Over mijn narcistische zus en mijn ouders
Met heel veel interesse las ik deze website en andere websites. Dit dankzij een tip van iemand die luisterde naar m’n verhaal, ook m’n man had het woord narcisme al laten vallen.
Ik probeer te begrijpen wat er gebeurt. En ermee om te gaan. Dat is niet altijd even makkelijk! Maar door het lezen van informatie over narcisme kan ik sommige dingen beter plaatsen. Maar het blijft moeilijk…
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Daarom stel ik me even voor. Vrouw van 41 jaar, moeder van een fantastische dochter van 15 jaar ondertussen. Bijna 14 jaar jaar samen met mijn nieuwe partner, 7 jaar getrouwd. De samenwerking met de papa van m’n dochter loopt eigenlijk prima! En dat is voor m’n dochter heel fijn. Voor ons allemaal eigenlijk ?
Constant conflicten met mijn zus
Twee jaar geleden heb ik het contact met m’n zus verbroken. Omwille van aanhoudende en steeds weerkerende conflicten. Jaloezie, vieze blikken, spanningen, om de haverklap discussie of conflict. En zodra de rust was weergekeerd dan kwam er wel weer een ander conflict omwille van een andere reden. Steeds oude koeien uit de gracht halend. Er kwam geen einde aan en ik heb van m’n hart een steen gemaakt.
Enkele voorbeelden:
- Diefstal van een erfstuk dat ik van m’n vader gekregen heb (onder het mom van ‘ik heb die ring gekregen’)
- Bedriegen van haar man (en twee kinderen) met de beste vriend van mijn man. Dit bedrog speelde zich zo goed als helemaal bij ons in huis af. Dus toen we hier achter kwamen hebben we hier paal en perk aan gesteld! Maar toen alles aan het licht dreigde te komen beschuldigde m’n zus m’n man van bedrog, met háár nota bene, om alle schuld buiten zichzelf om te kunnen leggen… Mijn man zou mij hebben willen bedriegen met … m’n zus? Ik heb dit nooit willen geloven…
- Dit heeft heel wat teweeg gebracht in onze vriendenkring
- Mijn man en ik hebben 6 jaar geprobeerd om kinderen te krijgen. Jammer genoeg is dit niet gelukt, ook niet via IVF. Gedurende deze hele periode praatte m’n zus niet liever dan over haar eigen ‘over-vruchtbaarheid’ en kreeg ik nog een bericht over een abortus naar m’n hoofd geslingerd in een conflict over een kleedje. Ze moest en zou namelijk een kleedje terugkrijgen tijdens een weekendje dat we gepland hadden in de Ardennen. 1 weekendje weg van huis. En toen dat niet lukte (pas zondag waren we terug), riep ze dat ze een abortus had ondergaan.
- Haar toenmalige partner is na een relatie van 7 jaar een goeie vriend van ons geworden. Na de zoveelste relatiebreuk hebben we hem niet laten vallen. Integendeel. Het onrecht dat hem was aangedaan, heeft ons erg aangegrepen. We hebben hem gesteund en zijn nieuwe partner in de armen gesloten. Dit is nooit een probleem geweest. Na 7 jaar plots wel. Een zoveelste crisis over het feit dat ik niet loyaal zou zijn, omdat ik nog contact heb met haar ex. En omdat ik haar kinderen (neefje en metekind) bij hem af en toe zie. Maar het is niet omdat m’n zus partners laat vallen, volledig zwartmaakt, beschuldigt van allerhande zaken (verkrachting, druggebruik..) dat wij dit ook moeten doen. Dat is niet onze manier van ‘omgaan met mensen’. Ik ken de strategie van m’n zus maar al te goed: verliefd tot over de oren, en dan plots… helemaal niet meer waardoor ze de persoon in kwestie volledig gelijkmaakt met de grond. Wanneer hij niet doet wat zij verwacht, verlangt, wenst, hoopt, dan heeft hij er gelegen…
- Deze crisis was er voor mij één teveel. Als je niet kan zeggen dat je ergens een probleem mee hebt, op het moment zelf, dan is dat niet mijn probleem. Maar bij m’n zus stapelt zich dan alles op totdat de bom barst en ik zo’n hoop gezeik over me heen krijg. Twee jaar geleden was dit de druppel. Ik heb zelfs nog 2,5 u geluisterd naar haar geroep en getier. Maar op het moment dat ze zei ‘dat ze over mij ook eens boekje ging opendoen’ ben ik rechtgestaan en haar tirade afgebroken met de boodschap: ‘ik heb hier geen zin in’.
