben en gaf mij totaal geen vrijheid. Hij wilde alles weten waar ik heen ga en waar naar toe. Ik werd altijd in de gaten gehouden met verschillende manieren. Ik had al die jaren geen privé dingen kunnen houden voor mijn zelf. Ik werd altijd onderdruk gezet als ik met mannen werk tot ik uit het werk ben. Als ik zonder werk zit dan word ik gepest door hem om weer aan het werk te gaan. Ik kan geen beslissing nemen omdat hij toch zij eigen zin wil hebben. Uiteindelijk en voor paar jaar teug begon ik nee te zeggen. Toen hij wist dat hij niet meer de macht over mij heeft begon hij mij in de probleem te zetten om van mij af te zijn. De eerste keer na een heftige ruzie door z’n fout heeft hij de politie gebeld en heeft hij alles terug verdraait naar mij toe en tegen de agent verteld dat ze mij moeten meenemen. Sinds dien wist ik dat hij een gemene man is die niet waard is. Ik kon niet van hem weg omdat mijn kinderen nog jong waren en het komt niet vaak voor in onze cultuur en christelijke geloof dat mensen na zoveel jaren samen gaan scheiden. Mijn gevoelens werden steeds lager en lager geworden voor die man. Sinds eind vorig jaar begon hij een plan te bedenken om zo goedkoop mogelijk van mij af te zijn. Hij bedacht een plan om mij pijn te doen via mijn kinderen. Hij heeft mijn kinderen tegen mij ingezet en mij een slechte moeder ervan gemaakt die steeds problemen veroorzaakt. Ik hoorde hem vaak mijn kinderen spreken en valse en gemene verhalen over mij vertellen. Hij heeft vaak mijn narcistische dochter gebruikt om mij verder kapot te maken zodat hij z’n woede kan uiten met een gemene manier. Hij besloot samen met mijn dochter om mijn naam slecht te maken binnen onze eigen gemeenschap en mij een gestoorde vrouw te gaan maken zodat z’n naam schoon blijft en ik de schuld krijg. Hij dacht als hij mij een gestoorde vrouw maakt dan kan hij nooit aangesproken worden door mijn eigen gemeenschap dat hij na 30jaar z’n vrouw onterecht heeft verlaten. Hij heeft mij eerst uit de slaapkamer gezet om mij een rot gevoel te geven dat ik niet goed in mijn hoofd zit omdat hij van plan was om mij op te gaan sluiten zodat hij geen geld aan mij kan geven. Toen hij wist dat ik z’n plan ontdekt heb en nog de helft van z’n geld zou krijgen werd hij behoorlijk in shock en heeft alles heel angstig ontkent. Hij werd paar dagen heel depressief en teruggehouden omdat hij het nooit had gedacht dat ik z’n plan zou ontdekken. Daarna begon hij met de andere fase met pesten en plagen en bedreigen zodat ik de stap moet nemen om te gaan scheiden en de schuld krijg door mijn eigen gemeenschap. Toen hij wist dat ik heel ziek ben en de stap niet zou nemen begon hij mij te negeren en geen woord tegen mij te vertellen. Tot heden praat hij niet meer met mij. Hij hoopt dat ik dood zou gaan, dat heeft hij zelf verklaard. Ik hoop dat ik weg van die man kan omdat ik niet meer zo een man in mijn leven wil. Omdat ik geen familie en geen vrienden heb in Nederland wordt het nog moeilijker om de stap te nemen.

    Reply
    cinderella1972 - mei 16, 2020

    hoi ,

    ik heb sinds 3 jaar een nieuwe relatie , 1 ste jaar allemaal top .
    na een huwelijk van 26 jaar met een dronkaard , de man van mijn leven ontmoet .
    nog nooit zo behandeld geweest , op handen gedragen , overal naartoe , cadeautjes ….
    mijn jongste dochter is nog thuis , en hij heeft haar graag en zij hem .
    dan begint het te veranderen , we maken meer ruzie , vooral over haar , ze kan niks meer goed doen , ergert hem over alle kleinigheden.
    denk dat het aan haar ligt.
    wij beslissen om te trouwen , hij wordt dat jaar heel ziek , bijna 40 dagen ziekenhuis, net op tijd terug “de oude” voor onze trouw.
    dan kom ik er achter dat hij serieus gokt ,in begin enkel eens sport weddenschap , daarna casinospelen , limiet van 500€/week !!
    ik confronteer hem daarmee , maar beloofd om daar mee te stoppen .
    ik wil geen schulden van hem betalen !
    op pc speelt hij ni meer , maar wel op gsm , altijd als ik gaan werken ben .
    ik kan ondertussen niks meer goed doen , mijn dochter evenmin .
    hij kan ni slapen , ja hoe zou dat komen .
    ik moet weg van hem , mijn verstand zegt ja maar mijn hart wil ni mee.
    ben nu ook te weten gekomen dat hij een lening is aangegaan .
    zijn deel van de verkoop van het ouderlijk huis is gewoon opgegokt ?
    wordt helemaal gek van deze situatie .
    blij dit eens van mij afgeschreven te hebben

    Reply
    Klaas - mei 15, 2020

    Anoniem 26 februari en Annet, ik herken dit ook allemaal alsof dit mijn verhaal is. Ik heb een broer en twee zussen. Maar deze zussen hebben zo een hechte band met mijn ouders en andersom dat zij ons als bijzaak zien. Dit is al mijn hele leven zo. Al bijna 38 jaar lang. Er hoeft maar iets te gebeuren en het ligt altijd aan mij of aan mijn broer. Nooit zullen ze de fouten erkennen dat zij hadden gemaakt. Het ligt altijd aan de ander. Nooit willen ze hun fouten inzien. Ook nooit geen sorry zeggen of het spijt me. Zij hebben altijd gelijk. Ze voelen zich ook alsof de hele wereld om hun draait. Alsof de wereld aan hun voeten ligt. Iedereen moet maar luisteren. Nooit in een ander kunnen verplaatsen. Altijd maar over hunzelf praten. Het gaat alleen nog maar om hunzelf. Ze zullen je nooit bellen. Nooit vragen hoe het met je gaat. Nooit eens een schouderklopje. Alles is hun wereld en hun fouten bestaan helemaal niet. Het allerergste is, dan is er iets voorgevallen waarbij ze fout waren en zeggen ijskoud dat ze niets herinneren, want dat hebben we nooit zo gezegd. Of zo is het nooit gegaan. Of ze zeggen: Nee, jij hebt dan lelijke dingen gezegd en zegt ook nooit sorry. En komen dan in een slachtofferrol. Ze verdraaien de boel omdat zij dan zichzelf beter voelen dan jou. Ze bedenken het ter plekke. Men ouders vinden dat ook goed. Ze zijn ook niet onafhankelijk. 1 zus heeft de vinger in de pap en infiltreert zich overal in. Het is iemand dat het stuur overneemt van het schip en alles in het leven voor iedereen bepaalt. Ze denken met zen viertjes en willen nog altijd mij en mijn broer nog steeds als een sulletje zien. Die tijd is voorbij. Dan heb je ook het gevoel, dat je alleen nog maar verlangd naar afstand nemen omdat je niet meer met ze wil omgaan. Het zijn ineens andere mensen. Ze vervreemden van je. Ze weerspiegelen zichzelf altijd op een ander. Zijn ze negatief, dan noemen ze mij en men broer een negatieveling. Als ze zegt dat ik belangrijk gevonden wil worden, zijn ze het zelf. Alles weerspiegelen zij zich van hunzelf zoals ze werkelijk zijn op een ander. Het kost je alleen maar energie om al je energie te verspillen hieraan. Je ontvangt niets terug, want het is hun wereld waarin zij leven en de ander moet gewoon alles accepteren zoals zij dat willen. En dat wil ik niet meer. Ik wordt er te oud voor. Ik laat me niet meer in de maling nemen door zo’n een familie. En het eenrichtingsverkeer waarin ik jaren op bezoek ga bij mijn ouders en mijn ouders de afgelopen 10 jaar nog geen stap meer in mijn huis hebt gezet of een vader dat nooit belt, alleen als hij wat nodig heeft. Dan raakt toch een keer je energie op. Maar wij zullen altijd bijzaak blijven. En zij de narcisten.

    Reply
    Annet - maart 28, 2020

    Ik ben slachtoffer van een narcistische vader. Heel lang heb ik me anders dan anderen gevoeld. Ik kon mijn gevoelens niet uiten. Ik kon geen vrienden maken want ik wist niet hoe. Mijn gevoel van eigenwaarde was heel ver te zoeken. Ik voelde me een nul. Ik ben op mij 18e uit huis gegaan en op kamers gaan wonen. Ik mocht niet meer thuis komen en geen contact met mijn broer en moeder zoeken. Wat heb ik me eenzaam gevoeld. Door het leven heb ik me kunnen ontwikkelen, er kwamen toch wat lieve mensen om me heen. Maar mijn wantrouwen naar anderen was heel groot. En eigenlijk nu op 67 jarige leeftijd nog steeds aanwezig. Gelukkig heb ik nu een partner die lief voor me is en me veel geholpen heeft. Met de opvoeding van mijn kinderen heb ik me moeten ontwikkelen en me bewust moeten worden dat ik narcistische trekjes van mijn vader had overgenomen. Gewoon omdat ik niet wist hoe ik het anders kon doen. Mijn oudste zoon heeft daar wel wat van mee gekregen. Hij verwijt mij veel. Ik herken veel in de artikelen over narcisme, met name hoe mijn vader met mij en mijn moeder en broer omging.

    Reply
    Anoniem - februari 26, 2020

    Voor Gé Verkuijlen kon ik ook nooit iets goed doen. Altijd pessimistisch nooit tevreden, lag altijd aan mij nooit aan hem. Ik wil nooit meer terug in de automatisering dankzij hem. Klinkt als een typische narcist. Natuurlijk zegt hij weer dat hij geen narcist is en ligt het aan mij, gewoon glashard ontkennen maar ik weet wel beter. En zelf hebben die narcisten altijd de mooiste en leukste baantjes, de knapste vrouwen, en de duurste auto’s en huizen, de meest glansrijke carrières zonder moeite en veel geld. En dan nog eeuwig en altijd klagen, snap jij het? Ik ook niet. Alles gaat bij hun kapot en het ligt altijd aan die ander. Maar dan ook alles ligt aan die ander. Zelf zullen ze nooit denken, ja ik ben verkeerd geweest of ik had het bij het verkeerde eind. Nee, het ligt altijd aan die ander. Garantie claimen terwijl je product al meer dan 4 jaar oud is en je geen garantie bij hebt gekocht en vooral dat het aan die ander ligt. Als Ge Verkuijlen een natuurlijke dood krijgt spring ik een gat in de lucht, dan heb ik geen psychose en depressie meer. Ik zeg niet dat ik hem iets ga aandoen, nee want straks is hij dood dan heb ik het nog gedaan ook dank je de koekoek. Ik blijf altijd aan de pan hangen, zul je net zien.

    Reply
    OM - november 13, 2019

    Hey,

    Ik leef al 10 jaar denk ik met een narcist.
    Ik heb 8 jaar voor hem gezorgd omdat ik het erg vond omdat hij ziek is.
    Ik vond het mijn taak om voor hem te zorgen. Je kent elkaar in goede en slechte tijden.
    De dag dat hij kon beginnen werken, en kosten in het huishouden moest delen, begon de OORLOG.

    Alles wat ik deed, was hij soms dankbaar voor. Alleen hij is altijd moe omdat hij zoveel moet werken en mijn werk is maar niks, ik doe niks op mijn werk volgens hem. De kinderen ziet hij doodgraag maar voor hen een hapje klaar maken als k wat later kom met werken, dat is veeeel gevraagd. Want hij s heel moe en heeft heel de dag gewerkt, ik hoor dit elke dag in dag uit. Ik moet altijd nagaan in mijn hoofd wat ik zou zeggen , want ik zou niet weten hoe hij reageert, dus durf ik soms niet praten of mijn gedacht zeggen.

    Ik ben anders een heel sociaal persoon op werk, bij familie, maar als ik me hem wil praten dan is het altijd teveel. Hij is continu op sociale media om aandacht, serieus niet normaal. En het laatste ergert mij heel erg, want wat is u leven buiten sociale media? bij zijn vrienden is dat een heel andere mens dan mij, heel joviaal, enthousiast. Hij zegt dat ik hem kleineer, alles mijn schuld is, en dat hij geen toekomst ziet en dat ik die dwarsboom in zijn leven. Ik heb 8 jaar van mijn leven afgegeven aan hem om te onderhouden in alle opzichten dat je je kunt voorstellen! maar meneer heeft me ook al verschillende keren bedrogen, we zijn even uitelkaar gwst en ik ben er heeel ziek van geweest omdat ik het mijn schuld vond, nu hun kids zonder vader.

    Hoe kan je vrouwen liken op sociale media als je u eigen vrouw hebt in huis? Ben ik dan zo lelijk? het is een strijd in mijn hoofd elke dag. Ik denk dat niet zonder hem kan, waarom? Geen flauw idee. miss de gewoonte?

    Hij vind zichzelf de wereld en zegt dan da die onzeker is, zoek continu om bevestiging.
    hij maakt mij uit als H*** en dat ik niets waard ben en ziek ben in en naar een instelling moet.

    Echt dit is voor mij nu zo zwaar, en geen idee meer weer weet met mezelf.
    Hij communcieert via de kinderen! Negeeeeeert mij volkomen alsof ik niet bestaat, er is een soort koude in ons huis als we als gezin thuis zijn, een soort kille afstand, ik heb toen dat ik ziek was, 2 dagen in het hospitaal gezeten door hem en eerlijk hij stond ni eens aan mij bed, omdat daarvoor zei dat hij moest oprotten! En daar zag ik van, ik mag dan wat ook zeggen, iemand die op je geeft en waar je kindjes mee hebt gekregen zou voor wat dan ook aan u bed moeten liggen. Ik hou mij sterk voor mijn kinderen want die zijn momenteel mijn enige houvast!

    Hoe kan iemand die emotioneel kapot maakt en paar uur later affectie komen vragen?
    Ik voel me dan vuil en misbruikt…

    Ik heb geen ander manier gevonden dan het via deze manier te doen, ik wil geen familie kwetsen!

    Reply
      KdB - januari 17, 2020

      Ik hoop dat je inmiddels weg bent gegaan. Werkelijk alles is herkenbaar. Geef je liefdevolle energie aan jezelf en zorg dat je weg kunt!

      Reply
      mootje - februari 1, 2020

      Zo, ik heb net jou verhaal gelezen en ik herken alles alsof het mijn verhaal is..twee jaar met een narsist nu 20weken zwanger hij heeft mij overal oo de blok nu.. (de stiltebehandeling) omdat ik een verkeerde opmerking gaf (in zijn ogen) kan wel dagen of weken duren tot hij mij unblokt (en dan is het omdat hij mij nodig heeft (financieel tanken boodschappen ect) voel me gebruikt

      ben ook een heel sociaale meid .. laaste bijna twee jaar erg depressief en erg onderdanig met zijn bijzijn .. elkedag huil ik weer omdat ik aan mezelf twijfel
      Grotendeels uiterlijk .. terwijl ik het eigenlijk best mag wezen maar toch twijfel kan het moeilijk uitleggen.. komt ook omdat hij mij ook bedrogen heeft 2x met dezelfde vrouw .. en wie weet nog meer
      Maar goed

      Het is zo makkelijk gezegt : verlaat hem ‍♀️‍♀️‍♀️‍♀️‍♀️‍♀️‍♀️‍♀️‍♀️‍♀️‍♀️‍♀️ Die hebben zo een zuigkracht ik heb al een poging gedaan hem verlaten gedacht een nieuwe relatie want e gaan om hem te vergeten maar ik werd fysiek mishandelt en kwam kruipend terug bij de narsist ..

      Xx

      Reply
        Marije - april 20, 2020

        Maar toch is het advies: WEGWEZEN. Jij bent een volwassen vrouw die kan nadenken over wat jou overkomt. Jouw kind echter, die gaat van kleins af aan horen dat zij vanalles fout doet, en als het kind voor zichzelf gaat opkomen dan zal de narcist zielig doen. je geeft je kind zo de blauwdruk om zelf een leven te moeten ondergaan van zelfhaat en narcisten. Ik ben opgevoed door 2 narcisten en ik heb er zo’n 20 jaar therapie opzitten, pas nu valt het kwartje dat niet IK ziek was, maar dat ZIJ ziek zijn en ik daar ziek van ben gewórden. Dus, wat je voor jezelf doet moet je als volwassen vrouw zelf weten, maar doe dit niet je kinderen aan. geloof me, ik heb jaren met zelfmoordwensen en depressies en zelfhaat rondgelopen omdat ik dacht dat IK de egoist en die zieke was (dat is me heel mijn leven ingepeperd), maar nu weet ik dat zij de egoisten zijn. Dus: WEGWEZEN. Hou je meer van de narcist en wil je je kind daarvoor levenslang laten boeten? Of hou je meer van je kind en ga je je kind beschermen tegen deze zieke geest? Dat is jouw taak als moeder.

        Reply
          Sil - augustus 9, 2021

          Nee, offer je kinderen niet aan zo’n zieke geest. Dat heeft mijn moeder wel gedaan met ons. Ze heeft ons opgeofferd omdat ze niet tegen onze kwaadaardig narcistische vader op kon, ze zijn slaafje was. Ik heb zo lang onder mijn vader geleden dat hij in mijn hele wezen, mijn reacties, mijn denkwijze zit genesteld. Alles wat ik doe, denk, vind, wil, laat me eerst denken wat mijn vader ervan zou hebben gezegd. Of het wel goed genoeg zou zijn geweest en hoe het eigenlijk had gemoeten volgens hem. Ik ben wel in staat om nu mijn eigen weg te gaan, maar de druk die hij jarenlang elke dag uitoefende heeft nog steeds dagelijks gevolgen.

          Reply
      M - maart 3, 2020

      Alsof ik mijn leven lees van jou verhaal heb er tranen van..
      so herkenbaar ik ben inmiddels nu een week op de stiltebehandeling .. hij zit op social media ik zot thuis en zwanger
      Weet t ook even niet meer

      Reply
        Marije - april 20, 2020

        Wegwezen! Mijn vader is een narcist, dat wil je je kinderen niet aandoen. Echt, tientallen jaren therapie heb ik er aan besteed, en nu pas valt het kwartje dat mijn vader een narcist is. Heel mijn leven is mij verteld dat er met MIJ vanalles mis is, zo iemand wil je echt NIET als de vader van je kinderen.

        Reply
          Silvia - mei 29, 2020

          Wegwezen ja. Wees hier niet gemakkelijk in! Ik had ook zo’n vader. Hij had nooit kinderen moeten krijgen. Wat hij ook niet wilde eigenlijk, maar mijn moeder heeft hem helaas overgehaald. Wij kinderen hebben geen leven gehad door die man. Mijn afhankelijke moeder heeft hem altijd gesteund, wat hij ook voor vreselijks uitvrat. Zij koos in feite ook alleen maar voor zichzelf in plaats van voor haar kinderen. Hoezo liefde voor kinderen.

          Reply
        S - mei 16, 2020

        Wegwezen met je kind. Als jullie niet getrouwd zijn, is hij niet automatisch voogd. En hoef je daar ook geen toestemming voor te geven. Ik ben weggegaan van een narcist die 80-100 uur per week thuis werkt en volledig co- ouderschap wil ( en via de kinderen volledig ouderschap probeert te krijgen en ze van mij af te pakken). En mocht je blijven, onderteken nooit iets dat hij ook voogd wordt.

        Reply
      n - mei 19, 2020

      Dag OM,

      hoe gaat het dan nu? Uw verhaal hier klinkt alarmerend en ongezond
      voor uw mentaliteit. Ik hoop dat u inmiddels hulp heeft gevraagd want u laat zich mishandelen. Denk aan uwe kinderen.

      Reply
    Anita - november 7, 2019

    Hallo allemaal
    Na het lezen van deze verhalen weet ik het zeker ik leef ook met een narcistische man ik heb het altijd gedaan hij pakt me op mijn antwoorden op andere en ook op mijn doen en laten maakt gemene opmerkingen waar andere bij zijn. Als we woorden hebben dan is het altijd mijn schuld het ligt nooit aan mijn man. En nu ineens wil hij scheiden want het gaat niet meer zegt hij en als ik vraag of er wat is dan is er nooit wat maar wel mij de schuld geven dat het aan mij ligt. Alles wat hij wilt moet gebeuren ook als we ergens zijn als ik naar huis wil moet ik blijven want mijn man wil dan niet naar huis toe. Maar wil mijn man naar huis en ik nog niet als we ergens zijn dan moet ik gelijk mee . We zijn 31 jaar getrouwd en dan ineens wil hij niet verder. We hebben een gesprek met een mediator binnenkort kan ik dat als argument aan geven om niet te willen scheiden dat hij een narcist is. Nu zullen velen wel denken waarom wil je bij deze man blijven. Omdat ik ontzettend veel van deze man hou en niet zonder hem kan en wil leven.

    Reply
      Joop - november 7, 2019

      Mag ik vragen wat er gebeuren zal als je niet met hem samen leeft? Ik ken je natuurlijk niet en ook niet de precieze situatie, toch kan het kan wijsheid zijn om je in te leven in codependentie. Het is een vorm van hechting waarbij het lijkt alsof er sprake is van vrije wil om bij iemand te blijven maar dat dit eigenlijk niet zo is. Uiteraard mag je bij je partner blijven, niemand zal je daarin tegen houden. Je partner zal waarschijnlijk alleen maar deze mediator in het leven hebben geroepen om je aandacht op hem te vestigen en jou te laten weten hoe verkeerd je zit en bent. Je kan dat spel meespelen en begrijpen waarom hij dit doet. Ook wanneer hij een andere relatie heeft hoef je niet bang te zijn dat hij voor altijd weg blijft. Hij zal eindeloos terug blijven komen, zolang jij bereid bent hem in je leven toe te laten en hem de nodige narcistische voeding te blijven geven.

      Reply
      Esther - januari 26, 2020

      De reden dat hij wilt scheiden is om je pijn te doen. Als je hem het gevoel geeft dat je zonder hem kan leven dan kan hij je opnieuw nodig hebben. Het kan ook erger worden en veranderen in een passionate crime. Is hij eerder gevaarlijk geweest naar mensen of dieren?

      Reply
      Ivy - februari 26, 2020

      Ik begrijp je zo goed! Ook ik was 30 jaar bij mijn ex. De eerste keer dat ik erachter kwam dat hij vreemd ging heb ik hem de deur uitgezet en gezegd dat hij terug kon komen als hij een beslissing had genomen. Ik was toen sterk en daadkrachtig. Binnen drie dagen was hij terug. Drie jaar later wilde hij scheiden, toen stortte ik in. We hadden nooit ruzie, (ook nooit gehad, maar toen wist ik nog niets van stiltebehandeling als straf etc.) Ik werd een wrak, mijn beide ouders net overleden en ik was niet in staat om sterk te staan. Mijn verdriet en hulpeloosheid had de zaak verergerd! Hij zette door, voelde zich machtig! Ik ben ervan overtuigd, als ik had gezegd oké.. lijkt me goed idee…. dat hij zich rot geschrokken was en zich zo onzeker had gevoeld dat hij de scheiding niet zou hebben doorgezet! Echter ik wist toen nog niets van verborgen narcisme, en ik had alles willen geven om bij hem te blijven. Ik was verslaafd aan hem. Ben nu 6 jaar gescheiden, en sinds een jaar op de hoogte van verborgen narcisme… ik leef in een hel. Maar nu pas realiseer ik me dat ik tijdens ons huwelijk ook in hel leefde alleen wou ik het niet zien! Ik kan alleen zeggen dat hoe kwetsbaarder jij je opstelt hoe harder hij je te grazen neemt! Wanneer jij laat weten dat je heel goed zonder hem kunt leven zal hij dat niet kunnen accepteren, een narcist laat zich niet afwijzen en zal weer pogingen gaan doen om je afhankelijk van hem te maken. Want dan heeft hij de macht weer en dan begint het spel van voor af aan. Moet je dit willen? Eerlijk? Mijn liefde was zo groot, dat ik alles had gedaan om maar bij hem te blijven… ik begrijp je zo goed! Maar pas op, hij zal je pakken als jullie gaan scheiden. Een scheiding van narcist wordt een vechtscheiding! Heel veel sterkte!

      Reply
    Jeane - november 2, 2019

    Deze vrouw vertelt in een video hoe het haar narcistische ex is gelukt om bijna alles van haar af te pakken. Inclusief haar woning en haar kinderen. Onvoorstelbaar dat dit in Nederland gebeurt…
    https://youtu.be/2EjU5cHPFIU

    Reply
      Anoniem - september 21, 2020

      Dank je wel voor de informatie. Ik zit in een soort gelijk positie. Men wil mij van alles afpakken en er voor zorgen dat ik zogenaamd gek ben dat het allemaal aan mij ligt. Heeft lang geduurd voordat ik het door had. Ik zou zo graag een toekomst willen opbouwen, maar word continu tegengewerkt.

      Reply
    Bedroefd - november 1, 2019

    I was 7 jaar met een heel vreemd iemand, ik weet niet of hij narcist is, borderline, of dat het lag aan zijn drugsgebruik, maar ik pieker er nog steeds over. We hadden namelijk ook heel goede tijden. Het eerste jaar leek het perfect, we konden over alles praten, goede sex, dezelfde hobby’s, dezelfde denkwijze.. Ik merkte wel dat hij veel dronk en speed gebruikte maar nam dat niet zo serieus. Na een jaar begon de ellende. We waren op zoek naar een huis om samen te gaan wonen. Ik ging een keer bij een huis kijken zonder hem en daar werd hij heel erg boos over (terwijl ik had gezegd dat we altijd eerst nog een keer samen zouden kijken voordat we iets zouden beslissen, ik dwong hem dus nergens toe). Daarna liet hij opeens 2 dagen niks van zich horen en nam de telefoon niet op omdat hij op internet(!!!) een roddel had gelezen dat ik vreemd ging. Niet even gechecked bij mij of wat dan ook.. En al z’n vrienden verteld dat het uit was. Uiteindelijk kwam dat weer goed maar ik was het vertrouwen in hem wel een beetje kwijt. Hij ging toen steeds meer speed gebruiken en als ik bij hem sliep ging hij na de sex weer naar buiten om met een buurman nog meer te snuiven. Ik vertelde dat dat me verdriet deed maar dat negeerde hij. Op zondag zouden we dan iets leuks gaan doen maar dan had ie vaak een kater en uiteindelijk geen zin. Uiteindelijk ben ik toen wel vreemd gegaan, niet netjes maar ik zag zijn verslaving ook als vreemdgaan.. een derde iets dat ie prioriteit boven mij gaf. Ik maakte het daarna uit, maar bleef de goede tijden met hem missen (hij was soms maandenlang heel lief en charmant als hij geen drugs gebruikte). Na een half jaar kwam ik hem weer tegen.. Was ie heel lief, en huilen en smeken om hem terug te nemen.. zei dat ie voorgoed van de speed af was. Dus ok ik nam hem terug, had inmiddels een groter huis en hij mocht bij mij komen wonen (woonde bij ouders). Na een maand begon hij ineens allemaal kut opmerkingen te maken over dat ik voor onze ‘break’ was vreemd gegaan, maar hij had mij verteld dat hij ook was vreemdgegaan dus ik vroeg me af wat in godesnaam het probleem was?? Maar hij bleef erover bezig om mij te treiteren ofzo. En zocht steeds naar nog allerlei andere dingen die niet goed waren.. mijn werk was niet goed, ik was egoistisch, ik vergat teveel dingen, etc etc etc Als ik er iets van zei was het een ‘grapje’ maar dat moest ie wel 100 keer herhalen? Grappig!! Steeds als ik overwoog het weer uit te maken draaide hij bij en was hij een paar maanden heel lief, deed z’n best op het werk (hij werd heel vaak ontslagen) etc. In z’n slechte periodes gebruikte hij speed en loog daar keihard over, een keer vanaf het dak van m’n auto. Toen ik zei dat ik het zag zei hij dat ik hallucineerde. Uiteindelijk was hij op het laatst in een ‘goede’ periode maar heb ik het toch uitgemaakt omdat ik helemaal buiten mezelf was en me van mijn gevoel had afgesloten. Toen hij weg was voelde ik dat ik nog van hem hield, maar toen begon hij me te pesten en bedreigen waardoor ik hem toch niet opnieuw terug nam, Hij heeft nog jarenlang gezegd mij terug te willen. In zijn goede periodes was hij echt mijn soulmate.. een soort jekyll&hyde deze man. Ik heb daarna nog een relatie met een heel lieve maar saaie man gehad en nu heb ik een heel leuke vriend maar het doet me toch nog pijn hoe het is gelopen met mijn rare ex. We hadden gezamenlijke vrienden (al heeft ie met een paar daarvan nu ook ruzie) maakten samen muziek en heel onze levens waren verweven. Kan nu normaal met mijn ex omgaan maar we zijn afstandelijk en praten niet over gevoelens. Ik ben opnieuw begonnen maar met een schone lei lukt niet meer. 🙁

    Reply
      Lieke - februari 12, 2020

      Hoi Bedroefd,
      Wat een nare tijd heb jij gehad en heel begrijpelijk dat het nog steeds impact heeft en lastig is om een plekje te geven.
      Jouw verhaal is erg herkenbaar. Ook dat je je afvraagt is het nu een narcistische persoonlijkheidsstoornis, borderline of drugsgebruik. Precies hieraan dacht ik ook bij mijn ex. Het zou best een combinatie kunnen zijn. Mijn ex loog veel, driftbuien, silfnt treatment, maar kon ook zorgzaam zijn op andere momenten. Drank, drugs etc. speelden ook hier een aanzienlijke rol.
      Ook met een buurman trouwens, echt vreselijk als ik er aan terugdenk, en ik denk er nog dagelijks aan. We woonden samen bij hem, maar gelukkig heb ik mijn eigen woning aangehouden. Pas als je uit de relatie bent besef je pas goed hoe het ging en hoe vreselijk het eigenlijk was. En toch.. ik vind het nog steeds moeilijk.. Ookal heeft hij mij uit huis gezet toen ik zwanger bleek te zijn en is de relatie met veel woede en agressie van zijn kant ten einde gekomen, op de een of andere manier vind ik t nog moeilijk in te zien hoe destructief (en slecht voor mij) hij was… en ik hem keer op keer heb vergeven. Het blijft een soort van verwarrend.
      Voor mij vrij recent, afgelopen november uit elkaar gegaan. Voor jou al wat langer geleden, maar mocht je het fijn vinden om contact te hebben er over een keer dan kun je me mailen
      Liekedejong2610@gmail.com
      Groetjes, Lieke

      Reply
        Madeleine van Wijk - april 2, 2020

        Hartverscheurend verhaal, hartverwarmende reactie… ❤️

        Reply
    Een Lotgenoot - oktober 24, 2019

    Na mijn mening iets aan de harde kant gezegt, maar ik ben het wel eens met M Hulsman. Het klinkt dat de relatie wellicht niet puur om liefde draait en hij wellicht andere behoeftes probeert te bevredigen, die misschien in zijn verleden te kort zijn gekomen en nog moet ‘inhalen’, door middel van uw relatie. Ik herken erg veel van uw situatie en wil daarbij allereerst zeggen dat ik met u mee leef en mij kan voorstellen hoe moeilijk en zwaar deze situatie voor u kan zijn. Het is verschrikkelijk dat dit u overkomt.
    Wanneer er bij één van de twee in een relatie een grens word bereikt in het vertrouwen of veiligheid kan dit, als hier geen aandacht aan word gegeven, de eerste van vele dominostenen die u samen heeft opgebouwd in de relatie zijn die omvalt. Één van de twee worstelt al menig tijd met een onzekerheid in de relatie, hier word geen gehoor aan gegeven door diegene zelf waarna het zichzelf gaat opbouwen (en wellicht komt dan een tweede moment besef waar dit keer wel gehoor aan word gegeven van diegene en dit uit naar de ander, maar dan helaas daar vastloopt en door de ander geen gehoor aan word gegeven). Het bereikt na een tijd het begin van angst voor wat er kan gebeuren naast de onzekerheid bij wat er nu (van uit gevoel geïnterpreteerd) gebeurt, de onzekerheid is voor de ander niet altijd op te vallen doordat dat gevecht intern plaats neemt en zichzelf in stand houd door het niet naar buiten te kunnen delen voor steun en hulp waar diegene zelf geen oplossing ziet, waaruit zelfovertuiging ontstaat dat dit ligt allemaal aan diegene zelf ligt. De angst die nu ook begint te spelen werkt anders om als het ware, dat is niet iets wat al gebeurt is en nu er niks aan kan doen, maar iets wat kan gaan gebeuren en belangrijker dus ook nog te voorkomen valt. Dit proces zal zich meer extern gaan afspelen in pogingen de toekomst mogelijkheden uit de angstgedachte te gaan voorkomen, zoals het meer ‘in de gaten’ gaan houden van de ander dat er niks achterhouden word of heel veel aandacht en liefde vragen en diegene dichtbij houden vanwege bang zijn te worden verlaten. Wellicht valt het al op dat geprobeerd word te voorkomen wat waarschijnlijk helemaal niet aan de orde is en dit nadelig kan uitwerken op de ander doordat diegene aan de angst van partner iets moet ‘bewijzen’ zonder van de situatie of de angst op de hoogte te zijn. Van diegene word als het waren verwacht / verlangt door de partner antwoord te geven aan een vraag die nooit gesteld is. Voorspelbaar natuurlijk, dat er onvermijdelijk een ‘fout’ antwoord gegeven gaat worden. Wat een bevestiging word voor de angst en juist kunnen groeien, zo valt het tweede steentje waarna dit gaat zo door kan (en zal gaan) met vele steentjes die blijven vallen.
    Naar mate de stenen omvallen zal er gelijktijdig en oplopend van u steeds meer gevraagd en verwacht worden, de ander is in diens eigen waarneming het slachtoffer in deze situatie en een slachtoffer overkomt iets waar die niks tegen kan doen en ik denk niet dat het gezegd hoeft te worden wie er als de dader word beschouwd in deze situatie. En alleen de dader kan er verandering inbrengen en niemand anders, maar dat kan diegene helemaal niet en hoeft dit totaal ook niet te kunnen uiteraard. Alleen word er toch geprobeerd en in het proberen word langzaam maar zeker stukjes van de “dader” afgenomen en verwacht, stukjes die steeds moeilijker te verbinden zijn met de angst. Waar het begon met verwachten meteen naar huis te gaan na werk anders zit u daar zeker met een andere man, escaleert het buiten proportie wanneer uw partner van u verwacht uw eigen behoeftes te verwaarlozen door het herhaaldelijk afkeuren en eigen mening op u af te dwingen over het roken van een sigaretje. Nog wel in zulke stressvolle leefomstandigheden.
    Daar bereikt het een de grenzen waarop hij u niet meer gebruikt voor zijn eigen problemen, maar u voor zijn eigen zin nu aan het beperken en verplichten is. Niet langer als een ongezonde vraag om hulp, maar omdat het goed voelt om te doen. Dat gevoel van macht en controle over iemand anders geniet hij intens van, dat is hem vroeger ontnomen door andere die hem machteloos hebben laten voelen waarop hij nu een keer de macht kan voelen en de controle hebben over de ander i.p.v. andersom.

    Ren, pak uw kind en kijk niet meer om.
    Rouw om wat u verliest, dan dat u uzelf verliest.
    Makkelijke woorden om uit te spreken, onmogelijke om uit te voeren.
    Zoek iemand die u kunt helpen daar weg te gaan of uw man daar weg te sturen.
    Narcisme is een ziekte die iemand overkomt, tot een grens. Daarboven is het iemand zelf en zijn eigen persoonlijkheid die zieke dingen doet, niet meer de ziekte.
    Iedereen heeft een keuze, ondanks een ziekte heeft hij een keuze hoe hij er mee omgaat en heeft u net zo de keuze.
    Hoe gaat u er mee om?

    Ik wens u ontzettend veel sterkte en het allerbeste toe,
    mocht u nog wat moois van uw leven mogen maken zoals u dat verdient.

    Met vriendelijke groet,
    Een Lotgenoot.

    P.s. Houd in acht dat dit geschreven is met een persoonlijke herkenning en wellicht wat gekleurd kan zijn door eigen pijn, maar ik beloof u dat het zo objectief en constructief was als mogelijk en het oprecht is.
    Mogen het u iets van steun bieden.

    Reply
    Creatiefje - oktober 13, 2019

    Hetgeen hier omschreven wordt is zo herkenbaar. Ik kan nooit iets goed doen, altijd is er negatieve commentaar. Wanneer de kindjes een gezelschapsspel spelen en meneer krijgt telefoon van een of andere organisator, dan moeten ze muisstil zijn, omdat het anders “storend” is. Als ik er achteraf iets van zeg, negeert hij me. Hij kan ook nooit sorry zeggen of z’n ongelijk toegeven. Ik vraag me af waar de man gebleven is, waar ik destijds verliefd op geworden ben? Toen we gingen samen wonen, had ik z’n familie nog niet ontmoet, maar ik gaf wel aan dat ik dit wou. Hij zei dan “Geduld, dat komt nog wel”. Toen ik zwanger was van ons eerste kindje, zei ik hem dat hij het aan z’n moeder moest zeggen, dat ze weer oma werd (hij had al kinderen uit een vorig huwelijk). Hij antwoordde dat hij haar ging zeggen dat ik zwanger was, maar dat hij me zo had leren kennen. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik ging er tegenin en zei dat hij dan maar DNA moest afstaan. Waarop hij zei dat het een grapje was. Ik ontmoette m’n schoonmoeder voor ’t eerst toen ik 7,5 maand zwanger was en meteen zag ze het ook, want ze wist het nog niet. Ze heeft toen met hem gesproken, wat weet ik niet. Maar het ging daarna goed, hij was een voorbeeldige echtgenoot en na de bevalling ook een lieve papa. Alles ging verder goed en z’n kinderen uit z’n eerste huwelijk kwamen uiteindelijk ook bij ons wonen. We verhuisden en er kwam nog een kindje bij. Ik was toen echt gelukkig. Maar opeens zoals een knop die weer omgedraaid werd, veranderde z’n gedrag weer. De kinderen uit het eerste huwelijk gingen weer bij hun mama wonen. Goede perioden wisselden elkaar af met slechte perioden en de goede perioden werden alsmaar kleiner. Er kwam meer en meer kritiek op alles en aanvankelijk reageerde ik er zelfs niet op. Nu ga ik n de tegenaanval en wordt dan genegeerd. Het is zelfs zo, als ik iets probeer op creatief vlak en het mislukt dat ik zelf al denk, dat ik nergens goed voor ben. Ik hou me sterk voor de kinderen, maar emotioneel ben ik gesloopt. Naar buiten toe zet ik een gelukkig masker op, maar van binnen … .

    Reply
    Anoniem - augustus 18, 2019

    Ik ben bang dat ik geestelijk mishandeld wordt maar weet dit niet zeker….ik heb een partner die erg lieve dingen voor mij kan doen maar ook het tegenovergestelde…..laat ik bij het begin beginnen…..toen ik hem leerde kennen dronk hij erg veel..ca 2 avonden in de week als hij op bijvde voetbal is….als hij drinken is gaat hij mij voor gek zetten en neerbuigende grapjes maken……in het begin was het nog grappig nu wordt het echt heel vervelend…..hij heeft een enorm sterke mening en vind ook altijd dat hij gelijk heeft….ik moet eerlijk zijn…..ik ben een paar x niet eerlijk tegen hem geweest…..veel geld opgemaakt en achterzij rug om “ stiekem” gerookt…..echter dit deed ik alleen omdat hij mij daar continu op af blijft keuren of vervelend over doet……dat als ik rook mojn dochter eerder zonder mama zal zijn etc…..daarbij is hij onzeker en doordat ik een enkele x gelogen heb is hij volgens mij doorgeslagen…..met alles wat ik uitgeef wil hij weten waaraan….. ik maak altijd te verl geld op…..mijn vrienden zijn niet leuk of oprecht tegen mij….mijn collegaszijn niet leuk of als ik 5 min te laat thuis ben dan denkt hij dat ik op zn minst met een mannelijke collega heb staan praten……ik krijg heel de dag door berichten….en als ik niet snel genoeg antwoord is hij beledigd…..ik krijg vaak gemene grapjes, of ik bij de baas onder tafel heb gezeten etc etc…..ik snap dat ik ook fout ben geweest maar we hadden afgesproken dit achter ons te laten…. maar nu wordt het alleen maar tegen mij gebruikt…..ik twijfel…is dit emotioneel misbruik….?

    Reply
    Marise - augustus 8, 2019

    De vraag die veel mensen stellen is: waarom blijf je zo lang bij iemand die je emotioneel misbruikt?
    Het stomme is dat, als je er middenin zit, het heel moeilijk is om eraan te ontsnappen.

    Vandaag las ik het schokkende verhaal van een moeder die strijdt voor haar kinderen en niet opgeeft. Ze is jarenlang geterroriseerd door haar ex-man en op een geraffineerde wijze (gaslighting) geestelijk mishandeld. Het ouderlijk gezag dreigt haar nu ontnomen te worden. Een ongelijke strijd, zonder enig recht op juridische bijstand en in de steek gelaten door jeugdzorg.

    Een quote uit het boek: “Je bent mijn vrouw. Als je bij me weggaat, dan zorg ik ervoor dat je de kinderen nooit meer ziet. Ik ontvoer ze naar Mexico. Ik zeg iedereen dat je gestoord bent. Ik ga het huis nooit uit. Ik maak je financieel kapot en ga daar mee door tot je zelfmoord pleegt. Je weet wat je te doen staat.” Hij zegt het fluisterend in mijn oor en streelt ondertussen mijn gezicht.”

    Bij de doneeractie die voor deze moeder is opgestart staat een link om het boek gratis te dowloaden: https://www.doneeractie.nl/help-max-douwes-en-zijn-moeder-yvonne-floor/-32824
    Een echte aanrader voor mensen die willen leren begrijpen hoe emotioneel misbruik precies werkt en wat de gevolgen hiervan kunnen zijn!

    Reply
    Sharylla - augustus 4, 2019

    Hallo allemaal,

    Ik heb 3 jaar geleefd met een jongen die enorm veel voor zn kiezen had(hij was verslaafd, en voor mijn gevoel een narcist). In het begin week alles voor me en wilde hij zoveel mogelijk doen om mij het gevoel te geven dat hij van mij hielt. Hij had zelf ook enorm veel problemen thuis en ging dan naar zn moeder dan naar zn vader en dan weer terug. Ik ben continu in zijn problemen geweest en moest altijd tegen hem zeggen van ga is werk zoeken… en kreeg ik antwoord jaaa daar ben ik al mee bezig, maar 3 maanden zat hij thuis en voerde niks uit toen hij uiteindelijk opzich zelf woonde. Alles kwam op mij terecht. Hij wilde dat ik een eigen bedrijfje ging starten voor later als we kinderen zoude krijgen en ook dat was niet goed uiteindelijk hij wilde dat ik toch weer voor een baas ging werken en heb ik ook gedaan terwijl hij in het zwart werkte en iedere keer achter zn geld aan moest gaan. Ik ben heel lang bezig geweest dag in dag uit om hem aan het werk te kunnen krijgen en alles wat ik zei was niet goed. Uiteindelijk is hij ook opnieuw in zn verslaving terecht gekomen en weer ging Mn zorg naar hem om hem te laten stoppen, en hem weer aan het werk te krijgen. Ik kreeg uiteindelijk kritiek van hem dat ik hem als klein kind behandelde, ik ben ook mishandeld door hem en een dag later probeerde hij zelfmoord te plegen. Nu krijg ik hier de schuld van en zit ik er zelf echt helemaal doorheen omdat ik weet wat ik voor hem heb gedaan er is de afgelopen 4 maanden meer als 3000 euro aan hem opgegaan omdat hij niet deed werken. En dit doet mij dan zoveel pijn, wat kan ik het beste doen?

    Reply
      Lilian - augustus 8, 2019

      Beste Sharylla,

      Of jou vriend een narcist is kan ik niet goed beoordelen. Mara wat ik wel weet is dat jou vriend hulp nodig heeft en deze niet krijgt of niet aangeeft. Het is moeilijk voor een mens om in te zien wanneer ze hulp nodig hebben, dit kan voelen als falen, hoewel het iedereen kan overkomen. Het gevoel van persoonlijk falen neigt jou vriend met drugs te compenseren of via zwart werk tekorten weer op te lossen of begint hij jou aan te sturen. Maar het begin van deze hele vicieuze cirkel begint ergens en dat is bij zijn oorspronkelijk probleem. Hij zou er verstandig aan doen in te zien en toe te geven dat hij ergens vastloopt voor het verder uit de hand loopt en echt hulp te gaan zoeken en aanvaarden. Jou vriend hoort je wel zeggen wat hij werk moet zoeken, maar wat hij vooral hoort is dat hij het niet goed doet. Juist van een vriendin heeft een man nodig dat hij wordt geaccepteerd en geliefd en een man kan als de dood zijn dat wanneer hij faalt voor zijn eigen gevoel hij deze acceptatie en liefde niet krijgt van je. Je kan hem daarin tegemoetkomen en bemoedigend zijn naar hem voor zolang het niet over jou persoonlijke grenzen heen gaat. Want daar zit hem voor jou het probleem. Jij hebt jou grenzen en die mogen gerespecteerd worden door jouzelf en door je vriend. Je kan niet eindeloos geld in hem steken en je kan ook niet de druk en de stress aan van zijn gedrag. Kortom hij zet met zijn vicieuze cirkel aardig een druk op de ketel op jullie relatie. Wat je zou kunnen doen is een stukje afstand van hem nemen voor zover dit gaat. Geen geld naar hem, wellicht ook even niet samen wonen en misschien zelfs een tijdje geen contact. Zet er gewoon even een pauzeknop op zover dat gaat en kom tot jezelf. Met een beetje afstand kan je al heel wat beter voelen en ontdekken wat jij nodig hebt en wat je eigenlijk wil. Praat er over met mensen die je echt vertrouwt en onderzoek je mogelijkheden. Maar laat je vriend in ieder geval hulp vinden en laat jezelf niet mee trekken in zijn poel van destructie, want daar hebben jullie beide helemaal niks aan. Veel goeds

      Reply
      M Hulsman - augustus 20, 2019

      Een verslaafde beter gezegd n’ “junk” zal je altijd voorliegen, vergeet niet dat z’n verslaving z’n liefje is & altijd op de eerste plaats zal komen. Dan kom jij pas, je best doende maar wetende dat t’ n verloren strijd is. Maar als dat t’ geen is wat je gelukkig maakt, dan zou ik zeggen “lekker doorgaan” zoniet trap m’ eruit of vertrek zelf.
      Geluk & verwachtingen zijn een creatie van je eigen verlangens, doe er iets mee want dit is te triest voor woorden. Het ga je goed, gr M

      Reply
        Anoniem - oktober 24, 2019

        Ik hoor erg veel persoonlijke lading in uw verhaal M Hulsman, komt lichtelijk zwart-wit over zoals u het nu zegt.
        Niet elk persoon met een verslaving is uiteraard het zelfde, maar mijn overtuiging is dat meeste het niet zien als “z’n liefje” maar een uitweg uit een voor hen moeilijk hanteerbare realiteit. Het is niet geen helpende en constructieve manier van aanpakken, maar wel de makkelijkste al dan niet voor sommige enigste wat zij weten om te doen. De meeste verslaafde vinden het verschrikkelijk om afhankelijk te zijn en van iets waar zij meestal in eerste instantie zelf voor gekozen dat brengt ontzettend veel schaamte en gevoel van zwakte met zich mee.
        Sommige zullen voordoen dat het leuk is en hun keuze is om gewoon lekker los te gaan, maar ook die kunnen er aan onderdoor gaan ondertussen.
        Begrip en inleving is een stap naar verlichting en verlossing, wees wat minder hard over andere, sta eens stil bij een oordeel voor u hem velt en wees vooral ook altijd minder hard voor uzelf.
        Ik wens u een fijne voortzetting.

        Reply
        G. - juli 3, 2020

        Wat is dit nou voor ongenuanceerde “bullshit, – geachte M Hulsman…?! – Je spreekt duidelijk over iets; waar je blijkbaar geen “kaas van hebt gegeten”. –
        Ten eerste; je haalt dingen door elkaar heen. –
        Het liefst zou ik het hierbij laten, maar ik snap dat je der dan helemaal niks mee kan… –
        Vooruit dan; ….een verslaafde, beter gezegd een “junk”zoals je zegt….. –
        Pppffff….. – Oke;

        Je hebt oorzaak en gevolg; – die dingen haal je blijkbaar door elkaar heen. –
        Iemand die gebruikt of verslaafd is; is altijd het gevolg [van iets];
        DUS NIET de oorzaak van [iets], [dat drugsgebruik dus]. –
        Ja, dat is moeilijk te begrijpen, hey….. –

        Ik zal je nu zeggen; JUNK; dat wat jij “junk”noemt; is ten aller tijden, enkel en typisch iets van karakter, [oftewel het gebrek daaraan], of iets van karakter-zwakte dus. –
        Het heeft dan ook verder niets met druggebruik of verslaving te maken. –
        In principe is dit precies hoe het zit. –

        Niet zozeer; ik ken genoeg mensen…. –
        Nee; er zijn genoeg mensen; die ten eerste drugs gebruiken of zgn. “verslaafd” zijn; – die je op deze, door jou aangehaalde criteria totaal niet uit kan maken voor “junk “of wat dan ook in die richting. –

        Daarin tegen; ten tweede; ….niet zozeer, ik ken ze zelf ook, – dat is dan wel zo, maar ik bedoel ; afgezien van dat; …maar; –
        Begrijp me dus goed. –
        Er zijn genoeg genoeg mensen ; die niet verslaafd, of drugs gebruikend zijn; …. die zich toch, – naar “de criteria van” ; zich dus totaal gedragen als een volledige JUNK. –
        Dus; o.a. de manier waarop ze met hun medemens omgaan, –
        ….en het niveau van liegen en bedriegen, en stelen en manipuleren,
        en etc. & etcetera ; – van de door hun [geliefde] medemens….. –

        Waarschijnlijk niet duidelijk genoeg; – maar hier wou ik het voor nu bij laten. –

        Mvg. G

        Reply
    Dochterenmama - juli 24, 2019

    je doet er goed aan om bij hem weg te gaan! Ik zit in dezelfde situatie en heb voor mijn dochter en mijn eigen welzijn gekozen. Ex de deur uit gezet, sloten vervangen, Aangiftes gedaan om dossier op te bouwen (heb eerste prioriteit melding 112 voor als hij aan mijn deur staat) en heb een advocaat om voor mijn dochter te vechten! Geloof me het is het allemaal waard. We zijn nu al veel gelukkiger dan voor een paar maanden terug en die kleine bloeit helemaal op. Dit had ik veel eerder moeten doen dus blijf bij hem weg, geloof in jezelf en NEGEER! Alle leugens die hij over je gaat verspreiden doen pijn maar negeer alles en blijf de volwassen persoon. Ik wens je heel veel sterkte en kracht. We vinden ooit de liefde die we verdienen ik geloof er weer in

    Reply
    J de Jeu - juli 7, 2019

    hoi meisken ik kan alleen maar zeggen stop er mee ook al is het moeilijk ik spreek uit ervaring ben 33jaar getrouwd met een narcisten het is steeds maar geven geven geven maar niets terug ontvangen geen kneuvel geen seks een zoen kan er nog net af geen empathie ik heb het te lang door laten gaan maar kan nu op ouderen leeftijd niets meer aan doen dus slik ik het maar en ik overleg met mijn zelf wanneer ik er uit stap dus aan jou de kuis wil ik de rest van mijn leven met hem doorgaan of niet

    Reply
      GEORGETTE VAN HOUCKE - juli 13, 2019

      Dit is zeer juist stop ermee , ik heb dezelfde ervaring en ben 40 jaar ongelukkig getrouwd met steeds die terugkerende kwetsende en afbrekende uitlaten naar mij toe om mij een super slecht gevoel te geven . En dan weer wat charmant doen om opnieuw te beginnen , met dat nutteloos teleurstellen en kwetsen .

      Reply
    Jeroen - mei 22, 2019

    Hi allemaal,

    Ik ben 7 jaar samen met mijn vriendin. De laatste maanden beginnen mij verschillende zaken op te vallen en stel ik mij daar toch wel vragen bij. We hebben elkaar op het werk leren kennen. Een 4tal maanden daarna is zij ontslagen en heeft zij sindsdien nooit meer een dag gewerkt.

    In het begin vond ik het niet erg en vond ik het wel leuk voor haar te zorgen maar ik vraag haar nu al een dikke 2 jaar om toch terug bepaalde zaken en verantwoordelijkheden op te nemen (bij voorkeur werk te zoeken) en te helpen bij kosten en uitgaven. Daarnaast voelt ze zich vaak ziek, slecht, moe, al heb ik het gevoel dat zij soms heel de dag niets doet. Ook is ze vaak boos, emotioneel en merk ik als we ruzie hebben of zij heeft ruzie met iemand dat het altijd en ook altijd de schuld van de andere partij is.

    Begin meer en meer het gevoel te hebben dat ons leven helemaal om haar draait. Ik sluit mezelf helemaal op, doe niets voor mezelf, koop niets voor mezelf om kosten te voorkomen zodat ik uiteindelijk haar deel van de facturen ook mee op mij kan nemen.

    Ik weet zeker dat ik hier ook fout in ben en heb haar al meermaals wakker proberen te schudden. Ik weet enkel niet of deze relatie nog iets is waar toekomst in zit en of ze ooit gaat veranderen. En natuurlijk zie ik haar nog graag, maar ik begin meer en meer te voelen dat ik mezelf ook graag zie en mezelf ook iets wil gunnen.

