Mijn vader is een narcist
Ik ben een alleenstaande moeder van 2 heerlijke kinderen. Maar… mijn verleden maakt dat het opvoeden soms lastig is.
Omdat ik niet weet hoe het moet, onzeker ben en zoveel twijfels over mijn eigen kunnen heb. Mezelf niet goed genoeg vind, constant het idee dat ik tekort schiet aan mijn kinderen.
Nieuwe relaties durf ik steeds minder aan te gaan, zowel op liefdesgebied als op vriendschappelijk gebied. Het lijkt of ik steeds weer mensen tegenkom die mij laten vallen. Die van mij willen dat ik anders ben als dat ik ben. Die verwachten dat ik dáár sta waar zij het nodig hebben. Meega in hun manier van leven en mijzelf aan de kant zet. En dat kan ik niet meer.
Ik ben mij zeer bewust waar dit vandaan komt. Heb in de loop van de jaren verschillende keren therapie gehad. Er steeds beter mee leren omgaan, maar toch blijft het onderdeel van je. Blijft het terug komen op de stomste momenten.
Mijn vader is een narcist. En weet ik wat al niet meer.
Ik was een ongeplande zwangerschap en dat heeft hij mij altijd laten weten. Wat ik ook deed, het was niet goed genoeg. Wanneer ik iets vroeg terwijl hij bezig was kon ik zowel fysiek als mentaal de volle laag krijgen.
Wanneer ik aandacht nodig had, kreeg ik deze niet. Ik was lucht. Mijn vader was alleen met zichzelf bezig.
Naar de buitenwereld toe leken wij een perfect gezinnetje. Ik weet nog dat ik een paar jaar terug een collega had die mij vroeg of ik de dochter van was. Op mijn antwoord “ja” begon mijn collega een ontzettend charmante, geweldige, warme man te omschrijven. Het was of ze het over een ander had.
Ik vertelde haar kort hoe het eigenlijk was en ze kon het maar niet geloven. Hij? Nee toch?
Zo zie je maar hoe anders de buitenwereld naar mijn vader keek. Een man vol charisma en humor… voor de buitenwereld.
Voor mij was hij er nooit. En daar waar hij thuis was, liepen we op onze tenen om hem maar niet te storen.
Een verkeerde kik een verkeerd geluid, een verkeerde beweging op het voor hem verkeerde moment en het was mis. Je werd in een hoek gedreven, geslagen, gestompt. Of hij ging er eens goed voor zitten en vertelde je hoe ongelofelijk dom je was en dat je niks waard was.
Alles draaide om hem. Nooit een warme knuffel een arm om je heen. Geen complimenten. Je moest onzichtbaar zijn.
Toen mijn ouders gingen scheiden ging ik er in het begin nog om het weekend heen. Wanneer ik daar was kon ik de afwas doen van de dagen ervoor. En helpen het huis op te ruimen. Rommel die niet van mij was.
Je moest je eigen ding doen, hij deed niks met je. Stil door het huis tot je weer naar je moeder kon.
En bij mijn moeder was het niet veel beter. Met haar kon je niet praten. Ze hoorde je niet. Ze was er wel maar ook weer niet.
Ze kreeg een nieuwe relatie. Onderling met de kinderen ging dit niet goed. De strijden werden steeds heftiger. Dat lag aan ons, de kinderen. Niet aan haar, niet aan haar nieuwe man.
Ze ging pas veel later bij de man weg en niet omdat wij eronder leden maar omdat zij zo ongelukkig was.
De weekenden naar mijn vader werden gestaag minder. Toch lukte mij het pas op mijn 21ste om de band door te snijden.
Ik had mijn vader aan de telefoon, we hadden woorden. Ik zei hem dat hij mijn vader niet meer was en hij antwoordde dat hij me af zou maken. Dat het allemaal aan mij lag, ik was een slechte dochter.
Telefoon opgehangen en een week niet naar buiten gedurfd. Daarna weken alleen in en uit de auto van collegas gestapt en verder binnen gebleven.
Mijn moeder is nog steeds in mijn leven, minimaal. Ik kan haar niet loslaten. Voel me schuldig. Voor de kinderen doet ze op haar manier haar best maar merk dat ze nu in oude gewoontes begint te vallen. Dingen roepen als dat we nooit langskomen, terwijl ze zelf zelden wat van zich laat horen. Het moet vanuit ons komen.
Daarnaast heb ik nog een zus die dezelfde karaktertrekken heeft. Daarbij verslavingsproblematiek die ze niet in wil zien. Dit is dan ook geëscaleerd en er is geen contact meer.
Dit geeft gelukkig wel rust. Er is nu niemand meer in mijn leven die mij naar beneden haalt. Mijn moeder kan ongemakkelijk doen maar naar benden halen doet ze me niet.
In de opvoeding van mijn kinderen merk ik dat ik mij gauw schuldig voel wanneer ik mijn kinderen straf geef. Normale straf, bijvoorbeeld geen schermtijd vanwege grote mond ect.
Ik wil dat ze zich goed voelen, er mogen zijn. Ik wil niet dat mijn kinderen het gevoel krijgen dat zij er niet mogen zijn. Niet goed genoeg zijn. Alleen door mijn eigen jeugd twijfel ik soms of ik dit wel voldoende bied.
En soms geeft ik ze juist teveel ruimte wat ook weer niet goed is.
Ik merk dat ik andere mensen steeds minder vertrouw. In de loop der tijd ben ik genoeg mensen tegengekomen wat op teleurstelling uitliep. Dus waarom zou ik dat weer aangaan?
En relatiegericht: ik ben als de dood dat ik in een relatie zou stappen waarin mijn kinderen zichzelf niet meer mogen zijn. Een herhaling van vroeger zeg maar.
Ik heb een relatie gestopt om dat de kinderen onderling niet samen konden. Ik hield heel veel van die man maar heb voor mijn kinderen gekozen. En dat zal ik zo weer doen.
Alleen…. Weer beginnen aan een relatie? Met alle vragen en angsten? Wat als ik niet goed genoeg ben? Niet kan bieden wat iemand nodig heeft? Wat als…..
Het verleden blijft mij altijd achtervolgen. Deels heeft het mij sterker gemaakt, deels heeft het iets gebroken in mij wat niet meer te maken is.
Er blijft, ondanks wat ik langzaam aan opgebouwd heb voor mijn kinderen en mijzelf, een bepaalde onrust in mij. En ik ben heel benieuwd hoe en wanneer ik op een punt kom waarop ik kan zeggen: het is goed zo. En dat stukje wat kapot is in mij eindelijk naast mij neer kan leggen en accepteren.
Waarop ik volledig vol goede moed in het leven kan staan zonder de angst weer kapotgemaakt te worden niet goed genoeg te zijn voor iemand. Ik weer relaties en contacten aan kan gaan zonder me af te vragen wanneer dat weer mis zal gaan.