Emotionele chantage
Ondanks het feit dat zij niet meer wensen in te gaan op een gesprek, en dat ik voordien al enkele tegenvoorstellen deed om iets af te spreken met m’n dochter, hebben m’n ouders vorig jaar een advocaat op ons afgestuurd, onder valse voorwendselen.
Ze willen m’n dochter enkel zonder ons zien, ook al gaven ze eerder aan ‘begrip te hebben voor m’n beslissing’. Zonder overleg kwam de brief van de advocaat op onze huwelijksverjaardag. M’n moeder legt plots de schuld van alle gezondheidsproblemen van m’n vader bij mij (ook al kreeg m’n vader een eerste hartaanval zo’n 8 jaar geleden).
Ze communiceren enkel met m’n dochter en doen dit op een hele manipulatieve manier.
Ze hebben van het begin af aan mijn partner opzij geschoven (hij mocht niet mee komen naar de advocate). Ze isoleren zowel mij als m’n dochter in heel deze situatie. Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat het hen niet meer alleen te doen is om ‘m’n dochter zien’ maar wel om mij zo lang en zo hard mogelijk te straffen voor een terechte beslissing die ik nam, 2 jaar geleden. Mijn zus kan in hun ogen niets verkeerd doen.
Al haar intriges worden goedgepraat met ‘maar ze was zo ongelukkig’. Diefstal van een ring die ik kreeg van m’n vader (van oma)… wordt teniet gedaan met ‘ga boven eens zien in een doosje, daar liggen nog veel ringen, kies er maar 1′.
Ik heb niet echt het gevoel dat ik ooit gehoord werd in m’n verhaal, integendeel. Ik kreeg van alles de schuld, was de moeilijke en de oorzaak van alle spanningen. Het enige wat ik heb gedaan, is daar afstand van nemen om m’n eigen gezinsrust te garanderen. Maar dat wordt me niet in dank afgenomen.
Omgangsregeling
Bovenop de week – om -week regeling die er al is met de vader van m’n dochter, kwam er dus een nieuwe regeling bij: 1 maal per maand op zondag gaat m’n dochter naar de grootouders. Mijn dochter en ik hebben dus iedere maand maar één weekend dat we samen kunnen doorbrengen.
Alle afspraken zijn het afgelopen jaar doorgegaan, zoals afgesproken. Maar de voorwaarden die ik hieraan koppelde (en die werden bekrachtigd door de advocate van m’n ouders), daar houden ze zich niet helemaal aan:
- mijn dochter niet in contact brengen met mijn zus
- geen afspraken via m’n ex partner (ze vinden het maar doodnormaal dat er na 14 jaar via mijn ex contact wordt gelegd ivm m’n dochter zien)
- niet negatief praten over de situatie (m’n dochter komt regelmatig overstuur terug en als ik dan hoor wat er werd gezegd, dan frons ik m’n wenkbrauwen toch even…)
- als er bijkomende afspraken worden gemaakt, dan is dit in overleg met ons als ouders..
Tijd voor nieuwe afspraken
Mijn inzet stopt. Ik weet niet wanneer we een nieuwe datum afspreken om een nieuwe planning te maken, maar zodra die er is dan gaat mijn man mee (om heel duidelijk aan te geven dat zij ons gezin niet meer uit elkaar kunnen halen en niemand van ons kunnen isoleren). Indien zij geen bemiddeling wensen dan zal er iedere 6 weken een contactmoment zijn ipv iedere maand.
De enigen die geen gesprek willen zijn m’n ouders. Mijn basisvertrouwen in hen is meermaals geschonden. Ik heb het gevoel me tegen hen te moeten beschermen. Ze sturen aan op nog meer gerechtelijke stappen (door agressieve mails in, dit staat haaks tegenover de gemoedelijke momentjes hier aan onze deur). Het ene moment zeggen ze A maar via mail zeggen ze B.