    Wat is jullie ervaring hiermee?

    Reply
      Suzie - juni 8, 2019

      Beste Jeroen,
      Ik ben enigs kind en heb een narcistische moeder. Pas na 47 jaar wist ik pas dat mijn moeder een narcist was en oooh wat baal ik ervan dat ik niet eerder het contact heb verbroken. Ik wilde wel maar ik kwam maar niet los van haar want voor mijn gevoel kon ik haar nergens op pakken. Mijn tip voor jou. Ga zoveel mogelijk lezen over narcisme. Zoek op Google Zoek boeken uit bibliotheek en probeer er zoveel mogelijk over te lezen. Omdat ik mij hier erg in heb verdiept weet je en herken je heel veel dingen. Voor mij viel deze puzzel pas in elkaar na 47 jaar en ik hoop dat het voor jou niet zo lang hoeft te duren. Het heeft mij veel verdriet uitputting energie gekost zelfs zo erg dat ik thuis zat met een burn-out. Nu ik weet hoe een narcist te werk gaat en ik met mijn moeder heb gebroken ben ik herboren. Ik heb mij nog nooit zo gelukkig gevoeld en vooral vrij. Ik weet nu dat ik niet gek raar en een verschrikkelijk moeilijk kind was. Ik ben al ruim 25 jaar getrouwd en heb 2 volwassen zonen. Die hebben nog nooit gezegd dat het allemaal aan mij ligt. Het zou zonde zijn van je tijd en je toekomst want als jouw vriendin inderdaad een narcist zou zijn kun je maar beter stoppen met de relatie om jezelf te beschermen. Dus zoek het voor jezelf uit. Als blijkt dat ze het niet is dan is er nog hoop voor deze relatie. Maar is het wel zo dan ga je er zelf stapje voor stapje aan onder door zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Succes.

      Reply
      Tom van den Berg - juni 23, 2019

      Beste Jeroen,

      Ik kan het niet genoeg zeggen; onmiddellijk dumpen die hap. Het voelt niet goed en je snapt haar gedrag niet. Een wijs man vertelde mij ooit: als ik het niet snap, dan deugt het niet. Laat je niet misbruiken door freeloaders onder de zogenoemde mantel der liefde. Voor hetzelfde geld (hoe toepasselijk) is ze al tig keer vreemd gegaan en geeft ze JOUW geld uit aan andere mannen op het moment dat jij er hard voor werkt. Je weet wat je moet doen: afkappen die rommel en een normale vriendin zoeken!

      Reply
        Iemand die snel triggert door kapsones - oktober 24, 2019

        Hahahaha oh sorry hoor ik vind dit echt prachtig. “Als ik het niet snap, dan deugt het niet”, wat leuk dat hier niet alleen slachtoffers maar ook narcisten aanwezig zijn! Wat goed dat u hulpt zoekt voor uw persoonlijkheidsstoornis. Kleine stapjes maken en voor u het weet word het zware gewicht van u ego op lichter uw schouders.

        Reply
      Jose Fernandes - september 24, 2020

      Ik zit ongeveer in een vergelijkbare situatie. Alleen mijn vrouw werkt wel. Thuis gebeurd er ook niet veel. Heeft ook vaak ruzie met anderen. En ligt ook altijd aan anderen. Thuis doet ze alsof ze veel doet. Maar dat is ook niet zo. Vaak kom ik thuis en sta ik alsnog alles te doen. Eten maken voir een paar dagen om haar te verlichten zodat ze met de kinderen nog iets kan doen. Ook daarmee heeft ze moeite. In de weekend ben ik altijd de aangewezen persoon die het hele huishouden doet. Kleren wassen vouwen schoonmaken opruimen noem maar op. En zij zit dan de hele dag het liefst achter haar telefoon. Ze is verwend en zo is ze ook opgevoed door haar ouders. Ze is wel bazig wilt het geld beheren terwijl ze niet weet waar het allemaal heen als er rekeningen moeten worden betaald. Ze wilt altijd middelpunt zijn en laten zien hoe goed ze is. Ja met praten. En als ik wat wilt zeggen word ik compleet genegeerd.ik heb nu 4 dagen niks in huis gedaan geen geklust of huishouden. En het is een oorlog in dat huis. Im ben ook de afgelopen weekend eerlijk tegen haar geweest. Ik zei als ik niks doe gebeurd er ook helmaal niks in huis. Ze werd ook meteen boos. Boos is nog zacht uitgedrukt. Wij zitten met 2 jonge kinderen. Zodra ik thuis komt zegt ze nooit van ga even bijkomen ik pak het wel aan. Zij werkt 2 en een halve dag in de week. 1 avond. Zij heeft ook nog nooit kinderen alleen op bed gelegd. Omdat ik nooit echt weg kan gaan. Heb inmiddels ook mijn vrienden hierdoor kwijt geraakt omdat ik alle aandacht thuis geeft. Zij daarin tegen gaat wel eens weekenden weg net haar ouders en nichtjes. Moet ik eens proberen. Dan hoor ik hoeren hier en hoeren daar. Dat terwijl ik een dood gewonen hard werkende man ben die gewoon loyaal is en knockt voir zijn gezin goed draaiend te houden.

      Reply
    Marijke verreydt - mei 15, 2019

    Net dezelfde situatie hier, maar 16 jaar samen en 4 kindjes. Hier ook niet meer houdbaar, van waar ben jij?

    Reply
    Cornelia.Isabella. Van Breda - mei 13, 2019

    ik ben geboren met nog een lichaam in mij het is mijn broertje ,nu dat ik dit weet . heb ik het haast aan iedereen verteld maar niemand gelooft in mijn woorden . ziekenhuizen niet en dokters niet zelfs familie niet .
    heb een te groot hart ,eigenlijk 2 maar een is zwart en vervallen en heb 3 longen en 4 nieren en 2 levers 2 herssends kappen byzonder bloed ,omdat mijn eigen vader zijn bloed mij niet wou hebben is er aan verschilde mannen gevraagt of ze bloed aan mij wouden geven ,anders had ik niet geleefd dubbellend botten stelsel 10 lagen huid ,mijn broertje is via mijn rug in mij gekropen 10 weken in de zwangerschap van mijn moeder . al met al het staat beschreven in mijn medische dossier in het umc radboud nijmegen ,maar zij geven het niet vrij .

    Reply
      Saar - mei 13, 2019

      Cornelia, Er zijn mensen die je daarmee zouden kunnen helpen. Niet met het fysieke deel maar wellicht wel met het energetische deel en moeilijkheden die je erbij ervaart. In Breda woont een sjamane die jou wellicht zou kunnen helpen. Haar website is: http://www.siberischsjamanisme.nl.

      Reply
    Charissa - april 24, 2019

    Hoi,
    Bij het lezen van het lijstje kwam ik tot de ontdekking dat ik op bepaalde gebieden gedrag vertoon die onder emotioneel misbruik vallen. Voorbeelden zijn: dat ik emotioneel continu tevreden gehouden moet worden, dat ik niet altijd sta te springen om de keuzes van mijn partner waardoor hij niet het gevoel heeft dat hij zichzelf kan zijn. Ik ben me bewust van dit verkeerde gedrag, en kan dat ook aan hem toegeven, maar wat kan ik hieraan doen?

    Reply
      Saar - april 24, 2019

      Beste Charissa, het slechte nieuws is dat je voor je emotionele tevredenheid afhankelijk lijkt te zijn van anderen. Dat is niet alleen onmogelijk voor je omgeving maar waarschijnlijk ook voor jezelf. Het goede nieuws is dat je geheel zelf voor emotionele tevredenheid kan zorgen zonder daar een ander steeds bij nodig te hebben. Je kan voor technieken hulp zoeken bij een therapeut. Want in feite zoek je nog altijd healing voor het gekwetste kind in jezelf en het kind dat altijd tekort kwam. In een meest ideale situatie leer je als kind van je ouders hoe je voor jezelf moet zorgen, ook emotioneel. Wanneer dit niet goed is gegaan of zelfs onjuist, heb je niet de juiste voorbeelden meegekregen hoe je dit voor jezelf op latere leeftijd kan toepassen. Het gevolg is dat je met een eeuwig ontevreden gevoel kan blijven zitten. Wanneer je dit begrijpt kan je voor jezelf in een soort ouder rol leren stappen (die wel goed voor je is) voor dit kinddeel in jou dat niet heeft gekregen wat het had moeten krijgen. De ontevredenheid kan daarmee minder worden naarmate je hierin lukt te bekwamen. Jou partners keuze hoef je ook niet altijd te waarderen of goed te keuren, de verschillen kunnen er gewoon zijn, naarmate jij meer jou eigenheid ontdekt en bovenstaande meer en meer leert toe te passen, zul je ook minder afhankelijk zijn van welke keuzes je partner wel en niet maakt.

      Reply
        anja - juli 21, 2019

        Hallo Saar , graag had ik vernomen welke therapie je me aanraadt. Ik loop ook steeds weer in de val omdat ik nood aan heb en toch wat genegenheid ook al is dat bij vele momenten ver zoek. Ik maak mezelf ook wijs dat ik hem niet missen kan en werk al een hele tijd aan mezelf maar herval op onverwachte momenten , momenten dat ik innerlijk wel naar zijn warmte verlang maar niet gezien word ….en dan komt er steevast ruzie van , een ruzie dat ik nooit kan winnen want alles ligt steeds aan mij….Hij heeft betere momenten en daar trek ik me steeds aan op maar het is een illussie …in de fond is er geen liefde , ook al smacht een mens er zo naar…Liefs , Anja

        Reply
    Fleur - april 5, 2019

    Hallo

    Ik ben er nu ook eindelijk achter dat ik gemanipuleerd word door mijn beste vriendin. Ik moet altijd alles voor haar doen. Ze heeft een kranten wijk met haar broertje en als ze naar de bios wil met haar broertje of met haar vriend iets leuks wil doen moet ik altijd haar krantenwijk doen. + ze zegt dat ik het betaald krijg maar het komt amper voor dat ik er dan ook echt wat voor krijg. Ook hadden we afgesproken om met 2 meiden met wie we beide goed op kunnen schieten mee te gaan als verrassing voor iemand van de leden van de country te gaan voor haar 50ste verjaardag. Toen kwam er te sprake dat mijn beste vriendin niet kon omdst haar zusje jarig was en zei ze ineens dat ik ook uitgenodigd was. En voor mijn gevoel was dat omdat ze vond dat aks zij niet gaat ik ook niet mag gaan. Nu moet ik er wel bij vertellen dat ik daar ook wel kind aan huis ben en ze als familie zijn voor me. Tenminste dat dacht ik. Nu is ze boos, heel boos. Omdat ik er toch voor kies om als verrassing voor diegene van de country mee te gaan i.p.v haar zusjes verjaardag. En ik voel me schuldig terwijl ik weet dat dat eigenlijk niet hoort of hoeft want ik heb eindelijk eens een besluit voor mezelf genomen en nee gezegd maar toch voel ik me rot en schuldig en heb dan geen zin in ruzie, doordat ik weet hoe ze is. Ze gaat me zwart praten.. iemand tips?

    Reply
      Griet - april 6, 2019

      Dag Fleur, je geeft je eigen tip al en je eigen antwoorden. Het enige wat je vervolgens toch nog doet is gaan twijfelen en bevestiging zoeken voor wat je eigenlijk al weet. Het antwoord is duidelijk een nee.. ik ga niet mee en ja ik ga naar die country club. En laat die ander maar kletsen en jou zwart maken dan. Je kan je leven niet laten leiden door mensen die jou over zoiets zwart gaan maken. Dan is het einde zoek. Als mensen vragen gaan stellen aan jou kan je altijd nog doorvragen aan die ander. oooww… vertel eens? Daar weet ik niks van. Het helpt wanneer je stopt om het iedereen naar de zin te willen maken en bang te zijn dat ze boos worden. Voor mensen die echt vrienden zijn voor jou, kan dat wel een aangename trek zijn om rekening met elkaar te willen houden. Maar hier is al sprake van een ongezond contact. Behoud je goede eigenschappen voor hen die dat verdienen. Ik zou zeggen, gewoon bij je beslissing blijven en die andere vrouw mag leren hoe ze een nee moet verteren, is heel gezond.

      Reply
    T. Koene - november 5, 2018

    Wouw. Zo herkenbaar. Bevestiging van mijn vermoedens. Blij dat ik, na veel te kange tijd, besloten heb een punt achter ons huwelijjk te zetten.

    Reply
      J - november 5, 2018

      Ja en nu komt de vechtscheiding, wees alvast overal op voorbereid, en begin een dossier aan te maken. Sla al je emails en appjes op. Die komen nog van pas. Licht zoveel mogelijk buitenstaanders en getuigen in over je situatie.

      Reply
        Yvon - januari 27, 2019

        De vechtscheiding die een jaar heeft geduurd en nu eindelijk officieel is, was een hel! Omdat er kinderen in het spel zijn, is het onmogelijk alle contact te verbreken….omdat ik met pijn en moeite minder terug reageer, klampt hij zich nu aan onze dochter van 15…..zo pijnlijk om dit te zien…..haar manipuleren om mij te pakken….
        Wanneer stopt deze nachtmerrie….ik ben op!
        En heb angst dat mijn dochter straks net zo eindigd als mij!

        Reply
          Ria - januari 27, 2019

          Als je bang bent dat je dochter net zo eindigt dan wapen haar tegen het misbruik. Kennis is macht en een therapeut met kennis kan haar ook bij staan. Inzicht in wat er gebeurd en dat het dus NIET aan haar zelf ligt. Beste is trouwens dat er geen contact meer mogelijk is, dat blijft altijd het beste voor iedereen. Daarnaast is het belangrijk dat je zelf toch blijft staan ondanks alles. Jou kinderen hebben je harder nodig en kunnen het er niet bij gebruiken dat hun moeder in zak en as zit. Dus doe wat jij moet doen aan zelfzorg wat je nodig hebt. Doe het voor jezelf en doe het voor je kinderen.

          Reply
          mir - maart 11, 2019

          Mijn dochter was 13 toen ik voor het eerst echt begon te lezen over de narcistische persoonlijkheidsstoornis en ik eindelijk zicht kreeg op de relatie met mijn man/haar vader. Ik was zo geschokt dat ik mijn man/haar vader niet meer in mijn buurt kon verdragen. Ik moest echt verwerken waar ik in verzeild was geraakt. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog en ook een psycholoog gevonden voor mijn dochter (eentje die heel goed weet wat narcisme is en hoe het uitwerkt!). Dat heeft haar echt gesteund! We zijn toen ook gewezen op de zgn KOP-groepen voor kinderen (groep voor Kinderen van een Ouder met een Psychiatrische stoornis).
          Ze is inmiddels 20 en natuurlijk heeft ze t moeilijk met een vader die geen werkelijke aandacht voor haar kan opbrengen. Dat is een enorm pijnlijk proces, maar ze kan erover praten met mij en een aantal vriendinnen, die haar werkelijk begrijpen. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze hier doorheen komt en het haar ook krachtig maakt.
          Ik wens je heel veel sterkte met jouw dochter, het is in ieder geval heel fijn voor haar als ze ziet en ervaart dat jij hier sterker uitkomt!

          Reply
      Jana - december 4, 2018

      Het is heel herkenbaar.
      Maar hij schopte mij de laan uit.
      Na ook lichaamlijk misbruik.
      Voel me zo bedonderd en smerig door hem.
      Het kon hem geen barst schelen Hoe ik me voelde.
      Een menings verschil goed maken,is een dead and.
      Het zijn echte geestelijke sadisten.

      Reply
      Tja - december 11, 2018

      Ook bij mij zo herkenbaar. Schreeuwen, me kapot willen slaan met een pan. Al zijn vrienden begrijpen hem, waarom die nog bij me blijft. Bespreekt alles met zijn familie. Impulsief pakt hij zijn spullen, om vervolgens weer terug te komen. Nog nooit heeft hij zo’n gek meegemaakt als ik…., maar hij zal een vrouw krijgen die hem op handen draagt ( ik doe echt werkelijk alles voor hem). Ik vermijd zelfs conflicten, maar dan draait hij het zo, dat hij toch weer op bepaalde binnen komt. Als ik dan vraag ajb wil je stoppen, ik voel me er niet goed bij. Je kwetst me, vernederd met, dan is het ja ok ik stop, maar jij begon ( terwijl ik nergens geen aanleiding toe gaf) hij heeft extreme woedeaanvallen. Als meneer niet blowt ( waar ik een hekel aan heb maar goed)dan is het een vreselijke man. Maar ook kan hij me weer de hemel in prijzen dat ik alles voor hem ben. Zijn liefste vrouw. Ik weet dat ik moet stoppen, maar toch hou ik van hem. Zeker als hij zo lief doet is het een wereld vent. Maar eens in de maand krijgt hij weer een aanval. En wat is nou lekkerder om mij de grond in te trappen. Ik ben heel netjes in huis, hij is slordig. Zelfs daar zeg ik maar niks meer van en ruim zijn rommel op, maar binnen no time maakt hij weer een bende. Dat is niet eens erg, maar verneder me niet zo, alsof ik weinig om handen heb. Het onzeker maken daar zijn ze goed in. Maar vroeger in zijn jeugd heeft hij het zwaar gehad. Moeder ging op stap. Deed rare aandacht zoeken. Zelfmoord proberen plegen. En op dat moment vond hij haar, net toevallig op het moment dat hij thuis kwam. Dat vertelde hij mij. Zijn moeder heeft ook psychische problemen. Ik ben moe en op. Ik ga 3,5 jaar met hem. Maar ik heb echt het gevoel dat hij dingen liegt, en verzint.

      Reply
        Saar - december 12, 2018

        Hij heeft niet alleen 1 keer in de maand een woedeaanval, hij bepaald alles in huis, tot en met alles wat jij wel en niet doet en zegt. Dat is 24/7 waarin je je gedraagt om alles maar zo conflictloos mogelijk te laten zijn. Ik vind een slechte jeugd geen enkel excuus voor het gedrag dat hij vertoont. Ik heb zelf ook een behoorlijk slechte jeugd gehad en ken mensen die een nog veel ergere jeugd hebben meegemaakt, deze mensen hoor je ook niet terug in verhalen over criminaliteit, geweld en persoonlijkheidsstoornissen. Kortom, het is gewoon geen goed argument voor zandbakken gedrag, er is geen enkel goed argument voor zijn gedrag naar jou toe. Wanneer je man dit beseft zou hij wellicht hulp willen gaan zoeken en accepteren. Ik vind je moedig, zoals je jou leven beschrijft zie je de dingen best helder voor ogen en heb je ook nog compassie en empathie behouden. Het ding is, dat jij eenzelfde soort moed, compassie en empathie verdient van jezelf en van anderen. Je bent het waard.

        Reply
          Een spiegel - december 17, 2018

          De man gaat geen hulp zoeken, want hij kan zich afreageren op haar. Hij heeft het prima zo.

          Degene die hulp moet zoeken is zij. Om grenzen op te bouwen en in te zien dat zij de dysfunctie daar in stand houdt.

          Reply
            DeMooiste - maart 28, 2019

            Schaam je voor dit antwoord!
            Áls je daartoe in staat bent…

            Reply
          Stella - mei 4, 2019

          Goed artikel. Er is veel te vinden over Narcisme of Narcistische Persoonlijkheidsstoornis op internet, maar dit artikel geeft mij, ‘slachtoffer’ van een inmiddels ex-partner met in mijn ogen heel raar gedrag plus dito blik, veel verheldering, komt veel dichterbij. Goed uiteengezet en expliciet. Ik had steeds heftigere aanvaringen, omdat ik me te bewust ben van mijn mogelijkheden en tekortkomingen en me daardoor niet snel in een hoek laat zetten. Je begrijpt..: hij kreeg geen controle over me. Daar waar ik dichtbij mezelf bleef verweet hij mij dat ik mind games met hem speelde. Dat verschil van invalshoek zegt al genoeg, hè…dus kwamen er, onder het mom van ‘grapje’, dreigementen zoals: als je bij me weggaat hak ik je kop eraf…of: eigenlijk zou ik je gewoon helemaal in elkaar moeten slaan. Toen ik middenin de relatie zat en zijn vreemde gedrag nog geen noemer kon geven, was ik al aan het observeren en antiperen, bij mezelf nagaan of het aan mij lag, paste hier en daar aan, maar er veranderde niets, één bodemloze put. Hij legde mijn relaxte houding verkeerd uit als onverschilligheid, het voedde zijn onzekerheid, dus vond hij mij de schuldige van zijn ongerief en dat werd natuurlijk alleen maar erger. Want één ding wist ik zeker: als er iemang geen respect voor de ander toonde was hij het. Ik zei mezelf dat ik goed naar de kleine lettertjes moest luisteren..wat zei zijn gedrag nu werkelijk? Alle dreigementen, checken of ik thuis ben, constant vragen of ik van hem hield, verwijten als: ik moet leuke dingen met je doen, anders ga je bij me weg,…de vrouwen op de geheime reservebank, het steeds minder bereikbaar zijn, maar wel tot in de nacht online op whatsapp, maar mij argwanen, steeds bozer op me worden, omdat hij me nergens op kon betrappen, de pijnlijke spiegel voor hem…nee, dat zou heel naar kunnen zijn afgelopen. Ware het niet, dat ik gezien de situatie, het meest respectvol naar hem én mezelf toe, er een punt achter heb gezet. Niet met als directe aanleiding zijn stiekeme afspraakjes enzo, want hij zal altijd ontkennen en je uutmaken voor ziekelijk jaloers etc., nee, niet zo. Toen hij mij weer eens de schuld in de schoenen wilde schuiven, ben ik gestopt met ingaan op zijn fictieve verwijten, ik was er al achter dat dát alleen maar schadelijk voor mij was,…ik gooide al zijn bullshit aan de kant en zei: dus…jij vindt mij een leugenaar? (dicht bij mezelf houden, daar kan een narcist NIETS mee) Hij keek totaal uit zijn comfortzone, als een junk die je zijn spuit vlak voor het injecteren uit zijn handen trekt. Ja, zei hij, er was natuurlijk geen ander antwoord mogelijk. Toen heb ik hem op zachte maar duidelijke toon gezegd dat niémand mij voor leugenaar uitmaakt, dat we uitgesproken waren, dat hij zijn jas aan kon trekken, afscheid moest nemen van mijn zoon, want die zou hij niet meer zien. Mensen die mij voor leugenaar uitmaken zijn niet welkom. En omdat hij weet dat ik zuiver ben, was zijn mond gesnoerd en kon hij er niets van vinden of ontkennen. Ik trek dit type man aan, omdat mijn zachte aard ze het idee geeft dat ik volgzaam ben, maar ik ben juist zachtaardig, omdat ik weet wie ik ben en daar heeft volgzaamheid niets mee te maken. Dus die keerzijde is olie op het vuur voor en juist weer aantrekkelijk voor een narcist Die zullen net zolang door willen gaan totdat he hun slaaf bent en ze je zat worden, maar omdat ze gen vat op je krijgen maak je ze onbewust steeds vijandiger. Ik zag het al voor me, dat hij in blinde onmacht zijn handen om mijn keel zou doen. Een narcist houdt er niet van een spiegel gepresenteerd te krijgen. Ik ben sinds januari uit de relatie, ben flink gaan sporten en ondanks paniekaanvallen (hij triggerde een trauma), blijven werken. Dit levert me op dat ik ’s nachts nachtmerries heb (blijkbaar toch verwerken), en overdag prikkelbaar ben en onbewust hyperventileer. Hiermee wil ik aangeven, dat een relatie met een narcist of een psychopaat, ook al denk je goed van je af te kunnen bijten, wel degelijk zijn littekens achterlaat. En hoe sterker je in je schoenen staat, hoe heftiger de confrontaties zullen zijn. Kan me dus ook voorstellen met fysiek geweld. Dat is dan nl nog hun enige machtsmiddel! Either way…you loose. Slaafs worden is naast ongezond ook niet de oplossing, want ze zoeken de uitdaging om bevestiging te krijgen, en standvastig helpt ook niet, want dat neemt hun controle uit handen. Een narcist kan geen gezonde relatie voeren. Wat je nl niet zelf erkent, kun je ook niet veranderen. En aangezien ern narcist nooit de schuld bij zichzelf zoekt. ….voila.

          Reply
            Saar - mei 4, 2019

            Zo herkenbaar wat je schrijft. Inderdaad je kan het niet goed doen bij een narcist. Wat goed dat je uit deze situatie wist te stappen en toch je leven verder te leven en op te blijven pakken ondanks de schade en littekens die je opliep.

            Reply
            Inge - mei 11, 2019

            Perfect verwoord. Dit had mijn verhaal kunnen zijn.
            You just can’t win, welke kant je ook op gaat.

            Ik heb al een aantal keer de stekker eruit getrokken. (standvastig, kordaat) Alleen, vertrekt hij dan niet….

            Het ergste gevoel – voor mij dan – is gewoon de eenzaamheid hier thuis. Het gevoel om er alleen voor te staan (huishouden en emotioneel). Het is zwaar om jezelf telkens terug recht te trekken/ te troosten als ’t je te veel word weer.

            Reply
        Een spiegel - december 17, 2018

        hij heeft extreme woede aanvallen? ik las net op de telegraaf ook een bericht van een meisje die samen woonde met zo iemand. Ze is nu dood.

        Hij misbruikt zijn verleden als excuus om af te mogen reageren. En dat gaat ie doen op de personen die het dichts in de buurt staan en geen grenzen hebben. Jij dus.

        Waarom jij daar nog zit dan… Je bent waarschijnlijk verslaafd aan het pleasen en fixen van een beschadigde man. Een man die normaal is, heeft jou dat niet te bieden. Dus jij blijft nog wel ff (of altijd) in die toxische relatie verwacht ik.

        Reply
          Saar - december 17, 2018

          @Een spiegel, hoezeer mensen die een relatie met een narcist hebben ook een eigen rol hebben, toch blijf ik me distantiëren van iedere toespeling dat een slachtoffer van narcistisch misbruik daartoe zelf de aanleiding is of iets in stand houdt. Ik blijf dat belangrijk vinden om te zeggen. Deze mensen staan te overleven in een situatie die een mens volledig kapot maakt. Het is niet de gewone bullebak van de straathoek, het spel dat een narcist speelt is vele maken viezer en sluipender dan dat. Zo weet ik b.v dat het geen enkele zin heeft om een narcist grenzen aan te geven want hij zal die informatie direct gebruiken om je verder kapot te krijgen. Het voor jezelf opkomen heeft ook geen enkele zin in deze relaties. Ik heb daar voor mezelf een regel: don’t argue with idiots. Dit misverstand over narcisten (dat je ze grenzen aan kunt geven en dat slachtoffers beter voor zichzelf moeten opkomen) is hardnekkig. Wellicht wanneer een narcist je nog ziet als iemand die een hogere machtspositie heeft waar ze mee geassocieerd willen worden dat ze deze dan tijdelijk willen respecteren, tot dat ze toeslaan wanneer ze denken zelf deze positie te kunnen bemachtigen. Ja, slachtoffers moeten opnieuw leren voelen van hun eigen grenzen en deze zelf gaan respecteren naar zichzelf toe, maar kom daar maar eens aan toe met een narcist. Dat is dan ook meteen de moeilijkheid, de mensen zijn al druk met overleven en de narcist te volgen. Beste is om eerst te maken dat je wegkomt en daarna gaat van alles vanzelf al een stuk beter. Beter is ook om een narcist helemaal niks meer uit te leggen en gewoon weg te gaan. Al het andere moet je voor jezelf bewaren, het heeft ook echt geen zin. Zodra je door hebt dat het echt een kansloze missie is, is de weg eruit een stuk dichter bij.

          Reply
            Cora - februari 5, 2019

            Zelfs de sterkste vrouwen(in ons geval) zullen in zijn charismatische houding, manipulaties en leugens trappen. Je kunt een vrouw, die er “instinken”, niet verwijten dat het haar eigen fout was. Dat wordt vaak gezegt door mensen die het zelf niet hebben meegemaakt.
            Ikzelf zit al 6 jaar in een genezingsproces. Ik durf niet meer aan een relatie te beginnen en zgn vriendinnen leg ik op een weegschaal. Heel vervelend.
            Ik weet nu ook dat het geen liefde voelde voor mijn narcist. Het was vlg mij een soort verslaving en het terug verlangen naar het begin van de relatie, toen hij nog “de man op het witte paard” voor me was en “de liefde van mijn leven”.
            Ik wantrouw iedereen en dat vind ik nog het ergste.

            Reply
              Stella - mei 4, 2019

              mooi omschreven. dat mensen ook nog eens over je oordelen dat je zwak bent of dom als je niet 1-2-3 stopt met zo’n relatie. beetje kort door de bocht van die Beste Stuurlui… Het overkomt namelijk meestal de goedgelovigen, die met een onvoorwaardelijk geloof in het goede van de mens. dat mag nooit verweten worden, dat is een gave in deze wereld. wel is het belangrijk om met een groot hart voor anderen vooràl een groot hart voor jezelf te hebben, dus je grenzen beschermt. dan komt het wel goed en kun je een parel zijn tussen de kiezels.

              Reply
      Jeanette Kapinga - maart 5, 2019

      Ik zit momenteel in heel die situatie. En ik woon nog thuis weet niet hoe ik dit kan oplossen

      Reply
        Saar - maart 5, 2019

        Weg gaan.. zien weg te komen. Bouwen aan weg komen. Hou je stil en bereid je voor op weg gaan en maak concrete stappen. Leg niemand iets uit die ook omgaat met de narcist in je leven. Praat liever met een hulpverlener. Woon je nog thuis en kan je op kamers? Verhuis dan het liefst naar een andere stad. Kan je niet op jezelf wonen, spaar geld voor de toekomst zodra je het wel kan. Blijf bouwen aan het groter maken van dat lichtje aan het einde van deze tunnel. Blijf in beweging om hieruit te komen. Ga niet de confrontatie aan met een narcist en leer je emoties onder controle te houden wat ze ook zeggen en/of doen. Zie ze als 1 groot spel dat ze spelen om je emoties maar te triggeren. Probeer niet uit te pluizen wat er gebeurd of waarom, probeer zelfs niet te bedenken wat jij hebt gedaan wat hun gedrag zo heeft gemaakt. Feit met een echte narcist is dat er NIETS is wat je had kunnen doen of voorkomen. Maak het leven voor jezelf zo aangenaam mogelijk in de kleine dingen. Veel succes

        Reply
          Saar - maart 6, 2019

          Wat ook belangrijk kan zijn met het omgaan met een narcist waar je niet vanaf komt, is dat wat ze zeggen en doen je altijd met een vrachtwagen zout moet nemen en eigenlijk ook niet persoonlijk aantrekken of opnemen. Niets van wat ze doen heeft feitelijk met jou te maken of met wie jij bent. Het heeft alles en alleen en uitsluitend te maken met hun eigen onvermogen om met zichzelf om te gaan. Wanneer je dat weet en begrijpt kan je ook makkelijker emotioneler los komen te staan van een narcist. Maak desnoods een bubbel om je heen als je de narcist weer in je buurt hebt. Laat je niet meeslepen in discussies of drama die ze creëren. Je kan ze bestuderen en hun gedrag leren doorzien, maar doe dat het liefst zo klinisch mogelijk. Vat niets van de narcist persoonlijk op. Wanneer dit om wat voor reden dan ook niet goed lukt, dan kan je zelf daar hulp bij zoeken om daar sterker in te worden. En als laatste maar zeker niet als minste: Neem jezelf niets kwalijk, maar groei wel zoveel mogelijk in een richting op die je weerbaarder maakt voor de manipulatie. Succes

          Reply
            Marije - april 20, 2020

            Dank je wel voor dit antwoord

            Reply
    lilian - augustus 18, 2018

    Nee natuurlijk willen mensen hier hun ex niet terug. En grote mutaba’s die daar misbruik van willen maken met zogenaamde hocuspocus, daar zit ook niemand op te wachten.

    Reply
    Warrior - juli 14, 2018

    Helaas,moest ik 9ok zo iemand kennen .
    Mijn hart brak,ik huilde een dik half jaar,maar meneer ontkend dat ik dit zou hebben gehad.loog en bedroog en was altijd maar met zichzelf bezig.
    Eerst lief en charmant echt een soulmate.
    Maar na een half jaar,schopte hij me bruut de laan uit.
    En wees ik hem op zijn leugens,lag ik onder vuur.
    En hoe ik mij ook voelde,het hem geen barst schelen altijd maar weer dat hatelijke.
    Mag blij zijn dat ik eindelijk los ben gekomen van hem.
    Nadat die een bijna dodelijk ongeval veroorzaakte.
    Ik zelf kreeg ook een ongeluk,door zijn toedoen.
    Want hij had me zo over de zeik gejaagd.
    Dat ik niet meer wist wat ik deed,hij heeft van me gehouden en is ook nooit oprecht geweest.
    Al zei die zelf van wel,heb zijn werkgever ingelicht.
    Want dat verdiend na mijn helse zielen pijn.
    Hoop dat ze dan zijn,gedrag dan aanpakken.ik ben helaas niet zijn enige slachtoffer;maar alles schreeuwt in mij,nooit meer in hem intrappen.
    Hij probeerde me echt schuld,aan te praten.
    Tot dat ik uitviel op de mail,pure emotie nooit meer iets van hem vernomen.
    Voor nu heb ik er,echt een punt achter gezet met hem.
    Wetende dat het te gevaarlijk is,want deze man had al gemoord.
    Helaas vertrouw ik de mensen niet meer.
    Hoe ik me voel,boeit hem geen flikker.
    Mij best zeg ik nu,want zo is hij nu eenmaal.
    Voor de rest mensen,een narcist 1 ding als raad wegwezen voor jullie eigen veiligheid een half jaar een hartbreuk kan je best volhouden.
    Daarna komt de zege van een nieuw leven.
    Het is mij gelukt en jullie lukt dat ook.

    Reply
      Gini - januari 2, 2019

      Thanks allemaal deze lijnen zijn belangrijk ik weet nu wat me te doen staat xx gini19836

      Reply
      El - maart 12, 2019

      Hoi met slachtoffer van een narcist, ik wil graag met u in contact te komen

      Reply
    Kelly - mei 19, 2018

    Mijn ouders haten me ze kleineren me de hele tijd als ik aangeef dat ik iets niet leuk vind gaan ze lachen. Ze schelden me uit voor dingen zoals kkhoer dik varken enzo dreigen me uit huis te trappen of me op mn bek te rammen. Ik heb al een verleden met gepest worden en ik voel me gewoon alsof ik niks waard ben alsof een ander beter is dan mij. Ik heb geen werk omdat ik last heb van pleinvrees en sociale angsten maar hun zeggen die heb je jezelf aangepraat en nu begin ik te denken hebben ze gelijk is het mijn eigen schuld ben ik echt zo waardeloos.

    Reply
      lilian - mei 19, 2018

      Nou, ik weet zeker dat je niet schuldig bent aan gepest worden door je ouders. Je ouders moeten wel bijzonder ziek zijn om je zo te willen behandelen. Sociale angsten en pleinvrees is niet heel gek om te ontwikkelingen in deze situatie. Het is in ieder geval wel herkenbaar voor mij. Met name het sociale stuk kan sterk naar boven komen in bepaalde situaties. Waardeloos ben je ook al niet, je hebt hooguit nog niet de ruimte gekregen om uit te dragen en te ontwikkelen wie je bent, omdat je steeds in een overlevingsmodus moet zitten. Wanneer je weg zal zijn uit huis en je hulp krijgt hiermee zal je zien dat het beter wordt. Hoe oud ben je als ik vragen mag Kelly?

      Reply
      Irene - juni 1, 2018

      O wat is dit een aangrijpend verhaal.
      Ik ken je niet maar voel wel in of aan fat je dit absoluut niet ve rdiend hebt en ik voel r voelen ook het isolement waarin je zit.
      Zoek therapeuten die je echt op weg kunnen helpen met het beter voelen over jezelf.
      Ikzelf zit ook met bepaalde problemen en heb pas een therapeut gesproken die mij kan gaan helpen. Ik wens het jou ook toe. Je bent het waard!

      Reply
    Nikita - april 30, 2018

    Hoi

    Ik heb een soortgelijke situatie. Ik heb altijd al een moeilijke relatie met mijn moeder gehad, vroeger wilde ze me altijd inruilen, zei altijd dat ze andere dochter wilde en dat soort dingen. Ik werd daar heel erg nerveus van en snapte het niet. Ik werd ook niet echt gewaardeerd bij de familie van mijn vader, altijd pesten op mijn verjaardag en als we naar opa en oma gingen, gingen allen neefjes en nichtjes samen spelen inclusief mijn zus maar ik mocht niet mee doen. (hiervoor ben ik bij een psycholoog geweest vroeger)
    Ik had wel een goede band met mijn vader, maar die koos toch wel voor zijn vrouw.
    Mijn moeder heeft 2 gezichten, de ene is heel aardig en lief en de andere is echt heel erg gemeen.
    Nu is helaas mijn vader overleden en het is echt drama met mijn moeder. Je wil haar niet laten vallen omdat mijn vader zoveel van haar hield, maar nu is er niks meer goed. Ze kan en wil niet alleen zijn, komt er nooit overheen zegt ze. Jij weet niet hoe het is, jammer dat ik er niet meer ben als jij het mee gaat maken hoe erg het is om alleen te zijn, de muren zeggen niks terug enzenz.
    En dat is natuurlijk ook waar, het is ook moeilijk om alleen te zijn, maar je kan als kinderen niet elke dag aanwezig zijn.
    Ik ben dan weer iemand die graag naar oplossingen zoekt, maar dat wordt helemaal niet in dank afgenomen geloof ik. Het lijkt wel of het allemaal om “zielig gevonden” draait. En dat gaat weer gepaard met de nodige kut en pijnlijke opmerkingen waar ik dus echt niet goed mee om kan gaan.
    Als mijn moeder wel met vriendinnen afspreekt is het goed, dan is ze wel happy.
    Bij mij is het hetzelfde als wat ik in de andere commentaren heb gelezen, heel veel mensen vinden mijn moeder super aardig en dat is ze voor de buitenwereld ook alleen nu ze alleen is is ze wel onzekerder en dat haalt wel weer het negatieve in haar naar boven. Ze kan echt over alles zeuren en ziet zichzelf heel anders dan ze is.
    Laatst was ik een keer ziek, lichterlijk overspannen eigenlijk en toen kreeg ik te horen, dat ik ook niks kon hebben, er is er maar 1 die zielig is en dat ben ik, zei mijn moeder toen. (om een beetje een idee te geven van hoe het gaat) Gelukkig ben ik er zelf niet zo goed in dat gedrag.
    Maar goed, waarom mijn verhaal? Hoe moet je hier mee omgaan?
    Zoals ik al zei, ik wil haar niet laten vallen, maar ik word zelf bloednerveus en ongelukkig van dit gedrag! Ik heb nog niet eens de tijd gehad om echt te rouwen om mijn vader, want alles draait om haar.
    Dus hebben jullie goeie tips of adviezen dan graag.

    Reply
      Kim - mei 16, 2018

      Ik heb ook zo n moeder. Alles wat je schrijft is herkenbaar. Er bestaat zoiets als de drama driehoek. Google dat even. Jouw moeder is verantwoordelijk voor haar eigen geluk en jij bent verantwoordelijk voor jou eigen geluk. Dus al moet je afstand nemen om niet door te draaien en om gelukkig te zijn. Dan moet dat maar. Maar het lastige is dat wanneer jij wel gewoon gelukkig wilt zijn en voor jezelf kiest het jouw kwalijk genomen word. Onterechte schuldgevoel (google het maar)
      Jij weet zelf heel goed wanneer iets terecht is en wanneer niet. En jezelf gelukkig maken zonder daarbij andere uit het oog te verliezen is niks om je schuldig over te voelen. Je laat je opslokken en dat doe je zelf. Hoe raar dat misschien ook klinkt. Je bent er zelf bij. En natuurlijk is het moeilijk om nee te zeggen omdat dat nooit mocht. Je mag er nooit zijn voor jezelf tenzij je toestemming krijgt van haar. Die toestemming heb je niet nodig. Het is oke en mensen die ECHT van je houden op de juiste manier vinden het niet meer dan normaal dat jij voor jezelf zorgt en er voor jezelf wilt zijn. Wees je eigen moeder die je nooit gehad hebt.
      Er is een boek.. het vergeten kind. Misschien kun je die eens lezen. En kun je partification opzoeken op google. Dat zijn kinderen die er voor hun ouders moesten zijn ipv andersom. Wees de ouder die je niet gehad hebt. Geef jezelf alles wat je niet gekregen hebt maar pas er voor op dat je niet doorschiet. Balans! Wees er voor haar maar in de mate die jij aankunt. Zonder dat dat afbreuk doet aan dat je er ook voor jezelf moet zijn. Dwingt zij je te kiezen tussen jezelf of haar. Kies dan altijd voor jezelf! Hoe moeilijk dat ook is. Je moet die stap een keer gaan nemen. Die probeer je al jaren uit te stellen omdat je haar niet wil kwetsen. Maar heeft zij ooit rekening gehouden met wat het met jou doet. Nee.. kortom tijd om er voor jezelf te zijn

      Reply
        Kim - mei 16, 2018

        Het leven is kort.

        Reply
        Franka - juli 26, 2018

        Misschien zou je uit kunnen leggen hou jij je voelt aan je moeder. En wie weet kan ze je nog weleens verassen. Het is niet altijd makkelijk voor een moeder die ook gevoelens heeft. En natuurlijk moet je voor jezelf kiezen. Dat is tenminste wat ik graag zou zien. Maar niet denken dat jezelf de enigste ben met gevoel. Praat eens van mens tot mens met je moeder. Ik denk dat als je praat veel verder komt. Je neemt zelf afstand en je laat zelf niemand binnen. Daar kies jezelf voor niet je moeder want met haar heb je niet gesproken over hoe jij je voelt.

        Reply
          Mimi - juli 28, 2018

          Praten met een narcist over je gevoelens is precies het eerste wat een narcist je afleert. Dat schrijft Nikita zelfs ook nog! Dat ze niet terecht kan met haar gevoelens bij haar moeder. Het is daarom niet echt aan te raden naar de moeder te gaan voor hulp bij de ellende die de moeder zelf veroorzaakt. Beter kan je in zo een geval keren naar mensen die wel naar je willen luisteren en vrienden zijn. Een kind van een narc-ouder ook nog eens de schuld te geven niemand binnen te laten vind ik echt geen recht doen aan het kind. Het is geen volwassen gekozen vriendschaps contact maar een ouder-kind relatie waarin de rollen al volkomen scheef gegroeid zijn. Mijn narc- moeder vertellen wat ik nodig had en waar ik behoefte aan had gaf haar alleen maar het juiste gereedschap in handen voor nog meer manipulatie en kwetsingen. Derhalve is het wederom niet handig naar je moeder te keren voor hulp als deze narc is. Erkennen dat je nu juist voor deze dingen NIET naar je moeder kan en begrijpen dat je deze moeder nooit hebt gehad en nooit zal krijgen is de eerste stap naar bevrijding. Beter kan je weg gaan bij je moeder, hoe zielig ze ook is, maakt niks uit. Geef haar lot aan God als je daarin gelooft of aan het lot zelf of nog beter, geef haar terug aan haarzelf. Als je haar maar weggeeft. Doe dit op jou eigen wijze zoals het voor jou past. Pas wanneer je echt loskoppelt van je ouder om daar zorg voor te moeten dragen, kan je eventueel haar bijstaan in vrijheid met gezonde eigen grenzen. Deze vrijheid is je nu ontnomen. Kans is overigens klein dat een narc ook maar iets zal accepteren van je zelfstandigheid en veranderde rol die je wilt aannemen. Geef haar telkens weer terug aan haarzelf en zeg: ik heb volstrekt vertrouwen in jou dat je dit weet op te lossen. Goodluck

          Reply
      chopper - augustus 27, 2018

      haai,
      ik lees mijn verhaal, vader ook overleden en nu haar vriend ook sinds 1,5 jaar( die was ook slachtoffer van haar gedrag) en sinds deze lieve man overleden is, ben ik de enigste zondebok.
      ik probeer haar te negeren. in alle opzichten. eerst belde ze mij wel 5 x per dag en inmiddels neem ik niet eens meer op en reageer wanneer Ik daar aan toe ben.
      Het ergste is eigenlijk dat weinig mensen je verhaal geloven en je daardoor enorm eenzaam wordt en voelt…
      Ik realiseer mij dat ook mijn vader een narcist was ( wel minder hevig) en de opvoeding van deze twee hebben voor mij ontzettend veel verpest,,,, relaties, geluk, genieten, enfin,jullie kennen het wel.
      nu heb ik n nieuwe relatie sinds 5 maanden en ik weiger om weer weg te rennen omdat mijn emoties alle kanten op schieten wanneer ik wordt getriggerd. ik werk aan mezelf en tel tot 10 voordat ik reageer uit emotie….ik weet niet of ik ze ooit kan vergeven……sterkte allemaal….

      Reply
    Cameleon - april 21, 2018

    Hallo iedereen,

    Je vervreemd voelen, niet meer weten wie je bent, al heb je daar nooit achter kunnen komen. Je wilt zo graag leven maar door het miabruik is dat je ook ontnomen. De steeds terugkerende traumas, het moeten toezien hoe andere kinderen wel geliefd worden, hoe gezinnen het leuk en gezellig hebben. Dan word gezegd, ja maar het lijkt leuk maar, ook daar is ellende, maar ja, lqng niet zo als hoe wij zijn opgegroeid.

    Ik kom nu overal achter! De puzzelstukjes vallen ineen. Ik ben het slachtoffer geweest van emotioneel misbruik, van mijn loeder! Ik kan en zal haar nooit vergeven wat ze mij en mijn vader en de rest heeft aangedaan, nooit!!!!!! Ik was ooit een lieve jongen met zijn streken uiteraard, maar gewoon zacht. Misbruik, persterijen, mishandeling, vernedering, verwaarlozing, etc. Ik ben letterlijk alles ondergaan. Nergens bijhoren, altijd eenzaam, je gaan gedragen naar haar normen en patronen. Bedreigd en vernederd worden en gaat zo maar door.

    De persoon waaruit ik helaas geboren ben, word heel vaak zielig gevonden, zoals: ja maar zij heeft ook in haar jeugd bla bla bla. Nou ok, geef me je dochter en ik ga haar eens lekker even misbruiken en manipuleren en etc. Want, ik ben ook slachtoffer, dus mag ik ook lekker me gang gaan. NEE!!!!!!!!

    Hier is geen excuus voor, dit is niet goed te praten, sterker nog, die personen moeten gestraft worsen en in de gevangenis worden geplaatst. Want een verkrachter is net zo erg of emomisbruik is zelfs nog erger. Dus, als iemand voor verkrachting moet boeten, dus dan ook voor dit soort zaken. Aangezien dat niet gaat gebeuren en ik inmiddels gelovig ben en probeer de vrede te houden. Zal ik haar niet toe takelen of mishanden, of aan haar haren door de straten sleuren, want dat wil ik heeeeeeel graag doen!!!!! Ik heb letterlijk moordneigingen door dat pokke mens.

    Ik beschrijf puur wat het met me gedaan heeft en met me doet tot de dag vandaag. Me hele fam heeft me in de steek gelaten ben in internaten geplaatst etc. Dagen lang was mevrouw soms weg zonder wat te zeggen. Feesten op zoek naar mannen, zuipen, vreemd gaan, mannen meenemen naar huis en ga maar door. Ik ben uit huis geplaatst en na die periode bleef ik hangen aan dat mens. Ik was me van geen idee bewust dat zij een narcist was. Ze beweerde altijd dat haar kinderwn mijn broers en zus haar verlaten hadden en liegen , liegen, liegen. Alles heeft ze me ontnomen letterlijk, van me eerste liefde tot me bezittingen oude school herinneringen en ga zo maar door.

    Het ergste is de machteloosheid! Ik heb heel lang hoop gehad, om het in de toekomst anders te doen. Geloof het of niet, ik ben zelf in me 2e relatie ook mij narsitisch gaan gedragen. Het enige verschil God zei dank! Is toen ik erachter kwam slachtoffer te zijn geweest van een narc. K on ik er iets aan doen en zei ik nee, dit mag ik niet doen. Ik weet gelukkig dat ik geen narc. ben. Ik ben alleen zo zwaar beschadigd, dat me leven ondragelijk is geworden!

    Vergeven zal ik never nooit!!!!!! Mijn boosheid zit zo diep! Ik heb het geprobeerd maar ik kan het niet. Het liefst spuug ik op haar graf als ze sterft. Het zal niets uit meer maken. Maar ze kleeft aan me ziel dat wijf door alles.

    Ik hoop dat ee mensen zijn die verder zijn of inmidsels oplossingen hebben of etc.

    Het beste aan iedereen.

    Reply
      Anja Zettlinger - april 26, 2018

      Zo ik voel jou boosheid…en ik deel hem ook…Ik ben nu 42jaar oud ..zelf moeder van 2 lieve dochters ook helaas al met rugzak door mijn patroon verkeerde mannen en hun alcoholistische narcistische vader! Maar nu kom ik ineens na lange weg therapie ggz bewust erachter dat mijn eigen moeder mij ook emotioneel misbruikt …nu 4wkn geen contact ..en ik ben stuk en zo pissed …ik was gek , gestoord enzo …ben gediagnosticeerd met ptss , Bordeline persoonlijkheidsstoornis en angst stoornis …ja ggz snapt nu wel waarom…die hadden me vorige week verteld over emotioneel loskomen van ouders dat t nodig was en dat ik nooit die steun kreeg die ik nodig had …de wanhoop en nooit erkend werd in mijn gevoel…pff …de rebel die ik werd de Bordeliner die er werd gemaakt …pff alles valt op zijn plek…Bewustwording doet zeer …
      Maar jij ook sterkte en bedankt voor jou verhaal!! Xx Anja !

      Reply
      Kim - mei 16, 2018

      Ik herken je boosheid heel goed. Wat mij geholpen heeft is.. dat je vergeeft voor jezelf. Zodat jij verder kan. Anders heeft zij nog steeds macht. Ik ben zelf ook gelovig en geloof erin dat iedereen vroeg of laat zich moet verantwoorden voor zijn gedrag. Uiteindelijk blijft zij je moeder en wens je haar niet de hel toe. Alleen zit nu de boosheid in de weg. Houden van is onvoorwaardelijk al hebben ze ons zo beschadigd. Jij kunt dat zelf stoppen door niet slachtoffer te blijven. Stop ermee voor je eigen levensvreugde en geluk. Zij heeft je al zoveel jaren ontnomen. Vergeef haar zodat zij niet nog de jaren die je over hebt ook nog eens neemt! Vergeef haar op jouw tijd. Dat kun je niet forceren. Geef en gun jezelf de tijd om te rouwen om de moeder die je nooit gehad hebt. Hoe eerder jij jezelf de ruimte geeft om te rouwen hoe sneller je dit achter je kunt laten. Een ieder doet zijn best naar zijn kunnen. En jouw moeder is maar mens. Net zoals elk ander. Alleen God is perfect. Zie haar ook als mens en niet als afgod die alles goed had moeten doen. Natuurlijk had ze beter moeten weten en moeten handelen. Maar helaas is het wat het is. En hoe eerder jij je er erbij neer gaat leggen hoe beter dat ook voor jou zal zijn en jouw verwerking van dit alles. En hoe eerder jij haar ziet voor wie zij is en ook accepteert zoals zij is. Hoe eerder jij haar kunt vergeven. Niet omdat zij dat nou zo verdient heeft maar omdat jij de rust verdient! En een gelukkig leven

      Reply
        Kim - mei 16, 2018

        Ik wens je alle sterkte toe in dit proces. En vertrouw er op dat je sterk genoeg bent om hier boven te staan. God geeft je nooit meer dan je aan kunt. Stop met er tegen vechten en alsnog controle willen hebben over wat er geweest is. Begin met rouwen en dan vind je daarna echt de controle die je zoekt voor de toekomst en hoe die gaat zijn. Jouw toekomst!

        Reply
        Lilian - mei 17, 2018

        Zo zeg, wat ben ik het hier niet mee eens zeg. Ten eerste zou ik slachtoffers zeker niet nog meer vragen om te MOETEN doen. Ze moeten even helemaal niks meer wat mij betreft, behalve recht hebben op alles wat ze zelf voelen, meemaken en denken. Wat jij schrijft zet de narcist wederom als middelpunt in hun leven. Nu moeten ze de narcist vergeven, moeten ze deze als menselijk zien en komt zelfs God meekijken. En als ze dat niet doen, komen ze niet eens verder met hun leven ook nog! Het is de ultieme narcistische kijk. Een slachtoffer van zulk ernstig narcistisch misbruik zoals hierboven beschreven zou het slachtoffer in het middelpunt moeten zetten. Het gaat niet over vergeven of de narcist als mens te zien. Wanneer je wacht tot je eindelijk kan toekomen aan jezelf omdat je eerst moet vergeven dan blijf je in de duisternis zitten met diezelfde narcist. Van mij hoeft een slachtoffer helemaal niks anders dan toekomen aan zichzelf, het recht hebben om te voelen wie ze zelf zijn met alle woede, boosheid, weerzin en alle andere gevoelens die ze niet zouden mogen hebben van God, bijbel, norm. psycholoog, narcist of mening van een ander mens. Tegen slachtoffers zou ik zeggen: Laat de narcist in je leven zo snel mogelijk links liggen als dat het lukt. Zet jezelf en je eigen leven voorop en dat van eventuele kinderen. Doe alles wat je nodig hebt of altijd al had willen doen, maar niet mocht of kon doen. Voel je vrij door alle fasen te gaan van zoals het jou past, zoals het voor jou klopt en laat niemand anders je wijs maken hoe je nu weer zou moeten doen/denken of voelen.

        Reply
          Kim - mei 18, 2018

          Ze moeten inderdaad niets. Je hebt helemaal gelijk.

