Onze relatie was op een leugen gebaseerd

Beste Veronica,

Het enigste dat je kan doen is zoveel mogelijk lezen over de ziekte.
Volg je intuitie, die zit er niet naast, zoek vrienden, kenissen, familie op van, voor je hem hebt leren kennen.
Besef dat jij enkel de stap kunt zetten, jammer genoeg, moet je in eerste instantie toegeven dat hij ziek is, ongeneeselijk ziek en dat hij jou ook ziek maakt…

Laat je overlevingsinstinct de bovenhand nemen!

Ik heb dit week-end de stap gezet om de relatie te stoppen, het heeft me 9jaar gekost, 9jaar dat ik mijn zoontje (nu 10) aan hem heb blootgesteld. Nu zit ik in een rollercoaster van emoties, verdriet, schuldgevoel, woede, onbegrip, weer verdriet, niet willen geloven MAAR vooral; opgelucht!

Kies voor jezelf!
Groetjes

2014, 2015, 2016 daarin heb ik mijn graf gegraven. 2017, wat was je hard. Keihard. Ik wist inmiddels al dat ik een relatie had met iemand met NPS. Ik kon niet geloven dat hij me kapot wilde maken. Alles wat gebeurde, kon ik niet meer hervatten. Woede stapelde zich al een tijdje op, ’s ochtends opstaan met heel veel zorgen. Zorgen over dat ik iets moest doen, maar wat? Ik wil graag doen, ik was op.
Dagen passeerde mij, ik liep achter. Toch wilde ik niet liggen, ik kon niet. Ik zou me nog schuldiger voelen.
2016 begon ik te schrijven,nadat ik bij de psycholoog ben geweest, na een half jaar revalidatietherapie en na mindfulness, over hoe ik me echt voelde. Toen ging het even beter. Zoveel had ik te vertellen, niks positiefs. Het kwam er niet uit. Ik kon niet. Mezelf willen waarderen, lukte voor even. Ik begreep het, nog is mediteren niet zelfrespect.
Ik gaf niet op, ik geloofde dat hij het echt meende. Ik deed alles, om hem te helpen en beschermen. Later gaf ik aan niet zo door te kunnen en relatietherapie te willen, akkoord na heel veel moeite. Een avond voor de afspraak heeft hij het opgezegd, hij belde me toen hij in de auto zat met een vriend en wilde niet meer verder.
Ik kon niet meer, ik was op toen hij vertelde dat hij dat helemaal niet had gezegd. Hij ging barbequen met voetbalvrienden en wilde de avond erop wel praten.
Nogmaals, werden beloftes genegeerd. Woede stapelde zo op dat ik de achterruit heb ingeslagen. ik wilde weten waar ik aan toe was en nog wel op dat moment. Het ging al zo lang zo zonder iets uit te kunnen praten.
Na dit incident, zijn we twee maanden doorgegaan. Ik als steun en hij die me nog steeds keer op keer iets anders wijsmaakte. Spijt had hij en nu wist hij wel wat hij wilde.
Totdat hij mij na een weekendje vakantie dumpte (voor de 100ste keer) voor een ander dame, me advies vroeg, het hem heb gegeven en ik uiteindelijk vroeg, hoe het kon zijn dat hij zo snel op een ander verliefd was.
Versleten schoenen, moet je vervangen. Bang dat hij me maakte toen hij me vertelde dat niemand zo eerlijk was als ik.
Ik wilde het begrijpen, ik heb me 4 maanden lang geïsoleerd van mijn omgeving. Ik kon al niet meer voor mezelf zorgen(als in haar borstelen,eten koken, ik kon niets), lang verhaal. Gewoon echt op.
Ik ben maar alleen te fiets naar het water gegaan en ik kreeg de indruk dat het leven opgezet was. Ik begreep het niet. Ik wilde het begrijpen. Ik dacht toen; als dit het leven is, dan wil ik niet leven.
Ik krabbelde terug toen ik mijn kinderfoto’s zag en de stem van men moeder hoorde; je was vroeger een lelijk kind en naarmate je ouder wordt, wordt je net zo mooi als ik. Of ik heb je nooit willen hebben, had ik je maar weggehaald toen het nog kon.
Hardop zei ik je bent nooit liefgehad door iemand. Pijn dat het me deed dat niemand naar me had omgekeken. Het deed me al pijn toen ik me afvroeg of men vader zou weten of ik er nog zou zijn.

