Niemand ziet hoe erg hij is
Als ik eerder wist dat dit bestond, “narcisme”, dan had ik er meer over geweten en was het nu beter met me.
Mijn ogen gingen echt open toen ik kort geleden voor het eerst over narcisme las.
Ik heb een relatie van 18 jaar met een narcist gehad. Inmiddels ben ik 8 jaar gescheiden. En ik heb al die tijd het gevoel gehad dat alles aan mij heeft gelegen, dat het mijn schuld was.
Dat ik een slechte partner was, en een slechte moeder.
Er zijn rechtszaken geweest, de politie is erbij gehaald, ik heb van alles meegemaakt.
Ooit zei hij tegen mijn kinderen: ik maak jullie moeder kapot!
Ik begreep het niet, snapte er niks van.
Maar nu, na zoveel jaar, heb ik schulden.
Mijn ene kind is opgenomen op een gesloten afdeling.
Mijn andere kind is uit huis geplaatst en moest bij haar vader gaan wonen.
Mijn oudste is kapot doordat haar vader haar zusje en broer geestelijk mishandelt en ze daar helemaal niets aan kan doen om het te stoppen.
Dus dit is wat hij bedoelde!
Over de rug van de kinderen, jeugdzorg gemanipuleerd, heeft hij mij kapot gemaakt.
Via mijn kinderen sloopt hij mij.
Ik ben op, moe en alleen.
Niemand die mij gelooft, niemand die inziet dat hij liegt.
Niemand, niemand, niemand!
Ik ben compleet machteloos, zit hier op de bank, ik twijfel:
Ben ik dan toch gek?
Ben ik dan toch een slechte moeder?
Ben ik degene die alles verkeerd doet of heeft gedaan?
Ik weet het niet meer. Als ik alles lees dan klopt het, maar waarom ziet niemand dat? Ben ik dan toch gek, gestoord, alcoholist, borderline of schizofreen?
Dit zijn namelijk de dingen die hij over mij vertelt en soms denk ik zelfs: hij heeft gelijk!
Ik zit er zo diep in dat ik mezelf zou laten opnemen als het kon, gewoon om er zeker van te zijn of hij gelijk heeft.
Maar dan hoor je weer “zie je wel, ze is opgenomen, ik heb gelijk!”
Ik weet het niet meer. Ik wil mijn zoon graag zien. Mijn jongste heeft een omgangsregeling me tmij. Ik kan gewoon niet weg. Maar het liefst wil ik mezelf weer terug.
Maar je weet, alles wat je doet wordt tegen je gebruikt.
Ik heb al vijf jaar jeugdzorg en niemand, echt niemand, ziet wat voor een man hij is!
Dus moet het wel aan mij liggen.
Alles krijgt hij voor elkaar.
Ik moet ervoor vechten, maar het is zo zwaar als je het gevoel hebt dat niemand jou gelooft.
Liefs,
Een moeder die eigenlijk best wel op is