          Reply
          Kim - mei 18, 2018

          Wanneer je altijd van alles moest begrijp ik dat wanneer iemand zegt je moet… dit verkeerd kunt opvatten. Je kunt erin gaan doorslaan. In het woordje ‘moeten’ en de intentie waarmee iemand dit zegt niet meer zien.
          In dit geval zeg ik dat je moet.. wil je je weer goed gaan voelen en er weer voor jezelf kunnen zijn. Dat is denk ik toch wel een ander soort moeten. Mijn tekst komt uit een goede plek en hoop ook door degene waar ik het advies voor geschreven heb ook zo gelezen word. Succes!!

          Reply
            lilian - mei 18, 2018

            Ik geloof best in de goede intenties van je schrijven. Moeten moet ik nog steeds niets, maakt niet uit wat jij zegt. Je advies is echter nog steeds een slachtoffer met een kluitje het riet in sturen. Het gaat erom de dader niet centraal te zetten in het proces van het slachtoffer, zodat deze niet verder kan. Dat is slachtoffers opnieuw de duisternis in sturen.

            Reply
      Kim - mei 17, 2018

      Ik wens je alle sterkte toe in dit proces. En vertrouw er op dat je sterk genoeg bent om hier boven te staan. God geeft je nooit meer dan je aan kunt. Stop met er tegen vechten en alsnog controle willen hebben over wat er geweest is. Begin met rouwen en dan vind je daarna echt de controle die je zoekt voor de toekomst en hoe die gaat zijn. Jouw toekomst!

      Reply
        Lilian - mei 17, 2018

        En boven narcistisch misbruik staan is onmogelijk. Je vraagt van het slachtoffer de menselijkheid te zien van de narcist en vraagt vervolgens het onmogelijke (opnieuw) van het slachtoffer. Een slachtoffer kan er niet boven staan, daarvoor is het geweld te gruwelijk, ze zullen er mee leven, met alle schadelijke gevolgen die er ook nog gaan zijn. Daarnaast is God geen meetinstrument of je de dingen wel of niet aan zou moeten aankunnen. Het is niet alleen een vloek in de kerkelijke kringen om een dergelijke uitspraak te doen, maar ook in niet gelovige kringen. God geeft helemaal niemand dit leed! Dit verdient niemand, dit heeft ook niemand nodig gehad. En maak van een dader niet weer een lieftallig sneeuwwitje wat ze NIET zijn.

        Reply
          Kim - mei 18, 2018

          Klopt god geeft dit leed niet. Het is de mens die dit elkaar aan doet. Iedereen krijgt zijn of haar beproevingen in het leven en deze kun je naar MIJN mening aan. Want die kracht heb je. Mits je geloof in jezelf hebt en die zelfvertrouwen ontwikkeld. Die je jaren lang is afgenomen. En hoe gruwelijk het geweld ook is geweest. Naar mijn mening kun je er met tijd boven staan en hoef je dit niet je levenlang mee te nemen en mee leren leven. Dan kom ik nooit toe aan leven. En zou ik nu niet weer de band opgebouwd hebben die ik nu heb met mijn moeder. Dit is wat ik vind en wat voor mij werkt. En dit mag ik vinden. Al ben jij het er niet mee eens. Het gaat erom dat wij hier elkaar vertellen wat voor ons werkt met het idee dat een ander er hopelijk iets aan heeft. Voor iedereen werkt misschien wat anders. Voor mij werkt dit. En dat mag. Net zoals voor jou of een ander wat anders werkt en dat ook prima is en ook mag. Die ruimte is er.

          Reply
            lilian - mei 18, 2018

            De grootste valkuil die ik ooit heb gemaakt is denken dat ik dit wel aan zou kunnen. Ik zou er wel over heen komen en ik ben toch sterk? Je zegt ook niet tegen iemand die tot gruzelementen is gemept: sta op, je kan weer lopen. Dat is gewoon domweg niet waar. Je kan alle zelfvertrouwen hebben die je wensen kan, maar het gaat niet lukken. Een veteraan die uit de oorlog komt met allerlei psychosomatische klachten stuur je ook niet zo het riet in, die heeft hulp nodig en kan dit niet in zijn eentje. Stuur iemand liever door naar goede professionele hulpverleners die wel weten waar ze mee te maken hebben.

            Reply
        Wendy Van Agtmael - oktober 20, 2018

        Bedankt Kim, ik begrijp helemaal wat je bedoeld met je voorgaande teksten ? Maar dat is een proces waar je door moet gaan, en dat neemt vele jaren en fases in beslag. Weinigen hebben het doorzettingsvermogen om hierdoor te gaan en in liefde voor zichzelf te kiezen. In de huidige tijdsgeest is het vanzelfsprekender om met de vinger te wijzen en boos te zijn, wat uiteindelijk niet voor verlossing zal zorgen. Dankjewel om me eraan te herinneren dat mijn moeder niet heeft gekozen om te zijn wie ze is, én dat ik het recht heb (en met deze kennis misschien zelfs de plicht) om mezelf en mijn gezin daarvoor te beschermen. ?

        Reply
      Michael - juni 13, 2018

      Beste Cameleon,

      Heel herkenbaar jouw boosheid! Vooral het gevoel van onmacht omdat je maar niet erkend wordt in wat je is overkomen. Narcisten zijn vaak wolven in schaapskleding en kunnen zich tegenover de omgeving uiterst charmant voordoen.

      Het belangrijkste is dat jij jezelf wel erkenning gaat geven. Neem jezelf serieus, want dat is de beste manier om de pijn en de leegte in jezelf tegen te gaan. Je moeder heeft je gevoel van eigenwaarde beschadigd. Maar jij hebt de macht om jezelf te kunnen helen. Kijk naar de dingen die je wel goed doet. Je schrijft bijvoorbeeld zelf dat je je in een relatie ook narcistisch had opgesteld. Dat is uiteraard niet goed. Maar wat wel goed is, is dat je daaruit bent gekomen! Kijk daar naar om je te realiseren dat jij sterker bent dan je moeder.

      Pak de regie terug in je leven. En dat doe je o.a. door jezelf te gaan leren kennen en waarderen om wie je bent. De boosheid wordt dan op den duur minder… en daarmee ook het gevoel dat je moeder nog steeds macht heeft over je. Ze neemt dan minder plek in in jouw leven.

      We zitten allemaal in hetzelfde schuitje hier. Hoeveel pijn het ook doet en hoe verdomd moeilijk het voelt: we komen er wel uit! Vertrouw op jezelf!

      Reply
      Niemand - augustus 13, 2019

      Wat jij schrijft, dat voel ik precies. Mijn vader blijft zeggen dat ik moet vergeven, maar mijn leven is voorbij. De pijn is ondragelijk en het lukt niet de verbrijzelde stukjes ziel aan elkaar te lijmen. Als ik de kans krijg snij ik haar strot door en maak mezelf van kant. Dat zal mij dan wel een slecht mens maken, maar dat is prima. De hele wereld heeft me altijd in de steek gelaten en dan mogen ze op mij haten als moeder moordenaar. Ik heb dan wel gerechtigheid en de wereld verlost van een kinderzielenmoordenaar.

      Reply
        via - mei 22, 2021

        Ja. Precies zo voel ik het ook. Mijn leven is ook voorbij. Ben ook niet meer te lijmen. Kan me ook wel voorstellen dat je zo’n beest ombrengt. Het helpt alleen niet. Niks helpt. Ik heb het geluk ziek te zijn geworden en heb hopelijk niet zo lang meer. Zodat ik mezelf niet van kant hoef te maken. Want dat zou onze narcist geweldig vinden. Dat zag ik wel toen mijn zusje doodging die hij tot op haar sterfbed treiterde. Dus nu, met de dood in het verschiet, zie ik de ’toekomst’ toch nog zonnig in.

        Reply
    Martha - maart 26, 2018

    Hallo

    Ik ben nu sinds oktober 2016 gescheiden, mijn ex was,Is erg onvoorspelbaar dan heel erg lief en dan uren lang schreeuwend tegen mij of de kinderen praten en vooral met de ondertoon alsof wij dom zijn en niks goed doen. Het heeft een enorme knauw aan mijn zelfvertrouwen gegeven. Ook aan de kinderen. Mijn zoon is nu bij hem gaan wonen ik begrijp het nog steeds niet vooral omdat hij ons altijd zo bekritiseerde en naar beneden haalden als het niet zo ging zoals hij wou! Mn zoon is denk ik heel erg loyaal naar hem toe en doet alles om hem te vrede te stellen. Ik moet het loslaten dat hij daar woond en de gedachten hoe er op hem tekeer word gegaan maar maak mezelf wel zorgen. Mijn dochter van 8 woond nog bij mij maar word ook erg beïnvloed. Ik dacht dat de scheiding ons rust zou geven maar niets is anders waar. Hij liegt mannipuleerd en alles ligt aan mij. Hij is heel erg op geld uit en zal mij tot de grond proberen kaal te plukken. Eerst doet hij heel lief en als ik toe hap vernederd hij me weer en wordt ik neergezet alsof ik niks kan en alles verkeerd doe.
    Ook ben ik er tijdens ons huwelijk achter gekomen dat er iets liep tussen mijn ex schoonzus en hem, maar dat was niet waar en ik moest mn mond houden anders zou hij hem wel dicht slaan. De bewijzen waren er. Ook heeft hij mijn vader geslagen uit woede maar ook dat was niet waar. Er waren wel getuigen maar het was niet zo. Zo zijn er meerdere dingen gebeurd maar altijd ontkennen en zocht hij weer iets om mij zwak te maken.
    Het rare is als hij nu zou vragen of ik het nog een keer wil proberen zou ik daar nog over twijfelen. Het klink naïef maar ik zou het zo doen omdat het dan iets meer rust geeft en ik mn kinderen weer alle dagen om me heen zou hebben. Maar ik weet ook dat ik kapot ga. Pfff het is gewoon heel lastig en hoe kom ik van dit gevoel af.

    Reply
    Daphne - maart 16, 2018

    Ik word al meer als 20 jaar vernederd ze kletsen over mij ik krijg geen gezellig en leuk contact in de straat en het gebeurd door een persoon die het een beetje hoog in het hoofd heeft ik k9m de straat niet meer op ga alleen de straat op voor kind te halen dokters bezoek of enkele keer vriendin bezoeken voor de rest kom ik niet buiten

    Reply
      Lonneke - maart 16, 2018

      Dit is heel erg. Heb je een partner? Ik vraag me af wat de reden is dat je al 20 jaar in deze situatie zit. Blijkbaar word je tegen gehouden door een persoon of financiele situatie. Op een ander adres zou je misschien prima op je plek zijn. Die persoon die jou dwars zit en ongelukkig maakt zal niet veranderen. Als je de kans ziet om daar weg te gaan, doe het! Je verdient deze ellende niet hoor!

      Reply
    Nancy - maart 10, 2018

    Voor een reeks artikels over NPS ben ik op zoek naar slachtoffers van narcisme.
    Heb je een narcistische ouder/ zit je in een relatie met een nps’er / word je via het werk ermee geconfronteerd/ en wil je andere helpen met je verhaal(anoniem) en hoe je er mee omgaat?

    Stuur dan een mail naar stellanovacoach@gmail.com

    Discretie verzekerd!

    Alvast bedankt!

    Reply
    m. Cremer - januari 27, 2018

    Herkenbaar, dat afsluiten en alleen overblijven. Maar ik lees dat je 46 jaar bent. Ga in Gods naam je eigen weg! Al wil je naar de andere kant van de wereld, doe het! Ik wens je heel veel liefde en respect voor de rest van je leven

    Reply
    Betty - januari 27, 2018

    vMijn man maakte het uit omdat ik niet in staat was om zwanger te worden en mijn eigen kind voor hem had. Hij zei me dat hij nog steeds van me houdt, maar hij kan niet gewoon met me doorgaan zonder kind, ik ging naar het ziekenhuis voor controle en de dokter vertelde me dat er niets mis met me is, maar ik vroeg me steeds af waarom ik niet zwanger kon worden voor mijn man. Terwijl ik door het internet aan het surfen was, kwam ik getuigenissen tegen van mensen die Lord Bubuza heeft geholpen, dus ik heb hem haastig via e-mail benaderd en hij antwoordde dat hij me zou helpen en ik zal weer lachen, ik deed alles wat hij me vertelde en tot mijn grote verrassing mijn man kwam terug naar me smeekte me op zijn knieën om hem te vergeven wat ik deed en we hadden seks, een maand later ging ik naar het ziekenhuis en de dokter vertelde me dat ik zwanger was en slechts 4 dagen geleden kreeg ik de geboorte van triplet die me maakte beloof mezelf dat ik de wereld zal laten weten over Heer Bubuza. Heeft u een probleem? Haast u nu en neem contact op met Lord Bubuza via e-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com of via de website: http://Lordbubuza.website2.me

    Reply
    anoniem - december 17, 2017

    Hallo,
    ik ben een vrouw van 42jaar en ben op zoek naar wat er, of met mij, of met mijn man scheelt.
    Mijn ouders gaven me aan dat hij me psychologisch misbruikt. Enerzijds weet ik dat ze wel een punt hebben, anderzijds wil je misschien gewoon niet dat het zo is.
    Nu kwam ik op deze pagina terecht en moest constateren dat ik op vele vragen helaas positief moest antwoorden.
    Vandaag is weer zo een dag dat ik heel erg diep in de put zit.
    Ondanks ik hem zaken gezegd heb blijft hij volhouden dat ik ze niet gezegd heb, hij zegt zich bedrogen en belogen te voelen. Geen van beide is echter waar.
    Hij doet zich erg vaak voor als slachtoffer, net als nu weer.
    We zijn naar een psycholoog geweest omdat ik dacht dat dit misschien zou helpen maar blijkbaar heeft dit toch niet het gewenste effect gehad.
    Bij andere mensen komt hij over als een aardig, medelevend persoon.
    We hebben thuis ook goeie momenten hoor, maar soms kan het voor mij en mijn kinderen énorm zwaar zijn.
    Erg hard beginnen roepen is ook zoiets, hij zegt dat steeds dat ik hem anders toch niet versta.
    Het zielige is dat ik steeds de schuldige ben, hij nooit schuld treft en mij dus ook op de duur schuldig laat voelen.
    Nu weer, het gaat eigenlijk over iets heel banaals maar het is zo geëscaleerd dat hij vannacht niet bij me heeft geslapen en dat we op’t punt staan uit elkaar te gaan.
    Enerzijds is dit de beste oplossing, anderzijds voor de kinderen is dit minder goed vindt ik persoonlijk. Ook financieel heeft dit voor mij enorme gevolgen.
    Momenteel zit ik echt in zak en as.
    Waarom kiest hij 1 persoon uit om steeds aan te vallen, te beschuldigen enz…?
    Kan een narcist genezen?

    Reply
      J - december 18, 2017

      Hij kiest vaak een golden child en een scapegoat. Dus een iemand die hij op een voetstuk plaatst (degene die het meest mee gaat in zijn spelletjes) en iemand die altijd de zondebok is, niks waard is en de schuld krijgt. Dat is degene die het meest in de realiteit verankerd is, en dus zijn spel niet snapt.
      Of hij kan genezen… Ten eerste moet er een wil zijn om te verbeteren of nieuwe sociale vaardigheden aan te leren, anders is de kans zowiezo 0%. En vaak is er een sterke weerzin om te verbeteren, want narcistisch zijn is vaak best wel prettig voor hun. Mochten ze toch willen veranderen kan ik me voorstellen dat het best wel een tijd kan duren. Een verkeerde psycholoog en je bent alweer 10 jaar verder zonder enig resultaat.
      Je zegt dat het voor de kinderen minder goed is, dat ligt eraan, wat voor effect de narcist op hen heeft.
      Een tip die ik heb waarmee ik zelf wat kleine resultaten bereikt heb bij mijn ouders is alles benoemen en bespreekbaar maken en ze een alternatief bieden hoe ze communiceren. Vaak hebben ze zelf nooit geleerd wat normaal is.
      Succes, J.

      Reply
        anoniem - december 18, 2017

        Allereerst bedankt voor uw reactie.
        Ik ben het zwarte schaap maar ik snap zijn spelletjes wel. Hoe meer ik er op in ga, hoe erger de situatie wordt helaas.
        Ik krijg de kans niet om dingen te benoemen of bespreekbaar te maken want dan begint hij als een gek te roepen…
        Hij doet zich altijd voor als het slachtoffer.
        Mocht ik hem zeggen dat hij een narcist is dan ben ik overtuigd dat hij gaat zeggen dat ik gek ben. Heeft hij trouwens al gezegd. Hij ziet dat zelf absoluut niet in.
        Hij herhaalt alles ook 50x, dat is echt frustrerend.
        Wat hij ook vaak zegt is dat ik altijd mijn zin moet krijgen, dat alles loopt hoe ik het wil, dat IK de baas ben. In realiteit is het eigenlijk andersom. Mijn ouders en schoonouders zien dat wel in maar hij totaal niet. Ook niet als hij daarop gewezen wordt.
        Onlangs beschuldigde hij mij van iets in het bijzijn van anderen. De andere mensen vonden dat hij ongelijk had en verdedigden mij (terecht), gevolg was dat hij boos was op de anderen…
        Ik kan zo echt dingen blijven opnoemen.
        Ik ben bang dat hij mijn kinderen zou meenemen (en iets zou aandoen). Heeft hij zo min of meer al eens aangegeven.
        Daarom dat ik ook niet uit elkaar durf te gaan omwille van hen 🙁
        Ik merk dat hij ze soms ook onder psychologische druk wil zetten maar daar ga ik onmiddellijk op in als ik het hoor. Het laatste wat ik zou willen is dat ze zich zouden voelen zoals mij of ontwikkelen zoals hem.
        Ik ben echt ten einde raad!

        Reply
          J - december 18, 2017

          Poeh ja zwaar!

          Waarom zou hij alles 50x herhalen, heb je hem dat al eens gevraagd? Soms hebben narcisten het gevoel dat niemand ze geloofd of niemand luistert, als je dat gevoel wegneemt dan worden ze weer rustig. Maargoed, lastig om zo te zeggen van achter m’n beeldscherm ‘-)

          Hem als narcist betitelen heeft weinig zin denk ik. Dan werp je een extra blokkade bij hem op, ipv er een weg te halen. Niet dat ik hem nu als slachtoffer zie, want jij bent slachtoffer van zijn gedrag! Maar hij kan zich weer niet normaal gedragen vanwege iets irrationeels wat hem weer dwars zit. etc. Zo blijft het maar doorgaan… Ik begrijp dat je niet weg kan, dat is wel jammer want het zou veel energie schelen.
          Sterkte in ieder geval! Gr. J

          Reply
      drx - december 28, 2017

      mijn vrouw vertoont hetzelfde gedrag. Het is dat we kinderen hebben waardoor we nog bij elkaar zijn. Maar ze speelt het eeuwige slachtoffer. Altijd haar zin proberen te krijgen door te dreigen en sterker nog, ze heeft een keer 112 gebeld om mij tegen te houden toen ik met de kinderen naar een etentje ging. Gevolg: politie aan de deur en omdat er kinderen bij betrokken zijn zijn we aangemeld bij jeugdzorg. En uiteraard was het mijn schuld, mijn gedrag was fout dus moest ze de politie wel bellen. Ze beschuldigt me van contact met andere vrouwen en ik moet dan het tegendeel bewijzen.
      Ze werkt niet en nu de kinderen groter (en duurder) worden, vindt ze dat ik maar meer moet gaan werken. Ook vindt ze dat ik andere werktijden moet nemen zodat ik de kinderen vaker naar school kan brengen.
      ik geef wel toe dat ik nu nergens meer aan meewerk. Nu ze de politie ingeschakeld heeft schep ik er enoegen in om haar dwars te zitten. Zo ver zijn we afgezonken. Scheiden is de enige uitweg, maar ze heeft wel aangegeven dat ze me het leven heel zuur gaat maken door iedereen in mijn omgeving lastig te vallen, zelfs op mijn werk.
      Praten met haar gaat echt niet, want zij is het slachtoffer, zij doet niks verkeerd. Ze wordt boos op degenen die haar geen gelijk geven.

      Reply
        Anoniem - december 30, 2017

        Goh, je verhaal lijkt op het mijne.. dit gebeurde mij vorig jaar. Een bedreiging van mijn man omdat ik naar een etentje ging. Zit nu financieel aan de grond, mijn sociale leven ligt nagenoeg stil, moet vechten voor mijn dochter. M.b.v een mediator is de scheiding eindelijk rond. Hij was altijd het slachtoffer, moest in de belanstelling staan, aanbeden worden.
        Wordt nu begeleid door een psycholoog. Heb slappmedicatie omdat ik erachter ben gekomen dat hij mijn slaappatroon al meer dan 7 jaar onderbroken heeft. Ik sliep krap 3 uur achter elkaar.
        Hij maakt me bij iedereen zwart. Ik schreef mijn verhaal op een forum en ik kreeg een reactie die me erg bijbleef; ‘the devil whispered in my ear; you can’t withstand the storm. Now I whisper in the devil’s ear; I AM THE STORM.
        Je gaat een moeilijk jaar tegemoet. Zoek hulp, JE BENT NIET ALLEEN! Hou vol, word weer de man die je was en gelukkig met jezelf en je kinderen!

        Reply
        M - januari 14, 2018

        Ik ben 44. Mijn ouders hebben een relatie zoals de uwe. Alsjeblieft, maak dat je weg komt bij haar. Redt jezelf en je kinderen. Ik wou dat de mijne uit elkaar waren gegaan.. Ik heb zelf behoorlijk veel moeite met het geven van liefde, omdat ik dat nooit oprecht heb gezien. Echt, ren zo hard als je kunt samen met je Kids!

        Reply
      bobo - januari 14, 2018

      Hallo,

      Ik begrijp jou twijfels maar al te goed. Maar vraag jezelf af of er erg vaak ruzie is? En ik zie dat het volume hoog genoeg is dat de kinderen het zeker zullen weten dat er ruzie is. Ik heb mei vorig jaar de stap gezet. Ik ben een man van 52. Ik heb het 23 jaar volgehouden. Dit heeft letterlijk bijna mijn leven gekost. Ik hen 2 jaar geleden 3 maal een hartstilstand van alle stress gekregen. Na de eerste stilstand eennicd gekregen die me dus bij stlstan 2 en 3 hrt lrven hebben geted.

      Ik ben nu bijna een jaar weg. Momenteel wordt ik telkrns geconfronteerd met de beschildiging dat ik haar altijd heb gekleineerd. En jazeker. Op enig moment had ik nog masr heel weinig respect voor haar. Mijn vrouw versleet de ene baan na de andere. 19 in totaal, zover ik dit terug kan folmrn. Maar het waren er meer. Ontdlag redenrn waren er vele. Liegen over opleiding. Vervalsen beoordelings formilieren. Werk wat ze zou gedaan hebben maar waar geen bewijs voor was. Alle banen eindigden met conflicten.

      Op enig moment had ik medelijden met haar hier. Ik heb haar toe de mogelijkheid geboden niet meer te werken en iets anders in hasr leven te zoeken waar ze wel gelukkig van werd. Daarmee heb ik de stop uit fles getrokken en is geest losgelaten. Vanaf dat moment was ik niet meer geemancipertd. Ik wou van haar een huis moder maken. Het was een ongelikkwaardige relatie gewordrn ennga zo maar door.

      Vanaf dat moment hebben we 15 jaar ruzie over haar werk gehad. Telkens als ze een baan kwijt raakte was dat mijn schuld. Als ik vkantie wou plannen dan ging dat vaak niet vanwege net aangenomen werk vannhaar.

      Veel collegas haddrn conglicten met haar. Heel af en toe vergiste ze zich thuis door te vertellen dat ze weer een eikel van een vollega had. Ik wist daardoor dat we dan uitstevenden naar een ontslag.

      Ik heb dit dus een keer of 20 meegemaakt, mei votig jaar wrrd het mij teveel. Er waren 3 maanden op een rij thuis grote problemen, waar ik zeker ook mijn fouten heb gehad. Na mijn laatste hattstilstand die volgede op ern grote ruziie met haar, had ik mij voorgenomrn niet merr over mij heenvte laten lopen.

      Na 3 maandrn bijna continue getrijterd te zijn gingen bij mij bijna de stoppen eruit, gelukkig heb ik me kunnen beheersen. Maar het besrf hoe fout het had kunnen gaan heeft mij een zwaar trauma bezorgd. Vanaf die dag ben ik onder behandeling van een psycholoog.

      Mij huisarts, paycholoog, syste therapeut die we toen hadden en de praktijk ondrsteuner, allen hebben mij gewaarschuwd direct bij hasr weg te gaan. Ook is overwogen de kinderen daar weg te halen. Maar omdat mijn kinderen 13 en 16 zijn is beslotrn dat ze dat beter zelf kunnen beslissen.

      Nog steeds twijfel ik aan mijzelf. Of was ik de narsist? Dat is wat ok mij dagelikks sfvraag. Al doe hulpverleners houden mij op de been. regelmatig stel ik daar de vraag of ik niet het probleem was.

      Maar gelukkig is er ook hard bewijs. Ontdlag brieven. Drijhbrieven van werkgevers rechtzaken te beginnen tegen haar. Vervalste Cv ‘ s met vele verschollende waarheden. Mensen om me heen die hun eigen verhalen vertellen.

      Echt je raakt jezelf volledig kwijt.

      Maar het is vreselikk moeilijk om de stap te nemen. Heel veel sterkte

      Robo

      Reply
      Nienke - februari 18, 2018

      Hoi!
      Allereerst heel veel sterkte!
      Mijn vader is narcist en ik was bij hem als oudste kind het zwarte schaap. Nou heb ik het geluk dat mijn ouders gescheiden zijn (wat door zijn narcisme komt), waardoor ik hem niet zoveel zag. Ik ben nu 17 jaar en ik heb vorig jaar het contact met hem verbroken. Dat is de aller beste beslissing in mijn leven geweest. Het gaat zoveel beter met mij, fysiek en mentaal! Narcisten kunnen niet alleen zijn, mijn vader heeft nooit alleen gewoont en woonde na de scheiding (al 37 jarige) bij zijn ouders. Hij is nu weer hertrouwt na veel vriendinnen. 1 ding dat ik jou wil meegeven is dat je er nooit uit zult komen zonder zelf die stap te zetten. Hij gaat niet veranderen en jij doet niets goed in zijn ogen! Dus zeg alsjeblieft niet dat je niet dat je bij hem blijft voor hem, kies alsjeblieft voor jezelf! Ik denk dat als je over 30 jaar hier nog zit je echt niet gelukkig bent… Ik wil natuurlijk niet als 17 jarige vertellen wat je moet doen. Ik wil alleen niet dat er mensen net als ik zover doorgaan dat je voor je leven de littekens moet meedragen. Dus hierbij een tip van mij, denk aan jezelf! Het klinkt misschien hard, maar hij gaat het niet doen. Verder heb ik ook erg veel steun gehad aan mijn geloof en de mensen in de kerk. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en heel veel sterkte ermee!

      Reply
      Fleur - april 23, 2018

      Ga bij hem weg, dit gaat met alles wat je ook doet om de relatie leefbaar te houden nooit over!! Ik zou willen dat ik met 42 jaar bij hem was weggegaan, ik ben nu 69 en het is voor mij te laat. Je zult je leven lang bij hem in het krijt staan, beschuldigingen die nergens op slaan, vernederingen en kwetsende opmerkingen, wat je ook nog zult doen om hem te behagen “HET ZAL NOOIT GENOEG ZIJN” JIJ HEBT HET ALTIJD GEDAAN.
      Zorg dat je kinderen een betere en leukere tijd krijgen als wat ze nu meekrijgen, ze zullen er hun leven lang last van houden. Mijn oudste dochter heeft sinds 2 jaar het contact met ons verbroken vanwege de ellende die ze thuis heeft meegemaakt en de problemen die ze er nu zelf mee heeft .Heus je kinderen krijgen er meer van mee als je denkt en mij is verweten dat ik ze er niet tegen heb kunnen beschermen omdat ik alle schuld op me nam omdat ik het zou hebben veroorzaakt(volgens hem dus)Gelukkig weet ik ook pas sinds 3 jaar overigens dat het niet aan mij ligt, HIJ is ziek. Financiele problemen, ik begrijp het, maar die zullen wel worden opgelost, alle mensen die echt van je houden zullen je met liefde helpen en steunen, wacht je langer dan zul je worden ingekapseld in zijn zieke leven want zoals je misschien al wel zult hebben ervaren, alle mensen waar jij om geeft zie zullen in zijn ogen wel niet deugen en worden afgeserveerd!! Ik pleit er echt voor dat je de stap zult durven nemen, het is eng en onzeker dat wel maar alles is echt beter als een leven met deze zieke mens.
      Lees het boek Destructieve relaties op de schop van Jan Storms en de schellen zullen je van de ogen vallen.
      Heel veel sterkte, je zult het beslist nodig hebben. Gun jezelf en de kinderen een zoveel leuker en beter leven !!

      Reply
    johan veerman - december 8, 2017

    ik ben nu 46 jaar. momenteel een relatie met iemand op de philippijnen.
    waar ik heel veel van houd.
    maar ik heb een zeer groot probleem en dat is mijn vader.
    ik heb alles wat hier staat gelezen en ik kan alles met ja beantwoorden.
    mijn vader doet me echt op alle manieren kleineren altijd dingen afwijzen.
    niet mag ik doen niet mijn eigen beslissingen nemen. ook met het werk zoeken in bv een ander land.
    en hij heeft hier in ook mijn zuster betrokken.
    dus ik heb nu 2 mensen die mij letterlijk de grond inboren.
    door dit alles heb me zelf nu ingesloten zodat het contact naar buiten weg is.
    ga wel naar buiten als het nodig is.
    ik wil met mijn vader en zuster geen contact meer. ik proberen om werk te vinden in het buitenland om zo weg te kunnen. want ik zelf loop helemaal vast zowel fysiek als geestelijk.

    Reply
      Marina Cremer - januari 27, 2018

      Herkenbaar, dat afsluiten en alleen overblijven. Maar ik lees dat je 46 jaar bent. Ga in Gods naam je eigen weg! Al wil je naar de andere kant van de wereld, doe het! Ik wens je heel veel liefde en respect voor de rest van je leven!

      Marina Cremer.

      Reply
    Maria - oktober 26, 2017

    Hallo lezers,

    Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met mijn huidige vriend.. In het begin ging alles goed, we hadden veel overeenkomsten , zelfde interesses en we konden uren achter elkaar praten.. Naar 4 maanden raakte ik zwanger van hem, toen begon de drama.. Hij liet me volkomen zitten waarop ik besloot de zwangerschap af te breken nadat hij meerdere malen me verrot gescholden had en absoluut het kindje niet wilde houden.. naar de afbreking van de zwangerschap ging het berg afwaarts.. Hij schold me vaak uit voor de ergste dingen, dat ik een hoer was en niks waard ben.. Hij volgde toen een opleiding ik stond altijd voor hem klaar en hield rekening met zijn wensen.. Een halfjaar later ging ik een opleiding volgen.. hij zocht telkens ruzie ’s nachts waardoor ik moeilijk de dag door kwam.. zelfs op een dag kwam ik er achter dat hij seks dates had nadat ik in zijn telefoon keek.. hij gooide al mijn spullen in mijn huis kapot waarna ik voor leugenaar en maf uitgemaakt werd, deze treiterijen gingen maar door waardoor ik in een depressie ben beland..
    Zelf daarop kreeg ik antwoord dat ik me aanstelde en dat ik kon stikken in me depressie.. Ik weet niet hoe ik de dagen door moet komen, op mijn verjaardagen laat hij me moederziel alleen in het restaurant zitten, na hij weer een conflict met mij zoekt om niks.. Ook gooit hij met mijn eten als ik gekookt heb en schreeuwt hij vaak.. nu ben ik weer in verwachting en noemt hij mij een waardeloze moeder.. hij blowt in mijn bijzijn waarop ik hem attendeer dat ik dat niet tolloreer , hij pest me daarna vervolgens mijn eigen huis uit.. ik ben radeloos door deze narcistische praktijken ???? Ik weet gewoon geen uit weg aan deze kwellende situatie.. als ik zeg dat ok bij hem weg ga dreigt hij mijn leven zuur te maken en mij zwart te maken en dat mensen mij haten om wie ik ben

    Reply
      J - oktober 26, 2017

      Yep, dit soort verhalen lees ik hier continu, altijd hetzelfde patroontje van die narcisten.

      Alleen ik snap niet helemaal waarom je in verwachting bent geraakt van hem, moet je zo’n gast niet gewoon inruilen voor een normale vent. Maar misschien zie ik het te kort door de bocht…

      Succes iig, probeer ook nog een leven te hebben naast hem zodat je niet al te afhankelijk wordt van zo een.

      Reply
      K - oktober 28, 2017

      Ik zit momenteel in dezelfde situatie als jou. Behalve dat ik mijn kindje heb gehouden. Vandaag hebben we ruzie gehad . Hij gaat weg neemt mijn kindje mee en dreigd dat als ik haar wil komen halen ik iets mee ga maken. Hij heeft me helemaal geïsoleerd , geen sociale media , geen vriendinnen in mijn eigen huis , nu begint hij zelfs moeilijk te doen als ik naar mijn moeder toega . Ik ben deze week een keer naar mijn moeder geweest toen ik thuis kwam heb ik alles opgeruimd thuis ,de was gedaan zijn eten klaargemaakt en nog ben ik volgens hem een lui wijf omdat ik om mijn luie kont bij mijn moeder ben gaan zitten. Ik ben een hoer , ( terwijl ik nergens heenga ) een lelijke wijf . Als ik huil doet hij me na en zegt hij dat ik een zielige wijf ben. Tijdens mijn zwangerschap heeft hij me 3 uren lang door het hele huis geslingerd tot de buren eindelijk de politie belde hierover .. natuurlijk loog ik dat er niets aan de hand was. Ik voel me zo dom om bij hem te blijven .. omdat ik weet dat hij me geen toekomst kan aanbieden. Ik weet dat hij als kind een trauma heeft opgelopen. Hij vind het normaal dat een vrouw thuis moet zitten en slaag krijgt omdat hij zo is opgegroeid. Ik probeer hem te helpen maar hij ziet zijn gedrag niet in. Als hij me slaat is het mijn fout. Hij heeft totaal geen respect voor niemand en geen schaamte ik durf niet weg te gaan met hem omdat hij altijd wel in conflict geraakt met mensen of met mij. Hij schreeuwt in het openbaar en heeft geen greintje schaamtegevoel. Hij behoud nooit een werk langer dan 3 maanden omdat de bazen brutaal zijn , of ze hebben geen respect;,… maar dit is enkel en alleen omdat hij er niet tegen kan als iemand hem verteld wat hij hoort te doen. Soms heeft hij goede periodes en voel ik me zo gelukkig met hem . Maar dan krijgt hij tgenslag en werkt hij alles op mij uit . Deze ochtend gaf ik mijn dochter een flesje en kreeg ik een kopstoot toegediend als Goedemorgen. Ik weet geen uitweg meer en ik weet goed genoeg dat ik beter weg kan gaan van hem . Maar hij treitert me op alle manier en hij maakt vooral gebruik van mijn dochter. Vandaag is hij vertrokken en zei hij dat ij mijn dochter niet meer zal zien . Ik wil haar een kus geven en hih trekt haar van me weg. Ik kan slechts gaan beginnen trekken en duwen aan een baby van 6 maanden.
      Hij is ook totaal niet bang van politie agenten . Zelfs tegen hun is hij zeer agressief .
      Als je wilt praten .. kan je steeds bij mij terecht , personen die hier zelf niet meeleven kunnen dit niet begrijpen waarom we blijven volhouden terwijl we weten dat dit gedrag niet normaal is

      Reply
        Anna - oktober 28, 2017

        Beste K., dit berichtje was voor jou bedoeld.

        Reply
        Mariska - februari 26, 2018

        Beste K
        Ik zat in dezelfde situatie mijn baby was 7 maanden toen mijn ex vroeg of het beter was ergens anders te gaan wonen . Ik heb dat beaamd en voor de kerst was hij weg en binnen 2 weken had hij een ander waar hij volledig alles voor doet en voor gaat ze hebben zelfs al een tattoo genomen
        Ik voel me zwaar vernederd en gebruikt
        Ondanks alles had ik altijd nog hoop dat het goed zou komen
        Ik hou van hem en hij is de vader van mijn kindje ik wilde met hem een gezin zijn
        Ik ben al mijn vriendinnen kwijt heb geen sociaal leven meer
        Ik heb alles gelaten voor hem
        En daar wordt ik nu zwaar mee gestraft
        Had ik dit maar nooit laten gebeuren
        Ik heb zoveel verdriet en als ik er maar even aan denk dat ik alles alleen moet gaan doen met de kleine wordt ik doodziek
        En hij leeft zijn leven alsof er niets aan de hand is en wil nu ineens zijn dochter mee nemen
        Dat zou goed voor haar zijn
        Een nieuwe stiefmama nou echt niet in die 7 maanden heeft hij nog nooit na haar gekeken en nu wil hij samen met zijn nieuwe vriendin leuke dingen doen
        Ik ben er nog lang niet geestelijk ik hoop alleen dat ik hem kan vergeten hij was mijn leven
        Zoveel invloed had hij op mij
        En nu heb ik niets meer alleen mijn dochter

        Reply
          mommy18 - maart 18, 2018

          Hey Mariska,

          ik heb een soort gelijk iets meegemaakt met mijn exvriend/ vader van mijn zoontje.. vraag me af of het al beter met je gaat?

          Reply
        mommy18 - maart 18, 2018

        Heey K

        ik zit precies in dezelfde situatie.. ik zie dat je berichtje wat ouder is.. vraag me af of je situatie is verbeterd en miss weg bent gegaan bij hem?

        Reply
      Anna - oktober 28, 2017

      Maria, ga weg van hem. Maak een plan. Of bij familie of een vluchtheuvel. Je bent echt wel in gevaar en je kindje ook. Nu moet je moedig zijn en klacht indienen. Iemand die niet geeft om de pijn die jij hebt, moet je daar van houden? Doe het voor jezelf en je dochter. Deze man is ziek, hij gaat niet veranderen. Maak zo vlug mogelijk een plan aub

      Reply
        Anna - oktober 28, 2017

        Ik bedoelde K

        Reply
      Now - november 14, 2017

      Hallo Maria,

      Bij deze wil ik je t volgende mededelen .
      T enigste wat je kunt doen is naar je huisarts te gaan die hebben zwijgplicht.
      Die kunnen je doorverwijzen bel veilig thuis op en geef t door wat er gaande is dat je eruit wilt t wordt van kwaad tot erger t zal nooit beter worden nu heb je nog de kracht geef aan dat je zwanger bent en ga aangiften doen wegens huiselijke geweld …..deze mensen zullen doorgaan tot ze al je energie uit je hebben gezogen alleen jij kunt t stoppen met behulp van mensen buiten af verzwijg t niet vertel je verhaal tegen je beste vriendin of vriendinnen……t stopt alleen als je er wat aan doet partnermisbruik mag niet emotioneel misbruik of lichamelijk misbruik is strafbaar …..kom voor jezelf op

      Reply
        Richard - september 15, 2018

        Emotioneel misbruik is ook strafbaar. Psychische mishandeling is dat dus.

        Probleem is wel: politie weet dat niet of vindt het maar lastig en doet zelfs alsof het niet strafbaar is.
        In Frankrijk en UK zijn de wetten erop aangepast met een eigen wetsartikel voor psychische mishandeling. Nederland loopt hopeloos achter.

        Navraag bij ministerie van justitie leert dat het valt onder artikel 300.4.
        Er is ook jurisprudentie.

        Zelf heb ik een relatie gehad met een kwaadaardig narcist. Ik kreeg een hartaanval door haar vreemde argwanende gedrag en zij bracht mij in een situatie van overmatige stress. Vervolgens concludeerde zij iets uit dat hartaanval (volstrekt belachelijke conclusie) en werd ik 3 wekenlang mishandeld, daarna zonder uitleg aan de kant geflikkerd en begonnen daarna de valse aangiftes.

        Kom je bij de politie dan moet je in het geval van psychische mishandeling niet alleen kunnen vertellen wat er gebeurt, maar je moet ook alles kunnen bewijzen.

        Dus .. word je geslagen, dan zie je de blauwe plek .. is genoeg voor politie om zelf onderzoek te gaan doen. Word je bewust kapot gemaakt psychisch dan zie je daar niets van aan de buitenkant (natuurlijk kun je het wel vertellen wat het met je doet, maar daar doen ze niets mee) en omdat je niets ziet moet je dus zelf voor rechercheur gaan spelen.
        Dit is gewoon eigenlijk onmenselijk en schandalig want je laat iemand die dus ernstig mishandeld is als politie nog een keer in de kou staan. En jouw middelen zijn natuurlijk niet zodanig dat je over alle opsporingsmogelijkheden beschikt die de politie wel heeft, bovendien ben je mishandeld en dus ook niet in goede doen om de kracht te vinden om al het bewijs te verzamelen .. en psychische mishandeling is ook vaak heel geniepig, achterbaks en lastig de vinger op te leggen.

        Toch ga ik het proberen.
        Er moet een keer met succes een kwaadaardig narcist veroordeeld worden.

        Ik ga dat doen.

        Reply
          Saar - september 15, 2018

          Succes daar mee. Ik meen het oprecht. Wat het probleem is met psychische of emotionele mishandeling is dat het bijna niet aan te tonen is. Om mensen te beschermen die vals worden beschuldigd ergens van, bestaat er zoiets als bewijslast. Wie beweert die bewijst. Wat wel kan helpen is wanneer je alles op hebt geschreven wat er heeft plaatsgevonden met dag en tijdstip en eventuele bewijsstukken. Op een bepaald moment kan iets wel bijzonder aannemelijk worden en dan kunnen dit soort aantekeningen helpen.

          Reply
      Siegje - november 21, 2017

      Maria en alle anderen die hierdoor worden getroffen, ik heb maar één boodschap voor jullie: maak alsjeblieft dat je wegkomt van die afschuwelijke partners! Ze maken je emotioneel zo kapot dat je nooit meer dezelfde kan zijn.
      Waarom zeg ik dit? Ik ben een kind geboren uit dergelijke relatie. Hoewel mijn moeder is kunnen ontsnappen toen ik 3 was, heeft dit tot op de dag van vandaag nog steeds zo’n afschuwelijk grote impact op alles en iedereen rond haar. Ze kan niet meer liefhebben, denkt constant dat dingen worden gedaan omdat we haar willen kleineren en heeft moeite met sociaal contact. Ze is diep ongelukkig en heeft de mensen die haar door dik en dun gesteund hebben weggeduwd omdat het trauma te zwaar is. En als dochter doet dit verschrikkelijk veel pijn. Ik heb jaren gespendeerd aan het proberen doordringen tot haar, ondanks alle verwijten en vijandelijkheid die ik heb teruggekregen. Ik heb recent de beslissing genomen om het op te geven! Maar elke keer als ik haar zo diepongelukkig zie of totaal overstressd door normale zaken, breekt mijn hart.
      En zo wordt de pijn overgedragen naar een volgende generatie.
      Ik begrijp dat het moeilijk is om uit dergelijke situaties te geraken en dat je jezelf misschien niet meer de moeite vindt om hier iets aan te doen, maar dat ben je wel! En ook jullie kinderen en toekomstige partners en vrienden en familie. Je huidige partner heeft al een deel van je leven afgenomen, laat hem/haar ook de toekomst niet beheersen.
      En zoek hulp! Bouw jouw zelfbeeld weer positief op, je verdient zoveel meer en bent het waard om van gehouden te worden. Ik hoop dat jullie ooit het licht weer kunnen laten schijnen in jullie ogen en kunnen zien wat ik zie.

      Reply
        Peggy - november 21, 2017

        Ik heb een broer die behandeld word alsof hij wind is niet bestaat zujn vrouw heeft hem voor de keuze gezet zij wou cafe houden mijn broer was er tegen wou dit al vele jaren doen uiteindelijk moet hij toegeven of zijn koffers pakken .ze baat cafe uit met een goede vriend .ok geen probleem maar daar komen vodden van nu 7maand later zit mijn broer elke dag alleen madam komt dagelijks s.nachts thuis want hij moet vroeg opstaan hij werkt iç de post hebben geen sexuweel relatie meer das al meer dan een jaat mijn broer betaald elke rekening en staat elke maand onder nu komt thuis van zijn werk geen eten. geen eten om te gaan werken ze doet niks thuis mijn broer moet alle dagen k u isen want hebben 2,honden en 5poezen die alles binnen doen smijt hij ze buiten laat zij ze s.nachts binnen wanneer ze thuiskomt de dinsdag is ze gesloten dan vertrekt ze.met die persoon altijd etgens naartoe om thuis niks moeten te doen ze zte mijn broer zonder geld en eten wat kan ik doen als zus had hem binnen genomen na een poging van zelfdoding maar is teruggegaan had hem beloofd meer thuis te zijn maar gebeurd niet kan ik een klacht indienen voor verwaarlozing of niet ik wil mijn broer niet kwijt hij is veel te braaf zijn vrouw heeft hem laten vangen ze staat s.morgens op wast haar niet thuis doet ze in cafe bij die andere man die daar woont en gaat naar daar en komt s.nachts terug thuis ik. Moet er iets aandoen want mijn broer kan niets geeft de middelen niet maar wat kan ik doen .

        Reply
    Cameleon - september 23, 2017

    Allereerst,

    Mijn medeleven en waardering voor een ieder die hier zijn woord heeft achtergelaten. Ik ben zelf slachtoffer geweest van een narcist (de vrouw waaruit ik ben geboren) ik kan haar mijn moeder niet noemen en vergeef haar daden niet. De rede is: ik heb haar zooooo vaak vergeven en dacht dan, ach ze kan er niets aan doen! Ik deed alles voor haar en ze had mij zo in haar ban achteraf gezien. Het zijn zielige stumpers en ik bid God dat ik nooit meer met een narcist te maken krijg. Ik denk dat ik diegene kapot maak!!! Ik kom er nu achter (38) dat ik misbruikt ben en dat ik daardoor alles heb moeten missen en me niet heb kunnen ontwikkelen en totaal kapot ben. Door hier te zijn achter gekomen ben ik razend, woest en heeeeeel agressief. Je hoort mensen zeggen, zij heeft het miss ook moeilijk gehad! Dit maakt mij zo kwaad en zo woest als een pitbull! Weer gaat het over haar. Niets mag over haar gaan en niets is voor haar van belang, niets boeit mij wat zij is! Ze bestaat voor mij niet!!! Wel bestaan haar daden en haar vieze spelletjes en etc! Ik heb afgunst afschuw tegen deze mensen. Zielig stukje ellende. Dat deze mensen betsaansrecht hebben. Deze mensen moet je op een kluttje stoppen en lekker elkaar het leven zuur laten maken! Wat deze mensen toe in staat zijn is duivels! Ik dacht als kind altijd al, wrm is mijn moeder zo en wrm drinkt ze is ze verslaafd en etc? Liefde, nooit gekend, verwaarloosd, vernederd, verstoten, bang gemaakt en etc etc!. Nu de dag is het zwaar om op te staan en te slapen. Ik ben in een hel terecht gekomen en zie geen uitweg! Ik heb ptss opgelopen. Ik kom uit een zware achterstandswijk en daar opgroeien is ook traumatisch ben ik achtergekomen. In details treed ik liever niet aangezien de mensen op dit forum wek enig idee hebben, wat ik bedoel te zeggen in dit alles. Een emdr therapeut zei ooit: we kunne je 20 sessies bieden, maar dit is helaas niet genoeg! Na dit te horen, zakte de moed mij nog verder in de schoenen! Ik vertrouw niks en niemand, ik heb haat en woede, die ik niet kwijt kan! Ik heb overal hulp gezocht! Neegens schijnen ze me te kunnen helpen. Ik ben ten einde raad. Je bent een lastpost en mensen kunnen niet omgaan met je verdriet en herbeleving en etc! Ik ben in internaten gestopt en de redenen waren er genoeg! Ik was onhandelbaar en crimineel en een rat van de straat bla bla! Nee ze stoppen me daar zodat ze lekker haar gang kon gaan! Me vader verliet me op me 8ste( lafaard)! Ze moeten dit soort mensen in de cel stoppen en laten brommen, want dit is gewoon een misdaad! Dit is erger dan iemand een paar klappen verkopen, ik ben gewoon voor het leven getekent en bid de lieve Heer, dat ik haar nooit meer zie. Want sta niet in voor mezelf! Het beste iedereen en sterkte lieve mensen!

    Reply
      hilde - september 30, 2017

      Heel veel sterkte, ik herken de gevoelens volledig.
      Ik hoop voor jou dat je met valle en opstaan weer zin krijgt in het leven.
      Ben mij sinds kort ook bewust van narcistisch misbruik. Het is hard, en moeilijk te begrijpen voor de buitenwereld.
      Groeten
      Hilde

      Reply
      Quinn - oktober 12, 2017

      Lieve Cameleon,

      ik wens je heel veel sterkte en moed telkens als je de hoop denkt op te moeten geven. Ik hoop dat je toch blijft zoeken naar goeie hulp, ik weet uit ervaring dat er een hoop instanties en therapeuten zijn die niet geweldig of ronduit slecht zijn of in ieder geval niet in staat om iemand met jouw achtergrond echt te helpen. Maar ik weet ook uit ervaring dat er therapeuten zijn die dat wel kunnen, die er echt voor je zijn, die ook blijven staan op het moment dat jij er niet meer in gelooft, die je kunnen overtuigen van het feit dat je echt niet kapot en beyond help bent. Ik wens je zo iemand heel erg toe. Voor mij was een belangrijk moment dat ik bij een nieuwe therapeut al mijn teleurstellingen over vorige therapeuten durfde delen en ook mijn twijfels en zelfs ongeloof in deze nieuwe therapie telkens weer onderwerp van gesprek kon/kan maken. Telkens overtuigt hij me dan van hoe dat onderdeel is van mijn eigen beschermingsmechanismen en ik mag hem altijd bellen, als de paniek te hoog oploopt. Je bent enorm sterk, want je bent hier na alles wat je hebt doorstaan. Be good to yourself. X

      Reply
      Mieneke - februari 17, 2022

      Beste Cameleon,
      Ik ben erg verdrietig geworden nadat ik je verhaal las. Ik heb emotioneel misbruik ook meegemaakt, door meerdere partners. Ze hebben geen genade. En ja, de mensen om mij heen kunnen niet omgaan met mijn verdriet. Ik voelde me ook zoals een lastpost. Heel erg moeilijk is dat. Maar ik hoop dat je mijn steun kan voelen, ik hoop dat je voortaan een leuk leven hebt en gelukkig wordt. Voel je maar niet alleen.
      Ik vind ook dat dit soort dingen strafbaar moet zijn. Emotioneel misbruik; dat is zeker erger dan iemand een paar klappen verkopen.
      Groeten,
      Mieneke

      Reply
    Morris - september 11, 2017

    Hallo,
    Ik heb een vriendin, waarvan alleen sommigen van de bovenstaande voorkomen. Ik wilde er al een hele lange tijd iets over schrijven en kijken wat andere mensen er van vinden. Dus… mijn vriendin heeft haar hele goede en volwassen kanten. We zijn nog wat jonger (15) dus misschien kan het ook een beetje liggen aan de puberteit. Maar altijd wanneer we het heel leuk hebben samen loopt het weer fout af. Dit gebeurde aan het begin van onze relatie helemaal niet. Maar 20 dagen later begonnen we elke dag te ruziën. Ik neem een voorbeeld aan vandaag, zij woont in Curacao, en ik zei dat ze wel geluk heeft dat ze vroeg uit is uit school. Ze vertelde me dat ze een tropenrooster heeft, en ik vroeg aan haar of ze dat ook in de winter had. Ik heb nooit zelf in Curacao geleefd dus ik weet niet hoe dat is, ik heb haar dit ook verteld. Alleen gaat ze dan doen alsof ik heel erg dom ben en dat ik de domste vraag ooit stel. Dit doet mij pijn, dat zeg ik haar elke keer weer opnieuw. Ze noemt mij soms ook “domme kut” wat zij als grapje bedoeld. Ze haalde ook haar vrienden er in eens bij om mij duidelijk te maken dat Curacao altijd een tropenrooster heeft. Dat was mij ook wel al duidelijk toen ze ging doen alsof ik een hele domme vraag stelde. Uiteindelijk vroeg ik of ze wilde ophouden omdat ik het niet leuk vond. Ze zei ook over dit dat het een grapje was. Ik vertelde haar dat ik het geen leuk grapje vond, en dat het me kwetste. Ik vroeg haar vriendelijk of ze daar de volgende keer rekening mee wilt houden. Maar altijd als ik zulke dingen zeg zegt ze dat ik haar dag verpest heb… Het doet mij pijn om dit te horen want ik wil haar dag helemaal niet verpesten. Ik hou ook heel erg veel van haar dus het is heel moeilijk voor mij om haar los te laten. Ik heb ook een aantal dingen voor haar gekocht als cadeautje, en ze zei toen dat ze niet wilde overkomen als een golddigger. En dat ik niet zo vaak dingen voor haar hoef te kopen. Ze noemt mij heel vaak het beste vriendje ooit maar uiteindelijk doet ze mij elke dag weer pijn. Ik hou zo veel van haar maar ik weet dat het soms gewoon echt niet werkt. Heeft iemand een idee wat ik moet doen?

