Misbruikt door narcistische ouders

Hallo, ik ben 29 en nu pas erachter gekomen dat ik 29 jaar emotioneel misbruikt ben door mijn narcistische ouders.

Ik heb vorige week een zoontje gekregen en het was een moment van openbaring. Ik beloofde mezelf de volle verantwoordelijkheid te nemen ervoor te zorgen dat mijn zoon niet psychisch misbruikt word zoals ik, en een oprecht gelukkig persoon zal worden.

Vervolgens realiseerde ik me dat dit geen contact van mijn ouders betekent. Na wat googlen over een mogelijke aanpak hieromtrent kwam ik al snel de term ‘narcisme’ tegen: wat een openbaring.

Mijn moeder is een pure narcist

Mijn moeder (jongste van 7)  is een echte, pure narcist in de ergste graad en mijn vader slachtoffer van narcisme geweest die een narcistische partner heeft gekozen en gretig meedoet met het narcisme van mijn moeder naar de kinderen ( ik, mijn zus en mijn broer).

Mijn zus

Mijn zus heeft het meest moeten afgezien. Zij heeft 6 suïcidale pogingen ondernomen voordat ze nog maar 12 jaar was en zat op 12-jarige leeftijd in een instelling met anorexia.

Op 18-jarige leeftijd overnieuw opgenomen met eetstoornis. Worstelt nog steeds met haar bestaan en heeft na een zeer ambitieuze carriere (copy paste van professie moeder) een ommekeer gemaakt naar de yoga. Is zelf nog steeds uiterst labiel en zit nu aan de andere kant van de wereld met ‘no contact – low contact’. Ze is nu de scapegoat ten top, maar hopelijk snel escape goat.

Mijn broer

Mijn broer is zelf narcist geworden en is vlak na zijn studie aan de andere kant van de aardbol gaan wonen en zit daar nu reeds 7 jaar. Hij is alsnog de golden child en skyped 1x per week met de ouders.

Ik

Ikzelf ben slachtoffer van narcime geworden. Ik liep het eerst van huis weg met mijn spaarvarken onder de arm toen ik 6 jaar was.

Vroeg steevast in mijn tienerjaren voor mijn verjaardag ‘liefde’ in plaats van een kadootje. Natuurlijk werd ik steevast uitgelachen.

Had ik niet voldoende punten op mijn rapport (op 12-jarige leeftijd) dan kreeg ik de gehele zomervakantie (2 maanden) huisarrest. Vervolgens ben ik volgestoken met ritalin en heb ik mij altijd willen bewijzen voor hun ongrijpbare liefde.

Na mijn studies heb ik mijn rugzak volgetrapt met kleren en ben ik het (weer) afgetrapt. Zo zwierf ik voor onbepaalde tijd de hele wereld rond. In de schaarste communicatie tussen mij en mijn ouders tijdens deze reis vonden mijn ouders mij een ‘luie kloot’ en ‘egoïst’ was en chanteerde ze me emotioneel dat ik moest terugkomen welliswaar.

Vervolgens thuisgekomen en in de werkwereld gestapt waar ik mezelf ontzettend saboteerde. Parrallel hiermee saboteerde ik mijn zoektocht naar liefde structureel overniew en overniew. Ik voelde me ontzettend eenzaam, mislukt en gefrustreerd.

Dan weer naar het buitenland vertrokken en verder vereenzaamd met tal van vragen in mijn hoofd over wie ik nu ben en wat ik nu moet doen met mijn leven en kwamen intense angsten naar boven o.a. eenzaamheid en paniek.

Uiteindelijk ben ik weer terug naar huis gekomen, helemaal gedestabiliseerd. Ik mocht thuis niet meer binnen van mijn ouders en had geen geld en stond op straat.

Na meer dan 10 dagen in de auto te wonen en slapen en me te douchen in een gym, was ik bijna klaar om helemaal gemarginaliseerd te geraken.

In deze periode leed ik ook aan intense financiele, emotionele stress en kreeg regelmatig intense paniek aanvallen.

Andere narcisten

Gelukkig heb ik toen iets kunnen huren en de eerste maanden op credit card weten te overleven. Super zware, zwarte tijden.

Ondertussen een job kunnen vinden. Op de werkwereld vonden andere narcisten al snel hun weg naar mij. Ik ben neurologisch geprogrammeerd om het normaal te vinden om afgekraakt te worden, gekleineerd te worden in het publiek en zeker nooit tegen te spreken en steevast ongelijk te hebben.

Ik werkte me kapot als people pleaser en kwam helemaal gefrustreerd thuis door narcistisch misbruik van collega’s die dit zelf waren en mij al snel als ideaal slachtoffer vonden. Alle stress gaf me ook nog eens zona/gordelroos, maar op de een of andere manier bleef ik in staat de job uit te oefenen om voor mijn huur te kunnen betalen.

Ik twijfelde ontzettende over mezelf en wie ik nu ben, heb me die periode volledig verdiept in de psychologie en filosofie om mijn turbulente emoties plaats te kunnen geven. Zelfhulpboeken waren mijn drug geworden om te kalmeren gecombineerd met bezoeken bij de psycholoog en daarna psychiater – wat is er aan de hand met mij?