Ik las wat ik heb geschreven en het gekke was dat ik alles precies heb verwoord zoals ik heb gevoeld, terwijl ik bang was niet alles wat ik dacht op papier kon zetten.

Pijn en verdriet.

De blik van een kind zien, dat altijd het gevoel heeft gehad dat ze overbodig was en nooit meer dan dat heeft verwacht van een ander.
Kotsen wat ik deed, was een reflex op opgekropte verdriet. Ik heb mezelf nooit daadwerkelijk gewaardeerd of enigzins anders voorgedaan, ik was er altijd. Alleen niet voor mezelf, ik heb mijn grenzen nooit getrokken.
Zelfdestructieve optimist, omdat ik geloofde in anderen zoals ook ik de waarheid zou spreken.

Nu kunnen we allemaal zeggen; het was zijn/haar schuld, wij laten het toe. Wij gaan mee in het spel die zij met ons bespelen. Ga je erin mee, zeur niet over wat jou allemaal is aangedaan..
Ik wist donders goed dat hij me heeft gedumpt voor een escort en tijdens/na het stappen vreemdging. Daarvoor ook tig keer van alles en nog wat heeft gedaan en me zovaak heeft laten zitten.

Zelf ben ik trots op hoe ik eruit ben gekomen, door te beseffen dat ik niet bevestiging nodig heb van anderen/iemand zwart hoef te maken om te bewijzen wie ik ben.
Ik durf eerlijk te spreken over mijn fouten en heb iedereen in zijn eigen waarde gelaten. Je kunt alleen advies geven, laat gaan wat jou pijn doet.

Erken dat het je echt verdriet doet, alleen zijn is nog eenzamer wanneer je in een relatie zit waar je je rampzaliger in gaat voelen.

Ben je bereidt om met weinig het leven in te stappen en daar het geluk van in te zien? We hebben maar werkelijk waar bijna niks nodig om gelukkig te zijn, wij maken fouten en zullen nooit volwassen worden.

Volwassenheid is probleemgericht oplossen, niet je ziel. Leef en laat je niet leven. Ik wens iedereen geluk toe, ik ken geen jaloezie, wil graag helpen,verwacht niks van anderen, verdeel netjes de kosten en wil niemand kwetsen. Degene die echt om je geven hoeven zich niet te bewijzen, je kunt het gewoon voelen!

Praat zo plat mogelijk als maar kan, ikzelf ga niet meer onttrekken uit vage reacties waarbij er verwachtingen zijn. Ik respecteer afspraken en ben bereidt te willen helpen, maak het gewoon niet moeilijker dan het is en zeg wat je WIL.

Ik hoor tegenwoordig snel wanneer er gemanipuleerd word en ik ben dan ook iemand die direct zegt waar het op slaat, geen geroddeld, klaar. Ik kies geen kant, ik wil de waarheid horen.

Wil je een gelukkiger leven, wees dan ook optimistisch, ik hoefde geen bevestiging van vrienden om te horen dat mijn ex verkeerd bezig was, ik was zo stom geweest om dit mezelf aan te doen.
‘cut like diamonds’, zoveel inzichten die ik me nu heb verkregen waar ik nu trotst op ben, waarvan ik het niet verdiend had!

Er is zo vaak gevraagd(door zijn vrienden) naar wat er is gebeurd. Ik blijf bij mezelf, een hoop weten donders goed wat er gaande was, vraag het hem lekker zelf! Ik ging een band aan, dat is voor mij iets wat je ook met jezelf afspreekt. Ik heb mijn gevoelens aan de kant geschoven, dat ik niet meer voelde of iemand oprecht was naar mij. Inmiddels heeft hij een paar keer gebeld, Ik vertel alles wat ik doe en waar ik mee bezig ben en hoe het met hem gaat. Ik ben niet meer boos of verdrietig. Ik heb hem netjes gevraagd niet meer te bellen.

Ik wens iedereen heel veel gelukkige jaren toe, niet jammeren. Flink uithuilen, jezelf vergeven en elke dag bewonderen als een geschenk! Zo veel kleine dingen in het leven die schitterend zijn! Ook tijdens de winterdagen, sta op en ga!

Erg mooi om te lezen hoe je beschrijft hoe je aan je herstel werkt. Veel leest en je bewust bent van de gevoelens van woede en onrecht die je voelt en jezelf de tijd geeft om te helen. Bedankt voor je verhaal!