    Reply
      Lala - september 16, 2017

      Lieve Morris,
      Ook al ben je misschien pas15 en midden in de pubertijd, elkaar pijn doen in een relatie hoort niet. Bekijk het eens vanuit jezelf; heb jij, in al je verliefdheid, behoefte om je vriendin pijn te doen? Het antwoord zal hopelijk nee zijn en dat is gelijk ook het meest gezonde antwoord. Ondanks dat jouw vriendin je vast ook lief zal vinden, mag je in een relatie echt wat anders van elkaar verwachten dan wat zij jou nu geeft. En ondanks dat je aangeeft dat ze jou pijn doet, veranderd ze niet. Hoe verdrietig ook, ik zou, ter bescherming van jezelf, zo snel mogelijk een punt achter deze relatie zetten en op zoek gaan naar een meisje wat net zo lief voor jou is, als jij voor haar bent. Ruzie in een relatie kan gebeuren, maar na 20 dagen al zoveel én jou pijn doen, dat is niet iets om vast te willen houden en niet iets wat zal veranderen. Kies voor jezelf ! Veel sterkte Morris!

      Reply
      Cameleon - september 23, 2017

      Ik weet het wel hoor! Gwn kappen met die zooi!

      Reply
      Hella - oktober 27, 2017

      Lieve Morris,
      Ook al ben je pas 15, je hebt heel goed aangevoeld dat je geen normale relatie hebt. Je wordt geestelijk mishandeld , de liefde is eenzijdig. Hulp geven aan dit soort mensen kan alleen door professionals en ook die zullen maar beperkt succes hebben ,alleen voor hen is het een baan! Hoe erg jouw pijn hierbij ook zal zijn ,kappen met deze relatie .

      Reply
    anoniem - augustus 20, 2017

    hallo , ik wil liever anoniem blijven .
    ik ben een meisje van 16 jaar en heb sinds mijn 13 een knipperlicht relatie met een jongen.
    alle bovenstaande dingen zijn van toepassing bij hem. we hebben op dit moment geen relatie meer maar dingen die zijn gebeurd zitten we nog wel heel erg dwars. op het eerste gezicht lijkt hij een hele lieve jongen dus als ik er met iemand over probeer te praten geloven ze me niet of denken ze dat het wel meevalt.
    ook valt mijn ex me nog steeds lastig. op social media maakt hij neerbuigende grapjes en als ik daar iets van zeg is het mijn schuld. ook probeerd hij te controleren waar ik ben en gaat naar de zelfde plekken als hij weet dat ik daar ben. ik voel me heel erg ongelukkig en ik weet niet wat ik moet doen heeft iemand tips?

    Reply
      Dromer - september 2, 2017

      Houd hem alsjeblieft op een afstand, neem hem nooit meer terug want hij zal beterschap beloven maar dit is vrijwel zeker een illusie, ik begrijp je goed hoor maar je zult jezelf verliezen en beslist niet gelukkig worden met dit soort types en ik kan het weten, zit zelf al jaren in de problemen, dit gaat nooit over. Voor mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt zullen je ook nooit echt begrijpen omdat zij de ervaring niet hebben, want dan weet je pas wat het is.
      Heel veel sterkte

      Reply
      Cameleon - september 23, 2017

      Als ik je vader was, had hij het geweten!

      Reply
    Wouter - juli 31, 2017

    Ik heb 9 maanden samen gewoond met een roemeense dame. We hadden echt een goeie man vrouw relatie. In het begin was ik iets voorzichtig door alle verhalen over roemeense vrouwen. Maar zijn samen naar roemenie geweest voorgesteld aan de hele familie. Ik vertouwde haar honderd procent. Ze had alleen problemen om hier in nederland werk te vinden vanwege de taal bariade. Dus af entoe ging er wat geld naar roiemenie en ze had het goed hier. Tot ik geven moment minder geld stuurde en ze bleek ook een gok probleem te hebben. Op een dag kom ik thuis en de vogel was vertrokken. Ik was op alle manieren geblokkeerd op de social. Ik kwam er de volgende dag achter wat haar echte aard was en de bedoelingen. Volgende dag was ze alweer als escort dame aan het werk in duitsland. Bleek dus ook een bedriegster te zijn en nog een hele goeie ook

    Reply
    froutje - juli 6, 2017

    als je iemand uitscheld omdat diegene het bloed onder je nagels vandaan haalt keer op keer , en diegene maakt ervan dat jou schelden mishandeling is terwijl het volgens mij wanhoop is en teleurstelling en onmacht. daardoor wordt je bang dat je zelf de narcist bent help

    Reply
      Poppie - juli 9, 2017

      Ja precies!!! Je omschrijft het precies exact zoals ik het ook voel!!!

      Reply
      Sylvia - juli 31, 2017

      Hier precies hetzelfde, alles is jouw fout en o wee als jij in je boosheid iets zegt. Dan ben jij idd de mishandelaar. Ik zou wel eens in contact willen komen met lotgenoten, niemand begrijpt het nl. want buiten de deur valt het allemaal wel mee en ziet niemand het.

      Reply
        Belinda - augustus 6, 2017

        Hoi Sylvia ik zou graag met jou en anderen willen praten want ik heb het gevoel dat ik ook met een narcist heb gehad.
        Hij mocht alles zeggen maar zodra ik er wat van zei werd hij boos en negeerde mij dagen lang.
        Als jij wat verkeerds deed moest ik het gelijk vergeten en door gaan.
        Er waren nog veel meer van dit soort dingen ik denk dat alles mij fout is geweest .

        Reply
          hilde - september 30, 2017

          Hoi Belinda, dat negeren, dat is de ergste vorm van pesten !! Ik ervaar het ook momenteel. Hoe meer ik mij in alle bochten voor hem wring, hoe erger het wordt. Ik ga nu proberen mijn strategie te veranderen, en af en toe iets leuks voor mezelf doen, benieuwd hoe lang hij het duivelse spel nog gaat volhouden !

          Reply
        Jacky - oktober 15, 2017

        Hoi sylvia
        Ik heb er ook mee te maken. ik doe alles fout ik zeg altijd alles fout. Hij doet nooit wat fout. De hele dag loopt ie te vloeken van godver…. bij een ander is ie ooo zo leuk maar eenmaal thuis ….
        Hij kan je zo ankijken dat ik dan zeg kijk uit je ogen vallen eruit kan ie dan helemaal niet hebben.

        Reply
      Lian - augustus 2, 2017

      Ik ben t helemaal mee eens en hoe meer je help ook voor hulpverleners hoe meer de narcist zn charme kan laten zien keer op keer ben ik er ingetrapt maar ga nu leuke dingen doen t is uit met spelletje spelen met mij

      Reply
    Nathalie - juni 29, 2017

    Emotionele chantage door ouder.

    Ik ben een 46 jarige vrouw die haar 86 jarige moeder verzorgt waar nodig en waar het kan. Ik heb me 3 jaar geleden voor 1/3de in haar huis ingekocht, omdat moeder anders het huis aan de bank gingen moeten afstaan en ze letterlijk op straat ging staan – ja, zelfs ouderen zetten ze op straat zonder boe of bah. Ik ben bij haar gaan inwonen, op de eerste verdiep (is een tweewoonst). Ikzelf – met mijn eigen handen – heb enorm veel renovaties uitgevoerd aan het huis op haar aanvraag, en dan meer bepaald op haar verdiep, het gelijkvloers (nieuwe WC, nieuw plafond, nieuwe keuken, volledig nieuwe deuren + deurstijlen, verven, tegels plaatsen, etc). Dit allemaal gratis en met plezier gedaan, want het is tenslotte mijn moeder en ik wilde dat ze terug wat centjes kon sparen en haar “potje” kon vullen voor dagen in nood. Toen alle werken gedaan waren wilde ik beginnen aan mijn verdiep, vermits daar zelfs geen badkamer was – en nog steeds geen is, laat staan dat er warm water is voorzien op dat verdiep of zelfs deftige verwarming. En toen begonnen de problemen. Plots moest er nog vanalles bij haar worden gedaan – allerlei klusjes die absoluut niet nodig waren of die totaal geen voorrang hadden. Alle excuses waren goed om me van het werk boven af te houden. En als ik weiger begint ze te huilen en te klagen hoe ongelukkig ze wel is – ze doet dan zelfs alsof ze flauw valt – omdat er nog ergens “een nageltje in de muur moet” of “een plekje moet bijgeverfd worden” en dat alles vuil is en overhoop staat (wat dus helemaal niet het geval is trouwens, je kan er letterlijk van de vloer eten). Ook heeft ze al verschillende keren gedreigd met onterving en dat ze me buiten zal gooien als ik niet meteen doe wat ze vraagt. Wat ze wettelijk gezien niet kan vermits ik officiële mede eigenaar van het huis ben (via notaris). Ze behandeld me dagelijks letterlijk als een peuter, loopt me overal achterna als een hond om te kunnen klagen over iets, ik moet steeds laten weten waar ik naartoe ga en moet laten weten wanneer ik terug kom (totaal gebrek aan respect voor mijn privacy), breekt al mijn persoonlijke keuzes af, reageert steeds negatief op al mijn initiatieven (er kan geen enkel positief woord af, bijv. “Ach, gij kunt da toch ni, ge hebt daar ni voor geleerd!”, en toont geen greintje respect naar mijn levenspartner en haar spullen toe (waar ik reeds 19 jaar een volwaardige relatie mee heb). Moeder maakt ook elke dag ruzie met haar, ook al heb ik moeder hierover al meerdere keren deftig aangesproken (waarbij ze dan natuurlijk weer haar acteertalent bovenhaalt: huilen, flauwvallen, klagen, etc). Ow dat is nog zo’n leuke: ze wil mijn levenspartner geheel uit de weg hebben. Enkele dagen geleden hebben we – m’n partner eigenlijk – een tweede autootje aangekocht, een leuk klein tweedehands Smartje, op naam van mijn partner dus. Dit omdat mijn partner ernstige rugklachten krijgt en de scooter en fiets te belastend is geworden voor haar rug. Plots mag die auto niet in de garage staan (ruimte zat nochtans), en nu deze morgen mag ie plots ook al niet meer op de oprit staan maar moet ie ergens maar langs de straat staan, zo ver mogelijk. Ze dreigde ermee om naar de notaris te stappen om mijzelf als mede-eigenaar te laten schrappen (nogmaals, wat ze wettelijk dus niet kan) indien ik niet toegaf, en naar het gemeentehuis te stappen om m’n vriendin aan te geven voor vanalles en nog wat. Geen idee wat ze hiermee bedoelde – ik kan zelfs niet bedenken wat er aan te geven valt – plus ik heb de intercom toegesmeten nadat ze weer als een gek begon te brullen tegen me en met allerlei belachelijke dreigementen rond mijn oren sloeg. Maar feit is dat ik mentaal volledig kapot ga onder de dagelijkse chantage en het volledige gebrek aan respect naar ons toe – dus niet alleen naar mij toe. Ik hou van mijn moeder, en ik heb steeds klaargestaan voor haar zoals het “een goede dochter betaamt”, maar ik kan echt zo niet meer verder. Respect en liefde moet van beiden kanten komen, en niet slechts van 1 kant. Ook lijdt mijn 19 jarige relatie hier enorm onder en heeft mijn partner al gedreigd – ja hoor, weer een dreiging maar nu van mijn eigen partner – om te verhuizen naar een stacaravan en de relatie te verbreken. Ik overweeg ernstig om moeder’s huisarts van haar gedrag op de hoogte te stellen en haar verplicht te laten opnemen met zijn hulp. Hij was reeds op de hoogte van haar lichtjes veranderende gedrag voordien, maar nu loopt het echt de spuigaten uit. Hij had me voordien reeds aangeraden om hem te verwittigen indien het echt te erg werd en onhoudbaar voor me. En neen, ik vertik het om zelf te verhuizen, daarvoor heb ik reeds teveel bloed, zweet en tranen gelaten om het huis in orde te krijgen – althans beneden reeds. Het heeft me me zelfs letterlijk m’n rug gekost, met pijnlijke complicaties. Om dan nog niet te spreken over de DUIZENDEN euros dat het mij en mijn partner al gekost heeft. Euros die we best wel op een andere manier hadden kunnen spenderen (we zijn in 19 jaar tijd nog nooit op verlof geweest, we gingen dit doen na 20 jaar samen zijn maar dat zit er nu weer niet meer in). Dit is evengoed MIJN woning als mijn moeder haar woning, maar ik ben het niet die elke dag voor drama zorgt en links en rechts met verwijten gooit en alles probeert kapot te maken. Ik ben het flink beu om elke dag emotioneel gechanteerd te worden in mijn eigen huis, door mijn eigen moeder. Ik ben het beu om als een peuter behandeld te worden en geen respect te krijgen voor mijn persoonlijke keuzes, en ik ben het beu om te moeten aanzien hoe mijn 19 jarige relatie de dieperik ingaat omwille van 1 persoon die alles en iedereen voor zich wil opeisen. IK PIK HET NIET MEER.

    Reply
      Lilian - juni 30, 2017

      Ga asap naar de huisarts en zoek via haar/hem ook psychologische hulp in de vorm van een doorverwijzing naar een psycholoog. Dit is teveel, dit klopt van geen kant en dat besef heb jij en jouw partner ook (betrek haar ook bij de bezoeken aan de psycholoog, zij heeft er evenveel last van als jij). Jullie leren vd psycholoog hoe dit gedrag te plaatsen en wat de juiste manier is om er mee om te gaan. Bovendien kunnen jullie van je afpraten bij iemand die de juiste vragen stelt. Dit is teveel om zelf op te (kunnen) lossen.
      De huisarts helpt jullie door simpelweg van de situatie op de hoogte te zijn. Denk erover na, maar wacht niet. Maak een afspraak en zorg dat je dje verwijsbrief krijgt. En licht je vriendin in!!! Anders ben je haar kwijt…

      Reply
      marianne - juli 22, 2017

      hoi, mijn verhaal lijkt een beetje op het jouwe. Ik ben een dochter van een kastelein, en 54 jaar oud. Beginnen bij het begin. Toen ik tien was gingen mijn ouders een zaak beginnen die bestond uit cafe, feestzaal en eetgelegenheid.
      Op mijn dertiende werd ik voor de eerste keer ingezet in de zaak. Mijn broer die twee jaar jonger is dan ik hoefde dat niet want hij was immers een jongen. (in die tijd stond een man niet achter de tap). Op mijn vijftiende kwam er een “zusje” bij en het gedrag van mijn vader werd anders. Ik als puber heb daar nooit bij stil gestaan. Later, toen ik mijn man leerde kennen, en apart ging wonen, kwam mijn moeder dagelijks klagen over mijn vader. ” Hij was slecht voor haar, ging veel met zen vriende weg , deed veel geld op, etc….”
      Nu, dik vier jaar geleden belde een tante mij op, ze wilde me nog wat vertellen over mijn moeder. Ze lag op haar sterfbed.
      Mijn zus was van een andere vader. De man,mijn vader die door mijn moeder als zo slecht bestempeld was ,zodanig dat ik het ook nog geloofde, was eigenlijk een heilige. Hij had haar indertijd bij zich gehouden om ons onderdak te geven. Dat hij een koele kikker was, loste zich toen meteen op. Tot mijn grote spijt kon ik niks meer aan mijn vader vragen omdat hij zwaar dementerend was. Drie jaar geleden stierf mijn vader. Hij werd totdan als slechterik bestempeld door mijn moeder. De centen zijn op en dat heeft “hij” gedaan terwijl hij er niet meer is. Nu ben ik haar slachtoffer geworden omdat ik haar onder bewindvoering heb laten plaatsen, dit samen met broer en zus uiteraard. Ik ben degene die haar het leven zuur maakt, zegt ze overal. Ik heb haar centjes afgepakt, ze komt en gaat wanneer zij wil. Niet of ik tijd heb of wil hebben. Het Moet allemaal zoals het haar uitkomt. Het erge voor mezelf is dat het men moeder blijft terwijl ikzelf wegkwijn onder haar doen en laten. Het is moeilijk. Ik hoop dat iedereen die zoiets meegemaakt heeft of meemaakt, de ladder vindt om uit die put te klimmen, waar je steeds weer ingeduwd wordt.

      Reply
    Jolanda - mei 4, 2017

    Waarom heb ik altijd de verkeerde mannen heb een relatie hou heel veel van hem.maar soms is het zo moeilijk Hoe hij tegen de kinderen of mij doet kleineren waar anderen bij zijn ook tegen de kinderen je bent een niets nut je kan niets mij neerhalen dat ik niets doe en dat hij alles doet in huis en ik het nooit goed doe en als hij goede In heb dan is hij een schat hou heel veel van hem zikn jongste zoon is in december 2015 bij ons komen wonen en zins die tijd gaat ons relatie slecht soms wil ik gewoon weg bij hem en dan na een nacht slapen dan gaat het weer beter en dan is jij weer zo lief en weet ik niet wat ik moet doen Meer ga ik er ook niet over zeggen weet gewoon niet wat ik moet doen ben druk met de kinderen en hoop dat ik alles een beetje kalmeren kan zo dat alles rustig is in ons huis vaak hou ik mij maar stil om de vrede in huis te houden Ik denk iedere dag als ik opsta wat gebeurt er vandaag weer zo als vanavond mijn dochter rookt beneden in de kamer en had de buiten deur dicht ik kom boven en krijg weer had je de deur niet dicht de rook komt weer na boven ja toen zij ik je kan ook over alles zeuren ga wel na bed is tenminste een plek waar ik rust heb en geen rook en dan zit ik weer alleen en voel me dan weer schuldig maar ga na bed eens iedereen heel veel geluk en plezier

    Reply
      grenié - juli 18, 2017

      Hey,
      Kan je heel goed volgen in je vraag.hier ongeveer hetzelfde.ons dochtertje is 16maanden.mijn parther en ik bewandelen duidelijk niet hetzelfde pad ik word er dagelijks aan herinnerd dat ik een slechte moeder ben.dat ik niks kan,dom ben.echt de lelijkste zaken eerst.hij praat mij slecht.daardoor heb ik ook besloten dat ik hem ga verlaten.het is teveel.nu is de situatie enkel nog verslechterd.hij dreigt zelf onze dochter af te nemen.zondag haar zelf meegenomen zonder te zeggen naar waar.ben er kapot van en kan hem zelf niet meer in mijn buurt verdragen.maar,wil ons kindje niet tekort doen.

      Reply
    Marianne Geurts - april 21, 2017

    Ik huil om vroeger

    Vroeger moest ik naar een RK-school, simpel omdat dat zo hoorde en omdat er geen andere scholen waren.
    Ik leerde daar dingen te vrezen zoals “het teken aan de wand”, “te licht bevonden”, “het kaf van het koren scheiden”,
    dat seks alleen was bedoeld ter voortplanting,
    dat wanneer je klappen of moeilijkheden kreeg je dat zelf over je had afgeroepen,
    dat in die “gothic” grote en hoge monstergebouwen van donkerbruine stenen en zwarte torenspitsen God woont en alles ziet,
    dat Bach leeft, dat Beethoven boos is en Brahms zich ergert en schaamt.
    Dit alles was me bespaard gebleven als ik alleen door mijn ouders zou worden onderwezen en opgevoed.

    Maar buiten schooltijd kwam ik in aanraking met tuig uit een naburige wijk, en toen werd mijn levenswandel compleet waardeloos.

    Zo jammer dat moraal en goed gedrag via een “luchtmacht” en bijbehorende groteske boeken, gebouwen en muziek moet worden bijgebracht.

    Reply
    Marianne Geurts - april 21, 2017

    Behoud uw ziel tijdens het luisteren naar (met name) klassieke muziek.
    Het dringt uw onafsluitbare oren binnen met zoete lieve klanken en eenmaal binnen begint het een machtstrijd
    tussen uw zelfrespect, wil, geweten, persoonlijkheid en die van de componist.
    Beethoven heeft dat hardop erkend.
    Hoed u nog meer voor Brahms, want deze man is nijdiger dan het protestantisme in Belfast.
    Strenge en indringende afbeeldingen van de onsterfelijke idolen blijven als iconen achter in uw geest.
    Zij zien u, kennen uw zonden en verdringen uw vader en moeder.
    Behoud uw eigen ziel, ook al stelt u zelf niets voor en bent u niet zonder zonde en schande.
    En vergeet nooit: er is beter en liefdevoller gezelschap.

    Reply
      Marianne Geurts - april 21, 2017

      De gloeiende Pinkstergemeente wil dat de Heilige Geest bezit over u neemt.
      Thans leven we in de Genadetijd die ons nog even respijt heeft.
      Voordat ik in aanraking kwam met deze op de Bijbel gefundeerde hersenspoeling en ongewenste intrusie kon ik normaal slapen. Sindsdien alleen met slaaptabletten.

      Reply
    Anoniem - maart 27, 2017

    Waar kan ik nog meer antwoorden op mijn vragen krijgen? Ik heb raad nodig

    Reply
      j - maart 27, 2017

      Misschien bij een coach van die ene site van ‘het verdwenen zelf’ van irene koops ofzo heet ze.

      Die coaches zijn gespecialiseerd in slachtoffers van narcisme.

      Bij GGZ zijn een enkeling die er wat vanaf weet. Als je hulp zoekt moet je echt specifiek vragen om wat je zoekt, anders krijg je zo’n algemene huis tuin en keuken psycholoog die niks meer weet dan wat je gewoon van internet af kan halen.

      Reply
      Lieke - april 5, 2017

      Als je een persoonlijk coach zoekt waarbij je naar je eigen innerlijke stem gaat leren luisteren, kan je ook bij mij terecht. Kijk maar eens op de recensies op mijn site: http://www.lichtopjeziel.nl Ik leid je naar je kracht. Lieve groet, Lieke

      Reply
      Kitty - april 6, 2017

      Ga naar een goede psycholoog die ervaring heeft met narcistisch misbruik, en zoals J. al stelt neem eens een kijkje op de site het verdwenen zelf. Hier kun je een werkboek bestellen wat je heel veel inzichten, herkenning en nieuwe vooruitzichten zal geven. Verder kan ik je enkel adviseren: Neem zo ver mogelijk afstand van je narcist, zijn of haar gedrag is schadelijk en zal nooit veranderen. Mocht je al verder zijn in het loskomen van je narcist, dan kan ik je EMDR-therapie aanraden.

      Heel veel succes en sterkte! En oh ja, blijf bij jezelf ook al ben je die verloren, jij weet wat waarheid en wat goed is, vertrouw op dat instinct!

      Reply
    leslie vervloet - maart 14, 2017

    IK heb een vriendin waarbij vorig jaar borstkanker werd vastgesteld. Natuurlijk vind ik dat heel erg voor haar en prober ik haar in alles bij te staan, maar ze laat het gewoon niet toe. Zo wil ze mij niet zien, zogezegd omdat ze geen haar meer heft, maar ze heeft wel een pruik en hoofddoekjes, dus wat mij betreft is er geen problem. Ook zonder haar wil ik haar wel zien. Ze zendt wel ‘snachts sms-jes, terwijl ik moet gaan werken. Wanneer ik haar vraag om tijdens de dag berichtjes te sturen en niet ’s nachts, zegt ze me dat werk mijn prioriteit is en dat ik niet weet hoe ik met zieken moet omgaan en negeert ze me verder. Was het onredelijk van me om te vragen mijn nachtrust te respecteren? Ik heb wel medelijden met haar, maar ik vind haar reactie respectloos. Of ben ik respectloos naar haar en haar omgaan met haar ziekte toe? Haar reactie maakt me heel erg onzeker

    Reply
      j - maart 14, 2017

      Jij hebt het goed gedaan. Zij is erg onvolwassen en eerlijk gezegd zag ik wel wat rode vlaggen. Ze wil alleen gezien worden wanneer ze perfect is blijkbaar… en ze wil dat jij klaarstaat midden in de nacht voor haar. En als jij haar daar op aanspreekt dan begint ze gelijk te jij-bakken of de verantwoordelijkheid bij jou neer te schuiven.
      Je zou haar nog eens erop kunnen aanspreken maar dan niet zozeer als doel om iets uit te praten maar puur kijken hoe ze reageert. Met een volwassen mens valt altijd te praten, met een probleempersoon bijna nooit.

      Reply
      Floor - maart 18, 2017

      Ik kan mij voorstellen dat je je nachtrust nodig hebt.maar probeer je eens in te leven in haar gevoelens.angst .en dat je s nacht wakker ligt en iemand nodig hebt .en diegene wil slapen omdat hij moet werken..En dat ze jouw niet wil zien..ze houdt misschien zoveel van je dat ze het beste voor je wil en zij zich schaamt hoe zij er nu uitziet.jeetje wat moet zij zich
      eenzaam voelen en vechten tegen haar ziekte en vechten tegen haar onzekerheid..pfff en dan iemand die zijn slaap nodig heeft in deze situatie..

      Reply
    nora - februari 18, 2017

    ik wil even kwijt dat mijn ouders jongens opzoeken en ze te dwingen om met mij te seksen ik ben zo ontroert hier door help me alsjeblief!

    Reply
      Mandy - februari 19, 2017

      Lieve Nora ,
      Ik denk dat je dit niet alleen hier moet schrijven maar ook echt wat moet doen !
      Weet ook niet hoe oud je bent , maar …..
      Ga naar je huisarts die kan je aanhoren en juist doorverwijzen . Hij moet je serieus nemen en mag niets aan je ouders vertellen vanwege zijn zwijgplicht !
      En gaan je ouders altijd mee met doktersbezoekjes ?Dan bel je eerst de assistente op en vertel je dat je echt alleen iets wil vertellen aan de dokter en dat je ouders dat niet mogen weten .
      Dan moet het goed komen !
      Wat je ouders doen is verboden en zij willen niet iemand anders dit weet .
      Heel goed van jou om het hier te melden maar nu is het tijd voor stap 2 .
      Ga naar je huisarts !!!
      Doen !!!
      Succes en sterkte ,
      Groetjes en liefs Mandy

      Reply
      j - maart 6, 2017

      Er zijn diverse plaatsen waar je terecht kunt voor hulp, maar dit is er niet een van. Hier kan je je verhaal kwijt. Huisarts of jeugdzorg, als je bang bent kan je ook bellen of desnoods mailen.

      Reply
      A. C. B. - april 29, 2017

      Ga alsjeblieft naar politie!!!

      Reply
    Graag onbekend - februari 14, 2017

    Hoi,

    Ik ben 17 jaar en mijn ouders zijn gescheiden op mijn 15e ik woon nu bij mijn moeder en broertje. Mijn broertje is een persoon die me de hele dag op alles aanwijst en me belachelijk maakt zo erg belachelijk maakt dat ik er in de nacht van moet huilen. Ik heb lange tijd een eetstoornis gehad en hij heeft daar gekke namen voor bedacht zo erg dat hij me zelfs voor mijn neefen en nichten met mijn eetstoornis belachelijk heeft gemaakt. Ook liegt hij over dingen die ik doe bij mijn moeder zodat mijn moeder beter denkt over hem en minder over mij. Ik moet hem altijd thuis tevreden stellen zodat hij me niet belachelijk maakt. Tijdens het eten noemt hij mij dikzak dat ik teveel eet waar mijn moeder bijzit. En hij verteld mij steeds de hele dag door of zijn kapsel wel goed zit. En daarna zegt hij uit het niets dat mijn wenkbrauwen lelijk zijn dat ik teveel makeup draag en alle erge dingen die je kunt benoemen de hele dag door. En dit is al me hele leven zo ik word er zo moe van want het maakt me gewoon depressief. Het ging een tijd zo goed met mij toen ik alleen met mijn moeder woonde toen was mijn “eet” stoornis ook helemaal weg. Alleen nu word ik zo moe van zijn bijnaampjes

    Reply
    none - februari 6, 2017

    Aaaaargh :S

    Reply
    Anoniem - februari 2, 2017

    Hallo,
    Ik ben 47 jaar. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 was. Ik bleef bij mijn moeder wonen en mijn vader zocht elders zijn geluk. Nu heb ik vooral de laatste jaren een hele moeilijke relatie met mijn moeder. Met mijn vader is de relatie stabiel. Maar vooral de relatie met moeder is verstoord. Ik herken vooral het middelste vragen stuk. Van verkeerde verwachtingen naar mij toe hebben. En zij is altijd het slachtoffer. De laatste ruzie was heftig. De tweede vrouw van mijn vader was gestorven. Met haar had ik een goede band. Mij werd verweten dat de namen van mij en mijn broer op haar overlijdenskaart stonden. Wij waren niet eens haar kinderen. Ik heb niets geregeld want dat heeft haar dochter gedaan. Zij wilde dit zo en ik vond dat ik daar niets over te zeggen had. Ik heb juist de kaart niet aan mijn moeder willen laten zien omdat ik haar er niet mee wilde confronteren. Ik was bij mijn moeder de dag voor de begrafenis en was daar voor haar. Op dat moment kreeg ik diverse beschuldigingen naar mijn hoofd waarna ik heb gezegd voorlopig maar niet meer te komen omdat ik toch niets goed doe. En emotioneel had ik even genoeg aan mijn eigen verdriet. Na korte tijd zat ik er toch weer. Ze had een bacteriele infectie. Mijn moeder is heel vaak ziek. Ze heeft de ziekte van non hodgkin waardoor ze vooral in de winter vaak ziek is. En het is en blijft mijn moeder dus moet ik er ook voor haar zijn. Maar echt met liefde doe ik het niet meer.
    Het woord narcisme is al vaker gebruikt bij mijn moeder. Maar of dit dan echt zo is? Of is het gewoon het ouder worden? Ik vind het moeilijk. En als ze het wel heeft dan ben ik zo bang dat ik het ook heb.

    Reply
      Anoniem - april 28, 2017

      Dit herken ik alsof het over mijn moeder gaat. Wij hebben dezelfde leeftijd.
      Mijn ouders zijn niet gescheiden maar het huwelijk was verre van goed. Altijd spanningen en strijd , ruzies. En wij konden weer opdraven om het te sussen. Meer naar mijn moeder toe want mijn vader had vluchtgedrag. Hij liet lang over zich heen lopen totdat hij het beu was.
      Ik had veel sympathie voor mijn vader, hield veel van hem maar mijn moeder was het slachtoffer en kwam klagen.
      Nu mijn lieve vader is overleden moeten wij, kinderen, het ontgelden. We komen niet voldoende, hebben geen aandacht voor haar. Zij is alleen en zielig en moet geëntertaind worden.
      Ze manipuleert er op los, heeft 2 gezichten naar de buitenwereld en zadelt ons met een schuldgevoel op, tenminste dat probeert ze. Heel vermoeiend en frustrerend. Vooral de opmerkingen van anderen dat ze het zo zwaar heeft en wij haar niet voldoende ondersteunen.
      Ze is mobiel, niet ziek. Maar ze veinst regelmatig van alles voor de aandacht.
      Maar dat deed ze ook al toen mijn vader nog leefde.
      Ik kan er het beste mee omgaan door afstand te nemen maar dat wordt mij dan verweten.
      Als ze echt iets gaat mankeren zal ik er ook moeite mee hebben om haar meer te moeten ondersteunen!
      Ik probeer natuurlijk niet op haar te lijken soms ben ik, net als jij, ook weleens bang dat het narcistische, munipulatieve gedrag ook bij mij naar boven komt.
      Veel spiegelen en vragen in je omgeving of dit zo is. En proberen een goed persoon te zijn! Ik wens je heel veel sterkte met je moeder.
      X anoniempje

      Reply
    Thijm - februari 1, 2017

    Hoi ik ben Thijm,

    Ik ben 14 jaar en het gaat thuis niet zo goed. Mijn vader heeft vroeger een rot jeugd gehad en daardoor is hij vaak agresief. Mijn ouders vinden dat ik te weinig opruim in huis, terwijl ik zelf vind dat ik mijn dingen keurig op orde heb. Mijn ouders zijn erg perfect en als ik mijn mening wil geven dan is dat vaak fout of ben ik brutaal en moet ik maar op me zelf gaan wonen. Als mijn moeder uit het niets boos wordt en ik wil me zelf verdedigen dan komt mijn vader agresief aanlopen en mij vastpakken en tegen me schreeuwen. Hij drijgt dan dat hij me gaat slaan. Soms zijn ze ook wel aardig maar vaak zijn ze gestrest van het werk of wat ik hier boven al gemeld had is mij vader vroeger mishandeld en heeft hij een rot jeugd heeft gehad, waardoor ik het gevoel heb dat hij daardoor zijn agressie afentoe op mij africht. Mijn vraag aan jullie is: is dit normaal, en kan ik vast stellen dat mijn ouders narcisten zijn? Dan kan ik mischien hier iets aan doen.

    Reply
      Cindy - februari 2, 2017

      Hoi het klinkt in ieder geval zeker dat jou ouders erg gestrest zijn en daardoor niet doorhebben hoe ze met jou omgaan, misschien is het een idee om een brief aan je ouders te schrijven wat je vervelend vind, dan kunnen ze de rustig lezen en gaan ze hopelijk beseffen dat hun gedrag voor jou niet fijn is. Ik hoop dat het iets veranderd, heel veel succes jongen. Gr. Cindy

      Reply
      Jasmijn Couwenberg - februari 2, 2017

      Hoi Thijm,

      wat moedig van je dat je op zoek bent gegaan naar informatie! Er klinken wel enkele narcistische trekjes in door, het is in ieder geval niet normaal dat ze op deze manier met jou omgaan. Het maakt niet uit wat ze vroeger zelf meegemaakt hebben, want dat is geen excuus om jou zo te behandelen.

      Een paar dingen:
      -Vat het niet persoonlijk op. Dat betekent niet dat je het goed moet vinden (hun gedrag is niet goed), maar dat de dingen die ze over jou zeggen niet waar zijn. Alles wat ze over jou zeggen, gaat eigenlijk over zichzelf (dat heet projecteren). Narcisten doen alsof ze zichzelf geweldig vinden, maar diep vanbinnen vinden ze zichzelf niets (dat laten ze alleen niet merken), en dan schuiven ze dat nare gevoel over zichzelf van zich af door bijvoorbeeld te zeggen dat jij degene bent die fout zit. Ze hebben een rotdag op het werk gehad, zijn daarover boos en als ze dan thuiskomen, richten ze hun woede op jou af door te zeggen dat je niet opgeruimd hebt. Dat gaat niet over jou dus, maar over henzelf. Jij weet dat je het wel hebt opgeruimd, en blijf altijd in jezelf geloven, jij kent jezelf het beste, jij weet wel beter, laat je niet hersenspoelen.

      -Wat ze ook doen of zeggen, het is NIET jouw schuld. Dat is zo belangrijk om te onthouden, zeker als je nog zo jong bent. Hoe vaak en overtuigend ze ook zeggen dat het je eigen schuld is: het is hun schuld en nooit de jouwe. Jij bent namelijk nog een kind.

      -Zorg dat je zelfvertrouwen niet kapotgemaakt wordt. Je hebt de pech gehad om bij zulke ouders geboren te worden, en je bent niet de enige die dat meemaakt, nog miljoenen mensen op de wereld hebben te maken met een narcist in hun leven. Het ligt niet aan jou. Jij bent een mooi mens en vergeet dat nooit, wat anderen ook tegen je zeggen. Nogmaals: kritiek van andere mensen gaat vooral over henzelf, en niet over jou.

      -In discussie gaan met zulke mensen is zinloos. Ze vinden altijd dat zij gelijk hebben. Als ze bijvoorbeeld weer zeggen dat je niet hebt opgeruimd, reageer dan verder niet. Zeg niet: ja maar dat heb ik wel, waarom doen jullie zo, enzovoorts. Dat verandert namelijk niets en geeft jou nog meer stress omdat ze nog bozer zullen worden.

      -Dat ze soms ook aardig zijn: dat hoort ook onder andere bij narcisme. Narcisten behandelen je soms slecht en soms goed, en juist dat maakt het zo moeilijk. Het is heel verwarrend. Maar: iemand die jou slecht behandelt, is niet ineens een goed mens omdat hij of zij jou daarna weer goed behandelt. Ze tonen zich soms ook goed, als ze iets van je nodig hebben of zodat jij hen blijft vertrouwen.

      Veel over narcisme lezen op internet is een goed idee, hoe meer je erover weet, hoe beter je erachter kunt komen of je met narcisme te maken hebt. Zo ja, dan weet je tenminste wat er aan de hand is en dan kun je jezelf er beter tegen beschermen. Zo niet, ook dan zijn je ouders niet goed bezig. Hopelijk heb je ook iemand met wie je erover kan praten, iemand die jij vertrouwt, misschien een maatschappelijk werker of vertrouwenspersoon op school?

      Veel succes en blijf altijd in jezelf geloven!

      Warme groet,

      Jasmijn

      Reply
      Deedee - juni 26, 2017

      Dag Thijm, niemand kan zo even beoordelen of jouw ouders narcistisch zijn. Je situatie is wel moeilijk en daar gaat het om. Zoek hulp, via je huisarts of school. Geef niet op als het niet direct lukt de juiste instanties hulp te vinden. Zijn er nog lieve ooms of tantes of ouders van vrienden waar je terecht kan? Zoek zoveel mogelijk hulp voor jezelf en twijfel niet aan jezelf. Sterkte en veel succes met alles.

      Reply
    Kittytje - februari 1, 2017

    Beste

    Ik ben mama van drie kinderen en vermoedelijk zamen met een narcist. Ik heb geen familie in mijn leven omdat ik als kind mishandeld ben. Vroeger had ik nog vrienden maar daar mocht ik gee contact mee houden tenzij ik ze allemaal een voor een kom voorstellen. De mannelijke vrienden mochten sowieso niet omdat hij vindt dat ze allen mer me in bed willen. Social media mag om dezelfde reden al niet. Zelfs cloud vind hij niet kunnen. In begin was ik stapelzot van hem , maar hij speelde, peste me, ging in het openbaar voor, me, staan, lachte me uit, roddelde over me bedroog me, sloeg me, beschuldigde me valsenz. samen met familie ( vooral zijn moeder) maar ook waar zowel voor vrienden als vreemden. ( alleen het slaap niet bij de laatste. Na een decenium ben ik gevlucht in een andere relatie en heb ik het gedaan gemaakt. Toen veranderde hij zo, hij leek een wrak. Ik heb dan besloten terug te gaan maar, sindsdien hoor ik nog zelfs nog meer van dat omdat ik volgens hem iets gedaan heb wat tot op het bot slecht was en naast dat ben ik volgens hem ook niet veel waard als vrouw. Voor zijn gedrag voor mijn serieuze misstap gaf hij aan o. a. dat dit kwam doordat hij aandacht en liefde van zijn moeder wilt, door zijn ervaringen in zijn jeugd en door dronkenschap. Nu komt het door dat ik niet te vertrouwen ben en veel misdoe en is, de controle, achterdocht en agressie nog meer. Zelfs oogpotlood gebruiken is verkeerd omdat het voor anderen zou zijn. Hij wou een groot gezin en was van de oude stempel en wou vrouw aan de haard. Nu verteld hij iedereen te pas en onpas dat ik hem gewoon gebruik voor zijn geld terwijl weaar,een gewoon inkomen hebben. Wat vroeger voorviel is nu duizend keer slechter omdat ik niet te vertrouwen zou zijn buiten het bedrog. Ik was op een bepaald moment zo emotioneel kapot dat ik een zelfmoordpoging ondernomen heb. Nu bestempeld hij me als slechte moeder en labiel en omdat mijn energielevel zo minder geworden is, ben ik volgens hem niet zoals andere vrouwen en minderwaardig. Hij zegt me zelfs zonder ruzie dat ik eigenlijk niets waard ben en dat hij veel meer waard is en dat ik eigenlijk letterlijk op mijn knieen zou moeten kruipen en zijn voeten zou moeten likken omdat hij na al wat ik misdoe en met een minderwaardige vrouw als ik blijf , gewoon uit dankbaarheid. Mijn zelfmoordpoging , eenmalige misstap en epilepsie houdt hij als bedreiging voor mijn kinderen af te pakken indien ik weg zou gaan. Daarnaast zou hij ook zijn moeder en mijn ouders die mij jarenlang mishandeld hebben en overgeleverd aan een pedofiel tegen mij laten gebruiken. Ook heb ik heb enkele malen met politie aan de deur gezet omdat ik vreesde voor mijn veiligheid. Omdat hij deze aanklachten een mes in de rug vond, heb ik ze ingetrokken omdat hij blééf treiteren. Hij heeft me al tot oorschade toe geslagen maar vind dat hem aan de deur zetten ook een mes in zijn rug was. In de tijd dat ik alleen voor de toen drie kleuters zorgde, heb ik met een vriendin voor een week naar Engeland geweest en de kinderen ff in veilige handen gelaten voor 1 week om te herbronnen en daarna nooit meer. Hij vindt daarom dat ik een slechte mama ben en dat ik ze in de steek gelaten heb. Dit zou hij dan ook gebruiken tegen mij. Ik ben leeg en op maar durf geen kant op want hij is een vlotte babbelaar en iedereen gaat gelijk mee in zijn verhaal. Ik durf de kinderen niet bij hem achterlaten want als de kinderen iets fout doen, gaat hij ook tegen hen over de rooie en nu spring ik er gewoon tussen met als, gevolg dat ik het over mij krijg maar wat als ik er niet ben? Als er ruzie is betrekt hij ze en maakt ze duidelijk hoe slecht ik ben en hoe goed hij is terwijl ik het liefst hen niet zou betrekken. Ik ben leeg, ik ben op, ik ben bang. Hij zegt dat hoe slecht ik ook ben, hij bij mij blijft en dat bewijst dat hij als enige weet wat echte liefde is. Hij zegt dat ik hem met zijn kort lontje moet aanvaarden maar, dat ik moet veranderen. Ik weet niet waar in of uit… Ik ga dood vanbinnen

    Reply
      Joppeszus - maart 11, 2017

      Hallo Kittytje,
      Als je niet weggaat, is dat jouw keuze. Maar denk erom dat je kinderen leren van wat je doet, en niet van wat je zegt. Zij zullen als dit zo doorgaat in dezelfde soort relaties terechtkomen als jij nu. Denk hier goed over na.

      Reply
    Kitty - februari 1, 2017

    Beste

    Ik ben mama van drie kinderen en vermoedelijk zamen met een narcist. Ik heb geen familie in mijn leven omdat ik als kind mishandeld ben. Vroeger had ik nog vrienden maar daar mocht ik gee contact mee houden tenzij ik ze allemaal een voor een kom voorstellen. De mannelijke vrienden mochten sowieso niet omdat hij vindt dat ze allen mer me in bed willen. Social media mag om dezelfde reden al niet. Zelfs cloud vind hij niet kunnen. In begin was ik stapelzot van hem , maar hij speelde, peste me, ging in het openbaar voor, me, staan, lachte me uit, roddelde over me bedroog me, sloeg me, beschuldigde me valsenz. samen met familie ( vooral zijn moeder) maar ook waar zowel voor vrienden als vreemden. ( alleen het slaap niet bij de laatste. Na een decenium ben ik gevlucht in een andere relatie en heb ik het gedaan gemaakt. Toen veranderde hij zo, hij leek een wrak. Ik heb dan besloten terug te gaan maar, sindsdien hoor ik nog zelfs nog meer van dat omdat ik volgens hem iets gedaan heb wat tot op het bot slecht was en naast dat ben ik volgens hem ook niet veel waard als vrouw. Voor zijn gedrag voor mijn serieuze misstap gaf hij aan o. a. dat dit kwam doordat hij aandacht en liefde van zijn moeder wilt, door zijn ervaringen in zijn jeugd en door dronkenschap. Nu komt het door dat ik niet te vertrouwen ben en veel misdoe en is, de controle, achterdocht en agressie nog meer. Zelfs oogpotlood gebruiken is verkeerd omdat het voor anderen zou zijn. Hij wou een groot gezin en was van de oude stempel en wou vrouw aan de haard. Nu verteld hij iedereen te pas en onpas dat ik hem gewoon gebruik voor zijn geld terwijl weaar,een gewoon inkomen hebben. Wat vroeger voorviel is nu duizend keer slechter omdat ik niet te vertrouwen zou zijn buiten het bedrog. Ik was op een bepaald moment zo emotioneel kapot dat ik een zelfmoordpoging ondernomen heb. Nu bestempeld hij me als slechte moeder en labiel en omdat mijn energielevel zo minder geworden is, ben ik volgens hem niet zoals andere vrouwen en minderwaardig. Hij zegt me zelfs zonder ruzie dat ik eigenlijk niets waard ben en dat hij veel meer waard is en dat ik eigenlijk letterlijk op mijn knieen zou moeten kruipen en zijn voeten zou moeten likken omdat hij na al wat ik misdoe en met een minderwaardige vrouw als ik blijf , gewoon uit dankbaarheid. Mijn zelfmoordpoging , eenmalige misstap en epilepsie houdt hij als bedreiging voor mijn kinderen af te pakken indien ik weg zou gaan. Daarnaast zou hij ook zijn moeder en mijn ouders die mij jarenlang mishandeld hebben en overgeleverd aan een pedofiel tegen mij laten gebruiken. Ook heb ik heb enkele malen met politie aan de deur gezet omdat ik vreesde voor mijn veiligheid. Omdat hij deze aanklachten een mes in de rug vond, heb ik ze ingetrokken omdat hij blééf treiteren. Hij heeft me al tot oorschade toe geslagen maar vind dat hem aan de deur zetten ook een mes in zijn rug was. In de tijd dat ik alleen voor de toen drie kleuters zorgde, heb ik met een vriendin voor een week naar Engeland geweest en de kinderen ff in veilige handen gelaten voor 1 week om te herbronnen en daarna nooit meer. Hij vindt daarom dat ik een slechte mama ben en dat ik ze in de steek gelaten heb. Dit zou hij dan ook gebruiken tegen mij. Ik ben leeg en op maar durf geen kant op want hij is een vlotte babbelaar en iedereen gaat gelijk mee in zijn verhaal. Ik durf de kinderen niet bij hem achterlaten want als de kinderen iets fout doen, gaat hij ook tegen hen over de rooie en nu spring ik er gewoon tussen met als, gevolg dat ik het over mij krijg maar wat als ik er niet ben? Als er ruzie is betrekt hij ze en maakt ze duidelijk hoe slecht ik ben en hoe goed hij is terwijl ik het liefst hen niet zou betrekken. Ik ben leeg, ik ben op, ik ben bang. Hij zegt dat hoe slecht ik ook ben, hij bij mij blijft en dat bewijst dat hij als enige weet wat echte liefde is. Hij zegt dat ik hem met zijn kort lontje moet aanvaarden maar, dat ik moet veranderen. Ik weet niet waar in of uit… Ik ga dood vanbinnen

    Reply
    gina - januari 1, 2017

    Al deze kenmerken zijn herkenbaar. mijn ouders zijn beide 100 procent narcist! mijn familie ook! mijn exvriende ook

    Reply
    Tanja - december 28, 2016

    Ik heb narcistische ouders en toen ik daar vechtend uit loskwam op mijn 17e al heel snel in een relatie gekomen met een narcistische jongen die 10 jaar heeft geduurd. Pas toen ik helemaal was ingestort en intensieve therapie kreeg, kon ik die relatie verbreken. Nu, 5 jaar later, ben ik nog steeds bezig met herstellen en mijn identiteit vinden. Ik vind het zwaar.

    Reply
      j - maart 6, 2017

      Ja het is ook zwaar. Maar jij bent al wel op het goede pad. En er ook nog enigszins bijtijds mee begonnen. Ik verander ook nog steeds en ben al over de 40.

      Reply
    Nienke - oktober 11, 2016

    Ik heb bijna hetzelfde, ik ben 15 jaar, mijn ouders zijn 5 jaar geleden uitelkaar gegaan met een vechtscheiding. Sindsdien woon ik met mijn 4 jongere zusjes. Ik ga sinds de scheiding 1 keer in de 2 weken een weekend naar mijn vader. Gelukkig samen met al mijn zusjes. Mijn vader woont altijd met zijn vrouw daar, en die vrouw haar kinderen. Ik kan die vrouw niet uitstaan. Maar afgezien van dat is wat ik ook doe, goed, fout alles. Krijg ik straf voor, mijn vader is altijd boos op mij. Wat ik ook doe. Vaak word ik daar heel verdrietig van en meestal begin ik dan te huilen. Mijn lieve zorgzame zusjes heb ik ook geen steun aan, vroeger wel. Tegenwoordig moet ik me niet zo aanstellen. Als ik verdrietig ben mogen ze me niet troosten en moet ik mee naar boven en als ik niet mee kom word ik ruw naar boven mee genomen. Eenmaal boven moet ik vertellen waarom ik verdrietig ben, ik heb het wel eens eerlijk verteld maar hij lachte me uit. Ik ben gestopt met proberen mijn best te doen dat hij trots op me is. Ik weet dat hij me uitkotst en zijn vrouw ook, ik weet het en het doet me pijn, diep van binnen. Nooit word er iets positiefs over mij gezegd, altijd ben ik de schuldige, altijd krijg ik afkeurende blikken alsof ik niet goed genoeg ben. Ik ben wel een bij mijn moeder geweest maar dan reageerd hij het af op mijn zusje van 10, dat kan ik niet laten gebeuren, zij verdiend het niet. En ook mijn moeder krijgt daar problemen
    Ik weet nu helemaal niet of dit iets met een narcist te maken heeft, maar in Veel verhalen herkende ik best wel wat en ook in die vragen, dus nu is het mijn vraag: heeft dit iets te maken met een narcist?

    Reply
      Johan - april 27, 2017

      Heeej lieve Nienke,

      Ik was hier toevallig voor heel iets anders en kwam jouw verhaal tegen…ik ben vader van twee meiden(15 en 21), heb ook een moeilijke scheiding achter de rug, maar…mijn meiden komen mij boven alles en de jongste woont bij mij en voelt zich daar prettig bij! Daarom trof jouw verhaal mij zo…dat je je buitengesloten voelt, alleen, aan de kant gezet als een vuilniszak. Bah meid!
      Ik heb voor mezelf besloten niet te willen veranderen voor een relatie en geen relatie aan te gaan die niet fijn is voor mijn kinderen. Dan maar even alleen, maar jullie, kinderen, verdienen ook stabiliteit na een enorm vervelende periode.
      Ik hoop echt dat je er sterker uit gaat komen, geef jezelf nergens de schuld van, je ziet de dingen helder en houd van jezelf!!!! En als het echt niet gaat….zoek hulp bij je huisarts, daar kan je altijd terecht!

      groetjes,
      Johan

      Reply
    Lemia - september 25, 2016

    Oke dus,
    Ik ben 16 jaar oud.
    Ik heb een moeder die mij behandeld als shit en mijn broer en zus prijst,
    ze vind dat ik veel dingen fout doe en dat ik maar een voorbeeld aan hun moet nemen. Als hun een fout maakt heb ik het “uitgelokt”, of kan ik er niks over zeggen “want ik heb dat zelf ook een keer tegen hun gedaan”. Klopt ook, maar met een hoop gezeik van mijn moeder, zij echter doet niks als hun iets tegen mij doen.
    Paar maanden terug in elkaar geslagen door mijn zus, “ik had het uitgedaagd” Im not kidding wanneer ik zeg dat ik blauwe plekken had, in mijn gezicht.
    Mn mam en ik hebben fucking vaak ruzie de laatste tijd om echt de kleinste dingen , ik heb altijd het gevoel dat ze me de grond indrukt “maar ik voel dat verkeerd”. Ben een aansteller als ik dat zeg tegen haar enz enz. Ik ben hier zogenaamd het “probleemkind”.
    Als mijn zus en mijn moeder en broer bij elkaar zijn blijf ik daarbij uit de buurt, aangezien ik geen zin heb om vieze blikken naar mij te krijgen, of opmerkingen ofzo. Heb ook het gevoel dat ik vaak genegeerd word. Ga ik eens mee met iets leuks doen met hun, ben ik diegene die achter loopt terwijl hun hand in hand lopen. Ik heb het gevoel dat ik hun blijheid dan verpest.
    Ik heb in mijn verleden foute dingen gedaan en daarover gelogen, wat je eenmaal als kind doet. Sindsdien krijg ik alle schuld op me voor dingen die ik niet gedaan heb, en als ik zeg dat ik die niet gedaan heb, is het “je hebt vaker gelogen dus nu lieg je ook”.
    Ook word ik binnen gehouden. Elke vriend(in) waar ik mee omga is slecht voor me, dus als ze me daarmee nog 1 x ziet krijg ik problemen. Ik mag amper weg en als ik weg mag moet ze eerst het fucking hele verleden van die vriend(in) weten voor ze me beetje vertrouwt, ook nog met een kans dat ze op me gaat spioneren ondertussen dat ik chill. En dat alles omdat ik vroeger een x zat was.

    Reply
      Lemia - september 25, 2016

      Is dit normaal? is dit puberen ofzo, want zo noemen mensen het altijd. Het gevoel dat je familie in de woonkamer zit en jij je moed moet verzamelen om daarlangs te lopen om snel naar de woonkeuken te gaan.

      Reply
        Lilian - september 25, 2016

        Hallo Lemia,
        Laat ik beginnen met te zeggen, dat wat je mij verteld, ik niet normaal vind, ook niet voor een puberfase waarin je zit. Ik ben zelf als kind opgegroeid in een pleeggezin waarvan de moeder een narcist 1e klas was. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het gevoel hebt dat er in wezen geen ruimte is voor jou, voor wat je voelt, wat je denkt, en alle dingen die voor jou belangrijk zijn. Met daarnaast het eeuwige pesten en commentaar leveren over wat je allemaal hebt mis gedaan of mis zou doen/zijn. In een normale omstandigheid zou het verleden een keer moeten rusten. Een narcistisch persoon laat nooit iets een keer rusten en zal altijd alles tegen je gebruiken wat ook maar te gebruiken valt en op die manier jou afschilderen alsof je iets bent, wat je helemaal niet bent of bedoeld. De narcist geeft niet om waarheidsbevinding of rechtvaardigheid maar geeft alleen om zijn eigen waarheid en wat hem/haar uitkomt. Heb je iemand in je omgeving die je kan vertrouwen of waar je terecht kan om mee te praten? Desnoods anoniem? Veel goeds!

        Reply
      Beste advies ooit - oktober 8, 2016

      EY Man, zoek werk. Werk veel. Ga uit huis op je 18e. Leer van je fouten.