Ondertussen spoorde mijn moeder aan of het niet beter zou zijn of ik werd opgenomen. Dit is gelukkig nooit door gegaan. Ik heb altijd, gelukkig, het rationeel verstand kunnen behouden om te beseffen dat er iets bij mijn ouders niet spoort en ik hun advies niet kan vertrouwen.

Het zou haar natuurlijk ontzettend voeden als narcist zijnde mij verder kapot te maken. Net zoals ze steevast bij mijn zus heeft gedaan/doet.

Hoe het nu gaat

Op het moment van schrijven zijn mijn broer en zus in het buitenland. Ze zullen ook niet meer snel terugkeren. Ik ben als enige nog in hun buurt (10minuten rijden) en natuurlijk kop van jut (lees: de enige voedingsbron voor hun narcistisch ego te voeden, die reeds psychisch geconditioneerd is om makkelijk kapot te krijgen).

Daar ik net een kindje heb gekregen en een huisje heb gekocht zit ik redelijk vast. Ik wil helemaal geen contact meer met hun nu ik inzie dat ze 29 jaar van mijn leven hebben verpest.

Ik wil al helemaal niet dat ze in contact treden met mijn zoon. Ik zal er alles aan doen dat hij een goede opvoeding krijgt, vrij van narcistische invloeden. Ik wimpel hun nu af met smoesjes ‘geen tijd’ maar vraag me af hoelang dit zo kan blijven duren.

Emigreren wil mijn vriendin niet omdat zij uit een super warm nestje komt. (ik heb resoluut een ander, warmer nestje en partner gekozen dan waar ikzelf uitkom). Het is een bewuste keuze mij relationeel te binden om nooit enige vorm van narcisme in mijn eigen gezinnetje te hebben.

De toekomst

De moeilijkste tijden moet dus nog gaan komen. Ik ga hun moeten dumpen, en ze gaan de gehele familie zoals gewoonlijk vals informeren en naar hun kant trekken: ‘we mogen ons kleinkind niet zien’ , ‘hij is een rotzak’, etc. en ik word de scape goat. Maar natuurlijk ook escape goat. Dus laat ze maar mekkeren.

Ik ben me nu bewust van hun narcistische attitude en dit helpt me enorm. Ben ontzettend boos op hun voor het verpesten van mijn leven. Vaak gewenst dat ze omkwamen in een accident. Zodat er meer liefde tussen de kinderen zou zijn en geen rivaliteit meer.

Mooi weer spelen naar de buitenwereld

Naar de buitenwereld zijn beide ouders erg geliefd en bevriend. De uitspattingen van de kinderen worden verbloemd en zijn steevast onze eigen egoïstische fout.

Natuurlijk zijn mijn vriendin en haar familie niet genoeg voor mijn ouders.  Anekdote: mijn vriendin en ik willen een babyborrel organiseren. Wanneer mijn broer (de golden child) een baby borrel geeft (daarvoor komt hij steevast terug) is het een chique feest waar erg veel geld in gepompt wordt en de vrienden van mijn ouders natuurlijk op de eerste rij moeten staan. Mij proberen ze nog steeds te manipuleren om geen baby borrel te geven zodat ze de schande kunnen ontlopen om de familie te moeten uitnodigen in een goedkopere setting die meer down-to-earth is dan een over the top ‘kak’ feest. We gaan alsnog een feest geven, maar hun vrienden nodigen ze nu natuurlijk niet uit.

Ben zelf nu eindelijk op professioneel vlak me aan het ontwikkelen. Ben begonnen met ondernemerschap en de eerste omzet is gedraaid. Dit tot ergernis van mijn narcistische ouders en narcistische broer ( jaloezie ten top ! ) alsook proberen ze me te saboteren of mijn kleine successen naar hunzelf toe te trekken. Ik wil mezelf niet meer saboteren en zal er alles aan doen dit alsnog te laten slagen tot hun ergernis.

Mijn eigen liefdesrelatie is natuurlijk ook niet makkelijk met mijn zelf saboterende geprogrammeerd brein. Het is een hobbelparcours, maar ik spreek hier heel open over met mijn vriendin. Dat helpt. Hopelijk slaan we ons overal erdoor.

Het wordt een strijd maar die zal gestreden worden. Het leven is kort en eigenlijk prachtig. Heb helaas 29 jaar moeten worden om in te zien dat ik kerngezond ben en de wereld aan mijn voeten ligt. Dat ik mezelf niet 24/7 op mijn eigen kop moet zitten. Dat ik toch eigenlijk van mezelf een beetje mag houden en dat ik niet zo een nare persoon ben als me steevast is ingepraat.

Ik hoop dit hoofdstuk snel af te sluiten en zelf door te knallen naar een super gelukkig persoon die 100% straalt. En ik zal niet gaan slapen alvorens ik straal voor de volle 1000% ! Mijn stralen zullen prikken en branden in de ogen van mijn narcistische ouders en alle andere narcisten die me te grazen hebben genomen maar ik zal niet dimmen. Ik zal blijven strijden en stralen tot in de eeuwigheid der eeuwen. Amen.