De afgelopen 2 jaar is m’n vader nog 2 maal geopereerd geweest aan zijn hart. Niemand heeft ons hierover ingelicht. Wel vertellen ze dit in geuren en kleuren aan m’n schoonouders met als afsluiter: ‘ze weten hiervan’. Niet dus. Vind ik erg jammer. Ik zou alles laten vallen en naar ’t ziekenhuis hollen moest ik het weten…
Uitsluiten van familieleden
Heel mijn jeugd, heel de levenswandel van m’n ouders, is er één van uitsluiten. Iedereen die niet doet wat m’n ouders (vooral m’n moeder) verwachten, wordt gedumpt gelijk een baksteen. We zijn opgevoed als Jehovah’s getuigen tot m’n 18de verjaardag.
- M’n tante is op een bepaald moment uitgesloten uit de gemeenschap. We mochten geen contact meer hebben met haar, haar man, m’n nicht. Ik heb zelfs m’n neefje niet geboren weten worden. We zaten op dezelfde school, maar mochten niet praten met elkaar.
- We hebben 30 jaar lang geen contact gehad met de broer van m’n vader, zijn vrouw en zoon. 30 jaar… Ik heb hen heel toevallig via het werk teruggevonden en dat deed enorm veel deugd!! Maar m’n nonkel is inmiddels gestorven. De reden hiervoor? Een heel vaag verhaal. Maar als ik het goed begrepen heb kon mijn nonkel in de ogen van mijn grootmoeder nooit iets verkeerds doen. Klinkt herkenbaar.
- Geen contact meer met een andere tante want ‘ze zou zich misdragen hebben’ tijdens de begrafenis van m’n oma. Niets van gemerkt. Ondertussen is ze ook gestorven. Niemand van ons ging erheen (en was op de hoogte van de begrafenis)
- Bevriende koppels van m’n ouders zijn hetzelfde lot beschoren. Rare dingen zeggen, ‘hautain’ overkomen, is reden om geen contact meer te hebben.
M’n ouders staan er helemaal alleen voor. Hebben geen of een heel klein netwerk en dat is nefast voor onze gezinsrust. Ik leg me er niet bij neer dat zij proberen ons uit elkaar te halen, via onze dochter. ’t Is echt moeilijk om te zien dat dit m’n dochter ook geen goed doet!
Mijn dochter en ik verdienen beter
Ze beklagen zich de hele tijd dat ze dit niet verdienen. Maar ik verdien het ook niet om op deze manier behandeld te worden. Dit is niet wat moeders doen.
De enige die hier iets verdient is m’n dochter:
- grootouders die geen partij kiezen
- grootouders die onbevooroordeeld zijn
- grootouders die conflicten helpen oplossen ipv bestaande conflicten in stand te houden en nieuwe conflicten te creeeren
- grootouders die mijn dochter niet in een loyaliteitsconflict duwen
Dit kost energie
Maar… ’t mag stilaan stoppen!
Herkenning
Ik heb me geinformeerd over de narcistische persoonlijkheidsstoornis. En hoe meer ik hierover lees, hoe meer ik herkenbare dingen vind. Precies een dagboek.
Mijn moeder zal zich nooit laten begeleiden. Dit gaat helaas ten koste van onze relatie. Op dit moment wil ik hen ook nooit meer zien.
De ravage die m’n zus overal heeft aangericht onder het bijna goedkeurende oog van m’n ouders… Zij komt niet meer in mijn buurt.
De manier waarop m’n ouders omgaan met mensen… ook niet.
Ik ben erg bang dat wanneer m’n dochter iets verkeerds zegt of doet, zij ook wordt gedumpt als een baksteen met alle gevolgen van dien. Daar behoed ik haar liever voor.
Het is fijn m’n verhaal eens te mogen doen. Het is jammer dat ik ook de rest van de familie niet meer zie of hoor. Wie weet wat er allemaal wordt gezegd?
Het leven is al moeilijk genoeg. Op deze manier gekwetst worden door mensen die je ’t volle vertrouwen zouden moeten geven is zwaar.
Ik weet niet of jullie wat hebben aan mijn verhaal, maar misschien kan het verheldering brengen?
Zelfzorg is belangrijk… en toch laat ik nog steeds over m’n grenzen gaan… ?Meer en meer kan ik dit ook plaatsen, en dat doet deugd.