      Reply
    Jean - september 20, 2016

    Ik heb 4 jr een relatie met een man van 54 het begin was al moeizaam,mij alleen laten zitten.
    Voorbeelden:
    1 .Mij 3 dg op Mallorca negeren met alles om iets kleins
    2 .Mijn zus was overleden en ik belde hem of hij wou komen en hij zei ja kom zo en kwam niet met het excuus ja je hebt genoeg mensen om je heen en toen ik zei maar ik heb je nodig hing hij telefoon op want ik moest niet zeuren.
    3. Had half jr relatie en met oud en nieuw zou hij komen en hoorde niks heb gebeld langs geweest en hij was weg en reageerde nergens op ,ja in de nacht om 2.00 en had spijt
    4.bijna een jr relatie en weekendje weg en hij irriteerde zich aan iets kleins en werd boos en zei dat ik te vroeg in zijn leven was gekomen omdat hij in drugscircuit vroeger had gezeten en hij jog 40.000 aan iemand moest betalen ik huilen en huilen en na paar uur was het grootste gedeelte verzonnen.
    5. We zouden naar me dochter gaan bbqen en meneer was weer gevlogen en toen ik naar zijn huis ging kreeg ik te horen je denkt toch niet dat ik met 30 gr ga bbqen..ook niet bereikbaar
    6.hij was jarig en ik stuurde de dag hiep hiep hoera is de koffie klaar..langs geweest.gebeld etc geen bericht.s,avonds half 10 erheen gegaan en hij werd boos ik ben toen 8 wk van hem af geweest en hij heeft geknokt om me terug te krijgen en beloofde het nooit meer te doen.
    Het is 9 mnd goed gegaan en laatste half jr weer allerlei dingen zoals wegblijven 1,2,3 dg in zijn eigen huis en bijna nergens op reageren of heel kort
    7.en altijd dagen later verschrikkelijke spijt zegt hij..
    8.en zo is er nog veel meer gebeurd ik ben nu 4 wk van hem af en de eerste 2 wk zei hij ik wil jou niet nog meer pijn doen en nu laatste 2 weken smeekt hij me en beloofd het noooooooit meer te doen.en rijd vaak door me straat en stuurd dan weer lieve berichten en dan weer mindere…ik hou van hem zonder zijn buien en hulp wil hij niet want ik moet eerder praten zegt hij.ook zegt hij ligt echt aan mij..maar ik denk echt dat ik door moet zetten want ben bang voor zijn buien…verder is hij niet agressief ofzo..maar wil het liefst alles met mij alleen doen..wie herkent dit???

    Reply
      Angelique - september 22, 2016

      Je verhaal is heel herkenbaar voor mij, altijd loze beloftes, dingen toezeggen. Maar hoe verbazend, het komt er nooit van. Is het een keer leuk krijg ik weer een negeer sessie. Geen uitleg, helemaal niks. Ben ook vaak naar hem toe gegaan, voor antwoorden. Hij zeilt overal omheen. Als ik vraag waarom zegt hij.. Je komt te dicht bij…. Hoe dan??? Kan toch alleen als je iemand leuk vind denk ik dan. Hij zegt dan je zit te vissen. Wil hem te graag begrijpen denk ik, kan er gewoon niet bij dat iemand zo kan zijn. Ben een sterke onafhankelijke trotse dame maar jeetje wat is dit moeilijk.. Wist het niet, wist echt niet dat er zulke mensen bestaan. Het vervelende is dat ik denk dat ik hem altijd “leuk” zal vinden. Ga maar proberen het een plek te geven en verder met mijn leven. Heb dit gedoe zo niet nodig, heb een leuk leven en wil dat niet kapot laten maken.. Mag niet..hoeft niet. Zijn verlies.. Hoe moeilijk ik het ook vind. Sterkte voor iedereen die dit meemaken, je voelt je soms zo alleen..

      Reply
      Sonja - oktober 27, 2016

      Ik herken dat de mijne heeft woede aanvallen wat ik ook doet ik doe niets goed. Altijd is alles mijn fout. Ben bijna iedereen kwijt . Ik hou van hem maar ben soms kapot praten help niet alleen over hem als ik zeg heb verdriet zegt hij ik heb een rotleven door jou en rot naar huis . Iedereen weet alles over mijn en mijn kinderen privé heeft hij verteld . Wat moet ik

      Reply
      j - maart 6, 2017

      Als iemand beloofd het nooooit meer te doen, zegt dit al iets over z’n inzicht.

      Als je een aantal vastgeroeste gedragingen hebt dan zet je die niet van het ene moment op het andere uit.

      Hij voelt zich gewoon alleen, zoals probleem mensen zich vaak alleen voelen. Het engelse spreekwoord, misery loves a good company wijst hier ook naar. Jij hebt hem niet nodig, hij heeft jou nodig.

      Ik lees ook dat ie zegt dat het aan jou ligt. Dat is zooooo fout. Hij wijst verantwoordelijkheid af. Enge mensen. Die kunnen je weet ik wat allemaal aan doen, en dan nog beweren dat ‘jij erom vroeg’ of dat ‘jij begon’ het ‘jou schuld is’. Je kunt het nooit winnen. Als je met hem verkering hebt speel je een spel waarvan jij vantevoren al weet dat je de verliezer gaat worden.

      Reply
    wietske - september 14, 2016

    Beste lezers.

    Ik ben Wietske en ik ben 22 jaar oud.
    Toen ik kind was had ik mooie leven.
    en mij ouders houden ook van mij.
    Sinds mij puberteit tot nu heb ik het gevoel
    dat mij ouders niet meer houden van mij
    en dat ik steeds alleen voor staat.
    Ik mag bijna niks van mij ouders doen en
    ze behandeling net als een klein kind.
    Hier onder geef ik aan wat ik niet mag
    doen van mij ouders.
    *Ik mag niet steeds op mij telefoon zitten.

    *Ik mag niet emotionele zijn.
    Ik bedoel als ik niet eens bent met mijn ouders
    dan ga ik huilen en mij moeder zei zit niet
    steeds te huilen baby.
    Als ik ruzie heb met mijn ouders dan ga ik
    snel naar de wc of naar de slaapkamer om
    te huilen.

    *Ik mag niet te vaak met mij broer afspreken.

    Zo zijn nog veel kleine dingen wat ik niet mag
    doen.
    Ik voel dat ik geen verantwoordelijkheid heb
    en dat ik eerst aan mij ouders vragen moet.

    Als ik naar bed ga dan komt alles weer naar
    boven en dan ga ik huilen.
    Soms val ik in slaap als ik huil.

    Heeft iemand nog tips van mij hoe ik normaal
    leven kan hebben?
    Of nog een vraag aan mij?

    Nog 1 vraag is dit normaal of niet?

    Gr wietske.

    Reply
      Amber - september 14, 2016

      Lieve wietske, Je bent 22 en met 22 ben je een vowassen jonge meid. Je mag alles maar jij moet de keuze maken .Ga naar je huisarts of maatschappelijk werkster .Ga op je eigen wonen maak een keuze jonge dame en kies voor jezelf .Je hebt geen ouders je hebt verwekkers . Liefhebbende ouders gaan voor hun kind, willen het beste voor hun kind willen dat hun kind zich ontplooit en groeit. Neem je eigen regie terug zoek hulp en ga iets van je leven maken voordat het te laat is. Werk aan jezelf en begin opnieuw te leven .

      Reply
        wietske - september 15, 2016

        Lieve Amber.
        Bedankt voor je tips.
        Ik wou ook op mij eigen wonen maar ik moet eerst nog mij inschrijven.
        Dat ga ik zo snel mogelijk doen.

        Reply
      Lilian - september 14, 2016

      Hallo Wietske,

      Ik ben geen psycholoog, maar wat je schrijft kan er inderdaad op duiden dat je nooit jezelf voldoende hebt kunnen ontwikkelen op bepaalde gebieden. Iets wat bij mishandeling of misbruik vaker voor komt. Mishandeling hoeft niet fysiek te zijn. Het kan ook zijn wanneer iemand stelselmatig niet wordt gezien/gehoord of erkent in zijn/haar kunnen en potentie. Dan wordt iemand dus stelselmatig kleiner gehouden dan dat deze persoon daadwerkelijk is of wat bij een bepaalde leeftijd hoort. Dit gebeurt soms ook wanneer ouders het nodig hebben dat hun kind, een kind blijft en moeite hebben met de rol te veranderen ten opzichte van het kind. In dat geval is er sprake van een ouder/kind afhankelijkheid. Dit hoeft niet perse uit verkeerde bedoelingen te zijn ontstaan, maar kan er wel toe leiden dat jij meer moeite hebt om uit deze rolverdeling te komen. Is bovenstaande een beetje herkenbaar en kan je dit plaatsen in je eigen leven?

      Reply
        wietske - september 15, 2016

        Beste Lilian.
        Het klopt helemaal wat je heeft opgeschreven.

        Reply
      vermoeide vrouw - januari 30, 2017

      Ik ben het ook eens met de andere reacties dat je je eigen leven moet opbouwen. Ik heb vroeger helaas deze keuze niet gemaakt omdat ik niet wist dat dit niet normaal was. Ik heb er nog steeds spijt van. Dit word niet beter enkel erger. Ze zien dat je ouder word en zullen proberen je afhankelijk te maken zodat ze verder kunnen doen. Klinkt misschien hard maar aanvaard nooit geen hulp van hun dat gebruiken ze op een later tijdstip om u onder druk te zetten en dan is het moeilijker om van hun los te geraken. Je mag nooit vergeten dat ze nooit zullen veranderen, enkel hun techniek zal veranderen.

      Reply
        j - maart 6, 2017

        Ja herkenbaar. Mij is ook altijd wijsgemaakt dat ik eerst bij hun moet zijn voor hulp. Zowiezo zeggen ze al dat ik niet veel kan. En dan krijg je hulp maar dat is niet onvoorwaardelijk. Je bent er niet vanaf met een dankjewel en het leven gaat verder. Nee nou hebben ze geholpen en sta je in het krijt bij hen. Big time. Je moet de rest van je leven je ‘schulden’ terugbetalen voor ‘alles’ wat zij gedaan hebben.

        In de mafia film de godfather gebruiken ze hetzelfde truukje. Ik doe jou een gunst, maar dan ooit kom ik een gunst terugvragen. Nooit in meegaan. accepteer alleen onvoorwaardelijke hulp of anders niet. Ja je zal tegen dingen aan lopen en andere mensen moeten vragen, maar vaak zijn die wel normaal. Soms kost het geld, ja dat moet dan maar. Het is het waard.

        Reply
      j - maart 6, 2017

      Ze houden jou klein. ‘het kind dat kind moet blijven’ noemen ze het in familie therapie.

      Beste is weggaan, bijvoorbeeld tijdelijk. Of volwassen vrienden opzoeken en je daar bij aansluiten. Dan gaan je hersens weer door ontwikkelen. Gaat heel snel.

      Maar bij je ouders blijf je in een kind fase hangen en ook afhankelijk opstellen, zwakker worden. Bij volwassen mensen wordt je empowered. Die zeggen probeer het zelf eens. ipv laat mij maar overnemen van jou. Dan activeren ineens andere delen in je hersens die je nooit eerder voelde. Erg fijn.

      Ik heb dit ook allemaal meegemaakt. Mijn moeder is narcist en hield mij klein. Mijn pa zei altijd dat ik niks kon of gaf een negatief oordeel als ik iets deed. Zodat ie zichzelf eventjes superieur kon voelen. Ik ben veeeels te laat weggegaan daar. Maargoed ik was zo verzwakt dat ik ook niks meer kon zonder hun.

      Reply
    slachtoffer NPS - augustus 21, 2016

    🙁 Mijn ex die mij de psychiatrie heeft in geholpen door zijn NPS Zal nooit veranderen zeggen mijn hulpverleners en hij zal altijd de rollen omdraaien. En altijd zijn best doen om aan de buiten wereld te laten zien hoe goed hij wel niet is of hoe goed hij het wel niet doet. Ik weet uit ervaring wat ik doe voor de kinderen draait hij zo dat hij met de eer kan gaan strijken of zo dat het lijkt of ik iets helemaal niet goed heb gedaan of dat hij kan laten zien hoe het volgens hem zit. Zo frustrerend zelfs nog steeds nu we uit elkaar zijn. Totaal geen rekening houden met dat ik ook nog een mens ben en een eigen leven heb. Alles draait om hem en zijn werk hij is toch wel de beste in zijn vak volgens hem en dat heb ik altijd gelooft! Altijd naar mij toe anderen af kraken tot op het bod maar tegen die mensen niks laten merken. En nu doen alsof het allemaal door mij kwam. Hij was god voor mij mijn alles o wat keek ik tegen hem op en o wat heb ik mij al die jaren weggecijferd. Mijn hele leven heb ik laten over nemen door hem. Alles moest altijd precies zo gaan zo als hij wou of vond dat het moest. Ik kom niks goed (genoeg) doen in zijn ogen. Ik mocht geen eigen mening hebben want die sloeg nooit ergens op. Toen ik er achter kwam dat ik weg moest bij hem en snel omdat hij niet goed voor mij en de kinderen was (is) ben ik op zoek gegaan naar een manier om bij hem weg te komen. Deze periode was erg zwaar en toen ben ik voor het eerst in de psychiatrie beland en heeft hij mij een trap gegeven ik was blij eindelijk van hem af dacht ik. NOT. Hij heeft meer maal geprobeerd de kinderen bij mij weg te halen. En kijkt echt niet naar zich zelf.
    Tegenwoordig laat hij mij altijd in de gaten houden omdat ik het niet goed heb volgens hem. Hoe zou dat toch komen. Bijna heeft hij mij onlangs weer helemaal stuk gemaakt. Hij ziet gewoon niet wat hij de kinderen aan doet hier mee maar geeft alles mij op de schuld. Mij heeft hij de psychiatrie reeds in geholpen en in middels zijn mijn kids gelukkig ook in zicht van hulp verleners. Maar hij heeft aardig wat tegen werking geboden. En nu doet hij gewoon weer of hij het zo zwaar heeft en o zo zielig is en het o zo erg vind voor de kinderen en laat hij lijken dat hij alles doet voor ze terwijl hij de nodige tegen werking heeft geboden. Hij weet het zelfs nog beter dan de professionals uit de hulp verlening en is hier ook erg neerbuigend over/tegen! Mijn kinderen gaan er aan kapot en hij had mij bijna weer zo ver. De kinderen zien ook hoe hij is en kunnen er nu eindelijk over praten met professionals die kunnen er wel wat mee waar ik dat niet kon! Dus EX ik weet dat je mee leest hier met je zielige verhaal. Ik kan je vertellen het gaat je niet lukken om hun moeder bij hen weg te houden en zelf gewoon verder te gaan en nieuwe slachtoffers te maken. Je komt je zelf nog wel tegen in het leven. Jij kunt niet echt houden van iemand! Maar zou fijn zijn als dat wel zo was. Want tot aan jou dood moet jij met je zelf verder! En hoop dan ook dat jij heel oud zal worden en waar je daar na terecht komt……

    Iemand die tips heeft? Ze zijn heel erg welkom!

    Reply
    P - augustus 12, 2016

    ? mijn ex en de moeder van mijn kinderen.
    Ben nu op vakantie met mijn kinderen.

    Wij zijn Over 1 week terug. En dan laat ik ze even bij hun moeder (paar uur) daar haal ik ze op.

    Ik zie dat mijn kinderen ook psychisch achteruit gaan.

    Ik ben kapot

    Reply
    Jan - augustus 12, 2016

    Mijn partner probeert mij wijs te maken dat het probleem bij mij en dat mijn ervaringen in mijn jeugd hiervan de oorzaak zijn. Van mijn kant heb ik altijd aangenomen dat haar zwaar gelovige opvoeding de oorzaak was, m.a.w het lag aan mij en als ik mij maar aanpaste dan ging het wel.

    Als ik echter objectief naar de vragen en de antwoorden kijk dan schrik ik behoorlijk, op,het gros moet ik ja antwoorden, zo is zij.

    We zijn bijna uit elkaar geweest en ik was dan ook bijna weer opnieuw gestart met een ander, nu zijn we weer even ver als eerst. Ik voel me net een marionet.

    Hoe kan ik hiermee omgaan, ik houd immers van haar is er een therapie die gevolgd kan worden, kunnen we samen iets doen wat haar de ogen doet openen?

    Reply
    Iemand - juli 31, 2016

    Bij men vriend is het al zo erg dat als ik de hond naar mn broer wil meepakken en hij nee zegt, laat ze thuis, en ik neem ze tenslotte toch mee, dan zorgt hij ervoor dat ze kan gaan lopen 🙂 waar hij op antwoord, je had ze thuis moeten laten.
    Tis al goed dat ik weet wat voor iemand hij werkelijk is en mij niet meer laat manipuleren 🙂 feels good to be free, very soon 🙂

    Reply
    Nina - juli 28, 2016

    Wow, ik kan op bijna alle vragen ja antwoorden. Het gaat om iemand van wie ik anderhalf jaar geleden afstand heb genomen (mijn zus) in de zin van dat ik heb aangegeven minder intensief contact te willen, deels doordat ik me echt bijzonder slecht kan voelen na contact met haar (heb het iets milder verwoord naar haar toe) en doordat ik gewoon een leven heb en dus minder tijd. Zij accepteert het niet als ik plannen met andere mensen maak, ze wordt boos op mij en ook op de ander met wie ik plannen maak.
    Maar als ze zelf ook wordt uitgenodigd, dan is het allemaal goed (als het op haar manier gaat, dus haar dag, tijd, activiteit). Enige suggestie van mij of iemand anders voor een andere dag, tijd of wat voor kleine aanpassing dan ook, wordt meteen van de hand gedaan als extreme kritiek op haar en dat ik/wij ‘nooit wat willen’ en ‘ons te goed voelen voor haar’.
    Ik heb nu voor de zoveelste keer een ‘ruzie’ die ik niet zag aankomen, voor de zoveelste keer heeft ze me gewezen op narcisme omdat ik dat zou hebben (ze is de enige die dat zegt maar na jarenlang deze opmerking van haar twijfel ik zo erg over mezelf en ik voel me zo slecht omdat ik weer begin te geloven dat ik de (enige)boosdoener ben). Van al mijn vrienden en kennissen heb ik dit nog nooit gehoord.
    Na nog wat scheldwoorden en zeggen dat ze me niet meer kent, heeft ze het contact verbroken. Totdat ik in de spiegel heb gekeken en mijn excuses aan ga bieden omdat ik gezegd zou hebben dat ik nooit meer contact wou. De nuance van minder intensief contact snapt ze niet
    Het kan wel kloppen dat ze mij niet meer kent want ik heb een paar jaar geleden besloten om voor het eerst te doen wat ik zelf graag wil en te kiezen voor mezelf. En me niet meer te laten intimideren door haar gescheld en beschuldigingen. Dat noemt zij narcisme. Is dat zo?!
    Ondertussen heb ik omdat ze mijn zus is, wel geprobeerd om het contact normaal te houden. Maar op een lagere frequentie. En gewoon normaal tegen elkaar doen als we elkaar zagen.
    Het afgelopen anderhalf jaar heb ik meer rust gekregen en heb ik mijn zelfvertrouwen en geluk terug gevonden.
    Nu na een week beschuldigende berichtjes en sarcastische excuses omdat ik zou vinden dat ze lomp is, en nu dus dit bericht dat ik weer welkom ben als ik goed heb gereflecteerd op mezelf, ben ik volledig de weg kwijt! Ze heeft letterlijk gezegd dat ze kwetsende opmerkingen maakt in de hoop dat ik dan over mezelf ga nadenken.
    Ik heb al jaren bij de psycholoog gelopen om dit een plek te geven en te leren dat niet iedereen mij zo erg haat als zij. (voor mijn gevoel is dat wat het is)
    Nu na een week voelt het alsof alle vooruitgang van de afgelopen jaren weg is. En vraag ik me af, zou ik echt zo erg en zo narcistisch zijn… Vraag me af hoe dit nu een plek te geven en hoe het verder gaat met ons contact, met onze ouders. Zelfs al wil zij over een tijdje weer contact als ze minder boos is, ik sta er zelf bijna niet meer voor open…… Alles is mijn schuld, niets is goed… Ik weet dat mijn ouders hier enorm mee zitten!! Haar laatste woede uitbarsting durf ik niet meer aan hen te vertellen, ik wil ze niet in een lastig parket brengen waarin ze details van onze ‘ruzie’ kennen (die eigenlijk alleen maar bestaan uit het eisen van mijn excuses en beschuldigingen aan mijn adres). Ik reageer er heel zakelijk op, dat maakt het volgens mij nog erger omdat mijn zus een emotionele reactie wil. Had voorgesteld om te praten met een derde onafhankelijk persoon erbij, dit werd afgedaan als dramatisch en dat ik haar niet onder ogen durf te komen. Dat is waar want ik ben bang dat we in cirkeltjes blijven draaien met zijn 2en en dat het uitloopt op een scheldkannonade richting mij. Ik had toen gezegd dat ik het moeilijk vond maar dat ik dan inderdaad wel met zijn 2en wou afspreken als zijn geen 3e persoon erbij wou. Maar zij zegt dat ik überhaupt dit niet mag willen dat er een onafhankelijk iemand bij zit,zelfs zo erg dat ze om die reden het contact heeft verbroken.
    Heeft iemand een advies over hoe ik dit zou kunnen oppakken ook ivm familie gelegenheden waar we elkaar misschien tegen komen(ze probeert het soms ook te ontwijken als ze hoort dat ik kom)? Ik weet dat mijn ouders hier ook echt kapot aan gaan. Nu ik dit zo heb getypt twijfel ik toch of zij niet de narcist is ipv ik..
    Onze leeftijd is beide rond de 30, zij is de oudste zus.

    Reply
      Nina - juli 28, 2016

      O ja, de sarcastische excuses komen vanuit haar. ‘sorry dat jij niet tegen mijn soort humor kan’ bijvoorbeeld. sorry dat jij je kut voelt omdat ik jouw zus ben.
      Ik denk dat ze enorm met zichzelf in de knoop zit en zelf totaal geen reflectie heeft.
      Ze denkt namelijk, als ik nu sorry zeg, sorry dat ik geen contact wil, dat ons contact daarna weer helemaal goed is.
      ze is compleet blind voor wat haar woorden met iemand anders doen.
      vind het echt moeilijk.

      Reply
        iris - januari 19, 2017

        Hallo Nina, wat is dit herkenbaar. Zelf ben ik inmiddels 66 jaar. Mijn moeder is 93 en narcistisch, heeft dus zowel mijn zus als mij de psychisch beschadigd, als ze de kans kreeg. Mijn zus is 7 jaar jonger. Geef je even een stukje geschiedenis. Zelf ben ik 25 jaar getrouwd geweest met een narcist, huwelijk volgehouden tot onze zoon op eigen benen stond. De laatste 10 jaar van ons huwelijk heb ik mezelf al zo goed als losgemaakt en geprobeerd immuun te zijn voor kwetsende reacties van mijn ex-man.
        Toen mijn zus trouwde moeder speelde weer een rol, ik werd niet uitgenodigd voor haar huwelijk.
        Jaren die volgden heb ik me aangepast aan zowel gedrag van moeder als van ex, hierdoor hadden we weer wel contact zolang ik naar ieders pijpen danste wat ik deed. Onze vader was inmiddels overleden, mede door hem hadden we toch weer al die jaren contact, hij was een lieve man.
        Onze moeder heeft een nare jeugd gehad, Geïntimideerd door haar vader en haar zussen.
        Na het overlijden van onze vader, was er niemand meer die een rem op onze moeder kon zetten en werd haar gedrag steeds erger. Ze heeft ons zussen tegen elkaar uitgespeeld met als resultaat, dat mijn zus het contact met onze moeder verbroken heeft. ( ik vond een brief van mijn zus aan onze moeder toen ik ma verhuisde, waarin ze de relatie verbrak, omdat mijn zus zich achtergesteld voelde tov mij), moeder is een kei in mensen uit elkaar drijven. Hoewel ik steeds voor mijn zus klaarstond als ze hulp nodig had, werd onze relatie steeds slechter en verweet mijn zus mij zaken die totaal niet aan de orde waren. Ik heb een eerste poging naar mijn zus toe gedaan ( etentje buiten de deur en we hebben toen de periode besproken tot haar 16 jaar, ze voelde zich achtergesteld door ma, had het idee dat ik voorgetrokken werd), alles zoveel mogelijk weerlegt en hoopte dat we verder weer zussen zouden zijn. Een vervolg gesprek probeerde ik bij haar thuis te doen, waar ze me verweet dat ik roddels over haar verspreid had…totaal niet waar, toen ik hierop reageerde sleurde ze me ( ze is 8 cm langer en minstens 40 kilo zwaarder) de voordeur uit. Toch heb ik nog een derde poging ondernomen waarbij ze ijzig stilzwijgend aan tafel met haar gsm speelde en weigerde te praten…pffff familie….het hoeft natuurlijk niet bij iedereen op dezelfde manier te verlopen. Nog even vermelden dat moeder mijn zus jaren daarvoor zover had gekregen dat ze mijn moeder van haar appartement naar een verzorgingstehuis verhuisde, waarbij mijn zus tijdens de verhuis in een hotel logeerde, ik kwam er pas 1.5 maand later achter dat ma niet meer in het appartement woonde. Contact met ma heeft mijn zus de laatste jaren op een zeer laag pitje staan. Wat resulteerde dat ik mantelzorger werd ( iemand moest dit doen, zeker naar onze lieve vader toe, die mij op zijn sterfbed gevraagd had voor ma te zorgen), afstand tussen ma en mij was te ver hiervoor, met zus was alleen ruzie contact…dus heb ik ma verhuisd naar mijn woonplaats, mede omdat de zorg in het vorige tehuis onder de maat was. We hebben meerdere jaren de schijn opgehouden zowel ma , als zus als ik…tegenover de zorg. echter de zorginstelling waar ma nu zit, heeft een psycholoog ingeschakeld, ook de zorg kon geen weg met ma. Momenteel heb ik helemaal geen contact meer met mijn zus en dat bevalt me prima. Ik werd ziek van het feit dat ik er niet in slaagde onze familie bij elkaar te houden. Dus heb ik voor mezelf gekozen. Onze moeder is met 93 jaar nog steeds in staat de zaken te verdraaien, echter heb ik inmiddels geleerd hierop niet meer in te gaan. Ik blijf mantelzorger, doe mijn plicht, als iemand iets nodig heeft kunnen ze altijd een beroep op me doen. Maar..ik heb geleerd te zwijgen en niet meer mee te gaan in ruzies die uitgelokt worden. Hopelijk kan ik met mijn verhaal toch iemand tot steun zijn.
        Ik wens iedereen die dit leest veel inzicht denk aan je eigen leven en laat je niet ziek maken.
        Veel succes allemaal!

        Reply
      Miekie - februari 7, 2017

      Oh, wat een herkenbaar verhaal! Mijn zus is ook zo. Vorige week ben ik er eigenlijk pas achter gekomen hoe abnormaal mijn jeugd is geweest met haar gemanipuleer en haar getreiter. Nu ga ik proberen om dat te verwerken, maar bijna nergens is iets te vinden over mishandeling door een broer of zus, het gaat meestal over ouders of partners. Ik vind het erg moeilijk om iets te vinden dat op mijn situatie van toepassing is.

      Reply
    gina - juli 20, 2016

    is dit narcisme? dat mijn ouders me elke dag chanteren om hun zin te krijgen?
    en dat ze NOOIT sorry zegge en zegge dat ik de schuld ben van alles en als
    ik zeg wat zij fout doen dat ze superwoedend worden en me
    uitschelden,slagen,stampen,blauwe plekken en krabbe me tot ik bloed,me tegen
    de grond duwe en stampe en slage,schelden elke dag en zegge dat ik van satan
    ben en hoe goed en slim ze zijn en dat ik ondankbaar ben Voor alles dat zij
    doen voor mij wat niet waar is… ze zegge dat ik geen liefde voor hen heb
    want dan zou ik er altyd zijn voor hen om hen te dienen,ik ben er zo vaak
    voor hen te dienen maar als ik niet direct kom noeme ze me een EGOIST en zij
    zijn altyd over hun eige aan het praten hoe slim ze zijn en hoe goed ze zijn
    en hoe waardeloos ik ben,en dat ik niks kan en constant kritiek(als ik
    rust,als ik werk,als ik kijk naar hen,…) altyd prijzen ze zichzelf en mij
    vernederen elke dag,in publiek zo VRIENDELIJK overdreve en ze zegge dat ik
    associaal ben en dat zij vriende hebbe en ik kan geen make wegens angst voor
    veel en dan noeme ze me autist wat niet waar is,ze ontkennen hun foute en
    zegge altyd dat alles MIJN schuld is wat er mis gaat en zij hebbe geen
    schuld,zij zijn ALTYD het slachtoffer waarom? ze lachtten zelfs als ik
    aangerand werd door een mannelijke therapeut… ze zegge dat ze van me houde
    maar ze tonen het niet,ze behandele me als hun vijand,alles wat ik ni graag
    doe doen ze me doen om een reactie uit te lokke en als ik boos word ben ik
    lui in hun oge zegge ze… waarom?! WAAROM?! en als kind werd ik door een
    dokter autist beschreven maar HIJ wist NIET dat ik mishandeld werd en
    daardoor altyd alleen zat en bang was van iedereen… hij wist niks over mijn
    situatie thuis en zei dit gewoon en maakte een brief met een foute diagnose
    zelfs. en mijn moeder gebruikt dit tegen mij om mij te pijnigen,en gebruikt
    anderen tegen mij om mij te pijnigen en te zegge dat ik de slechte ben en zij
    de goeie
    ze zeiden dat ze een heel slechte jeugd met hun ouders meemaakten maar toch
    van hen hielden zeide ze vaak,ze krege niet wat ze wilden,maar nu doen ze dit
    met mij.
    ik ben geisoleerd door hen al heel mijn leven en ze hebbe voor ALLES een
    excuus. is dat normaal? ja of nee?

    Reply
      Nachtvlinder - juli 21, 2016

      Nee, dat is niet normaal!
      Je verhaal raakt me. Probeer gesprekken op te nemen en ga er mee naar de huisarts.
      Zoek hulp, ga weg.

      Reply
      B - juli 26, 2016

      Gina

      Niet in deze situatie blijven.. zoek iemand die je kan vertrouwen en ga weg.. kom tot jezelf en word weer sterk! Dit hoort niet en is absoluut niet normaal. Niemand verdient dit! Sterkte en kracht!!

      Reply
    Sophie - juni 24, 2016

    Hallo,

    Ben een Mama van 2 kindjes en ben nu 9 jaar samen met de papa van mijn kindjes. Ik heb een Full-time job en werk soms 45 tot 50 uren per week. Waardoor ik soms van smorgens weg ben of ‘savond na 21 uur terug kom. Soms zie ik mijn kinderen helemaal niet waardoor ik me heel schuldig voel. Ik werk ook op zaterdag en mijn man is dan thuis.
    S avond als ik thuis kom En ik heb de kinderen van school gehaald ga ik na het eten even een dutje doen want ik ben dan moe omdat ik smorgens om 4 uur opsta om mij klaar te maken voor het werk.
    En dan krijgt mijn man me niet wakker, om de kinderen naar bed te doen. Ik krijg verwijten naar mijn hoofd van jij bent een slechte moeder, jij doet niets in het huis ( terwijl ik elke vrije dag me inzet om te kuisen). Als ik iets koop krijg ik dit ook naar mijn hoofd geslingerd, daarom heb ik besloten om het niet meer te zeggen als ik iets koop. Als hij het vind moet ik liegen en als hij daar achter kom is het serieuse ruzie wat ik ook begrijp, ik voel me er ook niet goed bij om te liegen. Maar ik werk toch ook?
    Als hij me dan op alles wijst op het gene ik volgens hem fout doe. Sla ik toe en zeg niets meer ik zeg ja en nee en praat hij me erin om dan hem uiteindelijk gelijk te geven. En mag zeker geen slachtofferrol spelen. Mag ook mijn mening niet geven want dat is volgens hem aanstellen.
    Ik voel me hier niet goed bij. Ik kan ook niet met hem praten. Hij heeft me letterlijk gezegd dat hij me haat en me niet kan uitstaan.
    Als ik dan zeg dat hij me niet te hard mag haten zegt hij me, jij hebt ons meer misdaan dan wij jou. Ik vraag me dan af wie is wij, de kinderen zien me graag. als ik een vrije dag heb probeer ik zoveel mogelijk tijd met hen ook te spenderen. Zondag ga ik een uurtje zumba doen, omdat mijn kinderen dit ook graag doe neem ik ze mee, en dan spelen ze daar of dansen ze mee. Of ik ga met hen naar de binnen of buitenspeeltuin. Ik weet niet of ik gemanipuleerd wordt maar ik voel me een slechte mama en een slechte vrouw. Ik kan niet meer doen dat zo goed mogelijk te zijn voor mijn man. maar ben bang om nog iets te kopen, ben bang om in slaap te vallen, ben bang als ik een dag eens niets gedaan heb. om allerlei verwijten naar mijn kop te krijgen.

    Reply
      Olaf - juni 30, 2016

      Hoi Sophie ik zeg scheiden en zoek een lieve man met waardering voor elkaar. Ik heb 3 kinderen en ben een gezonde man van 38. Ik ben met een vrouw getrouwd geweest met dezelfde nukken . Ik werk 70 uur in de week en zij had geen werk, zij kon thuis alles kopen en doen en laten wat ze wou maar waardering voor mij (degene die het mogelijk maakt) was er totaal niet. Met onze scheiding ging ik door een hel. Gelukkig sta ik stevie met beide benen op de grond en heb alles overleeft gr olaf

      Reply
      mp - juli 18, 2016

      Hoi sofie,

      Je bent dus prima in staat om goed voor je kinderen te zorgen zonder al die shit van je man erbij. Jij bent degene die oordeelt over hoe je als moeder bent, niet hij. vertrouw op je normen en waarden en ga terug naar jezelf voordat je hem ontmoette, en ga dan een gesprek aan met de vrouw die je nu ( denkt!!!!!) te zijn. dan zou je ws zeggen: wegwezen daar, je hebt hem niet nodig en je bent perfect zoals je nu bent, zelfs met fouten en al. Laat hem je eigen identiteit niet in in twijfel trekken. je weet wie je bent en hoe je verantwoordelijkheden moet nemen. en geloof me, zonder hem is t zoveel leuker en mooier en zie je je kids weer lekker vrolijk en ongedwongen worden.

      Ga weg en neem de controle over je eigen leven en vooral voor je lieve kindjes. Je kan het echt, geloof me, ik heb t zelfde gedaan. Weggaan is lastig, de dag erna is al een heel stuk makkelijker en dan besef je hoe fijn en rustig t is zonder hem. Neem je geluk terug en kies boor eigen controle. dat heb je al alleen weet je t misschien nog niet. Doe t!!!

      Reply
    Maria - juni 23, 2016

    Met verbazing alles herlezen. ik zit er middenin.weet me geen raad.ben doodsbange vrouw, moeder van 3 dochters.vijftien jaar ellende.waar moet ik beginnen…ben volledig afhankelijk van mijn man.kan nog geen 20 euro uitgeven zonder problemen.alles is reden voor ruzies.

    Reply
      Lam - juni 30, 2016

      http://www.vooreenveiligthuis.nl/
      0800-2000 (gratis nummer 7dagen/24uur bereikbaar)

      Ik wens je de besten. En zorg goed voor jezelf.

      Reply
      mp - juli 18, 2016

      hoi maria,

      maak je zelf niet wijs ( of laat hem je niet wijsmaken) dat je volledig afhankelijk bent van hem. Dit is simpelweg niet waar!!. ik herken dit totaal en ben in 1 dag weggegaan met mn kind naar mn ouders. je omgeving en mensen die echt van je houden vangen je op. Erger dan blij hem blijven kan het niet worden. Het is eng, maar je zal je afvragen alsnje weg bent gegaan ( desnoods in crisiopvang) waarom je dat niet eerder hebt gedaan. Weggaan is serieus de enige oplossing. En geloof me, je kan altijd opnieuw alles opbouwen, en hij heeft jou niet in zijn macht tenzij je dat zelf toelaat. stap over je angst heen ook al is t voor je kinderen en overtuig jezelf dat hij jou nodig heeft, jij hem niet!!! ( dit is nog waar ook).

      verstand op nul en ga ergens heen waar je welkom bent, laat ze dingen over narciseme lezen en vertel hen alles!!!. wat er daarna komt is van latere zorg. jij en je kids staan op 1 en jij kan er voor zorgen dat dit werkelijkheid word!. Een vrouw met kinderen is t sterkste wat er is. Niemand kan dat breken maar ga wel in je moederrol en in je eigen kracht staan, die heb je echt nog wel en je weet wie je bent. kom op en vecht!

      Reply
    Gekwetst - juni 18, 2016

    Hoi, heb een vraag. Ik ben 22 jaar getrouwd geweest met een man die mij vooral in de laatste jaren behoorlijk onzeker heeft gemaakt. Ik zie veel kenmerken met het narcisme als ik op mijn leven met hem terugkijk alleen durf er de vinger nog niet echt op te leggen. Wat wel kenmerken zijn is dat hij nog nooit ergens voor zijn excuses heeft aangeboden voor iets. Hij deed nooit wat verkeerds, altijd commentaar op andere mensen, gek op leedvermaak, zette mij regelmatig voor schut tegenover de kinderen, als de kinderen vervelend waren moest ik 9 van de 10 zeggen dat ze op moest houden zodat ik dan de vervelende ouder werd
    en als ik het met hem erover had zei hij gewoon “je moet ze meer slaan”, ik deed dat natuurlijk niet. Altijd was ik in zijn ogen diegene die de zin doordrijfde. Ik kan tal van voorbeelden noemen wat hij graag wou en dat het uiteindelijk ook gebeurde. Niet dat hij het dwangmatig deed maar wel altijd zeer overtuigend was en vaak gebruikte hij daar ook de kinderen voor. De kinderen zijn inmiddels volwassen, mijn twee oudsten zien het niet, de oudste bemoeid zich er niet mee als er wat is tussen zijn vader en mij, de middelste geloofd haar vader volledig. De jongste heeft er echt schade van opgelopen wat haar broer en zus niet willen zien. Het ligt allemaal aan haarzelf. Op de één of andere manier weet mijn ex de twee oudsten altijd te overtuigen van zijn eigen onschuld en weet altijd hun medelijden te krijgen. We hebben ooit een keer (voordat we gescheiden waren) een gesprek met z’n allen gehad over zijn gedrag. Het was niet echt geen gesprek, de kinderen vonden dat hun vader niet goed met hun omging en hadden allerlei problemen met hem. Was niet leuk voor hem maar moest wel gebeuren, advies van de kinderen was destijds dat hij hulp moest gaan zoeken. Hij heeft dat uiteraard nooit gedaan omdat hij vond dat er niks mis was met hem. Hij verteld ook vaak allerlei verhalen die niet waar zijn. Zo heeft hij de twee oudste kinderen wijs gemaakt dat hij dyslectisch is. Zelfs zwaar dyslectisch, ze geloven hem daarin terwijl hij dat helemaal niet is. Hij heeft wat problemen met grammatica, er zijn zoveel mensen die dat hebben daarom ben je nog niet dyslectisch. Het is gewoon zeer vermoeiend om steeds dit soort leugens te moeten ontkrachten. Ik kreeg zelfs een keer bijna ruzie met mijn dochter omdat hij haar had verteld dat zijn oma van joodse afkomst was. Niets van dat is waar, toen ik hem ermee confronteerde werd hij boos op mij en zei: “wat boeit dat!”. De eerste en laatste keer dat hij mij vertelde uit zichzelf dat hij van me hield was bij de geboorte van onze oudste, inmiddels alweer 23 jaar geleden. Als ik er vroeg zei hij vaak: nee natuurlijk niet, en dan later zeggen dat het een grap was. Kan iemand mij vertellen of dit inderdaad een narcist is?

    Reply
      Lam - juni 30, 2016

      Dit is idd sprake van narcisme.
      Natuurlijk komen onenigheden bij elk vorm van relatie voor, maar zijn gedrag is niet acceptabel.

      De relatie tussen je partner en jou moet gelijk zijn, er moet geen sprake zijn van ‘macht over de andere persoon hebben’.

      Onthoudt: zorg altijd goed voor jezelf!

      Als je echt niet uit komt.
      http://www.vooreenveiligthuis.nl/
      0800-2000 (gratis nummer/ 7dagen-24uur bereikbaar)

      Reply
        Jay - juli 22, 2016

        Lam, het kan zijn dat je gelijk hebt, maar volgens mij kun je beter geen diagnose stellen obv een kort en eenzijdig verhaal.

        Reply
    Noucha - juni 13, 2016

    Ik weet niet wie fout is…de opvoeder van het toenmalige kind….of het kind dat ook volwassen wordt en zijnz/haar kinderen kan besmetten met narcisme.
    Veel herkenning, maar 1 ding…juist omdat jij wel Liefde en empathie kent.
    Of je nu wel/geen kind of kinderen hebt.
    Zodra je intuïtie zegt…Dit voelt niet goed….wegwezen!!!!!!!!!!!
    Ik ben blij dat ik voor mijn zelf heb gekozen, en kind.
    Vroeg of laat zien mensen ook wel dat zijn/haar handel en wandel niet klopt.
    Ik kan alleen maar denken…wat als Ik nog met hem was geweest.
    Mijn chronische klachten zijn duidelijk verergert door hem.
    En ook heb ik een relatie met een vrouw gehad….ziek!
    Na 2 van dit soort mensentype bedank ik hartelijk…niemand zal mij psychisch zo nog kunnen deuken door helaas deze ervaringen.Ze hebben mij ook sterker gemaakt.
    Sterkte,…en heb liefde voor jou!

    Reply
    anoniem - juni 12, 2016

    Hallo allemaal, dit is anoniem weer

    Ik heb al dingen vertelt over mijn vader. Maar hij heeft ook iets gedaan waardoor ik nog meer onzekerder ben geworden. Hij zegt dat ik dik ben, en dat zegt hij om de zoveel tijd. Soms over 2 weken weer soms na een week dan weer langee. En ik word daar echt pist van. Ook zegt hij het op een vervelende manieren zoals: je moet niet vluchten voor de waarheid, je moet iets anders aan want je ziet de vetrollen, je doet helemaal niks . Hij heeft mezelf eens vergeleken met iemand anderd. Hij heeft me zo onzeker en pijn gedaan door dit. Dat ik ladt heb van een eetstoornis ofja ik zit in de begin fase. want ik kots al. Hij heeft nog wel meerdere andere dingen gezegd als hij heel kwaad was. Of ik krijg heel soms de schuld voor iets dat ik niet heb gedaan. Een keer hadden we zo’n erge ruzie dat hij VAL DOOD! tegen me zij. Ik ben toen weg gelopen. Hij kan iemand echt kleineren en ik denk soms aan een gebeurtenis terug. Dat wat in oostenrijk was gebeurd moet ik vaak aan terug denken. Als mensen of leraren ineens schreewen dan dook ik een beetje ineen.
    Iemand tips? Wat moet ik doen?

    Reply
    Anoniem - juni 12, 2016

    Hallo allemaal.

    Ik heb een vader die 2 gezichten heeft. Als hij normaal is en een goede bui heeft dan is het echt een leuke man. Maar je kan geen kritiek geven, je kan niet snel je mening zeggen, hij vat dingen vaak anders op dan dat ik bedoel. Hij kan soms echt heel erg kwaad worden waarbij hij heel soms wel eens slaat. Vorig jaar in de zomervakantie gingen we naar Oostenrijk op vakantie. Ik was al heel bang voor ruzies die kunnen ontstaan. Ik heb nog een broertje van 14 en een moeder van 50. Maar we hadden een eigen huisje (GELUKKIG! anders had iedereen het gehoord) direct de eerste dag was het al hevig raak. We waren aan het eten en mijn vader ging even weg. Mijn broertjes had een vieze mond en veegde die af aan de handdoek, maar dat bleek perongelijk de handdoek van pap te zijn. Dus ik dacht neeee shit! Mijn broertje ging zig de tanden poetsen in de badkamer en pap kwam terug. Hij zag de plek op de handdoek en vroeg hoe dat kwam. Mam zie mijn broertje. Pap was al een klein beetje pissig maar toen werd hij razend. Hij ging naar de badkamer en deed de deur dicht. Hij begon kijhard te schrewen en te schelden tegen me broetje. Hij begon zelfs te slaan want ik hoorde mijn broertje Auw AUW! roepen. Ik weet niet of dit mag, of ditnkrmaal is bij iedereen. Hij heeft wel vaker geslagen vroeger als we iets fouts, kapot gemaakt of iets stouts hadden gedaan. Dan trapte hij ons soms of sloeg met de vlakke hand in ons gezicht of op de kont. We moesten dan in de bijkeuken staan voor soms een half uur. Ik heb zelfs al een keer s,avonds in de garage gestaan omdat ik iets stouts had gedaan, in mijn Piama. En het was echt koud. Ik weet nog dat ik moest leren fietsen. Mijn vader hielp me maar het ging niet goed en toen werd hij ook heel kwaad op me en ik moest in de berging gaan staan, alleen omdat het niet lukte. Volgensmij was ik toen 3 of 4. Hij kan ook soms overdreven kwaad worden op mijn broetje. Maar ook op mij, gister was het raak. Ik was aan het solliciteren op de computer en ik was geconcentreerd bezig met een sollicitatie brief. Op een gegeven moment zij mijn vader wanneer ik klaar was omdat het lang duurde. Dat zij hij 3 keer. Ik had al gezegd dat hij effe weg moest omdat ik geconcentreerd bezig was. Dat vatte hij niet goed op ook. Mijn broertje ging zig ook bemoeien en ik werd echt een beetje pissig. Later vroeg mijn vader heb je het gestuurd, ik zij als het goed is wel. Hij vond dat het geen antwoord was op zijn vraag en zij dat vroeg ik niet.ik zuchte en zij weer als het goed is wel. Hij vond dat weer stom en zij weer dat is geen antwoord. Ik zuchte harder en zij als het goed is wel. En toen werd hij razend. Hij je hoeft niet zo te doen, waar verdien ik dit aan, hoepel op flikker op!! Irritante puber!! Rot wijf dat je bent!! Ik ben alleen maar goed om te betalen!! Je bekijkt het maar als je nog iets wil!! Ik was bang dat hij me ging slaan maar dat deed hij niet,ofja volgensmij net niet. Ik weet niet of dit normaal is of dat dit mag. Ik weet niet of ik het wel tegen mijn mentor moet zeggen want als pap dat weet. Dan krijg ik echt voor mijn flikker. En zo zijn er nog wel meerdere dingen gebeurd. Hij zegt ook nooit sorry, ja heel soms. Hij ging mijn broertjes zelfs vroeger slaan als hij steeds de sommen niet snapte als hij die uit legde of hij werd super kwaad. Je kan nooit je menig tegen hem zeggen of tegen hem in gaan. Wat moet ik doen. Heeft iemand tips?

    Reply
    Marte - juni 10, 2016

    Emotioneel misbruik is een vorm van misbruik die schadelijker kan zijn dan lichamelijk misbruik wordt er gezegd.
    Alsof er bij lichamelijk misbruik/mishandeling alleen het lichaam betrokken is!
    Bij lichamelijk misbruik/mishandeling is altijd de psyche betrokken. Het lichaam hersteld, maar de psyche ondervindt daar wel degelijk schadelijke gevolgen van.
    Ik vind het heel raar hoe dat hier wordt beschreven en daarbij klopt het ook niet.
    Denk je dat je na lichamelijk misbruik niet anders over jezelf gaat denken en dat je niet wordt ondermijnd?
    Voelen mensen die lichamelijk worden misbruikt zich dan niet schuldig, hebben die dan niet minder zelfvertrouwen, raken die dan niet hun identiteit kwijt, voelen zij zich dan niet verlamd???

    Reply
      Angela - juni 11, 2016

      Je voelt je niemand elke dag die vernederingen hoer zwijn luie teef slet kutwijf ….?

      Reply
    gina - mei 18, 2016

    alles klopt als een bus.dit gebeurd bij mijn ouders…
    ze verwaarlozen me en doen al deze kenmerke met me,ik ben depressief en voel me verstoten door mijn ouders

    Reply
    Back to life! - mei 15, 2016

    Alles wat hier staat komt mij zo erg bekend voor. Ik wilde hierdoor ook mijn verhaal delen. Mijn droom was sinds kleins af aan altijd om een klein huisje te hebben waarin ik een onopvallend mogelijk gelukkig leventje kon leven met mijn gezinnetje. Jarenlang had ik iedereen afgewezen, omdat ik wilde dat mijn eerste vriend mijn man zou worden. Ik wilde niet zomaar contact hebben met man. Als ik een “relatie” zou aangaan met iemand, dan wilde ik alleen contact met degene hebben met de intentie om te trouwen. Tot mijn 23ste had ik gewacht. Toen had ik een jongeman ontmoet. Hij was niet mijn type, maar ik hoorde zo veel positieve verhalen over hem dat ik wel nieuwsgierig begon te worden. Voordat ik het wist had ik dagelijks contact met deze jongeman en zag ik zijn uiterlijk niet meer. Het klikte zo erg goed tussen ons dat ik verliefd op hem begon te worden en voordat ik het wist was ik in een relatie gerold. Ik dacht dat ik de ware had gevonden. Ik was nooit zo gelukkig geweest in mijn leven. Hij was alles van mij geworden. Bijna elke dag hoorde ik hoe geweldig ik was, dat ik het beste was wat hem ooit was overkomen, dat hij mij echt als zijn toekomstige vrouw zag, dat ik hem gelukkig maakte, dat hij mij nooit pijn zou doen en het dat hij mij nooit zou verlaten. Alles voelde vertrouwd aan. Ik dacht echt dat hij anders was dan anderen, maar helaas duurde het niet lang voordat ik werd ontwaakt uit een droom. Het heeft halfjaar geduurd voordat mijn droom in een nachtmerrie veranderde. Ik heb daarna nog een jaar in die nachtmerrie gezeten. Het begon heel onschuldig. Deze jongeman vroeg of ik rekening met hem kon houden, omdat hij echt niet van bepaalde dingen hield (m.b.t.. kleding etc.). Voor mij was dat geen probleem. Hij bedoelde het immers goed dacht ik. Na een tijdje begonnen die kleine verzoeken te veranderen in kritiekpunten, (volgens hem verbeterpunten). Alles werd onder de loep genomen, mijn manier van lopen, lachen, zitten, praten, alles moest anders. Ik moest perfect zijn in zijn ogen, want ik was immers zijn toekomstige vrouw en zo moest ik mij ook gedragen. Ik had volgens hem zo een geweldige man gevonden dat ik hem met beide handen moest grijpen en alles ervoor moest doen om hem niet kwijt te raken. Wie wilde het nou niet zo een geweldige persoon als hij. Een persoon die het beste voor zijn vriendin, zijn toekomstige vrouw over had? Ik had een geweldig karakter volgens hem, maar moest nog ontwikkeld worden omdat ik geen ervaring had en door zou hij voor zorgen. Voordat ik het wist had deze jongeman controle over mijn hele leven en had hij er voor gezorgd dat ik mij steeds meer en meer isoleerde van de buitenwereld. Hij deed dit op een hele subtiele en stiekeme manier. Ik had het niet eens door. Elke keer wanneer ik met vriendinnen wilde afspreken wenste hij mij als eerst veel plezier, totdat ik met mijn vriendinnen was. Eenmaal met hun samen zorgde hij ervoor dat we ruzie kregen om niks en mijn hele dag werd verpest. Dit gebeurde vaker waardoor ik automatisch niet eens zin meer had om met mijn vriendinnen af te spreken. Iedereen in mijn omgeving maakte hij zwart. Volgens hem was niemand goed in mijn omgeving, familie niet, vriendinnen niet, kennissen niet, collega’s niet, niemand niet. Hij wilde over alles beslissen in mijn leven. Volgens hem was ik niet in staat om goede beslissingen te nemen. Hij was paar jaar ouder dan ik en had meer levenservaring dan ik. Hij wist het immers beter zei hij. Hij had altijd het beste voor mij over zei hij. Volgens hem gaf niemand zoveel om mij als hij, volgens hem had niemand het beste voor mij over, alleen hij. Zo ging het een tijdje door. Toen ik eenmaal de fase van isolement had gepasseerd, kwam ik in een andere fase terecht. Zijn gedrag werd tikkeltje erger tegenover mij. Ik kwam in een fase terecht waarin ik mijn mening niet meer mocht geven. Als ik een andere denkwijze had dan hij werd ik gekleineerd. Ik kreeg zulke kleinerende en kwetsende dingen te horen, maar ik mocht nooit beledigd zijn, want volgens hem zei hij toch niks kwetsends? Ik was altijd iemand die altijd goed wist waar ze mee bezig was en altijd haar beslissingen zelf nam, erg volwassen en onafhankelijk. Hier was helaas niks meer van over in deze fase. Kritiek werd steeds erger en ondraaglijker. Naast de vele kritiek die ik kreeg, begon na een tijdje de scheldpartijen en woedeaanvallen ook. Wat ik ook deed, het was nooit goed. Des te meer ik de ideale persoon voor hem probeerde te zijn en al zijn advies probeerde op te volgen, des te meer hij mij in zijn macht had en des te meer hij mij pijn deed. Ik liep op een gegeven moment echt op mijn teentjes en ik leefde continu in angst. Ik probeerde alles te doen om hem niet boos te krijgen, maar niks hielp. Het ging van kwaad tot erger. De woedeaanvallen en scheldpartij fase ging over naar de fase van het straffen. Als hij geen zin meer had in mij, of als ik een eigen mening had waar hij het totaal niet mee eens was, werd er zonder pardon de telefoon op mijn gezicht op gehangen en werd ik tevens geblokkeerd. Dat was mijn straf dan om dagenlang niks meer van hem te horen. Elke week hoorde ik dat ik dom was, niet spoorde, kinderlijk was, niks waard was, een mongool was. Elke keer hoorde ik hoe geweldig hij was. De grap is dat ik er echt in begon te geloven ook. Ik was altijd al onzeker, maar nu walgde ik van mezelf. Hoe kon ik nergens goed in zijn? Hoe kon ik mijn relatie met hem niet eens goed laten verlopen? Hoe kon ik mijn eigen mening geven? Waarom kon ik mijn mening niet voor mij houden? Waarom vroeg ik aandacht van hem? Waarom deelde ik dingen met hem? Waarom was ik zo een dramaqueen (gevoelig)? We hadden natuurlijk ook wel eens leuke momenten samen. Al het moois was extreem en al het mindere was extreem. Er zat geen balans is en mijn gevoelens gingen van up en down telkens. De mindere dagen begonnen de leukere dagen zwaar te overheersen. Doordat ik het gevoel had dat het wellicht aan mij kon liggen, ging ik telkens na ruzies achter hem aan. Ik had altijd geleerd dat je in een relatie altijd alles zo snel mogelijk moest uitpraten. Ik kon zelf niet tegen ruzies en discussies. Ik probeerde dat altijd te vermijden, maar helaas tevergeefs. Na deze fase kwam ik in een fase terecht waarin ik nergens zin meer in had. Mijn studie ging niet meer, ik had niemand meer, werd alleen maar meer en meer uitgescholden. Ik kwam in een fase terecht waarin ik alleen maar hoopte dat ik uit dit leventje kon verdwijnen. Een persoon als ik had geen plek om deze aarde dacht ik. Elke dag huilde ik, het maakte niet uit of het ochtend, avond of nacht was, zelfs van mijn slaap werd ik huilend wakker. Tot op een dag hij mij zoveel pijn aandeed dat hij om niks (dingen dat ik niet eens had gezegd of had gedaan) zo boos werd en zo erg ging schreeuwen dat ik letterlijk in elkaar gedoken zat in hoekje met mijn handen op mijn oren en hem letterlijk smeekte of hij alsjeblieft niet wilde schreeuwen tegen mij. Ik was zo bang en ik voelde zoveel pijn in mij. Hoe kon iemand mij zoveel pijn aandoen, terwijl ik altijd het beste voor hem over had? Het leek wel alsof hij bezeten was, zo gevoelloos, zo genadeloos. Op dat moment gebeurde er ineens iets in mij. Ineens sloeg er een knop om en ik werd rustig. Ik kon niet meer huilen, niet meer schreeuwen, niet meer lachen, niks. Het enige wat ik dacht was, er is niks meer van mijn vrolijke, zelfstandige, onafhankelijke en gelukkige kant over. Waarom zet ik dit door? Waarom laat ik mij als een stuk vuil behandelen? Waar ben ik bang voor? Wat is er van mij over? Ik probeerde al mijn gebroken stukjes bij elkaar te rapen, maar het lukte mij niet meer. Ik was op. Mijn lichaam kon de pijn niet meer verdragen was verdoofd. Zo ging onze relatie twee weken nog door na die ruzie en hij had dat niet eens door. Na die twee weken werd ik op een dag zonder dat ik iets had gedaan weer uitgescholden, zomaar uit het niks. Blijkbaar zat hem weer iets dwars, dat moest natuurlijk weer op mij afgereageerd worden. Mijn verweer beviel hem niet dus hij wilde mij weer voor de zoveelste keer straffen door de relatie uit te maken met de gedachtegang dat ik toch terug zou keren naar hem, maar dit keer was het anders. Ik kon niet meer terug, ik kon niks meer. Door de pijn van alles was die dag een knop bij mij omgedraaid. Ik dacht nu of nooit en ik had hem overal geblokkeerd en ik heb dit met moeite ook volgehouden. Ik ben in het begin echt door een hel gegaan, maar ik heb het volgehouden. Ik had ook zoveel onbeantwoorde vragen. Ik kon het gewoon niet geloven dat iemand die zei dat hij van je houdt, jou zoveel pijn aan kon doen, maar ondanks alle vragen begon ik steeds meer te leven. Ik mocht eindelijk weer mezelf zijn, ik mocht weer lachen, genieten, dromen en ik werd door niemand meer afgerekend om wie ik was. Ik kreeg ook steeds meer complimenten van iedereen dat ik straalde. Nu ik uit de relatie was gestapt en steeds sterker begon te worden, probeerde ik mijn relatie te analyseren en antwoorden te vinden op mijn onbeantwoorde vragen. Die antwoorden kreeg ik op een dag toen ik per toeval op de site van ‘de verloren ik’ terecht kwam. Daar stond het dan, al mijn vragen werden in één keer beantwoord, het antwoord “u bent mogelijk het slachtoffer van een narcist”. Leek wel alsof ik dat woord 10 keer heb herhaald, een narcist? Narcist? Wat, narcist? Was ik het slachtoffer van een narcist? Ik begon er alles over te lezen en barstte die dag keihard van blijdschap in tranen uit. Ik dacht nee ik ben niet gek, hij is ziek! Alles was zo herkenbaar, de tactieken, zinnetjes, verhaaltjes, houding alles. Hoe kon ik er in getrapt zijn? Het deed mezelf zoveel pijn om te lezen ik een bewuste doelwit was. Een jonge dame die erg gevoelig was, zonder vader opgegroeid was, erg onzeker was, mogelijk een een HSP’er (zeer empathisch die er altijd voor iedereen probeert te zijn en moeite heeft met nee zeggen) & ook nog onervaren! Ik voldeed aan het totale pakket en het deed mij nog veel meer pijn om te lezen dat hij nooit van mij had gehouden. Dat heeft hij zelf ook bevestigt door geen moeite te doen om mij weer voor zich terug te winnen (godzijdank). één keer heeft hij het via mijn familielid geprobeerd mij te benaderen, maar die zei dat hij ver uit mijn buurt moest blijven. Hij heeft in de tussentijd gelijk binnen een maand (of misschien zelfs nog eerder) een nieuwe vriendin gevonden. Het ergste vond/vind ik nog dat niemand het door heeft. Iedereen denk dat het een sociale, aardige, behulpzame, slimme & spontane man is, ze moesten het eens weten. Als mensen het horen dat wij uit elkaar zijn, is het nee, hij is zo leuk en lief, waarom dan? Niemand (vooral van zijn kant) die het door heeft dat hij letterlijk mijn leven heeft verwoest. Ik ben zelf genezende nu, ik ben er nog lang niet, maar stap voor stap kom ik vooruit.

    Reply
      Anna - mei 16, 2016

      Wauw, precies dit is mij dus overkomen. Het lijkt alsof ik mijn eigen verhaal teruglees. Ik ben ook hard op weg naar herstellende, maar het valt me erg zwaar. HSP’er, geen vaderfiguur gehad, borderline, PTSS en volgestopt met medicatie. Ik blijf er in geloven dat ik er op een dag wel kom, en jij komt er ook wel. Zolang je blijft vechten voor jezelf.

      Reply
      Rick - augustus 8, 2016

      Ik herken mij heel erg in jouw verhaal, bij mij begon het echter wel iets later. Heb nu 2 jaar een relatie en ongeveer na een half jaar tot jaar werd mijn leven steeds meer bepaald. Tot ik uiteindelijk bij mijn vriendin woonde waar dit nog veel verder ging. We zijn nu op het punt van de relatie dat zij tegen mij gezegd heeft dat ze bang is om later spijt te krijgen van het feit dat ze geen single is geweest. Ze wil plotseling meer ruimte terwijl ik van haar juist altijd bij haar moest zijn. “Op het moment dat je niet elke dag bij mij wilt zijn, hoef ik je niet”.

      Reply
      iris - januari 20, 2017

      je komt er wel door…goed voor jezelf zorgen….zelf heb 25 jaar hetzelfde meegemaakt als jij….omdat we een zoon hebben, volgehouden tot deze op eigen benen stond. Heb voor de scheiding al veel aan mezelf gewerkt. Nu 16 jaar verder en eindelijk weer een lieve partner, alleen is relatie met onze zoon niet optimaal, omdat die zijn vader steeds als voorbeeld hield, pa kon alles, pa was gevat en ach ja ma was er toch wel, die regelde achter de schermen alles tot in de perfectie en zweeg en deed haar ding om ruzie te vermijden..sinds kort ( zoon is inmiddels 35) heb ik het idee ( kan me vergissen, dat onze zoon toch weer respect voor me begint te krijgen, alhoewel hij de liefde tussen zijn ouders onderling wel moet gemist hebben, misschien de reden dat hij en zijn vrouw geen kinderen willen. succes allemaal.

      Reply
    Harmke - mei 15, 2016

    nou echt weten hoe ik dit op schrijven weet ik niet ben hier erg onzeker in .wij hebben een dochter .die perfect is .en dat laat ze naar mij toe wel erg vaak blijken .ze schrijft op Facebook .dat ze niet welkom was dat ze 2 lieve bonusma.s heeft .daar hoor ik niet bij .ik heb daar op gereageerd .dat had ik beter niet kunnen doen .want dan gaan er anderen zich er mee bemoeien .die onze dochter helemaal niet kennen .het ergste bij haar is dat ze de kleinkinderen weer bij je weg houdt .dat doet vreselijk veel pijn en dat is niet de eerste keer .dat is haar macht .dan komen er verwijten van haar klets maar met iedereen zeg maar dat ik dominant en arrogant bent ik praat met niemand ga in de week naar fysio en naar logopedie of de oogarts kom verder nergens en dan wordt er nog niet over de kinderen gepraat ja ze heeft nog 2 broers waar ze geen contact mee heeft.of ik moet eerst maar eens leren lezen nou is ze gastouder geworden want ze kan zo veel liefde aan kinderen geven .?????
    haar pa is een lapwans haar eigen kinderen zitten of op de trap of in de gang of in de auto dat zijn haar straffen .weet niet wat ik hier mee aan moet in onze woning is er weer een slaapkamer voor de kleinste mooi geverfd behangen laminaat .maar geen kleindochter .als iemand mij vraagd dit doet vreselijk veel pijn

    Reply
    m - mei 1, 2016

    Hier met m

    Dit is herkenbaar in het begin liep alles lekker en op zijn gemak. Bij de geboorte van onze zoon begon het. Ik deed te weinig of verkeert in het huis houden volgens haar of gaf haar en me zoon te weinig aandacht. Gaf ik dan kritiek werden bij haar de hakken in het zand gezet en kreeg ik de wind voorlangs. Later zij ze je hebt problemen ga maar naar een psychiater is beter voor onze relatie maar zij deed niks ging gewoon verder met haar gang. Ook wil ze alles regelen in huis qua geld en andere dingen prima zei ik en ja hoor daar kwam het weer ik deed te weinig. Weer mijn fout ik kreeg de wind voorlangs. Tweede kind geboren en daar gaan we weer. Als ik iets regelde was het fout nooit goed. Inpakken van tassen voor kids deed ik altijd fout volgens haar. Ook had zij zelfbeeld van ideaal gezin qua aantal kids zoveel moet er komen geen discussie mogelijk totdat ik me wou laten helpen qua sterilisatie en de wereld was te klein. Spontaan was ze weer zwanger en de gemeenschap nam af ze wou niks meer der van weten. Als ik dan het initiatief nam werd ik gauw beschuldigd van onwillege sex. Ik durf nu niks meer te doen qua gemeenschap of knuffels te geven. En ja weer moest ik naar de psychiater van haar voor mezelf zei ze. Heen geweest en de hulpverleenster zag direct het probleem en bood opties aan wua communicatie met haar. Het werk te even en toen begon het weer. Momenteel krijg ik overal de schuld van, negeert ze me, ik doe niks goed ik sta niet in 1 lijn met haar qua kids. Ik voel me momenteel verwaarloosd, beschuldigd en ben me eigen ik kwijt. Het verhaal kan nog wel ff doorgaan ik ben nu in overweging om mezelf weer te vinden en de relatie te beëindigen.

    Reply
    sara - mei 1, 2016

    Ik ben heel erg geschrokken. zowat alles wat ik lees gebeurde precies hetzelfde bij mij! Hij heeft het pas nog voor de zoveelste keer uitgemaakt en me overal geblokkeerd en verwijderd.. maar dit keer laat ik echt niks meer van me horen.. helaas maakte ik die fouten eerder wel.
    ik loop nu ook bij een psycholoog die me erdoorheen helpt. zei verwacht ergens dat hij nog contact zal opnemen met me, dat het dus niet helemaal over is. ik ben hier bang voor en vroeg me dus af of iemand zoiets ook heeft meegemaakt ? zoeken ze inderdaad weer contact met je op na een breuk ?

    Reply
    danielle damme - april 16, 2016

    hoi ik ben danielle

    ik zit al jaren met het zelfde probleem !

    ik wil geen contact meer met mijn moeder waarom niet ! :

    ze heeft me verwaarloost en mishandeld dumpte me overal en bij iedereen gaf me nooit kleding nooit geen verjaardag en het heeft 18 jaar geduurd voor dat de waarheid boven tafel kwam op PAPIER! nou heeft mijn moeder nog 3 kinderen die altijd uit huis heeft gewoond alle drie in pleeg gezinnen !
    mijn moeder is schitsofreen en liegt en bedriegt constant ze heeft heel veel mannen gehad waar ze mee is getrouwd en die ze dan ook nog laat vallen zo dra mijn moeder hen diep in de schulden heeft gedouwd elke keer als ik de waarheid wilde vertellen teggen die mannen werd ik uitgescholden als leugen naar en dat ik niet goed in mijn hoofd zou zijn !!! dt ik een fantasy wereld zou hebben en nog veel meer ziektes !
    nu ben ik 23 en ben sinds mijn 18de op de vlucht voor mijn moeder om een beter leven te hebben maar ze gaat maar door elke keer weer als ik nieuwe vrienden heb en nieuwe begeleidingen dan verteld ze weer verhalen over mij wat niet waar is zelfs mijn boer en mijn 2 zussen geloven me niet terwijl ze er nooit zijn bij geweest maar ja dan krijg ik een opmerking van ze jij heb altijd thuis gewoond en wij niet en dan probeer ik ze uitteleggen dat het niet waar is ik ben altijd gedumpt bij vreemde mensen waar mijn moeder dan zei he is maar voor en week je maar ze kwam me elke keer weer niet ophalen nu woon ik sinds mijn 18de in instellingen waar ik mijn verhaal probeert te doen maar elke keer vindt mijn moeder mij weer en dan beging het gestalk weer en dreigementen van ik zorg dat je in een gesloten instelling wordt opgesloten en dat je nooit meer vrij komt want ik heb nog altijd de voogdij over jou ook al ben je 23 jaar !!! ik ben zo vaak getest in ziekenhuizen omdat de begeleiding wil weten wie er de waarheid spreekt en elke keer komt de uitslag dat ik een normaal meisje ben met een traumatische jeugd en het enige wat ik mankeer is dat ik gehandicapt ben omdat ik eds heb en dat is een syndroom dat mijn gewrichten uit de kom kunnen gaan en dat ik chronische pijn en moeheid heb nu ben ik verhuisd naar tiel bij een instelling waar ik een jaar kon overbruggen maar ze heeft weer het adres gevonden en de kinderen van mijn moeder ook en ze blijven maar die leugens van mijn moeder geloven en dat ik niet goed zou zijn in mijn hoofd ik wordt er gek van ik wil rust ik wil niks meer met ze te maken hebben ik wil een stabiel leven en een gelukkig leven als mij dat gegund wordt S.O.S wat moet ik doen !!!

    Reply
      Anoniem - april 20, 2016

      Ik heb gelezen over wat narcisme is en ik heb nu sterk het vermoeden dat onze dochter dit heeft,ze geeft ons overal de schuld van terwijl wij allen het goede willen ze is enigst kind en hebben alles voor haar over hebben zelf ons vakantiehuis gegeven in zuid Frankrijk omdat ze daar wilde wonen,ze woont nu met een oude man,40 jaar ouder als zij,vreselijk en nu zegt ze dat wij haar kopen en geen liefde geven terwijl die vent haar alles geeft,we zijn radeloos

      Reply
    Rachel - april 3, 2016

    2 jaar geleden na 8 jaar mijn relatie met narcist verbroken.
    De mooiste/beste/zwaarste keuze in mijn leven geweest, 2 jaar geleden niet kunnen voorstellen dat ik nu als 30 jarige weer gelukkig ben en mijzelf kan zijn. Geen constante stress ervaren , en op mijn tenen moeten lopen in dat huis).
    De eerste jaren was hij charmant en deed alles voor mij (vooral op materialistisch vlak)
    En toen begon het langzaam, de kritiek op “alles”. Hij probeerde mij te veranderen in een persoon die ik niet was. Inlevingsvermogen had hij niet. Niet empatisch. Hij dramde altijd zijn eigen mening door bijv bij een moeizaam gesprek, dit maakte mij machteloos. Hij kon zelf niet spontaan mij een knuffel geven of ik hou van jou zeggen. Bij ruzies of als ik zijn gedrag benoemde, werd hij verbaal agressief en werd het gesprek direct afgekapt met de opmerkingen: dan ga je toch weg. Als iets niet gebeurde zoals hij wil, keek hij mij uren minachtend en boos aan. Waardoor ik mij diep ongelukkig voelde en ik steeds meer het gevoel kreeg dat ik niet psychisch in orde was. Hij gaf vaak aan dat ik hulp moest zoeken. Hij sprak op den duur steeds negatiever over mijn familie en vriendinnen, zij spoorden niet. Gezien ik van LW naar Adam ben verhuisd, om samen te gaan wonen, zag ik ze al minder frequent. Na een jaar samenwonen, zag ik ze 2-3 keer per jaar en mijn ex ging nooit meer mee. Sociaal was hij absoluut niet, diegene (enkele studiegenoten en collega’s) die hij dan kende vanwege school en werk, waren aardig, maar mankeerde altijd wat volgens hem. Niemand leek goed genoeg voor hem te zijn. Bijna Aan het einde van mijn relatie zei hij ook; ik ga alleen met mensen om die mij “beter” kunnen maken als mens, dat ik wat aan ze heb. Hij vernederde mij door af en toe te zeggen dat hij niets aan mij had, ik hem niet beter maakte als mens. Mijn energie was helemaal op, constant je laten afzeiken en vernederen. Niets was meer goed genoeg, terwijl je in het begin een ware bijzondere princes voor hem was, De enige vrienden die een keer over de vloer kwamen waren in de 60 jaar, toen zette hij mij voor lul door te benoemen wat voor achterlijk boek ik wel niet las. Wat lach hij dubbel, ik vond dit totaal geen humor, en voelde mij te kakken gezet. Dan denk je toch: ga idd weg, maar op andere momenten was hij weer poeslief en probeerde hij je in de watten te leggen. Mijn fout is geweest dat ik in de laatste paar maanden voordat ik vertrok, mijn rust zocht in wijn, dagelijks, iedere avond, tot 5x tot dronken aan toe, stiekem. Daar had ik mijn ex onwijs mee gekwetst, en had ik ook omwijs veel spijt van). Op den duur wou ik mijzelf terug vinden, ik wou dit niet meer, constant die negativiteit, afzeiken en vernedering) dat ik besloot om mijn relatie te beeindigen. Geen enkele emotie liet mijn ex zien, zoals ik dat gewend was in onze relatie. Ondanks dat ik zelf besloot om mijn relatie te beeindigen, was ik toch erg verdrietig. Ik kreeg de schuld van alles en zoals hij vaker deed, verdraaide hij de situatie zo, dat hij het uitgemaakt omdat ik psychisch niet spoorde. Ik loog etc, hij had niets verkeerd gedaan, ik voelde me zo leeg, gestresseerd en eenzaam.
    Om mijn toevlucht in wijn aan te pakken ging ik naar een maatschappelijk werkster.
    Door maatschappelijk hulp begreep ik waarom ik dit deed. Na al het eerste gesprek benoemde zij dat ik jarenlang emotioneel mishandeld ben, en “geleefd” heb met een narcist. Na thuiskomst, in inmiddels mijn eigen huisje, las ik wat narcisme eigenlijk in hield en toen viel alles op zijn plek. Na een half jaar terug verhuisd naar LW, en actief begonnen met een nieuw leven met fam en vrienden om mij heen. Ondanks dat ik mijn baan, huis, auto ben kwijt geraakt en nu in een klein huurhuisje zit, ben ik na 2 jaar gelukkiger dan ooit. Ik ben weer de vrolijke enthousiaste vrouw die ik altijd was, zorgzaam, 30 kilo gewichtsverlies, veel leuke dingen doen met familie en vrienden, durf weer open en eerlijk te zijn, zonder bang te hoeven zijn dat ik compleet de grond in wordt geboord, iedereen om hij heen zag een schim terug komen en vonden dat ik compleet was veranderd. Nu ziet iedereen weer de persoon die ik altijd was. Nooit maar dan ook nooit wil ik terug naar hem, die constante, negativiteit, geen empathie, zeiken, anti-sociaal (geen vrienden), arrogantie, geen eigen leven kunnen lijden, alles samen willen doen, zich naar de buitenwereld zo charmant opstellen, het lijkt wel de ideale schoonzoon en mij werkelijk overal de schuld van geven. (Waar 2 mensen samenleven, hebben 2 schuld) Gelukkig zag iedereen in mijn omgeving wel, wat voor persoon hij was. Er werd letterlijk geproost toen mijn familie hoorde, dat ik mijn relatie had beëindigd. 4 maanden na de breuk had hij via een dating site alweer een ander gevonden, vele mooie foto’s van het gelukkige stel laat hij op zijn fb voorbij komen. Natuurlijk is het behoorlijk pijnlijk om na 4 mnd erachter te komen dat hij alweer een ander had, maar is ook weer typerend gedrag voor een narcist. Jammer te zien, dat hij haar langzamerhand ook begint te veranderen, maar hier komt zij hopelijk vast en zeker achter. Ik heb echt 2 jaar nodig gehad, om alles te verwerken en het vertrouwen in mezelf en de medemens te hervinden. Sinds 2 maanden heb ik een onwijs lieve man gevonden die 1000% anders is dan mijn ex. Hij haald het beste in mij naar boven, is empatisch, vrolijk, benaderd dingen positief, is niet materialistisch en alleen maar met geld (verdienen) bezig, spontaan, en is eerlijk en geeft feedback. En vooral belangrijk hij heeft humor, en heeft ook zijn eigen leven. Vrienden zijn net zo belangrijk voor hem, als mijn vrienden en familie voor mij. Leef je met een narcist, ik weet hoe moeilijk het is, om weg te gaan, maar doe het! Je gaat letterlijk weer “leven”

    Reply
      d - april 7, 2016

      zo herkenbaar alles. we hebben zelfs drie kinderen ik wil zo graag kappen met hem ik ga er ook zo kapot aan maar hey lukt me niet ik weet niet waarom ik heb echt hulp nodig maar weet bij god niet waar ik moet beginnen. schaam me er ook voor en ben ontiegelijk bang.

      Reply
        Mem van 3 - april 11, 2016

        Beste d, ik ook 3 kinderen en ik heb het wel door gezet.
        Ik zal eerlijk zijn, je kunt met agressie te maken krijgen dus tref voorbereidingen!
        Houdt wat geld achter de hand en leer hoe je zelf je sloten vervangt , schakel maatschappelijk werk alvast in en Breng ze op de hoogte.
        Het eerste half jaar zal zwaar zijn, je zult gaan twijfelen, je zult je schuldig voelen.
        PRAAT! Praat wanneer de twijfel toeslaat!
        Je echte vrienden zullen er voor je zijn.
        Bel ze, app ze maar zorg dat je niet vereenzaamd!
        Ga actief worden, verven behangen, wat dan ook!
        Zoek steun in elke vorm!
        Een echte narcist zal je zo zwart maken dat je in tranen uitbarsten maar net als een pester op school, het komt allemaal voort uit eigen onzekerheid.
        Je zult stress ervaren.
        Maak een Relax lijstje, Verwen jezelf met een fijn boek, blad, kopje thee, lekker Bad of even de deur uit, wees lief voor jezelf!!!
        Ik weet hoe moeilijk het is.
        Jullie hebben ook kinderen.
        Dan is het handig om alvast kopieën te verzamelen van Loon en persoonsdocumenten.
        Deze ben je wellicht nodig.
        Na een breuk kan het nl zo zijn dat medewerking weg valt.
        Bij welke twijfel dan ook over jou veiligheid en die van je kinderen, aarzel niet om hulp in te schakelen!
        Ik wens je heel veel kracht bij je keuze!

        Reply
        T - april 25, 2016

        Je bent niet alleen, zit er ook middenin helaas. Het is heel erg zwaar! Heb zelf alles opgegeven voor hem, woning, familie en vrienden. Zit nu vast. Ben mezelf ook niet meer en ben er zwaar depressief door geworden, zo erg dat ik het leven vaak niet meer zie zitten. De enige reden dat ik nog sta is mijn zoon. Heb voordat ik bij hem introk urgentie voor een woning gekregen maar deze heb ik laten schieten, want het was hij of mijn eigen huis. Heb helaas de verkeerde keuze gemaakt. Ga nu proberen mijn urgentie toch weer terug te krijgen. Hier blijven zal mijn dood worden. Het is verschrikkelijk om met zo iemand te moeten leven, nou ja leven? Vind dat je het geen leven meer kunt noemen. In een totaal isolement zitten en afhankelijk zijn. Hoop echt dat je de moed verzameld en hulp gaat zoeken. En schaam je vooral niet! Nergens voor nodig! Het is niet jou fout! Heel veel sterkte en een dikke knuffel (weet hoe erg je dat soms nodig hebt)

        Reply
          henk dalderop - april 26, 2016

          respect, hoor ik ben een man van 59, ik zie mezelf hierin, erg hoor, ik loop al maanden met tranen in m,n ogen, en het gaat gewoon door, ik ben alleen nog goed voor de huur, sorry ik moet het ff kwijt,veel geluk namens mij alsnog gewenst en sterkte.

          Reply
    Jackie - maart 29, 2016

    Heel duidelijk allemaal. … en ik kan me heel goed vinden in bepaalde reacties. ….getrouwd geweest met een narcist…. helaas door omstandigheden altijd het onderspit moeten delven. En owee als je hem op zijn fouten wijst. Tuurlijk snijdt het mes aan 2 kanten. Maar als je krijgt te horen je bent psychisch gestoord.. en alles ligt aan jouw. En vernedering naar vernedering… omlaag halen. En owee als het hem niet zinde…. dan waren en zijn de rapen gaar. Nog steeds gaat het zo.. Hij doet nooit iets verkeerd maar het ligt AAN JOUW. Ik ben gek… psychisch niet in orde op welk vlak dan ook. Hij gebruikt ook allerlei manieren om me te kleineren… emotioneel kapot te maken etc.. en woedeuitbarstingen … en schreeuwen. En dan later slijmen. Ik heb het niet zo bedoeld maar komt door jouw want jij hebt geen respect voor mij en ik heb het toch zo zwaar. … ik ben hem de baas geworden. En tjah wat deed ik… ik sloot me af voor hem. Bouwde een hele hoge muur. En ook in de periode dat we n9g bij elkaar waren en we ruzies hadden en ik vroeg…. laat me met rust… alsjeblieft ik smeek het je…. doorgaan….en al sloeg ik heel hard met mijn handen op het hoofd en huilde aan 1 stuk…. door blijven gaan. Want hij wist hoe ik me voelde… dat wist hij nog beter dan ik mezelf kende. Hij was de grootste wetende.. want huj kende mij. Hij wist het zo goed… daarom nam ik ook het initiatief om een scheiding aan te vragen. Elke vrouw is fucked up volgens hem. En het ligt nooit aan hem…. maar altijd aan een ander en dan mag je dr niets van zeggen… gewoon slikken en stikken. En letterlijk op je knieën voor hem gaan. Hij is de grote god. En als ik nog steeds niet doe wat hij wil dan zijn de rapen gaar. En dan ist weer een heel zielig kkein mannetje die als die zijn aandacht niet krijgt gaat zitten janken want hij heeft het zo zwaar … en half uur later me weer de huid vol scheld en alles naar boven haald wat ik hem heb aangedaan

    Reply
    Willow - maart 27, 2016

    Ik ben heel erg geschrokken van dit artikel omdat voor mij nu een heleboel duidelijk is geworden.Mijn moeder was heel moeilijk,vernederde me ,had altijd kritiek op me.Ik kon nooit iets goed doen,alles draaide om haar.Als ik haar zou verlaten zou ze zelfmoord plegen en wat ik ook deed,het was nooit genoeg.Ik durfde haar niet te verlaten en had totaal geen zelfvertrouwen.Mijn vader kwam wel voor me op en dan kreeg hij de volle lading.Het heeft 31 jaar geduurd,ze is in 2000 gestorven.Ik heb er nog dagelijks last van,ze heeft heel veel van me afgenomen.Desondanks ben ik nu gelukkig getrouwd met een lieve man en dankzij dit artikel probeer ik het nu te begrijpen en het een plaats te geven.

    Reply
      MissM - april 3, 2016

      Je verhaal is erg herkenbaar. Mijn moeder is ook narcistisch en pas nu, na 33 jaar heb ik dat door. Ik heb er een depressie door gekregen omdat ik zo met mezelf in de knoop zat en er maar niet een vinger op kon leggen waar dat nou vandaan kwam. Toen ik me ben gaan verdiepen in de psyche van de mens kwam ik erachter dat mijn moeder wel heel veel kenmerken van een narcist heeft. Het manipuleren, doodzwijgen, vernederen, ik heb er nog last van. Ik ben mezelf verloren, weet niet wie ik ben. Mijn vader nam het altijd voor me op en moest het daarna ook bekopen met scheldpartijen en vervolgens het doodzwijgen voor een aantal weken. Helaas is mijn vader inmiddels overleden. Het contact met mijn moeder is 2 jaar geleden verbroken en het voelt fijn om niet meer op mijn tenen te hoeven lopen. Maar o wat mis ik toch een moederfiguur om me heen! Een moeder waar je terecht kan met je problemen of opvoeding van de kinderen of gewoon waarmee je gezellig kan winkelen. Ik heb dit nooit gekund met mijn moeder. Ik probeer voor mezelf nog een weg te vinden in wat er allemaal gebeurd is en hoe ik hier mee om moet gaan. Nu ben ik vooral nog erg boos om wat zij mij heeft aangedaan en mij daar altijd de schuld in heeft gegeven. Altijd heb ik geloofd dat het ook allemaal mijn schuld was omdat ze altijd wel medestanders voor haar karretje wist te te spannen. Nu weet ik gelukkig beter maar het is erg lastig om van dat gevoel af te komen. Tijd heelt alle wonden zeggen ze, ik hoop er maar op.

      Reply
        vermoeide vrouw - januari 30, 2017

        Beste MissM,
        Je mag echt trots zijn op jezelf dat je deze beslissing heb genomen, want ik weet dat het niet makkelijk is voor iemand die altijd werd gemanipuleerd. Ik weet pas sinds een klein jaartje dat mijn moeder een narcist is. Ik heb de stap nog niet durven zetten om alle contacten te verbreken. Altijd maar denken dat als ik het haar uitleg dat zal ze veranderen, maar dat doet ze niet ze word alleen maar erger. Ik probeer wel af te bouwen en niet meer bij haar te gaan om raad of om mijn hart te luchten want ik weet dat ze deze informatie later weer tegen mij gaat gebruiken. Ik voel me nu wel eenzaam en verdrietig ik mis een moeder. Ik mis haar steun om mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen terug op te krikken wat ironisch is aangezien zij mij in deze put heeft geduwd. Ze heeft me altijd het gevoel gegeven dat ik waardeloos ben, en me gelukkig kan prijzen met een moeder als zij om mij te zeggen wat ik moet doen.

        Reply
    Devi - maart 27, 2016

    Ik ben onverwacht zwanger geraakt van mijn ex. We probeerde ons relatie een kans te geven. Zijn ouders zeiden kom bij ons wonen. Mijn ouders waren niet blij met de onverwachte situatie. Ik hield al snel van hem en ik koos voor mijn gezin. Al snel werd ik emotioneel mishandeld. Bij elke menig verschil of kleine discussie werd ik uitgescholden. Als Aziatische afkomst ben ik best slank/dun vergeleken Nederlandse vrouwen. Verder ben ik zeker gezond. Ik kreeg te horen, mijn lichaam is niet gemaakt om een kind te krijgen. Lijkt wel of je anorexia hebt. Elke zwangerschapskwaal dat ik had werd ik helemaal gekleineerd. Zijn ouders begonnen hetzelfde te zeggen tegen mij. Was een hel. Ik durfde niet terug naar mijn ouders te gaan omdat ik voor me gezin koos. Ik heb uiteindelijk een woning kunnen vinden, ik zou het voor me verwacht uitreken datum krijgen. Door alle stress ben ik 6 weken te vroeg bevallen. Me schoon moeder heeft me zoveel uitgescholden. Me ex deed alles wat zijn moeder zei. Ze zat met zoveel dingen fout. Ze zei zelfs beter had je een kind van zijn ex vriendin,
    Ik weet niet of dit vormen zijn van narcisme. Na de bevalling en de verhuizing heeft hij mij in de steek gelaten. Toch hoop ik dat we samen verder kunnen gaan. Laat hem dagelijks toe in mijn leven. Maar ik ben in een onverdraaglijk verdriet terecht gekomen. Zeker de opvoeding en kolven en nacht voeding. Deed ik alleen. Tegen mijn eigen familie deed ik groot ivm schaamte. Ik ben ook niet perfect mens. Maar ik heb zeker niet zo gedragen

    Reply
      Mem van 3 - april 11, 2016

      Beste devi, je legt alle schuld bij jezelf.
      Je koos voor je gezin, logisch toch, je bent een traditionele vrouw.
      Maar zeg nou zelf , een zwangere vrouw uitschelden? Dat hoort gewoon niet.
      En wees trots op je eigen lichaam, voor je kindje was het toch ook een goeie plek.
      6 weken te vroeg bevallen, logisch! Al die stress.
      Nu laat je de vader toe in je leven en dat van jullie kindje.
      Maar hoe betrokken is hij?.?
      Geeft ie de fles? Verschoont ie de kleine? Troost hij de kleine, doet hij lach en Kiekeboe spelletjes met de kleine?
      Of doet hij weinig tot niets?
      Komt hij uit eigen beweging langs?
      Als hij niet toegewijdt genoeg is, weeg dan alles heel goed af!

      Reply
    Lost in translation - februari 19, 2016

    De eerste tien jaar van onze relatie kwamen mijn partner en ik na ruzie steeds weer tot elkaar omdat ik achteraf bezien altijd de schuld bij mijzelf zocht. Als ik beter mijn best zou doen, als ik minder onhandig zou zijn, als ik dingen helderder zou verwoorden, dan zou het wel goed komen. Ik realiseerde mij niet dat ik mij continu in de verdediging liet drukken, terwijl bij mijn partner elke vorm van zelfreflectie, laat staan zelfkritiek, ontbrak. Toen ik op de vraag “Waarom kinderen?” antwoordde dat het volgens mij een soort oerinstinct is om iets van jezelf te willen doorgeven werd dat bestempeld als een egoïstisch motief. Zijn motief bleef achterwege – dat stond automatisch buiten kijf – en zo begon de zwangerschap met 0-1 achterstand voor mij. Gedurende die negen maanden en na de geboorte van ons kind dulde mijn partner geen tegengas: borstvoeding was niet optioneel en hetzelfde gold voor zwangerschapsyoga en zwangerschapslectuur, ons kind mocht niet slapen in de maxi-cosi, voor extra voeding zoals fruithapjes moest ik contact opnemen met het consultatiebureau, buiten nam hij automatisch de kinderwagen, elke zorg van mij over het (verwende) gedrag van ons kind werd de kop ingedrukt (“Dat zegt een moeder niet!”) en kreeg pas validiteit op het moment dat hij er zelf last van had. Kortom, alles waarbij ik op instinct vaarde werd bekritiseerd en bevraagd, zaken die voor mij belangrijk waren – handen wassen bij thuiskomst i.v.m. SARS-virus, een eigenwijze peuter op straat stevig bij de hand nemen i.p.v. pink in pink – werden afgedaan als overdreven angstig of neurotisch. Op grond deze ervaring was voor mij duidelijk dat een tweede zwangerschap geen optie was, hoewel ik mijn kind graag een broertje of zusje had gegund. Naast vreugde bracht het moederschap mij nog iets anders: de kracht om ergens voor te staan. Vanaf dat moment begon het serieus te spoken tussen mij en mijn partner, omdat ik voor mijn kind wel de assertiviteit aan de dag kon leggen die ik voor mijzelf niet had. Inmiddels zijn we dertien jaar en vele discussies verder. Daar waar me er niet teveel aan gelegen is ga ik nog steeds door de knieën, op andere momenten neem ik het halststarrig zwijgen en negeren, het beledigd aftaaien en de verbeten woede maar voor lief. Sommige dingen zijn het waard om voor te vechten. Leuk is het echter zelden en natuurlijk voelt het nooit. Soms vragen mensen mij waarom ik in deze situatie blijf. Hiervoor zijn twee redenen. Allereerst blijf ik – waarschijnlijk tegen beter weten in – altijd hopen op betere tijden. Daarnaast is er de angst dat mijn kind na een eventuele scheiding tegen diezelfde overmacht moet opboksen als ik. Omdat ik ben opgegroeid met een extreem narcistische moeder weet ik als geen ander hoe dit voelt. Om misverstanden te vermijden: ik zie mijzelf in dit hele verhaal niet als slachtoffer. Ik heb er steeds bewust voor gekozen om op dit pad te blijven. Ook realiseer ik mij dat het voor mijn partner ook bepaald niet makkelijk is geweest. Zijn eigen angsten of gebreken, die nooit als zodanig bestempeld worden en altijd zijn terug te verklaren naar mij, beperken hem soms danig. Met een ratiotype, met iemand die gaat voor een stellig “ja” of “nee” zonder verdere uitleg over gevoel of zonder verdere rechtvaardiging had hij wellicht nu anders in het leven gestaan. Ik zie het dus als een kwestie van chemie en dynamiek. Iedereen die nog aan het begin van zo’n traject staat zou ik wel adviseren om met een grote boog om narcisten heen te gaan. Blijf dicht bij jezelf. Wat krom is krijg je niet recht en als het niet goed voelt, dan is het meestal ook niet goed.

    Reply
      vlinder - maart 11, 2016

      Hallo ik heb ook 5 jaar met een narcist een relatie gehad had helemaal geen energie meer maar op een gegeven moment kwam ik voor mezelf op sloeg die mij sloeg ik terug 2 keer slaande ruzie gehad hij een bom van een vent gespierd ik 1,64 maar deinsde niet terug. Zeker heb ik veel meegenaakt en voelde steeds meer afkeer op een gegeven moment gooide hij mij eruit had mijn eigen stekkie wel ben ik vertrokken om niet meer terug te gaan . Ik was kapot ,op maar op een gegeven moment vond ik het leuk om met hem te whatsappen en tergen .Ik denk dat hij het niet leuk vond.Op een gegeven moment hoorde ik niks meer en leek ik geblockt en toch een keer per dag ff online eigenlijk om een reactie uit te lokken van mij nou daar heb ik lekker ff meegespeeld maar reageerde niet en op een dag was ik helemaal klaar mee en heb hem helemaal verwijderd uit mijn foon en dat voelde zo heerlijk . Ik vind jammer van het benaming slachtoffer ik begrijp het wel maar zolang je je als slachtoffer blijft zien blijf je in zelfmedelijden ik zie mezelf als een sterke vrouw paar jaren ff half getemd maar ben er weer steek energie in mezelf heerlijk zorgen voor mezelf en denk val.jij harstikke kapot . Hij is zielig hij is alles wat ik niet ben .Ik heb soms van die akelige dagen maar merendeel heb ik medelijden met hun .Mijn advies is kick jezelf op want als jezelf geen narcist bent kom je vroeg of laat bovenop wel uit slachtofferrol komen .Zij zijn diegene wat ermee moeten leven met een ZIeke geest .Vertrouw op het leven en het leven openbaart zich

      Reply
    Louise - februari 18, 2016

    Allemaal zo herkenbaar wat er staat. Ik kom net uit een relatie we zijn 5,5 jaar samen geweest. We hadden een lange afstand relatie wel binnen Nederland. Al die jaren een schuldgevoel, altijd het gevoel hebben dat jij tekort schiet, hij vind zichzelf echt geweldig en ik stelde niks voor. Hij houd niet van familie, daar wil hij zo min mogelijk mee te maken hebben, ik volgde daarin, hoe stom! Heb altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte, hij heeft een bepaalde charme, precies wetend wat hij doet, de juiste snaar raken. Non-verbaal bepaalde hij de sfeer. Altijd kijken hoe hij zich gedraagt en paste mij daarop aan. De relatie is nu drie weken geleden verbroken, hij heeft twee maanden naast mij een relatie met een huurster. Hij verhuurt kamers, zij is eind november bij hem op kamers gegaan. (Zij is amper 20 jaar en hij 43 jaar) Nadat ik hun betrapt heb ben ik research naar hem gaan doen. Ik ben erachter gekomen dat hij al die jaren op allerlei datingsites ingeschreven heeft gestaan. Dat hij vier jaar geleden getrouwd is in Suriname en dat zij één van de huursters was van zijn studentenhuis. Ik ben zo ontgoocheld en tegelijkertijd viel alles op zijn plaats. Hij heeft tot het laatste moment een spel gespeeld alles naar zijn hand gezet, gelogen, gemanipuleerd, geld afgetroggeld en de schuld bij mij proberen neer te leggen. Ik ben tegen hem in gegaan en dan denk je dat je iemand kent naar 5,5 jaar, dan krijg je de volgende klap te verwerken want je krijgt een heel ander persoon tegenover je! Ongelooflijk wat een agressie en tegelijkertijd een kinderachtig gedrag. Hij is zo gevoelloos, ontzettende hoogmoedswaanzin bezit hij, niks raakt hem niks doet hem wat! Elke dag worstel ik met het gevoel hoe ik zo stom kon zijn, mijn gevoel was oprecht naar hem en daar heeft hij zo’n misbruik van gemaakt in elk opzicht. Doet pijn dit alles en toch ook tegelijkertijd een soort van bevrijdend gevoel.

    Reply
    patrick - februari 17, 2016

    Het valt mij op dat hier veel vrouwen staan die een relatie hebben gehad met een narcistische man maar ik heb 12 jaar lang een relatie gehad met een narcistische vrouw.
    eerst 5 jaar samen gewoond daarna een lat relatie aangegaan van nog eens 7 jaar, altijd maar mijn grenzen verlegd, en erger nog het gewoon allemaal laten gebeuren en mijn dochter als lucht en oud vuil laten behandelen dat vind ik nog het allerergste, iedereen om mee heen zag het behalve ik, zelf mijn dochter riep dat er allerlei dingen die niet klopte maar ik bleef altijd alles ontkennen en goed praten door haar verleden. En ik maar denken dat ze gewoon een egoïstisch gevoelloos persoon was totdat een therapeut tegen mij zei het is geen egoïsme maar narcisme. Had iemand dat eerder tegen mij gezegd dan had ik mij daar eerder in verdiept. nu vallen alle puzzel stukjes op hun plek, maar snappen doe ik het nog steeds niet waarom iemand zo is en kan zijn en zo handelt en zo vreselijk negatief hard koud en kil kan zijn, ik heb het er ieder dag erg moeilijk mee en twijfel vaak aan mij zelf, wat ik toch fout gedaan heb terwijl ik altijd alles maar op haar manier deed haar altijd maar tegemoet kwam en haar op handen droeg en alles deed om haar te pleasen. Ik heb het er erg moeilijk mee hoe ze mij en mijn dochter ook gekwetst heeft.
    ik probeer er zoveel mogelijk over bepraten en te lezen zodat ik het kan verwerken en ik mij tot weer kan opstellen voor nieuw geluk want nu ben ik erg wantrouwig en op mijn hoede.

    Reply
    paulus - februari 7, 2016

    Onbewust al jaren geen contact met mijn ouders.
    Kon het gewoin niet meer aan dat ik alles fout deed volgens hem (vader). Alles pakte hij van me af, van sport tot uitjes. Hij ging volledig op in zn eigen dingen.
    Mn moeder verdedigd hem ook nog eens.
    Jaren mn familie niet gezien maar dat is allemaal weer goed gekomen.
    Na het lezen van dit artikel is mij veel duidelijk geworden. Wilde bijna contact gaan zoeken maar besef nu dat zonder hen beter is als met……
    Bedankt

    Reply
    DLN - januari 13, 2016

    Hallo,
    Ik kan me heel erg inleven in deze verhaal als ik het zo leest. Het is ook bij mij gebeurd! Dat ik het niet zag, dat vind ik ongelooflijk! De laatste moment was zo erg de druppel dat ik ermee gekapt bent. Hij zette mij voor de schut bij andere. Hij was te ver gegaan. Hij gaf niet eens toe waar hij fout in zit of ziet het niet in? Hij zegt ook soms op rare momenten dat het een grapje was terwijl ik het niet zo zie. Hij nam mij gevoelens niet serieus en vond dat ik me aanstelde. Ik voelde me erg gebroken en verdrietig daardoor. Allerergste was toen ik er einde aan maakte, het kon hem niks schelen. Geen excuses, geen moeite, geen empathie. Ik ben toch hoe dan ook opgelucht en blij, hoe moeilijk het was nadat ik hem zo lang kent contact verbroken hebt. Ik hoop alleen beste voor hem dat hij alleen zo snel mogelijk hulp zoekt.
    Liefs DLN.

    Reply
      M - januari 23, 2016

      Hoi DLN.
      Ik begrijp heel wat jij bedoeld. Hier hoogzwanger en mijn gevoelens worden compleet genegeerd. Alles is mijn schuld ook de dingen die fout gaan in zijn leven.. Neemt nergens verantwoordelijkheid voor.
      Trek het niet meer

      Reply
        Mm - maart 22, 2016

        Beste M.,

        Ga weg bij die man zodra het kan. Ik heb hetzelfde meegemaakt. Met kind heeft hij het ultieme machtsmiddel. Het kind zelf. En als jij weg wil, wil hij het kind. Niet omdat hij het kind wil, maar omdat hij jou wil houden. En JIJ wil het kind. Niet laten erkennen als je niet getrouwd bent en ga weg. Niet denken: hij is wel lief voor het kind straks. Nee dus, want dat kan hij helemaal niet. Het kind wordt door hem ook gebruikt. Net als jij. Ga, nu je kind het nog niet door heeft! Ga alsjeblieft weg bij die man! Vraag hulp bij instanties en licht iedereen die je vertrouwt in. Maak een plan met deze mensen. Heb je niemand? Doe het met hulp van je huisarts en instanties. Alles beter dan blijven. En als je op jezelf bent, zal contact met lieve mensen die jij en je baby verdienen en nodig hebben, weer mogelijk zijn!!! Zet m op meid!

        Reply
      sabbe sonja - januari 29, 2016

      hallo,
      ze willen zich niet veranderen en hulp in roepen zal niet gebeuren. Ja ze krijgen jou zo ver dat je denkt jij hulp moet in roepen terwijl je alle contact moet verbreken en volledig negeren. Een hele weg om jezelf terug te vinden en dan sta je er alleen voor en zullen zij wel de draad vlug opnemen en nieuwe relatie beginnen maar ook een nieuw slachtoffer…jammer voor deze nieuwe partners maar mijn zorg niet meer

      Reply
    hendrika - januari 6, 2016

    hallo,

    ik leef samen met een narcist en 2 kinderen. ik heb hem al meerdere keren verteld dat ik bij hem weg wil, en de laatste keer had ik zelfs al een huisje en alles geregeld, toch heb ik me weer over laten halen, om hem nog een kans te geven. Gisteravond lagen we in bed, en keken we jinek op de tv, ( niet zijn soort programma) . Op het moment dat ik de tv uitzette, begon het gedonder weer…. hij wou in discussie en probeerde een reactie uit te lokken bij me, ik heb hem meerdere malen gezegd dat ik niet met hem in discussie wil, daarna verteld dat hij gelijk heeft… op het laatst hem maar genegeerd. Hij was op dat moment gewoon heel bewust op zoek naar ruzie…. vandaag de hele dag al een beetje op google aan het zoeken waarom hij dat doet. maar ik kwam het kopje narcist tegen, omdat mijn directe omgeving me hier eigenlijk al meerdere malen op gewezen had. en er is me nu heel veel duidelijk geworden. langzaam valt de puzzel samen…..

    ik heb de laatste jaren heel veel getwijfeld aan mezelf, alles wat er gebeurde kreeg ik de schuld van, zelfs van een bijna ongeluk, terwijl ik bijrijder was… en niet zoals hij de bestuurder….
    vriendinnen heb ik allang niet meer…. en heb erg getwijfeld over mezelf…..
    Doordat ik in april een nieuwe baan kreeg, met heel veel lieve mensen om me heen, gingen mijn ogen open… als ik echt zo stom ben, en me vriendinnen me in de steek laten,….. waarom accepteren me collegas me zoals ik ben… en waarom willen me die aan alle kanten helpen????? dit klopte niet met de verhalen die ik thuis te horen kreeg…. en zag in dat ik gemanipuleerd werd door hem……

    maar waarom is het zo moeilijk om nu nog daadwerkelijk bij hem weg te gaan…. waarom bleef ik toch steeds hangen. waarom neem ik nog steeds zoveel schuld op me…. waarom kan ik niet sterker in me schoenen staan en me spullen, en kinderen oppakken en gewoon weg gaan?????

    wat is jullie ervaring, en hoe of hoelang hebben jullie erover gedaan om uiteindelijk toch weg te gaan???

    liefs hendrika

    Reply
      Ikke - januari 28, 2016

      Ooohwww wat zou ik graag met jou in gesprek gaan.. Je verhaal is zo herkenbaar

      Reply
      sabbe sonja - januari 29, 2016

      hallo,
      wanneer je voelt dat je angsten alles beginnen te bepalen en er meer dan normaal over je grenzen wordt gegaan…en moment dat ze zelfs je rust en nachtrust niet meer toestaan…ben je doodop maar moet je echt wel een beslissing nemen…na een tijdje tonen ze zich weer van hun mooie kant maar dat duurt niet lang tot ze je weer hebben overhaalt herbegint het spelletje weer. Mijn vriend na 6 jaar relatie…gelukkiglijk woonde ik apart in mijn eigen huis en hij op zijn appartement…de laatste maanden kwam hij amper nog bij mij thuis en belde hij me op dat hij niet kon alleen zijn en sprong ik voor hem…om dan daar te komen en dat hij doorwerkte tot putten in de nacht, of zat naar voetbal te kijken en mocht je vooral niets zeggen en/of na uren niets te hebben gezegd in slaap viel en dan begin je je toch af te vragen voor wat je al die moeite doet…2 maand geleden heb ik de knoop doorgehakt en na 2 weken had hij al een ander, hoe hij haar tegen mij beschrijft een labiele vrouw die amper praat…nu ik toonde geen interesse tot hij me op bepaalde momenten onrechtstreeks vernederde…heb ik nog een stap verder gezet en alle contact met hem verbroken…ook fb en telefoonnummer geblokkeerd…mij zij hij niet meer naar beneden trekken

      Reply
    Tientje - december 28, 2015

    Hallo,

    ik lees veel trieste verhalen slachtoffers van (ex) partners die narcistisch zijn, alleen vraag ik me af of er ook slachtoffers zijn van een narcistische ouder?
    Inmiddels heb ik me na 47 jaar eindelijk “los” kunnen maken van mijn narcistische moeder. Ik heb psychologische hulp gezocht en het werkboek van Iris Koops aangeschaft en uitgelezen.
    Ik zou het fijn vinden om met lotgenoten van gedachte te kunnen wisselen.
    Je bent welkom om je reactie te sturen naar: xxcatharinaxx@msn.com
    Gedeelde smart is halve smart,
    liefs Tientje

    Reply
    Pientje - december 23, 2015

    Hoi Allen ,

    Ik ga hier niet al mijn ervaringen leggen maar wat mij wel bezigt . Hoe kom je er weer boven op . Ik voel me leeg , weet geen motivatie meer op te brengen voor wat dan ook . Hoe pakken jullie dat aan .

    Reply
      karina - januari 12, 2016

      Pientje,

      Neem letterlijk en figuurlijk afstand!

      Reply
        karina - januari 12, 2016

        Zoek hulp en maak jezelf weer sterk.
        Door lief voor jezelf te zijn, er met iemand er over te praten, goed voor jezelf te zorgen. Positieve mensen om je heen te krijgen. Samen met de hulpverlener bekijk je of je weer contact wil/ moet met de narcist. Je komt dan sterk terug, alles wat de narcist doet raakt je steeds minder. Op de duur ga je de narcist echt zien als een kind van 5/6 jaar!!
        Je gaat zien dat je een leven los van de narcist gaat krijgen.
        Een heel fijn bevrijdend leven. Op de duur

        Reply
      Waspiet - januari 15, 2016

      Zoek hulp bij een psycholoog/hulpverlener die ervaring heeft met narcisme. Het blijkt dat het een onderschat probleem is. Ik heb ook hulp gezocht bij een energietherapeut om mijn energie weer op niveau te krijgen. En afstand nemen, alle contact verbreken, als dat mogelijk is. En stap voor stap weer je eigen grenzen bepalen. Zoek lieve mensen om je heen die je accepteren zoals je bent.

      Reply
      Mem van 3 - april 11, 2016

      Dat heet de apatische fase!
      Niks boeit je en je bent niet gemotiveerd.
      Geef jezelf ruimte voor dit gevoel.
      Word boos, schreeuw, huil, wanhoop.
      Daarna, laat het even los en zoek wat afleiding.
      Het is je geest die moet rouwen, Helen en weer opladen.
      Belangrijk is dat je afwisselt!
      Niet alleen maar treurig zijn.
      Maar ook ondernemen.
      Lukt dit echt niet, schakel dan hulp in om depressie te voorkomen.
      Succes

      Reply
    sanLady76 - november 16, 2015

    Hallo allemaal,
    Ik ben sinds een week verlost …nou verlost is een groot woord maar weg bij een narcist.
    Dat denk ik in ieder geval.
    Momenteel heb ik alleen maar vragen en alle puzzelstukjes vallen op zijn plek.
    Ik ben geestelijk en lichamelijk een wrak maar nog laat ie me niet met rust.
    Alles was 1 grote leugen..ben tig x terug gegaan naar hem de laatste x was omdat ie een einde aan zijn leven wou maken…en ook toen ging ik weer terug.
    Maar hij leeft nog steeds hoor .
    Wat ik allemaal heb meegemaakt van een mes op me keel tot een pistool in bed omdat ie weer wou stoppen met zijn leven.
    Me geestelijk gek maken met zijn telefoon in bed gesprekken die ik over mezelf hoorde met andere op zijn computer zag ik van alles wat niet klopte maar nee ik zag spoken.
    Zijn buren zeiden zelf dat het nooit aan hem lag maar altijd aan een ander.
    Als ik hem weer eens betrapte met iets zei ie doodleuk maar we hadden toch geen relatie..terwijl we weer hard bezig waren om de relatie op te bouwen.
    Ik heb zoveel gepikt en hij weet echt niet wat ie me heeft aangedaan.
    Hij draaide altijd de rollen om.
    Was niet met mij bezig maar met zichzelf..liefde ook zelf belang.
    En ik mocht nooit met iemand praten over wat er gebeurd was..maar hij bij zijn vrienden wel…want ik vertrouwde hem niet en was jaloers.
    Ik heb me zo eenzaam gevoeld en werd gewoon keihard genegeerd.
    Zelf mijn vrienden moest ie niet hij kon sommige niet eens maar hij kraakte ze af.
    En zelf vind ie zich eigen geweldig ..hij heeft een goed lopend bedrijf.
    Een charmeur niemand zal snappen hoe hij in zijn relaties is, want hij is de vriendelijkste man ..maar heeft bijna geen vrienden.
    Zodra ik weer een poging had gedaan om op te krabbelen kreeg ik naar me hoofd ..het gaat goed met jou he, en ik ging weer terug want hij miste me.
    De dreigementen die ik naar me kop kreeg, de nep tranen van hem..of was het schuldgevoel dat ie mij zo gek aan het maken was,
    Ik weet het niet en wou het ook niet weten.
    Ook ik heb op bed gelegen een aantal x en dacht laat mij maar slapen.
    Ben zelf een vrouw met een hart van goud..en kan niet snappen dat er zulke mensen zijn.
    Ik heb nog een hele lange weg te gaan, kan niet werken, heb veel verdriet en het vertrouwen naar mensen toe ben ik kwijt.
    Ik hoop hier mensen te vinden die dit allemaal herkennen.
    Dit is nog maar een klein stukje van de ijsberg !

    Ik ben momenteel zo onzeker over alles wat er gebeurd is waarom heb ik dit laten gebeuren?

    Reply
      Veroniek - november 19, 2015

      Hey, ik maak net hetzelfde mee.
      Kunnen we erover praten?

      Reply
        Stephanie - december 21, 2015

        Hier nog iemand die hetzelfde meemaakt.
        Ik ben zowel psychisch als lichamelijk nog nooit zo mishandelt als door deze man. En toch komt hij er steeds mee weg, ik laat hen er steeds mee wegkomen. Bloemen, lieve smsjes, mailtjes en sorry’s…altijd achteraf en veel te laat…maar ik trap er steeds weer in en het voelt alsof ik niet weg kan of wil. Ik weet dat dit ongezond is voor mij en zeker voor de kinderen… Maar ik laat mij zo behandelen. Ik heb zoveel aangepast maar nog word ik constant beschuldigd van dingen die niet zo zijn. Hij heeft me zelfs de sloten van ons huis verwisseld zodat ik niet meer binnenkwam. Al heel vaak uitgescholden voor hoer en slet en nog een hoop van deze vieze dingen. Ik kan er niet meer tegen om gekleineerd te worden en uit woede vlieg ik hem aan. Resultaat is dat ik ondertussen al meer dan 10 blauwe ogen heb gehad meermaals een opgezette lip, kale plekken uit mijn hoofd en vorige week zelfs zo’n dij gezicht dat ik me niet op straat kon vertonen. En achteraf altijd huilen en sorry horen .. En steeds weer ben ik zo dom om te blijven. Uit angst voor verandering, ook voor mijn kinderen . nieuwe school en nieuw leven, ik gaf alles op voor deze man. Verhuisde naar het buitenland zelfs. Hij kan er niet tegen te worden aangesproken op zijn fouten. Maar mij beschuldigd hij van van alles en nog wat. Ik hoorde net nog alleen goed te zijn in neuken en kinderen te baren. Deze taal hiir IJ minimaal wekelijks. Hij kleineert genadeloos. Ik ben mezelf helemaal kwijt en ook hier vaak geen zin meer in het leven … Maar ik moet door voor mijn kinderen…maar ohh wat ben ik dom geweest met deze man in zee te gaan. Ergste zijn die beloftes…die blijken slechts bij woorden te blijven… Alleen maar praatjes praatje praatjes… Al vanaf het begin en ik begrijp echt niet hoe ik erin ben getrapt. Ook ik heb echt behoefte om met iemand te praten… Ook zou ik graag iemand zijn/haar verhaal horen…misschien doet mij dat beseffen niet gek te zijn…want momenteel voel ik me echt een gestoord persoon…hij doet er alles aan mij dit te doen inzien…

        Reply
          hilda - januari 15, 2016

          Zit ook al 15 jaar zo maar heb nog zoveel te regelen en moet het regelen maar heb zo weinig kans om dat te doen ben heel gelukkig vaak in mijn eigen huis en heel ver weg maar ik kan soms mijn gedachtes niet meer de baas en zou ik hem wat kunnen aandoen. daarom ben ik weggegaan. maar die vertoont ook alle streken die je hier boven leest. en ook ik ben blind geweest maar heb het heel goed door gekregen en hij komt een keer aan de beurt dan is hij mij en alles kwijt en dan heeft hij niets meer daar kan hij niet tegen en zal hij niet oud worden. want hij kan niet alleen zijn nu snap ik dat dat is niet goed voor zijn ego maar ik heb nog zoveel belangen met wat ik moet regelen maar weet soms niet hoe

          Reply
          Patricia - juni 13, 2016

          Maar het is puur willen raken..je in je ziel willen raken. Om te zien of je breekt, en dan soms nog door gaan..Ze doen dit enkel omdat ze zelf helemaal niet gelukkig zijn..met zichzelf. En metwaar ze de situatie waar ze zelf inzitten. Dus iemand moet toch het haasje zijn? Maar het is slecht gedrag..en iets waar ze therapie voor zouden moeten volgen. En eens kijken naar hun eigen kutleventje..wat ze kunnen veranderen voor zichzelf. Ze doen het ook vaak bij de meest lieve mensen..want die raak je harder in het gevoel. Mijn papa werd ziek en ging mij ook zo behandelen thuis..Ik ben erdoor op mn 17e het huis uit gegaan..nooit spijt van gehad. Ik heb het ze later wel verteld..dat hij ervoor gezorgd heeft..en dat hij zich heel hard moest gaan schamen…Nu doet hij dit nooit meer..en is hij juist heel vaak lief. Je moet keihard voor jezelf opkomen, en nooit geloven dat je niet meer waard bent dan wat ze zeggen..er altijd boven staan. Want het is niet echt..het zijn valse neppe woorden..die compleet nergens op slaan. Of je nu dikker bent of dun of normaal…ieder mens is bijzonder en even uniek! Nooit vergeten…dat je hier niet voor niets bent gekomen…vecht voor liefde in je leven..en sta boven onzinwoorden van sommige mensen..Het doet pijn..dat weet ik..maar besef je dat zo iemand niet altijd zn volle normale verstand gebruikt…en neem er afstand van als je dat kan doen..liefs Patricia

          Reply
          Patricia - juni 13, 2016

          Lieve schat ga bij deze man weg..
          Jij kan dat wel..heb iets meer vertrouwen in jezelf.
          Liefde doet zoiets niet…echte liefde niet.
          Probeer dat te geloven..want jij en je kindjes zijn het zo waard.
          Probeer aan je kids te laten zien, dat jij het wel aan kan..dat jij wel sterk bent.
          Dat jij het goede voorbeeld aan ze laat zien..van zo moet je jezelf nooit laten behandelen.
          Dit mag niet..en hoort niet!
          Het is niet normaal gedrag en ik ben er klaar mee.
          Kijk alvast naar een huis..werk…Ga ervoor..zoek anders steun..bij een maatschappelijk werker..Hij bepaald niet of je wel of niet mag weggaan…nu niet nooit niet! Lieve groet Patricia

          Reply
      Lara - november 23, 2015

      hey meid, ik zit nu in blij van mijn lijf huis voor de 3de keer en ook de laatste keer, jij bent niet dom of de enige nee , ik heb 14 jaren alleen maar ellende met hem meegemaakt, ik ben ook geestelijk en lichamelijk helemaal en compleet afgebroken, ik zal je de details besparen, maar ik wil je alleen maar zegen dat jou goedheid en liefde zijn misbruikt daarom ging je steeds terug, wees lief voor jezelf meid, ik zit nog steeds in de scheiding met hem ik ben 30 maart weg bij hem, ik probeer alles te verwerken maar t verdriet kan soms zo groot dat ik fysiek pijn voel in mijn buik en hart, ik ben werkelijk gemarteld zovaak ook nog en toch terug maar nu deze keer is de eerste keer dat ik mijn ogen open is gegaan door het lezen over narcisme, ik herkende hem en dacht wouw er ontbreekt alleen maar zijn naam aan alle die verhalen.

      Reply
        Anoniem - december 9, 2015

        Ik weet niet wat ik moet doen. Ik doe alles fout. Krijg overal de schuld van. als hij weer een bui heeft dan kan hij me aankijken je wilt niet weten. geeft nooit antwoord op een vraag als hij weer boos is en dan wordt ik boos omdat hij geen antwoordt geeft. Elke dag als hij thuis komt van zijn werk zegt hij niet goedenavond of wat dan ook, nee hij komt binnen en vraagt wat heb je vandaag uitgegeven, wat was je kwijt met boodschappen. Geen zoentje helemaal niks als hij binnen komt. Ik weet me geen raad meer. Zelf heb ik geen inkomen, dus weet niet waar ik heen kan. Mocht nooit van hem werken moest voor de kinderen zorgen. Moet ik bij hem weg en waarheen dan?

        Reply
      Mutsje - december 28, 2015

      Hallo,

      Ik maak in grote lijnen hetzelfde mee. Alleen komen er geen dreigementen en (verbaal) geweld aan te pas.
      Ik ben er met name achter gekomen toen ik na mn burnout schematherapie ben gaan volgen.
      Of hij een narcist is kan ik niet echt zeggen,maar hij heeft er zeker trekken van. Door de schematherapie ben ik mezelf maar zijn modi en patronen ook beter gaan begrijpen. Hoe meer ik voor mezelf opkom,hoe meer dat coping van zijn kant oproept. Komt voort uit onzekerheid. Hij scoort best wel op zelfverheerlijking en pest en aanval. Alleen gebeurt dit subtieler. Hij zou me nooit slaan,uitschelden of bedreigen, maar zich kwetsbaar opstellen is erg moeilijk voor hem. Dan trekt hij die bekende muur om zich heen op. Dat is geen volwaardige relatie zo.
      Ik voel me niet meer lamgeslagen, maar ben van plan de strijd aan te gaan en maak het mezelf alleen nog maar naar de zin.
      Gisteravond heb ik hem gezegd dat ik wil dat we ons aan elkaar aanpassen(hij, ik en zoon) en niet dat ik me maar moet schikken en aanpassen. Ook zei ik erbij dat ik daar teveel zelfrespect voor heb (herwonnen door de schematherapie). Ik mag er net zo zijn en mijn stem geldt net zo veel, ondanks dat ik zeg maar bij hem in woon.
      Zijn gedrag en ook gedrag van zoon is binnen geen enkele context gerechtvaardigd.
      Gelukkig heb ik evt woonruimte achter de hand,dat scheelt.

      Reply
      DLN - januari 13, 2016

      Beste Sanlady,
      Als ik jou was, niet meer doorgaan met hem. Anders ga je eronder door. Je word gewoon opgeslurpt door die man. Het kost je alleen maar energie, stress en vermoeidheid. En voor wat? Ik denk dat belangrijk is, wat er toe doet. Is wat jij wilt doen met jou leven. Enige wat die man wilt is aandacht. Dat zou ik niet meer geven. Straks overkomt jou ook wat, en dan? Wat heb je daar dan mee over? Kijk wat voor jou zelf gelukkig maakt. Dat is wat er toe doet, hoe moeilijk ook is. Probeer het los te laten! Mij is het ook gelukt. Nu jij dus ook! Succes!

      Reply
      Mem van 3 - april 11, 2016

      Sanlady76,
      Lees je in over narcisme..
      Waarom jij? Omdat jij dat hart van goud en het engelengeduld! Juist daarom!
      Een narcist kan niet liefhebben, sociaal zijn etc., daarom zoeken ze een partner die die kwaliteiten WEL bezit, ze liften graag mee op andermans status opdat ze zich “normaal” voelen.
      Ze zijn eigenlijk onzeker met een laag zelfbeeld, jouw successen verdoezelen hun falen.
      Maar dat “meeliften” eist z’n tol.
      En de leeggezogen persoon gaat zwakte vertonen, je bent moe van het narcistische misbruik.
      De narcist “haat” zwakte, het is alsof ie in een spiegel kijkt, dan begint het vluchten.
      De vlucht naar vers “gras”, Groener gras om opnieuw te kunnen meeliften.
      Ze zullen nooit geluk voelen of tevredenheid.
      Jou laten ze achter met hun projecties!
      Jarenlang projecteren ze op jou wat ze zelf zijn!
      Achterdochtig, onzeker, angstig.
      Dit heeft de narcist bij jou gedumpt!
      Ga inzien dat dit niet JIJ bent.
      Ga je zelf terugvinden!
      Neem jezelf mee terug naar de tijd dat je gelukkig was en leuke dingen deed, put daar inspiratie uit.
      Dat je niet meteen een huis vol mensen uitnodigt is niet erg, Gun jezelf tijd.
      Ga eerst buitenshuis leuke dingen doen.
      Doe zelfvertrouwen op, wees trots op je eigen stekkie en maak het gezellig.
      Doe iets nieuws, leer nieuwe dingen.
      Houdt moed, je redt het wel!

      Reply
        Vlinder - juli 14, 2016

        Wauw, wat mooi gesproken!
        Een bemoediging voor een ieder die dat zo nodig heeft.
        Bedankt…woorden schieten te kort…..tranen des te meer.

        Reply
    Bert - oktober 18, 2015

    Ik ben vorig jaar gescheiden (in goede verstandhouding) na 23 jaar en ik denk dat ik een “goede man” ben, gemakkelijk communicerend, eerlijk, goed opgeleid, eigen bedrijf+huis en een geestelijk sterk karakter. Omdat ik voor mijn bedrijf regelmatig naar China ga en ik net zo gemakkelijk Engels praat als Nederlands, ben ik gaan daten met gescheiden vrouwen in China. Ik heb een lieve vrouw ontmoet in China en het klikt heel goed, zij is inmiddels 3 maanden naar Nederland geweest en we hebben een heel fijne tijd gehad. Tot zover alles dus goed, ik ben heel gelukkig. Ik ben echter heel eerlijk en heb geen geheimen voor mijn partner en ik verwacht dan ook geen geheimen van mijn partner voor mij, misschien is dit raar maar ik denk dat dit een goede basis is voor een langdurige relatie. Mijn partner heeft 2 huwelijken met Chinese mannen gehad en bij beide is “iets” gebeurd waar zij niet over wil praten en wat haar “een ander mens” maakt als het ter sprake komt. Het eerste huwelijk van haar is al zo’n 17 jaar geleden waarin haar man continu vreemd is gegaan en zij ook een kind heeft gekregen omdat hij steeds maar weer beloofde dat hij zijn leven zou beteren, zij heeft haar kind helemaal alleen op moeten voeden. Er is waarschijnlijk nog veel meer gebeurd en zij wordt heel nerveus als ik er naar vraag. Het 2e huwelijk was met een man die panisch bang was dat zij naar “andere mannen zou overlopen”, hij dwong haar tot extreme dingen (briefjes in huis ophangen wat zij allemaal moest doen zodat zij continu eraan herinnerd zou worden). Zij heeft tijdens dit huwelijk ook nog psychologie gestudeerd vanuit interesse en in de hoop dat zij haar man hiermee kon helpen maar dat is niet gelukt. Zij is wel veel sterker hierdoor geworden. Inmiddels is zij nu weer 7 jaar single.
    In mijn relatie met haar waardeer ik haar kracht dat zij nu voor zichzelf opkomt en mij deze 2 dingen heeft verteld. Ik merk echter dat zij maar het topje van de ijsberg vertelt en een hoop achter houdt. Ik verwijt mijzelf dat ik meer over haar leven wil weten voordat ik besluit met haar samen te leven maar zij wil hier niets over kwijt. Ik twijfel nu over verschillende dingen. Moet ik hier niet verder naar vragen en er dus zodoende veel dingen geheim/onbesproken blijven? Moet ik gewoon wachten tot zij uit zichzelf dingen vertelt aan mij? Moet ik een gesprek met haar hierover hebben als zij bij mij is (niet via chat) en dat zij het slechts 1 keer vertelt en daarna laten rusten?
    Zij lijkt het voor zichzelf afgesloten te hebben en heeft dus geen problemen in het dagelijks leven hiermee, zij is nu een sterker persoon geworden en laat zich niet meer dwingen dingen te doen die zij niet wil.
    Ik denk dat het in de toekomst problemen kan gaan geven omdat ik veel niet weet. Ik ben een man die niet af en toe een vriendinnetje heeft, als ik van iemand hou, is dat voor een lange tijd en erg trouw. Ik ben nu bang dat er nog een beerput open gaat en ik twijfel nu of ik eerst nog een tijdje moet wachten met samenwonen/trouwen voordat meer “onderste stenen boven zijn gekomen”. In feite weet ik nog niet zoveel over haar en haar leven en het is dus ook niet gemakkelijk om hier met haar over te praten.
    Zij doet binnenkort inburgeringsexamen en ik verwacht dat zij dit wel gaat halen en aan de ene kant ben ik dan heel gelukkig dat zij bij mij kan gaan wonen, aan de andere kant ben ik onzeker over de relaties van haar met (duidelijk narcistische) mannen en de gevolgen die dit voor haar hebben gehad.
    Ik hoop op wat ideeen en adviezen.

    Reply
      Joan - oktober 27, 2015

      Hoi.ook al heeft ze het afgesloten jij wordt er onrustig van dat is al een teken.laat je trouw en loyaliteit niet misbruiken en luister naar je buikgevoel als iets niet klopt.je krijgt dat niet zo maar.jou twijfels zijn al een teken.vergeet het trouwen en samen wonen voorlopig.onthoud.niet alles is wat het lijkt weet ik uit ervaring.

      Reply
    melanie - oktober 7, 2015

    sorrie probeer te praten maar lukt me nog niet dit kan miss iedereen lezen

    Reply
    melanie - oktober 7, 2015

    naar alles wat ik lees durf ik eerlijk te zijn . half hoop dat iemand me kan helpen

    Reply
    melanie - oktober 7, 2015

    hoi met Melanie ik ben heel graag opzoek naar een antwoord . ik heb nu een relatie met een man ja me vriend peter . ik weet niet wat aan de hand is probeer hem te begrijpen maar het likt niet wij doen niks goed , hij denkt dat het via sexs goed komt . een jaar loop ik er nu tegen aan dat hij denkt dat dat het is .overdag scheld hij en is gemeen tegen ons hoe vind ik me man trg . met vrgt melanie

    Reply
      Girlpower - november 26, 2015

      Gewoon bij hem weg gaan. Je kan mensen niet veranderen als zij zelf niet inzien of niet willen zien wat hun eigen fouten zijn. Tevens als jij jezelf niet op een voetstuk zet, hoe verwacht je dan dat een ander dat zou doen. Jij moet van jezelf houden, waarderen, respecteren en niemand je zo laten behandelen. Zolang jij geen stop erachter zet zal dit jouw leven zijn en blijven. Love your self en start gelijk met je waarde te laten zien.

      Reply
    Johan - oktober 3, 2015

    Ik had een vraag: Zijn kinderen veilig bij een moeder die duidelijk NPS heeft?

    Reply
      corinne - november 27, 2015

      Nee johan

      Reply
    avj - oktober 3, 2015

    Ja , daar schrik ik even van!!!! Na het lezen van reacties besef ik nu echt dat het bij mij ook zo is. Mijn vriendin is duidelijk ook een narciste . Ik wilde dit ook niet zien. Denk elke keer dat het aan mij ligt, maar dit blijkt dus niet zo te zijn.
    Ben ook meerdere malen bij huisarts geweest, kreeg het advies om voor mezelf te gaan kiezen. Maar iets hield mij tegen , wat weet ik nog steeds niet goed. Liefde is geven en nemen dacht ik elke keer. Maar het duurt nu al 9 jaar , wat een vergooide tijd denk ik nu.
    Ik ben ook alles kwijt geraakt door haar , familie en vrienden mag ik niet bezoeken.
    Altijd moet het haar ding zijn : vakantie’s, dagje weg , verjaardag bij haar familie, huisinrichting etc. Ook al zeg ik dat ik het niet mooi vindt , dan moet ik toch de helft meebetalen . Als haar kinderen het bloed onder je nagels vandaan halen , dan ligt het aan mijn gedrag. Zij doen niks verkeerd , ik zie het allemaal niet goed. Deze jongens van net boven 18 jaar ondertussen , weten heel goed moeder te bespelen dat ik te horen krijg dat ik niet spoor. Het ligt allemaal aan mij , want ik heb geen goede band met mijn familie etc. Maar dat komt door haar!!! Als ik iets erover zeg , dan moet ik niet in een slachtoffer-rol gaan zitten , zegt ze. Ja, dat ben ik dus wel. Heb mezelf nu beloofd om naar een andere woonruimte te gaan zoeken, dan maar een tijdje alleen. Maar dan kan ik wel mezelf weer worden. De “oude” ik , moet weer terug in mezelf komen. Moet weer zelfvertrouwen gaan krijgen. Had voorheen ook een geweldige baan als accountmanager waarin ik heel erg succesvol was, maar dan dan stond ik boven haar , zij is zelfstandige.
    Het dasje-jasje mannetje moest maar een normale baan zoeken zodat ik op tijd thuis was om de tuin en het huishouden te kunnen doen. Maar zij doen precies waar ze zelf zin in hebben. Ja , ik schrijf “zij” , want haar kinderen zijn een kopie van haar aan het worden. Mijn vriendin en haar kinderen bepalen alles en ik moet mij maar blijven aanpassen.
    Wat ben ik toch stom geweest, maar daar gaat nu verandering in komen.

    Reply
    wieke - september 18, 2015

    Het artikel over ’tekenen van emotioneel misbruik’ heeft mij het laatste zetje gegeven om mijn onzekerheid te laten gaan. Ooit in een ver verleden ben ik gaan zoeken op het internet over geestelijke mishandeling. Echt niks te vinden.
    Sinds een klein jaar wel achter het narcisme/psychopathie gekomen maar na het lezen van dit artikel moest ik aan mezelf toegeven dat er nog steeds twijfel bij mij zat omdat niemand mij gelooft.
    Ik ben slachtoffer van een (zeer goed) verborgen narcist na 38 samenwonen/huwelijk/ 4 fantastische kinderen, maar ik herken alle punten van het artikel over ’tekenen van emotioneel misbruik’.
    Nadat ik dit gelezen had wist ik ook waarom niemand uit mijn omgeving mij gelooft. Ik geloofde mezelf nog niet. Na dit artikel eindelijk wel. Hartstikke bedankt!

    Reply
    Aad - augustus 25, 2015

    Ik ben al vele jaren lang getrouwd met wat ik vermoed een narcist. Mijn vrouw ontploft over alles, schreeuwt tegen onze kinderen, schreeuwt tegen mij. In het verleden was het zelfs fysiek geweld als zij boos werd (met een strijkijzer gooien in mijn lichaam) Zij vertrouwde mij nooit, mijn ouders en familie waren niet goed, altijd was er wel wat en hierdoor ben ik mijn hele familie kwijtgeraakt (zelfs zover dat mijn ouders zijn overleden zonder dat ik ooit afscheid heb kunnen nemen) Mijn hele wereld is klein geworden, zeer klein. Ik heb alleen mijn dochters nog, die zitten elke dag in de ruzie. Zo vaak dat ik aangeef dit is toch niet goed voor de kinderen, maar het maakt geen verschil. Zij maakte het altijd zo dat niemand en iets deugd en dat zij het maar zwaar heeft met de moeilijke kinderen. Alle pubers zijn lastig en daar moet je relaxt mee om gaan. De kinderen mogen niets, niet naar vrienden of andere zaken en als ik dan wil bemiddelen, dan sta ik niet achter haar en dat veroorzaakt de stress. Zovaak moet ik horen dat ik niets waard ben, waardeloos ben en dat ik mijn klotejong maar mee moet nemen. Ik moest mijn kleinste dochter terwijl ik werkte in Amsterdam naar zwemles brengen (10 minuten lopen van ons huis) wee mijn gebeente als ik niet op tijd was. daar leerde ik een vrouw kennen en er ontstond een relatie. Niet goed te praten vanuit mijn kant maar ik miste warmte en aandacht. Het bedrog kwam uit en na een aantal stevige gesprekken met haar en mijn schoonouders en huilende kinderen aan mijn been, besloot ik te vechten voor de relatie. Zij zei dat ik gek was en dat ik naar een psychiater moest gaan, alles heb ik gedaan. Zelfs met mijn kind naar het adres van die vrouw om haar te confronteren (hoe gek kan men zijn) Rouwkaarten verstuurde zij naar die vrouw. Bij de psychiater zei ik zelf dat ik gek ben, maar de man in kwestie zei “er is niets mis met u” Nu zijn wij weer tien jaar verder en nog wordt er verweten als zij boos is en waar de kinderen bij zijn “ga maar naar je hoertje terug om haar te neuken en neem je kut jong mee”.

    Nu is de maat vol, ik ben 10 kilo gewicht verloren, mijn onderdruk is over de 100 en ik kreeg een drankprobleem. Dit heb ik aangepakt en ik heb gezegd dat ik niet meer verder wil en wil scheiden. Nu is de hel helemaal los gebroken. Ik weet dat ik nu moet volhouden maar makkelijk is het niet.

    Is dit narcistisch gedrag?
    Hopeloze man.

    Reply
      Karin - september 1, 2015

      Ja volgens mij wel,ik herken alles wat je zegt alleen is het bij mij mijn man en door hem is mijn oudste dochter vrij vroeg uit huis gegaan omdat hij er niet aan toe was(volgens zijn zeggen) dat ze een vriendje kreeg,nu doet hij weer hetzelfde bij de jongste dochter.ons hele leven moesten we alleen maar doen wat hij wilde en net zoals je zegt,zegt hij dat mijn ouders,de kinderen,de buren,familie en ikzelf alleman niet goed bezig zijn,alleen hij is goed en doet nooit iets fout. We moeten overal toestemming voor vragen. Momenteel ben ik ziek en loop ik op krukken,mag nooit zeggen hoe ik me voel want dat kan hij niet aan maar hij zegt wel constant wat zijn klachten zijn,complimenten geeft hij nooit alleen maar verwijten,hij heeft me zelfs verboden om naar mijn dochter te gaan zolang ik op krukken loop(dochter woont een straat verder). Nu is voor mij de maat vol en wil ik gaan scheiden, durf het alleen niet aan hem te vertellen omdat ik bang ben voor zijn reactie hij kan namelijk heel agressief worden,misschien heb jij tips voor me. Veel sterkte verder.

      Reply
        Girlpower - november 26, 2015

        Gewoon zeggen en bij hem weg gaan. Je kan mensen niet veranderen als zij zelf niet inzien of niet willen zien wat hun eigen fouten zijn. Tevens als jij jezelf niet op een voetstuk zet, hoe verwacht je dan dat een ander dat zou doen. Jij moet van jezelf houden, waarderen, respecteren en niemand je zo laten behandelen. Zolang jij geen stop erachter zet zal dit jouw leven zijn en blijven. Love your self en start gelijk met je waarde te laten zien.

        Reply
        ellie - januari 30, 2016

        Zeker weggaan, Het veranderd niet. Bang hoef je niet te zijn. Er komt veel geluid uit maar meer niet.
        Heb het allemaal meegemaakt.
        Sterkte

        Reply
      Linda - september 30, 2015

      Hou AUB vol zet de scheiding door doe dit ook voor je kinderen ik heb in precies dezelfde situatie gezeten maar ben nu echt blij dat ik het door gezet heb… het zal zeker niet makkelijk zijn maar het is het zeker waard eens je vrij bent en je hebt jezelf weer terug gevonden (met of zonder therapie) zal het leven je weer toelachen want ook jij bent het waard om gelukkig te zijn!

      Reply
    Alex - augustus 14, 2015

    Ik ken twee narcisten. De ene is mijn partner en de andere een goed vriend.

    De goede vriend is er in geslaagd om nieuw gedrag aan te leren. Hij heeft doorbroken wat een narcist vaak doet, namelijk het volledig vullen van de wederkerige ruimte in de relatie tot een ander. Daardoor heeft hij geleerd om ook oprechte empathie te ontwikkelen. Dat is voor een narcist een enorme prestatie. Het gaan delen van de wederkerige ruimte heeft namelijk als gevolg dat ook de demonen uit het verleden hard naar boven komen, de demonen die ze juist met narcisme proberen weg te stoppen. Hij is die zelfconfrontatie aangegaan door een aantal jaar het klooster in te gaan. Hij vertrouwde op de liefde van God om zich door het proces heen te laten gaan. Voor hem met een RK achtergrond is het mooi dat hij daar zijn stimulans in heeft gevonden.

    Het narcisme van mijn partner heeft mij behoorlijk uitgeput. Bij mijn goede vriend ontvang ik een klankbord. Hij is in staat om mij vanuit de belevingswereld van de narcist te helpen begrijpen hoe de narcist denkt. Het mooie is dat ik zo de triggers kan vinden tot het contact met mijn eigen partner. Het is niet makkelijk, maar het lukt langzaam aan om stapjes te maken. Het zijn kleine korte gesprekjes met een reflectie op wederzijdse ervaringen uit onze jeugd. Daarbij zie ik het contact ook met het gevoel en vooral ook de pijn van het verleden en de angst. Ik probeer veiligheid te bieden omdat ik zie dat hij zijn best doet. Daar zit voor mij een mooie wederkerigheid in.

    Op dit moment heb ik weer te maken met destabiliserend gedrag op het moment dat ik even kwetsbaar was en met de manipulatie en de stiltestraf. Ik heb daar zelf heel heftig op gereageerd. Onder andere door hem geen ruimte te geven en te proberen het te stoppen en te dreigen om weg te gaan. Ik heb gemerkt dat dat de angst bij hem en het narcisme verder aanwakkert en het erger wordt.

    Op dit moment ben ik aan het nadenken over de volgende stap. Ik heb dus al gedreigd om hem te verlaten. Normaal is dat handig om hem te kalmeren. In dit geval waarin wij net aan het bouwen waren aan het vertrouwen en hij ook echt probeerde, hoop ik dat ik hem weer uit zijn schulp van narcisme kan krijgen. Op die momenten kunnen we namelijk ook echt contact maken en zie ik dat hij wil vechten met zijn demonen om die wederkerigheid te laten ontstaan.

    Mijn keuze is nog steeds om met hem door te gaan. Mijn vriend heeft vanuit het narcisme ook hele mooie kwaliteiten waar ik van geniet, zoals zijn enorme creativiteit. En verder merk ik dat er onder dat schild van narcisme angst zit. Die angst helpen overwinnen brengt een narcist ook terug bij zijn gevoel. Ik kan daar alleen maar respect voor voelen als ik dat zie gebeuren. Die angst is namelijk echt overweldigend voor een narcist en blijkbaar het gevoel daaronder ook in een soort van kinderlijke kwetsbaarheid. Daarbij ben ik wel alert op mijn eigen bescherming en onafhankelijkheid.

    Het woord narcisme is nog nauwelijks gevallen tussen mij en mijn vriend. Ik lees veel, ik praat vaak met mijn goede vriend om inzichten te verwerven en pas ze toe om te kijken wat het resultaat is. Het aangaan van de strijd met de demonen levert bij mijn vriend angst op. Op die momenten dat ik zie dat hij het aangaat en de wederkerigheid voel in communiceren en voelonderwerpen dan probeer ik onvoorwaardelijke liefde te tonen. Onvoorwaardelijke liefde is ook opkomen voor mijzelf en grenzen stellen, maar wel laten weten dat ik niet wegloop.

    Ik ben zelf communicatiecoach en trainer. Die kennis heb ik nodig om te kunnen blijven, grenzen bewaken, puurheid en ook het bedrog te zien, maar vooral omdat ik daarmee de keuze kan maken hem te helpen de narcistische cirkel te doorbreken.

    Met mijn bijdrage op dit forum wil ik vooral laten zien dat de narcist ook een mens is en ook zijn best kan doen. Ik wil vooral niet de hoop neerleggen dat het altijd zo is. Regel 1 is altijd om goed voor jezelf te zorgen! Onthou dat goed als je slachtoffer bent van narcistisch misbruik. Onthou ook dat je snel kunt herstellen van het misbruik als je ervoor zorgt dat jij een intieme kring hebt van mensen die jouw proces begrijpen en erkennen. Je hebt hun namelijk nodig als een bevestiging dat jij niet gek bent. Dat is namelijk wat een narcist je namelijk doet geloven.

    Hieronder het filmpje over het verhaal van een ander persoon die uit zijn narcisme is gestapt. Kijk door tot het einde om te kijken waarom hem dat is gelukt. Spreekt dit einde dit aan, blijf je altijd aan de regel 1 houden!

    https://www.youtube.com/watch?v=RSd317TLlbc

    Reply
      Jolanda - september 9, 2015

      Alex, wat mooi! Respect voor jou. Dat je begrip kunt opbrengen voor een narcist, zeker wanneer het je partner is. Er zit natuurlijk ook heel veel leed achter de narcist. Het gaat er m.i om of die ander ook daadwerkelijk wil veranderen. Ook dat is een keuze…

      Reply
        Tine - december 28, 2015

        Hoi Jolanda,

        ik vind dat een narcist geen begrip verdient.
        Juist jouw begrip zorgt ervoor dat hij/ zij je weer makkelijk in je web zal trekken.
        Zolang de narcist zich niet bewust is van zijn pathologie en hier niet aan wilt werken d.m.v. therapie verdient hij / zij geen begrip van jou. Dat is al teveel gevraagd van het slachtoffer
        Mishandeling is geen begrip waardig en zeker geen excuus voor het gedrag van een narcist
        Sterkte
        Tine

        Reply
      Tamara - november 10, 2015

      Dag Alex.. ik zou graag met jou in contact willen komen. Ik wil mijn partner namelijk hiermee confronteren, maar ik weet niet zo goed hoe. Zou je me hier wat tips voor kunnen geven? Alvast bedankt! Groetjes, Tamara

      Reply
      sunshine - februari 9, 2016

      Dit verhaal klinkt een beetje alsof je partner een project voor je is. Ik ken jullie niet, maar heb je weleens aan codependency gedacht?

      Reply
      tammo - maart 21, 2016

      Hoi ALex, ik heb aal heel veel gezocht op internet, maar jouw verhaal raakt me wel. Ik zou graag met je in contact komen. Ik heb zelf veel van een verborgen narcist en mijn relatie loopt helemaal kapot door mij. En ik heb ook nog kinderen die ik erin betrek, ik schreeuw soms als ze niet doen wat ik wil. Het lijkt ook wel alsof mijn narcisme afgelopen jaren steeds erger is geworden, Ik wil hier graag wat aan doen. Dit kan zo niet langer. Zou je me verder kunnen helpen met tips? BVD.

      Reply
    Alex - augustus 14, 2015

    Ik ken twee narcisten. De ene is mijn partner en de andere een goed vriend.

    De goede vriend is er in geslaagd om nieuw gedrag aan te leren. Hij heeft doorbroken wat een narcist vaak doet, namelijk het volledig vullen van de wederkerige ruimte in de relatie tot een ander. Daardoor heeft hij geleerd om ook oprechte empathie te ontwikkelen. Dat is voor een narcist een enorme prestatie. Het gaan delen van de wederkerige ruimte heeft namelijk als gevolg dat ook de demonen uit het verleden hard naar boven komen, de demonen die ze juist met narcisme proberen weg te stoppen. Hij is die zelfconfrontatie aangegaan door een aantal jaar het klooster in te gaan. Hij vertrouwde op de liefde van God om zich door het proces heen te laten gaan. Voor hem met een RK achtergrond is het mooi dat hij daar zijn stimulans in heeft gevonden.

    Het narcisme van mijn partner heeft mij behoorlijk uitgeput. Bij mijn goede vriend ontvang ik een klankbord. Hij is in staat om mij vanuit de belevingswereld van de narcist te helpen begrijpen hoe de narcist denkt. Het mooie is dat ik zo de triggers kan vinden tot het contact met mijn eigen partner. Het is niet makkelijk, maar het lukt langzaam aan om stapjes te maken. Het zijn kleine korte gesprekjes met een reflectie op wederzijdse ervaringen uit onze jeugd. Daarbij zie ik het contact ook met het gevoel en vooral ook de pijn van het verleden en de angst. Ik probeer veiligheid te bieden omdat ik zie dat hij zijn best doet. Daar zit voor mij een mooie wederkerigheid in.

    Op dit moment heb ik weer te maken met destabiliserend gedrag op het moment dat ik even kwetsbaar was en met de manipulatie en de stiltestraf. Ik heb daar zelf heel heftig op gereageerd. Onder andere door hem geen ruimte te geven en te proberen het te stoppen en te dreigen om weg te gaan. Ik heb gemerkt dat dat de angst bij hem en het narcisme verder aanwakkert en het erger wordt.

    Op dit moment ben ik aan het nadenken over de volgende stap. Ik heb dus al gedreigd om hem te verlaten. Normaal is dat handig om hem te kalmeren. In dit geval waarin wij net aan het bouwen waren aan het vertrouwen en hij ook echt probeerde, hoop ik dat ik hem weer uit zijn schulp van narcisme kan krijgen. Op die momenten kunnen we namelijk ook echt contact maken en zie ik dat hij wil vechten met zijn demonen om die wederkerigheid te laten ontstaan.

    Mijn keuze is nog steeds om met hem door te gaan. Mijn vriend heeft vanuit het narcisme ook hele mooie kwaliteiten waar ik van geniet, zoals zijn enorme creativiteit. En verder merk ik dat er onder dat schild van narcisme angst zit. Die angst helpen overwinnen brengt een narcist ook terug bij zijn gevoel. Ik kan daar alleen maar respect voor voelen als ik dat zie gebeuren. Die angst is namelijk echt overweldigend voor een narcist en blijkbaar het gevoel daaronder ook in een soort van kinderlijke kwetsbaarheid. Daarbij ben ik wel alert op mijn eigen bescherming en onafhankelijkheid.

    Het woord narcisme is nog nauwelijks gevallen tussen mij en mijn vriend. Ik lees veel, ik praat vaak met mijn goede vriend om inzichten te verwerven en pas ze toe om te kijken wat het resultaat is. Het aangaan van de strijd met de demonen levert bij mijn vriend angst op. Op die momenten dat ik zie dat hij het aangaat en de wederkerigheid voel in communiceren en voelonderwerpen dan probeer ik onvoorwaardelijke liefde te tonen. Onvoorwaardelijke liefde is ook opkomen voor mijzelf en grenzen stellen, maar wel laten weten dat ik niet wegloop.

    Ik ben zelf communicatiecoach en trainer. Die kennis heb ik nodig om te kunnen blijven, grenzen bewaken, puurheid en ook het bedrog te zien, maar vooral omdat ik daarmee de keuze kan maken hem te helpen de narcistische cirkel te doorbreken.

    Met mijn bijdrage op dit forum wil ik vooral laten zien dat de narcist ook een mens is en ook zijn best kan doen. Ik wil vooral niet de hoop neerleggen dat het altijd zo is. Regel 1 is altijd om goed voor jezelf te zorgen! Onthou dat goed als je slachtoffer bent van narcistisch misbruik. Onthou ook dat je snel kunt herstellen van het misbruik als je ervoor zorgt dat jij een intieme kring hebt van mensen die jouw proces begrijpen en erkennen. Je hebt hun namelijk nodig als een bevestiging dat jij niet gek bent. Dat is namelijk wat een narcist je namelijk doet geloven.

    Hieronder het filmpje over het verhaal van een ander persoon die uit zijn narcisme is gestapt. Kijk door tot het einde om te kijken waarom hem dat is gelukt. Spreekt dit einde dit aan, blijf je altijd aan de regel 1 houden!

    https://www.youtube.com/watch?v=RSd317TLlbc

    Reply
      Karine De Proost - maart 3, 2016

      sorry, maar narcisten en psychopaten kunnen niet veranderen ze zijn gewoon zo zij kunnen geen empathie leren ontwikkelen NIET !!!!!

      Karine

      Reply
    anoniem - augustus 8, 2015

    Ik ben een zoon van een narcistische moeder. Ik ben inmiddels 24 jaar en nog altijd in de knoop met mezelf. Stap om hulp te zoeken komt er maar niet van. Mezelf maar weer wijs maken dat het wel meevalt, ik schaam me er ook erg voor. Ik ben opgegroeid tussen veel ruzie’s, gescheld, verbale/non verbale geweld. In een huis met totaal geen liefde. Ik ben van nature geen prater, ik liet altijd alles over me heen lopen en deed wat mij gevraagd werd. Ik heb 3 oudere broers die uit huis zijn gegaan op een jonge leeftijd. Mijn moeder kon hun opstandige gedrag niet aan. Achteraf terug gekeken lag het probleem bij mijn moeder, maar ik was nog te jong om het te begrijpen. Zo doende was ik nog haar enige kind in huis. En moest ik er alleen mee dealen. Ik heb me erg in de steek gelaten gevoeld. zonder dat ik het doorhad bleef het emotioneel misbruik doorgaan en werd ik een stille onzekere teruggetrokken jongen. Ik ben laat uit huis gegaan, dit was een hele grote stap voor mij. Al heeft mijn moeder slechte kanten ze heeft ook goede en ik heb me altijd daaraan vastgehouden. Gek maarik heb erg veel medelijden met mijn moeder. Ik praat hier niet over met niemand.

    Reply
      jackie - augustus 10, 2015

      Hoi dat medelijden met je moeder wat jij voelt heeft zij bij je aangebracht. Probeer dit te gaan zien als ze het moeilijk hebben huilen ze waardoor jij met medelijden aan ze bind en als dit maar lang genoeg duurt dan spreek je van emotionele chantage.Lees daar maar wat van op internet je zult jezelf beter gaan begrijpen en kan dan op een goeie dag uitkruipen onder die verstikkende deken van manipulatie en emotionele chantage van je moeder. Heel veel sterkte.

      Reply
    Jetty - augustus 5, 2015

    Hoi allen,

    Ik kan maar een naam noemen en dat is Iris Koops. Zij heeft een topboek geschreven over NPS. En dan word je echt geholpen. Zij heeft een eigen site. Google maar op haar naam dan vind je “je verdwenen zelf” gauw genoeg terug!

    Sterkte!!

    Ps: neem afstand van de narcist en zoek hulp!

    Lieve groet,

    Jetty

    Reply
      Tineke - december 21, 2015

      Hi Jetty, heb zelf flink zitten googelen op narcisme, maar ik ben het met je eens dat het werkboek van iris Koops een voltreffer is, Ik heb er zoveel aan gehad en nog steeds. Mijn moeder is een narcist en momenteel loop ik sinds een aantal maanden onder behandeling bij een psycholoog en gaan we eerdaags starten met EMDR gecombineerd met woede en agressie hantering. Ik heb 14 dagen geleden gebroken met mijn moeder en ik zij volgens anderen nog steeds in de veronderstelling dat ik op hangende pootjes terug kom. Volgende week word ik geopereerd aan mijn hart (ben 47 jaar) en dit hart heeft heel wat stress te verduren gehad denk ik zo. Onze sloten van het huis worden vervangen omdat ik als de dood ben dat mijn moeder ineens op de stoep staat na mijn operatie. Ik wil haar écht niet in huis hebben.
      Voorlopig ben ik er nog niet, zit vol op in het verwerkingsproces, maar ben wel al zover dat ik geen enkele discussie met haar aangaat en haar niet wil zien.
      Gelukkig heb ik een klein, maar superfijn netwerk van lieve “normale” mensen om me heen en dat zou ik een ieder ander aanraden.
      In januari ga ik naar een workshop van Iris Koops en hoop met lotgenoten ervaringen uit te kunnen wisselen.
      Wens iedereen veel sterkte toe in hun herstel!!

      Reply
    lilly - augustus 5, 2015

    Ik weet het noet zeker maar volgens mij is mijn vader er een. Hij is net tehen me moeder tekeer gegaan. Hij kleinerde haar maakte dingen stuk uit de kueken om niks omdat het volgens hem niet schoon genoeg is. Hij beledigt haar vervloekt haar. En zelfs als ze huild gaat hij door. Hij doet het zelfe bij mij tijd treug ben ik gestop met opleiding omdat ik hem niet kon halen ik waa doods bang hem het te vertellen. Toen ik het deed kleinerde hij me en zie dat ik waardeloos was omdat ik niet hoger dan niva 2 kom wegens mijn deselexie. Hij heeft me kamer overhoop gehaald en geschreewt en gevloekt. Ik liep de volgende dag met met rood hoofd lang de buren. En dat doe ik nog steeds ik laat me vriendin niet thuis komen of wie dan ook. Ik laat niet graag mensen bij me binnen. En sluit me af van iedereen. Wat kan ik hier tegen doen ik weet het niet mee.

    Reply
    mistic9r - juli 29, 2015

    he allemaal,

    ik heb deze tekst net gelezen en herken veel dingen. iemand een idee hoe je het beste met een narcit om kan gaan en of oplossen want ik krijgt steeds meer het idee en besteging in informatie hierover dat mijn moeder een redelijke erge/grote narcist is. ?

    Reply
    Radeloos - juli 25, 2015

    Kapot ga je van binnen, verdriet is zo heftig en intens dat ik eigenlijk op punt kom dat ik niet meer wil, dit leven , ik kan er niet van los komen word zo gemanipuleerd dat hij beweerd dat t aan mij ligt ik zie spoken het is niet waar, Dit gaat 23 jaar al zo, ik ben zo onzeker als een onzekere maar zijn kan ik mag niet met de mensen omgaan die ik wil, hij praat zo op mij in dat ik dat ook zelf gaan geloven dat die mensen niet deugen en zie ook dat mensen mij links laten leggen omdat ik ook zo stom en bang ben dat ik bij hem blijf. Het circuleert maar in de rondte het ligt aan mij…ligt aaan hem… ik zie echt spoken..ik moet niet zeuren , ik moet me er maar bij neer leggen, het vreet mij inmiddels op en maar blijven lachen dat ik happy ben want hij is de beste vader voor zn kinderen en zorgt goed voor zijn gezin en werkt hard, welliswaar criminele activiteiten but so what?? Ik mag niet klagen…maar mn gevoel zegt het is fout hij bedriegt me hij is niet eerlijk hij neemt me al jarenlang in de maling…ik weet geen weg ik wil dat beetje kontakt wat ik met me moeder, broer en kinderen heb niet kwijt, moet ik maar levenslang onderduiken voor hem en altijd ache=terom blijven kijken, wachten totdat hij hopelijk ooit eerder komt te overlijden?? Ik voel dat ik eerder zal gaan, ik trek t bijna niet meer zal ik al zijn valiums maar innemen dan ben ik van alles af en heb ik eindellijk rust, ik kan die verplichte sex niet meer volblijven houden en maar doen of ik gelukkig ben. Wat is beter ? Leven heb ik toch niet als ik vlucht vind ie me ook en doet ie mij wat aan ..weinig keus voor mij, dus eeuwig toneelspelen rest van me leven of wat ik nog t ergste vind van mezelf ik kan hem ook gaan vergiftigen dan heb ik misschien ooit rust in de gevangenis?? wat zal t worden??? m’mn huisarts heeft me venlafaxine voorgechreven .die vind dat ik maar ggd moet gaan die zegt ik moet harder worden ze beseffen niet dat t meer is als een dominante man hij manipuleerd en verdraait alles en volgens andere mensen is hij zo aardig en charmant , hij acteert als de beste en huilt wanneer hij vind dat ie dat moet hij faked alles echt alles en psycholoog kost me geld maar ik ben toch alleen maar slachtoffer…..Radeloosje

    Reply
      Girlpower - november 26, 2015

      Gewoon bij hem weg gaan. Je kan mensen niet veranderen als zij zelf niet inzien of niet willen zien wat hun eigen fouten zijn. Tevens als jij jezelf niet op een voetstuk zet, hoe verwacht je dan dat een ander dat zou doen. Jij moet van jezelf houden, waarderen, respecteren en niemand je zo laten behandelen. Zolang jij geen stop erachter zet zal dit jouw leven zijn en blijven. Love your self en start gelijk met je waarde te laten zien. Je kan blijf van mijn lijf huis contacteren en jou en je kids door hun laten bijstaan. Ze hebben meerdere mensen die bedreigd werden door hun partners een nieuw leven gegeven. Heel veel sterkte!!

      Reply
    Tio - mei 27, 2015

    Ik zou diegene die zei van dat het mensen hun schuld is zelf wel eens willen zien in nood. De politie doet geen fuck en ook slachtofferhulp doet geen ruk dan daar zitten voor hun ego. Ze gebruiken je als vloermat voor hun ego. Daar schiet je niet mee op. Alsof het zo maar gaat er van los komen. En praat mij ook al niet van de hulpverlening. Ze praten je in hun richting waar zij je willen hebben en dan gaat het niet om jou de persoon maar om hun ego en persoon. Dan praten ze je iets aan uit boeken. Ze zijn niet ondergeschikt aan dat wat je zegt maar bovengeschikt aan dat wat je zegt. Ze ontkennen alleen maar in plaats van erkenning te geven. Ze lijken zelf wel iets van een narcist te hebben.

    Reply
    pietje - april 30, 2015

    hallo allemaal, ik weet het even niet meer. misschien komt het door mij of misschien komt het door mijn pa en zussen de de vriendin van me pa. een jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen en we waren gelukkig en vol liefde samen. op een geven moment was ik het beu met me haren, dus ik wilde een andere kapsel en vroeg aan mijn vriendin of dat ze iemand wist. want mijn familie vond mijn kapsel ook niks meer en men vriendin ook niet. dus ik met mijn vriendin naar de kapper en ZELF een andere kapsel gekozen. iedereen vond het mooi, ik zelf moest even wennen. in die jaar had ik wat mening verschillen met mijn vriendin en daar was ik niet blij mee. en probeerde mijn verhaal te luchten bij me zussen(dat doe ik nooit meer!!!), want iedereen krijgt in een keer een oordeel over je vriendin. op een geven moment zou er een huisje in april klaar zijn en zou ik er in gaan wonen met mijn. me jongste zus wou alles goed geregeld hebben. (voor dat je uit elkaar gaat) spullen en ook de geld uitgaven. me vriendin zo dat kunnen we ook makkelijk zelf regelen, want daar hoef ik jullie niet voor te hebben. daar had ze echt gelijk in achteraf. want ik moest het zo doen volgens het lijstje dan kon er niks fout zijn. maar op dat lijstje kon ik verders geen leuke dingen doen. want al mijn geld moest in het hypotheek. ook wat ik gespaard had. dan komen jullie goedkoper zitten, dat werd allemaal gezegd. maar ik wilde dit jaar ook nog naar wat feestjes en op vakantie. want ik ga binnen kort op uitzending. maar dat snapte me zus niet en mijn pa ook niet. toen het april was kreeg ik de sleutel van het huis en konden we de schilder uitkiezen(dat moest van mijn pa, stel je voor dat je de vloer kapot maakt met schilderen). mijn vriendin had een goede schilder gevonden, en hij was goedkoop maar deed geen kozijnen, oke dacht ik. mijn pa had ook een goede schilder zei die en die was echt goedkoop zei die. ik zo is goed laat hem maar langs komen. maar op die dag dat hij langs kwam, had ik avond dienst. en mijn vriendin ging mee. toen kregen ze te horen dat hij ong. 3000 euro voor vroeg om alles te doen. maar mijn vriendin vond het te veel geld. en mijn pa wou het door drammen, want hij vond de andere schilder niks. na de avond dienst kwam ik bij mij thuis. had mijn vriendin al gesproken over de app dat het 3000 euro was en ik zei dat het echt veel was. maar ik zei tegen mijn vader hoeveel was het. hij zei 3000 euro. ik zo woo veel en hij legde uit dat hij alles doet bla bla bla. toen was ik overgehaald van ja oke. mijn vriendin kwaad, dat het 3000 euro. dat ga ik niet betalen(achteraf geef ik der echt gelijk). hele hoop gezeik later. hebben wij gezegd (ik en mijn vriendin) dat we niet samen gaan wonen. mijn vader ging het toch schilderen. toen zou ik met een maat er in wonen en toen begonnen de problemen. want ik ging men ogen openen. paar jaar lang was mijn liefde met men pa geld krijgen en spullen. als ik iets fouts deed. bijv niet beneden zitten, (gezellig) bij de vriendin endochter van de vriendin zitten. mijn tel in leveren of spullen in leveren of flink gescheeuw krijgen van mijn pa. mijn pa heeft met zijn vriendin een huisje gekocht en hij zei dat ik hem moest helpen. maar ik ben 24 en moet in het weekend voetballen en training geven. het is 2,5 rijden van mij af naar vlissingen. ik mocht niet zo vaak bij men vriendin zijn en zei niet bij mij anders waren we een getrouwd stel. maar men stiefzusje mag dat wel. had ik was in de wasmachine gedaan wordt de was daarna gewoon op de grond geflikkerd, was de strijkijzer stuk kreeg ik de schuld. was er een speciale mes kapot kreeg ik de schuld in plaats van men stiefzusje, want ik en mijn vriendin hebben dat mes niet aangeraakt. als ik thuis kwam was het niet zo gezellig, want me pa kwam thuis en zei hoe is het en ging eten en daarna slapen. me vriendin van me pa die vroeg alles aan haar dochter. mijn verhalen waren niet interessant genoeg. ook over mijn nieuwe huis: zei ik ik heb een bank gekocht maar toen kwam mijn stiefzusje van ja bekijk deze stoel en die ga ik gebruiken voor mijn huisje later. mijn verhaal wordt gewoon van tafel gewimpeld. dus ik ben van huis gegaan. moest ik alles in leveren mijn eigen huissleutels de sleutels van mijn appartement(ik heb dat appartement betaald met mijn moeder erfenis en mijn vader vind dat het ook zijn hard gewerkte geld is) en mijn telefoon(die betaalde hij). nu slaap ik bij mijn vriendin en mijn vriendin krijgt verwijten dat ze mij veranderd heeft enz. want ik ben niet het jongentje dat ja en am zegt. ik ga een keer van mijn eigen opstaan. ze deden alles voor me en controleerde me helemaal. bijv mijn bankzaken wat ik doe en wat ik deed. en ik liet het toe, dat snap ik nog steeds niet. het moraal van dit verhaal is. dat ik gewoon sterker in mijn schoenen moet staan en dat ik gelukkig ben zonder hun. misschien kunnen jullie mijn helpen met wat tips. met vriendelijke groet pietje

    Reply
    Elise - november 29, 2014

    Na het lezen van al deze reacties besef ik wat ik aan het doen ben.
    9 jaar geleden een (in mijn ogen) fantastische man ontmoet: intelligent, grappig zorgend…
    Hij stelde me vragen over een man van ik hem kende. Ik was zo bang om hem te verliezen dat ik daarover gelogen heb.
    Die leugen heeft me al 9jaar achtervolgd.Tot nu toe zegt hij dat zijn reactie tot nu daardoor komt.
    Ik verkocht mijn huis en verliet mijn omgeving en daarmee ook mijn uithuizige kinderen om bij hem te wonen. Ander werk gezocht…. Zijn zoon woonde wel bij ons in. Ik mocht daar niets aan vragen, ook niet om iets op te ruimen. Toen begon het reeds: ik wist niets over opvoeding want ik had zelf een zoon die al 3 jaar niet meer langskwam. Ik was een slechte moeder en een slecht mens.
    Als ik huilde was ik een labiel persoon.
    Hoeveel keer hij niet zei hij dat het over was. Dat ik te dominant was voor hem. Als ik vroeg om me te helpen bij iets was de reactie dat ik niet zijn hond was die op bevel zat of ging liggen.
    Hij bewerkte mij op afstand als hij op reis was met zijn zoon. Ik was jaloers volgens hem. Ik heb dan pillen ingenomen en belandde in een crisiscenteum.
    Na twee weken haalde hij me eruit. Hij zou veranderen. We gingen op reis en het was fantastisch. Na 2 maanden was het het oude liedje.
    Hij ging weg, huurde een flatje. Maar hield na een paar weken terug contact. Vroeg zelfs om te trouwen. Ik was te bang om daarop in te gaan.
    Ik kocht zelf een klein app. Hij kwam dikwijls langs. We hadden een lat relatie. Zo ging het maar door. Verwijten, ik was te negatief, kon niet lachen, verstond zijn humor niet. Terzelfder tijd was hij jaloers als ik ergens met collega’s heenging. Zo dikwijls pijnlijke reacties, nooit waar anderen bij waren. We gingen in therapie maar het was een kleine pleister op een grote wonde.
    Ik had geen energie meer. Maar kon precies niet zonder.
    Hij verweet me dat ik geen meerwaarde was in zijn leven. Hij wel voor mij want hij hielp mij met bepaalde zaken, deed boodschappen…betaalde al eens iets voor mij. Telkens hij terug voor mijn deur stond nam ik hem terug. Ik zag en zie hem nog altijd graag ondanks alles.
    Toen ik deze zomer 3 maal toevallig met vriendinnen had afgesproken voelde hij zich verwaarloosd. Ik durfde me ook niet meer bloot te geven uit angst voor het misbruiken ervan.
    Hij ging weg, had ondertussen een beter app. Waar hij volgens hem nu tenminste mensen kon ontvangen. Hij leerde een vrouw kennen via een site die verliefd was op hem. Hij vindt ze echter niet mooi fysisch maar haar binnenkant is zoveel mooier dan van mij: ze is grappig, adrem, intelligent. Ik ben te negatief.
    Hij voelt zich wel nog altijd aangetrokken door mij. Nu wil dat ik sedert hij weg is officieel, 8 kg vermagerd ben en allerlei fysische klachten heb.
    Soms laat hij 2 weken niets van hem horen en dan een lange mail. Het is sterker dan mezelf om dan na enige tijd toch te antwoorden. En ook het feit omdat ik verhuisd ben ver van mijn kinderen en familie woon en daardoor gevoelig ben om hulp te aanvaarden van hem.
    Hij is de enige die ik hier heb. Hij zegt ook dat hij verteld heeft aan zijn vriendin dat hij me altijd zal blijven steunen. Ik weet dat hij al gelogen heeft tegen haar en ook haar al eerst heeft aangetrokken, om dan terug afstand te nemen voor een gedeelte.
    Ik weet dat ik hem moet laten maar ik heb het gevoel dat ik zonder hem maar half ben. Nu schreef hij dat hij wacht tot hij ziet dat ik niet 0.1 maar 0.2 ben. Een update: vrolijk, positief in het leven en dat hij doodsbang is om te herbeginnen om terug in hetzelfde straatje te zitten als enige maanden geleden. Ik,moet eerst vernaderen.
    Ik wil vrolijk zijn en positief niet voor hem maar voor mezelf.
    De keren dat ik doodongelukkig was met hem zijn precies zover af en ik herinner me de mooie momenten op reis, al fietsend zo goed.
    Ik stel,mezelf zo in vraag. Was ik maar vrolijker geweest, liefdevoller dan waren we mss nog samen.
    Ik weet het mijn verhaal is veel minder erg dan vele andere die ik hierboven gelezen heb. Maar de pijn het gevoel dat mijn hart eruit zal springen van verdriet is precies zoveel erger dan het samenzijn met hem.
    Ik neem nu medicatie en ga met iemand praten maar de pijn vermindert niet. Het haalt wel de scherpe kanten er een beetje af. Huil niet meer onmiddellijk zodra iemand vraagt hoe het nu gaat. Doet wel deugd om het eens van me af te schrijven in de hoop ergens begrip te vinden. Want zoals hierboven al gelezen zijn er mensen die zeggen: jij alleen kunt dat bewerkstelligen om gelukkig te worden. Maar 9 jaar met (ik denk) de man van je leven en het houden van dat niet stopt kan je zomaar niet weggooien als een papiertje dat je niet meer moet. De twijfel dat het toch ergens mijn schuld is zoals hij zegt…..

    Reply
      Girlpower - november 26, 2015

      De enige schuld die jij hebt in dit verhaal is dat jij niet van jezelf houd en dit toe laat. Je kan mensen niet veranderen als zij zelf niet inzien of niet willen zien wat hun eigen fouten zijn. Tevens als jij jezelf niet op een voetstuk zet, hoe verwacht je dan dat een ander dat zou doen. Jij moet van jezelf houden, waarderen, respecteren en niemand je zo laten behandelen. Zolang jij geen stop erachter zet zal dit jouw leven zijn en blijven. Love your self en start gelijk met je waarde te laten zien.

      Reply
    Em - oktober 16, 2014

    Hallo Allemaal, Ik ben na een relatie van 7 jaar (twee dochtertjes) met een narcist, eindelijk verlost van hem met hulp van een fantastische vriendin en de politie. Ik kon niet wegkomen, en heb aangifte gedaan bij de politie (wij woonden in Duitsland). Hij is door hun weggehaald en kreeg een straatverbod. Jaren lang heeft hij mij het leven zuur gemaakt. Dreigde mij te vermoorden. Greep me bij de keel en duwde mij in de hoek. Wij hebben een gehandicapt kind waarvan hij mij de schuld gaf, want ik wilde die dag sex. In het ziekenhuis vertelde hij de dokters dat het fetal alcohol syndrome was. Nooit gedronken tijdens de zwangerschap. Ook al vertelde de artsen wel 5 keer dat dit het niet was, hij bleef het herhalen. Het voelt nu zo lang geleden. De weg van emotioneel misbruik naar genezing is lang. En inderdaad, soms steekt het de kop op als je met iemand te maken krijgt die ook narcist is. Gisteren heb ik gehuild als een klein kind. Mijn schoonzus is narcist. Contact met mijn broer is weg, ken hun kinderen niet. Zij bedriegt, liegt, manipuleert, beschuldigd mij van alles en nog wat. Soms moet ik ook wel een beetje lachen. Mijn ex heeft een keer de Orthopeed van mijn dochtertje gemaild. Hij was niet tevreden met de 3 cm schoenverhoging die hij had voorgeschreven, en vertelde dat zijn vrouw hem natuurlijk had gemanipuleerd om een schoenverhoging van 3 cm voor te schrijven!! Dat is toch wat? Nu beschuldigd mijn schoonzus mij ervan (naar de rechter toe) dat ik mijn moeder heb laten proberen te tekenen voor het veranderen van haar testament doordat ik misbruik maak van het bewindvoerderschap die ik over mijn zus heb. Akakadabra taal. Hebben jullie ook ervaring met gedachtegangen van narcisten die zo verdraaid en vreemd zijn, dat je niet eens begrijpt waar ze het over hebben? Hmmm. Nu dat ik het zo opschrijf, is het mij al duidelijk. Dit is waar ze zo goed in zijn. Moet je nagaan. Ik heb mijn ex in 2004 verlaten! SUCCESS ALLEMAAL. Mijn advies voor alle die nog gevangen zitten: schrijf dingen op, hou een dagboek bij als je die kan verstoppen (misschien op je werk). Dat kan je later gebruiken voor je eigen genezingsproces. Echt belangrijk. Verzamel bewijs zoals emails, video van gezin ie kinderen. Vertel andere wat er gebeurt, ook al ben je bang. Een vriendin, een collega, een vreemde in het park. Praat. En wees dapper. Denk aan je kinderen, dat gaf mij veel kracht. En ook al vind je jezelf op het moment geen drol waard, je kan het. Je bent sterk genoeg. Bereid je goed voor, en zoek hulp. Pak je koffers als hij weg is, en stap op. En beslis NOOIT meer terug te komen. Ook al is hij poeslief. Tuin er niet in. Het is toneel. Allemaal toneel. Sterkte alle lieve mensen. Sla je armen om jezelf heen, en geef jezelf een knuffel. Die verdien je!

    Reply
    E - september 16, 2014

    Zojuist dit artikel tegengekomen en er een beetje stil van geworden. Ik ben overduidelijk ‘slachtoffer’, al heb ik een hekel aan dat woord omdat het in mijn ogen zo ‘kijk mij eens zielig zijn’ lijkt. Ik word mijn leven lang al bekritiseerd en gekleineerd en waar ik al een heel slecht zelfbeeld heb, wordt daar nog flink op ingespeeld om het nog erger te maken. Wat helaas nog lukt ook. Er komt ook jaloezie bij kijken, wat ik misschien nog wel één van de ergste dingen vind, want ik heb echt niks om jaloers op te zijn. De band verbreken vind ik te ver gaan (het is één van mijn ouders) maar ik heb door de jaren heen al wel meer afstand genomen.

    Reply
      Annelise - november 26, 2014

      He, ik herken het volkomen. Mijn moeder heb ik al jaren die onhuidse ruziesfeer mee. Gister is weer de bom gebarsten omdat ik voor mijzelf op kwam. Ik ben weer goed gewezen op mijn domheid (hbo nivo), mijn werkeloos zijn, dat ik geen auto heb, dat ik moeilijk ben. Tenslotte was ik een kamper volgens haar omdat ik de achterdeur dichtknalde toen ik naar huis ging.Annelies

      Reply
      Jacob - juli 20, 2015

      Hoi E, elke regel van je reactie is zo op mij van toepassing ook. Misschien valt er over te mailen om te delen.

      Groet, Jacob

      Reply
    Annemieke - september 16, 2014

    Narcisme Drie maanden terug heb ik mijn relatie verbroken, omdat ik het lichamijk en geestrijke gevoel had ieder moment te kunnen bezwijken door hem in mijn buurt. De politie was erbij. Toen hij weg was voelde ik eindelijk m’n energie terug en dat was wat me blij maakte, niet het feit dat hij weg was. Toch voel ik me nog steeds leeg en uitgeknepen. Alleen het verzorgen van m’n dieren gaat me goed af. Afgelopen vrijdag vond ik informatie over her leven met een narcistische partner en er ging een wereld voor me open. Overweldigend voor mij dat ik alles herken! Het subtiele treiteren, kleineren, het onthouden van oprechte belangstelling en intimiteit, over alles en iedereen(die mij lief zijn), de isolatie waar ik in terecht kwam… Een grote nachtmerrie! Ook was ik achteraf gezien altijd in verwarring gebracht en kwam ik erachter hoe erg hij altijd heeft gelogen… Ik ga hulp zoeken want ik wil mezelf weer zijn en blij en energiek in het leven staan zoals ik me ken van vroeger. Nu ben ik 50 jaar.

    Reply
    Iemand - augustus 29, 2014

    Esje, je verhaal had de mijne kunnen zijn.We zijn al bijna twee jaar bezig te scheiden en pas een paar weken dat hij het huis uit is. Dit had ik jaren lang moeten doen. En als ik het heb kunnen doen, kan je dat ook. Naarmate de tijd verstrekt merk ik dat hij niet zo veel macht heeft als ik dacht. Mijn kinderen zijn nu gelukkiger en gezonder. Ik ben gelukkiger en gezonder. Ik weet weer wie ik ben en wat ik wil, met ups en downs. Ik heb nu een hele lieve vriend. Ik heb na bijna 20 jaar mijn leven weer kunnen oppakken. Verlaat die man, voor jou en voor je kinderen. Het zal je lukken, zoals mij en vele anderen gelukt is. Veel sterkte.

    Reply
    Iemand - augustus 29, 2014

    Ik lees met tranen in mijn ogen. Ik kan het nog niet bevatten. Ik kan het nog niet accepteren, maar ik kan het niet langer ontkennen. Ik ben slachtoffer. Bedankt voor dit artikel.

    Reply
      Beterniet - april 27, 2015

      Het is precies wat ik nu meemaak. Ook tranen en toegeven. :-(.

      Reply
    Christina - augustus 9, 2014

    Hai,

    Wat eng om te lezen dat ik er echt mee te maken heb gehad. Gelukkig niet in agressieve vorm maar wel manipuleren. Ik heb op andere sites de punten gelezen die overeenkomen, nou 9 van de 10 punten kwamen overeen. Vooral: emotieloos, negeren, alleen geïnteresseerd zijn in zichzelf, sex wanneer hij wil, liegen en bedriegen. Hij voerde één van de bovenstaande dingen uit waarna ik er wat van zei en hij verschillend reageerde. Of heel lief of afwijzend, dat ik overal commentaar op had of ik zeikte teveel. Ik heb hem onbewust tegen gewerkt. In de relatie (van 2 jaar, niet samenwonend-wilde hij pertinent niet- maar altijd bij mij in huis zijn) wist ik niks van narcisme. Nu is het 2 weken uit en weet er alles van ongelooflijk. ..

    Mijn narcist, geliefd in het dorp en de plaatselijke kroeg. Is altijd gezellig bij binnenkomst etc, is 2 maanden geleden begonnen met contact te het leggen met een vrouw, die we samen met onze vriendengroep, waren tegengekomen. Kreeg meteen een onderbuik gevoel. Heb het scherp in de gaten gehouden, en ja hoor … het appen begon. Ook tijdens onze vakantie dit jaar. Ik heb na de vakantie wel 10 keer gevraagd in allerlei emotionele uitingen om dr mee te stoppen. Hij zei gewoon NEE. Want het was alleen maar vriendschappelijk. Appjes gingen nergens over volgens hem. Ik zei: dan wil ik ze zien, weer het antwoord: NEE, waarom. Hij bleef volhouden dat hij niet met die vrouw appt, terwijl ik het gelezen hebt en hem ermee geconfronteerd hebt. Hij is door zijn werk de hele week weg, dus hij kan doen wat hij wil. Tot het weekend 2 weken geleden, ze appte weer… ik ben uit mijn vel gesprongen en hem naar zijn eigen huis gestuurd.

    In de week die volgde heb ik telefonisch aangegeven een time out te willen. Hij reageerde niet eens, als jij dat wil moet je dat doen en begon over zijn werk te praten. Hij heeft donderdagavond zijn spullen opgehaald. We hebben 10 min gesproken, geen enkele poging wordt gedaan om de situatie te keren, daarentegen heeft ie een half uur stil boor zich uitgekeken en op de grond gelegen om te knuffelen met mijn hond. Ik was flebbergested.

    Ik heb dit nog nooit meegemaakt. In het dorp heeft ie vervolgens gemeld dat het uit is en dat ie eruit getrapt is, maar dat het wel weer goedkomt. Hij appt nog wel naar mij en ik beantwoord ze ook. Maar zie nu door jullie dat dat niet goed is om te doen.

    Ook heb ik de afgelopen 2 weken verschillende emotionele stemmingen. De ene keer zie ik alleen maar de mooie dingen die we hadden en beleeft hebben. De andere keer ben ik zoooo boos dan weer teleurgesteld en ongeloof. Ik heb gelukkig veel vrienden (die hij niet moest maar ik ze nooit heb laten vallen voor hem) die mij helpen door te luisteren en te adviseren. Ik heb 2 engeltjes op mijn schouder. De een zegt kappen en heel hard weglopen. De andere is mijn emotionele engel.we hebben toch lange periodes meegemaakt wat super romantisch was. Ik word verscheurd door die gekke gevoelens die ik nog nooit heb meegemaakt.

    Hoe moet ik acteren ? Hoe lang duurt het voordat ik geen gevoelens meer heb voor die gek ?

    Reply
    Intrahof - juli 20, 2014

    Heb onlangs mijn relatie verbroken met een narcistische vrouw(43)zij woonde nog thuis bij haar vermogende ouders en we spraken vaak af bij hotels ect.omdat ik naar later begreep niet welkom was.eerst verweet ze me dat ik had samengewoond en sex had gehad voor het huwelijk,maar daarna vond ze het fijn om zelf verwend te worden,alleen mocht ze uit geloofs overtuiging niets bij de man uitvoeren en op e.o.a.manier pikt ik heel veel van haar..(kan het zelf ook niet meer geloven!)totdat ik bijna instorte omdat ik geen energie meer had heb ik besloten om gelijk te stoppen.,ben daarna enorm boos geworden op haar omdat ik ervaarde wat er gebeurd was.ben nu 7 maanden verder maar nog steeds komen er woede aanvallen naar boven omdat ik mezelf soms zo machteloos voel,zijn er mensen die weten hoe lang dit duurd?

    Reply
    Wil Hoogland - juli 20, 2014

    Ik heb verschillende reacties gelezen die hier boven zijn geplubiceerd. Ik weet sinds een paar dagen dat ik 22 jaar heb samengeleefd met een man die deze stoornis (NPS) heeft. In 22 jaar nooit complimentjes, belangstelling, zorgzaamheid, liefde enz. gehad. Ik ben de grond ingetrapt, gekwetst tot op het bot en altijd had hij een smoes klaar waardoor ik me schuldig voelde. Hij heeft het nooit gedaan. Ik was degene die fout was.
    Hij was ontzettend goed in manipuleren en als ik tegen hem inging werd hij kwaad. Ik ben altijd bang voor hem geweest en nog ben ik dat.
    Ik heb eind maart gezegd dat ik wilde scheidden en dat accepteerde hij in eerste instantie, maar nu ben ik 3 maanden verder en begint hij me te stalken. Ik wordt overal in de gaten gehouden en hij probeert via vrienden om mij zwart te maken. Ook onze 4 kinderen worden hiervoor gebruikt.
    Hij is zielig en ik heb dat gedaan. Ik ben bang dat hij zal proberen om mij ook kapot te maken. Ik heb dit immers ook bij hem gedaan. Hij in de goot…Ik ook is het idee hier achter.
    Ik begin langzamerhand weer te geloven dat ik er mag zijn. Jarenlang ben ik bezig geweest om hem tevreden te houden, maar het was nooit goed genoeg. Het voelt dan ook of ik 22 jaar voor de gek ben gehouden.
    Ik werd geclaimd en doet dit nu weer. Hij wil controle over me uit blijven oefenen zoals hij dit de afgelopen 22 jaar heeft gedaan.
    Heel veel conflicten gehad over het feit dat IK hem voor lul zou hebben gezet tegenover anderen. Ik moest leren om mijn mond dicht te houden.
    Ik heb wat gehuild, omdat ik me zo in en in alleen voelde terwijl ik getrouwd was. Nooit eens een arm om me heen of een troostend woord. De jaloezie was enorm. Ik was zijn bezit en geen andere man mocht naar me kijken. Terwijl ik hem een paar jaar geleden betrapte op een sexsite en ik verdenk hem er van dat hij vreemd is geweest, maar dat zit allemaal in mijn hoofd zegt hij dan. Hij doet nooit iets verkeerd. Het liegen en bedriegen is enorm geweest. Vooral het liegen en dat doet hij nog steeds.
    Ik word ontzettend verdrietig als ik de verhalen lees van jullie. Ik voel dan ook met jullie mee!!! Ik hoop dat we allemaal onze levens weer op kunnen pakken en los kunnen komen van dit type mens. Dit zal niet gemakkelijk zijn, maar ik ga ervoor.

    Reply
      Hennie Drost - september 4, 2015

      Dit is zo ook mijn verhaal ik word er gewoon koud van. Hennie

      Reply
    ook ik - mei 21, 2014

    Ik sluit me ook maar aan in deze rij. Ik schrok eerlijk gexegd, ik lees dingen die ik exact op dexelfde manier heb beleeft, eng gewoon. Sinds kort weet ik ook dat het om narcistische persoonlijkheid gaat, wat betreft mijn beide ouders, zusje en inmiddels expartner.
    Als ik de tekenen voor emotionele mishsndeling doorlees, kan ik op Álles ‘ja’ zeggen, te triest voor woorden.
    Mijn moeder ging er erg ver in. Daar heb ik pas 5 jaar geleden mee durven breken. Ik heb zelf vroeger hulp gexocht, wat doe ik verkeerd dacht ik steeds. De hulpverlener zei dat ik alles maar uit mijn duim zoog..over een trap na. Ik kwam uiteindelijk iemand tegen die me wel wat genegenheid bood, ja het was al iets beter dan wat ik van thuis uit kende. Maar in de loop der jaren begon ik te studeren, in halen wat vroeger niet mocht, dan gaat de wereld en je ogen ook langzaam open maar zit je al vast in hun web. Hij stal, loog was ook nergens verantwoordelijk voor. Ons 3de kind kwam ziek ter wereld, het eerste wst hij xei is dat hij daar geen tijd voor had. Ook hebben we door zijn toe doen 1, 5 jaar zonder gas en licht gezeten, en heeft hij ooit tegen xijn baas gexegd dat ik dood was (heb wel met twee benen in het graf gestaan maar dat was toen allang niet meer het geval en ik ben er nog) en dus vrij moest hebben op elk moment dat het nodig was om voor de kinderen er te xijn, wat hij nooit was. Ook ik wist al langer dat het niet klopte maar je moet er idd naar toe groeien voordat jij weet nú ist klaar. Ik heb het 17 jaar hij mijn ouders uitgehouden en 21 bij mijn ex. Ik ben toen weggegaan, hij wilde ook niet scheiden. Ik vertrok eerst naar België, zodat hij niet elke dag op de stoep xou staan, ff op adem komen. Ik stond gelukkig al genoeg jaren ingeschreven bij een woningbouw, toen ik daar naar belde was hij me voor geweest, hij had wat verteld waardoor al die oogebouwdejaren in een klap vernietigd waren en ik kreeg ze niet terug. In belgie was ook geen plek meer, ja wat dan, dan móet je terug voor de kinderen een dak boven het hoofd te geven en ze zijn leerplichtig. Ik woonde wéér bij hem in een huis. Voor 2 jaar. Daarna heb ik een geluk gehad bij een ongeluk. Hij betaalde zijn huur niet en men kwam hem uitxetten, toen kwamen ze ons tegen en bonden dat wij er slecht uitxagen.
    Men heeft ervoor gexorgd dat ik met de kinderen mocht blijven zitten in dat huis, masr dat is dan toch nooit meer je thuis. Een jaar later ontmoeten ik mijn huidige partner, totaal géén narcist. Hierdoor kwam er rust, wat ik niet kende, hierdoor ben ik lichamelijk ingestort geweest, kon niet meer lopen, zo uitgeput, na 2 jasr revalideren toch weer bovenop. Masr er xijn nog altijd dexelfde valkuilen, wasr ik uit moet blijven wil ik geen terugvallen krijgen. Het is voor mij onmogelijk, daarom nu in therapie om al die negatieve, emotionele gevoelens weg te halen bij die tallose herinneringen. Ik doe nu asn schema therapie.
    Voor degene die nog in een relatie zitten wil ik xeggen, sterkte, ik moet xeggen toe ik het hoge eoord eruit gooide, was ik ook erg bang, masr hij deed niks, nog geen moeite om me terug te krijgen, denk dat ie dat nooit van me gedacht had ik zou xeggen en was bedeust denk. ?

    Reply
    Kaatje - februari 27, 2014

    Ook ik heb te maken met een narcistische man. Jarenlang heb ik al het gevoel dat ik het niet goed doe. Ben mezelf compleet kwijtgeraakt. Dankzij een stukje uit een damesblad gewezen op NPS. Ik wist niet wat me overkwam. Eindelijk een verklaring voor het gedrag en het uitblijven van enige affectie. Na een huwelijk van 16 jaar en 23 jaar samen zijn eindelijk de stap genomen om te scheiden. Ik vind het verschrikkelijk want ik hield echt ooit van die man. Maar door zijn NPS is mijn liefde afgebrokkeld. Aan de ene kant opgelucht dat er een verklaring is voor zijn gedrag maar ook erg verdrietig want mijn hele leven blijkt een leugen te zijn geweest. Al die energie en liefde is tevergeefs geweest. Ik dacht dat het aan zijn rotjeugd en slechte 1e huwelijk lag en nam hem altijd in bescherming, vergoeilijkte zijn gedrag naar anderen. Iedereen in mijn omgeving zag dat ik gekleineerd werd. In conflictsituaties gezet werd waar ik helemaal niet in hoorde of wilde zijn. Maar liefde maakt blind en ik was compleet in de ban van deze man. Maar heel langzaam zijn mijn ogen geopend. Nadat mijn vader overleden was ben ik overspannen geraakt. Hij was er totaal niet voor mij. Dat deed zeer. Gelukkig ben ik er weer bovenop gekomen en leek alles weer “rustig”door te gaan. Tot hij een burn-out kreeg. Daarna is het in een stroomversnelling gekomen. Hij had therapie en de therapeut zei dat ie vooral aan zichzelf moest denken. Nou dat deed hij ook echt letterlijk. Ik kon vanaf dat moment helemaal niks meer goed doen. Tot ik op een bepaald moment niet meer wist wat te doen om goed te doen. Sta met tranen in mijn ogen hem te vertellen dat ik t niet meer weet hoe ik het goed kan doen en dat ik ook hulp van hem nodig heb. Hij zei doodkoel: Ik kan je niet helpen, ik moet nu aan mezelf denken”. Auw dat deed heel zeer. Daar is de eerste omslag gekomen. En langzaam ben ik los van hem gekomen. Niet bewust, maar mijn liefde werd minder en minder. Dat heeft me 2 jaar gekost maar eindelijk kan ik zeggen dat ik weg wil. Liever alleen doorga. Hij is meteen in de slachtofferrol geschoten.”Ik kan niet zonder jou, je bent mijn maatje, je maakt alles kapot, je maakt de kinderen kapot etc.” Ik geloof er geen drol meer van. Hij probeerd me weer te manipuleren maar ik trap er niet meer in. Hij is gelukkig al uit huis en dat geeft zoveel rust. Ik hervind mezelf weer, rust en ook voor de kinderen. IK ben veel relaxter zeggen de kinderen. En dat klopt. Eerst, als hij binnen kwam sprong iedereen in een soort gelid. Ik keek meteen of het wel opgeruimd was, etc. want zonder commentaar kwam hij nooit binnen. Altijd wel ergens op zeiken. Natuurlijk vind ik het nog wel spannend hoe het gaat verlopen na de scheiding. Hij wilde niet scheiden zei hij maar hij vermaakt zich prima. Wandelen en naar de sauna, maar wel klagen dat ie eigenlijk nergens geld voor heeft. Op geen enkel moment laten blijken dat ie me echt mist. En bij vrienden maar zielig doen, want ik laat hem in de steek. Gelukkig weten mijn vrienden nu ook dat hij NPS heeft. Heb ze alles laten lezen. En ook zij herkenden veel hiervan.
    Ik heb nog wel een vraag want ik heb wel 2 kinderen met hem. De jongste is zijn oogappel en die word verwend en mag alles terwijl de oudste minder aandacht krijgt. Heeft dit ook hiermee te maken? En hoe kan ik daar het beste mee omgaan? Ik wil mijn kinderen beschermen maar ze moeten toch ook omgang hebben met hun vader, hoewel hij t op dat gebied erg laat afweten. Niet verwonderlijk, want hij is het belangrijkst.
    Ik hoop dat andere mensen er eerder achter komen dan ik maar ik weet wel dat ik nu wel erg oplettend zal zijn in evt. volgende relaties. Ik laat me nooit meer op een voetstuk plaatsen.Daar kan je alleen maar heel hard vanaf donderen. Een relatie moet gelijkwaardig zijn en dan klopt het pas.

    Reply
      Astrid - december 30, 2015

      Hallo Kaatje, onze levens hebben veel overeenkomsten. Zou graag met je in contact willen komen.

      Reply
    Nienke - februari 15, 2014

    Hoi, ik word morgen 50 en wilde heel gewoon mijn broer bij mijn verjaardag. Maar daar heeft hij geen tijd voor, ook niet even vantevoren doorgeven dat hij het druk heeft met zijn werk, dat is veel belangrijker dan mijn verjaardag. Dus ik dacht, ik ga aan zijn werkgever vragen of hij vrij mag. Nou, toen had je de poppen aan het dansen. Hij vertelt het heel gemeen door aan mijn ouders. Zij bellen mij weer op, heel boos: ‘Ik krijg hartkloppingen van jou’, pff, ik heb de boel toch niet in de fik gestoken? Zijn werkgever had gereageerd met: ‘Wie is die gek’, ik zou zeggen dat ik die uitspraak over mijn zus niet zou pikken, maar hij niet, tuurlijk niet, ik ben het toch maar. Hij vindt zichzelf zó belangrijk! Hij heeft 6 jaar gestudeerd en wil dan zijn tijd niet verspillen aan zijn enige zus.
    Ook mijn ouders zijn narcisten. Aan tafel waren ze met zijn drieën tegen mij. Niet constant gelukkig, maar ik moest wel op mijn hoede zijn. Ik had bij voorbaat al ongelijk. Ook mijn tante is narcistisch. Misschien nog wel erger dan mijn moeder. Toen zij en mijn moeder kind waren, zijn er cruciale dingen in hun emotionele ontwikkeling fout gegaan door de ontberingen van de oorlog. Hongerwinter, moeder afwezig doordat ze eten aan het halen was, vader hout aan het zoeken met broer en overvliegende bommenwerpers. Dat dat erg is, heb ik wel begrip voor. Maar ze ziet dat niet in. Mijn vader is een twijfelgeval, maar soms is hij nóg erger. Ergens weten ze wel dat het verkeerd is, soms dringt het tot ze door. Het gebeurt het altijd wanneer er stress in het spel is, dus het was wel verstandig dat mijn moeder mij tijdens mijn zwangerschap verbood mijn vader na een hartoperatie te bezoeken. Maar toch denk ik dat ze ook dacht dat ze anders de eerste dagen van de baby zou gaan missen als ze ruzie zou zijn gaan maken. Dus had ze er ergens toch zelf baat bij.
    Pas nu heb ik door dat het narcisme is. Mijn hele jeugd heb ik het gevoel alsof ze met zijn allen tegen mij waren, later waren het kleine dingen die zij aanmerkten als ‘voorvallen’. Zo deed ik mijn eigen kast weg, een therapeut raadde mij het boek van Kalil Gibran aan (dat was mijn fout, niet van de therapeut), ik wilde mijn tante bezoeken, in de dierentuin gebeurde er niets, toch had ik het gedaan (mijn nicht is ook narcist). Bij de blaasontsteking van mijn moeder had ik het gevoel alsof dat ook mijn schuld was, maar dat zag ze uiteindelijk wel in dat dat te gortig was, toch bleef ze maandenlang kortaf tegen mij. We kwamen een keer te laat bij de deur om open te doen, omdat we de bel niet hoorden door het stofzuigen. ‘Het is hier niet leuk’. Normaal komt ze altijd meehelpen, toen bleef ze gewoon zitten. Ze heeft echt niet door dat het nare gevoel in haarzelf zit en dat het niet door mij veroozaakt wordt. Met stress door ziekte en operaties is het altijd oppassen geblazen, daarbuiten is er redelijk mee om te gaan. Ze zullen ook nooit direct reageren. Na de stressgebeurtenis lijken ze naar een kleinigheid te zoeken om boos over te worden. Nu ze in de 80 zijn zie ik ook twijfel of ze de hele reis van het westen naar het oosten moeten gaan ondernemen. Doordat ze twijfelen zoeken ze ook iets waarmee ze me kunnen pakken. Het lijkt wel alsof ze niet durven toe te geven dat het steeds moeilijker is dat ze komen, maar waarom zou ik daar geen begrip voor hebben? Dat nemen ze iedere keer aan zonder echt te vragen. Ze moppert dat ik nooit iedere dag uit mezelf bel, vind je het gek als je niet weet hoe haar pet staat? Sorry hebben ze nog nooit tegen me gezegd. Mijn moeder heeft zelfs niet eens een greintje humor. Ik begin nu ook te begrijpen dat het gepest worden op school een gevolg is geweest en geen oorzaak van die toestanden thuis.

    Reply
      Em - oktober 16, 2014

      Nienke, het blijkt uit jouw verhaal dat jij hier de narcist bent.
      Laat je familie met rust!!

      Reply
        Ceetje - april 27, 2015

        Ik zou niet met zekerheid durven te zeggen dat Nienke zelf een narcist is maar als ik het verhaal zo lees ,geloof ik wel dat het tijd voor Nienke wordt om eens met een goede psycholoog/psychiater te gaan praten. Want hier is heel veel aan de hand en alles is de fout van anderen.

        Reply
    esje - februari 13, 2014

    Ik ben een moeder van 2 kinderen en ik denk dat ik al 17 jaar getrouwd ben met een narcist.
    Er is zoveel herkenning, emotionele mishandeling, ik kan niets goed doen, ik ben lelijk en te dik, ik maak het huis niet goed schoon enz enz. Pas zei hij dat hij zich schaamde om met mij in het openbaar te vertonen. Ook verbied hij mij om te gaan werken.
    Daarnaast heb ik aangegeven dat ik niet gelukkig ben in onze relatie, maar hij wil er niets over horen, er is altijd wel een reden om te bedenken waarom we niet kunnen praten. Relatie therapie wil hij niet omdat er niets mis is met hem, ik ben de gene die moet veranderen.
    Als ik hem vertel dat ik verdrietig ben om wat hij gezegd heeft dan zegt hij dat hij ook verdrietig is omdat ik niet naar hem luister.
    Mijn moeder wees me erop dat mijn man wel is een narcist zou kunnen zijn, nu ik dit zo lees komt het wel erg overeen.
    Ook kan hij vreselijk agressief zijn naar mij toe, zo hard met deuren slaan dat de ruit eruit valt (gelukkig gebeurde dit toen de kinderen op school waren) Soms loopt hij vreselijk te schelden dat ik er bang van werd.
    Volgens mijn moeder ben ik niet meer de zelfde persoon, ik ben niet meer zo sprankelijk als dat ik vroeger was. Nu zit ik hier op de bank te huilen omdat ik niet weet wat ik moet doen. Ik ben bang om bij hem weg te gaan
    Groetjes Esje

    Reply
      UMA - februari 18, 2014

      Hoi Esje,

      Ik zit in zo’n zelfde soort situatie met mijn kids, dat vreselijke gescheld, dat gaat door merg en been. En dan later doen alsof er niets aan de hand is en gewoon weer poeslief en aardig doen, maar onderhand ga jij er aan onderdoor. Je moet jezelf zien terug te vinden en er proberen boven te staan, negeer hem gewoon, dat is het ergste wat je hem kan aandoen want dan krijgt hij niet de feedback die hij zo nodig heeft.Want op die feedback kikt hij gewoon en dat is bij hem de bedoeling.Laat je niet gek maken, want dat ben je niet en ga “nooit”aan jezelf twijfelen….

      Reply
      Christine - februari 28, 2014

      Twijfel er niet aan … wat je beschrijft is typisch eigen voor een narcist. Veel sterkte !

      Reply
        esje - maart 7, 2014

        Ik heb inmiddels (na de vorige keer dat ik hier een berichtje had achter gelaten) heel veel gelezen over narcisme, zo’n beetje alles wat ik op internet kon vinden hierover. Zoveel herkenning, ik begrijp nu ook meer hoe het precies zit, ik begrijp alleen niet waarom ik het me allemaal heb laten aandoen en nog steeds laat aandoen. Mijn ogen zijn inmiddels geopend, maar nu, hoe nu verder… angst, onzekerheid hoe hij gaat reageren als ik zeg dat ik wil scheiden, pfff krijg er al buikpijn van als ik er aan denk, maar zo verdergaan gaat ook niet.

        Dit weekend was weer vreselijk, hij heeft me vergeleken met een zeekoe, zo lelijk en dik vind hij mij. En je moet weten ik heb een gewoon gezond gewicht binnen de bmi, dus zo ongelooflijk dik ben ik nou toch ook weer niet. Dit doet zeer, heel veel zeer. Verder heeft hij me vreselijk zitten uitlachen samen met zijn moeder om de kleding die ik gekocht had, dat ik voor l*l loop met z’n truitje omdat ik lelijk en dik ben, het spreekwoord ook al geef je een aap een ring het is en blijft een lelijk ding werd er ook nog even bijgehaald. Ik ben weggelopen, hier hoef ik toch niet naar te luisteren, de tranen lopen over mijn wangen zoveel verdriet doet het mij. Deze gebeurtenissen zijn nog maar het topje van de ijsberg…

        Ik voel mezelf gevangen in zijn net, bang om de stap te nemen om te scheiden, bang voor zijn reactie en voor de reactie van zijn moeder. Mijn ouders wonen aan de andere kant van Nederland dus daar kan ik niet terecht mocht het uit de hand lopen.

        Ik heb inmiddels contact opgenomen met een therapeut misschien kan ze mij helpen…

        Esje

        Reply
    Christine - februari 6, 2014

    Hallo, ik heb al 47 jaar te maken met een vader die heel narcistisch is. Scoort 8 op 9 karaktereigenschappen van een narcist. Ik ben heel mijn leven emotioneel mishandeld. Na 27 jaar huwelijk heeft mijn moeder hem verlaten en ik kan alle dreigementen tot het krankzinnige aan toe zoals telefoons aftappen, dreigen ons wat aan te doen enz. niet beginnen te omschrijven hier. Ik ben nu begonnen met mijn verhaal te schrijven omdat ik andere kinderen van een narcistische moeder of vader het gevoel wil geven dat zij er niet alleen voor staan en dat de dingen die gebeuren niet normaal zijn. In januari 2013 is er longkanker geconstateerd bij mijn vader en zelfs als het einde nadert zegt hij nog geen sorry voor al wat hij gedaan heeft. Integendeel omdat ik nu beter weet wil hij geen contact meer omdat hij zijn macht is kwijtgeraakt over mij. Aan iedereen die hem wilt aanhoren maakt hij mij zwart en het ergste is dat hij zijn eigen leugens gelooft.
    Ik weet nu 1 ding zeker, als je een narcistische vader of moeder hebt breek dan z snel mogelijk het contact want ook al liggen ze op sterven dan nog proberen ze je je leven zuur te maken door emotionele chantage en zwartmakerij. Iemand zei ooit tegen mij ” wat je zaait dat oogst je” dus je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat jij het contact verbreekt al is dit een heel lang proces eer je dit kan. Als mijn boek af is en het ooit gepubliceerd wordt dan zal ik niet nalaten jullie op de hoogte te brengen.

    Reply
      Fleur - augustus 19, 2015

      Ik zoek hulp voor mijn dochter! Kun jij iets betekenen?

      Reply
    Nelleke - februari 1, 2014

    Ben 44 jaar getrouwd met een narcist. Ik wist altijd wel dat er iets niet klopte, maar kon er geen vinger op leggen. Na een gesprek met een arts in 2012 (na 42 jaar) vielen de kwartjes! In eerste instantie was het een verlichting, want het lág niet aan mij! (Ik gaf mezelf zo vaak de schuld van dingen.) Daarna kwam de ontgoocheling, toen ik me realiseerde dat in 44 jaar huwelijk werkelijk álles een illusie was. Niets was echt, zijn gedrag aangeleerd, afgekeken, zelfs zijn taalgebruik is gekopieerd. Ik zie geen uitweg, scheiden is financieel geen optie, ik heb besloten te blijven omdat hij ziek is. Maar soms denk ik dat dit ten koste gaat van mijn gezondheid. Hij is fysiek niet gewelddadig houd me niet geïsoleerd, maar de emotionele chantage of misbruik voelt net zo erg.

    Reply
      S. d. P - februari 6, 2014

      Wow Nelleke wat een herkenbaar verhaal. Ook ik kwam er pas na 25 jaar achter dat mijn partner een narcist is, ik kon ook nooit mijn vinger er op leggen maar wist dat er iets niet klopte. Als je vanaf je jeugd met elkaar opgroeit dan vergroei je een soort met elkaar en ga je steeds meer dingen doen om hem te pleasen, ik ben ook de uitgewezen persoon daarvoor, ben heel erg zorgzaam en super gevoelig. Bij mij kwam het omhoog doordat er een paar echt vervelende dingen achter elkaar gebeurde en ik totaal niet serieus en opgevangen werd, toen gingen bij mij eindelijk mijn ogen open. Bij toeval kwam ik er achter dat mijn partner toch wel heel erg veel dingen van een narcist heeft, behalve dat hij niet geweldadig is. Heb hem daar ook mee geconfronteerd,maar dat was natuurlijk niet waar, ik was gewoon gek en paranoia. Sinds die tijd ben ik mijzelf weer gaan ontdekken en heb mijn eigen indentiteit eindelijk weer terug. Dit is niet zonder slag of stoot gegaan want ik ben behoorlijk tegen hem ingegaan, wat natuurlijk niet kan bij iemand die narcistische trekken heeft. Het heeft veel tranen en doorzettingsvermogen gekost maar ik ben wel weer mijzelf.Ook ik zie geen uitweg, ben zo in een positie gezet dat ik geen kant op kan. UMA

      Reply
    Moeder van 3 - januari 13, 2014

    Ik heb drie kinderen met een man van wie ik vermoed dat hij een verborgen narcist is.
    Ik weet het niet zeker. Er zijn in de afgelopen 8 jaar van onze relatie (ook langere periodes) geweest dat er geen vuiltje aan de lucht was, dat ik mij niet meer kon voorstellen dat ik ooit bij hem weg wilde.
    Tijdens periodes waarin heftige dingen gebeurden, zoals de geboortes van onze kinderen, en nu net na de verhuizing naar een ander land, wordt hij ‘instabiel’ en heel akelig tegen mij: er is een constante irritatie, boosheid of woede jegens mij omdat ik dingen niet goed doe. Alles wat er gebeurt is mijn schuld, tot in het volstrekt irreële. Hij kan nergens van genieten, is continu gefrustreerd.
    Op mijn dreiging dat ik anders bij hem weg zou gaan (tijdens zwangerschap van de tweede) heeft hij psychologische tests ondergaan bij n psychiatrische instelling. Ik dacht toen nog vooral aan borderline eerlijk gezegd, maar destijds was de boodschap dat dat niet het geval was. Jaren later ben ik er bij toeval achter gekomen dat hij wel gediagnosticeerd was met afhankelijke persoonlijkheidsstoornis, maar dat dekt toch ook echt niet de lading.
    We hebben al van alles geprobeerd voor zijn ‘boze tijden’: relatietherapie, psychologische ondersteuning voor mij, hij heeft afgelopen jaar een tijd lang bij (n huistuinenkeuken) psycholoog gelopen (ca eens/2 weken), opnieuw na dreiging van mij dat ik anders uit elkaar wilde.
    Hij is zelf een Westerse niet-Nederlander, en kon niet aarden in Nl, dus nu is de ultieme poging geweest om ergens te gaan wonen wat veel meer aansluit bij zijn vroegere leven. Helaas, we zijn hier nu 3 maanden en er is nog niet 1 gezellige dag geweest. Ik hou het niet meer vol.
    De symptomen zijn trouwens allemaal wat subtieler dan ik van de meesten hier lees: hij heeft niet een op de voorgrond staand superioriteitsidee. Wel komt hij vaak met verhalen hoe anderen het zo verkeerd hebben gedaan (en hij zo goed). Hij heeft een totaal gebrek aan zelfspot. Als ik een grapje maak over hem ervaart hij dit altijd als kwetsend. Nou ja daar leer je ook wel mee omgaan natuurlijk. Maar het is die boosheid richting mij die echt killing is. Als er een kind valt is het mijn schuld. Als n kind huilt:mijnschuld. Als n kind de rommel niet opruimt is het mijn schuld (al is t omdat ze mijn genen heeft). Zijn ongelukkig voelen (hij heeft nog geen werk): mijn schuld want ik moet hem meer ontlasten (ik werk en breng brood op de plank voor de duidelijkheid, en als ik moe thuiskom doe ik de verzorging van de kinderen en de was, schoonmaken etc.).
    Hij heeft nog twee kinderen in land van herkomst waar hij vrij weinig naar omkijkt. Hij heeft er veel verdriet van dat hij niet bij hun opgroeien heeft kunnen zijn, maar ziet de oorzaak hiervoor volledig buiten zichzelf.

    Nu wil ik eigenlijk voor goed breken en de kinderen terug naar Nl meenemen, maar wil niks overhaasts doen. Voor de kinderen uiteraard. Zelf ben ik moegestreden en zijn mijn eigen interesses en sociale leven helemaal op de achtergrond geraakt en zou ik mij graag weer mijn oude ik willen voelen.
    Hoe kan ik erachter komen of hij inderdaad de verborgen versie van narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft? En strookt een persoonlijkheidsstoornis met het hebben van hele goede periodes? Bij voorbaat dank van een wanhopige vrouw.

    Reply
      admin - januari 13, 2014

      Beste moeder van 3,

      het klinkt alsof je totaal niet gelukkig bent. Misschien is dat nog wel een understatement. Keuzes moet je zelf maken maar zo te horen zit je niet in een gezonde relatie en verdienen je kinderen en jij meer geluk als je nu hebt. Hier zal je zelf voor moeten zorgen en dit heeft misschien tijd nodig.
      Vaak is het verlaten van een narcist een proces waar langere tijd overheen gaat omdat resoluut breken met de narcist voor sommigen te zwaar is of er teveel externe factoren bij komen kijken (zoals kinderen, koophuis samen etc.). We hopen voor jou en je kinderen dat je deze stap in ieder geval kan maken en weer kan zorgen voor je eigen geluk.

      Om terug te komen op je vragen. Narcistische persoonlijkheidsstoornis is een stoornis die vastgesteld moet worden door een professional, bijvoorbeeld een psycholoog. Hulpverleners die hier geschikt voor zijn zijn bijvoorbeeld GZ-psychologen en psychotherapeut/klinisch psycholoog. Dit zijn hulpverleners die bekend zijn met langdurige trajecten van behandeling. Op http://www.nvvp.nl zou je zo’n hulpverlener kunnen vinden. Ze zijn echter niet allemaal gespecialiseert in narcisme dus vraag dit wel van tevoren na. Maak je op voor een langdurig traject. Als behandeling al toegelaten wordt door de narcist, dan wordt het een lang en moeilijk traject. Verder is het echt wel mogelijk dat iemand met een stoornis ook goede periodes heeft. Echter is vaak spraken van regelmatige terugval waardoor de kwaliteit van leven toch aangetast wordt binnen bijvoorbeeld een gezin. Hoop dat ik zo een beetje antwoord op je vraag heb gegeven.

      Veel sterkte, ik ben er van overtuigd dat je sterk genoeg bent om weer voor je eigen geluk te gaan zorgen!

      Reply
        Kate - februari 11, 2014

        Lieve moeder van 3,

        Ik ben een moeder van 2 kleintjes en woon in het buitenland. Ben in de laatste fase van mijn echtscheiding van een ras-narcist. Mocht je idd de beslissing maken om nu voor jezelf en bovenal voor je kinderen te kiezen, dan zou ik je op het hart willen drukken om voor een langere tijd naar Nederland ‘op vakantie’ te gaan om over jullie relatie ‘na te denken’, en meteen bij aankomst een advocaat (en een therapeut/psycholoog) in de armen nemen en de scheiding aanvragen. Geloof me, ik weet waarover ik het heb. Ik had die mogelijkheid niet en zit hier nu nog 7 maanden tegen mijn wil met hem opgesloten in een huis en heb letterlijk mijn kinderen van hem moeten kopen, voor een enorme schep geld! Denk erom dat een kat in het nauw rare sprongen maken kan en bescherm jezelf en de kinderen op alle manieren! Als hij weet hoeveel maanden leed hij je nog maar bezorgen kan, en alles per definitie niet zijn schuld is (klassiek narcistentrekje) dan heb je dikke kans dat nog even het onderste uit de kan gehaald wordt, want ook dit heb jij hem dan weer aangedaan. Meid, als je de mogelijkheid hebt, pak je spullen en vertrek naar nederland voordat je ook maar het woord ‘scheiding’ in je mond neemt!

        Reply
    Nikki - december 17, 2013

    Ik vraag mij af hoe groot de kans is dat wanneer je zelf het slachtoffer bent van een narcistische ouder, om zelf NPS te ontwikkelen? Kan je NPS hebben als je zelf maar al te goed beseft wat het is en wat het doet met de omgeving?

    Reply
      admin - januari 10, 2014

      Beste Nikki,

      de mogelijkheid dat een kind van narcistische ouders zelf ook nps (in wat voor vorm dan ook) ontwikkelt is zeker aanwezig. Ben je bij hier bij jezelf bang voor?

      Reply
    Dorien - december 9, 2013

    Goed om dit artikel te lezen; herkenbaar!!
    Kunnen jullie ook een keer iets schrijven over hoe je herstelt van emotioneel misbruik?

    Reply
      admin - januari 10, 2014

      Hopelijk gaat dat er komen, we doen ons best. We hebben veel plannen voor de site dit jaar. Schrijf je in via onze site en blijf op de hoogte van al ons nieuws en de nieuwe artikelen.

      Reply
    Geertje - november 27, 2013

    Sadisme

    Ik ben 17 maanden Hospita geweest van een NPS er. Incidentele huurverhoging pikte hij niet, dank je wel zeggen kon hij niet en ook geen ‘sorry’. Wel moest hij altijd zijn slachtoffer verhalen kwijt en legde dus veel beslag op mijn tijd. Op vragen gaf hij geen antwoord, wel wilde hij alles van mij weten.. Op een dag luisterde ik bij toeval naar een tel.gesprek dat hij voerde met een familielid en ik hoorde hem letterlijk MIJN woorden spreken: hij had dus mijn identiteit aangenomen. Heel griezelig. Verbaal agressief was hij ook: als je hem confronteerde met zijn gedrag, dan werd je vernederd. Hij was technicus van beroep en in de periode dat hij onder mijn dak woonde gingen ‘spontaan’ 8 van de 12 huishoudelijke apparaten in mijn huis kapot, maar ik kon niets bewijzen. Er werd een deuk in mijn auto gereden,er verdwenen artikelen, z.a. lampen en dure parfums uit mijn huis. Verder stal hij stiekem chocola uit mijn keukenkastjes en wilde hij steeds over seks praten, waarop ik uiteraard niet in ging. Toen hij al weg was vertelde een buurvrouw dat hij achter mijn huis als potloodventer is gesignaleerd.

    Advies voor mensen die met NPSers te maken krijgen: radicaal loslaten, want ze hebben altijd gelijk, ze liegen net zo lang tot ze in hun eigen leugens gaan geloven en schromen niet om je helemaal kapot te maken.]

    Reply
      admin - januari 10, 2014

      Zo te horen heb je het contact volledig verbroken? Goed gedaan! Zorg ook dat het zo blijft.

      Reply
    Leave a Reply: