Kind van narcistische ouders

Heb jij vroeger het gevoel gehad dat je nooit goed genoeg was voor je ouders? Werd jou verteld dat je ouder(s) altijd gelijk had(den) en duldden deze absoluut geen tegenspraak? Heb jij het gevoel gehad dat je nooit jezelf kon zijn bij je ouders? Dan kan het zijn dat je in je jeugd, of nog steeds als volwassene, te maken hebt met narcistische ouder(s).

Narcisme

Ieder mens heeft wel iets van narcisme in zich. Narcisme is een vorm van eigenliefde, die in gezonde vorm uiterst normaal is. Narcisme kent echter verschillende vormen, ook vormen die storend kunnen zijn voor de narcist zelf of hun omgeving. Narcisme kan zich namelijk uiten in ziekelijke vormen, we spreken dan over een persoon die leidt aan narcistische persoonlijkheidsstoornis.

Mensen die lijden aan ziekelijk narcisme leven eigenlijk alleen voor zichzelf. Hun leven bestaat vaak uit een fantasiewereld waarin aan elke behoefte die de narcist heeft, moet worden voldaan. Ze hebben weinig tot geen inlevingsvermogen voor anderen en zullen vaak manipuleren om te krijgen wat hun hartje begeert. Ze houden ervan om aandacht en liefde te ontvangen, maar kunnen dit zelf nauwelijks weg geven.

Zolang de narcist op een voetstuk wordt geplaatst is er vaak weinig aan de hand. De narcist zal echter elke mogelijkheid benutten om te laten merken dat ze meer en beter zijn dan anderen. Een echte narcist houdt eigenlijk alleen van zichzelf. Voor deze mensen is het enorm moeilijk om relaties te onderhouden. Veel relaties gaan kapot door hun gedrag omdat de omgeving er niet meer tegen kan. Als een narcist zijn eigen gedrag al realiseert, dan is behandeling tegen narcisme vaak geen optie omdat de narcist daartoe niet in staat is of gewoonweg geen hulp wil.

De narcistische ouder

Zag het gezin waarin je bent opgegroeid er richting de buitenwereld altijd normaal uit? Maar kwamen binnen het gezin pathologisch liegen, manipulatie, geestelijk/lichamelijk of emotioneel misbruik voor? Dan is de kans groot dat je te maken hebt gehad met een narcistische ouder of ouders.

Veel kinderen van narcistische ouders zitten met vraagtekens. Ze weten dat er vroeger dingen in hun gezin gebeurden die niet normaal leken. Er gebeurden dingen in het gezin zoals verwaarlozing, gebrek aan structuur, emotionele verstikking of vormen van mishandeling. Vaak komt het realiseren pas op latere leeftijd. De vraag van wat er nu eigenlijk echt aan de hand was.

Een narcistische ouder vindt zichzelf het belangrijkste. Hierdoor kan het minder om het kind geven of de juiste aandacht aan een kind schenken. Veel narcistische ouders hebben in hun jeugd ook te maken gehad met een narcistische ouder. Er moest voldaan worden aan de behoeftes van de narcist. Vaak vragen narcisten hierbij een behoorlijke hoeveelheid aandacht en verzorging van het kind, terwijl de situatie in een gezonde ouder-kind relatie eigenlijk andersom zou moeten zijn.

Narcisten hebben weinig tot geen inlevingsvermogen richting hun kind en verwaarlozing komt vaak voor omdat de ouder meer bezig is met zichzelf. Veel narcisten zijn erg onzeker en hebben weinig zelfvertrouwen. Ze zullen hun kind en anderen in de omgeving vaak gebruiken om de fantasiewereld waarin zij leven in stand te houden. Er worden onrealistische verwachtingen gesteld aan het kind en intimiteit is een eigenschap die veel narcistische ouders niet bezitten. Het kind krijgt niet de liefde en verzorging die het verdient. Er is geen veilige leefomgeving en het kind kan zich niet uiten zoals het graag zou willen.

Kinderen van narcistische ouders moeten veelal voldoen aan de (emotionele) behoeftes van de ouders, terwijl dit uiteraard eigenlijk andersom zou moeten zijn. Een narcistische ouder is niet in staat om van een kind te houden, het houdt alleen van hetgeen wat het kind voor de ouder kan betekenen. We zullen hieronder wat kenmerken van narcisme omschrijven die een indicatie kunnen geven of een kind met narcistische ouders te maken heeft gehad.

Kind van narcistische ouders

Kinderen van narcistische ouders vertellen vaak de volgende ervaringen:

  • Er moest altijd aan de emotionele verwachtingen van mijn ouders worden voldaan
  • Er werd heel veel negatief commentaar op mij gegeven
  • Ik werd veel bekritiseerd en gekleineerd
  • Mijn ouders besteedde alleen aandacht aan mij als ze iets van mij nodig hadden
  • Ik kon nooit mijn gevoelens uiten bij mijn ouders
  • Mijn ouders gaven mij altijd de schuld van verschillende problemen
  • Er werd altijd verwacht dat ik voor mijn ouders klaar stond
  • Mijn ouders toonde weinig tot geen interesse in mij
  • Mijn ouders werden erg boos als ik niet aan hun behoeften voldeed
  • Ik deed nooit iets goed in de ogen van mijn ouders
  • Mijn ouders konden het altijd beter dan ik
  • Mijn ouders duldden absoluut geen kritiek
  • Mijn ouders chanteerden mij vaak om iets gedaan te krijgen
  • Mijn ouders gaven mij nooit complimentjes
  • Ik heb nooit liefde van mijn ouders ontvangen
  • Mijn ouders luisterden nooit echt geïnteresseerd naar wat ik te vertellen had
  • Mijn ouders stonden nooit open voor andermans mening
  • Mijn ouders gingen heel oppervlakkig met mij om
  • Ik ben fysiek en/of mentaal mishandeld door mijn ouders
  • Ik kon nooit mijn zorgen uiten bij mijn ouders

Schade voor het kind

Een kind dat opgroeit met een narcistische ouder loopt hierdoor vaak schade op. Doordat het nooit zichzelf mocht zijn, altijd moest voldoen aan de behoefte van de ouders, zich niet veilig voelde en emotioneel totaal niet ondersteund werd. Er zijn vele gevoelens waar kinderen mee blijven zitten, vaak ook op latere leeftijd. Het omgaan met narcisme op jonge leeftijd tast de ontwikkeling van het kind aan waardoor kinderen een verdedigingsmechanisme voor zichzelf zullen gaan creëren. We kunnen grofweg twee van die mechanismes onderscheiden.

Zichzelf wegcijferen

Kinderen zullen op een situatie als deze vaak op twee manieren reageren. Eén manier is dat ze alles zullen doen om aan de wensen van de ouder(s) te voldoen. Gevolg hiervan is dat het kind zichzelf volledig wegcijfert en niet de eigen identiteit creëert zoals het eigenlijk zou moeten doen. Vaak worden deze kinderen op latere leeftijd erg onzeker en krijgen ze een fragiele persoonlijkheid. Ze hebben immers altijd de angst gehad niet goed genoeg te zijn voor hun ouders.

Veel van deze kinderen zullen lang afhankelijk blijven van hun ouders en de band met hun ouders nooit kunnen verbreken. Hierdoor blijven ze dus hun leven lang in de situatie zitten waarin narcisme de boventoon voert waardoor het opbouwen en onderhouden van relaties voor deze kinderen erg moeilijk zal worden. Grote kans bestaat dat ze hierdoor zelf een vorm van narcisme ontwikkelen om hun onzekere persoonlijkheid te beschermen. Manipulatie gaat in hun leven een grotere rol spelen om toch een bepaalde vervulling van hun behoeftes te krijgen.

Zichzelf belangrijk maken

De tweede manier is dat een kind zich zal afzetten tegen de ouders. Het gevoel ontstaat bij het kind dat de ouders hem of haar niet belangrijk vinden. De ouders zijn immers alleen maar met zichzelf bezig en geven te weinig liefde of aandacht aan het kind. Doordat deze kinderen zelf vaak het enige zijn wat ze echt hebben, creëren ze voor zichzelf een vorm van eigenliefde die veel lijkt op die van hun ouders. Ze leven zelf in een soort fantasiewereld en maken zichzelf hierin erg belangrijk. Er is immers niemand anders die het doet. Doordat dit gevoel bij een kind vaak op jonge leeftijd al ontstaat, zal het kind alleen van zichzelf gaan houden.

Grote kans bestaat dat een kind hierdoor op latere leeftijd zelf een narcistische persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt of extreme narcistische trekjes krijgt. Het zal alleen van zichzelf houden, manipuleren om te krijgen wat hij wil, niet om anderen kunnen geven en hierdoor geen normale relaties op kunnen bouwen. Veel van deze kinderen verbreken uiteindelijk het contact met de ouders en leven een groot deel van hun leven zonder het ouderlijke gezin. Ook zijn zij vaak niet in staat om emotionele relaties met anderen te onderhouden.

Vragen en gevoelens

Kinderen die te maken hebben gehad met narcistische ouders zijn vaak getraumatiseerd voor het leven. Ze zijn beschadigd in hun persoonlijkheid op vroege leeftijd en dit heeft gevolgen (gehad) voor hun ontwikkeling. Vaak realiseren kinderen zich pas op latere leeftijd wat er nu eigenlijk gebeurd is toen ze jong waren, bijvoorbeeld door het lezen van informatie. Niet elk kind zal hierdoor zelf een vorm van narcisme ontwikkelen, maar de kans is wel aanwezig.

Veel kinderen van narcisten zitten met onbeantwoorde vragen en gevoelens en vragen zich af hoe ze nu verder moeten. Het antwoord is moeilijk te geven omdat verschillende mensen verschillende behoeftes met zich meebrengen. Een advies is om hulp te zoeken in het omgaan met narcisme. Misschien bij mensen uit je omgeving, of professionele hulp. Veel mensen die in hun leven te maken hebben gehad met een narcist, helpt het om via professionele hulp antwoorden te krijgen op de vragen die ze hebben. Het doen van je verhaal bij iemand die weet waar je het over hebt en geen oordeel hierover heeft, kan vaak al een enorme opluchting zijn.

Heb jij te maken gehad met narcistische ouders?

Of heb je dat nog steeds? Het is heel goed mogelijk om hiervan te herstellen.

Lindsay Gibson schreef een prachtig boek vol troost, inzichten en tips over het herstellen van een jeugd met narcistische, afwijzende of afstandelijke ouders.

Je leert onder andere:

  • hoe het komt dat je je op verschillende momenten eenzaam of in de steek gelaten hebt gevoeld
  • waarom pogingen tot een goed gesprek tot niets uitliepen
  • tips over het aanleren van een nieuwe houding tegenover je ouders en je (evt) partner
  • helpt je om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt in je eigen relaties
Carolina

"Via NarcismeGids wil ik meehelpen om het stilzwijgen rondom narcisme te doorbreken. Dit doe ik door kennis en tips te verspreiden en ruimte te bieden voor het delen van ervaringen door (ex-)slachtoffers."

Click Here to Leave a Comment Below

Sil69 - oktober 29, 2023

1 ding een narcist houd totaal NIET van zichzelf. Ze haten zichzelf. Hielden ze maar van zichzelf. Dat is juist het probleem.

Reply
Martine - mei 15, 2022

Ik ben nu 57 en ben erachter gekomen via teksten op internet dat ik ben opgevoed door 2 narcisten. Enkel mijn moeder leeft nog maar voor haar is niks goed genoeg. Ze zet het werk van mijn vader verder. Mijn nieuwe vriend is niet goed genoeg . Ze maakt opmerkingen over hem die echt vernederend zijn naar mij toe. Ook wanneer hij erbij is doet ze neerbuigend tegen hem. Hij is nochtans de goedheid zelve. Ik ben 10 jaar werkloos geweest en heb het haar nooit durven zeggen. Ik kan nog ellenlang doorgaan hier…..Ik heb weer sedert Pasen met haar gebroken. Toch met moedertjesdag geweest en op mijn tanden gebeten. Toch mijn grens afgebakend. Daar verschoot ze van maar was snel over. Ze snapt niet hoe ongelukkig ze mij maakt. Hoe moet ik hier uitgeraken??? Alles valt als een puzzel in elkaar als ik naar mijn verleden kijk. Het woord mama kan ik tegen haar moeilijk uitspreken. Ook haar vastpakken vergt veel energie van mij. Ik ben op. Ik kan niet meer……….!!!!!!!

Reply
    Sil69 - oktober 29, 2023

    Ik ben 54, ben nu momenteel met mijn narc moeder op vakantie. En nu pas vallen alle puzzelstukjes op elkaar.
    Ik heb besloten met haar te breken.
    Het is genoeg zo

    Reply
Lottie - augustus 15, 2021

Ik ben er pas achter en dacht dat er altijd iets met mij mis was, totdat de hele familie tegen me keerde , en ik heel onzeker en angstig werd , ik doe nooit wat goed en mn broers doen niets fout. Ik heb zoals in het artikel nooit over gevoelens kunnen praten ,of het was altijd mijn schuld, ik ben op mn 55 ste gestopt naar mn ouders of broer te gaan die allemaal op hetzelfde erf wonen , maar ik hoor er nooit bij. If you cant beat them join them was waarschijnlijk hun motto en ook van de familie die ik nooit zie , maar wie praat er achter mn …rug ..
Ik ben totaal kapot opgesloten onzeker, ik kan mezelf beter sorry of het spijt me noemen omdat ik me niets waard voel want ik doe het nooit goed .
Ik ben kapot en zou graag beter willen worden ….zou dat mogelijk zijn …en hoe … dan . Ik overleef enkel nog .. en besta niet meer , ik voel me meer dood dan levend .
Ps eerst was enkel mnnvader narcist , maar mn moeder is nu covert narcist … en mn broers alles doen vrolijk mee ..
Alleen ik lig eruit… kan niets goed doen .
Ik heb afstand genomen maar ben totaal kapot

Ik weet niet meer hoe ik hieruit kom ,nu ze ook de rest vd familie tegen me opgezet hebben … en ik spreek ze niet eens ..

Ik ben depressief en lichamelijk niet meer in orde
Ik weet niet meer wat ik moet doen ..
Ik heb de relatie verbroken
Maar ze negeren me ook nog eens …en ik weet de reden niet , dan dat ik nooit iets goed kan doen
Ik voel me een deurmat waar je je vuile voeten op geeft.
Lachen kan ik niet meer …ik zwijg zelfs alsof ik maar zwijgend niemand tot last wil zijn en zo ieder contact met elk mens vetloren ben . Ik zie of spreek niemand heb zelfs geen vrienden omdat ik bang ben toch een last te zijn. Tot ik dit artikel las dacht ik dat het altijd aan mij lag , ik heb zelfmoord pogingen gedaan ,maar daar doe ik ieder een plezier mee waarschijnlijk …

Ik weet het niet meer
Ik geloof innGod de enige reden dat ik nog leef

Het hoeft van mij niet zo meer
Dit kan toch niet de bedoeling zijn ??
En mn ouders en familie gaan door alsof ik al niet meer besta ….

Ik ben radeloos en meer dood dan levend …

Narcisme .. wat erg
Je zal maar zo gehaat worden
Nogmaals besta ik nog eigenlijk?
En waarom nog
Waarvoor …

Sorry voor dit bericht het zal wel niet goed zijn ….
Een nobody .. sorry …. ik ben op
Sorry voor het lange verhaal waar ik amper wat geschreven heb ?

Exuus ik weet het niet meer dan dat het pijn doet al went het niet
Omdat ik mezelf niet eens ken ..op mn 55 ste

Reply
    Silvia - september 6, 2021

    Lottie, wat je schrijft is zo herkenbaar. Ik loop naar de zestig en zit ook in zo’n situatie. Ik voel me weinig waard. Ook dat je eigenlijk net zo goed alleen nog maar zwijgen kan… Zelf kon ik het vroeger al nooit goed doen thuis en dat duurde tot rond mijn 50ste. Toen heb ik afstand van onze narcistische vader genomen. Het was een vreselijk leven(geen leven) en ik ben tot op het bot beschadigd.
    Vorige week ben ik ook afgeschaft door mijn oom en tantes, de familie van mijn vader, omdat ik nu heb gepraat over wat ons decennialang overkomen is. Het kon ze niet schelen, de beesten.
    Zelfmoord speelt ook vaak door mijn gedachten. Maar zoals jij schrijft, daar doe je ze waarschijnlijk alleen maar plezier mee. Te horen aan de toon van mijn familie zouden ze het niet erg vinden. Ze dreigden al dat ik geen hulp krijg, mocht ik ziek worden. Dus Lottie, leef zo lang mogelijk, al is het maar om hen dwars te zitten omdat je nog bestaat. Geef niet op! Je bent niet alleen. Wij, je lotgenoten zijn er ook. Alleen kunnen lotgenoten elkaar zo slecht vinden buiten internet.
    Psychische hulp zoeken is het beste. Maar alleen bij iemand die weet wat narcisme is. Want onwetende hulpverleners maken je situatie alleen maar erger is mijn ervaring. Die hebben geen idee waar je het over hebt en trappen vaak ook nog met open ogen in het mooie masker van de narcist.

    Reply
    Emma - september 14, 2021

    Dag Lottie,
    Ik herken je verhaal. Het allerbelangrijkste: zeg zo vaak als mogelijk tegen jezelf dat je ok bent! Omarm je emoties. Wees lief voor jezelf. Accepteer dat je je af en toe, of vaker (hoe het maar komt) rot voelt. Zeg tegen jezelf dat dat mag. Dat je je mag voelen hoe je je voelt. Dat je er mag zijn. Dat jouw volledige zelf er mag zijn.
    Sommige mensen zijn gewoon niet te volgen en schaden andere mensen. Ook eigen familie kan zo zijn. Probeer jezelf die aandacht te geven die je gemist hebt en nog mist. Vraag jezelf af hoe je zou willen dat je vader of moeder zouden zijn en probeer dat voor jezelf te zijn. Laat jezelf niet vallen! Houd van jezelf en alle emoties mogen er zijn. Je bent goed zoals je bent.
    Liefs, Emma

    Reply
    Stefan - mei 8, 2022

    Wow,….Lottie….je verhaal komt zo gelijkaardig voor!!! Ik ben 46, man. Op 26 had ik een eigen woonst en was Vliegtuigtechnieker, en heb op 31 verhuist naar Thailand. 5jaar later ben ik terug gekeerd, met nog meer spaarcentjes als ervoor. En ik was een plan trekker volgens hun, en ineens werd ik een trekt uwe plan trekker. Jaloesie van een 8 jaar oudere zus heeft die 5 jaar gebruik gemaakt van onder hun 3tjes mij slecht te maken. Jaloesie….. 5jaar vakantie denken die?!?!? Ik leefde er goedkoop en was aan het beleggen. Nu na jaren negeren en alles afkraken, geen zin om een gesprek te voeren….. Altijd gelijk hebben. Harder gewerkt. Terwijl alles anders bewijst! Geen zichtbare misbruik. Uiterlijke schoon, en toneel…. Alles omdraaien alsof een ondankbare zoon…. Terwijl ik alles zelf beter en beter en beter deed…. Tot ze na 2 weken Thailand zeiden dat ze meer wisten van het land dan ik dat er 5 jaar woonde…. Enzo kan ik uren doorgaan….. En het laat me niet los, prestatiedrang, die toch nooit ergens toe zal leiden….. En als ouderen krijgen ze makkelijk het voordeel van de twijfel. Bij ruzie moet ik opletten of ik zou er problemen mee krijgen…. Een levenslang trauma. Waar politie als psychologen oordelen zonder enig benul. Dit wens je echt niemand toe !!!!

    Reply
  • R - november 9, 2020

    Ik denk dat mijn man een narcist is. We hebben samen een dochter. Maar ik had al een zoon van toen zes, nu 22. Kan een narcist wel liefde geven aan 1 kind en niet aan een ander? Of gedraagt een narcist zich hetzelfde tegen iedereen.
    Ik herken veel van boven genoemde. Onze dochter krijgt wel aandacht maar eigenlijk alleen als ik die aan haar geef, hij gaat er dan op door. Hij kan wel gezellig met haar doen als het om dezelfde interesses gaat. Maar willen we iets niet wat hij wil dan reageert hij kinderachtig. Hij heeft mijn zoon zeker mentaal mishandeld. Gelukkig heb ik mijn zoon altijd kunnen steunen en helpen. Toch raad ik mijn zoon wel eens aan om ergens te gaan praten omdat dit een levenslang litteken zal blijven. Op het moment gaat het goed omdat ik mijn man niks vertel wat om of over mij of mijn zoon gaat. Over onze dochter pak ik het in of vertel iets geleidelijk. Dat is erg zwaar maar het brengt wel rust in huis. Pas sinds kort is hij minder verbaal agressief. maar mijn vraag dus, is een narcist altijd hetzelfde tegen elk persoon 🙂

    Reply
    Edwin - november 9, 2020

    Wanneer één of beide ouders narcisten zijn heeft dat grote gevolgen voor een relatie dat heb ik uit eerste hand meegemaakt helaas. 2,5 jaar geleden brak mijn ex met mij, dat is op zich geen schande als de koek op is dan is deze op, wat er echter daarna gebeurde geeft aan dat zij onder invloed van haar ouders de relatie verbrak. Waar ik jaren aan heb moeten horen dat haar ouders zoveel voor “ ons “ deden en dat zij het alleen maar goed bedoelde, kreeg ik iedere keer de sneer van mijn ex dat wij hierdoor iets terug moesten doen. Dat haar ouders dit deden om haar onder de duim te houden begrijpt zij tot de dag van vandaag niet, helaas. Ook toen ik in zaken ging met haar ouders was het antwoord steevast;” maar zij doen het al zolang….”. Dat dit mij frustreerde, zeker gezien het feit dat mijn ex altijd partij koos voor haar ouders, lag allemaal aan mij. Ik heb dit ook heel lang geloofd dat het aan mij lag, zo overtuigend kwam het over. Ik kon nooit iets zeggen zakelijk gezien want ik had het dan over haar ouders en nooit over een werkgever of collega…. ook later in de relatie nadat haar ouders het bedrijf verkochten werd er alles aangedaan om dochterlief in toom te houden en was ik het 5de wiel aan de wagen, zelfs tov mijn kinderen werd er altijd eerst voor opa en oma gekozen en daarna pas voor mij, de vader… nu zie ik dit in toen nam ik het voorlief. Wat heeft het met mij gedaan zal je je afvragen!? Ik heb geen vertrouwen meer in mezelf en al helemaal niet in de liefde… wat mij het meest bang maakt is het gevoel dat dit gedrag nu op mijn kinderen wordt geprojecteerd door mijn ex..
    Het ergste van alles is dat mijn ex alles ontkent, waar ik juist mijn fouten toegeef en inzie..

    Reply
    Ronald - oktober 25, 2020

    Een heel duidelijke uitleg over narcisme,en heel herkenbaar voor een zoon van een heel narcistische moeder.Maar ik weet dit a langere tijd.
    Ben blij dat ik zelf niet zo ben geworden.

    Reply
      Esther - oktober 22, 2022

      Zo’n 20 jaar terug hard aan mezelf gewerkt met behulp van een vriend (die inmiddels niet meer leeft. Ik had een man met een burn-out, mezelf minder voelen en veel oud zeer. Mijn vader had een jappenkamp syndroom met losse handjes, mijn moeder was altijd ziek. Door dat werken aan mezelf leerde ik dat ook ik er mocht zijn en niet minder was als een ander. Ook leerde ik om de dingen positief te benaderen en durf ik NEE te zeggen.

      Mijn vader is overleden, een half jaar terug werd mijn moeder ziek na een val. Een paar weken terug de diagnose gekregen: dementie en narcisme.

      Ik ben furieus. Moet ik gvd weer met mezelf aan de slag. Nu snap ik waarom ik zo dienstbaar ben, slecht tegen kritiek kan, het vaak lijkt alsof ik geen mening heb, niet lastig gevonden wil worden en mezelf nooit goed genoeg vind of niet van mezelf hou.
      Ook ben ik intens verdrietig om wat niet was en nooit zal zijn.

      Een paar jaar geleden ben ik tegen haar ontploft (denkende dat ze een egoist was) sindsdien bond ze een beetje in.

      Gelukkig ben ik niet boos op haar… dat was ik maar een dag of 2… ook zij is een slachtoffer. Helaas is ze gaan zwelgen en heeft de slachtofferrol aangenomen. Alles is haar aangedaan… zij kan hier niets aan doen.
      Bedankt mam dat jij me gebruikt hebt om dit in stand te houden. Geen idee hoe dit te plaatsen… maar ik ga het wel proberen!!!

      Reply
    van V - oktober 1, 2020

    L.s.,

    welk telefoonnummer kan een kind bellen als hij/zij daar hulp bij nodig heeft. Ik keneen kind dat hulp nodig heeft en mag niet ingrijpen uiteraard (
    Mvrgr
    Irma

    Reply
      admin - oktober 2, 2020

      Hallo Irma, afhankelijk van de situatie kun je contact opnemen met Veilig Thuis. Ook kan het kind zelf bellen met de Kindertelefoon. Kijk voor een lijst van telefoonnummers en instanties op onze pagina Hulp bij narcisme. Succes!

      Reply
    Tom - september 29, 2020

    Dag allemaal,

    Een vraag. Mijn vriendin is vroeger door haar vader erg tekort gedaan. Haar zus werd de hemel in geprezen vanwege haar studie en prestatie. Mijn vriendin niet… ik vermoed.. dat haar vader aan de verhalen te horen zeker in de narcistische hoek zit.

    Nu is mijn vraag; als ik eens met de man ga praten, en hem zeggen dat ik het knap zou vinden als hij eens bij zijn dochter komt kijken , een koffie drinkt en vraagt hoe het met haar is en verder niets.. no expectations.
    Zou mijn vriendin dat waarderen of kom ik in iets terecht dat ik nooit had moeten aanwakkeren.
    Ik Merk als vriend namelijk dat ze veel issues heeft die hier vandaan komen. Zo hebben wij een time out nu en ze bouwt een muur om haar heen die niet terecht is. Ik doe het niet voor mij maar voor haar omdat ik haar graag gelukkiger zie, das beter voor haar. Jullie advies graag.

    Ze is 30 en haar vader is sinds ze ongeveer 10 was gescheiden en heeft weinig meer van zich laten horen dan een storting van geld op de verjaardag en een appje eens in de 6 maanden..

    Bedankt!

    Reply
      silvia - oktober 21, 2020

      Tom, het enige wat je kunt doen is er altijd zijn voor je vriendin. Een narcist proberen het goede te laten doen loopt op niets uit. Wat er niet in zit haal je er ook niet uit. Ik heb zo’n vader en had ook zo’n ‘gouden’ zus en heb alles geprobeerd. Ben tot na mijn veertigste door het stof gegaan om het goed te doen voor hem, maar dat is nooit gelukt. Het maakt de narcist alleen nog maar erger in zijn gedrag. Ze kijken lachend op het gekronkel van hun slachtoffer neer.

      Reply
        Lisa - november 3, 2020

        Ik had zo’n vader en een gouden zus.
        Het is een verschrikking om met ze om te gaan. 40 jaar er energie ingestoken…het zuigt je helemaal leeg.

        Reply
      Petra - november 4, 2020

      als je dit achter de rug van je vriendin regelt, dan verraad je haar. Ik ben zelf opgegroeid in een onveilige omgeving bij ouders die ik niet vertrouw. Ik zou het absoluut als verraad voelen als mijn vriend achter mijn rug zou smoezen met mijn ouders. Daar zou ik echt helemaal kapot van zijn. ook al zou die vrind dat in zijn beleving goed bedoelen, ik zou hem nooit meer vertrouwen. Narcistisch misbruik maakt mensen helemaal kapot, het is niet aan jou om te beoordelen of ze wel of niet terecht een muur om zich heen bouwt. Wat voor jou niet te begrijpen is, is voor haar wellicht van levensbelang.

      Reply
    Tom - september 29, 2020

    Mijn (ex) vriendin heeft een slechte jeugdervaring met haar vader. Hij heeft haar nooit gesupport en heeft geen emotionele aandacht gegeven aan zijn dochter. Zij voelt zich niet gewaardeerd en heeft hierdoor emotionele problemen opgelopen. Ze is nu volwassen en heeft weinig contact. Ze blokt hem als het ware omdat ze keer op keer een teleurstelling kreeg als ze weer hoop had dat hij zich in/voor haar ging interesseren.
    De man is nu eind 60 en heeft ook kanker. Ik heb vaak verhalen van mijn vriendin gehoord hoe haar zus die advocaat is werd opgehemeld en de nummer 1 was. Daar kan je namelijk mee pronken. Mijn vriendin is een lieve meid die heel veel kwaliteiten heeft maar ze is geen hooggeschoolde… haar prestaties werden vaak niet gecomplimenteerd en ze voelde zich niet gewaardeerd.
    Nu zit ik te denken om eens bij haar vader langs te gaan. Vreemde ogen laten je soms dingen inzien…
    Ik heb haar laatst over iets anders gevraagd hoe je weer open zou kunnen staan voor iemand die dit gedrag vertoond heeft. Ze gaf aan dat ze vertrouwen moet krijgen, dat diegene bijvoorbeeld elke week moeite zou moeten doen om langs te komen en dat het niet voor 2x is maar gewoon bijvoorbeeld 4x per maand, al is het maar een uurtje.

    Als ik met haar vader zou praten, zonder dat ze het weet.. zou het werken/gewaardeerd worden of zeggen jullie, niet aan beginnen want je krijgt problemen met je (ex) vriendin.

    Reply
    Bill - augustus 15, 2020

    Hey beste mensen.
    Ik zit helaas in het zelfde dilemma.mijn ex heb ik al een hele tijd door.en ik moet zeggen ik sta sterk in mijn schoenen.dit werkt nu in mijn nadeel.want ik ben zelf ook best wel teruggetrokken van mensen maar bewust.maar dit word handig gebruikt want ik ben haar aan het negeren.en ik bespaar jullie de details .maar gister was het geduld op en dan begint het .ze heeft me zelfs achtervolgt .opgewacht aan huis.ik heb geluk dat ik een koppel ben tegen gekomen.die ik via haar heb leren kennen.en kwamen we gelukkig beide partijen aan er klopt iets niet.dus afgesproken.en nu heeft ze niet door dat .wij nu het grote verschil gewoon kunnen zien.en heb door boosheid willen ontmaskeren confronteren.maar is niet de oplossing.maar dit is shit daar kan ik mee omgaan.een belangrijk ding krijg ik alleen niet naast me gelegd.zij heeft een kind van 5 dochtertje.de echte vader staat natuurlijk net als ik nu te boek als narcist.maar daar deze heeft ook daadwerkelijk narcistische neigingen.dus dat kind gaat heen en weer tussen twee kwade .merkte hier al schade van.en als ik eens kans had want ik speelde wel met haar.lijkt ze vaak wat door te laten schemeren bij een soort hulp.nu zijn er in het verleden wel eens geruchten heen een weer gegaan over misbruik.ook vaan de echte vader uit naar mij.want het meisje heeft vaak last van uitslag bij de intieme zone.nu is dit misschien vergezocht.maar mijn ex haar moeder is op sex gebied.ja zeg het gewoon grof onverzadigbaar.en ja extreem.merkte het ook met zogenaamd plagen knijpen bijten .ze stopt altijd pas als het pijn doet. met zulke dingen . kijken ze je in eens wel recht in de ogen .e en zie je voor het eerst waarheid.ze geniet gewoon oprecht van de pijn van anderen.maar goed de hamvraag.kan iemand me helpen wat te doen .ik maak me zo druk om dat kindje.en ik weet zelfs als ik me er mee bemoei.word het kiezen uit twee kwade .de echte vader is ook de langste relatie geweest.dus denk in dit geval dat twee narcisten elkaar getroffen hebben.en de strijd gewonnen is door haar.andere exen dat is dat spoor waar ik onder val.half jaar tot een jaar en hup door naar de volgende.alvast bedankt voor tips een goeie raad

    Reply
    Sandra - augustus 13, 2020

    Hoi, ik vraag me af of ik melding moet gaan maken van het volgende. Wellicht kan iemand mij een tip geven wat het juiste is om te doen. In mijn directe omgeving heb ik te maken met een narcist. Hij heeft al zijn eerste gezin kapot gemaakt door zijn narcisme. Nu is hij halverwege de 50 en heeft opnieuw een onderdanig slachtoffer gevonden en met haar een kind gekregen. Hij voedt t kind op, zij werkt. T kind is bijna 3 en spreekt nog geen woord, hij lijkt heel erg autistisch, loopt de ganse dag met een speen in de mond. Krijgt geen aandacht en liefde. Maar wordt wel gebruikt om aandacht voor zichzelf te krijgen. De moeder staat op een zijspoor. Moet ik er melding van maken bij bijv jeugdzorg of amk? Ik maak me ernstig zorgen!

    Reply
      Petra - november 4, 2020

      Als je je ernstig zorgen maakt: doen! Want wie doet het anders XXX

      Reply
    Sandra - augustus 3, 2020

    Wow. Wat een herkenning. Heel bizar om dit te lezen. Ik had me weleens eerder verdiept in narcisme, omdat ik merkte dat ik veel loog tegen mensen en niet goed begreep waarom ik toch steeds in situaties terechtkwam waarin ik zo handelde. Toch herkende ik mezelf er niet helemaal in om mezelf narcist te noemen. Mijn vader is daarentegen in mijn ogen zeker weten een narcist. Mijn moeder niet, maar zij leeft al zolang met hem samen en heeft zo’n onzeker, onderdanig karakter, dat zij door de jaren heen meer en meer op hem is gaan lijken.

    Ik ben nu 30 jaar en zwanger van ons tweede dochtertje. Gelukkig heb ik een lange relatie met iemand die echt goed voor me is, hoewel we zeker ook tegen relatieproblemen aan zijn gelopen in het verleden. Dit hebben we samen doorstaan. We zijn dolgelukkig met ons gezinnetje en straks met onze twee kleine meiden.

    Mijn vriend voelt zich op zijn gemak in onze geboorte- en woonplaats, daarom hebben we hier vorig jaar (na de geboorte van ons eerste dochtertje) een huis gekocht. Nu zit ik dus eigenlijk vast in een stad waar ik niet meer wil wonen, voornamelijk omdat mijn ouders hier ook wonen. En dit klinkt zo gemeen, ik mocht dit soort dingen nooit denken van mezelf, want mijn ouders leken toch altijd zo goed voor mij te zijn? Met name mijn moeder wilde altijd de lieve vrede bewaren. Maar nu ikzelf volwassen ben en mijn kids een andere jeugd mee wil geven, zie ik de patronen die ik voorheen nooit kon plaatsen… Emotioneel misbruik… Ouders die niet in staat zijn om echt van me te houden zoals ik ben, maar alleen houden van wat ik voor hen kan betekenen. Ze waren veel te beschermen en praatten mij elke dag angst in voor het leven. Angst om mijn eigen weg te gaan. In mijn tienerjaren rebelleerde ik, maar omdat ik mijn plaats in de maatschappij nog steeds niet heb kunnen vinden qua werk, heb ik de relatie goed in stand weten te houden.

    Nu ben ik het zat. Ik ben zelf moeder en voel me nog steeds meer een kind als ik bij mijn ouders op bezoek ben met mijn eigen kleine meid. Ik ben wel ook meer in gaan zien dat ikzelf narcistische trekjes heb… Heel confronterend en lastig om die fantasiewereld uit te stappen die ik voor mezelf heb gecreëerd om het leven draaglijk te maken. Hoe doe je zoiets… Nou, ik ben in ieder geval wel klaar met het tevreden stellen van mijn ouders. Dit werkt voor mij niet meer, al jaren niet, en ik ga er niet mee door.

    Hoe praat ik hierover met mijn ouders… Zij hebben geen idee dat zij zo zijn. Ze beweren hoog en laag dat ze graag een hechte band met onze kids willen en dat we daarom altijd langs kunnen komen, mijn moeder wilt graag oppassen, logeren, naar de dierentuin, noem maar op… Terwijl ik liever niet heb dat mijn dochtertje zoveel tijd met haar doorbrengt, omdat ik weet hoe het vroeger voor mij was. Hoe dring je dan toch tot zulke mensen door… Ik zit hier echt mee. Iemand tips?

    Reply
      Petra - november 4, 2020

      Ze willen meer dan jij wil en kan bieden. Doordringen is misschien teveel gevraagd, niet iedereen is in staat tot zelfinzicht en inzichten toepassen of op een volwassen manier daarop te reageren. Je kan wél voor jezelf duidelijk grenzen neerleggen, wat wil je wel, en wat wil je niet, aangaande het contact (hoe vaak, hoe lang, waar, hoe precies) met je ouders. Het helpt als je dat eerst voor jezelf duidelijk maakt, dan word je niet zo overvallen door hun wensen. Hopelijk heb je hier wat aan? X

      Reply
    Jm - augustus 3, 2020

    Ik heb veel inzicht en antwoorden op mijn vragen gekregen, door het boek “Het Verdwenen zelf” te lezen. Ook hebben ze een website waar veel informatie wordt gegeven.

    Ook heb ik veel gehad aan;
    Richard Grannon Fortress mental Health Protection, hij gaf mij veel inzicht in de chaos.

    Kies voor jezelf, jij mag je leven leven zoals je zelf wil

    Reply
    Tim - juli 21, 2020

    Dat een narcist van zichzelf houdt is natuurlijk onzin. Het grondprobleem is dat een narcist zelf nooit liefde heeft gehad en dat nu eist van anderen, o.a. de kinderen. Zelfliefde is volledig afwezig. Iemand die van zichzelf houdt is (grotendeels) evenwichtig en kan ook liefde geven.

    Reply
      P. - augustus 26, 2020

      Het grondprobleem wat U benoemd, ‘zelf geen liefde heeft gehad’, DAT is onzin. DAT klopt niet.
      Mijn moeder (nu 81) is een Narcist.
      Kwam ik achter door therapie vanwege PTSS maar heb het niet willen (kunnen) horen, totdat ze me totaal kapot maakte.
      Alles kwam terug, kon niks meer wegdrukken en met haar praten leverde me alleen maar leugens op en een naar gevoel.
      Ze was ontmaskerd, zei ik haar ook en meer en meer conflicten ontstonden.
      Zij gaf me weer een stilte behandeling die nu bijna 4 jaar duurt. Het enige goeie wat ze heeft gedaan voor mij.
      Uiteraard neem ik nooit contact weer op, wat ze natuurlijk wel verwacht had.
      Nitraat zou ik haar bellen, appel, bezoeken en telkens de deksel op mijn neus krijgen.
      Deze keer niet want ik ben eindelijk vrij.
      Moeder is een naar, veeleisend, manipulerend mens, die ons domineerde als kind met angst voor haar.
      Toen haar drie kinderen volwassen werden en later mijn vader overleden was, deed ze aan ‘verdeel en heers’.
      Als je niet luisterde als volwassen dochter van 50, of niet voldeed aan haar irreële verwachtingen, dan kreeg je een stiltebehandeling van drie maanden.
      Daarna kwam ze gewoon op bezoek, alsof er nooit iets gebeurd was en weigerde ze over een voorval te praten..
      Als kind/puber kreeg je gewoon een pak slaag of je werd genegeerd.
      Door dat naar mens, heb ik complexe PTSS ontwikkeld wat er als 33 jarige uit kwam en hulp moest hebben.
      Ik wist niet wie ik was.
      Had angst, paniekaanvallen, compleet getraumatiseerd. (En ze ging gewoon door)
      Ik heb me thuis nooit veilig gevoeld en had ook nog een opa en oma heel dichtbij wonen, waarvan die oma me niet moest, al vanaf baby niet.
      Zij was ook een naar, koud mens, de moeder van mijn vader en was naamziek.
      Ik ben niet naar haar vernoemd, dus niks waard.
      Ik werd gewoon door moeder naar die oma gestuurd, het boeide mijn moeder niet, dat ik me achter een heg verstopte als heel klein meisje en wachtte totdat opa thuis kwam.
      Opa pakte me bij de hand en nam mee mee naar binnen.
      Dan durfde ik wel. Opa overleed toen ik vier was.
      Maar mijn andere oma, mijn moeder haar moeder, was de liefste moeder (en oma) van de wereld.
      Mijn moeder heeft heel veel liefde ontvangen van haar moeder.
      Haar moeder was er altijd voor haar kinderen.
      Spelen, luisteren, helpen etc etc.
      Een erg lief en goed mens, zei ook mijn moeder altijd.
      Haar vader was ook een goed mens, hij was een overbezorgde vader. Zijn kinderen konden wel eens vallen en zich pijn doen.
      Oma deed echter de gekste en wildste spelletjes met haar kinderen.
      Ook kreeg mijn moeder veel liefde van haar speciale tante en oom, waar ze mocht logeren toen ze een kind was.
      Ook van haar stiefoma, van haar andere oom en tante, van haar twee zusjes en broertje totaan hun dood.
      Zo veel liefde hebben wij, haar drie kinderen, niet mogen krijgen in ons hele leven.
      Lieve oma woonde voor ons, de kinderen, te ver weg en nare oma (voor alleen mij) woonde vlakbij.
      Uw ‘zelf nooit liefde ontvangen ‘klopt dus totaal niet.
      Zoveel liefde wat mijn Narcistische moeder kreeg in heel haar leven, ook van mijn vader, van ons, van haar schoonouders, zoveel zou ieder mens zich wensen.

      Reply
    Anoniem - mei 17, 2020

    Ik heb narcistische ouders. Zowel ik als mijn grootuders en kenissen veronderstellen dit. Ik ben momenteel 15 jaar en dat is blijkbaar een leeftijd waarop je dat normaal niet doorhebt, misschien nu anders door de tijd die ik heb om na te denken wegens corona. Wat moet ik doen? Ik moet hen vermeiden en contact verbreken maar dat is moeilijk als 15-jarige. Waar moet ik dan naartoe? Er zijn geen familieleden of vrienden die mij kunnen opvangen. Kan iemand mij zeggen hoe ik mijn leven kan redden?

    Reply
      Sandra - mei 23, 2020

      Ik herken mezelf helaas ook in alles wat ik lees, ik ben 35 jaar. Ik ben er vorige achter gekomen dankzij mij therapeut EFT dat de relatie niet juist is, zoals die is. Sindsdien heb ik al een jaar ruzie. Ik moet voor alles toestemming vragen, ze kijken mij bankafschriften na, vragen met wie ik allemaal spreek. Checken alles na. Horen me uit. Als ik er iets van zeg word er gechanteerd en gedreigd. Doe ik dit niet, dan gebeurt er dit of dat. Iets wat ik belangrijk vindt. Luister ik weer niet, nou dan volgen er maatregelen. Biedt ik niet op commando mij excusse aan zullen er sancties volgen. Het was echt heel bedreigend vorige week. Me vader geen voor me staan en stond te schreeuwen te mij, omdat ik moest luisteren en moest doen wat hij zegt. Ik zeg nee dat doe ik niet. Ik ben de therapeut heel dankbaar die het me vorige jaar heeft laten zien. Helaas dreigen me ouders als ik niet doe wat ik zeg bij het minste geringste naar de GGZ te stappen, want de GGZ staat aan hen kant. Het is dan twee tegen een. Gelukkig kom ik deze week niet thuis bij me ouders heb ik eigenlijk rust. Ik was afgelopen Maandag echt moe na een dag bij mij ouders. Ik zei ik wil weg, zeggen nee je blijft hier. Het was een zware dag. Ik wil me vader voorlopig niet zien. Overigens bij mij neefjes gebeurt precies hetzelfde als bij mij als ze niet luisteren chanteren en dreigen 2 en 3 jaar. Echt erg. Hoe kan je het stoppen?

      Reply
        Lianna - juli 20, 2020

        je schrijft dat je 35 jaar bent. Begrijp ik goed dat je nog bij je ouders woont? Als dit het geval is, wat maakt dat je nog geen woning voor jezelf hebt gevonden? Het kan natuurlijk zijn dat je dit nog niet hebt gedurfd of dat je mogelijk ingefluisterd bent dat je dit nog niet kunt.
        Zoek de juiste hulp die jou helpt om autonome beslissingen te maken. Keuzes die goed zijn voor jou! Ook als ze tegen het zere been van je ouders zijn. Loyaliteit is heel erg sterk. Wees je er bewust van dat je last van je loyaliteit kunt krijgen en zet dan tóch door. Als je ouders te ver gaan in het dreigen of erger, zoek dan hulp bij de politie.
        Je bent 35 en hebt het recht op zelfstandig te zijn en autonome beslissingen te maken. Je kunt dat! Heel veel suuces!

        Reply
          Sandra Reijers - augustus 24, 2020

          Ik woon niet bij mij ouders. Ik woon begeleid. Maar mij ouders bepalen alles voor mij en dat wil ik niet.

          Reply
      Cyn - mei 29, 2020

      Wat moeilijk voor je Anoniem! Maar ook heel mooi dat je het nu op je 15e al mag ontdekken!
      Weglopen is idd heel moeilijk.
      Volgens mij moet je nu een manier bedenken om er zo goed als het gaat mee om te gaan en zodra je oud genoeg ben uit huis te gaan. Je kunt je daar nu alvast een beetje op voorbereiden misschien? Hoe vind ik bijv woonruimte.. en probeer een houding te bedenken, waarbij je het zo goed en zo kwaad als het lukt nog mee om te gaan.. conflict vermijden ahw? En kijk op internet naar tips? En probeer steeds de conflictsituaties/manipulaties voor jezelf te analiseren… en blijf zeker van jezelf.. ook al krijg je het gevoel dat het ms allemaal aan jou ligt

      Zelf heb ik ook het idee dat ik slachtoffer ben van een narcistische omgeving. Ik heb een hoop narsistisch gedrag overgenomen zoals dwingend zijn, niet empathisch voor anderen, anderen moeten allemaal doen wat ik wil, als iemand zijn grenzen aangeeft, ga ik stijgeren. Mijn zin doordrijven, nauwelijks aandacht voor anderen, aardig naar buiten, maar thuis manipulatief en aanvallend, verwijtend. Zo een hele lijst en er is nov meer volgens mij.. maar toch denk ik over mezelf dat ik miss geen narcist ben, maar dat ik dit gedrag heb gekopieerd en niet goed weet hoe ik het anders kan doen. Ik hoop er nu meer bewust van te worden en te veranderen. Ik ben oa erg angstig geworden, heb gauw het gevoel dat alles aan mij ligt en heb boulimia ontwikkeld, daar heb wel hulp voor. Maar wees id blij dat je 15 bent. Ik kwam er pas 3 jaar geleden achter ongeveer en ik ben nu 46 jaar en moeder en ik heb al een hoop narcistisch gedrag overgegeven aan mijn kinderen.. maar als ik naar ons zoontje kijk, kan er ook een genetisch aspect aan zitten. O.a. draait hij ook veel dingen om, zodat jij de schuld krijgt.. en wil alles NU en dramt door en gaat huilen als hij merkt dat hij het niet kan winnen en dat deed hij al onder de 10 jaar!

      Ik hoop dat er nu bij ons wel snel verandering gaat komen.

      Sterkte Anoniem!!

      Reply
        Geert - juli 24, 2020

        Beste Cyn. Ik herken het gevoel van gekopieerd gedrag. Ik heb het vooral lastig met feedback van anderen. Niet dat ik het afwimpel en bagateliseer. In tegendeel, ik ben als de dood dat ik iets verkeerd heb gedaan en anderen tot last ben geweest. En ik wil ook moeilijk advies aannemen van anderen op sociaal en emotioneel vlak omdat ik daar zelf mijn weg in wil vinden. Alleen wat ik zelf ervaar kan maar echt zijn. Hier ook, ik sla hun raad niet in de wind omdat ik deze waardeloos zou vinden, maar voel een enorme angst om te handelen naar advies van anderen. Ik merk bij mezelf een bijna niet te stillen honger om mezelf te verbeteren waarbij ik de lat zeer hoog leg. Dat maakt dat feedback op minder positief gedrag binnen komt als een bom, omdat ik me op dat moment gefaald voel.
        En dan twijfel ik heel hard dat ik gewoon geen ordinaire narcist ben.

        Reply
      Moniek - juli 6, 2020

      Wat lastig Anoniem, maar super knap dat ie om hulp vraagt.. ik denk dat de aller belangrijkste vraag is; wat wil je zelf? Als je goed advies en ondersteuning wilt dan zou ik contact op nemen met deze organisatie; https://www.kopp-kind.nl/ zij kunnen jou waarschijnlijk heel goed helpen met alle vragen die je hebt.

      Reply
      Micha - juli 9, 2020

      Meld je aan bij jouw GEMEENTE (wijkteam). Je moet jezelf emanciperen. Je krijgt links en rechts hulp ook financiële. Je gaat dan op “kamers” en later in jouw eigen stekkie. Maar je krijgt SUPER veel verantwoordelijkheden… Kan je dit wel aan. Want zodra je dit doet verklaar je de ultieme oorlog met je ouders. Dus eenzaamheid ligt op de loer…bijv. verjaardagen en feestdagen zonder jouw ouders. Ik ben 2x zo oud als jou en vind het nog steeds moeilijk.

      Reply
      Anouch - juli 11, 2020

      Hallo, je moet goed afstand nemen, je emoties niet tonen en daarbuiten warme lieve vrienden zoeken.
      Ik heb het nooit gedaan. Mijn ouders waren narcistisch en vooral mijn moeder. En heb nu een auto immuunziekte gekregen van jarenlange stress.
      Als je het nu al door hebt aan 15 jaar ben je geweldig slim en op goeie weg.
      Je kan het emotionele gevecht met hun niet aan. Ze zijn te sterk.
      Dus afstand nemen
      Doe oppervlakkig mee
      Blijf dicht bij jezelf
      Zoek warme vriendschappen buiten de familie
      Blijf sterk
      En aanvaard dat ze ziek zijn in hun hoofd
      Groetjes
      Een oudere mama

      Reply
      Sabine - juli 29, 2020

      Hai Anoniem, wat ontzettend knap dat jij dat nu ziet. En wat een geluk! Ikzelf heb ook 2 narcistische ouders. Ik zag het pas bij 48 jaar.

      Nu je het weet kun je goed voor jezelf gaan zorgen. Leer veel over hoe jijzelf in elkaar zit en leer vooral over je zelfwaarde en zelfwaardering. Ga in je omgeving op zoek naar mensen die je kunnen steunen. Niet iedereen zal je begrijpen. Geen contact is waarschijnlijk nu niet haalbaar, maar als je goed voor jezelf leert zorgen en de onderhuidse aanvallen gewoon langs van je af kan laten glijden, zul je vast in staat zijn om een gezonde toekomst tegemoet te gaan!

      Probeer het niet al te zwaar te maken voor jezelf, geniet van het leven en bijt je niet vast in de negativiteit en de verwijten. Nu je weet wie ze zijn, kun je zelf je eigen weg kiezen. Ik heb zelf heel veel gehad aan bijvoorbeeld dr. ramini en Surviving Narcissism op YouTube. Zo leer je wat een gezonde houding in het leven is.

      Lieve Anoniem, weet dat je nooit alleen bent en zoek vooral die mensen in je omgeving op waarvan je echte aandacht en liefde krijgt.

      Liefs, Sabine

      Reply
      Saar - juli 30, 2020

      Beste Anoniem,

      Je kan overwegen om naar je huisarts te gaan en dit voor te leggen bij hem. Dan is het waarschijnlijk dat er gesprekken volgen bij een hulpverlener die met jou verder in kaart kan brengen. Je ouders hoeven hiervan niet op de hoogte te zijn, maar je moet wel weg kunnen zijn zonder dat ze moeilijke vragen stellen. Je kan ook altijd de kindertelefoon bellen voor meedenkers en je verhaal kwijt te kunnen. Je bent 15 en over drie jaar ben je 18. Je kan alvast een beetje proberen je voorbereiden op het zelfstandig wonen op kamers. Het bezig zijn met een toekomst die rooskleuriger is kan je helpen deze periode wat dragelijker te maken.

      Reply
      Anouscka - augustus 10, 2020

      Lieve Anoniem,

      Maak een afspraak met je huisarts en leg uit in welke onhoudbare situatie je zit.
      Het is onveilig voor jou en je hebt nog een lang mooi leven voor je. Wellicht kan je terecht bij maatschappelijke opvang in jouw woonplaats. Heel veel liefde en kracht voor jou. Je kan het!

      Reply
      Piet - augustus 23, 2020

      Hoi Anoniem,
      Dit is erg lastig. Wel goed van je dat je het nu al door hebt! Zelf kwam ik er in mijn pubertijd ook achter, dat ons huishouden toch wel anders was dan bij anderen. Daardoor heb ik uit zelfbescherming mijzelf emotioneel afgesloten voor mijn moeder. En nu op mijn 40e had ik er genoeg van en het contact verbroken. Ik weet niet hoe jouw situatie thuis is. Maar zolang het leefbaar is en je bewust bent van het feit dat je narcistische ouders hebt. Zou ik je (voor zover mogelijk) willen aanraden om hetzelfde te doen als ik. Gewoon thuis blijven wonen en zo vaak mogelijk de deur uit. Zelf sportte ik 6 a 7 dagen in de week(achteraf ook vluchtgedrag) en werk al vanaf mijn 16e fulltime. Zo kom je heel weinig in contact met je ouders, hoe zuur ook! Blijf bij jezelf en laat je niet gek maken. Ik zou als ik jou was 3 jaar geld sparen, zodat je op je 18e het huis uit kan. Veel sterkte!

      Reply
      Hedy - september 7, 2020

      Lieve Anoniem,
      Er is een kindertelefoon…en een gesprek met jouw huisarts zou jou ook verder kunnen helpen. Zij hebben een zwijgplicht.
      Ik wens jou zo ontzettend veel sterkte toe….ik weet wat jij doormaakt en ik ben zo blij dat jij er zelf achtergekomen bent en stappen wilt ondernemen om onder dit juk uit te komen…..
      Ik heb gelezen..heb je met een narcist te maken…zoek dan de nooduitgang. En dat is wat jij nu moet doen!

      Reply
      Zora - september 29, 2020

      Beste Anoniem, op internet kan je veel informatie vinden over narcisme. Wel moet je er de juiste informatie uit kunnen halen. Er zijn ook zelfhulpgroepen waar je contact mee kan opnemen en mails uitwisselen zodat je dit kan verwerken indien je slachtoffer bent van narcisme. Neem contact op met die zelfhulpgroep, het zal je helpen.

      Reply
      Anoniem - november 9, 2020

      Hartelijk bedankt voor de vele reacties. Kamers klinken me wel onbekend….. (woon in België)

      Reply
      Nina - november 12, 2020

      hee Anoniem,
      ik ben zelf ook 15 en heb een narcistische vader. mijn ouders zijn (gelukkig) gescheiden en op mijn dertiende heb ik contact verbroken met mijn vader. Ik ben blij dat ik deze mogelijkheid had, maar ik begrijp dat jij die minder hebt omdat je ouders allebei narcistisch zijn en ze niet gescheiden zijn. Zoek mensen op die jij vertrouwt, een docent, een oude oppas, een buurvrouw, bel de kindertelefoon, zoek iemand bij wie je je verhaal kwijt kan want dat is zoooo belangrijk als je dat niet kan bij je eigen ouders.. Ik wens je het allerbeste en ik hoop dat je eruit komt!

      Reply
    Jurbo - mei 12, 2020

    Gisteren via een ander artikel op het spoor van narcistische ouders en de impact op hun kinderen gekomen. Net als velen die al hebben gereageerd is de herkenning bij mij groot. En ja, ook ik heb blijkbaar vele jaren nodig gehad om erachter te komen wat me in die zin jarenlang is overkomen. Inmiddels ben ik namelijk 47.

    Vanaf mijn vroegste jeugd heeft mijn moeder mij gemanipuleerd, en samen met mijn vader mijn broer tot een ongekende narcist grootgebracht. Vanaf mijn 14e jaar heb ik overwogen te vluchten voor (vooral) mijn moeder, maar was er emotioneel niet toe in staat. Op mijn 17e dit alsnog gedaan en hoewel dit mij in eerste instantie dwong om op straat te (over)leven en ook later tot veel turbulente toestanden heeft geleid, heb ik er achteraf alleen spijt van dat ik niet toch op mijn 14e al ben vertrokken.

    Gelukkig heb ik uiteindelijk met eigen inzet, engelengeduld en bakken liefde van mijn vrouw toch (zo goed en zo kwaad als dat gaat op de nasmeulende resten van een grote brand) een redelijk stabiele situatie kunnen creëren. Een geluk bij een ongeluk was dat mijn moeder (en haar ondergeschikte, lees mijn vader) het dusdanig harteloos en bont maakten op het moment dat een van mijn eigen zoons terminaal ziek bleek te zijn, dat ik me instinctief beschermend voor hem heb opgeworpen en ze het kinderkankercentrum heb uitgejaagd om ze voorgoed uit mijn leven te bannen. Voor de condoleance en uitvaart van mijn zoon heb ik mijn ouders tot persona non grata verklaard en (met ondersteuning van vrienden) ervoor gezorgd dat ze daar niet nog een ongepaste invloed op uit zouden gaan oefenen (lees manipuleren). Dat is nu ruim acht jaar geleden en het is een zegen. Echter nu ik dus ontdekt heb dat mijn moeder zo’n verschrikkelijke narcist is, is er nog wel werk aan de winkel om mijzelf verder te helpen. Want wat gebeurd is, kan niet meer teruggedraaid worden, hoe ik er zelf mee om ga kan wel een flink verschil maken. Dat is de inzet vanaf nu.

    Reply
    Svea Reynaert - april 30, 2020

    Wow
    Ik kwam dit artikel heel toevallig tegen, was niet op zoek naar narcisme.
    Maar nu ik het gelezen heb snap ik eindelijk wat mijn vader zijn probleem is.
    Sinds kort ben ik zowat uit huis gesmeten omdat ik niet langer kon samenleven met die vieze vent. In de afgelopen 3 jaar is onze relatie steeds slecht en slechter geworden. Hij sloeg mij voor de meest banale dingen, was altijd slecht gezind, nooit tevreden, …
    Sinds het begin van de quarantaine door het COVID-19 virus moest ik dus elke dag thuis zitten. De eerste dagen was het best oke omdat ik mijn vader niet veel zag maar toen kreeg ik ruzie en heb ik mij in mijn kamer opgesloten. Ik kreeg geen eten en besloot dan om in de nacht iets te gaan eten en eventueel mee te nemen voor de volgende dag. Ik kon dus nooit in de tuin zitten overdag of gewoon naar beneden gaan. Rond 3 uur s’nacht durfde ik dan eens een toertje te gaan lopen.
    Zelfs nu hij mij totaal niet meer hoorde of zag zocht hij een reden om mij te pesten. Hij sloot mijn wifi af, pakte mijn laptop en veranderd dan mijn wachtwoord en doorzocht heel mijn pc, eten mocht ik al sowieso niet, en zo verder.
    Ik zat op een gegeven moment zo diep dat ik pillen had besteld om zelfmoord te plegen. Dan nog gaf hij geen fuck om mij en zei alleen maar dat hij me in het zottenhuis zou steken.
    Mijn broer, zus en moeder hebben echt niet door dat er niks mis is met mij maar met hem. Daarom werd ik maar het huis uitgestuurd.
    Gelukkig kon ik terecht bij een vriendin van me, we wonen nu samen in haar kot. Mijn grote zus begrijpt mij en tegen haar en mijn psycholoog ik dingen vertellen.
    Momenteel ben ik gewoon heel bang voor mijn toekomt en het verliezen van de rest van mijn familie.
    Alleen gaan wonen is heel veel werk maar ik raad jullie aan om een leefloon aan te vragen bij het OCMW. Het is veel papierwerk maar zal je helpen met school en geld ongeveer 960 euro per maand wel onder voorwaarden.

    Mijn vader is binnenkort jarig en eerst dacht ik van niks te sturen, maar als je een kaartje stuurt kan je later niet verwijt worden door de rest van de familie en toon je dat je de volwassene bent. PLUS en dit is het beste van al je geeft hem echt een dikke stek in zijn nek en hij gaat daar echt boos van zijn.

    Als er mensen zijn die willen praten met mij mijn Instagram is @mariatenhemelopneming

    Reply
      Sandra - mei 23, 2020

      Dat is een herkenbaar verhaal wat je verteld. Mij ouders dreigen ook de wifi af te sluiten, kijken alles van me na wat ik online doe en dreigen ook voordurend met de GGZ ect met dwang en een mentor. Niet normaal. Het is net of ik een verhaal van mezelf leest wat je schrijft. Waarom doen de mensen zo?

      Reply
    Bo - april 17, 2020

    hallo
    ik ben wakker geschud toen mijn moeder zei wat de oorzaak was dat mijn vader zo deed. narcisme
    om een oplossing te vinden voor onze thuissituatie zei ze dat ze verschillende video’s op youtube keek van psychologen, toen ze een video tegenkwam van een psycholoog die een narsist beschreef merkte ze vrij snel dat alle puzzelstukjes in elkaar paste maar om zeker te zijn vroeg ze aan mij of ik het wou onderzoeken. Nadat ik een paar sites en video’s had bekeken merkte ik ook dat we te maken haden met een narsist.
    7 jaar geleden zijn we tewetengekomen dat mijn vader hersenkanker had. Toen was mijn broertje 3 jaar en ik 13. We wisten op dat moment niet echt goed wat er aan de hand was maar wat we zeker wisten was dat wij altijd de schuldigen waren. Hij was altijd boos omdat wij lawaai maakte ( terwijl wij altijd onze best deden om muisstil te zijn maar dat lukte niet altijd met een kind van 3 in huis), mijn schoolresultaren waren nooit goed genoeg ( terwijl ik vrijwel goede resultaten had) , mijn vrienden waren nooit goed genoeg ( ik mocht geen contact met ze hebben maar dat deed ik toch stiekem) als ik soms kookte was het ook nooit goed genoeg, als ik iets wilde bakken deed ik dat als hij niet thuis was want hij had er altijd commentaar op. Als we een mening hadden over iets was het altijd onbelangrijk. Hij deed wel alsof hij luisterde maar hij manupuleerde ons altijd waardoor we toch deden wat hij wou. Maar hij is alleen thuis zo. in de buitenwereld zijn wij de ‘perfecte’ familie: hij noemt mijn moeder altijd schat, met ons ( zijn kinderen dus) schept hij altijd op. terwijl hij thuis met ons nooit tevreden is. Hij zegt zelfs dat wij de oorzaak zijn van zijn ziekte. Hij werd altijd boos om iets heel kleins en gaf altijd overdreven reacties om alles ,maar we dachten dat het kwam omdat hij ziek was maar nee dat was niet de oorzaak. Waar ik me zorgen over maak is mijn broertje hij lijdt er heel erg onder. ik merk heel erg dat hij geen zelfvertrouwen meer heeft .hij is een gesloten doos geworden als ik met hem wil praten loopt hij altijd weg of begint hij over iets anders. Toen het op een dag te veel werd voor hem is hij beginnen wenen en zei hij dat hij weg ging lopen. Een kind van 10 hoort zo geen gedachten te hebben toch? Oke nu is hij een kind maar na een 2, 3 jaar gaat hij puberen en wie weet wat er dan gaat gebeuren? ik ben bang dat hij op het verkeerde pad gaat geraken en hij dat als een uitlaatklep gaat gebruiken.

    Reply
    Ellen - april 9, 2020

    Mijn vader is overleden toen ik 9 jaar was , het was een zachte vriendelijke man. Mijn moeder was alleen met zichzelf bezig , zij is zielig als het hierom gaat . Alles wat beschreven staat onder de kenmerken dat doet ze . Ik kan en wil het noet geloven . Hoe kun je zo zijn . Ik ben nu veel ouder dan 9 maar ik probeer nog steeds van haar erkenning en begrip te krijgen . Maar we praten wel maar het lijkt haar niet te interesseren. Ik haat het dat ik geen leuke moeder heb. En wil eigenlijk ook niks meer van haar , alleen maar dat ze weet wie ze is en hoe ze gehandeld heeft en nog doet . Ik ben alleen .

    Reply
      Svea Reynaert - april 30, 2020

      Je bent niet alleen. Ik weet dat het nu zo aanvoelt.

      Reply
    Ingrid Fischer - februari 27, 2020

    Ik beb blij dat ik nou es iets over dit onderwerp in het Nederlands heb gevonden. I woon in Amerika, maar ben in Nederland opgegroeid. Mijn vader had aan narcissistisch karakter, en mijn moeder ging doo toen ik bijna 15 was. Er werd van mijn vewacht dat ik het van haar over moest nemen. We kwamen niet uit een financieel arm nest, dus als ik hulp zocht in de buitenwereld , zagen ze mij toch als een zich aanstellend verwend kind. Mijn ouders zijn al lang dood. Mijn broer stierf niet erg lang geleden. De realtie met mijn zusje totaal kapot. De rouw was vreselijk. maar ik moet het laten gaan .

    Reply
    anoniem - januari 13, 2020

    Ik ben opgegroeid door 2 narcistische ouders. Mijn vader is een meer uitgesproken narcist naar ons toe (alsook acoholmisbruik en seksverlaving). Naar de buitenwereld toe was dit onzichtbaar, alsook mede omdat mijn moeder veel controle voerde over mijn vader zodat het niet opvalde. Maar mijn moeder is zelf een verborgen narcist, dit was ook een verborgen feit voor mijn broer, mijn zus en ik. Het was nooit goed genoeg en ik heb daardoor nooit echt liefde en veiligheid ervaren als kind. Op school werd ik gepest en buitengesloten, althans dat gevoel had ik, maar dit was niet altijd waar het leek gewoon zo omdat ik zo onzeker was realiseerde ik me 10 jaar later.

    Zelf heb ik mijn broer en zus nooit echt leren kennen. We leefden elks in onze eigen bubbel om te overleven. Elk ging er anders mee om. Mijn zus ging feesten, mijn broer ging gamen en later ook feesten en drugs gebruiken. Ik heb me voornamelijk gefocust op studeren als afleidings maneuvre. Er zit veel verschil in leeftijd tussen mijn broer/zus en ik.

    Op mijn 16 kreeg ik zelf een relatie met een narcistische jongen, waarvan ik niet door had dat hij me alsook emotioneel misbruikte, mede omdat ik van kleins af aan niet heb meegekregen wat het is om liefde te ontvangen en hoe een gezonde relatie eruit ziet. Het escaleerde zeer snel. Na 1,5 jaar ben ik met hem gaan samenwonen toen ik naar de hogeschool ging. Op de 2 jaar dat we samenwoonde heb ik het meermaals proberen uitmaken, maar telkens werd ik terug ‘gezogen’ naar hem. Na 2,5 jaar heb ik een burn-out gekregen, alsook mede omdat het thuis hetzelfde verliep en ik nergens rust vond. Na 3,5 jaar in de relatie ging ik er fysiek compleet onderdoor en deed hij gemeen tegen mijn hondje. Dat was de druppel en heb hem gedumpt. Hierna heeft mij me steeds proberen manipuleren, maar dit is gelukkig niet meer gelukt.

    Ik ben er half zelf, half na de 3e psycholoog achter gekomen dat het werkelijk ging om narcisme. Dit is een zware pil om door te slikken. Je voelt je verward, maar langs de andere kant lucht het enorm op. Eindelijk het gevoel dat je wordt gehoord…

    Het is een zeer zware ervaring en ik ben intussen ‘verlost’ van mijn ex en mijn vader. Nu woon ik nog samen met mijn moeder. Ik zou het graag anders zien, maar voor het moment is mijn studie het allerbelangrijkste. Hopelijk kan ik hierna alles definitief een plaats geven.

    Liefde leren kennen na narcisme is weldegelijk mogelijk. Ik heb het gevonden en ervaren. Oprecht, niet gespeeld. Het voelt zeer vreemd en onwennig aan, maar eenmaal je het vertrouwen opnieuw hebt gewonnen en je dit toelaat gaat er een compleet nieuwe wereld open. Een wereld van vernieuwing en heling. Het is een enorm zwaar proces, maar zoals ik al vaker heb gehoord… Soms moet je door een dieper dal om er vervolgens eindelijk weer uit te komen. Besef dat het beter kan worden! Het komt goed, maar je zal er zelf voor moeten werken en vechten. Niemand anders kan dit voor jou doen, maar anderen kunnen jou wel steunen doorheen het proces.

    Reply
      Shake - maart 1, 2020

      Ik ben 39jaar
      Begin het mij te beseffen dat ik al heel mijn leven in de macht van mijn ouders leef.
      Zit nu in een positie dat ik niet weet wat ik moet doên.
      Hen helemaal uit mijn leven verwijderen of is dit te drastisch.
      Zit vol twijfels,schuldgevoel verantwoordelijkheid tegenover mijn ouders.
      Er zijn al twee relaties kapot gegaan door mijn ouders. Ze vonden niemànd goed genoeg voor mij. En dat bleven ze mij maar in mijn hoofd prenten. En schuldgevoelens te geven zoals,is dit de dank die we krijgen na alles wat we al gedaan hebben voor U.
      Ik ben nu emotioneel en geestelijk gekraakt.
      Depressie,geen zelfvertrouwen,geen liefde voor mezelf
      Alles is zwart.
      En weet niet waar ik moet beginnen

      Reply
        Saar - maart 7, 2020

        Dag Shake.
        Je hoeft je ouders niet direct helemaal drastisch te verwijderen als je dit zelf nog niet wilt of kan. Weet echter wel dat je ze niets schuldig bent en ook niet bij ze hoeft te blijven om welke redenen dan ook die anders is dan dat je dit zelf wilt en kiest. Wat je kan doen is iets zoeken dat van je zelf is en wat je zelfstandig kan doen. Breid dit langzaam uit naar meer zodat je eigen ruimte waar geen narcistische ouders zijn of bij kunnen komen groter en groter wordt. Wat je ook kan doen is eens langs je huisarts lopen en het bespreekbaar proberen te maken daar. Of een hulpverlener die je in vertrouwen neemt. Begin in ieder geval te praten met iemand die helemaal niets met je ouders van doen heeft. Het helpt de dingen een beetje op een rij te krijgen voor jezelf. Ik weet niet of schrijven of tekenen voor jou een veilige optie is, maar probeer zoveel mogelijk te uiten van wat er binnen in je leeft op een constructieve manier. Succes

        Reply
        Momof2 - april 4, 2020

        Dit klinkt als mijn eigen verhaal, ik weet ook niet wat ik moet doen, inmiddels 34 jaar.. en word nog dagelijks naar beneden gehaald! Sta op het randje om contakt te verbreken, maar daar komen dan die schuldgevoelens weer.. mocht je een luisterend oor zoeken, let me know.

        Reply
          Inge - mei 22, 2020

          Zou fijn zijn als we ervaringen konden delen…

          Reply
        Marieke - mei 16, 2020

        Herkenbaar. Mij ouders maakten ook mijn relaties stuk. Mijn vader heeft in mijn leven nooit echt betrokkenheid of interesse gehad. Mijn moeder kreeg de complimenten elke dag, en ik zat als dochter ernaast.
        Werd vaak vergeleken en was dan “niet goed”.

        Het is gek: je ziet het pas veel later. Omdat je in het gezin bent opgegroeid weet je niet anders…

        Reply
        Lianna - juli 20, 2020

        Beste Shake,
        Waar te beginnen is jezelf de vraag te stellen: wat heb ik nodig? Wat heb IK nodig? En dan voor jezelf te gan zorgen. Niemand anders zal dat voor je kunnen doen. Jij weet wat je nodig hebt en ga daarvoor zorgen. Maak keuzes die voor JOU goed zijn, hoe moeilijk dit ook is. Je kan je schuldig gaan voelen maar weet dat dat aangeleerde schuldgevoelens zijn. Je kunt ook tegen jezelf zeggen: op het moment dat ik mij schuldig voel tov mijn ouders ben ik op de goede weg om keuzes voor mijzelf te maken.
        Je bent 39. Je hebt het recht om je eigen autonome keuzes te maken. Je ouders mogen het er niet mee eens zijn, maar dat is hun probleem. Jij bent de enige die nu nog voor jezelf zorgt. Dat kan je. Kinderen van narcistische ouders zijn ook heel erg sterk.

        Reply
        Biker73 - mei 9, 2021

        Ik had helaas dezelfde gedachtengoed met 39j, ben nu inmiddels 48jaar en heb deze beslissing eigenlijk al met 10 jaar moeten nemen! Koffer van (Remi) alleen op de wereld!

        Vandaag besloten om te kappen met mijn narcistische vader! De koek=op! De verwijten en negativiteit blijven voor eeuwig gebaseerd op moeras!

        Loop hard weg, kijk niet terug! Kies je pad en juiste partner..kies voor eigenliefde en naastenliefde ipv duisternis!

        Heel veel succes!
        Groetjes Jongste zoon van 6

        Reply
    sander - januari 10, 2020

    Mijn jeugd kan ik mij niet echt herinneren. alleen vage vlagen.
    Wat ik wel duidelijk herinner is een constant gevoel van verdriet. gevoel dat ik raar was, dom of in ieder geval anders dan anderen. Niet deel van de maatschappij. Kan mijn jeugd ook niet herinneren dat ik echt familie had.
    Beiden ouders komen uit een gebroken familie, dus het stopte bij hen. En zij waren er niet voor me. ik kon mijn gevoelens niet kwijt, en kan mij geen moment herinneren dat ik echt een band heb gecreëerd met mijn ouders. mijn broer kon dat wel, hij en mijn moeder waren close. ik had het gevoel dat mijn moeder mij anders behandelde. maar dat zat tussen mijn oren volgens haar. dit werd wel vaker gezegd “het zit tussen je oren”. al snel deelde ik al bijna niets meer en bedacht me dat alles tussen mijn oren zat. tot het punt dat ik dacht dat ik niet op deze wereld thuis hoor.

    ik was continu depressief. tot het punt dat ik mijzelf wilde ophangen. dit probeerde ik ook toen ik 15 was. ik verlangde naar rust, vrijheid. een leeg hoofd. in ieder geval niet alle shit die door mijn hoofd ging.

    maar ik voelde mij schuldig, ik weet niet waarom, maar schuldgevoel hield mij tegen. op mijn 16de maakte ik nieuwe vrienden. vrienden die toen ik hen mee naar huis namen zeiden dat mijn moeder raar tegen mij deed. eerst bedacht ik mij niets. maar mijn eerste serieuze relatie op mijn 21ste ook, vond dat mijn moeder mij anders behandelde dan mijn broer. en dan ga je nadenken.

    mijn moeder ging meerder keren per jaar op vakantie met familie en postte dit op facebook of instagram. Samen met mijn broer, echter ik was zelden mee. vakanties zoals kreta, parijs, new-york, bali, curacao. maar zonder mij. alsof ik niet leuk was om mee te vragen. ik kwam er altijd pas achter via social-media.

    ik confronteerde mijn moeder met mijn gevoelens. dat mijn vrienden mij hebben laten zien dat de relatie tussen haar en mij broer oneerlijk was. dat mijn broer werd voorgetrokken. ik heb altijd gewerkt, gestudeerd en ben daarin gegroeit. mijn broer die is gestopt met verschillende studies, zijn eerste baan was op zijn 26ste als stage. en toch wordt hij gezien als de ‘slimme’ verstandige jongen. en ik als de onervaren jonge broertje.

    na confrontatie heeft mijn moeder de familie van mijn vriendin en vrienden uitgescholden richting mij. dit liet zien dat het haar niets kon schelen wat ik van haar vond. echter mij gewoon pijn wilde doen op dat moment. ze kent de familie van mijn vrienden namelijk niet eens. maar scheld ze verrot zodra mijn vrienden mij laten zien dat mijn moeder mij anders behandeld.

    op dit moment woont mij broer in een nieuw gebouwde woning gefinancieerd door mijn ouders, en is werkloos, hij krijgt zakgeld van mijn moeder en gaat bijna wekelijks uit eten met hen.

    ik wordt niet meer uitgenodigd, voor verjaardagen, kerst, nieuwjaar, etc. en verdien net genoeg om 1 keer in 2 maanden uit eten te gaan als ik er geld voor opzij zet.

    ik werk voor mijzelf, huur een woning, en kan maar net mijn leefstijl financieren, maar ondanks dat ik duidelijk het verschil zie. voelt het alsof ik niet genoeg ben. ik ben ondernemer, maar voel mij zo klein. het is zo oneerlijk.

    maar nu kijk ik terug en zie ik dat ik emotioneel misbruikt ben. het was niet raar voor mijn moeder om mij schuld gevoel aan te praten. dat ik haar dankbaar moest zijn voor alles wat ik had en dat zij alles heeft opgeofferd om mij te hebben. in de tussentijd had mijn broer vrij spel. hij heeft kunnen genieten van zijn jeugd, wereld rondgereisd, heeft een eigen huis in hartje amsterdam.

    en ik wil alleen maar vluchten.

    nu wil ik mijn familie ontgroeien, maar het voelt alsof ik vast zit. elke gedachte aan hen doet pijn en maakt mij depressief. maar mezelf losmaken van hen lijkt onmogelijk. ik heb geen idee waarom.

    toen ik 17 was vertelde mijn moeder dat mijn vader een narcist is. en mijn moeder was bang dat ik dat ook zou worden. dit brak de familie. iedereen is anders naar elkaar gaan kijken en elkaar anders behandelen. niemand was veilig. mijn moeder gebruikte dit vaak naar mij als ik mijn mening uitte. dan zei ze “dat is echt een ‘N’ reactie”. ze legde er gewicht op dat ze vond dat ik een narcist ben. hierdoor deelde ik niets meer. ik zei niets. enige wat ik kon is vluchtten. en dat probeer ik nogsteeds.

    Ik denk dat mijn moeder een narcist is. maar ik weet niet wat ik met deze kennis opschiet. ik weet al dat ik los wil staan van hen, en een eigen leven wil opbouwen. maar, loskomen van de familie betekend dat ik moet gaan verhuizen omdat zij eigenaar zijn van het pand waar ik woon.

    dit betekend dat ik meer dan alleen hen los moet laten. iedereen die aan hen verbonden is. opnieuw beginnen. maar ik weet niet hoe ik dat kan, en of ik dat kan.

    Reply
      Anne - februari 2, 2020

      Ge moet het doen! Deze relatie maakt u langzaam maar zeker kapot, al was het maar om de continue stress veroorzaakt door de financiële macht die ze over u hebben. Rustig iets anders zoeken en pas als je het niet anders meer kunt, het laten weten. Dat gaat een heel negatieve reactie geven, want je verbreekt op dat ogenblik de potentiële macht die ze over u hebben. Zet u schrap voor de storm maar blijf bij u besluit, laat u niet ompraten. Ook niet als ze de emo-kaart trekken. Ge weet de waarheid nu – herhaal die regelmatig aan u zelf. Narcisten zijn meesters in de manipulatie en ze hebben veel ervaring met u. Schrijf uw gevoelens op voor uzelf zodat je ze kan herlezen. En verbreek het contact zoveel mogelijk. Aan dit soort familie heb je niets, die zuigen u leeg. Omring u met vrienden die u echt graag zien.
      Veel sterkte!

      Reply
      Saar - maart 7, 2020

      Dag Sander,

      Je klinkt mij heel helder en je hebt het ook helder voor ogen. Eigenlijk geef je jezelf alle antwoorden al. Je beseft je dat je consequenties moet verbinden aan wat je te weten bent gekomen. Of je het gaat lukken om opnieuw te beginnen? Natuurlijk gaat je het lukken om opnieuw te beginnen. Sterker nog, je gaat er een hoop energie van krijgen om opnieuw te beginnen en je zal veerkrachtiger zijn dan ooit. Ik zelf heb ervaring met opnieuw beginnen en het helpt in de rest van je leven als je dit vermogen rijk bent geworden. Opnieuw kunnen en durven beginnen betekent vrijheid om voor jezelf op te komen en het leven te leiden waar je wel voor kiest. Als je kan ondernemen dan ben je daadkrachtig en veerkracht ondanks je gevoel van eigenwaarde. Verder helpt het wel om steun te halen van een therapeut die ervaring heeft met narcistische slachtoffers. Zodat je onder andere leert wat je kwetsbaarheden zijn en wat je krachtbronnen zijn en je eigenwaarde ook kan verbeteren. Blijf jezelf trouw en gebruik je gezonde verstand, dan kom je echt een heel eind.

      Reply
      Mariposa - juni 27, 2020

      Sander, jouw verhaal komt erg binnen bij mij. Ik voel je pijn en hoop echt dat je een andere omgeving vindt, die jou waardeert en ziet wie je bent.
      En ik denk dat jij dat kan. Dat heb je al bewezen. Kijk wat je bereikt hebt.

      Ongelofelijk dat een moeder twee kinderen zo verschillend behandeld. Missschien kan een coaching of therapie op vroegkinderlijk trauma je helpen. Of schea therapie. Er is veel scheefgroei in jouw faamilie.
      Maar dat is aan jou natuurlijk.

      Wat ik je wil meegeven is dat je verhaal mij echt raakte, ik moest ook huilen eerlijk gezegd. Omdat ik je pijn voelde. Ik gun je zo het geluk…..

      Kun je niet een ander pand gaan huren, want ik begrijp dat je ouders de verhuurders zijn, is dat mogelijk….Geef je me een update hoe het nu met je is?

      Reply
      silvia - oktober 21, 2020

      Sander, weggaan en opnieuw beginnen is vreselijk moeilijk maar wel goed. Ik huurde ook het huis van mijn pa en hij maakte me er kapot met zijn narcistische verhaaltjes, streken en vernielingen. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog en die zei dat ik er zo snel mogelijk weg moest omdat mijn vader me daar in de tang had. Ook omdat ik maar weinig huur hoefde te betalen, dat is voor een narcist een extra reden om je te mogen mishandelen. Het was afgrijselijk moeilijk om uit ons familiehuis weg te moeten, zelfs met achterlating van mijn spullen maar anders had ik nu niet meer geleefd denk ik. Psychisch geweld maakt je dood. Het is erger dan af en toe een mep.

      Reply
    Anoniem - september 27, 2019

    Mijn ex is (vermoed ik) narcistisch en we hebben een dochter van net 3. Ik zoek naar hoe ik haar kan helpen daarmee om te gaan, zonder ouderverstoting te creëren. Ik wil hem niet gaan zwart maken, maar haar de juiste begeleiding bieden om er met zo min mogelijk kleerscheuren doorheen te komen.
    Ik kan hier alleen weinig over vinden. Heb je tips? Adviezen? En boekentip?

    Reply
      M - oktober 27, 2019

      Hallo, mijn vader is een narcist. Ons hele gezin is verwoest en iedereen is enorm beschadigd. Hijzelf is en geslaagd zakenman in het vastgoed. Alle kinderen hebben schade site zoon extreme opvoeding vol van mishandeling. Zowel fysiek als mentaal. Ik ben nu 44 en heb 4 jaar therapie achter de rug. Slik nog steeds antidepressiva en heb een zeer beschermend karakter opgebouwd als verdedigingsmechanisme. Door deze ervaring heb Ik al zeer keurig een zeer extreem leven gehad met veel drugs, geweld, vluchten en meer dan 10jaar vluchten in buitenlanden. Ook qua relaties ben ik nooit instaat geweest een relatie te behouden. Zowel in de zakelijke als liefdes sfeer niet. Tevens weet ik niet wat het is om vrienden te hebben of te maken. De muur die opgebouwd is door deze enorme schade is zo dik dat ikzelf er vaak niet eens meer door heen kom. Nu heb ik mijn leven redelijk op orde maar ik kan iedereen vertellen dat een kind van een narcist werkelijk vreselijk is. Het was een lange lijdensweg.

      Reply
    Wij zoeken jouw verhaal! - Narcisme - november 21, 2018

    […] zijn waarin iemand heeft gezeten/zit met betrekking tot narcisme. Misschien ben je opgegroeid met narcistische ouders, misschien heb je een narcistische baas of collega, of heb je in je omgeving te maken met narcisme, […]

    Reply
      Bart Van Ransbeeck - januari 12, 2020

      ik ben opgegroeid in gezin met narcistische ouders , emotioneel en fysiek mishandeld , veel verbaal geweld , als babys hebben ze ons laten wenen in de wieg om er geen verwende schepsels van te maken , ook geen borstvoeding , en mijn broers en zussen werden nog erger mishandeld omdat ze slechte schoolresultaten hadden , ik ben inj opstand gekomen van mijn 12 , ik accepteerde het niet meer en op mijn 18de afgestapt , en veel drugs en zware verhalen van destruktie en veel dramas in relaties , ik heb heel mijn leven de schade trachten te herstellen en heb me met niet veel anders kunnen bezig houden, en ik ging in 2de jaar moraal filo mijn eindwerk maken over narcisme …maar ben er weggelopen , en weet nu wel 40 jaar later wat het is ,

      Reply
    Samantha - november 20, 2018

    Het wakker worden begon door een relatie met een narcist in 2012.. en het duurde jaren om in te zien dat ik vrijwel mijn hele leven omringd was door narcisten en satanisten.
    Ik heb geen gelukkige jeugd gehad.. ik ben sinds jong (baby) lichamelijk mishandelt en misbruikt en toen de aap uit de mouw kwam en een zaak bij de politie werd geopend (ik was toen 4) werd dit snel weer gesloten, omdat ik geen woord zei. Mijn moeder was de enige, in het plaatje, die het wou uitzoeken en aanvechten. Mijn vader schilderde me af als autistisch en snel daarna werd deze diagnose op me geplakt. Ik ben hierdoor altijd verkeerd behandeld geweest, omdat ik zelf niet sprak en geblokkeerd had. Gekke is, de diagnose is nooit gesteld door een onderzoek, en toch doemt het overal op. Mijn casemanager en de psycholoog krabte aan hun hoofd over hoe dit mogelijk is, voor mij is het duidelijk; door mijn vader en zijn netwerk. Sinds 2012 begin ik wakker te worden en langzaam kreeg ik herinneringen terug, soms alleen lichamelijke herbelevingen zonder geluid en beeld. Toen ik de herinnering kreeg van de gewaden toen viel er veel op zijn plek, ook waarom mijn vader is zoals hij is. De gewaden bedoel ik Satanistisch ritueel misbruik en dit gebeurd generatie-op-generatie in mijn vaders familie. Mijn vaders moeder zei dit ik ook de vloek had, zoals zij, en als ik vragen stelde of deelde dat ik bijv aura’s zag, trok ze wit weg.
    Mijn vader heeft me altijd herinnert aan dat ik lieg. Bijvoorbeeld ooit in een onderzoek, toen ik 7 was, vertelde ik dat mijn vader mij sloeg. Ik herinner dit niet, ook het vertellen van, en hij smeet dit jarenlang in mijn gezicht. 3 jaar geleden nog smeet hij het in mijn gezicht door een verhaal te vertellen van een kind dat een verschrikkelijk verhaal vertelde over haar leven en de dag erna vrolijk “Grapje!” zei. Daarop zei hij “Dat deed me zo aan jou denken”. Ik werd wit, ik bevroor. Toen wist ik niet dat mijn vader zelf mij misbruikt heeft en mij bracht naar groepen die mij ook misbruikte en hersenspoelde. Mijn moeder werd een schim, ze brak en is jarenlang uit huis geweest, in opnames en behandeling bij de ggz. Ik ben de oudste en ik was een bliksemafleider voor mijn broertjes en daarnaast was ik hun moeder. Ook ik werd een schim door geestelijke en lichamelijke mishandeling van mijn vader. Niemand geloofde mij hoe mijn vader thuis was, juist door het gezicht die hij in de buitenwereld liet zien. Vorig jaar herinnerde ik de gewaden en ik legde toen de link dat mijn vader ooit zelf slachtoffer was en koos om dader te zijn (om belangrijk te voelen in de pedofielen/satanistische ring). Hij heeft ruim 10 jaar vrijwilligerswerk gedaan waar 1000en kinderen komen, van 2 tot 14 jaar oud. Laatst vertelde mijn moeder dat ze mijn vader eens ontdekte in zijn onderbroek bij een kind dat bij hun logeerde en mijn vader verklaarde dat het kind er zelf om vroeg. Die nacht heeft hij gespendeerd met het meisje. Dit deed ontzettend veel met me, tegelijkertijd werd ik bekrachtigd in mijn verhaal en ik schudde en trilde van binnen wat er met dit meisje is gebeurd, right under our nose.
    Ik herinnerde het misbruik, of herinnerde dat mijn vader het was, was door mijn eerste sessie EMDR. Ik dacht dat ik mijn boek open had gelegd in het lange voortraject, alles had verteld, ook over misbruik, maar ik zag geen beelden. Voor mij was het een zware tocht om te ontdekken wat er gebeurd is en ook deed ik niets liever dan dit, want mijn leven lang had ik vragen waarom ik ben zoals ik ben. Als jong misbruikt en gehersenspoeld/getraind kleuter liep mijn ontwikkeling zeer scheef; mijn IQ was 150 en mijn EQ 70; cognitief was ik een kind van 8 en qua taalontwikkeling was ik 3 jaar. Ook dachten mensen dat ik doof of slechthorend was, waarschijnlijk doordat ik zo dissocieerde, maar mijn gehoor is altijd perfect geweest.. daarna kwamen de labels zoals autisme. Op het moment denk ik dat labels zoals autisme, add, adhd onderdeel is van een complot, dat als je een kind autistisch bestempeld, is alles wat hij doet autistisch en zal er alleen gekeken worden vanuit dat perspectief. Tegelijkertijd zijn er verhalen van mensen met autisme die letterlijk genezen van autisme, de ene door dieet (zonder synthetische stoffen), de andere door het samenbrengen van lichaam, mind en ziel (emdr, regressietherapie, etc).
    Ik geloof in dat het belangrijk is om iets een naam te geven, maar hoe dit werkt is als ductape op een gegijzelde; als wat hij zegt of doet wordt gezien als die diagnose. Zelf neem ik diagnoses met een grote korrel zout, want kenmerken overlappen elkaar zodanig dat iemand eigenlijk 10 diagnoses kan hebben, allen dezelfde kenmerken, de ene diagnose is vanuit lichamelijk perspectief (zoals een ziekte, eetstoornis, ticks) en de andere geestelijk (autisme, hsp, hechtingstoornis= dit heeft allen dezelfde kenmerken). Het maakt me woedend als iemand zegt “Ik doe dit omdat ik autistisch ben”. Ik wil die persoon een gigantisch klap op zijn bakkes gegeven, want misschien raakt dat de bedrading in zijn hoofd, want iedereen is uniek bedraad en als diegene zou zien dat hij schuilt achter het autisme masker, dan ziet hij pas de werkelijkheid van wie hij is. De reden dat ik hier fel door ben is omdat ik veel ervaring heb in de psychiatrie en door psychiatrische patienten die als groepje gaat hutten in de ervaring van de diagnose; of erger ze gaan zichzelf met anderen vergelijken in een raar verdraaid spelletje; persoon a zegt; ik ben misbruikt B; ik ben verkracht; c ik ben groepsverkracht!
    en dan ligt plotseling de macht bij persoon C van de groep?!!
    Dit spelletje speelde mijn moeder ook graag met haar vriendinnen. Of het spelletje hoe diep je in je arm hebt gesneden, want alleen de diepste lijdt het meest van allemaal. Vaak keek ik toe en voelde ik innerlijk me verward, ik bevroor, ik kon alleen toekijken. De emotie komt nu.
    Mijn vorige relatie was zelfs een narcist. Ik had vast iets te leren.. kort na de band brak zag ik in hoe hij mij gebruikte en misbruikte; hij liet me geloven en vervolgens maakte hij misbruik, om vervolgens mij als lucht of als stront te behandelen.
    Het is ziekelijk wat het doet met je denk en gedrag patronen, want op dat moment voel jij dat jij de gekke bent en alles aan jou ligt. Ik zit nu in een relatie, ben voor het eerst verloofd en ik ben wel en niet gelukkig met hem; ik raak regelmatig verward over wie hij is, doordat ik plots de ogen zie van wesley, mijn ex. Ik zie het gezicht van mijn ex. Ik hoor de stem van mijn ex. Ik voel mezelf schudden, waarom is dit zo? Of als mijn verloofde zegt; ik hou van jou dan zegt mijn hoofd Ik hou ook van jou wesley.
    Dit stikt mij.
    Soms vraag ik in mezelf ik wil mijn verloofdes stem horen, ik wil zijn ogen zien, zijn lach. Dit lukt soms, maar soms ook niet.. en ik zit dan een tijd in de beleving dat ik met wesley heb te maken ipv mijn ex.
    Ik herken narcisme in mijn verloofde en ik herken dat ook in mezelf, ik bedoel, hoe anders als je leven lang omringd wordt door mensen die je dit leren? Ik ben vooral fan van mezelf wegcijferen, leeg raken, doodmoe voelen en mezelf te isoleren van de buitenwereld.
    Ik kamp zwaar met dat ik mijn ex kan zien in mijn verloofde, ik voel me dan bang en verward. Er is vast wel een reden, denk ik dan, en eindelijk draai ik rond met de vraag Waarom?
    Nu voel ik me krachtig, zeg wat ik denk, uit mijn gevoel en ik ben rustig mezelf bij mijn verloofde. Plots gebeurd er iets, en dit kan superklein zijn; bijv dat ik ben vergeten de was in de droger te doen en dan begint mijn ellende. Vanaf dat moment begin ik op mijn tenen te lopen, praten met een zachte stem, schudden en trillen van binnen dat ik iets fout heb gedaan… ik ben heel verward op dat moment, want gelukkig ben ik dan niet. Ik maak dan de dans, zo noem ik het maar, om mezelf te beschermen of om de ander te laten weten dat ik alles voor die ander doe, zo perfect en precies mogelijk. Bijv. ik kijk heel de dag de afwas aan, ik heb er geen zin in en heel de dag denk ik aan die afwas, vooral wat anderen daarvan vinden. De afwas gilt naar me dat ik de afwas moet doen want anders wordt er iemand boos. Ik verzet me of ik bevries. Dan komt mijn verloofde thuis en ben hyper en wild dat ik geen afwas heb gedaan. Hij laat mij weten dat die afwas hem geen ruk uitmaakt.
    Als mijn vader thuis kwam was het altijd een verrassing; soms had hij geen reactie en soms had hij een heftige reactie op iets heel kleins; bijvoorbeeld dat er 6 mokken zijn gebruikt en nu staan als afwas. Of dat de tafel vol met shit staat. Ik noem het dansen omdat ik me dan voel als een ballerina die perfect op de noten behoord te dansen en dus draai ik me wild rond om te ontdekken wat mijn vader boos kon maken. Soms ging ik schoonmaken, geforceerd en wild, en de andere keer liet ik het staan en dan wachtte ik de gehele dag af hoe mijn vader hier op reageerde. Er was geen houvast aan hoe hij kon reageren; de ene dag keek hij er vrolijk voorbij en de andere keer was 1 kruimel op tafel al de trigger.

    Ik droomde vannacht van mijn vader. Ik voel me altijd naar na die dromen, ook voordat ik het realiseerde. Ook voelde ik me doodmoe en leeg met wakker worden. Ik was trillend, verward en verdrietig in slaap gevallen.. omdat ik was vergeten de was in de droger te doen en danste ik mijn pasjes op mijn tenen om uit te voelen of mijn verloofde me hier voor strafte. Het is heel raar hoe dat gaat. Ik ga dan van Ik ben mezelf en ik doe/zeg wat ik wil plots naar een doodsbang trillend van angst meisje dat daarnaast ook haar best doe om te verbergen dat ze dat is, want ik maakte ook mee dat wanneer ik liet zien dat ik bang/boos/verdrietig werd ook word gestraft. Wesley negeerde mij volledig als ik verdrietig was en kon er zelfs boos om worden. Mijn gevoel had geen plaats in die relatie. Hij sloot dan zichzelf af, ging op die kutdumpert eindeloos filmpjes kijken en negeerde mij volledig.
    Wesley was mijn handler, hij was ook gehersenspoeld. Soms ben ik bang dat mijn verloofde een handler is; opzettelijk trauma vergroten, opzettelijk triggeren (woorden gebruiken die opzetten de hersenspoeling triggeren) en vooral drijven naar het gevoel dat je geen waarde hebt en afhankelijk blijft van diegene.
    Soms verlies ik de realiteit in ogen, zoals ik zei, ik ga plots in de perfecte ballerina modus en op mijn tenen zet ik door. Ook al herken ik dit, ik zet door, omdat in mijn beleving de manier is om te overleven en alle andere dingen (hij houdt van mij zoals ik ben, ik neem nu voor mezelf ruimte en rust, ik stel een grens etc) is plots zo tastbaar als lucht. Het is gek hoe die bedrading gaat in onze hersenpan; de ene dag voel ik me voor niets bang en ineens!! schiet ik naar de angst en doe dan mijn ballerina kunstjes. Ik ben overigens nooit ballerina geweest, ik gebruik deze vanwege de strakke stramien, regels en hoogstaande perfectie een ballerina aan moet voldoen om succesvol te zijn.
    Zo voelt het.. alles doen om ‘lief en goed’ te zijn voor de ander, want dan ben ik veilig.
    Ook al draai ik door in mijn stresssysteem.

    Mijn verloofde heeft ook veel meegemaakt en kon, net als ik, alleen de veiligheid ondervinden bij dieren. Zoals ik kon de bescherming en liefde vinden van mijn hond, mijn grote broer, zo kijk ik terug. Wanneer ik voelde dat ik niet lief was, slecht was, dan was het mijn hond die mij vertelde dat hij van mij houdt zoals ik ben.

    Laatste keer dat mijn moeder was kwam ter sprake, ik weet niet hoe, hoe mijn vader mij behandelde. Ik herinner me vaag, maar weet dat elke avond bij het eten mijn vader tegen mij bezig was. Ook toen schold hij me uit voor kankerkind. Mijn moeder vertelde dat hij alleen mij zo behandelde, mijn broertjes niet, al sinds baby. Toen ik baby was zag mijn moeder mijn vader met de vuist in mijn buik slaan. Toen ze hem bedreigde (nog 1 keer en ik laat je alle hoeken van de kamer zien) zag ze dit niet meer gebeuren. Mijn verloofde zei “Het lijkt wel alsof hij geen dochter wou”. Iets begon te schudden in me, mijn vader wou mij niet en dat gevoel had ik al en nu werd het bevestigd.
    Plots ervoer ik pijn dat ik zo behandeld ben door mijn vader.

    Mensen zeggen dat ik niet of moeilijk of ander verwerk. Ik weet niet hoe anders ik ben, ik weet wel dat iets van 20 jaar geleden plots nieuwe emoties oproept of dat ik plots de emoties uit. Bijv de dood van mijn hond was 16 jaar geleden voordat ik ging huilen. Een dijk van tranen kwam los. Of plots woedend worden van een situatie van jaren geleden, ook al had die emotie niet eerder ervaren.

    Als ik lees over de gevolgen over vroeg kinderlijk misbruik en al die andere verschrikkelijke dingen, dan schetst het naar mij dat ik levenslang beschadigd ben (ze verwoorden het zelfs zo). Ik weiger er in te geloven en tegelijkertijd draag ik schuld dat ik het ben.

    De grootste angst bij mijn verloofde is verlating..
    Afgelopen weekend knuffelde hij me, gaf me kusjes, mij liefdevolle aandacht. Ik voelde het en ik voelde het niet, want mijn hoofd of geest was ergens anders dan hier. Ik voel me dan schuldig dat ik het ben. Het was een drempel om te vertellen dat ik er niet bij ben en het niet binnen komt. Mijn verloofde schiet naar achteren en vraagt waar ik aan denk. Ik laat de naam wesley. Gelijk voel ik me schuldig en doodsbang. Mijn hand schiet naar zijn hand en ik zeg Ik hou van je. Hij keert in zichzelf en ik vertel hem dat ik niet weet waarom ik wesley denk en zie en dat ik wel weet dat de angst hand-in-hand gaat met verlating (wesley heeft mij 4x verlaten, tijdens ritueel misbruik gilde ik om mijn moeder -is onderdeel van hersenspoeling-, mijn moeder die plots verliet en ik geen bescherming of voeding meer had).

    Het voelt als een last, het voelt heel zwaar om steeds wesley te ervaren en dus ik verward raak van wie er voor me staat. Mijn hart doet pijn… de spanningen in mijn hartspieren. Ik begrijp niet hoe mijn bedrading gaat van mijn verloofde-wesley. Vaak spreekt mijn hoofd hem aan met wesley en ik bevries en schrik.. en durf niks te vertellen.

    Soms voel ik letterlijk de dolk tegen mijn keel, dat deden de gewaden. En wanneer ik dat voel begin ik te stotteren, slaat mijn keel dicht en voel ik dat mes tegen mijn keel.

    Ik voel me soms radeloos in hoe ik verder kan gaan, hoe ik wesley loslaat.
    Ik dacht zelden aan wesley tot ik een vriendschap ontwikkelde met mijn verloofde.
    Mijn verloofde is geen narcist, heeft wel trekjes van, maar dat labeltje past niet op de pot. Wat wel past is hechtingstoornis, mijn moeder denkt borderline, ik denk zelf dat hij ook ritueel misbruikt is door de ervaringen die ik heb gehad en de verhalen die hij heeft gedeeld. Daarnaast laat zijn familie dit ook zien. Ook hij raakt verward over wie ik ben.

    Voordat ik mijn verloofde ontmoette had ik besloten geen relatie aan te gaan, omdat ik de relatie met mezelf wou aangaan. Daarnaast geloofde ik dat ik weinig te bieden had aan waarde voor de relatie door mijn verleden en hoe dit nog steeds in het heden staat. De ontmoeting met mijn verloofde ging.. puur. Hij zag me en hij wees naar mij en zei tegen zijn maat; zij heeft zwarte vleugels. Zijn maat ziet dit niet. Mijn verloofde zegt Dat wordt mijn vrouw. Zijn maat zegt tegen hem dat hij mij nooit kan krijgen.
    Ik ben vergeten hoe het gesprek begon, maar ik herinner me een helder moment; ik ervoer dat we samen in een bubbel zaten en ik dacht; hij is zo’n alien net als ik.
    In de kroeg zie ik mensen dansen, ik zie daar kleuren bij zoals rood en paars. Ik zeg dit tegen hem en hij antwoord ‘ja’. Ik schrik.. huh? ik ben gewend dat mensen me afwijzen, me aanvallen of zichzelf verdedigen. De ervaringen die ik had kon ik met hem delen, zelfs gekkerdanfictie ervaringen kon ik met hem delen. Samen keken we naar hetzelfde, wat anderen als onzichtbaar schouwen. Een moment is mij helder bij gebleven dat ik naar hem kijk en denk Ik ben veilig bij hem.

    Ik weet wie voor mij staat als hij omslaat naar wantrouwen; misbruik.
    Net als ik…

    Ik ben nog nooit zo gelukkig met iemand geweest, zo vol van blijdschap, de grootste glimlach kunnen geven, kunnen zingen en spelen met iemand én als ik in de spiegel kijk word mijn spiegelbeeld mooier.

    Mijn lichaam heeft anorexia, zei ooit iemand tegen mij. Ik at niets en het idee van eten liet mij braken. Soms braakte ik dat uit zonder dit bewust te sturen. Nu ik meer herinner, ook van het trainen/hersenspoeling, weet ik nu dat dat het gevolg van is. Ik kreeg dingen aangegeven, zoals eten en drinken, en dan nuttigde ik het, ook al had ik geen dorst of honger.
    Ik ging obesitas A naar ondergewicht en zo andersom. Ik heb heel lang veel kleding gehad dat van XS naar XXL gingen. Snel en veel afvallen is geen fijn iets, want je lichaam heeft dan onvoldoende tijd gehad om te herstellen en je bent verzwakt.
    Ik had lang ’theezak’ borsten, noemde ik het. Precies hoe je een theezakje voor kunt stellen. Sinds ik met mijn verloofde ben zijn ze steeds voller geworden, hersteld.
    Ik zelf denk door de liefde die hij geeft.
    Mijn verloofde daarintegen had veel overgewicht toen ik hem leerde kennen; ik herinner dit amper, al was ik er zelf bij toen zijn kleren te groot werden. Ook stopte hij, uit zichzelf, met verslavingen en heeft er geen behoefte aan. Verslavingen zoals eten, drank, drugs.
    Ik had het nooit gevraagd en ik voel me goed bij dat we deze invloed ook op elkaar hebben.
    We waren beiden omringd door verkeerde vrienden en sinds we bij elkaar zijn is onze omgeving radicaal veranderd. Hij werd uit huis gegooid door die vrienden, want hij deed niet meer mee, hij had geen zin in een biertje en meer. Hij liep elke dag naar mij toe.
    Onze liefde ontwikkelde met bevingen, als het instorten van torens en muren, onze liefde voelde bij alles de eerste keer. Ik weet nog.. ik stapte in zijn auto, keek hem aan en dacht ‘Ik hou van jou’.. en we hadden elkaar nog geen kus gegeven, geen handje vast gehouden, helemaal niets. Het verliep in die zin erg ouderwets. We waren allebei verlegen en tegelijkertijd sloegen we aan ons eigen hoofd waarom we zo waren? De eerste keer dat we elkaars handen vast hielden was ontzettend spannend. We wandelden hand in hand en later hebben we in mijn woonkamer urenlang hand in hand gestaan. Dit voelde als geen uren, eerder als een halfuur, maar toch trok er 3 uur voorbij.
    De eerste zoen ging leuk.. het is trouwens de eerste zoen die ik herinner, want ik herinner geen enkele eerste zoen van relaties.. behalve de eerste zoen de ik kreeg, van een jongen die me al 3 jaar peste dag in en dag uit, als trauma in mijn geheugen gegrift.

    We lachen ontzettend veel. De stappen naar intimiteit duurde lang. Eerste dagen sliepen we met kleren aan, haha dat voelde stom.. maar we waren erg verlegen. Iets wat ik van mezelf niet echt kende. Allebei zagen we voor ons dat we single en alleen met huisdieren in bos leven en nu delen we deze droom. Straks hebben we onze eerste kittens, wel 2! En later een puppy.
    Echt alles voelde als een eerste keer met hem. Ik heb nog nooit gehad dat mijn lichaam schreeuwde dat het een kind wil van iemand. We zijn snel en langzaam gegaan. Hij had ook dit gevoel en again allebei verlegen&onzeker. We liepen in de zeeman en we lieten onze ogen glijden over babykleertjes, allebei in spanning, leuke spanning, durfde we enthousiast te worden. We proberen nu al 9 maanden, er is nog niets, we hebben 1 kleertje, 3 paar sokjes en een oud doosje met een eenhoorn erop voor de baby.
    We praten vaak over de baby, in wezen is die er al.
    Sinds ik mijn verloofde ken groeit er een bloem in mijn buik die ik letterlijk kan voelen. Ik zie dit als groei of heling op de plaats van de pijn en trauma.
    Ik heb erg veel pijn doorgemaakt.. en het houdt me in de realiteit door o.a. te denken dat 9 op de 10 kinderen misbruik meemaakt. Dit is een belachelijk groot cijfer. De realiteit in de zin.. dat de realiteit is dat er veel te veel mensen lijden en dat ik daarom wél bij de wereld hoor.

    Nu schiet ik naar een vraag/angst. Ik heb al heel lang het idee dat ik niet zwanger kan worden. Blijkbaar is dit ook een kenmerk/fenomeen dat volwassenen en kinderen zeggen die ritueel misbruik hebben meegemaakt. Of het zo is, weet ik niet. Ik ga in veel dingen er dubbel mee om; ik ga er luchtig/downtoearth mee om en tegelijkertijd is iets obsessief in mij bezig. Vorige week krabbelde ik een tekeningetje terwijl ik in gesprek was met mijn moeder. Plots zie ik daarin een baarmoeder, eierstokken een vagina én het bloemetje in. Ik laat het aan mijn moeder zien en ze lacht, inderdaad ik heb dat onbewust getekend. Aan mijn verloofde liet ik het ook zien, hij zag het ook.
    Wat ik ook zag was dat in de rechter eierstok (in mij dus linkt) een maantje zit
    Voor mijn gevoel is dit een hint of een clou over waarom ik het idee heb dat ik niet zwanger kan worden. Ik heb ook een herinnering die ik niet kan plaatsen; er werd in mijn gesneden, in mijn onderbuik, onder mijn navel.
    Ik heb geen litteken op mijn buik, en toch herinner ik me dit.

    Dit is genoeg nu, mijn spieren verkrampen.

    Reply
    patje - november 19, 2018

    Ik zelf kom uit een Narcisten gezin. Mijn beide ouders en mijn zusje zijn zo. Ook andere familieleden van mijn vaders kant. Heb er heel lang onder geleden. Ik was altijd de boosdoener, ook al was ik niet eens in de buurt.
    Afpersen, manipuleren, kleineren…..beter gezegd de grond in trappen. Dit heb ik altijd geduld op een bepaalde manier. Tot 5 jaar terug ik een zware burn out kreeg en 4 weken in Kuur ( open psychiatrie) geweest ben.
    Dit heeft mijn ogen doen openen! Heb daarna alle banden met de familie verbroken. Ze zijn hier heel boos over en praten mij overal slecht waar ze maar kunnen op alle manieren. Inclusief controle rijden voor mijn huis langs. Hier sta ik nu ver boven en denk gewoon dat mijn leven leuker en mooier is dat het leugenachtige wereldje van hun. Mensen die mij kennen, weten dat ik het tegenovergestelde ben van hun en wat hun regelmatig beweren. Ik heb geleerd om mij voor hun af te sluiten en te negeren waar ik ze ook tegen mag komen. Dit raakt hun meer als mij. Ben zo veel blijer en gelukkiger.

    Reply
      Saar - november 20, 2018

      Terwijl ik je verhaal lees herken ik niet alleen veel, ik ervaar ook echt bewondering voor de stap die je daar zet. Dat is niet niks om te doen en je kiest toch voor jezelf hierin. Ik ben blij dat je dat doet, er is met narcisten nu eenmaal geen andere weg te gaan, dan zonder ze te gaan. Het kwaadspreken ook altijd en overal is zo verschrikkelijk. Dat is zo onrechtmatig. Inderdaad heb ik eigenlijk nog nooit een gelukkige narcist gezien. Ze zijn allemaal vreselijk druk bezig met te onderdrukken van de werkelijkheid en de waarheid en vooral zichzelf. Ik wens je veel geluk toe in het nieuwe leven dat je bent aangegaan.

      Reply
      annet - juni 19, 2019

      Hai! Wat een indrukwekkend verhaal. Wij zijn momenteel bezig met een tv-programma (NPO3) over psychologie. Ik zou je graag willen spreken. Zou je mij misschien een mail kunnen sturen? annet@wittegeit.tv Met vriendelijke groet, Annet

      Reply
      Donna Van Riet - september 3, 2019

      Hoi Saar ook ik herken veel in je verhaal. Mijn ouders zijn beiden narcisten. De ene openlijk en de ander verborgen. Ik heb heel lang onder de ‘relatie ‘ geleden en me altijd afgevraagd wat er mis was. Elke therapeut raadde me steeds aan afstand te nemen en grenzen te stellen maar dat was gewoon niet mogelijk. Mijn ouders gingen steeds over mijn grenzen zonder meer en afstand werd absoluut niet toegestaan. Ik voelde me mijn hele leven gevangen maar kon het niet plaatsen. Tot overmaat van ramp ben ik met een verborgen narcist getrouwd. Deze domineerde en manipuleerde mij nu ook. Tot ik enkele jaren geleden mijn jeugdliefde weer ontmoette en me afvroeg of er daar geen beter leven mogelijk was. Ik koos voor hem maar door de omstandigheden van mijn scheiding en de gevolgen van al het narcistisch misbruik belandde ik in een zware depressie. Tijdens deze depressie zag ik eindelijk het ware gelaat van mijn ouders. Mijn vader ging zo ver dat ik bijna zelfmoord pleegde. Ik besloot om hen uit mijn leven te bannen maar toch bleven ze me via mijn ex en mijn kinderen het leven zuur maken. Onlangs hebben nu ook mijn kinderen begrepen wat voor mensen zij zijn en dat was voor mij de ultieme bevrijding uit hun macht. Ik word eindelijk begrepen door mijn kinderen en dat was voor mij extreem belangrijk. Ik wil mijn ouders nooit meer zien. En ik hoop dat ze gelukkig zijn met hun geld want dat is alles wat hen nog rest. Ik voel me na 44 jaar eindelijk vrij. Er is ontzettend veel schade want emotioneel heeft het mij getekend maar uiteindelijk ben ik wel vrij! Ik heb dikwijls schrik om zelf narcistische trekken te ontdekken bij mezelf. Ik denk wel dat ik totaal anders ben maar dat is eigenlijk mijn grootste angst. Worden zoals hen. Na mijn depressie richtte ik een vereniging op om mensen met psychische problemen te helpen. Ik zie enorm veel leed veroorzaakt door narcisten en dat raakt me diep. Ik wou dat ik deze vreselijke stoornis de wereld kon uut helpen, maar helaas…

      Reply
        Mariposa - juni 27, 2020

        Hallo Donna,
        Graag zou ik meer willen weten over jouw vereniging voor mensen met psychische problemen. En wat mooi dat je dat gedaan hebt. Respect. Is het mogelijk om met elkaar in contact te komen?

        Reply
    Donna - oktober 30, 2018

    Ik zit in een onmogelijke situatie; ik heb mijn hele leven geleden onder mijn narcistische ouders maar nooit beseft wat het probleem was. Na een zware depressie op mijn 43ste en de bijhorende therapie kwam eindelijk de waarheid naar boven, dat ik onder de relatie leed en dat zou blijven doen tot ik alle contact verbrak. Onder begeleiding van meerdere therapeuten, en na een mislukte vraag om mij wat rust te gunnen, kon ik eindelijk de stap zetten. Maar nu zetten ze alles op alles om mij via mijn kinderen te treffen. Ze manipuleren hen, zetten hen tegen me op, … Ze hebben via de sleutel van mijn dochter van 17 me komen bestelen tijdens mijn vakantie (de spullen die ze mij hadden geschonken kwamen ze terughalen en geloof het of niet maar er was een Boeddhabeeld bij), ze nemen mij feestdagen met mijn kinderen af (dan boeken ze een reis met hen), zodat ik mijn kinderen niet zie, ze achtervolgen mijn vriend enz. enz. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben bang dat het van kwaad naar erger gaat en dat zij mij emotioneel alsnog zullen kapotmaken. Wat moet ik doen???

    Reply
      Lilian - oktober 31, 2018

      Shit Donna, je zit in een heus narcistennest. Wat moet het moeilijk voor je zijn op dit moment met alle manipulators om je heen. Het algemeen advies is meestal om met niks en niemand van de narcisten te maken te hebben en elk mogelijk contact te ontwijken/omzeilen of weg te werken waar het ook maar kan. Het vervelende is dat ze contact hebben met je kinderen en gezien hun leeftijd, jij daar weinig grip op hebt. Het is zeer kwalijk te noemen dat ze via jou kinderen bij je in huis zijn gekomen. Toch zou ik desnoods de kinderen geen eigen sleutel laten hebben als dat kan. Gezien je achtergrond is de kans groot dat je niet goed hebt geleerd grenzen te voelen, te uiten en daar consequent in te zijn naar anderen toe. Als je jezelf hierin herkent zou je daar wat mee kunnen doen. Je mag best wat feller zijn in het verdedigen van jou huis/veiligheid en leven op alle tereinen zoveel je kan. In mijn ogen zijn dergelijke situaties ongewoon en hebben een gehalte van een oorlog. Daarin hoef je niet veel concessies meer in te doen. Dat ze alle kadoos komen terug halen om je te straffen is ook zoiets herkenbaars. Alles om je maar weer in het gareel te krijgen, hun gareel. Dit keer ga jij echter niet meer in dat gareel. Je weet nu waar je mee te maken hebt en wat je wel en wat je niet wilt. Leer daarvoor staan. Hoe moeilijk het ook is met narcisten om je heen, en dat is het ook echt. Je hebt meer kracht, talenten en draagkracht in je dan je ooit zou hebben vermoed. Je hebt precies deze skills al die tijd gebruikt om te overleven in een onhoudbare omgeving met je narcistische ouders en die heb je tot nu toe overleefd!. Dit keer mag je al deze skills gaan in zetten voor jezelf. Je hoeft niet meer alles voor ze te doen om ze tevreden te houden of wat dan ook. Echt niet. Je verdiend contacten in je leven die je respecteren zoals je bent en je grenzen ook respecteren. Wanneer je heel consequent de narcisten in je even hardnekkig blokt zullen ze uiteindelijk neigen een ander slachtoffer te zoeken. Als het er voor nodig is te verhuizen naar een totaal ander deel van het land.. doe het dan. Sterkte met alles.

      Reply
      J - oktober 31, 2018

      Holy shit. Dit is helemaal geen no contact! Zij hebben jou rol overgenomen in jou leven!!
      No contact is dat hun geen enkele rol meer spelen in jou hele leven en wat daarbij hoort. Maar de situatie waar jij in zit is dat hun juist overal nu bij kunnen omdat jij jezelf buitenspel hebt gezet. Je hebt je leven overgedragen aan hen lijkt wel!

      Er zijn duidelijk geen grenzen tussen jou en je ouders. Alle grenzen, ook de wettelijke, worden overschreden.
      Jou ouders zijn criminelen.

      Ben je bestolen, aangifte doen?
      Wordt je vriend gestalkt, straatverbod aanvragen?
      Jou minderjarig kind, zonder jou toestemming meenemen naar het buitenland? is kidnapping.

      Waar is jou stem in dit geheel. Nergens meer, onder het mom van no-contact. Nou dan ga maar full contact. Overal een stokje voor steken.

      Inderdaad zoals Lilian zegt, begin eens met alle sleutels terug te halen. Verover je huis en kinderen terug. Succes.

      Reply
        lilian - oktober 31, 2018

        Het verdrietige is ook dat veel kinderen van narcistische ouders nooit hebben geleerd dat ze een eigen stem hebben waar ze naar mogen luisteren en dat deze van waarde is. Dat hun grenzen te respecteren zijn. Wel iets wat je echt keihard mag gaan bepalen in deze. Precies wat J zegt.

        Reply
      Moon - november 8, 2018

      Zelf heb ik ook in dezelfde situatie gezeten alleen dan met mijn schoonmoeder en schoonzus, zelf had ik al het contact verbroken ( nadat ik bijna een was ingestort) vond het prima dat mijn man en kinderen 18 en 21 jaar oud contact hielden,tenslotte was het familie! Dat heeft nog precies 4 maanden geduurd voordat ze zelf in zagen waar ze mee bezig waren( ons gezin en huwelijk kapot te maken) omdat ik had contact al had verbroken moesten mijn man en kinderen zien dat het helemaal niet aan mij lag want nu ik nergens meer tussen stond en ze mij niet meer de schuld konden geven van de spanningen met familie en in het gezin. Vanaf die tijd hebben wij ze volledig genegeerd en overal geblokt en dat helpt echt voor jezelf. Een narcistisch persoon negeren en nog eens negeren daar heb je ze het hardst mee.mijn man is inmiddels wel in therapie want hij ziet nu pas (nu hij rust krijgt wat er vroeger en en onze hele relatie ) is gebeurd en hoeveel invloed dat op zijn en dat van ons gezin heeft gehad! Wens je heel veel sterkte maar laat het even los ze proberen nu alles op alles te zetten de de goede fee uit te hangen maar dat gaan ze echt niet lang vol houden. Ook jou dochter gaat dat zien maar laat het haar zelf ontdekken als je er teveel over zegt… zal ze jou als boeman zien en de fouten van hun niet zien! Heb geduld komt echt goed!!

      Reply
        J - november 12, 2018

        Mooi verhaal Moon. Dat is goed te horen dat het bij jou goed gekomen is, eindelijk eens een goed einde aan zo’n verhaal. Helaas lees ik hier ook wel eens verhalen waarbij het de ouders lukt om de kleinkinderen voor henzelf te winnen en de moeder zo de verliezer wordt. Het is altijd oppassen met die narcisten, maar fijn dat er gelukkig ook positievere aflopen zijn!

        Reply
    The instigator - september 26, 2018

    allereerst sorry voor het ontbreken van leestekens etc maar ik zit helemaal stuk

    verwijzend naar mijn eerdere verhaal van 15 september 2017
    het is allemaal verkeerd afgelopen

    mijn ouders kozen ervoor om alles via een advocaat te doen en ik heb de afgelopen 2 jaar mezelf kapot gewerkt om de boel draaiende te houden en mijn eigen leven te redden maar ook hun luxe oude dag in stand te houden
    ik heb gesmeekt of er door een mediation buro gekeken kon worden hoe hier zo goed mogelijk uit te komen
    maar kreeg telkens weer te horen als je wil praten praat maar met onze advocaat

    ik heb veeeel te veel moeten afbetalen aan mijn ouders,de verzekering betaalde pas na een jaar uit,mijn vader kreeg grootste deel van het geld en moest daarmee de panden van mijn bedrijf opknappen
    maar hij nam een klote aannemer die nu al 8 maanden daar mee bezig is en nog niet klaar
    de klanten blijven weg omdat het een chaos is
    2 van mijn 4 werknemers zijn de ziektewet in en een heeft ontslag genomen
    en ik kan niet meer sinds gister zit ik ziek thuis ik ben kapot
    laatste poging gedaan en gesmeekt of ze willen helpen en mij tijdelijk ontzien zodat mijn bedrijf een kleine kans heeft het nog te redden maar hun advocaat zegt keihard “die jongen moet zich maar bij elkaar rapen en de boel draaiende houden”

    maar ik kan niet meer echt niet zit de hele dag te huilen en ben kapot
    mijn vader wil zelfs dt ik ipv de lage huur(550 per maand) voor mijn woning boven de zaak nu 1000 euro ga betalen terwijl ik strax met 5 ton schuld de schuldsanering in ga en dat dus niet kan betalen
    of hij dat kan is een tweede ding maar dat hij het probeert sloopt me

    mijn moeder weet dat hij pas 2 weken terug weer 3 maanden met zijn maitraisse in italie heeft gezeten
    maar wil de facade van het geweldige stel en haar financieel goede oude dag in stand houden

    ik loop bij een psygoloog maar kan pas in november terecht bij de echte GGZ nu zit ik bij de GGZ van de huisartsen post
    mijn vrouw steunt me maar ik ben bang dat ik strax zo’n klein hoopje ellende ben dat ze ook voor zichzelf kiest en bij me weggaat help me ik ben zo bang

    Reply
      Saar - september 26, 2018

      Shit man, ik heb je verhaal zitten lezen, ook van vorig jaar dat je hebt geschreven. Bizar om te lezen. Ik lees van alles in je verhaal eerlijk gezegd. Maar wat ik vooral lees is dat je gewoon echt helemaal stuk zit nu. Het nare is dat je tot je nek toe onder de macht zit van je vader. Je woont zelfs in een pand van hem? Waarom betaal je uberhaupt huur? Hoe dan ook, ook voor jou gelden huurdersrechten en volgens mij kan iemand niet zomaar zoveel meer aan huur eisen. Dat is een belachelijke eis. Check uit wat je rechten zijn als huurder. Het klinkt hard, maar nu bij de pakken neer gaan zitten is misschien wel eens helemaal niet wat je zou moeten doen nu. Pak de dingen stap voor stap feitelijk aan en heel pragmatisch om je op alle vlakken uit de macht te werken die jou vader over je heeft. Ga desnoods weg waar je woont. Laat je de boel los, dan heb je wellicht torenhoge schulden, ja, maar daarvoor krijg je schuldsanering. Is dat verschrikkelijk klote? Ja.. ik kan het niet anders maken voor je. Maar schuldsanering is te overzien kwa tijdspanne. Naar de psycholoog gaan is ook echt een goede stap van je. Je hebt gedaan wat je kon in de situatie en eerlijk gezegd heb ik regelrechte bewondering voor wat je hebt gedaan in je leven en waar je bent gekomen. Jij hebt iets gedaan wat niemand je zomaar zou nadoen. Jij hebt een prachtig bedrijf gemaakt, weliswaar met een goede basis start, maar de afgelopen 20 jaar was het jouw bedrijf. Je hebt dit voor elkaar gekregen ondanks de jeugd waar je veel hebt moeten ontberen. Je loopt nu al jaren met je monsterlijke vader te knokken. Er is echt helemaal niets aan jou verhaal waarin ik geen bewondering voor jou kan uitspreken. Hoe moeilijk de aankomende jaren financieel voor jou kunnen worden, jij hebt de talenten, kennis en kunde om je eigen pad te bewandelen. Je hebt je vader niet nodig, sterker nog, die kan je missen als kiespijn. Kies zoveel mogelijk voor wat echt belangrijk voor jou is. De relatie met je vrouw, eventuele kinderen, en met jezelf. Die moeten worden herstelt, gekoesterd en gevoed. Echt waar daar ligt een groot deel van je geluk. Probeer niks te forceren, wat niet gaat, dat gaat niet, maar ken je prioriteiten en die liggen niet bij jou vader, niet bij zijn wensen, of bij de drama die hij steeds weet te creëren in jou leven. Echt kies voor jezelf en je gezin in alles wat je vanaf nu doet en kiest. Vecht niet tegen je vader, niet tegen je moeder en probeer ook helemaal geen enkele banden goed te krijgen. Ze waren nooit goed, ze zijn niet goed en ze gaan nooit goed worden. Ik vind het oprecht kl*te voor je en ik gun je het allerbeste.

      Reply
        The instigator - september 27, 2018

        allereest saar ONWIJS bedankt voor je lieve woorden

        ik weet dat ik wat in mijn mars heb en ik weet dat ik hier uit ga komen
        maar toch he mijn zaak is nog niet failliet en als ik op de top van mijn kracht was dan was er 10% kans dat ik het nog zou kunnen redden en soms dan zeg ik “godverdomme watje ga naar je werk en doe dat” maar als ik effe 3 seconden nadenk dan weet ik dat in de toestand waar ik nu zelf zit dat ONMOGELIJK is maar dat is moeilijk toch neem je jezelf dat ergens kwalijk ook al is wat mij de laatste 2 jaar is overkomen zo vreselijk dat ik me afvraag of er uberhaupt iemand op deze wereld bestaat die dat wel zou kunnen(in deze gemoedstoestand)

        ik wil al 2 jaar mijn ouders niet meer zien smeken doe ik vie de advocaat en een keer(van de week) via facebook fck hun ik haat ze

        nu komt er vanalles op me af strax de curator en nu een bedrijf wat open is en de interim die elke dag om 5 uur boven komt en me een paar dingen laat doen zodat de boel mss nog 1,2,3 maanden draaid morgen zit de interim weer met mijn ouders en de advocaat maar daar zal vast nix ieuws uitkomen het is nu behelpen mijn vrouw(ik heb gedaan alsof het wel gaat) is tot maandag bij haar dochter in portugal en ik zit alleen thuis met mijn zoon van 18(hij is voor zijn leeftijd zoals velen van deze generatie nog behoorlijk kinderlijk) en ook daar maak ik me een beetje zorgen om strax als de tent failliet is en ik geen prikkels meer krijg gaat het vast en zeker beter maar nu zit ik er nog midden in hell ik krijg nog steeds een prachtig salaris wat we nu maar opsparen voor lastige tijden

        nogmaals onwijs bedankt voor je stuk en ik denk dat ik eht wel red maar ik ben nu in paniek voel me verselijk verdreitig WOEDEND op mijn oudrs en soms voel ik me nog schuldig ook als dat laatste echt onzin maar ja toch sluipt het er af en toen in XXX IKE

        Reply
          Saar - oktober 1, 2018

          Ja.. de ontgoocheling is groot wanneer je erachter komt dat de mensen die je zo na staan, zo verschrikkelijk intens alleen met zichzelf bezig zijn geweest. Dat is ook iets wat je door de jaren heen niet hebt willen zien of geloven. Misschien niet kon geloven ook, want wie is nu zo? En als er al iemand zo is, dan toch zeker niet je eigen ouder?
          Paniek is eigenlijk ook vrij normaal voor de situatie waar je in zit. Je wilt rennen en vechten en tegelijkertijd weet je dat het niet meer gaat kunnen. Blijf ademen zou ik zeggen, echt diep ademen, rustig ademen. Veel van de paniek zit in een te hoge en snelle ademhaling. Biologisch kan je jezelf hiermee wat kalmeren. Je woede is terecht en schiet geen enkel doel bij een narcist. Je verdriet is volkomen begrijpelijk en ik hoop dat je hiervoor begrip en empathie zult vinden en weten te ontvangen. Je schuldig voelen is inderdaad volkomen onterecht. Je hebt weliswaar ook keuzes gemaakt die niet helemaal perfect waren, gelukkig niet, het maakt je een mens. Hoe gaat het nu met je? Zo na het weekend?

          Reply
            The instigator - oktober 2, 2018

            het gaat wel gezien de omstandigheden heb een heel leuk weekend gehad
            met vrienden
            heb veel nu ze terug is weer steun van mijn vrouw en er zijn wat omstandigheden waardoor er een hele kleine kans is dat mijn zaak de komende 3 maanden overleeft
            het betekend wel dat ik nog steeds een aantal prikkels krijg waar ik het erg moeilijk mee heb
            moet gesprekken met advocaat en acountant doen en 10 minuten per dag wat dingen voor de zaak meer kan ik op het moment niet en eigenlijk is het beter dat ik het niet doen maar dan gaat alles zeker stuk

            klote tijd hoe dan ook geen idee wat er gaat gebeuren heb het zelf niet in de hand

            maar ook als het strax over is en ik paar ton schuld heb wil ik nog geloven dat ik er wel uitkom en ooit weer gelukkig wordt

            Reply
    Olvera - september 16, 2018

    Hi allemaal, wat herkenbaar allemaal. Ook ik kom uit een gezin met 4 kinderen, waarvan 1 verstandelijk beperkt is, waar narcisme voor komt. In iedergaval mijn moeder maar ik heb ook sterk het vermoeden dat mijn vader ook last had van narcisme. Mijn ouders zijn gescheiden, vechtscheiding, kinderen inzetten in de ruzies over en weer en dan elkaar in de rechtbank zwart maken. De scheiding was omdat mijn moeder mij wilde beschermen van de slagen, mishandelingen, die mijn vader mij gaf. Mijn moeder daarentegen strafte mij door mij op te sluiten in de koude badkamer, of onder de koude douche te zetten, alleen al omdat ik nog steeds, ik was negen, in bed plaste. Echte opvoeding in dagelijkse verzorging heb ik nog nooit gehad, dat moest ik zelf allemaal maar uit vogelen. Wilde ik iets doen in dans of drama wimpelde ze af met dat dat niets voor me was. Was er iets weg dan had ik het altijd gedaan en koken wilde ze me niet leren. Kortom, moeder dochter relatie is er nooit geweest. Mijn eerste relatie heeft ze stuk weten te krijgen omdat die jongen haar verhaal op vermissing van iets geloofwaardiger vond en daarmee mij eveneens beschuldigde van diefstal. Toen ik Christen werd begon de strijd pas echt. Op een gegeven moment heb ik het contact verbroken omdat het te pijnlijk voor mij werd. Wat ik ook deed, het was nooit genoeg. Toen na 2 jaar begon ze zelf mij op te zoeken. We begonnen weer wat contact te krijgen. Omdat ik in de zorg heb geleerd om afstand te houden op een professionele wijze kon ik best wel redelijk met haar omgaan, tot grote verbazing van mijn broers. Ze had zorg nodig en ik dacht dat ik haar wel kon helpen in de huishouding. Dat was de grootste fout van mij, had ik niet moeten doen. Niet dat het een slechte tijd was hoor, nee zeker niet. Dit waren de beste jaren die ik ooit met haar heb gehad. Maar toen mijn vader overleed brak de hel pas echt los. Ze begon meer afstandelijker te worden naar mij toe, op een slinkse wijze heeft ze mij ontslagen en heeft een ander de taken overgenomen. Dat vond ik ook niet erg, was allang blij dat ze hulp had. Er was wat onenigheid tussen mijn broers en mij over afwikkeling van erfenis. Mijn moeder gaf mij de schuld. Toen kwamen de brieven, vreemde brieven. Ik had haar bestolen. Waarvan denk je dan. Nou, niet eens van hele dure dingen, maar van emotionele herinneringen. Ik foto’s van haar overleden dochter gestolen en het was verschrikkelijk wat ik haar had aangedaan. Ik ben niet waard haar kind te zijn en ik ben onterft! Dit had mijn ziel echt geraakt, ik was er kapot van. Om het verhaal wat in te korten, ik heb alle contacten met mijn moeder verbroken. Juist ook omdat ik op een punt ben gekomen waarop ik een grens heb getrokken; tot hier en niet verder. Mijn familie? Die ben ik kwijt, er is niet of nouwlijks nog contact. En als er contact is is het op angst gebaseerde contact. Mis ik ze? Ja zeker, maar ik was alles toch al kwijt. Juist ook omdat op angst gebaseerde relatie geen relatie is. Het enige contact dat ik nog heb is met mijn zus. En soms ook met mijn oudste broer. Ook aan hem merk ik dat hij een gebroken man is die de generatie voor hem vervloekt en hoopt dat ze maar snel een etage lager gaan. En juist door naar te luisteren besef ik maar al te goed dat het hele gezin kapot is gemaakt door narcisme.

    Reply
      Saar - september 16, 2018

      Nps is altijd destructief in alles. Alles draait in essentie om het stelen van energie bij elkaar. In dit geval bij jou vandaan, ter behoeve van zichzelf. Je mist je biologische familie niet echt, je mist je echte familie en die hoeft niet biologisch te zijn. Familie is een ondersteunende cirkel van mensen, niet een afbrekende cirkel. Herkenbaar ook hoe je moeder een tijdje aardig doet en dan weer begint met haar gruwelijke spel om je neer te halen. Vertrouwt nooit een narcist, ze veranderen niet. Desondanks heb je haar jou hulp en steun gegeven toen ze het nodig had. Dat is jou empathie en compassie die je hebt willen geven. Dat is meer dan ze mag durven hopen van jou en het zegt heel veel over jou normen en waarden in dit leven.

      Reply
        Olvera - september 18, 2018

        Dat mijn moeder aan NPS leed is mij sinds kort duidelijk. Vroeger associeerde ik hek het met communisme, of wel alles draait om 1 hoofdpersoon, waarbij al het andere er om heen niet bestaat. En als je bekijkt hoe hoe het communisme in de Oostblok landen er aan toe ging, dan zie je dat alles draaide om die 1ne persoon. Dus zat ik niet ver naast. En dat ik spreek over dat ik mijn familie kwijt ben maakte het voor mij alleen maar makkelijker bepaalde keuzes te maken. Ik heb toch niets meer te verliezen. Voor mijn familie heb ik nu andere familie gekregen. Weliswaar geen bloedverwanten, maar wel mensen die écht om mij geven, mensen die me niet altijd begrijpen, maar er wél zijn. Dat maakt het voor mij ook een stuk gemakkelijker.
        Trouwens ook heel bemoedigend wat je geschreven hebt hoe ik tegenover haar sta. Want gek genoeg staar mijn deur nog steeds voor haar open. De enige troost die ik heb, op dit moment is de troost die ik ervaar van uit mijn geloof. Er is 1 die écht van mij houd. Er is 1 die exact weet waar ik door heen ben gegaan. Er is 1die bij wie ik gewoon mag zeggen wat ik voel, juist ook omdat Hij mij bevestigd heeft dat Hij weet dat het diep van binnen mij pijn doet. En dat maakt het stuk gemakkelijker om juist openheid van zaken te geven. Gewoon open zijn over mijn familie, maar ook naar mijn familie toe. De stilte heb ik nu doorbroken.

        Reply
    Marcel Stegers - september 15, 2018

    Ik heb een actie gestart, help de kennis en informatie beter te verspreiden door o.a. aan deze actie deel te nemen, ik heb me er 3 jaar aan toegewijd, en heb alleen nog wat extra hulp nodig, zodat kinderen die gevangen gehouden worden in een narcistische hel worden bevrijdt en verlost van de ellende, help ons en deel het volgende voort..

    https://www.doneeractie.nl/help-de-kinderen-in-nood/-29989

    Reply
    Toine - september 11, 2018

    Heel heftig om dit allemaal te moeten lezen, maar ook heel confronterend. Ik ben inmiddels 21 jaar en heb al sinds mijn pubertijd enorme problemen gehad met mijn vader, nu pas gaat het belletje rinkelen dat hij zeer waarschijnlijk, gezien alle symptomen, aan NPS lijdt.

    Mijn vader heeft vroeger iets heel traumatisch meegemaakt en dat schijnt ook een mogelijke aanleiding te zijn voor de ontwikkeling van deze stoornis. Al sinds vooral het begin van mijn middelbare schooltijd eist dit een enorme tol. Ik kon vroeger nooit wat goed doen, mijn vader had altijd gelijk. Zelfs als ik hem tijdens een discussie klem had, begon hij over iets anders of werd boos. Hij kleineerde eigenlijk iedereen in het gezin, ook mijn moeder en in mindere mate mijn jongere zusje, omdat die een beetje hetzelfde karakter hebben. Het werd daardoor een enorme strijd en we pasten ons eigenlijk onbewust steeds meer aan hem aan. Hier ging mijn moeder aan onderdoor, omdat ze nooit tegen hem in kon gaan, zelfs niet op een normale manier. Toen ze dat één keer wel deed, heeft mijn vader haar meteen verlaten. Hij was ook altijd heel hooghartig en had het steeds over ‘een nieuw leven’, een teken van ontevredenheid. Eigenlijk vrijwel alles wat ik in het stuk lees komt overeen met wat er allemaal gebeurd is. Ook dat hooghartige gedrag en gebrek aan inlevingsvermogen liepen als een rode draad door mijn jeugd.

    Uiteindelijk, nu later, heb ik binnenin een muurtje opgebouwd en wapen ik me tegen elk contact met hem, simpelweg omdat ik alle moeite heb gedaan om tot hem door te dringen. Echter dit lukte niet, zelfs niet op de meest kwetsbare momenten. Ik ben me gaan beseffen dat dit nu compleet bij hem ligt. Maar zoals ik lees, zullen mensen met NPS dit niet snel zelf herkennen, iets wat ook gebleken is.

    Ik voel me eigenlijk al een aantal jaren heel moedeloos. Een gevoel van overspannenheid, terwijl ik juist op een dood spoor zit. Ik wist niet waar het door kon komen maar dit geeft wel nieuwe inzichten. Gelukkig zit ik net als mijn moeder erg positief in elkaar en kan ik van de kleinste dingen al genieten. Op het moment druk bezig om werk, opleiding allemaal weer op te pakken maar inmiddels ben ik erachter dat ik daar hulp voor nodig heb. Maar daarin helpt het enorm om dit soort dingen te lezen.

    Reply
      Saar - september 11, 2018

      Dag Toine,
      Je komt helder over op mij. Je ziet de situatie helder zoals deze is en dat zal voor je werken. Je bent goed bezig met alles wat wel in je bereik ligt om te doen en ook dat zal je ver brengen. Inderdaad het heeft geen zin om iets te doen met iemand met deze stoornis die niet bij zichzelf wil of kan kijken. Het gekke is dat ik op dit moment zoiets mee maak in mijn eigen omgeving. Het is bij deze persoon het letterlijk niet kunnen zien van zichzelf en de wereld sterk vertekenend om zich heen. In dat opzicht is er daadwerkelijk geen contact mogelijk. Naar zo iemand kijken vind ik altijd moeilijk als buitenstaander. Omdat ik opgegroeid ben met een ouder die narcist is, is het voor mij nu een valkuil om niet perfectionistisch te zijn. Omdat narcisten het zo nodig hebben regelmatig een ander onder te sneeuwen om zelf overeind te blijven staan helpt het nog meer om mensen om je heen te hebben die je wel ondersteunen en je waarde inzien. Anders kan dit je op langer termijn ondermijnen. Constante onderwaardering is een sluipmoordenaar die je niet gemakkelijk ziet aankomen. Succes met alles.

      Reply
    h olaerts - september 9, 2018

    hallo, Wat ik niet lees, is, hoe men zelf zo moeilijk een leven met (goede) relaties kan opbouwen, omdat ik thuis niet geleerd of ondervonden heb hoe ik dat moet doen.
    Ik heb na jaren therapie wel redelijk door hoe mijn ouders waren en hoe ik leefde in een gezin met 5 oudere beschadigde broers en zussen. Hoe ik daar, mét dikke schillen, eenzaam opgegroeid ben. Maar nu? Ik heb geen eigen interesses, kan niet hartelijk zijn, ben onzeker, voel me rap tekort gedaan en weet niet hoe dat uit te praten, voel geregeld ongepaste tegenzin/haat naar anderen… enz…
    Een boek dat me veel duidelijk maakte, was ‘niemandskinderen’ (C. Roodvoets).
    Maar een wanhopige, eenzame weg was en blijft nog altijd te gaan…

    Reply
      Puk - september 9, 2018

      Dag h olaerts. Mag ik vragen welke therapie heb jij genoten? Wanneer je niet opgroeit met skills om sociaal te zijn onder de mensen is dat altijd lastig. Toch zou je kunnen bestuderen van hoe dat dan zou moeten. Voor mij hielp het door verschillende gezinsdynamieken te bestuderen en in allerlei groepjes plaats te nemen. Cursussen zat gedaan inmiddels en ik ontdekte vooral ook wat ik helemaal niet leuk vond, maar uiteindelijk ook wat ik wel leuk vond. Overal leer je wel wat en alles zegt wat over jezelf. Ook heeft geweldloze communicatie training van Rosenberg me erg geholpen. De communicatie technieken kan je toepassen naar andere toe (heel praktisch) maar ook naar jezelf toe. Want vaak hebben we vooral niet geleerd met onszelf te communiceren en dat wat we zelf vinden waardevol te vinden. Ik heb gemerkt dat mijn lichaam blijft spreken en dat wanneer ik hier op let, deze heel goed aangeeft wat ik nodig heb in een bepaalde situatie. Misschien is dat bij jou ook zo het geval?
      Alleen al dat kan erg veel leren over jezelf. Wanneer je jezelf vind zul je minder onzeker worden en makkelijker weten wat je zou willen doen in sociale situaties. Met de communicatie technieken van Rosenberg kan je dan ook het praktische deel leren. Hoe beter je jezelf leert kennen, hoe makkelijker je ook opener kan opstellen (zonder dikke schillen, maar meer gezonde schillen) naar mensen toe. Je zult zien dat mensen daarop reageren. Wanneer je meer jezelf vind en wordt kan je ook hartelijker worden. Leren ons verdwenen zelf terug te vinden. Van daaruit gaat van alles beter. Ook de gevoelde eenzaamheid kan dan sterk zakken. Met zo een groot en disfunctioneel gezin waarin je de jongste was kan het niet anders dan dat het moeilijk voor je moet zijn geweest. Ik was de jongste van een 5 tallig gezin en dat vond ik al zwaar genoeg.

      Reply
        h olaerts - september 9, 2018

        Dank je voor het antwoord. Ik denk dat hierin enkele dingen heel waardevol kunnen zijn.
        2 keer 4 jaar psycho-analyse deed ik, waarbij ik alleen in het begin (eerste jaar) enkele belangrijke dingen van mezelf terugvond. Dan Gestalttherapie. En nu sinds 5j existentiële therapie, hier duurde het 1,5 j eer ik de therapeut wat vertrouwde. Bij deze laatste vond ik vooral hoe de laatdunkendheid en hardheid van mijn moeder naar mij en de andere kinderen mij minder/onwaardig, ongewenst…. deden voelen in ál mijn relaties. Hoe ik anderzijds steeds probeerde van de beste te zijn en zelf ook een jaloers en hard persoon kon zijn, ook projecterend naar anderen, mezelf anders voordoend dan ik ben enz. .. Geen makkelijke therapie en nog steeds niet… Goede relaties en mijn eigen ik kunnen zijn, lukt nog steeds niet.

        Reply
          Puk - september 10, 2018

          Dag h oalarts,
          Dan heb je een flinke reis in therapieland doorgemaakt. Je hebt in ieder geval al meer bestudeerd dan menig hulpverlener. Ik vind het spijtig te horen dat je zo vast loopt op het gebied van sociale contacten en ik voel dat ik je meer gun op dit gebied.

          Reply
          J - september 11, 2018

          Hoi H Olaerts,

          Ik heb hier en daar ook wat therapien gevolgd maar de meeste zijn niet echt nuttig. Het lijkt alsof het vak psychologie nog niet echt klaar is voor mensen zoals ons.

          Laatst een artikel gelezen (ik weet niet hoe oud moet ik erbij zeggen) waarbij ze keken hoeveel wetenschappelijke/medische artikelen er waren over persoonlijkheidstoornissen met name narcisme en borderline, en hoeveel artikelen er waren over de slachtoffers van deze mensen. Uit m’n hoofd ze vonden iets van 300 artikelen over narcisme, en 0 over de slachtoffers hiervan. Het is een onbelicht onderwerp. Erg vreemd, want ik ken veel slachtoffers van narcisme.

          Mijn tip, is om naast je therapie, je mee te laten slepen door gezonde mensen. Luister naar hun feedback, en voel hoe en waar zij contact met je proberen te maken en wat zij verwachten, zo veranderde ik langzaam in een normaal mens. Tja weer een keer jezelf moeten aanpassen aan anderen, dit keer gezonde mensen(!) is misschien niet leuk, maar wel de juiste weg in mijn ogen.

          Reply
            hilde olaerts - september 11, 2018

            Bedankt voor de reacties, die doen me echt deugd!
            Beste J, 3 van mijn oudere broers en zussen kwamen serieus en meermaals in contact met de psychiatrie, toch heeft niet ene therapeut/begeleider zich eens afgevraagd hoe dat kwam (onderzoek ouders) of welk effect dit op de jongere (en oudere) kinderen had en of men die geen hulp kon bieden. Ik denk ook dat ze t niet kunnen!
            Ik probeer met vallen en opstaan ‘normale’ relaties en contacten op de bouwen. En ik moet dat inderdaad nog voortdurend testen, want vaak vul ik hun gedachten en gevoelens nog zelf en steeds negatief in. Ik ben dan verbaasd dat hun feedback helemaal niet zo is!

            Reply
              Saar - september 11, 2018

              Therapeuten begeleiden ook niet de mensen die niet in therapie zitten (je ouders) Het probleem is ook dat narcisten niet naar een hulpverlener stappen. In dat geval had er een gezinstherapie gestart kunnen worden. Helaas. Mijns inziens zijn therapeuten inderdaad ook niet klaar voor mensen met klachten zoals wij die kennen. Zo komt er voor mij eigenlijk veel rouw kijken. Rouw om ouders die ik niet heb gehad b.v. En heb ik wel eens wat gelezen over posttrauma en rouw. Ook lezen over codependentie gaf me herkenning. Wel gaaf eigenlijk dat je bent gaan testen en ontdekt dat mensen anders over je denken dan dat jij dacht dat ze over je zouden denken en dat ze een stuk positiever zijn!

              Reply
                h olaerts - september 12, 2018

                Als een therapeut mij vroeger in mijn jeugd aangesproken zou hebben, zou ik wellicht verontwaardigd zijn geweest. Het ging toen ook niet goed maar dat was mijn eigen slecht, saai, … karakter en ik wou me alleszins als sterk voordoen .
                Ik denk soms: als men me toen op een of ander manier had kunnen influisteren dat het aan mijn ouders lag… Zelf heb ik dat (te laat) aan een broer en zus kunnen uitleggen. hierdoor verminderde hun schuld- en minderwaardigheidsgevoelens wel, maar ergens blijven zij nu in een soort zelfmedelijden zitten, dat lees ik ook een beetje bij jou Saar? dat rouwen? Ik heb ook wel spijt van alle verloren/gemiste kansen maar probeer daar niet te veel energie en tijd in te steken. Dit is zeer zeker geen verwijt of zo..

                Reply
                  Saar - september 12, 2018

                  Wat voor mij herkenbaar is in je verhaal is sterk willen voordoen en niet zoveel energie er in willen steken, door gaan met het leven. Ik ben daardoor zelfstandig geworden en heb veel kunnen opbouwen. Ik heb het allemaal gedaan en ook allemaal alleen gedaan. Wat ik niet heb geleerd is hoe met mijn emoties om te gaan. Vandaar dat rouw eigenlijk nu pas aan bod komt. Er komen door mijn hele leven altijd stukjes die een plekje moeten krijgen. Of ik dan in een zelfmedelijden zou blijven zitten? Nee, ik ben er gewoon niet eerder aan toegekomen of ik wist het gewoon niet goed. Het creëert eerder depressies waar ik de bron niet van begreep. Rouwen is geen zelfmedelijden waar je in blijft hangen. Het is actief en verwerkend en ruimt op. Maar we leerden nooit hoe we moesten omgaan met ons gevoel en wel deze vooral ergens weg te stoppen waar het niet zichtbaar was, zelfs niet meer voor onszelf. Spijt heb ik dan weer niet, over verloren kansen. Gezien ik altijd een aanpakker ben geweest over kansen die er dan nu voor me lagen. Wel fijn voor je dat je hebt kunnen spreken naar je broer en zus. Dan heb je misschien nu ook meer steun aan elkaar?

                  Reply
                    h olaerts - september 12, 2018

                    Ik was wél heel lang depressief en heb daarmee alleen maar kunnen overleven en niet geleefd. Zowel qua wonen, werk, relaties … heel wat gemist door gebrek aan energie, goesting, helder denkvermogen, creativiteit, steun, houvast enz… Het rouwen zoals jij het schrijft is inderdaad wél goed, misschien moet ik dat nog doen want ook mijn gevoelens staken en steken nog achter zwaar beveiligde deuren …. 😉

                    Reply
                      Saar - september 12, 2018

                      Die gevoelens die achter zwaar beveiligde deuren zitten, zitten daar ook niet voor niets. Toch zullen ze, op hun eigen momenten, opkomen op allerlei onverwachte manieren en invloed uitoefenen op je leven. In dat opzicht is leren omgaan met die emoties wel echt een uitdaging. Wat ik wel weet is dat in menselijk en sociaal contact emoties en gevoelens kunnen helpen verbinding te ervaren. Ik herken wat je schrijft over gebrek aan energie ervaren. Depressies maken meer stuk dan ons lief is.

                      Reply
                      h olaerts - september 15, 2018

                      Saar, kan ik je emaillen, ik vind onze gesprekken wel zinvol om verder te zetten. grts, H

                      Reply
                      Saar - september 15, 2018

                      Mailen kan wel, De knop onder jou berichtje is er niet, Dus geef ik dat maar hier aan.

                      Reply
    Mandy - september 8, 2018

    Ik ben zelf mijn hele jeugd mishandeld door mijn ouders. Dit is begonnen vanaf dat ik 2,5 jaar oud was. Vanaf dat moment heb ik de eerste herinneringen eraan. Nu op dit forum uit te komen en al deze punten te lezen is het alsof mijn leven beschreven wordt. Mijn beide ouders zijn narcistisch, mijn moeder nog het ergste. Ik heb een jaar geleden alle contact verbroken en heb hulp gezocht. Na maanden therapie krabbel ik er nu langzaam weer bovenop, maar ik merk dat ik het fijn vind om met andere mensen erover te praten. Mensen die weten wat het is om op te groeien in een gezin, waar er voor jou geen plaats was. Nu ik eindelijk voor mezelf heb kunnen en durven kiezen laten mijn ouders mij niet met rust. Mijn moeder (de ergste van de twee) zet zichzelf naar mij en de buitenwereld neer als het slachtoffer en komt met de meest idiote verhalen aan waarom ik nu ineens geen contact met ze wil. Hoe moet ik hiermee om gaan?
    Als ik een zwak moment heb betrek ik het allemaal volledig op mezelf en voel ik mijn schuldig dat ik hen nu in de steek laat. Terwijl ik diep van binnen heel goed weet dat het niet aan mij te wijten is. Het nadeel van mijn ‘keuze’ is dat ik meteen niemand meer van mijn familie zie. Mijn ouders hebben iedereen gemanipuleerd. Mijn zusjes, oma, neefjes en nichtjes. Zelfs mijn tantes. Dit doet pijn. Gelukkig ben ik gezegend met een fijne partner en twee prachtige dochters die mij hier doorheen helpen. Hoe gaan jullie hiermee om?

    Reply
      Saar - september 9, 2018

      Dag Mandy,
      Dat is een moeilijke situatie die je daar schetst. Hoe je om kan gaan met deze dingen is voor iedereen persoonlijk. Als je wel nog contact wil met sommige familieleden dan kan het helpen om te beseffen dat het nu (nog) niet jou tijd kan zijn om te spreken, maar wat nu niet is, kan nog komen. Wacht een geschikt moment af waarop ‘iemand’ van je familie zich oprecht jou kant afvraagt b.v. of wanneer je zelf inschat/ voelt dat de tijd er nu wel is. Vaak zie je dat na een tijdje, wanneer de eerste stof daalt mensen ook kritischer kijken naar het verhaal dat ze te horen hebben gekregen. Probeer je in ieder geval nooit te verdedigen voor je keuze naar wie dan ook toe, je hebt recht op je keuze zonder enige uitleg. Het helpt ook om te beseffen dat de eerste mensen die naar je toe zullen komen, degene kunnen zijn die door je moeder zijn ingeschakeld om jou weer terug te krijgen. Ga hier niet op in en geef ze niet jou kant van het verhaal omdat deze alleen misbruikt zal worden. Probeer in dit opzicht het kaf van het koren te scheiden tussen familieleden die wel te vertrouwen zijn en hen die dat niet zijn. Je schuldgevoel is een restant van je dat zich nog altijd geroepen voelt te zorgen voor je ouders. Iets wat ze niet verdiend hebben. Als je voor ze wilt zorgen is dat jou kado aan hen en schuldgevoelens horen daar niet in thuis. Als je dat niet wilt doen is dat je goed recht. We leerden onszelf te vergeten in het proces met narcisten. Daarom is het handig om met een narcist jezelf altijd eerst voorop te stellen. Vraag jezelf af: wat heb ik nodig? En handel daarna. Dat is wat onwennig misschien, maar helpt enorm in alle beslissingen die je wilt gaan nemen in de toekomst. Mijn situatie was anders. Voor mij liep het anders omdat ik met niemand meer contact wilde. Ik ben gegaan en heb nooit meer omgekeken, naar niemand niet. Inmiddels ben ik 25 jaar verder en heb er ook nooit spijt van gehad. Wel heb ik geleerd dat de conditionering van mijn misbruik me later veel in de weg heeft gezeten. Er hulp bij zoeken was voor mij wel echt nodig.

      Reply
        Mandy - september 9, 2018

        Hoi Saar,

        Dank voor je reactie, Je hebt helemaal gelijk. En het beeld dat je schets is 100% zoals het gaat. Ik heb de afgelopen periode gemerkt dat er inderdaad veelvuldig is geprobeerd om via via contact met mij te krijgen. Via mijn oma of zus. Hierdoor ben ik zelf erg voorzichtig met wie ik toelaat in mijn veilige omgeving. Ik heb ook maar met een beperkt aantal mensen mijn verhaal besproken, en alleen in de wetenschap dat het in veilige handen was.
        Juist omdat, het correcte beeld wat je al schets, mijn verhaal altijd verdraaid werd en ik uiteindelijk de spreekwoordelijke zwarte piet toegespeeld kreeg.
        Ik vind het wel heel stoer van jou dat je bent gegaan en nooit meer hebt omgekeken. Compliment!
        Hulp heb ik inmiddels ook sinds een aantal maanden, waaronder ook trauma therapie en langzaam klim ik weer erboven op. Het vreemde vind ik dat alleen ik binnen het gezin hiermee te maken heb gehad. Was dit bij jou ook zo?
        Mijn zusjes hebben beide (tweeling) een totaal andere jeugd gehad. En dat steekt. Waarom ik? En waarom juist bij mij? Terwijl ik altijd alles probeerde te doen wat goed was. In het goede blaadje te willen komen te staan. En nu, de enorme vrijheid die ik voel is soms overweldigend. Ik ben inmiddels in een ontwikkeling bezig waarin ik een totaal ander persoon lijk dan ik al die jaren ben geweest. En dat is een verademing.
        Ik merk wel dat ik behoefte heb er over te praten, maar er is op dat gebied er weinig voor kinderen van narcistische ouders met alle ellende die daaruit voortvloeit. Jou reactie doet mij goed! En het is fijn te weten dat je niet alleen bent.
        Hoe staat het met jou behandeling? Of heb je deze inmiddels al afgrond?

        Reply
    Samantha - september 2, 2018

    Hallo contact (bandasj66@gmail.com) als je geïnteresseerd bent in
    adoptie van kinderen, mijn man en ik adopteerden vanaf hier privé
    . Bedankt

    Samantha

    Reply
    Cornelie - augustus 19, 2018

    Een rollercoaster van emoties schiet door mij heen. Na een zoveelste verwijt van mijn moeder ben ik via google hier terecht gekomen en met tranen in mijn ogen lees ik hier ‘mijn’ verhaal. Voor het eerst. Ik wist niet een dat er zoiets bestond als een narcistische ouder. Wie ben ik? Een volwassen vrouw van 41 jaar, alleenstaand en ook niet in staat om een relatie aan te gaan… . Ik bedacht mij laatst ook dat ik dat maar beter niet kan doen zolang mijn moeder nog leeft, absurd eigenlijk. En dan mijn moeder. Afgelopen maart hebben we mijn stiefvader begraven. Haar 3e echtgenoot op rij die ze overleefd heeft. Hij was mijn maatje maar dat kon ze niet hebben. En nu ik terugkijk…van jongs af aan was t al heel problematisch dat ik vrienden had…laat staan een vriendje. Vorig jaar nog, verdorie een volwassen kerel van 50 . Maar ook nu weer achter mijn rug contact zoeken en brieven schrijven. Ook mijn buurman is niet veilig, ze heeft nog meer contact met hem dan ik. En nooit doe ik iets goed of ben ik goed genoeg. Altijd maar weer die verwijten. Tijdens de laatste periode van mijn stiefvader heb ik haar zelfs 4 maanden in huis genomen want tja…het is toch mijn moeder. Wat een hel was dat. Ook heb ik al eens samen met een psycholoog een gesprek met haar gehad, wat een ramp. Ik sta nu op t punt het contact te verbreken. Dat is denk ik het beste. Wie weet durf ik het dan ook weer aan om te gaan voor een partner. Maar nu de moed nog vinden, verdrietig zal het wel zijn want tja…het is en blijft mijn moeder…

    Reply
      lilian - augustus 21, 2018

      Beste Cornelie, ook ik ben een kind van een narcistische moeder. Mijn tranen schieten in mijn ogen bij het lezen van jou verhaal. Hoe jou leven eigenlijk steeds wordt gestolen. Ik kan niet voor jou praten of beslissen en dat wil ik ook niet doen. Maar ik weet wel dat het voor mij hielp om de gedachte: het is en blijft mijn moeder los te laten. Want eerlijk is eerlijk, jij bent meer een moeder voor haar geweest dan andersom. Ze is niet de moeder die ze had moeten zijn en van wie je wellicht nog steeds hoopt/denkt dat ze is of kan worden. Het denkbeeld loslaten dat het mijn moeder is, het verdriet accepteren dat erbij komt kijken en dit verwerken heeft me veel meer gebracht dan het zinnetje: ja maar ze is toch mijn moeder? Voor mij was ze dat nooit, nooit geweest in geen enkel opzicht. Die titel gaat naar mensen die echte zorg hadden en droegen.
      Ik hoop echt dat je los komt van deze vrouw en dat je haar op een dag ook in je gevoelens en gedachtens kan loslaten. haal er desnoods hulp bij om concrete stappen te zetten. Laat je niet afleiden door angsten of vrees of zinnetjes als: ja maar ze is toch mijn moeder? Ren voor je leven dat je nog rest. Ik wens je veel goeds.

      Reply
        Nil desperandum - oktober 7, 2018

        Beste Lilian,
        Helaas zit ook hier een dochter van een narcistische moeder achter het klavier…
        Dank u voor bovenstaande wijze woorden i.v.m. ‘los’laten… Want alhoewel ik met mijn verstand al langer dan vandaag weet dat ook ik dit heel dringend dien te doen (rennen voor je leven dat je nog rest, inderdaad…), blijft dit een hele moeilijke en harde/bittere pil om te kraken.
        Een ‘moeder’ is ze niet, helemaal niet zelfs, en ze verdient mijn verdriet niet, weet ik al langer.. Waarom blijf ik het er dan toch zo moeilijk mee hebben, elke dag opnieuw stel ik me deze vraag.
        ‘Loslaten’.. hoe doe je dat precies?

        Reply
          Lilian - oktober 7, 2018

          Beste Nil desperandum,

          Voor mij is er een verschil tussen loslaten van de gedachte dat het toch je moeder is, dat is ze immers echt niet en dus heeft ze ook geen recht op het bijbehorende respect. En een verschil met loslaten van het gemis dat je geen moeder hebt gehad en de consequenties die je daarvan in je leven van ondervind. Dat eerste is een gedachte dat je kan leren anders zien en het kan helpen je te bevrijden van gedragingen die ongezond zijn en een ouder echt teveel ruimte geven die ze niet verdienen. Ik ben daar zelf vrij hard in. Dat laatste echter (geen moeder hebben gehad) is een gegeven waar je steeds weer mee wordt geconfronteerd. Ik weet niet of dat los te laten valt eerlijk gezegd. Voor mij werkt het op dat punt niet om bezig te zijn met los te laten in ieder geval. Wel helpt het om mezelf bezig te houden met van alles (liefst wat ik leuk vind) behalve met loslaten van dit verdriet. Het creëren van een nieuw leven maakt dat je deels uit je oude kan stappen. Echter blijven de sporen altijd zichtbaar. Een dergelijk misbruik is niet weg te poetsen. Het is een oerverdriet om als kind geen echte moeder te hebben gehad. Dat verdriet dragen we met ons mee. Het kan milder worden met de tijd en zachter wanneer we onszelf leren troosten en healen. Dus met verder gaan met je leven en loslaten bedoel ik niet dat je zo over je verdriet heen moet stappen of kan stappen. Verder gaan met je leven is eigenlijk meer alternatieven ernaast zetten, naast ons verdriet, depressies en wanhopigheid. In mijn leven is dat bijvoorbeeld een opleiding, leuke groepjes met lieve mensen. Een taartbak reputatie in de buurt. Wanneer je een zinvol leven voor jezelf creëert, creëer je draagkracht voor je verdriet. Maar een kind dat liefde heeft moeten ontberen en mishandeling kent ga ik niet vertellen het los te laten. Dat verdient maar 1 ding en dat is koestering.

          Reply
            Lilian - oktober 7, 2018

            Daarnaast kan je overwegen om schematherapie te gaan volgen bij een Therapeut. Die kan samen met jou, je “fout” aangeleerde gedachten en gedragingen (door mishandeling misvormt) te onderzoeken en te veranderen.

            Reply
      Latifa - augustus 27, 2018

      Dag cornelle
      Ik kan je de hand schudden schat
      Ook weer verwijt en verwijt
      Ze heeft mij en m’n gezin kapot gemaakt
      Heb afstand genomen en de verwijten stapelen zich op
      Nu ook weer ze was aan er zoeken naar een aanleiding
      Ik heb niet gereageerd !
      altijd maar uit op drama
      Een vreselijke persoon
      Ik walg nog merr van Dr
      Ook ik heb m’n moeder ooit in huis genomen idd een hel
      Ik snap het gewoon niet
      Ben kapot !!! Ik trek dit niet
      M’n moeder heeft me waar ze me hebben wil.

      Reply
    zonnestraal - juli 18, 2018

    Hoi allemaal,
    Sinds een korte tijd weet ik 100 procent zeker dat mijn vader aan n. p. s. lijdt. Ik ging op internet lezen en heel veel dingen kwamen overheen met n.p.s. Ook vaak gedacht dat hij bezet is, en dat denk ik nog steeds. Zoveel haat en woede komt volgens mij uit 1 bron. Of hij er nu wat aan kan doen of niet. Zoveel krassen op mijn hart en het begon al in mijn jeugd. Gevolg hier van was dat ik een sociale fobie kreeg. Nu gaat dat gelukkig aardig goed. Gelukkig getrouwd, werk etc.
    Ik ben nu al dik in de 40 en het wordt bij hem alleen maar erger. Beschuldiging op beschuldiging. Wat je ook zegt het maakt niets uit, al bewijs je het tegendeel het maakt niets uit .Ik heb gesmeekt of hij alsjeblieft anders wilde doen. hij stelde zich 5 jaar lang toen mijn moeder heel ziek was heel koud op. Ik was nog minder dan een hond. Als ik op bezoek was het niet om te houden en kreeg ik ook zelfmoord gedachten.
    Mijn moeder daarin tegen hield ontzettend veel van mij.
    Na mijn moeders overlijden heb ik veel over mij heen gekregen. Ik wil niet te veel uitweiden en ik denk dat we allemaal wel een boek kunnen schrijven. Ik heb op een gegeven moment gekozen het contact te verbreken omdat ik er doorheen zat. Zo moe en er was zoveel onrecht aangedaan.
    Ik moet zeggen het is vreselijk moeilijk was maar een goede keuze. Want ik heb nu rust.
    Ik ben zelf christen, ik kreeg geregeld dromen over de situatie en ik smeekte mijn vader om zijn woede die hij had opzij te zetten wegens mij. Maar hij bleef zo hart als een steen. Toen voelde ik dat God zei dat ik de strijd aan Jezus moest geven. Ik heb het altijd zelf geprobeerd maar het lukte niet om de situatie te veranderen. Het is zo vermoeiend en uitputtend. Ik ben blij dat ik het nu los gelaten heb, al komt het onrecht nog vaak om het hoekje kijken, maar dan bid ik en dan laat ik het los.
    Ik wens iedereen succes en er is voor iedereen een weg hieruit. En ik weet het is moeilijk maar niet onmogelijk.

    Reply
    Michael - juli 8, 2018

    Hallo allemaal,

    Ik vraag me allereerst af of jullie vaak ook het gevoel hebben hier alleen voor te staan. Ik durf inmiddels te zeggen dat mijn vader echt narcistisch is. Maar heel veel mensen denken dat ik dat te overtrokken zie. Ik heb jarenlang er zo goed over nagedacht of hij niet gewoon wat lomp is en ik het te zwaar interpreteer. Maar als dat zo zou zijn, was ik er met hem wel uitgekomen en zou ik het gevoel hebben dat hij in ieder geval probeert wat meer rekening te houden met dat ik zijn stellige en overheersende gedrag niet tof vindt. Of hij moet eerlijk zeggen waarom hij zo tegen mij doet.

    Het komt er wel op neer dat hij alleen bezig is met mij omwille van zijn ideaalbeeld. Naar iedereen stelt hij zich op als goede betrokken vader. Maar ik krijg hoofdzakelijk kritiek van hem en hij speelt mindgames door mij te provoceren waardoor ik mijn zelfbeheersing verlies en boos tegen hem uitval, dan lacht hij mij uit en later zegt hij tegen iedereen hoe moeilijk hij het vindt dat ik ‘zomaar’ kwaad op hem was geworden.

    Ik heb zelf ADHD en borderline. Door mijn ADHD lukte het niet op school en had ik ook andere problemen. Ik denk dat hij mij kwalijk neemt dat ik niet aan zijn ideaalbeeld voldoe. Maar als dat zo is en hij had dat eerlijk toegegeven, dan was het veel beter afgelopen. Maar hij zegt: “nee het is niet zo, jij ziet altijd alles heel negatief. Ik doe dat niet, want ik sta positief in het leven en jij hebt nou eenmaal het karakter dat je heel negatief denkt.”

    Ik besef eigenlijk heel lang dat ik gewoon pech heb dat hij niet de vader is waarmee ik ooit een goede band zal krijgen. Maar er zijn zoveel mensen waarbij dit geldt: maar dat hoeft niet te betekenen dat je gedoemd bent ongelukkig te leven.

    Maar het is heel zwaar dat ik er alleen voor sta. Er zijn mensen die weten hoe moeilijk hij kan zijn … en toch kan hij overal mee wegkomen. Als ik dingen niet goed aanpak, krijg ik geheid kritiek en adviezen hoe ik het anders moet doen. Maar bij hem zeggen ze “tja, zo is hij nou eenmaal”. Ik snap het wel, want hij neemt toch niks aan van anderen … hij weet dat hij zijn zin krijgt als hij volhardend is.

    Ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan. Ik voel me heel alleen en ben altijd burn-out moe. Snap ik wel, want ik moet altijd vechten tegen negatieve gedachten dat ik het toch wel niet zal kunnen en dat niemand mij aardig vindt. Dat zit zo diep: ik krijg het niet uit mijn patroon en ik saboteer mezelf elke keer. Ik heb genoeg therapie gevolgd, maar behandelaars lijken nooit helemaal te bevatten waar ik tegenaan loop. Ik moet het toch zelf doen. Maar hoe kan ik mezelf helen en energie krijgen om mijn leven op te bouwen? EMDR of hypnotherapie, is dat een optie?

    Reply
      J - juli 9, 2018

      Ja lastig he dat mensen je niet geloven. Maar stop met overtuigen. Jij weet jou waarheid en dat is genoeg. Anderen mogen denken wat ze willen dat moet geen invloed hebben op wat jij denkt.

      Ik heb zelf ook een persoonlijkheidsstoornis door zo’n dysfunctioneel gezin (narc moeder).

      Helen werkt pas als je geen stress hebt, en niet meer onder slechte invloeden staat. Dus weg bij je Pa blijven. No contact is vaak lastig, maar gewoon maar om de 3 maanden contact scheelt ook al heeel erg veel. Als je nog thuis woont ga zsm op jezelf.

      Zoek daarna vrienden/vriendinnen op die al wel verder ontwikkeld zijn dan jou, wel gewone ouders hadden en trek zoveel mogelijk met hen op, en probeer zo veel mogelijk kritiek te accepteren ipv af te weren. Hun kritiek is vaak wel nuttig en maakt je een beter mens. Alleen al in een gezonde omgeving zijn, (=gezonde mensen om je heen) is vaak voldoende om je hersens de zet te geven in de goede richting te ontwikkelen.

      Ik heb zo heel wat stappen in de goede richting kunnen zetten.

      Therapie kan je proberen, maar verwacht er weinig van als je nog steeds onder invloed blijft van je pa.
      Succes!

      Reply
      lilian - juli 12, 2018

      Beste Michael. Het jou vertellen dat je wellicht geen ADHD hebt of Borderline dat kan ik natuurlijk niet vanaf hier zien. Maar wat ik wel weet is dat kinderen van narcistische ouders vaak verkeerd worden gediagnostiseerd omdat er een chronische stress in ze ontstaat. Belangrijk voor jezelf kan zijn om dat verschil te kennen. Ik weet precies wat je schrijft als je over je vader schrijft en hoe ze naar buiten toe zo positief overkomen. Maar Michael, wie of wat je ook bent of welke stoornissen je wel of niet zou hebben, weet dat het met een narcist nooit goed genoeg zou zijn, al was je de beste van iedereen, dan nog was dat een probleem geweest voor je narcistische vader. Besef dat het niet aan jou ligt, het is echt zijn eigen stoornis waardoor jij nooit genoeg voor hem kan zijn of worden. Narcisten staan nu eenmaal bovenaan als beste en daarom moeten ze altijd op iedereen neerkijken, dat is een soort honger die ze hebben om zichzelf overeind te houden. Het is belangrijk voor kinderen met narcistische ouders om dat te beseffen. Jij bent goed genoeg zoals je bent, het is de narc die het niet kan hebben dat je misschien wel gewoon een hele fijne man zou kunnen zijn. En wat ik zelf doe met mensen die ongevraagd adviezen geven wanneer ik dat niet fijn vind is dat gewoon te zeggen tegen ze: Ik heb jou advies even niet nodig nu, of: ik doe het graag zoals ik het doe. En verder hoef je niets te verklaren. Je probeert er nu nog mee om te gaan, maar eigenlijk valt er niet met zo iemand om te gaan. Weggaan wordt daarom ook geadviseerd en weg te blijven ook. EMDR kan helpen wanneer je aanloopt tegen posttraumatische stress. Jezelf helen en energie krijgen om je leven op te bouwen? Stop in ieder geval met energie te laten gaan naar je vader zoveel je kan. Zet je energie vervolgens in (hoe weinig ook!) op iets wat je leuk vind om te doen of waar je goed in bent. Geef daar voeding aan in je leven en het zal groeien. Het werkt dan een beetje zoals een woekerplant kan doen en het gaat overheersen in je leven. Je kan soms je oude patronen niet uitwissen, maar door nieuwe aan te leggen kan je wel nieuwe wegen vinden. Je zal dan een tijd je soms bevinden op het oude spoor en soms weer vinden op het nieuwe spoor dat je aanlegt. Op een dag zal je meer op het nieuwe spoor zitten dan op het oude spoor en verdrukt het vanzelf meer de oude patronen. Geef jezelf de vrijheid om jezelf opnieuw te ontdekken, je bent zoveel meer dan je tot nu toe hebt verkent. Zoek een interesse van jou en zoek vervolgens mensen die dezelfde interesse hebben.. zo help je jezelf een beetje uit je isolement. Succes

      Reply
      N - augustus 3, 2018

      Mijn vriend had wat jij hebt. Hij was ook de scapegoat. Toen we gingen samenwonen kwam er ptss door zijn juigd(dat uit zich vaak als er ruimte of rust is in je leven) hij heeft een emdr behandeling gehad he heeft daadwerkelijk geholpen. Maar het contact met zijn narcistisch ouder was al wel 2jaar daarvoor verbroken. Je kunt een echte narsist niet veranderen dat is deel van het ziektebeeld je moet weg uit de giftige situatie, succes en liefde en knap dat je alles zo goed aanvoelt

      Reply
    Juf Anomiem - juli 3, 2018

    Beste allemaal,
    Wat ik helaas in een artikel mis, is de uiting/omgang/gedrag van een (narcistisch) kind van narcistische ouders naar andere kinderen toe.
    Als lerares van een kleine basisschool, heb ik me vaak afgevraagd waarom een meisje uit mijn klas zich gedraagt zoals ze zich gedraagt. Eigenlijk moet ik zeggen misdraagt..
    Ik weet wat het is om narcisten direct om je heen te moeten hebben maar niet hoe dat door een kind ervaren wordt.
    Het meisje waar dit stukje over gaat heeft narcistische ouders.
    Haar moeder draagt haar op handen en verheft haar ver boven iedereen. Haar vader verwacht niets meer dan dat ze voldoet aan zijn eisen en wensen.
    Het meisje in kwestie is een jonge fotomodel voor grote merken.
    Ik noem haar voor het gemak even P.

    P moet van haar moeder aan haar toekomst als fotomodel denken en van haar vader moet ze overal de beste in zijn.
    P haar gedrag naar kinderen uit de buurt, uit de klas, van het hockeyteam zijn uiterst vervelend en onwenselijk.
    P pest, daagt uit en ruziet met ieder kind die geen meeloper wil zijn. P staat als een hooligan altijd één kind (jonger dan zijzelf), per situatie, uit te dagen maar laat meelopers het gevecht of bekvechterij afmaken.
    Wanneer een situatie met alle kinderen besproken wordt, is het nooit P haar schuld. De meelopers hebben het immers voor haar opgeknapt. In vele gevallen is de situatie zo uit de hand gelopen, dat andere kinderen met veel verdriet en angst voor P achterblijven. Hun radeloze ouders hebben geen idee, met welk manipulatieve gedrag hun kinderen te maken hebben gehad.
    Ik heb reeds diverse gesprekken gehad met P haar ouders. Echter zij geven elke keer weer aan ‘absoluut niet onder de indruk te zijn van de klachten.. want ieder kind zal jaloers zijn op haar fotomodellen carrière’.
    Tijdens deze gesprekken zijn de open narcistische persoonlijkheden van deze ouders heel duidelijk aan het licht gekomen.
    Mijn persoonlijk inzicht: P wordt thuis niet op haar gedrag gewezen maar voelt zich daarin vooral versterkt door haar ouders. P zal alleen maar kinderen slachtofferen en hen met veel verdriet en angst achterlaten.

    Is er iemand die tips voor mij heeft, hoe het pestgedrag van P naar ieder ander kind te onderdrukken, zonder dat haar ouders verhaal komen halen?

    .

    Reply
      Michael - juli 8, 2018

      Ik denk dat je je heel consequent moet opstellen en je vooral niet (onbewust) moet manipuleren door haar of haar ouders. Behandel haar zoals elk ander kind: door haar te belonen op goed gedrag en haar aan te spreken of wanneer nodig te straffen als ze zich niet goed gedraagt. Zolang jij rechtvaardig handelt, kunnen de ouders niks tegen jou inbrengen.

      Tegelijkertijd help je haar ermee. Ze krijgt van jou namelijk duidelijkheid en grenzen. Misschien lijkt het dat ze jou dat kwalijk neemt en obstinaat wordt. Maar kinderen hebben behoefte aan begrensd worden, want dat is een signaal dat je om hen geeft en hen helpt wegwijs te maken naar het volwassen worden.

      Ze zal vast klagen bij haar ouders dat je gemeen doet. Maar dat doet ze om haar ouders te testen. Eigenlijk hoopt ze bevestiging te krijgen dat een eventuele straf die jij hebt gekregen correct is.

      Je hebt er nu niet veel aan. Maar als ze later volwassen is, zou het best kunnen dat ze positieve herinneringen naar jou koestert

      Reply
      J - juli 9, 2018

      Geen idee wat je met P aan moet, maar wel 3 andere tips:
      bouw alvast een dossier op met jou bevindingen over P en de ouders, met datums etc erbij, voor als je er gezeik mee krijgt en voor de rechter wordt gedaagd oid. Bij narcisten wordt altijd de narcist gelooft en nooit de ander. Heel vreemd maar je ziet talloze voorbeelden op deze site.
      Bescherm de andere kinderen. P is naar mijn mening verloren, met name omdat ze onder invloed van haar ouders blijft, wat jij in een week opbouwt, breken zij in 5 minuten af.
      Beste oplossing, P naar een andere/speciale school. Klinkt rigoreus, maar dit is ook de beste manier om met narcistische personen op het werk om te gaan. Ontslag. De tijd van proberen, aanleren, geduld etc, heeft gebleken geen enkel effect te hebben, las ik laatst en ik ben het daar helemaal mee eens.
      Hopelijk heb je enig succes! gr. kind van een narcist.

      Reply
      Lilian - juli 12, 2018

      Is er een mogelijkheid om het gepeste kind (tijdelijk)een belangrijke rol in de klas te laten vervullen? Daarmee verbeter je vaak de positie van het gepeste kind.
      Je kan P niet veranderen, helaas is ze al te handig genoeg ook. Maar je kan wel kijken hoe je andere kinderen kan sterken. Pestgedrag en inzicht over het pestgedrag kan wellicht een keer lesstof zijn wanneer het niet duidelijk actueel te verbinden is aan een op dat moment bestaande pest-situatie en zeker niet te koppelen is aan P. Dingen blijken beter bespreekbaar te zijn wanneer ze niet persoonlijk worden. Het gaat erom dat kinderen de dynamiek begrijpen en welk gedrag er wenselijk en welk gedrag niet wenselijk is. Wat doe je als medeleerling wanneer een kind gepest wordt en wat doe je vooral niet? Vraag kinderen wat ze zelf willen dat er voor ze gedaan werd als ze gepest werden? Vraag kinderen erover na te denken, uiteraard op hun niveau.

      Het gevaar met kinderen met narcistische trekken is dat we te veel gaan focussen op het corrigeren van het onwenselijke gedrag en daarmee verzaken we aan te leren wat het wenselijke gedrag is. Zelf tracht ik kinderen met onwenselijk gedrag zoveel mogelijk te negeren en naar het kind toe te lopen dat hulp nodig heeft en deze ook te helpen.

      B.v: Een kind duwt een ander kind zo hard dat het valt en een zere knie heeft. Loop rustig naar het gevallen kind toe en bekijk deze knie. Vraag de pester om in school de verbanddoos te gaan halen voor dit gevallen kind. Doet ze dat niet, dan vraag je een andere omstander.

      Door het kind te leren wat wenselijk gedrag is en daar toegang toe te geven, leert de pester iets wezenlijks. Het leert niet alleen dat kinderen helpen leuk kan zijn, het leert zijn fout te corrigeren in wenselijk gedrag. Helaas is het zo dat narcisten altijd moeilijk zullen blijven en daarom is zelfbescherming in deze ernstig belangrijk. Narcisten lijken o.a te bestaan bij de gratie van de rest van groep of de omgeving. Daarom is bekendheid hierover ook zo belangrijk, zodat we met zijn allen leren doorzien van het spel en hopelijk valt dan ooit voor eens en voor altijd dat masker. Succes

      Reply
    Griselda - mei 18, 2018

    Hallo allemaal,

    Een feest der herkenning om dit te lezen. Dat is aan de ene kant fijn en troostend, aan de andere kant confronterend en pijnlijk. Het bevestigd het gevoel wat ik altijd heb gehad, maar waar ik eerder nooit de vinger op heb kunnen leggen. Volgens mijn moeder was mijn vader nou eenmaal zo, en had hij een hoop meegemaakt in zijn leven. Met andere woorden; ik moest hem accepteren, begrip hebben en niets verwachten.

    Lange tijd heb ik gedaan wat mijn moeder verwachte. Ondanks het gebrek aan liefde, de kritiek en manipulatie mocht ik mijn eigen verdriet en boosheid nooit uiten naar hem. Dat voerde ik ook door naar andere mensen. Mijn motto werd: het gaat niet om mij, maar om de ander. Om toch waardering en bevestiging te ontvangen werd ik een enorme pleaser. Ik zorgde dat de aandacht naar de ander ging, luisterde naar hun problemen en vertelde niets over de mijne. Met mij ging het altijd goed. Vergezeld met een grote lach en enthousiasme. Achter mijn masker zat verdriet en eenzaamheid die niemand kon zien.

    Vanaf het moment dat ik las over NPS en de link legde met mijn vader lukt het mij om emotioneel afstand te bewaren. Ik heb een schild die mij beschermd tegen het emotionele leegzuigen van mijn vader. Achter zijn negatieve gedrag zit geen verstopte liefde en kwetsbaarheid maar enkel eigenliefde, realiseer ik mij nu. Hoewel mijn schild bescherming biedt, zorgt het er ook voor dat ik steeds minder kan opbrengen voor anderen. Ik heb het gevoel op te zijn en niets meer te kunnen geven, alsof mijn taks bereid is. Ik sluit mij meer en meer af voor anderen en zie de mensheid als egoïstisch, oppervlakkig en onverantwoordelijk. Hiermee creëer ik afstand en heb ik nog niet de verbondenheid waar ik van binnen naar snak. Ik hoop dat ik op een dag het beeld wat ik van mijn vader heb kan loskoppelen van anderen, maar zoek op dit moment vooral bevestiging hiervoor.

    Nog een lange weg te gaan naar loskomen hiervan..

    Reply
      Lin - mei 23, 2018

      Hallo Griselda,

      Je post beschrijft vrijwel volledig hoe ik me voel. Ik lees vandaag voor het eerst over dit onderwerp en alles komt erg binnen, maar vooral jou reactie, dank daarvoor; je bent dus niet de enige!

      Reply
      Giny - september 29, 2018

      Hoi Griselda,ik lees hier voor het eerst mee en ik kan mee helemaal inleven in jou gevoel dat je hier beschrijft.Sinds enkele maanden ben ik in mijn leven gaan spitten,na 2 mislukte huwelijken kwam ik er uiteindelijk achter dat ik slachtoffer ben van narcistische partners en dit ook steeds aantrek.Na dieper spitten kwam ik terecht bij mijn moeder,onze band was nooit hecht en nu weet ik ook waarom.Ik ben zo gemanipuleerd door haar dat ik altijd de schuld bij mezelf zocht.Nu weet ik wel beter en ben vooral op zelfontdekking,voel mij erg kwetsbaar en sluit mij ook af.Waar ik nu mee worstel is het volledig verbreken met contact,de weinige keren dat ik nog bij haar kom voelen steeds al een verplichting en kom dan met een leeg en nutteloos gevoel weer thuis.Het besef dat het beter is om alle contact te verbreken borrelt,maar het voelt zo harteloos en zo ben ik helemaal niet.Ik ben nu 47j en moeder van 2 zonen 25 en 20,gelukkig is onze band veel beter,dat was dan ook mijn doel altijd om het beter te doen dan mijn moeder.Hoop hier nog veel te lezen en de kracht te vinden om de volgende stap te durven en kunnen zetten.

      Reply
    anonieme kook - mei 14, 2018

    Heel herkenbaar, mijn ouders zijn ook narcistisch. Ik ben inmiddels 28, ik woon nog steeds thuis bij me moeder en ik durf niet op eigen benen te staan. Ik wil zo graag weg van huis maar ik durf niet, bang dat ik zal falen als ik alleen ben. Het lukt mij ook niet om emotioneel te hechten aan andere mensen, omdat ik mezelf gewoon niet vertrouw of bang ben dat ze weggaan. Heb ook nooit een vriendin gehad of echt hechte vrienden. Ik heb heel me leven me toevlucht gezocht naar de computer/gamen. Ik zit nog steeds op HBO al jaren, omdat me stages steeds mislukken, want het lukt me gewoon niet om met zekerheid te communiceren, ik denk dat het komt omdat ik te afhankelijk ben, onzeker ben en een soort van diepgewortelde angst dat diep in me zit en pas opduikt wanneer puntje bij paaltje komt.

    Er zijn meer dan zat voorbeelden om te noemen dat me ouders narcistisch zijn. Ik was nooit goed genoeg, heel me leven lang kreeg ik kwetsende opmerkingen over mijn gewicht en dergelijke van mijn moeder. Mijn ouders zijn inmiddels gescheiden, als me moeder boos is om de meest domme redenen dan krijg ik vaak opmerkingen als “ga bij je vader wonen” maar ik wil niet wonen bij mijn vader omdat hij graag profiteert van anderen. Ik heb een broer die zwakzinnig is, mijn vader haalde hem over om bij hem te gaan wonen, daar heeft hij PGB voor hem geregeld, maar mijn vader heeft alles voor zichzelf gebruikt en sinds mijn broer weggelopen is daar, moet mijn broer nu alles terug betalen aan de instanties. Mijn ouders komen ook vaak met opmerkingen als “wij hebben je op aarde gezet dus wij hebben ook het recht om je het leven te ontnemen”. Tijdens de scheiding van mijn ouders kreeg ik steeds opmerkingen als “je houdt meer van je pa dan van mij he ?!” en andersom ook. Ik kan zoveel voorbeelden op noemen, wat aan de andere kant ook lastig is want je bent het “normaal” gaan vinden. Het ergste is dat ik gebeurtenissen uit me jeugd nog steeds kan herinneren. Die vernederingen en dergelijke, bijv. wanneer ik en me broer eindelijk “vriendjes” zijn dan probeert mijn moeder ons tegen elkaar op te zetten, mijn broer is zwakzinnige dus bij hem lukte dat altijd. Ik ben gelovig anders had ik allang zelfmoord gepleegd. Het grootste nadeel is de eenzaamheid, ik mag dan wel thuis wonen, ik ben wel eenzaam. Soms wil ik goed met hun beredeneren, maar dan voelt het alsof ik tegen een kind moet praten, ik wordt daar zo kotsbeu van he. Nee ik ben het gwn zat allemaal, soms ben ik gwn bang om zelf een relatie te beginnen/kinderen te nemen omdat ik vrees dat ik net zo narcist wordt als me ouders. Wij hadden vroeger ook jeugdzorg enzo maar die zaten op de hand van mijn ouders, die hadden geen aandacht aan onze “mening”. Tja zoals ik al zei… ik kan nog honderden voorbeelden geven, maarja het heeft geen nut he.

    Iemand tips ?

    Reply
      lilian - mei 14, 2018

      Lezen over codependency kan helpen en ook over het stockholmsyndroom en ook eventueel over posttraumatische stress. Het wordt pas echt beter als je toch weg gaat en (voorlopig) weg blijft. En zoek hulp, je hoeft dit niet in je eentje te doen. Ga eerst naar de huisarts met deze hulpvraag. Hulpverleners zullen jou ouders niet snel diagnosticeren, maar ze kunnen wel jou bijstaan in jou zoektocht hieruit. Waar sta je? Wat wil je? Wat heb je nodig? En welke praktische stappen kan je zetten en wat houdt je precies steeds tegen? Jou leven is echt van jou, en helemaal van jouzelf en alleen van jouzelf. Jou ouders bezitten je niet, jou ouders hebben een eigen autonoom mens in het leven gebracht om zijn eigen leven vorm te geven. Je hebt de hersenen om je weg te vinden dat huis uit, je hebt hooguit nog niet de ervaringen opgedaan dat ook jij hier mee weg kan komen en dat ook jou dat gaat lukken. Het helpt om vandaag nog te beginnen met iets kleins te doen, wat je normaal nooit zou doen, maar waar je wel nieuwsgierig naar bent. Succes

      Reply
      Centraal - augustus 21, 2018

      Wat een verhaal, ben ook man van 28 en herken het…leven met de zooi die een ander je aangedaan heeft…

      Reply
    Anoniem - mei 13, 2018

    Hoi,
    Ik ben een meisje van 15 en ik ben er sinds kort achter gekomen dat mijn vader heel veel narcistische trekjes heeft. Mijn ouders zijn al bijna 9 jaar gescheiden dus telkens als ik bij mijn vader was stonden mijn zus en ik er alleen voor. Ik en mijn zus hebben ongeveer 5 maanden geleden gezegd dat wij hem een tijdje niet meer willen zien. Als ik dat vertel aan mensen dan kunnen zij dat niet begrijpen. Mijn vader hielt preken van uren lang en schreeuwden tegen mij en mijn zus. De eene keer was mijn vader lief en de andere keer dacht ik wat doe ik hier nog. Maar als wij ruzie hadden gehad ging hij daarna meteen heel aardig doen maar gaf niet toe dat hij degene was die fout zat. Wij hebben nooit op de eerste plek bij hem gestaan, want daar stond hij zelf. Als hij weer een nieuwe vriendin had stond die op nummer 1 daarna hij zelf en daarna de kinderen van die vriendin en ergens achteraan wij. 2 jaar voordat ik en mijn zus geen contact meer wilden hebben mijn vader en zijn onders ( mijn opa en oma dus) ruzie gehad over mijn opa’s 70ste verjaardag. Het ging over zwemmen volledige gezeik van mijn vader. Ik en mijn zus mochten niet meer bij hen komen als wij bij onze vader waren. Om het weekend moest ik naar mijn vader en elk weekend had hij of met mijn of met mijn zus ruzie of met ons allebei. Niks wat wij deden was goed. We deden ons best niet om bij hun gezin te horen. Wij waren te weinig daar volgens hem. Wij zeiden volgens hem te weinig terwijl het hem niks interesseerde als wij iets te vertellen hadden, want hij pratte lettelijk door ons heen als wij iets aan het vertellen waren. Het interesseert hem niks. Mijn zus lag niet zolang geleden in het ziekenhuis en toen ze weer thuis was kwam hij langs en vroeg hij alleen ‘hoe gaat het met je?’ En daarna heeft hij de hele tijd gepraat over mijn hond die hij heeft gekocht nadat wij weg gingen. Nu heeft hij blijkbaar happy family met zijn stomme nieuwe vriendin en haar twee kinderen en die hond. Wij zijn helemaal niet belangrijk voor hem en dat heeft hij ook laten merken. Hij voelt al heel lang niet meer als een vader voor mij en ik kan nooit mezelf bij hem zijn. Ik wilde al heel lang weg gaan maar mijn zus niet. Pas toen mijn zus had besloten weg te gaan heeft ze niet eens iets aan mij gevraagd want ik er van vond. Nu vind iedereen haar geweldig omdat zij (het altijd verlegen meisje) tegen mijn vader op kan terwijl ik al heel lang weg wilde. Ik klink echt als een jaloers kind maar het is gewoon heel irritant. Ik heb al die jaren rekening met haar gehouden en ben voor haar opgekomen en dan krijg ik nu dit. Toen ik vertelde aan mensen dat ik daar weg wilde was het raar tot dat mijn zus dat ook zei. Lang verhaal maar ik kom niet meer bij mijn vader maar het voelt alsnog dat ik heb verloren en heel naar gevoel. Hij denkt nog steeds dat wij fout zitten. Net zoals met mijn opa en oma. Mijn vader verzint zijn eigen waarheid en laat andere mensen het geloven. Ikdacht zelfs een tijdje dat mijn opa en oma verkeerd zaten terwijl het allemaal door mijn vader komt. Hij speelt een toneelstukje tegen over andere mensen, zelfs tegenover zijn eigen vriendin. Ik heb allemaal op site gelezen wat het allemaal is maar ik kan nog steeds niet begrijpen wat je er tegen kan doen. Er staat dat je juist geen contact moet verbreken maar wat moet je anders. Alles over je laten heen lopen wat ik al 8 jaar heb gedaan. Nee Dankje. Weet iemand wat je er tegen kan doen?

    Reply
      Dien - juli 26, 2018

      Hoi meisje van 15,
      Ken je deze website? Verdwenenzelf.org. Het heeft mij verder geholpen, je vindt er veel handvaten om met de gevolgen van deze mishandeling om te gaan, oa in het boek dat je daar kunt bestellen.
      Het contact met een narcistisch persoon verbreken is zo gek nog niet. Het contact wordt namelijk nooit gewoon of gezond. Je kunt er ook voor kiezen om contact te houden op jouw voorwaarden, jij bepaalt wanneer, waar en hoe lang. Zorg in contact met de narcist dat jij de touwtjes in handen heb. Het is belangrijk dat als je psychologische hulp zoekt, de therapeut of psycholoog zelf expert is op dit gebied. Anders moet jij hem of haar gaan uitleggen hoe narcisme werkt, of word je weer in de armen van de narcist gedreven.
      Heel veel sterkte meisje van 15!
      Het gaat je lukken om eruit te komen!
      Groetjes, een vrouw van 37 met ook zo’n vader.

      Reply
    Klaasje - mei 1, 2018

    Wij zijn met zijn vijven en mijn moeder heeft ons alleen opgevoed met ijzeren wil en vuist.
    Wij nemen haar niks kwalijk. We begrijpen dat ze het moeilijk had als alleenstaande moeder. We zijn dankbaar voor alles wat ze ons gegeven heeft en dat ze zo voor ons gevochten heeft. Want wij hebben heel veel meegemaakt als gezin.
    Maar sinds wij volwassen zijn,speelt ze ons vijven uit tegen elkaar. Altijd stoken,roddelen over haar kinderen,klagen. Door haar hebben wij altijd ruzie.
    Zij veroorzaakt ruis en dan gaan wij weer op de vuist met elkaar. En als we dan ruzie hebben, houdt ze zich op de achtergrond en bemoeit ze zich nergens mee. Alsof ze stilletjes geniet.
    Terwijl wij vijven eigenlijk heel close zijn met elkaar.
    Alles van ons vijf moet om haar draaien. We moeten doen wat zij zegt. Doen wat zij wilt. En als ze haar zin niet krijgt, Zorgt ze ervoor dat het gebeurt. En zodra je voet bij stuk houdt, sta je op de zwarte lijst en heb je even geen contact met haar. Ze zorgt er dan ook voor dat de anderen ook geen contact met je opnemen of dat je niks van ze hoort.
    Sinds kort is mijn moeder ook begonnen met mijn kind. Mijn kind is haar enige kleinkind. Steeds klagen en roddelen bij mijn zusjes en broertje. Nu krijgen zij weer een hekel aan mijn kind. Mijn kind loopt op de tenen hierdoor,omdat er steeds heel erg gelet word. En als er een fout wordt gemaakt,valt iedereen mijn kind aan. Pijnlijk. Ik heb al een paar keer gezegd dat ik dat niet wil hebben,maar dan nemen ze het mij weer kwalijk. Omdat ik niks van mijn kind wil zien,volgens mijn familie.
    Onzin natuurlijk. Waar ik moet corrigeren en aanpakken,doe ik dat. Alleen verwachten zij vuurwerk a la mijn moeder style. En dat doe ik absoluut niet.
    Ik heb mijn moeder al een paar jaar door. De anderen niet. Ik sta er dus alleen voor. Heb wel vaker gezegd dat ze niet moeten zwichten voor mijn moeders gedrag.
    Toch is het halen van een wit voetje belangrijker dan samen een vuist maken en mijn moeder duidelijk maken dat ze hulp nodig heeft.
    Ik wil mijn familie niet kwijt en ik wil mijn moeder niet laten vallen. Toch houdt het me soms wel hele nachten wakker omdat mijn familie een hekel krijgt aan mijn kind. En mijn kind is het belangrijkst.
    Mijn kind hoor ik te beschermen. En daar faal ik soms in. Omdat ik de harmonie intact wil houden.
    Zo moeilijk af en toe. Pfff.

    Reply
      Barbie - mei 19, 2018

      Dit is exact wat mijn moeder ook doet: verwarring zaaien onder de kinderen. We zijn al bijna zestig en toch probeert ze alles om je te dissen, manipuleren, zielig doen en reken maar dat ze ervan geniet van je reactie! En de verdeeldheid. Geen goed woord over mijn moeder. Ze is een echt rotwijf. En dan zeggen: als ik dood ben moeten jullie wel bij elkaar blijven hoor…. echt ongelofelijk die vrouw.
      Maw laat jouw moeder geen grip krijgen op jouw kind dan heeft ze je opnieuw te pakken….
      nooit een knuffel gehad nooit opbeurend nooit medeleven nooit nooit iets voor me gedaan. Nooit geholpen. Nee we moeten voor haar klaar staan want we zijn toch haar kinderen?
      Trap er niet in mensen, afstand nemen en het beste voor eens en altijd wegwezen….
      Dit is mijn advies na een jarenlange strijd met mijn moeder, nee mijn vader was afwezig. Dus zelf altijd alles opgeknapt en tot overmaat van ramp zijn door haar alle kinderen in staat van oorlog met elkaar.

      Reply
      lilian - mei 19, 2018

      Je kan de harmonie niet in tact houden met iemand die juist altijd zoekt naar de disharmonie. Je hoort je kind inderdaad te beschermen zoveel je kan. Als je niet zonder de familie kan, dan help je het kind door te vertellen in Jip en Janneke taal wat narcisme inhoudt. Dat het gezeik dat over haar heen komt niet haar schuld is en geef haar zoveel mogelijk handvatten om er mee om te leren gaan als dat er mogelijk zijn. Desnoods zoeken jullie beide professionele hulp daarbij. Je zou je kind daarmee een groot kado doen. En leer je kind vooral ook dat haar grenzen te respecteren zijn en wanneer deze niet worden gerespecteerd ze weg mag gaan en blijven.

      Reply
    Marjan - april 21, 2018

    Beste

    Ik kom er achter dat mijn beide ouders die narcist zijn heb al zeker meer dan 1 jaar geen contact met hun ben zelf 42 jaar en in begin nog naar psycholoog geweest was helemaal onderdoor te gaan hoe hun tegen mijn man en mijn dochter zat te schreeuwen en mij dochter uit te schelden kon er niet meer tegen zeker met veel woorden van mijn vader mij veel pijn heeft gedaan
    Ik had een brief geschreven aan hun dat hun even ons met rust zal laten en in 2 jaar niet meer mij zou bellen en ons zal loslaten niet dus ze willen niet luisteren naar ons ze denken alleen wat hun willen ook geen respect wat ik te zeggen heeft hun denken steeds dat mijn man erachter zit nee ik had dat geschreven niet mijn man ben heel emotioneel
    Nu sinds februari proberen ze mij steeds te bellen op mijn mobiel en heb wel geblokkeerd ze blijven maar doen en ik probeer steeds te negeren weet geen raad meer de politie wil er niks doen en advocaten ook niet zoals contact verbod wil zeker geen mobielnummer veranderen of zal ik toch een ander nummer nemen
    Weet iemand wat ik nu kan doen mijn ouders stalken mij gewoon weer wordt er gewoon moe van.
    Wel zijn mijn moeder 77 jaar en vader 85 jaar wel heel wat op de leeftijd ik hou wel van mijn ouders maar niet met hun gedrag in ons gezin
    Alles raast door mijn hoofd waarom ik
    Wil nu van mijn gezin zorgen en ik wil nu niet voor mijn ouders te zorgen dat hun steeds zielig blijven doen en mij als slaaf behandeld
    Als ik weer terug ga naar mijn ouders dan begint het weer tegen mijn man en mijn dochter heb er genoeg van en de meeste zei dat ik verder moet negeren is het wel zo en de mailtjes en brieven niet gaan lezen meteen weggooien vind wel jammer dat mijn ouders zo is nu ik mijn eigen gezin heb kwam ik pas achter dat er iets niet klopt
    Ik probeer steeds te negeren maar iedere keer als wat hoor of lees heb Ik de angst mijn ouders nog wel heb ik nog hulp nodig of niet weet geen raad meer probeer wel wat te genieten elke dag met de kids en ik was begonnen met de sportschool fitness dat ik wel wat leuk vind nooit eerder gedaan in het verleden
    Ik laat het nu zo wat het is en doe mijn best

    Mvg Marjan Van Herten

    Reply
      Janette - april 30, 2018

      Het contact verbreken lost iets op. Je hoef niet door het stof voor ze. Je zult straks merken dat je niet weet hoe het met je ouders gaat en je afvraagt of ze nog gezond zijn, je voelt je verantwoordelijk als kind, je heb geleerd dat jij zorgen moet voor hun. En dat gaat niet zo maar weg. Al zie je ze jaren niet en je neemt contact met ze op ..begint de ellende van voor af aan. Eerst komen de verwijten..die van hun zijn super belangrijk. Wat jij mee maakt is voor hun niet belangrijk. En dan begint de emotionele chantage weer van voor af aan en ze beledigen alles wat jouw dierbaar is.
      Als je ooit het contact hersteld hou afstand zorg dat een vreemde steeds bij je is. Zodat ze zich in houden.
      Veel sterkte en vertel ze niets meer alles gaat goed met iedereen. Succes

      Reply
    T - april 3, 2018

    Mijn moeder vertelde mij vorig jaar dat het feit dat ik mijn werk doe zoals ik doe een belediging is voor hen. Gezien ik het beter doe (hun woorden niet de mijne) wil dat zeggen dat zij heeft gefaald en dat dat niet kan. Ze verwacht dus van mij een burn-out (wat niet zal gebeuren) of een ander teken dat het slecht gaat met mij zodat zij zich weer beter kan voelen !! Welke ouder wil nu dat zijn kind crashed zodat zij toch kunnen bewijzen dat ze beter zijn. Een narcist dus. O en dit is maar 1 voorbeeld van de o zo vele voorbeelden. Ik dacht van mezelf dat ik hier mee om kon maar als ik alles lees dan besef ik dat de impact groter is dan ik dacht. De reden dat iedereen altijd zijn problemen tegen mij verteld is omdat ik daar voor open sta. Ik heb nooit anders geweten dan te moeten luisteren en de psycholoog van mijn ouders te zijn. Zelf als klein meisje je moeder haar problemen te moeten oplossen enz enz. Misschien is het wel eens tijd dat ik eens iemand naar mij laat luisteren. Bedankt X

    Reply
    Marcel Stegers - maart 20, 2018

    Hoii, mijn naam is Marcel Stegers en mijn passie is schrijven over mooie dingetjes, wetend dat niet alles zo mooi is als het lijkt, ben ik de laatste 3 jaartjes opgekomen voor in mijn ogen een bijzonder en wijze jongen genaamd Miquel, met minder wijze ouders, waar ik de eer van heb gekregen om veel van te mogen leren.
    Miquel is een nieuwetijdskind, zeer zacht, woont in een narcistisch gezin (moeder en haar vriend).
    In dat wat ik heb mogen zien en meemaken, kan ik zeggen dat de opvoeding van Miquel gebaseerd is op serieuze foute handelingen, ik heb veilig thuis en de jeugdzorg geïnformeerd en zelfs de Childwatchers, maar ze konden allen niets voor Miquel betekenen, omdat als hij blijft zeggen dat het allemaal “goed” is, uit zelfbescherming, kunnen ze niets doen.
    Thuis kleineren ze hem om hem onder controle te houden, op deze manier blijft het verborgen, toch zal ik er voor Miquel zijn en blijven. Ongeacht wat, hij mag weten dat hij aan mij een echte vriend heeft..!
    Ik ging door het vuur door voor hem op te komen en probeerde de ouder(s) duidelijk te maken wat voor een hemels geschenk Miquel echt is, een bijzondere jongen, waardig om te koesteren.
    In wezen zijn wij allemaal dit hemelse geschenk.
    Naarmate dat ik meer met hem omging, leerde ik hoe moeilijk hij met zijn gedrag soms is.
    Toch zie ik de zachtheid van Miquel en ging met hem om in tederheid, wetend hoe kwetsbaar hij is.
    Als ik zag dat hij een glimlach tevoorschijn bracht, voelde ik dankbaarheid dat ik er voor hem mocht zijn.
    Uiteindelijk kwam erop neer dat het enige wat telt: er met heel mijn hart voor miquel zijn.
    Een vrij heftig en emotioneel boekje, dat voor mij écht een uitdaging is om het spirituele en aardse samen te voegen en duidelijk te maken hoe waardevol wij allemaal zijn, het is de keus aan ieder voor zichzelf in hoe we de toekomst mogen ontvangen, niemand kan ons dwingen om een positief levenspad te bewandelen, je kan wel helpen door zelf het voorbeeld te zijn, toch zie je dat er ouder(s) zijn die het “goed” bedoelen, maar verkeerd uitvoeren, dat negatieve gevolgen met zich meebrengen zou, tenzij we wakker worden en de juiste keuzes maken, toch is dit bepalend aan ieder voor zichzelf.

    Stukjes van m’n boekje..:
    ….. Mijn passie is het schrijven vanuit mijn hart. Het doet mij verdriet dat er in de wereld om ons heen momenteel nog (té-)veel aan ellende gaande is.
    Daar waar ik persoonlijk getuige van mocht zijn, daar kan ik alleen het volgende zeggen:
    Narcistische ouders hebben is het ergste wat er voor kinderen is.
    Er worden psychologische spelletjes gespeeld, ze hebben “altijd” gelijk en ontkennen zichzelf in alles. Het kind wordt psychologisch zodanig bespeelt dat hij zich schuldig voelt over iets waar hij zich niet schuldig over hoeft te voelen. De opvoeders zijn niet in staat hun eigen fouten in te zien, en als ze dit wel zien, zullen ze het niet toegeven, daar zijn ze “te” trots voor en ze willen zich niet kwetsbaar opstellen. Ze oefenen invloed uit op het gevoel, ze manipuleren en indoctrineren, maken gebruik van intimidatie, psychische terreur, machtsmisbruik door agressie (fysiek, verbaal, psychisch), emotionele verwaarlozing door gebrek aan liefdevolle aandacht en positieve ondersteuning.
    Blind voor de schade die er aangericht wordt door afwezigheid van een empathisch vermogen, het zich inleven in de ander, door een onwaardig strafsysteem. Ze overnemen dan de regie van iemands leven en oefenen zware controle uit op het kind, die daardoor de hele dag in angst leeft. Ze verwachten dat het kind zich buigt naar hun wil, ze dwingen respect af, terwijl jij als ouder niet in staat bent respectvol met het kind om te gaan. Ik vind dit niet eerlijk.
    Persoonlijk ben ik getuige geweest van dit soort oneerlijke handelingen.
    Hierdoor zijn blauwe plekken ontstaan, die je niet zult zien aan de buitenkant, de emotionele schade is vaker erger als de fysieke mishandeling…

    Ik wens jullie veel leesplezier.

    ♡♡ Marcel Stegers ☺ Child of Light ♡♡

    Hier is de download link, ik heb het boekje geschreven vanuit mijn hart omdat er vele hier herkenning in zullen vinden, wij staan er niet alleen voor, het mag vrij gedeeld worden.:

    https://www.dropbox.com/s/y4mxvehtixg4as6/MiQueL%2C%20een%20JUWEEL%20van%20LICHT..%21%21.pdf?dl=0

    Je kunt hem zowel online bekijken (veel trager met buffering) of downloaden wat trouwens de beste optie is gezien het een grote e-book, de meeste software op vandaag doen het prima.

    Ik hoop dat jullie het kunnen volgen, want het gaat aards als hemels heeeeel diep en mezelf hierin bewezen in praktijk hoe ik opkom voor Miquel die een kristalkind is met een krachtige uitstraling als nieuwetijdskind in een zeer lastige situatie.

    Mijn intentie is aan iedereen duidelijk te maken hoe waardevol wij zijn en met diepgang in uitleg, ik heb hier kleine 3 jaartjes mee bezig gehouden, vandaar dat ik aan andere dingetjes minder aandacht besteden, want ik zelf werd behoorlijk op de proef gezet in mijn gevoel en alles, maar ik kom op voor het goede en bescherm dit met heel mijn hart.
    Zouden jullie zo vriendelijk willen zijn dit boekje te delen met andere mensen, waarin ik duidelijk maak hoe waardevol ieder kind is en wij allemaal zijn,
    dankjewel ♡ ☺ ♡ Marcel Stegers

    Happy SunShine Project door
    ♡♡ Marcel Stegers Child of Light ♡♡
    http://www.werkelijkgeluk.nl

    Reply
    Annick Van Der Schraelen - maart 18, 2018

    18 maart 2018
    Narcistische ouders ,
    Ik ben 45 jaar en afkomstig uit Herentals . Ik ben 26 jaar getrouwd en wij hebben 2 kind en ik heb 1 zus van 48 jaar . Zij is gescheiden en zij moet alles doen voor mijn ouders . Mijn vader heeft haar hele leven lang altijd op haar kap gezeten . Hoe ze moet poetsen of een opnemer moet uit wringen enz . Hij zit constant op haar te vitten en kleineert haar ook . Als ze iets durft te zeggen of commentaar geven dan krijgt ze ruzie . Mijn ouders zitten alle 2 in een elektrische rolstoel . Ik heb altijd voor hun klaargestaan en ook als ik ging werken . Toen mijn vader in Leuven lag voor een nieuw hart , dat is ondertussen 7 jaar geleden . Dan belde mijn moeder zelfs naar het werk dat ik direct moest komen om naar Leuven te rijden want mijn vader was er erg aan toe . Dan vertrok ik direct op het werk om mijn moeder te gaan halen . En dan direct naar Leuven te vertrekken . Ons kind waren toen 12 en 13 jaar en zaten nog in de lagere school Ik vroeg dan aan mijn moeder hoe komt het dat ons ilse niet naar Leuven rijdt . Dan zei ze die mag niet vroeger stoppen . Ik reed zo zeker 4 keer op een week naar Leuven en tegen als het school bijna uit was terug naar huis . En als ik zou zeggen dat gaat niet dan kreeg ik ruzie met mijn moeder . Toen mijn vader uit het ziekenhuis kwam moest ik ook voor hun springen en ik deed dat want ik vond dat toen normaal . En ik vond dat heel erg wat mijn vader had meegemaakt . We zijn nu intussen 7 jaar verder en mijn vader kan niks . Als hij ergens komt wil hij alleen maar in de belangstelling staan . Hij kan zo gezegd bijna niet stappen en praten en is altijd moe . Er zit een nieuw hart in van een jongen van 23 jaar . Hij praat constant over zich zelf en naar de buiten wereld toe zijn mijn ouders heel lief en sympathiek . Mijn man heeft daar 12 jaar niet geweest . Mijn schoonvader zei voor hij stierf , Benny gaat daar terug naartoe , doet dat voor Annick want ze lijdt daar enorm onder . En dat maakte mij echt heel gelukkig dat mijn man dat ook deed . Maar toen wist ik nog niet dat mijn ouders een rollenspel speelde . Mijn ouders zijn ook bij mijn schoonvader op bezoek geweest in het ziekenhuis . Hij was paliatief want hij had kanker . Toen praatte mijn vader ook alleen maar over zichzelf . In juni 2017 is mijn schoonvader gestorven en ik heb ook altijd voor hem klaar gestaan want ik ben momenteel niet aan het werk wegens ziekte . De andere gingen werken en dan was dat de beste oplossing en ze apprecieerde dat ook . De week na zijn begrafenis is mijn man omver gereden . Mijn moeder ging met mij mee naar het ziekenhuis omdat ik het had gevraagd . Mijn vader is ook 1 keer geweest en mijn man heeft daar 3 weken gelegen . Hij had gebroken sleutelbeen en er zit nu ijzeren plaat in en 10 gebroken ribben en een klaplong . In die periode is onze dochter thuis vertrokken door opstook van haar vriend . Ze is heel manipuleerbaar daar wat ze vroeger heeft meegemaakt en hij heeft allee controle over haar . Ik vertelde altijd alles tegen mijn moeder . Ben met mijn moeder naar politiebureau geweest ivm onze dochter . Die zeiden geen geld kleren enz geven . Verder konden ze niets doen want ze was toen 18 jaar . Na 2 weken is mijn zus ze gaan halen en is ze eerst even naar mijn zus gegaan en daarna naar mij ouders . Zei zeiden altijd ons … komt niet naar huis omwille van Benny . Terwijl Benny er niks mee te maken heeft want hij lag toen in het ziekenhuis . Mijn ouders hebben wel tegen iedereen Benny gaan slecht maken . Wij hebben er alles aangedaan om onze dochter terug thuis te krijgen maar mijn moeder bleef zeggen ze wil niet omwille van Benny . En mijn zus zei dat ook maar alles wat mijn moeder zegt van of over iedereen dat doet zei ook en mijn vader ook . De buurvrouw is ook zo goed geweest voor hun en daar spreken ze ook slecht over . Die mag ook met niemand anders omgaan dan alleen met hun . Mijn vader doet precies of ze is de allerbeste die er rond loopt . Mijn ouders weten ook dat onze zoon op het slechte pad is geraakt door pesterijen en verkeerde vrienden . Die vriend van onze dochter heeft hem wel drugs gegeven . Want die gast zit aan de drugs en de vader ook . Mijn ouders zeggen ook van hun kleinkinderen dat ze losers zijn en niks waard zijn . Onze zoon is ondertussen opgenomen voor psychose angst ‘ depressie en geen zelfvertrouwen . Mijn moeder heeft onze zoon ook dikwijls bedreigd en ze hebben ook tegen iedereen gezegd dat zij ons knd hebben opgevoed . Mijn moeder heeft ook altijd baas over mij gespeeld en probeerde mij en mijn man uit elkaar te halen maar dat is niet gelukt . Ons dochter wou ook terug naar huis komen maar dan zorgde mijn moeder er wel voor dat het niet door ging . Naar de buitenwereld toe vertelde ze dan een ander verhaal . Ons dochter mocht bij hun alles en dat was gewoon om ons te pesten . Ze hebben zelfs de vriend van ons dochter in huis gehaald terwijl ze wisten wie hij was . Ben naar CAW en advocaat en dokter geweest om te vragen wat we moesten doen . Hadden zelfs de zorgjuf van de school ingeschakeld . Maar je staat met uw rug tegen de muur . In september heeft mijn moeder onze dochter buiten gezet omdat ze niet deed wat ze vroeg . Dan is ze naar haar vriend gegaan want zij moest naar hem luisteren . Na 2 weken is ze dan terug gegaan . Op 21 december 2017 hadden we afspraak in de school voor rapport en gesprek met onze dochter . Maar ze kwam niet en mijn moeder heeft ons naar herentals gelokt . We kwamen in herentals aan en ons dochter was daar niet . Benny vroeg waar is onze dochter en mijn vader zei naar school in Geel . Dat was dus een serieuste leugen . Mijn vader heeft toen aan het vechten geweest met mijn man . Hij heeft 3 keer op zijn gezicht geslagen op zijn sleutelbeen en zijn ribben . Benny heeft wel in zijn gezicht gespeekt . Ik zei tegen mijn vader , jij hebt dat stuk krapuul in huis gehaald . En hij zei ja dan kan ik hem in het oog houden . Mijn vader mankeerde niks en daarna kwam mijn zus mijn moeder en ons dochter eraan met de auto . Benny ging er naartoe en zei begonnen op Benny te roepen en moeder sloeg met haar wandelstok op Benny zijn rug . Ons Jana is toen gaan lopen van het verschieten wat er gebeurde . Ik ben haar gaan zoeken maar vond ze niet . Benny vroeg aan lijn moeder wat heb jij eigenlijk in ziekenhuis komen doen . Ze zei had ons Annick dat niet gevraagd was ik niet geweest . Je was beter doodgevallen . Ze zei ook uw moeder is een goei , jij bent 1000 keer slechter . Terwijl zij heel goed weet wie ze is en wat zij allemaal heeft gedaan . Benny heeft een hele slechte jeugd gehad door zijn moeder . Politie is er ook bij gekomen en toen kon mijn vader plots niet meer stappen en zijn mond en oog hing in ineens scheef . Mijn vader heeft bij zijn broer ook gaan ruzie stoken . En dingen gaan zeggen tegen hem dat ik zogezegd zou gezegd hebben . Nu gaan ze zelfs terug mee mensen om waar ze geen contact meer mee hadden en heel erg over geroddeld hebben . Mijn moeder heeft zo is op een keer gezegd van , als ik u niet meer moest zien mij goed maar je blijft altijd in mijn hart . We hadden toen juist iets gaan drinken en ik zei wat zeg jij nu . Ze zei dat is normaal we hebben juist ruzie gehad en dat was zeker niet waar . Met mijn zus heb ik ook geen contact meer . Maar die weet nog niet wat voor ouders ze heeft . Zij hebben heel ons gezin kapot gemaakt en gaan overal leugens vertellen . Met ons dochter hebben we terug contact maar daar hadden ze ook van alle leugens tegen verteld . Mijn moeder heeft zelfs tegen haar verteld dat wij nog geen moeite hebben gedaan om haar te zoeken want dat interesseerde ons niet . Ze is nu ondertussen ook opgenomen want ze heeft 2 zelfmoordpogingen gedaan . Op Facebook had ze een foto opgezet op 16 februari 2018 met haar grootouders en tante op en er stond onder ik ben zo gelukkig . Die avond heeft ze een zelfmoord poging gedaan en mijn ouders hebben ons niks laten weten . Ze heeft zelfs tegen haar vader gezegd dat hij er niks mee te maken had dat ze was weggegaan . Mijn zus heeft ook een zelfmoordpoging gedaan . Mijn moeder en zus zijn op 22 december 2018 naar de bank gegaan om volmacht van mij eraf te doen . Benny heeft mij dikwijls verwittigd maar ik zag het niet want ik zie in iedereen goed . Mijn vriendin heeft zelfs is aan mij gevraagd van zien u ouders u wel graag . Want het gaat en draait altijd om uw zus . Ik ga nu naar therapeut en ik ben nu te weten gekomen dat mijn ouders mij nooit graag hebben gezien en mij alleen hebben gebruikt . Ik ga hier aan kapot , ik kom niet meer buiten en kom zeker niet meer in herentals . Mij geloven ze toch niet als ik vertel over hun . Zei hangen bij iedereen het slachtoffer uit maar niemand beseft hoe gevaarlijk ze zijn . Zij hebben mij helemaal kapot gemaakt en ik denk heel dikwijls wat doe ik nog op deze wereld en voor wie . Zij hebben wat ze willen en zij zullen er wel voor zorgen dat ze niet van hun voetstuk vallen . Wij zij de slechte ouders en rotzakken . Ze zeggen altijd je moet er later zijn voor uw ouders want zij hebben er altijd geweest voor u . Dat hebben mij ouders al zo dikwijls tegen mij en de mensen gezegd wat wij allemaal hebben gekregen en dat we dat nooit mogen vergeten . Ik wist toen nog niet dat het omkoperij was . En als ik toen wist wat ik nu weet dan had ik NOOIT naar hun geluisterd . Ik deed altijd alles wat ze vroegen . En ik weet nu ondertussen dat mijn vader een dikke comediant is en niks mankeert . Maar hij heeft wel de ziekenkas enz opgelicht , terwijl er mensen zijn die wel ernstig ziek zijn en bijna niks van inkomsten krijgen . Dit is een heel verhaal en dan staat alles er nog niet op . Annick

    Reply
    Kim35 - maart 11, 2018

    Dacht dat ik er eindelijk vanaf was, na de relatie met een narcistische, pathologische liegende man, na 6 lange jaren eruit gestapt. Niet vanzelfsprekend, zeker als je er kinderen mee hebt. Toen ik ‘opgevangen’ werd door van allerlei instanties, leerde ik een lieve man kennen. Nu 11 jaar later is duidelijk dat hij slachtoffer is van een narcistische vader. Ik kwam erachter na een dramatische gebeurtenis… die vader heeft mijn zoon zo in zijn macht dat ik het dagelijkse contact (we woonden ernaast) naar 1 x per week heb kunnen zetten. Mijn zoon van 8 heeft ook narcistische neigingen, hij copieerd het positieve gedrag van mijn dochter. Om aandacht te krijgen. Herkenbaar voor iemand? Ik wil niet dat mijn zoon nog meer slachtoffer word van zijn opa, verbreken gaat niet zomaar, hij heeft zijn eigen zoon ook in zijn web geweven, langzaam komt er verheldering maar dit is een lang slopend proces, áls hij er al achter komt hoe het in elkaar steekt…
    . Ik heb mijn dochter bij een narcistische vader weg kunnen krijgen en dat is zo een vrolijk lief spontaan sociaal kind geworden.

    Reply
      Sanne - mei 4, 2018

      Lieve Kim,
      Als je nu al de narcistische neigingen bij je zoon ziet: zoek alsjeblieft psychische hulp voor hem! Nu kan het nog.
      Heel goed dat je het contact met de vader van je partner beperkt. Vertoond je partner ook narcistische neigingen of is hij de “underdog”?
      Ik weet hoe moeilijk het is de controle te behouden in een situatie met narcisten. Maar blijf je mannetje staan. Doe je eigen ding en ga op jouw gevoel af. Laat je NOOIT vertellen dat dat niet juist is ook al zullen ze dat regelmatig proberen. Overleg over behandeling van je zoon niet met de opa. Dat gaat hem ten eerste niet aan, en ten tweede kan hij dat als een bedreiging zien.
      Ik hoop van harte dat je partner in zal zien hoe hij gedirigeerd wordt door zijn vader en afstand zal nemen. Het contact verbreken hoeft niet, en daar los je ook niets mee op. Maar werk eraan dat jullie samen een ijzersterk team zijn.
      Heel veel sterkte en kracht toegewenst!

      Reply
    Anoniem - februari 10, 2018

    Dit is zo herkenbaar voor mij! Nu als Volwassenen kampt ik nog steeds met dit. Echter vroeger op jongere leeftijd wist ik al snel dat wat ze deden niet normaal was. Mijn moeder was altijd de gene die mij altijd onderuit haalde. Kreeg ze haar zin niet dan zette ze haar vingernagels zo hard in mijn arm dat het zelfs bloede! Uit het niks dingen naar mij gooien, maar vooral als voorbeeld mijn zusje erbij was. Ze deed zich inderdaad ook altijd beter voor en ze wou inderdaad ook altijd in de spotlight staan, dus altijd aandacht krijgen van anderen.

    Ik weet gewoon van vroeger nog wel dat als ik uit school kwam ik op bed ging, want als ik immers lag te slapen dan kon ik toch in haar ogen ook niks verkeerds doen?

    Op school kon ik mij niet concentreren, maar leraren vroegen ook eigenlijk nooit wat er was.
    Ik verborg mijn armen altijd door een lange shirt te dragen. Want ik had altijd wel haar nagelafdrukken in mijn armen staan of blauwe plekken.

    Dat verdween weer alleen emotioneel was ik gewoon bek af.

    Nu ik volwassen ben zie ik dat ze dit nog steeds doet.
    Zeiktes verzinnen om aandacht te krijgen van andere mensen, mensen die zeggen jeetje zeg wat ben jij een sterke vrouw!

    Zij mag dit soort dingen graag horen!
    Ze denkt inderdaad ook altijd alles beter te weten en gaat er dan ook helemaal voor zitten als ze aan het woord is, daarmee bedoel ik de armen over elkaar en haar hele houding veranderd als ze denkt dat ze alles weet.

    Mij dingen misgunnen doet ze nog steeds. Krijg ik een kado van mijn vrienden, gewoon zonder redenen dan kan ze daar niet goed tegen en haalt ze me inderdaad onderuit.

    Mij moeder heeft een auto voor de deur staan maar kan het niet betalen en rijd er ook nooit mee. Mijn ouders komen altijd bij mij voor geld ( vroeger ook al) . Wil ik ze dat niet geven dan trappen ze mij letterlijk de grond in en schelden ze mij inderdaad uit voor alles en nog wat.

    Onderdruk zetten dat doen ze altijd wanneer ze wat willen maar er geen geld voor hebben. Dan drukken ze druk uit en misschien heel herkenbaar dan word (ik) angstig en erg misslijk.
    Maar ik geef niet in, ik ga er op dat moment niet op in en zorg er voor dat ik ze laat blijken dat wat ze zeggen mij niks doet. Zo blijf ik boven hun. Want ze krijgen de reactie niet wat ze willen. ( van binnen huil ik)

    Reply
    Anoniem T - januari 30, 2018

    Ook in zo’n gezin gezeten. Een vader die continue klaagde tegen mijn moeder dat zij ons voortrok. Wou altijd rust en mocht niet gestoord worden, terwijl hij degene was die iedereen psychologisch en soms ook fysiek de grond in trapte. Mijn moeder was een slaafs, altruïstisch type, maar gelukkig met een groot hart. Ik was als kind redelijk kil en afstandelijk tegen mijn moeder omdat ik het haar toch kwalijk nam dat zei het voor mijn vader op nam. Wat hij aanvoelde en weer als extra brandstof gebruikte om zijn theorie dat zij ons voortrok te bevestigen. Nadat ie werd afgekeurd voor zijn werk ging het snel bergafwaarts met mijn vader en werd hij erg kwaad op de wereld. Ik als luisteraar probeerde rationeel maar zonder succes het gezin bij elkaar te houden. Een kind in de omgekeerde ouderrol, mocht je jezelf ook wel is in die rol voelen kap er gelijk mee, je gaat er aan onderdoor. Het is verspilde energie. l keer heb ik is tegen mijn vader gezegd: zou het niet wat zijn om weer is een baan te zoeken? Nee na zijn hernia kon ie niks meer en hoe ik het in mijn hoofd haalde om zoiets te zeggen. Hij kon fietsen, hij kon de hond uitlaten maar een beetje werken ho maar… Nee hij had op zijn 40 ste genoeg bijgedragen voor die zakkenvullers. Heb ook heel lang met dit zeikerige dubbeltjesgedrag rond gelopen. Ambitie is voor idioten en je moest afzetten tegen alles en iedereen die zich ontplooit en slaafs achter een baasje aanloopt. Zelfs nu trap ik af en toe nog in die valkuil en denk doe is even lekker normaal. Maar al dat volk wat lekker druk bezig is heeft wel heel vaak een big smile op hun gezicht. Tuurlijk zit er wel is een acteur tussen maar toch achteraf gezien viel het mij wel op.. Al dat geluister naar dat zwartgallige gezeik van mijn ouders (vooral mijn vader) heeft mij met een enorm schuldgevoel opgezadeld. Rond mij 25ste heb ik mijn biezen gepakt en heb een leuke vrouw leren kennen op een veilige 100km van waar ik woonde. Daar kwam uiteindelijk al mijn negatieve stront eruit. Deze vrouw heeft mijn door dik en dun gesteund. Geduld, een goede trap onder de hol als ik liep te blèren als een kleuter hebben mij weer met beide benen op de grond gezet.
    Hier zag ik ook dat conflict in een gezin als normaal beschouwt werd en als het gebeurde werd er even bij stil gestaan en werd het gerelativeerd met iedereen kan wel is klotedag hebben. Ruimte om te ademen en je uit te spreken dus. Hier heb ik eindelijk ook weer enigzins een rechte rug gekweekt. Nog steeds probeer dingen vaak tactisch op te lossen i.p.v. uit het gevoel, maar i.i.g. ga ik de goede richting op. Nog wel geprobeerd te herenigen met mijn ouders maar dat was letterlijk een open zenuw, en vanaf het eerste moment voelde het niet goed. Mijn moeder zag er gebroken uit, vol met verdriet in haar ogen en onrustig. Mijn vader ijzig kalm. Hij wou rust, mijn broertje was een zielige loser aan de drugs verslaafd. Waar hij altijd zeer streng over was. Later van mijn moeder vernomen dat die strenge moraal zo van de ene dag op de andere dag kon verdwijnen en dat ie dan met mijn broertje aan het blowen was. En hoewel ik hem daar best voor aanzag had ik ook zoiets is het waar wat je zegt of probeer je mijn vader neer te sabelen? Iets met loyaal zijn naar je ouders en in een spagaat zitten bij onderling conflict tussen beide ouders. Mijn moeder had ook de typische slachtoffer trekjes ontwikkeld. Hetgeen op zich best logisch was omdat het een hele nare man was, maar het blijft onmogelijk om daar tussen in te zitten.. Na een lang huwelijk heeft mijn moeder besloten toch uiteindelijk te scheiden, mijn vader raakte verder geïsoleerd tot op het punt dat hij niemand meer kon controleren, heeft hij nu 2,5 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Misschien wat zwart wit, maar als je een narcist (een zwart gat) tegenkomt rennen! Hulp kunnen ze enkel krijgen van mensen die hier in gespecialiseerd zijn. Maar het is open deur: de narcist heeft geen hulp nodig en loopt het vaak uit op een drama. Na de dood van mijn vader keerde de rust terug. Mijn oudere broer pakte zijn drugsverslaving aan en heeft toch nog bijna een jaar clean geleefd en in contact met zijn emoties. Helaas is hij veel te vroeg vorig jaar november overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Met mijn moeder heb ik ook contact. Bellen elkaar zo 1 keer in de 2 weken en ga zo nu en dan bij elkaar op visite, ben blij dat het contact er is maar merk toch altijd ook dat het oplucht als ze weer pleiten is. Sorry ma 😉

    Reply
      Nadia - februari 10, 2018

      Hallo ik ben een meisje van 16 jaar en ben er sinds kort achtergekomen dat mijn vader een narcist is. Mijn moeder is als kind misbruikt voor vijf jaar en al haar herinneringen komen nu terug. Hierdoor zit zij in een heel moeilijk proces en lijdt ze aan PTSS en DIS. Het is moeilijk voor haar om tegen mijn vader in te gaan. Ze probeert het wel, maar het is een hopeloos gevecht. Zij is echt een schat van een moeder en daarom vind ik het ook zo zielig voor haar dat mijn vader zo is. Er zijn altijd spanningen geweest thuis, maar die merkte ik pas sinds kort. Hij heeft het idee in m’n hoofd geprent dat ik gewoon door de puberteit ga en dat het logisch is dat we conflicten hebben. Onze conflicten zijn echter niet normaal. Ik moet de volwassene zijn en hij gedraagt zich als een kind. Hij slaat informatie op die hij later tegen me kan gebruiken en misbruikt mij eigenlijk emotioneel gezien. Van de ene op de andere dag verandert hij in een lieve vader. Dan koopt hij iets voor me en verwent me. Ik vind dit moeilijk omdat ik heel boos op hem ben. Ik wil die dingen niet accepteren en toch weer wel, snap je? Als ik dingen weiger, gaat hij zielig doen en beeld hij mij af als de slechterik. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Soms zou ik willen dat hij een ongeluk krijgt en dood gaat, hier schrik ik dan altijd van want hij is wel mijn vader. Maar op dit moment haat ik hem het meest in de hele wereld. Niemand buiten mijn gezin weet wat er aan de hand is, en ik weet ook niet hoe ik dit zou moeten vertellen. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen! Het duurt nog minstens twee jaar voor ik het huis uit kan. Help!

      Reply
        Chas - februari 15, 2018

        Hi Nadia,
        Ik kan je adviseren om zoveel mogelijk als je kan te gaan lezen over narcisme. Zo leer je hoe je het beste met een narcist moet omgaan (en ja dat betekent soms tegen je eigen natuur in gaan door geen conflicten met ze aan te gaan). Als de tijd daar is, zorg dat je dan voor jezelf kan zorgen en verbreek het contact. Soms zijn ouders niet meer dan mensen die je het leven geschonken hebben en is dit de les die je ik jouw leven mag leren. Hoe zwaar deze ook mag voelen, iets wat ook OK is.
        Blijf bij je gevoel en zoek een persoon waar je mee kan praten, maar wees daarin heel selectief…

        liefde en licht.
        X

        Reply
          Karin - februari 16, 2018

          Soms kom je vanzelf in een conflicten als en je van alles willen opgedragen
          Ik als volwassen vrouw met 3 kinderen gaat me nog vertellen wat ik wel koet doen en niet en hoe ik met mijn man moet omgaan, wat ik wel en niet mag vertellen , wie bij mij mag komen en wie niet. Ze maakt me kapot en iedere keer dat conflict die discussies

          Reply
        Bram - april 5, 2018

        Ik ga door ongeveer het zelfde mijn vader is het zelfde Alleen liegt hij ook nog veel en erg overtuigend. We weten eigenlijk niet wat waar is en wat niet waar is bij hem. Mijn moeder is dan wel niet mishandeld. Ik kan pas over 4/8 jaar het huis uit en ik heb mijn vader 2 keer bedreigd. (Om hem dood te maken) dat was vooral omdat hij over dingen liegde die mij hoop gaven en toen die dus niet waar bleken te zijn toen ja… Ik weet eigenlijk zeker dat ik hem niet gewoon koelbloedig dood kan maken. Ik hoop dat je vrede vindt zodra je uit huis kan

        Reply
      B - maart 3, 2018

      Herkenbaar en dank voor het delen van je verhaal. Mooi om te zien dat met zelfkennis je toch voor een deel kan bevrijden.

      Reply
    Anoniem - januari 17, 2018

    Hallo, Ik ben een dame van 22 jaar oud.
    Ik kom uit een gezin met 2 halfzussen en een moeder. Mijn half zussen zijn 36 en 31 jaar oud. Wij hebben alledrie een andere vader.
    Mijn moeder was 19 toen zij haar eerste dochter kreeg. Zij mishandelde mijn zussen en verwaarloosde mijn zussen. Mannen waren altijd belangrijker dan haar kinderen. Mijn vader was een aggresieve man die aan de drugs zat. Mijn moeder en mijn vader hadden altijd ruzie , ze sloegen elkaar gooide met spullen. Mijn vader heeft mijn oudste zus misbruikt en moest daarvoor vast zitten. Mijn moeder zij tegen mijn zus dat zij gewoon jaloers was op haar relatie en dat zij daarom loog dat mijn vader haar had misbruikt. Mijn oudste zus is toen gelijk huit huis gehaald en mijn vader werd vastgezet. Maar mijn middelste zus lieten ze gewoon thuis wonen. Toen kwam mijn vader vrij en kregen ze samen een dochter in 1995 en dat was ik. Mijn oudste zus zat inmiddels in een pleeg gezin en had een goed leven. Tot ze onze moeder zag lopen met mijn vader en haar zusje en een kinderwagen. Toen besloot zij om terug te komen om weer bij ons te gaan wonen om haar zusjes te beschermen. Uiteindelijk schopte mijn moeder mijn oudste zus op straat. Toen ik 4 jaar was werd mijn vader weer opgepakt wegens huiselijk geweld en voor aanranding van mijn middelste zus. Daarna is mijn vader het land uitgezet en ik heb hem nooit meer gezien. Mijn middelste zus kreeg vaak klappen met een bamboe stok van mijn moeder. Mijn oudste zus kwam weer even bij ons wonen want zij was zwanger van een jongen. Zij kreeg uiteindelijk en eigen huisje samen met haar vriend. Haar vriend zat aan de drugs en spoorde niet. Ze kregen ruzie en de politie kwam er bij en mijn zus belde onze moeder op. Onze moeder kwam en zij kom met mij mee naar huis omdat de potlie zij dat 1 iemand weg moest en de baby daar in huis moest blijven. Uit eindelijk ging mijn zus mee met onze moeder omdat ze haar vertrouwde. Uiteindelijk trapte onze moeder haar het huis uit omdat ze geen baantje had. Dus zij had geen huis dus ook geen plek voor de baby. Dus haar ex kreeg de voogdij. Er kwam een nieuwe man in het leven van mijn moeder die een alcohol probleem had. Er was weer veel ruzie en huiselijk geweld. Mijn oudste zus vluchten naar haar vader toen ze 16 was en heeft sinds haar 16de geen contact meer met onze moeder gehad. Toen was ik nog alleen over en mijn moeder verbood mij om mijn zussen te zien en mijn tante en opa mocht ik ook niet zien. Ik ging soms stiekem naar mijn oudste zus toe en deed alsof ik ging sporten. Mijn oudste zus had inmiddels 2 dochters en had een huisje. Ik vluchten vooral naar mijn zus omdat het inmiddels uit was tussen mijn moeder en haar vriend met een alcohol probleem. Dus begon ze op rare sex sites af te spreken met verschillende mannen. Dan zaten ze dronken op de bank en elke keer zat er weer een andere man. Soms zag ze zelfs half naakt achter de webcam en toen ik nar de wc ging lachten ze naar me en zwaaide ze naar mij terwijl ze naakt achter haar laptop zat. Uiteindelijk is mijn zus naar Brabant verhuist met haar gezin. En toen was ik helmaal alleen. Mijn moeder leerde een man kennen die in Almere woonde ze nam mij eerst mee als meisje van 13 en dan liep zij met mij en haar nieuwe vriend snachts door Amsterdam heen. Ze gingen zuipen en raar doen tegen de politie ze lieten me de hoeren zien ze gingen naar feesten met een kind van 13 jaar. Ik stonk naar de bier heel mijn kleding zat onder de bier toen ik zij dat ik het niet leuk vond brachten zij mij terug naar het huis van mijn moeder wat in alphen aan den rijn was en lieten mij daar alleen. Als 13 jarig meisje was ik 2 jaar alleen. Ik was bang alleen thuis en een jongen die 7 jaar ouder was heeft misbruikt van mij gemaakt En mijn moeder was helemaal in Almere. Mijn moeder kocht nooit iets voor mij ik liep elke dag in de zelfde kleding. Toen ik klein was liep ik met super veel klitten in mijn haar en mijn melk tentjes rotte uit mijn mond. Het enigste wat zij deed was met een dekentje heel de dag op de bank liggen. Op mijn 16de ben ik het huis uitgeplaatst na haar laatste zelfmoord poging. Zij belde een zelfmoord lijn en hing de telefoon op toen kwamen de poltie en ambulance midden in de nacht en ik deed open en zag mijn moeder liggen op de grond in de woonkamer. Mijn moeder heeft 3 zelfmoord pogingen gedaan 2 x met een overdosis aan pillen en alcohol en 1 x sneed zij haar polsen door voor mijn gezicht. Mijn moeder deed altijd alsof ik een gek kind was zodat zij aandacht kreeg. Zij ging in therapie niet voor zich zelf maar om over mij te praten. Tegen jeugdzorg praten zij achter mijn rug slecht over mij en tegen mij zij ze dat ik niks moest zeggen want wat in huis gebeurd blijft tussen deze 4 muren. En ik hield me er aan ik zij nooit wat ik was altijd stil. Met kinderen van mijn leeftijd kon ik praten lachen was ik heel sociaal maar met volwassenen was ik totaal niet sociaal. Zelfs toen er een schiet partij was geweest in alphen waarbij aardig wat mensen waren omgekomen kwam zij zelfs niet naar huis. Ze belde me alleen en ze was blij omdat zij mij op tv had gezien… Nu heb ik een zoontje en een vriend en woon op mijn zelf. Ik heb PTTS door alles wat er gebeurd is. Mijn oudste zus heeft ook PTTS en heeft het contract met onze moeder verbroken. Mijn middelste zus spreken wij niet meer omdat zij is doorgeflipt door alles wat er is gebeurd. Zij is echt van de aardbodem verdwenen. Mijn moeder is nog steeds niet veranderd toen ik net was bevallen sliep ik 2 weken bij haar en haar nieuwe vriend omdat ons huis nog niet af was. Ik werd wakker midden in de nacht en zij was dronken aan het schreeuwen slaaaa me slaaaaa me en toen ik naar beneden ging lag ze op de grond in de alcohol ik rende weer naar boven en toen kwam ze met der dronken kop sorry zeggen: sorry liefieee sorryyyy en ik zij alleen maar ga weg laat me met rust en was ondertussen mijn zoontje aan het troosten. Nu 2 weken geleden belde zij mij oudste zus dronken op mijn zus kreeg gelijk een paniek aanval en hing op en ze bleef haar maar bellen en haar voicemail inspreken. Ik sprak haar daar op aan en zij : hun hebben kinderen doe normaal je gaat niet dronken opbellen in de avond. Toen zij ze haloooooo ik zeg toch dat ik het niet had moeten doen maar er gaan mensen om me heen dood en ik ben zo zielig bla bla bla dus ik vroeg me af wat moet ik doen ik wil het contact echt verbreken want ik wil niet dat mijn zoontje haar mee maakt want ze spoort gewoon niet ze geeft niks toe zij vind dat zij de perfecte moeder was en wij waren gewoon vervelend en het komt door onze vaders wij lijken te veel op onze vaders. Maar aan de andere kant het blijft me moeder ik weet gewoon niet wat ik moet doen ik heb zelfs hart problemen gelukkig niet ernstig maar mijn hart slaat een slag te veel. En ik denk dat het door de stres komt. Heeft iemand advies voor mij ?

    Reply
      Kim Veerman - januari 23, 2018

      Sommige mensen horen geen kinderen op de wereld te zetten. Daar is jouw moeder en 1 van. Contact verbreken, desnoods een straatverbod aanvragen.

      Reply
      J.N.J. - februari 4, 2018

      Hoi Anoniem, en Kim Veerman,
      Klopt helemaal Kim en Anoniem…kappen met die familie want ze blijven je op een negatieve manier emotioneel chanteren, moet je niet willen lieverd. En doe dat efficiënt en effectief. DIE ANDEREN willen nl. dat je “MOET LUISTEREN”, blijven proberen je aandacht te vragen/ op te eisen en daar worden vooral HUN beter van, let er maar eens op….zoek goede hulp als je er niet uitkomt. Zelf heb ik alles vastgelegd in een excel schema met alle kenmerken van psychopaten en narcisten, en de schavuitenstreken die eenieder heeft uitgehaald/ in het schema passen. Je ziet dan ook heel analyserend wat je eigen plaats is. Zelf heb ik mijn eigen vrouw mee laten kijken en de tranen stonden in haar ogen…behalve mijn eigen moeder, zus en oudste broer, voldeed haar eigen broer tevens volledig aan dat profiel. Zes relaties, zelfs met een minderjarige, twee huwelijken, vier kinderen bij drie verschillende vrouwen, 16 verhuizingen in 24 jaar, twee dochters die diep ongelukkig zitten te huilen op school, emotioneel merk je nergens iets aan, als zijn eigen vader zwaar depressief is dan komt hij niet opdagen en van iemand uit zijn eigen dorp moet ik horen dat hij vreemdging/vreemdgaat. Van mijn vrouw mag ik er geen werk van maken….en zo iemand loopt gewoon op straat rond. Zijn huidige vriendin wil niet met hem trouwen….goed teken voor een nog te volgen drama. Alles is controleerbaar en aantoonbaar maar de leugen regeert.

      Reply
      Tom - mei 10, 2018

      Hoi Anoniem,

      wat verschrikkelijk voor je. Zoek op internet ‘ns naar ‘Liefdesbrief van de Vader” of “Fathers Love Letter” (Engelse versie op Youtube vind ik mooier).

      God houdt van jou!

      Er is een Christelijke organisatie VrijZijn.nl en die organiseren gratis conferenties. Heel veel mensen vinden daar herstel, waaronder ikzelf. Je kunt ook zelf bidden. “God, help me.. (en dan zeg je gewoon wat je op je hart hebt) en eindig je met “In Jezus Naam. Amen.”

      Toen ik ben gaan bidden naar Jezus is m’n hele leven positief veranderd. Ik was suïcidaal, zwaar depressief en had een erg gebroken hart en altijd nachtmerries. Nu niet meer! God wil een persoonlijke relatie met jou. Vraag Hem of ie je wil helpen..

      Groetjes,

      Tom

      Reply
      Suzanne - mei 31, 2018

      Och meid, ik heb je verhaal met enorme afschuw gelezen…
      Jeetje wat ben jij door veel moeilijkheden heen gegaan!
      Complimenten voor hoe goed je jouw verhaal op papier hebt gezet. De manier hoe je het verteld geeft mij het idee dat je een zeer sterke, maar ook slimme meid bent! Jij ziet heel goed wat er allemaal fout is gegaan, hou je vast aan de waarheid. En de waarheid is dat jij waardevol bent en enorm bijzonder!
      Ik ben ook blij met de reactie van Tom. Ik kan het volledig beamen dat als je je open stelt voor God, hij klaar staat voor je om herstel aan je te bieden! Je moeder is helaas niet in staat jou de liefde/aandacht te geven wat je nodig had/hebt. Maar weet dat God er altijd bij is geweest, alles heeft gezien en al jouw tranen heeft geteld. God houdt enorm veel van jou en wil jou helpen om hier sterker uit te komen!! Ik hoop ook echt ten diepste dat je je ervoor open wilt stellen om God in je leven toe te laten. Ik weet niet waarom, maar jouw verhaal raakte mij enorm en ik heb echt het gevoel dat hij grote plannen heeft met jou!
      Ik zou zeggen, neem voor jouw eigen gezondheid (tijdelijk) afstand van je moeder zodat je je volledig kan richten op jouw eigen herstel. Bij dit proces past jouw moeder gewoonweg nu niet in. Dit proces zal tijd nodig hebben, maar zie het als een investering in jezelf, het zal jou alleen maar doen groeien! En zodra jij hersteld bent en een nog sterkere vrouw bent geworden dan zou je als je het nog wilt op een gezondere manier in contact met je moeder kunnen staan. Je bent dan in staat te onderscheiden wat je wel en niet toestaat van je moeder en wanneer je een gepaste afstand moet houden. Wat ikzelf wel heb geleerd is dat ik niet moet willen denken dat ik haar kan helpen in haar herstel. Of zij herstel wil in haar leven is echt haar eigen verantwoordelijkheid/keuze. Sommige mensen willen gewoon niet aan zichzelf werken. Enige wat jij kan doen is het goede te laten zien en je weet nooit of het haar aan het denken zet..
      Voor nu wens ik je echt het beste in jouw verdere zoektocht naar herstel.
      En als je nieuwsgierig bent naar wat God in jouw leven kan/wil betekenen; koop een bijbel (makkelijke versie is bijbel in gewone taal) en wat je ook kan doen is op zoek naar een Alpha cursus bij jou in de buurt. Dit is gratis en voor iedereen die meer te weten wil komen over God en het christelijk geloof.

      Reply
    Hannah - januari 15, 2018

    Hoi daar,

    Ik ben een meisje van 16 en ik denk dat ik ons probleem thuis eindelijk kan plaatsen… Al sinds ik me kan herinneren erger ik me aan mijn moeder. Ik heb vaak gedacht dat het aan mij lag, aangezien moeders als heiligen worden beschouwd door de meesten, maar nu ik deze info heb gelezen ben ik vrij zeker dat mijn moeder erg narcistisch is (en passief-agressief!!!!) Één van mijn vroegste herinneringen is dat ik als 8-jarig meisje huilend naar school kwam omdat “mama nog nooit iets liefs tegen me had gezegd”. Het lijkt van buiten zo normaal, zo vaak krijg ik na ouderavonden te horen: ‘Wat heb jij een lieve moeder zeg!’ Ik weet wel beter. Een band heb ik nooit gehad met haar, word er al kriegel van als ik er over nadenk. Tot en met mijn 14e jaar ongeveer, durfde ik mezelf absoluut niet te ontwikkelen. Ik heb voor deze generatie relatief erg lang buiten gespeeld, een soort jongensmeisje was ik. Toen ik naar de middelbare school ging, wilde ik (als een van de laatsten) graag een beetje mascara dragen, zelf mijn kleding uitzoeken etc. Àls ik al durfde te vragen of ik iets mocht, zoals een kledingstuk, keek ze vaak scheinheilig en lachte ze me duidelijk uit. Praten over verliefdheid, absoluut niet, ze lachte me uit, altijd lacht ze me uit. Toen ik voor het eerst ongesteld werd had ik geen idee wat het was, nooit over gepraat, kreeg een maandverbandje in mijn handen geduwd en dat was het. Ik heb nu 1,5 jaar een hele lieve vriend. Over seks inlichten of praten met mijn moeder, ho maar. Mijn vriendje heeft een geweldig lieve familie, ze zijn zo lief voor elkaar en daar ben ik zo dankbaar voor. Altijd vragen ze of ik blijf eten en mee ga met dingen. Laatst is mijn vriendje voor het eerst in 1,5 jaar bij ons blijven eten, mijn ouders waren compleet stil aan tafel. Gelukkig was het gezellig met mijn broer en zusje erbij. Het maakt me zo verdrietig dat ik hem niet zo’n liefdevolle familie kan bieden.

    Ook is mijn moeder nooit trots op me, altijd opmerkingen, nooit complimenten. Zij is vroeger “perfect opgevoed” en alles wat zij doet is goed. Ze heeft het niet eens door als ze iets chagrijnig zegt. Dan wordt ze boos op mij omdat ik down reageer. De band met haar moeder is geweldig en alles wat mijn moeder zegt of vindt is perfect. Na een lange dag (ze heeft al jaren geen werk en is niet van plan een baan te zoeken) wil ze op “háár” (de enige bank ik de woonkamer) bank liggen en als er iemand zit zegt ze boos, voordat ze heeft gevraagd of ze daar mag zitten, ‘nou dan ga ik wel weer op de grond zitten jezus!’ Alle mensen op tv zijn volgens haar ordinair of dom, iedereen met tattoos is stom, iedereen met piercings, iedereen met dit en dat. Ik word er gek van! Mijn broer is altijd enorm antisociaal geweest, zit de hele dag te gamen, doet niet zijn best op school, mentale problemen. (Het gaat nu veel beter met hem, hij heeft geweldige vrienden voor het eerst). Jarenlang hebben mijn vrienden gelogeerd, naar de bios gegaan, naar het zwembad gegaan. De helft van de keren dat ze iets gingen doen, vroeg ik aan mijn moeder of ik mee mocht, omdat ik een beetje hoop had, de helft van die keren dat ik het vroeg, mocht ik daadwerkelijk mee, met gestamel en gezeur, maar ik mocht in ieder geval. Altijd gezeur en boosheid als ik iets leuks wilde doen. Een jaar geleden ongeveer kwam ik erachter dat ze dat doet omdat ze het ‘zielig vindt voor mijn broer als het zo goed met me gaat’. Ongelofelijk… Heb altijd geprobeerd zo goed mogelijk te zijn, mezelf als de beste leerling te ontwikkelen, beste dochter. Ik doe gymnasium, heb 2 baantjes, lief vriendje, geweldige vrienden, ben altijd aardig voor anderen geweest. Daarom was ik ook trots op mezelf, als niemand het was, was ik het wel gewoon op mezelf. Laatst viel dat als een blok. Het was ineens weg, waarom doe ik dit? Waarom haal ik goeie cijfers als ik ook gewoon kan gaan genieten van andere dingen, ik krijg mijn moeder toch niet trots. Mijn zelfbeeld viel hard naar beneden, ik weet niet meer zo goed wie ik ben. Hierdoor ben ik ineens enorm nieuwsgierig geworden naar drank, joints en piercings etc. Ik wil haar een keer teleurstellen, als ik haar daarmee kan kwellen, zij kwelt mij al zo lang.
    Ik merk dat ik heel veel dingen overneem van mijn vriendje, zijn muzieksmaak en interesses. Ik weet niet of het normaal is, want ik weet dat ik het absoluut niet doe omdat hij het leuk vindt, ik vind het echt leuk. Door hem ben ik heel veel van voetbal gaan houden! Vroeger geen seconde over nagedacht, want volgens mijn moeder was voetbal voor hele domme, ordinaire mensen. Ik ben gaan houden van èchte mensen, mensen die geen fuck geven om de mening van anderen. (In de goeie zin natuurlijk!)
    Elke ochtend als ik beneden kom, zeg ik met pijn in mijn hart goeiemorgen tegen haar en elk woord dat ik tegen haar praat is met moeite. Heb geen behoefte meer om ook maar iets te delen met haar. Ik heb enorm veel last van agressie problemen de laatste maanden, om de kleinste dingen kan ik zo enorm boos worden, maar altijd hou ik het in tot ik op mijn kamer ben, dan huil ik en stomp en sla ik iets. Ook heb ik gemerkt dat ik me zo verdrietig voel door de liefdetekort, altijd heb ik de liefde bij mijn vrienden en vriendje gekregen, waar ik zo dankbaar voor ben. Maar ook ben ik zo bang dat mijn vriendje bij me weg gaat, waar totaal geen reden voor is, maar ik heb gewoon het gevoel dat er niet van me gehouden kan worden. Er is altijd een leuker iemand. Ik ben zo blij als ik het huis uit ga, dan ben ik eindelijk van die negativiteit af. Dit was een samenvattinkje, er zijn natuurlijk nog meer dingetjes, maar dat is te veel en te onbelangrijk om te noemen.

    Lieve groetjes en bedankt voor het lezen van mijn verhaal!

    Reply
      Hannah - januari 15, 2018

      Nog twee toevoegingen: ik heb geen behoefte aan een seksvoorlichting van mijn moeder, maar het vervelende is dat ze het gewoon verbiedt. Logeren verbiedt ze, als we aan het chillen zijn komt ze mijn kamer binnen. Ook heb ik een bloedstollingsaandoening, is laatst geconstateerd, geërfd van mijn moeder. Op haar 17e is ze bijna overleden aan die aandoening, omdat ze de pil had geslikt, zonder te weten dat dat een slechte invloed had op die aandoening. Waarom heeft ze mij dit niet verteld? Stel dat ik de pil was gaan slikken, ik ben ten slotte al 1,5 jaar samen met hem?! Omdat zij het woord ‘de pil’ niet eens durft uit te spreken, had ik wel dood kunnen gaan. Het lijkt overdreven, maar ik kan het gewoon echt niet vatten dat je zulke cruciale informatie niet even doorgeeft aan je dochter.
      Ook patst ze bij iedereen over haar dochter die gymnasium doet en bla bla bla, maar thuis is ze nooit trots, alleen bij anderen schept ze er over op.
      Zo, dat is even van me af geschreven, echt een opluchting. Waarschijnlijk heeft niemand zin gehad zo veel te lezen, maar dat geeft niet, heb het in ieder geval even kwijt gekund.

      Reply
        Karina - april 2, 2018

        Beste Hannah,
        Ik heb je verhaal wel helemaal gelezen. En ik vind t ontzettend knap dat je gymnasium doet en inziet dat het niet goed is wat je moeder doet. Ik vind je al heel ver en goed bezig! Fijn dat je liefde van je vriend en zijn familie krijgt. Ik ben 36, maar wat ik van je heb gelezen komt me zo bekend voor. Ik durfde me ook niet te ontwikkelen. Ik denk dag dat kwam omdat ik dacht dat dat niet mocht. Ik mocht niet mezelf zijn, niet mooi zijn, gelukkig zijn, succes hebben. Ze was zo afgunstig. Dus liep ik maar rond in oude kleren, zonder make up en voelde me echt waardeloos. Als ik dan toch de moed had mascara op te doen, ik was toen 17, zei ze waar mijn broer was: moet je haar eens zien, ze heeft mascara op! En dan lachte ze me uit. Ze genoot er gewoon van. En tegen mij zeiden ze ook “wat heb je toch een lieve moeder” nou wat lief! Dus niet! Elke dag speelde ik een spel, deed ik alsof. Pff hele moeilijke tijd. Ook om er met mensen over te praten. Ik vertelde aan mijn schoonmoeder een voorbeeld van wat er was geveurd en toen zei ze: “ja, ik ben heel sterk en sta mijn mannetje. Zoiets zou mij niet gebeuren. Ik zou dat niet toestaan”. En een jaar later toen ik er weer over begon zei ze: “het is nu wel genoeg geweest. Iedereen maakt dingen mee. Dat moet je nu een keer achter je laten. Op een gegeven moment moet je je er niet meer mee bezig houden.” Deze woorden maakten mij woest van binnen! Ik heb me gewoon netjes gehouden, maar kon haar wel schieten! De dag daarna ben ik erg verdrietig geweest erom. Ik weet nu dat zij er geen snars van begrijpt en zij niet de juiste persoon is aan wie ik het kan vertellen. Soms is het dan beter helemaal niks te vertellen. Wat mij enorm heeft geholpen zijn de boeken van Danu Morrigan. Ik wens je al het goeds toe. Je bent het waard en er zijn heel veel mensen die van je houden!! Karina

        Reply
      Claire - januari 17, 2018

      Lieve Hannah, bedankt voor het delen van je verhaal! Ik ben zelf 32 en ging op aanraden van iemand wat meer info zoeken over de gevolgen van narcistische ouders (ook moeder in mijn geval) op kinderen en las jouw stuk. Vind het superdapper dat je alles open durft te gooien! Hopelijk heeft het je wat opgelucht om het te kunnen delen. Wat knap hoe je op zo’n jonge leeftijd al zoveel helder hebt. Dat had ik toen nog niet. Verder vind ik het ook heel betreurend aan alles in je verhaal te lezen dat je nagenoeg geen liefde van je moeder hebt kunnen ontvangen. Ik wens je superveel sterkte en blijf vooral delen en steun zoeken! Veel liefs, Claire.

      Reply
        Hannah - januari 20, 2018

        Heel erg bedankt Claire! Hoe gaat het met jou? Heb je er soms nog last van?
        Liefs, Hannah

        Reply
      J - januari 20, 2018

      ” Ik ben zo blij als ik het huis uit ga, dan ben ik eindelijk van die negativiteit af.”

      Ik zou zeggen, grijp de eerste kans die zich voordoet, of creeer je eigen kans. Hoe eerder weg bent daar en onder de normale mensen komt, hoe sneller je heelt.
      gr. een kind van narcistische ouder

      Reply
        Jjt - januari 22, 2018

        Waarom had ik niet die moed heb er wel aan gedacht………en je hebt misschien verdomt gelijk gehad. Gelukkig weer een ziel geborgen

        Reply
          Jjt - januari 22, 2018

          En ik kom er pas op mijn 40ste achter dat ik een narco ouder (s) heb

          Reply
            J - januari 23, 2018

            Dat is vrij normaal. Scapegoats hebben het vaak sneller in de gaten, zo rond 20e/30e en golden childs en schizoïde wat later: 30e/40e/50e/nooit…

            Reply
              L. - januari 25, 2018

              Dat laatste vind ik nogal een uitspraak. Komt hard over voor degene hier die het zwarte schaap zijn en er laat achter komen. Ja, ik heb het over mezelf..

              Reply
              Anja - juli 26, 2018

              Beste allemaal, Ik krijg een knoop in mijn maag als ik jullie berichten lees. Ik maak me zorgen om het gedrag van mijn ex man, vader van mijn 13 jarige dochter. Ik ben gescheiden toen zij drie was, omdat hij echt een narcist is die mij al jarenlang lastig valt. Het heeft hem zijn gezag gekost en zijn baan als politie man. Mij kan hij niet meer lastig vallen met berichten, dus probeert hij het via verschillende andere kanalen. Waar waar mijn hart van breekt, is dat hij het nu via onze dochter speelt. Hij kwetst haar enorm en hoewel ze aan de ene kant beperkt omgang met hem wil, is ze ook bang voor hem. En eerlijk gezegd ben ik bang dat de angst gegrond is, Ik voel me zo machteloos en wil haar zo graag beschermen, maar hoe?

              Een bezorgde moeder

              Reply
                Mimi - juli 28, 2018

                Enige wat je kan doen is je dochter op haar begripsniveau uitleggen wat narcisme in houdt en dat zijn gedrag, dus niets over haarzelf zegt. Ze is jong, wie weet leert ze er juist nog op een ‘goede’ manier mee omgaan. Uiteraard is fysiek geweld altijd uit den boze en moet ze altijd in staat blijven om haar eigen grenzen te ontdekken en aan te geven. Leer haar zelfrespect zoveel je kan en schroom niet (de juiste) hulp in te schakelen wanneer je denkt dat het echt mis gaat. Geef haar verder de ruimte haar eigen bevindingen op te maken.

                Reply
      Jjt - januari 22, 2018

      Herkenbaar: je bent goed in schrijven met het gevoel en de nadruk wat je meegemaakt hebt. Ik herken precies dezelfde dingen en hoe je het hebt opgeschreven perfect: jammer genoeg komt het over één op een kleine paar pnt na in mijn geval. Dat je geen erkenning kreeg. Jammer’

      Ik ben nu 40jaar en ben een zoon en ik heb ook nog een oudere zus. Ik baal nu al, omdat het zo herkenbaar is wat je schrijft. Ik ga niet over mijn eigen sores zitten praten want daar heb je totaal niets aan. Maar ja ik weet niet hoe oud je nu bent. Ik hoop dat je alles hebt laten vallen….want inderdaad het veranderd niet naarmate je ouder word. Kan alléén zeggen oogkleppen op en niets zeggen tegen je ouders meer. Praat maar over koetjes en kalfjes als het nog mogelijk is. Ik zit iig nu al 40jaar onder de duim van mijn schreeuwende vloekende vader. En ja ze waren op mijn 8ste gescheiden. En inderdaad om nonsens en kleinste dingetjes. Maar proberen heeft waarschijnlijk geen zin (oudere mensen veranderen namelijk moeilijk of begrijpen het niet. En dan heb ik altijd met mijn moeder geleefd en zus nâh ja je hoort het natuurlijk al. Ik zag mijn vrienden en heb ik nog altijd gezien als mijn echte familie, omdat je je daar het meeste uit kan ontplooien kan jezelf leert te kennen. Ben ze daar dankbaar voor. Houdt je vrienden bij je en vertrouw ze. Dat is 1 ding wat ik je kan vertellen. Eenmaal weg en was er verder geen ander of anderen. Diepe shit. Mentaal ga je der aan dan. Zo is mijn leven nu. Buytheway. Maar ja gewoon party’en in je eentje of gek doen of samen op een afstand met anderen. Toch het gevoel…..naderhand merkte ik dat je wat ook kan helpen keihard kán schreeuwen. Helpt maar dan echt hard. Als je het gevoel hebt dat je het opspaard Schreeuw een soort noodkreet niet innig en boos schreeuwen. Maar ergens in de zee of ergens waar het rustig is maar tóch ook niet. Wel weggaan anders word polo gebeld. Hoop wel dat je altijd een bepaald type eigen gezinnetje voor ogen hebt gehad of hebt opgedaan in je jeugd dat je waarschijnlijk wel bij mensen over de vloer kwam of zag dat het wel kan. Houdt dat voorbeeld aan. Kan altijd anders lopen natuurlijk. Maar ja je kiest ook niet zomaar iemand om een gezin te stichten ook al is het lief en leuk. Verders kan ik alleen maar zeggen Karma is een bitch. Volgend leven beter en er zijn geen schuldigen. En als je iets denkt dòen niet afwachten anders bespreekbaar máken. Wens je veel sterkte en ja haaien zijn overal. Ik geef het paard maar strøhhh. Betrouwbáarder

      Reply
        Hannah - januari 23, 2018

        Bedankt voor je reactie!! Ben nu 16 (als antwoord op je vraag). Echt heel fijn dat je dat schrijft over die oogkleppen en koetjes en kalfjes, was ik namelijk al een beetje mee bezig, maar heb dan nu de bevestiging dat het het goeie is. Op mijn 18e kan ik het huis uit (ook als antwoord op je vraag) dus dat gaat dan ook zeker gebeuren!!! Een voordeel van dit alles is trouwens dat ik nu precies zie hoe je je kinderen NIET moet opvoeden, ook heb ik superlieve families om me heen van vrienden etc. dus ik heb echt een goed idee hoe het wel moet. Hoe zit het met jou? Ben wel benieuwd naar jouw ervaringen enzo als je dat zou willen delen. Groetjes!

        Reply
      Sanne - mei 4, 2018

      Lieve Hannah,

      Ik ken je niet, maar wat ben ik trots op jou! Ik lees je verhaal en denk: Wauw! Dat meisje komt er wel!
      Zo knap hoe je jezelf verwoord, hoe je jezelf staande houdt, hoe je bouwt aan een goede toekomst voor jezelf!
      Ik herken je onzekerheden. Al hebben die bij mij persoonlijk een andere oorzaak. Maar het feit dat ze je bezighouden betekend ook dat je bezig bent ze op te lossen. Ik ben 40 en moet dat nu doen (en dat is erg moeilijk). Jij bent “pas” 16 en je ziet het nu al, en je doet ook al van alles om ermee te leren omgaan. Dat je hier je verhaal deelt is al zo’n stap in de goede richting. Ik bedoel dan niet perse HIER, maar het feit dat je bezig bent het los te laten, het te uiten. Opkroppen is zo gevaarlijk.
      Ik vraag me wel iets af. Heb je al contact gehad met een professional om je te helpen met het verlichten van de druk die je ervaart? Ik heb te kampen gehad met zware depressie, en mijn dochter van twaalf heeft het daar erg moeilijk mee en soms nog steeds. Zij heeft op school een vertrouwenspersoon die haar ondersteund. Zij heeft daar echt baat bij en krijgt ook een hoop praktische tips. Alleen het kwijt kunnen van haar verhaal zonder dat dat bij mij terecht komt lucht haar enorm op. (ik heb gelukkig een goede band met haar dus ik weet van haar dat ze dit doet, en sta daar ook achter).
      Misschien is er bij jou op school ook iemand die je kan ondersteunen? Maar misschien weet je dat al, of maak je daar al gebruik van. Je lijkt me een slimme meid.

      Hannah, ga zo door, jij komt er wel!
      Blijf goed op jezelf passen en onthoud goed dat het er niet om gaat wat jouw moeder van je vindt, maar wat jij van jezelf vindt als jij in de spiegel kijkt. Uiteindelijk is dat het allerbelangrijkste, want als jij goed in je vel zit, trek je goede mensen aan (wat zo te lezen al aardig zo is!)

      Hou je haaks meiske
      <3

      Reply
    Ilse - januari 13, 2018

    zonet weer een gesprek gehad met mijn moeder dat me weer eens in mijn bange vermoedens bevestigt, dat ik te maken heb met een narcistische moeder. Ik heb een relatie gehad met een narcistische man, meerdere vermoed ik zelfs, en daardoor op het spoor gekomen van waarom ik steeds relaties aanga met mensen die mij slecht behandelen. Ben een enorme people pleaser, had eigenlijk bijna geen persoonlijke grenzen of liet anderen daar makkelijk overheen walsen. De reacties die deze narcistische partners gaven op mij, zijn eigenlijk precies de reacties van mijn moeder. Zo ben ik gaan zoeken en onder andere op deze site terecht gekomen.

    Ik gaf in het gesprek aan dat ik het zou waarderen als mijn ouders nu een keertje bij mij op bezoek zouden komen, omdat ik de marathon ga lopen. Dit is voor mij een enorme mijlpaal, ik ben altijd heel erg onzeker geweest over mijn sport, was vroeger echt slecht erin mede dus omdat ik nooit het zelfvertrouwen of stimulans kreeg om er aan te werken. Dus ik vroeg: komen jullie, van de maanden die je nu naar mijn zus gaat omdat zij een kindje heeft, nu ook een keertje bij mij, want dit is erg belangrijk voor me en ik vind het belangrijk om dat met jullie te delen.

    Wat resulteerde in een 10 minuten lange tirade dat ze nooit iets goed bij mij kon doen, en dat wij zoveel van haar verwachtten, en dat wij ook nooit naar haar komen, en als we er zijn dat we het dan altijd verpesten etc. etc. Daar krijg ik dan geen speld tussen, het moet zoals zij het wil, of anders niet, en voor mijn gevoel is echt 0,0 ruimte. Als ik me dan laat uitlokken en uiteindelijk terug boos word, dan is ze de eerste om me hierop te wijzen: kan je niet normaal tegen mij praten? Terwijl ze zelf al 10 minuten aan het tieren is. Als ik niet ‘buig’ dan is het einde gesprek. Zo is het al jaren zo. Het moet op haar manier, her way or the highway.

    Een paar jaar geleden was mijn vader ziek en wij hebben vier weken lang, zolang als nodig, aan haar zijde gestaan om haar te helpen. Omgekeerd, toen ik een beenmergpunctie onderging, wilde ze niet eens komen want het was ’te ver weg voor die 10 minuten’. Kun je het je voorstellen? Daar durfde ik toen nauwelijks boos om te worden, omdat ik toen al weer de geijkte reactie kreeg, boosheid en mij een schuldgevoel aanpraten, uiteindelijk liep ik me te verontschuldigen dat ik het überhaupt had verwacht eigenlijk. En ging ze glashard lopen ontkennen dat ze dat had gezegd, dat het te ver weg was voor die 10 minuten. Ineens was zij het slachtoffer, want ze was zo bang geweest voor haar dochter, ze kon het niet aan. Hoe bang ik was, dat deed er voor haar niet eens toe.

    En ook later veranderde dat dus niet, bij alle belangrijke evenementen in mijn leven zijn mijn ouders er niet bij, tijdens mijn studietijd waren ze de enige die ontbraken, en als ik er wat van zei was het: ja ik ben nou eenmaal een slechte moeder, en we geven jullie al zoveel, je zou eens dankbaar kunnen zijn!!!

    Ik ben zo ontzettend blij dat ik het nu eindelijk door heb, een jaar geleden of zo had ik hierdoor al heel wat afstand genomen, maar toch blijft het pijn doen. Ik weet gewoon dat mijn ouders er weer niet bij zullen zijn. En ik kan me nooit op een dieper emotioneel niveau tegen ze uiten. Mijn vader zegt niks, die wordt helemaal ondergesneeuwd door mijn moeder. Met mijn vader heb ik ook geen band, want die zwijgt alleen maar.

    Het doet me deugd dit van me af te schrijven.

    Reply
      Claire - januari 17, 2018

      Hoi Ilse, wow, zoveel herkenning, dank voor het delen!

      Reply
      Mieke - mei 10, 2018

      Beste Ilse, Hannah en nog andere dapperen hier,

      Ook voor mij is het een herkenbare situatie. Ik heb het eigenlijk nog niet lang door, en ik ben 46! Mijn vader is terminaal ziek, dementerend ook, en ik word misselijk van de manier waarop mijn moeder op hem zit te kafferen, hem zelfs een klap verkoopt, gewoon omdat hij niet goed rechtop zit of met zijn eten knoeit.
      Papa en ik hebben altijd een behoorlijk sterke band gehad, maar ik heb me altijd afgevraagd waarom hij haar gedrag bleef goedpraten. Nu besef ik dat hij gewoon niet tegen haar op kan. Zowel papa en ik zijn plichtsbewust, we hebben allebei voor een medisch, dus zorgend, beroep gekozen. Ik ben steeds trots als ik mensen met genegenheid over hem hoor praten, over zijn goeie werk. Omgekeerd is het ook zo, en stilletjes aan word ik ook trots op mijn eigen werk.
      Dat staat mijn moeder helemaal niet aan, en zodra ze de kans krijgt, haalt ze alles waar ik voor sta onderuit. Ze blijft volhouden dat het onmogelijk is voor mij om een goed draaiende praktijk te hebben. Papa heeft veel zorg nodig, maar mama verknoeit het overal met haar veeleisende, dwingende gedrag. Iets gewoon vragen blijkt voor haar een onmogelijk zaak, dat is al altijd zo geweest. Afdwingen is haar methode. Dat valt natuurlijk niet bij iedereen in goede aarde, dus mag ik overal de brandjes gaan blussen bij artsen en verplegend personeel.
      Ik heb vaak last van zenuwpijnen, en heb geleerd dat ik, door mijn vader te verdedigen, steeds de giftige pijlen opvang die zij op hem afschiet. Ik heb het een tijd niet meer gedaan, en mijn lichaam deed het een stuk beter! Vroeger durfde mijn vader zich niet verdedigen (heeft hij één keer gedaan, zegt hij… God weet wat er toen gebeurd is…), maar nu kán hij zich niet meer verweren en ben ik terug bij af.
      Het positieve aan de situatie is, dat ik een betere band krijg met mijn broer dan ooit tevoren. We hebben door dat zij steeds de wig terugplaatst, op het moment dat wij aan het zelfde zeel willen trekken. We houden ons hart vast voor papa, zijn blij dat hij naar een goed rusthuis kan, en houden nog meer ons hart vast voor wat er daarna komt! Wat “ze heeft met niemand problemen, alleen met mijn broer en mij, al heel ons leven lang!”
      Ze heeft al geprobeerd om mijn echtgenoot tegen me op te zetten (hij weet gelukkig wel beter), zelfs mijn zoontje, toen hij nog een kleuter was. Toen ben ik voor het eerst hels geworden. Ik ben het afgetrapt om er nooit nog een voet binnen te zetten. Dat was het plan. Tot ik weer gezwicht ben omwille van mijn vader. Ik kan het al jaren niet aanzien dat hij een slachtoffer is, maar besef nu eindelijk ook dat ik er zelf één ben. En niet de ondankbare, venijnige en moeilijke dochter. Van projectiegedrag gesproken…
      Ik ben best fier op wat ik bereikt heb, op mijn gezin, en op wie ik ben. En ik durf dit nu te zeggen zonder schuldgevoel!
      Ik wens jullie allen goede moed, en mogen jullie jezelf steeds het allerbeste gunnen!

      Mieke

      Reply
        Lilian - mei 10, 2018

        Die pijlen zijn inderdaad giftig. Sterker nog, ze bestaan op energetisch niveau. Je kan ze eruit halen en terug geven aan je moeder, alle energie die ze steeds als gif rondspruit kan je terug geven. Geef zoveel mogelijk terug aan haar zonder met haar te connecten, en vul jezelf met je eigen energie en zelf. Er zijn ook stenen om negatieve energie weg te vangen of om te zetten. Dat zal ook helpen. Verder is het een gezond teken dat ze veel problemen met je heeft. Dat is een gezond teken voor jou!

        Reply
    Rose - december 18, 2017

    Hoi, ik ben rose (18 jaar)
    Sinds 3 jaar zit ik steeds meer met problemen thuis, het begin toen mijn vorige relatie steeds slechter ging.

    Mijn vriend wou steeds meer op sexueel gebied, en was daar redelijk dwingend in. Daardoor trok ik mij steeds verder weg van hem, weg van de pijn. Door mijn moeder werd ik gezien als een koele bitch die niet aan de behoeftes deed van haar vriend. Voor een aantal maanden hield ze dit op tegen mijn woord in. Tot dat het uiteindelijk zo duidelijk was. Zelfs toen stond ze niet achter mijn beslissing om het uit te maken.

    Nadat ik een half jaar geen vriend heb gehad. Vond ik een ontzettend lieve jongen waarmee ik nog steeds een relatie heb. Hij is echt mijn alles. Hij zou mij nooit emotioneel of lichamelijk iets aan doen.

    Zelfs dan vond ze terwijl ik in mijn verliefdheidsfase zat en helemaal in de wolken was dat ik veel te koel tegen hem was. Dit was extreem moeilijk voor mij.

    Nu 2 jaar later begint ze steeds meer afweer tegen mij te krijgen. Mijn persoonlijke groei van mbo naar HBO boeit haar niks.
    Ze kleineert wat ik ga doen simple weg om dat ze het niet wil begrijpen.

    En alles wat mijn vriend doet is fout, als hij lief tegen mij is is het niet goed. Alles wat hij en ik doen waarbij we het gevoel hebben dat we niks fout doen. Wordt als slecht beschouwt.

    En daarnaast wat ik heel raar vind dat als ik de laatste tijd met dingen thuis kom die ik voor mij heb gekocht, gaat ze het haar eigen maken. Bijv: peperdure kookblikken ( omdat ik erg van koken hou) als ik dan zeg dat ik die graag mee zou nemen naar kamers kan ze niks anders doen dan het kwalijk nemen dat het van mij is ,DAT ik het zelf heb gekocht.

    En dat geld niet Alleen voor zoiets voor letterlijk alles echt alles.

    Ik heb het gevoel dat mijn moeder mij niks gunt, en dat ze niks met mij te maken wil hebben als het goed met mij gaat. En vooral sinds dat ik een hbo wil gaan doen draait ze de rug naar me toe.

    Mijn broer daar in tegen is echt het zorge kindje, niveau 2 mbo met persoonlijke problemen. Vind ze geweldig…

    Ze kan zo trots zijn op hem , echt ongeloofelijk maar naar mij, ACH ja dat boeit haar niet meer. En daar naast kiest mijn Vader onvermijdelijk haar Kant, en dan is get een onoverwinnelijk duo. Geen kritiek geen tegenspraak geen ingeving niks is toegestaan.

    Weet iemand hoe ik hier mee om moet gaan?
    Ik kan niet aan al haar eigen voldoen
    Zelfs niet al zal ik al mijn tijd er in stoppen.
    Na de zomer ga ik op kamers, ik kom in het weekend thuis. Als dat niet gaat ,heb ik het lef om totaal uit huis te gaan?
    En wat dan?

    Heeft iemand dit ook Thuis? En wat doen jullie aan de situatie.

    Reply
      Kim Veerman - december 19, 2017

      Je kunt proberen de kwetsende opmerkingen en emotionele mishandeling te negeren. Accepteer de mening van je ouders, maar van binnen denk je: laat maar lullen.
      Vervolgens ga je gewoon je eigen weg. Je moeder zet jou en je broer en jou tegen elkaar op. Hetgeen ze bij jou doet, doet ze ook bij je broer. Ga een keer met je broer hierover praten zodat jullie wel een band krijgen (stiekem) en dit soort dingen met elkaar delen en bespreken. Het is een soort ziekelijke jaloezie die ervoor zorgt dat ze continu wil manipuleren. En vaak ook nog tegenstrijdig ook. De ene keer moet jij dit doen, de andere keer dat. Dit zorgt bij haar voor een machtsgevoel. Daarom gaat ze er ook mee door.

      Reply
        Rose - december 19, 2017

        Ik vin het echt vreselijk dat iemand dit een ander aan doet.
        Er is geen rede voor.

        Bedankt voor jou reactie

        Reply
          Sarah - december 20, 2017

          Beste Rose,
          Ik heb nooit eerder op een forum gereageerd maar jouw verhaal raakt me erg, ik herken het zo. Ik sluit me helemaal aan bij de reactie van Kim. Ik ben 47 maar toen ik 18 was voelde ik me precies zoals jij. De fout die ik maakte was toch uit schuldgevoel weer telkens in de weekenden naar huis gaan. Voordat ik studeerde verlangde ik zo na het VWO op kamers te gaan, de deur voorgoed achter me dicht trekken. Aan m’n vader had ik ook niets, die ontliep alles en steunde me niet. M’n moeder was net als de jouwe, manipulerend en naar de buiten wereld doen alsof zij het slachtoffer was, dat ik zo brutaal was etc. Maar het was de enige manier om m’n hoofd boven water te houden. Toen ik bevallen was van m’n zoon die nu 19 is en klassiek autisme heeft en hersenbeschadiging, was het zo erg voor haar, dat haar dat weer moest overkomen. De ziekte die ik heb is progressief maar nooit hoor ik iets van haar, terwijl ze m’n wanhoop weet en verdriet (via m’n vader met wie ze nog steeds getrouwd is. Met m’n vader houd ik telefonisch contact). Maar wat ik je wilde vertellen Rose, ook al zou je net als ik destijds een jaar naar de VS gaan, het blijft moeilijk het verleden los te laten. Je moeder heeft het gevoel dat je als kind niets waard bent en alles verkeerd doet, zo diep geïnternaliseerd in je dat het je gevormd heeft. Het heeft ook mee te maken dat hierdoor m’n relatie na 18 jaar eindigde. Je blijft je toch anders voelen en vaak verloren. Ik mis nog steeds een moeder, maar niet de mijne. Ik zou je zo graag willen behoeden voor het gevaar van je eigen gedachten, die ook gekleurd zijn door je moeder. Probeer zoveel mogelijk te genieten van je vriend, samen een nieuwe start. Ik gun het je zo erg, nieuwe vrienden maken tijdens je studie, laten zien we je bent, je eigen kamer met je eigen spulletjes, alles wat jou interesseert je daarin verdiepen, zodat je eigen identiteit naar boven komt. Laat je niet onzeker maken door je moeder als je een tijdje niets laat horen. Ze zal boos op je worden en zielig doen maar ze heeft je vader nog en je broer. Zeg haar maar dat het jou leven is en dat je nu volwassen bent en je eigen keuzes maakt. Dat je je omringt met mensen die om je geven en je steunen. En mocht je ooit tegenslagen hebben, probeer afleiding te zoeken in de stad waar je woont. Een leuk bijbaantje, vrijwilligerswerk of ga naar de film, lees boeken die jouw wereld en persoonlijkheid versterken. Ik heb zo vaak doelloos door de stad gewandeld terwijl vriendinnen gezellig in het weekend of met de feestdagen bij hun ouders waren. Het is soms nog zo moeilijk nu ik zieker word om moeders met hun dochters gezellig samen te zien. Maar ik heb nu zelf een dochter van 13 en ondanks dat ik me vaak erg somber voel dat ik m’n dochter niet meer de zorgeloosheid en alle leuke dingen die ik in m’n hoofd had met haar kan doen omdat ik ziek en te moe ben, toch is het zo ontzettend fijn dat ze zich niet angstig voelt naar mij maar vrij om te zijn wie ze is. Ik weet hoe eenzaam je kunt voelen Rose en onzeker en schuldig, dat jij zogenaamd een rotkind bent een waardeloos kind. Maar je kunt het toch nooit goed doen, het is de bitterheid en frustratie van je eigen moeder. Vroeger toen ik jong was, dacht ik ook echt dat ik een slecht kind was. Andere vriendinnen hadden wel een goede band en dus moest het wel aan mij liggen. Maar hoe hard ik ook meehielp op het bedrijf van m’n ouders, het was nooit goed genoeg. Ik bleef een lui varken en een luie flikker al werkte ik hele zomers en 60 uur per week. M’n broer daarentegen was geweldig en kon niets fout doen. Ik heb alleen nog contact met m’n vader die ook een vorm van autisme heeft. Het contact is oppervlakkig maar het geeft wel troost. Ik heb m’n moeder na de geboorte van m’n dochter niet meer gezien, ik kon haar kwetsende en hatelijke opmerkingen niet meer aan. Ik mis haar niet, wel wat had kunnen zijn. Maar Rose ga je eigen geluk achter na, dat is niet egoïstisch daar heb je recht op en dat verdien je. Laat 2018 jouw jaar zijn! Lieve groeten..

          Reply
            Lara - december 20, 2017

            Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ook ik ben slachtoffer van een narcistische moeder en een autistische vader. In mijn kinderjaren herinner ik mij niet veel narigheid maar toen ik de pubertijd inging en binnen enkele jaren er 2 broertjes en 2 zusjes bij kreeg kon ze stress niet aan en werd ik de zondebok. Ze schold me elke keer uit wegens mijn epileptische tics, ik mocht tegen niemand zeggen dat ik ziek was. Wat ik ook deed en zei het was altijd verkeerd. Steeds maar weer vergelijken met andere meiden. Haar rwlatieproblemen reageerde ze continue op mij af, het lag nooit aan haar. Naar de buitenwereld was ze poeslief, ze omarmde anderen en zei lieve woordjes welke ze nooit tegen mij gebruikte. Ik walgde van haar wanneer ze toneelspeelde. Mijn broertjes waren haar lieveling. Maar haar dochters waren volgens haar krengen, deden niks thuis en respectloos. Dit zei ze hardop en ik vond het zo pijnlijk. Ik kon er met niemand over praten en schreef mijn pijnlijke emoties en gedachten in een schrift. Ik schreeuwde het letterlijk uit met schrijven. Maar blijkbaar snuffelde ze tussen mijn spullen en heeft ze deze papieren een keer gevonden. Ze had ze in een kast opgeborgen, toen ik ze toevallig ergens achter in de kast lag liggen. Heb het meegenomen en niets gevraagd. Toen ze erachter kwam dat het er niet meer lag, vroeg ze me waar ze waren. Ik gaf geen antwoord en negeerde haar. Zei dat ze de papieren wou bewaren om mijn kinderen in de toekomst te vertellen wat voor een slechte dochter en moeder ik wel niet zou zijn..! Hoe kan een moeder wraakacties plannen naar zijn kinderen?Na dit incident heb ik op de overlevingsmodus gezeten en mij elke dag en avond herhaald dat ik het moest negeren en mijn studie moest afmaken. Ik heb mezelf verboden om te voelen in die jaren, het was te pijnlijk. Het moment dat ik uit huis kon, dat was mijn ontsnapping! Ik heb mijn universitaire studie afgemaakt en niet één keer zei ze dat ze trots was op mij. Toen ik zelf moeder werd drong eindelijk bij me door dat een moeder dergelijke dingen gewoonweg niet tegen zijn kinderen kan zeggen en dat zei fout zat. Nu nog speelt ze mijn zusjes naar mij uit en praat ze ons schuldgevoelens aan wegens haar relatieproblemen. Ik ben het zat en ga proberen om haar heel weinig te zien of het contact helemaal te breken. Maar dan ben ik bang dat ze mijn zusjes het leven zuur gaat maken, zij zijn kwetsbaarder dan ik en op het moment afhankelijk van haar. Toch weet ik dat er een moment komt dat ik me losmaak van haar..ooit

            Reply
      J.N.J. - december 25, 2017

      Hoi Rose,
      Als je capabel genoeg bent om naar een hbo te gaan, ben je neem ik aan ook capabel om je eigen beslissingen te nemen die JIJ wil in JOUW leven…het gaat om jou. Emotionele machtsspelletjes zijn van alle tijd, maar jij hebt maar 1 leven. Zou het voorleggen aan je huisarts, die heeft een professionele observering…en als het voor jou en je te volgen studie echt echt nodig is om het contact te verbreken, dan zal dat ook echt moeten anders zal je je diploma nooit halen door en vanwege de narcistische persoonlijkheidsstoring die een of meerdere familieleden hebben….ze blijven hun spelletjes toch spelen zoals je hierboven kunt lezen. Kies voor jezelf…dat ervaren mijn vrouw en ik als sterk. Liefs en groeten, zeker in deze dagen,

      Reply
        Kim Veerman - januari 23, 2018

        Beste Rose,

        Ja, deze reactie is echt heel belangrijk! Ik zat op de UNIVERSITEIT, m’n moeder heeft me het leven zuur gemaakt zodat ik niet zou afstuderen. Echt belachelijk. Ik studeerde te hard volgens haar. Terwijl andere ouders hun kind hielpen met afstuderen, gooide ze mij uiteindelijk het huis uit. En waarom? Jaloezie?
        Niemand weet het helaas. Als je zelf kinderen krijgt ga je toch anders kijken naar je eigen ouders. Vooral als je weinig steun hebt gehad.

        Reply
      Loes - januari 6, 2018

      Beste Rose,
      Je verhaal doet me veel omdat ik zelf te maken heb met een narcistische vader. Ik woon nu ongeveer twee jaar niet meer bij mijn ouders thuis en ik kan je zeggen dat dit de beste beslissing was die ik ooit heb kunnem nemen. Een narcist kan geen romantische of iedere andere relatie aan gaan. Je zegt zelf dat je nooit iets goed kan doen in de ogen van je moeder en dat gaat nooit veranderen. Ik had dat ook met mijn vader en op een gegeven moment zat ik tegen een burn-out en angststoornis aan. Je kan praten wat je wilt met een narcist maar dat gaat niks helpen. Geef deze mensen geen aandacht. Als het kan, ga dan uit huis. Zorg dat je op geen enkele manier meer afhankelijk bent van je moeder. Zij is niet jouw baas en ook niet die van je vader. Ik heb gelukkig wat aan mijn moeder. Die staat aan mijn kant en met haar kan ik hier over praten. Misschien dat je de kenmerken van een narcist eens aan je vader kunt laten zien en hem vragen aan wie hij denkt. En vervolgens bespreek je met hem de gevolgen. Hopelijk kan dit zonder dat hij het aan je moeder vertelt want dan zijn de rapen gaar.
      Het belangrijkste is in ieder geval dat je onafhankelijk van haar wordt.

      Ik hoop dat dit je een beetje helpt. Ik ben nu twee jaar het huis uit en nog steeds heeft mijn opvoeding met een narcistische vader effect op mij. Dat gun ik niemand.
      Alsjeblieft, zorg goed voor jezelf!

      Reply
    c - december 12, 2017

    Als een vader binnenkomt, terug van zijn werk of boodschap of dagje uit geweest. geeft zijn kinderen een kus (als ze beneden zijn) gaat vervolgens op de bank met een boek of met de laptop. Vraagt verder niet hoe het is met de kinderen, of hoe het is gegaan. Want hij heeft het druk. Of hij gaat gelijk naar boven achter zijn computer want hij heeft het druk. Gaan wij eten, dan komt hij beneden en zegt; nu snel eten want ik heb nog meer te doen. Hij heeft geen tijd om zijn kind(eren) te voeren. Als ik er een opmerking over maak, zegt hij gaan we een toetje eten, dan kan ik verder met mn werk. Onder welke catagorie valt dit? En is hier wat aan te doen?

    Reply
    anoniempje - december 10, 2017

    Dit is niet direct een reactie op het bovenstaande maar een nieuwe vraag.
    Heeft iemand met een NPS-ouder wel eens geprobeerd met die ouder daarover te spreken. Is dat gelukt?
    Zo ja hoe is het gelukt? En nog interessanter: leverde het gesprek iets op?

    Zelf heb ik waarschijnlijk een NPS-ouder (match met genoemde kenmerken 95%). Gesprek met ouders is moeizaam, NPS heb ik nog nooit benoemd. Een broer heeft contact ouders definitief verbroken. Vreemd is dat vader de NPS-moeder volledig steunt (dwz. laat weten dat er niets aan de hand is en dat alles aan anderen ligt).

    Reply
      Jack - december 10, 2017

      Hoi,
      Ja ik heb geprobeerd te praten over wat mij dwars zat naar mijn vader toe. Zijn desintresse in mij, mijn gezin etc. Reactie was alles buiten zich zelf plaatsen. 1 vb.. pa hoe kan het dat je geen contact met mij opnam toen je via mijn man hoorde dat het niet goed met mij ging? Reactie: waarom heb jij geen contact met mij opgenomen. En zo zijn er nog tal van voorbeelden. Soms heel klein soms heel heftig. Vb2. Pa wanneer begon t zo slecht te gaan tussen jou en mama; reactie, eigenlijk gelijk naar jou geboorte. Met je Broer was er nooit iets maar met jou wel.
      Daarna heb ik heel veel gelezen en heb ik zelf geconstateerd dat hij narcistische trekken heeft.
      Ik zie nu pas in na 33 jaar dat hij alles naar zich toetrek en iedereen in een slecht daglicht probeert te krijgen. Soms genuanceerd, maar soms per ongeluk of expres net iets te duidelijk.
      Hij is zeer arogant en probeert mij steeds weer op een vereerd been te zetten tijdens moeilijke gesprekken.
      Maar hij ontneemt ook gesprekken, door bij binnekomst al aan te geven niet te willen praten over iets wat mij hoog zit.
      Dus ik confronteer niet meer, ik negeer hem en heb alleen contact als t niet anders kan.
      En rem zijn slachtofferrol ook af als het moet. Ik prijs hem niet meer. En sinds ik 90 graden ben veranderd.. hoor ik opeens via via dat ik geen goede dochter ben 3n dat ik depressief zou zijn etc. Ook is mijn broer nu nog meer belangrijker geworden. Krijgt een knuffel bij vertrek die net wat meer gemeend is dan dat hij bij mij doet.
      Echt walgelijk gewoon, maar ben blij dat ik het nu eindelijk doorzie en probeer me zoveel mogelijk op mijn eigen gezin te concentreren en dat ik dit mijn kids niet aandoe. Want ben zooo bang dat ik dit ook doe, onbewust ofzo…. dus ik knuffel mijn kids extra lang.

      Reply
      chris - december 30, 2017

      o ja,meerdere keren. duikt direct de slachtofferrol in, weet zich van de prins geen kwaad, geeft andere de schuld en zegt dat ze beter dood had kunnen zijn; kortom: hysterie

      Reply
        J - december 30, 2017

        haha, ja dat ‘was ik maar dood’ , dat zinnetje herken ik wel. Gelijk drama schoppen, en medelijden opwekken.

        Reply
    Mandy - december 9, 2017

    Als eerste wil ik alle mensen die zo open en eerlijk zijn geweest en mij hiermee enorm hebben geholpen bedanken op dit forum.
    Bij toeval stuitte ik op narcisme, iets wat makkelijk in de volksmond genomen wordt tot ik las wat een narcistische ouder precies inhoudt en ik was geheel van slag, kreeg een fysieke reactie op alles wat ik te lezen kreeg. Alle ervaringen die gelijk waren aan de mijne. Mij werd na een hele donkere jeugd verboden daar nog over te praten door mijn moeder, anders was ik zwak en nu ik lees dat ik dat juist wel moet doen en ben ik alles gaan herleven, maar nu met de wetenschap van mijn narcistische moeder en ik kan zeggen dat het vreselijk is. Ik eet bijna niet, slaap slecht en ben gewoon compleet van slag dat ik nu eindelijk weet dat zij wel degelijk gemeen en manipulerend is geweest. Ik begrijp nu pas dat ze met al haar vernederingen en emotioneel misbruik 50%van mijn levensbron-energie gebruikt/misbruikt heeft en ik begrijp nu waarom ik op mijn 50e in een burn-out ben geraakt. Het zou een te lang verhaal worden als ik alle details zou vertellen maar met het besef wat ik nu heb ga ik het verleden nu in het juiste licht herleven en dat zal me helen. Ik weet dat ook mijn moeder haar bagage heeft en dat is waarom ik haar altijd weer vergaf, maar het subtiel kwetsen en vernederen stopt niet, het alleen maar over zichzelf praten stopt niet, de desinteresse in mij en mijn gezin stopt niet en na de laatste 6 jaar van proberen met ‘low frequency contact’ ben ik helaas tot de beslissing gekomen dat mij te distantiëren van haar en ook mijn broer en zus het enige is wat mij rust zal geven. Het is nog even moeilijk, maar ik voel nu al de opluchting en wil alleen nog maar contact met echt lieve mensen!

    Reply
      J.N.J. - december 12, 2017

      Hoi Mandy,
      Heel herkenbaar hetgeen je schrijft….soms is er ook geen andere weg meer te bewandelen dan gewoon afscheid te nemen van je familie als ze vinden dat je naar hun “Moet luisteren”., al is het zowel je broer als je zus en je moeder.
      Zelf ben ik maar een boekhouder, maar blijf kalm en zet eventueel een overzicht op met zowel de kenmerken van een narcist/16 kenmerken van een psychopaat. Vul dat zo volledig mogelijk in en je zult je eigen rol nog veeeeel beter gaan zien. Probeer kalm te blijven en blijf vooral doorgaan met JOUW eigen leven, met JOUW eigen beslissingen , en JOUW eigen vrienden, en trek je niets aan van hun commentaar want dat is nl. jouw probleem niet maar dat van hun. Ik leef met je mee en begrijp je.
      Liefs en sterkte!

      Reply
        Mandy - april 22, 2018

        Hallo J.N.J.
        Hartelijk dank voor je antwoord. Het is nu inmiddels 6 maanden geleden dat ik middels een rustige brief afscheid heb genomen. Ik raakte daarna erg depressief, maar sinds een maand komt er weer lucht en weet ik dat het de juiste beslissing was ondanks dat ik ze bij tijd en wijlen mis. Maar ik weet dat het (jammergenoeg) nooit zal veranderen en de complete acceptatie begint eindelijk in te kicken. Deze site lees ik om de zoveel tijd weer en het medeleven alleen al helpt enorm.
        Nogmaals dank,
        lieve groeten,
        Mandy

        Reply
    Tessa (22) - november 28, 2017

    Ik voelde me altijd al een buitenbeentje in mijn familie,
    ik weet nu waarom. Mijn ouders zijn narcistisch.
    Ze beledigen me, zoals mijn vader ooit eens zei ‘dat ik lelijk op een foto stond’
    en hij deed het af als ‘gewoon maar een grapje’. Ik mag niet huilen,
    dat vinden ze niet ‘gezellig’. Ookal heb ik alle reden om te huilen, of
    als ze me hebben beledigt bijvoorbeeld. Niet alleen mijn ouders zijn narcistisch,
    ook mijn zus. Ik denk dat ze het heeft overgenomen ofzo.
    Ze speelt vaak machtspelletjes met me, en geeft me altijd de schuld over alles,
    zelfs als zij de oorzaak is, want ‘ze doet nooit wat fout’. Ze vindt zichzelf heel volwassen
    tegenover anderen. Ze heeft ook ontzettende zelfmedelijden, als ik haar
    de schuld geef, begint ze zogenaamd te huilen om mijn aandacht en troost te krijgen
    (ik trap daar niet meer in). Mijn moeder noemt me vaak dom. Ze gaf me laatst
    zelf nog de schuld dat het deurtje van de prullenbak los hing,
    en dat ik er teveel op hing met mijn hand. Later kwam ik erachter dat
    het helemaal niet zo is, en dat ik was gevallen voor haar manipulatie!
    Daarna voelde ik me enom rot. Ik weet gewoon niet wanneer ik
    ze wel serieus moet nemen. Ik wacht graag op het moment eindelijk uit huis te kunnen
    (ik wordt over twee weken 22) en no contact te gaan. Want ze slopen me emotioneel totaal.
    Er was een periode in mijn leven dat het zoveel grip op me had
    dat ik zelfs aan zelfmoord dacht. Nu gaat het wel weer beter met me,
    want nu zie ik in dat ze echt niet normaal bezig zijn. Ik heb het gedrag
    van mijn zus nu op tape staan in mijn mobiel, blij eindelijk bewijs te hebben.

    Reply
      J.N.J. - november 30, 2017

      Hoi Tessa,
      Zoek hulp, en als je denkt dat praten met je huidige gezinsleden niet helpt, doe het dan niet. Ga naar je huisarts en leg de situatie uit. Je moet jezelf kunnen zijn, met je eigen beslissingen, in je eigen leven. Wedden dat je een doorverwijzing zult krijgen van je huisarts? Degene waar je dan naar toe zult worden verwezen zal jouw valkuilen mogelijk ook blootleggen, je gaat je eigen positie beter zien….en laat je niet emotioneel chanteren…nooit!
      Werk je? Heb je een inkomen?

      Reply
      J - december 1, 2017

      Zo te horen ben jij de zondebok en jou zus de golden child. De narcist kiest namelijk altijd een ‘goede’ en een ‘slechte’. Degene die het normaalst is wordt de zondebok, want die speelt hun spelletje niet goed genoeg mee, degene die het minst in de gaten heeft dat ze erin meegesleurd wordt die wordt de golden child. Jou zus dus. Vaak zijn die laatste het slechtste eraan toe en komen die pas op latere leeftijd erachter wat er aan de hand was, maar ze voelen zich wel altijd al een beetje raar, maar kunnen er de vinger niet opleggen. De zondebok, ook wel scapegoat in het engels genoemd doet er goed aan te ontsnappen, zoals jij van plan bent, als dat lukt noemen ze dat wel eens de ‘escape goat’. Ik hoop dat je snel ontsnapt!

      Reply
        Olina Baloghova - december 5, 2017

        Heeft voor mij ook veel TE LANG GEDUURD voordat ik tegen mezelf zei , en nou ist gebeurd! Ik wil en hoef ook echt helemaal niks meer iets met hun te maken hebben, zelfs als ze komen te overlijden ,zoveel hebben ze mij aangedaan Pfff!

        Reply
      Olina Baloghova - december 5, 2017

      Hoi Tessa,

      Kies voor jezelf voordat het te laat is!!!
      Ik weet exact wat je doormaakt met zulke griezels
      Kap ermee meid, ze zijn jou nooit waard geweest en serieus ..ze zullen op een dag in de hel branden net zoals die zogenaamde ouders van mij BAH!

      Liefs Olina

      Reply
      Mandy - december 9, 2017

      Mijn hart breekt als ik dit lees. Wees sterk en verban ze uit je leven, de pijn daarvan kost wel even, maar het geluk wat je staat te wachten is ongelooflijk. Ik heb het gedaan en het is de beste keus die je kan maken, niet de makkelijkste maar wel de beste. Heel veel sterkte

      Reply
    B delver - november 5, 2017

    Beste mensen,
    Vijf jaar lang heb ik als huis vriend de zoon in een gezin met een narcistische moeder (bleek later) gementored en begeleid. Hij woont nu op zichzelf, is in psychologische behandeling en heeft sinds kort verkering (opvallend: met een vrouw 10 jaar ouder, opvallend?). Bizar, opeens verbrak hij alle contact met mij en gaat extreem op in deze relatie. Zelfs zijn andere ouder (ouders zijn gescheiden) vindt de relatie extreem en obsessief van hem. Komt iemand dit bekend voor: opeens geen contact meer en obsessie in relatie?

    Reply
    Jorna - november 2, 2017

    Jeetje wat schrik ik hier van.
    Kom ik uit een narcistische familie? Ben ik mogelijk zelf narcistisch? En heb ik een narcistische vriend?
    Wat is nou toneel en wat is nou echt? Van vroeger en nu. Jeetje, ik voel mij nogal in de war.
    Ik heb altijd gevoeld dat dingen niet klopte. Maar in elk gezin of relatie is wel iets toch? Heeft iedereen dan een storende narcisme? De mensen om mij heen bedoel ik dan… Of pik in nou “alleen” die signalen op omdat ik er nu zoveel over gelezen heb?

    Reply
      Jorna - november 2, 2017

      Mailadres is niet goed gegaan in mijn reactie zag ik. In deze reactie wel.

      Reply
      J - november 3, 2017

      Als je al twijfelt is het antwoord waarschijnlijk JA.

      Als je uit een ongezond gezin komt trek je vaak alleen naar ongezonde mensen toe, omdat je die begrijpt, daardoor is soms je complete leefomgeving vol met ongezonde types, dit is niet uitzonderlijk maar een vaak voorkomend patroon, waarover je hier op de site ook vaak leest.

      Als ik je een tip mag geven, zoek gezonde mensen, ook al lijken ze saai, streng of lastig te volgen, ze bieden je een perspectief van hoe het ook kan. Succes.

      Reply
        J.N.J. - november 3, 2017

        Beste J,
        100 punten voor je antwoordt.
        Hard maar waar.

        Reply
        Jorna - november 4, 2017

        Oke, bedankt voor de tip.

        Reply
        Annie Elsen - november 13, 2017

        Waar vind je gezonde mensen dan?

        Reply
          J.N.J. - november 14, 2017

          Hoi Annie,
          Die gezonde mensen zijn overal te vinden, al valt er volgens sommige psychologen aan 70% van de mensheid wel iets…zo heb ik een zwager die 4 kinderen heeft uit 3 van de 5 relaties die hij heeft gehad uit 2 huwelijken. Zal waarschijnlijk ook een hoop leed zijn gebeurd. Een dochter zat diep ongelukkig op school te huilen en de andere dochter heeft een soortgelijke periode achter de rug….maar er is niets aan de hand want hij werkt bij de politie dus is dit “normaal”….aan veel mensen mankeert wel iets….het is niet altijd de kunst om overal wat achter te zoeken maar op een normale manier in de communicatie met elkaar om te blijven gaan, en positief te blijven tegen eenieder, tenzij het duidelijk is dat je de banden beter kan verbreken…

          Reply
    Amri - oktober 25, 2017

    Beste J.N.J. (reactie18 oktober j.l.)
    Dank voor je bericht en het delen van je eigen verhaal. Toch even een kritische noot m.b.t. je reactie op mijn bericht/verhaal. In deze reactie staat het volgende door jou opgemerkt:
    QUOTE:
    ” Als het gaat voelen of je het zwarte schaap bent, “kan” het betekenen dat je zelf inderdaad ook last hebt van een narcistische stoornis, positief of negatief, het is maar hoe je het bekijkt.”EINDE QUOTE

    De narcist verdeeld haar kinderen in categorieen, (gouden kind en zwarte schaap) ik heb dit label niet bedacht of mezelf tot zwart schaap benoemd….. Dit is een manipulatie techniek die de narcist gebruikt om haar kinderen tegen elkaar uit te spelen. Of iemand (ik) een narcistische stoornis heeft(volgens jou) is niet erg “netjes” en voelt wederom onveilig, ook al zet je “kan” tussen aanhalingstekens…….diagnostiseren van anderen op een forum of op afstand, op basis van een ingezonden vraag, kan en mag niet…..
    Hoop dat je hier wat mee kan en het diagnostiseren in vervolg achterwege laat…..

    Reply
      J.N.J. - oktober 26, 2017

      Hoi AMRI,
      Is niet de bedoeling om te diagnosteren, het gaat er hier niet om een oordeel te vellen, vervelend als je dat zo oppakt & is is zeker niet de bedoeling. Je verhaal klopt inderdaad dat kinderen tegen elkaar worden uitgespeeld,,,we zitten nu ook in die positie…als je het zwarte schaap bent, KAN het ook in je voordeel werken.
      Dat wilde ik vermelden en niet diagnosteren. Ik ben boekhouder en geen arts. Reden: Die kinderen die zwart worden gemaakt pakken hun eigen leven op en zeggen/denken “barst maar”….en kunnen dan een heel succesvol leven krijgen: ze mogen zichzelf zijn, met eigen vrienden zonder goedkeuring, kleding kopen zonder goedkeuring, een relatie hebben zonder de goedkeuring. En als je jezelf MAG zijn…komt dat alles ten goede. Het gepraat achter je rug om moet je maar voor lief nemen, maar dat vinden wij zelf sterk…ik probeer te leren van de fouten van mijn moeder, maar ook van mijn vader.
      Inderdaad LIJKT het ook hier te gaan om kinderen die niets fout kunnen doen en kinderen die buitenspel worden gezet. Mijn vrouw en ik waren het emotionele gechanteerd zo verschrikkelijk moe, dat ze niet meer welkom was. Mijn zus bekte ons zo verschrikkelijk af. Daar heb ik iets van gezegd, dat volkomen terecht is geweest. Daarna kwam de ruzie met mijn moeder pas op gang….
      Vervolgens begint mijn moeder iedere week hier huilend aan de deur (onaangekondigd).., ook mijn ene broer begint iedere week te huilen en te schelden aan de telefoon…ooh jongens wat zijn we toch zielig in de slachtofferrol. Het zit allemaal met een uitkering thuis en hebben zelf niet in de gaten dat ze daar zelf debet aan zijn. Haar nieuwe echtgenoot, verder aan te duiden als “het slaafje”, maakt vervolgens ook iedere week een opmerking van “je doet je moeder veel verdriet”, terwijl hetzelfde slaafje HAAR achternaam heeft aangenomen op faceboek met al 45 “vrienden”….verschrikkelijk ziek. Mijn andere broer heeft geld geleend aan haar, dus die begon zich er ook mee te bemoeien. Ik moest het bijleggen want ze heeft het aan haar hart: aan de ziekten die ze allemaal gezegd heeft te hebben (gehad), had ze al 5 keer overleden moeten zijn. Erg hard dat we het zo moeten spelen en mijn vrouw gaat er zowat aan onderdoor. Voor onze eigen verwerking, en vooral die van mij: heb ik een overzicht opgesteld en daarin aangetekend wie welke kenmerken heeft, 1 voor 1, van een narcistische persoonlijkheidsstoornis, en daarachter de kenmerken van een psychopaat, en vervolgens ook aangegeven wie daar aan voldoet in onze ogen en de motivatiewaarom dat zo is (redenen). Het is ronduit SCHOKKEND wat er uit kwam…maar je hebt de zaken dan wel voor jezelf op een rijtje, en je ziet ook je eigen valkuilen, die hebben we nl. allemaal. Is zeker geen beschuldiging. Je overziet dan je eigen positie in “het spel”.
      Hoop dat je er iets aan hebt en anders spreek ik je graag nog eens hoor AMRI.
      groetjes en liefs,

      Reply
    Lin - oktober 24, 2017

    Zo gek om te beseffen dat na het lezen van deze teks de stukjes van de puzzel in elkaar beginnen vallen. Ik ben bijna 37 jaar en dochter van een narcistische vader. Ik was altijd de schuld van alles, kon niets goed doen, was een dommerik,… jullie kennen het wel. Op mijn 18 jaar ben ik uit huis getrokken, ik kon het niet meer aan met die man samen te leven. Hij heeft me ook letterlijk gezegd:’mijn leven ging omzeep de dag dat jij bent geboren’ ah ja, want toen zorgde mijn moeder ook voor mij en hij moest de aandacht delen. Hij zei ook altid dat ze me niet mocht pakken, anders zou ik te verwend worden… nu vandaag is hij ook nog zwaar alcoholieker en is de situatie voor mijn moeder niet meer uit te houden (ik ben ondertussen 120km van huis gaan wonen) en heeft ze beslist apart te gaan wonen. Eindelijk! Maar wat dacht je! Ze gaat amper 1,5km verder wonen en scheiden doet ze niet….. en dat kan ik nu allemaal aanmijn kinderen gaan uitleggen..

    Reply
      J.N.J. - oktober 26, 2017

      hoi Lin,
      Ik heb zwaar met je te doen & dat “boek heb ik ook gelezen”. Ben geen dokter of verpleger, maar zet voor jezelf alles op een rijtje in een schema zoals ik vandaag heb aangegeven bij AMRI…mij heeft het geholpen en ik zie me hierin gesterkt door mijn vrouw waar ik al 26 jaar mee getrouwd ben. Ze schrok er zelf ook van, maar kon alles bevestigen wat ik schreef. Zorg dat jouw partner dat ook doet en ook in wil zien,
      groetjes en liefs,

      Reply
      R - november 28, 2017

      hi, wat jij schrijft had ik ook kunnen schrijven. Zelfde leeftijd, vroeg uit huis (ik heb alleen 1600 km er tussen gezet). Voor mij de stukjes beginnen ook op hun plek te vallen. mijn ouders zijn wel gescheiden maar mijn moeder blijft ook niet ver weg wonen want tja, zij heeft hem toch nodig en hij haar ook lijkt het. Vreemde mensen
      Lin, ik wens je veel sterkte op je pad.

      Reply
    Amri - oktober 14, 2017

    Ben een vrouw van 55 jaar en sinds kort erachter gekomen dat mijn vader een (psychopatische) narcist was. Mijn ouders zijn beiden overleden ruim 18 jaar geleden. Na het overlijden van mijn vader, is mijn moeder mij als zwart schaap in het gezin gaan neerzetten en ging trekken vertonen van een verborgen narcist. Kan het zijn dat door het misbruik van mijn vader, mijn moeder dit gedrag heeft overgenomen? Heeft iemand hier ervaring mee?
    Lieve groet , Amri

    Reply
      J.N.J - oktober 18, 2017

      Lieve Amri, je bent bijzonder, want ik ben een kind van een narcistische moeder.

      Ja, je moeder kruipt in de slachtofferrol.
      Dat gebeurt vaker aangezien een gezin allemaal een staartje mee krijgt van een narcistische ouder, en mogelijk jij nu ook op jouw beurt.
      De vroegere opvoeding met een narcist als vader/moeder, enz., kan met zich meebrengen dat een nog in leven zijnde ouder dit gedrag ook gaat vertonen. Mijn eigen moeder is de vreselijkste narcist die er bestaat (ze leeft nog steeds, en voldoet tevens met het grootste gemak aan de eigenschappen van een psychopaat.) Mijn vader trok het niet meer en is bij haar gebleven tot de laatste der kinderen de deur uit ging.
      Hij trok de deur en zijn verleden achter zich dicht…..dacht hij zelf.
      Nu hij bijna 80 jaar oud is, wordt hij huilerig en vertoond hetzelfde emotionele chantage gedrag als zijn ex vrouw, mijn moeder zijnde. Hij kruipt in de slachtofferrol en doet een valse aangifte bij de politie waarbij valsheid in geschrifte kan en zal worden aangetoond….het is een vorm van aandacht vragen welke ik niet in hem herken. Zover kan het dus blijkbaar gaan.
      Mijn zusje is op 4 jarige verkracht door een oom (koude kant) waardoor de narcistische persoonlijkheidsstoornis is “getriggerd”, in jouw geval is dat het overlijden van je vader geweest.
      Dezelfde zuster had als tiener wisselende relaties, soms meerdere tegelijk, en heeft sinds een jaar of 10, zo’n verschrikkelijk grote mond, dat er niet mee te praten is. Ook zij is slachtoffer van dezelfde narcistische moeder…
      Als het gaat voelen of je het zwarte schaap bent, “kan” het betekenen dat je zelf inderdaad ook last hebt van een narcistische stoornis, positief of negatief, het is maar hoe je het bekijkt.
      Met zowel mijn moeder als mijn zus heb ik enkele jaren geleden gebroken, slachtofferrol of niet.
      Tot mijn spijt moest ik constateren dat ze blijven liegen en bedriegen, en eigenlijk geen respect hebben voor hun partner (mijn moeder is hertrouwd met een nieuw “slaafje”), anderen tegen mij opzetten met krokodillentranen en totaal verknipt zijn.
      Een andere broer van mij kan niet tegen mijn moeder op en trapt nog steeds in haar kletspraat en schreeuw om aandacht. Hij heeft nooit een relatie gehad, vertoont hetzelfde gedrag als mijn moeder en weet je alleen maar te gebruiken met mooie woorden als hij je nodig heeft, en ook huilen als hij zijn zin niet krijgt.
      Mijn moeder zoekt hem echter nooit op als hij in het ziekenhuis ligt want dan doet zij voor iets te hebben wat nog erger is.
      Stuur gerust een bericht naar mij, als dat mogelijk is, en als je daar behoefte aan hebt.

      Reply
        Vivian - oktober 19, 2017

        Hoi J.N.J.

        Ik ben zeer onder de indruk van jouw reactie en zou het fijn vinden in contact met jou te krijgen!
        Ik heb echt geen idee hoe het werkt op forums dus ga nu kijken wat er gebeurt als ik op gereed duw ????
        Groetjes Vivian

        Reply
          Vivian - oktober 19, 2017

          Probeer email

          Reply
            J.N.J. - oktober 20, 2017

            Hoi Vivian,

            Altijd welkom om eens te mailen, doe maar op Heidibackinbusiness@hotmail.com,
            dat is het e-mail adres van mijn vrouw, die hetzelfde denkt over mijn familie.
            Reactie krijg je zeker van mij. Ben benieuwd naar jou verhaal.
            Groetjes, J.N.J

            Reply
        Jones - oktober 21, 2017

        Vreselijk die narcistische moeders. Leugens en overal om heen draaien en mee praten met wie het het beste uitkomt. Kinderen worden tegen elkaar uitgespeeld en ze genieten van het feit dat de hele familie omver ligt en zij nergens schuld aan heeft of er iets mee te maken heeft. Terwijl zij JUIST de hoofdschuldige is maar het perfect weet te omzeilen, ongelooflijk knap. Ze praat lelijk over je tegen iedereen die het maar wilt horen, attendeer je haar erop, zegt ze dat ze het met nooit iemand over je heeft. Leugens, leugens, leugens…….Ik kan langzamerhand een boek schrijven over haar met haar maniertjes om iedereen de schuld te geven en zij het nooit heeft gedaan, de onschuld zelve en ze gelooft het ook nog.

        Reply
          Diana - november 10, 2017

          Schrijf je dit nu over mijn moeder?

          Reply
          Liliane - december 18, 2017

          helaas helemaal herkenbaar. Voel me zo gefrustreerd, omdat de omgeving meestal niets in de gaten heeft. terwijl ze intussen mijn vader (toen hij nog leefde) en mij zwaar beschadigd. Soms spreken mensen je op dingen aan, dan hoor je het zo terug. Mijn moeder ermee confronteren roept een woedende reactie op. Wij zijn allemaal leugenaars!!..
          Depressief word ik ervan.

          Reply
        Amri - oktober 25, 2017

        Mijn moeder bediende zich van het “drama triangel” en het “zwarte schaap en gouden kind” technieken tussen haar drie dochters. De oudste dochter was haar evenbeeld, ik de middelste “de rebel” en de jongste dochter, “de meeloper”. Mijn moeder was altijd al egocentrisch, veel buitenkant en aanzien, was erg belangrijk voor haar. Ze had een erg laag zelfbeeld m.b.t. haar intelect en opleiding (huishoudschool), waardoor zij erg opzag tegen mensen die hoogopgeleid waren. Zij pronkte met haar dochters die het in haar ogen goed gedaan hadden. Oudste dochter is ondernemer, haar evenbeeld (zij was samen met mijn vader ook ondernemer) en jongste dochter is stewardess. Tja, en ik wisselde nogal eens van beroep……Mijn ouders zijn 2 keer getrouwd en gescheiden met ELKAAR!!!! Vader was alcoholist en een vrouwenhater, opgevoed door een narcistische moeder (mijn oma) Er was veel verbaal en lichamelijk misbruik, vooral ik was vaak het mikpunt, omdat ik me niet aan wilde passen aan het gezinsregime, de andere dochters trokken zich terug op hun kamer. Toen mijn vader overleed moest er een nieuwe zondebok gevonden worden om op te projecteren, drie maal raden wie de beste “kandidaat”was……Ik ging mij na de geboorte van ons kind steeds meer “losmaken”van mijn moeder. Dat is afgestraft door achter mijn rug om een hetze te voeren tegen mij. Daar kwam ik pas na haar dood achter, ben door mijn gehele familie aan de kant gezet. “wacht maar tot ik dood ben, dan zal je wat meemaken” uitgesproken door mijn moeder 2 maanden voor haar dood, kreeg zo haar betekenis……Ik weet nog steeds niet wat voor leugens er over mij verteld zijn en ervaar dat als erg frustrerend. Een van de leugens verteld door mijn moeder is, dat ze mijn kind niet meer van ons mocht zien, een totale leugen. Wat wel door mij aan haar gezegd is, dat ze mijn kind niet “op bestelling” per telefoon kon uitnodigen, ik wilde graag dat dat in overleg met mij zou gaan dit ivm onze eigen agenda en afspraken. Nu terug kijkend ben ik erg verdrietig en voel me erg eenzaam, na al mijn ontdekkingen. Er vallen nu pas dingen op z’n plek, alles waar ik m’n vinger niet op kon leggen krijgt nu pas z’n betekenis, helaas……

        Reply
      J - oktober 18, 2017

      Hoi Amri,

      Ja mijn pa is de co-narcist van mijn ma geworden om het zo maar uit te leggen. Wat jij beschrijft heb ik vaker gelezen, ze wisselen soms van rol etc.

      Een vriend van me had iets met een narcistisch mens, en hij is nu zelf ook totaal de weg kwijt en heeft zelf nu ook allerlei narcistische gedragingen. Het is een vorm van destructief recht, waarbij het slachtoffer redeneert, mij is zo veel onrecht aangedaan dan heb ik nu inmiddels ook wel het recht dit anderen aan te doen.

      Of soms zijn ze nog steeds een verlengstuk van de narcist, ook al is die al lang uit hun leven vertrokken. Ja het kan allemaal!

      Reply
        J.N.J - oktober 18, 2017

        Hoi J,
        Klopt helemaal hetgeen je schrijft.
        Kort en duidelijk.
        Zoek hulp Amri, het is nooit te laat want door je te verdedigen als je zwart gemaakt wordt, kan je ook mensen van je afstoten.

        Reply
    The Instigator - september 15, 2017

    DE ULTIEME VERBORGEN NARCIST

    Goedenmiddag allemaal veel herkenbare dingen hier gelezen maar ook dingen die niet herkenbaar zijn
    ik ga effe een therapeutische sessie voor mezelf doen en een stuk van me afschrijven
    het is niet dat ik niemand heb om mee te praten want ik heb een geweldige vrouw en kan me heel goed uiten maar het is niet genoeg

    ik ben bijna 50 en ik ben er een half jaar geleden achter gekomen dat mijn vader een verborgen narcist is
    dat is vrij laat maar er zit nogal een verhaal want buiten de emotionele schade is het niet zonder gevolgen

    ik zal bij het begin beginnen eens kijken of ik een beetje orde in deze chaotische bende kan scheppen ook voor mezelf

    het begon toen ik een jaar of 8 was we aren op vakantie en ik werd zoals zovaak oneerlijk behandelt door mijn moeder ik wil niet heel dramatisch doen want ik werd nooit lichamelijk mishandelt maar wel emotioneel
    ik had ruzie met mijn zus gehad die 2 jaar jonger was nix bijzonders en mij moeder werd hysterisch pakte me bij mijn haren en smeet me in een hoek
    hevig ontdaan en geschrokken liep ik de kajuit uit(we zaten op een boot het was vakantie) ik zocht mijn vader en vond hem hij stond voor zich uit te staren en vroeg hem om hulp het enige wat hij antwoorde was “ik werk me het hele jaar de pleuris en JULLIE verpesten mij vakantie” ik was geraakt door de woede in zijn stem en voelde me totaal in de steek gelaten niet voor het eerst natuurlijk maar dat moment staat me nog zo goed bij was een kantelpunt

    het enige wat ik vanaf die dag nog wilde was dat ik in een leuk gezien terecht zou komen een gezin waar ik me welkom voelde en waar mensen waren die om me gaven en elke nacht voor ik ging slapen fantaseerde ik daarover

    mijn jeugd ging verder ik was niet gelukkig op mijn twaalfde kreeg ik het laatste zetje iik was een onzeker jongetje en had in het zwembad met een meisje zitten praten
    ik heb toen tot 2/3 x toe tegen mijn vader gezegd “goed he ik ben hier net en ik heb al een vriendinnetje” waarop mijn vader me op zwaar geirriteerde toon toeriep “en ben je al met haar naar bed geweest”

    ik kan nog de emotie voelen die er door me heen ging eerst schaamte en daarna pure haat wat een akelige man is mijn vader dacht ik als er al een greintje gevoel voor hem bij me zat was dat totaal weg

    wat volgde was een jeugd waarbij ik al snel afstand van mijn ouders nam ik gaf niet om ze voelde geen liefde voor ze en voelde me niet geliefd

    voor de buitenwereld en mijn ouders zelf waren ze echter perfecte ouders en mij vader hield me altijd voor dat ik later bij hem in de zaak kon gaan werken en de zaak kon ovenemen

    toen ik 17 was was ik nogal opstandig zat in 4 HAVO en kreeg vaak bonje met de leraren op een dag was ik school helemaal beu en nam een besluit ik stop met school en ga voor jou werken

    het vreemde was dat mij vader in tranen uitbarste de enige keer(tot voor kort) dat ik hem heb zien huilen
    maar hij kon 10 duizend bieden ik peinsde er niet over school af te maken dus ben ik bij hem gaan werken

    we hadden een vrij aardig bedrijf met een omzet van 1 miljoen gulden en toen ik erbij kwam ben ik na 2 jaar de inkoop al gaan doen en deed behoorlijk mijn best goed ik was 17 jaar dus maakte geen dagen van 10 uur maar het ging goed ons bedrijf groeide en groeide en er waren nog wel conflicten maar niet dusdanig dat het echt problemen opleverde ik deed mijn werk goed dus hij had nix te klagen

    de jaren verstreken ik had wat ongeluk in de liefde(was teveel op zoek denk ik) maar uitendelijk heb ik op mijn 2e een geweldige vrouw gevonden de zaak ging goed en vanaf mijn 25e werkte ik keihard mij vader ging steeds minder doen en ik deed alles mbt de de inkoop/verkoop etc en rond 2008 hadden we een omzet van 5 miljoen euro

    tot mijn 40e heb ik wel dagelijks geblowd niet als ik aan het werk was maar na mijn werk maar daar kwam ik net op tijd achter dat het niet meer ging ik ben toen gestopt en mijn vader heeft me wel gesteund al proefde ik wel behoorlijk wat onbegrip voor mijn situatie

    de band met mijn moeder was tot die tijd moeizaam maar na het stoppen met blowen heb ik ook die weer opgepakt

    eigenlijk was ik vanaf mijn 25e tot zo’n 5 jaar geleden dol op mijn vader hij gad wel zijn nukken maar ik had hem hoog zitten en vond het een goed mens en zo waren er heel veel mensen die hem een gewedlige man vonden
    charmant kon heel goed (doen alsof)hij naar je luisterde enzovoorts

    wel kreeg ik een eerste signaal hij bleek al sinds 77 een tweede vrouw te hebben eentje waarmee hij vooral bij de rijke mensen rond hing en omdat de band met mijn moeder toen ik dat ontdekte erg slecht was heb ik die zelfs een kans gegeven maar op een of andere manier trok ik het niet en toen hij echt bekende(eerste was het alleen maar een goede vriendin) dat ze een relatie hadden heb ik het contact met die vrouw verbroken
    en heb ik het er even moeilijk mee gehad

    toen kwam het eerste signaal de acountant kwam naar me toen en vertelde me dat mijn vader elk jaar zo’n 2 ton uit de kassa haalde dat niet opgaf aan de belasting en of ik dat wist

    ik was totaal van de kaart WTF dacht ik het bedrijf bleek in een veel slechtere staat dan ik ooit had kunnen denken mijn vader deed namelijk niet veel behalve de betalingen en ik dacht(we zitten echt bij een hele grote acountant) dat zit wel goed je vertrouwt je vader toch

    leuk detail was dat hij de zaak al aan mij had verkocht en het ontroerend goed op zijn naam had en de zaak op mijn naam daar sta je dan 45 en je hebt een bedrijf op je naam dat een schuld heeft

    maar goed ik dacht ik kom er wel uit met mijn vader had hem ernstig toegesproken en hij beloofde geen geld meer uit de kassa te halen en de rest zou wel opgelost worden de panden waren een stuk meer waard dan de schuld die er was

    na een jaar bleek er nog steeds 80 duizend uit de kassa te gaan toen ben ik woest geworden en heb gedreigd dat hij de kassa niet meer mocht doen dat was de eerste keer dat hij het slachtoffer rol ging spelen
    hoofd naar beneden en “alsjeblieft jongen geef me nog een kans ik zal het niet meer doen”

    we zijn een jaar verder de kassa wordt door 3 verschillende mensen gecontroleert en er is nix meer uit gegaan
    maar ineens hebben we 80 duizend minder winst

    dan denk je zou hij? nee joh dat doet hij niet toch heb ik het effe aangekaart en verrek het jaar daarna is er weer 80 duizend meer winst WTF er begon iets te dagen bij me
    ik ging meer op hem letten hoe fucking lax was hij hoe lui was hij en ja hoor gesprekken met de acountant waar ik naar een oplossing voor mijn situatie wou kijken werden door hem gefrustreerd hij werd boos ging dwingend doen etc jullie kennen het wel

    noem me dom noem me naief ik had het nog niet door maar er begon wat te dagen
    ik merkte dat hij er een zooitje van maakte ik raakte geirriteerd en maakte hem wel een aantal verwijten
    daar kon hij echt heel slecht mee omgaan dat merkte ik wel maar nog ik dacht we komen er wel uit

    de zaak is eigendom van mijn moeder maar ik heb zelfs nooit gedreigt haar te vertellen dat mijn vader al het geld met een andere vrouw aan het opmaken was ik dacht altijd mijn vader is een goed mens we komen er wel uit

    toen brak er brand uit in de zaak vreselijk problemen met de verzekering(we zijn 9 maanden verder maar er is nog nix uitbetaald) en mij vade gedroeg zich als een idiooot ging ineens met me strijden over financiele beslissingen die ik maakte riep dat ik niet de baas was en ineens zag het ik de man is een MONSTER een egoistische hufter die mij mijn moeder en mijn zus jarenlang gemanipuleerd heeft het was alsof ik een klap kreeg

    woedend was ik ik heb hem precies verteld wat ik van hem denk hem de zaak uitgegooid en moest alle zeilen bijzetten om hem niet te lijf te gaan

    daar stond hij dan handen omhoog borst naar voren ” ik heb deze zaak groot gemaakt” en gewoon beweren dat hij recht had op al die miljoenen dat ik,mijn zus en mijn moeder nu in een vreselijke situatie zitten deed hem nix hij zag alleen zichzelf als slachtoffer

    waar ik nog een heel klein beetje hoop had dat mijn zus en moeder het zouden inzien was dat snel over hij heeft mijn moeder zo gemanipuleerd dat ze woedend op mij en mijn zus is want hoed durven wij zo over onze vader te praten

    ze weet verdorie dat hij 40 jaar is vreemd gegaan maar ze vergeeft hem dat en doet akelig tegen ons

    gevolg advocaten toestanden onzekerheid
    5 jaar geleden dacht ik dat ik een mooi pensien zou hebben rond mijn 65e nu mag ik hopen dat ik uit de schulden kom voor mijn 67e en als mijn ouders het in hun bol krijgen kan het zomaar zijn dat ik zonder een cent en met een dikke schuld op straat kom te staan en ook de zaak verlies

    mijn vader is net 3 maanden naar italie geweest met jawel zijn andere vrouw
    laat ons incl mijn moeder hier in de shit zitten en zit daar lekker geld uit te geven wat hij heeft wegesluist naar zijn andere vrouw

    en mijn moeder wil dat niet geloven terwijl ze het gewoon weet

    en ik zou die man zoooooo fucking graag de waarheid zeggen maar dat kan niet want dan staan mij zus en ik( met mijn gezin) zomaar ineens op straat nu is er nog een kans dat alles redelijk goed komt en dus moet ik me inhouden ik wordt er helemaal gestoord van fucking onrecht

    dus dit was mijn verhaal ben nu bezig te verwerken dat mijn vader een narcist is heb medelijden met mijn moeder al doet die ook echt heel naar maar ook zei is een slachtoffer
    en mijn hart brak van de week toen ik oorde hoe naar ze tegen mijn zus deed die haar 20 jaar lang alles heeft gegeven elke dag belde ze haar 4x per week koffie drinken/uit eten omda ze mijn moeder zielig vond(verwaaloost door mijn vader) en nu roept mijn moeder gewoon dat ze haar haat alleen maar omdat ze zegt dat wat mijn vader heeft gedaan niet ok is

    pff ik weet de wereld is best een mooie plaats waar een heleboel mooie dingen gebeuren het si allen zo jammer dat er ook zulke hufters als mijn vader rondlopen

    Reply
      Terèse - september 16, 2017

      Mijn vader heeft hetzelfde gedaan met mijn broer. Toen mijn broer een punt achter de samenwerking zette , maakte mijn vader zijn machines onklaar, belde de bank en vertelde nare dingen over hem, zodat de financiering opgezegd werd. ook had mijn broer kogelgaten in zijn audi bumper. Niemand geloofde hem. omdat mijn moeder verloskundige was en veel met de politie samenwerkte, geloofde men hun. De recherche was een onderzoek gestart omdat mijn vader beweerde dat mijn broer Christel A. zou hebben vermoord. Broer werd suicidaal. Mijn moeder heeft altijd het geld verdiend, mijn vader zoop. Verdiende weinig, mijn moeder huilde. Tegen de buitenwereld zei ze dat ik een rotmeid was en zo geloofde niemand mijn verhalen over mijn vader.

      Nu is zijn vriendin overleden. Die 90 jarige vader van mij heeft alleen AOW en een woonwagenkampbewoner die voor 250,- de werkplaats huurt. De dochter van zijn overleden vriendin beheert zijn pasje, en staat in zijn levenstestament. Aan mij wordt gevraagd het huis schoon te maken, de helft van de rekening reparatie dak te betalen: 8.000,- . Moet ook nog geverfd, weer 5.000 . Ik kan het niet meer opbrengen om er heen te gaan en word gelukkig niet meer super onrustig van deze man.

      Als ik jou was zorgde ik voor mezelf: voor je gezin, en ook voor je financiën, want dat kun je, want eigenlijk heb je altijd met weinig genoegen genomen. Neem afstand van je ouders, je zus zal zelf de stap moeten zetten. Zorg dat jullie samen met jullie partners en kinderen goed zorgen, die anderen hebben voorlopig even genoeg gehad.

      Reply
      Sarah - december 20, 2017

      Wat een in- en in triest verhaal.. Heb ontzettend veel bewondering voor jouw ongelooflijke doortastendheid en kracht. Je vader precies het tegenovergesteld van jou, z’n bloedeigen zoon. Hij heeft zich zo in de nesten gewerkt dat hij zichzelf niet meer onder ogen kan komen. Maar jij bent eerlijk mens en oprecht. The wrong shall fail and the right prevail.

      Reply
        The Instigator - maart 31, 2018

        dank je sarah voor de complimenten daar ben ik heel blij mee

        ben nu een bijna een half jaar verder en het gaat in principe prima met me
        ben nog wel soms verdrietig en zit nog in een aantal rechtzaken verwikkelt met mijn ouders
        de verzekering heeft godzijdank 4 weken geleden geschikt en mijn bedrijf heeft het jaar overleeft
        dus er zit weer wat vooruitgang in al is mijn oude dag voorziening helemaal weg

        ben soms nog wel kwaad over het onrecht wat mij is aangedaan maar goed daar moet ik mee leren leven en het gaat wel
        ik heb een geweldige vrouw en een heel leuk kind en kan daar gelukkig van genieten

        maar soms dan wordt ik ook nog wel eens kwaad op mezelf dat ik het niet eerder heb gezien
        dat de man als een patser door het leven ging en met geld liep te smijten
        terwijl de zaak al op mijn naam stond en ik juist vrij zuinig leefde ivm hem

        maar goed dan denk ik weer nee wat mijn vader heeft gedaan is het laagste van het laagste
        misbruik maken van het vertrouwen van je eigen kind dan ben je echt een slecht mens
        gister kreeg ik weer een brief van zijn advocaat en er zit totaal geen besef bij hem wat hij me heeft aangedaan dat is moeilijk te accepteren maar zal wel moeten helaas
        nogmaals dank voor je woorden ik ben er oprecht blij mee

        Reply
      Just Ride - februari 5, 2018

      Beste ultieme narcist

      Vraag jij jezelf nooit af..hoe het zou zijn geweest als jij jouw eigen pad/loopbaan had gekozen ipv de onderneming en macht van je vader? Daar heb ik nl voor gekozen met 20 jarige leeftijd! Ben nu 44j!

      Probeer het los te laten daar jij nog vol pijnlijke emoties zit en een leeftijd hebt bereikt waarin berusting belangrijker is dan de negatieve beleving van het verleden!

      Ik wens jou als zoon van een narcistische vader veel sterkte en helderheid toe!

      Reply
        The Instigator - maart 31, 2018

        @just ride

        honderd duizend keer ja heb ik me dat afgevraagt

        een van de keren dat ik mijn vader confronteerde wat hij me had aangedaan
        ging hij voor me staan deed zin beide handen omhoog met de handpalmen naar onder en zei

        ” ZONDER MIJ HAD JE NIET EENS EEN BAAN GEHAD”

        hoe narcistisch kan je zijn denkt hij nou echt dat ik als ik niet voor hem was gaan werken ik niet zelf een cariere had opgebouwd phoe ik fantaseer er soms over voor ik ga slapen dat ik dat gedaan had en als ik mocht kiezen ja dan zou ik het heel anders toen maar toen ik 18 was had ik nog geen idee wat voor monster die man was helaas

        Reply
    R - augustus 31, 2017

    Heel herkenbaar, alle verhalen hier! Ik ben 36 jaar met drie kinderen en waarschijnlijk ook een moeder met nps die dichtbij woont. Alhoewel ik niet alleen maar slechte herinneringen heb aan mijn jeugd! Mijn ouders doen veel voor ons (mijn broertje en ik), steunen financieel en passen op de kleinkinderen.. Maar… daarbij is dit ook een mogelijkheid om controle uit te oefenen of een beslissing te manipuleren. Het is soms zó subtiel, dat ik er zelf drie keer over na moet denken of ik nu ècht niet gek ben. Of wat ik zélf nu eigenlijk vind. Want soms ben ik dat gewoon helemaal kwijt.

    En dat is die subtiele basis; er is geen sprake van onvoorwaardelijke liefde, maar voorwaardelijke liefde; als ik me maar precies zó gedraag, als ik dit of dat zeg, die kleren aan doe, die dingen niet doe of zeg, dán vindt ze me wel lief! Dan is ze trots op me!

    Pas in de pubertijd ging ik me afzetten tegen dit keurslijf. Met als gevolg, dat ze me enórm kon kleineren waar een vriendin bij was; praten alsof je er niet bij bent bijvoorbeeld, of niet in staat bent om zelf verantwoordelijkheid te dragen of verstandige keuzes te maken. De vriendin moest maar op mij passen. Denigrerende opmerkingen tegenover andere vrienden, denigrerende opmerkingen tegen vriendjes, denigrerende opmerkingen op familiedagen of verjaardagen.. Mijn broertje ‘beter achten’. En dan als ik later vertel dat dit enorm kwetst, het afdoen met ‘het is maar een grapje’, of ‘ het is echt niet zo bedoeld’.

    Kreeg ik het bijvoorbeeld eindelijk voor elkaar om kleedgeld te krijgen, nam ze me mee uit winkelen en kocht ze een winterjas voor me die zíj mooi vond, want ik moest er niet als sloeber bijlopen. En zo manipuleerde ze vele situaties onder het mom van ‘ik geef je immers alles!’ mijn beslissingen zodat het resultaat naar haar wens was. Na 1,5 jaar heel hard schoppen kwam ik tot inkeer; het heeft geen zin. De enige oplossingen is dansen naar haar pijpen en dan maken dat je het huis uitkomt. En ondertussen blijf je twijfelen: ‘ben ík nou gek?’ Of ‘ben ik werkelijk zo slecht?’

    Nadat ik het huis uit ging, werd de relatie iets beter. Er was afstand, dus ze kon niet meer álles beïnvloeden! Maar er bleven situaties; bijvoorbeeld dat je bij een spontaan bezoekje geen reactie krijgt in de trant van; ‘wat leuk dat je er bent!’, maar; ‘heb je dát aangetrokken? Je weet toch dat ik blij wordt als je een beetje je best doet, dus waarom heb je dat niet gedaan?’ Of opmerkingen als; ‘wat zit je haar flets, je moet zeker ongesteld worden’. Of; ‘waarom draag je geen sieraden? (je weet toch dat ik dat mooi vindt). ‘Ik kom je wel even helpen met poetsen, want dat kun jij toch niet’.. ach, het zijn maar enkele voorbeelden. Dat mijn inmiddels man niet gillend is weggerend, verbaast me enorm! Want, als mijn moeder iets eiste (soms wéét je dat gewoon, zonder dat ze het zegt, dat het heibel wordt als je iets niet precies zo doet), rende ik als een gek. En soms ook niet. Ik probeerde ergens wel mijn grenzen aan te geven, maar soms was het me de ruzie gewoon niet waard.

    Want… als het ruzie is, is er maar één manier om het goed te maken; háár gelijk geven! Ik heb immers niet precies alles zo gedaan, zoals zij dat van me verwacht. En ik wéét toch, dat dat is wat ze van me verwacht! Dus waarom heb ik dat niet gedaan? (lees; hou ik soms niet genoeg van haar?) Wat ik ervan vind, is niet belangrijk. En ik heb sowieso ongelijk. Dat snap je toch.

    Ik heb inmiddels ondervonden, dat veel psychologische manipulatie en het maken van denigrerende opmerkingen voortkomt uit háár angsten, háár onzekerheden en háár gebrek aan controle. Vroeger dacht ik dat ík gek was, dat het werkelijk aan mij lag. Ik was immers egocentrisch, een trut, manipulatief en heb geen empathisch vermogen, volgens haar. Dat zijn nogal wat beschuldigingen van je moeder! Jarenlang heb ik mezelf enorm slecht gevonden, depressief en onzeker. Maar het ligt dus niet aan mij! Ik probeer het daarom nu ook zoveel mogelijk bij haar te laten. Het is háár probleem! Probeer het zo min mogelijk jouw probleem te maken!

    Soms lukt dit het beste door fysiek afstand te nemen, en als het tot een onvermijdelijke discussie komt, probeer ik zoveel mogelijk te sturen richting het opvullen van haar gevoel van ego (ik heb alles voor je over, ik hou van je) zonder daarbij teveel mezelf te verloochenen. Dit is elke keer weer een enorme uitdaging! Maar zo blijft de relatie houdbaar en groeien mijn kinderen met haar op..

    Maar het wèrkelijke gevoel van onvoorwaardelijke liefde zal ik van mijn moeder nooit krijgen en kan ik daarom ook niet echt voelen voor haar. Daarvoor heeft ze me in al die jaren teveel gekwetst.

    Reply
      R - augustus 31, 2017

      O, dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn eerste kraamtijd! Hierbij verliepen een aantal zaken ook niet volgens haar verwachting, waardoor mijn eerste maanden als moeder volledig in het teken hebben gestaan van háár teleurstelling en háár boosheid. Want indirect was het natuurlijk mijn schuld. Wat ik in die tijd allemaal voelde, daar hebben we het niet over. Nog steeds niet.

      Reply
        R - november 27, 2017

        Sjeetjemina…. ik reageer even onder jou R omdat dit het meest overeenkomt met mijn verhaal.
        Mijn man en ik zitten nu eigenlijk net in het proces van contact verbreken en alle scherven lijmen en puzzelstukjes bij mekaar krijgen.

        Mijn moeder en waarschijnlijk ook mijn stiefvader zijn narcisten.

        Mijn verhaal is eigenlijk te lang om zo even op te schrijven, maar wat ben ik blij dat ik “lotgenoten” tegenkom hier.
        Het is niet te bevatten dat iemand die van jou houdt, je komt er eigenlijk nu pas achter nu je bijna 40 bent dat deze personen niet in staat zijn om van iets of iemand te houden, je zo psychisch en fysiek zo ziek hebben gemaakt.

        Ik ben sinds 2 maanden gekapt met het contact met mijn ouders. Dit wordt niet geaccepteerd door hen. Ze intimideren ons om voor de deur te gaan staan en brullen over geleende autosleutels. Mij uitschelden, omdat mijn moeder genegeerd wordt. Mijn oudste dochter, die inmiddels door dit alles niet meer thuis kan wonen en nu dus bij haar vader woont, wordt tegen ons opgezet en als ze eventjes langs komt, is het alsof ik mijn moeder hoor praten en is alleen maar negatief. Zij komt nog wel bij opa en oma. Onze jongste mag niet meer bij mijn ouders komen. Die werd telkens bestookt met vragen over thuis, of wij nog wel van opa en oma hielden, of ik wel een goede moeder was etc etc.

        Wij proberen ons sterk te houden en eigenlijk nergens op te reageren, maar mijn god wat is dit moeilijk.

        Ik merk aan mezelf dat ik zoveel moet verwerken over vroeger. Mijn broertje en ik hebben dankzij mijn moeder, een jaar geen contact meer gehad.
        Bij hem is het lampje veel eerder gaan branden dat er iets goed mis was met zijn ouders.
        Hij was het zogenoemde zwarte schaap, maar ik was mijn moeders rechterhand, compleet aan haar overgeleverd, afhankelijk en onlosmakelijk verbonden met haar.
        Daar kom ik nu eigenlijk sinds kort achter.

        Ik hoop eigenlijk via deze weg, dit forum, mezelf beter te gaan voelen en de kracht weer op te brengen om weer een mijn eigen ik te worden..

        Liefs een andere R.

        Reply
          J - november 27, 2017

          Wat ook mooi is is dat je nu de band met je broer weer kan oppikken als hij ervoor open staat, nu jij meer inzicht hebt.

          Ik was ook (vaak) de golden child, en werd tegen m’n vader opgezet, nu kies ik voortaan zijn kant en dan zijn we een goed team. Het zwarte schaap zit het sterkst in de realiteit verankerd maar kan niets tegen de narcist beginnen, de golden child zit niet zo sterk in de realiteit verankerd en heeft daarvoor het gezelschap van het zwarte schaap nodig. Maar de golden child kan wel veel makkelijker tegenstand bieden tegen de narcist. Ik heb ook gemerkt dat wanneer je al hun truukjes benoemd en ze een alternatief geeft qua gedraging dat je de narcist dan soms nog wat kan bijleren. Geeft meer rust in de relatie dan alleen maar vechten, dat put alleen maar uit.
          Succes.

          Reply
            R - november 27, 2017

            Hoi J,
            Wat fijn te lezen dat er iemand reageert.. en zo snel !
            Het contact tussen mijn broer en mij is helemaal hersteld.. dankzij hem ben ik goed gaan nadenken.
            Onze ouders zijn onze ouders niet meer…
            we hebben heel veel besproken, gehuild en gescholden met elkaar .. hoe kunnen je eigen ouders en vooral je moeder je dit aandoen.
            Mijn broertje en ik hebben onze ouders uit ons leven verbannen met geen mogelijkheden om het terug te draaien, maar 1 iemand ben ik ook kwijt en dat is mijn oudste dochter. Die zit zo gevangen in het web van mijn ouders. Zij ziet mijn moeder als haar 2e mama. Omdat oma altijd voor haar gezorgd heeft, zo zegt mijn dochter het ( ik heb een hele lange postnatale depressie gehad en veel hulp gehad van mijn ouders ) toen ik mijn zwakke momenten had.

            Mijn moeder heeft mij, toen ik op mijn zwakst was, mij en mijn dochter volledig ingepalmd.

            Narcisten kiezen mensen uit die zwak/labiel zijn en daar maken zij misbruik van !

            Ik en ook mijn man hebben er zoveel moeite mee om te begrijpen hoe je zo jarenlang in de maling wordt genomen en je staat erbij en kijkt ernaar..
            ik raak niet uitgepraat over dit alles en merk aan mezelf dat het een soort van rouwproces is waar we in zitten.

            Ik hoop dat je deze wirwar van woorden een beetje begrijpt en nogmaals, ik vind het zo ontzettend fijn om te lezen dat wij, mijn broertje en ik, echt niet de enige zijn.. je voelt je zo verdrietig soms…

            Liefs R

            Reply
    Bart - augustus 26, 2017

    Dag iedereen,

    Ik herken veel over wat ik lees over narcistische ouders en dan zouden mijn beide ouders narcistisch zijn. Alleen twijfel ik dikwijls daarover omdat ik alleen daar in sta, ik heb alleen maar info waar ik over gelezen heb, kan en durf er met niemand over te praten.

    Wat ik herken is het volgende:
    Ze hebben altijd gelijk, bij elke discussie gingen ze altijd voluit in de tegenaanval en deden ze altijd dat ik verkeerd was.
    Ook gaven ze veel schuldgevoelens: bv als ik een paar dagen niets van mij heb laten horen dan sprak mijn moeder een boodschap in met dat kan nu toch niet he, je bent weer boos zeker. Ook als er iets niet naar haar zin was, zei ze : zie je me eigenlijk wel graag.
    Of een schuldgevoel van ik die zoveel voor u springt dit verdien ik toch niet zeker.
    Ook niet emotioneel ondersteunen: ik zit met zoveel problemen en nooit vonden ze het nodig om daarover te praten.
    Ik heb ook veel stiltebehandelingen gekregen waardoor ik mij veel opsloot op mijn kamer en dan deden ze dat ik mezelf dat aandeed, maar ik voelde me helemaal niet veilig bij hun en kon mij niet uiten zoals dat zou moeten. Ben ook veel weg gelopen van huis toen. Ik heb ook altijd last gehad van sociale angsten en nu weet ik waarvan dat komt. Ik stak altijd de schuld op mezelf , ik moet nog harder mijn best doen , het heeft nooit geholpen.
    Voor de buitenwereld zijn ze de perfecte ouders en ook mijn zussen verdedigen hun, terwijl zij zelf alle drie met hun eigen in de knoop liggen maar ik denk dat ze het gewoon niet weten dat hun ouders narcistisch zijn.
    Ook veel kritiek kreeg ik altijd subtiel en nooit helemaal afbreken zodat het zou opvallen.
    Soms een compliment maar meestal daarna een nare opmerking.
    Ik heb nu met iedereen gebroken van de familie en dat is de beste oplossing voor mezelf.
    Het is niet omdat familie is dat ik me daarom altijd slecht moet voelen.
    Ik heb het moeilijk nu om iets van mijn leven te maken, ik hoor nergens bij

    Reply
      Linda - augustus 28, 2017

      Heel erg herkenbaar. Je bent niet alleen hoor! Wij zijn gewoon beschadigd voor het leven als kinderen van dat soort mensen. Ook ik dacht altijd dat er wat aan mij mankeerde, dat hadden mijn ouders mij wijs gemaakt. Ik ben als kind ook weggelopen en heb mijn hele leven al angst van mensen. Ik raakte ook drugsverslaafd om een leegte op te vullen die zij in mij hebben achter gelaten.. Ik heb nu hulp van een psygologe. Zij wees er mij op dat hier waarschijnlijk narcisme in het spel is. Ik ben gaan lezen wat dit nou eigenlijk was, en ja hoor klassiek geval. Zoek proffesionele hulp als het kan. Je bent niet fout, zij zijn fout! Maar omdat ze het niet inzien, zul je nooit je recht bij hun krijgen. Geen contact meer is het beste.

      Reply
        Bart - augustus 28, 2017

        Ik vind het erg voor je. Je verdient vele beter! Ik heb vroeger een paar keer naar een psycholoog geweest maar hield dat nooit lang vol. Ik had teveel sociale angst om me goed uit te drukken en voelde me ook nooit begrepen. Ook bij mijn huisarts voel ik me niet veilig om over die dingen te praten. Ik heb geen vrienden maar heb wel een leuke hobby waar ik plezier aan beleef. Ben paar keer iemand tegen gekomen waar ik dan 1 of meerdere keren mee afsprak maar ze deden dan soms grof tegen mij waardoor ik geen contact meer zoek. Liever alleen dan door het leven. Ik heb weinig zin in hulp, denk niet dat het me wat zal opbrengen. Moest ik nog met mijn familie omgaan was het erger dus nu zonder dat contact ben ik er al een stuk op voor uit gegaan.

        Reply
      Tamara - september 19, 2017

      Ik moet ook mijn verhaal kwijt
      Ik zie nu in dat ik het alleen niet red, ik probeer sterk te zijn maar het is op, ik ben helemaal leeg. Ik heb sinds januari dit jaar het contact met mijn moeder verbroken, en dat voelde goed, maar het blijft een achtbaan van emoties, bepaalde dagen zijn zwaar. Ik zou graag meer willen maar het komt nu niet uit me handen, ik ben geblokt

      Reply
        Tony Cleppe - november 19, 2017

        Hey Tamara,
        Wat is jouw verhaal? Ik heb deze week ontdekt dat men pa een verborgen narcist is, ik weet het nu eindelijk waarom men leven zo een puinhoop is, omdat ik door zo ern persoonlijkheid opgevoed ben, pfff, en nu? Ik weet het niet goed, grt Tony

        Reply
        Karin - november 22, 2017

        Ik ben ook op kan er niet meer tegen bij elk gesprek met mijn moeder frustreerd ze me keer op keer
        Ze doet dit niet bij m’n siblings want die hebben haar al een tijdje afstand gegeven
        Als ik luchtig en koel reageer stuurt ze me filmpjes over hoe goed je zijn voor je moeder blabla met andere woorden je haat nog gestraft worden
        Dit is precies wat ze wilt mij frustreren
        Heb zo lang verhaal hierover
        Ze moet mij altijd hebben omdat ik nu pas afstand neem
        Ik heb het licht gezien ze is nu ook door mij ontmaskerd
        Ooh ik ga er kapot aan hoe ze me behandeld
        Altijd maar schuldgevoel aanpraten hoe zielig ze is hoeveel pijn ze heeft en ik mezelf wel tegen kom, als ik niet op in ga en koel reageer stuurs ze dit!!! En ooh ja ik ben online en ap niet met haar hoe durf ik!!!
        Ik kan het contact niet verbreken dat is in ons geloof uit den boze en daar maakt ze misbruik van
        De jaloezie als ik alleen een dagje wegga met m’n man of hoe ze mijn dochter probeerde te claimen
        Is ju gelukkig afgekapt maar helaas probeert ze het nu op deze manier
        Lotgenoten help wat moet ik doen
        Ik reageer niet op haar filmpjes nu maar ze gaat me zeker weten weer bellen of iets
        Niet opnemen is ook geen optie

        Reply
          J - november 22, 2017

          1) Misschen brutaal van mij om te zeggen, maar zoals ik het lees, schrijft jou geloof dus eigenlijk voor dat je niet voor jezelf op mag komen. Bij mij gaan dan alarmen af…

          2) Mijn moeder (een verborgen narcist, waarschijnlijk die van jou ook, het eeuwige slachtoffer) heeft weinig besef van wat ze doet, en kent geen alternatieven voor haar gedrag, maar ik kan haar wel heropvoeden heb ik sinds kort geleerd. Nadat ik zelf sociale vaardigheden heb aangeleerd, probeer ik haar op alternatieven te wijzen. Bijvoorbeeld als ik de silent treatment krijg, dan zeg ik, ik kan niet gissen wat er in je om gaat, dat zal je toch echt hardop moeten zeggen, ik kan je gedachten namelijk niet lezen. (dat verwachten ze namelijk wel vaak). En dan praat ze, en is de spanning voor mij weer uit de lucht. Wie weet kan je er wat mee. Sterkte iig met deze lastige situatie!

          Reply
            Karin - november 23, 2017

            Dag j
            Het is niet brutaal hoor wat je zegt want ik snap jouw gevoel en en reactie
            En idd in heen enkel geloof mag je zo misbruikt worden maar ze misbruikt het wel en daar kan ik heel slecht tegen
            Zie maar tegen een narcist te zeggen dat het niet zo is
            Volgens mijn moeder mag zei alles flikken zeggen want zei heeft ons gebaard
            Dat segt ze ook alleen tegen mij hoor want tegen mijn andere siblings zou ze niet durven
            Ik ben de laatse die haar ontmaskerd heeft dus ze ze weet geen uitweg
            En neemt wraak door alle manieren mij te raken
            Er gaat een dag komen dat het me niks meer doet, en zelfs die krokodillen tranen mij een zeg zulken zijn maar oooh wat weet zei goed om mij te raken zeg
            Ze gebruikt van alkes en nog wat
            Pijn willen doen jaloers willen maken
            Ik geb zelf 3 kinderen en het kan me niet voorstellen om 1 van m’n kindeedn expres pijn te willen doen of jaloers te maken. Zei gaat gewoon bewust te werk
            Jaloers maken met mijn siblings die haar links hefbbdn laten liggen en zei over ze klaagde bij mij en ik haar grooste want dacht dat ze oprecht pijn door ze had totdat……… ik haar heb ontmaskerd
            Door haar heb ik contact met mijn siblings verbroken niet wetende dat zei achter mijn rug dingen over mij verzon en ik maar niet snapte dat mijn siblings mij niet moette
            Het is nu duidelijk ja
            Leugens verspreiden en zei ervan genoot !
            Tot mijn uiterst Bennink geannuleerd om het naar haar zin te maken mij ook financieel uitkleedde omdat se mij voor de gek hield dat ze slecht had.
            Profiteren van mij terwijl ik zelf ook niet breed had. En nog steeds was het de dochter van die en die doet dat voor de moeder en koopt dat en wat ik deed of kocht was niet goed genoeg. Zo probeerde ze me te manupileren en ik maar naar erkenning zoeken die ik maar niet kreeg
            Mijn vader gaf mij die etkennkg wel en gaf mij altijd het gevoel dar ik het goed deed en trots op me was. Op het moment dat ik wat voor hem deed knuffelde hij me en bedankten hij me terwijl ik dat niet meer dan normaal vond, ik merkten aan het gedrag van mijn moedrr dat ze zich irriteerde als mijn vader mij bedankte
            Heb haar zelfs een keer betrapt datze hen daar op aan sprak
            De arrogantie van haar hoe durven wij onze kindregn te bedanken want dat horen ze te doen
            Ze heeft mij ook proberen m manupileren over mijn man !! Ik moest de baas spelen want mannen zijn niet te vertrouwen
            Wilde zelf zover gaan dat ze mijn overhaalde dat ik mijn schoonouders verbood te komen. En bij m’n man heel schijnheilig gaan doen . Mijn weekenden wilde bepalen , mijn vriendinnen hoe ik met m’n man om moest gaan. Als de telefoon gaat krijg ik de rilllingrn en raak in paniek
            Als ik wat plan met m’n vriendinnen moest ze mee!! Aks ik weg ga met m’n man moest ze mee anders was ze niet te genieten en negeerde mij
            Dat heb ik nu veranderd en pas niet meer in haar straatje
            Ze neemt nu wraak op mij en maskt me kapot

            Reply
        Ann - november 24, 2017

        Beste Tamara, Bart en zovelen,

        Ik ben nu 53 jaar en heb met mijn moeder gebroken. Ik zie haar 1 of 2 maal per jaar en zeker niet alleen. Heb een moeilijke jeugd achter de rug, allebei narcisten, door mijn vader altijd gekleineerd. Van mijn moeder met mondjesmaat aandacht. Naar de buitenwereld toe heel normale mensen maar thuis altijd spanningen en ik elk weekend wenen. Maar zelden mocht er iemand komen slapen, mijn vriendjes mochten niet binnen komen.
        Ik heb een zware burn-out en dito depressie(altijd met iedereen rekening gehouden!) achter de rug en daarbovenop nog een scheiding.
        Nu ik een prachtige man gevonden heb die mij enorm gelukkig maakt vind zij hem beneden haar niveau en waardigheid. Hij heeft verschillende universitaire diploma’s en is een heel waardige en gevoelig man.
        Ik heb dit lange tijd geslikt tot er bij mij iets geknakt is.
        Nu ik met haar gebroken heb voel ik mij beter. Ik moet geen vernederingen meer ondergaan, ieder keer ik belde was ik er ziek van. Ik verdien dit niet. Daarom zeg ik zelf stop!… en ik ben fier op mijn kracht.
        Ik wens jullie diezelfde kracht toe, uit de grond van mijn hart. Geen enkel kind verdient dit.

        Mijn verhaal is nog niet af, krijg dit maar in stukken gezegd…

        Reply
        Lizzi - april 22, 2018

        Hallo Tamara,
        Wat herkenbaar, ook ik heb november 2017 afscheid genomen van mijn moeder, vader, broer en zus. Ik kon niet meer anders na een leven met hen wat getekent werd door negativiteit, enfin alles wat bij narcistische ouders hoort. Ik ben nog steeds aan het helen van de breuk en denk soms wel eens of het de juiste keuze was. Maar dat is het en ik ben letterlijk in de rouw want je gaat als het ware een scheiding door. Neem het dag per dag en inderdaad zullen er dagen zijn dat je niet lekker functioneert, maar hou vast aan de gedachte dat als je het contact had behouden er nog veel meer dagen zouden zijn dat je je niet goed voelt. Ik begrijp precies wat je met dat geblokte gevoel bedoelt en dan moet je je zelf ook niet forceren, want het is geheel normaal dat je het tijd moet geven en de komende tijden UP en DOWN zullen zijn. Het komt met de tijd goed en dan zal je blij zijn dat je de kracht hebt kunnen opbrengen om afscheid te nemen!

        Reply
      Marc - september 30, 2017

      Beste Bart,
      Vertrouw je eigen gevoel. Het is goed wat je nu doet. Mensen die echt van je houden nemen de moeite om naar je te luisteren en je te begrijpen. Van jezelf houden en naar je hart luisteren is een groot kado voor jezelf en zal je heel ver brengen. Narcisten hebben geen contact met hun hart, alleen met hun verstand. Ze zijn vreselijk eenzaam, maar moeten dat echt zelf oplossen!

      Reply
        Bart - oktober 16, 2017

        Dag Marc,

        Na een tijd van geen contact te hebben gaat het beter met me. Slechte dagen worden afgewisseld met goede. Ik krijg meer voeling met mijn medemens. Ik doe soms dingen die ik vroeger niet deed.

        Dat ik reacties krijg op mijn verhaal geeft me vertrouwen dat ik de juiste weg aan het volgen ben.

        groeten,
        Bart

        Reply
      graziella - oktober 3, 2017

      beste Bart,

      ik herken de situatie volledig, ook 2 narcistische ouders. je moet niet denken, ik hoor nergens bij, je hoort in ieder geval niet meer bij een stelletje narcisten. ik heb ook met de familie gebroken en zeker is het niet leuk, maar je het er ook geen last van, dat is veel belangrijker. ik heb zelf veel aan een paar paragnosten gehad, zij beaamden dat het narcisten waren, schetsten de situatie perfect, dat deed zo goed, maar de verwerking blijft persoonlijk.
      veel sterkte en good for you dat je gebroken hebt met die energie zuigers.

      groet
      graziella

      Reply
        Bart - oktober 16, 2017

        Dag Graziella,

        Je hebt gelijk hoor ik ben gelukkiger zonder hen. En ik kan heel goed alleen zijn dat is ook een voordeel. Het helpt me ook om andere narcisten te herkennen en ze zo uit mijn leven te houden.

        Jij ook veel sterkte!

        Groeten,
        Bart

        Reply
      J - oktober 18, 2017

      ah ja, herken het helemaal. Jij was blijkbaar de scapegoat, en misschien jou zussen de golden childs?

      Dat nergens bijhoren kun je wel opvangen door een liefdevolle partner en goede vrienden/collega’s.

      Maar ook in de wereld buiten jou familie om, lopen veel narcistische mensen of ander toxisch volk rond, maar mocht je gewone/liefdevolle mensen vinden dan ben je die gekke familie misschien wel binnen no time vergeten.

      Reply
        Bart Wildiers - oktober 18, 2017

        Ik denk het wel, al weet ik dat niet zeker. Ja idd het verbaast me hoeveel mensen ik ben tegen gekomen die narcistisch zijn of slecht voor mij.
        Ik had in het weekend nog is afgesproken met een vriend maar had een slecht gevoel tijdens het contact hoe hij met mij omging. Had ik de vorige keren ook al een beetje bij hem. Maar nu stop ik gwn het contact. Puur omdat ik me beter voel in men vel, dan kan je gwn zo een mensen niet meer toelaten. Ja hoor er zijn genoeg gewone liefdevolle mensen die er rond lopen en dat heb ik ook al mogen ondervinden. Soms maar van die korte momentjes maar zo veel betekenend voor mij.

        Reply
      Jackelien - december 7, 2017

      Hoi,
      Ik herken mzelf hier enorm in.

      Reply
      Sandra - juli 7, 2018

      Hoi, ik herken jouw verhaal. Ben er zelf ook achter dat mijn beide ouders narscist zijn. Dit heeft als gevolg dat ik nu nog steeds als volwassene echt onderuit gehaald wordt en ondanks alle prestaties die ik leven mijn moeder denkt en zegt dat ik niets kan. Ik besef me nu eindelijk dat ze zo is. De vraag rest nu alleen. Hoe verder?? Want normaal is het niet. Ik heb inmiddels als volwassene ptss en sociale angst ontwikkeld en krijg hier ook behandeling voor. Maar t blijf doorgaan en normaal is het niet.

      Reply
        J - juli 9, 2018

        hoe verder… met zo min mogelijk contact met je ouders (bijvoorbeeld eens in de 3 maanden, je hebt het gewoon druk met projecten blabla) , en zoveel mogelijk contact met gezonde mensen toelaten als dat lukt. Werkt helend. Succes!

        Reply
    ME - augustus 24, 2017

    Mijn moeder (vader is meegeplakt) en mijn zus hebben deze ziekte helaas.
    Mijn zus deed een HBO opleiding, ze werd altijd de hemel ingeprezen. Ik deed een MBO opleiding en er werd niks gezegt. Nooit een keer trots op mij, nooit een knuffel, nooit een kus, helemaal niks.
    Ik ben nu zelf 31 en sinds 2 jaar geen contact meer met mijn ouders, met mijn zus nu 5 jaar geen contact meer.
    Altijd moest ik aan hun wensen voldoen, altijd moest alles van mij af komen. Toen ik ging trouwen, rare opmerkingen maken en zeggen dat ze een prachtige gala jurk met sleep op maat liet maken (mijn zus). Nooit een keer trots op mij. Ons huis afkraken, mijn schoonouders zijn niet goed genoeg voor hun. Ze liegen als ze wat nieuw hebben gekocht over de prijs, ze gaan de prijs verdubbelen. Ze hebben altijd met de buren ruzie gehad (meerdere keren verhuisd). Ze hebben geen vrienden, ze hebben niks.
    Mijn ouders en zus hadden destijds ook vaak ruzie en ook geencontac, maar nu wel weer (voor zover ik weet). Mijn zus kan geen relaties onderhouden. Ze heeft een heel naar karakter.
    Ik heb samen met mijn man 2 kinderen, de oudste hebben ze een keer gezien, maar er kon geen knuffel af naar hem. De jongste kennen ze niet.
    Als ze vroeger belden ging het alleen maar over hun zelf, vaak belde mij vader, mijn moeder belde mij zelden, ook tijdens de zwangerschappen nooit trots geweest.
    Ik schrijf heel veel door elkaar, maar erkent zoveel uit en zoveel leed is er mij aangedaan. Waarom doen ze dit? Waarom houden ze niet van mij? Waarom waarom waarom.

    Reply
      ME - augustus 24, 2017

      Ook als ik mijn moeder later ermee confronteer dat ze ons huis heeft afgekraakt, zegt ze dat ze het niet heeft gezegd. Woorom liegen? waarom nooit een sorry tegen je dochter?
      Ik ben gelukkig zonder contact met mijn ouders en zus maar tjee het is nog steeds vol met verdriet. Gewoon dat ze mij dit aandoen. Ik weet dat ik zelf niet fout ben geweest, ja ik ben voor mijzelf opgekomen en dat heb ik ze laten weten. En laten weten voor welke partij ik stem,nou toen was het gedaan.

      Reply
        Just Ride - februari 5, 2018

        Hallo Me

        Ik begrijp je verhaal 100% maar besef je ook dat bepaalde narcistische trekjes toch door ons als “slachtoffers” in dit verhaal ook voorkomen? Dat heb ik pas geleerd vandaag en ontdekt na alle verhalen gelezen te hebben! Geweldig..mijn lotgenoten bestaan dacht ik meteen best erg!

        Het huis en de opleiding (eis) had ik precies het zelfde …een negatieve reactie en ik ontvlamde van binnen want ik had mij bewezen na al die jaren en geknokt met lagere opleiding! Achteraf gezien dacht ik..mijn huis is gewoon mooier en dat ik blij en gelukkig voor mezelf moest zijn!

        De ontkenning en zelfs leugens over feiten die in het verleden hebben plaats gevonden… die wij tot op de detail onthouden hebben is ook bizar te noemen! Iets wat ook zeer markant vindt is dat wij ook een verwachtingspatroon hadden die hoopvol was maar niet reëel waardoor je nog meer gekwetst werd in je eer en geweten die aangetast is omdat wij wel de waarheid en rechtvaardigheidsgevoel hoog in t vaandel dragen! (Ondenkbaar bij een narcist)

        Nu is de vraag…is het waard om zonder familie of contact verder te gaan daar jij duidelijk pijn hebt in je verhaal en er geen normaal of oppervlakkig contact meer mogelijk is ??

        Ook de negatieve rol van je zus (golden child) begrijp ik niet! 5 jaar geen contact is erg lang en een behoorlijke hindernis die elke dag alleen maar hoger wordt!

        Mijn advies luidt:
        Probeer nog oppervlakkig contact te onderhouden met je ouders..het blijven onze ouders uiteindelijk! Je wilt niet opgebeld worden met de mededeling dat zij er niet meer zijn…dit kan jou nog dieper in een dal brengen dan jij nu al zit! Wat je zus betreft merk ik weinig liefde tussen jullie wat uit jouw verhaal te concluderen is. Dit herstel kan moeilijker zijn maar ik hoop dat je je eigen emoties kunt beheersen en een oplossing vindt waarin jij je het prettigst voelt! Samen een oplossing vinden…lukt het niet? Heb je het wel nog 1x geprobeerd voordat je het negatieve levensboek dicht gooit! Verwerking en berusting zal gemakkelijker verlopen

        Wat de uitkomst ook is….

        Sterkte en heel veel succes!

        Grtjes
        De zoon van een narcistische vader.

        Reply
      Marielle - augustus 25, 2017

      Ik ben inmiddels 45 jaar en mijn moeder is nu 62 jaar (erg jong)! Ik heb mijn vader nooit gekend en ik ben tot mijn 12de opgegroeid bij opa en oma! Daarna ging ik bij mijn moeder wonen! Mijn leven veranderde vanaf dat moment compleet! Alles moest in dienst staan van de wensen en eisen van onze “koningin”: mijn moeder! De enige communicatie die er was waren haar wensen! Er werd niet normaal gesproken, bijv: hoe was t op school! Alle aandacht moet naar haar gaan! Hoe ik me voel of wat ik te vertellen heb is niet interessant! De buitenwereld is pas belangrijk!! Dus ik heb me altijd aangepast, in de hoop dat ik daarom wat liefde zou krijgen! Dat is nooit gebeurt: de illusie van een kind met een narcistische ouder!! Tot op de dag van vandaag wordt ik getreiterd met haat zgn ongenoegen hoe ik mijn gezin draaiende hou, terwijl ze zelf NOOIT enigszins heeft geïnvesteerd in mijn geluk! Dit besef ik me nu pas: nu ik in een vette depressie zit! Het is verschrikkelijk om zon moeder te hebben: er is gewoon weg geen liefde van te behalen! Je wordt zelf wel helemaal uitgemolken en als daar niets voor terugkomt, is dat een heel onehaagelijk gevoel! Tot op de dag teistert me dit gevoel nog steeds!!

      Reply
        amber - september 15, 2017

        Ook ik heb een narcistische moeder gehad dat besef ik nu pas. Nadat ik in een narcistische relatie was geland.Doot mijn mislukte relatie ben ik erachter gekomen waarom ik zulke mannen aantrok.Dat was al een overwinning voor me.Ik begreep het helemaal ,toen ben ik gaan relativeren.Mijn ex bracht me naar mijn jeugdtrauma.Dan verder gegraven in mezelf en kwam tot de conclusie dat me moeder het zo deed waarschijnlijk omdat ze ook zo opgevoed was .Alles was voor mij heel pijnlijk maar ik had me een ding voorgenomen ik blijf niet hangen in slachtofferrol. Het is gebeurt en idd beschadigd maar de liefde die ik gemist heb geef ik nu mezelf ik heb mijn grenzen leren aangeven ik heb zoveel eruit gehaald wat een positief mens van me maakt en tuurlijk zijn er momenten dat het minder is maar ik denk altijd ik ben ze dankbaar omdat ik geboren ben en gek genoeg ben ik ook dankbaar voor mijn ex hij maakte me bewust door zijn narcisme wat mijn trauma was.Het waarom heb ik begrepen.Nu kan ik alleen voorwaarts en dat wil ik ook .Mijn moeder is overleden.Maar 1 ding heb ik ook geleerd als er een narcist je pad kruist aarzel niet en maak dat je wegkomt.!!

        Reply
          Jacqueline - december 12, 2017

          Beste Amber,
          Jouw verhaal komt het meeste overeen met mijn verhaal. Ook ik heb na een veel te lange relatie met een narcistische man beseft wat er aan de hand was en besloten dit nooit meer te laten gebeuren en uit de slachtofferrol te stappen.
          Door alles wat gebeurd is ben ik nu een hele sterke en positieve vrouw die goed voor zichzelf kan zorgen.
          Maar… ik merk dat ik nog steeds muren optrok in een relatie met een hele lieve man, op momenten dat hij me niet kon geven wat ik nodig had. Ik had immers van jongs af aan geleerd dat ik het beste voor mezelf kon zorgen en “toch niemand nodig had”. Wanneer andere vrouwen zijn aandacht kregen of wanneer hij zelf in een dip zat ging bij mij de switch om verwijderde ik me emotioneel van hem. Ik heb een aantal jaren erg van deze relatie kunnen genieten, maar door vele kleine en grotere incidenten zoals ik boven beschrijf, is deze relatie nu beeindigd. Ikdenk dat dit uiteindelijk wel goed is, en dat ik een sterkere man nodig heb en geloof dat ik die heus wel zal tegenkomen, maar ik ben wel bang dat overgave en volledig vertrouwen in een ander altijd moeilijk zal blijven.
          Ik wil daar vanaf en ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
          Dit intens Besluiten is denk ik niet voldoende.
          Jij, of iemand anders hier enig idee?

          Voor alle andere mensen hierboven: dank voor het delen van jullie verhaal. Het is heel triest maar toch fijn om te merken dat ik niet de enige ben. Afstand van nog levende ouders is écht het beste. Mijn moeder is gelukkig dood en inmiddels heb ik haar kunnen vergeven omdat haat tegen haar uiteindelijk alleen mezelf vergiftigde.
          Belangrijk is om op jezelf te vertrouwen. Je bent wél mooi en de moeite waard om van te houden!
          Dikke knuffel en veel sterkte voor iedereen.

          Reply
            B - maart 3, 2018

            Ha Jacqueline,

            Je vraagt om advies. Ik ben 31 heb ouders waarbij mijn moeder in zo een relatie zit. Mijn vader is nu al een paar jaar in therapie en zij zijn beide sterker aan het woeden, wat mogelijk een hoop oplost. Maar herken bij mij ook dat ik het lastig vind om een balans te vinden tussen volledige overgave/afhankelijkheid en juist die sterke ik kan het zelf wel mentaliteit in relaties. Maar door exen, therapie, vrienden, natuur, mooie dingen heb ik vertrouwen gekregen in dat het goedkomt.

            Je schrijft zelf al dat het belangrijk is van jezelf te houden. Maar ook kwetsbaar durven zijn. En als ik je zo hoor ben je juist super opweg. Heb vertrouwen en die gezonde relatie komt voor ons wel. Dank voor het delen!

            Reply
      J - oktober 18, 2017

      Die mensen zijn zo ver weg, en hebben zo’n weinig zelfbewustzijn. Die zijn gewoon erg beperkt, en je kan hen dan ook niet begrijpen. Ze zitten vaak in een of ander overlevingsmechanisme waarin alle regels verbroken mogen worden als hun hoofd maar boven water blijft…

      Reply
        Jones - oktober 21, 2017

        Precies denk ik er ook zo over!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Trieste mensen, hele trietste mensen maar ze geven altijd de ander de schuld.

        Reply
    verloren ziel - augustus 10, 2017

    Nadat ik twee jaar geleden gebroken had met mijn narcistische moeder (mijn vader is 12 jaar geleden overleden) hangt mijn moeder nu het zielige slachtoffer uit, waardoor ik nu met de nek wordt aangekeken door de rest van de familie. Er is niemand die informeert naar mijn kant van het verhaal en ze geloven alle leugens die mijn moeder rondbazuint. Natuurlijk ben ik ook niet perfect en maak ik fouten, maar alles wat ik fout doe wordt heel breed uitgemeten en ik word er zwaar op afgerekend, terwijl anderen er mee weg komen alsof het niets is. Ik ben nu 50 en ondanks dat ik met mijn kinderen (vooral de jongste) voorheen een prima band had, kijkt hij me nu ook niet meer aan en gelooft hij alle leugens die er over mij verteld wordt. Ik word afgeschilderd als een monsterlijke moeder, een egoïst en een demonisch k*twijf. Ik wil allesbehalve het slachtoffer uithangen en blijf mijn kinderen positief benaderen met zo nu en dan een sms of een (verjaardags)kaart. Meer kan ik niet doen, want ze wensen absoluut geen contact met mij en hoe pijnlijk en verdrietig dit ook is, ik heb dit te respecteren. In alle gevallen heb ik nooit met modder gegooid, ben nooit agressief geweest en ben ik bij mijn gevoel gebleven door enkel te zeggen dat hun woorden mij pijn doen en ik niet verdien om zo behandeld te worden. Mijn ex man komt nog regelmatig bij mijn familie over de vloer en legt alle schuld van onze scheiding bij mij neer. Ik ben nu inmiddels 12 jaar samen met mijn huidige partner en hij steunt me door dik en dun. Hij heeft mijn kinderen ook het grootste deel van hun leven mee gemaakt en hij snapt er niets van. Ik ben altijd zorgzaam geweest, nam mijn kinderen altijd serieus en ging voor hen door het vuur en natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt (maar daar ben je ouder voor) Ik heb excuses gemaakt voor mijn fouten, maar als het aan mijn kinderen ligt moet ik in het stof blíjven bijten voor die fouten. Ik weet het niet meer, mis mijn kinderen enorm en hou met heel mijn hart van ze. Momenteel word ik lastig gevallen door andere familieleden (tantes en een broer van mij) Nadat ze mij eerst met de dood bedreigd hebben, vinden ze ook dat het ik het goed moet maken met mijn moeder omdat ik háár zoveel leed heb aangedaan (volgens hun) Als mijn moeder tijdens ons laatste moment voor alles uitmaakt wat slecht en verdorven is en hierbij een aantal keer zegt dat ze mij háát en dit altijd heeft gedaan, waarom zou ik dan nog terug willen naar een moeder die niet van mij houdt?? Ik kijk wel uit om mij weer in zo’n wespennest te begeven. Ondertussen zit ze tegen iedereen te verkondigen dat ze me mist. Dat snap ik dus niet, als iemand in haar ogen zó slecht is en verdorven waarom wil je die dan terug in je leven??! Ik mis haar geen moment, wel mis ik mijn overleden vader (die man was veel te goed!) en ik mis een liefdevolle moeder, maar ik mis niet haar! Soms voelt het al overleven, iedere dag weer. Ik voel me zo leeg zonder mijn kinderen en hoop maar dat ze ooit de kracht vinden om uit die narcistische sekte te stappen, voorlopig worden ze aan alle kanten gebrainwasht en wordt er karaktermoord gepleegd. ook al zijn mijn kinderen volwassen, ik vind het zo erg dat ze hierdoor beschadigd raken. Mijn zoon heeft al last van stemmen in zijn hoofd en zijn psycholoog heeft jaren terug aangegeven dat hij gebaat was bij een stabiele omgeving. Mijn zoon koos destijds voor het wonen bij mijn man en mij en dat is aardig wat jaren goed gegaan, totdat ik 2 jaar brak met mijn moeder. Hij kwam toen steeds meer onder invloed van de familie te staan. Nu zeggen de stemmen dat hij mij kapot moet maken. Ik vind dat vreselijk, niet alleen voor mezelf, maar ook voor hem. Er is nu niemand die hem kan sturen om de juiste (gezonde) pad te bewandelen. (psychotherapie is gestopt want hij kan met mijn broer en oma véél beter praten) Natuurlijk heeft hij ook zijn eigen verantwoordelijkheid en is hij volwassen, maar toch…..Ik hoop dat er mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen. Ik voel me vaak wanhopig en verdrietig en probeer me door de dagen heen te worstelen. Ik blijf overeind, maar dat valt niet mee. Gelukkig ben ik heel blij met mijn lieve zorgzame man en ook al doet hij zijn best, helemaal begrijpen doet hij niet (hij heeft zelf geen kinderen). Heel veel sterkte voor iedereen, veel liefs “verloren ziel”

    Reply
      helen - augustus 22, 2017

      dit is exact mijn verhaal,

      Reply
      remi - augustus 22, 2017

      Beste
      Ik weet hoe je je voelt. Veel dingen uit je verhaal komen me bekend voor. Ik zou echter zeggen, geef uw kind niet te snel op. Vroeg of laat zullen ze merken wat voor iemand je moeder is. Een narcist laat af en toe wel eens steek vallen.
      Remi (narcistparent@gmail.com)

      Reply
        verloren ziel - augustus 26, 2017

        Hoi Remi, ik geef zeker niet op en blijf voor ze knokken en hoop dat ze allebei ooit het “licht”zien. Mijn dochter wilt wel contact, dat voel ik, maar ze kan niet op tegen die groepsdruk. Soms dan denk ik weleens, als het al voor mij moeilijk was om te breken met die narcistische familie, hoe moeilijk zou het dan wel niet voor hun zijn? Ik heb begrip voor de situatie wat betreft mijn kinderen, ook al doet het pijn vanbinnen. Ik hoop voor mijn kinderen dat ze ooit de kracht vinden. Elke avond voor het slapen gaan stuur ik ze in gedachte mijn liefde en positieve energie en ooit hoop ik dat die energie hun hart bereikt en ze sterk maakt. Meer kan ik niet doen en zal ik er 200% voor ze zijn, als ze ooit de stap zouden zetten. Bedankt voor jullie begrip 😉

        Reply
          Robbert - september 11, 2017

          Herkenbaar verhaal op verschillende gebieden. Ik denk dat je niet voor niks bent opgegroeid in zo’n familie. Er zijn veel lessen te leren en uiteindelijk zal dit je heel krachtig maken. Wat mijzelf erg heeft geholpen is professionele hulp zoeken (sinds een paar weken) en het lezen over het functioneren van het ego.
          Het boek van Eckhart Tolle “The Power of Now” legt het functioneren duidelijk uit. Het is aan ons om deze patronen te doorbreken. Door het lezen over het ego, leer je het beter te begrijpen.

          Reply
      J - oktober 18, 2017

      Helder verhaal ja. Narcistische sekte is het inderdaad en doe je niet mee, dan wordt je uitgekotst, net als in elke sekte achtige groep.

      Ik hoop dat je veel nieuwe gewone mensen leert kennen en deze zooi achter je kunt laten.

      Reply
    Jessica - juli 31, 2017

    Dag lieve mensen,
    het was een vriendin van me die afgelopen week opperde dat mijn moeder mogelijk narcistisch is. Je moet er dus 64 voor worden om deze ontdekking te doen. Ik heb van alles op deze site en op internet gelezen en het is een grote schok. Mijn verhaal lijkt in alle opzichten op dat van jullie. Door mijn eigen ontwikkeling en trainingen heb ik me voor een groot deel aan haar invloed kunnen onttrekken en kan ik een stuk onbevangener in het leen staan en met mensen omgaan. Er is echter één ding waar ik ontzettend bang voor ben: mijn oudste zoon is erg gek op haar en heel ontvankelijk voor haar adviezen. En ik ben als de dood dat ze gaat zitten stoken tussen mijn zoon en mij, als ze dat al niet doet. Ze heeft in het verleden al allerlei opmerkingen geplaatst over het feit dat mijn omgang met mijn zoon lang niet zo goed zou zijn (geweest) als ik zelf wel dacht, als ik haar vertelde over hoe blij ik was met de relatie tussen mij en mijn zoons. Dat zou mijn oudste haar verteld hebben in vertrouwelijke gesprekken. Wat hij heeft gezegd? Dat wilde ze niet vertellen, het ging tenslotte om dingen die haar in vertrouwen verteld waren. Ik heb dit nooit met mijn zoon besproken omdat ik niet wilde komen tussen hem en zijn oma. Maar nu ik dit weet, weet ik niet meer wat verstandig is. Wie weet raad? en hoe kan ik me aanmelden voor de besloten groep? Dank voor jullie reactie.

    Reply
      S.L. - juli 31, 2017

      Jessica misschien heeft je zoon haar wel helemaal niks verteld en is dit dus precies het stoken wat ze doet!! Mijn moeder kan ook altijd mensen tegen elkaar uit spelen en ieder familielid afzonderlijk zet zij wel tegen de ander op. In mijn jeugd durfde ik soms niet meer naar een bepaalde oom en tante te gaan omdat mijn moeder de meest lelijke verhalen vertelde. Ik heb veel aan het boek De narcistische wereld ontvlucht, daar staan zoveel voorbeelden en trucs in genoemd die ik nog niet kende en dat vind ik fijn om te weten zodat ik niet de enige ben. Ik herken nu nog veel meer tactieken die ze gebruikt die mij nog niet waren opgevallen en kan nu mezelf beter beschermen. http://www.omstandersvan.nl is het boek te koop. Er staat heel veel in over de narcistische opvoeding en hoe je weer herstelt.

      Reply
        Jessica - juli 31, 2017

        S.L., dat zou zo maar kunnen! Dank je wel voor je reactie. Het kwaadspreken over mensen herken ik ook zo goed. Ik ga achter het boek aan.
        Verder heb ik vandaag besloten dat ik wil vertrouwen op het gevoel van mijn zoon of dingen kloppen of niet. Ik ga dus niet met hem praten. Hij heeft een fantastische vrouw die het ook merkt wanneer er iets raars aan de hand is. Allebei mijn zoons zijn volwassen mannen en hebben me hun hele leven meegemaakt. Als er mensen zijn die weten hoe ik ben dan zijn zij het wel. Maar nogmaals veel dank.
        Jessica.

        Reply
    N - juli 22, 2017

    Ik ben 25 jaar en ben er pas sinds een tijdje achter dat mijn moeder NPS heeft, ik wist wel dat ik mishandeld ben etc maar het bleef altijd bij die term.. Vroeger als jong meisje was ik een robot. Ik deed alles wat mijn moeder wilde dat ik deed. Ik had vrienden en vriendinnetjes die zij leuk vond. Ik deed hobby’s die zij leuk vond, ik moest me kleden zoals zij dat graag wilde etc. Ik heb dus nooit echt zelf een keuze gehad. Presteren op school en mbt andere activiteiten waren heel belangrijk voor haar. Ik was ook bang om dat niet te doen want dat zou gevolgen hebben. Vanaf de middelbare school werd de situatie erger. Ik werd ouder en ging me afzetten. Vanaf toen werd niet alleen psychisch maar ook lichamelijk mishandeld. Op het moment dat ik iets deed wat ik oprecht leuk vond en ik bleek er goed in te zijn, kreeg ik een reactie als; zo ben jij helemaal niet, zo doe jij je alleen maar voor. Mijn moeder heeft nooit mijn ware identiteit geaccepteerd. Soms heb ik nog moeite zelfs met het vinden daarvan. Ik heb een jongere zus en zij is alles in de ogen van mijn moeder. Zij is zoveel beter dan mij. Ze kan niks verkeerd doen en als ze dat wel doet dan ligt het aan mij, of heb ik het altijd slechter gedaan dus maakt wat zij doet niet uit. Inmiddels woon ik weer even een jaar thuis omdat dit niet anders kan ivm het financieren van mijn laatste studie. En daardoor zie ik nu veel helderder dan voorheen hoe het in elkaar steekt allemaal. Eén ding wat ik heb weten te accepteren is dat situaties als deze nooit verdwijnen, iemand met NPS beseft niet wat hij of zij aanricht en zal ook echt niet naar zichzelf kijken, met hen is immers niks mis. Het beste is om je op jezelf en je eigen leven te focussen, jezelf het geluk gunnen. Hoe moeilijk dat soms ook is. En hoe trager je leven door zo’n trauma ook mag lopen, dat is echt niet erg. Probeer je doelen te behalen op je eigen tempo. Ik heb bijv moeite met relaties en dat vind ik heel erg. Ben er doodsbang voor en twijfel of ik zelf wel een waardig partner ben. Met behulp van een coach probeer ik aan mezelf te werken. Voorheen ging ik wel eens naar een psycholoog maar ik vind een coach fijner omdat die net wat actiever met je aan de gang gaat. Die geeft net even dat zetje in je rug. En dat kan heel fijn zijn mocht je door zo’n situatie helemaal op zijn. Misschien hebben anderen hier ook wat aan.

    Reply
      Aj - augustus 10, 2017

      Hoi toen ik dit las leek het met of het over mezelf ging. Ik ben nu 34 en durf bijna wel te zeggen dat mijn moeder nps heeft. Ik ben er nu mee in gesprek met mijn zussen en bij hun begint het lampje ook te branden. Ik vind het wel heftig dat je er mee moet dealen in je leven zolang ze leeft…. zucht…. En vlakbij woont..

      Reply
    N. - juli 17, 2017

    Hoi,

    Ik wil graag ook mijn verhaal kwijt aangezien ik erg vast zit.

    Ik ben 19 jaar en heb een moeder met narcisme. Even voor het verhaal: ik heb ook een zus van 22.

    Vanaf jongs af aan hadden we al het gevoel dat er iets mis was met onze moeder. We deden het altijd af als ‘woedeproblemen’. Ze was altijd boos om onredelijke dingen en manipuleerde en chanteerde veel. (Ik geef je dit maar dan moet je wel lief zijn; oftewel als ik weer boos op je word mag je niks zeggen, want dat is lief zijn). Vooral toen ik in de puberteit kwam ging het mis, ik ging namelijk overal tegen in omdat ik het onredelijk vond, nu heb ik geleerd dat de enige manier is om de dag nog een beetje door te komen is om er in mee te gaan en bestaat onze dag uit overleven; allerlei trucs en alles doen om onze moeder tevreden te houden zodat ze niet uitspat, ookal gebeurt het toch wel. Ik ben in die tijd vaak weggelopen en vooral heel depressief geweest. Ik voelde me verstikt doordat ik steeds onredelijk behandeld werd. Soms kreeg ik ook een slaag. Ik heb vanaf dat ik in groep 7 zat een hele erge sociale angst ontwikkeld die in me leven tot nu toe ontzettend belemmerd, ik snapte nooit waarom ik zo onzeker was. De buitenwereld weet van niks, want zodra we de deur uit gaan begint het toneelstukje en spelen we het perfecte gezin.

    Nu ging dit zo een tijd door totdat het zo slecht ging met mijn zus door deze emotionele mishandeling dat zij anorexia kreeg, dit is zo ongeveer al 4-5 jaar aan de gang. De juiste hulp krijgt ze niet. De eerste periode leek mijn moeder bezorgd, maar na een tijd werd het meer als een probleem gezien en is mijn zus nu dagelijks het slachtoffer van haar woede. Het gaat met het eten gelukkig nu wel goed, maar ze is door mijn moeder mentaal helemaal kapot en zit nu op haar 22ste nog vast thuis omdat ze het niet aan kan en mijn moeder haar alles onmogelijk maakt. Dat lijkt haar doel te zijn: ons alle zelfstandigheid afnemen.

    Ik zie nu eindelijk in wat mijn moeder heeft en ookal voel ik me nu sterker omdat ik ouder ben en de situatie helder inzie voel ik me vastzitten. Ik ben bang voor mijn zus haar toekomst, ik ben bang dat ik hetzelfde word. Ik heb verschrikkelijke bindingsangst en mijn sociale angst neemt me veel zelfstandigheid weg.

    En dan toch als ik denk het contact met haar te verbreken straks kan ik dat niet omdat ik medelijden met haar heb ( ik ben nu ook vooral nog financieel afhankelijk) . Ik vind het moeilijk om naar een psycholoog te gaan omdat het voelt als verraad en ik bang ben. Het is alsof ze me dat heeft aangeleerd, ik kan het moeilijk uitleggen.

    Dit is nog niet half mijn verhaal maar ik kan moeilijk 19 jaar van mijn leven hier uitleggen al zou ik het wel willen zouden het begrepen word.

    Ik ben ontzettend bang voor mijn toekomst en die van mijn zus en zie geen uitweg.

    Groetjes,

    N.

    Reply
      T.Jansen - augustus 10, 2017

      het is heel belangrijk dat je wel in actie komt en voor jezelf kiest. ik ben 25 jaar getrouwd geweest met een Narcist (weet ik nu. toen niet). Ik heb eindeloos nare dingen rechtgetrokken die mijn ex mijn kinderen aandeed en zie nu nog de gevolgen bij hen. Een narcist laat je nooit los en elke zwakke plek en elk stukje informatie wordt gebruikt tegen je. Ook ik heb lang mijn gedrag aangepast omdat dat het ‘rustigst’ is maar dat is maar schijn want een uitbarsting ligt om de hoek. Dat manipulatieve gedrag is juist het spel dat zij spelen. Het beste om jezelf enigszins staande te houden, is NOOIT laten merken dat iets je raakt en niet reageren. En maak dat je weg komt met je zus. Zoek hulp bij een goede therapeut en dat zijn niet degenen die aansturen op vergeving of therapie met je moeder of die zich afvragen of jij het allemaal niet te zwaar ziet. Dat zie je niet, jij zit erin, jij bent expert! Veel hulpverleners hebben te weinig ervaring en nemen dit niet serieus genoeg. KIES VOOR JEZELF. Heb vertrouwen dat je sterk genoeg bent want dat heb je al bewezen. Je komt er uit als je de 1e stap maar zet. heel veel kracht en moed toegewenst.

      Reply
    Juultje - juli 11, 2017

    Ik zelf ben niet een kind van narcistische ouders,ik heb een dochtertje van bijna 6 jaar en haar vader mijn ex man is een narcist.
    Het artikel is heel herkenbaar en wat mij angstig maakt is dat straks mijn meiske getraumatiseerd is door haar vader.
    Helaas ben ik met hem getrouwd geweest en vrij snel na ons trouwen had ik het gevoel hier klopt iets niet.
    Na de geboorte van ons dochtertje merkte ik helemaal wat voor eigenheimer hij was.
    Pas veel later kom ik er achter dat hij een narcist is.
    Voor de buiten wereld was hij zogezegt een goede man en vader,achter gesloten deuren was zijn wil is wet.
    Ik maak mij dan ook ernstige zorgen voor later.
    Vooral omdat hij nu gedrag vertoond waar ik mijn zorgen bij heb.
    Ik vraag mij dan ook heel erg af wat voor uitwerking het gaat hebben.
    Mijn dochtertje moet nu al de hulpverlening in, omdat zij heel veel heeft meegemaakt toen haar vader en ik nog bij elkaar waren.

    Reply
    Bart - juli 9, 2017

    Ik heb een tijdje geleden gebroken met mijn vader. Beter kan ik zeggen ‘ik ben gebroken met mijn vader’ want het was een proces, het breken. Ik heb het hem ook niet verteld.
    Mijn vader is een pathologisch narcist van de ergste categorie, de zogenaamde gefrustreerde narcist omdat er van zijn hele leven niets dan een puinhoop is geworden. Hij heeft mij mijn leven lang gekleineerd, gestraft met negeren, ingezet voor zijn eigen behoeften en wensen, mij vanaf mijn 10e jaar tot ik ging studeren gedwongen om voor hem te werken, onbetaald. En de lijst gaat oneindig door. Ik was zo geïndoctrineerd door zijn gedrag dat ik tot mijn begin 30e niet door had dat het niet aan mij lag. Ik was erg onzeker, faalde met alles en was bijna voortdurend depressief. Toen ik aan een NLP opleiding begon, begon mijn gehele gecongrueerde en valse zelf uit elkaar te vallen en begon ik te zien dat alles wat ik dacht en geloofde de mening van mijn vader was. Het was een bizarre ontdekking en alsof het fundament onder me vandaan sloeg. Ik wilde zelfmoord plegen toen ik er achter kwam dat er niets maar dan ook niets van mijzelf bij was. Als door een wonder is dat niet gebeurd maar heb ik nog even volgehouden. Na dit dieptepunt ging het een beetje beter en voelde ik zelfs een bepaald geluk in mezelf voor het eerst in mijn leven. En na een tijdje viel het me op dat mijn depressies weg waren. Dat is nu, 8 jaar later nog steeds zo! In die 8 jaar heb ik mezelf weten te ontwikkelen en zijn mijn minderwaardigheidsgevoelens langzaam kleiner geworden. Ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven, iets wat ik tot mijn 35e niet kon! Langzaam begon er ook te dagen wat ik wil in het leven en dat wordt nog elke dag helderder. Ik ben er nog niet, het is een proces. Ik heb ook te maken gehad met alcoholverslaving en ook nu nog ben ik er gevoelig voor. Ik drink me niet meer zat, maar ik vertel mezelf graag dat ik na een dag hard werken wel een glas wijn heb verdiend. En als er 2 glazen op zijn, gaat de fles leeg. De volgende dag herinner ik me dan dat ik gedronken heb om de eenzaamheid te verdringen en dan heb ik het weer een tijdje onder controle.
    Inmiddels ben ik van iemand die faalde op school, op het HBO en in letterlijk alles wat hij deed tot zijn 35e, veranderd in een succesvol ondernemer. Ik werk hard en mijn business draait als een trein. Dit is veranderd toen ik op een dag inzag dat het mijn vaders wens was om mij te zien falen. Hij is een dominante luie niksnut en wilde zich beter voelen dan mij. En in ruil voor het falen, ontving ik liefde van hem op die momenten. Dat klinkt raar, maar de momenten dat ik faalde, waren de enige momenten dat hij er was voor mij. Dan begon hij op me in te praten, me moed in te spreken, en zei dat hij me zou helpen om mij weer op de rit te krijgen. Ik voelde me op zo’n moment geliefd door hem. Maar op de momenten dat het goed met me ging, dan voelde het altijd alsof hij het me niet gunde. Hij kraakte af wat ik deed, zei dingen als dat ik niet moest denken dat ik er was als ik een goed cijfer haalde op school, ipv me een compliment te geven.
    Ik werd dus geprogrammeerd door hem om te falen en het falen leverde mij zijn liefde op.
    Ik was verbijsterd toen ik dat ontdekte! En vanaf dat moment begon ik de dingen steeds tot een goed einde te brengen, steeds beter en met steeds meer vertrouwen. Nu ik terugkijk, kan ik me niet voorstellen dat ik ooit in dat zieke systeem van mijn vader heb meegedaan.
    Naarmate het beter ging met mij verwijderde mijn vader zich verder van mij, of ik van hem. En ik begon steeds meer te zien hoe ziek hij was, echt om misselijk van te worden. Zijn fantasiewereld, het misbruiken van mensen, zijn egoïsme, zijn dominantie, het kleineren van mensen waar hij op neerkijkt, het likken en glijen bij machtige (geld) mensen, z’n hebberigheid, alcoholisme. Mijn afkeer van hem groeide met de jaren en zo nam ook zijn interesse voor mij af.
    Ik vond mijn vader zielig en op een dag dacht ik dat hij misschien liefde tekort kwam. Misschien is dat de sleutel dacht ik..dat ik eens zeg of schrijf dat ik van hem hou. Ik heb toen nav iets een mail gestuurd en hem gecomplimenteerd en gezegd dat ik van hem hield. Het was een goede en dappere poging van mij, maar ik heb er nooit een reactie op gekregen. Dat is aan de ene kant natuurlijk heel erg treurig want ik kan het zien als een afwijzing, maar ik ben desondanks dat blij dat ik het gedaan heb. Ik hoef me namelijk nooit meer af te vragen of ik wel genoeg gedaan heb of me af te vragen of hij van mij houdt.
    Mijn beeld van hem werd op dat moment nog zwarter. Het werd me toen pas echt duidelijk hoe ziek en ongelukkig hij is. Na een incident waarin hij voor de zoveelste keer in zijn leven wederom geen verantwoordelijkheid nam, heb ik besloten dat het genoeg was. En dat ik uit de ‘vechtring’ wilde stappen. Ik had geen zin meer in zinloze confrontaties, beschuldigingen en verwijten en al helemaal niet om genegeerd te worden. 8 weken na het voorval was hij jarig. Dat was een lastige. Ik besloot toch om hem te bellen en te feliciteren. Zijn reactie was bijzonder kortaf en ik kon de boosheid en de minachting voor mij in zijn stem horen. Dat was de laatste keer dat ik hem gesproken heb. In de weken er na kwam het proces van losmaken bij mij op gang. Dat was moeilijker dan ik dacht. Ondanks dat je weet dat je nooit krijgt wat je wil en dat je alleen maar slechter wordt van contact met hem, was het toch moeilijk. Het moet voor een ouder verschrikkelijk zijn als een kind zich van je afkeert, dat is zeer tegennatuurlijk. Dat vreet aan je en ik had er moeite mee dat ik hem dat nu ging aandoen. Het deed me verdriet me voor te stellen hoe hij daar onder lijdt. Maar anderzijds wil ik mezelf niet langer opofferen om zijn lijden te verminderen.
    Zodoende ben ik sindsdien langzaam met hem gebroken.
    Dat voelt goed voor mij. Ik heb er vrede mee als hij sterft zonder dat ik hem nog zie. Ik heb geen valse hoop, zoals veel kinderen van narcistische ouders hebben gehad, dat ik aan zijn sterfbed nog ga krijgen waar ik mijn hele leven naar verlangd heb: liefde en bevestiging dat ik er mag zijn.
    Het gaat goed met mij, behalve in de liefde. Daarin ben ik nog niet geslaagd een relatie te vinden en vol te houden. Dat is waar ik nu aan werk, maar zo moeilijk. Maar ook dat gaat me lukken. Ik ga het niet toestaan dat mijn vaders wens waarheid wordt, dat ik eenzaam en alleen blijf.

    Reply
      elke - juli 13, 2017

      Waw. Bedankt om je verhaal zo mooi neer te schrijven. Het lijkt ongelofelijk veel op mijn verhaal. Sinds de breuk met mijn ouders, nu 4 jaar geleden heb ik hét geluk gevonden. Gewoon niemand die op je kop zit. Ook bleef er een schuldgevoel. Jouw verhaal neemt dat hier zo eventjes weg. We hebben genoeg gegeven. Vrienden met gewone ouders,die ook wel eens serieus falen,snappen ons soort jeugd en de gevolgen daarvan niet. Blijf gaan voor je geluk. Bedankt.

      Reply
      She - juli 13, 2017

      Hoi Bart, ik herken zoveel! Alleen bij mij was het mijn moeder. Ik kan het bijna 1 op 1invullen. Zo verdrietig. Ik heb het net pas ontdekt. Maar was al wel jaren en jaren weg thuis en daarna een zeer grbrekkig contact. Mijn vader en ik waren beiden nergens goed voor behalve het haar naar de zin maken. Ze stapte dus ook al snel uit haar huwelijk met mijn vader, ze had al een ander. Hij kon haar niet genoeg geven. Daarna heeft ze mij getolereerd en goed laten voelen dat ze wel genoeg gezorgd had voor me, ik was toen 11. Ook werd goed duidelijk gemaakt wat een slappe zak mijn vader wel niet was, in geuren en kleuren noemde ze ze al zijn tekortkomingen & zelfs zijn sexuele voorkeuren of tekortkomingen. Mijn vader dronk altijd behoorlijk, marineman sinds zn jeugd. Dat was natuurlijk een harde stok om een hond mee te slaan. Ik raakte in een enorm loyaliteitsconflict. Ik was er kapot van. Ik moest me conformeren aan haar en haar nieuwe partner en had niets in te brengen. Mijn vader vond ik in mijn papaweekends laveloos en gebroken van verdriet in een stoel. Opgroeien daar ging ook niet. Het werd van kwaad tot erger. Ik raakte netin de puberteit. Mijn ouderlijke woning & slaapkamer was ik ook kwijt. Bovendien worstelde ik vreselijk met mijn ernstige chronische ziekte, ook emotioneel. Maar ik moest niet zeuren. Zij had nl al zo’n moeilijke jeugd gehad. En die nieuwe man tja die moest ook behouden natuurlijk. Ik liep helemaal vast. Mijn schoolresultaten kelderden, ik liep steeds vaker weg. Zowel bij mijn moeder als vader niet veilig. Uuteindelijk heb ik mn verstand op 0 gezet blik oneindig. Diplomaatje behaald & aan de slag gegaan. Gelijk op kamers. Ikben nu 48 ik heb ondanks mn ziekte me redelijk kunnen handhaven. Ben creatief & ondernemend. Mijn vader heb ik onlangs verloren. Ik werd na zn crematie pas ingelicht door mijn (indringerige) stiefmoeder en haar kinderen. Ik had al jaren geen thuis meer. Mijn moeder had me zo “gek” gemaakt dat ik medelijden met haar bleef houden. Onder haar jarenlange invloed en met de mantel van machtspel over een afhankelijk kind, bleef ik haar trouw. Ik “verstootte” mijn vader. Hij was immer die slappe zak. Degene die zn docher niet belangrijk genoeg vond (zat wel kern van waarheid in ergens maar dat is alcoholisme het is een ziekte) Mijn moeder speelde moeder Teresa. En ik was altijd altijd de slechte dochter, het ondankbare kind. Ik wist niet beter, maar ergens ondervond ik dat t niet kon kloppen. Andere mensen vonden mij wel leuk, interessant intelligent en de moeite waard. Ik had veel diepgaande artistieke interesses. Die ontwikkelde ik in mijn eenzame jeugd. Toen die intelligentie & verdieping vruchten afwierpen, was ik weer “in the picture”…. en afficieerde ze zichzelf graag met haar mooie geziene dochter. Ik was er blij mee, eindelijk had ik iets goed gedaan… eindelijk had ik haar aandacht. Als ik maar wel haar ego daarmee voedde, zonietdan was t weer huilie huilie. Mijn vader heb ik nooit meer gedag kunnen zeggen. Realiseerde me met een klap na zijn overlijden jl, met behulp van 1 alert familielid van mn moederskant (ook 30 jaar nauwelijks gezien) hoezeer ik beinvloed was door mijn moeders eindeloze slachtofferrol waarbij ze volstrekte vreemden aansprak op t feit dat mijn verdriet om de dood van mn vader volslagen ongepast was. Ik had immers nooit naar hem omgekeken. Zij al helemaal niet maar ja hahaha…. ze was vergeten hoe ze hem de grond in had gepraat nooit genoeg nooit tevreden en runaway mom naar een ander. Zoveel verdriet… ik heb nu alleen wat foto’s van hem en midden in mn rouwproces. Ze kon t niet eens begrijpen, had zoveel verdriet om zijn dood. Ik dacht wat? Jij hebt 35 jaar later meer verdriet om je ex man mijn vader en ik heb geen recht op verdriet? Toen werd mij duidelijk wat mijn psycholoog me onlangs vertelde..”ik denk dat je moeder narcistisch is”. Wist ik veel… maar ik ging lezen … en ik herkende alles. Ben blij dat ik gevlucht ben van haar… bouwde met heel veel vooroordeel een eigen leven op. Nog steeds… het gaat me goed ik heb een topprestatie geleverd. Ben trots, ik ben overeind gebleven, op wilskracht op soulpower. Heb een alleen ern kind opgevoed (mijn ex ook narcist… wist ik toen niet… blijkt klassiek patroon). Empatisch, liefdevol en met zelfwaarde. Nu heb ik een gezonde man leren kennen. Ik heb een gezonde relatie en het gaat fantastisch! Ik mag nu gaan genieten, 2e helft ben ik de winnaar! Hou dat voor ogen, wees trots op waar je nu bent. Hou die alcohol met mate! (Gern oordeel wel herkenning) en voedt jezelf en gun jezelf alles wat je blij en gelukkig maakt! Je hobbies/talenten en help anderen in hun proces. Bart … you are a survivor geef m van katoen en rise up boven die bullshit van vroeger. Heel veel liefs! Keep on Moving don’t stop (Soul to Soul)

      Reply
      Claudia - juli 23, 2017

      Alsof ik mijzelf lees! Bedankt voor het delen.

      Reply
      Anoniem - juli 25, 2017

      Moedig van je Bart. Het zijn echt grote en moeilijke stappen, meestal ben je dan ook de rest van je familie kwijt.

      Reply
      Tiffany - augustus 1, 2017

      Wat een eye-opener … bedankt om jouw verhaal zo helder weer te geven. Mijn levensverhaal wordt hiermee héél duidelijk voor me… Het is namelijk voor 99% identiek aan dat van mij… Succes nog in alles wat je onderneemt… je bent ontzettend goed bezig! Respect…

      Reply
        Jasmijn Couwenberg - augustus 8, 2017

        Bart en She, wat een verhalen zeg! Dappere en krachtige mensen zijn jullie, prachtig om te lezen dat het uiteindelijk goed gekomen is, dat is de verborgen kracht binnenin ieder mens, je kunt zoveel meer dan je denkt. Ik herken er heel veel in, die gemene spelletjes die narcisten spelen, de totale destructie waar ze op uit zijn, dat is hun enige doel in het leven. Hoe mooi is het als je daaruit kunt ontsnappen! Ben nu zelf ook eindelijk gelukkig, na het verbreken van het contact met mijn ex en daarna mijn moeder leek het alsof ik herboren was. Nu pas kon ik van mijn leven gaan genieten. Het paradijs na de hel om het zo maar te zeggen 😉

        Reply
      Remi - augustus 8, 2017

      Hoi, ik vind hier overal en bij iedereen herkenbare dingen. Ik ben 51, en ben er pas sinds een half jaar achter gekomen dat mijn vader een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Alle kenmerken zijn. Ik herinner me zelfs gebeurtenissen van toen ik nog maar 8 jaar was. Je wordt gekraakt, gekleineerd, uitgemaakt voor van alles en nog wat, belogen, …. ik durf zelfs niet te schrijven welke woorden er uit die man zijn mond gekomen zijn. En nu is de moment daar om de contacten te beperken, en liefst zelfs om hem nooit meer te zien. Ik heb er genoeg van. Het enige wat me tegenhoudt is de liefde die ik nog wel voor mijn moeder voel. Zij is uiteraard ook slachtoffer, maar verdedigt hem toch steeds weer, omdat ze uiteraard flink door hem bewerkt wordt. Iemand ervaring met vergelijkbare dilemma ?

      Reply
        Remi - augustus 8, 2017

        Ik heb ook een email adres waarop je me kan bereiken : narcistparent@gmail.com .

        Reply
          Remi - augustus 8, 2017

          Wat ik echt super cool zou vinden is hier mensen te vinden om elkaar persoonlijk te ontmoeten en een soort van praatgroep op te richten. Ik ben ervan overtuigd dat ik uit jullie verhalen en oplossingen kracht kan putten.
          narcistparent@gmail.com

          Reply
      Remi - augustus 8, 2017

      Hoi Bart, ik ben er ondertussen ook van overtuigd dat breken de enige, maar wel zeer moeilijke stap is om eruit te geraken. Maar door dat te doen, en door hier je verhaal te vertellen ga je ongetwijfeld meer kracht krijgen, en je gelukkiger voelen. Je gaat er sterk genoeg uit komen om iets op te bouwen met een lief iemand.

      Reply
      Erna - augustus 11, 2017

      Wat mooi verwoord en herkenbaar. Na het overlijden van mijn schoonmoeder begon ik in te zien waatom zij zo geiriteerd op hem reageerde. Hij luisterde gewoon niet en ging zijn eigen gang, regiseerde emotionele sitiaties en stuurde mensen in zijn richting. Mijn ouders waren niet heili maar ze vroegen mij altijd hoe hrt met ons ging. Dat deed mijn schoonvader bij mijn vriendin nooit. Wel belde hij als hij haar nodig had voor informatie die hij nodig had. Ik kon maar niet begrijpen waarom hij nooit aan mijn vriendin vroeg hoe het met haar gaat. Nadat we een met zijn drien een dagje uit hadden gepand naar een plek waar mijn vriendin het in haar jeugd heel fijn heeft gehad ging er die dag heel wat mis. Kort gezegd, de door mijn vriendin geplande dag werd naar de hand van haar vader gezet. 1 1/2 jaar zijn we niet of nauwelijks bij hem geweest en dat deed ons goed, deze ruimte voor onszelf. Totdat mijn vriendin voor onze vakantie naar haar vader wilde en graag wilde dat ik meeging. Hij is ziek en dat wordt langzaam aan slechter. Hij vroeg mijn vriendin raad cq toestemming over een aantal zaken te regelen. Geen punt het is zijn leven dus mag ie ermee doen hoe hij het wil.Tijdens onze vakantie is hij in het ziekenhuis opgenomen en blijkt hij uitbehandeld te zijn en ligt inmiddels in ee hospice. We zijn eerder van onze vakantie naar huis gegaan omdat ik mijn vriendin het afvies heb gegeven dat ze geen spijt moet krijgen dat ze ets heeft nagelaten. Het 1e bezek in het ziekenhuis wad een regerecht trauma. Bezoekers en verpleged personeel viel binnen en aan de verhalen van mijn schoonvader kregen wij zijdeling te horen waar hij zich mee bezighield en afspeelde, zoals dat hij eutanasie wild. Ik heb ingegrepen met de opmerking dat ik dit geen algemene kost vond die we via verhalen aan anderen wilde vernemen maar rechstreeks van hem. Het bezoek begreep dit maar het kwartje viel niet bij mijn schoonvader. De volgende dag bezochten we hem in de hospice waar hij die ochtend was heengebracht. Weer kwam er ander bezoek maar dat hebben we even weten af te schermen om met hem samen te zijn. Dit was een fijn moment waardoor er een beetje hoop ontstond. Wel bleek het achtaf een wrang samenzijn omdat ik had gevraaagd of hij nog samen met zijn dochter wilde afspreke. Zijn antwoord hierop was dat ze altijd welkom was. Voor ons volgend bezoek heeft mijn vriendin aangegeven dat we samen met hem wilde zijn zonder andere bezoekers. Dat was geen probleem, de anderen moesten maar wachten. De 1e confrontatie was in de autoo vlak voor het hospice. In de auto naast ons zat familie van mijn vriendin, op weg naar haar vader. Dit familielid heeft waarschijnlijk besloten niet op bezoek te gaan want bij aankomst was hij er niet. Het gaat nl om familie waar geen fontact mee is. Toen we aankwamen wax er wel andere familie en een kennis. De kennis vertok direct en de andere familie vetrok even later ook (moeizaam) Na een kwartier kwam een vrijwilligster met de medededing dat er weer bezoek was. Van mijn schoonvader was deze welkom omdat de tablet moest worden geinstaleerd (voor de kerkdienstop zondag en het wa vrijdag) Nog geen 5 minuten later klopte de vrijwilgster weer op de deur voor nog meer bezoek…. Eenmaal uiten ontplofte ik en kon er niet voor mijn vriendin zijn. Ik was totaal de weg kwijt om de opeenstapeling van gebeurtenissen en het gedrag/houding van mijn schoonvader. Ik kon het werkelijk niet begrijpen wat zich afspeelde. In een training heeft ooit iemand als vergelijking gevraagd of je aan een fles amoniac blijft ruiken terwijl dit niet goed voelt? In mijn boosheid na dit bezoek voelde ik alsf ik in een bak accuzr lag en dat verdomde ik om mezelf langzaam weg laten vreten.. Mijn bodem was bereikt, naar deze man wil ik nooit meer toe, hoe ziek hij ook is, wat een enorme egoist. Omdat ik in het proces van sterven, gegraven en aghandeling zowieso wordt geconronteerd met alles van hem, zijn gedrag, nalatenschap, contacten ect. heb ik als steun voor mijn vriendin besloten de volgende dag nog een laatste bezoek aan hem te plegen, want hoe vetaal je dit naar een persoon of omgeing die totaal niets begrijpt van de emoties die je voelt of ervaart.
      Het vreet aan me en ik worstel om er wel voor mijn vriendin te zijn maar zonder mezelf bloot te stelln aan dit vreselijke gedrag. In onderzoek naar mijn vraag naar het gedrag van mijn schoonvader stuit op et gedrag van een narcist en valt alles langzaam op zijn plek. De emoties en wrsteling van mijn vriendin over gebeurtenissen in haar jeugdreacties van haar moeder, broers, de band m.n de broers van mijn schoonvader, alles, alles wordt langzaam aan helder dat we met een narsist te maken hebben. De man die de levens van anderen regiseert, emoties en situaties speelt f bespeelt, die geen intresse voor zijn dochter heeft maar wel wil weten wie de leverancier van haar website is. Een zeer charmante man die geliefd is bij de dames is dat hij zo aardig en behulpzaan lijkt. Deze man is in werkelijkheid een schaap in wolfskleren waar ik nog even niet van verlost ben want zodra er maar iets of iemand uit zijn omgeving contact met ons heeft is de spanning bij ons voelbaar. Hij gaat dood, we weten alleen niet wanneer maar ik weet nu al dat de rust in ons leven dan pas terug zal zijn zoals in die 1 1/2 jaar dat hij heeft mogen sudderen. Ik gun het niemand om zo het leven te verlaten, het gevoel niet geliefd te zijn….. helaas is dit zijn maar ook onze pijn. Ik wrns ieder veel moed, kracht en sterkte bij het loslaten van een narcist want dit is een bijna onmogelijke opgave. Ik kies ervoor om niet langer in een bak met accuzuur weggevreten te worde. Mischien helpt deze metafor anderen fie hiervan los willen komen.

      Reply
      Jacqueline - december 12, 2017

      Wow Bart! Dank ook voor jouw verhaal. Vooral dat stuk over dat je alleen gezien werd als je faalde is voor mij een eye-opener. Mijn verhaal staat hierboven in een reactie op iemand anders iets uitgebreider. Ook ik ben nog aan het zoeken hoe ik mijn defenses kan loslaten in liefdesrelaties. Immers als je nooit gezien of gehoord werd in je behoeftes creëer je voor jezelf altijd een situatie waarin dit keer op keer weer gebeurt. #selfullfillingprophecy
      We komen er uit! Heb vertrouwen in jezelf!

      Reply
    Yvonne - juli 4, 2017

    Hallo iedereen,

    bedankt voor het plaatsen van jullie verhalen. Elk verhaal raakt me en zoals iedereen heb ik de meeste dingen zelf meegemaakt. Sinds mijn burn-out in januari ga ik naar een psychologe en hierdoor leer ik me zelf beter kennen en beschermen en dat op 34-jarige leeftijd. Zowel mijn vader en mijn moeder zijn narcistisch, daar bovenop komt dat mijn vader ook ASS heeft. Mijn 2 broers en ik hebben hier enorm onder geleden, mijn broers lijden hier nog onder. Mijn 2 broers hebben allebei ASS, iets wat helaas te laat werd ontdekt waardoor het moeilijk is om hen te helpen. Daarbij heeft mijn jongste broer ook het fragiel X-syndroom, dit betekent dat hij een mentale handicap heeft en ASS. Zelf ben ik hoogsensitief, is er een PTSS vastgesteld, heb ik niet altijd een positief zelfbeeld en ben ik drager van het fragiel X-syndroom waardoor ik mijn kinderwens opzij zal moeten schuiven.
    De contacten die ik heb met mijn ouders heb zijn zeer oppervlakkig omdat het toch altijd over hen gaat en hun financiële problemen. Mijn broers en ik hebben op 18 jaar alledrie een studielening ondertekent en dat geld heeft mijn vader gebruikt om zijn ideale wereld te creëren. Welke 18-jarige denkt er op dat moment aan dat zijn vader het niet goed met hem voor heeft? Helaas voor ons hebben we alledrie een enorme studieschuld en volgens mijn vader heeft iedereen er schuld aan behalve hij. Mijn moeder is 9 jaar geleden van hem gescheiden. Goed voor haar maar ze heeft nooit meer omgekeken naar mijn broers. Mijn moeder heeft mij jarenlang geparentificeerd en nu doet mijn vader hetzelfde met mijn broer. Het is enorm triest om het allemaal aan te zien maar ik kan mijn broers moeilijk in de steek laten.
    Sinds ik met mijn vriend samen ben en ook voor een deel de opvoeding opneem van zijn 2 kinderen van 12 en 14 jaar heb ik eindelijk kunnen ervaren hoe een normaal gezin functioneert. Het was zeer moeilijk om op dat moment te accepteren dat mijn leven nooit zo is geweest. Ik wist niet beter …
    Wat ik wel weet en ik hoop dat ik hiermee anderen een hart onder de riem kan steken is dat ik er sterker ben uitgekomen dan ik dacht. Als kind heb ik mezelf en mijn broers zelf emotioneel moeten opvoeden het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Ik geloof het niet altijd maar er zijn momenten dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik sterk ben. Mijn ouders zijn helaas niet meer dan mijn biologsche ouders en de mensen buiten het gezin werden mijn familie. Ik kan tegenwoordig snel zien welke mensen ik om mij heen nodig heb en welke mij willen gebruiken. Op één of andere manier kan ik de “opvoeding” van mijn ouders gebruiken om mezelf te beschermen. Ik heb een lange weg afgelegd om tot hier te komen, om dit hier op te schrijven en ik zal waarschijnlijk nog een lange weg moeten afleggen. Toch geloof ik erin dat het goed gaat komen op welke leeftijd ook. Ik laat mezelf niet meer het lijdend voorwerp zijn, ik zal zelf actie nemen ook al kost het mij enorm veel energie.

    Veel succes aan iedereen en wees gerust, we zijn allemaal sterke mensen maar we moeten het schild rondom ons afbreken …. beter nu dan later.

    Groeten,
    Yvonne

    Reply
      Wilma - juli 9, 2017

      Hallo Yvonne en anderen,
      Op dit moment zit ik ook in een rollercoaster. Allemaal heel herkenbaar en dan ben 61 jaar. Probeer al jaren los te komen, vooral van mijn oudste broer wat heel moeilijk is. Onlangs is mijn moeder overleden en een confrontatie is dan niet uit te sluiten. Enorme explosieve uitingen naar mij toe met inzet van 4 andere pionnen. Ik had al hulp gezocht en alle puzzelstukjes vallen in elkaar. Ook ik kom hieruit. Ik ben ook sterk en met de liefdevolle mensen om je heen lukt dat. Heel veel sterkte voor de mensen die dit overkomt. Zoek hulp. Anoniem 61

      Reply
    J - juni 2, 2017

    Ik ben 17 jaar en woon met mijn moeder en zusje. Nooit heb ik een officiele bevestiging gekregen maar ik weet zeker dat mijn moeder narcistisch is. Hoe ik er mee om moet gaan? Geen idee. Eerlijk gezegd ben ik ten einde raad. Ik kan geen kant op en merk dat alles wat de afgelopen jaren tegen mij gezegd is mij heeft getekend voor het leven. Omgaan met de onzekerheden die zij mij heeft gebracht is ontzettened moeilijk. Haar in gesprekken laten gaan met een professional is onmogelijk: dat past niet bij het beeld dat ze van zichzelf heeft, dus het klopt niet. Ik weet niet meer wat ik moet doen en hoe ik me sterk moet houden. Het ergste is nog dat ze het zelf niet ziet. Hoe ze me alleen nodig heeft voor zichzelf en me de grond in trapt alsof het niets is. Het mag mijn moeder dan wel zijn, maar ik geloof daar niet meer in. Familie ben je niet door DNA, door bloed. Dat ben je door je hart en je liefde. Maar zo denkt niet iedereen erover en ik zal nog een hele tijd moeten schuilen voor mijn moeder. Is er iemand de weet hoe ik mezelf weer mag zijn?

    Reply
      Z - juni 3, 2017

      Hey, ik heb altijd zoiets ben gewoon jezelf Of je moeder nu wil of niet zei geeft ook niks om jouw dus wrm iets om haar geven. Ik snap je het is zwaar zwaar kut want je wil een moeder die om je geeft als de persoon die je bent. Realiteit is hard, zet je erover heen doe je eigen ding en word daar gelukkig van word je moeder boos, oortjes in. Hou wel altijd in je achterhoofd dat je niet zoals je moeder moet worden door alleen op jezelf te focussen. Ik heb altijd een regel opgesteld doe wat je leuk vind zolang je er maar niemand mee kwetst of pijn mee doet.

      Mijn moeder is ook een raar geval meestal is ze de egoïstische narcist en heel soms gaan we leuke dingen doen zoals shoppen waar ze dan geld aan me uitgeeft wat ik dan raar vind want zoiets zouden narcisten niet doen. Ook al chanteert ze me later wel weer ja als je dat niet doet breng ik al je kleding terug. Meestal doet ze dat toch niet het zijn maar woorden en actie ondernemen gaat t bij haar niet worden. Maar iedereen is anders

      Ik wens je nog veel succes en geluk dat je hopelijk mag vinden. Steun je zusje ook. Gr.

      Reply
      Mariah - juni 5, 2017

      Lieve J
      Wat ongeloofelijk dapper om hier jouw verhaal te schrijven.
      Ik denk dat jij met het soort6 misbruik hebt te maken wat voor de buitenwereld onzichtbaar is.
      Ik ben door mijn stiefvader emotioneel misbruikt. 12 jaar lang. De depressies en alle andere diagnoses die ik in de loop der jaren heb gekregen heb ik aan hem te danken. Dat dacht ik. Pas op mijn 50e(!) kwam ik erachter dat mijn moeder mij ook altijd manipuleerde. Een psychiater moest mij vertellen dat dit strafbaar was. Dat zij mij misbruikte. En nog steeds. Ik ben me er nu bewust van. Dat scheelt een hoop maar het blijft moeilijk.
      Je bent pas 17 maar als ik jouw verhaal lees heel slim voor jouw leeftijd. Weet niet hoe je geestelijk staat in deze situatie maar hulp zoeken! Sowieso hulp zoeken#!!!! Instanties genoeg.
      Weet niet waar je woont maar als je een luisterend oor en/ of een zetje in de rug nodig hebt?
      Je bent welkom hoor
      Kop op!

      Reply
        Anoniem - juni 24, 2017

        Beste,

        Heb 20 jaar lang met een narciste geleefd. Gelukkig ben ik ervan gescheiden.
        Alleen vrees ik voor mijn zoon, die enorm lijd onder die situatie.
        Hij is opstandig, na een week bij haar is hij 180 graden gedraaid, hij doet het niet goed in de school, en ik constateer die ijzige koele blik op zijn gezicht wat mij zorgen baart.
        Voor een bezoek aan een kinderpsycholoog heb je de toestemming nodig van beide ouders, maar dat gaat een narcist nooit geven (ze heeft dit zelf met die jongen aangericht).
        Hoezeer ik ook die jongen wil helpen ik sta op dat punt machteloos en de narciste begrijpt niet wat zij aanricht en wat de gevolgen zullen zijn voor de verdere toekomst van mijn ooit zo vrolijke zoon.
        Ik moet toekijken hoe hij verder en verder wegzakt, hoe vaak ik ook met hem praat, telkens hij na die week terug bij mij is, is hij totaal gehersenspoeld en herken ik hem niet meer terug.
        Dus, genoeg instanties die kunnen helpen? Als ik er 1 heb, zou ik er gebruik van maken om die jongen te helpen.

        Reply
          Anoniem - juli 3, 2017

          Beste,
          Dit is een reactie op de moeder met haar 20 jarige zoon. Ik ben zelf 47 en heb zoals mij steeds duidelijker wordt een narcistische vader. Mijn ouders zijn na 30 jaar gescheiden waarbij ze met enorme ruzie uit elkaar zijn gegaan. Wat ik wil meegeven in de reactie is dat je zoon niet bang moet zijn voor zijn vader. Mijn vader grijpt elke gelegenheid aan om zich negatief over mijn moeder uit te laten. Ze zijn inmiddels 17 jaar gescheiden. Narcistische mensen kunnen echt verschrikkelijk zijn. Ik dacht altijd het is mijn vader dus ik moet met hem omgaan. Als de liefde maar van 1 kant komt houd het op een gegeven moment op. Eindelijk kom ik tot het besef dat ik hem niks verschuldigd ben en zelf kan bepalen of ik hem wil zien. Jouw zoon zal zelf in moeten zien in hoeverre zijn vader geintereseerc is in zijn zoon of dat jij hem alleen maar gebruikt om jou het leven zuur te maken.

          Hopelijk gaat je zoon dit zelf inzien.

          Reply
      R - juni 6, 2017

      Hoi J,
      Ik herken jouw leven en denk meteen terug aan mijn eigen tijd met mijn moeder en broer.
      Ik kan lang vertellen over allerlei dingen die je meemaakt in de situatie waarin jij nu opgroeit, maar ik kies ervoor jou een kort advies te mogen geven:
      Weet dat wat je ziet en voelt ‘waar’ is. Maar gebruik dit ten goede voor jezelf, om jouzelf te richten op jouw toekomst waarin jij jezelf zult vormen tot een wijze en lieve vrouw. Vertrouw erop dat jouw toekomst hier beter van zal worden omdat jij nu eenmaal beter weet!
      Ga studeren, probeer te excelleren in wat jij wilt gaan doen, maar pas op….leg de lat niet te hoog.

      De situatie is zoals hij nu is, die verander je niet en dat is in de toekomst ook zo.
      Hou nu vol, twijfel niet aan jezelf en laat haar zijn zoals ze is maar bescherm jezelf met jouw wijsheid. Een goede vriend, vriendin, kennis etc….kan ook een goed luisterend oor bieden zodat je weet dat wat je doet en voelt ook klopt.
      Ik wens je alle sterkte en vertrouwen!
      R

      Reply
      E - juni 30, 2017

      Hallo, ik ben nu bijna 25 jaar en heb hetzelfde gehad als jou. Mijn enige geluk is dat mijn ouders uit elkaar gingen en ik toen bij mijn vader ben gaan wonen. Dit gebeurde toen ik 18 was. Je moet zo rustig mogelijk blijven reageren tegen haar, hou je rustig wanneer zij weer tegen jou uitbarst. Ga naar je kamer ga je eigen ding doen, ga naar vrienden bijvoorbeeld. Jouw tijd komt wel als je ooit het huis verlaat. Dan is er nog maar 1 keuze over die ik ook moest maken.. En dat is definitief afscheid nemen van haar. Zo keert alleen de rust in jezelf terug geloof mij, het is niet gemakkelijk. Ze zal je bellen, mailen, kortom alles er aan willen doen om contact met jou te krijgen. Maar geef geen gehoor, de aanhouder wint. En deze trieste manier van afscheid nemen van je moeder is moeilijk, maar de enige oplossing. Hou het nog even vol.. Ooit word het jouw tijd. De gedachte van mij die mij sterk hield was: jij weet hoe je je voelt als haar kind, zorg dat als jij zelf later kinderen mag krijgen nooit zo zal zijn tegen je kind. Je weet nu hoe het niet moet, je gaat het later goed doen!

      Liefs, E

      Reply
      Annoniem - juli 5, 2017

      Heel herkenbaar en erg lastig , hou je sterk .

      Reply
    Suzanne - mei 19, 2017

    Heel veel herkenning. Zelf heb ik altijd de identiteit van mijn moeder aangenomen. Ik keek haar naar de ogen en praatte haar naar de mond. Mijn man zag dit met lede ogen aan. Mijn man prikte dwars door mijn moeder heen, en daarom heeft ze jarenlang gestookt in onze relatie en huwelijk. Dat mijn man het zolang heeft volgehouden bewijst wel dat hij echt van mij houdt.
    Nu ben ik erachter wat er al die jaren is gebeurd. Ik ben in shock… Ik verwacht zelf ons eerste kindje en ik wil sterk zijn voor ons gezinnetje, maar wat kwam dit aan als een mokerslag.
    Ik heb zelf gekozen om alle contact met mijn moeder te verbreken.
    Dit omdat een paar jaar geleden we al een tijdje geen contact hadden om dezelfde reden, en toen we in gesprek gingen, beloofde ze dat ze had geleerd en zich niet meer met ons zou bemoeien.
    Toch, op heel slinkse wijze kreeg ze me weer in haar greep en ging ze vrolijk door met stoken en bemoeien.
    Daarom heb ik nu definitief de keuze gemaakt om haar voorgoed uit mijn leven te weren. Dat is, uiteindelijk de enige manier om jezelf echt vrij te maken van een narcist…
    Heel veel sterkte aan alle slachtoffers en overlevenden van narcistische ouders/partners/etc…
    Ze maken je echt kapot, zonder dat je er erg in hebt…

    Reply
    Anja - april 23, 2017

    Wat een verhalen, ik herken zoveel in het gedrag dat jullie beschrijven. Gelukkig is er veel te vinden op het internet zie ik nu. Sinds gisteren kan ik het zelf labelen: ik heb een narcistische moeder. Mijn vader heeft zich altijd aan haar aangepast en kon niet voor mij opkomen. Ik was voor mijn vader het lievelingskind en voor mijn moeder en zussen het zwarte schaap. Dit alles heeft traumatische gevolgen voor mij gehad. Momenteel kan ik niets. Ik zit op de bodem en heb bijna alles losgelaten. Werken lukt niet, ik realiseer me nu ook dat mijn baas narcistische trekken heeft. Hij is intimiderend en manipulatief, kan zich niet inleven in een ander en wordt extreem boos als je een andere mening hebt. Door zijn houding naar mij ben ik na een periode van sterk staan compleet onderuit gegaan. Constant de boodschap krijgen van niet mogen zijn, van totaal als persoon genegeerd worden, geen bestaansrecht hebben op het werk, heeft mij teruggevoerd naar de kern waar al mijn verdriet ligt opgeslagen uit mijn jeugd waarin ik ook als mens en als dochter geen bestaansrecht had. Dus ik werk niet, kan mijn vrijwilligerswerk niet meer doen, heb mijn studie moeten afbreken en zit thuis met grote huilbuien. Het lijkt of ik hier nooit meer uit ga komen, alles ligt stil. Ik ben 56 jaar. Ik ben blij dat ik het nu kan labelen. Momenteel heb ik therapie voor depressie waarbij de nadruk ligt op ritme krijgen in mijn dag met slapen, eten enz. Maar ik voel dat dit mij niet gaat helpen. Ik zal ook die website van Iris Knoops eens bekijken zoals mijn voorganger schreef, misschien kan zij iets voor mij betekenen. Ik zal hier beslist ook andere tips vinden, Pas als je doorziet wat er aan de hand is kun je oplossingen vinden. Die zullen er voor mij ook komen maar ik vrees dat er nog een lange weg te gaan is. Iedereen hier heel veel sterkte, hoewel het natuurlijk verschrikkelijk is dat mensen met deze trauma’s worstelen is het fijn te lezen dat er lotgenoten zijn.

    Reply
      Den Deze - april 28, 2017

      bezte iedereen,

      aangezien iedereen zo een lange verhalen neerpent (wat ik volkomen kan begrijpen want ik ben zelf al 5 dagen allez aan het neerpennen errond), zal ik het kort proberen houden.

      op 35 voor een tweede keer tot het wezenlijke bezef gekomen dat er ietz zcheelt aan mijn moeder; narcizme duz. op mijn 28 had ik reedz zo een bewuztwordingzmoment wat de kop werd ingedrukt alz pzychoze.

      nu bezef ik dat je alz kind een zpiegel voorhoudt voor je ouderz, waardoor wezenlijke conflicten kunnen ontztaan en je jezelf verliezt in het zpiegelbeeld dat jij hen voorhoudt.

      bij mij iz het wezenlijk “verkeerd” beginnen gaan toen ik in het eerzte middelbaar geen “Kunzt” mocht ztuderen. ik moezt en zou Latijn beginnen en ben dan ook van latijn, naar moderne, naar zport, naar electromechanica, naar bio gegaan in 6 jaar tijd, 2 keer zittenblijven en geen diploma. op 18 echter wel op internaat gewild om te vluchten van thuiz. op 20 alleen gaan wonen maar zelfz dat hielp niet echt. voor belangrijke zaken (abortuz) bleef ik naar mijn moeder gaan. nu weet ik waarom. ik waz trouwenz ook een typizch moederzkind wat nu logizch lijkt.
      zolang ik allez volgenz haar normen deed of zolang ze nog kon ztoefen over mij, geen probleem, maar door mijn zlechte zchoolcarrière en mn cannabizverzlaving (alz vluchtreactie van haar) kon ik nooit nog ietz goed doen. ook pa nam haar denegrerend gedrag naar mij toe over.
      nu mijn ouderz zijn van hun 16 bij elkaar en het zou kunnen dat pa of ma elkaar hebben “aangeztoken” om et zo te zeggen gezien de jonge leeftijd. ook zou het kunnen dat zij dat gedrag zijn beginnen vertonen paz vanaf het moment dat zij dachten mij in goede banen te moeten lijden, maar zelfz daar zaten ze dan wel wat verkeerd in hun manier van doen.
      mijn zuzter ziet het niet, mijn vader lacht mij uit alz ik erover begin.
      ik heb zindz eergizteren definitief (hopelijk) gebroken en zit zindzdien met de zchrik dat ze mij weer alz pzychotizch wil laten wegzteken. ietz wat haar vorige keer niet gelukt waz want ik waz toen letterlijk gaan lopen van haar tirade.

      groeten en alvazt bedankt om mij op zijn minzt het gevoel te geven dat ik er niet alleen voor zta 😉

      en alz oplozzing voor heel het probleem heb ik een alter ego ontwikkeld, namelijk Tao Lama die hoogzpiritueel iz en een afkeer heeft van liegen, bedriegen, manipuleren en dergelijke meer. nu weet ik waarom. en ik heb geprobeerd om van mijn kracht een zterkte te maken

      Reply
        Ik - april 30, 2017

        Waarom type je geen ‘s’? Dit leest vreselijk lastig.

        Reply
        Demi - mei 4, 2017

        Waarom gebruik jij constant een ‘Z’, waar een ‘S’ hoort te staan? Erg ‘Z’torend om te lezen!!!

        Reply
          Slachtoffer met narcistische trekjes ;-) - mei 29, 2017

          volgens mij ontbreekt de S toets op zijn toetsenbord, te vaak de letter S van Sukkel gebruikt 😉

          Reply
      Jan - april 29, 2017

      Anja, zoek een goede gediplomeerde traumatherapeut die iets weet van narcisme. Kijk uit voor ‘zweverij’.
      En als ze beginnen over pillen; ook wegwezen. Ga er vanuit dat je zeker 30 a 40 sessies kwijt bent. Probeer de sessies op te nemen en vaak terug te luisteren. Met een doorverwijzing van de huisarts zal het meeste worden vergoed.
      Daarnaast het boek van Iris Koops op je nachtkastje en het boek van Pete Walker over complextrauma; en kijk op youtube eens naar richard grannon spartan lifecoach en https://www.youtube.com/watch?v=otxAuHG9hKo (over complextrauma)

      Jezelf bestaansrecht geven (gewoon maar leven zonder er iets voor hoeven doen) is de eerste stap. Iedere ochtend jezelf weer aan herinneren.

      Reply
        rapist Snoeijen - mei 13, 2017

        Helaas Realiteit… Kinderen Van Narcistische Ouders……Helaas Seksueel Misbruikt Komt Voor….Iscest Net als Familie Snoeijen Asten

        Reply
      Jan - april 29, 2017

      Anja, zoek een goede gediplomeerde traumatherapeut die iets weet van narcisme. Kijk uit voor ‘zweverij’.
      En als ze beginnen over pillen; ook wegwezen. Ga er vanuit dat je zeker 30 a 40 sessies kwijt bent. Probeer de sessies op te nemen en vaak terug te luisteren. Met een doorverwijzing van de huisarts zal het meeste worden vergoed.
      Daarnaast het boek van Iris Koops op je nachtkastje en het boek van Pete Walker over complextrauma; en kijk op youtube eens naar richard grannon spartan lifecoach en https://www.youtube.com/watch?v=otxAuHG9hKo (over complextrauma)
      Jezelf bestaansrecht geven (gewoon maar leven zonder er iets voor hoeven doen) is de eerste stap. Iedere ochtend jezelf weer aan herinneren.

      Reply
        She - juli 13, 2017

        Prachtadvies! IRIS KOOPS lees ik nu, incl werkboek!

        Reply
      Beth - april 30, 2017

      Kijk eens op http://www.narcismevrij.nl of bij Praktijk de Rots. Mijn advies is therapie van een narcisme specialist, zij begrijpen echt wat je doormaakt. Lees daarnaast alles wat er is over narcisme. Het boek ‘Ben ik nou gek’ narcisme in ouderschap, was voor mij heel herkenbaar en een echte eye opener. Veel sterkte toegewenst.

      Reply
      Lotgenoot. - mei 12, 2017

      Tip: zoek eens op PRI

      Reply
      Sonja Hens - mei 12, 2017

      Hallo Anja,
      zoek je lotgenoten? op FB is er een besloten groep: Narsitische moeders. Hier kun je steun vinden bij lotgenoten. Iets voor jou? Veel sterkte.

      Reply
      Sonja Hens - mei 12, 2017

      Hallo Anja,
      zoek je lotgenoten? op FB is er een besloten groep: Narcistische moeders. Hier kun je steun vinden bij lotgenoten. Iets voor jou? Veel sterkte.

      Reply
      Nelleke - mei 15, 2017

      Beste Anja,

      Ik zou naar http://www.Soare.nl gaan en een cursus daar volgen. Heb ik enorm veel aan gehad. Succes!

      Reply
        Nelleke - mei 15, 2017

        Je leert je verleden herschrijven en verwerken. Tot op de bodem

        Reply
      Marieken - mei 19, 2017

      Is een narcistische relatie zo sterk dat het misbruik doorgaat na het overlijden van een van beiden? Ik ben zwaar beschadigd, heb een maand terug gebroken met mijn bejaarde vader. Ik ben zestig jaar en kan het niet meer aan, moeder is een jaar terug gestorven, dacht dat zij alleen alles manipuleerde en dat mijn hel voorbij was. Ik heb alles gegeven, hen geholpen ten koste van mijn gezin en gezondheid, maar ik ben en blijf een nietsnut. Mijn eveneens narcistische jongere zus waarvoor ik ook altijd verplicht mag opdraven, psychiatrie in en uit, altijd mee op intake, chauffeur voor haar, zaken behartigen als ze weer eens aan een opname toe is, is de werkster en de brave, ze speelt wel eindeloos toneel omdat ze niet graag gaat uitwerken, krijgt geld, ik niets, zelfs geen bedank. Om het kort te houden, herkent iemand het volgende: Mijn ma is gestorven, we hadden nooit een echte band, ik kon niets goed doen en ook al deed ik voor mijn eigen gevoel althans, alles voor haar, toch bleef ze boos op mij, ik hoopte tot op het einde dat ik een antwoord kreeg op vragen: waarom heb je me gehaat, was ik niet gewenst….maar het bleef stil.
      Twee dagen na haar overlijden bleef mijn vader bij mij overnachten, om de eenzaamheid en het rouwproces voor hem te verlichten,ik sliep op dezelfde kamer en midden in de nacht overviel er me zo een angst, ik was bang, mijn hart ging tekeer, nooit zo iets akeligs meegemaakt, wat ik voelde: een zwart, wapperend object, te vergelijken met een wapperende vlag wou bezit nemen van mezelf, ik voelde dat het best aan in de buikstreek (mijn navel is een paar dagen gevoelig geweest), ik heb er tegen gevochten en was klaarwakker en op datzelfde moment hoorde ik mijn vader tegen moeder praten, heel luid, liefdevol en heel aanwezig.
      Sinds dat moment ben ik onrustig, ik kan nog van weinig genieten.
      Iemand raad? Ik heb ook het gevoel dat ik op afstand bewerkt wordt, vooral de uren dat vader en zus samen zijn. Ze zitten in mijn energieveld.

      Reply
        Lotte - juni 10, 2017

        Hallo Marieken, Ja, dat kan zeker wat je meemaakt, en dat is echt heel erg naar om mee te maken. Het klinkt alsof je ook mee gaat trillen in die energie van hun en het kan dat je dan dus dat jij jezelf meer gaat voelen zoals zij zijn, dan als wie je zelf bent. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je hulp gaat zoeken bij mensen die écht thuis zijn in deze materie. Dan kom je meer uit bij therapeuten in het alternatieve circuit die gespecialiseerd zijn in hooggevoeligheid, of in het omgaan met entiteiten. Maar zoek naar iemand die echt veel ervaring heeft in deze en die goed aangeschreven staat. In zekere zin is het eigenlijk niet anders dan wat je bij een psycholoog leert die gespecialiseerd is in narcisme, maar nu hetzelfde ook leren in energetisch opzicht. Zodat je ook energetisch in je eigen ruimte kunt blijven. Want daar heb je uiteindelijk nog het meeste aan.
        Veel sterkte en het gaat je vast lukken om ze uit je energieveld te krijgen!

        Reply
        Anoniem - juni 11, 2017

        Lastige ‘materie’! Naar mijn mening voornamelijk gebaseerd op veronderstellingen. Maar de ervaringen zijn met en zonder veronderstellingen wel degelijk wezenlijk!
        Om enigszins mee te gaan in de sfeer bedenk ik me dan, dat er sprake kan zijn van opdringerige indringers maar ook een (onbewust) vasthouden aan een negatief energieveld.
        Mijn ervaring is dat ik niet zozeer de ander moet verwijderen maar mezelf aan de ander onttrekken en daardoor ontstaat er verwijdering. En in dat proces neem ik terug wat mij is ontstolen, mijn eigen identiteit, en laat ik daar wat niet van mij is. Misschien ook niet van die ander, maar i.i.g niet van mij.

        Reply
      Ingrid - mei 23, 2017

      Goed om te lezen dat ik niet de enigste ben. Ik heb het contact met ouders 6 jaar terug verbroken na heel veel onzekerheid en schuldgevoel kon ik de deur sluiten met de wetenschap dat ik goed ben geweest voor mijn ouders. Mijn leven is totaal in de war geschopt opgroeien in een gezin met narcistishe ouders ja 2 stuks!. banen opleidingen vrienden alles was de mist ingelopen en nu zitik dan in de wajong al 8 jaar. Ik dacht altijd dat ik een geestelijke ziekte had en een test wees uit dat ik een schizo typische persoonlijheidsstoornis heb. op het werk of opleiding voelde ik me altijd rot en alleen en een vreemde eend en was altijd erg erg onzeker. bij kritiek deinste ik weg of werd agressief. zelfs nu heb ik geen vrienden. heb ze wel gehad maar altijd stukgelopen. Mijn vader is een agressief type an moeder wat een drama…toneel naar de buiten wereld waar je isselijk van werd. depri thuis en geen interesse in het kind. totaal niet. geen respect. op sociaal gebied was ik zelfs een tijd catatonish zoals iemand mij op een opleiding noemde… lekker dan… nu vele jaaren later zitten ze alleen met zijn tweetjes opgescheept ze hebben alle buren gehad en ik ben er niet meer om op af te reageren mijn energie kunnen ze niet meer weg zuigen zeg maar. Verschrikkelijk achterdochtig zijn en roddelen op het zieke af. minste geringste beledigd zijn… het was er in mee gaan of voor altijd wegblijven. na vele beledigende brieven kreeg ik laatst weer een onzinnig kaartje met de tekst of ik eens mijn moeder wil opzoeken en dat 6 jaar belachelijk lang is.. op zon manier geschreven dat je de minachting erdoor heen voelde… Ze zullen nooit eens naar hun zelf kijken. ik heb veel vernederende dingen met ze meegemaakt. bijv. ze wilde proberen of er op een wettelijke manier een regeling was dat ze zonder mij contact konden hebben met mijn zoon. Mijn vader versprak zichzelf een keer daardoor wist ik dat ze een advocaat hadden gesproken.. zijn ogen werden van schrik groter toen hij realiseerde dat hij zijn mond had voorbij gepraat. Ik heb letterlijk roofbouw op mezelf gepleegd in het verleden zelfmoord poging supper dun geweest noem het maar op…omgang met de totaal verkeerde mensen… waarvan je weet dat het niks is maar die intereseren het ook niet hoe jij je voelt en of het goed met je gaat. mensen die ook geestelijke problemen hadden.. afijn kreeg voor moederdag dus weer een kaartje.. en heb 7 velletjes volgeschreven wat ik voelde en dacht.. en dat was niet misselijk. een bom BAM! het feit dat hij nu met mijn deprisieve moeder nu zit opgescheept en kennelijk wanhopig hiervan wordt is dat hij dan een kaartje heb gestuurd of ik op wil komen draven. Ik heb geschreven dat hij zijn eigen troep moet opruimen en dat hij keuzes in zijn leven heb gemaakt niet ik! dus..ik kan nu iets verwachten weer een beledigende brief of zelfs een bezoek aan mijn deur om binnen te willen dringen.. bij politie staat hij geregistrred en zal gelijk worden opgepakt dus dat voelt veilig voor mij dan weer. Ik heb een zuster die voor verdedigingsmechanisme heeft gekozen van haar zelf belangrijk maken..met alcoholisme and cocaine gebruik allemaal ellende dus laat maar. Ik heb mijn zoon goddank en goddank realiseer ik mij dit alles.. narcisme… wat een ellende … symptomen kloppen als een bus… materialisme speelt een grote rol… ego…boven iedereen verheven voelen..snel beledigd zijn.. agressieve uitspattingen…ben nu zelf bijna 45 jaar en ben er nog. maar het is waar wat ik eerder hier ergens las… ze maken je helemaal kapot! Je wordt zo gebrainwashed niet normaal. Ik wens voor ieder hier dat ze de deur net als ik kunnen sluiten voorgoed en voor hun zelf (in een goede manier dan) kiezen, het is zo moeilijk om eruit te kunnen ontsnappen,, het heeft bij mij alles kapot gemaakt letterlij alles want ik kon goed leren en had alle kansen in de wereld… een vaste partner? vergeet het maar..ben veel te onzeker..en heb genoeg kwallen al meegemaakt dusse… maar goed, ik heb mijn kind zijn behouden en heb humor en kan genieten van de kleine dingen en heb een mooie zoon en wie weet wat er nog gebeurt in de laatse 40 jaartjes? je weet het niet. Ik zo best willen reizen nog enzo… dus wie weet. sterkte allemaal liefs Ingrid.

      Reply
    Anoniem - april 19, 2017

    Narcistische ouders
    Mijn moeder deelde alles met mij. In de jaren 70 beweerde ze dat ze ‘door de lucht’ contacten met de overleden Wim Sonneveld en Dietrich Bonhoeffer onderhield. Ook kon ze ‘door de muur heen voelen’ en was Jezus een keer haar slaapkamer binnengetreden; in fel licht.
    Verder vertrouwde ze me op een dag toe dat ze zwanger was en ze wist al dat het een meisje zou worden. Er bleek niks van waar te zijn. Het kon ook helemaal niet want mijn moeder was gesteriliseerd. Maar ik dacht dat het normaal was wat ze allemaal uitkraamde, al gaf het me veel stress. Ik was ook nog maar een jongetje van hooguit 8.
    Haar gevoelens voor andere mannen schreef ze op in groene schriftjes, die ik stiekem las. Op die manier wilde ik grip krijgen op haar slechte huwelijk. Avond aan avond maakten mijn ouders ruzie; iets wat mijn jongere broertje volledig ontging maar waar ik me nogal zorgen over maakte. Regelmatig kwam mijn moeder na middernacht thuis van kerkraadsvergaderingen – waar die andere mannen waren – en alle keren hield ik mezelf wakker. Ik kon pas gaan slapen wanneer iedereen (zelfs onze kat) veilig op het honk was teruggekeerd.
    In mijn vroegpubertijd begon ze zich openlijk voor me te schamen. Ze vond me te dik, ik knipperde te nerveus met mijn ogen, keek boos en sommige kinderen vonden mij niet leuk, zei ze. Maar haar verantwoordelijkheid nam ze niet. Ze had het te druk met roddelen over anderen, pilsjes drinken en alsmaar tukjes doen op de bank.
    Een jaartje later begon ze ineens over ons buurmeisje die haar ouders had zien vrijen. Ze vroeg of ik daar ook iets voor voelde. Ik gaf haar te kennen dat ik er geen zin in had en ze vond me preuts. Later wilde ze met een zorgelijke blik van me weten of ik jongens soms leuk vond. Ze had namelijk een afbeelding van een half ontblote jongen met bokshandschoenen aan in mijn bureaula zien liggen. Maar die foto had ik enkel bewaard omdat ik graag op kickboksen wilde.
    Omdat mijn moeder nogal erudiet overkwam – ze verschool zich achter honderden boeken, waarvan ze het overgrote deel niet eens gelezen had – wist ze haar ware persoonlijkheid voor de buitenwereld goed verborgen te houden. Voor hen was ze een goedlachse en belezen dametje. Maar niets was minder waar. Ze had last van angsten, depressies en stemmingswisselingen – of heel boos of heel goeiig – en ik wist nooit precies wat ik aan haar had.

    TROMPET
    De ruzies tussen mijn ouders werden minder toen mijn moeder een bijbelstudie ging doen en mijn vader zich met mij ging bemoeien. Dat verliep als volgt.
    Hij deed de verkoop van luxe zeiljachten binnen een familiebedrijf. Dit zette hem onder constante druk, vooral ook omdat zijn vader (mijn opa) over zijn schouders meekeek. Mijn opa was een opvliegende bruut, die maar één kind had: de scheepswerf, die hij na de oorlog eigenhandig tot een florerend dorpsbedrijf had opgebouwd.
    Mijn vader dronk veel, gebruikte antidepressiva en was nogal onzeker. Iedere middag meldde hij zich, na het werk, bij mijn grootouders aan huis. Dan schonk mijn oma jenevertjes voor hem in en sneed jonge kaas aan, terwijl mijn opa viste naar nieuws omtrent klanten, werknemers en vooral: geld.
    Om half 7 kwam mijn vader dan thuis waarna hij met mijn moeder door-borrelde totdat we rond half 8 eens gingen eten. Smakeloos en verpieterd voedsel kregen we. Maar mijn vader bleef met zijn gedrogeerde kop mijn moeder maar prijzen hoe heerlijk! het allemaal wel niet smaakte. Hij greep haar na het eten vaak ook nog even tussen haar benen en smiespelde de meest ranzige dingen in haar oor. Dan geneerde ik me. Maar tegelijkertijd voelde ik me weer schuldig, ‘omdat ik zo preuts was’.
    Binnen dit ‘gezinsleven’ ontwikkelde zich een gezamenlijke hobby nl.: trompetspelen. Ik bleek er talent voor te hebben. En omdat mijn vader ook in zijn jeugd trompet had gespeeld (mijn trompet kreeg ik van hem ‘in bruikleen’) besloot hij, samen met mij, zijn oude liefhebberij weer op te pakken. Hij kocht een tweede trompet, ging les nemen op de muziekschool en voor mij regelde hij een dure – privé trompetleraar. Ik voelde me heel bijzonder. Maar ook erg schuldig.
    Want vrijwel wekelijks confronteerde mijn vader me met de hoge kosten, waarvoor hij zich naar eigen zeggen ‘uit de naad moest werken’ – wat ie ‘met alle liefde deed’. Na deze mededeling volgde er dan: ‘Jammer dat een klein beetje dankbaarheid van jouw kant al te veel gevraagd is. De meeste kinderen moeten het met veel minder doen dan jij.’ Mijn verdediging werd vervolgens weer bekritiseerd met: ‘Waarom toch altijd weer die grauw en die snauw tegen je oude vader, ‘hij’ bedoelt het zo goed met je?!’ (hij praatte vaak in de derde persoon over zichzelf)
    Hij hield opvoedkundige speeches, waarbij minimaal mijn moeder maar liever nog wat meer mensen aanwezig dienden te zijn. Te lage schoolcijfers, fiets niet in de schuur gezet, kamer niet opgeruimd of een deuk in mijn (zijn) trompet waren favoriete aanleidingen. Het leek soms wel of ie hoopte dat ik faalde. En wanneer hij van de trompetleraar – die 10 jaar lang bij ons thuis lesgaf – kreeg ontfutseld dat ik te weinig had gestudeerd, had hij helemaal een topavond.
    Met een zwaar sjekkie tussen zijn vingers en een jenevertje binnen handbereik wist hij met samengeknepen oogjes de trompetleraar er op de meest redelijke toon van te overtuigen hoe goed ie het met mij voorhad en wat een ondankbare, luie, onverantwoordelijke zoon ik was.
    Ik joeg de mensen tegen me in het harnas, lag te lang op mijn nest en had het te hoog in mijn bol. ‘Als je wilt dat we de trompetlessen stopzetten, even goeie vrienden hoor!’, dreigde hij vaak. Maar dat was gek genoeg het ergste wat me had kunnen overkomen, toentertijd.
    En de leraar was het altijd roerend met mijn vader eens. Hij werd er dan ook vorstelijk voor betaald. Ik verdedigde me dan, waarna mijn vader vervolgens weer kon aantonen hoe ondankbaar ik was: ‘Tegen je trompetleraar heb je nooit zo’n grote mond, terwijl ik je lessen betaal!’
    (De trompetleraar had een vadercomplex en was verslaafd aan Otrivin neusdruppels. Hij zat bij dezelfde psychiater als mijn moeder.)
    Tevens werd gedreigd met stopzetting van de lessen toen de scheepswerf in een crisis verkeerde. Nachten lag ik er wakker van: van de trompet en van de werf. Ik begon dwangmatig te tellen en dingen aan te raken. En ik ontwikkelde een zenuwtrekje.
    Op een middag verklaarde mijn moeder dat er eindelijk een boot verkocht was. Ik en mijn broertje moesten onze mooiste kleren aantrekken. ‘Papa komt zo thuis en dan gaan we het met z’n allen in een restaurantje vieren’, zei ze op geheimzinnige toon. Maar m’n vader kwam pas laat in de avond thuis, zonder enig resultaat. M’n moeder had het nieuws weer eens ‘verkeerd ingestraald gekregen’. We moesten onze mond erover houden en werden omgekocht met patat.
    Toen het allemaal weer wat beter liep op de werf, besloot mijn vader les te gaan nemen bij dezelfde trompetleraar als ik. Om hem te vlijen zei de leraar soms tegen mijn vader dat hij ‘een hele grote had kunnen worden’; als ie de kans had gehad. Dan zat ie te glimmen op zijn stoel.
    Maar in werkelijkheid kwam er, zeker tijdens een openbare uitvoering, geen fatsoenlijke noot uit zijn trompet. Dan had hij last van zenuwen. Hij verdedigde zich onmiddellijk door te melden dat ie op de scheepswerf miljoenendeals afsloot, waarvoor ie zich geen seconde zenuwachtig maakte. Waarom het op het podium niet lukte, was voor hem dan ook een raadsel.
    Op ledenvergaderingen van onze Harmonie hield ie de mooiste lulverhalen, waarin alles anders moest. Maar wanneer ze hem vroegen om in het bestuur te komen, gaf ie niet thuis.
    Soms leek het wel of hij vrijwel alles wat ik leuk vond, van me afpakte. Hij bouwde een 2 meter hoge vlieger – nadat ik met een klein vliegertje thuis was gekomen – en hij construeerde een gigantisch modelvliegtuig, waar ie bijna zelf in kon zitten – toen ik ergens in een vuilnisbak een opwindbaar propellervliegtuigje had gevonden.
    Omdat mijn beide ouders vonden dat ik onlogische gedachtegangen had, moest er op de HAVO wiskunde in mijn pakket: om de mensen beter te kunnen begrijpen. Mijn vader ging me bijles geven want hij had zelf ook veel aan wiskunde gehad. Alles ‘met de beste bedoelingen’, uiteraard.
    ‘Jochie, luister nou eens een keertje naar je oude vader’, zei hij soms op psychologiserende, haast invoelende toon, ‘ik weet precies waar het bij jou aan schort, ik heb je immers gemaakt.’
    Haalde ik eerst nog negens en tienen voor wiskunde, met de bijlessen van mijn vader – die steevast eindigden in conflict – werden het enen en tweeën: ‘Het jong luistert niet, het is laks, lui en hij wijst me af.’
    En mijn moeder is er nooit en te nimmer tussen gaan staan, al beweert ze tegenwoordig van wel. Toen de conflicten zich verhevigden, leek het haar zelfs een goed idee om mij een poosje bij een boer in de Achterhoek te stallen. (Waarschijnlijk wilde ze het zelf maar al te graag.) Deze mededeling gaf me enkel maar meer stress – en het is er nooit van gekomen.
    Ook de trompetlessen werden voor mij een almaar grotere opgave en mijn moeder zei meer dan eens dat het lesgeld later met mijn broertje nog maar eens rechtgetrokken moest worden. Ik maakte me steeds zenuwachtiger en het leek soms wel of ik tijdens de lessen blackouts had. Dan noemde de leraar me verstrooid.
    Vanuit een enorm schuldgevoel en mijn vereenzelviging met de beste trompettisten van de wereld, besloot ik naar het conservatorium te gaan: al heeft mijn vader me na dit besluit een keer zo hard op mijn mond geslagen, waardoor mijn plan nog even op losse schroeven kwam te staan. Zijn koele reactie: ‘dat had ik niet mogen doen’, klonk alsof dit vergrijp eerder vervelend was voor hem dan voor mij. Alsof hij even de regie kwijt was en het niet helemaal meer volgens script ging.
    Ook zei hij vaak: ‘Jongen, je hoeft van mij niet naar het conservatorium, je kunt doen en laten wat je wilt, ik sta je geen strobreed in de weg.’ Een loze mededeling leek het. Wel voelde ik me erg schuldig. Ik geloofde ieder woord uit zijn mond. Maar hij zei juist: ‘Waarom geloof je je oude vader nooit eens.’
    Die paar keer in mijn jeugd dat ik hem echt nodig had, kwam er niet veel meer uit dan: ‘Je hebt het allemaal aan jezelf te danken, jochie.’
    Ik hoopte enkel op wat steun en vertrouwen. Alleen, voor dat soort zaken moest je niet bij mijn vader zijn. Hij gunde me het licht in de ogen niet; onder voortdurende verdediging dat ie ‘het allerbeste met me voor had.’ En dat laatste geloofde ik voor 100%. In mijn beleving had ik custom-made ouders: niet perfect, zoals ze zelf ook ‘ruimhartig’ toegaven maar wel perfect anticiperend op het slechte kind dat ik was. Ik was slecht, zij waren goed. In werkelijkheid was het precies andersom.
    De beroeps-studie-trompet ving ik aan met een HAVO-pretpakket-diploma, een beschadigde lip en een hoofd vol schuld. En mijn vader deed er nog een schepje boven op: ‘Je hoeft niet te rekenen op een ouderlijke bijdrage. En als het misgaat hoef je ook niet bij mij aan te komen kloppen voor een baantje op de werf. Leer nou maar eens je eigen kloten klaren. Ik trek mijn handen ervan af!’
    Vervolgens werd ik dagelijks, via mijn moeder, gepusht om hun huis te verlaten.
    Zo achteraf bezien, hebben mijn eerste stappen op weg naar volwassenheid eerder iets van een strafexpeditie dan een blijde herinnering. En ik voelde me in die tijd ook nog is schuldig als ‘omstanders’ zeiden: ‘Waarom heb je toch altijd zo’n zorgelijke blik? Je hebt talent. De toekomst ligt voor je!’

    SCHENKINGEN
    Twee HBO opleidingen heb ik afgerond (conservatorium en filmacademie) maar qua werk bleef het bij postbode en taxichauffeur. Het commentaar van de leraren/medestudenten/collega’s was meestal: ‘Je hebt wel talent maar je gelooft er niet in.’ Ook vonden ze me een pleaser, nerveus, onzeker, negatief en onverantwoordelijk. Of ik had sterallures. In de kroeg noemden ze me ‘Het wonderkind van 40’: naar een liedje van Boudewijn de Groot, waarin de zin ‘hij heeft de wereld opgelicht’, voorkomt. Dit ‘wonderkind’ pleegt uiteindelijk zelfmoord.
    Ze hadden gelijk. Ik hield mezelf lange tijd op de been door in droombeelden te geloven. Ik waande me specialer dan anderen. Nog even en ik was een ster. Maar uiteindelijk leek zelfs een baantje als museumsuppoost te hoog gegrepen.
    Totdat, 12 jaar geleden, mijn moeder langskwam met de mededeling dat ik nooit meer hoefde te werken. Een ‘lerarensalaris’ zou ik krijgen. Mijn opa was namelijk overleden en mijn vader had zich voor 3,2 miljoen uit laten kopen. Middels schenkingen zou ik bevrijd blijven van financiële zorgen.
    Raar was wel, dat mijn vader het zelf niet kwam vertellen. Toen verklaarde ik dat door te denken dat ik nooit aardig tegen hem was geweest en dat hij me, als een soort weldoener, desondanks wilde delen in zijn geluk. (Nog meer schuld erbij!) Ik kan nu wel stellen dat ook de afgelopen 12 jaar, met de schenking, een hel zijn geweest. Op één positieve gebeurtenis na: de geboorte van mijn zoon in 2009. Mijn ouders keken niet naar hem om en gaven mij er de schuld van.
    Van hun geld onderhield ik mijn gezin en betaalde er een hypnotherapeut voor. Vier jaar liep ik bij deze man. Soms kwam ik er wel twee maal per week. De therapeut diagnosticeerde een ‘dubbele binding’ – paradoxale opvoeding. Het incident waarbij mijn vader mij vol op mijn mond ramde terwijl ie tegelijk die peperdure trompetlessen bekostigde, vertaalde hij als ‘het topje van de ijsberg’.
    Aan de (verborgen) klomp ijs werkten we als volgt:
    Hij vroeg aan het begin van iedere sessie of ik al wist wat ik wilde gaan doen (qua werk). Ik kon daar nooit direct op antwoorden. Daarna liet hij me praten en praten (associërend) wat eigenlijk neerkwam op mezelf non stop verdedigen. Ondertussen keek hij streng naar de bewegingen die mijn handen maakten (een soort impuls-bezwering leek het). Dat was het. Dat was de therapie.
    De therapeut werd een soort vaderfiguur (ik vermoedde zelfs dat dit zijn bedoeling was; om me vanuit die rol uit de double bind modus te krijgen) en ik meende dat zijn autobiografisch boek ‘Tovenaars’ over ons ging. Ik dacht dat ik zijn tovenaarsleerling was. Vier jaar later nam ik afscheid van hem en begon vervolgens overal uilen en hangbuikzwijnen te zien. Ik geloofde dat hij wraak nam, omdat ik bij hem was weggegaan.
    Toen belandde ik voor 2 weken op de acute opnameafdeling van het U.M.C. Ik was in een psychose geraakt. Van de hypnotherapeut heb ik nooit meer iets vernomen.
    De diverse hulpinstanties zeiden allemaal wat anders: bipolaire stoornis, paranoia, schuldwanen, ADHD, schizotypische persoonlijkheidsstoornis.
    Die twee keer dat ik contact met mijn ouders zocht, kwamen ze steeds weer terug op hun verklaring dat ik eerst moet vinden dat ze goede ouders zijn geweest. Zo verkopen ze zich tegenwoordig aan die oh zo belangrijke buitenwereld: ‘Met onze zoon hebben we geen contact meer omdat hij vindt dat we het slecht gedaan hebben’.
    Dat vind ik inderdaad! maar ik heb het ze nooit kunnen zeggen omdat ze zich ‘schuilhouden’. Bovendien is het nog geen reden om je kleinkind af te wijzen. Middels een mail heb ik daarom voorzichtig geopperd of mijn vader dan misschien een goede opa voor zijn kleinzoon wil zijn.
    Het antwoord was, dat ie – jaren geleden al – een streep onder ons contract (hij bedoelde contact, maar schreef contract) had gezet ‘om nog min of meer gelukkig te kunnen leven’.
    Communiceren met mijn moeder lukt niet omdat ze er naar eigen zeggen ‘niet meer tussen gaat staan’. Ze gunt zichzelf blijkbaar ‘een rustige oude dag’ en heeft een soort gekkenbondje met mijn vader gesloten. En al het zweverige is er vanaf. Wel heeft ze mij terloops medegedeeld dat ze nog iedere dag met me bezig is.
    Ik ben het kneusje van de familie: ‘Een arbeidsongeschikte die alle wijze raad van zijn liefhebbende ouders in de wind heeft geslagen.’

    OMSLAGPUNT
    Geloof het of niet: tot ongeveer tweeënhalf jaar geleden dacht ik nog dat de bovenstaande omschrijving werkelijk op mij van toepassing was. Zo listig zit een (verborgen) narcistische mishandeling in elkaar. Je wordt voortdurend tegen jezelf uitgespeeld. Ze slaan je lippen beurs en beschuldigen je tegelijk dat je te weinig op je trompet studeert; terwijl ze zich naar eigen zeggen uit de naad moeten werken om je dure trompetlessen te kunnen betalen. Je kunt hiermee dus echt iemand gek maken. En dat is dan ook gebeurt.
    Het UMC, twee GGZ’s, een hypnotherapeut, een psychiater en een psycholoog stelden verschillende diagnoses en ik kreeg de meest uiteenlopende medicatie voorgeschreven: risperdal, lithium, oxazepam, zoloft, abilify.
    Dit heeft, zonder erover uit te wijden, volgens mij met onkunde en geld te maken (bij de psychiater wapperden letterlijk de Zoloft vlaggen aan de voor-pui en was het ‘voor praten nog veels te vroeg’).
    Na tien jaar gezeik met de zgn. hulpinstanties besloot ik het heft in eigen hand te nemen (hoe depressief ik ook was) en ik had geluk: ik stuitte per toeval op de narcisme-website van Iris Koops. Dit ging over mij! Via Iris heb ik de juiste hulp gevonden en er werd bij mij een complextrauma gediagnosticeerd: veroorzaakt door narcistische ouders. Eindelijk duidelijkheid!
    En het blijkt ineens dat ik niet alleen sta. Tientallen boeken zijn erover geschreven en ook op internet is er genoeg te vinden over narcisme en complex trauma. Op Youtube vertellen talloze artsen, psychologen en slachtoffers over vrijwel hetzelfde als ik hierboven heb beschreven.

    Reply
      Nen - mei 2, 2017

      Wauw, beste anoniem!

      In één adem bleef ik aan je beurse lippen plakken. Niet alleen de herkenbaarheid greep me aan, want die lees ik hier constant, maar ook de wijze van jouw schrijven trekken me alle regels door met stiekem soms een glimlach. Bij zoveel zwartgalligheid weet je zelfs nog een humoristisch tintje naar boven te brengen. Daar wilde ik even mijn bewondering voor uit spreken.

      Reply
    Bas - april 16, 2017

    Dag beste mensen,

    Ik ben nu al uren en uren aan het lezen en regelmatig schiet ik vol tranen omdat alles zo herkenbaar is.
    Met mijn 51 jaar ben ik erg laat het te ontdekken maar mijn vader is met zekerheid een narcist en mijn broers ook, of in ieder geval vertonen ze alle trekjes die erop lijken.
    Het was mijn vrouw die me erop wees maar ik wou het niet geloven.
    Wel viel het me telkens op dat ik nooit een bedankje kreeg maar altijd klaar moest staan.
    Het verwonderde dat mijn vader opeens in het ziekenhuis lag en dat hij niet wou dat ik langskwam, maar dat wist ik niet, tot ik er was en hij kwaad werd dat ik was langsgekomen.
    Ook het eeuwige schelden op familie en zich verheffen boven anderen heb ik me altijd aan gestoord en begreep ik niet.
    En ja ook ik had die vragen: Ben ik gek? Wie ben ik nu eigenlijk? Waarom ben ik zo onzeker of ik iets wel goed doe?
    Ook mijn sociale angststoornis is daardoor gekomen, die ik een beetje controle heb wel met hulp van een therapeut.
    Maar mijn wake-up kwam toen mijn kleinkind geboren werd en mijn vader die begon uit te schelden en ik bemerkte bij mezelf dat ik dat toch niet normaal vond en ik zag dat ik net zo raar deed als mijn vader, maar ik ben zo niet, dat begon meer en meer aan me te knagen.
    Toen ben ik met mijn eigen kinderen gaan praten en ze gevraagd me te vertellen wat ik niet goed deed, waarop ik mijn excuus heb aangeboden en ze beloofd heb mezelf te beteren, want ik ben zo niet en wil zo niet zijn.
    Alle verhalen herken ik in grote mate en het heeft me nu al veel geholpen mijzelf te resetten, al is het zwaar.
    Ik heb me mijn hele leven ingezet voor die man en heb het erg moeilijk mee te geloven dat iemand zo door en door slecht kan zijn.
    Met mijn neven en nichten heb ik al contact opgenomen en over mijn vader gesproken, dat heeft me al veel geholpen omdat die het altijd al een nare man vonden met zeer nare trekjes.

    Ik dank jullie allemaal voor jullie verhaal, het geeft me heel veel kracht en moed om mijn leven om te gooien.
    En gelukkig heb ik een hele lieve vrouw die me steunt en door haar opleiding mij goed opvangt, ik prijs me heel gelukkig met haar en was ook bang haar te verliezen, maar ze begrijpt het.

    Reply
    tochmaarevenanoniem - april 15, 2017

    Beste iedereen,

    Ik vind het bijna ‘eng’ hoe erg de zinnen, die jullie narcistische ouder(s) gebruikte(n), lijken op de zinnen die mijn vader naar mij (zijn dochter) gebruikte. Ik heb in jullie verhalen echt gewoon regelmatig letterlijke herhalingen gezien van de zinnen die mijn vader dus naar (o.a) mij toe gebruikte.
    Mijn moeder ontdekte ongeveer 6/7 jaar terug dat mijn vader narcistisch was en ging al snel scheiden. Mijn ouders hadden elke dag heftige schreeuwende ruzies, dit kon de hele straat natuurlijk horen.
    Ik ben nu 19 jaar, mijn ouders zijn ongeveer 5 jaar geleden gescheiden en ik heb 3 jaar geleden het contact verbroken met mijn vader omdat ik het zooooo zat was. Hij heeft in die tijd 4 of 5 keer ‘contact met me opgenomen’ en dat was elke keer toevallig.. net voor zijn verjaardag of het was via een uitnodiging voor zijn feestjes. Ik heb verder nog twee oudere broers en die gaan nog heeel soms, maar ze willen eigenlijk niet meer gaan, maar.. ze durven niet echt (nog eens) het contact te verbreken.. Mijn ouders zijn, zoals ik zei, al 5 jaar geleden uit elkaar gegaan, maar de scheiding is nog steeeeedss… niet rond omdat mijn vader alles zo lang mogelijk probeert te rekken en probeert te bedriegen. Ik kan me echt niet voorstellen hoe het is om een leven te hebben zonder hem in mijn leven,zonder ouders die nog elke dag vol haat met elkaars leven bezig zijn. Ik ben ook wel ergens een beetje boos op mijn moeder haar gedrag, nu met de scheiding en in mijn jeugd, maar eigenlijk weet ik ook wel dat ze het allemaal heel goed heeft gedaan, voor iemand die de vrouw is van een manipulatieve narcist. Er is gewoon te veel om te vertellen over die man, ik zou er zo een boek over kunnen schrijven en.. misschien doe ik dat ooit nog wel.. wie weet.
    Ik heb het mijn hele leven lang ook erg moeilijk gevonden, wat betreft het feit dat ik er nooooit met iemand buiten de deur ECHT over kon praten, mijn vriendinnen snapten het gewoon nooit ECHT, gewoon niemand.. en op een gegeven moment ben ik gestopt met het uitgebreid vertellen over deze hele toestand. Als ik het nu nog over mijn vader heb, omdat iemand er naar vraagt bijv, dan zeg ik meestal niet meer dan het feit dat hij gewoon een narcistische man is.
    Ik zou het misschien toch wel ‘fijn’ vinden om eens een normaal gesprek te voeren hierover met iemand buiten de deur, ik stuur dus ook wel even een mailtje naar jou Lise en dan moet je maar kijken of dat nog gaat etc.. en of dat nog door gaat.
    In ieder geval sterkte en succes voor iedereen die dit lees en die helaas.. met een narcist heeft moeten leven/leeft , hoe dan ook.. als we het voor elkaar krijgen hier helemaal geheeld uit te komen, dan kunnen we in ieder geval zeggen dat het ons heeel veel geleerd heeft.

    Groetjes!

    Reply
      ookanoniem - juli 28, 2017

      Hoi anoniem, jouw verhaal grijpt mij aan omdat het erg dichtbij komt: ik ben 20 jaar en heb een narcistische vader met wie ik probeer te breken. Mijn moeder heeft net als de jouwe heel erg onder zijn narcistische “bewind” geleden en zit 16 jaar na de scheiding nog steeds met de ernstige gevolgen ervan. Ikzelf lijd ook onder deze gevolgen. Ik zou graag met je erover willen praten via de mail; dat helpt ons sterker eruit te komen denk ik zo.

      Veel sterkte.

      Reply
    Ben van Eldik - april 9, 2017

    Na het lezen van vele verhalen en openbaringen op deze website leek het mij een goed idee om mijn verhaal ook te delen. Wellicht kan dit therapeutisch werken en een opluchting zijn.
    Ik heb een aantal verhalen gelezen op deze website en ik moet zeggen veel bekend voor komt en hebben me erg geraakt.. Ik vind het erg prettig om te leren dat ik niet de enige ben met dit soort uitdagingen en zonder de support van familie alles maar op moet lossen.
    Ik heb voor mezelf besloten om te dealen met mijn verhaal en op te lossen en af te sluiten wat ik tot nog toe niet heb afgesloten. Ik wil graag mijn eigen verhaal omschrijven om het zo maar te zeggen.
    Om te beginnen ben ik erachter gekomen dat het toch een goed idee is om hulp en support te vragen en in contact te komen met mensen met een soort gelijk verhaal. Dit is eigenlijk de rede dat ik mijn verhaal maar in de “ether” gooi om het zo maar te zeggen. Ik denk dat dit uiteindelijk helpt om over de hele linie open te zijn (of opnieuw / voor het eerst open worden). Uiteindelijk denk ik dat het open zijn op zich (en alles accepteren) de beste heling is.

    Ik ben nu 33 en sinds 4 jaar heb ik het contact met mijn moeder (die dus narcistisch is) verbroken. (Verder sinds mijn 17e geen contact meer met mijn pa, maar dat heb ik sinds vorig jaar weer opgepakt).
    Ik moet zeggen dat ik haar ook geen seconde gemist heb sinds het verbreken van het contact. Zoals ik bij veel andere verhalen heb gelezen was er bij mij ook veel gemanipuleer, gedreig, intimidatie, en van haar kant de onmogelijkheid om liefde te kunnen geven of in mij te kunnen verdiepen. (En andersom wel liefde en verzorging willen ontvangen. En keer op keer haar sores over me heen gooien).
    Ik heb geprobeerd om de band met mijn moeder te fixen en haar proberen te helpen. In eerste instantie door gewoon met haar te praten.
    Na een paar jaar kwam ik er achter dat dit geen zin had omdat ze niet bereid was om mee te werken en omdat ik er simpelweg aan onderdoor ging aan het gedrag van mijn moeder. Ik kwam tot de conclusie dat het maar het beste was om de band toch maar met haar te breken. Achteraf ben ik blij dat ik het gedaan heb omdat ik nu veel dichter bij het aflsuiten van een negatief verhaal ben.
    Sinds het verbreken van het contact heb ik veel aan mezelf gewerkt en aan te vullen wat ik nodig had. Ik heb me veel ontwikkeld op het gebied van mindfullness en mediteren, dit heeft me veel rust gebracht. Verder heb ik Vortex sessies gedaan om over mijn trauma heen te komen, wat goed heeft geholpen. Ik kan het zeker aanraden. Mocht je hier meer over willen weten dan mag je een mailtje naar me sturen: bveldik@gmail.com Ik help graag verder.

    Wat ik in veel verhalen terug lees is dat veel mensen met een narcistische ouder (of partner) zich realtief alleen voelen of het moeilijk vinden om zo veel alleen te doen. Ik moet zeggen dat ik ook heb.
    Ik moet zeggen dat ik ook wel de behoefte heb om face to face mensen te leren kennen die ook te maken hebben met moeilijke dingen door een narcistische ouder. Ik denk dat dit kan helpen in het minder alleen en meer gesupport voelen.
    Ik vind het heel belangrijk om te leren dat je afstand kan nemen van wat je altijd als “normaal” hebt gezien. En te groeien zoals jij wilt ondanks uitdagingen van een moeilijk verleden.
    (Dus verder komen in je minder eenzaam voelen, begrip en waardering voor jezelf hebben, angst overwinnen, open kunnen zijn en geen onnodige energie meer te verliezen). Verder denk ik dat het ook slim is om te kijken hoeveel sterker je bent geworden juist door de problemen die je mee hebt gemaakt. Dus eigenlijk het positieve van je problemen inzien.

     

    Reply
    Hans - april 3, 2017

    Erg veel reacties op dit onderwerp!!!

    Ik ben opgegroeit in een gezin waar mijn zus de diagnose borderline kreeg. Ze heeft op haar 15e ook een jaar in een zantpoort gezeten.

    Alle aandacht voor de 2 kinderen van mijn ouders ging naar mijn zus. Ook mijn aandacht, ik was 13.

    Mijn zus was het huis uit op 21 en nooi meer gezien door de borderline.
    Ik ben thuis blijven wonen tot mijn 38jaar.

    Ik was al 2x 7 jaar op zoek naar een huur of koopwoning.

    Al de symptomen beschreven komen overeen met mijn moeder.
    Dat idee heb ik niet eerder gehad.

    Ze manipuleerd haar hele leven. En plaatst zichzelf overal en altijd op de voorgrond.

    Opmerkelijk genoeg werd ze in haar eigen dorp de koningin genoemd. Heel typerend.

    Ik krijg het idee dat mijn moeder borderline heeft met narcistische trekken. Ze geeft alleen om iemand om zichzelf een nog beter imago te verschaffen.

    Ik deed mee maar had niet het inkomen om aan het hele circus mee te kunnen doen.

    Ze wonen in een koopwoning rijtjeshoekhuis en mijn moeder heeft nooit zelf echt gewerkt. Alleen zwart al hulp in de

    Haar moeder, mijn oma wilde ook de beste zijn. In alles beter zijn dan alle anderen.
    Niemand was beter en ze was ook heel onzeker. Ze stond er alleen voor haar man was overleden toen mijn moeder 15 was.

    Ik wilde aan dit ideaalbeeld voldoen dus kocht een sportauto.
    En reed als een patser rond raampje open lekkere muziek jonge jongen met geld.
    Ik wilde niet thuis zijn want ik trok het niet.
    dus ging ik doelloos overal naartoe rijden om zelf gezien te worden.
    Dat lukte prima met benzinerekeningen van €600,- tot €900,- per maand.

    Daarna ging het bergafwaards hoge boetes niet al te slechte vrienden maar ook niet weer de beste integere vrienden.
    Allemaal narcisten. Ik werd er zelf misselijk van.

    Mijn auto werd vernield door een narcissus vriend die mocht rijden ik zat ernaast.
    Het kostte mij €1500,- de schade aan de onderkant.
    Hij kwam niet over de brug en hield zich een jaar schuil.

    Ik werkte op zee dus kon niet praten met hem.

    Later reed ik de auto total loss in een bocht op de snelweg.

    Alsof het nog niet genoeg was kocht ik bij een sloperij een soortgelijke maar nu rode sportauto die gewoon rijdbaar was met apk. Zonder schade. Alleen lakschade en verkleuring. Eigenlijk voor onderdelen.

    Maar ik kocht een mooie auto en ik kickte er enorm op. Rood nog mooier dan metallic blauw.

    Ik werd verslaafd aan de aandacht die ik kreeg eigenlijk die de auto kreeg natuurlijk.

    En ja hoor het feest was compleet. 2 sportwagens beter dan 1.
    Een rode en een blauwe. Een buurman grapte nu nog een witte. En ja hoor ik wilde nog een witte. Geen witte maar een parelmoerwitte erbij. Om een statement te maken van kijk mij eens.

    Op een gegeven moment had ik veel geld. Mijn ouders ook nog meer zelfs. Die bezitten nog 2 vakantiewoningen die ze verhuren a €5000,- tot €7000,- opbrengst per maand. Weekje a €700,- zo zit het.
    Plus pensioen en dubbele aow en nog extra inkomsten. Dus over €10000,- per maand netto. Dat is bizar veel voor normale mensen.

    Ik heb wel eens goed verdiend en kreeg mijn vakantiegeld. Samen met mijn ouders hadden we €25000,- netto in 1 maand.

    Laat dat de buurt maar niet weten want dan wordt iedereen jaloers en dat werden ze. En wij maar lachen want zo fijn is dat.

    Maar het huilen stond mij nader dan het lachen. Ik wilde op mezelf al heel lang verdomme mislukte relatie achter de rug.
    Het liep niet lekker. En ik voldeed niet meer aan het ideaalbeeld van mijn moeder die mij uitkotste. ik werkte niet meer op een cruiseschip. Dus opscheppen over mij werd klote praat richting mij met fysiek geweld en psychisch geweld.

    Totdat ik op mijzelf ging wonen 38 jaar oud.

    Jaja. Ik kocht ja kopen!!! Een vrijstaand huis heel mooi met flink wat grond met een nieuwe rieten kap want dat kon ik wel betalen. 2 vrijstaande garages. Prive oprit.
    Geen last van buren. Heb het hele huis laten opknappen en mijn ouders ingezet om de boel te controleren met de verbouwing toen ik op zee zat.

    Ik kreeg weer een vriendin. Die niet in de smaak valt bij mijn moeder. Een nederlands indonesisch adoptie knuffeldier en lieve schat.

    Mijn moeder leeft in een fantasiewereld want in mijn dorp verkondigde ze dat zei hier kwam te wonen. Maar ze ging voluit op haar bek.
    Want wij wonen er.

    Dus zit ze te vitten op mij en mijn vriendin om ons uit elkaar te krijgen zodat zij hier kan wonen. Mijn vader doet er gewoon aan mee.

    nee ik woon hier en niet jij hallo.
    Inmiddels heb ik de sportautos verkocht want dat is te duur maar kocht voor de aankoop van het huis nog wel een astra opc lekker snel en die werd getuned natuurlijk.
    Nou weer wat bekeuringen verder werd ik het zat. En de motor ging helaas kapot.

    Dus kocht even tussendoor nog een auto en het feest begon weer van voor af aan ik kocht een Saab turbo cabriolet erbij. We worden inderdaad gezien maar gelukkig niet meer als de stadse patser waar ik van walg.

    Mijn narcistenvrienden komen hier niet dat trek ik niet. Ik wil rust. Geestelijke rust.

    Na 40 jaar onophoudelijk met narcistenouders geleefd te hebben.

    Ik ben nu 42 en ben overspannen. Mijn vriendin was vorig jaar bijna overleden aan een ziekte waarvan ze nog niet weten wat het is.

    Aan mijn ouders heb ik niets gehad die lieten het afweten en er werd gezegd op onze steun en hulp hoeven jullie niet te rekenen.

    Hier in het dorp is alles al door hun verpest ze kwamen tot voor kort nog bij mij op bezoek en voor de afsluiting van hun bezoek gingen ze 3 uur lang bij mijn overburen (150 meter verderop) koffie drinken.

    Een vrouw die alles door roddeld. Het enige wat ze nog kunnen is ons zwart maken via deze vrouw en roddels verspreiden over ons.

    Zeer onprettig.

    Uiteraard wil mijn moeder met de eer strijken van wat ik bereikt heb om rond te bazuinen dat zij dat voor mij heeft bereikt.

    Verder loopt ze inderdaad met grote hoeden rond net als de koningin deed.

    Reply
      Hans - april 3, 2017

      Zelf heb ik mij continu weggecijferd. Alsof ik niet bestond ik was niet belangrijk.

      Ik was 39 en ging met mijn moeder een rondje lopen door mijn nieuwe woonplaats.
      Ik wilde er eigenlijk niet uit

      Ik ging met mijn moeder mee en ze werd kwaad bij de bakker jij ja geef de bakkersvrouw eens een hand en stel je voor. Jij die in dat mooie huis woont.

      Dus ik dat maar gedaan. De bitch. Alsof ik als een klein kind aan mijn oor getrokken werd. Ze had het al voor elkaar gekregen om een kadootje voor haar verjaardag te krijgen van de bakkersvrouw in mijn huis in mijn woonplaats die dacht dat ze er kwam wonen.
      En wel heb ik jou daar hetzelfde schouwspel herhaalde zich bij de slager.

      Er werd ook nog even voor €80,- aan vlees besteld door mijn moeder om indruk te maken en ik kon betalen. Tering.

      Dus deed dat omdat er zogenaamd verassingsbezoek kwam. En ja hoor ze nam 3/4 zo mee naar huis.

      Ik was er ingeluisd.

      In mijn woonplaats vind iedereen mij nu maar een moederskindje en we moeten leven onder een continue tirranade van aanvallen.

      Ik kreeg truien voor mijn verjaardag want ik zou er bijlopen als sloeber met gaten in mijn kleding. Ja de truien waren €450,- vertelde ze. Welnee €30,- voor 2.

      Wij zijn niets en hun zijn alles.

      Maar er klopt iets niet.
      Dat krijgen mensen nu ook in de gaten.

      Ik had het zelf niet eens in de gaten en ging altijd met hun mee.

      Nadat ik openbaar had gemaakt dat mijn vriendin bijna was overleden en ik voor haar moet zorgen wordt ik gezien als een echte man die opkomt voor zijn gezin en voor zijn huis.

      Deze belangrijke invloedrijke dorpsgenoot is inclusief zijn personeel toegeschreeuwd door mijn moeder.

      Dat wist ik niet.

      Mijn moeder heeft dus het personeel beschreeuwd met luide stemverheffing tijdens de verbouwing.

      Te idioot voor woorden gewoon.

      Reply
    Lise - maart 19, 2017

    De vele aangrijpende en herkenbare berichten die ik las op deze site gaven mij de moed om het ook op papier te zetten. Het voelt ook gelijk als een opluchting omdat je je verhaal kwijt kan in een omgeving van mensen die jouw verhaal ook weer herkennen en bovenal ook je verdriet en pijn en strijd begrijpen.

    Ik ben opgegroeid in een emotioneel erg onstabiel en disfunctionerend gezin met een narcistische moeder en een erg passieve vader die met al de nukken van m’n moeder meewaaide. Ik heb hier erg onder geleden. Als ik terugdenk aan m’n jeugd denk ik alleen maar aan erg ongelukkige gevoelens en enorme spanningen, ik voelde me nooit fijn thuis en ik vond het leven daardoor ook erg moeilijk omdat je die stabiele basis mist en ik wist hierdoor gewoon niet wie ik was en waar ik thuis hoorde in deze wereld.

    Toen ik begin 20 was ben ik in gaan zien dat er echt dingen niet klopten thuis, tot die tijd voelde ik wel dat het als een gestoorde situatie voelde maar kon je als kind je vinger er niet op leggen. Mijn hele twintiger jaren ben ik vervolgens op zoek geweest naar mezelf, en ook naar mijn plekje op de wereld. Waar andere om mij heen lekker aan het genieten waren van het leven en ik regelmatig dooddoeners te horen kreeg van ‘je moet het gewoon niet zo zwaar maken voor jezelf’. Rond mijn dertigste heb ik een hele goede psycholoog gevonden die mij in dit proces enorm heeft geholpen. Ik kon dingen door haar veel beter in perspectief plaatsen en heb ook geleerd om destructieve overtuigingen die ik mezelf onbewust had wijs gemaakt (dat liefde voor mij niet was weggelegd, en dat ik het niet verdiende etc.) los te laten. Ik was hard aan het werk om mezelf te helen maar kon af en toe nog steeds in de afgrond zakken, mede door het feit dat ik op dat moment besefte dat de persoon met wie ik op dat moment een relatie had ook een narcist bleek te zijn. Ik had onbewust een partner gekozen bij wie ik dezelfde drama’s herleefde als bij mijn moeder. Mijn psycholoog heeft toen medicatie voorgesteld en dat heeft erg geholpen. Ik kon de afgrond nog wel zien maar glipte er niet meer in weg en dat gaf mij de kracht om de relatie te verbreken en te besluiten dat ik mezelf dit nooit meer aan zou doen (in de buurt van een narcist zijn). Rond die tijd heb ik ook de relatie met mijn moeder en mijn zus verbroken. Mijn zus en ik hebben door alle spanningen vroeger nooit een goede band opgebouwd helaas, ik heb me ook bij haar nooit prettig gevoeld. Met mijn vader heb ik nog wel contact, dat is gewoon een goedsul. Nog steeds heb ik momenten dat ik het hem kwalijk neem dat hij niet zijn verantwoordelijkheden genomen heeft als vader destijds maar vervolgens besef ik me weer dat hij écht niet beter wist. M’n moeder waarschijnlijk ook niet maar ik leed er te erg onder, dat ik besloten heb dat ik haar niet meer in mijn leven wil.

    Ik ben nu 37 jr en nog steeds worstel ik regelmatig op kwetsbare momenten met dezelfde terugkerende dingen: ‘waarom heb ik die liefde niet gekregen waar ik zo’n behoefte aan had en nog steeds behoefte aan heb’, het ‘alleen op de wereld gevoel’, eenzaamheid, ook omdat veel mensen zich niet beseffen hoe zwaar ik het daadwerkelijk soms heb. Ik ben sociaal sterk, en heb een groot netwerk en een eigen bedrijf. Mensen zien mij als een sterke vrouw, een survivor, iemand die zichzelf er altijd weer bovenop knokt. Alleen beseffen ze zich niet dat dat knokken zo ontzettend slopend is. En de kwetsbaarheid en beschadigingen die ik in mij draag gaan zo diep en zijn zo intens. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die het echt begrijpt en mij ook dus kan steunen erin. En dat voelt af en toe zo ontzettend eenzaam en ik ervaar daardoor een gemis aan liefde en herkenning en dat doet pijn. Ik heb nu een moeilijke tijd, er is veel veranderd het afgelopen jaar en de afgelopen 3 maanden ben ik echt weer aan het overleven en heb ik het gevoel weer in een depressie te zitten. En de laatste 3 maanden is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan zelfmoord denk. In eerste instantie schrik je van die gedachten maar nu voelen die gedachten op een vreemde manier als een opluchting: dat ik er dus niet mee door hóef te gaan als ik het geworstel zat ben en dat ik een keus heb.

    Ik doe erg m’n best om mijn hoofd boven water te houden en mezelf te helen, steeds weer, maar het is zwaar.

    Als iemand zich in mijn verhaal herkent dan zou ik er graag mee in contact komen!

    Reply
      j - maart 19, 2017

      Hallo Lise,

      Ik ben enigskind van een narcistische moeder en een codependent vader, dus ik herken dat wel. Ik heb er erg veel van geleden en was sociaal niet echt zo sterk of inzichtelijk als jou, dat ik dus totaal niet in de gaten had wat er speelde, ik was ook constant dusdanig getraumatiseerd dat ik dacht dat er iets goed mis was in m’n hoofd. Ook ik heb al een hele herstelweg achter de rug.

      Momenteel heb ik al wat contacten via de mail lopen om een keer af te spreken, het klinkt alsof jij nu ook naar zoiets op zoek bent. Je kunt je aanmelden op roodbruinzwart@hotmail.com

      Wie weet spreken we daar verder,
      Gr. J.

      Reply
        Lise - maart 22, 2017

        Hoi J.
        Heel erg bedankt voor jouw reactie! Ik ben daar zeker naar op zoek, ik ga je zo direct mailen!

        Groetjes Lise

        Reply
        Petra - april 6, 2017

        Hallo J.

        Ik herken heel veel van mijn eigen situatie op deze site. Ik ben ook opgegroeid met een narcistische moeder en een goedzak van een vader die alles van haar accepteerde. Mijn broer en ik werden ook fysiek mishandeld. Lang heb ik ook niet begrepen wat er nou precies mis was in ons gezin. Maar nu na zoveel jaren van therapie begrijp ik waarom ik ben geworden wie ik nu ben. Ook ik heb inmiddels een hele herstelweg achter de rug. Maar op mijn 54e ondervind ik nog steeds de schade van mijn jeugd in mijn leven. Hoe herkenbaar zijn de verhalen op deze site. Ik lees dat jullie onderling nu wat contact hebben met elkaar. Het lijkt mij fijn om mensen te ontmoeten met een soortgelijke achtergrond. Komen jullie binnenkort weer bij elkaar? En kan ik mij daar ook voor aanmelden?
        Gr. Petra

        Reply
          j - april 8, 2017

          Hoi Petra,

          Ja aanmelden voor de meeting kan nog steeds. roodbruinzwart@hotmail.com

          Gr. J

          Reply
            Ben - april 10, 2017

            Ik heb ook wel interesse. Kan het aanmelden nog steeds?

            Reply
            Margriet Steenbergen - april 21, 2017

            Ik heb ook interesse. Kan ik me nog aanmelden voor een meeting? Hartelijke groet, Margriet Steenbergen

            Reply
              j - april 21, 2017

              Hallo Margriet, de (eenmalige) meeting is inmiddels geweest.

              Gr. J

              Reply
            She - juli 13, 2017

            Ik wil ook aansluiten!

            Reply
        J - april 12, 2017

        Hoi J, goed idee, ik heb je net gemaild. Gr J

        Reply
      Naomi - maart 20, 2017

      Hallo Lise,

      Mijn naam is Naomi, ik ben net 22 jaar en ik heb precies hetzelfde verhaal als jij. Ik ben op mijn 18e uit huis gegaan en heb toen al het contact met mijn ouders en zusje verbroken. Ik heb ook een narcistische moeder en een goedzak als vader die waarschijnlijk altijd bij haar zou blijven.

      Toen ik een relatie kreeg met mijn huidige vriend kreeg ik uit het niets lichamelijke klachten en psychische klachten maar ik snapte nooit waarom. Ik was het zo gewend. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit maar ze vonden natuurlijk niets. Wel zag ik dat het er bij mijn vriend thuis anders aan toe ging dan bij mij. Er werd overlegt, met elkaar gesproken en naar elkaar geluisterd. Ook waren ze allemaal eerlijk. Steeds meer raakte ik met mezelf in de knoop. Ik vond mijn vriend geweldig, het was liefde op het eerste gezicht maar ik mocht van mijn moeder niet meer met hem omgaan. Hij zou een slechte invloed op mij hebben. Op een dag werd ik zo bang en eindigde ik ineens in een paniekaanval. Vanaf toen kwam alles uit mijn jeugd in mij naar boven, de momenten waarop ik werd geslagen, mijn nek werd omgedraaid, ik in de garage moest slapen en alles was altijd mijn schuld. Helaas gebeurde deze dingen alleen als mijn vader er niet was. Hoe vaak ik dit soort dingen hem ook vertelde, ik werd niet gehoord. Ik zat fout en ik moest sorry zeggen.

      Na ruim een jaar een relatie met mijn vriend te hebben, besloot ik, na de zoveelste rot actie van mijn moeder uit huis te gaan. Alles werd tegen mijn zin in gedaan en ik was er spuug zat van. Op mijn vriend, zijn familie, 1 tante van mij en mijn beste vriendin na, snapte niemand mij. ‘Zo erg kan het toch niet zijn’. Mijn schoonmoeder raadde me aan naar een psycholoog te gaan en al snel werden de diagnoses depressie en PTSS gesteld. Ook heb ik hier 1 keer EMDR gehad maar dit was nog te intens. Een tijdje ging het goed, ik liep stage op een leuke plek. Had deze stage gehaald en een baan aangeboden gekregen. Mijn ‘geluk’ kon niet meer op. Voor even dan. Al snel belandde ik weer in een negatieve spiraal. Afgelopen zomer met mijn zusje nog 1 keer proberen af te spreken maar er was geen interesse kn mij… Geen eens een ‘hoe gaat het?’. Het enige wat mij bij bleef is veel over zich zelf praatte en mij lelijk en dik noemde. Vrij snel hierna kreeg ik Veel last van mijn schouder, mijn laatste stage moeten stopzetten, weer ziekenhuis in, ziekenhuis uit, een jeugdvriend overleden door tragisch ongeluk en als kers op de taart een brief van mijn vader die het alleen maar over zichzelf had!!!! Ook geen hoe gaat het of wat doe jij? Helemaal niks!!! En de brief werd ondertekent met zijn naam+handtekening. Om beroerd van te worden. Afgelopen februari heb ik opnieuw de diagnose depressie gekregen. Vanaf oktober zit ik er al weer helemaal doorheen. Al die vragen omdat ik het niet snapte. En niemand begrijpt echt wat ik bedoel. Ik kan altijd wel uitleggen hoe mijn moeder is maar duidelijk word het nooit.
      De ellende die hier allemaal achter weg komt. Het is echt een hel.

      Vanavond was ik er klaar mee en Googlede ik weer eens zoals ik altijd Google. Ik googlede op de term: hoe kan een kind haar moeder zo intens haten? Ik kwam vrij snel uit op de pagina: de narcistische moeder. Hoe verder ik las, hoe meer tranen er in mijn ogen sprongen. Alsof mijn leven er beschreven stond. Ik zocht verder en kwam op deze site uit. Toen ik uw verhaal las, op deze datum gepost, leek het voor mij alsof het zo moest zijn. Het is precies hetzelfde.
      Binnenkort ga ik een nieuw traject in met een nieuwe psycholoog die gespecialiseerd is in ‘kinderen’ zoals ik.

      Met mij mag u altijd contact opnemen als u dat wilt. Mijn mail adres is; maringnaomi@gmail.com. Ik ben heel blij in ieder geval dat ik uw verhaal heb mogen lezen. Ik voel me voor het eerst in tijden begrepen en gehoord.

      Reply
        Lise - maart 22, 2017

        Wow Naomi, wat fijn dat je reageert! En wat rot dat je dit allemaal mee moet maken, ik voel precies waar jij ook doorheen gaat. Wat een herkenning!! Ik ga je vandaag gelijk mailen!
        Groetjes Marlies

        Reply
        Bas - april 21, 2017

        Het probleem is dat die lieden totaal geen empathie kennen, alles draait om hen.
        Hoe goed of slecht jij je voelt kan ze niet schelen.
        Ook ik heb het contact met broers verbroken, raar is dat de narcistische ouder(s) een groot deel van de kinderen ook narcistisch maakt.
        Ik herken je hele verhaal zo enorm, mijn broers schelden op alles en iedereen maar vragen zich nooit af of dit normaal is.
        Ze hebben allemaal rechtszaken aangespannen tegen Jan en alleman terwijl ze zelf de schuldigen waren, waarvan sommigen helaas gewonnen.
        Narcisten zijn door en door slechte mensen, en ik begin het vermoeden te krijgen dat ze het echt wel weten.
        Zo is mijn eigen vader een hufter tot en met, hij maakt iedereen belachelijk omdat hij leuk gevonden wil worden.
        Ook liegt hij dat die barst, spreek je hem erop aan dan krijg je te horen: De waarheid was misschien een beetje anders dan ik vertelde, waarmee hij meteen zichzelf weer slachtoffer maakt.
        Ik ben nu zo ver dat ik overal NEEN op geef, beginnen ze me voor slecht persoon uit te maken of andere nare opmerkingen te maken dan weet ik het zeker; we hebben weer te doen met zo eentje.
        Een normaal iemand vraag waarom je NEEN zegt en probeert een uitleg te krijgen waarom je NEEN zegt. Een narcist begint je een schuldgevoel aan te praten, desnoods een kleine beloning maar vraag nooit waarom je NEEN zegt.

        Het verschil zit in de reactie op NEEN op hun vraag, ze worden meteen kwaad, dan weet je genoeg.

        Reply
          j - april 21, 2017

          Goed dat je het herkent als fout gedrag. Nu kan je je er van distancieren en een andere groep mensen gaan zoeken waar je beter behandeld wordt.

          Reply
      Pleaser - maart 21, 2017

      Hallo Lise,

      Vandaag ( nu al 46 jaar ) pas de bevestiging en eerste Google resultaten en artikelen gevonden gevonden die ook voor mij bevestigen dat ik gebukt ging en nog ga door de opvoeding van een narcistische moeder.
      Ongelofelijk veel herkenning in jou verhaal en de artikelen die ik hierover vind.
      Dapper dat je geschreven hebt want dat geeft mij het gevoel dat wellicht we iets voor elkaar kunnen betekenen. Want de omgeving ziet deze zaken niet want zoals omschreven de geniepige narcist……vreselijk maar tegelijkertijd fijn nu herkenning te zien in andermans verhalen. Vind je het leuk om te contacten? Groet pleaser

      Reply
        Lise - maart 22, 2017

        Hoi Pleaser,

        Ja zeker zou ik dat graag willen! Ik denk dat we een enorme steun kunnen zijn als we mensen vinden die onze pijn herkennen en erkennen. Dus ik ben super blij dat ik op deze site terecht ben gekomen!
        Hoe kan ik je bereiken?
        Groetjes Marlies

        Reply
        Ben - april 10, 2017

        Dankjewel!

        Reply
      S - maart 27, 2017

      Hallo Lise en alle andere ”ervaringsdeskundigen’,

      Helaas herken ik jullie verhalen en de bijbehorende emoties. Ik ben sinds een paar weken ‘wakker’ , waar ik juist dacht de ideale moeder-dochterrelatie te hebben ben ik er nu pas achter , nu ik zelf moeder ben, dat ik die band met mijn moeder altijd geromantiseerd heb. Mijn vader overleed toen ik 17 was ( ik ben nu 37) en als oudste van 4 kinderen heb ik automatisch de vaderrol op me genomen. Of het nu vrijwillig was of dat ik door mijn moeder in die rol geduwd ben weet ik niet, maar ik besef nu pas dat die verantwoordelijkheid niet aan mij was. Tot vorig jaar heb ik zowel financieel als emotioneel de zorg voor 2 gezinnen gedragen, dat van mijn moeder en mijn eigen gezin. Totdat ik vorig jaar voor de zoveelste x de deksel op mijn neus kreeg en er nu ook verbaal geweld van mijn moeders zijde aan te pas kwam, omdat het niet op haar manier liep. Met ‘wakker’ bedoel ik dat ik eindelijk inzag dat ik zowel emotioneel en financieel gechanteerd en gemanipuleerd werd, terwijl een ‘sorry’, een blijk van liefde, waardering en/of erkenning genoeg waren. Dat heeft mij o.a. doen besluiten om het contact te verbreken. Dit is zoals jullie weten geen makkelijk proces, maar ik kan nu oprecht zeggen dat ik mijn moeder niet mis, maar een moeder en dat geeft dat eenzame gevoel, ook al staan er 1000 mensen om me heen. Elk kind (jong en oud) is op zoek naar liefde, erkenning, een simpele aai over de bol, genegen- en geborgenheid en die vind je normaliter bij je ouders. Ben een paar weken geleden ingestort, mijn gezondheid laat te wensen over en ze hebben niets gevonden, concentratieproblemen op mijn werk ( ben ZZP-er) en therapie zijn de gevolgen. Heb me suf gepiekerd, veel gesproken met mensen die mijn moeder goed kennen, gelezen, nare herinneringen opgehaald (heb ik weggestopt) om alles als een soort puzzel in elkaar te zetten en bevestiging te zoeken. Ligt het aan mij?, wat had ik anders kunnen doen ?, hoe kun je zo stom zijn? en de hoofdvraag: wie ben ik? Ik ben mezelf voorbij gelopen, omdat ik altijd in dienst heb geleefd van mijn moeder. Ik ben druk met mezelf hoe dan ook te vinden en laat nu voor het eerst alle emoties toe. Blijkbaar kies ik nu voor het eerst van mijn leven voor mezelf en dat maakt het lastig. De afgelopen 20 jr waren een ‘way of life’ dat nu veranderd en dat maakt me bang omdat ik mezelf nog niet genoeg vertrouw en ik daarbij moe ben van het altijd sterk te moeten zijn. Ik heb deze week mijn eerste sessie bij een psycholoog die gespecialiseerd is in het begeleiden van volwassen kinderen van een narcistische ouder. Dit ter bevestiging voor mezelf, een bevestiging van een onbevooroordeeld persoon dat ik het bij het rechte eind heb en dat mijn moeder idd deze stoornis heeft, van daaruit ga ik mezelf ‘zoeken’. Ik zal wel moeten en wil het ook graag daarvoor heeft mijn moeder al teveel tijd van mijn leven gedomineerd en verpest. Ik las ook de dooddoeners die ook ik de afgelopen tijd goedbedoeld heb ontvangen bijv. je moet blij zijn met wat je wel hebt…….. Bla bla. Lief, maar als dat niet is wat je van binnen voelt kun je helemaal niets met dit soort adviezen. Ik denk dat net als iedereen op deze site incl. mezelf je het verstandelijk allemaal heel goed weet, alleen gevoelsmatig is het nog een onopgeloste puzzel. Ik heb me inmiddels ook aangemeld bij J dus wellicht dat we elkaar ooit eens spreken. Ik zou het in ieder geval heel fijn vinden om met mensen te spreken die hier ervaring mee hebben .

      Reply
      Jolien - maart 29, 2017

      Hoi Lise,

      Je hebt al superveel reacties gehad, maar het is nog best recent, dus ik doe het gewoon ook.

      Ik reageer omdat je zegt dat je zegt nog nooit iemand hebt ontmoet die het herkent en ooohhh, dat begrijp ik zo, denk ik. Sorry alvast als dit een chaotisch bericht wordt, trouwens. Ik heb nu ‘gelukkig’ (ik vind het naar voor hen) 2 goede vriendinnen die allebei kinderen zijn van een narcist (in hun geval de vader, in mijn geval de moeder). Dus als ik hen spreek en gelijke verhalen als die van mij hoor, bevestigt dat bij mij in ieder geval dát mijn moeder narcist is (ze is nooit gediagnostiseerd en bovendien ook zelf psycholoog, dus dat zal ook nooit gebeuren, want door een test lult ze zich zo heen), wat weer een hoop zelftwijfel weghaalt. Mijn moeder was altijd kanjer in mij laten geloven dat ik gek was en dat zij fantastisch en goed was.
      Toen ik 17 was kwam ik in een klinische behandeling terecht, ik dacht om zelf normaal en gezond te worden want ik deed immers alles fout en het lag allemaal aan mij. Goddank waren het goede therapeuten en geweldige groepsgenoten. Zij bleven met me praten tot ik inzag dat de problemen niet allemaal bij mij lagen. Natuurlijk had en heb ik nog steeds dingen waar ik aan moet werken, maar door deze behandeling begon ik in te zien dat de oorzaak van alles toch wel heel erg vaak terug te leiden was naar mijn ouders, en dan met name mijn moeder.
      Mijn vader was en is ook de goedzak. Gelukkig wilde mijn moeder met hem scheiden (ze had een nieuwe gek die bij haar wilde zijn), want mijn vader had dat nooit gedaan, en wilde dat eigenlijk ook niet. Ook bij hem zitten er nogal wat steekjes los en ik kan niet goed met hem omgaan, maar zo nu en dan heb ik wel contact met hem. Ik heb geen broers of zussen, waar ik eigenlijk blij mee ben want waarschijnlijk was een van ons dan de zondebok geworden (nu was ik gewoon het ene moment het pareltje en het andere moment de zondebok), maar ik vind het ook erg lastig, omdat er niemand is met wie ik kan bespreken hoe het vroeger thuis ging bij ons. Mijn vader ziet het allemaal niet en wil eigenlijk nog steeds geen kwaad woord over mijn moeder horen, laat staan over zichzelf.

      Sorry, volgens mij is het inderdaad nogal een ramble bericht geworden. Mijn punt is, je bent niet alleen (wat een cliché). Ik heb vaak het idee dat ik emotioneel nooit los van haar ga komen, maar dat betekent niet dat ik dat op ga geven. Want alles wat zij van mij heeft afgenomen is het waard om terug proberen te krijgen. Ik heb het geluk dat ik al op jonge leeftijd begreep wie ze was, en al heel veel therapie heb gehad waar ik soms dingen heb geleerd waardoor ik beter met vroeger en mezelf kan omgaan (al ben ik ook ontzettend vaak aangelopen tegen therapeuten die aan de kant van mijn moeder stonden, zeker omdat ze zelf ook therapeut is). Maar wat je zelf ook al zegt, in een jaar kan niet alles helen of veranderen. Maar ooohhh wat is die eerste stap het moeilijkst én het belangrijkst! Het is naar hoeveel jaren er dan volgen van, in mijn geval in ieder geval, het gevoel van doelloosheid en ‘wat dan’ en weer nieuwe worstelingen die je onderdrukte in de tijd ervoor. Maar ik ben er 100% van overtuigd dat het het waard is.
      Als je wil babbelen, zou ik ook best fijn vinden: mijn e-mailadres is jolien_95@live.nl. Wie weet tot dan, sterkte ermee, groetjes

      Reply
      N. vd H - april 2, 2017

      Hallo Lise,
      Ik ben gescheiden van een narcisisit maar hellas, hij bespeeld iedereen waardoor op dit moment de kinderen hebben het hoofdverblijf bij hem en een omgangsregeling met mij. Ik ben bang dat de kinderen beschadigd zullen zijn omdat ze meer met hem blijven en heel weinig met mij. In de jaren dat ik bij hem bleef was ik altijd passief en ziek. Ik begrijp wat jij over je vader schrijft omdat ik in dezelfde situatie ben geweest. Tijden mij. Relatie begreep ik niet wat er aan de hand was. Maar nu omdat ik buiten die relatie ben en ik lees er over begrijp ik wat er aan de hand was. Als ik jouw verhaal lees ik wil niet aan denken wat voor impact zal het op de kinderen later hebben het feit dat ze met hem verblijven. Heel veel sterkte.

      Reply
      Manon - april 6, 2017

      Hoi lise,

      Was jouw moeder een perfectionist? Moest alles op haar manier gebeuren en was jou of iemand anders zijn manier niet goed? Ik probeer er achter te komen of dit alles ook voor mijn moeder geldt. Ik herken in jou verhaal mijn vader. Die vond en vind ook alles goed en is erg passief wat dat betreft. Ik heb nooit geleerd een eigen mening te hebben. Ik ben nu 33 en zit in een burn out, inmiddels de tweede keer helaas.. ik besef nu pas dat het te maken heeft met mijn jeugd. Mijn zus zegt hetzelfde. Ze moet bij alles nadenken; “goh vind ik dit zelf zo of is dit de mening van mama? Wat vind ik eigenlijk zelf?” Dat heb ik dus ook. Mijn moeder veroordeelde ook altijd alles en iedereen. Ik heb altijd mijn moeder als grote voorbeeld gezien. Volgens mijn moeder was ik een lastig kind. Mijn zus is in de puberteit weg gelopen van huis en kwam daarna in therapie. Daar werd ontdekt dat zij een persoonlijkheidsstoornis heeft met narcistische trekjes. Ergens denk ik dus nu dat dit komt door mijn moeder.
      Ik hoor graag of jij in mijn verhaal iets herkent. Groeten, Manon

      Reply
      Jeffrey - april 8, 2017

      Hallo Lise,
      Ik heb met tranen in mijn ogen jouw reactie zitten lezen. Ik ben nu zelf 19 jaar en heb te maken met 2 narcistische ouders. Ik ben opgegroeid in een gezin met 5 kinderen waarbij mijn vader al uit het zicht was toen ik nog maar 6 jaar was. Mijn moeder hield ons voor dat hij niet meer leefde. Toen ik op mijn 13e naar de supermarkt ging kwam er echter een man op me afgestapt die mijn vader was, hij vertelde dat hij nog leefde en we zijn toen een tijdje gaan praten. Hij heeft me later bij hem thuis uitgenodigd en ik woon daar op dit moment. Mijn moeder heeft letterlijk alles in mijn leven kapot gemaakt, maar mijn vader ook. Ik heb al mijn hele leven kindermishandeling van de bovenste plank meegemaakt (fysiek en mentaal eigenlijk gemarteld). Voor mijn moeder was ik niet belangrijk en was ik achterlijk. Ik deed er dus alles aan om de beste te zijn in alles wat ik deed, complimentjes kreeg ik echter nooit. Toen ik het advies kreeg om naar het gymnasium te gaan zei mijn moeder dat ik hier te dom voor was en dat ik beter naar het vmbo kon gaan zodat ik kon werken en haar geld kon geven voor het harde werk dat ze voor ons deed (ze was werkloos). Godzijdank heb ik dit niet gedaan en rond ik het gymnasium dit jaar af. We moesten haar jarenlang een soort vereren als godheid (ik kan het niet anders verwoorden). Als dit niet gebeurde vielen er klappen (zacht uitgedrukt) of kregen we gewoon geen eten. Alles wat ze wilde moest per direct gedaan worden. We leefden jarenlang in angst om iets fout te doen. Zelf werden thuis alle kinderen weggestreept, wij deden er niet toe en alleen mijn moeder was belangrijk. Mijn moeder heeft meerdere relaties gehad die allemaal kapot gingen. Eén daarvan ging zo ver dat hij zelfmoord heeft gepleegd, hij kon het terreur van mijn moeder niet aan. Uiteindelijk na een zware depressie van 2 jaar brak ik en ben ik aan de bel gaan trekken. Mijn moeder zat me te treiteren en te dreigen dat ze tegen mijn school zou vertellen op ouderavond dat ik een crimineel was (ik ben nieteens een beetje een crimineel). Dit deed ze naar mijn mening omdat ik een vriendin kreeg, en ze minder aandacht van mij kreeg. Uiteindelijk ben ik van huis weggelopen en ben ik een jaar bij vrienden en mijn vriendin gaan wonen. Uiteindelijk wist mijn moedee de situatie zo hard te manipuleren dat ik zelfs van jeugdzorg de schuld kreeg. Ik was een “verwaand kind” die in de armoede opgroeide en jaloers op vriendjes en vriendinnetjes was stond in het rapport. Ze wist mij zelfs zo ver te krijgen dat ik het maar toe gaf, omdat ik anders het gezin zou kapotmaken. Ik gaf het raar genoeg toe omdat ik er klaar mee was en uit een soort angst. De relatie met mijn vriendin destijds is na al deze spanningen ook verbroken.

      Op dit moment (zoals ik eerder noemde) woon ik bij mijn vader. Hier is het het wel beter dan bij mijn moeder maar alsnog schrijnend. Ik ben getraumatiseerd geraakt door hem voordat hij wegging bij mijn moeder. Hij sloeg me namelijk een keer zo hard en zo lang met de riem dat ik bewusteloos raakte (op 6 jarige leeftijd!!). Ik ben een zeer nette jongen, maar elk klein dingetje dat ik hier in huis “fout” doe zorgt ervoor dat mijn vader zo hard flipt dat ik echt bang ben dat hij me een keer vermoordt. Met “fout” doen heb ik het hier over een keer vergeten bier voor hem te halen of de wc bril naar beneden te laten (ipv naar boven). Hij heeft hier al een paar keer mee gedreigd namelijk.
      Alles in mijn leven is schrijnend, familie heb ik namelijk ook niet om naar toe te gaan. Zij hebben allemaal ruzie en zijn in typische “tokkies”.
      Ik schrijf dit omdat ik ook serieuze overwegingen maak om zelfmoord te plegen. Ik heb niks of niemand om mijn gevoelens nog bij te uiten, aangezien ik zelf ook geen relatie kan onderhouden of aan kan gaan. Mensen zien mij als een sterke en goed functionerende jongen maar van binnen ben ik kapot.

      Reply
        ookanoniem - juli 28, 2017

        Jeffrey, wat ontzettend heftig om dit te lezen. Ik ben 20 en heb niet in zo’n mate als jij geleden onder narcistische ouders, maar je hebt een heel herkenbaar verhaal en ik wil heel erg graag met jou erover praten via de mail. Ik ben er voor je. Ik luister. melsuesastro@gmail.com

        Reply
      Ben - april 10, 2017

      Beste Lise,

      Ik herken je verhaal heel duidelijk en. Ik kom ook graag in contact met mensen met een zelfde verhaal. (MIjn verhaal staat nu boven een in forum op 9 april).

      Ik zal mijn e-mailadres geven, als je behoefte hebt dan mag je me een mailtje sturen.

      Ik hoop van je te horen.

      Groeten,
      Ben
      Bveldik@gmail.com

      Reply
      Mars - april 18, 2017

      Beste Lise,

      Na het lezen van je verhaal moet ik van mezelf reageren. Ik ben normaal gesproken niet iemand die reageert op fora, echter kan ik het nu niet laten. Wat een herkenning. Ook de verhalen van anderen hebben me diep geraakt. Enerzijds gemoedsrust dat je niet de enige bent die zo worstelt, anderzijds triest hoeveel mensen er door wat ze in hun jeugd hebben meegemaakt en ervaren daar op latere leeftijd zo onder lijden. Voor mij kwamen de problemen op mijn twintigste, waar ik het gevoel kreeg dat het bij leeftijdsgenoten en vrienden allemaal makkelijker leek te gaan dan bij mij. Die leken geen moeite te hebben met carrière keuzes, relaties, intimiteit of zelfvertrouwen. Wellicht herkennen veel mensen dat hier. En dan natuurlijk naar je omgeving doen alsof er niets aan de hand is en alles prima gaat. Maar van binnen krijgen angst en onzekerheid langzaam de de overhand. Ach; gewoon doorgaan en ontkennen toch? Komt wel goed dacht ik, totdat ik op mijn werk uit het niets een paniek aanval kreeg en dacht dat ik dood ging. WTF!? Toen besefte ik dat er meer aan de hand was. Dit was niet ok, wat is er met me aan de hand? Het moment dat ik terug ging kijken naar mijn jeugd. Zou de scheiding van mijn ouders toen ik nog geen twee jaar oud was dan toch veel invloed hebben gehad? Het feit dat ik totaal geen band heb met mijn stiefvader die al vanaf mijn vierde bij ons woonde, nog met mijn vader waar ik ook geen band mee heb en die ik zelden heb gezien in mijn tiener jaren. Of de constante onenigheid en ruzies met mijn moeder? Dat lag toch altijd aan mij, of niet!? Het ironische is dat je als “volwassene” dingen in een ander perspectief gaat zien. Je kan er met meer afstand naar kijken en verzamelt vergelijkings materiaal van bijvoorbeeld vrienden. Is toch anders als je een vader hebt die leuke dingen met je doet en zich interesseert voor je en je leert hoe richting te geven aan je leven dan helemaal geen vader figuur te hebben in je leven. Of de symbiotische relatie met mijn moeder, waarin ik afhankelijk was, maar zij de emotionele behoefte die ik nodig had niet kon geven. Het gevoel dat je eigen moeder je niet begrijpt is vreselijk. En het dan steeds weer anders aan pakken, of een andere opening proberen te zoeken. Niets lijkt te werken, en het beoogde begrip komt niet. De eenzaamheid die dat teweeg brengt is killing. Nu nog last van, ben inmiddels 38 en best wel sociaal sterk, echter voel ik me vaak in gezelschap heel alleen zonder dat anderen dat door hebben. En mensen met wie je het deelt maar de problematiek niet kennen, waarbij alles prima gaat, weten dan niet hoe ze moeten reageren. Zo gaan dan relaties ook naar de knoppen, en kun je het mensen ook niet kwalijk nemen dat ze je niet begrijpen. En eerlijkheidshalve voel ik me schuldig als ik mijn familie op wat voor manier dan ook afval. Alsof dat niet kan en mag, ondanks hoe ik het heb ervaren. Dat doet er dan niet toe. Cijfer maar weg. Heb inmiddels een langere cv in psychiatrie dan werk, al doe ik het de laatste jaren alleen. Familie nauwelijks contact mee, en me vaak afvragend wat voor zin het nog heeft met een bagage van heb ik jou daar. Komt nooit meer goed denk je dan. Wanneer niet aantrekkelijker wordt dan wel. Alsof je telkens iets moois probeert te bouwen op een slechte fundatie, echter vroeg of laat stort het dan weer in elkaar, en ben je weer terug bij af. Weer jezelf bij elkaar rapen. Heeft het nog zin. En dan ineens zijn er ook weer momenten die het leven interessant maken, vooral humor en de vriendschappen die je hebt. Ga maar is afronden.
      Nou, daar sta ik dan op internet met mijn verhaal. Wel uit het hart, dat wel!

      Lise, of anderen…
      Mocht je dit lezen en wil je reageren graag.
      Anders (voor iedereen) veel sterkte toegewenst!

      Vriendelijke groet,
      Mars

      Reply
      Laura - april 23, 2017

      Hey Lise ik heb precies hetzelfde meegemaakt en voelde mij en nog steeds vaak eenzaam en alleen!
      Ik zou graag prive met je willen praten via een chat of ed.. hoe kan ik met je in contact komen?

      Mvg Laura

      Reply
      Laura - april 23, 2017

      Mijn mail adres is: coopiedoepie@hotmail.com mvg Laura

      Reply
      Ronald - mei 18, 2017

      Hey lisse, ik herken je verhaal, ik heb bijna mijn hele leven zo rondgeloopt, en ben eigenlijk altijd op mijn tenen gelopen wat geleid heeft tot een psychose op mijn 37ste en depresssies, Ik ben ook opgenomen bij UMCG / UCP geweest voor behandel daarvoor, een jaar later op dit moment zit ik weer bij het UCP voor behandel voor weer een depressie omdat ik het gevoel heb dat de aarde onder mijn voeten vandaan glijd onder anderen door mijn verleden, wat ik iedere keer wegstopte, en iedere keer zei niet zeuren doorgaan, want er werd mij ook altijd als ik het met mijn ouders er wou over hebben hoe ze mij behandeld hebben, van ach wat zit je te zeuren, er zijn mensen met een veel moeilijke jeugd, wat ook wel klopt, maar ja, Nu ik totaal ben opgebrand, en ook vaak denk aan zelfmoord, en ook geen oplossing meer zie, weet je wel waar het van komt. Als je wilt mailen mijn mail is rgtempel@home.nl. Met vriendelijke groet Ronald

      Reply
    Roosje - maart 18, 2017

    Ik ben helemaal overweldigd met het feit dat deze site bestaat. Dat er meer mensen zijn die precies hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Zie je wel, ik ben niet gek. Een narcistische ouder bestaat wel degelijk en het is niet mijn schuld. Helaas ben ik slachtoffer van een narcistische vader, en wat het nog erger maakt, is dat mijn oudere zussen dit niet hebben ervaren en mij beschuldigen van het vals beschuldigen van mijn vader. Zij vinden dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mezelf en alle schuld onterecht bij hem neer leg. Dat vind ik heel moeilijk om mee te leven, want naast het feit dat ik een narcistische vader heb ben ik ook nog eens het enige kind die er mee te maken heeft gehad in het gezin. Zij bestempelen mij als geestelijk ziek, terwijl ik echt, echt een slachtoffer ben. (Detail, zij zijn veel ouder dan ik en al het huis uit sinds mijn geboorte).
    Maar zoals we allemaal denk ik doen geven we ons zelf de schuld. Dat doe ik ook. Dat is het gevolg van jaren, of in mijn geval sinds mijn moeder stief toen ik 4 was, leven met een narcistische vader. De gevolgen zijn gigantisch. Mijn vader heeft me eigenlijk altijd genegeerd, als ik zei dat ik niet meer wilde leven kijk hij niet eens op van zijn krant. Het enige moment dat hij blij met me was, was toen ik naar het VWO ging. Maar door mijn extreme faalangst (uiteraard door hem veroorzaakt) moest ik terug naar de HAVO. Elke dag ging ik kotsmisselijk van de angst naar school, zo bang om iets fout te doen. Toen ik eenmaal naar de HAVO moest was ik de grootste teleurstelling voor hem, ik deed m’n best niet en had het allemaal aan mezelf te danken dat ik nu achter de kassa van de supermarkt zou eindigen. Mijn beste vriendin zat wel op VWO, en daar werd ik dan ook constant mee vergeleken. Dan zei hij: ‘ Zij is wel lief tegen haar ouders. Zij kan wel naar het VWO. Oh wat is zij een leuke meid, ik wou dat jij zo was’ etc.
    Ik moest op een sport, maar ik had helemaal geen aanleg en balgevoel. Gezien mijn zussen kampioen waren in zo wat alle sporten, werd ik daar constant mee vergeleken. Dan hoorde ik tijdens een wedstrijd mijn vader tegen de andere ouders zeggen dat ik zo’n teleurstelling was en mijn zussen zo geweldig. Dat het jammer was dat ik mijn best niet deed. Ik ben tot op de dag van vandaag kwaad dat er nooit een andere volwassene heeft ingegrepen.
    Ik kreeg chips als lunch en pizza als ontbijt, ik ging altijd misselijk naar school. Dat is verwaarlozing, maar niemand die ingreep. Als ik maanden lang rondliep met een keelontsteking en uiteindelijk meer dood dan levend bij de dokter belandde, was er niemand die vraagtekens zette bij mijn thuissituatie. Ik verzon als kleuter en schoolkind alles bij elkaar, om maar wat aandacht te krijgen. Ik werd bestempeld als leugenaar, maar geen enkele leerkracht die ingreep. Wanneer mijn vader tegen leerkrachten zei hoe slecht ik was en hoe jammer het was dat ik nooit mijn best deed, greep niemand in. Wat had mij dat veel leed bespaard. Wat het met een kind doet als je ouder, je hele leven lang, waar jij bij staat, bij anderen beklaagd wat voor een rot kind jij hebt. Hij benoemde ‘ waar heb ik toch zo’n kind als jij aan verdiend’. ‘Was je maar als je vriendinnen of je zussen, die waren ten minste aardig en dankbaar tegenover mij’.
    Als ik ziek was en thuis wilde blijven, was de enige reactie dat hij zich toch wel slechter voelde dan ik en ook altijd door ging en dus maar naar school moest. Even ter informatie, hij heeft mijn hele jeugd voor de TV gezeten, dus wat ‘ doorgaan’ dan betekende weet niemand. Daar zat ik dan op school, met koorts op school. Wederom geen leraar die er wat aan deed.
    We moesten een keer naar een maatschappelijk werker van mijn zus om er over te praten. Ik was toen een jaar of 15. Mijn vader is toen stiekem een uur eerder naar de maatschappelijk werker gegaan om daar een uur te praten hoe gestoord kind ik wel niet was. De maatschappelijk werker geloofde hem en er kwam geen hulp meer voor mij.
    Ik heb afgelopen mei eens geprobeerd om met mijn zussen en vader er bij mijn hart uit te storten en allemaal concrete voorbeelden gegeven wat er allemaal gebeurd is in mijn jeugd en waarom mij dat zo pijn heeft gedaan. Waarom ik aan chronische depressie lijd, een angststoornis, een minderwaardigheidscomplex en extreme faalangst waarom ik geen baan kan houden.
    De enige reactie vanuit mijn zussen was dat ik mezelf niet beschadigd mag noemen omdat ze dat een te groot woord geven, en me commentaar gaven dat ik lullig deed tegen mijn vader.
    Je begrijpt, ik ben helemaal kapot. Er is letterlijk niemand in mijn familie die daadwerkelijk iets om mij geeft. Ik raak in een isolement omdat ik me wel degelijk beschadigd voel en worstel met mijn chronische depressie en angsten, waardoor ik ook al mijn vriendinnen kwijt ben geraakt. Ik heb een vriend, maar die komt uit een liefdevol gezin en kan zich (gelukkig voor hem) niet in mij verplaatsen. Daarom voel ik me heel erg alleen. Ik weet niet wat erger is, slachtoffer zijn van een narcistische ouder, of het feit dat niemand me geloofd.

    En natuurlijk blijf ik mezelf de schuld geven van alles, rationeel weet ik wel beter maar de emotionele gevolgen zijn zo groot. Een moeder missen, een narcistische vader hebben en geen supportieve omgeving maakt dat ik me heel, heel erg alleen voel.

    Reply
      j - maart 19, 2017

      Hey Roosje, wel herkenbaar wat je schrijft. Ik ervaar die eenzaamheid ook. Veel mensen begrijpen het niet inderdaad, gelukkig een enkeling wel.

      Ik speculeer een beetje maar mogelijk was jou moeder de scapegoat/zondebok ten tijde dat ze nog leefde en jou zussen de golden childs. Toen jou moeder stief heb jij de rol van scapegoat gekregen. Vandaar dat jou zussen er niets van begrijpen die werden altijd behandeld als golden child.

      De narcist heeft altijd iemand nodig om te idealiseren en iemand om te devalueren.

      Fijn dat je nu een vriend hebt met wie je e.e.a. kan delen.

      Ik ben enigskind dus ik kan me erg goed inleven in jou situatie zoals je bent opgegroeid, en de hele nasleep ervan.

      Reply
      Heidi - maart 22, 2017

      Lieve lieve Roosje,

      Bij het lezen van de ervaringen op deze site, treft het ene verhaal na de ander mij. Eerst van Lise, herkenbare gevoelens en ervaringen, ik wil Lise ook een reactie sturen.
      Met name het thema ‘schuld’ wat we als last met ons meedragen alhoewel we heel goed weten dat wij weliswaar de schuld dragen maar dat dit ‘geprogrammeerd’ is door onze narcistische ouder(s). Geprojecteerd door hen en wij hebben dit geaccepteerd als (overlevings)mechanisme. Inmiddels ben ik 54 jaar en werd gisteren door een ervaring met mijn vader op de proef gesteld: alles wat hem nu overkomt is mijn schuld en hij bovendien de gemeenste uitingen tot nu toe over mij als persoon geuit. Om mij ’te breken’……wat hem niet gelukt is! Test doorstaan. Eindelijk….na 54 jaar?

      Bij het lezen van jouw verhaal werd ik diep geraakt en voel ik zoveel sympathie voor jou. De tranen beginnen te stromen en het houdt niet op! …….In gedachten houd ik je vast en wieg jou in mn armen zachtjes heen en weer. Ik fluister in jouw oor: Begin te luisteren naar jouw eigen wijsheid diep van binnen. Je hebt door de ervaringen met je vader zo veel wijsheid opgedaan, het is onnodig om je energie nog langer te verspillen aan de behoefte aan erkenning en begrip van hem of je zussen! Stel je nou eens voor dat JIJ degene bent van hen die de ware wijsheid bezit! Weet hoe de psyche van mensen in elkaar steekt, de complexiteit. (ik weet zeker dat je die wijsheid hebt, dat lees ik tussen de zinnen door en voel het ook). Is het dan niet raar en onlogisch dat je juist van deze onwetende mensen erkenning en begrip wilt hebben? Want, zeg nou eerlijk: hoeveel waarde heeft dat werkelijk? Zie het als een compliment dat jij gelukkig anders bent dan hen! Het zit hem dus in de emoties die telkens getriggerd worden. Het goede bieuws is: daar ben je zelf verantwoordelijk voor, kun je verandering in brengen en heb je je vader en zussen niet voor nodig. Hoogstens steun van begripvolle mensen van buitenaf, zoals op deze site.
      Van mij krijg je een groots compliment, wat een kracht bezit jij. Ondanks alles sta je er nog steeds en zoek je nog steeds naar de oplossing ???
      Denk eens na over dit idee:
      Hoe zou het voor je zijn om bezit te nemen van jouw eigen autoriteit, jouw eigen innerlijke leiding? Noem het je ziel, je wezen, degene die je echt bent! Die weliswaar in een gezin is geboren en een narcistische vader ‘heeft’, die jou als bezit ziet en jou alle kanten op manipuleert, maar die de uitdaging aankan
      Stel je voor dat dit een grootse uitdaging is bedoeld voor jou om hiermee te dealen in dit leven. Dat jij zo krachtig en wijs hier in de wereld gekomen bent met de benodigde middelen om een manier te vinden hoe je
      als kind van een narcistische ouder jezelf kunt helen. Hoe je een eigen leven creeert en hoe je met de emotionele gevolgen van (emotionele) misbruik, manipulatie, indoctrinatie kunt omgaan zonder ze weg te stoppen.
      Dat het de bedoeling is dat je kinderen van narcistische ouders vervolgens kunt steunen.
      Door jezelf er eerst door heen te werken en krachtiger dan ooit te worden zul je een voorbeeld zijn voor anderen.
      Dat is wat ik kan lezen en voelen in jouw verhaal. Stop het slachtofferschap voor jezelf en voor alle slachtoffers van narcisme. Want, wat jij doet en oplost zal energetisch opgepikt worden door anderen. Ga daar maar van uit!

      Reply
        Roosje - maart 24, 2017

        Dank voor je liefdevolle reactie. Maar ik ben moe, zo moe. Mijn zus heeft gisteren een kleine chirurgische ingreep ondergaan, waar de hele familie nu de deur plat loopt met allerlei kadootjes en bloemen. Ik heb een paar maanden geleden ook in het ziekenhuis gelegen met hartproblemen, omdat ik zo veel spanning, paniek en stress ervaar dat ik daar mee in het ziekenhuis belandde. Ik belde in het ziekenhuis mijn zus om te vragen of ze even aan mijn andere zus en vader door wilde geven dat ik in het ziekenhuis lag, maar ze werd boos op me dat ik niet zelf belde. Lag ik daar, alleen, in een donkere kamer, urenlang aan een monitor. Doods- en doodsbang
        Maanden later, toevallig afgelopen week, belde mijn vader om me te pesten met het feit dat mijn opname zo veel geld gekost had. Hij heeft verder nooit met een woord gesproken over de angstige momenten die ik heb beleefd in het ziekenhuis, laat staan dat hij geïnteresseerd is in de reden dat ik daar lag.
        Alles is even confronterend met het feit dat ik er beter niet geweest had kunnen zijn volgens mijn familie. Iedereen is geliefd, behalve ik. De leegtes blijven maar groeien, ik werk nu wel maar ik voel dat ik binnenkort ga uitvallen. Ik kom door mijn werk (begeleider op een woongroep) met veel geweld in aanmerking en dat kan ik niet aan. Recht op geld vanuit het UWV heb ik niet en ik sta, letterlijk en figuurlijk, met lege handen. Geen familie geen geld, geen vrienden.
        Mijn vader heeft me altijd gezegd waar hij zo’n kind aan verdiend had en dat begin ik mezelf ook steeds meer af te vragen. Ik vraag me af wat ik hier doe, waarom ik hier ben. Ik kan niets meer, ik ben op.

        Reply
          Ben - april 10, 2017

          Sterkte Roosje!

          Reply
          Ben - april 11, 2017

          Hoi Roosje,

          Heb je gezien dat sommige mensen een e-mailadres achter laten bij hun bericht. Wellicht kun je op die manier contact zoeken met mensen die al wat verder zijn.

          Er bestaan ook meetings voor mensen met narcistische ouders. (Vrijdag is bijvoorbeeld een meeting). Als je meer informatie wilt (voor latere meetings) of je aan wilt melden dan kun je een e-mailtje sturen naar roodbruinzwart@hotmail.com

          Verder zijn er hulplijnen die je kunt bellen zoals kindertelefoon of correlatie. Hier zou je op kunnen googelen.

          Stay calm 🙂

          Relaxte groetjes,
          Ben

          Reply
            j - april 11, 2017

            Just for the record, de meeting is eenmalig.

            Reply
    einzelganer - maart 1, 2017

    Ik ben opgroeid bij pleeggezin wel liefde maar mininmaal op 18 moest ik voor me zelf zorgen ik creëerde me eihen weg zonder contact van familie nu later is het nog steeds zo maar ik heb het gevoel dat ze mij verwijten dat ik niet meer zo gelovig nen en hun niet spreek ik heb het wel eens geprobeerd maar dan sturen ze me weer weg want dan doen ze allemaL druk en geen tijd en de kinderen denken dT ik me wil.mieien in erfenissen dus ik leef mijn leven hoe ik die heb gecreëerd maar wanneer ik mezelf wat verdien word mij verwijt gemaakt dT ik ondankbaar ben en dat ik contacten vermijdt. Kortom het is alltijd hun ik ike en ik kan stikken maar ik mag niet klimen er worden altijd gemaakt dat het verkeerd is ook als ik niet zo gellofig ben dan ben ik weer de zwarte schaap en moet ik als Zondebok aangemaakt worden dus heb ik mij een beetje terug getrokken uit een narciste web vol met spinnen. Voor mijn gevoel is dat het beste maar soms voel ik me schuldig. En dat zit me dwars terwijl dat niet wederzijds is moeilijk te antwoorden goed of fout.?!!

    Reply
      j - maart 13, 2017

      Dat schuldgevoel is wel herkenbaar. Ik heb wel gemerkt dat er onderscheid is tussen schuldgevoel dat je zelf hebt, en schuldgevoel dat je opgelegd krijgt van anderen. Dat laatste mag niet en is dus ook geen schuldgevoel waar je je aan over hoeft te geven. Dat eerste echter is vaak wel een indicator dat je iets niet gedaan hebt zoals je eigenlijk vind dat het moet. Soms helpt het om dan dus toch nog even het juiste te doen. Contact opnemen of iets zeggen wat je dwars zat. En dat doe je dan dus niet om hun opgelegde schuldgevoel te sussen, maar om je EIGEN schuldgevoel recht te zetten. Je doet het dan voor jezelf. En niet voor hen.

      Reply
    Alice - februari 26, 2017

    Lieve allemaal, Ik heb het “overleefd” met mijn narcistische moeder. Ik ben trots op wie ik geworden ben. Zij heeft mij ook sterker gemaakt door haar soms niet acceptabele manier van reageren en handelen. Ik geloof dat iedere ouder het beste wil voor zijn kind. Ik geloof in ONVERMOGEN en MACHTELOOSHEID van een situatie van de opvoeding door onwetendheid. En dat er daardoor juist op een niet acceptabele manier gehandeld werd. Ik geloof dat mijn ouders mij opgevoed hebben vanuit hun VERDEDIGINGS MECHANISME en dat zij geloofde dat hun wijze echt het beste voor mij was. Ik heb inmiddels gezien, geleerd en ben grotendeels geheeld. Ik zie mijn moeder als een hoopje dat nog steeds ontzettend met zichzelf worstelt om liefde durven, mogen en kunnen ontvangen…..en dat is van haar, haar stukje acceptatie.

    Reply
      j - maart 13, 2017

      Hey Alice, ik heb ook hetzelfde begrip voor de narcist als jij hebt. Waarschijnlijk als je er maar lang genoeg mee leeft zie je wel dat er ver weg wel iets goeds zit in hen. Maar idd het is hen verantwoordelijkheid. Al zullen ze nooit echt genoeg zelf inzicht hebben om te zien dat ze nog aan henzelf moeten werken. Tragisch…

      Reply
    ricochee - februari 23, 2017

    Laten we niet met termen smijten als deze niet door een erkend iemand zijn vastgesteld want het lijkt erop dat we bij mislukte relatie,s meteen mensen weg zetten als zijnde een narcist.

    Ik heb zelf verschrikkelijke dingen mee gemaakt, oa ik heb geen ouders die me wouden, ik ben ten vondeling gelegd en uit een niet vrijwillige situatie geboren, waardoor ik al bij geboorte OTS had.

    Het pin pionten heb ik afgeleerd door de loop der jaren omdat er veel narcisme in het systeem zit, dus worden mensen steeds egocentrischer………………………………………daardoor is narcisme dan ook moeilijker te detecteren want het zit blijkbaar erg verweven.

    Ben gewoon zo moe van dit alles…………………………………………………ik vecht voor rust voor me kids maar het systeem lijkt het tegen te werken, want een vader moet namelijk met moeders om kunnen gaan voor gezamenlijk gezag…………………….en laat dat zelfde systeem nu verantwoordelijk zijn voor de termen waar we hier zo mee gooien………………………………………al met al moeten me kinderen door een strijd van min 2 jaar heen gaan alvorens een gezamenlijk gezag kan zijn?……………………zieker kan niet……………………….

    Reply
      Joao - februari 24, 2017

      Dit land is knettergek en dan bedoel ik rechters en advocaten sukkels zijn het……Maar je hebt er wel mee te maken…

      Reply
    Anne - februari 16, 2017

    Sinds twee weken vrij van mijn (ex-partner) met wie ik twee kleine kinderen heb. Nu al krijg ik een waan van rust over me heen maar ik ben erg bang voor de opvoeding wanneer de kinderen bij hem zijn. Ze zijn 3 en 1, dus nog erg jong, maar ik ben zo bang dat ze last zullen krijgen in hun ontwikkeling nu en later. Ze zullen vaker bij mij zijn, hoe kan ik zoveel mogelijk schade beperken wanneer ik er niet bij ben? Wat kan ik doen om ze mooi gezond, verstandig en goed op te laten groeien onder de beste omstandigheden? Zal de schade enigszins beperkt blijven omdat ze vaker bij mij zijn? Wie kan mij van antwoorden voorzien

    Reply
      j - maart 13, 2017

      Narcisten maken een kloof, al dan niet bewust isoleren ze hen en zetten ze zich tegen jou af. Dat is het grootste gevaar denk ik. Zo weinig mogelijk contact met de narcist is inderdaad altijd het beste. Misschien is het ook goed om zo weinig mogelijk conflicten te krijgen/op te zoeken met de narcist, want dan gaat ie de kinderen tegen jou opzetten, zogenaamd in hun belang omdat jij ‘gek’ bent.

      Reply
    Eline - februari 16, 2017

    SInds twee weken vrij van mijn (ex-partner) met wie ik twee kleine kinderen heb. Nu al krijg ik een waan van rust over me heen maar ik ben erg bang voor de opvoeding wanneer de kinderen bij hem zijn. Ze zijn 3 en 1, dus nog erg jong, maar ik ben zo bang dat ze last zullen krijgen in hun ontwikkeling nu en later. Ze zullen vaker bij mij zijn, hoe kan ik zoveel mogelijk schade beperken wanneer ik er niet bij ben? Wat kan ik doen om ze mooi gezond, verstandig en goed op te laten groeien onder de beste omstandigheden? Zal de schade enigszins beperkt blijven omdat ze vaker bij mij zijn? Wie kan mij van antwoorden voorzien

    Reply
      Ilse - februari 27, 2017

      Ik zit eigenlijk zelf in een soortgelijke situatie en zou graag met je in contact komen.
      Onlangs gescheiden en 2 kinderen van 2 en 4. En loop met dezelfde angst.
      Mocht je hier behoefte aan hebben, wil je me dan eens mailen?
      Mijn email adres is ilsevandemeren@outlook.com

      Reply
        Sarah - maart 7, 2017

        Hallo Ilse & Eline,

        Ik ben van plan om te scheiden van mijn narcistische partner. Mijn kinderen zijn 2 jr & 6 mnd oud.
        Ik ben bang om weg te gaan, omdat ik bang ben voor de gevolgen. Maar nog banger ben ik om te blijven. En mijn kinderen en mezelf volledig kwijt te raken onder zijn bewind.

        Ik zou graag met jullie in contact komen.

        Groet,
        Sarah

        Reply
    Jan van der Weiden - januari 31, 2017

    Door het extreme narcisme van mijn moeder ben ik verworden tot iemand die altijd bezig is voor een ander, altijd maar zorgen voor iedereen en waardering of dank je wel bijna niet kent en als ik het krijg er niet mee kan omgaan. Zelf slecht iets van ander kan aanpakken, vaak verlegen is met aandacht, moet straks opgenomen worden in het ziekenhuis en zie al op tegen het bezoek van die aandacht is echt teveel. Maar ben inmiddels iemand geworden die letterlijk niets meer pikt als anderen mij iets flikken. Ben daar heel sterk eb scherp in en mijn intelligentie is daar een goede hulp, echter de eenzaamheid is ook extreem geworden. Mensen lopen van me weg omdat ik ook over een extreme eerlijkheid bezit a la een moraalridder. Soms nuttig en gerechtvaardigd soms ook doorgeslagen. Ben denk ik geen slecht mens, maar besloot ooit dat niemand meer iets over of ten koste van mij iets tegen mij beslist. Op dit vlak geestelijk en que intelligentie heel sterk, emotioneel een armoedzaaier met depressies, angsten en zelfmoordgedachten. Ben mezelf gebleven qua integriteit maar tegelijkertijd een alleen persoon. Als kind alles gedaan om mijn narcistische moeder het naar de zin te maken en doe dat nog steeds naar alle partners en kinderen die in mijn leven gekomen zijn en ook deze hebben mij allemaal verlaten.

    Reply
      I.L - maart 5, 2017

      Ik ben sinds kort en vrij laat achter gekomen, dat iets niet klopte binnen mijn familie, en dit ook doorzette
      binnen mijn relaties en gezinsleven, waar ook kinderen aanwezig waren, Ik kon al die jaren geen vinger op
      leggen wat er fout was of niet klopte. Ik ben inmiddels beetje voor beetje de familie aan het los laten. Het doet
      heel veel pijn, maar de rust is noodzakelijk om mijn eigen identiteit weer terug te vinden. De punten die je
      beschrijft komen tot zover overeen. De eenzaamheid die een duidelijk rol speelt, die ik overigens al heel lang
      binnen mijn familie en mijn gezinsleven gevoeld hebt. De zorg dragen voor anderen, de goede kijk op sociaal
      gebied maar ook op emotioneel gebied kan je deze hulp ook goed aanbieden. En niet daar de nodige dankbaarheid van verwacht, De erkenning als persoon, belangrijk is binnen het gezin, Ook ik heb lang vastgehouden aan iets, waar ik niet meer van hoefde te verwachten. Eerlijkheid is een mooi gegeven, helaas
      heb ik ook deze ervaring dat het tegen je kan gaan werken, en goed van vertrouwen eveneens. Verstandig spreken is moeilijk, verstandig zwijgen is nog moeilijker. De verdeeldheid binnen mijn familie was er altijd, er waren en nog steeds duidelijke rolverdelingen, die voor mij ongunstig uitvielen en op zeer negatieve manier werden geuit door het gezin. Het goed willen doen en het naar de zin willen maken, om de erkenning binnen
      het gezin te krijgen, heeft niets opgeleverd, Behalve dat zij hun onkunde op mij projecteerden. En dan wordt het
      een hard gelag als je eigenwaarde en gevoelswaarde ondermijnt worden, je niet meer weet waar je staat en je
      integriteit naar anderen toe op spel wordt gezet, ook ik heb dit gelukkig kunnen behouden De ongeloofwaardigheid rondom mij als persoon hebben zij aardig op een subtiele manier aan anderen duidelijk gemaakt, En bemerkte dat te ik pas en te onpas opmerkingen begon te krijgen, maar ook vreemde
      gedragingen van anderen richting mij toe, het leek net of dat het hen geoorloofd was dat te mogen doen, In mijn denken en doen ben ik zeker net als jij sterk genoeg, en je voelt je geheel alleen met al deze emoties.
      Het weglopen dat mensen doen is meestal onwetendheid of zich er bewust of onbewust van afkeren, ook kinderen doen dit, dat vind ik best erg, Maar helaas hebben mijn kinderen ook partners gevonden die ook deze
      persoonlijkheidstoornis hebben, waarvan 1 gelukkig tijdig deze relatie heeft verbroken, maar wel nu met de brokken zit, ook het contact met 1 van mij kinderen is er niet.
      Mijn gevoelens zijn nooit gehoord omdat mijn moeder niet de gevoelswaarde had, en zich niet goed kon uiten en merendeels wegliep als je haar hier mee confronteerde en vaak anderen erbij haalde om een omgekeerde
      versie van het verhaal te vertellen
      Laat los en ga verder, De sleutel tot geluk is niet door dat in een andermans zak te stoppen,bij wijze van spreken. En niet meer te willen doen voor anderen die dit als vanzelfsprekend gaan beschouwen.
      Dat is moeilijk maar ik heb nu de beslissing genomen om zelf verder te gaan, dan maar zonder mijn familie.

      Groetjes I.L.

      Reply
      I.L - maart 5, 2017

      Ik ben sinds kort en vrij laat achter gekomen, dat iets niet klopte binnen mijn familie, en dit ook doorzette
      binnen mijn relaties en gezinsleven, waar ook kinderen aanwezig waren Ik ben inmiddels beetje voor beetje de familie aan het los laten. Het doet
      heel veel pijn, maar de rust is noodzakelijk om mijn eigen identiteit weer terug te vinden. De punten die je
      beschrijft komen tot zover overeen. De eenzaamheid die een duidelijk rol speelt, die ik overigens al heel lang
      binnen mijn familie en mijn gezinsleven gevoeld hebt. De zorg dragen voor anderen, de goede kijk op sociaal
      gebied maar ook op emotioneel gebied kan je deze hulp ook goed aanbieden. En niet daar de nodige dankbaarheid van verwacht, De erkenning als persoon, belangrijk is binnen het gezin, Ook ik heb lang vastgehouden aan iets, waar ik niet meer van hoefde te verwachten. Eerlijkheid is een mooi gegeven, helaas
      heb ik ook deze ervaring dat het tegen je kan gaan werken, en goed van vertrouwen eveneens. Verstandig spreken is moeilijk, verstandig zwijgen is nog moeilijker. De verdeeldheid binnen mijn familie was er altijd, er waren en nog steeds duidelijke rolverdelingen, die voor mij ongunstig uitvielen en op zeer negatieve manier werden geuit door het gezin. Het goed willen doen en het naar de zin willen maken, om de erkenning binnen
      het gezin te krijgen, heeft niets opgeleverd, Behalve dat zij hun onkunde op mij projecteerden. En dan wordt het
      een hard gelag als je eigenwaarde en gevoelswaarde ondermijnt worden, je niet meer weet waar je staat en je
      integriteit naar anderen toe op spel wordt gezet, ook ik heb dit gelukkig kunnen behouden De ongeloofwaardigheid rondom mij als persoon hebben zij aardig op een subtiele manier aan anderen duidelijk gemaakt, En bemerkte dat te ik pas en te onpas opmerkingen begon te krijgen, maar ook vreemde
      gedragingen van anderen richting mij toe, het leek net of dat het hen geoorloofd was dat te mogen doen, In mijn denken en doen ben ik zeker net als jij sterk genoeg, en je voelt je geheel alleen met al deze emoties.
      Het weglopen dat mensen doen is meestal onwetendheid of zich er bewust of onbewust van afkeren, ook kinderen doen dit, dat vind ik best erg, Maar helaas hebben mijn kinderen ook partners gevonden die ook deze
      persoonlijkheidstoornis hebben, waarvan 1 gelukkig tijdig deze relatie heeft verbroken, maar wel nu met de brokken zit, ook het contact met 1 van mij kinderen is er niet.
      Mijn gevoelens zijn nooit gehoord omdat mijn moeder niet de gevoelswaarde had, en zich niet goed kon uiten en merendeels wegliep als je haar hier mee confronteerde en vaak anderen erbij haalde om een omgekeerde
      versie van het verhaal te vertellen
      Laat los en ga verder, De sleutel tot geluk is niet door dat in een andermans zak te stoppen,bij wijze van spreken. En niet meer te willen doen voor anderen die dit als vanzelfsprekend gaan beschouwen.
      Dat is moeilijk maar ik heb nu de beslissing genomen om zelf verder te gaan, dan maar zonder mijn familie.

      Groetjes I.L.

      Reply
    bezorgde oma - januari 29, 2017

    ook ik ben het slachtoffer van een narcistische moeder en het spijtige is dat de geschiedenis zich herhaalt.
    Mijn dochter kleineert ook constant haar oudste zoon, jongste zoon doet nooit iets fout altijd, krijgt de oudste de schuld en volgens haar daagt hij uit terwijl dit eigenlijk de jongste is ( hij geeft dat soms grof toe ). Mijn kleinkinderen zitten in co-ouderschap ( vader is ook een narcist ) De week dat ze bij mijn dochter zijn is het bijna een hele week ruzie tussen haar en de oudste ( hij krijgt dan praktisch ook heel de week straf bijvoorbeeld om 20u gaan slapen ( is bijna 13 j. geen laptop, geen tv , gsm wordt ook afgenomen enz. ) Ik probeer om er zoveel mogelijk te zijn voor mijn kleinkind maar ik word wel grotendeels gedwarsboomd.

    Reply
    Anoniem - januari 23, 2017

    Ik heb nooit professionele hulp gehad maar door het praten met vrienden heb ik het een plakje kunnen geven voor zover mogelijk. Ik kom uit een ogenschijnlijk normaal gezin met een vader, moeder en een oudere broer. Maar in dat gezin heb ik me als kind altijd heel klein gevoeld. Ik was doodongelukkig en tot mijn achttiende heeft niemand iets gezien of gezegd. Op mijn negentiende heb ik het ouderlijk huis verlaten en ben ik gaan studeren. Wat een vrijheid! Ik snoof het elke dag weer op maar mijn onvrede met mijn thuissituatie vrat me ook op. Ik hoefde niets meer te verbergen en toen sloeg de bom pas echt in. Mijn vader is een hele stugge man die naar de buitenwereld doorgaans vrolijk was als hij er al was wan doorgaans zat hij het liefst thuis. Mijn moeder mocht nauwelijks weg en hij legde ons hetzelfde op. Niet naar vriendjes behalve als het naar het sporten was want daar hield hij ook van en dan bracht hij ons zodat hij zelf mee kon doen. Nooit een vriendin die mee at en later viel het me op dat ze enkel en alleen een handje vol kennissen hadden. Mijn ouders hadden en hebben tot op de dag van vandaag geen echte vrienden. Onze dagen bestonden op het wachten hoe het humeur van mijn vader was als hij thuiskwam van werk. Doorgaans was zijn humeur heel slecht en begon hij meteen te schreeuwen tegen mijn moeder en tegen mij. Ik weet niet eens meer waar ik allemaal voor uitgemaakt ben, dat ben ik vergeten. Wat ik niet vergeten ben, is de sfeer die neergezet werd en het gevoel dat je een ontzettende sukkel was die niks kon. Verder had hij totaal geen interesse in mij en heeft hij me tot op de dag van vandaag nog nooit gevraagd hoe het me me gaat en dat hij trots op me is. Ik ben ondertussen een vrouw die de 40 nadert en ik weet dat hij van zowel mijn broer als van mij houdt maar hij kan het niet uiten. Mijn ouders zijn nog steeds samen, mijn moeder is totaal ondergesneeuwd en overziet alle leugens niet meer. Het gesprek aangaan met mijn vader is onmogelijk en mijn moeder beweert nu dat ik het allemaal veel erger maak. Ze is vergeten hoe ik het altijd voor haar opnam en veel geschreeuw heb moeten ondergaan daardoor. Totdat ik 16 werd en me besefte dat ik dankzij haar in deze situatie zat en dat ze er bewust aan meedeed door er niets aan te willen veranderen. Toen ben ik me gaan afzetten en ben ik mijn eigen pad gaan bewandelen. Een pad waarin ik mensen heb verzameld die ondanks hun gebreken echt ware en me hebben den inzien dat ik er mag zijn om wie ik ben. Ik ben een hele sterke vrouw geworden die ondanks alles nog steeds vaak een masker draagt want zonder masker ben ik niet leuk genoeg, niet mooi genoeg, niet grappig genoeg, en niet intelligent genoeg. Dat masker durf ik nog niet los te laten want dankzij dat masker ben ik waar ik nu ben. Een vrouw met een goede baan, een fijne man en een prachtzoon met het temperament van zijn moeder. Mijn broer leek het altijd goed af te gaan maar hij zit nu al jaren met zichzelf in de knel en in de thuissituatie schreeuwt hij tegen mijn schoonzus, ook in het bijzijn van hun kind. Ik vind dit vreselijk maar in een gezin waar niets bespreekbaar is en was, is dit patroon moeilijk te doorbreken. Hij en ik hebben een complexe relatie. Hij is thuis altijd voorgetrokken door mijn moeder, onbewust want ik weet dat ze ook veel van mij houdt, waardoor hij het op het oog makkelijker had. Ik weet nu beter want hij heeft altijd zijn keuzes gebaseerd op hun wensen en heeft nooit naar zijn eigen wensen geluisterd. Nog steeds niet. Hij belt hen elke dag in de hoop hun goedkeuring te krijgen. Het besef kwam later dat ik veel vrijer ben en dat ik die goedkeuring niet zo nodig heb. En ja ook ik hunker wel eens naar hun aandacht en ik geef niet op hoewel ik weet dat ik altijd aan hun voorwaarden moet voldoen. Zal het me ooit een keer lukken denk ik weleens en dan onderdruk ik een glimlach want ik ben er al lang. Maar wat een diepe littekens bij zowel mijn broer als bij mij. Mijn totale jeugd stond in het teken van negativiteit en het verlangen naar liefde. Soms betrap ik me er nog steeds op dat ik een ander ook negatief beoordeel want dat is zo veel makkelijker dan et positieve zien maar weet je dat was het grondbeginsel en dat kan je ook niet 1.2.3. veranderen. Ik doe mijn best, (bijna) elke dag weer.

    Reply
      Annoniem - maart 2, 2017

      Zo herkenbaar. Mijn moeder hft na al die jaren eindelijk een diagnose gekregen, bipolair en een narcistische persoonlijkheid stoornis. Wat ze zelf natuurlijk niet aanvaard en de schuld op iedereen rondom haar steekt. Ze heeft Door haar ziekte mijn ganse jeugd verziekt, gedwongen studies, mij deelgenoot maken van het overspel dat ze pleegde en mij constant afbreken, manipuleren plus extreme woedeuitbarstingen ( ook fysiek). Op mn 19 de Heeft ze me het huis uitgezet. Ik heb altijd geworsteld met schuldgevoelens, angsten en depressies. Nu is de bel eindelijk doorprikt, het maakt het makkelijker te accepteren ook al krijg ik mn jeugd en gemiste kansen er niet Door terug. Nu ga ik vollop empatisch en dankbaar Door het leven, .Zolang mijn moeder niet inziet dat ze echt ziek is, mijd ik haar en hou ik afstand. Het enige wat ik kan doen om mezelf te beschermen. Voor mij is het genoeg geweest.

      Reply
    Car - januari 22, 2017

    Hier het tweede deel, omdat ik bang was dat het niet zou passen. M’n zus ging dus weg en kwam nooit meer thuis. Ik bleef met mijn broer en moeder over. Toen begon de eerste tijd van mijn leven. Ik werd al die jaren genegeerd en aan mijn lot over gelaten, maar nu werd ik echt het zwarte schaap. Mijn moeder en broer vormden een band (want ze waren allebei Colombiaans) en ik was minder, want niet zoals hun. Ik was dom, want ik steunde mijn moeder die verdriet had van mijn zus. Ze praatte heel slecht over Nederlandse mensen en ook over mijn zus. Op een gegeven moment ging het van “steunen” (ik wilde een goede dochter zijn) naar dat ze van alles van me ging verlangen. De hele dag door gaf ze me opdrachtjes. Boodschappen doen, haar rug insmeren met zalf, thee zetten.. Vuilnis buiten zetten. De raarsre dingen. En het moest ook meteen gebeuren anders werd ze boos. Ik was (en ben nog) echt bang voor haar! Mijn broer ging daar ook in mee. Hij zei op een dag dat ik zijn blouse moest strijken. Ik zei nee dat ga ik echt niet doen. Toen zei hij “wat ben jij voor een vreselijke zus, je bent net zoals die kut Nederlanders”. En.. Nog veel meer van dat soort dingen. Gelukkig ontmoette ik J, ik heb 5 jaar lang mrt hem een relatie gehad. Hij heeft mijn ogen geopend, want ik was blind geworden. Ik dacht echt dat ik een hele lieve moeder had, en dat ik uit een fijn gezin kwam. Hoe dom van mezelf!! Maar ook te begrijpen, want ik moest overleven. Ik had geen plek om naar toe te gaan. Toen ging in op kamers wonen, om de pabo te doen. Ik dacht voordat ik eraan begon: dit maak ik toch nooit af, ik kan dat toch niet. Ik heb nooit in dat bed geslapen op die kamer, ik was altijd bij mijn vriend J. Ik kon gewoon niet voor mijzelf zorgen. Ik kon niet alleen zijn. Mijn moeder had me helemaal klein gemaakt en afhankelijk van haar. Op een dag ging ze naar dat huis waar ik een kamer huurde en die huurbaas liet haar binnen. Toen ze erachter kwam dat ik daar niet had geslapen zei ze: je hebt bij J geslapen he? Pas maar op wat je doet, die huurbaas houdt niet van hoeren.” Dat ze dat over mij zei!! Ik ben juist helemaal niet iemand die zomaar met allerlei mannen naaf bed gaat en met J was ik serieus. Ik weet niet meer wat ik over mezelf dacht, maar het was niet goed. Na zeer veel werken aan mezelf en drie jaar therapie gevolgd tijdens de pabo heb ik mijn diploma behaald in 2005. Ik kan het nog niet geloven. Hoe kan ik nou een goede juf zijn als ik geen voorbeeld heb gehad? Dat maakt me zo onzeker. Constant die onzekerheid over mezelf, of ik wel goed genoeg ben, weerhoud me ervan om een baan in het onderwijs te nemen. Dus ben ik wat anders gaan doen en werk nu al 9,5 jaar bij een bedrijf op kantoor. Ik ben nu al 10 jaar samen met een man die mij in alles steunt en me beschermt tegen mijn familie. Sinds ik met hem samen ben ben ik sterker geworden, heb ik meer zelfvertrouwen en vooral: ben ik MIJZELF!! Hij laat mij mijzelf zijn. Ik mag mijzelf zijn. Ik mag boos worden. Ik mag gek doen. Ik MAG aan mezelf denken, ik mag nee zeggen ? En we hebben een zoon van 4. Hij is te gek en ik hou heel veel van hem. ik heb hemnog nooit geslagen of uitgescholden en doe mijn best een goede moeder voor hem te zijn. Met mijn moeder heb ik geen contact. Met mijn broer en zus helaas ook niet. Dus ja.. Met niemand uit het gezin waar ik uit kom. Maar ik hoef niet meer elke dag te huilen. Kan weer lachen en heb goede vriendschappen gevonden in mijn leven. Heb wel veel ruimte en tijd voor mijzelf nodig. Wil graag alleen zijn vaak. Ik kan niet tegen dagen achter elkaar op kantoor. Elke dag die angst dat anderen me niet goed vinden kost zoveel energie. Ik moet beta blokkers gebruiken bij een werkoverleg omdat ik te bang ben om in een groep te praten. Ja. Dat heb ik er helaas aan over gehouden. Maar heb ook al veel overwonnen. Ik wens iedereen het beste!!!

    Reply
    Car - januari 22, 2017

    Hallo mede lotgenoten,
    Wat ongelooflijk erg en triest is het wat we hebben meegemaakt. (En nog steeds mee moeten maken, of je het contact hebt verbroken of niet.. Het heropbouwen van je leven en leven met onzekerheid vind ik zwaar) Het maakt me zo, zo verdrietig.

    Helaas heb ik ook een narcistische moeder en ze is ook nog een buitenlands, ze komt uit Colombia. Mijn vader leerde haar via brieven schrijven kennen. Op een gegeven moment was ze zwanger van mijn oudste broer. Nadat mijn broer in Colombia was geboren kwam ze naar Nederland en trouwden ze. Daarna werd mijn zus geboren. Kort daarna ik. Toen ik een jaar oud was heeft mijn moeder mijn Nederlandse vader het huis uit gezet. Mijn hele leven heeft ze alleen maar slecht over hem gepraat. Pas toen ik 23 was, kwam ik erachter dat mijn broer die in Colombia was geboren, niet van mijn vader is. Mijn moeder heeft haar hele leven gelogen, nu nog erover. En mijn broer zelf (die nu ook narcistisch is geworden) blijft hier ook over liegen. Terwijl hij allangrr weer dat hij niet de zoon van mijn vader is. Wie zijn echte vader is, zal ik nooit weten. Hij is ook heel donker, en we lijken totaal niet op elkaar. Dus ja, daaruit kun je ook wel zien dat we geen hele broer en zus zijn.
    Mijn broer was ALLES voor mijn moeder. Als ik vroeg wat ze aan het koken was, zei ze: niks, dat is voor “w” (mijn broer), niet voor jou. Ze kookte lekkere dingen voor hem, en daar mocht ik niet aan komen. Hij kreeg ook mooie kleren, geld.. Schoolfoto’s werden wel van hem besteld, maar niet van mij. Als ik vroeg waarom ze die van mij en mijn zus niet bestelde, zei ze dat wij lelijk waren en dat ze daarom geen foto’s van ons wilds bestellen. Ze douchte ons bijna nooit.. Moesten heel lang dezelfde onderbroek dragen en daarna moesten we ze zelf met de hand wassen, want dit wilde ze niet voor ons doen. Echt vreselijk ? Elke dag dezelfde oude kleren die ze van kennissen had gekregen moesten we aan. Volgens mij zag ik er niet uit!! Maar zijzelf zag er altijd tiptop uit, en ze ging regelmatig naar de kapper haar haar te laten knippen en verven. De eerste keer dat ik naar de kapper ging was ik 22 of 23 jaar. Ik durfde niet te gaan. Alsof ik het niet verdiende. Ik schaamde me voor mezelf. Nu ga ik elke drie maanden en ik vind het heerlijk. Ik VERDIEN het! Mijn moeder bracht me ook nooit naar school. Ik kan me niet één dag herinneren dat zeme bracht of haalde. Vanaf mijn 4e liep ik met mijn broer of zus mee. Ze zei dat ze ons niet kom brengen want ze was altijd ziek en had pijn. Ik weet nog zo goed dat ik uit school kwam en zoveel ouders zag. Ik zocht de mijne maar zag haar nergens. Tot ik me realiseerde dat ze me niet kwam halen. Nee, mijn situatie was anders. Kreeg ook geen lekkere Liga mee of een beker drinken. Ik drink water uit de kraan bij de wc op school als ik dorst had. Ze had altijd ruzie met mijn zus, toen mijn zus 17 was en ik 15, is de het huis uit gegaan, en nooit meer thuis gekomen. Ze heeft het contact met mijn moeder verbroken en is nooit meer thuis gekomen.

    Reply
    Marijn - januari 19, 2017

    Beste allemaal,

    Afgelopen jaar heeft mijn vader het contact met mij verbroken. Dit is ook het jaar geweest dat ik de relatie met mijn vader beter begon te begrijpen doordat ik kennis heb gemaakt met de termen narcisme en narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik begon hierover te Googlen. Hierdoor werd mijn vaders gedrag voor mij steeds duidelijker. Dit is een moeilijk jaar geweest. Tevens is dit ook het jaar geweest dat ik met mijn master Medische Antropologie en Sociologie begonnen ben. Ik ga mijn thesis dan ook schrijven over dit onderwerp. Ik wil mijn persoonlijke vragen graag externaliseren tot een onderzoek. Door narratieven te verzamelen, wil ik gaan onderzoeken hoe kinderen van een ouder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis dit ervaren en een manier vinden om hiermee om te kunnen gaan. Ik ben zelf ook zoekende als kind van, en heb veel vragen. Het is iets wat speelt in mijn eigen leven, maar door deze website ben ik er achter gekomen dat er ook heel veel anderen zijn die te kampen hebben met een narcistische ouder. Dit heeft voor veel erkenning gezorgd.

    Vorige week heb ik een gesprek gehad met een psychoanalyste en zij beschreef ongeveer het volgende over mij: Jouw vader heeft de relatie met jouw beëindigd, maar voor jou is die relatie nog niet klaar. Dit onderzoek is voor jou een manier om door te gaan met de relatie, niet met hem, maar door middel van onderzoek naar ervaringen van kinderen met soortelijke relaties waarin een frictie bestaat. Door dit onderzoek kunnen bepaalde vragen beantwoord worden.

    Over de ervaringen van kinderen met een narcistische ouder is weinig geschreven binnen de antropologie, terwijl ik dit een zeer belangrijk onderwerp vind. Ik ben zeer gedreven om met jullie in gesprek te gaan en vind belangrijk om hier over te schrijven en op deze manier dit onderwerp bespreekbaar te maken. Daarom is mijn vraag aan jullie: wie staat open om in gesprek te gaan met mij? Jullie zullen anoniem blijven in mijn thesis, dus daar hoeven jullie je geen zorgen over te maken. Het onderzoek gaat halverwege februari van start en dan zal ik acht weken de tijd hebben om met jullie in gesprek te gaan.

    Ik hoor heel graag (in een reactie) of je mee wilt doen. Dan kijken we even hoe we in contact kunnen komen. Als je vragen hebt, stel ze gerust. Ik hoop dat we elkaar kunnen helpen.

    Met een vriendelijke groet,

    Marijn

    Reply
      Denise - januari 19, 2017

      Hi Marijn,

      Allereerst wat rot voor je dat je een kind van een narcistische ouder bent. Erg knap van je dat je je zo snel al gaat verdiepen in dit moeilijke onderwerp.

      Zelf ben ik ook kind van een narcist. Het contact is nu ongeveer 6,5 jaar geleden verbroken. In die tijd heb ik me zelf erg veel verdiept in de narcistische persoonlijkheidsstoornis alsmede de heftige gevolgen waar ik nog steeds dagelijks last van heb. Ik ben erg nieuwsgierig naar je onderzoek en wil misschien wel meedoen. Wil je kijken hoe we in contact kunnen komen? Heb je misschien een emailadres?

      Met vriendelijke groet,
      Denise

      Reply
        Kaat - januari 22, 2017

        Ja, heb je een mailadres?

        Reply
        Marijn - januari 22, 2017

        Beste Denise,

        hartelijk dank voor je bericht. Dit is mijn e-mailadres: marijnuniversiteitvanamsterdam@gmail.com. Als je mij een mailtje stuurt, heb ik die van jou ook!

        Groeten,

        Marijn

        Reply
        Marijn - maart 2, 2017

        Denise,

        Jij was de eerste die mij contact heeft voor deelname. Ben je nog geïnteresseerd?

        Ik hoor het graag.

        Groetjes, Marijn

        Reply
      Irma - januari 22, 2017

      Hoi Marijn,
      Ben nu 54 jaar (vrouw) en ben sinds 3 weken tot de ontdekking gekomen dat ik ben opgevoed door 2 narcistische ouders. Ik zou graag meedoen aan je onderzoek.

      Reply
      Irma - januari 22, 2017

      oh ja, heb je een mailadres
      groet Irma

      Reply
      Lou - januari 28, 2017

      Hoi Marijn,
      Ook ik veel last gehad van narcistische ouders
      Zelf nu bezig met een scriptie over pedagogische kwaliteit. Ben zeer geïnteresseerd in jouw onderzoek en werk graag mee als je nog mensen nodig hebt..

      Groetjes Lou

      Reply
        Marijn - februari 20, 2017

        Hoi Lou,

        bedankt voor je berichtje. Kun je mij een mailtje sturen op marijnuniversiteitvanamsterdam@gmail.com?

        Dan praten via de mail verder!

        Reply
        Marijn - maart 2, 2017

        Hoi Lou,

        als je nog steeds geïnteresseerd bent, zou je mij dan willen contacten via de mail?

        Groetjes, Marijn

        Reply
      Claire - februari 18, 2017

      Dag Marijn,

      Iris koops heeft er een heel goed werkboek over geschreven: het verdwenen zelf!

      Reply
        Marijn - februari 20, 2017

        Dank voor de tip!

        Reply
    Matthias - januari 16, 2017

    Dag allemaal, ik ben Matthias, 24 jaar. Ik vind het heel erg om al deze verhalen te lezen, maar toch ben ik ook opgelucht om eens ervaringen te lezen van anderen die ook zoiets meegemaakt hebben als ik.
    Het begon toen ik twaalf was. Ik verhuisde met mijn jongere broer en ouders naar België. Mijn vader was iemand die echt te omschrijven valt als een narcist. Zijn wil was wet, wat anderen dachten of voelden was compleet onbelangrijk. Mijn broer was zijn alles terwijl ik altijd de verkeerde was. Telkens kreeg ik taken opgelegd die ik moest uitvoeren. Indien ik dit niet deed, kreeg ik een hele serie vloekwoorden en negatieve veroordelingen naar me toegeslingerd zoals: klootzak, sukkel, hufter, je bent waardeloos, je kunt niks, etc. Omdat ik een erg gevoelige persoon ben, werd ik hierdoor kwaad en kregen we telkens ruzie. Dit duurde dagelijks van s’morgens tot s’avonds van mijn twaalf tot mijn zeventien jaar. Een zevental keren is zo’n ruzie uitgemond in fysieke agressie van mijn vader wat leidde tot ernstige gevechten tussen ons. Mijn moeder was een heel lieve en begripvolle die ik elke avond wanneer die thuis kwam van haar werk, vertelde wat er die dag weer gebeurd was. Een aantal keer smeekte ik tijdens zo’n gesprek om van mijn vader te scheiden omdat hij echt psychisch gestoord was. Ik vreesde dat er misschien op een dag iets met mijn moeder zou gebeuren en er helemaal geen enkele grens meer was in het narcistisch gedrag van mijn vader. Heel lang was mijn moeder ervan overtuigd dat er niks zou gebeuren met haar, dus bleef ze bij hem. Toch verergerde hij met de jaren in zijn narcistisch gedrag. Op een gegeven moment ging mijn moeder met mijn vader naar een relatietherapeut om hem te laten inzien dat hij op bepaalde vlakken moest veranderen, maar telkens kreeg mijn moeder van alles de schuld. Dit leidde op 17-jarige leeftijd tot de beslissing van mijn moeder om te scheiden. Ze wou een eerlijke scheiding met mijn vader, die hierdoor echter vreesde voor geld, bezit en macht te verliezen. 1 maand voor de scheiding zou plaatsvinden, was mijn moeder vermist geraakt. Nadat ik dit bij de politie gemeld heb met de overtuiging dat mijn vader hierachter zat, deden zij onderzoek 7 jaar lang. In dit onderzoek werd door middel van indirect bewijs bevestigd dat mijn vader hier inderdaad schuldig was. Direct bewijsmateriaal was er echter niet en het lukte de politie ook niet om te vinden waardoor nooit is uitgeklaard wat er toen precies gebeurd was met mijn moeder en waar haar lichaam was achtergelaten door mijn vader. Na 7 jaar verdwijning niks van mijn moeder gehoord te hebben, waren de politie en ik 100% zeker dat mijn vader mijn moeder met voorbedachte rade heeft vermoord en doen verdwijnen. In het begin van het onderzoek werd mijn vader tijdelijk hierdoor aangehouden en door een psychiater onderzocht die vaststelde dat mijn vader een antisociale persoonlijkheidsstoornis had ontwikkeld uit het narcistisch gedrag. Hij kon dan ook omschreven worden als een psychopaat zonder geweten. Hierdoor heeft hij nooit berouw gehad voor het misdrijf dat hij begaan heeft en zwijgt tot de dag van vandaag over wat er precies gebeurd is met mijn moeder. Na zeven jaar onderzoek heeft de politie alles gedaan wat ze konden, door de Belgische wet kunnen ze niets meer doen voor mijn moeder en is het actieve zoekproces stopgezet. Dit houdt in dat mijn moeders lichaam nooit gevonden zal worden en er ook geen direct bewijs is om mijn vader te veroordelen voor het misdrijf wat hij heeft begaan.
    Vanaf het begin van het onderzoek heb ik de chance gehad om met mijn broer weg te kunnen geraken naar pleegouders. Dankzij de jeugdrechter is er een contactverbod uitgevaardigd en konden ik en mijn broer verlost geraken van onze vader. Vanaf hier begonnen wij ons leven uit te bouwen en de verdwijning van onze moeder te verwerken. Spijtig genoeg steunden onze grootouders van vaders kant mijn vader, waardoor wij met hen het contact verbraken. Er bleven daardoor alleen nog onze twee grootouders van moeders kant als familie over. Mijn grootmoeder lijdt echter ook aan narcisme en tot op de dag van vandaag ben ik daar slachtoffer van. Aangezien het de enige familie is, hou ik contact met haar en mijn grootvader. Hij zegt niks, maar doet alles voor haar goedkeuring. Zij eist van zowel hem, mijn jongere broer als mij om continu aan haar verwachtingen te voldoen en wilt ook telkens de bevestiging krijgen hoe geweldig zij wel niet is. Om haar zin te krijgen manipuleert en gebruikt zij emotionele chantage op zo’n manier dat ik het zelfs niet in de gaten heb. Verwijten, angstopwekkende opmerkingen en dreigementen wat er zal gebeuren als ik haar wil niet inwillig zijn mij ook niet onbekend. Ook allerlei beschuldigingen naar mij toe van dingen die ik verkeerd doe die ze eigenlijk zelf verkeerd doet en het aannemen van de positie van slachtofferrol zijn een veelgebruikte strategie om schuldgevoel op te wekken bij mij.
    Bij mij als slachtoffer wekt deze narcistische persoonlijkheidsstoornis zo’n woede, verdriet en gemis op naar de grootmoeder die ik nooit heb gehad dat ik hierdoor al vaak depressief geworden ben met zelfmoordgedachten als gevolg.

    Ik wens iedere persoon die slachtoffer is (geweest) van iemand in zijn/haar omgeving met narcisme, heel veel sterkte toe om hier bovenop te kunnen geraken.

    Reply
      Ob95 - januari 17, 2017

      Hé Matthias,

      Ik wil je even laten weten dat je verhaal mij enorm heeft aangegrepen. Ik hoop dat je niet alleen voor je moeder, maar ook voor jezelf de kracht vind om van jezelf te leren houden.
      Hoe moeilijk het ook is.. soms moet je familie laten gaan om verder te kunnen gaan.

      Laat je niet uit het veld slaan.

      Reply
        Kaatje - januari 17, 2017

        Ik sluit mij aan bij Ob95. Laat los wat jou niet verder kan helpen Dat betekent inderdaad ook dat je soms familieleden moet loslaten. Ik vind het vreselijk voor je dat jouw moeder spoorloos verdwenen is. Dat lijkt mij een open wond die gewoon niet wil dichten.
        Blijf in jezelf geloven, Matthias. Je weet van jezelf hoeveel je waard bent. Hou contact met de mensen die jou liefhebben en laat de haatdragende mensen los..
        Big hug!

        Reply
          CFM Nagtegaal - september 15, 2020

          Ik kan er niet meer tegen , zit opgesloten inhuis geen familie , ik had narcistiche ouders broers alle vriendjes
          Ik ben kapot
          Wil enkel vragen of er aub een tel nummer is voor hulp … ik zie t echt niet meer zitten

          Reply
      Lise - maart 19, 2017

      Lieve Matthias,

      Wat verschrikkelijk moet dit zijn voor je!! Ik leef erg met je mee. Het is soms zo ontzettend moeilijk om te accepteren dat deze ervaringen en deze mensen blijkbaar op jouw pad horen. Want dat wil je helemaal niet! Je wil gewoon stabiliteit, onvoorwaardelijke liefde en geluk, net als iedereen! Ik worstel daar ook nog steeds mee met dat stukje acceptatie. Ik wens je heel erg veel sterkte in jouw proces, blijf geloven in mooiere tijden en dat je die ook verdient! Mij heeft praten met een (goede!) psycholoog heel erg geholpen. Nogmaals veel sterkte.

      Reply
    Denise - januari 13, 2017

    Graag zou ik ook mijn reactie willen delen. Ik ben er pas sinds een paar weken achter dat mijn moeder een narcist is. Heb vanaf ongeveer mijn twaalfde het gevoel dat ze mij niet moet. Dat ze jaloers op me is, en vooral op de band tussen mijn vader en mij. Nou is hij helaas al 17 jaar overleden. Mijn vader was een alcoholist, maar als hij nuchter was, de liefste man op de wereld. Helaas had hij een kwade dronk. Toch trok ik meer naar hem. Voelde me bij hem veel veiliger. Mijn moeder was het prinsesje in huis. Voelde zich te goed om te werken en liet het huishouden ook graag aan mijn vader of mij over. Ik ben trouwens enig kind. Zelfs de hond die mijn vader en ik uitkozen was in haar ogen een lelijk mormel. Vijf jaar geleden barste de bom. Na weer de zoveelste emotionele chantage`s, was ik het zat. Ze heeft nooit meer iets laten horen. Wel hoor ik nu van mensen die dicht bij haar stonden hoe vreselijk ze over me praat. Leugens die helemaal nooit zijn gebeurd. Nog steeds is haar favoriete bezigheid mij, aan zoveel mogenlijk mensen, zwart te maken (al raakt ze door haar gedrag ook iedereen kwijt, maar het is nooit haar schuld). Het doet zoveel pijn. Ik probeer er boven te staan maar ik blijf het moeilijk vinden. Waarom praat je zo over je eigen kind? Mijn kinderen zijn mijn alles en zal nooit lelijk over ze paten. Ik kan me nog steeds vaak eenzaam voelen. Krijg het benauwd als mensen te dichtbij komen. Kan moeilijk voor mezelf op komen en ben erg onzeker. Ze heeft me zoveel aangedaan en dat probeer ik nu een plekje te geven. Maar het blijft toch de hele dag door je hoofd spoken. Ik heb een fijn gezin en moet me daar op richten, maar dat stemmetje in mijn hoofd blijft maar roepen dat mijn moeder me niet moet. De tijd zal het leren….

    Reply
      Karolien - januari 28, 2017

      Denise, Ik herken me volledig in jouw verhaal! Mijn moeder heeft altijd parttime gewerkt maar ik moest ook altijd helpen in het huishouden met koken, wassen en kuisen. Ik ben ook enig kind. Mijn moeder vertelt ook tegen iedereen leugens over mij. Echt rare dingen. Dingen die nooit gebeurd zijn. Mijn moeder gebruikte mijn kinderen om mij te raken.
      Sinds april 2016 weet ik dat mijn moeder een narcist is. Ik ben nu 39 jaar. De reden waarom ik nu hier terug kom lezen is omdat ze net terug een e-card heeft gestuurd naar mij, terwijl ik verleden jaar alle contact heb verbroken (voor de tweede keer al). Ik geraak maar niet verlost van het schuldgevoel dat ze me gegeven heeft en blijft geven. Elke dag draait deze gedachte nog rond in mijn hoofd.
      Alles was altijd mijn schuld. De ongewenste zwangerschap, het feit dat ze ziek werd van de zwangerschap, het opzeggen van haar werk toen ik een baby was … alles was mijn fout. Ook de (slechte) relatie van haar met mijn vader was mijn fout. Ik had hetzelfde slechte karakter dan mijn vader. Ik zou nooit geen vrienden hebben, laat staan een man vinden, … zo slecht was ik. Op mijn 18de heb ik mijn huidige man leren kennen en er ging een wereld voor me open. Mijn schoonmoeder werd mijn nieuwe moeder. Dit resulteerde in een scheiding tussen mijn ouders en mijn moeder ging nog verder met beschuldigingen en leugens. Op dit moment heb ik een eerste keer alle contact verbroken. Helaas wist ik toen nog niet dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis had. Op aanraden van mijn man, en na een beklijvende e-mail van haar, heb ik na 5 jaar terug contact gekregen met haar. Het is enkele jaren goed gegaan, maar dan kwamen de kleinkinderen. Ik heb een zoon en een dochter. Ze vond het al vreselijk dat ik graag 2 kinderen wou en ze heeft mijn oudste zoon altijd voorgetrokken. De jongste is een dochter en daar had ze het zo niet voor. Mijn zoon heeft ze altijd enorm in de watten gelegd, vertroeteld en verwend. Hoe ouder hij werd, hoe meer ze tegen hem verhalen begon te vertellen over vroeger, toen ik kind was. Helaas waren dit allemaal leugens of zelfs dingen die ze totaal uitvond. Ik moet er niet bij vertellen dat dit allemaal negatieve dingen waren. Op het einde heeft ze mijn zoon overtuigd dat wij (ik en mijn man) niet van onze zoon hielden en dat wij alles deden uit eigenbelang en om geen argwaan te wekken bij buitenstaanders. Na kort overleg met onze huisarts en kinderpsycholoog werd ons het advies gegeven om onze kinderen daar onmiddellijk van weg te houden. Wij hebben dat dan ook direct gedaan. Wij hebben alles eerlijk verteld aan onze kinderen. Zij praten nog regelmatig over hun grootmoeder en stellen nog regelmatig vragen. Alhoewel dit enorm pijnlijk is voor mij, zal ik altijd eerlijk en zo objectief mogelijk antwoorden op hun vragen.
      Zoals eerder gezegd heb ik 2 dagen geleden een e-card van haar ontvangen. Ik heb de link om het kaartje te zien (en te lezen) niet aangeklikt en ga dit ook niet doen. Ik slaap hiervan al een paar nachten niet. Erg is het besef dat dit nooit gaat stoppen.

      Reply
        Heidi - januari 30, 2017

        Oh mijn god,ik ben 38 j en heb echt exact hetzelfde meegemaakt als jij.Alleen mijn zoon hebben ze zo kunnen bespelen dat hij terug met mijn ex is gaan wonen,zelfs nadat mijn ex 8j niets meer van hem heeft laten horen.Nu blijkt dat mijn zoon ook heel veel trekken van narcisme heeft .Allemaal de schuld van mijn mama.Ik heb nu eindelijk kunnen breken met haar.Toch heb ik het er enorm moeilijk mee dat ik geen normaal kinden jeugdjaren heb gehad.Gelukkig ben ik hertrouwd met een schat van een man,die mij enorm steunt,maar toch hij zal nooit kunnen begrijpen wat ik doorstaan heb en ook de onmacht die ik voel naar mijn zoon.

        Reply
          Karolien - februari 3, 2017

          Heidi,
          Raar hé dat de verhalen die je hier leest zo herkenbaar zijn? Ik had nooit gedacht dat een persoonlijkheidsstoornis bij zoveel verschillende mensen eenzelfde effect zouden hebben.
          Ik kan het ook moeilijk loslaten om telkens te denken hoe anders of normaler ik zou opgegroeid zijn zonder een narcistische moeder. Als ik mijn dochter nu zie opgroeien, ze wordt bijna 10 jaar, vraag ik me dikwijls af of ik ook zo zou kunnen geweest zijn …
          Ik ben blij te lezen dat je nu steun vindt bij je man en dat hij je begrijpt. Ik heb die steun nu ook eindelijk gekregen.
          Ik ben vooral bang voor wat nog moet komen. Ik ben er vrij zeker van dat ze contact gaat zoeken met mijn zoon van zodra hij 18 jaar is.

          Reply
    ANONEMO - januari 12, 2017

    Vanaf mijn vroegste herinneringen herinner ik me al dat mijn vader erg negatief en agressief reageert op mij. Ik meen mij te herinneren dat toen ik leerde lopen dat mijn vader zeer ongeduldig reageerde en dingen zei als: “Het wordt nooit wat met deze jongen” en “misschien is hij wel een homo” (dit laatste was niet positief bedoeld, maar eerder een angst van hem die hij zich kennelijk zeer persoonlijk aantrok) (NB: persoonlijk vind ik dat iedereen zelf moet weten wat voor seksuele hij/zij erop nahoudt, mijn vader gebruikt het wordt op een vernederende manier) . Voor zijn werk was mijn vader regelmatig weg waardoor mijn moeder eigenlijk altijd voor de opvoeding opdraaide. Wanneer hij dan thuis kwam voor een paar dagen klaagde hij eigenlijk alleen maar dat het huis niet schoon en opgeruimd genoeg was en dat ze teveel geld uitgaf. Daarnaast was hij vooral bezig met het vertellen hij goed en slim hij is, hoe hard hij werkt en hoe dom de rest allemaal is. Mijn cijfers op school en mijn sportprestaties waren nooit goed genoeg voor hem. Mijn moeder heeft, wellicht uit wanhoop, een affaire met een andere man ( een gezamenlijke kennis) gekregen. Toen mijn vader daarachter kwam heeft hij zowel de man als mijn moeder compleet afgetuigd. Mijn ouders zijn na langdurige juridische processen uiteindelijk gescheiden. Mijn moeder na de scheiding verslaafd geworden aan alcohol en drugs ik en mijn zusje flink verwaarloosd werden en er nooit genoeg geld was om in het noodzakelijke te voorzien. Ik ben uiteindelijk bij mijn opa en oma gaan wonen. Mijn opa reageerde echter net zo op mij als mijn vader dat deed en uit verhalen van mijn vader blijkt ook mijn opa ook altijd zo met mijn vader is omgegaan. De kleinste dingen, zoals de deur naar de woonkamer niet dicht doen, waren voor mijn opa reden om flink tegen me uit te vallen. Er waren volgens hem goede en slechte mensen en mijn moeder was volgens hem een slecht mens en door de manier waarop hij met mij om ging was ook wel duidelijk wat hij van mij vond/ vindt.
    Ik ben in mijn leven uiteindelijk naar meer diepgang gaan zoeken. Ik heb hiervoor veel religieuze boeken gaan lezen waaronder de Bijbel en de Koran. Ook hier werd mijn vader boos over, hij nam het als een persoonlijk belediging of aanval op hem als ik die boeken. Zelf had hij toen een jaar of 12 was besloten dat er geen God bestond en kennelijk was voor mij niet geheel toegestaan om mijn eigen gedachten hierover te vormen. Helemaal furieus reageerde hij toen ik aankondigde dat ik mij wilde aansluiten bij een kerkgenootschap mij wilde laten dopen en naar het buitenland zou gaan om mijn nieuw gevonden geloof te verkondigen. Daar begon ik in te zien welke macht de man altijd over me had gehad en probeerde me daar los van te maken. Dit bleek echter moeilijker dan verwacht, ergens blijf ik zoeken naar een vorm van goedkeuring. Ik heb op een gegeven moment allerlei dingen naar hem geschreven die mij dwars zaten dit leiden echter tot nog meer conflict en onrust later heb ik dit weer met hem bijgelegd. Recent is het echter weer tot nieuw conflict gekomen toen ik hij me weer ergens mee probeerde te manipuleren. Nog altijd voel ik veel woede en verdriet en waarschijnlijk ergens gehoopt dat er ooit iets wat zou veranderen in onze relatie. Ik heb gehoord dat EMDR kan helpen bij het verwerken van dit soort trauma. Iemand hier ervaring mee?

    Reply
    ANONEMO - januari 12, 2017

    Vanaf mijn vroegste herinneringen herinner ik me al dat mijn vader erg negatief en agressief reageert op mij. Ik meen mij te herinneren dat toen ik leerde lopen dat mijn vader zeer ongeduldig reageerde en dingen zei als: “Het wordt nooit wat met deze jongen” en “misschien is hij wel een homo” (dit laatste was niet positief bedoeld, maar eerder een angst van hem die hij zich kennelijk zeer persoonlijk aantrok) (NB: persoonlijk vind ik dat iedereen zelf moet weten wat voor seksuele hij/zij erop nahoudt, mijn vader gebruikt het wordt op een vernederende manier) . Voor zijn werk was mijn vader regelmatig weg waardoor mijn moeder eigenlijk altijd voor de opvoeding opdraaide. Wanneer hij dan thuis kwam voor een paar dagen klaagde hij eigenlijk alleen maar dat het huis niet schoon en opgeruimd genoeg was en dat ze teveel geld uitgaf. Daarnaast was hij vooral bezig met het vertellen hij goed en slim hij is, hoe hard hij werkt en hoe dom de rest allemaal is. Mijn cijfers op school en mijn sportprestaties waren nooit goed genoeg voor hem. Mijn moeder heeft, wellicht uit wanhoop, een affaire met een andere man ( een gezamenlijke kennis) gekregen. Toen mijn vader daarachter kwam heeft hij zowel de man als mijn moeder compleet afgetuigd. Mijn ouders zijn na langdurige juridische processen uiteindelijk gescheiden. Mijn moeder na de scheiding verslaafd geworden aan alcohol en drugs ik en mijn zusje flink verwaarloosd werden en er nooit genoeg geld was om in het noodzakelijke te voorzien. Ik ben uiteindelijk bij mijn opa en oma gaan wonen. Mijn opa reageerde echter net zo op mij als mijn vader dat deed en uit verhalen van mijn vader blijkt ook mijn opa ook altijd zo met mijn vader is omgegaan. De kleinste dingen, zoals de deur naar de woonkamer niet dicht doen, waren voor mijn opa reden om flink tegen me uit te vallen. Er waren volgens hem goede en slechte mensen en mijn moeder was volgens hem een slecht mens en door de manier waarop hij met mij om ging was ook wel duidelijk wat hij van mij vond/ vindt.
    Ik ben in mijn leven uiteindelijk naar meer diepgang gaan zoeken. Ik heb hiervoor veel religieuze boeken gaan lezen waaronder de Bijbel en de Koran. Ook hier werd mijn vader boos over, hij nam het als een persoonlijk belediging of aanval op hem als ik die boeken. Zelf had hij toen een jaar of 12 was besloten dat er geen God bestond en kennelijk was voor mij niet geheel toegestaan om mijn eigen gedachten hierover te vormen. Helemaal furieus reageerde hij toen ik aankondigde dat ik mij wilde aansluiten bij een kerkgenootschap mij wilde laten dopen en naar het buitenland zou gaan om mijn nieuw gevonden geloof te verkondigen. Daar begon ik in te zien welke macht de man altijd over me had gehad en probeerde me daar los van te maken. Dit bleek echter moeilijker dan verwacht, ergens blijf ik zoeken naar een vorm van goedkeuring. Ik heb op een gegeven moment allerlei dingen naar hem geschreven die mij dwars zaten dit leiden echter tot nog meer conflict en onrust later heb ik dit weer met hem bijgelegd. Recent is het echter weer tot nieuw conflict gekomen toen ik hij me weer ergens mee probeerde te manipuleren. Nog altijd voel ik veel woede en verdriet en waarschijnlijk ergens gehoopt dat er ooit iets wat zou veranderen in onze relatie. Ik heb gehoord dat EMDR kan helpen bij het verwerken van dit soort trauma. Iemand hier ervaring mee?

    Reply
    Sien - januari 1, 2017

    Ook ik ben kind van een Narcistische vader. En herken alles wat hier omschreven wordt. Ik ben zeven jaar in Therapie geweest. Het gaat beter,… sinds mijn vader is overleden gaat het nog beter.
    Wat legde hij en andere familieleden druk op mijn schouders. Sinds zijn overlijden gaat het misbruik alleen maar door. We zijn immers zo opgegroeid. Mijn vader had kanker en is daar aan overleden. We moesten voor hem zorgen omdat hij dat zo wilde..uiteindelijk hield niemand dit vol. Een wens van mijn vader maar ook van mijn jongste zus. En toen ik aangaf dit niet vol te houden. Was je iemand die niet mee wilde werken, lag je dwars, en lag alles aan mij. Ik was en ben de dwarsligger al mijn hele leven. Dan werdt je overal voor uit gescholden…waardeloze dochter en zus.( is nog zacht uitgedrukt) Daarom die afstand dat is het beste. Ik mis mijn vader niet. Wel de vader die ik nooit heb gehad.

    Reply
    AL. - december 30, 2016

    Twee maanden geleden heeft mijn vader zelfmoord gepleegd. Zijn behandelend psychiater (GGZ crisisdienst) noemde dit een balans-suicide. Dit is een suicide die niet ontstaat na een moment van pure wanhoop, of onbeschrijfelijk verdriet, zoals in het geval van een depressie. Nee, bij een balans-suicide maakt men simpelweg de balans op. En voor mijn vader was deze balans heel simpel: Ik wordt niet meer aanbeden, mijn zoon reageert niet meer op mijn manipulaties, ik zal straks voor mijn vrouw moeten zorgen…ik heb hier geen zin meer in. Van juli dit jaar tot september lag mijn moeder op de medium care unit met een ernstige bacteriele infectie. 4 keer kregen wij te horen dat ze zou sterven, maar wonder boven wonder herstelde ze, en 1 dag voordat ze zou thuiskomen…hangt mijn vader zich op. Omdat hij, na 41 jaar huwelijk, geen zin had om voor zijn vrouw te zorgen. Omdat het leven, in het teken van hem moest staan en anders niet. En zo eindigt 30 jaar emotioneel misbruik en psychisch geweld. De lijst van nare verhalen is te lang en zal veel overeenkomsten tonen met de posts hier. Ik ben zelf zo’n 10 jaar depressief geweest, en ben hiervoor in behandeling geweest, dus ik neem zelfmoord erg serieus. Mijn verhaal is dan ook absoluut niet spottend bedoeld, aangaande dit onderwerp. Maar de waarheid is, dat ik dit jaar voor het eerst, een normale kerst met mijn moeder heb gehad. Dat iets meer rust in mijn hoofd heb en mij kan verheugen op het aankomende jaar (ik wordt vader). Natuurlijk ben ik er nog niet klaar mee, anders zat ik niet op deze website om 4.00 s’nachts 🙂 Een vriend vroeg mij na de begrafenis ‘mis je hem totaal niet?’ en ik antwoordde ‘ik mis, heel erg, een normale liefhebbende vader’.

    Dat was mijn verhaal. Bedankt dat ik het mocht delen.

    Reply
      Johanna - december 30, 2016

      Wat goed dat je je verhaal hier hebt gedeeld. En van harte gefeliciteerd, super leuk dat je vader wordt. Maar ik kan me goed voorstellen dat je er nog niet klaar voor bent. Zit je nu nog wel in therapie? Of ben je daar mee gestopt. Heel veel sterkte in elk geval met het verwerken van alles wat je hebt meegemaakt en hopelijk kun je het een plekje geven. Jij hebt niets fout gedaan, je vader had een stoornis.
      Zorg ervoor dat je een lieve zorgzame vader wordt die er is voor zijn kind(eren). Mocht je toch nog met jezelf in de knoop komen als vaderzijnde, wil ik je wel echt adviseren om weer hulp te gaan zoeken. Kind van narcist kan ook narcisme ontwikkelen (of trekjes ervan), helaas heb ik er ook mee te maken als moeder van 3 jonge kinderen. Nu in therapie ervoor.
      Heel veel succes en geluk gewenst met alles!

      Reply
      Marleen - januari 11, 2017

      Je laatste zin zegt alles. Wat je als kind (ook op latere leeftijd) mist is een normale ouder. De wetenschap dat die relatie er nooit zal zijn is zo verschrikkelijk lastig uit te leggen aan anderen die wel normale ouders hadden en die naar jouw (mijn) ouders kijken en denken ach het valt toch wel mee, ze zijn best aardig.
      Het is een zegen om het narcistische gedrag te missen maar het is een zwaar gemis om de ouder te missen die er nooit geweest is.

      Reply
    Maus - december 26, 2016

    Ik ben 30 en pas sinds een jaar of twee begin ik te zien in wat voor brainwash ik ben opgegroeid. Het is heel bizar omdat ik voel dat ik pas aan het topje van de ijsberg zit. Ik begon dingen te lezen en filmpjes te kijken waarin narcisme en co-narcisme/co-dependant/enabler wordt uitgelegd. Voor mij sluit dit aan bij het gedrag van mijn moeder (narcist) en vader (enabler). Enerzijds is het bevrijdend, maar anderszijds zet het me in een heel vreemde positie; ik ben enigskind, dus de enige die kan inzien of vaststellen in hoeverre ik onrechtvaardig (of hoe noem je dat) ben behandeld. Ik heb twee zekerheden; 1. ik verdiende meer liefde en respect voor mijn individuele zelf als opgroeiend kind/jongere. 2. Mijn ouders hebben eigenschappen van narcist en co-dependant.

    Nu zit ik met de volgende tegenstellingen;
    – ik blijf rondjes draaien in het gegeven ->Mijn ouders zijn niet van de verschrikkelijkste soort. érgens houden ze oprecht van mij en willen ze een oprechte liefdevolle relatie. -> Is dat zo? of is dat míjn wens? En mochten ze het willen, zijn ze daar uberhaubt tot in staat -> Waar trek je de grens? Hoe herken je dat? -> ben ik nu niet weer veelste veel bezig met het emotionele welzijn van mijn moeder ten koste van mijzelf?
    – Ik voel mezelf best sterk. Ik heb een plek gevonden in mezelf waardoor ik in de buiten wereld oprechte genegenheid kan zien en ervaren. Alhoewel misschien nog niet in intieme relaties (ik heb die voor het grootste gedeelte van mijn leven vermeden omdat ik dacht dat dat niet iets wenselijk was. Maar heb gelukkig één relatie kunnen ervaren waar ik voor het eerst voelde dat het ook anders kon. Alhoewel die misschien niet volledig gelijkwaardig was, was het respectvol en liefdevol en herken ik de lessen die ik daar kon leren en heeft het deuren voor me geopend om nieuwe stappen te maken). Ik heb besloten mezelf wat dat betreft, te zien als 18-jarige; iemand die nog van alles te leren heeft. Maar mijn dertig jarige versie weet heel goed dat de 18-jarige voor zichzelf kan zorgen en de juiste keuzes kan maken en kan leren van de situaties die ze voor zichzelf heeft gecreëerd. => dit gegeven geeft twee storingen in mijn gezonde zijn; 1. als ik me dan zo oké met mezelf voel, kunnen mijn ouders het toch niet zó hebben verkloot en is het misschien wel heel hard/koud van mij om ze op afstand te houden door ze te bestempelen als narcist. 2. Ik ben het soms moe om in volwassen relaties altijd de ‘grotere’ persoon te zijn. Als ik in een conflict situatie zit kan ik altijd wel zien waarom de andere persoon doet wat hij/zij doet ook al kwetst iets me. Nu het dan tíjd is om volwassen te zijn, heb ik er genoeg van om het te zijn omdat ik altijd al de ‘grotere persoon’ ben geweest.

    Sinds een half jaar woon ik in mijn bus en reis ik door Europa. Ik wilde mijn ouders van zo min mogelijk op de hoogte houden; dit is een reis waarin ik erop uittrek om de wereld te leren kennen zoals ik hem zou wíllen leren kennen. Ik wil hier geen enkele storing op door contact met de wereld van mijn ouders die diep negatief is en uitgaat van afhankelijkheid (ondanks dat ze het tegenovergestelde prediken). Onlangs kwam de onvermijdelijke vraag naar boven; ‘waarom laat je niks van je horen? En als we iets van je horen, waarom vertel je dan niks? We willen zo graag horen wat je meemaakt, welke leuke dingen je tegenkomt en welke minder leuke dingen. We zijn er trots op dat je kiest voor het leven dat je kiest en willen zo graag opscheppen tegen onze vrienden, maar we kunnen ze niks vertellen want we weten niks van je.’

    Ik sta met mijn mond vol tanden, want dit lijkt mij een heel normaal verlangen van ouders. Ze zijn zich enigszinds bewust van hun tekortkomingen als ouders (ik denk mijn moeder meer dan mijn vader). Ik vertel ze dat ik dit aan het uitzoeken ben en dat ik daarom momenteel niet weet welke verhouding ik tot hun wil hebben. Dat ik ze niet twee wekelijks wil laten weten waar ik ben (wat mijn vader in wanhoop van mij eiste) en niet mijn persoonlijke verhalen met ze wil delen. (Waarop mijn moeder zegt dat ze dan liever niks van me hoort omdat ze een oprechte relatie wilt of niks.) Ik ben nerveus om iets te zeggen dat van teveel kwetsbaarheid blijk geeft omdat het waarschijnlijk is dat ik daar vroeger of later op een of andere subtiel manipulatieve manier op wordt ingehaakt.
    In de ontwikkeling in mijn persoonlijke leven, los van mijn ouders, heb ik geleerd dat het tonen van kwetsbaarheid juist de lijm is, de magische sleutel tot het helen van contact. In deze situatie geeft dat een groot conflict binnenin mij; als ik een conflict of moeilijke relatie wil verbeteren, zou ik dat doen door mezelf kwetsbaar te tonen, om zo dichter tot elkaar te komen. Maar dit is het laatste dat ik wil ten opzichte van mijn moeder.

    Ik denk dat mijn grootste inwendige conflict is dat ik het ergens belachelijk vind om contact te verbreken want ik ben toch mezelf en mijn ouders zijn toch maar andere mensen, maar tegelijkertijd voel ik wat een verschil het was om rond te reizen zonder ook maar voor een haar bezig te zijn met wat mijn ouders van me verlangen. Mijn vader zegt; ik snap niet wat het probleem is van ons gewoon te laten weten waar je bent. En ik begrijp dat hij het niet snapt, het lijkt zo’n kleinigheid. Toch is het een wereld van verschil voor mij, zo letterlijk als dat letterlijk kán.

    Hoe vind je het evenwicht of beslis je knopen door te hakken mbt tot contact met ouders? In hoeverre stel je hen op de hoogte van jou belevingswereld in deze? In hoeverre is het gezond of ongezond om stil te staan bij hun belevingswereld?

    Reply
      j - januari 10, 2017

      Hallo Maus,

      Ik heb jou verhaal helemaal gelezen omdat ik al snel herkenning vond. Ik ben enigskind, heb narcistische moeder en enabler vader. (en af en toe verruilen ze van rol lijkt wel) Ook daar kwam ik pas rond m’n 35e achter. Ik was compleet gebrainwashed.

      Echter er zijn wel wat goede verschillen te zien, je bent al je eigen pad op aan het gaan, en je kan blijkbaar met je ouders praten. Als ik m’n eigen pad op ga zie ik al in gedachten hoe mijn vader dreigend zegt, dat wordt niks en ik kom je niet redden! dus doe het maar niet, en dan durf ik niet meer. Daarnaast kan ik niet met mijn ouders praten over het gezinssysteem om het zo maar te noemen. Dan lopen ze weg, praten er over heen, maken er snel een grapje van of gaan bijvoorbeeld hard fluiten (echt gebeurd, compleet gestoord).

      Ik wil nog steeds praten maar durf niet meer. Loop op diverse vlakken vast. Om dan terug te komen op jou vragen. Zolang je met hen erover kan praten, en jij niet heel erg beschadigd, zou ik nog niet het contact verbreken. Maar als jij weinig behoefte aan hen hebt en er geen moeite mee hebt om de banden te verbreken, dan zou ik dat zeker doen. Gezonde mensen in je leven is belangrijk, ongezonde maken je gek.

      Ik denk dat het niet of het gezond is om stil te staan bij hun belevingswereld. Voor je het weet ga je erin mee en wordt je gek. Het is mij overkomen. Ik discusieer ook niet meer met hen, ze verdraaien de realiteit compleet naar hun zin, hoe raar die dan ook wordt, en voor ik het weet heb ik het uiteindelijk gedaan.

      Reply
    Johanna - december 26, 2016

    Hallo allemaal,

    Ook ik ben een dochter van een (erg) narcistische vader. Inmiddels 31 en 3 kinderen. Ik herken veel van de verhalen die ik hier lees.
    Graag zou ik willen weten of jullie tips en adviezen hebben hoe hier mee om te gaan. Ik ben al in therapie ervoor. Maar hier lees ik dat sommigen wel 10 jaar therapie nodig hebben. Zijn er sommige die hier snellere ervaringen mee hebben? En hoe gaat het nu met jullie?
    Ik zit/zat erg met mijzelf in de knoop de laatste jaren en kan mezelf totaal niet zien als een volwassen vrouw. Ik snapte het niet, maar dit heb ik nu losgelaten. Alles valt te verklaren vanuit mijn jeugd en opvoeding.
    Ik hoor graag jullie ervaring hoe jullie er mee om (zijn) gegaan, om je weer beter te voelen.

    Reply
      Maus - december 26, 2016

      Zoals je kan lezen in het verhaal hierboven, ben ik me er maar pas bewust van dat ik waarschijnlijk bij narcistische ouders ben opgegroeid. Ik weet nog niet hoe ik ermee zal omgaan therapiegewijs. Wat ik wel herken in je verhaal is dat je zegt jezelf niet te zien als volwassen vrouw. Meer een meer valt het me op dat ik in groepen altijd het gevoel heb dat ik de jongste ben, terwijl ik gewoon met mensen van gelijke leeftijd ben. Anderen van 30 zijn voor mij volwassen mensen, terwijl ik me tov hen nog een pupil voel, ofzo. Zíj zullen het wel weten. Ik zal me wel schikken naar wat de groep doet/ het beste lijkt te vinden.

      Reply
      j - januari 10, 2017

      Ook ik ben erg jong van gedrag voor mijn leeftijd, komt door het infantiliseren van mijn moeder, ze wil je kind laten zodat je afhankelijk blijft.

      De beste tip die ik tot nu toe gevonden heb, omgaan met gezonde mensen en je aansluiten bij hen, dus niet een muurtje opwerken of eigenwijs gaan doen, maar eerder ‘aanpassen aan hen’. Wat natuurlijk eng is want je hebt je heel je leven aan moeten passen en dat heeft niet goed uitgewerkt. Echter dat waren ongezonde mensen. Gezonde mensen maken je juist gezonder wanneer je je openstelt naar hen toe. Het werkt niet bij iedereen maar sommige mensen zijn sterk/inspirerend/coachend etc. Trek daar wat mee op. Vind ze op het werk of elders. Je ontwikkeld je dan verder, en wordt meer volwassen.

      Reply
    Anoniem - december 22, 2016

    Ik heb nog niet alle reactie’s kunnen lezen, maar wow! Wat een reactie’s zeg.. Ik dacht dat ik de enige was (voor mijn gevoel) met een narcistische ouder. Helaas zijn we hier pas dit jaar achter gekomen na 20 lange jaren. Er klopte altijd al iets niet, het was altijd een beetje apart. Vaak snapte ik vooral mezelf niet en waarom mensen soms vaag weer tegen mij deden. Alsof het altijd maar aan mij lag. En tuurlijk, er zal vast eens wat aan mij gelegen hebben, maar dit gevoel had ik altijd. Inmiddels ben ik dus 20 jaar, met 2 oudere zussen die precies hetzelfde hebben doorgemaakt. Het is helaas moeilijk voor mij geworden om er openlijk over te praten en ben ik nog steeds op zoek naar wie ik eigenlijk ben. Dit is een zwaar pad, want vaak kom ik in de knoop te zitten en wil ik het liefst de hele dag in bed liggen. Wel ben ik enorm blij en opgelucht dat het nooit al die tijd aan mij heeft gelegen, maar aan mijn narcistische ouder.
    Waar ik vooral mee kamp is dat ik enorm onzeker over mezelf ben, constant aan mezelf twijfel en altijd bang ben wat mensen van mij denken. Ik wil vaak veel controle houden en als ik dit in een bepaalde mate verlies word ik gauw bang.
    Ik kan wel met zekerheid zeggen dat ik hierdoor een depressie ontwikkeld heb en dat ik vooral zelf niet weet wie ik nu daadwerkelijk ben. Heb vele kanten gezien van mezelf, maar wie ben ik nou? Wat vind ik leuk?
    Deze vragen houden me nog dagelijks bezig.
    Nog wat over mijn narcistische ouder: mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 3/4 was. Mijn moeder zorgde voor mij en mijn zussen. Mijn vader is de narcistische ouder. We kwamen bij hem in het weekend en woonde in dezelfde stad als mijn moeder, waardoor het makkelijk was om met mijn zussen daar naar toe te fietsen. Maar omdat ik zo jong nog was haalde mijn vader me ook vaak op. Veel dingen zijn er gebeurt die ik hier liever niet vertel, maar na het lezen van vele artikelen en veel boeken over narcisme ben ik er achter gekomen dat zijn narcistische persoonlijkheid toen is ontstaan is.
    Het ging altijd om geld bij hem. Geld is zijn hele leven. Het maakt hem volgens mij niet uit wie of wat hij om zich heen heeft, als hij maar zijn geld dichtbij hem heeft.
    Toen het mis ging rond mijn 8e of 9e levensjaar, heb ik hem een tijd niet mogen zien. Daarna hebben mijn ouders een omgangsregeling laten instellen en moest ik mijn vader weer zien. Daar heb ik vaak gezegd dat ik bang voor hem was. Ze vroegen me dan waarom. Maar waarom wist ik eigenlijk niet. Ik was gewoon bang voor hem. Ik wist toen natuurlijk ook niet dat hij mij zoveel pijn deed met zijn woorden, mijn onderbewustzijn dus blijkbaar wel, waarom was ik anders bang voor hem?
    Veel vrouwen waren er ook bij hem in het spel en die kwamen en gingen ook weer als sneeuw die smolt op een warme winterdag.
    Met 1 vrouw bleef hij langer. Ze was in het begin een enorm lieve vrouw die veel voor mij en mijn zussen over had. Helaas begon ze na een aantal jaar gemeen en kattig te doen tegen mij en mijn zussen. Mijn zussen waren toen al op een bepaalde leeftijd dat ze zelf konden en mochten uitmaken of ze nog elk weekend er wilden komen. Ik bleef wel komen, want ik wilde gewoon een ‘normaal’ leven houden, mét een papa én een mama.
    Helaas ging het na een bepaald moment gewoon niet meer voor mij en werd mij alles verwijt wat er was gedaan in het huis, maar ook persoonlijk werd me veel verwijt. Ik was dik en ik kon niks. Ik werd bang van de schreeuwende stemmen en heb toen voor mezelf gekozen om naar huis te gaan. Ik was hier denk ik rond een jaar of 12.
    Ik heb hem toen een tijd niet gezien en heb toen alles verwijt aan die vrouw. Zij was het lastpunt van alles. Zij was gemeen geweest tegen mij en haar wilde ik niet meer zien. Terwijl eigenlijk mijn vader hier al die tijd al achter zat. Want wie wordt nou niet kittig en gemeen als je elke dag een narcist om je heen hebt, waar je enorm moe en ziek van kan worden.
    In ieder geval, toen zij bij hem wegging wilde ik het wel weer proberen om hem te zien en bezocht ik hem een keer per week. Het ging ‘goed’ tot afgelopen mei/juni. Ik begon me dingen te beseffen, ik begon dingen ineens op te merken. Ik bestond eigenlijk helemaal niet voor hem, ik was alleen de onderdanige die hij naar de grond kon trappen wanneer hij zich slecht voelde en zich daarna wel weer goed voelde.
    Ik begon echt te merken dat het niet langer zo meer door kon. Ik heb hem geprobeerd uit te leggen hoe ik me er bij voelde en dat het niet kon wat hij nou eigenlijk altijd deed tegen mij en ondertussen ook over mijn zussen. Hij stookte erg tussen mijn zussen/moeder en mij. Hij wilde ons uit elkaar drijven. Ik besloot voor mezelf het contact te beëindigen omdat ik er ook achter begon te komen hoeveel het me al die tijd heeft gedaan, hoe ik nu in het leven sta.
    Helaas stalkt hij me op de dag van vandaag nog. Ik heb hem natuurlijk overal op geblokkeerd, maar elke vriendin heeft hij wel geprobeerd over te halen om contact met hem op te nemen.
    Ik weet dat het rond de feestdagen altijd weer iets erger wordt. En ik voel me nog steeds schuldig dat ik hem nog geen fijne feestdagen heb gewenst. Ik voel me kut en stom, want zoiets doe je toch niet tegen je familie?
    Maar het is nu voor mezelf, ik moet voor mezelf kiezen. Want al die tijd ben ik ook niet goed behandeld en een keer geen fijne feestdagen wensen is daar gewoon helemaal niks bij.
    Ik zit ver in een diepe donkere punt. Op bepaalde dagen zie ik het lichtje schijnen en op sommige dagen is het gewoon enorm donker.
    Ik trek me vaak terug van de wereld, zit ik alleen in mijn huis. Ik weet dat het niet zo verder kan, maar mensen moeten beseffen hoeveel narcisme kan doen met iemand.
    Ik vind dat het taboe om over narcisme te praten weg moet uit de wereld. Het is hartstikke erg en niet zomaar iets om weg te stoppen.

    Laten we allemaal onze stemmen horen, want het kan niet zo langer door!

    Reply
      Jasmijn Couwenberg - december 22, 2016

      Tegenover narcisten hoef je je echt totaal niet schuldig te voelen. Zij zijn degenen die jou misbruiken, jij doet helemaal niets verkeerd volgens normale maatstaven, dat doe je alleen in hun ogen. Dat schuldgevoel is ook niet jouw ware gevoel, maar een door hen ingeplant gevoel om alles van je gedaan te krijgen. Datzelfde geldt voor angst en plicht. Plicht, angst en schuld vormen de basis van de manipulaties en zijn niet jouw ware gevoelens.

      Ik weet hoe moeilijk het is om van je familie los te komen, familie is echter niet heilig en het gaat om de manier waarop je behandeld wordt. Mensen die jou slecht behandelen zijn gewoon niet goed voor je, ongeacht of het wel of geen familie is; niemand heeft het recht daartoe.

      Sterkte ermee!

      Jasmijn

      Reply
        Sanrz - december 28, 2016

        Klare taal!

        Reply
      j - januari 10, 2017

      Yep, het is een grote clusterfuck. Ik geloof dat zo’n beetje alle slachtoffers van narcisme hetzelfde doormaken.
      Een langdurige fase van, er is iets mis maar ik weet niet wat. Ik weet inmiddels dat er vanalles mis is. Maargoed, zoveel mogelijk met normale mensen omgaan, relatie aangaan etc, en zoveel mogelijk ongezonde mensen vermijden. Dat werkte bij mij redelijk.

      Reply
        MM - januari 16, 2017

        ‘gezonde mensen’ ik ben jarenlang in verslavingen gevlucht (nog meer schaamte, schuld en falen..) Inmiddels ben ik daar eindelijk van verlost – en kan ik aan het laatste (mss meest essentiële) stuk gaan werken.. Ik had goede banen hoor.. tuurlijk.. ik ben niet dom.. maar ik heb ook een tourkaart op narcisten.. de mannen afgezworen – kom ik ervoor te werken.. naaaahhhhhh.. tot het punt waarop ik dacht: ik ben het zelf?! Heel verwarrend maar bovenal: zo INTENS vermoeiend! Alle ja knikkers.. kritieklozen.. handen boven het hoofd houdende.. zichzelf een masker aanmetende: BULLSHIT. Ik kwam per toeval op YouTube the Spartan Lifecoach en Lisa. A. Romano tegen.. huh?! En alle sessies, therapeuten.. geleerden: hebben dit vroeger over het hoofd gezien?! Sindsdien ben ik zo veranderd – op eigen kracht – ik voel me sterker dan ooit; en dat gun ik ons allen.. GELUK 🙂

        Reply
    Setta - december 14, 2016

    Wat voelt het geweldig om hier wat stiekem mee te lezen. Ben al een tijdje op zoek naar de ‘reden’ waarom mijn moeder zo vervelend tegen me doet en sinds enkele weken, nadat ik het dossier over ‘ratgevallen’ heb gelezen, weet ik het eindelijk…mijn moeder heeft een narcistische persoonlijkheid.

    Korte samenvatting van hoe de situatie momenteel is:

    Mijn moeder en vader hebben 2 kinderen, waarvan 1 zoon van 2 jaar jonger uit een ander huwelijk. Mijn moeder is altijd een nogal hebberige, jaloerse persoon geweest als het op haar kinderen aankwam. Eens niet naar haar wuiven aan de schoolpoort(want: als puber ben je soms heel erg druk met sociaal te zijn tegenover je vrienden): teleurstelling alom bij haar. Haar relatie met mijn broer is altijd zeer troebel en moeilijk geweest. Hij een zeer zelfstandige en botte persoon, zij een aanhankelijke en zwakke persoon. Moeilijke combinatie met heel wat conflicten tot gevolg.
    Als jongste kind en dochter zijnde was ik precies altijd het ‘lievelings’ kind. Ik had zelfden discussies met haar, kreeg positieve aandacht,…Ik was trager in mijn ontwikkeling, ondanks een groot IQ(zijn ooit onderzoeken naar gedaan), maar op sociaal vlak had ik altijd de neiging om aan haar rok te blijven hangen en zelf niks te ondernemen. Ik huilde ook altijd heel erg als ik ergens moest gaan slapen en school was voor mij een emotionele foltering. Volgens mijn moeder was dat omdat ik een heel koppig en eigenwijs kind was, mijn vader was ook zo. Ik zou er nog wel uit groeien, maar was nog te koppig. Dat soort uitspraken hoor ik voortdurend, zelfs nu ik 26 ben en een stuk zelfstandiger: “je ruimt niet op, want je bent koppig”, “je volgt mijn mening/visie niet, want je bent een keikop”,…Wil ik eens gewoon niet gestoord worden en zeg ik bijvoorbeeld “ik doe dit later voor je”, dan ben ik koppig en wordt ze vervelend. Met vervelend bedoel ik: me negeren, lastig doen, dingen verzwijgen,…

    Ik dacht tot voor kort dat dit bij haar menopauze hoorde. Omdat echter de symptomen enkel bij mij optreden en niet bij mijn broer ben ik dat serieus in vraag beginnen stellen…Hier in huis: lastig doen, voor het minste boos, voortdurend zeggen hoe koppig ik wel ben, hoe ik veranderd ben, het minste wat ik verkeerd doe bekritiseren, me niet steunen,… Komt mijn broer binnen en doet hij dezelfde dingen of doet hij uitspraken waarvan zelfs ik, een geboren optimist, boos van word? Geen probleem, ze vangt het op met de glimlach. Je zou haast denken dat ze een masker opzet. Mijn vader blijft beweren dat het door haar hormonen komt, maar ik weiger dat nog langer te aanvaarden. Hij zit tussen deze 2 hete vuren, maar doordat hij telkens als een schoothondje achter haar aanloopt, een tijdje wat liever voor haar is, mouw wrijft,… komt hij terug in haar gratie en is hun relatie weer ‘hersteld’.

    Met haar praten heeft geen zin: ik ben toch altijd de slechte. Vorige week nog beweerde ze dat papa en ik haar buiten werkten, nu ben ik plots de enige die dat wil. Krijgt mijn broer plots alle aandacht dan komt dat omdat hij haar tenminste ‘respecteert’. Dat ik dit al die jaren gedaan heb terwijl hij haar de grond in boorde vergeet ze voor het gemak even.

    Wat zij ‘verander’ noemt, noem ik volwassen worden: gaan werken iedere dag, bijverdienen, met de auto rijden, aan een eigen plekje werken,… Sinds ik ben gaan werken en ‘zonder’ haar kon is het echt misgelopen.
    2 jaar geleden laten opereren(was noodzakelijk om geen pijnlijke buik meer te hebben), dat heeft ze me kwalijk genomen. Want: ZIJ heeft in angst gezeten, ze vond dat ik haar meer op de hoogte had moeten brengen vlak na de operatie(ook al heb ik amper een uur nadat ik ontwaakte al een slaperig bericht gestuurd, maar soit), ze vond dat ik er voor had moeten zorgen dat ze bij me kon blijven slapen,…Terwijl ik doodsangsten uitstond(wie niet als je moet geopereerd worden?) vond zij het nodig me de dagen voor mijn operatie te negeren. Ik herinner me nog dat ik er met haar over wilde praten, in het genre van ‘zou ik nagellak mogen hebben denk je?’ en dat ik als antwoord kreeg “ik dacht dat je het allemaal zo goed wist? Je bent plots wel heel erg snel groot”. Ben dan maar boven gelopen om wat uit te huilen. Eens thuis kreeg ik te horen hoe erg ik haar gekwetst had en dat ze me dit wel betaald zou zetten…ik begrijp dit eerlijk gezegd nog altijd niet…

    Mijn broer is gescheiden en krijgt alle aandacht, extra cadeaus, wordt verwend, ze gaat nu plots door een vuur voor hem. Vraag ik wat begrip dan krijg ik te horen dat ik nog altijd een klein kind ben.

    Blaas ik het op of herkent iemand dit?
    Vind het enorm vervelend om met deze gedachten rond te lopen omdat ik telkens weer denk “misschien heeft ze gelijk en ligt het echt aan mij, want tja…ik heb een temperament, laat niet met mijn voeten spelen, ben geen gemakkelijke,…”. Ze blijft ook altijd zeggen “ik heb zo veel voor jou gedaan, dit kan je nu wel even doen”.

    Reply
      Anoniem - januari 4, 2017

      Beste Setta,

      Ik denk dat je moeder het gevoel heeft dat ze jou toch in haar ‘pocket’ heeft en weet dat ze je makkelijk kan manipuleren en toch alles gedaan kan krijgen. Jouw broer is ze immers ooit ‘kwijtgeraakt’. Door hem extra aandacht, cadeau’s etc te geven hoopt ze hem (ooit) ook weer onder haar controle te krijgen. Naar mijn idee is hier sprake van emotionele mishandeling door jouw moeder. Ik raad je aan om professionele hulp te zoeken.

      Groetjes,

      Anoniem

      Reply
        Setta - januari 15, 2017

        Leuk dat je antwoordt op mijn reactie 😉

        Hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik de symptomen van een narcis in haar zie. Ze is snel gekrenkt, vliegt voor het minste uit, denkt dat de hele wereld door haar navel loopt,…Ik schaam me altijd voor die gedachten omdat ze altijd goed voor me geweest is. Wanneer ik echter nadenk over die periode moet ik zeggen dat ik toen eigenlijk net haar leventje had: lang slapen, ik ging niet werken, weinig sociale contacten,… Naarmate ik ouder werd ging ik werken(normaal in een mensenleven), ik kreeg het drukker en was niet meer de hele tijd bij haar. Toen heb ik haar zien veranderen en geloof me: ik denk nog altijd dat ik diegene ben die veranderd is(wat mijn moeder me ook altijd zegt). In feite is dat ook zo natuurlijk, maar waarom begrijpt ze niet dat ik bijvoorbeeld het moeilijk vind om altijd weer die kritieken te moeten slikken terwijl ik hard mijn best doe? Waarom begrijpt ze niet dat ik soms zo uitgeput ben van mijn werk dat ik echt niet ook nog eens vrolijk kan worden van mijn broer en zijn onbeleefde, drukke kinderen? Als ik thuis kom, moe ben en zij geeft meteen een rotopmerking, is het dan niet normaal dat ik kortaf ben? Ik krijg daardoor wel de stempel van ‘moeilijk kind’. Mijn broer is ineens de goede en daarin volg ik jouw mening wel eerlijk gezegd. Hij mag werkelijk alles, ik mag niks meer.

        Heb al vaak met haar proberen te praten, zelfs al eens een brief geschreven…helpt niks, ik krijg er alleen meer haat en boze blikken voor terug. Ze haalt dan ook meteen oude koeien uit de sloot in het genre van “weet je nog toen je op school gepest werd, toen was ik er voor je!” , “Ik steun jou wel, hoe vaak heb ik niet naar je geluisterd en met je meegegaan?”… Toen was dat inderdaad zo ja, maar nu niet meer en dat kan ik haar niet duidelijk maken. Met mijn vader praten heeft ook geen zin, die volgt haar gelijk een schoothondje.

        Het is gewoon zo moeilijk iedere dag. Ik leef graag, hou van het gevecht dat het leven is. Maar ik mis de moeder die ik eens had, de moeder die me ECHT graag zag en niet voortdurend met verwijten rondslingerde.

        Ik heb al een paar keer de link gelegd met haar menopauze(ze zit daar, hormonaal vastgesteld door de huisarts, in). Misschien dat die hormonen haar narcistisch gedrag uitlokken?
        Ik herinner me wel nog, toen ik een jaar of 15 was(zat ze nog niet in die hormonale fase). Ik kwam uit de school gewandeld en zij wuifde naar me. Net op dat moment, ik had haar vluchtig zien staan, draaide ik me om omdat een schoolvriendin mijn naam riep. Hoe vaak ik heb moeten horen dat ik haar genegeerd had…tot roepen toe! Nu nog altijd hoor, als ik haar eens vergeet een SMS te sturen, of simpelweg geen aandacht besteed aan iets wat ze tegen me zegt zie je haar gezicht plots op onweren staan en moet ik het weer goed maken…Moedeloos word ik hier van!

        Reply
          Kaatje - januari 19, 2017

          Even een korte reactie: van de menopauze word je echt geen narcist! Stel je voor, dan zouden alle vrouwen tussen pakweg 45 en 55 jaar narcisten zijn…
          Nee hoor, zo erg is die menopauze nou ook weer niet. Ja, je wordt er soms humeurig van zijn, of kribbig, je kunt uit je slof schieten of depri. Maar narcistisch? Nee.
          Als ik je verhaal zo lees, is je moeder ‘gewoon’ een narcist van nature.

          Reply
          Kaat - januari 19, 2017

          Even een korte reactie: van de menopauze word je echt geen narcist! Stel je voor, dan zouden alle vrouwen tussen pakweg 45 en 55 jaar narcisten zijn…
          Nee hoor, zo erg is die menopauze nou ook weer niet. Ja, je wordt er soms humeurig van zijn, of kribbig, je kunt uit je slof schieten of depri. Maar narcistisch? Nee.
          Als ik je verhaal zo lees, is je moeder ‘gewoon’ een narcist van nature.

          Reply
        Jones - oktober 21, 2017

        Heel herkenbaar, anoniem, ik zit nu in deze situatie….vreselijk

        Reply
    wieowie - december 13, 2016

    Hoi,

    Ik schrijf deze comment omdat ik hoop reacties te krijgen en geen medelijden. Om het even kort uit teleggen: Ik ben nu 18 Jaar en mijn vader is narcistisch. Mijn moeder had het pas erg laat door en heeft altijd over haar zelf heen laten lopen. Ze heeft me opgevoed er altijd voor een ander te zijn. Ik begin door te krijgen dat dat wel goed is maar je moet er niet voor iemand anders kan zijn als je er niet voor jezelf bent. Mijn moeder heeft hem verlaten en hij maakt het ons leven erg lastig.
    Ik hou van hem want ik zie ook zijn lieve kant. En daarom vraag ik jullie hulp. Ik heb hem vermeden, af en toe contact gehad etc. maar niks werkt. Hij blijft in mijn leven en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Hij is een brok negativiteit. Zielig egoïstisch en alles behalve geïnteresseerd. Het lijkt wel of hij alleen van mij houd omdat ik ZIJN kind bent.

    Ik herken mij in heel veel talenten en eigenschappen, zijn vorm van intelligentie. Ik zie mezelf in hem heel af en toe. En om dat kleine kies ik er dan toch maar weer voor om even met hem af te spreken. Om even te kijken hoe het met hem gaat. Wat uiteindelijk altijd een heel erg slecht effect op mij heeft want hij doet zo zielig, vraagt nooit naar mij etc. Dat doet me heel veel pijn.

    Hoe gaan jullie ermee om? Zou ik het contact verbreken of sterk blijven staan en hem af toe spreken ondanks dat ik dan elke keer het risico loop meer verdriet te krijgen?

    Reply
      Phoenix - december 18, 2016

      Hoi Wieowie,
      Ik ben moeder van een zoon van 15 en herken je problemen en reacties op je narcistische vader. Ook ik heb de vader van mijn zoon verlaten, maar gelukkig was mijn zoon net 7 jaar. Dat je vader jullie leven erg lastig maakt, is waarschijnlijk zacht uitgedrukt. Bij ons was het zo erg, dat zelfs de middelbare school aan de bel trok.
      Mijn zoon ging kapot aan zelfs het kleine beetje contact wat hij nog met zijn vader had! En dat was wekelijks ong. 5 minuten bellen.
      Natuurlijk accepteerde ik niet dat onze zoon zo kapot gemaakt werd en heb ik aangegeven dat als onze zoon contact wilde, hij zelf zou aangeven wanneer en hoe vaak hij contact zou willen. Hierop heeft zijn vader aangegeven helemaal geen contact meer te willen in geen enkele vorm! En weet je … het geeft hem rust.
      Je zegt zelf al dat het lijkt of je vader van je houdt omdat je ZIJN kind bent, maar je vader houdt niet van je op een gezonde manier. Hij ziet jou als zijn bezit. Jij bent van zijn genen en dus ook van hem!
      Liefde zoals wij die kennen, kent hij niet. Natuurlijk zie je jezelf in hem en in zijn eigenschappen.
      Alleen gebruik jij die talenten en eigenschappen, zoals ze bedoeld zijn en niet zoals je vader dat doet.
      Dat zeg ik ook tegen mijn zoon, want die lijkt ook op zijn vader.
      Dat je graag enig contact met je vader wil hebben, begrijp ik. Hij is en blijft je vader. Alleen verwacht geen interesse, medeleven etc. Dat kan hij niet geven, want dan sta jij centraal en niet hij! Heb geen verwachtingen en bewaak je grenzen, dan kun je af en toe contact met hem hebben. Neem zijn woorden met een grote korrel zout en geloof in jezelf. Merk je dat je ondanks dit alles nog steeds verdriet wordt aangedaan, dan kun je altijd nog beslissen al het contact te verbreken. Dat is heel moeilijk, maar het zal je (net als bij mijn zoon) wel heel veel rust geven.

      Reply
      Demi - december 19, 2016

      Ook mijn vader is een narcist in hart en nieren.
      Afgelopen zaterdag heeft hij mij en mijn broer gezegd maar even een jaar geen contact op te nemen,
      dat we maar even na moesten gaan denken over hoe wij hem behandelen.
      Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog heel jong was. Hij ging vreemd met een andere vrouw.
      Maar volgens zijn verhalen was het eigenlijk mn moeder haar eigen schuld omdat ze te sociaal was, altijd visite had en niet goed genoeg haar best deed in het huishouden.. Dat heeft hem in de armen van een andere vrouw gedreven. Grote onzin natuurlijk maar hij blijft na 25 jaar volhouden dat dat het zo is.
      Mijn vader heeft altijd al een rijke fantasie gehad, eigende altijd de verhalen van anderen toe.
      Dingen die hij nooit meegemaakt had of niet bij was geweest, was hij dan ineens bij volgens hem.
      Maar je hoeft hem niet te verbeteren of ertegenin te gaan want dan heb je de poppen aan het dansen,
      wordt ie boos en sluit ie zich volledig af.
      Mijn vader heeft nooit interesse in mij getoont, was er nooit op belangrijke momenten en liet me als ik bij hem was eigenlijk een beetje aan mn lot over. Mijn broer daarentegen was zn grote trots, alles wat hij deed was goed.. hij was zo grappig en had zoveel talent. Hem heeft ie ook zo gemanipuleerd om een bedrijf met hem te beginnen, welke failliet ging en mn broer voor alles op mocht draaien en mn vader voor 4 weken naar het buitenland ging.
      Ikzelf heb na mn pubertijd bewust meer afstand genomen, ik kreeg toch niet de aandacht en liefde die ik verlangde dus hield ik het goed door op bezoek te gaan maar bleef afstandelijk.
      Dat heeft heel lang heel goed gewerkt, niks verwachten.. af en toe je gezicht laten zien en klaar.
      Tot hij zich steeds eenzamer begon te voelen en iedere keer vijandig deed als ik een berichtje stuurde of bij hem was.. gelijk een boos gezicht en een relaas over hoelang je wel niet geweest was.
      Jarenlang hebben we m altijd uitgenodigd voor verjaardagen etc.. laatste jaren slaat ie alles af.
      Verzint gezondheidsproblemen om sympathie op te wekken.
      Financieel zit hij heel slecht door eigen domme keuzes waarvoor wij hem meerdere malen gewaarschuwd hadden maaaarrr… dat was allemaal niet zijn schuld. Wij komen nooit met lege handen maar achteraf hoor je dan dat je wat anders mee had moeten nemen. Het is nooit goed, hij onthoudt alles… wacht net zo lang tot je hem een ingang geeft zodta hij je keer op keer met die stokken kan slaan die hij verzameld heeft over de jaren. Maar absoluut nooit zn eigen fouten toegeven, alles is de schuld van een ander.
      Nu mogen we een jaar lang niet komen.. Ik heb alvast een brief geschreven, maar twijfel nog of ik m opstuur.. ik weet namelijk nu al dat het helemaal geen zin heeft en hij zich niet in mijn verhaal kan verplaatsen.
      Kan een boek schrijven over die man, wat een nare stoornis is het toch ook.
      Het heeft ook zoveel invloed op je leven als een van je ouders het heeft.
      Ik moet nog steeds werken aan mezelf, om mezelf niet teveel weg te cijferen… Om te weten dat mensen wel willen horen wat je te zeggen hebt, je wel bij hun wilt hebben en wel goed genoeg vinden.

      Reply
      Lotte - december 22, 2016

      Hoi wieowie,

      Ik weet niet of je dit nog leest, maar ik ben ongeveer van dezelfde leeftijd als jij en wat jij nu beschrijft herken ik echt bijna precies, alleen heb ik er voor gekozen om het contact helemaal te verbreken.
      En weet je waarom ik dit heb gedaan? Omdat ik het niet waard ben om nog eens 20.000 keer naar de grond getrapt te worden. Ik ben meer dan dat. En ik weet ook zeker dat jij dat bent. Kies voor jezelf meid, anders kom je er nooit vanaf. Je hebt een hele hoop meer vrijheid, zo ervaarde ik dat namelijk! Het werken aan mijn ‘eigen ik ‘ is nog wel steeds bezig en ik denk ook nog dagelijks aan mijn vader.
      Mijn vader deed ook altijd zielig. Ik was altijd het probleem dat hij zielig was. Hij huilde vaak in mijn bijzijn.

      Als ik eerlijk moet zijn, is sterk staan voor jezelf kiezen en niet iemand pleasen terwijl hij je zo behandeld.
      Je krijgt niet meer verdriet, geloof me: het gaat zelfs juist weg die verdriet. Wanneer je door hebt dat je veel beter af bent zonder hem, dan ga je zien wat hij je al die tijd heeft aangedaan. Geestelijk.

      Kies voor jezelf meid, dat is de enige tip die ik je nog kan geven. En dan ben je het sterkst! Niet wanneer je hem blijft pleasen.

      Reply
      Sanrz - december 28, 2016

      Met een narcistisch iemand kun je geen normale relatie hebben. Sorry.

      Reply
    Doeternietoe ;-) - december 12, 2016

    Hallo,
    Mijn hele leven al heb ik te doen met narcisten. (ik, gast van 37 jaar oud)
    M’n vader is een narcist van de bovenste plank, echt een sadist die me als kind zowel lichamelijk als mentaal tormenteerde.
    Mijn tweelingzus is ook narcist, van het emotioneel manipulatieve soort. (ook zeer gewelddadig in woorden)

    Veertien jaar geleden ben ik geïntroduceerd geweest door mijn vriendin bij haar familie, blijkt dat dit een compleet narcistische familie is. Velen in behandeling bij psychologen en onder de medicatie voor jaaaren.

    Ik lijk wel een magneet voor mensen met die stoornis!

    Tweetal jaar terug heeft een psycholoog mij geadviseerd, aan de hand van een casual gesprek, om mezelf te laten behandelen, omdat hij blijkbaar had opgemerkt dat ik met “een groot verdriet” rondloop.
    Wat moet ik tegen een psycholoog gaan vertellen?! Ik weet gewoon niet waar te beginnen, en heb er helemaal geen zin in om alles weer naar boven te halen. Ik laat het liever rusten.

    Eindelijk ben ik nu in staat om afstand te nemen van het grootste deel van mijn schoonfamilie. Want ik ga er helemaal aan kapot.
    Ik herinner mij, vijftal jaar terug, tijdens een begraafdienst, dat een tante van mijn vriendin naar voor kwam in de kerk om een woordje te placeren over de overledene , en zij uiteindelijk voor een volle kerk van vijfhonderd man, enkel over zichzelf kon praten, en een applaus vroeg voor haarzelf en haar partner aan het publiek voor:
    “de niet aflatende steun in de moeilijke tijden”. Bijna niemand applaudiseerde, alleen zijzelf. De priester heeft haar uiteindelijk subtiel van het podium geleid.

    Mijn schoonvader vindt zichzelf uitermate intelligent, omdat hij atlassen vanbuiten leert.
    Hij vroeg eens waar wij op vakantie gingen, wij zeiden: ‘Oostenrijk’. Hij antwoordde: ‘Ik ben daar vijftien jaar geleden ook geweest; als je de kerk voorbij rijdt, en de eerste straat rechts neemt, kom je op honderd meter verder een bakkerij tegen, daar hebben zij de beste koffiekoeken van heel Oostenrijk.’
    In zijn fantasie gelooft hij dat hij elke straat van Europa kent. Het lijkt grappig maar het is in werkelijkheid een echte tiran met zijn onzin. Op een vrij gewelddadig verbale manier probeer ik hem duidelijk te maken dat hij moet zwijgen tegen mij omdat hij mijn vader niet is.
    Toch blijft hij maar doordrammen met zijn onzin over vb. de Chinezen, de Turken die de wereld gaan veroveren. Hij is een compleet eigenwijze narcist.
    Hij slaat ook zonder problemen drie flessen wijn achter zijn tanden op één avond. Terwijl doet hij zijn volledige verhaal over de straten in Europa, de Turken en de Chinezen, zwengelt dan naar de zetel en valt in slaap.

    In principe hoef ik mij dit niet aan te trekken, maar door mijn pijnlijke verleden met mijn eigen ouders, is deze confrontatie met de zoveelste narcist heel pijnlijk voor mij. Hierdoor ben ik genoodzaakt afstand te nemen van mijn schoonfamilie.

    Van oorzaak en gevolg gesproken…

    Mijn schoonouders vinden mij een extreem koppig iemand.
    Mijn schoonfamilie noemt mij ook wel eens: “de demoon met zijn zwarte spiegel” 🙂
    Omdat ik naar hun zeggen hun gedrag van goede bedoelingen kopieer op een negatieve manier, en zij als het ware in een zwarte spiegel kijken. Met andere woorden, zij proberen de schuld van hun gedrag op mij af te schuiven.

    Ondanks alles ben ik steeds in mezelf blijven geloven, en kan ik het dan ook redelijk goed van me af schuiven.
    Maar met momenten voel ik me gebroken. Alsof ik een mooie vaas ben, die al een keer of twee drie gelijmd is.

    Narcisten zijn de pest van de samenleving.

    Grtz

    Reply
    Kiki - december 6, 2016

    Beste mensen,

    Ik vind het heel erg om jullie verhalen te lezen en leef erg met jullie mee, maar vind het ook fijn om te zien dat ik niet de enige ben die zoiets meemaakt. Bij mij speelt het narcistische gedrag nog een grote rol in het leven van mezelf, mijn moeder en zusje. Het is moeilijk om er wat over te schrijven, omdat er eigenlijk zoveel gebeurd is en daar ook altijd nog heel veel gevoelens achter zitten. Mijn vader is een narcist. Hij manipuleert, is egoïstisch, maakt alles en iedereen ‘kapot’ wat hem in de weg zit, zit zelf NOOIT fout, staat nooit voor je klaar, vindt dat wij hem moeten vereren en bedanken voor alles, heeft me vroeger geslagen om de kleinste dingen zoals de telefoon ophangen terwijl hij nog aan het woord was of bij elke vorm van tegenspraak. Bij hem kon ik nooit mezelf zijn en moest ik altijd opletten op wat ik zei of deed. Ik haatte het om bij hem in de buurt te zijn maar als kind denk je dat het normaal is. (Ik ben nu 19 jaar trouwens). Sinds enkele maanden hebben we geen contact meer, dit komt omdat ik het gewoon spuugzat ben om het goed te maken terwijl ik in feite niks gedaan hebt. De problemen komen voort uit zijn eigen fantasiewereld, hij wil dat wij hem vereren en respecteren maar dat doen we niet meer. We weigeren om zijn regels te volgen. Het gevolg daarvan is dat hij ons gaat lastig vallen enzovoorts, hij wil ons alleen in de problemen werken. We komen er dus eigenlijk niet van af en dit is slopend. Ik wenste altijd dat ik een normale vader had net als mijn vriendinnen, waar je gewoon jezelf bij kunt zijn en mee kunt lachen, iets aan hem kunt vragen zonder dat hij er later nog 100 keer op terugkomt dat je hem dankbaar moet zijn voor wat hij toen heeft gedaan. Ik denk dat ik gelukkig zelf geen narcisme ontwikkeld heb. Dit komt waarschijnlijk doordat mijn vader vanaf mijn 12e echt wel uit huis was. Ik leef heel erg mee met mensen die nog met een narcistisch persoon leven. Ik weet hoe het is en het is niet te verdragen. Ik heb er emotioneel heel veel last van. Ik hoop dat het voor iedereen uiteindelijk goed komt, weet zelf dat het loslaten erg moeilijk kan zijn.

    Reply
    Anonimous guy - december 5, 2016

    Kom niet van het gevoel af dat ik mijn vader wat aan wil doen door het extreme narcistische verleden dat ik met hem mee maakte. Hij is in ’96 overleden en ik kan gewoon nu niet meer voor mezelf opkomen. Nooit geweten over dit onderwerp, word in januari 40. Ik kan hier ook wel een erg lang verhaal neerzetten hoe ik het vroeger thuis had maar dan ben ik over een jaar nog bezig. Kan wel zeggen dat mijn huisarts, psycholoog e.d. elke keer weer zeggen “jij hebt al veel mee gemaakt” en dan had ik altijd zoiets van ik weet niet beter en het was heel normaal maar naarmate ik nu ouder word en info makkelijker toegankelijk is via het web kom ik er steeds verder achter dat ik eigenlijk in een hel heb geleefd en niet echt een eigen persoonlijkheid heb ontwikkeld. Ik ben in 2012 gediagnoseerd met BPD omdat ik totaal flipte zeg maar in 2005. Heb gewon blijvende schade van het verleden en heb het er zeer moeilijk mee om hier mee te dealen. Het lezen van deze pagina heeft me ook alweer wat wijzer gemaakt en hoop hier enige tijd de kracht van te houden om verder te willen. Ik moest dit even kwijt en dank u wel voor het luisteren. Fijne pakjes avond, hoop dat hij nog even bij me langs komt maar zal wel niet. Gegroet.

    Reply
      Karin - december 6, 2016

      Er klinkt zoveel eenzaamheid door in je geschreven stukje… Dat raakt mij. Zelf ben ik (34) zoekende naar wat mijn vader nou eigenlijk heeft. Heb een tijdlang gedacht aan Asperger… daar lijkt narcisme soms verdacht veel op. Maar hoe meer ik lees over narcisme, hoe meer dingen ik kan plaatsen. Gelukkig heb ik een moeder die vader en moeder tegelijk was in mijn jeugd en nog is, maar oh..wat mis je een gewone vader. Dat zal jij ook hebben… we weten niet eens wat het is om een gewone vader te hebben… Dat is eigenlijk nog moeilijker dan geen vader hebben. (of hebben gehad)
      Er zijn zoveel dingen die ik zou willen zeggen, maar heb gewoon even geen woorden voor je na het lezen van je bericht!
      Ik wens je enorm veel sterkte toe!!!!
      Lieve groet, Karin

      Reply
        Anonimous guy - december 7, 2016

        Ik wou niet echt terug komen op deze site, toch gedaan en wou je bedanken voor de reactie Karin, toch nog iets gekregen van de sint! 😉

        Ik wens jou natuurlijk het zelfde.

        Reply
      Roos Bloom - december 14, 2016

      beste anonimous guy,
      Jouw verhaal is bijna gelijk aan het mijne. Vooral dat van nooit geleerd te hebben authentiek te zijn. Wat mij opvalt is dat je de diagnose BPD hebt gekregen. Die heb ik ook gekregen. Maar ben me verder gaan verdiepen. Uiteindelijk bij een counselors terecht gekomen in Amerika via You Tube. Daar zijn ze iets verder met erkennen van wat mensen die met een narcist hebben geleefd, moeten doormaken. Hij noemt het Narcissistic Abuse Syndrom oftewel narcistisch misbruik syndroom. Ik kijk veel naar de you Tube filmpjes van Family Tree Counseling Associates. Heb ook al persoonlijk contact gehad met hen. De heer vertelde dat veel mensen die slachtoffer zijn van narcistisch misbruik met borderline PD worden gediagnosticeerd. Dit klopt niet. Je hebt last van het gedrag van de narcistische partner of ouder. Hij vertelt precies de kenmerken die je voelt als je dit hebt meegemaakt. Dus ik ben geen borderliner en jij wellicht ook niet. En daar viel iets van me af. Nu kan je gaan helen. Gaan zien dat wat je allemaal gemist hebt en dat je nu aan je zelf moet gaan geven. Namelijk eigenliefde. Er zijn maar weinig therapeuten die de impact van omgang met een narcist kan bevatten. Een misdiagnose kan je nog verder van huis brengen. Dus als er mensen zijn die dit lezen. Verdiep je in narcistisch misbruik syndroom……Voor mij al de helft van de genezing….sterkte allen….

      Reply
    Jan - oktober 30, 2016

    Vandaag 68 geworden, maar echt hoera roep ik niet. Er is niemand geweest, ik had ook niemand uitgenodigd. Dit gaat al bijna m’n leven lang zo.
    Ben geboren in ’n gezin met 6 kinderen, 3 jongens en 3 meisjes. Wij kwamen heel snel achter elkaar. De langste tijd dat mijn moeder tussen de verschillende geboortes niet zwanger was, was 6 maanden. Wij woonden in het katholieke zuiden, om precies te zijn in Treebeek, 6 km van Heerlen. Mijn vader werkte op de mijn als ingenieur, mijn moeder deed het huishouden.
    Mijn ouders hadden ’n slecht huwelijk, hij was de slimme en zij de domme gans. Er werd geregeld geweld (niet echt extreem, wel veel slaan) voor bij ons. Mijn vader hoefde ook niet zo veel geweld te gebruiken, wanneer hij je met zijn valse oogjes aankeek kroop je al in ’n hoek. Mijn moeder sloeg ook en gebruikte vaak, wanneer ze het zelf niet aankon, de uitspraak, “wacht maar tot pappa thuiskomt” Als kind liep ik daar dan de hele dag mee rond want ’s avonds moest pappa dan weer slaan. Die uitspraak heb ik talloze malen gehoord.
    Schijnbaar wilde mijn moeder daarmee in ’n goed daglicht komen bij mijn vader, want ze was doodsbang voor hem, wat ze mij nog eens vertelde toen ik 34 was en een van de weinige keren thuis was en ze mij bij het uitlaten heel zachtjes (bang dat hij het zou horen) toevoegde, “weet je dat ik nu nog angst heb voor die kerel”. Mijn moeder trok wel mijn jongste broer en mijn oudste zus voor, want die waren de knapste en leken het meest op haar kant. De rest was vaders kant en dus uitschot.
    Een aantal zaken die me nu nog steeds als foto’s voor de hersens staan. Ik was ’n jaar of 8, het was winter, er lag sneeuw en ik zou met mijn vader op de fiets ergens naar toe gaan, wij hadden nog geen auto. Mijn vader droeg ’n zware donkerrooie winterjas met visgraatmotief en opgestikte zakken, hoed op en sjaal om. Wij weg en na ongeveer 500 meter,draait hij om terug naar huis, ik weet niet waarom. Wij komen thuis en mijn moeder zit in de achterkamer aan tafel. Zij mocht niet roken van hem (deed ze toch stiekem), hij rookte als ’n schoorsteen.
    Ik sta in de hoek van de kamer naar hun te kijken, hij staat vlak bij haar, snuift ’n paar keer en zegt, je hebt gerookt hé, en slaat ze midden in het gezicht.
    Andere gebeurtenis, ook weer rond die leeftijd of ietsje ouder. We zitten aan tafel, mijn vader op de kop, aan de ene kant mijn moeder en 2 zussen, op de andere kop mijn oudste zus en de andere lange kant de 3 jongens, ik in de midden. Mijn vader bepaalde alles wat er aan tafel gebeurde, hij was zuinig, dus niet te veel boter en hagelslag, en dubbel.
    Nu heb ik waarschijnlijk iets uitgespookt aan tafel wat bij hem niet door de beugel kon, hij pakte zijn mes en sloeg me met de scherpe kant bovenop m’n kop, bloed over de tafel, niemand durfde z’n mond open te doen. Dat heeft ie 2 keer geflikt
    Mijn vader wist du ook alles altijd beter. Hij was de zgn. alleenheerser over zijn koninkrijkje.
    Na de lagere school ben ik 3 keer van school geschopt tot ik uiteindelijk de MTS heb afgemaakt maar nooit iets mee heb gedaan. Daarna volgen tientallen baantjes en tig keer in de WW of bijstand. Allemaal low profile baantjes vanwege mij faalangst, waar ik pas veel later achterkwam. Ook heb ik de nodige relaties gehad, maar niets kon ik vasthouden, ik was eigenlijk alleen op sex uit en ik wist ze zo te manipuleren dat dat ook lukte. Eigenlijk bestond mijn leven uit sex, drugs en rock & roll. Dit heb ik kunnen volhouden tot mijn 52ste. toen klapte ik in elkaar en ben hulp gaan zoeken. De jaren die daar op volgden waren ’n worsteling om mij zelf beter te leren kennen . Na ongeveer 10 jaar verschillende therapieën te hebben gevolgd is mij dat nu redelijk goed gelukt. Een relatie aangaan doe ik niet meer, want ik niet in staat ben tot houden van. Op dit moment gelukkig ’n beetje van mezelf.
    Van mijn familie is weinig over, mijn jongste zus en ik. Mijn zus wil niets met mij te maken hebben, overigens had ze dat ook met de rest.

    Dan nog één bijzonder punt: Ongeveer 7 jaar geleden kreeg ik het dagboek van mijn vader in handen. Hij heeft dat van 1947 tot 1954 bijgehouden, er schijnt nog meer te zijn maar dat was bij mijn oudste zus waar ik ook geen contact mee had.
    Hij schrijft maar af en toe in dit dagboek. Toen ik dit las ging er ’n compleet andere wereld van hem open. ’n lieve betrokken, beschouwende en met zelfkritiek behepte man. Ik stond perplex, hoe kun je zoiets opschrijven en in de praktijk volledig verknallen? Nu begrijp ik het, hij is ook weer zo opgevoed en zo krijg je dus kopie gedrag.
    Nu ik ze begrijp heb ik er ook vrede mee en zou nog wel eens willen praten met beide. Niet meer vanuit woede en haat, maar van mens tot mens.

    Reply
      Katootje - oktober 30, 2016

      Hoi Jan, veel contemplatie en terugkijken op je verjaardag. Ik wil je ondanks alles toch een fijne verjaardag, of inmiddels -avond, toewensen. : )

      Reply
      roos - november 28, 2016

      Ik krijg er pas net een beetje de vinger op dat mijn ouders/pa een narcist is.
      Vind het nog heel erg moeilijk om mijn verhaal hier te omschrijven omdat het nog zo vers is
      Op dit moment geen contact meer met mijn vader, en mijn moeders is vorig jaar overleden
      Als ik jullie verhalen zo lees, voel ik mijn keel gewoon dicht knijpen, waardoor ik ook nog niet instaat ben om er iets over te vertellen.

      Gr Roos

      Reply
        Jeanette - januari 11, 2017

        Hoi Roos, ik ben ook pas hier op deze site gekomen en besef nu dat ik kind ben van 2 narcistische ouders, mijn moeder is tevens schizofreen. Ik heb onlangs ook met mijn vader gebroken (mijn moeder is stervende en heeft ook korsakov dus daar valt niet veel meer mee te breken) na een enorme ruzie waarin hij ditmaal mijn kinderen betrok. En die werkelijk niets hebben gedaan om hem op wat voor manier dan ook te benadelen. Hij is nu veel te ver gegaan. Mijn ouders wonen in Spanje (ook zo’n egoistische keuze geweest 17 jaar geleden) en ik ben enig kind. Ook ik vind het moeilijk om mijn complete verhaal uit te schrijven. Wel fijn dat er nu zoveel puzzelstukjes op zijn plaats vallen en dat er meer mensen zijn zoals ik. Sterkte.

        Reply
    Anoniem - oktober 17, 2016

    Hoi ben een product van twee mensen die dachten dat ze van elkaar hielden.
    Mijn moeder vertelden me toen ik nog vrij jong was dat ik werd gemaakt zodat ze konden trouwen.
    Dit is me altijd bij gebleven.
    Mijn nieuwe vader, de neef van mijn van me echte vader.
    Werd me nieuw papa.
    Deze papa genaamd Peter was behoorlijk streng en mondeling zeer agressief, maar ook fysiek.
    Hij dulden absoluut geen tegenspraak, zijn wil is wet.
    Mocht me niet in de ochtend wassen met warm water (hij deed dat wel).
    Er waren teveel dingen waar ik op moest letten.
    Als ik geen goeden morgen zei, dan moest ik weer naar boven toe.
    Hij kon uren met me praten over zwart en wit,
    ik snapte er helemaal niks van, ik was jong.
    Was als de dood voor hem.
    Ik vond het een zeer bizarre kerel, vertelde me toen ik heel jong was dat ik me koffers kon pakken die hij vast klaar zetten. Om naar me Oma te gaan. Was zeer verwarrend.
    Een rare keus die ik toen moest maken. Was geloof ik 5 jaar.
    En hij is daar trots op,vertelde dit tegen me vriendin ik schaamde me heel erg voor hem.
    Ben ook sindsdien nooit meer thuis geweest.
    Ik ben zelf nog niet klaar om alles op te schrijven, maar misschien moet ik dit wel doen om me zelf te bevrijden……
    Ik denk dat me stiefvader behoorlijk narcistisch is, weet het niet zeker maar denk het wel.

    Reply
      Echelon - december 31, 2016

      Hallo anoniem,
      Weetje dat ik bij jouw bericht veel emoties lees, tussen de regels door. Je weet gewoon niet meer wat er aan de hand is in je leven en dat is zo herkenbaar. Er waren bijvoorbeeld heel veel momenten in mijn jeugd geweest waarin ik uit het niets een pakslaag kreeg. Als een donderslag bij heldere hemel. Momenten zoals deze hebben er bij mij voor gezorgd dat ik bij anderen braaf kan zijn. Maar gewoon niet weet hoe ik iets kan ondernemen. Ik loop nu dan ook vast in mijn leven.
      Grote kans dat je vader een narcist is. Deze constatering is het enige wat je kan helpen, wat je vader betreft. Hij zal nooit in staat zijn verantwoordelijkheid te nemen voor zijn acties. Dus laat de hoop varen dat hij er zal zijn voor jou. Dit zal nooit gebeuren ben ik bang.

      Reply
      Drizzel - november 22, 2017

      We zijn weer een jaar verder,
      en ik weet,
      Ben een boos persoon , die niet weet dat ie boos is
      Wat een toestand, heb al eerder me verhaal gedaan.
      Maar een ding is zeker, ik mis sociale kanten, ben soms zeer onredelijk en heb tal van eigenaardigheden (ben zo erg wisselvallig, is gewoon eng)
      Lijkt net of ik elke dag aan het strijden ben tegen me zelf,
      of ik geen zelf controle heb, ben hier echt niet blij mee.
      Vind het zeer vermoeizaam slopend
      Natuurlijk heb ik dit zekers ook aan me zelf te danken, heb alle contact sinds ik 21 ben verbroken. ( nu 46jr)
      Maar had nooit gedacht (wel gevoeld) dat ik hier echt last van zou krijgen.
      Beetje dom van me zelf, ik hoop echt dat ik het roer om kan gooien :S
      En een dokter nope ik weet dat ik dit never never ga vertellen……………….
      (het zou me van binnen verscheuren)
      Ben geworden … wat ik zo haat
      afz: een rotte appel

      Reply
        J - november 22, 2017

        Er is ook de mogelijkheid om een uitgebreide persoonlijkheden test te doen bij een psycholoog zonder je levensverhaal te hoeven vertellen. Uit die test kan een resultaat komen wat duidelijkheid kan geven wat er met je aan de hand kan zijn. Het heeft mij goed geholpen. Ik wist van te voren niet wat er aan de hand was, dacht dat ik gek was en een slecht persoon. Maar dat is dus niet, ik ben emotioneel ernstig tekort gedaan vanaf dag 1 dat ik geboren was. Mijn levensverhaal kon ik niet vertellen want ik had nauwelijks herinneringen. (kenmerkend voor trauma). Een grote blinde vlek.

        Reply
    Echelon - oktober 2, 2016

    Vandaag, zondag 2 oktober, staat mijn leven op zijn kop en toch ook in de startblokken voor een vernieuwd leven. Morgen heb ik een intakegesprek voor therapie over de NPS van mijn “ouders”. Mensen die ik al zeker twee jaar niet meer gezien heb. Daaruit voortvloeiend betekent dit dat ik dan ook geen contact meer heb met mijn half zus en half broer, want zo werkt het hoge onredelijkheidsgehalte van mijn familie. You mess with “mummy” and “daddy”, you mess with us! It’s their way or the highway.

    Het is dat ik pas sinds kort door puur toeval erachter ben gekomen dat deze mensen NPS hebben. In de film miss congeniality 2 zei Sandra Bulluck op een gegeven moment:

    “Mensen houden van mensen die van zichzelf houden.” Dit raakte me heel erg, omdat ik dacht dat het over iets anders ging. Namelijk over mensen die zich aangetrokken voelen tot andere mensen die van zichzelf DURVEN te houden. Het tegendeel was waar. Met twee muisklikken kwam ik al uit bij dit artikel ‘Het narcistische gezin: Als ouders enkel van zichzelf houden’ op de website van mens en samenleving. Na dit te hebben gelezen viel echt ALLE puzzelstukjes op z’n plek. Het gaf bijvoorbeeld antwoord op prangende vragen, zoals:

    – Als alle goede kennissen en vrienden al op hun zelf wonen, waarom was ik nog niet in staat om op mijn 26ste op mezelf te gaan wonen?

    – Waarom vond mijn verwekker (lees: moeder) het nodig vond om de afspraak met mijn broer en mij te maken dat als ik en mijn broer onze eigen kamer zouden opruimen, wij dan naar een pretpark zouden gaan? Terwijl ze helemaal niet aan haar woord hield. Sterker nog: wij krijgen een grote bek, omdat wij ernaar vroegen. Ik was toen zeven jaar.

    – Waarom zij zich kinderachtig gingen gedragen als zij op mij moesten wachten met eten. Het werkwoord “kankeren” werd nog nooit zo vaak gebruikt in de tijd dat ik zat te eten.

    Maar vooral:
    – Hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als ik niet door mijn eerste vriendin was gered, door de dingen die zij mij leerde voelen? Zij leerde mij ervaren wat intimiteit, trots, eigenwaarde en andere vormen van liefde was. Een ding is zeker. Dan zal ik nooit het leven hebben kunnen leiden die ik heb gehad en was ik nooit erachter gekomen dat mijn jeugd gelinkt kan worden met NPS.

    Reply
      eva - oktober 9, 2016

      Hoi . Ik heb al even maar het moet nog groeien een besloten groep gemaakt voor kinderen van narsictische ouders. de meeste waaronder ik ook zijn er ook pas zo laat en bij toeval achter gekomen. Ik wilde graag met slachtoffers praten als verwerking en dat heeft me erg geholpen. de besloten verborgen groep is op facebook dus als het je wat lijkt stuur me een mailtje. eva.mejri@icloud.com

      groetjes eva

      Reply
        Gabriels - oktober 16, 2016

        Hallo Eva. Ik reageer op je mailtje want weet niet goed wat ik met mezelf aan moet. Dit is een gevoel dat ik al mijn hele leven met kleine tussenposen heb. Mijn beide ouders zijn narcistisch. Mijn vader was tot voor kort een politicus, altijd onder de schijnwerpers, niets anders zijn carriere telde. Mijn moeder was veel ambivalenter, zij voelde zich tekort geschoten door mijn vader en de conflicten tussen hen twee waren heftig met vreselijke ruzies, mijn vader die haar ooit, na de zoveelste bedronken avond op een of andere receptie van de trap af gegooid zodat ze een week niet meer kon lopen. Ik was hier niet allen getuige van, maar mijn moeder nam mij als haar bondgenoot en ik moest van haar mijn vader zijn waarheid zeggen. Dit deed ik ook, ik voelde mij verantwoordelijk voor haar ongeluk. Op volwassen leeftijd ben ik gaan beseffen dat zij mij ook veel pijn heeft gedaan en dit was een vreselijke schock, want ik verafgoodde haar als kind. Knappe vrouw met veel zin voor humor, mijn absolute model. Toen ik begreep dat deze mooie moeder nooit echt bij mijn gevoelens heeft stilgestaan, mij nooit eens de vraag stelde, terwijl ik mijn hele kinder -en pubertijd boordevol angsten zat, hoe ik mij voelde. Alles moest naar de buitenwereld toe verzwegen worden en het allerbelangrijkste was dat de mensen ons als een modelfamilie beschouwden. Toen ik bevriend was met de dochter van een notaris zei ze mij van vooral niet te vertellen wat er thuis gebeurde. Alles was fake, iedereen zei mij constant wat een geweldige ouders ik had, wat had ik veel geluk! Heel vroeg is er bij mij het gevoel ontstaan dat er iets mis was met mij, waarom voelde ik mij zo verschrikkelijk rot terwijl ik zoveel ‘chance’ had. Op mijn 23ste ben ik naar Parijs vertrokken, mijnen amoureux gevolgd. Als ik erop terugblik weet ik dat dit niet toevallig was, ik wilde onbewust een grens leggen tussen die nefaste familie en mijzelf. Wat een illusie van te denken dat ik mij hieraan kon onttrekken, wat heb ik mij schuldig gevoeld als mijn moeder mij weer eens aan de telefoon haar beklag deed over hoe eenzaam zij wel was, ik was er niet voor haar. En als ik dan al eens vakantie had, was het vanzelfsprekend dat ik hen ging opzoeken. Niet dat ze dan meer moeite deden om er voor mij te zijn, mijn ouders deden gewoon hun vele sociale politieke verplichtingen, van de ene receptie naar de andere vernissage, ik moest er wel zijn als ze dan thuiskwamen. Ik heb nooit een evenwichtige amoureuze relatie kunnen opbouwen. Doordat ik nooit geleerd heb voor mijzelf te zorgen, heb ik mij ook in mijn relaties weggecijferd en proberen de behoeftes van mijn partners in te vullen. Nu vandaag ben ik 42, in een relatie sinds vijf jaar, we hebben een zoontje van vier. Mijn partner is een nerveuze en colerige man met ook een heel zware familiehistorie van fysieke en psychologische mishandeling. Hij kan geen begrip opbrengen voor mijn dips of depressieve periodes en we communiceren velel te weinig. Ik wil voir mezelf en mijn zoontje een rustig leven uitbouwen, maar worstel nog altijd veel met mijn laag zelfbeeld en voel mij permanent schuldig over vanalles en nog wat. Ben met veel dingen niet klaar en ook nog altijd in een onduidelijke relatie met mijn ouders.

        Reply
          Paula - oktober 30, 2016

          Hallo Gabriels.
          Wat herkenbaar wat je schrijft. Ik ben 48 en een kind van een narcistische vader en een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Mijn vader had ook een hoge functie en hierdoor hebben we een aantal jaren in het buitenland gewoond. Hij was zeer weinig thuis en als hij thuis was was hij de tiran in huis.Zijn wil was wet. Mijn moeder was liever en deed wat hij wilde. Ze werd mishandeld en hadden de meest vreselijke ruzies. Ik en mijn 2 broers werden ook mishandeld. Mijn moeder wilde lange tijd bij hem weg maar bleef omdat ze verzot was op geld. Altijd betrok ze mij bij haar ruzies met mijn vader, en jeetje wat heb ik hier onder geleden. Ik heb nooit mijn gevoelens mogen uiten in die tijd terwijl mijn oudste broer mij ook nog eens sexueel lastig viel. Uiteindelijk zijn ze toch gescheiden en ben ik bij mijn moeder gaan wonen. Op mijn 18e heb ik contact met mijn vader verbroken. Net voor mijn 18e ben ik het huis uit gegaan want ik kon niks goed doen voor mijn moeder…ze rommelde wat aan in die tijd met verschillende mannen en altijd moest ik haar gezeur aanhoren. Voor mij was er geen aandacht. Eenmaal het huis uit is het fout gegaan met mij. Ik heb jaren lang domme dingen gedaan en hele foute relaties met mannen gehad. De relatie met mijn moeder is altijd slecht geweest maar toch ben ik altijd goed voor haar geweest. Inmiddels is zij op leeftijd en heb ik op mijn 37e een dochter gekregen van wederom een foute man. Ik had geprobeerd om mijn moeder een oma te laten zijn voor mijn dochter. Wat een koele en kille oma is zij toch. 4 jaar later heb ik wederom knallende ruzie met moeder gekregen en 3 jaar geen contact gehad. Uiteidelijk drong ze mijn leven weer binnen en heb ik dit toegestaan voor mijn dochter omdat ze nieuwsgierig was naar oma. In die 3 jaar ben ik naar een psycholoog geweest omdat ik dacht dat ik gek was. Door de gesprekken kwam ik er dus achter dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. 5 jaar heb ik het weer volgehouden en wat heb ik mij ingehouden tov haar. Ze beledigd mij en mijn dochter en alles draait om haar. Gisteren is de bom gebarsten. Mijn dochter die inmiddels 11 is gaf aan dat oma iets zei waar ze niet van gediend was. Oma noemde haar een vreselijk brutaal kind…terwijl mijn dochter juist het tegenovergestelde is. Ik heb mijn moeder ook gezegd dat ik niet meer wil dat zij bepaalde dingen tegen mijn dochter zegt. Toen is de bom gebarsten en ben ik ook erg boos geworden. Ik heb in een tijdsbestek van 10 minuten alles eruit gegooid wat ik van haar vind. Zij wil niets meer met ons te maken hebben, wat wij ook niet erg vinden want altijd als ze kwam was er spanning en moesten wij naar haar pijpen dansen. Ik heb alles gegeven de afgelopen 5 jaar. Ik heb mij ingehouden haar geholpen met van alles en nog wat, haar verzorgd na een operatie, noem het maar op en ik heb het gedaan. Niets is goed genoeg! Ze kan met niemand overweg en heeft nu niemand meer. Een eenzame oude vrouw die alleen ons nog had. Mijn broers wonen in het buitenland en zien haar zelden waardoor ze het contact kunnen volhouden.
          Ik wil ook geen contact meer, nooit meer. Ik ben het beu om energie er in te steken.
          Ik ben een alleenstaande moeder en kies er ook bewust voor om geen relatie met een man aan te gaan. Ik voel me hier heel goed bij. Ik heb nooit ruzies of wat dan ook. Heerlijk.

          Reply
            Annemiek - december 2, 2016

            hoi Paula en Gabriels, wat een herkenbare verhalen zeg! Ik ben blij dat ik dit kan lezen want mijn verhaal is vergelijkbaar. Vader hoge functie en tiran en moeder zogenaamd zielig maar ijskoud en dwingen en vader voor geweld inschakelen als zij dat nodig vond. Jaren lang dacht ik het gedrag van mijn moeder aan mij lag en mijn eigenwaarde was ver beneden 0 met alle gevolgen van dien in relaties. Inmiddels is ze overleden. Ik ben bezig met mijn psychische en emotionele herstel.

            Reply
          Miranda - december 13, 2016

          Hoi allemaal,

          Wat erg om al jullie verdrietige maar vooral herkenbare verhalen te lezen. Zelf ben ik er ook pas sinds kort, op mijn 42e, achter gekomen wat toch die “mist” was die er altijd hing thuis en zelfs later toen ik uit huis was.

          Mijn moeder heeft NPS en welliswaar niet officiele diagnose maar ik weet nu door alle info op internet en de diverse literatuur dat ze dit wel degelijk heeft.

          Het begon al vroeg dat ze met mijn vader (28 jr ouder) de weekenden ging stappen. Mijn broer, zus en ik waren tussen de 7 en 11 jaar. Ze bleven tot s’morgens 5.00 uur weg terwijl ik huilend vanachter het raam wachtte tot ze thuiskwamen. Ladderzat, meestal eindigend met ruzie zelfs fysiek.

          Mijn vader is overleden net voor mij 16e verjaardag. Ik was een vaderskind (ondanks zijn hoge leeftijd veel warmte en genegenheid gehad) en had toen een enorm gevoel dat ik mijn moeder moest zien te “winnen” dacht altijd dat zij mijn broer en zus liever had/zag. In werkelijkheid gaf ze niets om ons alledrie. Wel kind van 5 of 6 neemt zijn broertje mee om weg te lopen van huis! Dan is er wel iets aan de hand geweest.

          Mijn broer ging vrij jong, rond 15, aan de drugs. Hasj, poppers en drank. Mijn moeder leerde vrij snel een gescheiden man kennen en mijn broer mocht mee verhuizen naar zijn huis maar ons huis werd verhuurd waardoor ze voor mij zus een flatje huurde waar zij met 17 of 18 jr moest wonen en mij had ze het huis uit gejaagd met 19/20 omdat ik al een paar maanden verkering had en hij in de weekenden bleef slapen. Ze zei; als je oud genoeg bent om samen te slapen ben je oud genoeg om op jezelf te wonen. Ik kon niet geloven dat ze dit echt had gezegd. Gelukkig namen mijn schoonouders mij liefdevol in huis. Inmiddels ben ik 21 jr getrouwd en al 23 jr samen met mijn man.

          Mij broer raakte steeds verder van het pad maar mijn moeder heeft nooit hulp gezocht. In plaats daarvan huurde ze voor hem een semi studentenkamer waar hij zich vervuilde en waardoor we hem tot drie keer toe hebben verhuisd. Afgelopen juni is mijn broer voor de trein gaan staan. Mijn moeder wilde niet dat iemand van familie/vrienden bij de uitvaart zou zijn. Sterker nog het moest sober, zonder poespas (haar woorden!). Geen bloemen, geen muziek….niets. ze trok me haast aan de arm weer naar buiten met de opmerking dat ik niet moest huilen. Het is wel mijn broer zei ik. Alleen zij, haar (derde) man en mijn man en ik waren erbij.

          Haar derde man heeft ze binnen enkeke maanden leren kennen na haar vorige man. Ze is van hem gaan scheiden na ongeveer 10 jaar. Haar laatste man heeft ook kinderen en kleinkinderen. In een ruzie 12 jaar geleden tussen mam en mij zus en ik heeft ze ons in geen weken gebeld. Mijn zus en ik waren toen heel close, begrepen niet wat het was dat ze zo boos op ons was en niets liet horen. Pas weken later belde ze mij dat ze wilde praten maar wel alleen met mij, zonder mijn zus erbij.

          Geen uitleg, geen excuses, geen sorry, geen verantwoordelijkheidsgevoel. Nee het was door ons dat wij niet luisterden en onze kont tegen de crib hadden gegooid. Ze vertelde dat ze in de weken dat wij geen contact hadden gehad ze was getrouwd met deze derde man. Zijn kinderen waren getuige geweest.

          Mijn zus kwam in mijn twintiger jaren veel bij mijn man en mij. Ze was altijd boos op mam. Ze vertelde me dat ze altijd spullen mistte als mam in haar flat was geweest. Vroeger als kind kon mijn zus enorme woedeaanvallen krijgen. Ze trok haar eigen haar uit en schreef kut moeder op haar behang. Ze was toen een jaar op 10/12. Inmiddels is mijn zus sinds 2007 overleden. Ze is gewurgd door een sektelid. Ze was net geen 30 jaar.

          Ik ben alleen over maar ben gelukkig getrouwd en heb twee gezonde knullen waar ik zielsveel van houd. Alle warmte en liefde die ik niet heb gehad van mijn moeder geef ik aan mijn jongens.

          Mijn moeder heeft in de gaten dat wij/ik haar door hebben want ze kan alleen maar via whatsapp communiceren. Een paar weken geleden mochten we op bezoek komen (dit moet altijd eerst in goed overleg) niet te lang gaf ze aan en dan zie je pas dat ze niet spoort. Alles wat ze doet en zegt. Eerst zag ik dat niet maar nu ik het kan plaatsen zie ik het allemaal. Mijn moeder zal nooit oprecht in ons of een ander geinteresseerd zijn. Elk onderwerp eindigd met haar.

          Mijn moeder is 65 en kan niet meer veranderen. Ik moet me dus aanpassen aan haar en om het goed te laten lopen voor mezelf moet ik duidelijke grenzen aangeven en haar geen kritiek geven. Dit is de huidige situatie.

          Helaas loopt het nu niet goed dus dit verhaal krijgt vast nog een staartje.

          Ik wens jullie (lotgenoten) heel veel sterkte met het losloppelen van je narcistische famielid/relatie en het (terug)vinden van jezelf

          Groeten,
          Miranda

          Reply
        Maartje - november 4, 2016

        Ik wil het ook graag even kwijt. Ik ben 19 jaar en woon nog thuis met mijn moeder en vader. Mijn vader heeft overduidelijk NPS. Het klinkt raar maar ik ben jaloers op mensen die al op zichzelf wonen, die kunnen namelijk ervoor kiezen om geen contact meer te hebben met hun ouders. Mijn vader is PRECIES zoals ik vaak lees:

        – hij vind zichzelf heel slim: Hij probeert altijd iedereen dingen uit te leggen wat NIEMAND interesseert. Maar ook dat schijnt hij niet door te hebben, hij verteld over zijn werkervaring als vrachtwagenchauffeur aan iedereen die hem maar aankijkt. zelfs de buren van neven en nichten zijn niet veilig.

        verder was er een vraagje van mij over de verzekering, dus ik bel de verzekering op en heb uitleg gekregen. Mijn vader vroeg na het telefoontje : hoe zit het nou? dus ik probeer het hem uit te leggen.
        Om vervolgens hetzelfde verhaal weer van hem te horen die het mij probeert uit te leggen…..
        Dus ik antwoord op zijn verhaal met: Dat snap ik, want dat heb ik jou net uitgelegd.
        Waardoor hij antwoord met: Nee jij snapt het niet.
        Ik : ja ik snap het wel
        Hij: NEE JE SNAPT HET NIET, JE SNAPT NIET WAT IK ZEG !!
        ik voelde me zoals ik me zo vaak voel bij hem machteloos ( het heeft geen nut wat te zeggen)
        Ik: Oh… Okay..
        Ik ben daarna maar weg gelopen, maar deze spanning is continu in huis.
        Het kleineren, het schreeuwen, de spanning, de alcohol ( hij is alcoholist) ik kan het niet meer.

        Ik kan me hele leven tevoorschijn halen over hoe vaak zo een situatie is gebeurd.
        Ik zit vanaf me peutertijd al bij observeerders, psychologen en therapeuten, dat zelfs artsen zich afvragen waar ik niet geweest ben betreft een zorginstelling.

        De trap op gesleurd worden aan je arm op 6 jarig leeftijd omdat je voor zijn idee teveel aardappeltjes opschept.

        Ik heb pas mijn financiële opleiding afgerond. Maar toen ik met die opleiding begon ( en nog alleen de basis een beetje wist) vroeg hij mij op een verjaardag van me tante zijn salarisstrook eens even uit te leggen. En hoe het zit met ontslagvergoeding als hij ontslagen zou worden. Ik was net begonnen met die opleiding dus ik had geen idee. Hij keek me lachend aan en zei: ik dacht dat jij die financiele opleiding ging doen, zou er nog maar eens goed over nadenken. Iedereen hoorde wat hij zei en niemand zei iets, niemand zei: doe normaal, ze is nog net begonnen. Ze denken het allemaal wel ( iedereen haat hem, dat is bekend) maar niemand zegt het. En iedereen weet dat iedereen hem haat behalve hij, hij is geweldig en iedereen kijkt naar hem op ( in zijn hoofd uiteraard)

        Hij treitert me voortdurend en als ik erop reageer lacht hij zich suf, maar als ik hem negeer of ongeïnteresseerd reageer dan is het huis te klein.

        Als je je afvraagt wat doet je moeder dan ??
        Ja goede vraag… trillen als een rietje. Bidden tot god dat het huis niet afbreekt en er geen gewonden vallen.

        Als je je afvraagt waarom ga je niet het huis uit??
        Ik heb me hele leven niets anders als verwachtingen gehoord die ik niet waar kan maken.
        Ik voldeed niet aan mijn vader zijn verwachtingen en was ook stront waardeloos waardoor ik en OCD heb gekregen het verzamelen van knuffels ( ik kan dus niet met geld omgaan) en op mezelf wonen voelt dus als een onmogelijk iets omdat ik nergens goed voor was.
        Ik hing ook vreselijk aan me moeder omdat ik niets meer zelf durfde en nu nog op de leeftijd van 19 met een diploma op zak kan ik geen baan vinden omdat ik opgescheept zit met een rugzak van faalangst.

        En uiteraard heeft mijn vader niet het idee dat dit wel degelijk door zijn gedrag komt.
        Ik zit in een cirkel waar ik niet uitkom. Ik wil weg uit huis, maar er zijn zoveel dingen die me tegenhouden.

        – me moeder: omdat ik zo bang ben dat als ik wegga ze sterft van de stress ( meen ik serieus)
        – geld : omdat ik OCD heb en geen baan heb ik geen financiën
        – Ruimte: ik ga ongetwijfeld in een kleiner ruimte komen te wonen waar niet al mijn knuffels passen, en dus zal ik er wat weg moeten doen ( wat echt onmogelijk is voor mij op dit moment)

        Het niet naar beneden durven komen, omdat je de spanning bovenaan de trap voelt.
        Het op eieren lopen om zijn regels te volgen.
        Het stil zijn omdat hij eigenlijk niet wil dat je in zijn omgeving ben.
        Het niet gewenst zijn.

        Ik ben het zo vreselijk zat!

        Ik hoop dat ik ook bij de facebook groep mag, zou ik wel steun aan hebben
        En ik wil iedereen bedanken voor het lezen.

        Reply
        Precious - november 15, 2016

        Hallo allemaal

        Ik ben 5 jaar geleden gescheiden van mijn ex man waarbij ook nps geconstateerd is.
        Ik heb 2 kinderen van 12 en 16.
        De oudste mijn zoon wil zijn vader al 2 jaar niet meer zien vanwege het liegen, het zo vreselijk op zijn huid zitten. Het heeft het kind echt verstikt. Toen mijn ex werkelijk door kreeg dat zijn zoon echt niets medr met hem van doen wilde . Schreef hij mij dat hij geen voogdij meer over hem wilde. Ik heb nu dus eenhoofdig gezag over onze zoon.
        Nu probleem 2 onze dochter van 12 krijgt het zo moeillijk en mijn omgeving zegt dat ik er alleen vour haar moet zijn meer kan er niet. Dit is behoorlijk frustrerend omdat ik zie hoeveel pijn het haar doet. Ik heb dit al met mijn zoon meegemaakt die ging er aan kapot.
        Voorbeeld: gisteren komt mijn dochter zwaar overstuur bij haar vriendinnetje vandaan.
        Haar vader had haar opgebeld en gezegd dat ze naar huis toe moest komen. Hij was boos omdat ze de afspraak was vergeten op school een gesprekje met de mentor over extra begeleiding voor wat vakken op school.
        Hij was ook boos omdat ze geen kerstvakantie planning had gemaakt samen met mij( ik weet van niets over die afspraak en met mij praat hij al heel lang niet meer)
        Stuurt haar dus naar huis om de planning samen met mij te gaan makenomdat hij het al zo n zes keer heeft gezegd…hij was kwaad omdat ze 2 keer een afspraak op school met de mentor was vergeten…..nu komt het en ik wil graag jullie mening weten….het arme kind was vreselijk overstuur door het verkeer naar huis gegaan terwijl hij niet bepaalt dat zij naar huis moet hij woont hier al 5 jaar niet meer…
        Hij heeft haar door de telefoon toen ze nog daar was ook gezegd dat hij haar ( aankomend weekend zijn weekend) haar niet komt ophalen…ze moest zelf maar vervoer regelen (20km wonen we van elkaar) of de bus nemen als ze maar zorgt dat ze om 19.30 bij haar vader is want als zij dus afspraken niet nakomt waarom zou ik dat dan doen?
        Dua ze mag het fijn uitzoeken hoe ze dat op gaat lossen!?
        Hij haalt en brengt haar altijd in die papa weekenden, maar wil haar zwaar straffen op deze manier die ik echt onder geestelijke mishandeling vind doen vallen…
        Ze durft er niets mee en heeft aan mij aangegeven voor het eerst in alle jaren dit weekend niet naar hem toe te willen. Ik merk ook net als mijn oudste dat ze bang voor hem is. Ze moet presteren ze mag haar afspraken niet vergeten en loopt bij hem thuis en zijn nieuwe vrouw zwaar op haar tenen kan zichzelf niet zijn. Plus die 2 hebben vaak ruzie om haar 2 kleine kinderen en daar zit mijn dochter ook tussen. Ze zei mama ze is vaak boos en dat komt door mij, ik vroeg haar wat bedoel je precies? Omdat ik dan meer aandacht krijg als zij mama…ik zei dat ligt niet aan jou kind zij kan er dus duidelijk niet mee omgaan. Laatst haden ze ruzie en heeft ze haar tas gepakt kids meegenomen en is een nacht weggegaan met haar kids daar zit ze dan bij….
        Mijn kind durft niets te zeggen tegen hem….heeft aangegeven dit weekend niet te willen komen en dat hoeft ze dan ook niet van mij. Ik heb voor deze keer hem een bericht gestuurd dat ze niet wil komen door deze situatie en er geen vervoer is en ik haar s avonds ook niet op de bus zet.
        Hij komt haar niet halen om haar te straffen
        Dan is ze er dus niet. Regel in het convenant is vader haalt haar op.
        Hij zei ik heb dit alleen maar gedaan om gaar te laten voelen…ik zei als zij zich aan de afsoraak dient te houden moet jij dat zelf ook doen anders ben je niet geloofwaardig.
        Teruggepakt met eigen woord ik kon niet anders.
        Ook ik heb tijdenlang therapie gehad om om te gaan met een nps ex het is verdomd lastig ook ik was bang voor hem…en snap precies wat de kids voelen. Nu weet ik inmiddels dat het maar bla bla is. Heb me wel jaren gekost….vraag is wat moet ik hiermee en moet ik hier wat mee omdat ik niet mijn 2 e kind zo zie moeten lijden als ik met mijn eerste kind heb meegemaakt…
        Hij zegt gewoon heel hard tegen mij….ach dat ze zo overstuur naar huis is gegaan gisteren…..dat doet ze zichzelf aan…..
        Wauw wat een empathie he?!
        Ik ben blij dat het bij hem ook echt vastgesteld is dat hij aan persoonlijkheidsstoornissen lijd . Dan weet je ook 100% zeker dat het niet aan jou ligt of de kids.
        Ik hoop wat reacties te lezen ik weet niet wat ik moet doen….. een bezorgde moeder

        Reply
          Maus - december 26, 2016

          ik ben kind van, naar ik vermoed, narcistische moeder en co-narcistische vader. Ik begin hier nog maar pas vat op te krijgen. Toen ik opgroeide was het altijd mijn moeder die voor voortdurende spanning zorgde in huis en een keer in de zoveel tijd uitviel in hysterische razernij. Ze was volledig onredelijk maar in de razernij werd ik er altijd op gewezen dat zíj thuis werd geslagen. Daarmee implicerend dat mijn opvoeding over rozen ging (ik weet dat dat niet echt een uitdrukking is, maar je snapt het wel). Mijn papa was vaak aanwezig bij de razernijen en trad zo gezegd op als ‘bemiddelaar’. Het is pas sinds kort dat het tot me doordringt hoe krankzinnig die houding is geweest. Hij had voor mij op moeten komen door te zeggen; ‘doe even normaal, schreeuw niet zo tegen mijn kind!’ Dat die hysterische woedde nooit, nooit, nooit iets geoorloofd is, begon pas tot me door te dringen tegen de tijd dat ik 27 was. En zelfs nu, ik ben 30, is het iets dat ik weet in mijn hoofd, maar niet iets dat ik als vanzelfsprekend voel van binnen.
          Wat ik hiermee wil zeggen, is dat het belangrijk is voor je kind dat ze een sterk voorbeeld hebben. Iemand die de manipulatie kan blootleggen voor wat het is, zonder erdoor bevangen te zijn. Dat is, denk ik, de enige manier om op de juiste manier ermee te leren omgaan als kind. Je hebt iemand die je in bescherming kan nemen en je het goeie voorbeeld kan geven in voor jezelf opkomen zonder dat het drama groter wordt. Nu kan ik me voorstellen dat dat niet gemakkelijk is voor je, omdat je er zelf slachtoffer van was, en je er misschien niet zo sterk instaat. Het is interessant voor mij om na te denken over wat er goed voor me was geweest op die leeftijd en eerlijk gezegd is het antwoord niet gemakkelijk want je bent je ouders trouw als kind, ook al word je misbruikt. Het feit is dat je wordt misbruikt. Misschien kan je je ogen en oren gespitst houden voor subtiele hints van je dochter over hoe ze zich écht voelt onder de situatie om haar zo te kunnen steunen in haar eigen emoties daarin, welke dat dan ook zijn. Extra wrikken in de situatie en de vader zwart maken helpt de situatie natuurlijk niet. Maar uit angst daarvoor de dingen niet bij de naam noemen is minstens net zo schadelijk en hoopt de problemen alleen maar op. Misschien helpt het al als je, wanneer je dochter verward thuiskomt door een vervelende aanvaring met haar vader, haar kan zeggen dat ze inderdaad niet juist is behandeld. Het voelt misschien raar om de andere ouder van je kind af te vallen omdat je een verantwoordelijkheid van opvoeden wilt delen, maar het feit is dat de andere ouder zijn verantwoordelijkheid als opvoeder al niet nakomt en op die manier heeft je kind in ieder geval 1 sterke ouder om op terug te vallen. Het heeft mij, realiseer ik mij nu heel veel verwarring gebracht om aan de ene kant zo onrechtvaardig te worden behandeld en dat aan de andere kant dat gegeven volledig wordt genegeerd. Het laat je heel hard twijfelen over jezelf of het wel juist is wat je voelt, of je wel mag voelen wat je voelt, dat als je je slecht voelt behandeld dat niets betekend of sterker nog daad werkelijk je eigen schuld is geweest (zoals de narcist je dat wil laten doen geloven).

          Zoals ik al zei kan ik je geen passend antwoord geven. Ik deel mijn ervaring en overdenkingen in de hoop dat het je verder kan brengen in het zoeken naar manier om om te gaan met de situatie, maar iedere situatie vraagt om eigen inzichten. Ik wens jou en je gezin veel sterkte hiermee.

          Reply
      Jasmijn - oktober 9, 2016

      Heel herkenbaar, die vage vreemde dingen die gebeurden maar die je nu pas kan plaatsen. Ben zelf op mijn 19e gaan samenwonen terwijl ik daar nog helemaal niet aan toe was, maar het is achteraf gezien mijn grote redding geweest. Ik werd helemaal gek thuis van alle bemoeizucht van mijn moeder. Je wordt opgeslokt en gezien als bezit en je kunt geen seconde even alleen met jezelf zijn, even naar je eigen gedachten luisteren voor zover je die uberhaupt mág hebben, want door de permanente aandachttrekkerij moet je je elke seconde van de dag op de ander richten. Twee seconden een blik op je mobieltje werpen en de ander voelt zich al zielig en afgewezen…

      Reply
      Anne - oktober 14, 2016

      Hallo iedereen, ik ben er nog maar net achter dat ik in mijn leven met NPS te maken kreeg. Hoe vreemd? Ik ben al mijn hele leven op zoek nar mezelf en de bevestiging dat ik toch niet gek. zwak, slecht zou zijn, Het is een droevig en eenzaam pad. Ik ben de oudste van 3 kinderen, 3 meisjes en ik ben hooggevoelig. Ik kreeg constant kritiek op “veel gevoel”. Er werd mij verteld: “de mensen moeten u niet” of je bent een zwakke schakel, je ligt eruit. Ik was toen 5 jaar. En ik dacht bij mezelf als je mama zoiets tegen je zegt moet ik wel heeel erg slecht zijn. Overal in de wereld ging ik kijken hoe mensen op mij reageerden. Straffen kon ze als de beste: urenlang niet tegen je praten en dan moest je kruipen om haar aandacht weer te verdienen of als er bezoek was geweest en we hadden ons niet gedragen zoals zij het graag had, ging de deur dicht en kon je je aan een vreselijke woede verwachten. Mijn vriendinnen waren altijd welkom om over mij te komen roddelen?!, daar maakte ze met plezier tijd voor. Ze maakt je bij iedereen die ze kent slecht en ze gaat bij iedereen uithuilen om toch maar liefde te ervaren/ aandacht te krijgen. Het toppunt van alles is dat ze in de buitenwereld de immer charmante, lieve,… mevrouw is en ik, de slechterik. Want zo ziet de buitenwereld je. Geen enkeling informeert naar jouw verhaal ( dit las ik ook in iemands anders getuigenis).
      Als een vriendje iets zei wat haar niet beviel, dan deugde hij niet. Hij moest goed zijn voor haar en niet voor mij dat speelde geen rol. Maar ik had het niet door, echt niet. Samenwonen no way, je moest ineens trouwen. Zo belandde ik in een narcistisch huwelijk…. hoe kan het ook anders. Als mijn dochters gepest werden, moeten ze bij wijze van spreken hun andere kaak aanbieden. Met als gevolg : wat een lieve sympathieke papa en die mama ja da’s een moeilijke. Heel charmant en begripvol buitenshuis maar ze zouden eens moeten weten hoe hij zich binnen de muren van ons gezin zich gedraagt. Verhalen zijn er met overvloed.
      Narcisten zitten er niks mee in als jij je niet goed voelt, ze gaan gewoon verder met hun leven, met de glimlach. Ik zit momenteel in een afschuwelijke periode : heel laag zelfvertrouwen, weg zelfrespect, moe, uitgeput, ik voel mij uitgezogen. Ik ben een heel opgewerkt en blij iemand maar ik moet zeggen dat er onlangs heel duistere gedachten de revue passeerden. Maar ik moet verder voor mijn 3 dochters want ik wil niet dat hun leven ook een hel wordt.

      Reply
        Lilian - oktober 14, 2016

        Hallo Anne, Ik herken me in jou verhaal. Ook ik groeide op in een narcistisch nest. Niemand die vraagt naar jou kant van het verhaal en het eerste verhaal gewoon geloven. Het heeft bij mij depressies in de hand gewerkt. Het is zwaar om altijd negatief bekeken te zijn. Je bent een sterke vrouw, dat moet wel anders zou je niet zolang staande weten te houden. Maar het is goed om nu voor jezelf te zorgen en daar hulp bij te zoeken. Niet omdat er iets mis is met jou, maar omdat er jou veel is aangedaan. Iemand die naar jou luistert en jou verhaal een keer hoort. Je kan schrijven op een forum zoals deze of ‘de narcist ontmaskerd’, ook daar zitten veel lotgenoten om je verhaal mee te delen. Veel goeds!

        Reply
          timr - juli 15, 2017

          He lillian, wat toevallig dat ik jou hier tegenkom. Hoe is het met je. Groetjes Time

          Reply
    Leonie - september 27, 2016

    Mijn moeder was monsterlijk… zei iedere dag tegen mij hoe afschuwelijk ik was en dat iedereen n hekel aan mij had. Het tekende mij voor het leven. Maar ergens kon ik het niet geloven. En uiteindelijk besloot ik dat ik oke was. Rond m’n 40ste. Langzaam nam ik afstand van mijn moeder. Op een dag vóelde ik het ook, wat ik eigenlijk altijd al wist: ze loog,ze bedroog. Dus alles wat ze over mij zei was ook gelogen. Gek, maar het bestaat dus echt: op 1 avond werd ik 1000 kilo lichter. Opeens voelde ik het: ik mocht geloven dat ik deugde, ik was het waard om mijn eigen beste vriend te zijn, mijn waarheid mocht mijn waarheid zijn. Misschien herkent iemand dit? Vanaf dat moment zit mijn moeder niet meer aan het stuur van mijn leven. Het kan, je losmaken. En dat voelt heel goed…
    wat mij hielp: deze gestoorde mensen liegen juist tegen ‘goede’ mensen. Alles wat ze je verwijten kan zo de prullenbak in. Jij bent oke. Juist omdat je pijn kan voelen en je schuldig voelt.

    Reply
      P - oktober 3, 2016

      Jij bent een prachtig mens. Je ziet het goed. Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ook dat wat je schrijft over duizend kilo lichter voelen. Je gelooft niet meer in je eigen gedachten die zij je heeft ingeprent. Je ontwaakt. Ik ga soms weer even erin, als ik moe ben of ziek of als iemand heel onredelijk tegen met doet. Dan schiet ik weer in een oud stuk. En dan ga ik door de pijn en ontwaak weer, en weet, ik ben goed genoeg, ik ben goed. Ik ben.

      Reply
      Katootje - oktober 4, 2016

      Herkenbaar. Voor mij (40+) zijn de laatste puzzelstukjes op hun plek gevallen. Ik was gaan zoeken na een paar ernstige aanvaringen met mijn NPS-moeder, waarvan een na het overlijden van mijn vader, die ik hier niet ga bespreken, maar waar de honden geen brood van lusten. Voor mij was het toen al redelijk klaar. Na nog een opmerking over iets wat ik online had gezegd (geloof me haar recht om te oordelen, als ze dat al had, is sinds de laatste aanvaring voorgoed wereldwijd vervallen) en hoe ik dat kon zeggen, voelde ik woede walging en fysieke afkeer opborrelen en was ik zo overstuur dat ik echt op zoek ‘moest’ naar de laatste puzzelstukjes. Na het lezen van een boek en een online search is de mist opgetrokken. Op dit moment is er geen contact. De vraag die ik moet beantwoorden is: hoe nu verder en wil ik nog contact en zo ja hoe dan? En wat doe ik met mijn zusje die aan de kant van mijn moeder staat en waarmee de relatie mede door toedoen van mijn moeder al jaren slecht is? Voor nu zit ik voor mijn gevoel in een rouwperiode, alsof mijn moeder ook dood is, maar dan minder definitief misschien….

      Reply
      eva - oktober 9, 2016

      hoi hoi. jeetje dan heb je een hele lange tijd ermee gelopen en getwijfeld . Een paar jaar geleden was ik opzoek naar slachtoffers om mijn verhalen mee tedelen of vergelijken. ik kon nergens wat vinden en heb daarom besloten om op deze manier slachtoffers te werven en heb een besloten geheime groep gemaakt op facebook. het is er nog niet super druk maar het heeft me enorm geholpen. lijkt het je wat stuur mij een mailtje eva.mejri@icloud.com

      groetjes eva

      Reply
    Olvera - september 3, 2016

    Ik heb het verhaal gelezen, en moet eerlijk zeggen dat ik heel veel dingen tegen kom die bij ons thuis ook speelden. Mijn ouders hadden 5 kinderen, waarvan 1 op jonge leeftijd is overleden. Beide ouders zijn geboren in het jaar 1940, dus in roerige tijden. Zij zijn gescheiden, het was een vechtscheiding dat jaren duurde. Bij mijn moeder was nooit ruimte voor gevoelens. Een ander kind had het altijd zwaarder te verduren dan ik. Was er wat zoek, dan had ik het altijd gedaan, de anderen nooit. Ondanks dat het een groot gezin was leefde ieder in zijn eigen weereldje en belleefde opvoeding op zijn haar eigen wijze. Soms kan ik het niet onder woorden brengen, de link niet echt leggen wat het precies was. Mijn moeder had soms hele vreemde nukken. Wanneer ze boos was kon ze soms met vreemde straffen komen. Je zout laten eten, je arm onder hete kraan, afkomstig van een boiler, in badkamer laten opsluiten en je daar de hele nacht laten, onder de koude dousche zetten, echt rare dingen. Toen mijn vader overleed vertoonde ze wel een heel vreemd gedrag. Langzamerhand sloot ze zich af voor haar kinderen. Op laatst lag ze al 3 dagen met ernstige aandoening, in critieke toestand, in het ziekenhuis. Geen van haar kinderen wisten daar iets van. En ja, ik heb hier wat van gezegt, maar volgens haar was er niets aan de hand. De verpleegkundigen spraken daar wel even iets atis anders over,mmaar goed. Nu ligt ze met enige regelmaat in het ziekenhuis, contact met haar kinderen heeft ze niet meer. De enige die nog ingang tot haar heeft is de hulp. Zij weet alles, zij is de plaatsvervanger van wat ik in het verleden voor haar heb gedaan.
    Haat ik mijn moeder? Volstrekt niet. Heb ik last van wat ze ons heeft aangedaan? Ik niet. Ik heb mijn moeder vergeven voor wat mij is aangedaan. Waarom? Omdat ik niet nog eens slachtoffer wil worden van de macht die zij probeerde uit te oefenen. Als zij geen contact wil, dan houd het gewoon op. Jammer, maar het is niet anders. Mijn broers hebben meer last. Zij voelen zich bedrogen door onze vorige generatie en zouden het liefst zien dat het snel voorbij is. Ik bekijk de situatie wat meer aan beide kanten. Mijn moeder heeft veel te lijden gehad, heeft veel moeten vechten en liefde heeft ze, vooral in haar jonge jaren, moeten inruilen voor angst. Wat mij betreft. Het is voor mij makkelijker om mijn moeder te vergeven, haar los te laten en zelf te leren genieten van het geen ik kan doen dan haar te haten en gebukt gaan in haat, pijn en bitterheid. Wanneer ik bezorgt ben, dan is dat uit grond van mijn hart. Wat zij ook zegt, het heeft geen vat op mij.

    Reply
      Maus - december 26, 2016

      Mooi gezegd; ‘Omdat ik niet nog eens slachtoffer wil worden van de macht die zij probeerde uit te oefenen.’ Ik voel er ook zo over enerzijds maar iets trekt me nog aan tot het drama. Het is nog steeds een vreemd soort trouw aan haar. Ik begin maar pas in te zien hoe de situatie zat en dat het niet ok is. ik heb maar pas voor het eerst een gesprek gehad met mijn ouders dat de vraag om wel/geen contact naar boven brengt. Ik vind het spannend omdat er een oude vieze wond wordt geopend. Je statement geeft me kracht om trouw te blijven aan mezelf. Dankjewel!

      Reply
    Anoniempje - augustus 18, 2016

    Ik herken een hoop verhalen of onderdelen ervan. Ik word al vanaf mijn zeventiende ongeveer door het narcistische gedrag van mijn moeder tot waanzin gedreven /lastiggevallen/dwarsgeboomd. Hoe ouder ze wordt hoe erger het wordt. Ze heeft nu mijn hele familie tegen me opgezet, zelfs mijn eigen kind heeft een verkeerd beeld van mij. Door gezond en normaal gedrag te vertonen samen met mijn partner, ziet hij gelukkig hoe het ook kan en we merken dat hij dat fijn vindt. ik ben op zoek naar mensen die het fijn vinden hierover te kletsen via mail bijvoorbeeld. Lotgenoten. Ik weet dat ik het soms echt niet trek en er doodmoe van wordt. Ik heb in het verleden vaak zelfmoord overwogen of wilde tig keren weglopen,. Er worden allemaal leugens over me verteld terwijl mijn moeder degene is die gek is. Dé manier voor een persoon met NPS om de aandacht van zichzelf af te leiden is een lastercampagne beginnen over je slachtoffer(s). Ze probeert echt mijn leven te verzieken. ik heb jarenlang het gemanipuleer, gelieg, en gebrainwash, gaslighting (het uitputten en in verwarring brengen van je slachtoffer) enzovoorts asl het ware ‘gepikt’, omdat zij me wijsmaakte dat het allemaal aan mij lag. het zwarte schaap, het vervelende kind, het probleemkind enzovoorts en omdat ik verder niet zoveel mensen in mijn leven had (rara hoe kan dat). terwijl er zoveel heftige dingen zijn gebeurt waar ik niets aan kon doen. en het ergste is dat er een aantal dierbaren zijn overleden die inzagen hoe gestoord zij is. Nu loopt de hele familie als een stel schoothondjes achter haar aan en geloven haar leugens en steken hun neus in de lucht als ze mij zien. hoe dom toch? mensen vragen niet eens naar mijn kant van het verhaal ? ze hebben ook hiervoor vaak genoeg gehoord van de ‘ruzies’maar negeerden mijn roep om hulp (geen zin? geen belangstelling?) ik ben op zoek naar mensen die ook slachtoffer zijn als volwassene, van een ouder met NPS en slachtoffer zijn van een Lastercampagne en hoe je daarmee om bent gegaan? iedereen op deze pagina, sterkte.

    Reply
      Birgit Koning - augustus 26, 2016

      Hallo Anoniempje,

      Ik was 20 jaar getrouwd met een narcist en ook mijn moeder en broer hadden narcisme uitgevonden.
      Wat ik voor mezelf heb geleerd, is dat ik gestopt ben met mezelf te verdedigen tegenover de buitenwereld. De mensen zijn niet dom, ze zien alleen niet wat jij ziet. Ze kijken door een andere bril de wereld in. Niet slechter of minder, alleen anders. Ga jezelf maar na, ook jij hebt het lange tijd niet gezien. Voor mij heeft het gewerkt om te leren luisteren naar mij zelf. Door mezelf vragen te stellen als” wat wil ik “wat vind ik”? En op die vragen ook mezelf antwoord te geven zonder daarbij te luisteren naar de omgeving ging ik weer leren zien wat en wie ik ben. Dan maakt het niet meer uit wat anderen vinden of wel of niet zien. Op de vraag “waarom” Heb ik mezelf aan geleerd te antwoorden met “het is zo, punt” Hierdoor kreeg ik weer ruimte in mijn hoofd om niet met hun maar met mezelf en de mensen die ik wel belangrijk vond bezig te zijn. Het maakt namelijk niet uit. Ga leuke dingen doen met mensen waarbij je wel gewaardeerd word en die wel jou waarde en normen delen. Met “hun” bezig zijn maakt je ook doodmoe, je zoekt iets bij jezelf wat er niet is. Hierdoor begrijp je het niet. JE HOEFD HET NIET TE BEGRIJPEN>…. Het gaat erom dat je je zelf leert begrijpen. Dus vergeet alle vragen die je hebt en ongeloof en onmacht… het lost niets op en veranderd niets aan de situatie… Ga lekker over dingen nadenken wat jij wil, wat jij lekker en leuk vind. Je hoeft hun niet te leren kennen. Je mag jezelf leren kennen.

      Heel veel plezier met het ontdekken van jezelf.
      Groetjes Beer

      Reply
      Echelon - augustus 27, 2016

      Alhoewel ik mijn verhaal later zal schrijven, wil ik je voor nu wijzen op het boek “waarom gaat het altijd over jou?” Het boek is een aanrader voor iedereen die te maken heeft met mensen in hun omgeving met NPS. Het geeft je tips en informatie over hoe “zij” denken. Link: https://www.boompsychologie.nl/documenten/hogrefe/7_behary_-_waarom_gaat_het_altijd_over_jou.pdf

      Binnenkort ga ik het zelf lezen.

      Reply
      Annika - september 11, 2016

      Hallo, heel herkenbaar. Ikzelf zoek ook lotgenoten die met zo’n ouder moeten leren omgaan. Het is ongelooflijk moeilijk want de strategieën die deze moeders gebruiken zijn zo vernuftig dat je zelf bijna net zo strategisch/ziekelijk moet gaan denken om je ertegen te beschermen. Terwijl je eigenlijk zelf al beschadigd bent door je opvoeding en het daardoor nog eens extra moeilijk is om voor jezelf op te komen. De trukendoos van mijn moeder is zo uitgebreid en uitgekiend dat zelfs alleen degene waartegen het bedoeld is het ziet. Mijn moeder kan mij krenken op een manier zodat ik alleen het merk, er zitten anderen in de kamer en die hebben niets door. Als ik er dan iets over zeg slaat ze tilt en ben ik de ‘moeilijke’ en heb ik iedereen tegen mij… Haar straffen waren ook een koude douche, in de (donkere) kelder opgesloten worden.

      Reply
        Lilian - september 11, 2016

        Hoi Annika,
        Ik ben zo’n lotgenoot, of moet ik zeggen; was een lotgenoot, aangezien ik het contact heb verbroken. Ik weet in ieder geval hoe vernuftig hun manipulaties kunnen zijn. Ik ga niet met ze om. Zodra ik ze herken voor wat ze zijn, ga ik weg, ik leg niets uit ook, ik ga gewoon weg. Een andere verdediging is er voor mij niet. Ik zou uit mijn eigen huid moeten kruipen en in die van de hunne om er ook maar iets wijs uit te worden en er wat mee te kunnen, en dan nog is mijn ervaring dat het geen bal uit maakt. Hoe meer je aandacht aan ze geeft, hoe erger en lelijker het wordt. Het doet me denken aan een kat die met plakband in aanraking komt. Het plakt eerst ergens, dan probeert ie daarvan los te komen en daardoor plakt er op twee plaatsen iets en hoe harder hij worstelt met het plakband, hoe ernstiger hij er in verwikkeld raakt en helemaal de kluts kwijt raakt. Narcisten vinden zo een situatie met een mens verrukkelijk. Je kan alleen met een zinnig mens een redelijk gesprek voeren en dat is nu precies wat de narcist niet is.

        Reply
      Katy - september 28, 2016

      Anoniempje,
      Je vertelt mijn verhaal.. ik schrijf nu een boek om het allemaal een plek te geven. Mijn moeder belde al mijn vrienden jarenlang achter mijn rug om…om ze te overtuigen van mijn gekte..
      De dingen die ik heb meegemaakt, zijn te ‘zot’ voor woorden en mensen met liefhebbende ouders kunnen er niets mee. Toen mijn vader stierf, belde ze midden in de nacht om te vragen waar mijn pappie nu was.. mijn enige normale ouder was er niet meer..er is zoveel en daarom mijn boek..
      Ik ben moeder van een dochter en houd zielsveel van mijn kind, ik ben ontsnapt. Mijn dochter -hoera-snapt dat haar oma gek is..wat een vreugde.
      In februari liet ze me voor de vijfde keer weten dat ze mij nooit meer wilde zien, om iets wat ik gezegd zou hebben. Ik hoef je niet te vertellen dat ik dat zeker niet gezegd heb..de vorige keer in 2008 heb ik haar tot 2011 niet gezien omdat ze er ‘zomaar’ geen zin meer in had en daarna zei dat ik toch ook eens had kunnen bellen om te vragen wat ik gedaan had..en dat ik ongetwijfeld de schuld had.. want ze zou nooit zomaar het contact verbreken..enzovoorts enzovoorts
      Absoluut zinloos! Heel veel sterkte, maar je moet loslaten!

      Reply
      P - oktober 3, 2016

      Ik herken heel veel van wat je zegt. Het probleemkind worden genoemd, een moeder die mensen tegen je op wil zetten, leugens verspreiden, isoleren. Toen ik net bevallen was van mijn tweede kind had ik het met twee kinderen en herstel van zware bevalling en uiteindelijk keizersnede en veel ziektes, ook bij de kinderen, erg zwaar. Mijn moeder is zelf nooit gaan helpen. Ze kwam heel zelden en als we ziek waren dan kwam ze juist niet. Ze wilde zelf op haar wenken bediend worden door ons en stelde zichzelf steeds centraal. In de regen even wandelen met de kleine om te helpen in slaap vallen terwijl ik buikloop had, wilde ze niet want dan werd ze nat. Een kopje op het aanrecht zetten was al teveel. Wel had ze alle energie over om mij duidelijk te maken dat ik een slechte moeder was die te weinig borstvoeding had en niet genoeg voor de kinderen zorgde terwijl door haar voorbeelden van geweldige moeders steeds ter vergelijk werden aangehaald. Dat moeders met voldoende rust en ondersteuning genoeg borstvoeding hebben kwam er bij haar niet in. Ik voelde mij al zeer vermoeid en voelde me nog meer alleen en naar beneden gehaald. Bovendien heeft ze tegen alle familie gezegd dat ik geen enkel contact met ze wilde. Dat hoorde ik pas een jaar later van een schoonzus. Iedereen hield afstand tot ons gezin en wij voelden ons niet gesteund. Ook bleken er vele leugens verteld over ons gezin, waarbij onze kant van het verhaal helemaal niet werd nagegaan omdat werd aangenomen dat zij wel de waarheid sprak. Uiteindelijk belde ze alleen af en toe voor nieuws. Wat dan vervormd weer werd doorgegeven en wat dan heel vreemd weer bij ons terugkwam via een schoonzusje. Ik begreep toen dat ze alleen informeerde om die informatie te misbruiken en heb het contact gestopt. Daarna is ze om toch haar oma rol te kunnen vervullen weer mierzoet en vleiend binnengekomen omdat ik toch geen monsterachtige dochter was die haar haar kleinkinderen zou weigeren. Met het gevolg dat ze bijna direct begon met de kinderen op te hemelen en mij weer ofwel ot te hemelen ofwel genadeloos te bekritiseren en buiten te sluiten. Het is gewoon niet te doen voor mij. Ik onderhoud contact met weinig familie die me steunt en verder hou ik afstand. Ik voel me wel alleen.

      Reply
      nadia - februari 12, 2017

      Beste Anoniempje,
      ik herken dat heel goed die lastercampagne zelfs tot rechtzaak aan toe.

      Reply
    axel - augustus 11, 2016

    hallo lotgenoten
    laat ik in het kort vertellen ( want dat zegt al genoeg ) met welke “mensen” als het dat woord wel mag hebben, ik ben opgegroeid en wat mij door hen is aangedaan.
    ten eerste heb ik met 2 generaties perverse narcistische psychopaten te maken gehad. mijn opa en oma waren beide tamelijk zwakzinnig, zij pleegde incest waaronder ook op mijn moeder, die daardoor zelf ook weer aan perverse narcistische psychopathie leed. mijn vader heeft zijn leven in kindertehuizen doorgebracht en oa. daardoor een perverse narcistische psychopaat geworden. buiten dat hij mij tot incest dwong werkte hij later zelf als leiding in een kindertehuis waar hij menig kind verkrachte ( dit heb ik van kinderen daar uit eerste hand gehoord ) mijn moeder was geen haar beter, na hun scheiding ging ik (nog erger) voor de bijl. ik werd psychisch en emotioneel verwaarloost, ik heb uren lang in keuken kasten en kolenhokken opgesloten ( gegijzeld ) gezeten , met mattenkloppers,riemen,vuisten bewerkt ( ze heeft het zelf eens met een hondenketting geprobeerd, wat haar niet lukte doordat ik een sier zwaard wat aan de muur hing pakte om mezelf te verdedigen ) ik ben veelvuldig aangerand en verkracht door haar, ook tot prostitutie gedwongen voor een lening van mijn opa aan mijn moeder door hem af te pijpen.
    ze heeft me tot twee keer aan toe in het kinderbadje ( onder het haren wassen ) proberen te verzuipen, waarna ze mij na een tijd onderwater gedrukt te hebben losliet met de woorden ” je mag blij zijn dat ik weet hoeveel consequenties er aan zitten, anders had ik je nu verzopen ”
    zoals ik al zei, dit is heel in het kort en nog lang niet alles, maar zegt waarschijnlijk al genoeg. en zo zien jullie dat dit niet alleen met meisjes door mannen gebeurd maar ook met jongetjes door vrouwen,
    wat kennelijk nog steeds als taboe gezien wordt .

    nu komt er iets waar ik niets over kan vinden op internet en dat is de eenzaamheid “dus het echt alleen door het leven moeten gaan” die hierdoor komt. want door dit soort mishandelingen leer je GEEN binding of verbinding met mensen waardoor het dus héél moeilijk is vriendschappen aan te gaan of te onderhouden en meestal in een soortgelijke “liefdes” relatie in misbruik en mishandeling terecht komt.
    NERGENS is daar iets over te vinden. en/of hoe je verbinding met mensen “misschien” opnieuw zou kunnen leren ?!
    ja, er staat wel tussen neus en lippen in geschreven dat je/ik dan professionele hulp moet zoeken en dat zal ook ( hoop ik voor ze ) voor anderen opgaan. ik ben na jaren zoeken binnen het hele Ggz systeem steeds weer weggestuurd omdat ik aan te veel trauma’s leid, of met andere woorden er is jou zoveel leed aangedaan dat ” wij ” niet weten hoe we daarmee om moeten gaan of zouden moeten oplossen, dus zoek het lekker zelf maar uit.

    de vraag blijft dus nog steeds; hoe kom ik van deze ondraagzame eenzaamheid af ?

    oh even dit nog, ik ben laatst een zeer interessant boek tegen gekomen wat mij veel inzicht heeft gegeven over psychopathie het heet destructieve relaties op de schop van jan storms .
    aangezien er verschrikkelijk weinig info over psychopathie te vinden is wat er ook daadwerkelijk diep op en over ingaat leek het mij verstandig dit even te vermelden.

    ik hoop dat iemand mij iets kan vertellen over hoe met deze eenzaamheid om te gaan of mij een link naar iets daarover kan sturen.
    alvast bedankt,
    groetjes
    axel

    Reply
      Lilian - augustus 12, 2016

      Hallo Axel,

      Je stelt een goede vraag, eentje waar ik je eigenlijk dankbaar voor ben dat je hem stelt, of dat je het opmerkt eigenlijk alleen al. Het is mij niet vreemd wat je daar zegt en het voelt gek genoeg prettig dat je herkent wat ik in mezelf ook kan ervaren: eenzaamheid. Het (deels) onvermogen om een verbinding met andere mensen aan te gaan op een gezonde manier. Ik heb nog geen directe antwoorden voor je. Ik weet alleen dat ik zelf al heel wat heb gepoogd aan contact maken in mijn leven. Daarbij valt het op dat veel ‘normale’ mensen uit ‘normale’ gezinnen vaak niet weten wat het gedrag is dat je vertonen kan als getraumatiseerde persoon. Ze herkennen het niet voor wat het is. Alleen een ander getraumatiseerde zal het makkelijk kunnen herkennen voor wat het is en die.. komt dan vaak ook weer met een pakketje verleden. Ik krijg zelf de indruk dat men eigenlijk niet zo goed reageert op een getraumatiseerd iemand eigenlijk, maar eerder nogal verkeerd. Uit angst denk ik zelf. Dus wanneer je contact legt met mensen moet je zeker niet alles aan jezelf wijten dat verkeerd gaat, de miscommunicatie komt van 2 kanten.

      Ik heb het tot nu toe opgelost door steeds een groep op te zoeken, daar een tijdje te verblijven en daarna weer door te gaan na de volgende groep. Het helpt mij bij het vermijden van al te veel problemen. Ik reageer niet goed op groepsdruk, raak er gestrest over b.v of pik het gewoonweg niet en dat is vaak iets wat vroeg of laat toch lastig wordt. Ik heb namelijk geleerd dat je nooit een manipulator zijn zin moet geven waar dan ook in. Helaas manipuleert iedereen en alles en het is voor mij nog altijd lastig om te onderscheiden wat wat is en hoe ik daar dan wel of niet flexibeler mee om kan gaan.
      Ik doorzie vaak te goed hoe de groep zich laat manipuleren en wie er aan die touwtjes trekt. Voor mij een bewust te zien schouwspel, voor vele een onbewust sociaal proces.
      Daarnaast heb ik een vergrote alertheid die eeuwig aanstaat, waardoor groepen mensen voor mij bijzonder vermoeiend kunnen zijn. Ik ben daardoor ook erg graag alleen. Door toch steeds een groep op te zoeken, b.v een hobbyclub of sportclub, lukt het toch een beetje in verbinding te blijven met mensen. Meestal vind je in de groep wel iemand die meer open staat voor jou en waarmee je kan praten. Ik ga graag om met mensen 1 op 1 en dan eigenlijk ook best graag diep. Ik hou van gesprekken die ergens over gaan, dus veel feestgangers zul je bij mij niet snel aantreffen. Door de jaren heen heb ik toch zo heel wat mensen om me heen verzameld die elkaar nooit hebben leren kennen. Dit heeft een rede overigens.
      Dieren werken ook voor mij om contact mee te maken. Met sommige dieren kan je wel degelijk een diepe band ontwikkelen en vele dieren willen dit ook met jou. Een kat b.v zou ik kunnen aanraden omdat omgaan met dit dier sociale vaardigheden van je eist en daarmee kan je dan een beetje wijzer worden. Bij een hond heb je dit wat minder, die doet gewoon wat je zegt. Wanneer je een kat probeert op te voeden als een hond dan raakt het dier simpelweg gestrest en wordt ie vervelend en of schuw. En daarnaast kan ik nog zeggen dat alles in de natuur een natuurlijke neiging heeft om met jou in verbinding te staan. Ik zelf vertoef er graag en kijk en ontdek er graag in. Ik ben zelf daarnaast een massagetherapeut geworden. Ik maak dan contact met mensen op een manier die zij prettig vinden of die hen helpen met hun klachten. Ik doe dat overigens professioneel en dat professionele schept voldoende afstand en het is eenzijdig vanuit mij. Het is heel leuk om mensen blij te maken of te helpen met hun klachten. Zelf ontvang ik met moeite of liever niet een massage, maar mocht jij dat wel zijn, kan het een goede laagdrempelige manier zijn! Sommigen massagetherapeuten worden vergoedt door de verzekeraar. Je kan dan vertellen waar je mee worstelt en dan kan degene zorgvuldig omgaan met jou.

      En verder geef ik eigenlijk gewoon nooit op, ik blijf zoeken en graven dat het steeds iets beter kan worden. Misschien heb ik je wat inspiratie kunnen geven met mijn schrijven, misschien ook niet. In ieder geval een interessant onderwerp.

      Groet!

      Reply
        axel - augustus 12, 2016

        hallo Lilian
        bedankt voor je reactie, ik begrijp heel goed wat je bedoeld zowel het in groepen functioneren als het verhaal met huisdieren. ik ben zelf niet zo’n groepen mens, ik kan niet zo goed tegen grote groepen mensen maar als dat jou help moet je dat zeker blijven doen. denk je alleen niet dat het steeds weer van groep veranderen een wegloop reactie cq een zelfverdediging systeem is, waardoor je mensen niet ’te’ dichtbij laat komen?
        van huisdieren kan je veel steun en toeverlaat krijgen het probleem is dat het veel geld kost en ze ook uitgelaten moeten worden etc..
        wat betreft dat anderen niet “goed” weten om te gaan met getraumatiseerde mensen is een bekent feit, zij kunnen zich geen voorstelling maken hoe het is om zo iets vreselijks te hebben mee gemaakt, of dat zoiets zelf kan bestaan.
        zoals je weet zoekt soort soort “of je dat nou wil of niet” dus kom je toch weer in aanraking met mensen die getraumatiseerd zijn.
        het volgende voorbeeld is mij net overkomen, ik kwam een leuke vrouw tegen waar alles zo’n beetje overeen kwam , met wat we leuk, lekker vonden etc..
        na een tijd begon ik steeds meer dingen te zien en te herkennen en mijn twijfels te trekken in wat ze zei, deed of beweerde. om een lang verhaal kort te maken kam ik er achter dat ze “zonder er zelf bewust van te zijn ” een pathologie leugenaar psychopaat was die verslaaft was aan sadisme.
        die een 100 tal “als niet meer ” maskers had en droeg.
        ze was of is eigenlijk een klein kind van +- 5 in een volwassen vrouwen lichaam.
        zijn heeft mij zó manipulatief misbruikt en mishandeld dat ik door haar continue “negatieve” energie gezuig er bijna aan onder door ben gegaan.
        dat is ook wat ik hiervoor al schreef, dat de kans groot is in zo’n zelfde destructieve relatie terecht te komen als dat je vanuit je jeugd gewent bent geweest.
        wat dus weer overeen komt met wat jij schreef, een normaal iemand begrijpt jou of jij hen niet.
        ik kan me goed voorstellen dat dit je bekent voorkomt?!
        graag je reactie
        groetjes
        axel

        Reply
          Lilian - augustus 12, 2016

          Hallo Axel,
          Ik wil even ingaan op je vraag of ik denk dat van groepen veranderen een wegloop reactie cq verdedigingsysteem is, waardoor ik mensen niet te dichtbij zou laten komen. Ik ben erg blij dat ik niet op deze manier daar naar kijk moet ik zeggen. Het veranderen van groepen was vroeger in mijn geval een soort fysieke noodzaak door verhuizingen etc. Nu zie ik er een voordeel in omdat het me in de gelegenheid stelt om het onderzoeken van mezelf en andere mensen op sociaal vlak. Ik leer, ontdek, kan tegemoet komen aan mijn sociale behoeften, en vind er mensen tussen die ik uiteindelijk wel dichterbij laat komen. Mijn leven beschouw ik daarom eerder als rijk en ondernemend. Uiteindelijk is al het gedrag van iedereen te verklaren aan de hand van coping-mechanisme en door die eenzijdige verklaring zou je in mijn ogen iedereen en jezelf te kort doen. Ik zou het eerder creatief noemen en op een positieve manier omgaan met mijn kwetsbaarheden. 1 van de dingen die we soms neigen te vergeten daarbij is dat alle mensen zo hun eigen kwetsbaarheden hebben, uiteindelijk zal je het daarmee moeten doen. Door de jaren heen ben ik niet verder van de mensen gaan afstaan, maar juist steeds een stukje dichterbij, doordat ik in contact blijf met ze zijn mijn vaardigheden ook gegroeid.
          Je volgende opmerking betreft gaat meer over dat ‘soort, soort zoekt’ en dat je dan toch weer mensen aantrekt die getraumatiseerd zijn. Ik denk dat het waar is dat ‘soort, soort’ zoekt, maar wel veelzijdiger en flexibeler dan je nu beschrijft. Ten eerste is een getraumatiseerd mens niet perse een gemeen persoon met een geestelijke pathologie en iemand met een geestelijke pathologie niet perse een getraumatiseerd mens. Ten tweede ben je (als het goed is) meer dan je trauma’s. Zo niet dan valt daar op dat gebied iets te winnen voor je. Met ‘meer’ bedoel ik dat je een persoonlijkheid hebt die weliswaar getraumatiseerd is, maar niet uitsluitend het trauma IS. In principe moet er altijd een deel van jou zijn dat je persoonlijkheid is en dat deel kan zich verder ontwikkelen en op een dag meer en meer de bovenhand gaan voeren.

          Uitgaande van ‘soort zoekt soort’, kan je ook stellen dat je altijd delen van jezelf aantrekt in de ander. Het kan dus voorkomen dat je iemand aantrekt die weliswaar getraumatiseerd is, maar niet zodanig pathologisch dat je er niets meer mee kan. Ook kan je iemand aantrekken die niet getraumatiseerd is, maar met wie je datgene kan delen dat dus niet je trauma is, maar meer aanhaakt op je persoonlijkheid en interesses. b.v: Als jij verdraait veel weet over een onderwerp kan je heel goed vrienden aantrekken die dat ook weten, omdat je dan veel raakvlakken hebt, hoeven de getraumatiseerde delen in jou niet perse de boventoon voeren in jou contact met hen. En als je wel een getraumatiseerd mens aantrekt, dan kan het maar zo eens zijn dat deze persoon het misschien moeilijk kan hebben van tijd tot tijd, maar misschien prima en gezellig mee te leven valt.
          Daarnaast moet je nooit in de valkuil trappen om te denken dat ‘normale’ mensen nou zo een grandioos perfect leven hebben en sociaal altijd even goed functioneren. Ook zij lopen te zoeken in het leven en er is pijn en verdriet en ook vreugde en plezier.

          Dan wil ik nog ingaan op je laatste opmerking: Een normaal iemand begrijpt jou of jij hen niet.
          Je spreekt ook hier stellig en er lijkt daarbij geen ruimte. En dat is jammer. Gelukkig is mijn ervaring wel zo dat mensen met een goede jeugd en achtergrond kunnen inleven in een getraumatiseerd persoon en daar toch graag mee omgaan. Andersom heb ik ook mensen gekend die zelf getraumatiseerd waren maar nooit eraan toe kwamen om echt naar me te kijken, laat staan me te begrijpen. Goed vele mensen zullen ook schrikken van dat wat ze niet kennen, maar het is niet perse het enige wat kan gebeuren. Ik wil dus niet je stellingen ontkennen, maar wel meer ruimte geven aan je stellingen. Dat het niet zo zwart/wit is en hoeft te zijn. Je vroeg wat je kan doen als getraumatiseerd persoon om te gaan met je eenzaamheid en daar wat aan te doen en ik heb je zo mijn ingevingen gedeeld. Voor mij is het een levenslang zoeken en het zoeken gaat door en in sommige dingen ben ik inmiddels heel handig geworden, en dat kan jij ook. Ik ben een week niet in staat te reageren op je berichtje mocht je er eentje terug sturen, ik zal hem zeker tegen die tijd lezen.

          Groet!

          Reply
            Britt - oktober 3, 2016

            Hallo Lilian,
            Als kind van een narcistische vader en cadeaumoeder van twee tieners die al jaren permanent bij mijn man en mij wonen en die een narcistische moeder hebben, maak ik vanuit veel verschillende invalshoeken zóveel verdriet mee. Behalve verdriet ook boosheid, onmacht en vooral ook veel onbegrip en ongeloof.
            Ik ben ervan overtuigd dat narcisme een keuze is. Misschien ontstaan als overlevingsmechanisme maar bewust doorgezet. Dat is waarom het mij zo boos maakt dat deze ras acteurs jaren lang zóveel schade aan kunnen richten. Gelukkig ben ik een positief ingesteld mens en zie er een groot geluk in dat ik mijn cadeau kinderen door eigen ervaringen begrijp en hun verhalen geloof waar anderen(familie) dat niet doen en partij kiezen voor een leugenachtige vrouw die huilend haar beklag doet over die gemene kinderen en hun nóg gemenere vader en stiefmoeder. Gelukkig kunnen zij hun verhalen bij mij kwijt en vinden ze de liefde, steun en waardering bij me die ze van hun moeder nooit gekregen hebben.
            Ik heb af en toe door hun verhalen flashbacks naar mijn eigen ervaringen en kan daar erg verdrietig van worden. Ik wilde je even laten weten dat ik in een slapeloze nacht van verdriet, boosheid en onmacht steun heb gevonden in jouw woorden. Niet voor mij bedoeld maar ook mij geholpen. Dank!! Groet, van Britt

            Reply
              Lilian - oktober 3, 2016

              Hallo Britt,

              Ik ben blij dat je steun hebt gevonden in mijn woorden. Dankjewel dat je me dat laat weten. Narcisme is echt gruwelijk schadelijk voor de omgeving en voor hen die het treft. Dat kan nog een jaren en soms een heel leven stressklachten opleveren. Wat fijn dat je jou cadeau-kinderen wel empathie kan meegeven! Want dat is waar het om draait, empathie. Een narcist kent dit niet. Ik denk soms ook dat ze er voor kiezen om narcist te zijn. Mede omdat ze wel degelijk het inzicht hebben. De vraag is echter wel of de narcist vroeger zelf empathie als voorbeeld heeft ontvangen. Zo niet dan weet de narcist het ook vaak niet te geven. De keuze komt pas bij het ervaren van empathie in je jeugd. Wanneer jij jouw cadeau-kinderen empathie kan geven, geef je ze daarmee de keuze in het leven! Dat is een heel waardevol cadeau dat je ze dan kan meegeven.

              Reply
        P - oktober 3, 2016

        Hoi Lilian, ik lees veel herkenning in je antwoord op de vraag van Axel over eenzaamheid. Wat mij helpt is bewegen en de natuur in, contact met dieren, ook een vogel op een tak, massage ontvangen en geven, ik leer zelf masseren en vind dat een hele prettige manier.
        Ik wil er nog twee dingen aan toevoegen. Wat ik ten eerste heb ontdekt voor mezelf is het verbinding maken met het trauma zelf. Als het geraakt wordt, en er ontstaat op een moment emotionele of lichamelijke of geestelijke pijn, spanning, verdriet, boosheid, ‘energie’, zeg maar, daar met mijn volle aandacht en adem naar toe gaan. Vaak lukt dat goed in een houding van het kind, dwz op de knieën zitten, hoof buigen naar de grond, voorhoofd op de handen en dan licht schudden. Ademen en aandacht bij de pijn tot de energie gaat bewegen en omlaag komt richting hoofd en keel en dan huilen, jammeren, rouwen, het eruit laten komen.
        Het tweede, wat dit mogelijk maakt, is aromatherapie. Essentiële olieen hebben een enorme directe invloed op ons brein en zenuwstelsel. Vooral de geur geranium geeft een diep gevoel van veiligheid. Ook franincense is een harsachtige wierook die diep aardend en geruststellend werkt. Met deze geuren kun je veiliger bij de emoties en pijn blijven. Helichrisum is een olie die helend en verzachtend werkt. Cederhout is ook een geur die een gevoel van saamhorigheid versterkt. Werken met essentiële oliën kan op de huid, in een diffuser of op een zakdoek. Ik wens alle mensen op deze site heling, genezing, geluk. Ik heb vertrouwen dat we met elkaar steeds een stap verder komen.

        Reply
          P - oktober 3, 2016

          En nog even ter aanvulling, mocht je het te hevig vinden om dit alleen te doen dan kun je hulp zoeken bij therapeuten die werken met DoTERRA, liefst in combinatie met EFT en EMDR. Veel sterkte!

          Reply
            Lilian - oktober 3, 2016

            Hallo P,
            Mooie manier beschrijf je daar, met hoe je omgaat met je eenzaamheid en wat je ontdekt hebt. Dankjewel. Dat naar je gevoel toegaan herkende ik wel, maar die houding weer niet. Het gevoel kan dan veranderen ook neem ik aan? Ook die oliën werken inderdaad heel goed. Grappig dat je dat zegt overigens want ik heb zelf dus intuïtief ceder en hars in huis gehaald! Ook de zilverspar trouwen 😉 Ik ben wel bekend met de EMDR, maar niet met de DO Terra/EFT. Dat zou best eens interessant kunnen zijn voor mijzelf en mijn praktijk! Veiligheid, aarden.. dat is zo ongeveer wel in een notendop wat we goed kunnen gebruiken.

            Reply
            S - januari 30, 2017

            Even een klein zijspoor:
            DoTerra ziet er voor mij uit als een foute organisatie. Net zoals bijvoorbeeld herbalife is het er zo te zien alleen maar op gericht jou van zo veel mogelijk geld te ontdoen (piramidespel). Etherische olie kun je overal kopen in goede kwaliteit. Het is niet nodig om het via zo’n organisatie te kopen.
            John Oliver legt het helder uit: https://youtu.be/s6MwGeOm8iI
            Net zo als met mensen is het met bedrijven ook een hele kunst om je grenzen te bewaken…

            Reply
    Don - augustus 1, 2016

    Mijn lieve moeder is in maart overleden, eindelijk bevrijd.
    Mijn narcistische, kreupele vader (83) leeft nog, is welgesteld, intelligent en eenzaam. Van de weinige kennissen (vrienden waren er nooit) heeft hij zich afgekeerd, hij weigert iedere vorm van hulpverlening (waaronder huishoudelijke hulp) behalve van mij. Mijn moeder was zwak, getraumatiseerd door de oorlog in Nederlands Indië en na terugkeer naar NL opgevoed door een tirannieke tante, een makkelijk slachtoffer voor mijn vader. Mijn zus en ik waren vroeg het huis uit, mam bleef achter en is tot haar dood geestelijk mishandeld. Iedere vorm van zelfontplooiing werd gesmoord, nooit heeft ze echt geleefd. Wij gingen studeren, werken en mijn zus trouwde en kreeg 2 kinderen. Zij die door pa het meest werd gekleineerd is uiteindelijk de sterkste gebleken, ze geniet van het leven.
    Ik ben inmiddels 52 en afgekeurd, nooit getrouwd geweest en geen nageslacht. Het verdriet om mijn moeder is groot, ze heeft zich bewust opgeofferd, zichzelf altijd op de achtergrond geplaatst om, zoals ze het zelf altijd zei: “De lieve vrede te bewaren”. Waar mogelijk heeft ze ons beschermd toen we nog thuis woonden tegen zijn uitbarstingen van woede en frustratie door in de vuurlijn te gaan staan zodat wij naar boven of naar de tuin konden vluchten. Hij heeft haar nooit fysiek mishandeld en ze is hem tot haar dood trouw gebleven, wat van hem niet gezegd kan worden. Ze zei altijd dat ze ondanks alles van hem hield.
    Nu kan ze niet meer voor hem zorgen, ze was al een jaar ernstig ziek en tijdens haar ziekte heeft pa haar thuis verzorgt. Volgens eigen zeggen uit liefde maar in doodsangst haar te verliezen.
    Mijn bezoeken beperkten zich tot verjaardagen en feestdagen voordat bij mam kanker werd geconstateerd. Eerst ging ik 2x/maand en bleef 2 nachten slapen, daarna werd het wekelijks. (Ik woon niet naast de deur, 2,5 uur reistijd) Mijn zus kwam ook regelmatig, ondanks haar drukke baan en gezinsleven.
    Sinds haar dood blijf ik 1x in de week 2 nachten slapen bij pa, doe de hoognodige huishoudelijke taken en zorg dat de vriezer vol zit als ik vertrek. Vanwege zijn misplaatste trots weigert hij een rollator te gebruiken en strompelt wat rond voor de dagelijkse boodschappen.
    Inmiddels is er een verwachtingspatroon ontstaan bij hem dat de situatie zo blijft terwijl ik het als periodieke oplossing beschouw. Het verblijf is emotioneel zwaar. Pa heeft overal foto’s van mam neergezet met bloemen en kaarsjes, verhaald steeds weer over hoeveel ze van elkaar hielden en hoezeer Hij haar mist en leest voor uit haar dagboeken. Ze was wel zo slim om niet alles op te schrijven. Mijn verdriet is ondergeschikt, in zijn waarden uitgedrukt.
    Het doet pijn, die verheerlijking gezien alles wat hij haar heeft aangedaan maar hij beseft het niet en zal het nooit beseffen. Er is maar 1 waarheid en dat is de zijne.
    Nu sta ik voor een groot dilemma, ik heb me al voorgenomen om de frequentie van mijn bezoeken af te bouwen maar hij blijft aandringen. Ik kan niet met hem breken, ik ben de enige die hij nog enigszins vertrouwd, maar mijn tegenzin wordt steeds groter en aan de verwerking van mijn eigen verdriet kom ik nauwelijks toe.
    Zijn enorme huis vervuilt langzaam, hij verwacht van mij dat ik mam vervang voor de huishoudelijke taken en als weerklank voor zijn egostrelingen, hij weet dat hij dat van mijn zus niet meer hoeft te verwachten.
    Veel tips uit voorgaande reacties heb ik opgeschreven en voor mijn toekomstig handelen een kader samengesteld. Wellicht dat iemand die mijn verhaal leest iets herkent, het schrijven ‘an sich’ is al een soort van therapie.
    Veel las ik hier over agressieve vormen van narcistische stoornissen, van fysiek geweld tot bedreigingen. Mijn vader was daar zelf fysiek te zwak voor, zijn uitzonderlijke intelligentie (niet de emotionele !) was (en blijft) echter een scherp wapen.

    Reply
      Fien - augustus 19, 2016

      Beste Don,
      Begrijpelijk hoe moeilijk de keuze voor jou is. Maar als ik je verhaal lees, kan ik enkel hopen voor je dat je de kracht vindt om afstand te nemen van je vader. Klinkt hard, maar anders wordt jij (!) zijn nieuwe slachtoffer. Je doet er goed aan om een voor jezelf gezonde keuze te maken, temeer omdat je op een kruispunt staat : voor je pa gaan zorgen, maar dan ken je ook de gevolgen voor jezelf nl. leeggezogen worden door hem. Of kiezen voor een gezond evenwicht met jezelf en dan zal je hem op afstand moeten houden, wat een (voor hem) harde manier is. Maar ook hier ken je de consequenties : tijd voor jezelf om te rouwen en je energie te bewaren voor dingen die jij wil doen en waar je je geen schuldgevoel over hoeft te hebben of aan te laten praten (als hij een echte narcist is, zal je daar niet onderuit kunnen komen :-\) Maar neem ajb voldoende tijd voor jezelf. Je bent het waard!

      Reply
      P - oktober 3, 2016

      Beste Don,
      Je begrijpt de situatie waar je in zit heel goed. Je kunt het allemaal zien. Van het verleden van je ouders en jouw leven en tot waar je nu staat. Je hebt het moeilijk met je dilemma. Enerzijds loyaliteit aan je moeder die zo geleden heeft, en die verheerlijking van je vader bijna niet kunnen verdragen, en anderzijds het schuldgevoel hem in de steek te laten als kind, de laatste op wie hij nog rekent. Wat in mij opkomt is het volgende, er is geen dualiteit. Het is er allemaal. Er is enorme onverwerkte pijn bij jou over wat je vader je moeder onbewust heeft aangedaan. Dat is niet meer feitelijk nu, dat is gebeurd, dat leeft nog wel heel sterk in jouw herinnering, is een groot trauma. Het bezoek aan je vader triggert dat. Dat vraagt om actieve heling, hulp, therapie, van jou. Je kunt er niets aan doen, het is je overkomen. Dat had niet mogen gebeuren. Het is niet jouw schuld. Ook al voel je je nog steeds machteloos. Traumacentrum gespecialiseerd in tweede en derde generatie oorlogsslachtoffers kan je mogelijk helpen hiermee. Als het trauma teveel getriggerd wordt is het bezoek aan je vader te zwaar voor je.
      De behoefte van je vader dat je voor hem zorgt benauwd je en brengt je steeds in contact met het trauma. Ik hoop dat zijn uiting van liefde voor je moeder oprecht is. Het voelt misschien niet zo, omdat je je zijn destructieve gedrag herinnert. hij voelde zich mogelijk heel afhankelijk van haar, in zijn eigen trauma, en deed haar pijn om eigen pijn en trauma niet te voelen. Mogelijk weer trauma van zijn ouders.
      Als hij alle hulp weigert en jou manipuleert zou ik een stapje terug doen, dan komt er hoe dan ook naast jouw hulp ook een andere oplossing, via maatschappelijk werk of huisarts. Zorg dan eerst voor jezelf. Iets dat je in deze situatie misschien als enige verbinding zou kunnen bereiken is af en toe samen met hem herrinneringen delen over haar, zoals met haar dagboeken. Zijn beschadigende gedrag kun je niet met hem delen. Dat komt mogelijk uit een onbewust deel van de hersenen waar hij werkelijk geen herinnering meer aan heeft.

      Reply
    aimen - juli 29, 2016

    Ik ben vrouw van 58 en..
    Mijn moeder is licht narcistisch. Kom ik ook pas achter. Het is zo verscholen dat je er de vinger niet op kunt leggen.
    Ze laat nooit haar emoties zien of haar gevoelens en heeft het altijd alleen over koetjes en kalfjes.
    Ze schaamt(de) zich altijd voor mij: appartement is niet goed genoeg en waar ik mee bezig ben.
    Ze doet alsof alles goed gaat maar ze toont nooit oprechte interesse of dat ik zie dat e blij is dat ze me ziet
    Ik kreeg op mijn 20e een sociale fobie, waar we het nooit over gehad hebben; ze leerde me wel overal voor te schamen. Ik zit nu met een grote onderhuids woede terwijl ik mantelzorger moet zijn.
    Ze kan met haar zussen (eentje leeft nog) niet goed omgaan en het ligt altijd aan hen.
    Ze komt over als een heel lieve, bescheiden vrouw maar staat innerlijk overal “boven”. Ze maakt geen “fouten” en is daar trots op. Er komt ongeveer niemand op bezoek en ik voel me verplicht haar op te zoeken, het kost me steeds meer moeite. Ze begrijpt niet als ik haar iets wil uitleggen want ze vind dat er geen probleem is en dat het aan mij ligt

    Reply
      Marek - augustus 1, 2016

      Hoi Aimen.
      Bedankt voor je open en eerlijke reactie. Wat een herkenning zeg! Ik heb meerdere gevallen in mijn familie die op die van jou lijken. Je bent dus gelukkig niet de enige!
      Veel gezinnen zijn niet functioneel geweest. Rond de 80% van de gezinnen deugd niet. Het is dus ook geen ramp. Door in de oplossing te zitten hebben al veel mensen dit probleem opgelost. Door te omringen met liefdevolle mensen hebben veel narcisten hun gedrag al overwonnen. Ook op latere leeftijd. Je bent nooit te oud om te leren. Echt waar. Jij kan dit overwinnen!
      Echt ontzettend bedankt voor het delen!!!

      Groet, Marek

      Reply
      E - april 9, 2020

      Zo , dit is herkenbaar ! Laatst was mijn moeder ziek en mijn zusje en ik moeten het maar even gaan want als je wilt helpen is het toch nooit goed . Ze wil de regie. En is heel koppig . Vriendin van jaar belde mij dat ik en zusje moeder aan het lot overlieten .. Ik wilde uitleg geven maar de tel werd weggedrukt . Ben naar mijn moeder gegaan en heb die vriendin daar samen met zusje opgewacht en ondertussen even gekeken hoe het met mam ging . Heb altijd voor haar gezorgd toen mijn vader overleed , ik was 9 ..Daarna zijn we omdat er hele nare mannen binnenkwamen waarmee moeder ging samenwonen, bijna door de kinderbescherming uit huis gehaald . Ik wil en kan niet voor haar zorgen . Alleen nu oppervlakkig

      Reply
    Anoniem - juli 28, 2016

    Ik was alle reacties aan het lezen toen ik er achter kwam dat mijn “verhaal” eigenlijk hetzelfde is als die van ieder ander hierzo, alleen ben ik nu een paar maandjes 17 en is alles nog heel vers.

    Mijn ouders zijn nu bijna 5 jaar gescheiden. Ik heb het eerste jaar bij mij vader gewoond, maar als snel kreeg ik 3 jaar achter elkaar elke dag te horen kreeg wat ik allemaal fout doe en waarom het niet leuk is als ik thuis ben. Hij heeft mij zo vaak verteld wat ik niet waard was en dat ik niks was dat ik ook tot een half jaar geleden heb geloofd dat het ook daadwerkelijk aan mij ligt. Het is zwaar, zelf als alles voorbij is, is het nog niet klaar. Er is een angst ontwikkelt om afgewezen te worden.

    Reply
    Bram - juli 28, 2016

    Ik heb een super zieke gemanipuleerde familie en die hebbe mij gebroken
    na ik dus vertelde tegen mijne pa dat hij ziek is sociopath en narcistisch gestoord na een zoveelste aanslag die hij pleegde
    en sindien doe ik selftherapy en heb wel terapeutjes gehdad en psyghologen maar die hadden geen beroepsgeheim of die lachte mij vierkantig uit
    en dankzij youtube en forums had ik door da ik dus moest the fuck out moet move , dus verhuize
    ik kon na die laatse bom van hem 3 jaar niks doen en ook 3 jaar bijna geen eten en dus 500 kalories per dag en ook voeding geven die ik ni mocht eten omwille verschilende reden die ik dus vertelde , eender wa ik vertel word tege mij gerbuikt en als ik dus is loog kreeg ik da ook op mij en da kwetste niet
    Eender wie verdenkt iemand van narcisme
    juist of niet maakt dat ge weg bent want eender wa
    ook al klopt ge die is goe verrot
    wa ik nog ni heb gedaan en mss ga doen als ik verlost ben uit wraak
    maar ga ni goe zijn
    maar ik heb niks te verliezen
    die mense keren alles naar u toe
    dus boodschap is . maken dat je weg bent
    maar na 30 jaar en 15 jaar op mij en 15 jaar op mijn strenge mama die door hem zo was
    denk ik soms ik klop hem kreupel
    maar ik zou blijven kloppen na 30 jaar inhouden
    Ik weet zoals eender wie wat dan ook . gewoon weggaan en het is opgelost
    ze krijgen een serieuse klop in hun gezicht even pijnlijk als die kreupel slagen en je kan het niet op je zelf krijgen
    wie je ook bent serieus kwaad of gekwets of teruggetrokke
    een mens is een mens
    een narc is het niet . die lijke n gewoon op ons . het is een kopie van een socipath
    maar een pussy met 5 gezichten
    stap weg en leef je leven en de negeer de zieke mens
    hij of zij was al dood sinds de andere narc hem of haar te hard gegrepen heeft

    Reply
    S - juli 25, 2016

    Met interesse heb ik vele van de reacties op deze website gelezen. Wat staan er heftige verhalen tussen! Ik zie in veel reacties ook het gedrag van mijn ouders terug. Dit roept bij mij veel herkenning op.

    Zelf ben ik 1,5 jaar geleden erachter gekomen dat mijn ouders sterke narcistische trekken hebben. Alle puzzelstukjes vielen op dat moment op zijn plaats. Enerzijds vind je op zo’n moment een verklaring voor alle rariteiten die plaats hebben gevonden in mijn jeugdjaren en de jaren daarna (ben nu 31 jaar). Anderzijds begint op dat moment de zoektocht naar mijn eigen identiteit en de plaatsing van deze wetenschap in mijn leven. Tevens komen er heel veel vragen naar boven hoe het nu verder moet. Het is echt een moeilijk proces.

    Ik heb ervoor gekozen om wel contact te houden met mijn ouders, maar het staat bewust op een heel laag pitje. Te veel contact betekent ook teveel confrontatie en irritatie. Ik kan me beter omringen met mensen die mij en mijn man wel oprecht liefhebben. Ik probeer er het beste van te maken en zoveel mogelijk mijn ouders te accepteren om wie ze zijn. Ik ga er niet vanuit dat ze dat bij mij ook doen, maar voor mijn gevoel doe ik er goed aan zo. Ik ga nooit door hun mijn grenzen laten overschrijden en adviseer aan anderen om dit ook niet te doen. Je bent waardevol!

    Reply
    annet van rijn - juli 14, 2016

    Gisteren heb ik gebroken met mijn narcistische vader van 85 jaar. Ik heb de hele dag gehuild, maar ik kan niet meer. Er is geen enkele basis meer voor een relatie. Ik voelde mij een marionet met mijn vader trekkend aan de touwtjes.
    In maart is het al geëscaleerd en heb ik v oor het eerst hele duidelijke grenzen gesteld. Deze week kwam de keiharde revanche. Ik werd in mijn hok terug getrapt. Een slechte dochter, jattende aan de nalatenschap, niet goed genoeg voor een eerlijke plek als dochter, weggetrapt achterin de pikorde, zwart gemaakt bij alle bekenden en alle niet bloedverwanten die zich familie noemen.
    Ik noem mijzelf een eerlijk mens, heb als jurist mijn vader geholpen met zijn zaakjes op orde te krijgen, heb verre van interesse in welke nalatenschap dan ook, maar ben nooit goed genoeg. Het houden van anderen, vreemden is altijd belangrijker dan liefde naar mij….. een eigen kind.
    Nu ben ik tot op mijn bot afgewezen en vernederd. Het is genoeg geweest, mijn vader sterft maar in de omgeving van zijn meelopers. Ik hield van je papa en met heel veel verdriet heb ik gisteren afscheid van je genomen. Volgende week zit ik bij de psycholoog voor een traject rouwverwerking.
    Ik ben er namelijk nog niet klaar mee, dit is het begin van een lange weg van verwerking vrees ik.Met mijn vader heb ik trouwens ook alle meelopers gedelete, zij zijn geen haar beter dan mijn vader!

    Reply
      Bram - juli 28, 2016

      groot gelijk
      ik besef het op mijn 27 terwijl ik het al lang weet zonder ik weet wat narcisme is
      ik ben nu juist 30
      Ik heb proberen aan te klagen maar ik kon niet terwijl ik met vader in zijn huis woonde en hij zijn loonbrieven weigerde
      Ik heb flikken gebelt
      die reflecteren alles op politie narcisten
      En dirt blijft ook in je hoofd zitten zoakls alles eiglijk die eeuwig getraumatiseerde emotioneel gestoorde doen
      Ik begrijp waarom ze zo zijn maar ze maken je gek en ik vergeef ze maar laat het los als ik kan en hopelijk
      Ik ben een man en ben van rustige aard en vrij kalm
      En toch zo boos op mijn vader
      en toch mij inhouden
      Ik heb heel de familie gedelete grootdeels
      Maar mijn toekomst is levenslang huren en werken aan laag loon en nooit niets hebben aan mijn universair geheugen dat ADD geworden is
      En ik probeer al jaren weg te gaan om nooit zo te worden
      nu volgens de uitleg van de site ben ik zoals het kind zou zijn en ik hoop het te verbreken
      ik woon hier nog en aarggghh ik kan mss weg graken binnen een paar maand en levenlang blut te zijn
      je moet zien dat je blij bent en nieuwe mooie momenten in het leven vind en lacht en je geraakt eruit
      volgens mijn zelfstudie
      Ik wens je veel geluk toe en ga nooit meer terug naar dat vergif ze zuigen je toch leeg

      Reply
    Ploetertje - juli 12, 2016

    Mijn partner is een kind van narcistische ouders en daardoor ernstig beschadigd. Ze werkt er hard aan en heeft het contact met haar familie verbroken. Of het ooit nog goed komt is maar de vraag. Het blijft haar achtervolgen ondanks de therapien. Maar ik merk dat het voor haar omgeving ook heel moeilijk is om er mee om te gaan. Je staat machteloos maar het vermoeid mij ook enorm. Natuurlijk heb ik voor haar gekozen, maar ik merk steeds vaker dat ik mijn twijfels heb over onze relatie en of ik het kan blijven opbrengen haar te steunen.

    Reply
      someoneudontknow - juli 13, 2016

      ik snap je helemaal. ik was er bijna aan onderdoor gegaan. bijna mezelf letterlijk helemaal verloren.

      Reply
        Ploetertje - juli 20, 2016

        Dan ben ik niet de enige, kan ook bijna niet anders want je hoort het veel. Hoe heb je het opgelost? (ploetertje66@hotmail.com)

        Reply
      Bram - juli 28, 2016

      Hou haar ervan weg en steun haar en geef haar leuke momenten
      doet ze negatief . dan sluit je even je emotie af en trek je er niets vanaan en geef er niet aan op
      Ik ben zoals haar maar ik ben een man en so what im a dude ,,, ze is een vrouw en vol emotie en ze leven ervan geef ze het beste wat ze kan krijgen van je
      Na een tijdje dag na dag week maand na maand jaren gaat dit beter
      Blijf opzoeken wat therapy is want ik heb een vermoeden dat therapeuten een beroepsziekte hebben dat narcisme is
      dit komt door de diplomatische aanpak can hun en de wraakzucht door hun patienten en in de ouwe tijd voor hulp er was ,,, was er een electro stoel voor sociopaths maar ze denken die nu te kunnen helpen

      Maar als smensen dit op voor hand weten
      moet je de narc gerust laten en alleen en fit lost zichzelf op en is die stoel niet meer nodig
      Dan nemen ze een touw en hange ze zichzelf op
      narcisten breken je en ja ze zijn zelf slachtoffers van narc abuse
      en degeen die nog ni zo zijn kunne eruit geraken
      Help haar en geef ni op of ze word er mss zelf 1
      ze is uitgekozen omdat ze uniek is en ze waren jaloers
      ze is te mooi te speciaal te goed
      doe het gewoon zou ik zeggen 🙂

      Reply
    Sine D - juni 29, 2016

    Ik ben intussen 58 jaar, enig kind. Na heeel lang twijfelen heb ik mijn gevoelens in een echt boek geschreven, ik wist toen nog niet dat ik met narcistische ouders te maken heb gehad. Ik heb lang gezocht naar wat liefde nu eigenlijk is. Want ik had van kleins al geleerd dat was: mezelf opofferen, mezelf wegcijferen en zeker niet belangrijk zijn, waardoor ik erg ziek geworden ben. In mijn eigen kracht komen was doodzonde voor mijn ouders. Door nu de artikelen te lezen over narcistische ouders, besef ik pas dat ik dat ook meegemaakt heb. Ik begreep niet waarom ik het zo moeilijk had met mijn ouders, ik heb echt vanalles geprobeerd om ze terwille te zijn, het was nooit goed of goed genoeg. Nu weet ik het gelukkig wel waarom. Het zal nog een hele weg te gaan zijn voor mij. Een gedichtje uit mijn boek, waar ik nu heel goed het narcisme dat ik meegemaakt heb herken:
    NIET BESTAAN
    Het mocht niet bestaan,
    wat er leefde in mij.
    Ik had geleerd dat
    dat verkeerd was en slecht.
    Het mocht niet bestaan µ
    wat er leefde in mij.
    Ik had geleerd dat het er niet mocht zijn.
    Dat ik daarmee anderen pijn deed en verdriet
    en uit Gods genade viel.
    Er voor gestraft werd, geslagen en afgewezen.
    Heel veel vijandigheid.
    Het mocht er niet zijn.
    Het mocht niet bestaan.
    En ik heb het dan maar
    onder een stolp gevangen gezet.
    Dikke muurtjes rond gebouwd
    en het onderdrukt in mij.
    Ik wist niet beter.
    Maar het duwt nu van alle kanten in mij.
    Er komen barsten in mijn stolp en mijn muurtjes brokkelen af.
    Hetgeen er leeft in mij duwt met alle kracht.
    Het wil gehoord worden, gezien en erkend.
    Want het is ook een stukje van mij, een deel van mij.
    Zonder dat verdrongen, weggestopte
    en verstoten deel in mij,
    ben ik niet heel,
    leef ik niet zelf, maar word ik geleefd.
    Deels geleefd door geboden, verboden en plicht
    en niet in Liefdevolle vriendelijkheid naar mij.
    Het is tijd, het is het moment NU,
    om te gaan bestaan.
    Ten volle mij, helemaal zoals ik ben.
    Helemaal mij,
    zoals ik echt ben.

    Reply
      S - juli 16, 2016

      Hoi Sine D. Jouw verhaal raakte mij. ik ben zelf ook 58 jaar en van de week met mezelf afgesproken geen kontakt meer te hebben met mijn moeder. Ook had ik mij bedacht om alles op te gaan schrijven, eigenlijk meer het van mij af te gaan schrijven. En jij hebt dat gedaan, heel goed van je en heel dapper.
      4 Jaar geleden las ik het verhaal ‘De Ratmoeder’, en dit kwam gigantisch bij me binnen. Dat stond mijn verhaal. Ondanks jarenlang verschillende therapieën gevolgd te hebben viel nu heel veel op zijn plek. Maar toch, ondanks dat verhaal bleef ik nog wat kontakt houden met mijn moeder, maar door weer een verschrikkelijke konfrontatie, heb ik nu de moed bijeengeraapt radicaal te breken met haar! Dat is gewoonweg de enige manier om er los van te komen. Ik ben lang gevangen gebleven in het feit dat mijn moeder ook hele nare dingen heeft meegemaakt in haar eigen jeugd en ook ‘het is toch je moeder’ en ik wilde het ook begrijpen. Maar nu ben ik er klaar mee. al met al heb ik erg veel meegemaakt in een gezin met een narcistische moeder. ikzelf was de ‘zwarte piet’. Zelfs mijn eigen vader werd tegen mij opgezet. lichamelijke en geestelijke mishandeling. Maar nu weet ik hoe het zit en wil mijn eigen kracht weer gaan zoeken, zonder steeds maar weer leeggezogen te worden. Heb jij je boek uitgegeven? Als dat zo is dan zou ik heel graag de titel willen weten. Groet van iemand die heel goed weet waar je in zit.

      Reply
    Sophie - juni 28, 2016

    Hallo ,
    Ik ben Sophie (20jaar), sinds mijn twaalfde heb ik heel veel nare ruzies gehad met mijn ouders… ik deed altijd iets verkeerd en als ik is een andere mening had , dan deed ik het expres en wou ik mijn ouders altijd tegenwerken ( volgens hun). Op mijn 14 de besloot ik om naar een internaat te gaan want ik kon er niet meer tegen daar was ik gelukkig met allemaal vrienden rond mij en kon ik zijn wie ik was zonder eerste alles te analyseren wat ik wou zeggen maar daar werd ik naar 4 jaar afgehaald, die 2 jaren daarna waren hel want mijn mama had ook haar moeder toen verloren en reageerde al haar gevoels af op mij…ze heeft zo vaak gedrijgt dat ik ergens anders kon gaan wonen als ik mijn facebook niet verwijderde want volgens haar verstopte ik dingen voor haar daarop en had ik contact met mensen dat ze niet leuk vond om haar te stangen en telkens keer dat ik slechte punten had werd ik opgesloten in mijn kamer en mocht ik niet weg en spraken ze niet meer tegen mij , maar als ik goede cijfers had was ik opeens de beste en kreeg ik duren dingen. Ik vond het altijd raar dat we zoveel ruzie hadden maar mijn ouders vonden het normaal want het was volgens hun gewoon mijn pubertijd. Nu nog steed als ik een andere mening heb dan ben ik een idealist die niks begrijpt van de wereld en heb ik geen respect voor hun. Nu woon ik alleen op een kamer en steeds als ik vraag of ze niet even kunnen luisteren of we niet even een gesprek kunnen hebben dan zeggen ze dat ze mijn ouders zijn en dat ik naar hun moet luisteren en dat ze mijn kamer en eten betalen dus hun zeker moet respecteren. Ik heb het enkel verteld tegen mijn beste vrienden en daar heb ik niet eens alles tegen verteld want ik heb het gevoel dat er zoveel mensen ergere dingen meemaken en dat ik het recht niet heb om te klagen maar telkens blijft het aan mij knagen zeker omdat ik eenig kind ben en mijn familie amper zie. Mijn mama heeft een burn out gehad 8 jaar terug en sinsdien is alles verandert en mijn vader ook …. ik heb soms het gevoel dat ik mijn liefdevolle ouders van toen ik klein was heb verloren en daar baal ik zo hard van en het doet zoveel pijn telkens als het even beter gaat wordt de hoop weggedrukt en ik voel mij zo alleen en verloren … ik heb letterlijk in google getypt ”hoe kan het zijn dat ik zo verschillend ben dan mijn ouders” en dit was de eerste pagine die tevoorschijn kwam en het is zo herkenbaar nu heb ik minder het gevoel dat ik alleen ben….

    Reply
      Bram - juli 28, 2016

      je bent niet alleen en verloren
      mijn ouders dreigden met internaat en is noot gebeurt je moet effe voolhouden
      je hebt dit op een mooie jonge leeftijd ontdekt en ik ben 10 jaar ouder en je geraakt eruit in no time
      enkel self therapy over narcisten en je komt nooit zo een vriendje tegen en die gaat je levenslang gelukkig maken
      je bent een slimme en sterke meid maar een beetje onzeker
      je levenskeuses zijn in mijn ogen met narc ouders perfect en kort opgelost
      even volhouden en je geraakt er
      zoek nieuwe leuke momenten op die in je geheugen blijven en vermijd eender wat met je ouder te maken hebben en je lacht levenslang anders gaan ze je blijven afbreken :/
      Veel sterkte sophie

      Reply
    Marte - juni 10, 2016

    Jullie schrijven dingen alsof dit de waarheid is, alsof het zo is en niet anders.
    Ik vind echt dat er zorgvuldiger moet worden omgegaan met informatie. Mensen lezen dit soort berichten en trekken hier allerlei conclusies uit. Met alle gevolgen van dien. Het is namelijk niet zo zwart/wit als jullie willen doen geloven. Het is vreselijk negatief en het zal kinderen van narcisten niet echt helpen.
    Er wordt een te zwaar waardeoordeel gegeven.

    In plaats van te schrijven: veel van deze kinderen etc
    Zou het beter zijn om te schrijven: er is een kans dat deze kinderen etc.
    Het is misschien in jullie ogen een minimaal verschil, maar het is wel een belangrijk verschil.
    Kinderen van narcisten kunnen zich van alles in hun hoofd halen als ze jullie berichten lezen.

    Quote:
    Veel van deze kinderen zullen lang afhankelijk blijven van hun ouders en de band met hun ouders nooit kunnen verbreken. Hierdoor blijven ze dus hun leven lang in de situatie zitten waarin narcisme de boventoon voert waardoor het opbouwen en onderhouden van relaties voor deze kinderen erg moeilijk zal worden. Grote kans bestaat dat ze hierdoor zelf een vorm van narcisme ontwikkelen om hun onzekere persoonlijkheid te beschermen. Manipulatie gaat in hun leven een grotere rol spelen om toch een bepaalde vervulling van hun behoeftes te krijgen.

    Hier staat: grote kans bestaat dat ze hierdoor zelf een vorm van narcisme ontwikkelen etc.
    Nee, er bestaat een kans dat ze het ontwikkelen. Er is geen sprake van een grote kans.

    Quote:
    Grote kans bestaat dat een kind hierdoor op latere leeftijd zelf een narcistische persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt of extreme narcistische trekjes krijgt. Het zal alleen van zichzelf houden, manipuleren om te krijgen wat hij wil, niet om anderen kunnen geven en hierdoor geen normale relaties op kunnen bouwen. Veel van deze kinderen verbreken uiteindelijk het contact met de ouders en leven een groot deel van hun leven zonder het ouderlijke gezin. Ook zijn zij vaak niet in staat om emotionele relaties met anderen te onderhouden.

    Nee, er bestaat een kans dat ze het ontwikkelen.

    Reply
      Marte - juni 10, 2016

      Mijn reactie gaat dus over de berichtgeving op de site en niet over de reacties van mensen.

      Reply
      Jean - juni 12, 2016

      Hi Marte, ik begrijp wel wat je bedoelt en waarom je reageert.
      Maar denk dat je je misschien aangevallen voelt door de tekst of denkt vanzelf sprekend een stickertje krijgt opgeplakt, dat als 1 van je ouders narcistisch is, je als kind en later volwassenen ook narcistische trekken zou hebben. Ik ben met je eens dat dat kort door de bocht is en niet altijd juist. Ik weet wel dat de oorzaak dat mensen narcistische zijn geworden vaak voort komt uit hun jeugd en 1 van de ouders dat gedrag vertoonde. Ik heb een narcistische moeder en “hoera” ben ook 10jr geleden in de val gelopen van een narcistische partner(ex). Ik weet zeker dat ik geen narcistisch gedrag vertoon, en al vroeg dacht mijn moeder is anders, raar, bizar, gaat altijd over haar, psychisch misbruik enz…..het heeft een grote invloed op mijn jeugd en ook volwassen zijn gehad. Ben nu inmiddels 48jr en loop in een speciale therapie voor PTTS die ontstaan is in mijn jeugd en later mijn laatste relatie. Zijn narcisme erkent hij niet maar is overduidelijk en het ontstaan herkenbaar uit zijn jeugd door zijn narcistische vader. Zo zie je maar het kan 2 kanten op gaan, inderdaad je krijgt zelf narcistische persoonlijkheidstoornis en herkent en erkent dit niet. Of je krijgt het niet en bent alert en heel gevoelig, en gaat vastlopen door je verleden in je huidige leven. Ken weinig mensen die niet beschadigd uit een narcistische relatie(ouders, partner, werkgever) komen.

      Reply
      appeltje-eitje - augustus 17, 2016

      Marte, die twee quotes waren mij ook al opgevallen. Eigenlijk staat daar: je hebt twee opties, beide negatief. Ik denk dat er wel degelijk een derde optie is: werk aan jezelf en kijk regelmatig in de spiegel en probeer niet de fouten te maken die je ouder(s) maakte(n). Deels kan je de ellende niet wegpoetsen, deels kun je (mits je een goed stel hersens hebt) dingen in het juiste perspectief plaatsen en genieten van datgene wat het leven je nu biedt. Het is een lange weg die je dan moet gaan, maar er is licht aan het einde van de tunnel….

      Reply
        Anoniempje - augustus 18, 2016

        Elke situatie is anders. en elk slachtoffer van een ouder met NPS ontwikkelt zich anders. Volgens mij is een eerste stap in de herkenning en de verwerking het opzoeken van sites en forums en boeken erover lezen. wat appeltje eitje zegt, kritisch in de spiegel te kijken. Vooral nu ik echt diep in de emotie zit omdat mn moeder met NPS met een lastercampagne bezig is bij fam en vrirnden, merk ik dat ik probeer de narchsitische trekjes bij mezelf te herkkenen en eraan te werken. Volgens mij ben je op dat moment al, mijlenver verwijderd van het gedrag van je ouder met NPS en daarmee kan ik zeggen dat ik erg trots ben op hoever ik ben nu. drie jaar geleden al gerealiseerd dat ik eigenlijk geen moeder heb, en geen broer meer. Die is al zo gehersenspoeld. en die is zelf ook niet van plan kritisch in de spiegel te kijken, net als mijn moeder. vaak genoeg heeft ze de vraag ontwijkt waarom ze niet naar een therapeut gaat, dan valt haar masker af en gaat de beerput open. gelukkig ben ik wel in therapie gegaan en heb ook specialist van NPS opgezocht. Er staan ook wat tips in het boek ‘ben ik nou gek?’. sterkte allemaal!

        Reply
          Roos Bloom - september 28, 2016

          Hallo anoniempje en allen,

          Mag ik vragen hoe je een therapeut/ psychotherapeut vindt die NSS wel erkent. Is er een vereniging waar ik dat kan vinden. Ik heb nu 5 jaar therapie. Het enige dat de scherpe kantjes eraf heeft gehaald is de EMDR therapie. Nu wil ik nog werken aan de familiedynamiek van mijn narcistische moeder. Waar je toch door bloedverwantschap aan verbonden blijft. Alvast bedankt!

          Reply
    Elsie - juni 6, 2016

    Heel dapper van iedereen om zo jullie verhaal hier op durven te zetten, na jullie durf ik ook eindelijk want het lijkt me toch fijn om het te delen met personen die het kennen en snappen.
    Ik ben 21 jaar, en heb al weer een tijdje geen contact gehad met mijn vader.
    Op mijn 16e was mijn moeder al een tijdje depressief en liep sinds kort bij een psycholoog.
    Door te praten met die psycholoog is mijn moeder er achter gekomen dat het allemaal niet haar fout was, maar dat mijn vader narcistisch is. Toch durfde de stap niet te zetten om de relatie te verbreken, omdat ze dacht dat dat beter voor mij zou zijn.
    Maar ze had het mis, want ik werd helemaal gek van hem. Altijd moest ik ervoor zorgen dat de relatie tussen mijn ouders goed bleef (mijn moeder wist niet dat hij dit zei tegen mij), hij zei zelfs een keer tegen mij dat als het uit zou gaan dat hij zelfmoord zou plegen. En iedereen vond mijn vader altijd zo’n grappige en charmante man, en dat vond ik heel lastig, niemand zou het toch begrijpen.
    Mijn vader werd steeds achterdochter over mijn moeder omdat ze bij de psycholoog liep, daar had hij geen grip op haar en wist niet wat ze daar bespraken. Wat dan weer op mij geuit werd, en had op een gegeven moment nergens meer zin in en leefde op een soort automatische zombie piloot.

    Na een tijdje op de horeca school, kregen we cappuccino les. Ik voelde mijn benen slap worden en ben flauwgevallen. Werd wakker in een rolstoel, waar ik nog een paar keer wegzakte, waardoor ze de ambulance hadden gebeld. Mijn vader en moeder waren natuurlijk ook ingelicht, mijn moeder was ver weg dus mijn vader was er eerder. Ik had een hyperventilatie, maar dan eentje die je van de buitenkant niet ziet. Toen mijn vader er was, was er eigenlijk al niet echt meer iets aan de hand waarop hij zij: ja er is helemaal niets aan de hand, ben ik helemaal voor niks gereden.

    Nadat dit was gebeurt, is het balletje snel gaan rollen. Mijn moeder kreeg door dat er echt iets aan de hand was, maar ik praatte nooit, bang dat papa erachter zou komen. Dus is mijn moeder naar school gegaan, en werd ik uit mijn klas gehaald om te praten met mijn leraar en moeder. Daar brak ik en heb ik alles verteld, dat zij niet wist hoe hij deed als mama er niet was. Geen privesie heel de tijd naar mijn kamer komen weer naar beneden lopen en weer terug en dan zo een stuk of 10x, heel de tijd emotionele aandacht vragen en aanhoren wat voor rot leven hij had. Hij kon nooit iets waarderen en het was nooit goed genoeg.
    Daarna afgesproken dat we zouden vertrekken, niets zeggen, gewoon weggaan, toen was ik 16,5. Want als ze het zouden bespreken zou mijn moeder het nooit winnen.

    Mijn vader heeft het altijd raar gevonden dat ik dan nooit ben hem ben gebleven, hij was er toch altijd voor mij. ik kreeg toch altijd alles van hem, ja klopt alleen dat was alleen omdat ik dan iets terug kon doen.

    Maar nu, na heel weinig contact weet ik het allemaal even niet meer met hem.
    Hij is nu zo zielig worden, ziet het allemaal niet meer zitten en loopt bij een psycholoog en is depressief. Alles wat hij had, het perfecte gezin is weg. Maar het ligt niet aan hem hoor, nee nee. In de ziekte wet, maar ondertussen wel in auto’s en boten handelen.
    Maar toch, heb ik medelijden met hem omdat hij ook niet zelf zo wilde worden, hij is voorheen slachtoffer geweest van zijn narcistische ouders en ik heb schuldgevoel dat ik niet meer langskom of bel.
    Want na dat ze uit elkaar zijn gegaan, en hij begon weer te zwart kalken over mijn moeder of familie heb ik duidelijk laten weten dat ik daar echt niet van gediend ben en weggegaan. Dus daar heeft hij mij niet meer mee, alleen heel de tijd dat gezeik, over zen 2 vriendinnen. Altijd hetzelfde verhaal, nooit oprecht vragen hoe het met mij is, of met mijn opleiding.
    Ik weet gewoon even niet hoe ik hier nu mee verder moet, want ik wil geen schuldgevoel maar ook niet heel de tijd negatief beladen worden, want ik ben zijn psycholoog niet (terwijl ik nu wel psychologie studeer).

    Reply
      Annabel - juni 27, 2016

      Dag Elsie,
      Bedankt om je verhaal te delen. Verschillende punten herken ik. Ik heb ook alle contact met mijn vader verbroken. Ondertussen een jaar. Overlaatst was het vaderdag en voelde ik mij ook enorm schuldig. Volgens mij is het beter zo. Hij zou me toch alleen maar wéér onderuit halen. Het afgelopen jaar heb ik het gevoel dat ik uit die put begin te klimmen en een beter mens wordt voor mijn omgeving. Ik ben op zoek naar psychische begleiding om me te helpen dit allemaal te verwerken en sterker te worden. Ik geloof er sterk in dat ik het kan overwinnen en ombuigen naar iets goeds. Daarvoor gun ik mezelf de tijd. Als ik me sterk genoeg voel, kan ik het contact terug opzoeken. Het feit dat je inziet dat hij zelf slachtoffer was van narcisitsche ouders is volgens mij al een hele stap. Zo kan je meer begrip voor hem opbrengen en weet je dat je zijn verwijten niet meer persoonlijk moet nemen. Kan ook een manier zijn om het over je heen te laten gaan en je niet meer schuldig te voelen. Ik wens je veel sterkte!
      Annabel

      Reply
    anoniem - juni 2, 2016

    Nu ik deze verhalen heb gelezen en de informatie vallen er wel een hoop stukjes voor mij op hun plaats. Wat betreft het gedrag van mijn vader. En misschien toch ook mijn moeder.
    Al vanaf dat ik klein ben, heb ik het gevoel dat er iets niet klopte in ons gezin. Mijn moeder was er wel voor mij en mijn zus (totdat we 8 en 9 waren), maar onze vader was er eigenlijk nooit. Altijd aan het werk. Als hij thuis was moesten we hem met rust laten. Onze vader bestede weinig tijd en aandacht aan ons. Werk was het belangrijkste in mijn vaders leven. Als hij zich met ons bemoeide, dan was zijn wil is wet. Maar toch heb ik van die tijd nog wel mooie en goede herinneringen. Alleen altijd wel het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Ik werd altijd vergeleken met mijn zus. Zij kon goed leren en was mondig. Ik was rustig en stotterde en kon minder goed leren. Mijn ouders konden vol trots vertellen over de school prestaties van mijn zus. Als er dan gevraagd werd naar mij, dan zeiden ze: die wordt toch maar huisvrouw. Toen we mijn zus en ik 9 en 8 jaar waren is het mis gegaan. Onze jongste zus werd geboren met een zeer zware hartafwijking. Ik neem mijn jongste zus niks kwalijk, zij kan er niks aan doen. Hierdoor was onze moeder meer in het ziekenhuis dan thuis. Onze vader was alleen aan het werk en dan naar het ziekenhuis. Mijn zus en ik stonden er alleen voor. Zelf opstaan, aankleden, eten maken en naar school en ect. We deden alles samen zonder hulp van onze ouders of iemand anders. Rond haar 12e is mijn zus ziek geworden. Dus toen stond ik er helemaal alleen voor. Mijn moeder was alleen maar bezig met het verzorgen van mijn zus en zusje. En ik moest haar maar helpen. Er werd van mij iedere keer verwacht dat ik me continu aanpaste en wegcijferde. Want ik moest niet klagen, ik was gezond. Ik heb me nog nooit zo eenzaam en verdrietig gevoeld als toen. Er zijn periodes geweest dat ik niet wilde leven. Naar mijn ouders gaan had geen zin. Krijg al mijn hele leven het standaard antwoord voor al mijn problemen: leer er maar mee omgaan en ga verder. Hierdoor heb ik altijd het gevoel gehad, dat het aan mij lag, want ik moest er mee leren omgaan dus me aanpassen. Dus ik deed iets fout. Op een gegeven moment ging het qua gezondheid beter met mijn zus en zusje gelukkig. In plaats van dat mijn ouders op een positieve manier tijd aan hun gezin gingen geven. Moest het huis grondig verbouwd worden. Mijn vader bleef veel aan het werk en weinig tijd een aandacht aan ons. Toen het huis eindelijk klaar was, werd het verkocht en werd er een nieuw bouwproject gekocht. Mijn zus werd een verschrikkelijk puber en heeft zich ontzettend tegen iedereen afgezet. Mijn zus heeft al haar frustratie over wat er was gebeurd op o.a. mij afgereageerd. We hebben echt jaren in een verschrikkelijk bouwproject gewoond. Alles draaide om het huis en om het werk van mijn ouders. In die tijd zijn ze allebei een eigen bedrijf begonnen. Ze zijn beide 7 dagen in de week aan het werk en geen tijd voor de rest. Hun droom is het belangrijkste in hun leven en dat is hun huis en hun eigen bedrijven. Wij moesten ons steeds aan passen aan hun droom, want ze doen dit voor onze toekomst. Het eerste bedrijf van mijn vader is kapot gegaan. Heel de wereld was schuldig. iedereen had mijn vader van alles aangedaan. Dat hij zijn personeel als een stuk stront behandelde dat was niet zo. Helaas werkte mijn toenmalige vriend voor mijn vader. En ook de vriend van mijn zus werkte voor mijn vader. Wat onze vader toen allemaal heeft gezegd over ons. Is eigenlijk niet in woorden op te schrijven. Het is niet te begrijpen dat een vader zo kan praten over zijn eigen dochters en schoonzonen. Mijn ouders hebben een bepaald beeld in hun hoofd hoe wij moeten leven. Ze hebben bepaalde verwachtingen van ons. Voldoe je daar niet aan dan ben je niet goed genoeg. Toen ik en mijn huidige vriend ons Rijtjeswoning kochten in een stad, was het eerste wat mijn moeder zei, dat je dit koopt onbegrijpelijk dat je hier gaat wonen. Ze was teleurgesteld, want het was niet goed genoeg. Ze heeft jaren lang iedere week mij steeds krantjes gegeven waarin woningen stonden die wel voldoen aan haar eisen. Daar moest ik maar naar gaan kijken. Helaas helaas hebben ik en mijn zus door het gevoel dat wij het verplicht waren om ze te helpen (want ze deden het toch voor ons) zijn wij in het bedrijf van onze vader gaan werken. Onze mannen zijn ook voor onze vader gaan werken. Wat heb ik hier een spijt van. Wat je ook doet en wat je ook zegt het is nooit goed. Het heeft zoveel stress en ellende gebracht. dat wij het zat zijn. Mijn zus en haar man zijn uit het bedrijf gestapt. met als gevolg dat mijn vader ze weer van alles kwalijk neemt en wilt onterven en haat ect. Want zij laten hem vallen. En hierdoor komen ze weinig tot niet bij onze ouders. Maar ook de kleinkinderen zien ze niet. Maar dat ligt niet aan mijn ouders, maar aan mijn zus en haar gezin. Nu is het zo dat ik en mijn man ook bezig zijn om ander werk te zoeken. Want het is geen houdbare situatie zo. Mijn ouders luisteren naar niemand, doen alles op hun manier, verwachten dat iedereen is zoals hun, en hebben het alleen over dingen die je fout doet en niet over dingen die je goed doet. Ze behandelen hun personeel weer als een stuk stront. Alleen ik weet wat ik dan weer over me heen krijg. Wij laten hun in de steek, wij laten hun vallen, wij doen hun van alles aan, ect. Maar ik heb ook een gezin, een prachtige dochter, die nu ook al niet naar opa en oma wilt omdat ze alleen maar aan het werk zijn. Mijn ouders leven voor hun droom en dat is hun huis en hun bedrijven. Dat is het belangrijkste in hun leven. Hun kinderen met gezinnen staan op de laatste plaats. Ze verwachten van ons dat wij ook leven voor hun droom, maar dat ben ik niet meer van plan. Hun droom is niet mijn droom. Helaas zien mijn ouders dit anders.

    Reply
    Suzie - mei 19, 2016

    Ahg jeetje, als ik dit eerder had geweten..

    Nu, 26 jaar oud, beginnen dingen steeds helderder te worden.

    Het begon bij mij al vanaf kinds af aan. Mijn moeder is verschrikkelijk jaloers. Ze dacht constant dat mijn vader vreemdging, en ze had er absoluut geen moeite ermee om het met mij te delen. Dat ik misschien maar 10 jaar was is blijkbaar irrelevant in haar ogen. Ze deelde alles wat hij volgends haar heeft gedaan met mij, en ik moest oppassen dat hij misschien wel pervers was. Af en toe vertelde ze ook aan mij dat zij dood wilt. Toen had het nog niet superveel invloed op mij. Ik vond het absoluut niet leuk, maar ik ging daarna gewoonweg buitenspelen. Af en toe moest ik ook voor haar voor de webcam zitten, zodat ze netalsof kon doen dat ze mij was. Zij komt uit Indonesie en dan chatte ze vaak met mensen daar vandaan. Aangezien iedereen daar er super jong uitziet, kon ik gemakkelijk als een 18 jarige voordoen. Ik moest netalsof doen dat ik typte en moest lachen op commando. Ik snapte de ernst er niet van en vond het allemaal normaal. Ondertussen vertelde ze meer verhalen over mijn vader, ze indoctrineerde mij eigenlijk. Uiteindelijk had ik het zelfde standpunt als haar en ik was opeens doodsbang voor mijn vader. Mijn vader raakte meer en meer gestrest, en reageerde het op mij af. Natuurlijk mag hem dan nog minder. En moeders deed steeds zieliger en zieliger. Ik moest ook steeds vaker liegen voor haar, om de raarste dingen. Wanneer ik erom vroeg, kreeg ik een lading bedreigingen erbij (dat ze een slechte moeder is, dat ik beter af ben zonder haar en blabla). Dat deed ze elke keer wanneer ik mijn mening probeerde te uiten. Ze luisterde niet eens, want mijn gevoelens waren irrelevant.

    Uiteindelijk kreeg ik last van een depressie. Ik haatte mijzelf echt, ik zag het punt niet van mijn eigen leven. Ik begon met atheneum, maar uiteindelijk heb ik mijn middelbare school niet af kunnen ronden.

    Dat was een gigantische schaamte voor haar. Ik moest dat absoluut geheim houden en ik moest vertellen dat ik met HAVO bezig was als 1 van haar vrienden dat vroegen. En elke keer als ik mijn mond probeerde open te doen, begon ze weer met dat suicidale gezeik. Dus, ik heb besloten om gewoon niet over mijn gevoelens te praten.

    Tussen mijn ouders werden ook steeds erger. Vanwege mijn depressie wisten ze niet wat ze met mij moesten doen. Mijn moeder wilde absoluut niet dat ik naar een psycholoog zou gaan, want dat schept een verkeerd beeld over haar ” moederschap”. Mijn vader was vaak weg, en hij was altijd aan het werken. Wanneer hij ietsje later thuis kwam dan normaal was het weer van: Oh, hij is zeker eerst langs zijn vriendin geweest.
    Ik begon haar te geloven dat mijn vader een slechte man was. Ze had mij tegen hem opgestookt.

    Mijn vader is nu een slechte man.

    Ik vertrouwde hem niet meer, want hij ging steeds gemener doen en hefde zijn stem steeds vaker. Nu weet ik dat hij zo was vanwege stress, maar toen dacht ik dat hij gewoon de pik op mij en mijn moeder had.

    Uiteindelijk kreeg hij een hartaanval. Dat was echt heel erg schrikken, zelfs voor mijn moeder.
    Wanneer hij weer herstelde, was het thuis opeens.. zo warm en vredig. Maarja dat bleef niet lang zo. En de ruzies en geschreeuw in het huis begon normaal te worden. Uiteindelijk kreeg ik de schuld van zijn hartaanval, omdat ik problemen had met school. Dat kwam vreselijk hard aan.

    Dit was allemaal gebeurd voor mijn 16e.

    Ik kan tot op heden doorgaan, maar je snapt mijn punt.

    Ouders zijn gescheiden toen ik 18 was.

    Sindsdien loop ik bij de psycholoog/psychiater. Ik zit al 6 jaar aan de anti depressiva.
    Ik heb last van een ontwijkings stoornis en ben gediagnostiseerd met bipolare stoornis, borderline en heb zelfs al een burnout gehad.

    Ik zie mijn moeder nog eens in de week en ik hou ontzettend veel van haar.
    Mijn vader is verhuist naar het buitenland.

    Reply
    gina - mei 17, 2016

    mijn ouders waren van kleins af aan nooit geintresseerd geweest alleen als ik deed wat ze wilden. ze gaven me nooit liefde en ze deden alles in haat en woede met me. ze schelden me dagelijks uit en verklaarde me gek. mijn moeder wilde het gekkehuis belle omdat ik de waarheid over hen zeg.
    ze verwijten me de lelijkste woorden die ze kenden. alles wisten zij beter en ik was maar het stomme achterlijke kind. ik ben 23 jaar en geisoleerd in mijn huis bij mijn ouders.ik kreeg enkel woede en haat naar mijn hoofd geslingerd.
    ze zeiden dat ik moest vrage wat ik moest doen voor hen,mijn gevoelens en pijn waren niet welkom bij hen,maar zij mochten het want zij hebbe recht erop.
    ze slaan me,trekke aan het haar,duwe me wild,gooie met scherpe of harde voorwerpe. als ik verwondinge had dan mocht ik ni naa buite want dan kan ik zegge dat zij het deden.
    zij zeide nooit sorry of knuffelde me…altijd zeide ze…LAAT ME MET RUST ZOTTIN! GA WEG! ik wil u niet! ik hou van u alleen als je doet wat ik zeg wanneer ik het zeg!
    ik ben moe vaak bij hen en de emotionele toestand is slecht ik ben helemaal emotioneel geblokkeerd,ik vertrouw niemand meer ik weet ni wat te doen. ik ben vol angst en pijn. ik heb PTSD,ADHD en reuma.
    altijd moeder en vader ware op de eerste plaats,ik mocht nooit kieze wat ik kocht en wat zij kochte as ik klein was,als ze ni krege hun zin rende moeder razend weg en wil ze me slaan!
    ik heb geen leven.
    ze zegt dat ik ondankbaar,egoistisch en verwend ben,wat niet waar is. en iedereen die haar kent gelooft haar! zelfs de therapeuten die me aanrandden. iedereen geloofde haar want zij was slachtoffzr aan het spele overal.en ze was zo lieve ouder bij vreemden dan mocht ik ineens alles en in prive niet. mijn papa van tzelfde en in auto alles was voor hem rest kon hem nix schele
    ze was dan zoo lief…zijn mijn ouders normaal dan?

    Reply
    magda - mei 1, 2016

    hallo,ik ben 54 en lig al eigenlijk mijn hele leven met mijn moeder overhoop.ze is geopereerd en mijn man,die pas een zware operatie heeft gehad en ik hebben haar anderhalve week verzorgd.ik ben zelf niet gezond,hart.suiker .rug en mijn nieren werken nog maar voor 40%.maar we hebben geholpen ook al heb ik nog een broer en dochter van 35 die zich maar twwe en een keer hebben laten zien.ik was kapot in de avond.nu kwam mijn neef uit limburg die pas is genezen van kankerhet is voor mij te ver om naar limburg te reizen,maar ik mocht niet komen.heb de telfoon opgehangen heb dag gezegd ..de dag erna belde mijn man op voor boodschappen,en kreeg te horen dat wij ze in de steek hadden gelaten,mijn man zei dat ze ons ook eens eerlijk moet behandelen.maar hij kwam voor mij op zei ze ,gek he na 36 jaar huwelijk.ze heeft mijn kinderen gebeld,mijn dochter belde dat ik mijn kleindochter niet meer mag zien.heb alleen nog contact met mijn zoon.en voor de rest benk ik de pispaal en wordd overal zzwart gemaakt.helaas is dit niet de eerste keer.vroeger deed ze dit allemaal bij mijn vader,die is helaas overleden en ben ik aan de beurt.mijn vader mocht ook nooit zijn familie zien,want die moesten haar niet.ze heeft hetzelfde gedaan bij haar eigen moeder.de broer en zus zijn ook niet goed.heb helaas met niemand contact want als zeei ruzie heb mag ik er niet meer mee praten.dit gaat zo dus al mijn.ben een keer met man en kinderen bij mijn vriendin geweest op de camping was leuk,waren laat thuis en ben verrot gecholden dat ik het niet laat moest maken(toen waren er geen gsm)nu ik zit te tikken lopen de tranen over mijn gezicht,ik mis mijn pa heel erg.heb buiten mijn man om niemand met wie ik kan praten,dus denk schrijf het op,misschien dat iemand mij vertel wat ik moet doen.

    Reply
    Ji - april 23, 2016

    Hallo iedereen,

    Ik heb een probleem. Ik weet niet waar ik moet beginnen om dit uit te leggen, omdat ik het zelf heel ingewikkeld vind. Laat ik maar beginnen. Ik ben 13 jaar oud en ik ben als moslim opgevoed (streng). Ik heb het heel lastig thuis, en vooral met mijn moeder. Ik denk dat ze een narcist is, omdat alles wat ik doe is verkeerd, en zij doet alles goed, bijvoorbeeld als zij mij vraagt om te stofzuigen, en ik doe dat, en dan is het niet goed gedaan, en doet zij het weer opnieuw, en zegt ze hoe moeilijk haar leven wel niet is, en dat zij een slaaf van ons is. Als ik iets niet wil doen is er niets te doen om er tegen in te gaan, zij wint altijd, want dat is natuurlijk logisch. Voor mij is het onmogelijk om er tegen in te gaan, want ze telt altijd van 1 naar 3, en dan ren ik naar de wc en verstop me daar totdat mijn vader terug is van werken (mijn vader is een soort van redderin nood) . Als ik toch terug kom uit het toilet staat mijn moeder daar altijd voor de wc deur en slaat ze me af en toe bijvoorbeeld met een telefoonoplader, tv kabel, schoenlepel, schoen… etc. Meestal doe ik wat ze zegt, want ik wil geen problemen. Ik ben heel bang voor mijn moeder. Ik ben blij dat mijn vader er voor mij is, anders was ik al weggelopen van huis ofzo. Als mijn moeder en ik op de bank zitten, en mijn moeder laat een glas met drinken vallen, is het gelijk mijn schuld, dan is het zo van: ‘kijk wat je nu doet!’ ‘ ik moet ook echt alles doen… Blablabla…’ . Ik word soms zo moe van haar dat ik in tranen uitbarst. Ik moet ook elke week naar de moskee, 4 uur lang. Daar krijg ik Arabische les. Ik vind het daar niet leuk, want ik word daar gepest, maar dat zullen mijn ouders toch niet begrijpen. Ik leer helemaal niks bij de moskee. En ik vind de leraren ook niet aardig, ze verwachten daar veel te veel van mij. Zelfs mijn vader begrijpt niet dat ik niet naar de moskee wil. Ik heb veel geschreeuwd en gehuild dat ik daar niet heen wil, mijn ouders zijn door dat geschreeuw, met mij naar bureau jeugdzorg gegaan. Dat heeft niks geholpen.

    Kan iemand mij helpen, of heeft iemand tips voor mij wat ik kan doen? Ik kan moeilijk het contact tussen mijn moeder en ik verbreken, ik ben 13 jaar en ik woon nog bij mijn ouders. Ik wil ook niet weg vanwege mijn vader.

    En sorry voor de spelfouten moge die erin zitten.

    Met vriendelijke groet,

    Liefs Ji

    Reply
      L - april 25, 2016

      Beste Ji, ten eerste, er zijn mij geen nederlandse taalfouten opgevallen. Je lijkt mij aardig slim en als Ik jou was zou ik mij richten op schoolprestaties. Probeer je best te doen en te ontdekken wat je talenten zijn. Het lijkt mij echt heel moeilijk voor je! Om in deze situatie te zitten en Ik vind het knap dat je al op zo’n jonge leeftijd een eigen mening heb kunnen ontwikkelen. Ik ben zelf opgevoed binnen een religieuze gemeenschap. Er werd van mij geacht mij te houden aan de regels en gebruiken omdat dat van mij verwacht werd dat heb ik maar gedaan voor de lieve vrede. Daarom wil Ik je meegeven, hou het nog even vol en stapje voor stapje kan je het steeds meer zelf bepalen en wordt je volwassen en heb je je eigen leven. Waarschijnlijk is je moeder gefrustreerd en benijd ze je, daarom reageert ze zo, aardig is het niet en dat is geen excuus. Je kan het haar vragen, of ze jaloers is? Wat fijn dat je een vader hebt om op terug te vallen.

      Reply
        L - april 25, 2016

        Beste Ji, sorry dat Ik niet gereageerd heb op het slaan van je moeder. Dat is absoluut mishandeling en heel erg.! Weet bureau jeugdzorg dit wel? Steunen zij je? Probeer mensen te zoeken die dit slaan ook absurd vinden dan weet je dat je met de juiste mensen te maken hebt! Heel veel sterkte!!!! Blijf geloven in jezelf!!!!

        Reply
      Anne van 't Duycke - mei 16, 2016

      Lieve lieve Ji,

      Ik vind je heel moedig dat je jouw verhaal opschrijft en je komt mij ook over als een slim en krachtig persoon.
      Jouw verhaal is heel herkenbaar en helaas hebben meerderen kinderen hiermee te maken. Ik leefde in dezelfde omstandigheden als jij toen ik dertien was (alleen sloeg mijn moeder mij niet en was mijn vader uit huis).
      Jouw moeders gedrag kan absoluut niet door de beugel. Maar dat heb jezelf ook al beseft, dat dit niet normaal is.
      Bovendien is het strafbaar wat zij doet: Een kind slaan, ook je eigen kind!, is strafbaar volgens de wet. Deze vorm van fysieke mishandeling heet huiselijk geweld. Ook het psychisch kapot maken van jou (zeggen dat je alles verkeerd doet etc), valt onder mishandeling.
      Fijn dat je vader een redder in nood is. Maar blijkbaar is hij niet bij machte om je moeders gedrag te stoppen?
      Ik vroeg mij af of je zus(sen) en broer(s) hebt. En of zij dezelfde behandeling van je moeder krijgen. En of jullie elkaar kunnen steunen.
      Heel spijtig dat bureau Jeugdzorg de situatie niet heeft kunnen verlichten. Ik begrijp uit jouw verhaal dat jullie daar terecht zijn gekomen omdat je ouders je daarmee naar toe hebben genomen vanwege je geschreeuw? Draaide het toen vooral om jouw gedrag en dat jij ‘een moeilijk en lastige puber’ zou zijn? Of heb je ook de mogelijkheid gehad om aan de mensen van Jeugdzorg jouw kant van het verhaal te vertellen waardoor jouw geschreeuw en tranen heel begrijpelijk werden? En, heel belangrijk, heb jij aan Jeugdzorg verteld dat je moeder jou slaat? Indien Jeugdzorg daar van weet, moeten zij er namelijk wat tegen doen.
      Ik denk dat je beslist hulp nodig hebt en dat is ook wat je zoekt volgens mij.
      Als dertien jarige het contact met je moeder verbreken en de straat op gaan, is geen optie. Er zijn wel andere opties.
      Je kunt bijvoorbeeld eerst contact opnemen met de Kindertelefoon: 0800 0432 (gratis). Elke dag van 14.00 – 20.00 uur. Bij hen kun je je verhaal kwijt en zij denken met jou mee.
      https://www.kindertelefoon.nl
      http://www.kindermishandeling.nl/pages/14tot18/endan/kindertelefoon.htm
      Verder zou je een lieve docent of moeder van een vriendin in vertrouwen kunnen nemen en hen jouw verhaal vertellen en vragen of zij jou kunnen helpen.
      Ik heb zelf een boek geschreven over mijn situatie als kind bij een moeder vergelijkbaar met de jouwe (het heet: de immateriële erfenis van een narcist). Op de website van het boek staat ook een link zodat je mij een mailtje kunt sturen als je dat wilt. Ik zal altijd antwoorden en ik zal ook met je meedenken voor een oplossing.
      Maar op dit moment denk ik dat een eerste goeie stap is om de kindertelefoon te bellen.
      Laat mij weten als ik verder iets voor je kan doen, al is het maar een luisterend oor zijn.

      Lieve groeten,
      Anne van ’t Duycke

      Reply
      www.alexanderhockey@gmail.com - mei 24, 2016

      Ik herken veel dingen van je situatie, mijn moeder heeft ook narsistische trekjes maar niet zo erg als jou moeder. Ik heb hierdoor wel geleerd wat je eraan kunt doen. Ten eerste als ik jou was zou ik er alles aan doen om er voor te zorgen dat jij na je middelbare school opleiding het huis uitgaat en volledig onafhankelijk van je moeder kan zijn want zo te horen heeft ze alleen maar slechte invloed op je, je moet gewoon ontzetend egoistisch zijn en een leven leren te lijden waarbij je weinig/niets met haar te maken hebt. Ik weet dat het moeilijk je moeder af te sluiten want ongeach alles je houdt van haar. Ten tweede zou ik er voor zorgen dat je er met een professionall over praat want die kan ervoor zorgen dat je niet dezelfde trekjes krijgt of ernstig onder de consequenties gaat lijden

      Reply
    Mr.Coronat - maart 7, 2016

    Mijn zus en ik zijn beiden erg gekwetst door wat we meegemaakt hebben.
    Na het lezen van de info, herken ik er ons heel hard in.
    Mijn zus heeft haar eigen narcisme ontwikkeld, en ik heb altijd bang om te falen.
    Ikzelf ben heel hard bezig met iemand correct te zijn. En heb al professionele hulp.
    Echter ben ik ten einde raad met mijn zus. Ik heb bang dat ze te ver gaat, en haar narcisme veel te hard zal ontwikkelen. Ze probeert ook hulp te zoeken, maar faalt hier dikwijls in. Haar reactie is dan “Ik ben wie ik ben. En als het niet aanstaan bij mensen, moeten ze mij maar met rust laten!”. Ik probeer haar op alle manieren te helpen. En wil haar ook graag geholpen zien. Natuurlijk heeft ze geen oor naar mij. En blokt ze alle hulp of kritiek af. Een reflectie van onze jeugd bij onze ouders. Ik ben ten einde van mijn raad. Mijn psychologe verteld me dat ze hier niet in kan helpen. En dat ik moet proberen mijn zus te overtuigen om tot bij haar te komen. Uiteraard heb ik dan ook het gevoel, dat het hier weer alleen om de centen gaat. Ik zou graag willen vragen of iemand hier ervaring mee heeft. En of iemand mij tips kan geven.

    Reply
      Hein - april 1, 2016

      Therapie en veel over narsisme lezen heeft mij geholpen. En heel weinig contact met narsistiache familie.

      Reply
      Mo - april 12, 2016

      Ook ik heb een narcistische moeder, daar ben ik op gewezen door mijn man toen ik 35jaar was…Jouw moeder zegt nooit iets aardigs tegen jou, ik dacht ja dat klopt wel, terwijl ik al zolang ik werk kleding voor haar kocht en haar ieder weekend mee naar het terras nam en een paar keer per jaar op vakantie, omdat ik altijd medelijden met haar had. Mijn broer is ouder dan ik en hij doet alles goed ongelooflijk. Toen ik kinderen kreeg had ik natuurlijk niet meer zoveel aandacht voor haar en keerde zij zich helemaal tegen mij, ze ging bij vrienden van me langs en belde mijn man om te zeggen wat een vreselijk mens ik was. Ook zei ze tegen mn dochter toen die 4 jaar was en ik ernaast stond: beloof me dat je nooit zo tegen je moeder zult worden als zij tegen mij. Het geluk voor mij was toen dat ze langsging bij een vriend die werkte in de psychiatrie die ze ook bezocht, hij heeft haar de deur gewezen, en mij verteld dat ze narcistisch is, toen viel alles op zijn plek eigenlijk… niet dat het beter werd, maar ik heb wel wat handvatten die me staande houden, ik bel haar nl nooit meer, en probeer er alleen iedere zondagochtend heen te gaan, en als ze vervelend is geweest probeer ik daar niet op in te gaan want dat komt als een boemerang terug en ze gaat zonder gene iedereen lastigvallen. Het feit is dat mijn moeder 89 jaar is, het wordt niet minder. Ik heb nooit een kaartje gehad met iets liefs erop, of een uitnodiging kom je eens koffie drinken, alleen verwijten, ze gaat met mij om als een zakenrelatie. Pas hebben we het ouderlijk huis opgeruimd, dat was vreselijk veel werk, maar zij komt niet langs als ik daar ben, wel als mijn broer er is, dan belt ze ook nog naar mijn vriendinnen wat een geweldig werk hij heeft gedaan pffff. Ik wens iedereen het beste en probeer te focussen op leuke dingen, negeer deze mensen, ze kosten teveel energie, dat is het enige wat helpt, neem wat je kunt handelen en ga uit van je gevoel want het stopt nooit!

      Reply
        MW - april 20, 2016

        Dank je voor je verhaal Mo! Ik ben 31 en heb recent het contact met mijn narcistische moeder verbroken. Het is heel herkenbaar wat je schrijft: nooit goed genoeg, kritiek, nooit een kaartje met iets liefs er op, nooit een uitnodiging voor de koffie, wat dan ook. Van mij vroeg ze geen materiele dingen maar eindeloze emotionele steun al van jongs af aan. Uren heb ik steeds opnieuw verhalen moeten aanhoren over haar ellende. En ondertussen maakte ze me zo zwart bij mijn vader dat hij me het huis uit gegooid heeft omdat ik de vaatwasser niet had uitgeruimd. Waarom ik nu pas het contact heb kunnen verbreken verbaast me.

        Reply
    Sofie - februari 19, 2016

    Vroeger dat ik altijd dat een narcist iemand was die “vol was van zichzelf en niets goed deed”. Nu weet ik dat het gaat om mensen die een soort afstandsbediening in handen hebben “jij doet of voelt wat ik zeg, want iets anders kan ik niet ààn, en pas op als je dat niet doet, dan laat ik jou vallen”. Deze ouders doen ook nog heel goede dingen voor hun kinderen (vooral materieel ofzo) maar gaan emotioneel enorm de mist in. Ze bedoelen het niet zo, maar de gevolgen zijn verschrikkelijk. Ook al ben je volwassen, je blijft denken dat alles je schuld is. Je blijft met angst dat je de fout ingaat. Dat je zoveel fouten hebt gemaakt dat je jezelf niet meer graag kan zien. Dit is nog altijd mijn overtuiging. Ik heb geen kinderen, omdat ik bang ben om verder te gaan in dit elan enz enz. Of niet weet hoe om te gaan met kwetsbare situaties enz enz. Ik heb geen vertrouwen in mezelf en anderen.

    Reply
    Marina - februari 18, 2016

    Ik kan mijn gevolgen eindelijk plaatsen en een naam geven. Laatst las ik toevallig op een site bepaalde trekken die ik bij mijzelf herken. Over de immense angst contacten aan te gaan, terwijl je er wel naar verlangt. Maar de angst voor afwijzing belemmert mij om een diepgaand contact toe te laten. Ik heb dat natuurlijk zo vaak doorgemaakt in mijn leven door mijn narcistische moeder! Zij heeft zelfs mijn kinderen besmet met haar vuile leugens waardoor ook zij zich heel jong van me afkeerden. Alle leugens van haar natuurlijk onder het mom “bezorgdheid”. Nu las ik dat de specifieke angst op dit gebied een naam heeft, namelijk OPS wat staat voor een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Ja ja, stoornis….. Het is zo vreemd dat als je je been breekt door toedoen van een psychopaat je geen stoornis krijgt opgeplakt, maar zodra je geestelijke gevolgen ondervind van mishandeling opeens wél ! Het is de levenslange erfenis van mijn reeds overleden moeder.
    WIE herkent deze angst “stoornis” (zeg maar gewoon angst) bij zichzelf NA NARCISTISCHE MISHANDELING?

    Reply
      Anoniempje - augustus 18, 2016

      Hi Marina,
      ik herken het niet helemaal maar ik heb wel moeite met vriendschappen en eerder ook in relaties met vertrouwen hebben in mensen. mij was aangeleerd dat andere mensen niet te vertrouwen/onnozel zijn.
      ik ben jarenlang erg paranoia geweest met ook paniekaanvallen en angsten (gediagnosticeerd bij therapeut).
      ik volg nu ruim een jaar cognitieve therapie en dat helpt enorm.
      sterkte!
      groet

      Reply
    J. - februari 16, 2016

    Beste,

    Ik ben op zoek naar advies. Mijn vader is een narcist en mijn moeder heeft alle kenmerken van ‘narcistische collusie’. Met mijn vader heb ik het contact verbroken.
    Zelf ben ik hooggevoelig, vooral afgestemd op de ander en het contact met mezelf denk ik ook een beetje kwijt.
    Een liefdesrelatie op dit moment is lastig omdat ik alle kanten op schiet van overmatig inlevend tot onredelijke woede aanvallen. Eigenlijk ben ik vooral bang dat ik zelf ook narcistisch aan het worden ben omdat ik soms zo boos wordt om helemaal niks en mijn partner daarmee kwets. Op dat moment besef ik dat niet ik voel dan alleen de woede en dat baart me zorgen. De woede komt denk ik vanuit het gevoel niet te weten hoe ik met de situatie om moet gaan. Hierdoor draait een simpel meningsverschil uit op enorme ruzie. Heeft iemand hier ervaring mee?

    Grtjs

    Reply
      karen - februari 17, 2016

      Hallo,
      Mijn man groeide ook op in een gezin met een narcistische moeder. Hij is 37 en enkele jaren viel depuzzel in elkaar. Nu zit hij volop in een verwerkingsproces. Een grote hulp is het werkboek ‘ het verdwenen zelf’ van Iris Coops en via haar vond hij eindelijk een goede therapeute! We gingen eerder al naar andere therapeuten maar die stuurden altijd aan op de foute dingen en lieten het narcisme links liggen. Dit maakte alkes alleen maar erger. NU ZIJN WE EINDELIJK OP DE GOEDE WEG!

      Groetjes Karen

      Reply
      R. - maart 1, 2016

      Ik denk dat je partner heel goed begrijpt, dat je nu een moeilijke tijd doormaakt. Wees niet bang dat je narcistisch bent, als je het van jezelf denkt ben je het zeker niet. Ik herken je verhaal heel erg uit mijn eigen relatie. Tegen deze dingen lopen mijn partner en ik ook. Mijn vriend is ook heel erg bang dat hij niet goed voor mij is. Mijn geliefde is de meest zorgzame persoon die ik ken, met soms een woede aanval. Zijn wereld is op zijn kop komen te staan nadat hij er achter kwam dat veel van zijn vrienden, maar ook in zijn familie narcisten zijn. Hierdoor is hij zo gaan twijfelen aan zijn eigen ik, dat hij niks meer helder ziet. Op het moment is een ruzie uit de hand gelopen, en heeft de laatste druppel de emmer doen overlopen. Ik neem op het moment mijn afstand, en hoop dat hij weet dat ik van hem houd. Hij is de meest creatieve persoon die ik ken, en ook de meest zorgzame. Hij zal mij altijd voor zichzelf plaatsen. Soms zijn kleine dingen een ruzie niet waard, probeer er dan over heen te stappen. Of kom er later op terug als je rustig bent geworden. Als je partner dit op dat moment niet kan, want dit herken ik ook bij mezelf. Geef dan rustig aan, dat je even tot jezelf moet komen en dat je het als zij of hij rustiger is graag over wilt hebben Zoek niet alles bij jezelf. Volgens mij ben je al heel hard op weg met wat je hierboven beschrijft. Je bent je bewust van je gedrag. Volgens mij houden jullie heel veel van elkaar.

      Groetjes

      Reply
      R. - maart 1, 2016

      Ik denk dat je partner heel goed begrijpt, dat je nu een moeilijke tijd doormaakt. Wees niet bang dat je narcistisch bent, als je het van jezelf denkt ben je het zeker niet. Ik herken je verhaal heel erg uit mijn eigen relatie. Tegen deze dingen lopen mijn partner en ik ook. Mijn vriend is ook heel erg bang dat hij niet goed voor mij is. Mijn geliefde is de meest zorgzame persoon die ik ken, met soms een woede aanval. Zijn wereld is op zijn kop komen te staan nadat hij er achter kwam dat veel van zijn vrienden, maar ook in zijn familie narcisten zijn. Hierdoor is hij zo gaan twijfelen aan zijn eigen ik, dat hij niks meer helder ziet. Op het moment is een ruzie uit de hand gelopen, en heeft de laatste druppel de emmer doen overlopen. Ik neem op het moment mijn afstand, en hoop dat hij weet dat ik van hem houd. Hij is de meest creatieve persoon die ik ken, en ook de meest zorgzame. Hij zal mij altijd voor zichzelf plaatsen. Soms zijn kleine dingen een ruzie niet waard, probeer er dan over heen te stappen. Of kom er later op terug als je rustig bent geworden. Als je partner dit op dat moment niet kan, want dit herken ik ook bij mezelf. Geef dan rustig aan, dat je even tot jezelf moet komen en dat je het als zij of hij rustiger is graag over wilt hebben Zoek niet alles bij jezelf. Volgens mij ben je al heel hard op weg met wat je hierboven beschrijft. Je bent je bewust van je gedrag. Volgens mij houden jullie heel veel van elkaar.
      Groetjes

      Reply
      H - mei 5, 2016

      Hoi J
      Ga vooral niet denken dat je zelf narcist aan het worden ben. Anders had je allemaal niet zo last
      van het gedrag van je ouders. Je boosheid komt van onbegrip, emotionele verwaarlozing, onredelijkheid,
      het gevoel van en ik dan?. Ik herken mezelf hier helemaal in. Ga bij jezelf na op welke momenten je die boosheid aanvallen krijg, en het gevoel wat je hebt bv, verdriet, niet begrepen worden, iemand niet tegemoet komt in je gevoel, of dat je weeeer alleen rekening moet houden met een ander? dat je boos word. En probeer daar over te praten wat sommige dingen met je doen. Op you tube heb je Lisa Romano video`s zij is zooo goed, in het verwoorden in alle facetten over narcissistic abuse. Ik hoop dat je engels goed is. Want deze vrouw is geweldig en t heeft mij enorm geholpen om zicht te krijgen in mijn people pleaser syndroom. Succes

      Reply
        J - mei 15, 2016

        thanks.,
        allemaal herkenbaar idd., die enorme boosheid en woede.,
        zelf zo niet gezien te worden en altijd maar naar een ander te moeten leven anders zijn de gevolgen alleen maar zodat jou leven nog minder draagbaar wordt.
        Nu ik het huis van mijn ouders uit ben kan ik eindelijk een beetje tot rust komen en alles zien zoals het is. Ik ben niet gek geworden., andere mensen zien inderdaad alleen de buitenkant en zien helaas de rest niet.

        Reply
      Solveig van Beele Berkhout - augustus 2, 2016

      Beste J., ik denk echt niet dat je bang hoeft te zijn dat je zelf een narcist wordt. Het feit alleen al dat je je hier zorgen om maakt zegt m.i. al genoeg! Wat jij beshrijft herken ik heel erg, heb dit hele proces met mijn man doorgemaakt en worstel er soms nog mee. Kun je met je partner goed praten over jouw narcistische verleden, dat kan vaak ook helpen dat de ander beter in kan kaderen dat jouw woede zijn wortels in je verleden heeft. Want ik denk, en dat heb ik ook bij mezelf ontdekt, dat de zaken waar je nu bij je partner boos om wordt een trigger naar het verleden zijn. Toen kon je niets met je kwaadheid, maar het is wel blijven zitten. Bij een narcist is geen ruimte om boos te zijn, hij/zij heeft daar namelijk een patent op. Probeer als je weer die boosheid voelt even afstand van de situatie ge nemen en bij jezelf te rade gaan wanner je dat bij de narcist hebt gevoeld. Vaak komt dan een bepaalde gebeurtenis terug en ga je de link met het heden zien. Door de boosheid dan in gedachten bij de narcist neer te leggen ipv bij je partner ga je de dingen langzaam aan een plek geven. Lijkt makkelijk gezegd, het is echter moeilijk ik weet het uit eigen ervaring. By the way, ben ook hooggevoelig en dat maakt de omgang met een narcist des te pijnlijker. Succes, sterkte, Solveig

      Reply
    Shy - februari 11, 2016

    Beste allemaal,

    Erg herkenbaar alle informatie op deze website. De afgelopen maanden heb ik weer therapie gevolgd omdat er dingen blijven spelen. Ik zit niet lekker in mijn vel, dingen uit het verleden blijven terug keren en dit leidt bij mij tot zeer onzeker gedrag/paniekaanvallen.
    Mijn therapeut benoemde dat mijn moeder mogelijk een narcistische persoonlijkheid heeft. Ik vind dit erg moeilijk te horen. Aan de ene kant denk ik lekker makkelijk…geeft het een stempel en alles is verklaarbaar, aan de andere kant komt het gedrag wel overeen met de dingen die ik hier op deze website lees. Het maakt me boos, omdat ik het niet begrijp. Hoe kan iemand zo zijn, hoe kan het dat iemand zijn/haar eigen kind zoveel pijn doet? Het ergste vind ik nog dat mijn moeder onderscheid maakt tussen de kinderen. Het gezin waar ik uit kom bestaat uit 3 kinderen, ik ben de oudste. De andere 2 krijgen altijd alle aandacht, ze hoeven maar te bellen en het gebeurd en naar mij word niet omgekeken. Heel lang heb ik het gevoel gehad dat het allemaal aan mij lag omdat ik een lastig mens ben, moeilijk om mee om te gaan of twijfelde ik aan mijn eigen gevoel, was het allemaal wel juist wat ik zag en wat ik voelde of overdreef ik het? Deze vragen houden me tot op de dag van vandaag bezig…..ligt het aan mij? Heeft mijn moeder echt een persoonlijkheidsstoornis? Stel ik me aan?

    Reply
      M - februari 22, 2016

      Hallo Shy

      Ik heb jou bericht gelezen. Ik zie overeenkomsten met jou verhaal, ik ben ook de oudste van twee kinderen die mijn ouders hebben. Alles is veranderd toen mijn zus is geboren. Zij had een allergie en moest daar ook allemaal testen ondergaan. Zij heeft er nu geen last er meer van want zij rookt en heeft een hoop dieren. Ik heb sindsdien haast geen aandacht meer gehad. Ik heb geprobeerd om zo braaf en lief te doen. Maar dat hielp niet. Ik kreeg wel van ma te horen dat haar zus die ook kinderen heeft beter naar hun moeder luisteren dan dat ik deed. Ik luister altijd naar ma. Mijn zus is nu volwassen en heeft de aandacht nu nog steeds kunnen behouden. Zij gebruikt nu haar kinderen dat als ma iets niet doe dan zeg zij tegen ma dan zie jij jou kleinkinderen niet meer. Zij heeft ook een rijbewijs ik niet. Ik dacht of denk dat dat er ook mee te maken heeft. Als ik nu mijn eigen keus maak dan lijkt het wel alsof ik daar nu op latere leeftijd nog gestraft wordt. Mijn eigen zus heeft een relatie achter mijn rug om een relatie gehad met iemand waar ik mee heb samen gewoond. Ma en pa wisten hier van maar mij hebben hun dat niet laten weten dat zij een relatie achter mijn rug om had met mijn vriend. Mijn zus is ook rebelliesch, ik had bij haar tweede zwangerschap niet zo veel interesse vond zij en daarom ben ik geen meter geworden van haar tweede kind. Zij kan alles maken heeft ook de huissleutel van het huis van mijn ouders ik niet. Ik moest van mijn ouders toen ik 18/19 jaar was nog om negen uur naar bed, en o wee als ik tv had gekeken, ma kwam dat controleren als zij naar bed ging. Ik mocht mijn slaapkamer zelf niet opruimen dat wilde ma altijd doen. Ik zit met dezelfde vraag als jij, hoe kan je je eigen kind zoveel pijn doen en er nog van genieten ook. Ik heb in mijn leven ook al veel mannen leren kennen die narcistisch zijn. Dat is ook erg lastig om daar mee om te gaan. Ik was al gewend om mezelf weg te cijferen. Maar nu ik alles zo eens lees en mezelf in dit thema verdiep weet ik waarom ik ben zoals ik nu ben. Het kan goed zijn dat veel mensen die mee moeten maken wat jij en ik mee maken dat die het Stockholm syndroom bij zich dragen.

      Reply
    sunshine - februari 8, 2016

    Na bijna alle reacties gelezen te hebben valt het percentage narcistische moeders me op, terwijl een beetje googlen oplevert dat narcisme vooral bij mannen voorkomt. Heeft iemand een verklaring voor dit verschil?

    Reply
      Op naar een leven. - maart 25, 2016

      Ik heb zelf al veel hulp gezocht en uiteindelijk gevonden pas na een zes jarige studie oftewel mijn eigen zoektocht ben ik anderen gaan helpen. Wat ik vooral tegen kom is dat vrouwen over het algemeen een veel betere camouflage hebben en kunnen veel externeraliseren dat houd in dat ze anderen hun ongemakken laten dragen. Ze projecteren hun eigen stuk op een ander. Meestal de zwakkeren of onbewuste mensen. Mannen uiten zich vaak eenvoudiger en wordt dus sneller een conclusie getrokken.
      Zelf ga ik er van uit dat het om het even is.

      Reply
    Lotte - januari 28, 2016

    Mijn dochter is 3 en haar vader is een narcist. Wij zijn niet meer samen om deze reden. Als ik
    De verhalen lees kan ik alleen maar een soort van dankbaar zijn dat ze nog zo jong is. Ondanks haar leeftijd heeft ze al last van haar vaders gedrag. Ze heeft faalangst ontwikkeld en als ze een weekend bij hem is is ze helemaal van slag, dan gaat ze bij mij weer helemaal terug in de babyrol. Het is hartverscheurend om te zien. Ik koester alle momenten dat ze niet bij hem is, het is verschrikkelijk.
    De buitenwereld heeft geen idee, ik word afgeschilderd als de vrouw die haar kind weghoudt bij de vader. Gelukkig zijn er ook mensen die het wél begrijpen, dit zijn de mensen die zelf ook een narcist kennen.
    Zelf ben ik ook beschadigd, maar dat is vast weer een ander forum 😉

    Reply
      Kim1970 - februari 14, 2016

      Hi Lotte,
      Ik ben op deze site beland omdat ik net als jij ook een kind heb (6) van een narcist. natuurlijk is dat geen officiële diagnose, maar hij voldoet nu eenmaal aan alle kenmerken, dus noem ik hem toch zo (als je zou lezen over sociopaat zul je ook zo’n beetje alles herkennen denk ik, dus beetje vaag wie nou wat is, maar het komt allemaal wel zo’n beetje op hetzelfde neer).
      Ik maak mij ook zorgen om mijn zoon. Zelf ook zolang ik mij kan herinneren gevoelig, onzeker over zichzelf en reageert vrij primair als het niet gaat zoals hij wil. Dus zit denk ik ook in de genen (en ik ben niet narcistisch -echt niet- maar ben ook niet zo zelfverzekerd, maar aan de andere kant ook trots. Lastige eigenschappen waar we onze zoon mee hebben belast. En dan nog het gedrag van vaders zelf.
      Mijn zoon is elke week min. 2 nachtjes bij hem. Ik wilde hoe dan ook dat dat contact tussen vader enz oon zoublijven (want ik had er veel over glezen, scheiden in het algemeen en over narcisme etc, maar je kind het contact met pa helemáál ontzeggen is meestal nóg schadelijker dan contact met een pa die niet bepaald de idelae vader is. Rechters denken daar tegenwoordig ook zo over, soms echt onterecht, maar contact met vader vond ik ook belangrijk).
      Het contact met mijn ex en mij is slecht. Er is eigenlijk geen contact, zo goed als niet. Ik ben al zo vaak tegen een muur aan gelopen, waar ik dan zo veel last van had naderhand, dat het me beter leek het contact echt te minimaliseren. Dan maar geen gesprekken over school of hoe het gaat als mn zoon bij hem is etc etc. Hoe ongelooflijk spijtig ik het ook vind. Want m’n zoon zou ook veel leiver willen dat we ‘vrienden’ zijn (of zelfs waar een stel worden). Maar dat soort gesprekken gingen eigen überhaupt niet, nooit.
      Dat ik van alle mannen op de wereld net deze heb uitgekozen om een kind mee te krijgen, neem ik mezelf erg kwalijk, ook al kan ik het helemaal verklaren etc (ander forum idd), maar wat heb ik ondertussen mijn kind aangedaan….? Ik heb besloten hem al vrij snel na onze breuk (bijna 3 jaar geleden) te vertellen, om hem voor te bereiden, dat papa een beetje ‘anders’ is dan andere papa’s, dat papa heel veel van hem houdt, maar een ‘dingetje’ in zijn hoofd heeft, waar hij niets aan kan doen, waardoor hij soms heel boos kan worden om niets of gemene grapjes uithaalt of dat je bij hem niet mag huilen (dat is nl zo). Op deze manier hoop ik dat mn zoon de schuld niet bij zichzelf legt en echt heel onzeker wordt, trauma’s er van krijgt of ook een narcist wordt.
      Sindskort ga ik ook naar een kindertherapeute om hem de kans te geven álles te zeggen wat er in hem omgaat, waar hij mee zit; dingen die hij niet tegen mij of z’n vader wil zeggen omdat hij bang is dat hij ons daar dan mee kwetst of dat we boos worden etc. Ik hoop daarmee dat hij pijnlijke dingen die hij nu ervaart niet opkropt, wegstopt, wat hem zal vormen en die dan later in zijn leven als een boemerang uiteraard gaan terug komen, al dan niet bewust van de oorzaak (als ze zo klein zijn gebeurt er volgens mij heel veel onbewust, wat later niet goed meer te herleiden is).
      Met mijn ex er over praten kan niet, wil ik ook niet meer. Heb de hoop op gegeven. Hij heeft nog 2 dochters trouwens (niet van mij) met wie hij ook niet/nauwelijks contact heeft, omdat met name zij dat inmiddels niet meer willen. En voor 1 heeft hij ooit zelfs een straatverbod gehad omdat hij op een avond extreem tegen haar tekeer was gegaan. Ik heb wel reden tot zorg. Maar aan de andere kant is het ook zoooo subtiel allemaal, zijn manier van doen en hoe dat je op een gegeven moment tot in de kern aantast. Dat snap bijna niemand die niet met zo’n man (mes) heeft samen geleefd. Heel frustrerend. Ook hoe belachelijk lang de nasleep is van zo’n destructieve relatie. Zou dolgraag alles willen afkappen met hem, maar dat kan dus niet vanwege onze zoon. Dus de wond wordt toch elke keer, bij ophalen, of bij missen van n zoon, weer een beetje open gekrabt, Erg frusterend (dat ik niet goed door kan met m’n leven). En het heeft vooral met mn zoon te maken, dat ik hem zo graag een compleet gezin had gegund, dat ik me zorgen maak over later etc… maakt me regelmatig erg emotioneel. Zit zo diep zo’n jongetje.
      Maar hij zit altijd schoon en netjes in de kleren, gaat op tijd naar school met z’n pa, wordt hier redelijk stipt gehaald en gebracht, wordt zo ver ik weet niet geslagen of dat soort erge dingen (dat hij bij mij ook niet)… tja…. wat kun je dan doen? Hoe het emotioneel daar gaat, dat weet ik niet. Kan alleen maar gokken en een beetje voorzichtig polsen bij mn zoon…
      En ik probeer hem maar zoveel mogelijk te steunen door open te zijn, eerlijk, lief, principieel, te luisteren, zonder hem te verwennen… wat meer kun je doen.

      Als iemand tips heeft dan hoor ik dat ook graag.

      Reply
        Kim1970 - februari 14, 2016

        Excuses voor de typefouten

        Reply
        Angelique - maart 15, 2016

        Zo herkenbaar… Ik heb 3 kinderen, meisje van 10, zoon van 12, en zoon van 14. Na bedrog en een walchelijke scheiding, want dat krijg je als de narcist zijn zin niet krijgt, gaat het niet goed met de kinderen. De oudste gaat niet meer naar zijn narcistische vader. Die is genoeg gekwetst, maar doordat de middelste en jongste dochter nog wel gaan, blijft de man een stempel zetten, met begrog, geen enkele empathie etc. De middelste zoon hemelt hij helemaal op en trekt hij voor. Mijn jongste dochter,die ook al zo vaak is gekwetst door hem, wil nu weer niet meer naar haar vader toe, maar er is geen keuze. Een vader heeft het recht en dat ook afgedwongen, om zijn dochter te zien, maar hij doet dat alleen om de korting op de alimentatie die hij daarbij krijgt. Zij krijgt niet wat de middelste zoon wel krijgt en dat geeft alleen maar frustratie.
        Mijn middelste zoon ziet al het gedrag en ik heb een hele open relatie met mijn kinderen, waarbij ze veel van hun gevoelens en emoties uiten. Gelukkig kan ik op die manier veel schade beperken, maar het blijft hopeloos. Mijn zoon moet echt op zijn tenen lopen om aan de ongeschreven eisen van zijn vader te voldoen. Hij zegt zelf dat zijn vader hem een soort van aanbid en hij is vreselijk bang iets te doen wat hij niet leuk zal vinden. Aan de ene kant kan het geen kwaad dat hij wat meer verantwoordelijkheid pakt, maar dit is een beetje boven zijn pet. En daarnaast zie je dat zijn vader hem steeds meer aan zich bindt. Dan het contrast, dat de andere twee duidelijk achtergesteld worden en vergruisd, omdat zij niet doen wat hij wilt, maakt dat de hele situatie niet goed is voor hun ontwikkeling. Maar je kan als ouder alleen maar toekijken en “dweilen”. Ik heb jeugzorg en veilig thuis al vanaf het begin van de echtscheiding erbij gehaald en die zien nu regelmatig zijn ware aard, he,he…. Maar zij kunnen ook niks doen. Hij slaat ze niet en alles is subtiel en de wet geeft een vader veel rechten. Ook de rechters hebben door gesprekken met mijn oudste zoon, de man op zijn gedrag aangesproken en hij hoeft niet meer naar zijn vader te gaan.
        Alles blijft lastig. Een zorg. Ik kom gelukkig zelf uut een heel stabiel gezin ( we hebben vroeger veel pleegkinderen gehad) en ik ben emotioneel erg sterk en veerkrachtig. Daarmee kan ik mijn kinderen bijstaan, maar het is en blijft een lastige situatie waar je goed aan doet, kinderen toch niet meer naar hun v ader laten gaan of wel…..

        Reply
      E - februari 27, 2016

      Wauw lotto ik zit met precies hetzelfde probleem alleen tussen mijn kind en mijn ouders. Ook helemaal van slag als hij weer terug is. Wil het liefste alleen maar computeren ik moet hem geregeld andere dingen doen of de aandacht geven. Maar zit ook tussen 2 vuren hij wil het zo graag. Ja mijn moeder die dus deze narcistische zal wel de liefste oma uithangen en hem gewoon laten geworden met alles en dan is hij weer thuis en dan is hij idd helemaal van slag.

      Reply
    karina - januari 12, 2016

    Hoi Allemaal,

    Graag wil ik hier een reactie plaatsen.
    Voor iedereen die het fijn vind om te leren om te gaan met een narcist.
    Dit moet je dan wel samen met hulpverlening doen, of als je sterk genoeg bent, zelf.
    Als je veel weet/leest over narcisme, zie je er veel om je heen. Er zijn er veel meer als dat ikzelf dacht.
    Het is fijn dat ik met deze mensen kan om blijven gaan, zonder dat het met schaad. ( al kan het me echt nog wel eens raken! Zo erg vind ik het dat ze je altijd willen kwetsen) Maar dat zien ze niet.

    Zelf opgevoed door een narcist, opa, oom die dit ook hebben raak je verstikt in deze ziekte… openlijke narcisme.
    Kreeg relatie met man kom ik ook daar narcisme tegen. ( dit naar jaren pas) Deze persoon heeft de verborgen narcisme.
    Hier zit opzicht geen verschil in, alleen de verborgen narcisme is nog moeilijker te herkennen. En zeker voor de buitenwereld.

    Ik wilde bij beide narcisten breken. Ik haatte ze, ze hebben me zoveel pijn aangericht.
    De hulpverlener gaf het advies om dit niet te doen. Zij leerde mij om hierin een weg te vinden.

    Tot op de dag van vandaag heb ik daar GEEN SPIJT van!

    Het kost je zelfverloochening. Maar het levert ook rust op en goed contact met de andere ouder die niet narcistisch is. Ook met de broers en zussen kan je blijven omgaan.

    Wat ik doe is geen strijd aangaan.
    Als iemand mij beschuldigd dan kan je daar over praten, maar bij een narcist niet.

    Je hebt 3 verschillende rollen.
    1e ouder rol
    2e volwassen rol
    3e kind rol

    Bij een narcist neem je de volwassen rol aan, altijd.
    Is de narcist boos op je en je reageert vanuit je kindrol, ( boos terug) Dan krijg je spetterende ruzie.
    Volwassen rol zeg je, ik zie dat u boos bent, vervelend voor u. Ik ben het er niet mee eens en leg nu de hoorn op de telefoon.
    En je doet het vervolgens. belt de persoon terug. Dan zeg je ik pak de tel. hiernaar niet meer op. Het is vervelend maar we zitten niet op een lijn. En je sluit het gesprek beleeft af.

    Kinderen krijgen met sofa training dat ze moeten reageren als een pauw.
    Dat is eigenlijk hetzelfde. Waardig, beleeft, maar niemand komt meer over je grenzen heen.
    Scheld de narcist, je zegt b.v. ; jammer dat het zo loopt, ik ga nu naar huis en je loopt waardig weg. Je groet nog even. ( en vanbinnen denk je, veren in de lucht, waardige pauw die ik ben je kan met toch niet meer pakken 😉 )
    Je zult zien dat je de wapens uit hun handen neemt. Omdat je ze niet meer voed.

    Ik kreeg ook als tip, blijf respectvol! praat niet meer negatief over de narcist, alleen naar je eigen partner of echt goede vriendin en hulpverlener.
    Zo kan de narcist je niet meer ergens op betrappen en je zwart of negatief maken naar broers zussen dat je over haar/hem negatief praat.
    De broer/zus gaan ook jou reactie zien, je volwassen rol, je respectvolle houding en gaan ervan leren en of dingen inzien.
    Je gaat de narcist hierdoor ontmaskeren.

    De volgende tip die ik kreeg was;
    Schrijf op wat je met de familie wilt en met je ouders.
    Hoelang (tijdstip afspreken met partner) en hoe vaak wil je ouders bezoeken.
    Welke broer wil je wel ontmoeten en welke zus wil je maar 1 keer per jaar ongeveer zien of alleen op verjaardagen.
    Dit hoef je niet te vertellen, maar je weet het voor jezelf. Wil je zus je zien, je hebt het te druk of geen tijd of spreek pas over 3 maanden af ect.
    Je blijft hierdoor uit de strijd
    blijf vriendelijk en respectvol. Word je gekwetst, zegt dat je dat geen leuke opmerking vond of laat duidelijk je grens zien! ( bescherm je, ga b.v. op een verjaardag niet bij die persoon zitten. Maak het gezellig met andere)

    Je beslist vanaf NU wat jij WILT!! je neemt de regie.
    Blijf dicht bij je eigen gevoel. kijk wat jij belangrijk vind. verzamel lieve, positieven mensen om je heen.
    Afstand, elkaar weinig zien het is een grote redding!
    En als je een gesprek heb met de narcist. Hou het erg oppervlakkig. Laat nooit meer je diepe emotie’s zien. (weerpraatje, koetje kalfje)

    Door dicht bij jezelf te blijven en te bedenken wat jij belangrijk vind maakt je zo sterk.
    De relatie met familie blijft in stand. Af en toe zien kinderen hun opa/oma.
    En toch heb je je eigen leven los van het ziekelijke familieleven zonder ruzie!

    Als je respectvol omgaat met de ander. Krijg je toch respect terug en gaan de andere om de narcist heen langzamerhand steeds minder in de narcist geloven.

    Ik hoop dat iemand wat heeft aan deze tips.

    Ik was kapot, moe en wilde geen contact meer.
    Ik ben sterk, heb wilskracht en contact wanneer ik dat wil!
    Deze zin hielp mij ook hierbij “IK WORSTEL EN KOM BOVEN!”

    Het zijn nu schaapjes, ik ging een andere relatie met ze ontwikkelen. af en toe proberen ze nog uit te halen. ( en achter de rug zullen ze het blijven doen) het lukt ze niet meer om mij er mee te krijgen. Ik ben ze te baas.

    Dit is me gelukt samen met een hulpverlener! Nu al weer heel veel jaren zonder.

    Veel sterkte allemaal…

    Wat mij heel erg help is de volwassenrol aan te nemen.
    Ook in der relatie tot oma/ kleinkind.
    Even uitleggen, Je heb de vol
    Jij bepaalt!

    Reply
      kitty - januari 24, 2016

      Ik heb je reactie gelezen en wil je ervoor bedanken dat je deze geplaatst hebt. Ik heb je tips opgeschreven en ga mijn best doen ze toe te passen. Dank je.

      Reply
        karina - januari 25, 2016

        Hoi Kitty,

        Fijn dat ik op deze manier iets voor iemand kan betekenen. Ik hoop voor je dat het mag helpen.
        Het zal met vallen en opstaan gaan. In het begin is het zwaar. Omdat de narcist voelt dat je van ze afgaat en je sterker word, slaan ze hard toe.
        Maar houd vol!!! Hopelijk zie je dat het gaat werken.
        Mijn hielp het ook om samen met mijn partner de strijd aan te gaan. Samen ben sterk.

        Heel veel sterkte ermee.
        Karina

        Reply
          E - februari 29, 2016

          Ik heb ook zo’n geweldige partner die me in dit proces steunt. Heb het op dit moment even erg zwaar maar zie het allemaal weer wat positiever in. Het besef is er ik troost me ook met goede dingen die leuke mensen tegen me zeggen en met onze verhuizing hebben we steeds meer rust gekregen. Weg van de negatieve mensen en luisteren naar de lieve mensen waar je wel een leuke band mee kunt opbouwen. En je huis gezellig inrichten en netjes houden creëer ook een bepaalde rust.

          Reply
      Marian - februari 8, 2016

      Dankjewel! Je hebt me steun en goede raad gegeven!

      Reply
      sunshine - februari 8, 2016

      Karina, dank je wel voor het delen van je opbouwende tip. Ik heb het ook zo gedaan gedurende ongeveer 5 jaar. Heft in eigen handen nemen is het recept voor heling, we moeten oppassen niet in een slachtofferrol te blijven hangen, hoezeer we ook slachtoffer zijn. We kunnen alleen verder als we zelf de regie over ons leven nemen.

      Mijn moeder is iemand die zich profileert als een superieure redder die zichzelf ‘wegcijfert’ en zus iemand die constant applaus vraagt. Beide manipuleren, liegen, gebruiken anderen, halen mensen naar beneden, kunnen ijskoud zijn, zijn egoïstisch en enorm statusgevoelig. En beiden zijn ook bang voor alles en vooral voor zichzelf. Dat laatste geeft me ergens een gevoel van compassie. En het blijft familie. Vandaar mijn aanpak om contact te blijven houden.

      Maar beiden zijn ook obsessief. Alles moet gaan zoals zij willen en ik moet weer terug in hun invloedssfeer merk ik. Daarvoor halen ze alles uit te de kast en het houdt maar niet op. Zo heeft mijn zus onlangs mijn vriendinnen geterroriseerd om iets gedaan te krijgen. Die zijn erg geschrokken, maar voordeel voor mij was dat vrienden eindelijk begrijpen dat ik niet bepaald overdrijf als ik over moeder en zus praat. Integendeel, het is toch familie en ik vind het erg moeilijk om me negatief over hun uit te laten. Misschien ook omdat ze dat wel altijd over mij hebben gedaan, dus ik weet hoe ontzettend pijnlijk dat is. Al het gedrag dat zij vertonen probeer ik vlgs mij onbewust te mijden, of het zit gewoon niet in mijn karakter. Voor zover prima.

      De houdbaarheid van mijn volwassen houding lijkt nu over. Zij hebben samen meer energie en vindingrijkheid dan ik om me toch in hun invloedssfeer proberen te krijgen. Ik word er zo moe van. Het gaat maar door en steeds verder. Als ik mijn grenzen aangeef voor gedrag A, gaan ze verder met gedrag B en het alfabet is lang.

      Ik ben benieuwd Karina of jij ook al tegen de oeverloze overheersingspogingen bent aangelopen van je familie. Nu ik terugkijk naar je post zie ik dat je aanraadt hulp erbij te zoeken. Ik heb ooit even therapie gehad omdat ik overtuigd was dat ik de gek in de familie was. Gelukkig heb ik daar een duidelijk nee op gekregen. De omgangstechniek heb ik daarna zelf verzonnen. En dat is op zijn tijd (nu dus) loodzwaar. Dus misschien is mijn vraag aan jou nu wat voor therapeut je daarbij hielp en hoe je daar terecht kwam. Dank je wel alvast!

      Reply
      M - februari 22, 2016

      Hallo Karina

      Ik vindt het erg knap van je dat je dit kan en aankan. Ik ben zo ver nog niet. Zit te veel boosheid en frustratie in mijn lijf en kan niet tegen onrecht in de wereld.

      Reply
        h - maart 28, 2016

        Ook ik vindt het moeilijk om mijn weg te vinden . heb mijn vader 3jaar niet gesproken , en het ging prima met me . de eerste 2jaren waren echt moeilijk, maar daarna had ik een fijn rustig leven met mijn gezin, tot gisteren de telefoon ging , na 3 jaar. is het nog steeds pijnlijk. en als hij een half uur aan de telefoon is .dan merk ik dat er niks veranderd is. alles komt terug. was er niet op bedacht dat hij me zou bellen. ben zo blij dat ik ga verhuizen , ander tel nummer krijg. eigenlijk wil je hem graag zien . het is je vader . dat zegt je gevoel .maar mijn verstand zegt dat het nooit meer beter gaat worden , eerder nog erger. je doet dit met pijn in je hart. maar ik zie geen andere oplossing.

        Reply
    Petra - januari 11, 2016

    Altijd heb ik gedacht dat hoe het er bij ons thuis aan toe ging dat dit normaal was tot het moment in 2005 , ik ging weer studeren op mijn 33.
    Ik werkte op een woonvoorziening voor mensen met een beperking als huishoudelijkmedewerker. Een teamleidster zag een groepswerker in mij , en motiveerde mij om via mijn werkgever een opleiding te volgen sociaal pedagogisch werk. Vanaf dat moment kreeg ik door dat het nest waar ik uit voortkwam niet normaal was….

    Mijn vader is een passieve man , zegt niet veel en lijkt geen mening meer te hebben, nu erop terug kijkend lijkt mijn vader monddood te zijn geworden van het incasseren. Mijn vader was 36 jaar toen hij zijn eerste hartaanval kreeg hij heeft er 2 gehad en was was nadien thuis , mijn vader kon hele dagen in de stoel zitten op zijn eigen planeet in zijn eigen hoofd.

    Mijn moeder daarentegen is een erg aanwezige dominante vrouw die graag alles wilde bepalen. Het was altijd maar afwachten hoe haar bui stond , als kind zijnde leer je snel mensen te scannen zoals ik het zelf noem. Mijn moeder had altijd wel met iemand ruzie was het niet met een buurman of buurvrouw dan was het wel met een familielid.
    Ruzie waarbij fysiek geweld niet uit den boze was ik heb mijn moeder buurvrouwen aan hun haren de trap af zien slepen. Als kind zijnde was het altijd lastig tegen wie je nu wel of niet mocht praten want je werd gewoon betrokken bij de ruzies van je moeder. Mijn moeder was helemaal weg van het kind van de buren laat ik haar hier voor het gemak maar even Anne noemen. Anne was een jaar ouder als ik en iedere dag zat mijn moeder bij deze mensen in huis , ging boodschappen met hun doen , winkelen ect ik mocht niet mee maar moest wel aan horen hoe lief Anne was en hoe leuk ze was en hoe goed ze het deed op school. Zo geintreseerd in mij was ze eigelijk nooit ,wat ik deed op school boeide haar niet echt zolang ik maar niet met jongens omging en het haar niet al te lastig maakte .Ik was een rustig meisje wat voornamelijk alleen op haar kamer zat zonder vrienden en vriendinnetjes . Als mijn moeder een bui had en er was iets of je had wat verkeerds gedaan dan ging ze in de negeerstand, het was dan alsof je niet bestond , maar dan ondertussen wel leuke dingen doen met Anne . Dit deed pijn want ik begreep het niet. Ze ging heel gepassioneerd een vriendschap aan om vervolgens een paar weken later weer hoogstaande ruzie te hebben met diegene , die persoon werd dan van alles verweten en nooit lag het probleem bij mijn moeder. Mijn moeder treiterde en kleineerde mensen. Stookte mensen tegen elkaar op, ze wist precies hoe ze mensen moest manipuleren om haar zin te krijgen.
    Ruzie met een buurman waarbij ze samen met mijn broer toendertijd een jaar of 15 de man aanviel met een stalen steigerbuis.
    Een moeder die zo woest dat ze werkelijk door de glazen ruit van de kamer van mijn broer heen trapte om hem aan te vliegen.

    Mijn broer en zij , zijn 2 handen op een buik, ze hebben heftige confrontaties maar altijd vinden ze elkaar weer. Wij konden niet met elkaar opschieten , mijn broer haalde er plezier uit om net zo lang te treiteren en dingen kapot te maken totdat er werkelijk gevochten werd , nu zal je denken ieder kind vecht weleens , bij ons was het bijna dagelijks met als gevolg elkaar serieus wat aan doen.
    Mijn broer is qua karakter het zelfde als mijn moeder. Iedereen is weg van hem , mensen zeggen altijd dat hij zo leuk is en zo attent , en dan denk ik wacht maar totdat je hem beter kent.
    Ik kreeg op mijn 15 een vriendje , mijn broer heeft die periode uitgebuit omdat hij dondersgoed doorhad dat mijn moeder niet wilde dat ik een vriend had.
    Mijn manipuleerde mij om te krijgen wat hij wilde , hij zette me onder druk en zat continue te stoken bij mijn moeder. Op een gegeven moment is deze relatie mede door het getreiter van mijn broer uit gegaan. Ik was weer alleen.
    Om mijn 20 kwam ik deze ex vriend weer tegen en ik wist dat ik het niet weer ging laten gebeuren.
    We kregen een relatie en mijn broer kreeg er weer lucht van. Weer stoken treiteren dreigen manipuleren. Maar ik hield voet bij stuk. Ik vertelde hem als hij er gelukkig van werd om het te vertellen dan moest hij dit maar doen, dan pak ik mijn spullen en zou weg gaan. Zijn dwangmiddel had niet het gewenste effect meer . Mijn moeder kwam erachter en het gedreig begon weer. Ze zou me op straat zetten ,waarop ik zei dat ze dat maar moest doen dan . Ze had door dat dat geen uitwerking had waarop het negeren begon , ook dat had niet het resultaat wat ze wilde . Toen was ze opeens helemaal in to mijn vriend. Ik ben niet lang na mijn 21 verjaardag uit huis gegaan om samen te gaan wonen. Al die tijd was mijn moeder nog steeds dominant aanwezig in mijn leven. Ze kleineerde mijn vriend ze noemde hem standaard bij zijn achternaam. Iedere dag hing ze aan de telefoon en was er wel iemand die haar wat had aan gedaan.
    Ze probeerde nog altijd invloed uit te oefenen op mijn leven. Ik had het gevoel dat ik voor iedere stap toestemming moest vragen of verantwoording moest afleggen.

    Ik sla wat jaren over en vertel wat over de breuk waar ik lang naar toe heb gewerkt, zoiets gaat niet over 1 nacht. Ik was in 2008 geslaagd voor mijn diploma ik was blij eindelijk een positief ding bereikt geheel op eigen kracht ik was trots op mezelf voor het eerst in mijn leven. Mijn moeder wist dit zoals gewoonlijk weer de kiem in tesmoren door mijn diploma uitreiking weer om haar te laten draaien. Wat uiteindelijk uitmondde tot een telefonische ruzie 1 dag na mijn uitreiking. Ik was er klaar mee ik kon niet meer , mijn moeder belde en ging flink tekeer waarop ik rustig antwoordde , ma de wereld draait niet alleen om jou , ik ben er klaar mee en kan dit niet meer , ik wil mijn huissleutel terug. Dit is nu 8 jaar geleden.

    Af en toe zoekt ze nog via anderen op een negatieve manier aandacht door allerlei kwaaltjes te hebben. Van mijn broer hoor ik ook nooit meer wat , met als gevolg dat ik mijn neefje niet meer zie , hopelijk komt hij straks op een leeftijd dat hij zichzelf vragen zal stellen . Mijn neefje zal altijd welkom zijn , mijn vader ook , ook al voel ik me eigen wel in de steek gelaten door hem. Maar mijn moeder en broer die komen niet meer ongevraagd mijn leven binnen stormen. Voor de rest heb ik met niemand maar dan ook echt niemand van de familie contact want tja ik ben het slechte schaap ik heb mijn ouders van alles aangedaan. Nee !!! Ik heb bewust voor mezelf gekozen om uit een ongezonde relatie te stappen. Met mijn toenmalig vriendje van toen ben ik inmiddels al 22 jaar gelukkig samen.

    Ik kan ook nog wel een boekwerk schrijven over hoe mijn moeder en mijn broer mijn ex schoonzus psychisch tot aan de grond toe hebben afgekraakt ,werkelijk waar kapot hebben gemaakt maar dat bespaar ik ieder ,want dit is mijn verhaal. Jammer dat mensen in de nabijheid dit vroeger nooit hebben gezien want voor de buitenwereld leek het echt……nooit zagen ze een kind met pijn die met een aardappel schilmesje het vel onder haar voeten vandaan trok , met die pijn kon ik omgaan…..met de rest niet.

    Ik hoop dat mensen wat aan mijn verhaal hebben. Je bent sterker en krachtiger dan je denkt vergeet dat niet.

    Reply
      karina - januari 13, 2016

      Wat een heftig verhaal Petra,
      Wat een verdriet en pijn heb je meegemaakt toen je klein was. Eenzaam en onbegrepen!
      Zo herkenbaar. Al dat uitspelen, manipuleren kleineren.
      Dit stopt pas bij hun dood. Ze zullen nooit veranderen.
      En dat over je vader. Ik begrijp dat je je in de steek gelaten voelt.
      W.s. mag hij van je moeder niet met je omgaan. Of weinig contact hebben. Ze zijn ziekelijk jaloers als de andere om hen heen wel aandacht krijgen. En als hij wel contact met je zoekt heb je kans dat ze zijn leven tot een hel maakt.
      Daar is hij bang voor. Jou vader heeft een vreselijk leven bij haar. Ook hij moet zich zo eenzaam voelen.
      Alles word hem door haar afgepakt.
      Op de site van ratgevallen.nl kan je lezen hoe een narcistische moeder te werk gaat.
      Ze maakt haar kinderen en man afhankelijk van haar. Een sociaal leven pakt ze hen af, dat je haar als enig hebt. Ze putten je helemaal uit. Dat is vroeger ook gebeurt bij jou wat ik las.

      Een hartaanval komt bijna altijd voor bij mannen van een narcistische vrouw.
      Kan je zien hoe een man kapot word gemaakt.

      Fijn dat je nu meer los van haar leeft. Laat haar zo ver mogelijk uit je leven en bepaal wat jij wilt.
      Misschien helpen mijn tips hierboven. Ooit als je eraan toe bent….

      Heel veel sterkte

      Karina

      Reply
        Petra - januari 13, 2016

        Ik wil ook niet blijven hangen in mijn jeugd. Natuurlijk is het naar , maar ik kijk vooruit. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Natuurlijk ben ik beschadigd. Ik kan slecht relaties onderhouden , ik heb nooit geleerd hoe. Met mijn partner gaat het vanzelf. Maar vriendschappelijke relaties zijn vaak lastig. Nu ik zelf hulpverlener ben snap ik wel van mijzelf waar bepaalde gedragingen vandaan komen. Het ontrafelen vanmezef wekt voor mij ook therapeutisch. Ik kom er wel. Maar wat mij betreft is de deur dicht , en alles is opgeruimd in mijn boekenkast in mijn hoofd en gedoseerd laat ik dingen binnen komen zodat ik er mee aan de slag kan.

        Reply
    Frank - januari 4, 2016

    Ook wij hebben te maken met een narcistische schoonmoeder/ en moeder van mijn vrouw
    In mijn ogen zwaar narcistisch waar ik nu na 25 jaar ben achtergekomen
    Zolang ik de vrouw ken zijn er al problemen in de relatie.
    Soms goede periodes en vaak minder goede waardoor je ook sterk aan jezelf gaat twijfelen.
    Dit m.n de onzekerheid over je eigen functioneren hakt er behoorlijk in.
    Mijn vrouw heeft een broer waar we ook constant spanning mee hebben gehad maar nu gelukkig is dit goed
    Mijn schoonmoeder heeft de relatie tussen mijn vrouw en haar broer constant uitgeklaard gedreven door op slinkse wijze de relatie uit te spelen.zij kon gewoonweg niet zien dat broer en zus contact met elkaar hadden omdat ze in mijn ogen bang was dat er een blondje werd gesloten jegens haar.
    Al 25 jaar lang hebben we strijd gekent
    Jaloers op haar hoog opgeleide dochter en jaloers op ons gezin met drie prachtige mooie dochters welke leefde in goede harmonie.
    Altijd maar jaloers terwijl zij zelf het ook goed hebben (financieel gezien dan)
    Ze terroriseert het gezin en is vreselijk tegen haar inmiddels zieke man welke ze moet verzorgen maar hier absoluut niet mee kan omgaan.
    Schelden en geestelijke mishandeling zijn orde van de dag.
    Dagen lang negeert ze hem echt vreselijk om te zien wat daar gebeurt
    Het contact met haar is door haar beide kinderen nu nog in stand door de kinderen zelf
    Ze zijn zeer loyaal maar delven zelf het onderspit.
    In mijn beleving is nu de maat vol en is stoppen de enige optie om jezelf overeind te houden.
    Ikzelf kom uit een normaal gezin en daarom zeer moeilijk te begrijpen hoe het eraan toegaat in hun gezin
    Mijn vrouw heeft een muur om zich heen gecreëerd als we daar zijn en sluit zich volledig af
    Ikzelf kan dat niet en erger me kapot aan mijn schoonmoeder
    Na een bezoek van een uur moet ik twee dagen bijkomen
    Kenmerken van haar narcisme zijn geen interesse in ons of onze kinderen ,hatelijk , sarcastisch wantrouwend totaal geen empathie,materialisme,opdringerig met eten en drinken en altijd negatief praten over de hele wereld.
    Vreselijk om na 25 jaar te constateren wat voor monster mijn schoonmoeder is.kan mezelf wel voor mijn kop slaan.ik heb haar mijn vertrouwen gegeven,mijn gezin en onze liefde.
    Alles is voor niets geweest en kan nu stellen dat ik haar vreselijk haat.
    Ze heeft mij zeer gekrenkt en ons leven een stempel gegeven waar we nu aan gaan werken om er iets van te maken.ik heb een sterke vrouw en kinderen dus daar gaan we uitkomen
    Zonder schoonouders.

    Reply
      karina - januari 13, 2016

      Een jaar geen contact met haar of nooit geen contact meer geeft je rust en helpt je gezin gezond te blijven.
      Ze maken je gezin kapot! spelen je kinderen uit. Dat was bij ons zo. Mijn kinderen kwamen soms thuis en dan was mij dochter jarloers op mijn zoon. hadden ze 2 dagen ruzie. Zoon van ons werd gepaait, dochter genegeerd. Zo gaan ze verder op de volgende generatie. Alles wat mooi is willen ze kapot maken.. Ze kunnen ook je huwelijk kapot maken om er tussen te zitten en jullie tegen elkaar uit te spelen. Gelukkig is het bij ons zo ver niet gekomen. Ons hielp het om dicht bij elkaar blijven en te blijven praten maakte ons sterk. Zo sterk dat we nu samen de keuzen kunnen maken wat we met de familie en ouders willen.

      Afstand spaart levens. 🙂

      Reply
        Caroline - december 1, 2016

        Afstand spaart levens, dat is een hele goeie en gaat ook voor mij op

        Reply
    Anoniem - december 29, 2015

    Na het artikel te hebben gelezen denk ik misschien ook een narcistische moeder te hebben. Ik ben, samen met mijn zus, door haar opgevoed. Mijn moeder heeft geen vrienden (meer), en ook de familie vindt het moeilijk met haar om te gaan. Ze leeft erg in haar eigen realiteit en is altijd bang dat mensen “tegen” haar zijn. Als haar iets niet zint kleineert en beledigd ze de persoon in kwestie dus danig dat vaak permanente schade van de relatie het gevolg is. In de opvoeding betekende dat dat ze mij als individu niet respecteerde. Ik had naar haar te luisteren want “ze is mijn moeder”. Haar waarheid was de enige waarheid. Een ander pad kiezen had fysieke en/of geestelijke mishandeling. Naar mate ik ouder, en sterker, werd werden de ruzies groter en emotioneler. Met transactuele analyse therapie heb ik een beetje ruimte leren scheppen voor mijn eigen ontwikkeling, mijn grenzen leren voelen en die ook beter leren beschermen. Maar sinds ik zelf moeder ben geworden (4 jaar geleden) lijken de “machtspelletjes” overnieuw te beginnen. Nu is ze niet alleen “mijn moeder” maar ook nog eens “oma”. Waar naar geluisterd moet worden. Tijdens een bezoek gaat ze keer op keer over mijn grenzen. Ik wil geen ruzie maken waar mijn kleuter bij is, dus voel me in het nauw gedreven. En een bezoek put me volledig uit. Ik mijn kleuter het contact met oma niet ontzeggen, maar ik wil hem ook beschermen tegen onstabiele situatie. Dus redder ik me een slag in het rond, tot ik niet meer kan en er toch weer strijd is. Nu lees ik hier dat de kans groot is narcisme van generatie op generatie door te geven… dat wil ik natuurlijk niet. Heeft er iemand een boek-tip specifiek over het “omgaan met een narcistische oma en het stoppen van narcisme doorgeven aan de volgende generatie”?

    Reply
      Hein - december 29, 2015

      In mijn ervaring is het het beste het contact met de narcistische ouder te beperken en er vooral altijd zelf bij te blijven. Mijn ouders hebben mijn kinderen te vaak teleurgesteld (bijv. Op het laatste moment logeerpartijtjes afzeggen). Ik kwam er helaas ook te laat achter dat als ze bij mijn ouders waren het narcistische gif ook aan de kinderen werd toegediend. Sowieso, als contact met je ouder je stress oplevert kan je dat contact beter zoveel mogelijk beperken (bijv. Minder frequent en minder lang)

      Reply
    Anoniem - december 26, 2015

    Wat veel verhalen en herkenning.. Ik heb een narcistische moeder. Ik heb haar gedrag nooit begrepen, het ene moment kon ze poeslief doen, vooral als er bezoek was, en het volgende moment was ze ineens woedend om iets dat ik gedaan had en waarvan ik niet wist wat het was. Dan werd ik goed uitgescholden, moest ik naar mijn kamer en werd ik soms dagen genegeerd. Er werd dan gewoon niet tegen me gesproken. Ik kon ook niets goed doen. Haalde zeer goede cijfers op school, kreeg hier nooit een complimentje voor. Het werd er echter wel ingewreven dat ik thuis niks kon, afwassen en afdrogen gingen al te ver. Nu denk je misschien dat dat niet erg is, wie wil er nou graag afwassen, maar dit kan later voor een grote deuk in je zelfvertrouwen zorgen. Heel vaak is er gedreigd me uit huis te zetten. Vaak omdat ik niet genoeg ‘rekening hield’ met haar emoties. Een kind vragen om rekening te houden met je emoties.. Ik probeerde dan ook zoveel mogelijk ruzie te vermijden en als het dan uit de hand liep het daarna te sussen. Een onmogelijk taak waardoor het alleen maar erger werd. Zij bepaalde wanneer de ruzie over was, niet ik. Er is nooit aan me gevraagd hoe ik me ergens bij voelde. Als ik heel enthousiast thuiskwam werd dit de kop ingedrukt. Dan werd er wel een negatieve draai aan gegeven of het werd genegeerd.
    Er zijn eigenlijk teveel negatieve dingen gebeurd om op te noemen. Veel kan ik me niet eens meer herinneren en hoor ik soms terug van vrienden of familie. Ik denk dat ik een groot gedeelte heb weggedrukt. Ik heb het contact al een aantal keren verbroken en nu sinds 2 jaar weer. Mijn moeder presteert het echter om me nu anoniem te bellen en dan klagelijk huilend te ‘vragen’ wat ik haar toch aandoe. Dit voelt heel manipulatief, alsof me een schuldgevoel wordt aangepraat omdat ze me weer wil kunnen gebruiken als verlengstuk van haarzelf. Zodat ze weer zo vaak mogelijk over haar ontzettend vervelende leven, met iedereen die haar bewust kwaad probeert te doen, kan praten. Om vervolgens compleet te negeren als ik iets leuks heb meegemaakt en dan direct weer over haar zielige leven kan verder praten. Het liefst uren lang.
    Ik heb inmiddels een baan waar velen jaloers op zijn, hele leuke en lieve vrienden, een mooi huis etc. Wat echter veel mensen niet weten is hoe ik me van binnnen vaak voel. Vandaag heb ik kerst gevierd bij een vriendin en haar familie. Super leuke avond gehad, maar erna naar huis met een gevoel dat ik het allemaal niet verdien, met in mijn hoofd dat ik misschien niet gezellig genoeg heb gedaan, of ik iedereen wel gepast en genoeg heb bedankt.. Ik ben zo onzeker over alles. Wellicht, bedenk ik me nu, doordat ik nooit geleerd heb wat goed of fout was. Wat de ene dag goed was, was de volgende dag fout.
    Ik voel veel woede naar mijn moeder en wil dit graag kunnen loslaten. Ik weet alleen niet hoe…. Het lezen van alle verhalen helpt al wel. We zijn niet alleen, ook al voelt dat wel zo wanneer je het meemaakt. Iedereen die ook worstelt met alle vragen en onbegrip, veel sterkte!

    Reply
      Hein - december 28, 2015

      Hi anoniem,
      Als je wilt leren loslaten. Lezen helpt. Informeer je. Ik weet niet of de webmaster het toestaat maar: er zijn een aantal goede boeken die inzicht bieden zoals: ben ik nou gek? De immateriele erfenis van de narcist, children of the selfabsorbed. Het helpt om dingen te begrijpen en vooral te realiseren dat het niet jouw schuld was. Sterkte.

      Reply
        Anoniem - januari 7, 2016

        Hoi Hein,
        Bedankt voor je reactie. Ik heb Children of the self-absorbed besteld, ben benieuwd! Er meer over lezen kan inderdaad alleen maar helpen..

        Reply
    Anoniem - december 17, 2015

    Met heel veel interesse heb ik veel ervaringen op jullie website gelezen. Het is een goed initiatief dat we hierdoor in contact kunnen komen met lotgenoten en op deze manier onze ervaringen van ons af kunnen schrijven en kunnen delen.

    Zelf heb ik een narcistische moeder en kan boeken vol schrijven over alles wat ik heb meegemaakt, maar al veel is terug te lezen in jullie verhalen.

    Wat ik me echter afvraag is: als zoveel slachtoffers psychische hulp krijgen, waarom wordt er dan niks gedaan om dit te voorkomen? Je moet eerst (lijdzaam) alles ondergaan, als je echt niet meer kunt zoek je hulp en dan wordt je geholpen. Maar de veroorzakers kunnen ongestoord doorgaan met hun ziekelijke praktijken. Zij kunnen doorgaan met mentale mishandeling. Zelfs op de radio hoor je oproepen dat je een nummer kunt bellen in geval van mentale mishandeling, zelfs als dat al jaren geleden is gebeurd. Maar wat wordt er met de veroorzaker gedaan???

    Iemand die fysiek mishandelt kan daar voor worden berecht, maar wat wordt er gedaan aan mentale mishandeling?

    Mijn vader heeft onlangs met een levensbedreigende longontsteking in het ziekenhuis gelegen. Het is een lieve en zachtaardige man die de moed heeft laten zakken. Al het negeren, manipuleren en domineren eist zijn tol. Mijn moeder heeft me alleen per mail laten weten dat het niet goed met hem ging, maar daarna heeft ze bepaald en het ook zo geregeld, dat ik van niks over zijn gezondheidssituatie mocht weten. Zelfs het ziekenhuis, de behandelend artsen en verpleging handelden naar haar instructies. Ik kreeg te horen van het ziekenhuis dat ik alleen mocht weten dat mijn vader in het ziekenhuis lag, maar niets over zijn situatie want alles moest via haar verlopen. Ze heeft heel de familie opgebeld dat niemand mij iets mocht zeggen. Mijn vader en ik waren vroeger altijd twee handen op één buik, hij is nu volledig door haar geïndoctrineerd en ik had al op mijn 16e vaste verkering waardoor ik onder haar “juk” ben uitgekomen. Dat besef ik nu pas, dat dat mijn geluk is geweest. Gelukkig heb ik wel ooms en tantes die me steunen en me op de hoogte hebben gehouden. Het verhaal wat ze ervan heeft gemaakt wat mijn vader zou mankeren is helemaal niet waar, ze liegt alles bij elkaar en heeft het zo dramatisch gemaakt dat je je afvraagt: wie gelooft dit nu nog? Zijn broers en zussen halen de schouders erover op, ze zeggen: “is zoals ze is en ze krijgt altijd alles geregeld”. Maar mijn vader dan??? Hij kan er na bijna 50 jaar huwelijk en intimidaties niet meer onderuit.

    Ik heb van haar geëist dat ik mijn vader in het ziekenhuis mocht bezoeken. Blijkbaar waren ze in het ziekenhuis ondertussen zich toch vragen over de thuissituatie gaan stellen want tijdens dat bezoek bleef de verpleger er altijd bij staan en die heeft wel 3x verteld dat als ik wilde, ik wel met de behandelend arts contact op mocht nemen om de gezondheidssituatie van mijn vader te bespreken maar de enige die daarvoor toestemming moest geven was mijn vader. Dat durfde mijn vader niet. Ze heeft elke dag mailtjes naar de familie verstuurd, maar zelfs zijn eigen broers en zussen mochten van haar niet op bezoek komen.

    Nu is hij blijkbaar thuis maar zit zij in haar stoel omdat ze zo’n last heeft van haar heup. Ook onbegrijpelijk hoeveel medische onderzoeken ze al heeft laten doen, dat dat steeds maar wordt goedgekeurd door de artsen en het ziekenfonds. Altijd alles om aandacht te krijgen.

    Dat dat zomaar allemaal kan, dat ze daar steeds maar mee weg blijft komen, dat vind ik onbegrijpelijk. Mensen die echt ziek zijn en hulp nodig hebben moeten door haar onzinnige onderzoeken uit aandachttrekkerij wachten.

    Dat niemand, lees huisarts en specialisten, durft in te gaan tegen dit soort mensen, terwijl het duidelijk is dat anderen er de dupe / slachtoffer van worden / zijn. Kan daar niks aan gedaan worden om zoveel slachtoffers te voorkomen???? Ze heeft in haar leven zoveel therapie gehad, maar het enige wat ze haar vertelden was dat ze goed voor zichzelf moest zorgen….

    Graag wil ik iedereen veel sterkte toewensen om alles te verwerken en toch op de een of andere manier rust en tevredenheid te vinden in je leven!

    Reply
      Annick - december 23, 2015

      Hallo, mijn vader is een narcist en moeder heeft een dwangneurose. Heb steeds geprobeerd te leven zoals mijn ouders wensen. Ik heb mezelf al 36 jaar weggecijferd. Ben enorm bang. Kan “thuis” niet normaal functioneren, ben vaak uitgescholden, dit jaar 2x fysiek leed ondergaan, mag nooit mijn eigen gevoelens,verdriet of wensen echt eens zeggen. Heb geen eigen kamer of plek in huis. Kan er niet meer alleen blijven. Heb geen broers/zussen/vrienden meer (mocht niet want dat had je niet nodig)… Moeder is volledig door vader geïndoctrineerd. Ze valt voor zijn charmeoffensief en luxe die hij nu geeft maar ziet niet dat hij gewoon op het geld van haar ouders uit is. Ik heb 2x zelfdoding geprobeerd. 1x lag ik in het ziekenhuis. Ik ben bang en opgebrand. Moe van het vechten. Nu willen mijn ouders wel op kerdtweekend maar ik moet wel met kerstavond alleen gaan zitten op een kamer zonder eten. Met kerstdag wordt er dan verondersteld de happy family te zijn. Wat doe je eraan. Hoe begin je om jezelf los te krijgen ? Ik houd van mijn ouders maar ik begrijp het niet denk ik. Volgens mij heb je kinderen omdat je ze wil en normaal wil je hen samen opvoeden en waarden meegeven zodat ze als gelukkige mensen hun eigen weg kunnen zoeken. Bij ons is het omgekeerd. Ik moet hen gelukkig maken en er voor zorgen als het even uitkomt anders kan ik oprotten. Leuke kerst. Ik ben echt doodmoe en opgebrand. Geen zin meer om verder te gaan,wil geen pijn meer. Er is in deze maatschappij toch nog te weinig aandacht voor zulke problemen volgens mij. Ja naar buiten toe is het ook perfect dus wie zou je geloven. HELP
      Toch wens ik alle mensen die dit lezen een warm kerst in hun hart en hopelijk brengt 2016 ons toch licht,hoop en raad. A.

      Reply
        anoniem - december 25, 2015

        Sterkte ik ken het ook!

        Reply
    Houston - december 10, 2015

    Narcistische vader

    Beste,

    Ik ben 27 jaar en heb een zusje van inmiddels 21.
    Omdat ik momenteel in een levensfase zit dat ik opnieuw opzoek ben naar mijzelf omdat ik het overzicht een beetje kwijt ben.
    Zit tijdelijk in de ziektewet om goed na te kunnen denken om alles wat om mij heen is gebeurd te relativeren en te kijken wat ik wil met mijn verdere leven.
    Kort geleden ben ik erachter gekomen dat mijn vader narcistisch is. Dit is niet officieel bevestigd maar ik, mijn moeder, zusje, ooms, zijn moeder,vrienden etc. kunnen het wel bevestigen.
    Dit verklaard voor mij een heleboel. En hierdoor vallen veel dingen voor mij op een rijtje.

    Mijn vader is een man die heel veel van zichzelf houdt. Veel met zichzelf bezig is en een goede reputatie heeft van de buitenwereld.
    Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit een compliment van hem heb gehad. Wel dat ik erg tegen hem opkeek.
    Jaren lang heb ik gevochten, mijn best gedaan en mij aangepast. Om maar een compliment of waardering van hem te krijgen.
    Liefde, aandacht, interesse. Iets wat elk kind nodig heeft.

    Alleen wanneer hij iets nodig had van mij (bijv. ergens afzetten of ophalen, oppassen op de kinderen van zijn nieuwe gezin, etc. ) belde hij.
    Maar hij heeft nooit zomaar gebeld om eens te vragen hoe het ging.
    Hoeveel diploma’s ik ook haalde of cijfers of super goede banen ik had. Nooit een compliment. Alleen maar een opmerking dat hij het beter heeft gedaan.
    Vele malen gevraagd om eens met zijn twee-en iets te doen maar altijd druk om gewoon helemaal geen reactie terug.
    Wanneer ik aangaf dat ik bij een pscholoog was omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Was dat belachelijk en sloeg het nergens op.
    Over gevoel werdt niet gepraat. Dat kan hij niet.

    Mijn vader is een nieuw gezin begonnen nadat hij mijn moeder, mijn zusje en mij had achter gelaten.
    Volgens sommige bronnen had hij al een nieuwe lover waar hij inmiddels (stiekem) mee getrouwd is en 4 kinderen heeft.
    Ik moet zeggen de kinderen zijn geweldig lieve mooie kinderen. Zij hebben mijn hart gestolen.
    Maar toch de pijn blijft om hem te zien met zijn nieuwe gezin terwijl hij totaal geen energie meer in ons steekt.

    Mijn zusje (die hier ook heel erg mee zit en waar onlangs autisme bij is geconstateerd) had al jaren eerder afscheid van hem genomen.
    Ik ben er als een kip zonder kop achterna blijven lopen in de hoop dat hij trots op mij zou worden.
    Uiteraard heel dom. Maar het was inmiddels mijn vader en zijn kinderen hadden mijn hart gestolen.
    Ik heb een tijdje drugs gebruikt. Vooral na teleurstellingen of verdriet.

    Toch, om teleurstellingen te voorkomen en dus ter zelfbescherming sta ik op het punt om het contact definitief te verbreken.
    Ik moet een eigen identiteit opbouwen en de identiteit waarvan ik hoopte dat mijn vader trots zal zijn loslaten.
    Ik moet opzoek gaan naar de echte ik. En ik heb er heel veel zin in. Ben nog maar kort bezig maar al zoveel wijzer geworden.
    Zelfkennis is de beste kennis die er is. Tuurlijk zal er nog een tijd overheen gaan. Zit er ook aan te denken om een tijdje naar het buitenland te gaan als ik alles op een rijtje heb.

    Achteraf, nu ik dit weet, vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Mijn vader was ook slachtoffer van een narcistische vader.
    Alleen hij heeft zich er nooit in verdiept en onbewust dit overgenomen. Ik ben er gelukkig bewust mee bezig mee. Hierdoor zal ik de trekjes ook niet zo gauw overnemen.
    Mijn vader is ook ziek. Eigenlijk kan hij hier niets aan doen. Hoe stom het ook klinkt. Hij snapt niet wat hij ons aan doet.

    Reply
      (schrijf het toch liever) anoniem - december 11, 2015

      Ik herken het wat je zegt! Ik heb nu anderhalf jaar (ongeveer) geen contact meer met mijn vader. Het was in het begin best moeilijk, ik weet eigenlijk niet waarom. Maar na een tijdje besefte ik dat ik mezelf ineens kon ontplooien, alsof ik steeds meer bij mijn ‘werkelijke ik’ kwam. Het klinkt heel gemeen als ik zeg dat ik nu niet kan snappen dat ik de tijd, dat mijn vader in mijn leven was, overleefd heb.
      Ik vind inderdaad dat je gelijk hebt over dat laatste stukje wat je schreef. Hij kon er niets aan doen allemaal, maar slachtoffers van narcistische mishandeling kunnen wel wat aan de situatie doen, door bijvoorbeeld het contact te verbreken, om zichzelf zo niet ook ziek te maken.
      Ik vind dat je het allemaal mooi omschreven hebt. En k vind het echt goed dat je weer gaat proberen jezelf te vinden, het gaat je lukken!! veel succes en sterkte!

      Reply
    (schrijf het toch liever) anoniem - december 4, 2015

    Hoi allemaal,
    Ik herken zoveel van wat jullie schrijven. Ik ben zelf een dochter van een narcistische vader. Ik ben achttien jaar op dit moment. Mijn ouders zijn twee jaar geleden gescheiden, ik zie mijn vader nu anderhalf jaar niet meer. Ik wist altijd al dat hij narcistisch was, maar nooit drong het door me door, ik kon nergens echt de vinger op leggen. sinds ongeveer 2/3 maanden geleden kreeg ik een heel groot inzicht, alsof er een knop omging. Ik ging weer even opzoek naar narcistische kenmerken (dat deed ik weleens vaker) en deze keer voelde het alsof ik het ineens zo helder zag, alsof ik het deze keer ook echt voelde dat het zo was in plaats van dat ik het alleen wist. Ik ben boeken gaan bestellen, hierdoor werd het nog helderder allemaal… Het is ook een aanrader die ik mee wil geven aan alle mensen die slachtoffer zijn van narcistische mishandeling: Boeken lezen!! Het eerste boek dat ik las was het boek: ‘herstellen van narcistische mishandeling’ van de schrijfster Iris Koops, dit is echt een aanrader!! het heeft mij echt heel veel geholpen. Nu lees ik het boek: ‘ratgevallen’ dit boek helpt me ook goed.
    Sinds dat ik mijn vader niet meer zie heb ik het gevoel alsof ik mezelf nu ineens kan gaan ontwikkelen. Het voelde alsof ik altijd stilstond (in de tijd dat mijn vader in mijn leven was). Ik had en heb ook echt het gevoel alsof ik niet meer weet wie ik nou ben, dat is zo frustrerend. Ik sta op met het stomme gevoel ‘dat ik niks waard ben’ en ik ga naar bed met dit stomme gevoel. Wat ik ook heel frustrerend vind is dat ik er eigenlijk met niemand over kan praten, behalve mijn moeder en een klein beetje met mijn broers (die mijn vader nog zien, maar dit eigenlijk niet willen, maar toch weer wel…). Mijn vriendinnen zeggen altijd dingen als: ‘Maar je vader leek altijd zo’n aardige man.’ etc..
    Heel toevallig kwam ik er eergister achter dat een meisje uit mijn klas ook een narcistische vader heeft (alleen had zij het geluk dat haar ouders al gescheiden waren toen ze twee was), ik vond het zo apart dat ik iemand tegengekomen was van mijn leeftijd die ook een narcistische vader had!! Het voelde een beetje als een opluchting en het voelde heel raar, want je hebt toch je hele leven het idee gehad dat er niemand is die hetzelfde doormaakt, want alles lag aan mij (zo beweerde mijn vader het altijd), dus ik was de enige die dit probleem had want het lag immers aan mij (dacht ik)…
    Maar nu ik zo jullie reacties lees, de boeken lees, en ook nog eens van een meisje uit mijn klas hoor dat zij ook een narcistische vader heeft, begin ik toch steeds meer in te zien dat het dan misschien toch niet aan mij lag.
    Ik heb zoveel rare situaties en acties die mijn vader deed, ik kan sinds kort steeds meer situaties uit het verleden met mijn vader herinneren (het was eerst echt een zwart gat..)
    Van deze herinneringen is er op dit moment een herinnering waar ik steeds aan moet denken… Ik herinner me dat mijn vader, gewoon uit het niets naar me toe kwam en met zon intimiderende gemene blik tegen mij zei: ‘Ik vergeef het je!’ Gewoon uit het niets, als ik niks had gedaan (of gedaan had kunnen hebben, omdat ik hem bijvoorbeeld al een dag of een paar uur niet gezien had). Nadat hij dit zei liep hij ook snel weer weg, hij zei nooit waarom of wat dan ook. Ik was dan helemaal van slag als hij dit zei. Hij wilde ook nooit zeggen waar het over ging of wat dan ook. Hierdoor kreeg ik altijd het gevoel alsof er gewoon iets mis met me was, alsof het gewoon fout was dat ik bestond. Op een of andere manier vond ik deze actie, die hij zo vaak deed zo pijnlijk en verwarrend. ik kreeg er altijd zo’n frustrerend gevoel van en nog steeds als ik er aan terug denk. Ik ben geen heilige boon, ik doe ook weleens wat fout, maar deze herhaalde actie die mijn vader deed sloeg nergens op zie ik nu. Mijn vader heeft ons hele gezin mentaal naar de grond geholpen. Toch probeer ik positief te blijven en het te zien als een les, waarvan ik zoveeel kan leren. ‘
    Één ding weet ik in ieder geval zeker: Ik ga nooooit meer terug naar mijn vader! Ik voel me zonder hem in mijn leven me tienduizend keer beter. En ik hoop dat ik en alle slachtoffers van narcistische mishandeling eindelijk weer gaan houden van wie we WERKELIJK zijn!! Allemaal sterkte en succes toegewenst!! We komen er wel!

    Reply
    b.w.brandt - december 2, 2015

    Ik ben als kind met een narische moeder opgegroeid weinig liefde gehad aandacht aai over mijn bol gehad .Het is heel erkent baar mijn jeugd was een drama werd uitgemaakt voor dom ook op school was een drama heel veel gepest.Heel veel reaties gehad maar liep allemaal mis gegegaan helaas .Het heeft mijn leven verziekt nu ben ik in de vijftig maar ben nog steeds doos en kwaad heb nog wel contact met haar maar er is geen band.Helaas heb ik geen vader meer hij is in 2000 overleden ik mis hem nog elke dag .Hij was erwel voor mij was heel veel ziek als kind.IK ben geestelijk mishandeld dat is erger dan lichamelijk .Vindt het soms moeilijk om mee te leven mijn leven heft heel veel gevolgen in je vedere leven voor je patner . Vandaar mijn verhaal nog bedankt dat ik dit heb Mogen delen met andere mensen.

    Reply
      Ruby - december 15, 2015

      Afschuwlijk om terug te lezen dit herken zoveel het is zo driedubel dwars pech hebben een narcistische ouder. Soms denk ik echt dat mijn “normale” leven pas kan beginnen als mijn ouders dood zijn. Relatief gezien is je kinder tijd maar kort de schade die een narcistische ouder oplevert is echter niet te overzien. Succes allemaal hier, laat ons niet leiden door diegene die ons vergiftigen ook al zijn het onze ouders.

      Reply
    Dtje - november 9, 2015

    Ik heb gebroken met mijn moeder toen ik 16 was en voor de tweede keer toen ik 22 was.
    tot nu toe heb ik haar en mijn broers al in geen 14 jaar meer gezien en soms heb ik het moeilijk zoals met de
    rot kerstperiode, Ze had mij en mijn man altijd al afgekraakt en ik pikte dat allemaal, zelfs toen mijn man overspannen werd kwam ik nauwelijks voor hem op want dat durfde ik niet. tegen mijn moeder ingaan dat vond ik heel moeilijk maar toen begon ze mijn ongeboren dochter, toen ik zwanger was af te kraken en toen knapte er iets in mij…. ik moest dat kleine meisje beschermen tegen haar.

    Reply
      Yvo - november 20, 2015

      Heel herkenbaar Dtje. Ik heb zelf vorig jaar zomer ‘gebroken’ met mijn moeder en zie daardoor mijn vader ook niet meer. Mijn broer zie ik gelukkig nog wel. De loyaliteit naar je ouders is oneindig. Ik heb het ook te lang toegestaan dat mijn man werd afgekraakt en genegeerd. Ik kan alleen maar zeggen dat ik opgelucht ben dat ik hier niet meer mee hoef te dealen en me op mezelf en m’n gezin kan richten. Al herken ik het rotgevoel met Kerst en verjaardagenv an de kinderen.

      Reply
        Mary - november 20, 2015

        Ik kom er nu pas achter dat ik één ouder heb die narcistische gedrag vertoont ook mijn zus heeft dat. Waarom dat hun zo tegen mij zijn begrijp ik niet. Ik ben en heb geprobeerd altijd te luisteren en lief te zijn. Er zijn tijden dat ik niet thuis kwam en weg bleef om niet in discussie te hoeven gaan. Het is zelfs zo dat mijn zus een relatie is begonnen met iemand waar ik verkering mee had en samen heb gewoond. Die relatie is ook tijdens haar huwelijk door gegaan. Ik moest dat verzwijgen tegen haar man. Waarom is het zo moeilijk om je ouders los te laten, heeft iemand hier een antwoord op?

        Reply
          Katrien - december 12, 2015

          Hoi Mary, ik heb ook een narcistische moeder en heb met haar gebroken na de geboorte van mijn dochter. Mijn zus ging er enkele jaren later vandoor met mijn vriend terwijl ik in het ziekenhuis lag. Ondertussen is mij ook duidelijk geworden dat ook mijn zus narcistisch is. Sinds de breuk bij mijn moeder heb ik geen contact meer met mijn familie, niemand, ook geen tantes of nonkels. Daar heeft mijn moeder voor gezorgd. Mijn omgeving wil of kan niet zien wat er allemaal heeft afgespeeld. Nu ik door had dat mijn zus ook narcistisch is heb ik ook met haar de band verbroken, het was trouwens de enige met wie ik nog contact had. Breken met je ouders is heel moeilijk maar als er geen gezonde en normale band is kan je ze maar beter loslaten. Ik heb gelukkig heel veel vrienden en hobby’s, mijn job en mijn dochter. Ik probeer hier het beste van te maken. Heel veel sterkte.

          Reply
            Tineke - december 14, 2015

            Wat herkenbaar Katrien!
            Ik heb pas gisteren definitief met mijn narcistische moeder gebroken. In het verleden was ik het type die altijd dwars en opstandig was naar mijn moeder en daardoor al gauw het zondebok.
            Binnen de familie word ik afgeschilderd als de schuldige en dé egoïst. Het plaatje van mij is lang geleden ingekleurd en sindsdien ook nooit meer veranderd. Regelmatig hoor ik van haar dat ik een ras egoïst ben en dat ik haar zoveel leed berokkent. Volgens mijn man ben ik de enige in de familie die zich inleeft, een luisterend oor bied en voor anderen klaarstaat.
            Niets anders dan verwijten. Ik realiseer me al enkele maanden dat mijn moeder een narcist is, maar confronteer haar er niet mee omdat ze het aan alle kanten ontkent en mij hierin ook nooit gelijk zal geven (gelijk geven heeft ze sowieso nooit geen) Dat ik naar mijn kinderen toe wel kon luisteren en mijn fouten toe kon geven, heeft ze nooit begrepen. Volgens haar moest ik laten zien aan mijn kinderen “wie de baas is”.
            Gisteravond vergeleek ze mij helemaal met haar narcistische broer (hij spant rechtzaken aan tegen zijn kinderen, zet zijn kleinkinderen tegen ze op, heult met zijn ex schoondochter etc) Mijn moeder vergeleek mij met hem (mijn kids kwetsen is het allerlaatste wat ik wil) Dat was voor mij de druppel (na zovele rotopmerkingen). Natuurlijk maak ik als moeder ook mijn fouten, maar ik ben geen slecht mens.
            Mijn man heeft gisteren nog aan de telefoon duidelijk trachten te maken wat mijn beleving van mijn jeugd was zonder haar aan te vallen. Zij ziet zichzelf als zeer goede moeder en haar antwoord: Ik kan alles weerleggen en heb getuigen die mijn verhaal kunnen bevestigen hoe lastig en egoïstisch mijn dochter wel niet was. Daar ging het helemaal niet om, het ging om mijn gevoelens en beleving en míjn waarheid omtrent mijn jeugd, daar is nooit geen aandacht voor geweest. Ik ben altijd heel onafhankelijk geweest, emotionele steun heb ik nooit gekregen van mijn moeder. Ze wilde nooit lastig gevallen worden met mijn sores en heb dit dan ook nooit gedaan, maar heeft altijd wél de moeite genomen om naar de andere kant van het verhaal te luisteren, zodat ze mij wederom in een kwaad daglicht kon zetten….hoezo bevooroordeeld??
            Ik ben er nu klaar mee, na 47 jaar op deze aardkloot rond gehuppeld te hebben nu eindelijk voor mezelf gekozen te hebben. Deze keer kom ik niet (zoals zij het al verwacht) op hangende pootjes terug. Eindelijk kies ik voor mezelf, heb nog een héle lange weg te gaan in mijn verwerking, zit momenteel in een gigantische rollercoaster, maar het voelt als de ultieme bevrijding. Ik wens iedereen heel veel sterkte en psychologische hulp is zeker aan te bevelen, zo ook een heel fijn netwerk van lieve vrienden (die heb ik gelukkig en daar ben ik ook héél blij mee)
            Sterkte allen!

            Reply
      Hein - november 21, 2015

      Knap en sterk van je dat je dat kan. Zeker op die jonge leeftijd. Ik ook zou willen dat ik het kan. Sterkte. Groet, ronald

      Reply
    Hein - oktober 26, 2015

    Wat een herkenning. Bij mij gaat het om mijn beide ouders. Hoewel ze geen officiele diagnose hebben ben ik er als ervaringsdeskundige van overtuigd dat mijn moeder een verborgen narcist is en mijn vader autistisch.

    Mijn moeder moeder vertoont alle trekken van een narcist. Nooit kan je iets goed doen nooit is het goed genoeg. Nooit zal ze toegeven dat ze fout zit. De hele wereld is slecht en gek behalve zij.

    Ik ben ervan overtuigd dat mijn vader autistisch is. Daarnaast heeft hij volgens mij een oorlogstrauma. Als klein kind heeft hij nl in een Jappenkamp gezeten. Hij is niet is staat zijn emoties te uiten. Het ontbreekt hem ook volledig aan empathie. Het liefst is hij bezig met zijn hobbies (vliegtuigen, treinen en auto’s). Hij kent letterlijk 1000-en vliegtuigtypes uit zijn hoofd maar kan de geboortedagen van zijn kleinzoons nog niet onthouden.

    Ik zal hier niet in alle details treden maar over wat er vroeger bij ons thuis gebeurde kan ik wel een boek schrijven en misschien doe ik dat ook nog eens om het van me af te schrijven. Naar buiten toe waren we vroeger altijd het mooie gezinnetje er werd er alles aan gedaan om dat beeld in stand te houden maar achter de voordeur was het een heel ander verhaal.

    Zomaar wat zaken die me te binnen schieten over thuis:
    – Uitschelden (de woorden zal ik hier niet herhalen), kleineren, schreeuwen, dreigen: “Het loopt slecht met jullie af”. “Jullie eindigen nog eens in de goot.” Was aan de orde van de dag.
    – Ontkennen. Als wij kritiek hadden was de reactie vaak dat we ondankbaar waren na alles wat ze voor ons hadden gedaan of werd het gebagataliseerd: “Als dat nou het ergste is”.
    – Een schuldgevoel geven was mijn moeder erg goed in “Jullie zijn de nagel aan mijn doodskist” of “Ik hoop dat jullie later net zulke etterbakken krijgen al jullie zijn”.
    – Tegen elkaar uitspelen. Neem eens een voorbeeld aan je broer zeiden ze dan. Of als er straf werd uitgedeeld: dit heb je aan je broer te danken…
    – Regelmatig kregen we slaag. Aan je arm of je oor trekken, in je vel knijpen was gewoon. Ook werden we geslagen met het “spaanse rietje”. Mijn moeder bepaalde dan de straf (hoeveel tikken) en mijn vader voerde hem uit. Dat praten ze dan weer goed met hypocriete bijbelse teksten: “wie zijn kinderen liefheeft kastijdt hen”. Ik voel nog de intense angst als mijn vader een rode waas voor zijn ogen kreeg en achter ons aankwam.
    – Tijdens het eten moesten we stil zijn tenzij er tegen ons gesproken werd. Echte gesprekken werden niet gevoerd. – Kritiek of het ergens niet mee eens zijn was niet toegestaan.
    We werden klein en dom gehouden, mochten niets.
    – Mijn broertje werd als klein kind vaak door mijn ouders bedreigd met uithuisplaatsing (we brengen je weg!). Ging zelfs zover dat ze een koffer inpakten en bij de deur zetten terwijl hij huilde en smeekte om niet weg te worden gestuurd.
    – In de familie van mijn moeder was er constant ruzie met haar broers en zussen.

    Zomaar een van de vele voorbeelden van gemeen gedrag: Toen ik in de brugklas voor de eerste keer huiswerk voor Frans meekreeg heeft mijn vader me expres de verkeerde uitspraak aangeleerd waardoor ik toen ik in de klas een beurt kreeg mezelf voor schut zette. Dat vond hij erg grappig. Hij kan er nog steeds smakelijk om lachen. Wie doet dat zijn kind aan?! Wat doet dat met je vertrouwen in je ouders?!

    Een ander bizar voorbeeld van hun hardheid. Mijn broertje was een jaar of acht. Hij had een paar muizen gekregen van een vriendje. Een van de muizen bleek zwanger en ja hoor op een ochtend waren er vijf muizen geboren. Mijn moeder werd haast hysterisch en stond erop dat het probleem per direct opgelost werd. Mijn vader heeft toen waar mijn broertje bij stond de muizen door de wc gespoeld. Later heeft hij dat verhaal nog vaak verteld en dan kon hij er weer smakelijk lachen om hoe de tranen van mijn broertje precies in het water van de wc pot vielen… Zomaar wat voorbeelden…

    Welke gevolgen heeft dat allemaal voor mij gehad? Ik weet natuurlijk niet in hoeverre het aan mijn achtergrond ligt en in hoeverre het mijn karakter is maar om te beginnen een groot minderwaardigheidscomplex. Verder vaak zelfmoordgedachten gehad, hyperventilatie, paniekaanvallen, hartkloppingen, migraines etc. Boven alles een overheersend gevoel van het ontbreken van een geen fundament van onvoorwaardelijke liefde.

    En het gaat nog steeds door. Ieder bezoek eindigt in kritiek. Hoe ik mijn leven moet invullen. Wat ik wel moet doen, wat ik niet moet doen tot hoe ik mijn haar moet knippen. Ze hebben geprobeerd een wig tussen mij en mijn vrouw te drijven. Tegen mij vertellen ze dan dat mijn vrouw hard is, egoistisch is, niet goed voor mij zorgt of juist te goed voor zichzelf zorgt. Er gaat weinig tot geen belangstelling uit naar mijn kinderen. Ze vergeten te bellen bij grote gebeurtenissen zoals een verjaardag. Ook zeggen ze gerust logeerpartijtjes op het allerlaatste moment af. Hoe leg je een kind van 5 uit die al met zijn koffertje in de gang klaar staat dat hij niet bij opa en oma mag komen. Verder is er natuurlijk de altijd kritiek op de maatschappij. Op politiek, graaiers etc etc de hele wereld is slecht en gek behalve zij.

    Daarom ga ik ook al jaren niet meer met plezier naar mijn ouders. Als ik binnenkom zie ik al aan de blik van mijn moeder hoe de vlag erbij hangt. Je moet altijd op je hoede zijn, je weet nooit wanneer je weer een sneer of knauw krijgt. Als ik weg ga heb ik minimaal twee dagen nodig om weer bij te komen.
    Praktisch mijn hele leven heb ik gedacht dat het aan mij lag. Dat ik inderdaad niet goed genoeg was. Wat ben ik blind geweest om al die giftige bagger jarenlang te geloven. Dit artikel heeft mijn ogen wel geopend. Het ligt niet aan mij. Het is niet mijn schuld.

    Een keer hebben we erover gesproken. Een keer hebben ze min of meer toegegeven dat ze soms fout zaten maar niet helemaal want: “jullie waren ook wel erg lastig, vooral je broer, wat een lastpak was dat.”

    Hoe verder? Ik verlang niets meer van mijn ouders, ik verwacht niets meer van mijn ouders. Ze werken als vergif op mij. Helaas, helaas. Het is niet anders. Het liefste wat je wil als kind toch een beetje liefde, respect en erkenning. Niet om wat je hebt, niet om de materiele zaken maar om wie je bent. Maar ik weet dat ik dat niet zal krijgen. Niet echt, niet gemeend en niet gevoeld.

    Nu ben ik op het punt gekomen dat ik moet erkennen dat ik eigenlijk weinig tot geen liefde meer voor mijn ouders voel. Het is hard en jammer maar waar. Ik wil niet helemaal met ze breken maar nu ik dit allemaal weet kan ik er hopelijk wel beter mee omgaan.

    Reply
      renardo - november 3, 2015

      Hoi Hein,
      ik heb je verhaal gelezen en heb het voor mijzelf gebruikt om aan te vullen. Jou verhaal is erg herkenbaar, maar mijn ouders waren ook zeer gewelddadig. Mijn vader was alcoholist en de stiefvader van mijn moeder, onze opa??? was pedofiel. Ik moest hem altijd gezelschap houden….
      Wat ik je wil zeggen is dat ondanks alle ellende ik uiteindelijk ‘gekozen’ heb voor mijzelf.
      Alles vergeven is de grootste kracht omzelf heel te worden. En dat is het belangrijkste voor jou!
      Vergeven is namelijk niet iets dat je aan een ander doet. Echte vergeving is inzien dat je Zelf het leven bent en alles wat in het verleden is gebeurd volledig accepteert. Wat er ook van gekomen is. Je kunt het zo wie zo toch niet meer veranderen. Dat wil ook zeggen dat je weigert nog langer verhalen in je hoofd te creeren die het verleden en je pijn in stand houden. Stop ermee!!!
      Leef van nu af aan je eigen leven. Dat geschenk heb jij/ik gekregen. Leef in het moment, wil je een ander nu niet zien, dan niet. Kijk niet meer achterom. Ons verleden werkt als een vuilnisbak. Ga er niet met je voeten inzitten. Wees sterk en zet een punt achter dat en begin vanaf dit moment opnieuw en op jouw voorwaarden. Je bent niet aan het verleden gebonden. Dat is een leugen. Elk moment is een nieuw moment. Stop dat kleine kind – dat zoveel verdriet heeft gehad – weg. en laat het niet meer tevoorschijn komen.
      Ik hoop van harte dat het je gaat lukken.
      Wens je veel goeds!

      Reply
        Hein - november 5, 2015

        Dank je. Ik heb de afgelopen dagen veel opgeschreven om het uit mn systeem te krijgen. Ik ben vier dagen bezig geweest om stukje bjj beetje alle kleinerende opmerkingen en schelwoorden op te schrijven. 4 A4tjes vol… Toen ik eenmaal begon bleef het maar komen. Helpt eerlijk gezegd wel om voor jezelf duidelijk te krijgen dat je je niet zomaar aanstelt

        Reply
          renardo - november 6, 2015

          Ja, je moet het eerst zien, waar het verdriet huist. Maar dan moet je het doorzien… Dat wil zeggen dat je dat verdriet niet bent?? … Het zijn slechts gedachten en de daaraan gekoppelde emoties . Maar die zijn er alleen als je ze toelaat. Als je het uit je systeem hebt geschreven probeer dan de emotie te volgen en zie dat het gedachten en emoties zijn waar je naar kunt kijken maar… die jij niet bent. Jij bent vrij om je met die gedachte bezig te houden maar ook om die gedachte te negeren.
          Ik hoop dat het je lukt!

          Groet R.

          Reply
      Diana - november 4, 2015

      Hoi Hein,
      Heel herkenbaar jouw verhaal.
      Ik heb nog het geluk gehad dat ik een lieve oma had waar ik terecht kon en onder toezicht van de kinderrechter stond waardoor ik al gauw uit huis was.
      Maar ook ik heb tot mijn 45ste geprobeerd om aan het plaatje te voldoen.
      Maar weet je……eigenlijk hou je zo je slechte jeugd in stand.
      Ik raad aan te stoppen met die mensen als je een beetje nog van jezelf houd ( want op laatst is het zelfs slecht voor je gezondheid) en voor je kinderen want die gun je toch het beste?
      En zodra je uit hun invloed bent dan begint past de ellende want dan ga je pas beseffen wat jouw al jaren is aangedaan.
      Maar nu heb je keus om er een eind aan te maken en ik zou dat ook doen.
      Zorg dat je de rest van je leven een beetje geniet.
      En jouw ouders hoef je echt niet zielig te vinden dat soort mensen vinden altijd weer nieuwe slachtoffers.
      Ik weet een kind hoort loyaal te zijn aan zijn ouders en zulke ouders hebben je dat er wel ingepompt maar er zijn grenzen!.
      Dus kom op, kies eens een keer voor jezelf en je gezin!
      Heel veel sterkte.

      Reply
        Hein - november 5, 2015

        Mijn oma was helaas ook een narcist. Voor wat betreft nieuwe slachtoffers: Mijn ouders zijn bij mijn broer ingetrokken. Hij is nog volledig in ontkenning en denkt dat hij wat goed te maken heeft omdat hij vroeger zo lastig was…. Mijn broer heeft twee kleine kinderen waarvoor ik het ergste vrees nu ze zo dicht bij mijn ouders wonen.

        Reply
      Jan - december 4, 2015

      Dag Hein,

      Zelf heb ik narcistische ouders maar fysisch geweld heb ik niet gekend.
      Op 49 jarige leeftijd zoek ik nog altijd naar een beetje erkenning…maar die komt er nooit.
      Als kind van narcistische ouders moet men proberen te aanvaarden dat men nooit de ouders heeft gehad die men eigenlijk had moeten hebben om een waardig, zelfstandig en sereen persoon te kunnen worden. Zelf worstel ik al jaren met een narcistische persoonlijkheidsstructuur waarbij ik ( on ) bewust de liefde nog probeer te krijgen door alsmaar beter te willen presteren. Ik kon niet beantwoorden aan de hoge verwachtingen van mijn ouders ( twee universitaire diploma´s behalen, trouwen met iemand met een universitair diploma ( en niet om het één welk diploma ) en uit een goed gezin….
      Uiteindelijk ben ik op 26 jarige leeftijd naar het buitenland vertrokken, ben ongehuwd gebleven maar voel nog steeds een onvervuld verlangen dat mijn ouders ooit zullen zeggen : We zijn fier op je !!! Maar deze erkenning komt er nooit. Dus kan men enkel proberen emotioneel totaal afstand te nemen van narcistische ouders omdat die nooit zullen veranderen. Dat is een pijnlijke, moeilijk proces voor mezelf, gepaard gaande met schuldgevoelens. Zelf heb ik weinig contact met mijn ouders. Ik blijf beleefd en formeel zoals zij dat doen t.a.v. mij. Dit doe ik enkel om mezelf later geen verwijten te hoeven maken.

      Reply
        Hein - december 21, 2015

        Heel herkenbaar. Heb zelf ook erg weinig waardering gehad. Kan me maar twee keer herinneren dat mijn ouders zeiden dat ze trots waren. Toen ik mijn bachelor en later mijn master heb gehaald. Heb alles in deeltijd moeten doen want toen ik jong was was ik te onzeker. Er was me wijsgemaakt dat ik dom was. Later tijdens onderzoek bij het ggz bleek dat ik een iq van 130 heb maar als kind geloof je je ouders. Kort geleden nog eens met mijn ouders gepraat waarom ze zo weinig hebben laten merken trots op ons te zijn. Reactie van mijn moeder: maar jullie waren ook zo lastig. Reactie van mijn vader: maar er was ook weinig om trots op te zijn…. Het doet pijn. Er zit een gat in mijn binnenste waar eigenwaarde en zelfvertrouwen hadden moeten zitten. In plaats van opgebouwd te worden door mijn ouders ben ik afgebroken. Ik ben onzeker, wantrouwig, hou niet van mezelf, ben nep. Ik ben niet voorbereid op een zelfstandig bestaan heb alles zelf moeten leren. Ik wil niet klagen maar toch…

        Reply
          Inge - februari 6, 2016

          Ontvang een gratis e-book!
          E-mail adres Naam
          Informatie en ervaringen
          Narcistische Persoonlijkheidsstoornis
          • Narcistische Persoonlijkheidsstoornis
          • Over Ons
          • Voorwaarden en Privacy

          Home
          NPS
          Loskomen van een Narcist
          Loskomen van een Narcist
          In NPS 121 reacties
          Bevrijding van een narcist
          Jezelf bevinden in een relatie met een narcist kan vreselijk zijn. Een narcist toont geen echte interesse in een ander, is vaak gevoelloos en koud, kan moeilijk van een ander houden en manipulatie en agressie zijn veel voorkomende kenmerken. In een relatie zitten met iemand die lijdt aan narcistische persoonlijkheidsstoornis kan heel schadelijk zijn voor je eigen identiteit. Je laat jezelf ondersneeuwen door de narcist doordat deze je zo manipuleert dat je ongelukkig en jezelf niet meer bent. Dit is natuurlijk onacceptabel. En er moet iets aan gebeuren!
          Een kenmerk van narcisten is dat ze zich beter voelen dan anderen. Om bijvoorbeeld hulp te accepteren van een ander door bijvoorbeeld in therapie te gaan, is vaak onmogelijk. En het kleine gedeelte dat de hulp wel accepteert, heeft tijdens de therapie vaak moeilijkheden met adviezen van bijvoorbeeld een psycholoog. Er is specifieke therapie nodig om een narcist te behandelen en kans van slagen is groter als dit door een ervaren therapeut gebeurt.
          Therapie is in veel gevallen dus geen optie. De laatste optie is jezelf bevrijden van de narcist. Loskomen van een narcist is niet makkelijk. De narcist zal alles doen om je in zijn macht te houden. Daarom is het belangrijk om een aantal stappen in ieder geval te doorlopen. We zullen hieronder beschrijven hoe je los kan komen van een narcist en je weer jezelf kan gaan opbouwen.
          Stap 1: Stop met ontkennen
          Dit is de eerste en één van de belangrijkste stappen. Jezelf realiseren dat je in een relatie zit met een narcist en dat deze je ongelukkig maakt. Vaak ben je onderworpen aan mishandeling, geestelijk maar misschien ook lichamelijk. Het belangrijkste is dat je de stap zet om dit niet meer te accepteren. Je moet je realiseren dat je met deze persoon niet gelukkig wordt, dat je eigen identiteit op het spel staat. De enige persoon die deze beslissing kan nemen ben je zelf. Je moet jezelf bewust worden van het feit dat deze relatie ongezond voor jou is. En accepteren dat je de narcist niet kunt veranderen. Dit maakt de vervolgstappen voor jezelf een stuk makkelijker, hoe moeilijk het in het begin ook lijkt.
          Stap 2: Verbreek al het contact
          Dit is heel, heel moeilijk, maar de enige manier om werkelijk los te komen van een narcist. Je zult al het contact moeten verbreken. Dit betekent dat je uit moet sluiten dat de narcist je nog kan bereiken. Zet je telefoon uit of beter nog: neem een ander nummer. Verwijder e-mails onmiddelijk, blokkeer de narcist via chatapps als Whatsapp of Telegram. Blokker de narcist op Facebook en vermijd al het fysieke contact. Natuurlijk is dit lastig als de narcist weet waar je woont, maar laat hem niet meer binnen en geef aan dat je eventueel de politie belt als er toch aangedrongen wordt.
          De narcist waar je een relatie mee had zal proberen om je toch nog te manipuleren. Er zijn verhalen bekend dat narcistische exen vreselijke brieven stuurde om hun ex-partner pijn te doen en uit de tent te lokken. Dit moet je niet laten gebeuren. Jij moet controle krijgen over de situatie. Nieuwsgierigheid en verdriet mogen je niet verleiden om toch weer contact te zoeken, je graaft anders namelijk je eigen graf.
          Stap 3: Accepteer je gevoel
          Waarschijnlijk ben je boos, gemengd met een heleboel andere gevoelens. Waarom doet iemand jou dit aan? Zodra je er echt over na gaat denken, ga je erachter komen dat je heel vaak gemanipuleerd bent. Dat je zeer oneerlijk behandeld bent en dat je misschien wel een ander persoon bent geworden, dan je was of wilt zijn. Belangrijk is om deze gevoelens te accepteren en je verwerking op gang te brengen. Je hebt dit nodig om jezelf weer te worden.
          Stap 4: Zoek ondersteuning bij naasten
          Het verwerken van je boosheid en verdriet kan erg moeilijk zijn. Je relatie is beëindigd, iets wat natuurlijk al een grote impact heeft. En dan zit je met allerlei gevoelens, het gevoel dat je gebruikt bent bijvoorbeeld. Realiseer je dat je niet alles alleen hoeft te doen. Zoek contact met mensen die dicht bij je staan en vertel ze eerlijk je verhaal. Je hoeft je nergens voor te schamen, dit kan iedereen overkomen.
          Het is belangrijk om je te realiseren dat je het waard bent. Jij bent de belangrijkste persoon in je leven. Je leefde in een illusie, een relatie die niet gebaseerd was op werkelijkheid. Dit is pijnlijk om te ontdekken. Huilen en andere emoties uiten kan daarom erg gezond zijn. Zoek mensen op die dicht bij je staan en het beste met je voor hebben. Zorg dat je hen hebt om op terug te vallen wanneer je het zwaar hebt.
          Stap 5: Zorg goed voor jezelf!
          Ga dingen doen die je leuk vindt! Zorg dat je je realiseert dat jij de belangrijkste persoon in je leven bent. Nu je los bent gekomen van de narcist is het belangrijk om weer te genieten van het echte leven. Je moet zorgen dat je je energie weer terugkrijgt. Laat je niet uit het veld slaan als je je even down of depressief voelt. Eet gezond, zorg voor beweging en activiteit en pak eens wat zon en frisse lucht mee. Ga lekker een wandeling maken om je hoofd leeg te krijgen.
          Realiseer je dat dit het dal is en dat alles vanaf nu beter wordt, ook al lijkt dit soms niet zo. Terugval is iets wat altijd kan gebeuren, zeker als je erg veel van je ex gehouden hebt of erg verliefd was. Deze gevoelens zijn allemaal normaal. Door goed voor jezelf te zorgen, zul je jezelf sneller terug vinden en is de weg naar herstel een stuk makkelijker.
          Stap 6: Neem weer controle over je eigen leven
          Niets aan jezelf doen is het ergste wat je kunt doen. Je zult aan jezelf moeten werken totdat je weer kan zeggen dat je werkelijk gelukkig bent. Je moet je kracht weer terugkrijgen, leren om grenzen te stellen, normaal te reageren en je emoties te controleren. Je hebt in een destructieve relatie gezeten, neem nu weer controle over je eigen leven en zorg dat je gelukkig wordt!

          Ook interessant

          Omgaan met narcisme
          door Beheerder

          Wij Zoeken Jouw Verhaal!
          door Beheerder

          Kind van narcistische ouders
          door Beheerder

          Pathologisch liegen
          door Beheerder

          Hoi Hein, ik heb je verhaal gelezen en ook de reacties daarop. Het verhaal is heel herkenbaar voor iedereen die te maken heeft gehad met een of twee narcistische ouders. Narcisme komt ook in mijn familie in verschillende generaties voor. Gelukkig is niet iedereen daarmee behept en daardoor kunnen we elkaar ook helpen. Maar wat ik je vooral mee wil geven is dat er overheen te komen valt in de zin van: wat je hebt meegemaakt is vreselijk!!! Feitelijk is het gewoon geen leven voor een kind en zelfs niet voor een volwassene! Je jeugd is total anders geweest dan de jeugd van een kind had moeten zijn. Daardoor ben je ernstig tekort gekomen in allerlei opzichten en zit je nu met een enorm gat in je ziel. Dat is verschrikkelijk pijnlijk want elk kind wil gewoon van zijn of haar ouders horen en ervaren dat zij van hem of haar houden. Dat je waardevol bent in elk geval voor je ouders is natuurlijk een basisbehoefte en als die ouder(s) daarvoor in de plaats alleen maar zich negatief over je uitlaten, of als je alleen maar goed genoeg bent wanneer je één bepaalde kant van jezelf mag laten zien, dan kom je gewoon ernstig tekort.
          Het probleem is dat die ouder(s)door wat zij in hun genen hebben zitten en wat zij zelf ook hebben meegekregen zelf geen inlevingsvermogen hebben en niet weten wat het is om lief te hebben. Wat je wel hebt meegekregen is een manier om te overleven. Alsof je tijdens een oorlog bent groot geworden. Dat maakt dat je heel anders in het leven bent komen te staan dan wanneer alles gewoon goed was gegaan. Maar ondanks alles ben je er nog steeds! Ze hebben je niet klein kunnen krijgen. Ben je volwassen geworden. Heb je de kans gekregen om je eigen keuzes te maken.
          Dat betekent dat je nu je grenzen kunt stellen. Dat je kunt zeggen: “dit mag je wel en dat mag je niet (meer) tegen me zeggen. En als je dat wel doet, dan ga ik weg”. Of: “…. Dan pak ik je jas van de kapstok en hou ik de deur voor je open en moet je vertrekken. Omdat ik dat zeg!!”
          Je grenzen dus niet alleen stellen maar ook goed bewaken.
          En desnoods zeggen: “Als je zo tegen me blijft doen, dan kom ik voorlopig niet meer langs en ook wil ik je niet meer bij me thuis zien. Dan kun je pas weer komen als IK dat goed vind!”

          Verwacht niet van ze dat ze dat zomaar pikken, want dat hebben ze nog nooit gedaan, maar wees (eindelijk mischien wel) lief voor jezelf zoals je ws. ook je beste vriend of vriendin zou beschermen tegen dit soort mensen! En zorg dat je met de mensen omgaat die jou wel kunnen waarderen. Daar krijg je energie van en kun je eindelijk je eigen leven de vorm gaan geven zoals jij dat het liefst zou willen hebben.

          Succes!!

          Reply
    curlyhipster - oktober 23, 2015

    ik ben een meisje van 16. ik heb een tunesische vader en een nederlandse moeder. mij vader is een narcist, zonder twijfel. hij vind zichzelf het belangerijkste. altijd. ik heb 4 broers/zussen. mn zus was zijn lievelingetje, ergens keek ik altijd tegen haar op. ik kreeg het altijd over me heen en dat terwijl zij de lucht in werd geprezen. hij mishandeld(e) met zowel fysiek als mentaal. ik haat mijn vader. hij negeert me maanden. ik ben een geest. en als hij tegen me praat scheld hij me uit. ik haat het leven. en alles eraan. mn moeder vind me emotieloos en nonchalant, maar wat moet ik anders? huilen, schreeuwen, woedend zijn, ik schiet er niks mee op. al moet ik zeggen, de momenten dat hij tegen me praat op een verkeerde toon. barst ik, ik ben ook gewoon niet meer bang voor hem. ik heb niks te verliezen. houd mn nek vast, spuug op mn gezicht doe wat je wilt doen. maar er komt een dag, waarop ik heb zijn verdiende loon ga geven. ik kijk uit naar die dag. de dag waarop ik hem zie huilen, in pijn. de dag waarop ik zijn hart breek. de dag waarop hijj een gedeelte gaat voelen, want wat ik de afgelopen 16 jaar al voel. dankzij hem heb ik annorexia ontwikkeld. ik haat mezelf. ik ben een mislukkeling. ik haat iedere gedeelte van mezelf. ik verzet me tegen hem, door de woede. maar dat word me teveel. het negeren is nog veel erger dan het schreeuwen. ik voel me slecht overmezelf door onder andere het negeren. hij ziet niet wat hij andere aanricht, wat hij mij aanricht. over een paar weken loop ik bij een nieuwe psygoloog om dit te werken. ik wou gewoon dat hij kon veranderen, en zeggen dat hij blij met is, en het daadwerkelijk ook meent. ik heb nooit iets ander willen horen dan dat. één zin, die mijn hele houding had kunnen veranderen. een klein beetje waardering en liefde.

    Reply
    muis - oktober 12, 2015

    wat een herkenbaar stuk over dat wegcijferen, heb ik altijd als kind gedaan als verdedigingsmechanisme en doe dat nu nog. Als kind verwaarloosd, mishandeld, aangerand, door mijn narcistische moeder en een vader die niet in staat was dit te stoppen. Nu ik in therapie ben beginnen dingen boven te komen, en begin het eindelijk met hele kleine stapjes tot mij door te dringen dat ik geen schuld heb, dat ik als kind geen schuld had, dat ik machteloos was, dat ik vernederd ben, emotioneel verwaarloosd, dat doet heel veel pijn, maar ik hoop dat ik hier sterker uit zal komen.

    Reply
    V. - oktober 12, 2015

    Ook ik kan erover meepraten.
    Ben na mijn geboorte afgestaan en als 4 jarige geadopteerd door een stel narcisten. Iets wat ze me ook nog weigerden te vertelden. Ben er 8 jaar geleden bij toeval achter gekomen, doordat ik een oude bekende van mijn adoptiemoeder tegenkwam, die dacht dat ik wist van mijn adoptie. Dat is slechts een ding, het verzwijgen en blijven verzwijgen van mijn identiteit. Ik heb nooit iets goeds kunnen doen in hun ogen, werd altijd uitgescholden, er werd me van alles toegewenst. Bijvoorbeeld dat als ik ooit trouw, ik iedere dag bont en blauw geslagen zou worden door mijn toekomstige echtgenoot en allerlei andere nare dingen. Een normaal gesprek voeren, lukt niet. En wat het ergste van alles is, zij hebben, in hun ogen, altijd gelijk. Leren van hun fouten doen ze niet. Als ik een normaal gesprek met deze vrouw probeer te voeren, dan is haar antwoord, wil je ruzie…..Dit maakt dat ik mij erg eenzaam voel, want door mijn slechte start van het leven en de verwaarlozingen door deze mensen, lukken veel dingen niet meer. En dat is erg moeilijk als 30 jarige…Het uit zich in geen relaties kunnen aangaan, moeilijk vriendschappen onderhouden etc.
    Voor de duidelijkheid, het is geen autisme. Ik weet dat mensen tegenwoordig dat direct denken, maar dit is het dus niet.
    Mijn adoptievader is op 17 juli 2014 gestorven. En dat heeft mij voor een groot deel opgelucht. Hij deed niet anders dan mij uitschelden. Nu ben ik wel op zoek gegaan naar mijn roots en weet niet wat ik zal aantreffen, dus ik hoop nergens op, want het kan ook tegenvallen. Maar het maakt deel uit van je identiteit. Je hebt het recht te weten waar je vandaan komt.
    En wat ik nog wil toevoegen, deze mensen praten over liefde. Is het liefde om iemand te willen claimen, iemands identiteit te verzwijgen en zelf iedere keer het slachtoffer uit te hangen…..

    Reply
    Patient - oktober 6, 2015

    Ik ben nu 45 jaar oud en 7 jaar geleden ver weggevlucht uit de regio waar de ellende me boven het hoofd groeide. Sinds kort ben ik weer getrouwd, met een vrouw waar ik nu al 7 jaar mee samenwoon. Afscheid van de ellende kon ik helaas niet nemen want het blijft mij en mijn vrouw achtervolgen. Ik ben opgegroeid met een narcistische moeder die ook bekend is met hypochondrie, daarnaast nog 2 zussen bij wie narcisme ook niet onbekend is. Ik leefde jarenlang in een soort roes en maakte vele dwangopnames mee en ik ben in het verleden veroordeeld geweest voor poging tot doodslag op een arts assistent. Schuld incasseren is niet vreemd voor me en jarenlang heb ik me afgezonderd van de realiteit. Ik ervaarde vele “gaten” in mijn herinneringen en kon mezelf flink verwonden (automutilatie). Ik was een slecht mens, tenminste, dat lieten ze me geloven. Zo had ik jarenlang de diagnose Borderline Persoonlijkheidsstoornis met anti-sociale kenmerken. Ik was een manipulerende, agressieve sociopaat die zich zelf verwonde en para suïcidaal was om zodoende zijn doel te bereiken.
    In 2008 nam ik ontslag uit de GGZ. Personeel die met de arts assistent hadden gewerkt melde mij destijds dat ik nooit een misdrijf had gepleegd. Helderheid heb ik verder nooit gekregen ( van de directie) maar enkele verpleegkundigen adviseerde mij een second opinion aan te vragen bij een onafhankelijk psycholoog, de verpleegkundigen adviseerde mij ook, zodra ik stabiel was, mijn medisch dossier op te vragen en in deze mijn antwoorden te zoeken. Na mijn ontslag vroeg ik klinisch psycholoog Jan Derksen een second opinion bij mij te verrichten. Prof. Derksen had al boeken geschreven over narcisme en hij leek me de juiste man om onderzoek naar mij te doen. De uitkomst van het onderzoek was me niet vreemd, volgens Prof. Derksen leed ik nimmer aan Borderline of een anti sociale persoonlijkheidsstoornis. Prof. Derksen schreef dat mijn emoties kwetsbaar waren en relaties met onstabiele mensen beter kan vermijden. Daarnaast melde hij me dat de zorg die ik had gehad, mijn klachten hadden verergerd, hij verbaasde zich over de hoeveelheid medicijnen die ik voorgeschreven kreeg. Prof. Derksen adviseerde me om een “ervaren” behandelaar te zoeken. In 2013 kwam ik in contact met een ervaren eerste lijns psychologe, na uitgebreid vooronderzoek werd ik doorgestuurd naar het TRTC (Top Referent Trauma Centre) waar ik na, opnieuw grondig onderzoek de diagnose Complexe Post Traumatische Stress Stoornis kreeg. De kennis die ik nu krijg maakt me machtiger!. Zo weet ik dat die gaten in het verleden dissociaties waren en zo kan ik mijn eigen gedragingen veel beter interpreteren. Mijn zelfverwonding wordt me nu ook duidelijk, ik deed dat niet om een ander te pesten maar juist om de emotionele pijn te onderdrukken. Mijn 2 suïcide pogingen hadden te maken met een flinke depressie en uitzichtloos bestaan. Na 25 jaar mag ik eindelijk eens praten, ik hoef me niet meer te verdedigen en wordt niet meer gestraft. Praten lucht enorm op en ik wordt eindelijk eens serieus genomen.
    Sinds kort heb ik mijn medisch en strafdossier in mijn bezit en nu wordt veel duidelijk waar het allemaal mis ging. Het begon al bij mijn aanmelding, niet ik melde me aan maar het was mijn moeder. Ik lag destijds al 2 weken in een buitenlands ziekenhuis na een suïcide poging. De bedoeling was dat de GGZ kliniek in Nederland de behandeling verder zou overnemen. Nu lees ik pas dat mijn moeder de Nederlandse arts had bewerkt. Ze vertelde de arts dat ik in een psychose een moordaanslag op haar probeerde te plegen en daarna zelfmoord probeerde te plegen. De arts heeft dit zonder wederhoor overgenomen en brieste me destijds toe dat ik in een TBS instelling hoorde!. De arts vond dat ik voor straf de isolatiecel in moest wat gebeurde. Verder lees ik een verslag van mijn zus, ze vertelde gedetailleerd hoe ik mijn vrouw mishandelde en later voegde ze er ook aan toe dat ik sexuele handelingen verrichte bij mijn kinderen. Heden heeft mijn vrouw ,nu mijn ex vrouw, in een duidelijke recente brief geschreven dat ik haar en onze kinderen nooit een haar gekrenkt hebt. ( mijn ex en ik zijn 14 jaar samen geweest)
    De rechtbank die mijn veroordeelde destijds, neem ik nu niets meer kwalijk . Als ik dit soort informatie over een verdachte zou lezen mogen ze hem wel voor 20 jaar opsluiten! Het medisch dossier is erg dik en ik kom veel tegen wat me dikwijls ziek maakt. Ik ben blij dat het me nu duidelijk wordt maar besef hoe zwak en naïef was destijds, terwijl ik een grote sterke kerel ben. Nu leer ik veel over narcisme, ik leer nu te begrijpen hoe deze personen te werk gaan en dat ze geen of weinig inlevingsvermogen hebben. Mijn ex vrouw heeft nooit eerder wat lelijks over mij gezegd in het dossier, ze zag wel dat ik ziek was en `s nachts erg veel last had van nachtmerries wat haar ook vermoeide. Dan vraag ik me af waarom de artsen en psychiaters niet zagen dat mijn moeder en zus pathalogische leugenaars waren?. Het is al beschreven tijdens mijn eerste aanmelding in deze GGZ kliniek. Een psychiater beschreef me als een “vermagerde” en vermoeide man, in de diagnoses staat dat ik lijd aan obesitas. Volgens de psychiater was ik dus een vermagerde man die leed aan obesitas? In mijn ontslagbrief, vele jaren later, werd vermeld dat ik mezelf verwonde om in dissociatie te raken?. Hierbij lijkt het erop dat ik mijn eigen dissociaties uitlokte?. Om het nog complexer te maken las ik artikelen dat politici en types als psychiaters ook vatbaar zijn om narcisme te ontwikkelen….
    Ik weet het vaak niet meer en geef me ook een beetje over aan dit gedoe. Ik kan wel in opstand komen maar het is vechten tegen de bierkaai en water naar de zee dragen. Enkele jaren geleden heb ik emotioneel afscheid genomen van mijn moeder en zussen, als er toch contact is ben ik kort en zakelijk. Al jaren schrijven ze mails of vallen me lastig via social media, maar nu bewaar ik alles en print het uit. Nu heb ik bij elkaar voor 15 jaar aan verslagen met inhoudelijke informatie die ze zelf verteld hebben. Eindelijk kan ik mezelf nu verdedigen!. Een narcist kan een hoop doen om je kapot te maken, ze kunnen anoniem melden dat je je kinderen mishandeld, ze kunnen melding doen bij het UWV, ze kunnen melding doen bij de GGZ etc etc. Nu kan ik mezelf eindelijk verdedigen als ze het weer proberen want zo gaat het al jaren, en nu heb ik het op papier.
    Ergens ben ik wel trots op mezelf, want 8 jaar geleden had ik geen vaste woon of verblijfplaats, ik had een gebroken huwelijk en zag mijn kinderen nauwelijks meer. Na de second opinion van Prof Derksen ging ik de strijd aan en nu heb ik een dak boven mijn hoofd en een superlieve vrouw, en zie mijn kids weer. Ik won rechtszaken en andere procedures. Mijn vrouw en ex vrouw hebben samen contact en beide wensen mijn familie niet in huis. Maar gewonnen heb ik niet, mijn zus en moeder gaan gewoon door, je zit je leven lang eraan vast maar ze kunnen me geen pijn meer doen. Mijn vader is in 2008 1500 km verderop gaan wonen in het buitenland, hij is gescheiden van mijn moeder . Met mijn vader heb ik goed contact. Mijn vader is onlangs geopereerd in Nederland omdat hij kanker heeft, terwijl mijn pa werd geopereerd neemt mijn moeder weer beslissingen voor hem. Wanneer ik boos meld dat ze dit niet moet doen krijg ik als antwoord van mijn moeder: mooi dat hij kanker heeft dan weet hij hoe ik me voel!.
    Tsja. Het is me duidelijk allemaal. Van mijn gezicht tot mijn tenen zit ik onder de littekens en elk litteken verteld een ervaring. Het is een schade waar iedereen mee te maken heeft want zolang dit onderwerp onbesproken blijft, blijven de zorgkosten groeien, en het lijden. Zolang de overheid/instanties weg blijven kijken en hun verstand niet gebruiken , zijn ze net zo erg als mijn moeder en mijn zussen.

    Reply
      Syl - oktober 11, 2015

      Wat vreselijk, maar wat fijn dat het nu beter gaat. Het onbegrip is zoooo groot in de samenleving, het is niet voor niets de meest fnuikende vorm van mishandeling. Het feit dat je nu weet wat er aan de hand is en is geweest maakt je zoveel sterker! Sterkte met de verwerking, ik hoop dat je toch op enig moment rust vindt.

      Reply
    stephanie - september 28, 2015

    sinds een jaar is mijn leven drastisch veranderd. mijn moeder is al van 2001 dood & ik heb 2 zussen. heb altijd een goede band gehad met mijn vader (dacht ik) tot ik erachter kwam dat hij een speedgebruiker was omdat hij wou afvallen (bijgekomen door medicatie, cortisone vooral, hij is ziek) mn vader heeft een moeilijk leven gehad en dat probeer ik te begrijpen maar had altijd al doorgehad dat hier ’thuis’ de ruzies, manier van omgang met elkaar enz. niet echt normaal was. maar nu is al dat gedrag versterkt door de drugs waarschijnlijk maar mijn vader is altijd zo geweest. kleineren, uitschelden is een aanpak die vaak gebruikt werkt. Gisteren heeft mijn vader mij buiten gegooid. mijn jongste zusje heeft er (terecht) genoeg van en wil niet meer naar huis komen. Waardoor ik verplicht werd uit mijn bed te komen om mn zusje te gaan terughalen anders mocht ik niet meer binnen. ik heb haar niet terug gehaald ik vind het beter als ze in een andere omgeving zit. ik mocht opeens terug naar huis en hij heeft me nog tot half 5 ’s ochtends bezig gehouden met hoe het gedrag van zijn dochters niet kan dat hij zich niet meer laat doen en dat hij al veel te veel heeft meegemaakt. hij gaf hierna doodleuk toe dat hij me heeft gebruikt het was niks persoonlijks maar hij had geen keus. als ik buiten een sigaret aan het roken ben krijg ik een sms dat ik de tv moet gaan uitdoen en dat moet dan onmiddellijk anders is het de grootste ruzie. hij stuurt constant smssen naar mij of komt aan de trap staan voor me te vertellen hoe slecht ik ben en dat hij mijn gedrag niet snapt dat iedereen slecht is behalve hij. als ik naar bed wil gaan omdat ik de dag erna moet werken krijg ik commentaar omdat ik hem ‘in de steek’ laat. ik heb nu een week verlof en begin me meer en meer te beseffen dat ik zo snel mogelijk thuis weg moet omdat ik mezelf echt neerslachtig voel worden. een half jaar geleden ben ik overvallen in de winkel waar ik werk en toen ik hem belde zei hij gewoon dat ik me niet zo moest aanstellen toen ik wilde tonen hoe groot het mes was dat ik tegen mijn keel had gehad keek hij niet eens op. hij begon te ratelen over de computer die hij maar niet gemaakt kreeg. hij is op dit moment aan het roepen omdat ik niet op zijn smssen reageer nogal frustrerend 🙂 toen ik op deze site uitkwam en dit allemaal las kreeg ik ff een gek gevoel omdat dit gewoon echt mijn vader beschrijft. ik heb een enorm verantwoordelijkheidsgevoel dat is gewoon uitputtend als ik me een dagje slecht voel lichamelijk krijg ik commentaar da ik niks heb ik ben jong (26jaar) en moet er maar tegen kunnen, het stelt totaal niks voor met wat hij meegemaakt heeft..

    Reply
    Meryl - september 25, 2015

    Ook ik ben opgegroeid met een narcistische moeder. Bij mijn geboorte deed ik het al fout, want door mijn geboorte werd zij ziek (reuma). Dit heeft zij mij keer op keer duidelijk gemaakt.
    Emoties? Nee die mocht ik nooit uiten. Als ik lag te huilen, omdat het me allemaal te veel was, zei ze: zit je nu alweer te janken.
    Ik moest altijd voor haar zorgen, en voor mezelf. Ze was vrijwel nooit thuis. Mijn zus was haar lievelingetje en dus als ik iets deed wat in hun ogen fout was, kreeg ik het over me heen. Ik werd helemaal verrot gescholden en vervolgens dagenlang genegeerd. Ook werd ik een keer in mijn gezicht gespuugd door mijn zus, stond mijn moeder met haar handen om mijn nek, dreigde ze keer op keer me uit huis te zetten. Er was een moment dat ik voor de zoveelste keer ruzie had. Zonder er nog bij na te denken heb ik toen een overdosis anti depressiva geslikt. Ik wilde niet meer, ik kon niet meer. Die gevoelens heb ik nog zoveel vaker gehad, maar nooit meer heb ik geprobeerd zelfmoord te plegen.
    Ik durfde nooit iemand mee naar huis te nemen, ik schaamde me dood. Ik moet zeggen dat ik dan ook niet zoveel vrienden had. Stel je voor dat ze een aandachtsgekke, dronken vrouw zagen.. wat zouden ze dan wel niet van mij vinden.
    Er is zo veel gebeurd, dat niet door de beugel kon en dat mij tot op de dag van vandaag nog veel pijn en verdriet doet. Ik heb last van angsten en depressies, alhoewel vooral dat laatste minder is de laatste tijd. Ik heb veel lichamelijke klachten, ik heb met school moeten stoppen vanwege een burn-out/depressie/ of hoe je het beestje ook mag noemen. Ik was op.
    Vorig jaar heb ik het contact verbroken met mijn moeder. Wat een opluchting! Soms twijfel ik nog wel eens, je verlangd toch naar een moeder. Maar niet deze moeder, want die zuigt mij helemaal leeg. Ik probeer mijzelf ervan te overtuigen dat zij ziek is en dat dat heel erg is. Maar zover ben ik nog niet.
    Ik heb nu al jaren therapie en beetje bij beetje begint het nu zijn vruchten af te werpen. IK probeer liever voor mezelf te zijn, beter naar mezelf te luisteren. Mijn emoties zijn wel een drama…. maar ook daarin probeer ik minder hard te zijn voor mezelf. Het is een lange weg…….. en soms denk je waar doe ik het voor en het lijkt maar niet goed te komen. Maar dan bedenk ik me dat ik graag met mijn vriend, de liefde van mijn leven, een toekomst wil opbouwen, een gezinnetje wil stichten en gewoon gelukkig wil zijn.

    Reply
    Bart - september 23, 2015

    Ik heb een vader. 74 is hij inmiddels, waar ik het contact 2 jaar gelden mee heb verbroken. Dat wil zeggen; ik heb hem aangegeven dat hij altijd welkom is maar dat ik niet verantwoordelijk wil zijn voor de “ellende” die ik hem heb aangedaan (o.a. verantwoordelijk als hij ziek wordt of dood gaat, bezorg hem spanningen, ben uit op zijn geld(??) en zou mensen tegen hem opzetten omdat zijn gehele familie en vriendenkring hem de rug heeft toegekeerd..)
    Nadat hij mij dat, en vele andere zwaardere en minder zware aantijgingen, tijdens een onaangekondigd bezoek en zonder enige reden in een monoloog van 1,5 weer eens uit de doeken deed en daarbij vermelde dat hij een boek ging schrijven over alles wat ik hem heb aangedaan in zijn leven, heb ik besloten hem een brief te sturen met de mededeling dat ik veel van hem hou maar dat ik het initiatief om contact te zoeken voortaan bij hem neerleg (in alle jaren daarvoor was ik degene die altijd het initiatief tot contact moest nemen).
    Vanaf dat moment heb ik nooit meer wat van hem (of van mijn geheel door hem gehersenspoelde en totaal lamgeslagen moeder) vernomen maar zoekt hij achter mijn rug om nog wel contact met mijn kinderen, iets wat steeds minder wordt aangezien mijn kinderen genoeg hebben van zijn psychologische oorlogsvoering en er inmiddels ook achter zijn gekomen dat opa alleen tevreden is als het op zijn manier gaat en er niet wordt getwijfeld aan de kennis en ervaring op zo’n beetje elk gebied zoals hij die tijdens langdurige monologen zonder enige vorm van tegenspraak uit de doeken doet.
    Ik ben nu 47 ben al een kleine 2 jaar “los” van mijn ouders en toch.. Elke dag vraag ik mij af wat de reden voor zijn gedrag is. Ernaar vragen leverde nooit iets anders op dan bovengenoemde algemene onzin en doorvragen werd steevast afgekapt met de opmerkingen als; “begin je nu weer”?, “ik heb hier geen zin in”, “je hebt zeker weer een veer in je reet nodig (ik moet de 1e overigens nog krijgen)” en “ga jezelf maar eens na, dan snap je heel goed dat je nooit iets hebt gepresteerd”.
    Ik besloot een psycholoog te bezoeken om erachter te komen waar ik het mogelijk fout heb gedaan maar na een aantal sessies werd duidelijk dat het probleem toch echt bij mijn vader ligt. Ik had gehoopt dat dat een geruststelling zou zijn maar in plaats daarvan wordt ik steeds bozer omdat ik niet kan begrijpen waarom de dingen al die jaren zo zijn gelopen en waarom ik er niet veel eerder wat aan heb gedaan (dat had mij heel veel ellende en verdriet bespaard). Waar ik vooral mee worstel is de vraag WAAROM? Mijn vader is gezond, intelligent, getrouwd, kan financieel alles doen en hij heeft naast 2 gezonde kinderen tevens 3 leuke en gezonde kleinkinderen. Het leven is kort en ik kan mij maar heel erg moeilijk neerleggen bij het scenario dat ik binnenkort moet vernemen dat 1 van mijn ouders is overleden zonder dat we de mogelijkheid hebben aangepakt om op een normale manier met elkaar om te gaan. Bovenstaande verhalen van andere lezers maken mij niet vrolijker en ik ben dus bang dat ook mijn vader iemand is die ervoor kiest om liever als een cynische en immer ontevreden narcist tussen 6 plankjes plaats te nemen ipv zijn laatste jaren te genieten van het geluk en plezier wat voor hem gewoon voor het oprapen ligt. Ik ben bang dat het een utopie zal blijven maar blijf toch hopen dat die ene dag voor hem (en zijn omgeving) ooit komt.

    Reply
      Jeanet - november 3, 2015

      Terwijl ik midden in het rouw- en regelproces zat van mijn pas overleden oma werd ik gebeld. Een telefoontje die mijn wereld volledig op zn kop heeft gezet. Mijn vader was zojuist overleden dmv euhenasie en of ik nu meteen maar wilde komen om alles te regelen. Dat had ik immers toegezegd te doen en dus was het mijn taak die te vervullen. Het gaat hier om een mail die ik had ontvangen in 2003 (nu ruim waalf jaar geleden!) waarin hij precies had vastgelegd wat en hoe hij het wilde en wie daarbij mochten zijn of eigenlijk vooral wie niet: zijn eigen moeder, want dan zou zij alle aandacht naar zich toe trekken zoals hij dat bewezen achtte een paar jaar geleden op de begrafenis van zijn zus.
      Mijn andere oma, van mijn vaders kant, was inmiddels al overleden dus is dit dilemma mij bespaard gebleven. Dat er meer aan de hand was met mij vader en in zijn gezin van herkomst was altijd al duidelijk, alleen kon ik niet mijn vinger erop leggen wat dat er was. Nu ineens word het mij een stuk duidelijker, ook wat ik gemist heb, waarnaar ik verlangd had nl. liefde, begrip en goedkeuring van beide ouders, dus ook van mijn narsistische vader. De koude plotselinge en harteloze manier van uit het leven stappen, mij volledig verantwoordelijk stellen om alles precies zo te regelen en doen zoals hij dat verlangde, met de verwachting dat ik dat natuurlijk ook gewoon zo zal doen is zo op en top in het teken van narsistme dat het me verbaasd dat ik dat nu een half jaar daarna pas inzie.
      Ook mijn eigen reactie op bepaalde manieren van omgaan met anderen waarvan mijn nekharen overeind gaan staan snap ik beter. Je partner, familie of vrienden zwart maken of omlaag praten (om zelf te stijgen in aanzien ofzo), mooipraterij, onecht, niet oprecht zijn, respect loos naar anderen etc. roepen weerstand op en maken een monster wakker die ik daar te slapen had gelegd. Wat kon ik anders doen als kind dan dit laten rusten en verder mijn leven zo goed mogelijk te leven. Mijn motto: leren te leven vanuit je hart.
      Autentiek zijn en daarnaar handelen is best wel een flinke uitdaging voor mij (geweest). Daarvoor dank ik mijn moeder, haar invloed op mijn opvoeding was toch groter dan die van mijn vader. Ik heb enorm respect voor haar dat er zoveel kracht en motivatie in haar zat om tegen de stroom in de gaan om het einddoel te halen wat zij voor ogen had en dat ondanks het constant manipuleren, liegen en kleineren oversteeg zij mijn vader. Pff er is zoveel gebeurd en te verwerken, met deze informatie wordt ineens zoveel duidelijk. Ook ik zou een boek kunnen schrijven over de invloed van het kind van een narsistische ouder te zijn. Ineens wordt het familie misterie duidelijk en kan ik de invloed helder zien.

      Reply
      Hein - november 12, 2015

      Hi Bart,

      Dat heb ik me ook afgevraagd… waarom heb ik het niet eerder gezien? Ik denk dat het komt omdat we als kinderen van narcisten al vanaf heel jonge leeftijd worden gehersenspoeld. Als je vanaf je pak em beet 8e levensjaar hoort dat jij en je broer alleen maar ellende veroorzaken weet je niet beter. Bij mij was er een echte persoonlijke crisis nodig om mijn ogen te openen. Helaas jaren te laat, ik ben 42. Aan de andere kant beter laat dan nooit.

      Groet hein.

      Reply
    Jesss - september 22, 2015

    Nu dat ik dit heb gelezen is het me erg duidelijk. Ik loop al jaren bij een psycholoog omdat ik het gevoel heb het nooit goed genoeg te doen. Ik heb al 2 x een burnout gehad..endurf niet met mn vriend samen te gaan wonen omdat ik steeds maar bang ben hem/of wie dan ook in de weg loop, dat ik mensen tot last ben.. Ik ben opgegroeid bij mn moeder, mn vader was al weg voordat ik 1 werd. En ze had nooit aandacht voor me, alleen als er anderen in de buurt waren… dan was alles anders. Ik werd ook vaak naar verjaardagen en alles meegenomen omdat ze niet alleen wou gaan en voor vanalles en nog wat eigenlijk ‘gebruikt’ niet voor mij persoonlijk , maar zodat ze maar niet alleen hoefde te gaan… En vanaf de puberteit toen ik meer een eigen mening kreeg, ging ze zielig doen… Moet ik helemaal alleen, je kan toch wel even mee … En ‘nee’ werd eigenlijk nooit geaccepteerd. Meestal op zeer subtiele wijze, door mij n schuldgevoel aan te praten… En ik ben nu 32 en hen het nu pas door. Nu doet ze het voornamelijk met geld.. Omdat ze weet dat ik het niet breed heb krijg ik wel eens boodschappen , maar niet zomaar.. Ik kan vanalles voor haar doen. En als ik zeg nee hoeft niet gaat ze erop aandringen maar ondertussen heeft ze dan wel een soort macht. Vreselijk… En ze weet dat ik bang ben dat ikallemaal niet aankan, O a .doordat ik al overspannen ben geweest, maar daar speelt ze dan weer op in….. Echt een vreselijk gevoel. Ik ben ook altijd onzeker geweest, en kon moeilijk voor mezelf opkomen ..en nu ik dit langzaam leer bij de psycholoog , heb ik me vooral met haar steeds in de haren… Anderen respecteren mij en vinden dat ik goed bezig ben. Maar zij lijkt me altijd terug naar beneden te willen halen….. En ik heb nooit wat gezegd, het is toch je moeder. En als ik een keer haar tegenspreek, nou…dan is het drama… Pff , zeer vermoeiend. Ik wil ook graag afstand nemen nu ik dit weet, maar weet niet goed hoe…

    Reply
    Catootje - september 2, 2015

    Ha herkenbaar allemaal… ik ben 35 en sinds een paar jaar ben ik er eigenlijk pas achter dat mijn moeder ook narcistisch is aangelegd.
    Het draait allemaal om haar, ikke, ikke, ikke is het. En zo ben ik ook opgegroeid. Echt liefde heb ik nooit gehad, complimentjes e.d. zaten er helaas ook niet in, kort gezegd: zolang alles ging zoals zij het wilde dan was het in orde 😉 vrijwel alle standaard “symptomen” slaan helaas wel op haar, dus die hoef ik vast niet te benoemen.
    Sinds lange tijd ben ik weer terug verhuisd naar het noorden en sinds ik hier weer woon is het weer een en al ellende. Als er ook maar iets gezegd wordt wat haar niet zint: boos. Als je een andere mening hebt dan haar: boos. Als je een weerwoord hebt: boos. Verder weinig interesse in mij, als ze wat vraagt en ik geef antwoord, praat ze er gewoon doorheen en luistert niet eens naar me (vraag het dan niet), absoluut geen zelfreflectie (ligt nooit aan haar), continue zwelgen in een soort zelfmedelijden en nooit eens kritsich naar zichzelf kijken, maakt alles persoonlijk, naar de buitenwereld toe een grote poppenkast spelen, CONTINU commentaar overal op leveren, met wat ik ook doe (opleiding is maar stom, sporten doe ik teveel, ik moet zo en zo doen bij mijn zoon, de hond is niet opgevoed, als ik 1 patatje pik van iemand zn bord dan is dat de reden waarom ik een maand niet was afgevallen, weet sowieso alles beter en levert daardoor dus elke keer commentaar op hoe ik de dingen doe en als je daar dan tegenin gaat dan begint ze te schreeuwen en wordt ze boos, vreselijk instabiel, dominant, vroeger best veel genegeerd door haar. Twee jaar geleden was ik het spuugzat en nadat ze me weer bekritiseerde en minachtend aan keek van top tot teen, had ik er genoeg van en heb ik haar chagrijnig wijf genoemd en ben toen weggelopen. Heb haar toen 3 maanden niet gezien en gesproken. Heb ik geen last van gehad, zij wel. Meest achterbakse is nog wel dat ze mij zwart gepraat heeft tegen o.a. twee van mijn vriendinnen door te zeggen dat ik haar rotwijf had genoemd (sorry, en wat dan nog als ik dat wel gezegd had)… met dat in mijn achterhoofd weet ik dat het nooit meer echt goed komt ook. Ik vind haar stiekem en ook toen draaide ze zichzelf in de slachtofferrol door te zeggen dat ik zo respectloos was blabla, haar eigen rol verkondigd ze alleen nooit. Zelfs haar man loopt tegen haar dominante gedrag aan. En mijn broertje ook, maar die heeft er meer lak aan dan ik 😉 (vroeger ook teleurgesteld door haar) Nou ja, ik kan de hele waslijst verder benoemen, maar ik denk dat iedereen wel weet wat een narcistische ouder inhoudt haha.

    Sinds een paar jaar accepteer ik haar gedrag simpelweg niet meer. Ik ben een volwassen vrouw, hoog opgeleid en heb alles in het leven zelf gedaan. Zelf wel een aantal jaren in therapie gezeten en daar vooral veel inzichten m.b.t. mezelf gekregen. Als ze wat zegt waarmee ik het niet eens ben dan zeg ik dit ook op een normale manier, bevalt dit haar niet: haar probleem. Wil ze boos doen en mij negeren: haar probleem. Ik heb er geen energie meer voor (over) om me hier nog langer in mee te laten trekken. Ze doet zelf maar wat met haar issues en ze valt een ander daar maar mee lastig.

    Reply
      Jan van Dijk - september 2, 2015

      Hoi Catootje,

      Ik heb je verhaal gelezen en struikel overdevolgende zinsnede: “met dat in mijn achterhoofd weet ik dat het nooit meer echt goed komt ook”. Het komt nooit meer goed, maar het is ook nog nooit een dag goed geweest.

      Heel veel sterkte en geluk!

      Reply
      Mary - september 26, 2015

      Zo, het lijkt wel over mijn moeder te gaan zeg!

      Reply
      Free Spirit - oktober 25, 2015

      Hoi,
      Wat een herkenbaar verhaal,mijn ouders zijn net.Ik werd als kind ook nog mishandeld.Hiervoor heb ik goede therapie en ik voel me nu goed en gelukkig en heb n ontzettend fijn leven samen met mn gezin.De laatste tijd heb ik meer afstand genomen van mn ouders,alleen op verjardagen binnen de familie zie ik ze nog,we gaan ook naar dezelfde kerk dus daar zie ik ze ook,,af en toe zien ze onze kinderen.Dit heeft tot gevolg dat mn ouders natuurlijk meteen het slachtoffer zijn in deze situatie,want ik ben degene die raar doet natuurlijk.Ook van mn broers en.zussen heb ik lerlei verwijten en gedoe over mn heen gekregen.Ik vind het echt een moeilijke situatie dat mijn ouders zo doen en ik weet ook niet wat ik ermee aan moet.Als t aan mij lag wil ik ze nooit meer zien,maar hun willen dat alles weer zoals vroeger is.Maar dat heb ik achter me gelaten,ik laat me niet meer manipuleren door mn ouders,ik kan echt niet meer overweg met dat zielige slachtoffer gedoe van mn ouders,hou meer afstand ik neem,hoe erger het wordt….vreselijk

      Reply
      Wendy - november 2, 2015

      Wauw… mooi verwoord! Dit had ik kunnen schrijven.. Bij mij is het net zo.. Ik ben er achter gekomen dat mijn moeder een narcist is… En heb dit met mijn broertjes besproken en ook zij zijn het ingaan zien. Dus gelukkig heb ik veel steun.

      Nu is het zo dat mijn broertje een gesprek heeft geregeld samen met haar, maar ik zie dat eigenlijk helemaal niet zitten. Ik weet niet wat ik kan zeggen want ze draait alles om, valt steeds in een slachtoffer rol en zegt dat ze wou dat ze nooit was geboren, maakt ons zwart tegen haar kennis kring. Vreselijk, ik weet niet of ik haar erop kan wijzen dat ze lijdt aan NPS… hoe kan ik dat duidelijk maken zodat ze misschien wel hulp gaat zoeken?

      Wat kan ik haar nog zeggen? Ik weet het allemaal niet meer…

      Reply
    Lianne - augustus 30, 2015

    Het is eigenlijk veel te groot verhaal om uberhaupt te vertellen en alles voor de helft goed is slecht.
    Wat ik wel wil zeggen: Ik ben vrouwelijk, 27 jaar, woon (weer) bij me ouders (nog steeds). 2x van HBO getrapt, in isolement door morele overwaarde. Me vriend 3 jaar daar gewoond, gebeurde precies hetzelfde als bij ouders, wilde me toekomst niet daarin vastleggen. Er zijn nog hele hele lange dunne levensdraadjes in mij. Wiet-sigaret-energiedrank-verslaving. Heb nooit waarde gevoeld in verzorging, totdat ik erachter kwam dat dat het was waar school me op discrimineerde. Ik voel me mega verantwoordelijk, maar te goed om de ruimte ervoor in te nemen. Ik kan heel wijs en objectief praten, helaas is alles in het negatieve, wat alles aansteekt. Dit is mijn denkproces geworden, wat natuurlijk haaks staat op alle karma. Ik wil graag uit huis, ik kan het gewoon niet voor me zien. Ik moet stoppen met die verslavingen, want dan gaat alles goed volgens mijn omgeving, maar ik heb vertrouwen en afspraken nodig dat kan ik wel vergeten. Ik moet hier weg, als het me niet lukt zweef ik vanzelf wel omhoog een keer. Ik heb altijd naar het licht gekeken, maar het is toch echt zwart op sommige plekken en voor sommige mensen, sommige mensen zijn echt in de hel geboren, en zal de aarde dat ook zijn. Neem je recht en voel je trots op je inlevingsvermogen, om aan iemand die niet lacht te zeggen dat het wel weer goed komt. Al die tijd dat ik alleen was, en gebruik maakte van mijn geest, is mijn visie gebouwd. Als ik mijn geloof in de mens nog hopelijk kan redden, dat zal niet stoppen dan bij een verbrandingsritueel of een 5jarig bezoek aan de dokter, maar meer een alternatief voor deze gektewereld, is het jong of oud. DAG

    Reply
    Lonneke - augustus 19, 2015

    Deze site, reacties en ervaringen van anderen levert bij mij zoveel herkenning maar ook soms ontlading op.
    Vanaf mijn puberteit begon ik door te krijgen dat er iets niet klopte, maar het is toch je moeder… Vanaf mijn 18e begon het drama steeds erger te worden. Ik heb constant aan mij zelf getwijfeld dat het wel aan mij zal liggen en mij schuldig gevoelt als ik anders dacht. De laatste 2 jaar, door veel te lezen op internet, kreeg ik wel een heel sterk vermoeden dat zij een narcist is. Afgelopen november ben ik uit huis gegaan, want ik trok het echt niet meer. Ik moet zeggen dat dit echt een goede keus is geweest die ik eerder had moeten doen. Ze probeert nog steeds via via mij te raken met gemene opmerkingen. Dat begon na een week dat ik weg was al dat zij tegen mijn zus zij dat ze blij was dat ik weg was, want ik had 4 jaar van haar leven verziekt, en dat ze hoopt dat ik in de problemen kom en dat niemand mij helpt.
    Aan mezelf merk ik echt heel hevig dat ik emotioneel beschadigd ben. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan het relativeren ben wat er allemaal is gebeurd. Ook zie ik steeds vaker dat er in mijn jeugd dingen zijn gebeurd die echt niet normaal waren. Alleen toen besefte ik het niet. En het is ook lastig als je door 1 ouder wordt opgevoed. Ik denk dat het een goede remedie voor mijzelf is om alles op te schrijven, alleen vaak weet ik niet waar ik moet beginnen.
    Ik vind het super lastig dat er weinig begrip is van mensen in mijn omgeving. Iedereen zegt; het is wel je moeder. Maar voor mijn gevoel is zij geen moeder, ik heb geen moeder meer en dit maakt mij verdrietig. Als ik voorbeelden geef wat er is gebeurd kijken mensen mij ongelovig aan. ”Dat doet een moeder toch niet” Nee normaal niet nee…. ”Als ze zulk soort dingen doet is ze ziek” of ”Ze heeft vast veel meegemaakt”. Ja, dat is ze denk ik ook, zeg ik dan maar. Ik denk dat ze narcisme heeft, maar ik heb er genoeg van, ik ga er zelf stuk aan en zij wil geen hulp. Ze heeft overigens wel voor al haar 4 de kinderen hulp gezocht. Zo heb ik zelf 3 jaar bij een therapeut gezet en hadden we ook gezamenlijke sessies. Maar na 3 keer zei ze dat ik maar moest zeggen dat het goed ging, want zij had er geen zin meer in. Toen ben ik wel individueel zelf verder gegaan. Laatste heb ik ook weer hulp gezocht om alles te kunnen verwerken alleen was zij veel te spiritueel voor mij.
    Mensen kunnen zich echt niet hierin verplaatsten en dat is jammer want ik heb zo een behoefte om mijn hart te luchten aan iemand die het wel begrijpt. Daarom is het ook zo fijn om verhalen van andere mensen te lezen. Al maakt het mij ook wel droevig.
    Mijn grootste korte termijn uitdaging is dat mijn zus gaat trouwen en ik mijn ”moeder” dan weer moet gaan zien. Ik ben bang dat ik overspoeld wordt met emoties en mij niet een houding weet te geven. Maar de dag moet perfect zijn voor mijn zus.
    Heeft iemand misschien nog tips hiervoor?

    En weet iemand misschien ook of er een forum is te vinden?

    Reply
      Lou - augustus 23, 2015

      Wees verstandiger en wijzer. Zet ze op een voetstuk als je ze tegenkomt want het is afzien voor je moeder want zij is, tijdens de bruiloft van je zus, zeker niet de belangrijkste en laat hierna nooit meer wat van je horen.

      Reply
      jes - augustus 30, 2015

      Lonneke, lees eens de ratmoeder (pdf formaat te vinden als je dit op google intikt) . Het gaat heel herkenbaar zijn, het was voor mij heel confronterend, maar tegelijk ook een openbaring, dat het niet aan mij lag/ligt… De jarenlange schuldgevoelens…. ik heb al jaren hyperventilatie, allemaal omdat zij mijn zelfvertrouwen steeds weer opnieuw beschadigde. Recent is mijn vader overleden, ze heeft de laatste jaren letterlijk doodgepest. Vooral houden ze de schijn altijd zo hoog op naar anderen, je leest het wel allemaal in het artikel. Hopelijk heb je er iets aan. Hou je sterk!

      Reply
      linda - september 6, 2015

      Via de site http://www.het.verdwenenzelf.nl heb ik heel veel steun gevonden.

      Reply
    anoniempje - augustus 13, 2015

    ik ben 17 jaar en ik heb sterk het gevoel dat mijn ouders(vooral mijn moeder) er aan lijden. ze hebben nonstop commentaar op alles wat ik doe en met wie, altijd maar het chanteren en constante mening geven en dingen uitdenken die nog niet eens gebeurt of gestart zijn. zij mogen alles, maar dan ook echt alles zeggen. tot jankens toe. en zodra ik emoties laat zien zoals huilen ben ik zielig, laat ik zien dat ik het niet leuk vind dan ben ik chagrijnig en moet ik m’n mond houden. ik heb nu 1,5 jaar een vriend en nogsteeds is het het zelfde verhaal. hij doet nooit wat goed. ook is het altijd het zelfde verhaal, als hij een keertje niet komt dan is het meteen dat hij me gebruikt etc. ook als ik een keer vaker bij hem thuis ben geweest door omstandigheden (een van ons kon niet weg van huis) dan is het meteen ‘hij wilt me niet zien hij wilt hier niet zijn ik zie hem ook nooit’. het controleren is ook steeds erger geworden, ik ben er mee leren omgaan, maar zet me er wel steeds meer van af. zodra ik zeg dat iets niet zo is of niet waar is (tegenspreken) moet ik mijn brutale grote mond houden en dan begint de ruzie weer. ook komen er dagelijkse ruzies voor waarin dingen worden gezegd die ik nooit, maar dan ook nooit zal vergeten. en als ik ze dan vertel dat het me heel erg gekwetst heeft en pijn doet, stel ik me aan. ik kan me ook niet herrineren wanneer de laatste keer was dat het gezellig was. of dat er überhaubt iets normaal besproken kon worden. het komt namelijk altijd erop neer dat ik het fout heb en zij het altijd goed. want zij zijn de ouders en weten alles altijd beter. zo krijg ik het ook vaak te horen. ik heb hun ookal gezegd dat zodra ik het geld ervoor heb, ik het huis uit ga. wat ik te horen krijg is simpelweg ‘prima, ik wil je nu ook wel helpen. zijn we van al dat eeuwige gezeik van je af’.
    ik weet natuurlijk niet zeker of het inderdaad een narcistische persoonlijkheidsstoornis is wat ze hebben, maar het komt er goed in de buurt van. ik weet me echt geen raad wat ik moet doen en hoe. het huis uit gaan is geen optie want ik studeer nog en heb daar het geld niet voor. maar of ik het nog 3 jaar uithoudt is de vraag. de ruzies worden ook steeds erger namelijk. vrienden en vriendinnen zeggen zelfs al dat ik hieraan onderdoor ga. heeft iemand alsjeblieft hier een oplossing ofzo voor.

    Reply
      lies - augustus 19, 2015

      Wat jij hier hebt beschreven is exact ook wat ik mee maak.. ik ben 21 en ook nog student. Maar ik moet nu gewoon het huis uit. Het is gewoon niet te vedragen hoe erg je er onder lijdt.. Hoe ouder ik wordt, hoe erger mijn moeder wordt.. en niet alleen mijn eigen ontwikkeling, wat betreft mijn persoonlijkheid, lijd eronder maar ook mijn studie. Als oplossing werk ik nu naast mijn studie om zo financieel afhankelijk te kunnen worden van mijn moeder en zo ook verlost te zijn van alle kwellingen. Wat jou voor nu zou kunnen helpen zijn boeken waarin wordt beschreven hoe je het beste met een narcistische ouder om kan omgaan en om eventueel met een professional te praten. Ik hoop dat je eruit komt!

      Reply
      Annette - september 20, 2015

      Anoniempje van 17 jaar, kun je niet naar Begeleidend wonen? Je bent nog geen 18, maar Begeleidend wonen is dus voor jeugd onder de 18 die het thuis niet meer volhouden. Je hebt namelijk een goed excuus: JOUW studie afmaken!

      Reply
      Mary - september 26, 2015

      Probeer toch echt die gewenste rust te krijgen door uit huis te gaan.
      Of het nou elders bij iemand anders in huis is of tezamen met wat andere studenten iets goedkoops huren etc.

      Reply
    Katja - augustus 9, 2015

    Zoekend naar antwoorden voor mijn zoon vanwege een collega/vriend van hem kom ik hier terecht. Wat een openbaring! Ik lees en lees en herken veel, niet alleen over deze collega maar ook over mijn moeder. Heel veel kan ik plaatsen en geeft mij een herkenbaar beeld van wat ik mijn leven lang heb gevoeld en meegemaakt, terwijl iedereen dacht dat ik gek was. Mijn moeder is een geweldige actrice maar niet in de goede zin des woord. Mijn leven lang miste ik iets, maar lang heb ik niet geweten wat, tot ik zelf kinderen kreeg. Liefde! De onvoorwaardelijke liefde van je ouders! Ja mijn vader was er maar hij adoreerde mijn moeder en deed alles voor haar. Op het moment dat er een traan bij haar verscheen had je de poppen aan het dansen en kreeg je met pa aan de stok. Altijd wat het beste is voor haar. Achter je rug om je zwart maken en lief glimlachen in je gezicht, maar ook mij op een voetstuk plaatsen om zelf de complimenten te krijgen over de opvoeding. Wij ( mijn 3 zussen en ik ) moesten onze eigen weg zoeken, want voor ons had ze geen tijd tenzij het haar wat opleverde. Op school zo goed mogelijk presteren zodat er naar haar werd opgezien. Ik had niet de capaciteiten die mijn zussen wel hadden, Ik deed anders hield van andere dingen andere muziek waardoor Ik altijd te horen kreeg dat ik van de verzekeringsagent was ( mijn moeder werkte voor een verzekeringsagent vandaar ) en niet paste in het gezin. Dit kwam voor mij bovenop de afwijzing die ook mijn zussen duidelijk hebben ervaren. Aan al haar grillen moesten wij toegeven, tot in het perverse, maar meestal ging dat via mijn vader. Hij was degene die de kar voor mijn moeder trok en nog steeds trekt, waardoor wij lang op het verkeerde been zijn gezet. Wij dachten dat hij de oorzaak was, wat een koude douche als je ontdekt dat niet hij maar zij de veroorzaker is van dit alles, Want zei ik nee tegen hem, als zij er niet bij was, dan werd dat door hem geaccepteerd maar, nee tegen haar werd met een draai om de oren betaald gezet. Allemaal moesten we naar dezelfde school ook al gaven we aan wat anders te willen, want mevrouw had geen zin om naar diverse scholen te moeten voor besprekingen. Dat ik gepest en getreiterd werd op school deed haar niets, ook niet toen ik weg wilde lopen om zo maar niet naar school te hoeven. Want zelfs toen ze het wist moest ik weer gewoon terug. Doordat ik de mavo deed moest ik nog 2 jaar naar een vervolgopleiding wat mij niet in dank werd afgenomen. Op 1 na werden ook alle partners afgekeurd en degene die goed werd gekeurd was de grootste crimineel maar had wel dezelfde ideeën over relaties en opvoeding als zij. Dat was mijn eerste partner. Ook de kleinkinderen hebben altijd iets gemerkt aan oma maar ook zij konden niet omschrijven wat. Ook zij hebben zich nooit welkom gevoeld, terwijl met kerst alles uit de kast te halen om maar die geweldige familie te zijn. Ook de vakanties vroeger waren ervoor om de buitenwereld te laten zien wat een “geweldig” gezin wij waren. Echt ziekmakend zeker omdat je weet dat het alleen met vakantie en feestdagen zo is. Maar zelfs dan is er niet de liefde die een kind zo nodig heeft, alles alleen voor de buitenwereld. En hier zit ik nu 2 weken nadat de situatie thuis geëxplodeerd is omdat mevrouw niet toe wil geven dat ze het bezoek van haar kleinkinderen uit Denemarken haar teveel is. Wat was ik verrast dat op dat moment haar masker afviel en wij haar ware persoonlijkheid hebben mogen aanschouwen. En laat me je vertellen dat dat geen aangenaam gezicht is. En dan daarna verwachten dat na een niet overtuigende sorry, dit was puur om haar gezicht te redden omdat ze wel in de gaten had dat het haar niet in dank werd afgenomen, dat ze weer gewoon terug zouden komen om hun logeerpartij van nog een week voort te zetten. Niet dus, ze zijn de rest van hun tijd bij mij geweest! En dan ineens staat ze onverwacht voor de deur en belt ze op. Nooit eerder deed ze dat. Maar een narcist in het nauw maakt rare sprongen. Voor mij heeft dit mijn verleden teruggebracht en voel ik me weer als dat afgewezen niet geziene kind dat hunkert naar de liefde van haar ouders. Nu zie ik hoe groot mijn angst is om afgewezen te worden. Mijn leven lang heb ik me voor iedereen in allerlei bochten gewrongen om maar liefde en aandacht te krijgen vanwege mijn gemis. Altijd ben ik voor gek versleten want mijn moeder is zo’n geweldig lief mens. Mijn eigen moeder beweerd dat ze me wel degelijk liefde heeft gegeven want anders kon ik mijn eigen kinderen toch niet die liefde geven die ik ze nu geef! Ja dat is wat zij geloofd, je kunt alleen geven wat je ook van je ouders hebt ontvangen. Ik begreep pas wat het was om lief te hebben en liefde te ontvangen toen ik mijn kinderen kreeg en mijn moederinstinct naar boven kwam. Daardoor begreep ik ook niet hoe het kon dat mijn eigen moeder me zo afwees, want die sterke liefde die ik voelde en nog steeds voel voor mijn kinderen gaat alles te boven. Alles zou ik voor hen doen, alles wat zij nooit voor mij heeft gedaan heb ik gelukkig wel voor mijn kinderen kunnen doen. Ik heb nu definitief gebroken met hen en ben nu zelf met een psycholoog bezig om met die diepgewortelde angst voor afwijzing om te kunnen gaan en daar waar mogelijk is deze te verwerken. Dank jullie wel voor de info en het delen van zoveel ervaringen dit helpt echt.

    Reply
      Katja - augustus 9, 2015

      PS. let wel mijn moeder valt in de katagorie verborgen narcisten

      Reply
      Kirstin - augustus 13, 2015

      Wat een herkenning! Het valt me zo op dat iedereen die hier iets over schrijft, een enorm lang verhaal heeft. Het is ook niet te bevatten wat het met je doet en hoe subtiel een verborgen narcist te werk gaat. Hoe lang het duurt voordat je in de gaten hebt dat het echt niet oke is wat er gebeurd. Sinds een paar dagen heb ik besloten dat ik mijn moeder nooit meer wil zien/horen/spreken. Het heeft lang geduurd, altijd maar weer geprobeerd om er weer wat van te maken want het is tenslotte je moeder. En er is niets tegennatuurlijker dan te breken met je moeder, maar ik kan niet anders. Ik ga er zelf aan onderdoor. Het is ongelooflijk dat ik onder haar manipulatie al 16 jaar gelukkig ben getrouwd en 2 fantastische pubers heb. Ik ben inmiddels 43 en ben er achter gekomen dat mijn moeder niets voor me betekent en dat ik niets van haar hoef te verwachten. Ik heb haar niet nodig in mijn leven. Ik heb positiviteit en liefde nodig in mijn leven en dat is iets wat zij niet kan zijn/geven. Ze voelt zich altijd gepasseerd, genegeerd, ingeruild, niet welkom of wat dan ook, nooit is het goed. Ik kan en wil er niet meer mee omgaan. Het is me al vele malen door mijn psycholoog verteld dat het vrijwel zeker is dat mijn moeder een verborgen narcist is, pas nu is het kwartje gevallen. Ik voel me emotioneel in elkaar gebeukt, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Maar ik ga door, zonder mijn moeder, maar met mijn lieve vent en lieve kinderen. Gelukkig zijn mijn ouders 9 jaar geleden gescheiden want mijn vader is een lieverd en heeft zijn vrouw nooit begrepen. Nog gelukkiger is dat hij nu een fantastische lieve vriendin heeft met wie we het allemaal goed kunnen vinden. Toch nog een happy end. Behalve dan dat mijn moeder eenzaam zal sterven op deze manier.

      Reply
    Solange - augustus 6, 2015

    Hallo iedereen,

    Ik ben Robin, 24 jaar, ben in de eindfase van mijn opleiding en heb een narcistische moeder.
    Ten eerste dank jullie wel voor het delen van al jullie verhalen, het helpt erg bij het beter begrijpen van het gedrag van een narcistisch ouder. Jammer dat zoveel kinderen de dupe zijn geworden van deze stoornis/gedrag, maar hoop dat jullie stuk voor stuk allemaal het geluk en de rust in jullie eigen leven kunnen vinden.

    Zoals in het artikel beschreven staat is mij pas in mijn tienerjaren opgevallen dat mijn moeder een narcistische stoornis heeft. Altijd dingen doen die voordelig uitkomen voor zichzelf ten kostte van anderen.
    Gelukkig heb ik wel een geweldige vader die zoveel hij kon klaar voor me broer en ik stond. Hij is ook de reden waarom m’n broer en ik het zover geschopt hebben in het leven.
    Ik ben op mijn 19e alleen op de vliegtuig gestapt naar Nederland om farmacie te studeren. De eerste keer dat mijn moeder mijn toekomst in gevaar bracht is een jaar daarna toen ze naar NL kwam en al het geld opeiste dat eigenlijk bedoeld was voor mijn studie. Ze zei dat ze het geld nodig had om zelf te gaan studeren,zodat ze beter voor mijn vader, broer en mij kon zorgen. Na oneindig veel ruzie en gesprekken met mijn vader hebben we besloten om haar haar zin te geven. Grootste fout ooit achteraf gezien, maar ja we wisten niet beter. Ik moest na mijn zware studie gaan werken en mijn vader moest een groot deel van salaris voor mij elke maand aan de kant leggen zodat ik verder kon studeren. Ik heb hierdoor studievertraging opgelopen en mentale schade. Gelukkig met hulp van de psycholoog en steun van mijn vader ben ik hierover heen gekomen.

    Nu 5 jaar na deze gebeurtenis en weinig contact met haar, sta ik nu sterker in mijn schoenen en is de band tussen mijn vader, broer en ik hechter dan ooit. Helaas kreeg ik gister weer een telefoontje van haar onder de mom dat zei binnenkort samen mijn verjaardag wil vieren. In geen van de voorgaande 5 jaren wilde ze dit doen, nu opeens wel! Wat blijkt wil weten wanneer ik nou eens afgestudeerd ben, zodat zei nou eens eindelijk bij mij kan intrekken en ik voor haar kan zorgen. Mijn plannen zijn om terug te keren naar mijn land (Suriname), daar mijn eigen apotheek te starten en met mijn geliefden en familie in rust te leven. We raakten toen ze dit hoorde direct in discussie en daarbij vond ze dat ik in NL moest blijven om voor haar te zorgen. Toen ik voet bij stuk hield veranderde haar verhaal, dat zei dan ook naar huis terug zou keren om mij te steunen in de beginfase van mijn carrière. Ik weet zoals geen andere dat het alleen is om met mijn harde werk te pronken naar de buitenwereld en lekker te nemen wat er te pakken valt. Dit lukt alleen omdat mijn vader een zwak plek heeft voor mijn moeder en ik weer een zwak plek voor mijn vader. Ik sta niet erop te wachten dat mijn moeder mijn toekomst voor de tweede keer in gevaar brengt. Ik heb zo hard gewerkt en mijn vader en broer ook om het zover te schoppen, maar weet nu niet hoe ik hiermee moet omgaan.

    In de meeste reacties lees ik dat het contact met zo een narcistische ouder/ouders helemaal wordt verbroken. Helaas ben ik bang dat dat voor mij betekent dat ik ook het contact met mijn vader moet verbreken of heel miniem moet houden. Dat zou mij heel erg pijn doen, want mijn vader is degene met wie ik alles kan delen of het nou goed of slecht gaat. Ik wil ook heel graag voor hem zorgen tot zijn laatste dag omdat hij ons als kinderen altijd op de eerste plaats heeft gezet. Is er een een manier om toch om te gaan met zo een narcistische ouder en toch de manipulatie miniem houden? Of wordt toch aangeraden om al het contact te verbreken?

    Reply
      Mary - september 26, 2015

      Het is ongelofelijk en onbegrijpelijk, maar een moeder kan echt de instelling hebben zoals jij hier beschrijft.
      Ik herken het precies! Ik heb ook een moeder die mij uit huis heeft gegooid, zwanger en wel, enz enz..
      Ook alleen langs komt voor zichzelf!
      Zelfs werd ik voor een periode erg ziek en was afhankelijk van zorg van anderen, maar mijn moeder kwam nooit langs!
      Nu wordt ze wat ouder en zegt ze dat ze vindt dat haar kinderen voor haar moeten zorgen.
      Oh en werkelijk, ik ben zo ingesteld: ik zorg voor een afhankelijk persoon van harte, maar ik vind dit zo hypocriet en naar..
      Ik wil afstand en rust.

      Reply
    Linda - juli 28, 2015

    Veel herkenbare verhalen. Toen ik wou beginnen met een reactie te geven wilde ik van alles opschrijven maar alle herinneringen liepen door elkaar en zou een heel lang verhaal worden. Mijn moeder is de narcist. Vanaf mijn 10e was ik eigenlijk al niet gelukkig. Ik was niet goed genoeg, kon toch niks,zou niks bereiken. Vriendinnen daar was altijd wel wat mee. Negatief praten over anderen maar aardig doen tegen ze als ze er waren. Liegen. Zichzelf belangrijk vinden. Als tiener buiten weten van ouders om naar psycholoog geweest. In die tijd was een broer alcoholist dus dacht men dat daar het probleem lag.
    Werd absoluut niet gestimuleerd om te gaan leren. Huishoudschool was goed genoeg want meer kon ik toch niet en als ik zou trouwen zou ik toch thuis blijven. Ben toch opleiding verpleegkundige begonnen maar mij werd duidelijk gemaakt dat ik dat niet zou kunnen. En als je jaren verteld wordt dat je toch iets niet kan geloof je het ook.
    Ik wilde al vroeg het huis uit,heb heel wat afgehuild. Als ik ergens wat van zei stelde ik me aan.
    Op mijn 19e kon mijn vriend voor zijn werk naar Amerika. Hiep hoi ik mocht mee. Dit waren twee goede jaren.
    Eenmaal terug en in verwachting begon het weer. Ze had veel invloed op mijn leven. Zo is de negativiteit,het kleinerende,het liegen,alleen haar verhaal is waarheid,niet tegen kritiek kunnen,niet het vermogen om met je mee te leven enzovoort door gegaan tot een paar jaar geleden. Ik merkte dat ze ook alles ging projecteren op onze tien jarige dochter. Toen werd ik me bewust van alles en vond ik dat het zo niet langer door kon gaan.
    Ik heb het contact verbroken met mijn ouders en mijn twee broers. Die vonden ook dat ik mezelf aanstelde. Maar ik stond op het punt dat ik wou dat ze dood was en toen wist ik dat ik voor mezelf moest kiezen en mijn gezin.
    Ik ben nu 44 en vind het jammer dat ik niet veel eerder het contact heb verbroken. In die 40 jaar is er psychisch en emotioneel veel gebeurd waardoor ik toch getekend ben en waar ik nog dagelijks last van heb.
    Er is niemand waar ik het er mee over kan hebben. Ook familieleden die ik soms zie zullen er nooit naar vragen. Vrienden heb ik nooit leren maken en dat vind ik 1 van de ergste dingen. Ik probeer het wel maar ik kan me er niet voor open stellen. Zou mezelf graag gelukkiger willen voelen en lol hebben.
    Er zit heel veel in mijn hoofd wat ik zou kunnen typen maar dan wordt het te veel.
    Ik wens iedereen sterkte met deze nare herinneringen.

    Reply
      kathy - augustus 3, 2015

      Dag Linda,

      Ik herken je verhaal heel duidelijk. Ik vind het erg te lezen dat je quasi hetzelfde hebt meegemaakt. Ik dacht dat ik alleen was…
      Ik word dit jaar 40 en ik heb 2 kinderen: 8 en 10 jaar oud.
      Mijn moeder kon nooit iets goeds van me zeggen, heeft me altijd gekleineerd en dat heeft ze met mijn kinderen ook gedaan. ik heb nooit iets tekort gehad qua eten en kleding, maar liefde heb ik nooit gekend.
      Al 10 jaar denk ik eraan om met ze te breken en met Kerst heb ik eindelijk de knoop doorgehakt.
      Ik voel me er vrijer door, maar niet beter. Ze wonen op 600 m van mijn deur en ik kom ze zo nu en dan tegen in het dorp. Ik word niet meer afgebroken en dat vind ik al heel wat. Als ik eraan denk – aan vroeger – dan kom ik kwaad en triest. Het is zinloos om erover te piekeren want het lost toch niks op. Confrontatie nog minder denk ik. Het is praten tegen een muur. Wat ik heel belangrijk vind, is dat ik dezelfde fout maak met mijn kinderen. Ik knuffel ze veel en geef ze een goed gevoel. Althans dat probeer ik toch. Ik krijg onvoorwaardelijke liefde terug, iets wat ik nooit voor mogelijk achtte. Ik zie ze zo graag, ik zou er alles voor doen. Dat zegt toch dat ik de cirkel doorbroken heb met veel steun van mijn man.
      Als je wil praten, mag je me altijd contacteren, want ik denk dat erover praten echt helpt!!!
      Sterkte!!

      Reply
        ellie - augustus 27, 2015

        Beste Kathy (en Linda)
        ongelovelijk, dit is ook mijn verhaal. Ik ben 46 en heb drie kinderen. Bij mij is het mijn vader die nu sinds kort ook heel naar doet tegen onze kinderen. Hij heeft altijd gezegd dat kinderen leuk zijn tot 10 jaar (vanaf die leeftijd krijgen ze een eigen mening en o wee als die anders is dan die van hem) Mijn moeder is 10 jaar geleden bij hem weggegaan, zij is niet narcistisch, maar heeft wel veel eigenschappen van hem overgenomen. Als ik bijvoorbeeld iets erover tegen haar zeg begint ze meteen over zichzelf, over hoe moeilijk zij het heeft gehad met hem. Maar zij is ervan af, ik heb nog steeds contact en twijfel daar veel over. Hij heeft nl verder met niemand meer contact van de familie, buren etc. Hij is nu ook nog (fysiek) ziek geworden en hij heeftgezegd dat hij een pistool heeft aangeschaft. Ik zie hem ertoe in staat dat hij iets akeligs zal doen (hij heeft nl ‘geen emoties’ en heeft eigenlijk niets meer te verliezen). Ik hou liever oppervlakkig contact, probeer vriendelijk te blijven, ik kan nl veel hebben (ben gehard), maar nu hij ook zo gaat doen tegen de kinderen ga ik weer twijfelen. Gelukkig heb ik hele lieve kinderen en een hele lieve man, maar ik baal van de negatieve energie die hij mij nog steeds kost. Echt, als hij overlijdt zal dat een enorme opluchting zijn, voor veel mensen vrees ik.
        Fijn om te horen dat ik niet de enige ben met zo’n ouder, veel begrip kan ik niet krijgen van mensen om mij heen, heb zelf ook weinig vrienden, vertrouw mensen niet snel, en heb snel het gevoel dat mensen denken dat ik me aanstel en dat ik overdrijf als ik over mijn jeugd praat. Heb duizenden keren van mijn ouders gehoord, als er iets met mij was, ‘dat is aanstelleritis’
        Inderdaad, ik zou er een boek over kunnen schrijven…

        Reply
    Glenn - juli 21, 2015

    Met een zwaar gevoel zal ik mijn verhaal neer proberen te zetten.

    Gezegend met een superlieve moeder heeft mijn leven toch zware klappen gehad. Mijn vader zei tegen mijn moeder: hij is niet van mij. En daar moest ze het alleen zien te redden, een verstandelijke beperking maakte het niet makkelijk. Wat volgde was een periode van 5 jaar met: seksueel misbruik door andere mensen (van tehuizen of een bemoeierige buurvrouw), ruzies en spanningen. Op mijn vijfde werd duidelijk dat ze niet voor me kon zorgen. Toen bij pleegouders terechtgekomen. Niet wetende dat zij narcistisch zouden zijn. Ik ben nu 29 en heb pas sinds maart het contact met ze verbroken. Ik woonde tot mijn 27e thuis en was het type dat ze altijd tevreden wilde stellen en automatisch ook hun gelijk bevestigde. Blijkbaar was ik het ultieme slachtoffer dat al verzwakt was in zijn jongere jaren. Rond mijn 22e ben ik een social work opleiding gaan doen. Hier heb ik veel over mezelf geleerd. Eindelijk werd mij duidelijk dat er thuis veel niet klopte. Wanneer ik op kamers wilde gaan, werd mij dat afgeraden. Thuis was ik echter goed als honden oppas. Wanneer ik naar de therapeut ging werd mij doen geloven dat mijn ouders het beste met me voor hebben. Natuurlijk niet, dacht ik bij mezelf. En schoot geen fuck op met deze therapie. Tot ik naar een regressie therapeut ging. Al snel werd duidelijk dat mijn ware ik het dichtst bij mijn biologische moeder ligt. Hoe graag ze mij ook had willen beschermen, ik ben nog steeds niet gebroken en heb superfijn contact met haar. Op mijn 27e ben ik een meisje tegengekomen, ik woonde toen dus nog bij mijn ouders. Het contact met mijn ouders was immers al jaren meer een zakelijke relatie geworden. Na een half jaar zijn mijn vriendin en ik gaan samenwonen in België. Vanwege haar studie in België en het behalen van mijn diploma kwam dit goed uit. Mijn pleegouders zijn geen enkele keer op bezoek geweest. Het excuus was: dan zijn de honden te lang alleen. Ik zou denken, dan zoek je even een andere oppas dan je zoon. Maar dat kan blijkbaar niet. Ik bleef hun wel opzoeken, wat me 5 uur heenreizen kost met de trein. En een hoop centen. Maar goed, ik merkte dat ik alleen nog maar welkom was als dat voor hun uitkwam. (wanneer er opgepast moest worden op de honden). Dus dan reis je vanuit België naar ze toe en vervolgens zie je elkaar hoogstens een paar uurtjes. Ik was niet anders gewend, maar mijn vriendin maakte mij wakker. Zij rijd in een bmw z3 (tweedehands gekocht voor slechts 3400) En een maand later kopen mijn ouders een gloednieuwe audi sportwagen. Auto’s boeien mij vrij weinig, dus van binnen lachte ik er eigenlijk om dat ze zichzelf voor schut aan het zetten waren. Het werd kerst en we zouden op 1e kerstdag gaan afspreken om samen te eten. Vervolgens kregen we het verzoek van mijn schoonouders om te gaan eten op 1e kerstdag met familie. Toen ik mijn ouders wilde vragen of ze de afspraak een dag konden verzetten, werd de wereld te klein. Ze flipten over het feit dat het eten dat ze hadden besteld een dagje langer in de koelkast moest staan. En vervolgens waren we niet meer welkom. Van kerst tot mijn verjaardag heb ik geen contact meer met ze opgezocht en zij niet meer met mij. Totdat ik op 10 maar een bericht via facebook kreeg met: van harte gefeliciteerd, je hebt het contact met ons verbroken. Je bent opa en oma ook vergeten, verwacht van ons nu geen spontane berichten meer. Vervolgens heb ik ze opgebeld met het lood in de schoenen om te vragen of we erover konden praten. Lichtelijke verwijten werden er alweer richting mij gemaakt en de belofte van mijn ouders dat ze mij een berichtje zouden sturen. Nog steeds heb ik niks gehoord. Er staat nog een dure tv wat van mij is en wat spullen. Maar het meeste heb ik meeverhuisd. Het kan me niks schelen wat er staat, ik ben blij van ze af te zijn. En heb de mogelijkheid gegeven te praten, wat ze niet willen. Nu ben ik gelukkig, we wonen in een appartement met twee honden, vier ratten, twee vogeltjes en een vis.

    Reply
    Hanna - juli 13, 2015

    Mijn email is: hannadegraag@hotmail.com

    Reply
      Marit - juli 16, 2015

      Mijn vader heeft deze stoornis en ik ben nog maar 12 en ik wil praten met andere mensen met zulke ouders

      Reply
        Renke - juli 17, 2015

        Er is een besloten groep die terug te vinden is op facebook met de naam: Huiselijk geweld stopt nooit vanzelf !

        In deze groep komt narcisme veel ter sprake…

        Reply
    Hanna - juli 13, 2015

    Ik heb een narcistische moeder. Nu is ze 88 jaar oud. Mijn zus en ik hebben ernstig geleden onder deze moeder.
    Graag zou ik praten met lotgenoten.

    Reply
      Anoniem - juli 16, 2015

      Dag, mijn moeder is 80 en heeft een narcistische stoornis. Ze heeft vermoedelijk ook sydroom van Munchausen en Munchhausen by proxy. Mijn zusje is 57’en ik 55. Nu onze moeder echt achteruit gaat en wellicht op korte termijn komt te overlijden zitten wij nog in een emotionele greep, ze heeft de thuiszorg weggestuurd en kan niet voor zichzelf zorgen. Dit laatste stukje druist tegen mijn gevoel in, ik wil niemand verwaarlozen of tekort doen maar ik kan niet voor haar zorgen. Mijn angst als kind komt volledig naar boven. Verschrikkelijk

      Reply
      Renke - juli 17, 2015

      Er is een besloten groep die terug te vinden is op facebook met de naam: Huiselijk geweld stopt nooit vanzelf !

      In deze groep komt narcisme veel ter sprake…

      Reply
      ivanov - juli 20, 2015

      ja…ik heb ook zo’n monster van een moeder. Ze is nog maar 76j . Spijtig genoeg zijn deze gevoelloze monsters
      minder vatbaar voor psychosomatische klachten en mogelijke gevolgen, waardoor hun levensverwachting stijgt. Daar pakt geen kanker op.
      Als ik ze in een blik van de planeet zou kunnen schieten, zou ik geen honderdste van een seconde twijfelen
      om op de knop te drukken. ook al heb ik mijn ouders al +- 7jaar niet meer gezien.
      De grote frustratie is de tijd en daardoor ook de belangrijke kansen die je in het leven door hen gemist hebt.
      Die kunnen ze jou nooit teruggeven. Zij pleegden continu roofbouw op de geest van hun kinderen, om hun ingebeelde ideaal dat enkel en alleen bestond uit uiterlijk vertoon veilig te stellen en te onderhouden.
      Een normale gezonde geestelijke ontwikkeling onder zulk een bewind is onmogelijk. destructief narcisme is een
      ontkenning van het leven zelf. Het is geestelijke moord.

      Reply
      Angelo - juli 25, 2015

      Mijn moeder, inmiddels in de 70, vertoont ook de kenmerken van een narcistische stoornis. Als ik met haar over het verleden wil praten, ontkent ze en projecteert ze haar tekortkomingen op mij en zet zichzelf op een voetstuk. En dit is nog zacht uitgedrukt. Naar de buitenwereld gedraagt ze zich als het lieve en zachtaardige vrouwtje, maar achter de schermen zet ze haar masker af en kan ze agressief exploderen als je aan dit nep-imago van haar komt.

      Reply
    srcsm - juli 13, 2015

    Zo ja, kunnen jullie me dan toevoegen ? Mijn email is naomi-beertje@hotmail.com

    Reply
    srcsm - juli 13, 2015

    Is er al een praatgroep????

    Reply
    eva - juni 29, 2015

    Lexi Ik had precies hetzelfde. Ik heb gewacht tot ik 18 was en ben weg gegaan. Elke keer weer geprobeerd contact te leggen maar dat brengt alleen maar een hoop gedoe. Op alle manieren probeert hij me terug in huis te krijgen hij liep zelfs te verkondigen overal dat ik gek was en had instanties ingeschakeld. Ik had me voor de zekerheid laten beoordelen door een gedrag s deskundige en er was niks aan de hand. Ik heb pas toen ik bijna 25 was het contact totaal verbroken en dat voelt zo heerlijk. Zelfs al zit alles tegen nog voel ik me niet zo slecht als ik bij mijn ouders voelde. Verreweg niet zelfs. Vergeet alleen je school niet. Ze denken dat jij het niet kunt zonder hen Laat zien dat je dat wel kunt en haal je diploma!

    Ik wil graag in contact komen met mensen die ook narcistische ouders hadden of hebben. Ik heb hiervoor een mail adres gemaakt die zet ik hierbij.

    abc123doremie@gmail.com

    gr eva

    Reply
    @Lexi - juni 26, 2015

    Mijn ouders hebben eigenlijk alles gedaan wat er in het lijstje stond. op het mishandelen na dan. en ik ik ben er ongeveer mee leren omgaan. ik ga er vaak tegen in maar toch voelt het alsof er steeds iets bij me breekt. nu heb ik een geweldige vriend maar van mijn ouders mag ik geen contact met hem hebben. (stiekem doe ik het toch want we houden teveel van elkaar). nu word ik dus over een paar maanden 18 en ik wil eigenlijk meteen het huis uit, maar mijn ouders willen dat tegenhouden tot ik klaar ben met mijn mbo opleiding, wat nog zeker 3 jaar duurt. en zo lang kan ik niet wachten. Ik loop op die manier de kans om mijn vriend kwijt te raken, en de relatie met met mijn ouders word er zo ook niet beter op. het feit komt er ook nog bij dat mijn vader manisch depressief is, dus dat is voor mij dubbel op. graag advies en hulp. heb het hard nodig

    Reply
      Renke - juli 17, 2015

      Er is een besloten groep die terug te vinden is op facebook met de naam: Huiselijk geweld stopt nooit vanzelf !

      In deze groep komt narcisme veel ter sprake…

      Reply
        Annette - september 20, 2015

        Renkse, heel leuk en aardig, maar…dat BESLOTEN…als ik als Facebook toeschouwer op deze site ga kijken, kan ik precies zien wie er lid is van deze groep, zonder dat ik er zelf lid van ben. Zó besloten is dat dus niet. Ik vind dat op zijn minst de leden onzichtbaar gemaakt kunnen worden voor buitenstaanders!

        Reply
    Lien - juni 21, 2015

    Hi,
    Mijn moeder heeft al een lange tijd een relatie met een gescheiden man. Zij zelf is ook gescheiden en hebben nu een samengesteld gezin. 7 jaar lang was alles redelijk goed. Todat ik me bang en enorm onzeker begon te voelen. Enorm ongelukkig werd ik en cijferde mezelf weg. Veel psychiesche problemen volgden. Maar ik heb een manier gevonden om me buiten hun relatie te komen. Maar waar ik nu vooral mee zit is dat ik bij mijn jongste broertje ongezonde dingen verneem. Hij is meer gesloten geworden, zoekt amper tot geen contact met andere mensen, zelfs mijn neefen niet waar hij altijd mee om ging. Hij is heel erg onzeker, en hij heeft amer contact met mijn moeder omdat ze of: werkt of bij hem is. Ik ben bang dat het hem al heeft beschadigd, maar wil er zo graag iets tegen doen. Ik weet alleen niet meer wat ik kan doen.. Machteloos kan ik toekijken. Meer niet. Als ik met hem erover wil praten en het probeer geeft hij kort antwoord, praat erover heen of lacht alles weg. Ik ben zo bang dat hij hier later problemen mee krijgt… Terwijl ik miss nu nog iets kan doen om de ergere gevolgen te stoppen…

    Reply
    paul kwisthout - juni 10, 2015

    Veel mensen hebben toch een ijzersterk geloof in de mensheid om na deze ervaringen nog een gezin te willen hebben.Narcisme is de keuze voor de weg van de minste weerstand-voor de narcist zelf.

    Reply
    Jaap K - juni 4, 2015

    Een jaar geleden was er sprake van dat er een praatgroep opgericht zou worden voor kinderen van narcistische ouders. Ik heb daar ook belangstelling voor. Weet iemand hier iets van?

    Reply
      jackie - juni 6, 2015

      Hoi Jaap ja dat zou mooi zijn maar ik denk wel dat volwassenen die te maken hebben of hebben gehad met narcisme vaak eenzaam zijn en niet echt carriere hebben gemaakt zeker niet de mensen die zich zelf weg hebben gecijferd. Ja ik ben ook nu wakker en herken heel veel ja daar ben ik ook nu in de 50 voor, Het is fijn als het een clubje kan zijn waar de mensen gratis naar toe kunnen.

      Reply
      Marjootje - juni 10, 2015

      of een groepsapp aanmaken ??? is dat een idee???

      Reply
      Angelique Chmura - juni 14, 2015

      Graag zou ik ook willen deelnemen aan een praatgroep. Ik heb op mijn 44 levensjaar eindelijk met mijn ouders gebroken. Pijnlijk maar nodig. Ik heb het artikel met tranen in mijn ogen gelezen. Zo herkenbaar. ..

      Reply
        Eef - juni 18, 2015

        Dit is zoooooooo herkenbaar! Ik zou graag hulp willen, maar het is zo lastig omdat bijna niemand het begrijpt. Alsof je in de omgekeerde wereld leeft. Als er een of andere vorm van hulp is , sluit ik me daar graag bij aan.

        Reply
          simone - juli 12, 2015

          Hoi Eef , als je even op google kijkt naar het werkboek : het verdwenen zelf van iris koop . Als je dit boek leest dan valt je puzzel voor een groot deel in elkaar !! Succes

          Reply
          Renke - juli 17, 2015

          Er is een besloten groep die terug te vinden is op facebook met de naam: Huiselijk geweld stopt nooit vanzelf !

          In deze groep komt narcisme veel ter sprake…

          Reply
        klaproosje - juli 4, 2015

        hallo , hier herken ik me ook zo in . Ik heb met me 50ste levensjaar gebroken ouders . Het heeft vele tranen en slapeloze nachten gekost . Alleen zo af en toe een vervelend twijfelstemmetje in me hoofd .
        Dan vraag ik me af er allemaal goed heb aangedaan . dit zit dan een 1 a 2 week te rommelen en vervelen in me hoofd . Maar als het weg is denk ,Ja je heb er goed aangedaan . Zoveel rust gegeven . maar ook gestopt met meer familieleden .(kom uit gezin van 6) Nu nog contact 1broer en zijn vrouw.
        Nee soms zijn er zoveel druppels en dan is het STOP . Werd vaak afgedaan dat ik depressief ben en was .Maar nu weet ik op een geven moment word je van alles DEPRESSIEF . Er bekruip nog weleens de angst van als ze dood gaan en zijn . Maar dat zien we dan maar .Zelf doen ze ook helemaal geen moeite . Ja op een manipulatiefe manier . Ook mij jongste zus is zo als hun IKKE IKKE IKKE . Echte vrienden het zijn er maar 2 ,meer dan genoeg . En met lieve , gezellige , vriend (man) al 22jaar .Steun en toeverlaat . Oja , me vader wil mij als kind niet herkennen ,heeft tegen iemand uit ons dorp gezegd ??? Okke er waren heus ook goede tijden . maar door je vele verdriet ,vergeet je die . Gelovige mensen zijn ze met een vraagteken . Nou geniet van de zon . Ga zo door leven is zo kort . NIETS MOET ALLES MAG . gr en veel liefs klaproosje

        Reply
      Sandra - juni 26, 2015

      ZIk heb daar ook erg veel behoefte aan,zie het vaak niet meer zitten maar zie maar eens een psycholoog te vinden die hier verstand van heeft.Ik ben nu 52,gescheiden,3 kinderen en er ook pas een tijdje achter waarom m,n jeugd zo afschuwelijk was.Ik durf andere mrnsen niet eens te vertellen wat er speelt en gespeeld heeft in n leven,want er is toch geen hond die je geloofd,zelfs m,n eigen kinderen niet.DDie hebben niet door dat oma alles bij elkaar liegt en n kinderen tegen me opzet en dikke vriendjes met n ex is.Ik voel me zo vreselijk eenzaam en alleen.

      Reply
        suus - juli 12, 2015

        Dit herken ik! Ik verzorg hier mijn 86 jarige moeder. Alles van vroeger is weer komen bovendrijven. Alles wat ik ontgroeid was en alles wat ik wilde vergeten leeft weer.
        Ik kan niets goed voor haar doen. Ze is jaloers op de aandacht die ze denkt dat ik krijg (in haar fantasie) omdat ik mijn invalide man en ook haar verzorg. Ik denk dat ze dat als een prestatie ziet die ze zelf niet of nooit heeft kunnen leveren en dat ze mij daarom afbreekt, terwijl wij gewoon vanzelfsprekend elkaar helpen. Mijn kinderen kunnen ook niets goed oen bij haar en ze verteld onwaarheden over mijn zoon. Hoe kom ik liefdevol los van een moeder waarvan ik houd omdat ik zo`n medelijde heb met haar eenzaamheid en haar betekenisloze verleden waarover ze altijd loog? Ik houd van haar, maar de energie wordt uit me opgezogen. Als ik zeg dat het beter is dat ze zich in een bejaardenhuis laat verzorgen omdat ze dan met mensen van haar leeftijd leuke dingen kan doen, dan is zij (zegt ze) niet zoals andere ouderen, ze kan veel meer en denkt veel jonger etc. Het ergste is dat ze me tegenwoordig chanteerd met alles wat belangrijk voor me is. Ze liegt graag over mij, zegt dat ik juist haar nodig heb en dat ik niets kan zonder haar en dat ik niet goed voor haar zorg. Als ze haar zin niet krijgt gaat ze zelfs om hulp roepen om mijn leven te verstoren. Ik ben bang voor de acties van deze boosardige vrouw geworden. Ik weet niet hoe ik van haar los moet komen en heb zo`n spijt dat ik haar in huis heb genomen nadat ze zei dat ze terminaal was en waar ze dus bovenuit is gekrabbelt. Ik heb haar toen in huis genomen en zit hier nu aan vast. Mijn zusters zeggen gewoon dat ik er maar niet aan had moeten beginnen en zijn ook heel egocentrisch bezig. Ze keren zich nu ook tegen mij omdat ze bang zijn om met dit probleem opgezadeld te raken. Ik vraag me af of deze generatie niet te kampen heeft gehad met oorlogstrauma`s. Ze komt wel uit de generatie van de tweede wereldoorlog. Zou dat er iets mee te maken hebben?

        Reply
          Maria49 - juli 13, 2015

          Ja dat kan er zeker mee te maken hebben Suus! Veel kinderen die geboren zijn tijdens of (net) voor de tweede wereldoorlog hebben te maken gehad met een moeder die door de oorlog niet genoeg of niet de juiste aandacht aan het kind kon besteden en zodoende onvoldoende veiligheid aan het kind kon bieden, omdat, afgezien van eigen problematiek, de situatie dat verhinderde. Het valt me op dat hier veel mensen schrijven van rond de 50. Hun moeder is dan vaak van voor of tijdens de oorlog. Lees wat dit betreft eens het boek ‘Het drama van het begaafde kind’ van Alice Miller, daar staat dit ook vermeld.

          Reply
        Tine68 - juli 17, 2015

        Hallo Sandra, alsof het mijn eigen woorden zijn………..
        Ik ben 47 jaar en ook mijn moeder heeft narcistische trekjes. Ze kon je dagenlang negeren doodzwijgen als je haar der zin of der gelijk niet gaf en hoe vaak ik wel niet heb moeten aanhoren dat ik niet deugde en een slecht mens was. Naar de buitenwereld mooi weer spelen en als vriendinnetjes zeiden dat ik zo’n leuke , lieve moeder had, dan dacht ik bij mezelf: RUILEN??!! Gráág zelf!
        Zelf ben ik ook gescheiden en inmiddels getrouwd met mijn nieuwe partner die mij gelukkig steunt. Nadat ik mijn scheiding had aangevraagd stond ik er helemaal alleen voor en ontfermde mijn moeder zich over mijn ex, voedde alle negatieve verhalen over mij naar anderen toe. Zelfs mijn puberdochter kwam middagen met mijn moeder praten over hoe slecht ik was, Zelf ben ik hooggevoelig en veel dingen onthou ik heel gedetailleerd. Als jonge meid hielp ik elke zaterdag mijn moeder in het huishouden, dat was het enige moment dat ik waardering kreeg. Volgens haar heb ik haar nóóit hoeven te helpen en was ik een lui wijf. Mijn dagboeken uit die tijd spreken een ander verhaal. ook na het overlijden van mijn vader liep ik haar na, elke week kwam ze eten, elke week boodschappen etc. Het is nu 10 jaar geleden en volgens haar heb ik nauwelijks boodschappen gedaan en was ook het blijven eten ook maar es te hooi en te gras. Mijn man met wie ik ruim 9 jaar samen ben krabbelt bij deze bewering van haar achter zijn oren. Inmiddels ben ik hartpatiënt en heb reuma, maar mijn ziektes zijn lang niet zo erg als háár ongemakken, daar raakt ze maar niet over uitgepraat. Nooit geeft ze me ergens gelijk in, altijd weet ze het beter en haar waarheid ís de waarheid. Vroeger thuis werd ze door iedereen op handen gedragen, mijn vader, mijn broer, mijn inwonende opa en zelf keek ik ook tegen haar op, want alles wat mijn moeder zei dat geloofde ik als de waarheid……ook al waren het leugens.
        Tijdens mijn puberteit rebelleerde ik, was ook depressief en suïcidaal en blij dat ik met 20 jaar kon gaan samenwonen met mijn ex.
        Nu stookt ze heel subtiel mijn (volwassen) kinderen tegen me op, waardoor de jongste met wie ik altijd een superfijne band had, medio maart dit jaar bij zijn vader wilde gaan wonen.
        Ik spreek mijn kinderen nauwelijks meer, ze sluiten mij overal van buiten en mijn moeder geeft als antwoord: “Dat is je eigen schuld” Wat voor eigen schuld? Ik ben er altijd voor ze geweest, heb ze altijd lam geknuffeld en complimenten gegeven voor alle goeds wat ze deden.
        Natuurlijk elke ouder maakt fouten en ook ik heb de nodige steekjes laten vallen, daar ben je mens voor en niemand is perfect.
        Soms ga ik zo twijfelen aan mezelf, word zo onzeker en als ik dan weer in tranen ben, dan slaat mijn man zijn arm om me heen met de troostende woorden dat ik de meest liefste en zorgzaamste moeder ben die hij kent. Ik probeer nu mensen op te zoeken die positief in het leven staan, fijne dingen te kunnen doen voor anderen die het waarderen.
        Wel heb ik net als velen hier behoefte aan een praatgroep (je)
        Mijn verhaal is w.s iets minder schrijnend als de meesten hier, maar dat we allemaal beschadigd zijn dat staat vast en dat voel ik tussen alle regels door van iedereen.
        Liefs Tine

        Reply
    niemandje - mei 31, 2015

    Ik heb moeder die erg narsistisch en een vader die een persoonlijkheidsstoornis heeft. maar dat heb ik nog niet kunnen achterhalen wat het precies is.
    Ben nu 22 jaar. ik weet dat mijn moeder een enorme erge juegd heeft gehad tot haar 25e. dat durft ik hier niet eens om te schrijven. ze is emotioneel erg kapot gemaakt. al jaren probeer ik haar blij te houden doordat ik dacht dat het door die tijden waren. maar nu ben ik er zeker van dat ze narsistisch is. omdat ze niet wederkerig is heeft ze eigenlijk ook haar jeugd overleeft. want ze is perfect en alle schuld zal wel van andere zijn.
    ik begin er langzamer hand kapot aan te gaan. ik studeer op de universiteit. wil het afmaken, verhuizen en een minimale contact met haar houden omdat ik toch wel van haar hou.
    toevallig ben ik vandaag op een dieptepunt. ik weet niet hoe en wat. financieel zitten wij ook krap. en elke studenten huis is zo duur. jammer genoeg hebben wij ook geen familieleden waar we naar toe kunnen voor hulp. zelfs niet een oom ! ik begrijp soms ook niet hoe alle slechte dingen opgehoopt kunnen worden in 1 zin of 1 kind. als ik niet gelovig was, was ik allang al verloren denk ik. maar nog steeds probeer ik vol te houden.

    Ik ben zelf zeer emotioneel iemand geworden omdat ik anders ben opgevoed. en jaar terug heb ik zware depressie overleeft waardoor ik gevoelig ben voor prikkels. Ik wil gewoon normaal leven 🙁 en een mooie toekomst bieden voor een kind, en andere om me heen helpen en steunen. want zo wordt ik gelukkig.
    maar ik weet nu geen raad meer…

    Reply
      Marjootje - juni 3, 2015

      Ja, ik zou best graag een praatgroep willen, ik denk dat ik ook in het zelfde schuitje te zitten en heb het contact met mn moeder verbroken zo’n 1,5 jaar geleden, mn vader is 8 jaar geleden overleden en mn broer wil niet meer met me praten, pas als ik het met ma heb bijgelegd.
      Het rare is dat ik nu 44 jr ben en het nu allemaal pas helder zie, alles komt beetje bij beetje op zn plek, ik ben ook gelovig Niemandje en dat helpt me er boven op, maar gaf me ook wel weer een schuldgevoel dat je als christen je moeder aan de kant schuift, tenminste, zo zegt zij dat natuurlijk aan iedereen. Jouw moeder heeft vroeger een probleem gehad, en dat is naar voor haar, maar niet jouw schuld en pleit haar gedrag niet vrij dat jij dat allemaal dan maar moet incasseren.
      Ik weet nu ook dat mn geloof me ook wijsheid kan geven, weet dat je geliefd bent en vergeet nooit dat er een hemelse vader is zonder narcistische trekjes die onvoorwaardelijk van je houd. <3

      Reply
        Angelique Chmura - juni 14, 2015

        Graag zou ik ook willen deelnemen aan een praatgroep. Ik heb op mijn 44 levensjaar eindelijk met mijn ouders gebroken. Pijnlijk maar nodig. Ik heb het artikel met tranen in mijn ogen gelezen. Zo herkenbaar. ..

        Reply
      Anke - juli 22, 2015

      Praten, praten, praten.. Heel erg belangrijk… Je blijft echter een persoon die erg gevoelig is, en heel snel ‘geraakt’ is door wat andere mensen zeggen of doen. Da’s helaas inderdaad een gevolg van je zware jeugd. heel herkenbaar… Ik denk ’s avonds in m’n bed vaak over zaken waaraan ik die dag ‘dacht’ die eigenlijk absoluut belachelijk zijn. Ik hecht heel veel belang aan dingen die totaal niet belangrijk zijn.
      Ik ben zeer gelukkig, maar er zijn zoveel zaken die m’n leven en gedachten beïnvloeden, waar ik van af wil. Praten met een therapeut is echter een grote stap. Ik zet hem, ooit wel. Misschien morgen, misschien volgend jaar…
      ‘T is gewoon erg lastig om ‘vrede’ te nemen met het verleden.

      Heel veel sterkte! Ik wens je een even mooie toekomst toe als mezelf (want echt, ik heb alles wat ik nodig heb)… Een lege rugzak zou ons leven echter makkelijker maken. Veel moed!!

      Reply
    ans - mei 27, 2015

    Lieve mensen wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje kunnen wij nou
    geen praatgroep beginnen?

    Reply
    Ghull - mei 25, 2015

    Wat herken ik veel in de beschrijvingen van iedereen. Ik vind het nog steeds moeilijk om toe te geven dat mijn moeder een enorme narcist is want ik wil zo graag dat ze van me houdt zoals een moeder, ja… zou moeten… Maar dat doet ze dus niet. Mijn zus, haar vleesgeworden droom, lukt het wél om haar goedkeuring te krijgen en doet daar alles voor. Mijn moeder hangt elke dag aan de telefoon met haar en ze kan niets fout doen. Mijn moeder belt me nooit, ik bel haar nooit. Ik ben op mijn hoede, alles wat ik vertel kan tegen me gebruikt worden en zal tegen me gebruikt worden. We zijn thuis met drie zussen en de middelste is altijd voorgetrokken. De rest werd amper gezien.
    Laatst trok ik het niet meer. Ik heb alles eruit gegooid tegen mijn moeder (ouders) wat me dwarszat, hopende op een beetje inzicht van mijn moeders kant.
    Ik vroeg haar de realiteit eens onder ogen te zien in plaats van de fantasiewereld waar ze in leeft en ik zei haar dat ze eigenlijk maar één dochter had: mijn zus. “Ben je jaloers?” Was haar reactie. Ik zei dat ze ook míjn moeder was. “O, écht?” reageerde ze sarcastisch.
    Ik wierp mijn diepste gevoelens op tafel en ze kon alleen maar als een klein kind reageren: door me belachelijk te maken en na te doen.
    Dit voorval is een piepklein topje van de enorme ijsberg. Ik denk dat er voor mij geen weg meer terug is. Ik moet weg uit die sfeer. Anders ga ik eraan ten onder. Mijn reactie is altijd ’terugtrekken’ geweest. Low profile, niet opvallen. Niemand van mijn familie was geïnteresseerd in wat ik deed anyway. Behalve als de buitenwereld ermee geimponeerd moest worden.
    Mijn zus heeft haar zin. Zij is het onbetwiste prinsesje, eigenlijk ook een slachtoffer denk ik. Maar ik wil niet meer als een Don Quichotte mijn hoofd stoten keer op keer. Verwachtingen hebben die nóóit uit zullen komen. Ik wil geen emo-speelbal meer van ze zijn. Laat maar.
    Nu nog een vorm vinden om er mee te leven. De banden verbreken? Toneelspelen? Ik weet het nog niet, maar zo kan het niet verder.

    Reply
      Maria49 - juli 13, 2015

      Wat een mooie reactie. Goed omschreven, zo waar en zo herkenbaar. En bijna niemand in de buitenwereld die deze mechanismen in je gezin doorheeft…

      Reply
      Anke - juli 22, 2015

      Hoh wat moeilijk…
      Ik denk dat voor jezelf het contact verbreken bevrijdend zou kunnen zijn. Jouw zus zal toch altijd de ‘beste’ zijn en voor jou is dat telkens opnieuw veel te hard om geconfronteerd mee te worden, niet? Ook al speel je toneel, diep vanbinnen blijf je dit voelen.
      Ikzelf heb er deugd van, maar ’t knaagt wel bog steeds. Waarom moet hij me niet? Waarom is hij zo jaloers en kan hij absoluut niet ‘blij’ voor me zijn? Met deze vragen kan ik alleen maar naar een therapeut gaan, denk ik, want ‘zo een mensen’ kunnen daar geen deftig antwoord op geven…
      Je ziet wel hoe ze evolueert, denk ik… Moest ik jou zijn… Ik gaf het momenteel eventjes op.
      Heel veel sterkte en moed x

      Reply
    Jolanda - mei 20, 2015

    Wat fijn om zoveel herkenbare verhalen te lezen. Is er een praatgroep? Ik zou zo graag eens met lotgenoten willen praten. Om elkaar te steunen, om elkaar het gevoel te geven “ik ben hier niet degene die gek is”.
    Ik ben opgegroeid met een narcistische moeder. Ik kan een boek schrijven over wat ik met haar heb meegemaakt. Misschien ga ik dat nog wel doen, als is het maar als een soort therapie voor mijzelf.
    Ik ben opgegroeid met een narcistische moeder, een uiterst autoritaire en agressieve vader (verbaal en fysiek) en een drie jaar oudere zus. Om een beeld te schetsen (alles is gewoonweg te veel om hier te vertellen) mijn moeder begon een affaire toen ik 6 was. Vroeg die man bij ons thuis als mijn vader er niet was om met die man achter een op slot gedraaide slaapkamerdeur met die man te rotzooien terwijl mijn zus en ik thuis waren. Nodigde diezelfde man bij ons thuis met zijn kinderen bij ons te logeren terwijl mijn vader er ook was. Mijn vader is lange tijd overspannen geweest en was in die tijd agressief naar mij en mijn zus. Mijn moeder stond er bij en keer ernaar om daarna de troostende moeder uit te hangen. Ik heb als volwassene twee keer geprobeerd met haar daar over te praten. De eerste keer zei ze: “zo erg was het allemaal niet, jij overdrijft altijd zo” De tweede keer toen ik vroeg waarom ze nooit heeft ingegrepen zei ze “kinderen worden ouder en gaan het huis uit en dan blijf ik achter met zo’n man”. Toen mijn zus en ik het huis uit waren speelde ze ons continue uit elkaar. Roddelen over mij tegen mijn zus en omgekeerd. Als ik succes boekte in mijn werk was dat altijd ‘omdat ik zoveel op haar lijk’ ze zei dan “want ik ben ook zo goed in……” Ik had het dus nooit te danken aan mijn eigen harde werken. Als mijn kinderen trots hun rapport laten zien met alleen maar 8’en en hoger, maakt ze een opmerking over dat bij netjes werken een matig staat. Geen enkel compliment over de rest van het rapport. Als ik dan het beteuterde gezicht van mijn kind zie kan ik haar wel slaan (bij wijze van). Ik ken mijn ouders niet anders dan met ruzie. Mijn moeder die mijn vader tot waanzin drijft en dan vervolgens in de slachtofferrol kruipt. Zelf neemt ze nooit beslissingen. Als een ander dan iets kiest en het valt achteraf tegen “het was niet mijn keuze hoor” Mijn vader is de afgelopen 20 jaar enorm verandert, heeft vreselijk veel spijt van wat er vroeger bij ons thuis gebeurde en hij en ik hebben daar vele goede gesprekken over gehad waardoor mijn vader en ik inmiddels een ijzersterke band hebben. Stikjaloers is ze daarom. Altijd al geweest. Toen ik een jaar of 12 was en een speciaal kado aan mijn vader voor zijn verjaardag gaf zei ze “als ik iets koop voor je vader is het nooit goed, als jij iets koopt vindt hij het altijd fantastisch”
    Toen ze een eind in de 60 was heeft ze tegen mijn vader gezegd “ik ben niet gelukkig en dat komt door jou. Als je niet verandert ga ik bij je weg.” Mijn vader wilde beste rekening houden met dingen en zijn best doen, maar zei ook eerlijk dat hij op deze leeftijd in de kern niet meer zou veranderen en dat ze dan maar moest gaan. Weer het zoveelste voorbeeld van haar gemanipuleer. Ze had verwacht dat mijn vader op zijn knieen haar zou smeken niet weg te gaan. En toen hij dat niet deed vond ze dat ze dan inderdaad maar moest verhuizen. Later ben ik pas gaan beseffen hoeveel buffer mijn vader was tussen mij en haar. Mijn zus en ik hebben geprobeerd met zijn vieren te praten om het nog goed te krijgen. Maar ze kan niet tegen kritiek dus het gesprek eindigde met een moeder die jankend naar boven verdween, gillend dat wij allemaal tegen haar waren.
    vijf jaar woont ze nu alleen en wat een drama’s hebben we gehad. Gruwelijk jaloers toen mijn vader een nieuwe partner kreeg. Ging tekeer tegen mijn jongste van toen 3 toen zij het waagde de vriendin van mijn vader oma te noemen. Het eerste wat ze deed toen ze alleen woonde was op datingsites gaan. Om mij vervolgens tot in de kleinste details dingen te vertellen over die mannen. Details die je als kind echt niet wilt weten. Hoe vaak heb ik niet gezegd dat ik dat niet wilde weten. Mijn zus en ik hebben in een gesprek met haar er op aan gedrongen dat ze professionele hulp moest gaan zoeken en dat we haar daar bij wilden helpen. De bal lag toen bij haar wat ons betreft. Later wordt het tegen je gebruikt “jullie zouden mij helpen maar jullie zijn er nooit meer op terug gekomen” Alle shit en ellende die ze zelf veroorzaakt in haar eigen leven ligt nooit aan haar, voor alles heeft ze een verklaring en aks ze zich er niet uit weet te praten is ze zielig. “je wilt niet weten hoeveel ik heb afgejankt” zegt ze dan. Ik heb me als kind, tiener en jong volwassene altijd verantwoordelijk gevoeld voor haar geluk. Dit heeft mij heel veel stress en spanning opgeleverd. Toen ik drie jaar geleden het contact verbrak omdat ik echt rust nodig had zei ze “ik heb jou toch nooit daarom gevraagd? Wat een onzin dat jij je verantwoordelijk voelt voor mij, ik heb dat nooit ervaren” Mijn zus heeft nog wel contact met haar en dat maakt het moeilijk. Ik wil de relatie kost wat kost goed houden met mijn zus. Zij snapt wel dat ik moeite heb met mijn moeder maar vindt dat ik niet het contact had mogen verbreken. Verjaardag van haar of haar kinderen zijn altijd lastig omdat mijn moeder daar ook komt. Toen ik het contact verbrak kreeg ik ellelange emails over dat ze altijd zo haar best had gedaan, dat ze me altijd had verzorgd, te eten had gegeven, me financieel gesteund had bij het kopen van mijn eerste autootje (20 jaar geleden) en dat ze maar niet snapt wat ze verkeerd heeft gedaan. Dat ze verteld ze aan iedereen die te beleefd is om nee tegen haar te zeggen. Toen ze bij mijn vader weg was vertelde ze een hoop nare dingen over hem tegen mijn vrienden op verjaardagen, tegen mijn buurvrouw als ze een keer bij ons oppaste, tegen mijn schoonmoeder. Het verbreken van het contact heeft mij veel rust gegeven, maar er blijft altijd een knagend schuldgevoel. Daar heeft ze na 40 jaar wel voor gezorgd. Ze kan namelijk ook heel aardig, sympathiek en charmant zijn. je kunt enorm met haar lachen. Vrienden van mij die haar oppervlakkig kennen, kunnen daardoor mijn verhalen ook moeilijk rijmen met hoe ze haar hebben ervaren. En ze komt nu op een leeftijd dat de eerste gebreken komen. Wat als ze echt hulpbehoevend wordt? Dan komt alles op de schouders van mijn zus en dat wil ik niet. Daarbij is het een psychische aandoening die ze (denk ik) van haar moeder heeft geërfd, die was net zo. Dus ik vraag me af in hoeverre ze er iets aan kan doen en dan komt het schuldgevoel bij mij weer opzetten. Emotioneel kun je je, denk ik, nooit helemaal scheiden van je ouders. Ik weet nu al dat als ze ooit overlijdt ik met een hoop shit blijf zitten. Maar er iets aan veranderen kan ik ook niet. Een paar jaar geleden dacht ik dat ze een bipolaire stoornis had. Ik heb dat aan haar verteld in de vorm van “misschien kun je geholpen worden waardoor het leven wat makkelijker voor je wordt”. Pisnijdig werd ze. Hoe ik het in mijn hoofd haalde zoiets over haar te denken! Terwijl je als moeder ook kunt schrikken en kunt denken “wat erg dat mijn gedrag kennelijk zo ernstig is dat mijn dochter dit denkt”. Kortom, ik ervaar het als een enorm zware last waar ik nooit volledig van af zal komen. Het is kiezen tussen twee kwaaien. En dan kies ik voor geen contact, om mijzelf en mijn gezin in bescherming te nemen.

    Reply
      Ree - mei 27, 2015

      Knap van je!

      Reply
        Mar - mei 28, 2015

        Knap van je. Wat kost jou dat een strijd.

        Momenteel ben ik 19 en sta ik op het punt het contact met mijn vader te verbreken, Volgens hem ben ik namelijk de schuld van alles en is hij blij als ik er niet ben. Ik heb besloten niet aan zijn normen te voldoen.. Dit alles verscheurt me van binnen, omdat ik toch ergens van hem houdt en hij me afwijst. Dit voelt als rouw en is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Hopelijk zal ik net zo sterk zijn als jij om het contact te verbreken.

        Reply
          Mark - mei 28, 2015

          Wow, ook echt knap van jou! Ik heb niet zo’n narcistische vader gehad zoals sommige verhalen hier, maar wel een met een post traumatische stressstoornis die alleen maar aan zichzelf kon denken, veel agressief was en geen emoties meer kon uiten en wij als kinderen altijd zijn rare angsten als maatstaf moesten nemen. Het komt me zo bekend voor dat je liefde wil van je ouder, maar alleen maar shit krijgt.
          Gelukkig heeft hij wél inzicht over zijn gedrag (hij kan\wil er alleen nog steeds niks aan veranderen). Als hij dat niet had gehad, was het voor mij ook allang klaar geweest. Niks houd je tegen om nu het contact te verbreken zodat je je een keer op jezelf kan focussen zonder deze stoorzender. Niks houd je ook tegen om het later weer op te pakken als je denkt er beter mee om te kunnen gaan. Mijn ervaring is dat je je ouders niet gaat veranderen, en die tijd waarin je hun liefde echt nodig had is ook al voorbij. Dus geef eerst de volle ruimte aan jezelf om met je slechte jeugd en het gebrek aan een goede ouder in het reine te komen, en kijk dan of je toch weer een keer contact wil.

          Reply
    Anke - mei 15, 2015

    Hoi,

    Herkenbaar… Ik ben 32 en het contact met m’n pa is nu (nogmaals) verbroken. “Ik maak hem ziek”, zegt hij tegen m’n partner, praten doet hij niet.
    Nooit. Ik was enig kind, hij scheidde van m’n moeder, hertrouwde helaas met een vrouw die zelf 2 kinderen had en die deed er alles aan om hem kwaad te krijgen op mij. Ze verstopte sigaretten in m’n jaszak om dan te ‘klikken’ tegen hem. Maw ze manipuleerde hem en deed zijn narcisme alleen maar groeien. Ik was steeds de eerste van de klas, maar die 7/10 was toch verschrikkelijk slecht. Ik was 15 toen ik op hoog niveau kon volleyballen, maar toen hij eens kwam kijken, waren we prutsers (al wonnen we wel met 3-0)… Ik kon nooit iets goed doen, m’n stiefzussen studeerden moeilijker (zaten 2 niveaus lager) en sportten ook niet, maar het feit dat ik geen weekendjob had en zij wel maakte van mij een luierik. Ik moest dit elke dag aanhoren. Toen ik op de unief ging studeren (master in de lichamelijke opvoeding), kreeg ik plastieken schoenen van de Aldi van toen 100 belgische frank (2,5 euro). In het weekend was het soms 2 maanden aan een stuk beeld zonder klank, zonder ik enig idee had wat er aan de hand was… Tot op een bepaald moment ik voorzichtig vroeg wat er scheelde en ik een klets op m’n kaak kreeg en m’n stiefmoeder wenend naar boven liep. Wat er aan de hand was, weet ik tot op heden nog steeds niet…
    Ik kon m’n hoofd niet bij m’n studies houden en moest hogeschool beginnen. In m’n volgende schooljaar ben ik op kerstavond weggelopen. Ik was he-le-maal op en was er liever niet meer. Ik ging terug naar m’n moeder wonen (die haar agressieve man voornam op haar dochter) en haalde gemiddeld 90 procent zonder te studeren. Helaas werd die agressieve man na 9 maand terug erg agressief waardoor ik moest vluchten en alleen gaan wonen. Nu, Ik studeerde af, leerde m’n partner kennen en was bevrijd, kon mijn eigen leven leiden… We hadden voorzichtig terug contact met m’n pa (want “het was nog altijd m’n vader”). Toen we ons eerste kindje verloren aan een vroeggeboorte (22 weken) liet hij me vallen als een baksteen omdat hij te horen kreeg dat m’n tante (waarmee ik een goed contact heb, maar die hij niet kon uitstaan) meter van onze zoon werd en dus ook op de begrafenis zou zijn.
    M’n partner belde hem op toen ik 8 maand zwanger was van onze dochter, met de vraag of hij met ons kind iets te maken wilde hebben. Wij wilden hem z’n kleinkinderen niet ontzeggen! Hij wilde dat, het contact ging moeizaam maar bloeide open. Althans, met m’n dochter(-s en ondertussen zoon)… Toen we iets aan ons huis deden (verbouwingen, gevel schilderen, nieuwe poort) zei hij er nooit iets op. Hij leek erg jaloers. Enkel de kinderen telden, want interesse in mijn leven had hij niets. Nu, trots is hij nooit geweest.
    Onlangs was zijn vader overleden, en ik wilde niet mee naar de koffietafel (de familie daar is immers allemaal erg ‘vals’ waardoor ik mezelf niet aan tafel zag zitten met mensen die niks anders deden dan verhaaltjes over me rondvertellen en over me roddelden). Hij werd erg kwaad en verbrook het contact. Zette zaken op zijn facebook account (“tekstjes over mensen die nooit belangrijk voor je zijn” en “als je m’n leven verlaat, doe dan de deur goed dicht want je komt er niet meer in”). Zocht plots met Pasen terug contact, miste wellicht de kleinkinderen… Hij kwam hier, zei niks, zag onze nieuwe keuken, werd alleen maar nerveuzer, wreef eens op m’n zoon zijn hoofdje en vertrok snel toen ik toevallig boven zat.
    Lijkt me kindverstoting… Maar ik herken veel van jullie verhalen en kenmerken in mijn vader…
    Ikzelf ga denk ik in therapie, want ik ben ondertussen een maaglijder en heb zelf ook bepaalde kenmerken die ik liever kwijt wil (zoek bevestiging, ik hecht veel te veel belang aan wat andere mensen denken, droom elke nacht erg hevig over discussies met m’n vader waarin ik het niet kan halen, stress ook veel te vaak)… Soms komen er ook situaties van vroeger naar boven die me telkens opnieuw kwetsen,…
    Na twee weken geen contact meer met m’n vader ben ik was bevrijd… M’n maag is wel beter (neem wel medicatie, maar dat was tot voor kort niet genoeg)… Ik hoop dat ik ooit vrede kan nemen met de situatie, tevreden kan zijn met waar ik nu sta (want ik heb het gevoel dat ik -met een goede thuissituatie- veel meer kon bereiken), al weet ik dat dit vreemd overkomt.
    Mijn partner zegt vaak dat ik me moet focussen op wat ik allemaal heb, wat echt zaaaaaalig veel is… M’n leven is super, dat besef ik echt wel, maar dat verleden weegt nog zo hard door in die rugzak…

    Reply
    Ree - mei 13, 2015

    Heel heftig om te lezen en herkenbaar. Mijn moeder is narcistisch, mijn vader een beetje. Ik zie de mankementen in het hele gezinssysteem. Nu wij weten dat mijn moeder vm binnen maanden gaat overlijden, komen oude patronen en gedrag op. Zij heeft hulp nodig maar blijft manipuleren. Vaak neem ik het mijzelf kwalijk dat ik er weer intuin en mij voor haar zaakjes laat opdraaien. De laatste dagen kan ik mij ellendig voelen door de gedachte dat ik zelf ook narcistisch kan zijn. Bij die gedachte houdt de wereld op met draaien. Door heel goed voor mijn kinderen te zorgen heb ik wel eigen pijn kunnen beter maken; de aandacht en zorg geven die ik zelf verlangt heb…….. Mijn langdurige relatie’s waren moeilijk, steeds kroop ik in een onderdanige positie en er blijft een oppassen en schrikken, hoe snel dit weer kan gebeuren. Ik wil zolang zij leeft vasthouden aan een opstelling die ik ooit gekozen heb; meegaandheid en troostrijk naar haar. Maar waarom? Ik ben bang om de boel open te gooien en een drama te maken nu op het laatste van haar leven. Ik ben zelfstandig en onafhankelijk, woon niet bij hen in de buurt……..Ergens troost het mij om te lezen dat er meer mensen van mijn leeftijd zijn die met hetzelfde probleem vechten, ik voelde mij al zo’n oen.

    Reply
      anoniem - mei 16, 2015

      zo herkenbaar. je bent niet alleen. wij werden thuis verwaarloosd. Niet fysiek maar emotioneel. Je kon nooit met je problemen terecht en ook moest je altijd mooi weer spelen. Mijn moeder kon dat niet. ik heb het haar vergeven want zij heeft het ook niet makkelijk gehad vroeger. Maar het nadeel is dat ik mij zo afhankelijk voel van iedereen en idd kan me amper losmaken van mijn ouders. was 32 toen ik uit huis ging….tot overmaat van ramp is mijn man ook een narcist. Kom ik eigenlijk nu pas achter. nou ja hij is sinds vanav mijn ex vandoor gegaan met een ander. Maar ik begrijp nu pas wat er thuis dus aan de hand was en ik ben nu 43! pffffff

      Reply
    Christina - april 30, 2015

    Mijn moeder is narcistisch en mijn vader in zekere mate ook.
    Ik ben nu 50 en heb onlangs het contact definitief verbroken.
    Het is een lang en ellendig verhaal; kort samengevat; ik was nooit goed genoeg.
    Doordat ik een zelfstandig type was wekte ik veel agressie op. Ze probeerden me altijd afhankelijk te maken maar dat lukte niet geheel. Met 21 ging ik het huis uit om te studeren en leefde grotendeels min eigen leven.
    Maakte wel de gekste dingen mee; zo had mijn moeder een gegeven moment de gewoonte om me via de dame die me mijn studentenkamer verhuurde te bespioneren. Ook was ik thuis niet echt welkom. Met feestdagen lag mijn tante in mijn bed.
    Mijn broer was wel de grote man; hij heeft zich tot nu toe volledig voor hen weggecijferd, maar is zelf ook narcistisch en heeft een heel slechte partner. En zo is er nog veel meer ellende die ik hier achterwege laat.
    Ik ben inmiddels getrouwd met een fijne man en heb een lieve dochter.
    Ik raad iedereen aan om te kiezen voor je eigen leven. Zulke (narcistische) mensen zuigen je leeg en de verloren tijd is moeilijk in te halen.

    Reply
    Janny - april 21, 2015

    Ik ben nu bijna 50 en kom er achter dat ik ook last heb van het omgaan met narcistische ouders. Mijn vader was alcoholist en agressief. Mijn moeder angstig. Ik liep altijd op eieren. Tevens betrok zij mij altijd als kind in haar beslissingen of we die avond weg zouden lopen. Zullen we weg gaan of thuisbliiven. Liet me zien waar ze geld had verstopt of de sleutel verstopt van oma,s huis. Twee keer hebben we in een opvanghuis gezeten en papa in een Jelinek-kliniek. Maar steeds keerde zij weer terug naar hem. Mijn vader is zelf ook emotioneel verwaarloosd en in een kindertehuis geplaatst. Hij doet altijd zielig over zijn jeugd. Maar vergeet wat hij mij en mijn broer heeft aangedaan. Mijn broer gaat hier ook psychisch onder gebukt. Nog steeds manipuleren zij ons. En nog steeds probeer ik hun gelukkig te maken wat toch niet lukt. Zij verhuizen continue. Kunnen samen nooit het geluk vinden. En continue hebben zij het zwaar. Huisverkoop lukt niet, oh wat hebben zij het zwaar. Nu hebben zij het prachtigste huis wat je maar kan bedenken en weer verhuizen. Het is hun 4e verhuizing in 15 jaar en 2 verkopen van vakantiehuizen. Mijn broer zet zich steeds meer af en neemt afstand. Dan betrekken ze mij erin. Ik vind het dan weer zielig en boek een weekendje weg voor ze. Waar ik dan later weer spijt van heb want ik loop een weekend op eieren. Mijn vader kan een uitbarsting krijgen naar mijn moeder of personeel heel onbeschoft en het weekend is weer verpest. Nu waren ze verdrietig dat we hun zoveel jarige bruiloft niet konden vieren op hun gewenste manier: hup dan manipuleer ik mijn broer weer. Hup we geven ze weer een nachtje weg. Dan heb ik weer spijt dat ik er benningetrapt want moet nu 2 x met ze op vakantie terwijl ik niet zeker weet of het gezellig wordt. Mijn vader kan ook altijd weer een uitbarsting krijgen. Dom dom. Als ik mijn ouders een foto stuur van mijn gezin of een berichtje krijg ik nooit eens leuk te horen. leuk schat. Als ik met mijn schoonouders weekendje wegga bellen ze niet om te vragen hoe het was. Jaloers. Ook als mijn broer een weekendje weggaat met zijn schoonouders. Ze zijn altijd zielig, ze komen altijd tekort. Maar als mijn broer dan weer voor zichzelf kiest dan beklagen ze zich naar mij. Dan zie ik het weer van hun kant en vervolgens manipuleer ik mijn broer. En vervolgens ga ik nu 2 x met ze weg. 1 x zelf met mijn man. En 1 x samen met mijn man en broer en schoonzus. Ik heb er helemaal geen zin in maar wel zelf georganiseerd. We zijn continue op zoek naar liefde en bewondering en aandacht. Maar vervolgens lukt het toch niet. Want zij zelf zijn zoekende naar geluk met elkaar en geluk in het leven, wat ze toch niet vinden (4 huizen, 2 vakantiewoningen). Ik wil nu even emotionele afstand. Mijn vader zal dan wel bellen waarom bel je niet? Of mijn moeder moet bellen. Dan zal ik wel zeggen dat ik even behoefte wil aan emotionele afstand. Mijn vader zal daar overheen walsen: pfffff Waar moet jij nou emotionele afstand voor hebben??? Met de nadruk op jij! Moeilijk hoor: heeft er iemand nog tips. Ik heb namelijk dit jaar 2 stomme fouten gemaakt. 2 weekendjes weg geboekt, zelfs mijn broer gemanipuleerd, mailtjes met leuke foto,s van mijn gezin gestuurd krijg toch geen antwoord. Altijd op zoek Naar liefde en aandacht en bewondering maar zal het toch nooit krijgen. Zij hebben het zwaar, zij hebben het moeilijk!!!

    Reply
      Marijke munne - april 29, 2015

      Het enige wat jullie kunnen doen is, niets meer met je ouder(s) te maken willen hebben, helemaal uit je leven schrappen. Mijn moeder was een narcist en is 93 jaar geworden, ze heeft ons, mijn vader, mijn broer en mij geterroriseerd. 3 jaar voor haar dood, heb ik het contact verbroken, wat een opluchting. Helaas heeft mijn broer veel van de symptomen , dus daar heb ik ook mee gebroken. Dan maar geen familie, zoek leuke aardige vrienden, dat is mijn advies.

      Reply
        jackie - juni 6, 2015

        Hoi ik lees net je stukje. Ik heb nu geen contact meer met mijn ouders . ze zaten laatst bij mij voor de deur en heb ze niet binnen gelaten. mijn broer is ook erg ik word vanmiddag opgebeld dat mijn broer loopt te verkondigen dat ik een hoer ben. pff ik heb al 2 jaar geen vriend en ben in de buurt van mijn ouders gaan wonen maar nu zie ik dus dat wat ik vroeger zag klopt. Het gaat niet normaal nu en dat was het vroeger dus ook niet. ik heb 10 depressies gehad en ben op zoek gegaan naar het waarom. De antwoorden krijg ik nu ik in de 50 ben.

        Reply
    Reza - april 19, 2015

    Veel wat ik gelezen heb is herkenbaar. Mijn verhaal gaat over een narcistische moeder, een vader zonder ruggengraat en een zusje die wel geliefd is en is bijgebracht dat alles wat mis is Reza’s schuld is. Ben nu 25 en erg gelukkig met mijn vrouw en zoon.

    Skip de klachten uit mijn jeugd tot ik 19 was en besloot zelfmoord te plegen. Het mislukte en ik kwam in de jeugdzorg terecht. Mijn moeder jongleerde tussen de perfecte front op te houden naar jeugdzorg. Ik zag een zorgzame kant van haar die ik nooit eerder had gezien. Ik kreeg veel te horen van hoe ze van me hield en hoe ze trots op me was. Thuis ging het over hoe ik ondankbaar was voor alles wat ze voor me had gedaan en dat ze boos was hoe ik haar voor schut zette met die zelfmoordpoging. Hoe anderen nu over haar zouden gaan praten. Met een vader en zusje die altijd achter mijn moeder stonden dacht ik er nooit aan haar mening in twijfel te trekken. Alles zou wel mijn schuld zijn al snapte ik niet hoe. Maar dit werd te bizar voor me. Ik zat in therapie, omdat ik niet wilde leven en ik moest beter worden. En om de een of andere manier zag mijn moeder het als een misdaad die ik haar had aangedaan.

    Ik werd rebels. Begon alles in twijfel te trekken wat ze me ooit hadden geleerd. Was religie echt zo iets goeds? NEE! Waren (psychedelische) drugs echt zo slecht? NEE! Begon veel van mijn moeders narcistische trekjes in mezelf te ontdekken en bedacht dat ik niet zo hoefde te zijn. Veel manieren geprobeerd om met mezelf te leven. Allemaal mislukt. Ik dacht dat ik te beschadigd was ooit nog een normaal leven te kunnen leiden. Zelfmoord zag ik nog altijd als een optie. Op een gegeven moment werd ik verliefd. Al had ik mezelf beloofd niet verliefd te worden zag ik geen uitweg. Ik kon niet doen alsof het niet zo was. Dus ik waagde het gokje en we kregen een relatie. Beide ouders waren erop tegen. Paar jaar later gingen we trouwen. Mijn moeder was erop tegen. Paar maanden later kondigde we aan dat ze zwanger was. Mijn moeder tierde dat niemand kinderen moest krijgen en zij die ook nooit gewild had.

    Nu heb ik een ideaal gezinnetje en probeert mijn moeder er alle lof voor te krijgen. Ze voert mijn vrouw met complimenten naar haarzelf toe.
    ‘Wat zal je mij dankbaar zijn hoe ik mijn zoon heb opgevoed.’
    Tegenover mij:
    ‘Je hebt een leuke vrouw, want ik heb je opgevoed tot een goede man. Zelfvertrouwen was belangrijk voor mij en nu heb je het.’
    Tegenover iedereen op facebook over ons kind:
    ‘Our first bundle of joy!’
    En steeds herhaal ik tegenover haar dat ik niet dankzij haar alles heb wat ik wil, maar ONDANKS haar. Ze werkte me tegen toen ik mijn vrouw vond, toen ik met haar wilde trouwen en toen ze zwanger was. Zelfvertrouwen had ik totaal niet toen ik bij haar woonde. Die heb ik later zelf gekweekt. Dan geeft ze toe en vervolgens gaat ze door haar punt te maken alsof dat er allemaal niet toe doet.

    Het leek me leuk voor mijn zoontje grootouders te hebben en ik wil niet tegenover hem klagen over mijn ouders zoals zij tegenover mij over haar moeder klaagde vroeger. Mijn vader is alleen onaangenaam als mijn moeder of zusje boos op me zijn. Mijn zusje is steeds vaker boos op me. Haar samenvatting is dat ik alleen praat over hoe ik een kind heb, getrouwd ben, verhuisd ben en nooit vraag naar haar. Ik heb haar altijd gevraagd hoe het met haar ging, maar ze wilde er nooit iets over kwijt. Nu zegt ze dat dat kwam, omdat ze heeft het gevoel dat ik het niet meen. Ik heb niet het gevoel dat ik iets verkeerd gedaan heb, maar ik krijg ook niet de kans het goed te doen. Wanneer ik haar ziet heeft ze een schild om zich.

    Steeds vraag ik me af hoe ik deze mensen serieus had kunnen nemen. Dat ik erover in zat wat hun mening over mij was. Ze zijn fucking achterlijk. Ik geef mijn grens steeds duidelijk aan. Het stoort ze hoe ik niet ondersteboven ben van hun woorden naar mij toe. Ik zei:’Ik begin niet over vroeger als jij niet begint over vroeger.’ en ‘Als je niet fijn met me om kan gaan hoeven we niet met elkaar om te gaan.’ Uitpraten geprobeerd, maar het werkte niet. Ik kan ze heel snel en effectief de mond snoeren, maar het komt steeds weer terug. Had gehoopt dat het nu afgelopen zou zijn nu mijn zoontje geboren is. Hij is nu drie weken. Het punt zal snel komen dat ik ze zeg dat ze een jaar geen contact met me hoeven op te nemen. Ik ben er overheen. Hun aanwezigheid en mijn verleden met hen doet me niet zo veel meer. Het is nog steeds niet fijn. Wat me vooral stoort is hoe ze hun gedrag niet afleren en dat kost me soms teveel energie. Ik heb het al met mijn vrouw besproken en ze staat compleet achter me.

    Hoor graag of iemand er iets aan gehad heeft. Ik ben niet op zoek naar advies. Sorry, ik ken je niet en geloof toch dat ik beter weet hoe ik mijn leven moet aanpakken.

    Reply
      Loes - mei 10, 2015

      Hoi Reza

      Jouw verhaal lijkt heel veel op mijn verhaal.
      Ik vind het knap dat je al zo ver bent in het contact met je ouders en zus. Ik zelf ben nog niet zover om het contact met mijn ouders teverbreken maar na het lezen van jouw verhaal sterkt het me iets meer. Ik wens je veel geluk in je leven. Groet, Loes

      Reply
      EW - juli 6, 2015

      Hoi Reza,
      Hartstikke bedankt voor je verhaal. Ik ben een vrouw van midden dertig en jouw verhaal is mijn verhaal wanneer je de zelfmoordpoging door twee depressies vervangt. Zelfs de opmerkingen zijn bijna letterlijk wat mijn moeder zei. Ik kom nu pas aan een gezonde en gelukkige relatie toe en zal ook een gezin starten. Ik vind het ontzettend sterk van je dat je zo voor jezelf en je eigen geluk hebt gekozen!
      Ik ben er grotendeels op dezelfde manier als jij mee omgegaan en denk ook dat dat me ‘gered’ heeft. Uiteindelijk heb ik geaccepteerd dat ik eigenlijk nooit een moeder heb gehad, alleen een stuk ballast/negatieve energie dat me tegenwerkte in mijn geluk. Dat is geen liefde en zal het ook nooit worden.
      Ik wens je heel veel geluk in met je gezin en bewonder je moed!

      Reply
      Maria49 - juli 13, 2015

      “Alles zou wel mijn schuld zijn al snapte ik niet hoe. Maar dit werd te bizar voor me. Ik zat in therapie, omdat ik niet wilde leven en ik moest beter worden. En om de een of andere manier zag mijn moeder het als een misdaad die ik haar had aangedaan.”

      Heeel herkenbaar! Op een gegeven moment begrijp je dat je te lang ‘boete hebt gedaan’ om het nog relevant te laten zijn. Dan kom je er ook eindelijk achter dat er überhaupt nooit een reden is geweest om boete te doen voor wat dan ook.

      “Sorry, ik ken je niet en geloof toch dat ik beter weet hoe ik mijn leven moet aanpakken.”

      Goeie instelling! Houden zo!;)

      Reply
    Paula - april 17, 2015

    Ik had overigens twee narcistische ouders, ook mijn vader was een narcist. Hij had weinig tot geen empathie, strafde veel en was alleen maar bezig om spullen te kopen voor zichtzelf, zelfs ten koste van dingen voor ons, de kinderen. Ze manipuleerden ons alle twee en gebruikten ons om aandacht en hun zin te krijgen van elkaar. Nooit eens een aai over je bol of iets liefs zeggen. Nooit eens met je praten, nooit geïnteresseerd in ons, altijd kritiek. Het is heel erg om te zeggen maar de liefde van mijn vader was zo groot als een rolletje Italianodropjes. Die kreeg ik wel eens een hele enkele keer van hem, die smeet hij dan op de bank en dat was dan voor mij. Ik was als kind altijd voor mijn ouders aan het zorgen en heb geen eigen identiteit opgebouwd. Ik val ook op mannen die zeer egocentrisch zijn en ik heb de neiging om me geheel weg te cijferen. Dat is me zo gewoon geworden door mijn opvoeding dat het een heel hardnekkig patroon is. Ik voem eheel ongelukkig dit alles wetende want ik heb en doe nog steeds zo lang mijn best maar het wordt maar niet beter in mijn leven hoe hard ik mijn best ook doe. Ik ben helemaal op en doodmoe ervan.

    Reply
      Astrid Rutter - juni 3, 2015

      Zo herkenbaar………

      Reply
    Paula - april 17, 2015

    Zo herkenbaar allemaal. Ik ben nu bijna 50 en mijn moeder heeft me alleen maar ellende bezorgt en nog steeds. Ik overweeg nu om het contact geheel te verbreken en denk zelfs dat het veel beter voor me was geweest als ik dit al veel eerder had gedaan. Ik schrik er wel heel erg van om te lezen dat kinderen van narcistische ouders zelf ook vaak in meer of mindere mate narcistisch zijn. Mijn eigenwaarde is al zo laag en ik heb al zo’n moeite met het leven, maar dit geeft me ook nog het gevoel dat zelf ook niet deug en de gedachte dat ik ook zo’n nare dingen als mijn moeder heb vind ik onverdraaglijk. Ik heb het gevoel dat mijn hele leven verpest is door het hebben van een narcistische ouder. Ik heb al zoveel gedaan om mezelf goed in het leven te zetten, maar het blijft maar moeilijk met werk en relaties. Ik voel me inmiddels doodongelukkig en weet niet meer hoe ik verder moet, het leven is één grote struggle hoezeer ik ook mijn best doe.

    Reply
      Martje - november 10, 2015

      Hoi Paula,

      Ook ik ben 50 geworden. Ik heb het boekje drama van het begaafde kind gelezen. En heb mijn eigen jeugd kunnen analyseren. Ik trouwde een narcist. Kreeg er 2 kinderen bij. Mijn moeder, daar was ik nooit goed genoeg voor. Haar tweede zoon was steeds de lieveling. De aangetrouwde schoonzus, de vrouw van haar lievelingszoon, heks of geen heks, die kon nooit iets misdoen. Toen ging dat koppel uit elkaar; Mijn broer, haar lievelingszoon trouwde een heel lieve vrouw. Ze zijn heel lang bij elkaar geweest, zeker 17 jaar. Zij verdroeg alles van mijn broer. Een veel te brave goede vrouw. Maar ik wist beter. Ondertussen was ik ook al lang gescheiden en zat met de zorg van mijn 2 kinderen. Mijn moeder en vader kon de breuk tussen mij en mijn ex niet aanvaarden, toch al zeker niet in het begin. Als ik vertelde dat hij me bv sloeg, dat ik diep ongelukkig was, negeerde ze dat. Ik denk dat ze het al jaren wist. Maar er onbewust genoegen in schepte me te manipulieren alsof het in mijn hoofd zat; Omdat ik altijd naar de genegenheid van mijn moeder zocht, wou ik haar geloven. Ik heb haar lang geloofd. Maar na 14 jaar huwelijk ben ik dan toch gescheiden. Heb geen steun gekregen. Toch kwam mijn moeder me een beetje helpen. Mijn vader niet. Die kon die scheiding niet aan en nam me kwalijk dat hij twee toffe schoonouders had verloren. Het verdriet van zijn dochter, deed er niet toe. Heb heel lang gevochten, als alleenstaande mama. Mijn zonen zijn door hun narcistische papa verstoten. Ze leven nu met de schade. Ondertussen ben ik ook niet meer overtuigd of ik er niet narcistisch van ben geworden. Nu dit jaar, is mijn lieve schoonzus plots overleden. Mijn moeders lievelingszoon kwam plots weer alleen te staan. Terwijl ik worstel met mijn kinderen, die nog steeds het huis niet uit zijn, geen eigenwaarde hebben, bemoedert ze opnieuw haar lievelingszoon. Ocharme, hij is zijn vrouw kwijt, ondertussen zijn hun kinderen goed gestart en het huis uit. Elke keer dat ik bij haar op bezoek kom, gaat het enkel voor mijn broer. Terwijl ik dagelijks zit te worstelen met het leven. Het rijt weer die pijn van vroeger open. Het zit zo diep. En na al dat beklaag van mijn broer, vertelt mijn moeder doodleuk dat hij plots na een half jaar al een nieuwe vriendin heeft. Ze kan er maar niet over zwijgen, terwijl ik het gewoon niet wil horen. Ik rouw nog om mijn overleden schoonzusje! Elk gesprek gaat het nu over de nieuwe, terwijl mijn broer eerst zo zielig heeft gedaan, kapot van verdriet en ik daarin mee kon gaan. Nu is het ineens weer anders. Ik begrijp er niets meer van. Een eerlijke trouwe emotie bestaat niet voor mijn mama en mijn broer. Dat het voor mij niet zo makkelijk is, om steeds te weer te moeten ondervinden hoe mijn broer en nu ook zijn kersverse vriendin (met zijn vrouw die zo geweldig lief was) steeds in de kijker staat. En dan kijk ik naar mijn kinderen, hoe die zo moeilijk in het leven staan. En dan kan ik mijn moeder die aandacht niet meer geven. Ik ben zo boos! Ze verdient het niet, en mijn broer ook niet. Ik ben tegen breken. Maar nu lukt het me gewoon niet meer. Het stuit me zo tegen de borst. Ik wil eerlijk en met eerlijke emoties in het leven staan en dit ook zo blijven uitdragen. Met hen terug omgaan, zou me verscheuren. Het doet pijn en het wordt tijd te kiezen. Voor mezelf en mijn kinderen deze keer.

      Reply
    Lida - april 1, 2015

    Hallo allemaal, Ik vind het schrikwekkend om te lezen. Ik herken helemaal niets van de genoemde punten in de persoon waar het om gaat. Wil ik het dan niet zien of is de diagnose niet zo nauwkeurig. Het gaat om mijn vader, hij is de meest lieve en gerespecteerde man die ik maar ken.Staat voor een ieder klaar en heeft altijd tijd voor je. Ook vanuit mijn kindertijd kan ik me geen trauma’s of vervelende voorvallen bedenken. Mijn moeder heeft het me pas verteld dat mijn vader een narcist is en dit zou door een psygoloog bevestigd zijn. Sorry maar ik geloof er eigenlijk niets van. Mijn moeder heeft trouwens nog nooit gelogen tegen me en we zijn heel open naar elkaar. wat nu…het voelt alsof mijn wereld even stilstaat.

    Reply
    Erik - februari 9, 2015

    Tjonge, wat een heftige en deels herkenbare verhalen lees ik hier.

    Ik ben voor in in de vijftig en pas sinds een paar jaar ben ik me er van bewust in wat voor sfeer ik ben opgegroeid. Mijn vader is een typische NPS-er. Naar buiten toe hing hij altijd de joviale kerel uit maar binnenshuis kleineerde hij zijn vrouw en kinderen. Vooral mijn jongere broer en ik moesten het ontgelden. “je denkt dat je heel wat bent maar je bent helemaal niks”was een gevleugelde uitspraak van mijn vader naar mij. Ik was een dromerig eigenzinnig kind en moest gekleineeerd worden om onder controle te kunnen houden. Met mijn moeder had ik wel goed contact maar als ik een goed gesprek met haar had gehad zei ze de volgende dag ineens iets anders. Dan had ze onder druk van hem alles moeten vertellen en werd ze gecorrigeerd en gedwongen invloed op mij uit te oefenen. Alles draaide om controle bij deze man. Bij het ziekelijke af.Hij vond het heerlijk om te zeggen dat anderen altijd beter waren dan zijn eigen kinderen, andere vrouwen mooier waren dan zijn eigen vrouw en kickte op ons gevoel van ongemak. Als ik naar buiten toe eens iets losliet over hem dan waren mensen helemaal verbaasd en geloofden me niet : “zo’n joviale man, dat jij daar zo lelijk over durft te doen. ”
    Toen ik dertien was heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Ik had genoeg van de vernederingen en voelde me waardeloos omdat ik ook ging geloven wat hij me wilde laten geloven. De poging mislukt en toen ik na twee dagen bijkwam kreeg ik er flink van langs. Wat ik hem wel niet aangedaan had door dit te doen. Daarna was er niets meer van me over, ik ging zelf steeds meer geloven in mijn eigen schuld, kreeg paniek en angstaanvallen.Dat werd genegeerd. Het was allemaal mijn eigen schuld en ik was een slecht en ongehoorzaam kind. Mijn oudste broer begon het gedrag van mijn vader over te nemen en deed nog een duit in het zakje. De weg terug was heel erg lang en het duurde tot ik eind veertig was voordat een therapeut me vertelde wat er eigenlijk aan de hand was. Eindelijk kon ik het eindeloze gekleineer en gemanipuleer in perspectief plaatsen. Mijn moeder kreeg alzheimer en mijn vader had vanaf dat moment de totale controle over haar.Ik mocht alleen afscheid van haar nemen via hem. Hij was tenslotte het slachtoffer en niemand anders. Voortdurend hield hij me voor dat ik ‘slechts uit verplichting ‘naar haar toe ging. Hij bezoelde zelfs het afscheid met mijn dementerende moeder. Toen nam ik het besluit geen contact met hem te onderhouden en uit eigen beweging naar mijn moeder te gaan en hem daarbij te passeren zodat ik nog in die laatste fase echt contact met haar kon hebben, voor zover dat nog mogelijk was. Bij de uitvaart werd ik gestraft door niet op de rouwkaart vermeld te worden evenals mijn jongere broer. Ik heb zelf toen vijf minuten spreektijd geëist om waardig afscheid te kunnen nemen. Hij had ondertussen een stiekem een andere vrouw waar nu achteraf bleek hij al jaren een verhouding mee had. Deze vrouw werd helemaal door hem op een voetstuk gezet en moest hem bij de uitvaart veren in zijn reet gaan steken. Ik denk dat deze vrouw net zo gemanipuleerd word als zijn eigen vrouw destijds en zijn kinderen.
    Ik heb nu geen contact meer met hem en ik voel het als een enorme opluchting. De pijn ben ik niet kwijt en dat zal waarschijnlijk ook nooit meer verdwijnen. Uit zichzelf zal hij nooit contact met mij opnemen want dat is hem te min.Het is maar beter zo, denk ik nu. Nu ik zelf kinderen heb merk ik hoe anders het ook kan gaan en is de verbouwereerdheid over zijn negatieve destructieve houding van mijn vader alleen maar toegenomen. Ik begrijp nog steeds niet goed hoe iemand het leven van zijn kinderen wil verwoesten door er zelf op te parasiteren. Hopelijk vind ik ooit echt rust en kan ik mezelf eens echt helemaal accepteren zoals ik ben. Het is nog steeds een worsteling.

    Reply
      elisa - maart 13, 2015

      Hallo Erik.

      Ik herken jou verhaal volledig!
      Ik ben zelf nu 25 en sinds 7 jaar heb ik geen contact meer met mijn vader. De uitspraak die jou vader deed dat hoorde ik ook regelmatig als ik ergens tegen in ging. Mijn vader moest ook altijd alles beter hebben dan een ander. Maar oh jeej als ik durfde te vragen om een fiets… Hij wilde liever dat ik een half uur heen en half uur terug liep dan ZIJN centen te geven aan mij, maar zelf was hij wel in bezit van een splinter nieuwe fiets die hij eens in het half jaar gebruikte.

      Ik heb nu twee kinderen. Sinds de geboorte van de eerste is het bij mij weer op komen spelen: Hoe dan? Waarom en hoe kon je?
      Ik heb besloten om in gesprek te gaan bij de ggz. Niet om mijn vragen beantwoord te krijgen maar om weer rust te vinden en niet door het leven te gaan met de gevolgen van. Misschien ook een idee voor jou?

      Nogmaals ik herken alles van je verhaal. De enige mensen die het begrijpen zijn toch denk ik de mensen die het zelf mee hebben gemaakt. De mensen die zo iemand kennen zien hem als een leuke man en niet als het monster zoals wij ze kennen.

      Groetjes Elisa.

      Reply
        Michael mars - april 11, 2015

        Wat een verhaal zeg. Wat goed dat jullie niet zo zijn.

        Reply
    Hester - december 5, 2014

    Pfff, ik kan het eigenlijk niet eens opbrengen om alle reacties te lezen, zo heftig vind ik dit allemaal. Ik heb 2 narcistische ouders maar de slechtste invloed heeft mijn moeder gehad omdat mijn ouders al vroeg gescheiden zijn. Ik ben er enorm door beschadigd en daarom op mijn 21ste een jaar intern in Psychotherapie gegaan in de 4 sprong omdat ik deze erfenis niet op mijn (toen) toekomstige kinderen over wilde brengen. Blijkbaar was dat niet genoeg want nu op mijn 40ste ga ik weer voor de zoveelste keer in therapie. Omdat ik me nog steeds in alle facetten van mijn leven tekort voel schieten. Ik hoop dat ik ooit rust krijg en een gezonde eigen identiteit kan opbouwen. Ik heb nog een lange weg te gaan…..

    Reply
    Muis - november 30, 2014

    Herkenbaar ivm mijn beide ouders. Nu jaren en jaren later ben ik eindelijk de confrontatie aan gegaan met mijn vader. En hij ontkent alles. Ik krijg nu de schuld van de verstoorde relatie. Als een trap na voelt dit. Maar ik probeer er boven te staan en als een echt volwassen mens te reageren. Maar wat een pijn doet dat!

    Reply
    Laura - november 28, 2014

    Mijn vader heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik ben nu 20 jaar oud en heb een broer van 6 jaar ouder. Hij heeft meer van het verleden meegekregen dan ik. Maar de laatste paar jaar heb ik er veel van meegekregen. Het zwartmaken van mijn moeder en broer. Daarnaast dat hij ervoor zorgt dat hij er goed uitziet in het leven. Ik heb mijn hele leven geen vaderlijke warmte gevoelt. Ik heb moeite met het vertrouwen van mannen en ik ben langzamerhand in een gat aan het vallen.

    Ik weet niet hoe ik met mijn vader om moet gaan. Psychologen, dokters, heel veel mensen hebben mij geprobeerd te helpen. Maar ik heb heel veel moeite met het omgaan.
    Ik heb mijn hele leven als gevoelt dat ik niks waar ben. Dat ik alleen maar kan falen.

    Kan iemand mij aub helpen hiermee? Het belemmerd alles in mijn leven.

    Met vriendelijke groeten,

    Laura

    Reply
      Leon - februari 24, 2015

      Hoi Laura.
      Ik heb je verhaal gelezen en herken hier veel van. Natuurlijk hoor je van ieder psychloog. Het is niet jou schuld, maar daar schiet je niet veel mee op.
      Er is echter momenteel een hele goede behandelmethoude waar je heel veel baat bij kan hebben. Google maar eens op EMDR. Daar kom je heel zeker veel verder mee. Suc6
      Leon (frozen.water@hotmail.com)

      Reply
        Loes - mei 10, 2015

        Helemaal mee eens! Emdr therapie heeft mij ook heel goed geholpen! Ik raad het echt aan je krijgt jezelf hier weer dooe terug en alle nare ervaringen komen op de achtergrond.

        Reply
      Martijn - februari 27, 2015

      Hey Laura

      Mijn vader heeft het ook en omgaan is ook lastig maar als je elkaar steunt helpt dat veel.

      Ik wil graag elkaar helpen
      Stuur me maar een mailtje martijn_kuppens@hotmail.com

      Reply
    ann berthier - november 19, 2014

    Ik ben nu reeds 51 jaar en nog altijd slachtoffer van een narcistische psychopatische moeder.Nu zit ze in een RVT en ook daar willen ze haar liever negeren dan gemanipuleerd te worden door haar.Heel mijn leven verliep anders dan verwacht door haar toedoen.Mijn vader was verbitterd door haar,maar bleef bij haar tot een hartaderbreuk hem velde.
    Als kind heeft ze mij altijd verwenst,terwijl haar zoon,haar god was!Ik was volgens haar dom,lelijk,dik,een lastig kind dat niemand zou willen….Het tegenovergestelde van haar zoon!mijn vader moest mij elke dag slaan van haar en deed dat ook om de vele ruzies met haar te beperken.Toch hield mijn vader van mij,maar mocht daar nooit iets van laten merken of er was hevige ruzie,zoals schreeuwen en met potten en pannen gooien,zelfmoorduitingen….ik zocht troost bij mijn teddybeer.Nu nog is mijn teddybeertje mijn beste vriend!Ik presteerde meer dan ik kon om toch een beetje liefde van mijn moeder af te dwingen,maar tevergeefs,hoe meer ik mijn best deed,hoe meer ik werd vernederd.Ik was kampioene van de atletiekclub,speelde volley op nationaal niveau,was kampioene badminton,was de eerste in de Latijnse,speelde muziek,was als eerste afgestudeerd,beklom de Mont Blanc,Kilimanjaro,…Verlegde altijd maar mijn grenzen…Maar die eerste knuffel,die eerste erkenning van mijn ma heb ik nog altijd niet gekregen.Ze sloot mij op in de kelder,kwam nooit eens kijken naar mijn sportprestaties,liet mijn vader alleen gaan(na veel ruzie) naar de proclamatie,diplomauitreiking,verbrandde mijn lievelingspop,scheurde mijn diploma en mijn sportartikels,haalde al de foto’s van mij uit de familiealbums,vergat ALTIJD bewust mijn verjaardag,terwijl haar zoon alles kreeg van haar.Haar zoon is volledig oververwend geweest door haar en daarvan profiteerde hij enorm en manipuleerde dat hevig!Hij heeft dan ook niks gemaakt van zijn leven,heeft hetzelfde karakter van zijn moeder,maar dan nog in een ergere mate!Hoe overleefde ik dat allemaal?:Ik vluchtte van mijn moeder door te sporten,jeugdbeweging,speelpleinwerking, studeren,op internaat te gaan,op kot te gaan,veel op reis te gaan,zelfs te trouwen met de verkeerde man omdat ik niet alleen mocht gaan wonen(in die tijd). ik vond het op den duur normaal dat ik slagen kreeg,niks goed kon doen,lelijk was,…Heel mijn leven is bepaald door haar:Ik leef verder met angsten,nachtmerries,minderwaardigheidscomplexen,bindingsangst,ben te perfectionistisch op mijn werk en op alles en nog altijd heel bang om iets verkeerds te doen,heb weinig vertrouwen …Heb mij altijd afgevraagd (en nu nog)waarom mijn moeder mij zo haatte en waarom ze pas echt gelukkig als ze mij kon ongelukkig en verdrietig maken?Mijn vader is er onderdoor gegaan,mijn broer op het verkeerde pad en ik…Overleef,maar blijf alleen achter,samen met mijn lieve hond,poezen en beertje.

    Reply
      jil - maart 5, 2015

      hallo,

      wat een heftig verhaal. Gelukkig ben jij er niet aan onderdoor gegaan en heb jij je dieren o.a. Ik wens je toe dat iemand tegen je zegt; ik hou van jou. Ik kan je zeggen; je mag er zijn.

      Reply
      Maria49 - juli 13, 2015

      “waarom ze pas echt gelukkig als ze mij kon ongelukkig en verdrietig maken?”

      Dit gelooft niemand en toch bestaat dit. Moeders die gelukkig worden en pas echt ontspannen wanneer ze zien dat jij ongelukkig wordt door haar toedoen….

      Reply
      Kiko - januari 14, 2018

      Hoi
      Zo erg. Zo herkentelijk. Heb ook altijd mezelf verloogend en gepresteerd om die omgrijpbare liefde te kunnen krijgen. Ik stook mezelf vol rilatine om toch maar de hoogste resultaten te halen. De wereld rondreizen, etc. Nooit liefde gekregen. Zelfde voor mijn zus (suicide, anorexia, etc) broer is gold child maar ook andere kant vd wereld. Zus is ook andere kant vd wereld gaan zitten. Ik nog dicht bij haar in de buurt. Net kindje gekregen. Kan niet meer zomaar emigreren helaas. Contact verbreken asap..

      Reply
    Susanne - november 8, 2014

    Beste Dana,

    Ik lees mijn verhaal als ik jouw verhaal lees…….annorexia, narcistische moeder en vooral die boosheid. Ik wil die boosheid, naar vooral ook mijn vader, hij koos altijd voor mijn moeder en noemde mij een narcist toen hij er achter kwam dat ik annorexiahad, niet voelen maar hij bleef. Ik heb deze boosheid deze week echt geuit bij min vader, mijn moeder is overleden. Ik wilde mijn pijn en verdriet eindelijk eens erkent hebben….niet langer onzichtbaar zijn. Poeh heftig was het. Als je eens wilt kletsen kan ik je mijn email toesturen. Sterkte Dana

    Reply
    Nono - november 1, 2014

    Het is heel confronterend om dit allemaal te lezen. Ik ben een kind van twee narcistische ouders: mijn vader was tiranniek, dominant, mishandelde ons mentaal en fysiek en had altijd gelijk. Mijn moeder had geen empathie, gaf enkel om aanzien en wat de buitenwereld dacht en toonde nooit begrip of interesse voor wat we deden/waren.
    Ik heb daardoor heel lang bindingsangst gehad en me ook vaak boven mensen gesteld: ik voelde me beter als hen, geen enkele partner was goed genoeg voor me.
    Diep vanbinnen was ik gewoon heel onzeker en wilde ik constant bevestiging.
    Toen ik kinderen kreeg ben ik me stilaan beginnen losrukken. Mijn ouders deden dingen waar ik niet achter stond, allesbehalve, en daardoor ben ik me beginnen verzetten. Mijn vader werd gek van de idee dat hij geen vat meer op mij had en dat hij niet meer als ‘alwetende’ werd aanzien. Het heeft dus tot veel ruzies geleid en ook een aantal keren verbroken contact.
    Nu staat het contact op een laag pitje maar ben ik altijd vriendelijk, beleefd en ga ik ook in op uitnodigingen (die ze zelden tot nooit uiten). Vroeger zocht ik steeds contact en bevestiging (altijd wel eens bellen of het ok was wat ik deed of zou doen, wat altijd tot ruzei en onzekerheid leidde). Het brengt me vooral veel rust nu alles zelf te beslissen. Ik heb echt een navelstreng doorgeknipt. Hoe minder ik hen zie, hoe minder drama in mijn leven. Een verademing na al die jaren.
    Wat me wel stoort is dat ik zelf ook weinig empathie heb. Ik zeg wel de dingen die ik zou moeten zeggen (oh neen, zo erg. Gaat het wat met je?) maar ik VOEL ze niet. Daar kan ik wel mee bezig zijn. Het is sowieso een erfenis van mijn opvoeding maar ik zou graag echt voelen wat andere mensen voelen die zo begaan zijn met anderen.
    Ik manipuleer ook wel de dingen zodat ze mijn richting uitgaan en als het resultaat dan niet is wat ik verwachtte kan ik echt buiten proportie reageren.
    Ik haat deze trekken van mezelf maar geraak ze voorlopig nog niet helemaal kwijt.
    Gelukkig ben ik een andere moeder dan mijn eigen moeder en heb ik een heel empathische man. Ik zie zelfzekere, gelukkige kinderen en dat zorgt voor hoop dat de cirkel toch een stuk doorbroken zal worden.

    Reply
      wendy - december 1, 2014

      beste nono,

      heel herkenbaar wat je leest. bij mij begon inzicht in mijn jeugd toen ik zelf moeder werd en heel snel heel boos werd op dingen. Ben nu door goede therapie heel ver. Wat ik geleerd heb is dat je met dit soort ouders afleert om zelf dingen te voelen. te beginnen met helle kleine dingen weer constateren. Eten als je honger voelt. kop thee voor jezelf zetten als je zorg nodig hebt, huilen als je ergens verdrietig om bent. in een kussen slaan als je ergens boos om bent. En goed ademhalen als je bang bent. Het klinkt zo simpel. hoe klein ook. steeds weer terug naar de kleine dingen naar jezelf. weet niet of je er iets aan hebt. ik begon het te merken aan mijn lijf. ademhaling zat hoog, ah… angst. Veel onrust? ah, ik stop weer iets weg. hoop dat je er iets aan hebt. succes ook…

      Reply
        Kiko - januari 14, 2018

        Hier ook. Kan mijn emotie niet meer uiten alsook kan ik gewoon niet meer wenen. Dit is verdwenen uit mijn mechanisme. Tot ergernis van mijn vriendin.

        Reply
    e-sigaret kopen - oktober 22, 2014

    goed artikel

    Reply
    Smit - oktober 21, 2014

    Hallo allemaal! Ik zit met een situatie in mijn maag en ik denk dat het ook met narcisme te maken heeft. Ik zal het proberen kort te houden, maar mijn moeder (en haar moeder) heeft heel veel kenmerken (o.a. ruzie met alles en iedereen en het ligt nooit aan haar) die ik hier lees. Nu is het volgende het geval. Ik moet volgende week weer gaan werken na mijn zwangerschapsverlof. Mijn moeder en schoonmoeder zouden allebei een dagdeel van de dinsdag gaan oppassen op ons meisje. Nu heb ik afgelopen vrijdag ruzie gekregen met mijn moeder, omdat zij steeds mijn schoonmoeder zwart zit te maken. Zij zei eerst dat mocht er iets ergs gebeuren met ons, dat ze dan zeker weet dat mijn schoonmoeder ons dochtertje van hun weghoudt (omdat wij de oudste zoon van haar voogd hebben gemaakt). Ik zei dat ze dat zeker niet zal doen, omdat ze weet hoe belangrijk familie is. Mijn moeder antwoordde daarop: “Nou dat weet ik nog zo net niet hoor.” Een aantal keren nog geprobeerd om haar te laten inzien dat dit echt niet zal gebeuren, maar ze gelooft het gewoon niet. Nu afgelopen vrijdag barstte bij mij de bom. Ze begon nu weer over het feit dat ze dacht dat mijn schoonmoeder met ons dochtertje helemaal naar haar huis zou lopen zonder ons medeweten. (Mijn schoonouders hebben namelijk een hele! grote vijver en bij mijn ouders hebben ze 2 papegaaien, beide situaties vinden wij op dit moment zo gevaarlijk dat we er voor gekozen hebben onze moeders hier in huis te laten oppassen.) Hier waren ze het allebei mee eens, geen probleem. Nu bleef mij moeder hierover aan de gang. Ik zei toen tegen haar dat ik dat ook wel van haar kon denken dat ze naar hun huis zou gaan. Toen begon ze een hele tirade…. Dat het helemaal niet gevaarlijk was en zij wel op konden passen. Dat er nog nooit iets was gebeurd met die vogels (niet waar overigens ik en mijn broertje zijn vroeger hard gebeten!) en dat ik het wel tegen haar durfde te zeggen maar niet tegen mijn schoonmoeder. Ik ben toen heel boos geworden (ze stopte maar niet) en vroeg waarom ze zo kinderachtig deed. Dat deed ze niet, ik deed kinderachtig! Het is nu in ieder geval zo dat ik sinds vrijdag geen contact meer heb met mijn moeder, ik me alweer dagen zwaar ^&^%^%$ voel en ik me ook schuldig voel. Ik had ook nog gezegd dat ik dan wel iets anders ga regelen met oppassen als het iedere keer zo moet. Ik heb het gevoel alsof ze me chanteert, want ik “kan” zo laat bijna niks anders meer regelen. Zij hoeft niet als eerste contact te zoeken, want ik ben degene die met een probleem zit. Ik wil gewoon niet dat mijn moeder steeds zo negatief over anderen praat en problemen maakt die er nog niet eens zijn, maar die in haar hoofd gecreëerd worden. Ik weet niet wat ik nu moet doen. Met hangende pootjes contact opnemen met mijn moeder, toch proberen iets anders te regelen, mijn vader hierover inlichten (wie weet wat mijn moeder tegen hem over mij weer heeft gezegd?).
    Ik hoop dat jullie tips hebben!

    Reply
      jvh - november 3, 2014

      Moet ieder voor zich uitmaken wat te doen. Maar jij staat recht in je schoenen ne moet je niet schuldig voelen. Tegen een narcist praten heeft geen zin. Denken dat het ooit beter wordt… vergeefse moeite. Je moeder zoveel mogelijk uit je leven houden, denk zelfs beste van er mee te breken.

      Reply
      Marieke - november 11, 2014

      Beste Smit on van 21 oktober: Ja, daar zit aardig wat narcistisch gedrag bij. Het is nooit haar schuld, ze probeert jou van haar afhankelijk te maken, ze kan niet tegen kritiek, een ander doet het altijd fout en zij juist heel goed, ze is heel star in haar meningen en ze manipuleert je richting schuldgevoel.
      Naar aanleiding van dit korte verhaal kan niemand de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis stellen. Lees je grondig in op deze en andere websites. Concludeer je dan voor jezelf dat jouw moeder inderdaad deze stoornis heeft of lijkt te hebben, dan schrijf ik voor jou en andere ouders nu het volgende:
      Als pedagoge raad ik je ten sterkste af om de opvoeding van je kind aan een narcist over te laten, al is het nog zo’n klein deel! Vroeger of later wordt jouw kind de dupe van haar gedrag en dat is meestal vroeger.
      Zelf heb je vast ook een heel verhaal en veel pijn en verdriet erover. En daar wil jij nu je kind aan uitleveren? Doe dat niet!
      Leer voor jezelf EN voor je kind gezonde grenzen te stellen. Beperk het contact tussen oma en kleinkind. Want ze zal het of verheerlijken om het haar liefde waard te vinden en dan na een tijdje is geen kind zo perfect, dus zal ze het heftig afwijzen. Of ze zal het van begin aan koud en kritiekvol behandelen en emotioneel mishandelen. Nogmaals, doe dit niet!
      Je moeder zal je dan hoogstwaarschijnlijk gaan chanteren. Bijvoorbeeld door te zeggen dat ze je dan nooit meer helpt, of zelfs nooit meer komt.
      Dat moet dan maar. Vaak komen narcisten na een tijdje daarvan terug. Maar zelfs indien niet: accepteer je verlies nu, voor het nog veel groter wordt. Dit wordt met de tijd doorgaans enkel slechter. Als je wist dat je buurvrouw zo met je kind zou omgaan, zou je haar dan op je kind laten passen? Of zou je daar dan je kind laten logeren? Natuurlijk niet!
      Naar mijn idee maak je je zelfs schuldig als je willens en wetens je kind in handen geeft van zulke persoonlijkheden.
      Zoek en vind dus een andere oplossing!

      Reply
      wendy - december 1, 2014

      misschien helpt het om t bij je zelf te houden. kun je het aan om je moeder zoveel om je heen te hebben en afhankelijk van haar te zijn. niet in de valkuil trappen van oma-rol. Wat wil je zelf? Je moeder is oma van je kind. maar daarom hoeft ze niet per se oppas taak op zich te nemen. je kan alleen oppas hebben met wie je meer dan een zakelijke relatie hebt, als je alle ups en downs daarvan aankan. als t jouzelf iets oplevert. Anders kun je beter onafhankelijk zijn en een vaste oppas of kinderdagverblijf nemen. Wat je ook besluit te doen, surfen als de golf van emoties van je moeder over je heenkomt. als je bij jezelf blijft en je eigen wensen is haar gedraai en gekeer alleen maar een hoop lucht, woorden en gedoe.

      Reply
      Zobeniknu - december 5, 2014

      Beste Smit,

      Goed dat je kenmerken herkent bij je moeder die in ieder geval (ook) voorkomen bij NPS. Of ze het echt heeft, kan ik niet beoordelen: ik ben geen psycholoog. Maar wel langdurig ervaringsdeskundige en na ongeveer 50 (!) jaar sinds een par jaar geheeld van de beschadiging die een dergelijke storing bij mijn moeder heeft veroorzaakt.
      Te lezen aan je privésituatie ben je ergens tussen de 20 en 30 jaar jong. Als je moeder idd (in de buurt van) NPS zit, dan zul je in de jaren dat je opgroeide er achteraf bezien ook enorme last van gehad moeten hebben.
      Als dat zo is, dan komt hieronder mijn reactie, die m.i. ook voor andere forumbezoekers zinnig is.
      Mijn dringend advies: neem je leven in eigen hand en wacht niet tot het steeds meer úit de hand loopt, want dat is precies wat gebeurt met een dergelijk op zichzelf gerichte persoon. Ik kan je uit ervaring zeggen dat het niet minder wordt, eerder erger en als je jezelf niet bij de kladden grijpt, is het op je 50ste nog steeds zo.

      Wat betekent dat in ‘eigen hand nemen’?
      Stop met klagen over alle vreselijke dingen (behalve om je hart te luchten bij een vertrouwd iemand of een professional; en dan wer opgelucht verdergaan)!!!! Ik zou het iedereen hier willen toeroepen die hier beschrijft wat hij/zij heeft meegmaakt. Het klinkt alsof ik ongevoelig doe, maar dat is het juist niet. Waarom kappen met klagen? Omdat je je zelf hiermee in de slachtofferrol houdt (je bént wel een slachtoffer, begrijp me niet verkeerd) en dat is precies hoe het patroon v.e. NPS persoon werkt: die heeft vat op je, omdat je bang bent. Zodra je de angst laat varen, verliest de persoon zijn greep. Echt waar. Denk niet dat dit zomaar vanzelf gaat, het vraagt oneindig geduld van en met jezelf en ondersteuning van je meest naaste(n). Houd vol, blijf rustig, waardeer jezelf, wees blij met kleine successsen. Dat is: trap niet in je eigen valkuilen (boos worden o.i.d.) en al helemáal niet in de slinkse boobytraps van je moeder. WANT: ze zal eindeloos tegengas geven en proberen je ’terug in je hok te krijgen’. Lukt haar dat niet, dan zijn de rapen goed gaar. Prima, gaar laten worden. Daar ben jij niet verantwoordelijk voor, alleen zijzelf. Al zal ze dit nooit KUNNEN inzien. Hoeft ook niet, als jij het maar ziet. Dat is het begin van je hoognodige losmaking v.e. ziekmakende afhankelijkheid.

      Waarom vermoed ik dat je idd te maken hebt met een NPSmoeder? Dat voorbeeld van jou, van dat oeverloos redeneren en weer nieuwe argumenten / uitvluchten bedenken op jouw geruststelling / bieden v.e. oplossing. Een onderwerp tot vervelens toe aan de orde stellen, ook nadat het al was afgesloten: steeds weer en weer er op terugkomen. Het is zo herkenbaar. Dit soort mensen praat en argumenteert maar door, doet net of het om feiten en grote gevaren gaat en wíl helemaal niet dat iets opgelost wordt. Kom jij met iets nieuws, dan heeft ze weer een tegenbod. Deze slopende eigenschap ben ik in geen enkel NPS-kenmerken lijstje tegengekomen. Maar het was een dominante eigenschap van mijn moeder die mij werkelijk regelmatig tot machteloze razernij bracht. Ik ben het haar irrationele logica gaan noemen. Ik herken het gedrag meteen in jouw verhaal.

      Concreet de tips waar jij in deze situatie om vraagt: STOP dus met je tegenargumenten. Als je het kunt opbrengen: laat zo’n gesprek doodbloeden, ga er niet tegenin. Doe luchtig, a joh, valt wel mee; o ja?; of ‘ik zie wel’. Leid jezelf (en je opkomende woede) af door iets te gaan doen, thee zetten o.i.d. Beetje uit de buurt blijven; niet erbij gaan zitten. Misschien kan je ook haar afleiden. Via je kind ofzo.
      En wees gedecideerd: ik weet het nu, ik praat er niet meer over. Zíj zal dat zeker negeren en je proberen te verlokken. Wees sterk en doe het niet: ‘Stop mam, klaar’. Of ‘we gaan het over iets anders hebben’. Probeer uit wat op termijn gaat werken. Haar reactie zal (eerst) beschuldigend en pruilend zijn. Laat ook hier je niet verleiden dáar op in te gaan. Enz. Haar mogelijke vraag ‘en waarom wil je het er niet over hebben?’ beantwoordde ik na 50 jaar met ‘omdat ik het gewoon niet wil’. Lakoniekheid gaat je redden. Met emoties verlies je (vooral van jezelf).

      Had ik dit allemaal maar 30 jaar eerder gedaan. Mijn grote dankbaarheid is dat ik het uiteindelijk bén gaan doen. Supertrots en zo helend. Op het laatst (mijn moeder is nog veel ouder geworden dan de 85 die een andere bezoeker hier meldt) kon ik zelfs met humor reageren en haar onzinredeneringen een beetje bespottelijk maken door haar geheel gelijk te geven. Dit soort mensen heeft geen gevoel voor humor, dus ze was uit het veld geslagen. Prima. En ik blij met mezelf, ik kreeg er handigheid in.

      Uh ga je dit zo uitproberen Smit, wees dan dus voorbereid op fiks tegengas. Laat je niet van de wijs brengen: GO FOR IT!
      En dit wil ik iedereen hier zeggen. STOP je zelf in de slachtofferpositie te laten zitten en STA OP! Elke dag dat je wacht is een dag te laat. Je bent het waard om jezelf en je dierbaren om je heen hiervan te bevrijden (die hebben er n.l. ook last van; óok van jouw verwarring).
      Sterkte.

      Reply
        Nadia - mei 29, 2015

        Dank!

        Reply
        Marijke - juni 23, 2015

        Inderdaad, ook mijn ervaring is dat deze adviezen werken, ik ben daar na 45 jaar achter gekomen. Als deze aanpak niet werkt of niet haalbaar voor je is: relatie verbreken, je hebt als je eerlijk bent niets te verliezen. De relatie met een narcistische ouder kost je alleen maar zaken: energie, eigenwaarde, tijd, zelfvertrouwen , zicht op de werkelijkheid, ……

        Reply
    Nadyne - oktober 7, 2014

    Een aantal jaren heb ik een relatie gehad met een narcist. Samen hebben we een dochter op de wereld gezet. Toen zij anderhalf jaar oud was heb ik na de zoveelste lichamelijke en geestelijke mishandeling definitief een punt achter de relaxatie gezet. Maar zoals ik lees in voorgaande verhalen, was ik daarna niet van hem verlost en helaas ook mijn dochter niet. Er kwam een omgangsregeling. Als ze terug kwam had ik een week nodig om haar weer in haar normale doen te krijgen. Im merkte dat er dingen tegen haar gezegd werden die niet klopten en die letterlijk nagezegd werden. Geen zinnen en opmerkingen van een kind van haar leeftijd. Naarmate ze ouder werd, werd ze steeds onhandelbaarder en ging ruzie met me zoeken om het minste. Wel 20 keer op een dag om niks. Hij ging overal en ook op school vertellen dat ik haar mishandelde en hij was de geweldige vader die zijn kind moest redden. To twee keer toe heeft hij haar niet terug gebracht na een omgangsweekend. Om een lang verhaal kort te maken, kinderbescherming, AMK, ipt, advocaten en rechters. Heb het hele traject doorlopen. Hij wilde haar bij mij weghalen, al toen ze nog een baby was, want ik deugde niet als moeder. Hij heeft zijn eigen kind gebruikt om mij klein te willen krijgen.
    Twee jaar geleden heb ik in uiterste wanhoop een duidelijk en goed gesprek gehad met mijn dochter, toen 11 jaar oud. Dat was de ommekeer in de relatie met haar. Zij ging mij vertelllen wat ze allemaal moest doen van hem, de leugens het manipuleren. En gelukkig lelde het voor haar als een opluchting dat ze het kon vertellen. Ze wilde van dat moment ook niets meer met hem te maken hebben. Elke dag vroeg ze wel 20 keer, “je bent toch niet boos op mij he mama”. Hart verscheurend…….Vorig jaar is door de rechter vastgelegd dat ze ook niet meer naar hem toe hoeft. Als een rechter dit tegen mij zou vertellen, dan zou ik me geen raad weten en in tranen uitbarsten. Hij niet hij bleef doorgaan met verwijten en het hele relaas wat ik intussen al kon dromen. Dat hoofdstuk afgesloten. Maar nu krijgt mijn dochter te maken met de gevolgen. Een wrak door haar niet goed ontwikkelde emoties. Problemen op school met klasgenoten. Vorige week zijn we gestart met een psychologe. Ik merk dat ik zelf ook de nodige schade heb opgelopen in deze relatie. We gaan er samen voor knokken om er het beste uit te halen en een gelukkig leven te kunnen hebben.
    Ik wens iedereen heel veel sterkte en zoek hulp aub. Het kan je zoveel levensvreugde opleveren.

    Reply
      Mar - november 2, 2014

      Ik herken hier wel eea in. Over mijn relatie met mijn ex wil ik het niet eens hebben, te pijnlijk. Mijn zoongaat 1 keer in de week bij hem eten, helaas werkt dat ook niet altijd. Mijn dochter ( jongste en in december a.s. 18 jaar) gaat om het weekend naar hem toe. Komt zij thuis, dan blijft zij maar zegen “mamma, ik hou van jou, even knuffelen?” Het geeft mij een naar gevoel, maar ik wil niet roeren in haar contact met haar vader. De oudste (21) is verOcht een briefje te maken met inkomsten en uitgaven. Sinds januari 2014 weten wij dat hij ADD heeft, erg la,stig voor hem dus. Niet op tijd klaar, vader heeft geen geld naar hem over gemaakt. Hij studeert, heeft geen inkomsten. Heeft iemand tips om hier mee om te gaan?Onzekinderenzijn in Colombia geboren, geadopteerd door mijn ex en mij als baby. Keer op keer voelen zijn zich verstoten. Ik probeer de ballen in de lucht te houden, dat lukt helaar niet meer. Wie heeft advies???

      Reply
    Anne - oktober 6, 2014

    Beste lotgenoten,

    Jullie schrijnende verhalen raken mij steeds weer, ieder keer als ik ze lees. Het is zo herkenbaar.
    Toen ik er achterkwam dat mijn moeder een narcist is, zocht ik naar een boek met een persoonlijk verhaal daarover. Omdat ik dat niet vond, heb ik zelf een boek geschreven over mijn ervaringen: “De immateriële erfenis van een narcist.”
    Het boek zal jullie veel herkenning en erkenning geven. Het geeft inzicht in wat narcisme doet met mensen, voor de narcist zelf als de mensen er om heen. En hoe je het juk van de narcist van je af kan gooien. Ik hoop dat het boek jullie steun en troost geeft:
    http://de-immateriele-erfenis.nl

    Groeten,
    Anne

    Reply
    Dana van Meijgaarden - oktober 2, 2014

    Vreselijk, wat het gevolg kan zijn van een narcistische ouder hebben. Ook ik ben er sinds kort achter, dat m’n moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Ik heb vroeger nooit een luisterend oor, goede raad of advies,positieve aandacht gehad. Mijn moeder was voornamelijk bezig met opschep en succesverhalen over haarzelf te vertellen.Als ik ergens mee zat, dan werd mij een schuldgevoel aangepraat, dat het wel aan mezelf zou liggen. Nooit enig begrip ergens voor! Ook kon ik me eigenlijk nergens over uiten. Niet verdrietig zijn, geen twijfels hebben, niets. Kon me eigenlijk beter nergens over uiten, want dat werd met hele kille en liefdeloze opmerkingen afgestraft!In de puberteit ontwikkelde zicht bij mij anorexia en dat was hier dus waarschijnlijk een gevolg van. Wilde oplossen in het niets, er niet zijn, want kreeg alleen het gevoel niet te voldoen en tekort te schieten! Ben er zelf en zonder hulp gelukkig weer vanaf gekomen, maar dat was een heel lange weg. Mijn ouders hebben mijn zo goed als “niet eten” geheel genegeerd. Ik woog op mijn 15de, 38 kg. met een lengte van 1.72, dus ik was echt broodmager en verzwakt. “Als je naar de dokter gaat, zal het wel aan ons liggen, snauwde mijn moeder me een keer toe!””
    En hoorde haar ook een keer tegen mijn vader zeggen, dat het allemaal aandacht trekken van mij was! Was in die tijd vreselijk eenzaam en alleen!Heb later ook een enorm minderwaardigheidscomplex en faalangst ontwikkeld, waar ik eigenlijk tot de dag van vandaag nog steeds last van heb.Voel me altijd dommer, lelijker, minder, dan een ander. Ben eigenlijk ook heel boos om dit alles en heb hoge bloeddruk ontwikkeld. Denk wel eens dat mijn boosheid er de oorzaak van is. Mijn moeder is inmiddels 84 en eist eigenlijk, dat ze elke woensdagmiddag hier op bezoek mag komen en blijven eten. Dit brengt altijd vreselijk veel stress met zicht mee, want ze heeft er inmiddels ook een dementie bij. Eigenlijk is ze continue ruzie aan het zoeken en maakt ze kleinerende nare opmerkingen! Ik ben altijd helemaal van streek als ze geweest is en vaak heb ik de dagen erna nog last van! Ze is ook onvoorstelbaar manipulatief! Er spelen nog veel meer dingen omtrent haar, maar als ik daar over uit ga wijden, dan wordt het een dik boek denk ik! Dit was dus even heeeeeel in het kort!

    Reply
      Kiko - januari 14, 2018

      Hi Dana. Zo herkentelijk. echt de relatie te kappen.

      Reply
    Anoniem - oktober 1, 2014

    Ik ben zelf getrouwd geweest met een narcist en gelukkig had ik na 9 jaar de moed om hem te verlaten! Mijn zoon was toen 7 en mijn dochter 3. Mijn zoon is net als ik erg beschadigd door zijn idiote, kleinerende psychische mishandeling.
    Na 5 jaar kreeg ik een relatie met een hele sterke, succesvolle man met wie mijn kinderen allebei goed konden opschieten. Ze konden beter met hem dan met hun eigen vader. Mijn ex was inmiddels zelf al hertrouwd, maar zag groen en geel van jaloezie dat ik met deze man ging, die jonger, knapper en succesvoller is dan hij. Het resultaat is dat deze gek eerst mijn zoon gemanipuleerd heeft (die vanuit het verleden nog diepe angst had voor zijn vader) en op 14-jarige leeftijd bij zijn vader ging wonen. Hij wilde wel bij mij blijven maar dan moest mijn man de deur uit! Chantage, vanuit mijn ex, maar nu via mijn zoon! Ik was altijd heel close met mijn zoon, maar mijn ex heeft alles kapot gemaakt. Mijn zoon was/is niet opgewassen tegen de sluwe manipulatie en hersenspoeling van zijn vader en ziet mij inmiddels als de boosdoener. Wat een onrecht.
    Tot overmaat van ramp heeft hij vorig jaar hetzelfde met mijn dochter geflikt. Zij durft al helemaal niet tegen haar vader in te gaan, slijmt en pleaset, en verloochent inmiddels alles wat haar zo lief was, haar moeder, haar stiefbroer, de plaats waar ze woonde, haar stiefvader waar ze heel erg goed mee kon, haar vriendinnen, kortom haar hele leven! Ze woont nu 90km verderop en heeft haar eigen waarheid gemaakt dat ze toch ECHT heel graag bij haar vader wil wonen. Verschrikkelijk om te zien hoe een narcist zijn eigen kinderen misbruiken kan om zijn eigen haat en wraak bot te vieren. Mijn kinderen zijn emotionele wrakken, maar blijven volhouden dat ze het heel fijn hebben bij hun vader. Terwijl ze ieder weekend door willen brengen in hun oude woonplaats… Ik was als moeder zo ontzettend close met beide kinderen, maar hij heeft het voor elkaar ze tegen mij en hun stiefvader op te zetten en ze te laten geloven dat hij geweldig is en ik een slappe moeder die voor haar man kiest in plaats van voor haar kinderen. Daar is niet tegen aan te vechten. Deelt iemand dit soort ervaringen???

    Reply
      anoniem - oktober 15, 2014

      na een (turbulent) huwelijk van ruim 10 jaar ben ik uiteindelijk weggegaan.
      via een sinister vooropgezet plan ben ik door hem op straat gezet, dakloos en ja dan. Daardoor mijn kinderen kwijt, en aan hem toegewezen, want ja, die vertrouwde omgeving he, dat is zo’n beetje het enige wat rechters hier in Nl nog kunnen blaten. Ik zie mijn kinderen (12, 10 en 7 jr.) niet meer, ruim zijn financiële rotzooi op, leef onder bijstandsniveau, en meneer leeft er heerlijk op los. Dr Jekyll voert een toneelstukje en iedereen tuint er in. Ze zeggen dat je verder moet. Ik ben nog steeds aan het proberen hoe.

      Reply
        Anoniem - oktober 20, 2014

        Wat een vreselijk verhaal. Inderdaad voeren ze een toneelstukje op met taalgebruik en een houding dat als je niet beter weet het gelooft ook! Maar dat je je eigen kinderen helemaal niet meer ziet… Dan valt het bij mij nog wel mee denk ik dan. Ik ben bij mijn dochter (ik ben de schrijfster van het verhaal waar jij op gereageerd hebt) naar de rechter gegaan en een omgang afgedwongen. Nu is mijn dochter onder toezicht gesteld door Jeugdzorg, is er een onderzoek geweest door de Raad en dankzij de voogd is er gelukkig normale omgang. Maar OOOOO wat zijn mijn kinderen gehersenspoeld! Ik zou vechten voor omgang met je kinderen!!

        Reply
      Arfinha - oktober 19, 2014

      Hier ook een ‘ zwakke moeder ‘ die voor haar partner gekozen heeft. Jouw stukje heeft mij aan het denken gezet. Dank daarvoor. Ook mijn zoon had een slechte band met zijn vader, maar heeft er wel voor gekozen om bij hem te blijven,na een proeftijd, waarin wij even rust wilden, omdat zoonlief telkens de boel op stelten zette. Zijn vader zaait verdeeldheid tussen mij en de kinderen,door telkens over mij en mijn partner te klagen. Daardoor krijgen wij dan weer last van stress, gevolgd daarvan zijn heftige ruzies tussen mij en mijn partner, wat niet goed is voor de kinderen en het beeld dat mijn ex van ons schept dan weer bevestigd.
      Vicieuze cirkel….

      Reply
        Anoniem - oktober 20, 2014

        Ik ben de schrijfster van het verhaal waar jij op reageerde. Ja wat jij beschrijft is precies hoe het bij mij ook is gegaan. Als ik alleen was gebleven was er niet echt wat aan de hand geweest, maar de kinderen konden hel erg goed met mijn man en dat heeft hij nooit kunnen uitstaan. Nu mogen mijn kinderen hem zogenaamd niet meer en is hij de reden dat ze bij hun vader willen wonen etc. En je weet dat het deep down totaal niet is wat ze willen. En jij krijgt de schuld: ” je kiest je man boven je eigen kind”, want cht klinkklare onzin is, maar mijn ex heeft het er goed ingeramd bij de kinderen. En inmiddels geloven ze het ook nog. Ik heb nu een voogd zodat ik mijn dochter gewoon kan blijven zien, en ik vertrouw er op dat er een dag komt dat dit als een boemerang keihard op zijn eigen kop terug zal komen!!

        Reply
    Anoniem2106 - september 30, 2014

    3 jaar geleden heb ik besloten samen te gaan wonen met mijn vriend en daarbij dus het ouderlijk huis (nog op redelijk late leeftijd) te verlaten.

    Sinds dit moment zijn de problemen met mijn ouders zich steeds verder gaan opstapelen. Bezoekjes zijn niet meer gezellig en heb het gevoel niet meer mijzelf te kunnen zijn.

    Nu ik deze site doorgelezen heb, vallen er in een keer vele puzzelstukjes op zijn plaats en dit helpt mij enorm. Ook de puzzelstukjes die ik niet kon plaatsen toen ik nog thuis woonde, vallen nu op zijn plaats.

    Het volgende valt mij erg op:
    – mijn ouders hebben slecht contact met hun eigen familie (broers/zusters).
    – Mijn vader heeft vaak aangegeven een slecht contact/slechte band te hebben gehad met zijn eigen ouders.
    – Er wordt geoordeeld en veroordeeld.
    – Ik mis vaak het inlevingsvermogen.
    – De hele wereld is slecht behalve zij zelf.
    – Ze voelen vaak de neiging om hun mening/handelswijze op te dringen. Anders is het niet goed.
    – Mijn ouders houden graag de touwtjes in handen en willen alles op hun manier.
    – Mijn ouders leggen de verantwoordelijkheden voor hun negatieve gevoelens bij mij neer.
    – Ze praten vaak negatief over andere mensen.

    En zo kan ik nog wel even doorgaan…

    Het feit is nu, dat ik op een punt zit dat ik niet meer weet hoe ik nu verder ga in het contact met mijn ouders. In hun ogen doe ik het nooit goed en er worden altijd vergelijkingen gemaakt met mensen die het in hun ogen wel goed doen.

    Mijn vriend en ik staan nu op het punt om zelf ouders te worden en ook daar kunnen ze hun ongezouten mening niet over inhouden. Hun mening wordt gewoon als het ware opgedrongen, terwijl ik daar niet op zit te wachten. Zij denken te bepalen hoe wij dadelijk met de opvoeding van ons kind om moeten gaan, terwijl ze vergeten dat mijn vriend en ik de ouders dadelijk zijn. Dit valt hun dan ook erg tegen als wij aangeven hier een andere mening over te hebben. Dit eindigt vaak in ruzie en verdriet mijnerzijds.

    Het valt me erg zwaar dat ik niet de steun, erkenning en de echte onvoorwaardelijke liefde krijg waar ik zo op hoop. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik maar een kind ben in hun ogen en heb te luisteren naar wat ze me opdringen.

    Ik heb ook niet het idee dat ik ooit de erkenning en echte liefde ga ontvangen. Alleen ik zou het zo verdomd fijn vinden als ik in ieder geval gehoord en geaccepteerde werd zoals ik nu als volwassene ben.

    Reply
      Donna - november 9, 2014

      Hoi anoniem,
      wat naar voor je dat je je zo voelt.
      Ik kan je als antwoord geven dat je moet proberen dicht bij jezelf te blijven.ik zit zelf al 15 jaar vast aan een narcist. in het begin heb ik geprobeerd om hem te veranderen. je zult wel begrijpen dat dit niet gelukt is.
      ik heb sinds een paar jaar het roer omgegooid en ben met mezelf aan de slag gegaan. ik ben veranderd en het is aan mijn partner of hij hierin mee ga of niet. ik ga discussies uit de weg. dit betekent niet dat ik hem niet vertel wat ik vind, maar ik vertel vanuit mijn gevoel wat ik er van vind en laat het daarbij. ik heb ook geleerd dat hij mij nodig heeft, dit geeft een soort van macht. hierdoor ben ik sterker dan ooit. en doe (meestal)waar ik zelf zin in heb. dit geeft nog wel eens aanleiding voor hem om zich onmogelijk te gedragen maar ook hier ga ik niet op in, of zeg hem dat hij naar zijn reactie moet kijken.geloof in jezelf en bedenk je dat jou gevoel juist is. als je ouders op een bepaalde manier reageren en dat voelt niet goed, bedenk je dan dat zij het fout hebben. breken is natuurlijk heel erg moeilijk en dit hoeft ook niet, maar jezelf wapenen en niets verwachten is de beste optie. zoek mensen uit waar je wel waardering van krijg. en omring je met mensen die er voor je zijn. het geen jij nodig hebt van je ouders, zoals erkenning en liefde zal je niet krijgen, omdat ze dat waarschijnlijk ook niet kunnen. heb geen medelijden met hen. maar trek je eigen plan en leef je eigen leven. plaats je ouders op de zijlijn. en mochten ze op een nare manier reageren, wat waarschijnlijk is dat ze dat gaan doen, laat dit bij hen. bedenk je dat ze dit alleen maar doen om jou te manipuleren. laat het gevoelsmatig niet toe. wapen jezelf door het probleem dat ze veroorzaken niet jou probleem te maken. ze hebben al genoeg schade aangericht.heel veel sterkte

      Reply
    Narcisme is Menselijk | AIED2009 - september 28, 2014

    […] Meer en meer wordt er gezegd dat de wereld steeds narcistischer wordt. Eigenlijk is dit ook een beetje zo. Mensen zijn steeds meer voor en met zichzelf bezig. Ze hebben meer de focus op hun eigen leven en daardoor minder oog voor de buitenwereld. Het is evenredig aan het beeld wat er tegenwoordig van de wereld bestaat en gecreëerd  wordt. De maatschappij is verhard ten opzichte van vroeger. Maar wat veroorzaakt nou narcisme? […]

    Reply
    dochter van narcist - september 23, 2014

    hallo ik ben 16 jaar en me vader is een narcist
    zou iemand mij misschien kunnen helpen mijn vader is een narcist en manipuleert mij helemaal ik mag helemaal niks meer en alles is van mij afgepakt ik ben volgende hem de gene die voor alle problemen zorgt en ik mag ook niet meer naar me vriend toe ik word alleen maar uitgescholden en naar beneden gehaalt door hem hij maakt mij onzeker ik heb de laatste tijd veel ruzie met hem en moet naar zijn preken luisteren tot 1/2 uur in de nacht terwijl ik de dag erna gewoon naar school moet en dan dus om 6 uur opmoet staan ik mag van hem ook niet met de trein naar school dus moet elke dag 1 uur heen en 1 uur terug fietsen terwijl ik daar de kracht niet een voor heb omdat ik maar 3 of 4 uurtjes slaap en door alle stress heb ik ook geen kracht en puf meer op school
    ik heb jeugdzorg ook al gebeld en die zeggen dat ze mij niet kunnen helpen weet iemand iets waar ik heen kan gaan of iemand die mij kan helpen?
    Alvast hartelijk bedankt

    Reply
      anne - oktober 15, 2014

      Hoi, ik ben zelf vroeger t huis uit gegaan toen ik 17 was, je kan weglopen, je belt jeugdzorg en zegt ik ben weg gelopen en ik ga niet meer terug, dan moet er iemand komen van jeugdzorg en word je waarschijnlijk voor bepaalde tijd in een crisis opvang opgevangen tot dat er een plek is bij een fase huis, begeleid wonen of zoiets, hoop dat je er iets aan hebt, groetjes Anne.

      Reply
      Anoniem - oktober 15, 2014

      Waar is jouw moeder in het verhaal? En ik zou Jeugdzorg toch echt nogmaals benaderen, of iemand die van jouw situatie af weet (een volwassene) een melding laten doen bij Jeugdzorg en het AMK. Laat maar horen!

      Reply
      Nadia - mei 29, 2015

      Hoi, mijn ervaring is dat mensen je pas gaan begrijpen als ze je verhaal een paar keer hebben gehoord. Dus geef niet op! Bel nog een keer. Maak afspraken met je huisarts om erover te praten. En spreek met je mentor op school. Veel succes!

      Reply
    Koen - september 16, 2014

    Ik herken enorm veel in iedereens verhalen, wat ik zelf het ergste vind is dat ik dingen van mijn narcistische vader terug herken in mezelf. Ik ben 23, getrouwd en heb zelf ook een zoontje. Het gene wat ik het liefste wil is om hun te laten voelen dat ik zielsveel onvoorwaardelijk van ze hou, en ik zeg het wel 100 keer per dag tegen ze, maar soms merk ik dat ik iets in me heb dat dat blokkeert, ik kan het wel zeggen maar niet altijd laten zien. En het doet me pijn om mijn relatie en ouderschap zo te zien lijden onder mijn ervaringen uit het verleden. Ik ben enorm gelukkig met mijn familie, die ik zelf gemaakt heb en dat was ook altijd mijn grootste droom maar ook mijn grootste angst… Om te eindigen zoals de man die mij zo veel pijn heeft gedaan en ook mijn familie pijn te doen. Ik wil er alles aan doen om te veranderen, om terug te gaan naar ´mijn eigen bron´, voordat deze wonden zijn toegedaan, ik weet dat dat niet kan, maar ik weet wel dat ik er aan kan werken, zodra ik maar nooit de liefde voor mijn vrouw en kind uit oog zal verliezen…. Heeft iemand er ervaringen mee? Het in jezelf terug herkennen van de trekjes? En daar mee om te gaan?

    Reply
      Christine - oktober 20, 2014

      Ik herken inderdaad ook trekjes van mijn narcistische vader in mijzelf, bijvoorbeeld dat ik soms mensen manipuleer om mijn zin te krijgen, of zoals jij,zeg dat ik van iemand hou maar er vervolgens moeite mee heb om het ook in mijn daden te laten zien.
      Ik denk dat je er al heel veel aan hebt dat je je er bewust van bent dat je dit soms doet, hierdoor kan je het veranderen. Het beste kan je professionele hulp zoeken, ik ga zelf naar een psychologe en zij helpt me om dat gedrag te veranderen en ik kan mijn hart bij haar luchten.
      Ik neem aan dat je dit ook wel aan je vrouw hebt verteld, maar als je dit niet hebt gedaan wordt dat wel eens tijd, zij kan je dan helpen en begrijpt je ook beter.
      Ik hoop dat je hier iets aan hebt!

      Reply
    Didi - september 14, 2014

    Ik las dat je zulke mensen moet bannen uit je leven..
    Sinds ik weet dat mijn moeder een narcistische ouder bleek te zijn en dat ik dan beter het contact moest stoppen. ik had het contact afgelopen februari definief al gestopt, maar nu ik weet dat dit ook goed voor mij is merk ik dat heel erg..
    En echt nu ik haar echt uit mijn leven heb gebannen, gaat het stukken beter met mij..
    Ik ga met mensen om waar ik zelf om kies, want kreeg altijd te horen dat niemand goed was waarmee ik om ging en het voelt echt goed joh…

    eindelijk rust en geen gezeur van die is slecht ect… heerlijk

    Reply
    Iemand - september 13, 2014

    Beste, sinds kort ben ik uitgekomen op het woord “narcisme”. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik hierover las. Ik herken zoveel punten bij mijn ouders en bij mezelf. Mijn moeder heeft zelf met haar ouders gebroken toen ze 21 jaar was. Ze heeft altijd heel hard moeten werken voor haar ouders want deze waren zelfstandig. Mijn moeder werd zelf ook hard opgevoed (met de nodige fysieke straffen). Nooit kreeg ze respect voor haar harde werken. Toen mijn moeder een vriend leerde kennen, was hij volgens haar ouders het grote obstakel. Haar vriend was slecht en ze verwaarloosde haar studies en het gezin etc. Uiteindelijk stelde haar ouders haar voor de hartverscheurende keuze: je kiest voor uw vriend en gaat het huis het OF je kiest voor je ouders en dempt je vriend. Mijn mama heeft toen gekozen om het contact met haar ouders te verbreken en heeft haar spullen gepakt. Bij mijn geboorte wou ze haar ouders toch nog een kans geven en was er terug sprake van vrede. Echter toen ik 13 werd, verergerde de toestand weer met haar ouders en heeft ze (tot vandaag de dag) het contact met haar ouders opnieuw verbroken. Ikzelf denk dat haar verleden het grootste probleem is. Mijn moeder heeft nooit liefde gekend. Ze is een narcist. En met het ouder worden, besefte ik dat er thuis ook iets niet pluis was. Vroeger kreeg ik altijd verwijten naar mn hoofd gegooid als: lomp kalf jij kan nooit iets goed doen, jij hebt 2 linkerhanden, stel je niet aan, waarom heb ik ervoor gekozen om kinderen op de wereld te zetten, wees eens wat sneller, lui kind enzovoorts. Vaak zei mama dat als ze had geweten wat ze nu wist dat ze nooit voor kinderen had gekozen. Als ik haar dan daarmee confronteer en haar erop wijs dat dit kwetst, dan lacht ze me uit en zegt ze dat ze het niet meende en dat ik soms ook kwetsende dingen zeg. Met het ouder worden, besef ik des te meer dat mijn mama een controlefreak is en mij geen bewegingsvrijheid gunt. Mijn moeder heeft haar visie en als je daarvan afwijkt of kritiek op levert dan is ze boos en begint ze te schreeuwen. Ik ben nu 21 jaar en heb sinds 3 jaar een vriend. Ook mijn vriend vindt dat mijn ouders (en vooral mijn mama) heel rare wezens zijn. Hij snapt niet waarom mijn mama soms zo kwetsende dingen over mij (of achter mijn vriend zijn rug over hem) zegt. Ik wil graag wat vrijheid en ook zelf beslissingen maken. Maar mijn moeder behandelt me als een 8-jarig kind. Ik moet bijvoorbeeld altijd zeggen hoelaat ik thuis ben van school of van een feestje, ik moet X aantal dagen op voorhand laten weten wanneer mijn vriend langskomt, ik mag niet met de auto naar mijn eigen oma rijden omdat de oprit zogezegd gevaarlijk is (heb al 3 jaar mijn rijbewijs), mijn rekeningensaldo’s controleert ze maandelijks en elk bedrag moet verantwoord worden. Bovendien heeft ze GEEN respect voor mijn zware studies. Ik heb als kind vaak moeite gehad met studeren en heb toch voor de moeilijke weg gekozen om een universitaire richting te volgen. Volgens mijn moeder had ik hier nooit aan mogen beginnen, want ik verwaarloos het gezin door al mijn harde studeren. Ze zegt soms zelfs dat ze niet snapt hoe ik maar 1 punt op school kan halen omdat ik te lomp ben in haar ogen. Andere mensen zien mij als een slim persoon. Mijn vrienden op school snappen de reactie van mijn moeder niet want ik haal supergoede cijfers en heb amper herexamens. Ik leer er ook hard voor! Maar ik doe het voor mezelf, want ik vind bij weinig mensen steun hiervoor. Ook vinden mijn ouders dat ik geen respect toon voor alles wat ik krijg. Mijn ouders sommen dan op: je krijgt onderdak, eten & drinken, je mag op universiteit studeren, je lief mag thuis blijven logeren en je krijgt kleren. Alles wat je hartje verlangt, volgens hun. Maar dit is enkel materie. Als ik hun dan wijs op: liefde en gelukkig zijn, dan lachen ze me uit en zeggen ze dat ik het arm schaap uithang. Want IK ben diegene die moet veranderen, niet mijn ouders! Zij zijn perfect en ik ben het grote probleem in hun ogen. Vroeger geloofde ik dat, maar nu niet meer. Vroeger probeerde ik me te veranderen en mn ouders tevreden te stellen, maar niets hielp. Na 1a2 weken kreeg je weer dezelfde verwijten naar je hoofd gegooid. Mijn ouders vinden ook dat ik voor hun moet springen als ze iets vragen. Zo vroeg mn papa bijvoorbeeld om het gras af te rijden onlangs. Ik was eens een dagje vrij en had er eerlijk gezegd niet zo’n zin in. De 2 weken voordien had ik (toen hij het ook vroeg) meteen opgesprongen en het gras afgedaan. Ik heb nooit een danku gehoord. Daarom dat ik de 3de keer ook niet meer stond te springen voor hem en stelde voor het de dag nadien te doen. Maar hiermee heb ik hem op zijn tenen getrapt. In zijn ogen heb ik geen respect voor hun, want als zij 1 keertje iets vragen, doe ik het niet. Hij is boos zelf het gras maar gaan maaien en mama was ervan op de hoogte. Mama was woedend op me en gaf mn vader groot gelijk. Ik was een onrespectvol lui kind. Het was schandelijk dat ik op een vrije vakantiedag eens tijd voor mezelf wou. Door het schooljaar knok ik al zo hard voor mijn studies. Maar nee, door mijn keuze om 1 keer het gras niet te maaien, heeft mama besloten me geen zakgeld meer te geven. EN als mn gedrag zo door gaat ging ze me alles afnemen tot ik niets meer had (haar woorden!). Is het dan niet eens normaal dat ik wat ontspanning wil tijdens mijn vakantie? Daarbuiten heb ik 2/3de van mijn vakantie gewerkt. Maar dat is nooit goed genoeg voor mijn ouders, want het is nog niet hetzelfde als een fulltime job hebben. En zo is het elke dag wel iets! Ik word er gewoon knettergek van! Mama dreigt soms ook me buiten te zetten met mijn valies en dat ik dan maar bij de ouders bij mn vriend moet gaan wonen. Ik vind dit heel erg allemaal. Maar weet er geen raad bij. Ik ben jarenlang een slaafje geweest voor mijn moeder en ik danste naar haar pijpen. Maar nu ben ik oud en wijs genoeg om dat niet meer te doen! Ik ben geen slaaf, maar een mens met gevoelens! Ik wil zelfstandig worden en mijn eigen mening hebben. Mijn mama geeft me soms zo’n verstikkend gevoel en je weet soms niet of ze nu “ja of nee” bedoelt. Je moet maar “ruiken” wat haar gedachten zijn. Maar owee als je iets fout doet! Dan wil ze je dubbel en dik terugpakken! Ik heb bang dat de ruzies zo erg gaan worden, dat ze me gewoon op straat zet (net zoals haar ouders bij haar gedaan hebben). Jammer dat zij de fouten van haar ouders opnieuw maakt. Maar met haar valt niet te praten. Haar wil is wet.

    Reply
      Sonja - september 16, 2014

      Hallo,

      Ik dochter van narcistische ouders en dat valt niet mee. Ik ben nu 47 jaar en heel zelfstandig. Ik heb het zover gebracht dat ik kan leven zonder hun. Daar heb ik 45 jaar over gedaan. Vroeger had ik dezelfde last als jij. op mijn 15 jaar heb ik beslist om hard te studeren. Ik besef nu dat dat was om respect van ze te krijgen. Ik werkte keihard en haalde mijn diploma bachelor biochemie. Mijn plan lukte maar half, want, onverwachts haalde ik weer hun jaloezie op mijn nek tot op de dag van vandaag. En toen ik met mijn hoog diploma begon te werken had had ik last van zeer veel onzekerheden, veroorzaakt door mijn opvoeding. Ik heb er veel overwonnen. En toen kreeg ik kinderen met een lieve man. Ik heb keihard mijn best gedaan om van hem te leren hoe ik mijn kinderen beter opvoed. Het is mij gelukt. Ik heb mijzelf opgevoed met mijn man en kinderen. Alles was moeilijk. Ik heb geen narcistisch gezin opgebouwd. Ik zet dit niet door. Ik ben daar fier op. Blijf doorzetten! Dat gras afrijden is zo typisch. Het is hun probleem, niet dat van jou! Twijfel daar niet aan jouzelf. En blijf mensen vertellen wat er in jou thuis gebeurd, ookal kunnen zij dat niet geloven. Narcistische ouders zijn vreselijk en niet te vatten. Ik wens u veel sterkte en veel vrienden die er zijn voor jou! Succes.

      Reply
        Iemand - mei 15, 2015

        Heel erg bedankt voor jouw reactie, jouw verhaal en jouw steun! Ik wens jou ook nog veel sterkte toe want mentaal vraagt het toch om een lang genezingsproces!

        Reply
    Prisca - september 7, 2014

    Ook ik ben opgegroeid met een narcistische vader. En daarbij had hij een alcohol verslaving. Gelukkig had ik een top moeder! Al jong had ik door hoe mijn vader was….ik geloof dat ik een jaar of 5/6 was toen ik tijdens een ruzie koos, om met mijn moeder mee te gaan. Vanaf dat moment heb ik een ontzettende haat gevoeld van mijn vader na mij toe en dat is tot mijn 16 de nooit over gegaan. Geestelijke mishandeling ….ik kreeg gauw klappen…..altijd tegen me gezegd dat ik dom was….nu ben ik ouder en soms merk ik dat ik me heel dom kan voelen….en op die momenten dat ik me zo voel kan ik er niets aan veranderen….ookal weet ik verstandelijk dat ik niet dom ben. Het gevoel steekt zich altijd nog de kop op. Wat mij boos maakte was dat ze zoveel liegen….en dat zij denken dat wij zo onnozel zijn om dat niet te zien….en als je er wat van zegt weten ze het wel weer zo te draaien dat het er op neer komt dat je zelf liegt…er valt niet mee te leven…manipuleren….mijn vader had geweren…hij zei tegen mij vaak….ik maak je moeder kapot…als kind hoorde ik elk geluidje en was ik altijd op mijn hoedde …je taste zijn gezicht af om te kijken wat voor humeur hij opdat moment had….en dat ging de hele dag door ..want o wat zijn deze mensen wisselvallig! Ik moest menteen dingen voor hem pakken anders kreeg ik een mep van hem. Hij was de KING van ons gezin. Gelukkig zijn mijn ouders uit elkaar gegaan….maar helaas waren wij niet van hem af….hij probeerde in te breken….we sliepen met zijn drieën op mijn moeders kamer…ik met een grote honkbal knuppel en mijn moeder met een slagersmes. het klinkt misschien heel hard maar wij zijn pas van hem afgekomen toen hij overleed. Op die dag vieren wij bevrijdingsdag. Er is zoveel…maar gelukkig kan ik door ik zie het als leerproces…het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben…ik hou probleempjes…ik was erg onzeker en niet tevreden met mijzelf…maar ik kan nu wel zeggen dat ik mijn eigen geaccepteerd heb! Ik ben gelukkig met mijn gezin! Ik hou van het leven! Alleen zit ik nu met mijn zusje die is precies zo…..ik zie hoe ze alles kapot maakt ….en mijn moeder……weet je hoe confronterend het weer is….ik haal mijn handen van haar af…we hebben het lang genoeg geprobeerd en werkelijk waar….het haalt allemaal niets uit….alleen angst wat als wij haar laten vallen en zij raakt in paniek omdat ze mij en mijn moeder straks ook kwijt is…..(dat is het enige wat ze nog over heeft) ik heb rare dingen gezien wat ze kunnen doen ….en dat is nu een angst! Dit was een beetje mijn verhaal.

    Reply
    Owen - augustus 20, 2014

    Lief anoniempje, ik ben inmiddels twee jaar gescheiden van een narcistische vrouw en heb zelf een narcistische moeder gehad die zich precies zo gedroeg als jouw moeder. Ik herken heel erg veel in jouw verhaal. Ik zou je graag aanraden om professionele hulp te zoeken bij een GZ psycholoog. Niet omdat jij schuldig of fout bent maar omdat je een slachtoffer bent die innerlijk verwond is en herstel nodig hebt. Als je dat niet doet dan bestaat de kans dat je je hele leven steeds weer in handen zal vallen van narcistische misbruikers zoals bij mij is gebeurt. Ik ben nu 46 en heb dankzij professionele hulp heel veel kunnen verwerken en als ik nu in een voor mij ongezonde relatie terecht dreig te komen kan ik dat nu gelukkig herkennen. Ook kan ik nu vriendschappen op bouwen met mensen die veel gezonder zijn om mee om te gaan. Geloof me, je kan hen niet veranderen maar jij kan wel zelf veranderen en vrijkomen van zelfondermijnende gedachten en sterker worden. Je bent een mens en waardevol en geliefd voor wie je bent.Ik wens je alle sterkte toe.

    Reply
    jochim - augustus 19, 2014

    Beste

    Ik als papa v m dochter maak bijna identiek hetzelfde mee Contacteer me aub iedere stap tegen deze gekke mensen maakt de wereld beter vooral v onze kids!

    Reply
    Didi - augustus 13, 2014

    Eindelijk herkenning,

    mijn hele leven is hierdoor verpest..
    Mijn moeder deed al aan ouderverstoting en daarna was ik de gene die de dupe was…

    mijn verhaal te lezen op mijn blog http://diedelicious.blogspot.nl/2014/05/mijn-ouders-zaten-in-vechtscheiding-wat.html

    Reply
    Annelies - augustus 13, 2014

    Wat een openbaring wat ik hier allemaal lees, ben er zo verschrikkelijk blij mee! Gisteren heb ik voor de 2e keer in mijn leven het contact met mijn moeder verbroken. Heb het per brief gedaan anders krijg ik weer te horen dat ze het allemaal niet meer weet. Daarna ben ik gaan googelen met de zoekterm “waarom vind een ouder het ene kind leuker/beter dan de ander”. Mijn ogen vielen zowat uit mijn kassen en wat ik allemaal las was zo’n bron van herkenning. Ook op dit forum lees ik alleen maar dingen die mij ook zijn overkomen en die ik nooit begreep. Ik deed het nooit goed. Goede cijfers op school, geen aandacht voor, dan maar goed presteren met sporten, geen aandacht voor alleen kritiek. Mijn vriend destijds en nu mijn man, deugde niet. En laat nou net mijn man degene zijn die altijd tegen mijn moeder inging en mij heeft geholpen in te zien dat ze compleet gestoord was/is. Toen ik in verwachting was van onze 1e was ze verschrikkelijk blij en wilde de perfecte oma zijn…..alleen heb ik gelijk het gevoel gehad dat zij niet teveel met mijn kind om moest gaan, intuïtie? Toen wij uit onze woonplaats wilden verhuizen naar een andere plaats heeft ze hemel en aarde bewogen om dat te verhinderen, hysterisch geschreeuw niet normaal. één keer heeft ze gedreigd mij te slaan, met opgeheven hand en haat in haar ogen bleef ik haar doodkalm aankijken en had het gevoel van: kom maar op en daarna gelijk weer een schuldgevoel. Dat was de 1e keer dat ik met haar brak. Heb ik 7 jaar volgehouden totdat er in ons persoonlijke leven een gebeurtenis kwam waardoor ik als kind (toen 43 jaar) steun zocht bij mijn moeder. We zagen elkaar weer maar mijn familie niet want die was in de tussentijd flink gebrainwashed, want ik was zeer slecht en dat geloven ze tot op de dag van vandaag, behalve een tante die ik heb. 7 jaar lang heb ik nu weer contact en in die tijd heeft ze weer geprobeerd mijn man weg te krijgen zodat ze mij voor zichzelf had en heeft ze flink lopen roddelen tegen vriendinnen en mijn broer om mij maar weer in een kwaad daglicht te zetten. Begreep ook nooit waarom die mensen mij zo raar aankeken. Ik weet nu wel beter, tegen leugens en roddel is geen kruid gewassen. 3 weken geleden is de bom gebarsten en ben ik voor mijzelf opgekomen omdat iets in mij knapte vanwege zoveel onrechtvaardigheid. Heb haar geconfronteerd met haar daden, weer begon ze met liegen, en heb opgehangen. 2 dagen later belde ze op om te vragen of we een kopje koffie kwamen drinken en heb ik gezegd dat ik daar geen behoefte aan had. Weer geschreeuw en weer dat stemmetje bij mij dat zei dat ik het goed gedaan had. Maar ja, toch weer twijfel. Gisteren had ze een bericht ingesproken op de voicemail. Met zielige stem vroeg ze of we aub weer normaal met elkaar konden praten. Ben zo verschrikkelijk kwaad geworden, was er dan niks gebeurd ofzo? PC gepakt, brief getikt en op de bus gedaan. Contact is nu weer verbroken. De brief krijgt ze morgen in de bus. Ik ben er zo verschrikkelijk klaar mee. En toen las ik dit alles en was ik zo enorm blij/opgelucht. Het ligt niet aan mij!!!!! Wij hier met zijn allen hebben moeten knokken voor onze eigenwaarde en dat kan alleen in mijn optiek als je radicaal breekt met dit soort mensen. Die zijn niet te genezen. Ik wil jullie bedanken voor je openheid en hoop dat mijn verhaal anderen ook helpt! Sterkte!

    Reply
      freespiritwoman - september 21, 2014

      Ik heb deze site zojuist ontdekt en ben intens blij. Ik ben opgevoed door een dominante narcistische vader en een narcistische moeder. Nu ik 30 ben en zelf een gezin heb komt alles naar boven.. Jouw verhaal is zo’n blijk van herkenning! Ook ik heb (alweer) gebroken met mijn moeder, maar uiteraard doet zij – naar de buitenwereld toe – alsof ze de perfecte oma en moeder is. Ik word zelfs belachelijk gemaakt door mijn familie als ik noem dat ze deze persoonlijkheidsstoornis heeft. Ik voel me compleet eenzaam, maar jouw verhaal heeft me geraakt.. Ik ben niet alleen en door deze ervaringen te delen helpen we elkaar. Nog elke dag worstel ik maar hoop er sterker uit te komen.

      Reply
    Anoniem - augustus 12, 2014

    Ik word gek van m’n moeder al sinds ik klein was is ze zo. Vannacht is het weer mis. Ik lag al op bed en mijn moeder ook mijn vader ging uur later op bed en die neemt mijn chihuahua dan nog altijd mee en brengt hem mij (slaapt op mijn kamer). Mijn vader had de deur beneden open laten staan en sinds kort kan mijn hondje traplopen. Ik had niks in de gaten maar ineens hoor ik mijn moeder helemaal wild worden dat mijn hondje bij haar bed staat terwijl ik daar toch niks aan kan doen? Ik sliep tenslotte al bijna. Ik snel hond er weg halen, en mijn moeder word weer duivels op me.. Ze begon een paar minuten te schelden en stomme dingen zeggen, wat ik oa wel gewend ben na al die jaren.
    Dus ik probeer me zelf rustig te houden op mijn slaapkamer, word ik rond kwart voor 1 weer wakker hoor ik haar tegen mijn vader praten vreselijke dingen maar oa van door dat vreselijke kind kan ik niet meer slapen asociaal lelijke kreng, en ze word steeds dikker en dikker en lelijk (haar woorden, is niet zo ben gewoon slank) en ik wil het allemaal eigenlijk hier helemaal niet neerzetten maar dan hoor ik haar dus praten met haar dat ik haar leven verknal alles fout doe, en dat ik nooit iets zal bereiken.. School zal ik verknallen en kom ik achter kassa te werken getrouwd met twee kinderen op jonge leeftijd in oude nieuwbouw woning.. Zulke dingen worden telkens tegen mij gezegd en als je het zo leest valt het misschien wel mee maar als je in de positie zit waar ik momenteel in zit is het afschuwelijk om dat te horen. Ik hoor dat gewoon door de slaapkamers heen snapje dat ze dat bespreekt met mijn vader. Waar ze nu midden in de nacht is weet ik niet waarschijnlijk zit ze weer de slachtoffer uit te hangen beneden zo doet ze dat namelijk altid, en dan verwacht ze ook nog dat mijn vader haar helpt.

    Verder zou dit niet 1-2-3 verwijzen naar narcisme maar de informatie wat ik allemaal heb gelezen maak ik ook wel mee op andere momenten. Want nu had ze tenminste klein beetje een reden maar ik geef nu even een voorbeeld van wat is gebeurt; we hadden een moment gezellige dag en plotseling om een of andere reden word ze boos dat ik op de loopband moet gaan.. Hier blijft ze over door gaan en dan loopt het compleet uit de hand terwijl ik probeer alles zo op te volgen hoe ze het wil omdat ik niet zin heb in dagen lange drama. Dan gaat ze dingen weer roepen dat ik dik word dat ik mijn ‘glans’ ben verloren dat ik lelijk word dat ik alles verpest dat ik later niks bereik.. Terwijl hier nergens geen aanleiding voor is. Op zulke momenten probeer ik me ook terug te trekken ( wt geen oplossing is ) en rustig te blijven dit probeer ik dan wel altijd met wel tranen van woede in mijn ogen. Op sommige momenten word het zo erg ik vind dan dat ze zielig gaat doen bij mijn vader dat ze het zo moeilijk heeft met mij, gewoon niet normaal. Vervolgens word het nog een stapje erger en gaat ze hebben over zelfmoord plegen wat ze hier ng doet omdat niemand om haar geeft en dat ze wel weg gaat, dan pakt ze de auto en is ze weg terwijl ik haar met complete woede en verdriet probeer tegen te houden. Uiteindelijk gebeurt er niks maar het raakt je wel heel erg.

    Ik las ook dingen over narcisme met hulp zoeken bij familie, ik kan best mijn oma dit vertellen maar bij ons gezin ( ben enige kind ) is et zo dat ene moment is het heel erg leuk en andere moment is als beschreven zoals hier boven. Dus als ik nu zou zeggen ik heb kamer gezocht ga ergens anders wonen etc, dan is het morgen weer anders want misschien is dan wel weer gezellig.

    En dat vind ik allemaal nog het ergste, en mijn moeder zelf werkt trouwens ook in psychiatrie.

    Verder weet ik niks meer om te vertellen.. Er is nog genoeg maar niet echt boeiend. En ja ik zit hier dus heel erg mee het maakt me kapot, en ik kan mijn woede nog inhouden maar vraag niet hoe want ik word duivels ik zou haar wel kunnen aanvliegen.

    Reply
    martin - juli 31, 2014

    Ik heb can een bekende van mij voor het eerst het woord narcist gehoord. Hij heeft mij dit verteld wat get inhoud omdat hij vermoed dat mijn partner een narcist is. Hij weet veel ovet mijn situatie binnen in mijn huwelijk. Hierop ben ik gaan zoeken op internet en ben hier terecht gekomen.Nadat ik het hele verhaal en een paar reacties heb gelezen kan ik nu bijna zeker zeggen dat mijn partner een narcist. Alleen een eigenschap wat betreft onze kinderen, wij hebben twee zoons en mijn verwaarloost onze kinderen niet dit is ook het enige wat zij niet doet. Ik heb het heel erg zwaar met mijn partner ik wil haar verlaten maar omdat ze onze kinderen manipuleert met alles en tegen mij gebruikt als ik haar wil verlaten heb ik haar nog niet kunnen verlaten.Mijn kinderen zijn belangrijk voor mij . Ik ben bang dat als ik haar ga verlaten dat de kinderen er meer onder gaan lijden. Ik heb een hele goeie sterke band met mijn kinderen. Elke keer als ik haar wil verlaten zegt zij tegen de kinderen papa houd niet van jullie hij wil jullie verlaten en als de kinderen dan huilen maakt het haar dat niets uit ze blijft het de kinderen zeggen. Ik kan nog uren schrijven over wat er alles misgaat in onze huwelijk. Mijn familie neemt afstand van mij wegens haar en mijn vriendenkring ook. Ik ben radeloos ik weet niet wat ik moet doen ik heb al heel vaak voorgesteld aan haar om samen hulp te zoeken natuurlijk heb ik haar niet gezegd dat ik denk datczij een narcist is, want als ik dat zeg ben ik bang dat ze doordraait. Ze wil geen hulp……ik weet niet wat ik moet doen. Ik hoop dat hier iemand mij kan zeggen wat ik kan doen ik zit helemaal in de knup.

    Reply
      mekkie - augustus 11, 2014

      Martin,

      Kijk eens op de site van het.verdwenenzelf.nl

      Ik heb het boek gekocht en gelezen. Deze vrouw heeft heel veel ervaring met narcisme.
      Ze doet ook aan coaching.

      Bescherm je kinderen, ik kan dit niet genoeg benadrukken. Ik ben zelf een kind van een narcist. De gevolgen zijn zeer ernstig.

      succes en sterkte.

      Reply
    Mekkie - juli 14, 2014

    Ik ben een dochter van een narcistische moeder.
    Heb een half jaar geleden met haar gebroken.
    Mijn moeder heeft mij ook lichamelijk mishandeld.
    Ben nu 50 jaar en ruim 25 jaar bezig met het proberen te verwerken van wat er allemaal is gebeurd.
    Mijn moeder ontkent wat er is gebeurd, het is niet waar, of ze weet het niet meer.
    Omdat mijn zus ook met haar heeft gebroken en pas weer enig contact wil als mijn moeder professionele hulp heeft gezocht zodat ze inziet wat ze heeft gedaan, is mijn moeder naar een maatschappelijk werkster gegaan.
    Laat deze mijn moeder nu helemaal door hebben. Het is een wonder! Eindelijk erkenning.
    Als kind zijn wij meegesleept van de ene psycholoog naar de andere. Bij elk gesprek zat mijn moeder. Niemand heeft doorgehad dat zij de oorzaak was van alle problemen. Familie, iedereen werd om de tuin geleidt. Ze was een geweldige moeder, we hadden veel geluk werd ons verteld. Het slaan was ook vreselijk, ze sleurde mij aan mijn haren door het huis en de plukken haar had ze in haar handen. Ze sloeg met blote handen, slippers, een bevroren dweil. Niemand deugde, ze heeft mijn relatie met mijn vriend kapot gemaakt. Nou goed, het is teveel om op te noemen.
    Het constante stalken aan de telefoon, om stapelgek van te worden.
    De maatschappelijk werkster heeft mijn zus uitgenodigd voor een gesprek en haar verteld dat mijn moeder een narcist is en dat we van haar niets hoeven te verwachten. Dat mijn moeder niets mankeert aan haar geheugen maar dat ze het niet wil toegeven.
    De maatschappelijk werkster denkt ook niet dat mijn moeder geholpen wil worden. Nee, dat denk ik ook niet. Zodra zij doorheeft dat deze gesprekken niet leiden tot een hereniging met mijn zus zal zij er mee stoppen.
    Ik hoef niets meer van mijn moeder, ik wil niets meer van mijn moeder. Ik walg van haar.
    Maar ik zit er wel mee. Ik voel me constant onrustig van binnen, altijd nerveus en voel me overal verantwoordelijk voor en angstig.
    Ik krijg professionele hulp en ik ben al een eind gekomen maar ben er nog niet.
    Weet pas sinds een kleine 2 weken dat ik met een narcistische moeder te maken heb, ook al heb ik wel vermoedens gehad. Ik lees er nu veel over en probeer te begrijpen hoe ze me heeft gemanipuleerd. Als je als kind opgroeit bij zo’n moeder, dan is dat je waarheid. Je raakt totaal vervreemd van jezelf, een zelf dat niet eens tot ontwikkeling is kunnen komen.

    Reply
    Truusje - juli 6, 2014

    Hallo,

    Ik heb de afgelopen dagen veel opgezocht en gelezen over narcistische ouders. Het valt mij op dat de ouders van mijn vriend enorm veel overeenkomsten hebben met narcisten(mijn vriend en ik zijn beide 19 jaar en al 4 jaar bij elkaar). Ze dulden geen kritiek, zijn argwanend naar mij, hebben het gevoel dat ik hun zoon afpak van hen en hebben altijd kritiek op mij. Van hun zoon dwingen ze respect af, want zij zijn de ouders. Ze gebruiken mentaal geweld en vroeger is het enkel gebeurt dat zijn vader fysiek geweld gebruikte. Dit gebeurt nu (nog) niet. Daarnaast moet hij doen wat ze van hem vragen en als hij dit niet doet omdat hij wat anders te doen heeft, dan krijgt hij een preek van 3 uur(maakt niet uit of het dag of nacht is). In deze preek gaat het alleen maar over henzelf en hoe moeilijk ze het vinden dat mijn vriend nooit tijd voor hen vrij maakt(slachtofferrol spelen). Zijn reactie hierop is dat hij zich toch weer aanpast aan zijn ouders, en maar doet wat er wat hem gevraagd wordt, omdat hij dan hoopt dat het beter wordt.
    Tussen mijn schoonouders en mij is het al een paar keer bijna uit de hand gelopen. Ik heb het gevoel dat ik hun dromen niet kan verwezenlijken en kan dus niet aan bepaalde verwachtingen voldoen. Hierop zeggen ze mijn vriend dat als ik me niet snel aan pas dat het dan niet zal gaan werken en ik dus eigenlijk geen relatie meer met hem mag hebben.
    Daarnaast heeft mijn vriend sterk het gevoel dat de stemming van zijn ouders afhangt van de acties die mijn vriend onderneemt. Doet hij iets wat niet in het teken staat van zijn ouders(maar bijvoorbeeld wel in het teken van mij), dan zijn ze kortaf, chagrijnig en gaan ze in de slachtofferrol zitten(‘ga maar, je leert het toch nooit’ of ‘laat ook maar, ik vraag je een ding en zelfs dat is al te veel gevraagd’). Mijn vriend zijn reactie hierop is dat hij niet goed meer durft te gaan en zo dus toch voor zijn ouders klaar staat.
    Mijn vriend heeft al een paar keer overwogen om daar weg te gaan. Dat hij zijn spul pakt en dat hij uit huis gaat. Hij zegt uiteindelijk dat hij het op een of andere manier niet kan. Hij zegt me dan dat we nog maar even vol hoeven te houden en dat hij na zijn studie sowieso uit huis gaat(over 3 jaar).
    Een keer liepen de gemoederen zo hoog op dat hij daadwerkelijk heeft gezegd dat hij uit huis gaat. Zijn ouders schrokken hier erg van, ze namen de slachtofferrol op zich(‘het is mijn schuld dat jij hier weg wil, wat heb ik toch verkeerd gedaan als ouder’) en hebben ’s nachts uren gepraat over hoe het beter zou gaan. Toen zijn ze er samen uit gekomen dat het enige wat er moest gebeuren dat ik moest veranderen. Dan zal alles beter zijn. Mijn vriend zei me toen dat hij wel wist dat het belachelijk was dat zij deze eisen stellen maar dat als ik dat zal doen, we uiteindelijk wel kunnen trouwen en op een goedschikse manier daar uit huis kunnen(hij had namelijk telkens de hoop dat hij na zo’n gesprek eindelijk “normale” ouders zou krijgen met normale communicatie)
    Ik heb de afgelopen maanden dus geprobeerd om aan alle verwachtingen te voldoen, maar niks hielp. Altijd is er wel wat aan te merken op mij en dat moet ik dan horen via mijn vriend. Zo vinden ze dat ik te afstandelijk ben en dat ik niet doe wat er van me gevraagd wordt, het zijn immers maar een paar kleine dingen, zeggen ze dan.
    Mijn vriend ziet het allemaal wel gebeuren, van kleins af aan al. Hij kan er alleen niets tegen doen, zegt hij.

    Nou heb ik mijn vriend geconfronteerd met alles wat ik heb gelezen over narcisme. Hij herkende alles in zijn ouders en ziet nu in dat deze situatie van kwaad tot erger gaat. We praten er heel erg veel over en we willen er nu samen echt iets aan gaan doen.
    Nou vraag ik me af hoe wij dit met z’n tweeën het beste aan kunnen pakken?

    Graag zie ik reacties tegemoet, alvast bedankt!

    Reply
      Mekkie - juli 15, 2014

      Hoi Truusje,

      Wat goed van je dat je je vriend opmerkzaam hebt kunnen maken dat het waarschijnlijk om narcisme gaat.
      Als slachtoffer van is het heel moeilijk om je vinger erop te leggen.
      Wat je vriend ook zal proberen bij zijn ouders, het zal geen effect hebben. Dat is het trieste van de hele situatie. Het zal altijd aan hem liggen.
      Je moet eigenlijk kiezen voor jezelf en dat valt niet mee als het om je ouders gaat.
      Maar jullie zijn nog zo jong he, een hele toekomst voor je.
      Ik ben 50 en heb pas een half jaar geleden gebroken met mijn moeder. Ik wou dat ik het eerder had gedaan.

      Enige advies dat ik kan geven is om te gaan praten met een professionele hulpverlener die bekend is met narcisme. Dit zou inzicht en kracht kunnen geven.
      Iris Koops heeft een website en ook een boek geschreven over herstellen narcistische mishandeling.
      Haar website is: het.verdwenenzelf.nl

      Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid.

      groeten Mekkie

      Reply
    MB - juli 3, 2014

    Ik schrik hiervan wat ik hier allemaal lees,na een lange zoektocht vallen alle stukjes als een puzzel in mekaar, ben nu 52 jaar en nu pas na dit allemaal gelezen te hebben ben ik erachter wat er mis is gegaan in me jeugd..
    Ik ben dus ook een zoon van een narcistische moeder, dit heeft mijn hele leven kapot gemaakt, nooit kon ik iets goeds doen, alle vriendinnen en vrienden die ik had deugden niet, ik was altijd verkeerd bezig, nooit lag het aan een ander altijd aan mij, als kind zijnde werd me alles uit handen genomen en gezegd door me moeder geef maar hier dat kun jij niet,ze manipuleerde mijn gevoelens,mijn gedachtes en mijn doen en laten, met als gevolg dat ik een heel onzeker iemand werd, niets durfde te zeggen, nergens tegenin durfde te gaan, nu nog kan ze me zoveel pijn aan doen met haar uitspraken en of opmerkingen, die gaan dwars door me heen en ik kan dan huilen als een klein kind, ik kwam al vroeg daardoor in aanraking met drank en ging voor mezelf en de buitenwereld een toneel opvoeren, ging me anders voor doen als ik werkelijk was, ik speelde de succesvolle man, die alles kon en alles durfde , die veel vrienden en vriendinnen had en veel geld had. door mijn narcistische moeder zocht ik geen normale relaties op, ik ging relaties aan met oudere vrouwen in de hoop dat zij mij de tekort gekomen moederliefde konden geven, maar die manipuleerden mij ook, met als gevolg dat ik weer helemaal vast zat, en weer in hetzelfde bootje zat als met mijn moeder, en daar kwam nog bij dat ik dan ook nog eens in het midden stond aan de ene kant die vrouwen en aan de andere kant mijn moeder die mij allemaal wilden claimden en mij langzaam aan , aan het kapot maken waren.. zat al aan de drank en daar kwam later ook nog eens drugs bij (cocaine) dat waren mijn maatjes als ik die nam en gebruikte kon ik mezelf zijn zonder angst voor me moeder en of die vrouwen, maar in 1991 brak ik en kon niet meer, met als gevolg ik kreeg paniekaanvallen, ben toen in een keer gestopt met de drank en de drugs en begon aan de antidepressiva, die hebben me geholpen weer een normaal leven te leiden tot 2004, ik had toen een relatie met een getrouwde vrouw waar me moeder weer eens helemaal niet mee eens was, en me dat ook iedere dag weer liet merken. maar die vrouw beloofde mij de hemel op aarde ze zou bij me gaan wonen en wilde een kind van me, toen ze me vertelde dat ze zwanger was ,was ik oohh zo gelukkig, maar het geluk duurde maar even , want even later besloot toch bij haar man te blijven, en ik zei meteen en het kind ?? dat zou ze wel even snel weg laten halen dan was dat probleem ook opgelost, toen storte ik helemaal in mekaar en kreeg weer heftige paniekaanvallen, als ik een paniekaanval kreeg dan moest ik vluchten weg uit me huis en ja je raad het al naar me moeder, als ik bij me moeder kwam dan was het weg, zo erg had ze me in al die jaren gemanipuleerd dat ik totaal afhankelijk van haar was, dit werd zo erg dat ik niet meer weg durfde bij me moeder en niet meer naar me huis durfde, nu tien jaar later zit ik nog steeds bij me moeder en kom hier niet weg, ben me huis kwijtgeraakt en me spullen, kom bijna helemaal niet meer buiten en leef van de slaapkamer naar de woonkamer en weer terug als ik ga slapen, ze heeft me helemaal kapot gemaakt en ik durf het leven alleen niet meer aan, maar als er straks wat gebeurd met haar en ik alleen ben dan weet ik het echt niet meer hoe ik verder moet. ik wil hieruit komen, en heb alles al geprobeerd, therapieen geprobeerd zoals exposure therapie maar dat gaat even goed en dan stort alles weer in mekaar, begrijpelijk want mijn probleem is niet alleen die paniekaanvallen en de straatvrees , maar mijn probleem is mijn moeder!!! de band en de macht die ze heeft met mij moet verbroken worden, maar tot nu toe is er geen een behandelaar die dat durft aan te pakken.. ik kan gewoon iet meer, ben helemaal kapot van binnen, lichamelijk en ook geestelijk.. heb geen vrienden meer,geen familie meer het enigste wat ik nog heb is me NARCISTISCHE MOEDER die me iedere dag weer een stukje meer kapot maakt.. mijn hoop is toch nog een therapie te kunnen volgen die me verlost van dit probleem wat ik heb, en me de kans geeft het leven wat ik nog voor me heb op 52 jarige leeftijd eens te leven zoals ik dat wil, mezelf kunnen zijn zonder iedere keer weer achterom te kijken of me moeder niet op me zit te letten en me weer verder naar beneden trapt…..

    Reply
    sannie - juni 28, 2014

    Ik herken zeker veel dingen over narcisme maar weet niet eens waar ik moet beginnen.
    Na de dood van mijn vader ging alles zo snel .mijn moeder ging verhuizen met een man en alles wat ik nog had werd eigelijk ook begraven ik raakte niet alleen me vader kwijt alles famillie vrienden school in 1 ruk . Ik kon nergens over praten want alles werd nagatief benaderd geen woord over mijn overleden vader en aangezien ik zijn achternaam had kreeg ik zelfs daarvan de schuld . Voelde me eenzaam en verloren toen die tijd . Maar als ik een vriendje of vriendin had ging me moeder hun lastig vallen bezorgt over komen terwijl ik thuis geestelijk alles weer over me heen kreeg . En vrienden vonden het niet meer leuk en zeiden nee he die moeder van je beld weer en het ergste was tegen ierereen hing ze het zelfde verhaal op over haar zelf , negatieve aandacht vroeg ze zeker of moet ik dat positief noemen . Toen ik 17 was ben ik vertrokken en een zware tijd gehad ging om kamers wonen had vaak geen eten woog niet veel en mensen keken me na nee er was niemand voor me want me moeder ging verhuizen ver weg dus tja ach deed alles toch alleen alleen dat stukje voor mij toen wat veiliheid was weg . Maar ik ging niet mee o nee echt niet . Na jaren nu verder ben ik ook in verkeerde relatie .s terecht gekomen mishandelingen noem maar op maar door mijn eigen kracht ben ik door gegaan en kon er over heen komen totdat ik angstklachten kreeg angstoornis en dat zat me erg in de weg . Ook daar vocht ik voor wat helaas ook met medicijnen nooit echt weg is gegaan . Helaas mis ik nu nog famillie en dat stukje veiligheid maar ondanks alles dit is maar een klein stukje ik kan net zoals jullie allemaal wel een boek schrijven . Blijf jezelf geloof daarin wees gelukkig en maak wat moois van je leven . Die keuze heb ik ondanks alles ook gemaakt .

    Reply
    Marina - juni 26, 2014

    Mijn narcistische moeder heeft A mijn jeugd vergald met manipuleren, het afpakken van mijn vriendinnen, etc. B familie tegen me opgezet zodat ik die verloor C mijn man gemanipuleerd waardoor mijn huwelijk stuk liep D mijn kinderen gemanipuleerd die ik zag verdwijnen! On-ver-teer-baar!

    Reply
    T. - juni 26, 2014

    Mijn moeder is een narcist. Vorig jaar mei heb ik haar voor het laatst gezien op een feest. Ze kneep me toen zo hard in mijn nek dat ik er de hele avond pijn van heb gehad. Toen was het voor mij klaar, ik was toen 37 en ik was niet in staat te reageren. Ik liet het gebeuren, ik dacht alleen maar laat haar zo snel mogelijk vertrekken. Ik heb met haar gebroken en elke keer als ik eraan denk dat ik haar nooit meer hoef te zien, dan voel ik een enorme ontspanning in mijn lijf. Maar ik voel me enorm schuldig, en ik ben bang dat ze nog iets gaat doen om me een hak te zetten. Of dat ze mijn kinderen gaat manipuleren. Ze is al tussen mij en mijn oma, mijn vader en mijn zus en broer komen te staan en iedereen kiest voor haar.

    Hoe kan ik vrede krijgen met mijn beslissing om te breken? En hoe stop ik met het achterom kijken, bang dat ze me te pakken gaat nemen?

    Reply
      fay - juli 9, 2014

      Beste T,

      Ik denk dat die vragen niet eenvoudig te beantwoorden zijn en wellicht is het ook te hoog gegrepen. Als kind van een narcistische moeder ben je immers geprogrammeerd om je schuldig te voelen naar haar, dat is ons ons hele leven ingepeperd. Ik snap heel goed dat je het graag zou willen, dat zou jouw levensgeluk enorm verhogen, maar ik denk dat je je beter kan afvragen wat je meer waard is; of een leven zonder haar met schuldgevoel of een leven met haar met alle moeilijkheden van dien, maar met de mogelijkheid om het haar gedrag nog enigszins te sturen. Ik heb zelf na een breuk van ruim een jaar gekozen voor het laatste. Deels onder druk van mijn broer, maar ook omdat ik niet kón en wilde leven met het schuldgevoel. En, tja, tuurlijk is dat nu ook niet ideaal, en heb ik veel last van/met haar. Afgelopen jaren heb ik heel veel leeswerk verricht naar haar stoornis en samen met mijn eigen verwerkingstraject van enkele jaren weet ik nu hoe ze in elkaar zit en welke ‘buttons ik in moet drukken’ en wat ik wel en niet moet zeggen in haar bijzijn om haar rustig te houden/haar ego niet te krenken. En dat doe ik dus en op die manier laat ik haar ook, alleen in mijn bijzijn, een band opbouwen met mijn dochter. Door de breuk weet ze denk ik wel dat ik haar ‘in de gaten houd’ en alhoewel ze weer steeds meer terrein probeert te veroveren, past ze ook meer op dan voorheen, omdat ze weet dat ik maatregelen neem als ze te ver gaat. Dus de breuk heeft in die zin wel iets geholpen. Maar tja, ideaal wordt het nooit. Ik probeer er mee te leven, maar het is moeilijk. Ze heeft mij heel veel pijn en verdriet gedaan in het verleden en dat gaat moeilijk samen met ‘gezellig doen’ en haar met mijn dochter om laten gaan als ze langskomt. Maar deze keus bevalt mij toch beter dan het contact definitief verbreken. Ik laat haar wel zoveel mogelijk naar mij komen en heb een structuur vastgesteld over hoe vaak ze langs mag komen en daar wijk ik niet van af (ook niet als ze zielig gaat doen of weet ik veel wat voor reden bedenkt om de structuur te ‘verbreken’). Nu ja, dit is dus geen advies, maar alleen een manier waarop ik het heb gedaan. Misschien is het anderen wel gelukt om zonder schuldgevoel en angst voor represailles te breken, maar mij dus niet. Het helpt als je zoveel mogelijk je eigen leven leidt waar je haar geen toegang toe geeft. Zo vertel ik haar heel weinig over mijn werk en mijn vrienden, etc. En helaas houdt dat ook af en toe in dat ik moet liegen (zo weet zij bijvoorbeeld niet dat mijn schoonmoeder oppast, want dat zou ze niet kunnen verteren en dus zou dan ‘de hel losbreken’). Heel lastig en ingewikkeld, maar ja, zo heb ik voor mijn gevoel wel enigszins controle over haar gedrag naar mij toe, hoe erg dat ook klinkt..

      Reply
        T. - september 26, 2014

        Dank je voor je reactie. Maar ik kies ervoor om het contact niet te herstellen. Misschien gebeurt er iets in de toekomst waardoor dat wel gaat gebeuren, maar nu niet.

        De situatie zoals die nu is geeft heel veel rust. Ook mijn kinderen en mijn man varen er wel bij. Laatst begon ze weer met een mail-lawine. Ik reageerde er heel heftig op, als dat nu nog zo is, dan ben ik niet in staat haar het hoofd te bieden met nog meer en persoonlijk contact.

        Reply
    PT - juni 10, 2014

    Ik ben geen kind van een narcist maar heb een relatie gehad met een narcist en daarmee een dochter gekregen.

    Ben er zelf pas net achter dat ik zelf jaren lang en nog een slachtoffer ben van mijn narcistische ex, en ik merk dat het ook mijn dochter begint te raken.

    Elke keer leek ik wel de emotionele gek, en zo draaid hij het ook, maar begrijp nu dat dat absoluut niet het geval is.

    Hoe kan ik in vredesnaam mijn dochter helpen?? Die woont dan wel bij mij maar hij probeerd er nu al te kopen zodat ze later bij hem komt wonen.

    Ik wil haar heel graag beschermen, maar hoe??
    Hoe krijg ik andere mensen zover mij serieus te nemen hier in??

    Kan iemand mij hier misschien mee helpen

    Reply
      PS - juni 11, 2014

      hoi PT,
      ik vraag mij precies hetzelfde af! Ik heb een zoontje, en zijn vader is dus een narcist. We zijn nog niet heel lang uit elkaar. Er moeten nog veel dingen onderling geregeld worden, en omdat ik degene ben die een tijdelijke uitkering en onderkomen nodig heeft en het hem niet schaadt wanneer we de dingen nog niet geregeld hebben, vindt hij het alleen maar lachen om te zien hoe ik zonder zijn meewerking dingen rond moet krijgen. Nu is ons zoontje net aan peuter, en je kan echt eeuwen met hem spelen! Zo leuk! Maar zijn vader wil bijna niet spelen. (en we hebben nog een co-ouderschap) Mn ex zit meestal met call of duty voor zn tv en onze zoon een beetje in de woonkamer rond te scharrelen. ik ben nu al bang hoe hij ons zoontje kan verpesten met zijn gedrag. Het enigste wat ik doen kan is mijn kant van de opvoeding liefdevol doorstaan, en de tegenslag die mn zoon krijgt opvangen? Kan je zo’n vent uit ouderlijke macht ontzeggen? Is dat beter dan je kind leren omgaan met de gebreken van zn narcistische vader? Wat hoe doe je dat..

      Reply
        Christophe - juni 22, 2014

        ik heb een zoontje van net 2 geworden, hij woont bij zijn moeder en zij heeft NPS, een hele destructieve vorm. Ze is er in onze relatie niet helemaal in geslaagd om mij te kraken, maar toen ik erachter kwam wat er aan het gebeuren was en waarom ze mij zo kon doen geloven, dat ik gek was en vol negatieviteit zat, heeft ze met haar manipulerend en duivels narcisme er alles aan gedaan om mij volledig met de grond gelijk te maken. Dat is haar gelukt middels valse verklaringen af te leggen en de volledige waarheid om te draaien, waardoor ik de agressor leek te zijn in ogen van de jeugdrechtbank, die ik nota bene om hulp had gevraagd, omdat ik ons zoontje niet meer mocht zien van haar nadat ik was weg gegaan omdat ik het geweld (fysisch en mentaal, emotioneel en verbaal) niet meer aankon. De manipulaties en spiegelingen van haar onvolmaaktheden, haar leegte… de leugens en verzinsels die ze mij wijs (probeerde) te maken hebben er toe geleid dat ik echt aan mezelf begon te twijfelen en ik op sommige momenten aan mijn eigen geestelijke gezondheid begon te twijfelen. Ze is er in geslaagd om het contact tussen mij en mijn zoontje 8 maanden te verhinderen… er is dan een sociaal onderzoek geweest waar ik haar NPS heb aangehaald alsook de mogelijke psychische gevolgen voor ons zoontje (haar destructief narcisme gecombineerd met de gedwongen afwezigheid van mij als vader, vertellen in geen enkel boek, artikel, site of andere bron een rooskleurige toekomst of ontwikkeling voor een zoon met een narcistische moeder)Ik ben daardoor in een depressie geraakt, kon als zelfstandige niet meer gaan werken, heb er een persoonlijk zowel als zakelijk faillisement aan over gehouden en ben pas nu 2 jaar later uit die put aan het kruipen waarin ik ben beland door mijn relatie met een narcist(e). Ik ben sinds kort pas terug aan het werk kunnen gaan, en probeer nu van dag tot dag weer mijn leven op te bouwen. Ik heb mijn zoon nu een jaar één dag per week in het weekend. Sinds een aantal weken begin ik me zorgen te maken over de sociale ontwikkeling van mijn zoontje, omdat ik merk dat er kenmerken opduiken van een onevenwichtige vorming van zijn zelf en zijn interacties naar andere mensen en kinderen. Hij heeft 2 jaar zo goed als opgesloten gezeten bij zijn geflipte moeder, en ik weet dat als dat zo blijft, hij daar als een rat in de val zit. Het complexe aan deze situatie is dat zij heel goed is in het laten uitschijnen naar de buitenwereld, dat zij de perfecte moeder is en het slachtoffer van mijn (door haar verzonnen) agressie en gebreken als vader.Ik ben vorige week begonnen met hulp te zoeken, bij psychologen, maatschappelijke assistenten, GGZ-centra en kinderbescherming… ik moet hoe dan ook mijn zoontje beschermen tegen haar want tegen dat hij zelf inziet wat er aan de hand is met zijn moeder, is het te laat en is hij al gevormd door haar ziekelijk en pathologisch narcisme. Ik ben info aan het verzamelen en mijn verhaal mits getuigen en bewijzen die ik destijds heb verzameld, waaruit blijkt dat haar gedrag ten aanzien van mij op zen minst vragen doet rijzen over haar mentale toestand. ( ze is er ook niet verlegen voor om te zeggen dat ze door God en de lichtwereld is uit gekozen om mensen te healen samen met de engelen, waar ze NB dagelijks een klapke mee doet. Ze heeft contact met overledenen, en kan dolende zielen naar den andere kant helpen. Als ze in een narcistische woede aanval zichzelf tot haar 2de persoontje transformeert, bzweert ze me en vervloekt ze me met juist het tegengestelde van die “zogezegde” lichtwereld waar zij deel van uit maakt. Haar ware aard komt boven als ze getriggerd wordt tot dat 2de kwaadaardige persoontje. ik weet niet of ooit iemand haar zover heeft gekregen… ik in ieder geval wel door haar NPS aan het licht te brengen en haar ermee te confronteren dat ze alles verdraait en dat ze knetter gek is als gevolg van het feit dat ze als kind jzren seksueel werd misbruikt door haar nonkel (telkens als ze in het huis van haar oma was) daar bij had ze een vader die haar moeder mishandelde, en een moeder die haar en haar broer bij twee tantes plaatste om daar te worden opgevoedt. Ze had dus niet alleen een afwezige vader, maar ook moeder… daarbij ontwikkelde ze een gespleten persoonlijkheid door het seksuele misbruik, dat ze moest verzwijgen aangezien noch ma, noch pa haar kon beschermen…. Ze vindt van haarzelf dat ze een engelmens is,heeft me al geantwoord dat zij geen ziel heeft, en daarvan is ze overtuigd na het lezen van een artikel op de site Merudi.nl/engelmens. Hier is het artikel dat haar helemaal in de waan heeft gebracht en haar hoogmoed zo heeft laten stijgen tot een bijna goddelijk niveau :

        “Het gebrek van ziel en identiteit wordt gecompenseerd door het enorme ego dat de Engelmens met zich meedraagt. Hoewel het grote ego nodig is, om als Engelmens snel gedachten en beslissingen te kunnen maken, staat het ook in de weg van de redelijkheid. Door het superego wil de Engelmens nogal eens verzinken in haar eigen gedachtespinsels. Het is niet meer in staat om een doordachte beslissing te maken gebaseerd op rationaliteit en een juist gevoel.

        Door het superego is ze niet gewend om fouten te maken en zal daarom regelmatig de eigen fouten niet willen zien. Hoewel de Engelmens de gave heeft om bijna foutloos te zijn, is de Engelmens niet onfeilbaar. Dit gemis wordt gemaskeerd door het superego, dat dit uit eigenbescherming niet toont.

        Een Engelmens wordt door dit superego vaak als egoïstisch ervaren. Hoewel de Engelmens er voor de mensen is, gebruikt het dit ego ook als natuurlijk schild. Het stoot de niet nadenkende en niet zo sterke mens af, waarbij door middel van natuurlijke selectie, vanzelf de sterken door de Engelmens geholpen worden. Deze door het superego gecreëerde afstand is een zelfbeschermend mechanisme dat tijdverspilling en inefficiëntie voorkomt.”

        http://www.merudi.nl/cgi-bin/cl/index.pl?page=/nl/engelmens/7_2_een%20superego.htm

        Voor mij is het ondertussen duidelijk dat ze het grootste gevaar is voor mijn zoontje en dat de dag wel ooit zal komen dat ze hem op dezelfde manier zal proberen te vernietigen, zoals ze dat met mij heeft klaar gekregen.

        Alleen weet ze nog niet dat ik er nu alles ga aan doen om desnoods de hele wereld duidelijk te maken wat de waarheid is, om zo mijn zoon te redden van de zelfde psychologische val waarin ze mij heeft gelokt, en waar ik blind ben in verstrikt geraakt…met destructieve gevolgen voor het leven dat ik had voor ik haar leerde kennen. Mijn verhaal is nog veel langer en er zijn nog zoveel dingen gebeurd die je als normaal mens gewoon weg niet kunt voorstellen dat ze mogelijk zijn en waar gebeurd.

        Als iemand raad heeft voor mij dan hoor ik die graag, want we kunnen alle hulp en eventuele ervaringen van andere slachtoffers van narcisme zeker gebruiken en er proberen uit te leren hoe ons te beschermen. Dank en groeten van een vader die onvoorwaardelijk van zijn zoontje houdt.

        Reply
          Christophe - juni 22, 2014

          de schrijver van het artikel “de engelmens” (en de hele site Merudi.nl) is in mijn ogen ook ofwel een ziekelijke narcist met een gespleten persoonlijkheid, ofwel gewoon knettergek… hij heeft in ieder geval met zijn zelfgecreerde engelmens bijna letterlijk het gestoorde ego van een narcist beschreven… die denken ook dat ze op de wereld zijn om anderen te helpen… maar in werkelijkheid goede en integere mensen naar de verdoemenis te helpen door alles kapot te maken door hun ziekelijke jaloezie op de kwaliteiten van hun nietsvermoedende en goedgelovige slachtoffers… hoe ziek kan een mens zijn in da kopke?? dat zal ik gelukkig nooit helemaal begrijpen…

          Reply
        LM - juni 27, 2014

        Hoi pt en ps. ik herken dit allemaal heel goed. Ook mijn (ex)man is een narcist en heb tweeling v 7. Zouden wij een kunnen afspreken. Het lijkt me heel fijn er eens over te kunnen praten met andere slachtoffers.

        Reply
          Co - juli 20, 2014

          Zo herkenbaar allemaal.
          Heb 18 jaar een relatie gehad met een narcist, nu pas na 5 jaar gescheiden en een hoop ellende ( nog steeds)
          is dit wat ik allemaal lees hierover echt een herkenning wat zich al die jaren heeft afgespeeld en nog steeds doorwerkt ook op mijn zoontje van 8 en op mij.
          Steeds meer puzzelstukjes vallen op zijn plek.
          Maar nu de vraag wat te doen en hoe te reageren.
          Alle hulp en advies is welkom, gaat ook om de toekomst van mijn zoontje.
          Praten met lotgenoten lijkt me een goed begin.

          Reply
          Anoniem - april 10, 2015

          Is er lotgenotencontact ontstaan? Ik heb zorgen over mijn dochter in co-ouderschap met vader met(onbewezen) narcistische persoonlijkheidsstoornis. Hoe kan ik haar het best beschermen en helpen?

          Reply
    Anneke - juni 6, 2014

    Ik ben ook een dochter van een narcist, mijn moeder en ik ben daar al jaren geleden achter gekomen en ik heb dat kunne lossen, met veel moeite. Ik heb heel veel gevaarlijke partners aangetrokken, omdat ik besmet was door de symptomen, die velen hier beschrijven, maar het lukt me.
    Nu is er een ander leed in mijn leven en doordat ik gisteren hier weer over aan het lezen ging op deze site en andere ging bij een lampje branden: ik heb een zoon ui een vorig huwelijk en die is een paar jaar door zijn vader opgevoed geweest, omdat ik destijds een psychose had. Ik had geen andere keus dan afstand te doen van hem en dacht dat het allemaal aan mij lag. Na ong. vier jaar was ik veel sterker en had volledig beeld op wat er allemaal in mijn jeugd gebeurd was en zijn vader is dan gestorven. Na veel moeite (nieuwe 2e moeder en kinderbescherming) heb ik mijn kind dan terug gekregen, maar die was helemaal kapot. Het heeft me jaren geduurd en veel werk om weer wat zijn vertrouwen te winnen. Hij was 5 jaar toen hij bij mij terug kwam. De band werd sterker en sterker, maar in de pubertijd begon hij veel te manipuleren en aan 17 jaar werd het gevaarlijk en heb ik hem bij een vriend onder gebracht. Hij was al zeer zelfstandig en de vriend was een pastor die zeer goed voor hem was. Alles bleef wel moeizaam, maar we hadden toch een goeie band. Totdat er een meisje in zijn leven kwam. Toen was het afgelopen. Ze accepteerde me niet en vanaf dag 1 heeft ze er alles aan gedaan om hem tegen me op te zetten. Hij werd verscheurd daardoor. Hij heeft regelmatig bij me zitten huilen. Dan breekt je hart. Op een gegeven moment (na de 1e baby) is het niet meer te doen geweest voor hem en heb ik los moeten laten. Want dat doe je uit liefde voor je kind. Eén keer is hij nog bij me gekomen en heeft me in elkaar willen slaan. Ik heb hem dan met duidelijke stem de deur gewezen. Afschuwelijk allemaal. Ik heb dan een tijdje in Friesland gewoond en vandaar uit kon ik alles eens op een afstand overdenken en ben nu weer terug in dit landje (Zeeland) en probeer de balans op te maken van mijn leven, want ik zit weer vast. Doordat ik dit allemaal weer las gisteravond besef ik dat zijn vader ook een narcist was, die de jongen zo geïndoctrineerd heeft en belast dat hij daar ook gebukt onder gaat. Zijn vrouw is heel erg bazig: zij regelt alles en hij slikt het. Ze heeft al gedreigd weg te gaan en de kinderen, die haar achternaam hebben mee te nemen en dat is haar wapen.
    Bedankt voor jullie verhalen allemaal. Ik heb er veel steun aan en kan nu weer verder, hoop ik, want de laatste maanden lukte niets me, ben heel depri en huilde heel erg veel.
    Gr., Anneke

    Reply
    Jaap - mei 24, 2014

    Sinds een half jaar ben ik er ook achter gekomen dat ik een narcistische moeder heb. Eindelijk, na 52 levensjaren, snap ik waar mijn problemen vandaan komen. Mijn moeder plaatste en doseerde haar krenkingen en vernederingen. En ze waren subtiel, zo subtiel dat het me nu nog grote moeite kost om duidelijke voorvallen te herinneren. Al kan dat ook aan mijn sterke ontkennings- en verdringingsreactie liggen natuurlijk. Dingen als: “je bent een moeilijk kind, iedereen vindt het zo moeilijk om met jou om te gaan” heb ik vaak moeten horen. En ik was niet de enige die dat ook geloofde. Mijn hele omgeving was ervan overtuigd dat ik een buitengewoon moeilijk jongetje was en dat mijn moeder het wel heel zwaar met mij had. Op mijn twaalfde werd ik daarvoor onderzocht door een kinderpsycholoog. En o wonder, deze vrouw nam het voor mij op. Niet ik was persé slecht, maar het contact tussen mijn moeder en mij was verstoord. Deze conclusie was voor mij een ongelofelijke openbaring. De eerste keer in mijn leven dat iemand een poot voor mij uitstak. Niet dat mijn moeder er iets mee deed overigens. De psycholoog was gewoon gek en haar conclusie was belachelijk.
    Als ik vroeger emoties toonde, met name verdriet of boosheid, dan stelde ik me aan en had ik geen recht om me zo te voelen. Dat was aanstellen en een verachtelijke zielig doenerij. Ze vond dat ik dan haar onrecht aan deed. Ik mocht eigenlijk alleen maar rustig en tevreden zijn.
    De schade is enorm. Jarenlang deze bijtende zwarte drek over je heen gelepeld te krijgen heeft gezorgd dat ik geen eigenwaarde meer heb. Ik voel me letterlijk zonder waarde. Het gevoel er niet te mogen zijn en beter niet geboren hadden moeten worden zit heel diep. Dat soort gedachten daar vecht ik nu tegen, en dat valt niet mee.
    Ik heb nauwelijks een eigen zelf. Waarschijnlijk nooit gehad ook. Mijn moeder heeft mij vroeger langzaam uitgehold en heeft als een soort parasiet bezit van mij genomen. Ik weet ook niet waar ikzelf begin en waar zij ophoudt.
    Mijn hele leven probeerde ik net te doen of ik een normaal iemand was, met een normale geschiedenis, maar dat lukte na de scheiding 2 jaar geleden niet meer. Nu weer in therapie en eindelijk komt de waarheid dan toch naar boven. De pijn, de verschrikkelijke pijn die ik al die jaren zorgvuldig begraven had, komt nu ook boven. Die is nog steeds levensbedreigend. Het kan ook heel goed dat ik het niet ga halen.

    Mijn broer was het witte schaap, ik het zwarte. Hij kon niks verkeerd doen, ik niets goed. Hij heeft net zo goed als ik een zware klap van de opvoeding gekregen, alleen op een heel andere manier.
    En nu wil ik erkenning. Erkenning van haar voor wat ze mij aangedaan heeft. Maar die ga ik dus niet krijgen, waarschuwt de psycholoog. En ik ben bang dat hij gelijk heeft. Altijd heb ik gedacht dat zij toch wel van mij zou houden, dat er onder al die hardheid en bitterheid een blanke pit zou zitten. Nu pas begin ik te begrijpen dat er niets is bij haar van binnen. Geen liefde, geen empathie, geen begrip, niks. Een dorre woestijn. En dat ik haar dus ook niet zoveel kan verwijten. Wat er niet is kon ze dus ook niet geven. Ze heeft het allemaal niet expres gedaan, maar meer haars ondanks. Ze heeft mij per ongeluk kapot gemaakt, niet bewust waarschijnlijk. Ik zal nog moeten accepteren ook dat ze haar best gedaan heeft en dat ze het gewoon niet anders kon.
    Hier worstel ik nog mee. Ze heeft mijn leven verwoest en ik moet haar vergeven? Mag haar zelfs niet confronteren, omdat dat toch geen zin zou hebben?

    Reply
      Ikke - juni 11, 2014

      Beste Jaap, ook ik wist al veel langer wat er aan de hand was, maar een naam had ik er niet voor…totdat ik zelf werd geconfronteerd met het uiterste van narcisme, nl een narcistisch psychopaat. Ik zocht naar antwoorden en las toen over rattenmoedera, een vat van herkenning en het maakte me boos en verdrietig. De immer aanhoudende steken onder water, commentaar, het bleef maar voortduren en zelfs in de buurt van mijn dochter, die tot tweemaal toe kon opmerken dat oma enkel ruzie zocht om haar eigen ontevredenheid. De waarheid is je hoeft haar niet te vergeven, je kunt het het beste accepteren. Jij weet wat er aan de hand is, zij zal het ooit toegeven. Daarmee sta je boven haar, wat haar woede richting jou enkel zal aanwakkeren en waarmee ze wanhopig zal proberen derden te manipuleren en tegen je op te zetten door leugens te vertellen en of het slachtoffer uit te hangen. Laat ze in haar eigen soep gaat koken, wat je niet hebt gehad krijg je nooit meer terug en dat is verdrietig. Probeer daarom nu iit te gaan van je eigen kracht met alle minnen en plussen. Accepteer in plaats van vergeven, maar vergeef jezelf. Wanneer de schuldvraag wegvalt zal je woede ook verdwijnen, en richt je je op jouw toekomst. Het verleden neemt immers geen keer. Geloof in jezelf en laat het gemanipuleer en de leugens voor wat ze zijn. Uiteindelijk zal de narcist zelf ten onder gaan en doet dat eigenlijk al. Met net wegvallen van jou als zondebok zal ze zich op iemand anders richten en zo zal langzaam de waarheid aan het licht komen. Succes en sterkte. Ik ken helaas je gevoel maar al te goed. Je voelt je eenzaam maar weet dat je niet de enige bent en dat jij goed bent zoals je bent. Nl een uniek persoon! Ook ik struggle nog!

      Reply
      Ikkie. - juni 30, 2014

      Hallo Jaap,

      Het beste wat je kunt doen voor jezelf is je gevoel volgen. Als jij je moeder wilt confronteren, moet je dat doen. De hamvraag is alleen wat je daarna denkt te gaan doen. Want een strijd zuigt je leeg, daar ga je aan kapot en de narcist heeft lol. Ik heb mijn vader ook geconfronteerd. Niet met zijn narcisme, want dat wist ik toen nog niet, dat weet ik pas sinds kort. Nee, ik heb hem geconfronteerd met de vraag of hij wist dat mijn moeder Münchhausen by Proxy had, en dat ik derhalve een aantal keren voor niets aan mijn maag geopereerd ben. Zijn narcisme maakte het syndroom van mijn moeder alleen maar erger. Na een uur draaien en constant van onderwerp veranderen, gaf hij het toe en deelde hij vervolgens mee dat hij niet snapte dat ze mij nooit aan een elektrische draad hadden opgehangen. Dat was het laatste wat hij ooit tegen mij gezegd heeft. Dit was de druppel na alle teisteringen, kleineringen, beschimpingen, stilte behandelingen, dronken telefonische stolk-cannonades en wat al niet meer zij. Ik moest mijzelf redden en dat kon alleen maar door voorgoed afscheid te nemen. Dat doet de eerste jaren pijn omdat je moet accepteren dat het zo was, en niet anders. En daar zit hem de kneep, het WAS zo maar IS niet meer zo, al het boven genoemde. Wat een opluchting! En ja, tijd heelt de wonden. Littekens blijven, maar wie heeft die niet? Veranderen kun je deze mensen niet. Het enige wat jezelf kunt doen is te zeggen: Tot hier en niet verder! Ook zullen mensen die je niet geloven afscheid nemen zonder woorden. Maar ja, daar had je sowieso toch al niets aan. Het kaf scheid zich van het koren. Sinds 2004 heb ik mijn vader niet meer gezien. Inmiddels ben ik daar grotendeels overheen. Wat ik wel heel verdrietig vind is dat hij en ik dezelfde interesses hebben; het Universum, oude beschavingen en religies, enz. Het had zo mooi kunnen zijn… maar helaas. Jammer dan! Mij rest niets anders dan het te accepteren.

      Dit afscheid heeft mij goed gedaan. Of zoiets jou of anderen ook goed zal doen, kan ik natuurlijk niet zeggen. Maar als je een confrontatie aangaat houd er rekening mee dat het ego van de narcist dit niet trekt, en dat de consternatie die daarop volgt wel eens zo uit de hand kan lopen dat er geen verdere opties meer zijn dan voorgoed afscheid te nemen. Een afscheid uit pure zelfbescherming.

      Ik wens je alle geluk toe, groet Ikkie.

      Reply
      Sonja - september 16, 2014

      Whowh, ik herken de sfeer van uw schrijven. Ook ik heb narcistische ouders. Ik denk vooral mijn moeder. Ik weet het niet zeker. Ik ben 47 jaar en mijn moeder heeft zich wonderwel altijd verstopt achter mijn vader en liet hem zoveel ruzie maken met mij, 300 keer, zeker. Sinds mijn 18de ben ik het huis uit en ben goed terecht gekomen bij een goede man. Ik heb zeer veel problemen overwonnen. En het liefste wil ik ook erkenning. En ook bij mij heeft mijn moeder, via mijn vader, mij per ongeluk kapot gemaakt. Echt uit lompigheid. Maar, die erkenning zal niet van haar en mijn vader komen. Dat kunnen ze niet. Ik blijf uit hun buurt.Ik ben er in geslaagd dit systeem niet door te geven. Ik heb mijn kinderen al in vele verhalen uitgelegd wat mij is overkomen. Mijn kinderen hebben bezoekrecht bij hun grootouders. Mijn ouders zijn echte sukkelaars en ik hoop dat mijn kinderen door alle situaties heen kijken en de werkelijkheid blijven zien. Zelf zie ik mij geen rol meer toebedeeld in het leven van mijn ouders. Ik kan gelukkig zeggen, nog maar sinds 2 jaar, “ik kan leven zonder hun”. Ik zeg tegen iedereen die het horen wil, “ik hou niet meer van mijn ouders”. Ik ben eindelijk van dat juk verlost. Ik ben eindelijk ontsnapt. Maar, soms heb ik last van diep verdriet, diepe pijn en donkere gevoelens waar ik niet wil zijn. Het kan mij overvallen. Soms moet ik gewoon wachten tot het over is. Soms moet ik wandelen, wenen, sporten, eten, en ook wel eens drinken. Gelukkig zonder misbruik. Verder heb ik geleerd dat zolang mijn ouders niet inzien dat er iets fout was met hun gedrag, kan ik hun ook niet vergeven. Eerst moet er inzicht komen. Confronteren, zeker over het verleden, heeft bij mijn ouders ook geen nut. Mijn zus is het wit schaap en ik de zondebok. Dat past zo het best in hun leven. Niets aan te doen. Ik heb pech met mijn ouders. Ik heb een eigen persoonlijkheid opgebouwd, maar heb nog veel pijn. Daarom vind ik mijzelf een sterk persoon. Ik ga verder door alle miserie heen. Ik heb nu zelfrespect gekregen. Veel therapie gehad, 5 maanden opgenomen geweest in een psychiatrisch centrum, veel steun van mijn kinderen. En af ten toe wil ik erkenning, maar ook dat gevoel gaat weer rusten. Ik praat wekelijks 1 uur met therapeute om mijn kinderen te ontlasten. Ik heb dat nodig. Soms heb ik geld te kort en kan ik niet gaan. Het is mijn gezondheid die telt. Ik hoop dat u steun hebt en vertel uw verhaal aan zoveel mogelijk mensen, want alleen staan tegenover narcistische ouders is heel zwaar. Ouders zijn verplicht om van hun kinderen te houden, maar kinderen zijn niet verplicht om hun ouders liefde te geven, ookal zegt de bijbel het anders in de 10 geboden. Stel dat een kopieermonnik ooit een fout schreef…. Veel sterkte! En oprecht medeleven van mij.

      Reply
    Marielle Goblet - mei 10, 2014

    hallo,
    ik heb hier op jullie site gekeken en kom in verbazing van erkenning terecht.
    waarom denk ik nu pas hieraan omdat me er iemand op attent maakte, ik ben meteen gaan lezen en dacht dit moet het zijn.

    ik heb een zwaar leven gehad waar ik nu nog steeds last van heb, zal vertellen ……
    gezin bestaat uit vader, moeder, broer en ik, mijn broer was haar lieveling.

    ben een verlegen, stil kind geweest omdat thuis maar een stem was …mijn moeder …altijd moeten gehoorzamen en mocht geen mening hebben ,zij besliste commandeerde en was zeer dominant.op school werd ik veel gepest, toen ik vanaf 8 jaar tot 16 jaar door opa werd verkracht en misbruikt kon ik dit met niemand delen en thuis was de sfeer al zo erg omdat het huwelijk van vader en moeder ook nooit goed was op hoogte punt… alles werd op mij losgelaten . ik heb alle shit moeten aanhoren en ik werd voor alles voor de kar gespannen. bij mij klaagde ze steen en been en zeker toen de gezondheid van moeder slecht werd ze werd overspannen omdat ze bechterrew had en toen nog niet erkend dat ze dat had , overspannen werd ze steeds erger zo erg dat ze overdossis tabletten pakte en dat wij dus haar na een dag zoeken haar vonden ergens in een auto, ziekenhuis in en daarna naar vijverdal opgenomen …maar dus ik moest alles maar hendelen en kreeg erna weer alle shit over me omdat niemand goed kon doen in haar ogen , ik mocht alleen de verzorging en huishouden doen en zocht al eens steun bij een buurmeid waarbij ik geen contact mocht omdat zij niet ” ons soort” was, ik kon dus nergens heen met mijn eigen verdriet en misbruik want dat was haar vader dus mocht ik me dat niet toestaan , en kon ook nooit weg omdat in niet een x zelf naar dorp mocht of zelf bijna niet buiten mocht spelen , mijn broer wel en was de lieveling ..der jung..nog steeds.toen ik 15 was leerde ik mijn vriend via via kennen nu mijn man, dus ma kwam erachter en moest kiezen , haar of uit huis voor vriendje, dus maak ik het uit en veel verdriet….na tijdje toch weer mijn vriend en heb ik dus was niet haar keuze. thuis werd het alsmaar erger en most ik de zoveelste x kiezen bij wie ik moest wonen , je begrijpt het wel moeder vertelde altijd zoiets tegen mij. toen ik 17 was, was ik zo labiel dat het eruit is gekomen van het misbruik en verkrachtingen en was ik zo overspannen dat ik de thuissituatie niet meer aankon en ben met nu mijn huidige man uit huis gegaan , niet zonder slag of stoot. want zij bepaalde welke kleren, meubels en spullen in huis kwamen ik had niks te zeggen of er werd gewoon niet geluisterd.nu na al die jaren komt ze nog hier en iedere x als ze komt is het zo van ” ik heb hier pijn en daar en pap zus en zo en kun jij niet tegen pap dat zeggen want jij doet dat…. enzo maar door.nooit eens naar mij vragen hoe het gaat nooit zeggen dat ze van me houd nooit geknuffeld, en dan te weten dat ik twee zwangerschappen hebt gehad waarvan ik heel zwaar ertussen heb gehangen en dat de kinderen ook best daaronder geleden hebben en de jongste is autistisch ..dat kon ook niet volgens haar..ikzelf lichaamelijk veel problemen heb en dat ik operaties heb gehad maarja zij was belangrijker zij had dat ja ook al meegemaakt .
    zij maar zeiken en tieren aan de telefoon en hoorn erop gooien , heb haar paar jaar geleden gezegd hoe en wat ik ervan dacht en hoe ik me voelde, nou dan zeg je wat ppff. nu 4 jaar verder ben ik via hypnose therapie erachter gekomen dat ook mijn slaapprobleem uit het verleden komt en door alle shit in mij leven dat ze me al voor de geboorte een pik op me had en wist ik ook ergens wel maar je blijft altijd hoop hebben op moederliefde te ontvangen maar deze week was het alweer zeer prijs dat ze de hoorn erop heeft gegooid en bij mij een knop is omgegaan omdat ik het niet meet trek om haar in mijn leven te laten en zal dus heel gauw weer aan de deur poeslief doen maar ik moet sterk zijn om een NEE te gaan zeggen tegen haar en wil alleen RUST, dus deze moederdag zal ik ook niet gaan en dan zal daarna de bom losbreken , ik zal hierdoor moeten anders ga ik eronder door en dat wil ik mijn man en zeker niet mijn kids aandoen. hopelijk vind ik de rust en kan ik nog eens van mijn leven geniet.

    Reply
      Anneke - juni 5, 2014

      Ik reageer maar op het bovenste verhaal, maar in feite kan ik overal wel op reageren. Ik weet al een aantal jaren dat mijn moeder narcist is en heb met haar gebroken, hoewel ze me af en toe nog lastig valt et post, die ik dan weer terug stuur, maar er is een ander leed in mij en dat heb ik door nu weer door alles nog eens te herlezen toch uitgedokterd. Ik heb n.l. geen contact meer met mijn zoon, die toen hij heel klein was door zijn vader is opgevoed, omdat ik toen een psychose had, door mijn verleden met mijn narcistische moeder. Zijn vader is toen gestorven en na een tijdje is hij weer bij komen wonen. Dat is heel erg moeilijk geweest om zijn vertrouwen weer te winnen en het is altijd een zwakke plek geweest. Maar we hebben toch een goeie band weten op te bouwen, totdat er een vrouw in zijn leven kwam, die mij niet zag zitten. Ik heb toen hem weer moeten loslaten en dat is niet zo fijn, maar sinds kort heeft hij contact met mijn moeder en alles ligt nu aan mij en hij heeft me een paar jaar geleden in elkaar willen slaan en wil absoluut geen contact meer met me. Ik kan het allemaal heel moeilijk verwerken en heb vele moeizame relaties achter de rug. Nu ben ik weer alleen en de balans aan het opmaken van alles wat gebeurd is.Door wat ik nu lees allemaal en ook op de andere sites besef ik ineens en ik geloof niet dat ik er ver naast zit, dat mijn ex-man, de vader van mijn zoon ook een narcist was en dat mijn zoon daar slachtoffer van is geworden en het allemaal niet kon loslaten. Ik merkte vaak dat hij zichzelf sloeg en beet in de armen en nu heeft hij volgens mij een narcistische vrouw!!!Het begint me allemaal te dagen nu, na al die info die ik vanavond lees. Bedankt voor jullie verhalen en ik kan weer verder, want ik zit de laatste tijd helemaal vast.

      Reply
    Fanny - mei 10, 2014

    Met het lezen van dit artikel en dan uitgezonderd vandaag ben ik tot de vaststelling gekomen dat mijn moeder een narcist is. In mijn jeugd kon ik niets goed doen, ook al deed ik zo goed mijn best om het mijn moeder naar haar zin te maken. Ik kreeg klappen, ze keek mijn huiswerk niet na, ik moest op internaat , mocht geen hoge studies doen… enz enz.. Ze was vaak aan het schelden en schreeuwen op mij.. niks kon ik goed doen, ik was een stom kind dat beter nooit geboren was zei ze dan. Na mijn huwelijk heb ik de band met mijn moeder gebroken. Mijn zus en broer hielden wel contact. Maar bleek ook dat ik een narcistische schoonmoeder had en die moest mij ook niet hebben. Hierdoor liep mijn huwelijk spaak en moest ik alleen verder met ons enige dochter. Ondertussen heb ik 5 relaties achter de rug… alle 5 relaties is de man vreemd gegaan, de laatste was duidelijk een narcist. Ik begrijp niet waarom ik telkens op de verkeerde man val en dan narcisten. Ik kan boeken schrijven van wat ik allemaal heb doorstaan.

    Reply
      Ikke - juni 11, 2014

      Fanny, het kind is jou is nog steeds op zoek naar erkenning die je niet hebt gehad. Deze zoek je bij mannen die evenals jouw moeder niet echt in staat zijn tot liefde, omdat ze zelf op de een of andere manier beschadigd zijn. Niemand kan jouw pijn oplossen …dat moet je zelf doen. Geloof in jezelf en zoek naar dat kleine meisje in je wat tekort is gekomen, zoek haar op en geef haar alle vergeving en warmte ,geef dit door aan je kind, en houd van jezelf. Hoe moeilijk ook omdat je dit niet hebt geleerd. Huil, lach, vecht, vloek en zoek vele liefde op van echte vrienden. Geeft niet op, het komt jouw kant op. Vanzelf en op een dag. Geloof in jezelf nogmaals!

      Reply
    anoniempje - april 29, 2014

    Ik lees zoveel herkenning in dit verhaal, mijn moeder is ook erg goed in het manipuleren van mensen. Ik wil niet zeggen dat ik verwaarloosd ben, want ik kreeg van alles, veel kleding en spullen. Maar eigenlijk kreeg ik dat van mijn vader. want mijn moeder heeft nooit echt gewerkt. Ik ben emotioneel mishandelt door mijn moeder, als er andere mensen bij waren deed ze voor als de fantastische liefste moeder maar als we alleen waren, kreeg ik alles te voor duren, het leek er op dat ze altijd meer bezig was met het buiten kantje dan wat ik en mijn zus van binnen voelde. Toen ik op de basisschool zat was er wel is een week dat ik thuis zat, niet omdat ik ziek was.. nee dat liet mijn moeder mij doen geloven. Omdat ze eenzaam was. Ze had ook altijd ruzie met haar familie en ze hielt ons daar ook weg. Me moeder is zo goed in het zuigen, en in het naar boven halen van pijn. Ook al barst ik in huilen uit, ze blijft door gaan met schreeuwen of me fysiek benaderen. Als kind zijnde heb ik me nooit goed kunnen ontwikkelen. Tot op de dag van vandaag heb ik nog altijd moeite met het vast houden van sociale contacten, omdat ik altijd bezig ben met het hun naar hun zin te maken. Omdat ik gewend was dat thuis alles er uit werd geschreeuwd.. ben ik zelf ook zo geworden. Ik miste zoveel intimiteit met mijn moeder… ze knuffelde me wel is, maar het voelde nooit echt, want een dag van te voren kon ze me ook zomaar een klap in mijn gezicht geven.. dat was zo’n raar moment. Ik zat in mijn kamer me moeder was al boos door een conflict met mijn zus, maar mijn zus is 5 jaar ouder.. mondig en fysiek ook sterker. Zei gaf altijd een grote mond terug en liet zich niet aanraken of slaan. Maar mijn moeder gaf mij een klap liep weg en paar minuten later kwam ze weer terug om sorry te zeggen en gaf mij een knuffel..
    Ik heb altijd het gevoel gehad dat wat ik voel en vind niet belangrijk is.. ze kon me wel volstoppen met cadeautjes die ze met mijn vaders geld kocht.. maar dat lijkt wel een schild.. om te zeggen dat ik van alles van haar kreeg. ze heeft ook op alles en iedereen commentaar.. hoe mensen buiten lopen, hoe ze er uit zien. Ze kon mij vroeger ook nooit helpen met mijn huiswerk, als ik vertelde dat ik school leuk vond,, vertelde zei weer hoe verschrikkelijk ze vroeger school vond. Ik heb met altijd een buitenbeentje gevoeld.. Ze zal haar eigen fouten nooit toegeven. Er werd ook heel vreemd met voorlichting omgegaan.. nooit gehad eigenlijk, vertellen over menstruatie, nee dat kwam niet aan de orden. natuurlijk hoorde ik wel is wat op de basis school, maar de dag dat ik het was geworden vertelde ik het.. ik kreeg een felicitatie.. en ze ging mijn kamer uit.
    Mijn ouders waren allebei heel veel met zichzelf bezig.. ik hoorde mijn moeder s’nachts altijd kreunen. En als ik naar bed wilde gaan en vroeg of de tv wat zachter kon, moest ik me niet aanstellen. Mijn moeder was altijd een hele andere vrouw dan dat vader erbij was. Het frustreerde me altijd wanneer er iets ernstig was geweest overdag, dat mijn moeder altijd zei waag het niet om het tegen je vader te zeggen want ik wil hem niet lastig vallen… maar even later vertelde zei toch alleen haar kant van het verhaal tegen mijn vader en kon ik niets meer zeggen omdat ik zo in de war werd gepraat.
    Omdat ik zoveel intimiteit miste wist ik ook niet hoe ik met jongens moest omgaan, de logica was totaal verdwenen. Ik liet me gebruiken en dacht dat het zo hoorde.. om liefde te geven en te krijgen. Ik was 13 jaar… mijn eerste vriendje manipuleerde mij ook ontzettend. Door agressief te handelen.. mijn mening was niet belangrijk. Omdat er thuis ook altijd ruzie was. Wist ik niet Hoe ik hier mee om moest gaan en dacht dat het normaal was. Hij claimde me zo erg, maar dat was ik al gewend.. tot op een dag dat ik er klaar mee was en het heb stop gezet. Nee kon hij niet begrijpen.. hij heeft me nog jaren lang gestalkt. Maar nog was ik altijd opzoek naar intimiteit.. Ik wist niet meer hoe het was om normaal met jongens/mannen om te gaan.. elk complimentje die ik kreeg had ik het gevoel dat ik iets terug moest geven.. nu flink jaren later.. Ben ik mezelf helemaal kwijt.. Kan het zijn dat hoe mijn moeder met me omging.. en ik nooit de juiste dingen geleerd kreeg.. het daarom er zoveel fout is gegaan? Het klopt.. ik was er zelf bij, maar mijn ouders vonden alles goed, ik werd niet in bescherming genomen. Mij is nooit verteld dat mijn lichaam heilig is. Natuurlijk heb ik daar door een naam gekregen, waar ik nu niet mee om kan gaan.. het voelt wel dat ik altijd iemand nodig heb, als is het maar 1 persoon.. echte vriendinnen heb ik niet. Dat kan ergens ook mijn schuld zijn, omdat ik nooit een eigen mening had en alles maar goed vond en nooit met eigen ideeén kwam. Ik ben nu bijna volwassen en ik heb zoveel gemist. Ondanks alles ruzies kan ik me niet los maken van mijn ouders. Alle keuzes qua opleidingen, is nooit mijn echte eigen keus geweest. Ik kan niet meer boos zijn.. boos zijn en schreeuwen laat ik aan mijn moeder over. Ik ben alleen maar moet, en futloos ik heb ergens zin meer in. Door alle negatieve dingen om me heen.. heb ik zelf ook een erg negatieve kijk gekregen op de wereld.. en vooral een schaamte. Dat ik nooit echt van mezelf heb gehouden, anders laat ik andere mij niet zoveel pijn doen. Mijn ontwikkeling is flink verstoort..

    ps. sorry voor eventuele spel fouten.

    Reply
      s - mei 10, 2014

      anoniempje on, Zo herkenbaar lijkt zeer sterk op mijn verhaal wat je verteld,

      Reply
    geen bang vogeltje meer - april 28, 2014

    Hallo lieve mensen,
    Ik zit sinds gisterenavond de verhalen op jullie site te lezen en ben zo blij dat er zoveel meer mensen zijn met soortgelijke ervaringen! Ik heb de diagnose post traumatische stres stoornis gekregen door alles wat er in mijn jeugd is gebeurd. iets dat op deze site denk ik wel herkenbaar is. Je houdt er zelf flink wat littekens aan over of je nu wil of niet. Ik zelf ben veel bedreigd geweest, fysiek, (de opvoedkundige tekst, Ik sla je een bloedvlek tegen de muur of het daadwerkelijk slaan, of jij bent helemaal niks! Jij kunt helemaal niks enz enz tot het opgeruimd worden samen met je gezin tot het hebben van een slagersmes op je keel en steeds het bagatelliseren door omgeving van dit soort zaken. Mijn vader licht ook nog eens mensen, voornamelijk vrouwen op, maakt vaak schulden en laat daar anderen voor opdraaien en voelt zich ook totaal niet verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag. leent bijvoorbeeld 13000 euro van een zwager, en als hij dan vervolgens dat bedrag niet kan terug betalen zegt hij doodleuk, Ach die heeft er toch genoeg. Maar naar mensen toe die hem nog niet door hebben kan hij de leuke joviale gezellige behulpzame oude man zijn. Mijn moeder is 37 jaar geworden. ik mocht, kreeg letterlijk toestemming om op de dag dat ze overleed te huilen, de dag erna kreeg ik hier straf voor, de school had gebeld dat ik huilde. Ik heb teveel rare fratsen met mensen meegemaakt om nog echt vertrouwen in anderen te hebben. Ben inmiddels 45 jaar, heb gebroken met mijn vader/ familie. Ik hou me vast aan mijn eigen geweten en logica, en elke keer dat ik aan mezelf durf te twijfelen maak ik van de heftige gebeurtenissen uit het verleden weer de balans op, en dan weet ik weer, waarom contact niet mogelijk is, puur om mijzelf te beschermen.

    Reply
      lilly - mei 10, 2014

      Ik weet het allemaal niet zo goed: is mijn moeder nu een narcistische moeder of niet. Er zijn veel gelijkenissen maar ook sommige dingen niet. Ik denk namelijk dat haar innerlijke dialoog helemaal niet positief is en dat ze niet goed over zichzelf denkt. Het kan haar allemaal gewoon niks kan schelen waardoor ze maar gewoon grof kan zijn zonder dat ze het zelf beseft. Mijn moeder was altijd wel in de eerste plaats met zichzelf bezig. Ze heeft ons wel goed verzorgd op gebied van eten en kleren en structuur. Maar op gebied van steun krijgen en mezelf kunnen zijn, daarin niet. Ik was steeds het perfecte meisje gestuurd door haar onvervulde verlangens tot ik het in mijn puberteit niet kon volhouden. Ze vond me te dik, ik ontwikkelde een eetstoornis. Heb haar vaak gezegd dat ik nog steeds met dat probleem zat maar ze ‘vergat’ dit steeds. En als ik eens met iets zat dan zorgde ze wel dat zij nog meer met iets zat zodat ik er zogezegd voor haar moest zijn… Ik heb het nog altijd moeilijk om bij haar langs te gaan. Ik voel elke sigaret die zij gaat roken als een afwijzing, ben elke keer gekwetst wanneer ik enthousiast een verhaal vertel waarnaar zij minder geïnteresseerd luistert. Ik wil haar nog steeds helpen om toch gelukkig te zijn maar vind het voor mezelf al zo moeilijk…

      Reply
    Pascale - april 26, 2014

    Ik ontdekte dat mijn man een narcistisch leugenaar is door er veel over te lezen. Hij heeft me kapot gemaakt, ik weet niet meer wie ik zelf ben. Om de emotionele pijn te verdoven heb ik vele jaren gedronken. Tot het moment dat ik een zelfmoordpoging heb gedaan. Ik ben er nog en ben opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en ben al 4 maanden nuchter. Ik ga hier verder met een individuele therapie voor traumaverwerking. Ik doe dit om mezelf vrij te maken en ben bezig met een echtscheiding. Ook voor mijn kinderen wil ik er terug zijn. Mijn zoon gaat bij mijn man wonen, waar ik me echt wel zorgen om maak . Hij is 17 jaar en erg beïnvloed door zijn vader. Ik betrek hem liefst niet te veel bij de scheiding, maar hij heeft het erg moeilijk.Ik wil hem niet opzetten tegen zijn vader, maar wat als hij hetzelfde wordt ?

    Reply
    Natalie - april 26, 2014

    Hallo lieve allemaal
    Pff wat een herkenning allemaal.
    Ik heb ook narcistische ouders en daardoor als kind zijn het zogenaamde helpers syndroom ontwikkeld puur om te kunnen overleven. Daardoor voelde ik me toch nog enigszins nuttig binnen het gezin. nu jaren verder na vele herhalingen met narcistische partners, tja want het zit nou eenmaal in je systeem, heb ik nu dan toch maar flinke afstand van mijn ouders genomen. En besef me nu ook dat hoe mijn leven nu is niet langer door kan gaan, heb inmiddels ptss doordat ik telang in stress situatie heb moeten OVERLEVEN!! Maar er is hulp ook voor jullie allen. Ik zelf ben nu onder behandeling van EMDR . Wat mij zal helpen mijn verloren zelf terug tevinden. Ik wens jullie allen veel succes en liefde toe

    Reply
    Airria - april 25, 2014

    Beste mensen,

    Met toenemende verbijstering heb ik een deel van de verhalen gelzen na wat surfen op internet omdat ik weer eens in de put zat na contact met mijn moeder.
    Pff had ik dit maar eerder gedaan, zij vertoont echt alle kenmerken hiervan en ik ben inmiddels 50+!
    Ik hoop dat ik contact kan krijgen met wat van jullie omdat ik eindelijk mijn verhaal kwijt kan dan. Moet het eerst even laten bezinken.

    Airria

    Reply
    Manja - april 20, 2014

    Hallo allemaal,

    In mijn geval gaat het om mijn moeder. Alles gelezen hebbende herken ik veel! Vooral het claimen en het nooit iets goed kunnen doen. Onuitgesproken verwachtingen die leiden tot ruzie wanneer je daar niet aan voldoet. In beperkte manipuleren, charme voor de buitenwereld en alles wat aangeschaft wordt is duur. Mishandeld ben ik gelukkig nooit!

    Vaders is er nooit geweest toen ik klein was. Altijd werken en eenmaal thuis alleen maar in de bank liggen slapen. Nu besef ik dat dit voor hem een vlucht is geweest. Wel een vlucht waarbij zijn enige kind aan haar lot werd overgelaten.

    Niet ’n de gaten hebben dat dit niet normaal is. Totdat ik vanaf de mbo-opleiding voor het eerst vriendinnen kreeg en de wereld ging ontdekken.
    Het lijkt alsof daarvoor ik door haar werd belemmerd in het aangaan van vriendschappen. Tot op de dag van vandaag hoef ik niet te vertellen dat ik met een vriendin ben gaan winkelen, dat had ik met haar moeten doen…

    Gelukkig kwam ik 10 jaar geleden mijn huidige partner tegen. Door hem heb ik echte vrienden en vriendinnen, een grote sociale kring en ben ik actief in het verenigingsleven.

    Het ging echt mis toen ik ruim 7 jaar geleden ging samenwonen met m’n lief, in een ander dorp.. Ik had in dezelfde woonplaats moeten blijven wonen…
    Altijd maar verwijten en de vinger gewezen krijgen. Dat doet pijn, veel pijn. Waarom moet het bij zo gaan? Het is nergens voor nodig. Ben eens trots op wat je enige kind bereikt heeft en wat er van haar geworden is…

    Vorig jaar leek het tij te keren. Waarschijnlijk tegen beter weten in. Mijn vader werd getroffen door herseninfarcten. In de moeilijke tijd klaargestaan tot en met. Tot er recent een enorm verwijt komt. Uiteindelijk het verwijt gekregen dat ik een plaat voor mijn hoofd heb en gehersenspoeld zou zijn door mijn schoonfamilie.

    Ik leef mijn leven zoals ik zelf denk dat het goed is, doe denk en handel op die manier waarbij ik mezelf altijd recht in de ogen kan blijven aankijken.

    Al met al denk ik zelf dat ik het zelf niet eens zo slecht doe in het leven; ik durf vriendschappen en emotionele relaties aan te gaan.

    Maar toch……het slechte contact speelt dagelijks door m’n hoofd. Ik weet hoe het is, de buitenwereld heeft geen idee.

    Ik weet heel goed dat praten geen zin heeft. Het contact staat nu op een heel kaag pitje. Voor het laatst 3 maanden geleden. Ook door mijn hoofd spookt: het blijven wel je ouders…

    Reply
      C. - april 25, 2014

      Hallo Manja,

      Het is de bedoeling dat jij je slecht voelt en schuldgevoelens hebt. En ja het zijn en blijven je ouders. En dan? Geeft dat het recht zo te doen met jou? Neen!! Jij bent tenslotte ook nog hun dochter. Ik heb zo’n 13 maanden alle contact verbroken. Juist om de 2weken zie ik mijn moeder als ze mijn dochtertje terug brengt. Maar ik praat amper met haar, ik probeer geen oogcontact te maken. Het enige wat een narcist wilt, is aandacht.
      Laat geen emotie tonen, geen woede, geen verdriet. Ik laat hun geen emoties meer tonen en het helpt. Het zal je enkel maar sterker maken en geef aandacht aan diegene die wel erg met je begaan zijn.
      Mijn vader is een narcist en als hij mij half jaar terug bedreigende mails stuurde, was ik altijd heel over mijn toeren. Nu komen zijn mails automatisch in de prullenbak. Soms lees ik het, maar ik negeer het en dat is het beste wat je kan doen.
      Er is contact mogelijk als jij JOUW grens aangeeft en hier ben ik nog niet sterk genoeg voor. Vandaar hou ik alle emotionele deuren dicht. Ik weet wat je doormaakt, verwijt het jezelf niet!! Je had het niet kunnen voorkomen, je bent het slachtoffer van narcistisch misbruik.
      Sterkte!
      C.

      Reply
    Bengel - april 15, 2014

    Ik weet al een hele tijd dat m’n moeder een narcist is. Het is alleen zo, dat ik mij afvraag hoe je alles verwerkt. Ik heb een partner en 2 kids, woon een eind bij m’n ouders vandaan. (ik moest maar thuis blijven wonen, of anders in dezelfde straat zodat ze me in de gaten kon houden. Vrienden mocht ik niet hebben, ik had alleen thuis wat te zoeken.)Nu heb ik geen vrienden of vriendinnen, (ben op verschillende clubs geweest, maar op de een of andere manier lukt het me niet om vriendschappen te sluiten. (er zijn heel wat meer dingen gebeurd, maar als ik alles op moet schrijven, ben ik morgen nog bezig). Ik heb hierdoor een erg laag zelfbeeld, zeer weinig zelfvertrouwen en vertrouw anderen niet zo gemakkelijk. Ik ben vaak zelfs bang voor sommige mensen. Ik weet ook wat het is om een narcistische moeder te hebben, maar nu, met m’n 36 jaar, baal ik er ook van dat die woede en dat verdriet steeds omhoog komt. (het is toch te zot voor woorden om een nieuwe koelkast, die hard aan vervanging toe is, te kopen, en je daar ook nog schuldig over te voelen.) Ook merk ik, dat ik een gemakkelijk mikpunt voor pesterijen ben (al vanaf begin basisschool, en nu dus nog). Sorry voor mijn warrig verhaal, er zit veel in m’n hoofd, maar merk nu wel dat ik dringend hulp nodig heb, maar waar vind ik die?
    O ja, op dat lijstje met kenmerken kon ik zowat alles me ja beantwoorden.
    Groetjes Ellen

    Reply
    Anoniem - maart 31, 2014

    Hoi. Min of meer toevallig hier gekomen. Ik ben er pas net achter dat m’n vader narcistisch is. Zelf ben ik grotendeels door moeder opgevoed maar t gaat erg slecht met m’n jongste halfbroer die al 8 jaar alleen m’n vader heeft. Hij is erg ongelukkig en grijpt naar drugs. Doet alles voor wat aandacht . M’n pa ziet alleen maar de problemen die dat voor hem meebrengt en kan naar nu blijkt niet liefhebben. Iemand tips hoe ik( samen met m’n volle broer en zus) onze halfbroer kan redden?

    Reply
      Anoniem - maart 31, 2014

      Uhm kan iemand m’n naam wijzigen in anoniem.bedankt

      Reply
    Johnz - maart 28, 2014

    Ik ben zelf 24 jaar, ik herken mij in het feit dat ik narcistische ouders hebt door het feit dat ik nog steeds thuis woon en bang ben om buitenhuis te gaan wonen, ik heb totaal geen gevoel voor het tonen van initiatief, ik voel mij gewoon leeg van binnen. Mijn moeder was vroeger meer narcistisch dan nu (ik woon bij mijn moeder) maar mijn vader lijdt echt aan een zware NPS. Mijn oudere broer is recentelijk overleden (drugsverslaafd, mij vader moest voor hem zorgen maar het deerde hem weinig. Pas na anderhalve week aandringen van mijn moeder ging mijn vader kijken bij zijn huis en vond hem). Zelfs na het overlijden van mijn broer, verdrong hij zijn vedriet erover en bleef hij gevoelloos en maakte zelfs weer beschuldigingen dat hij meer mijn broer hielp dan mijn moeder. Na deze bericht gelezen te hebben besef ik dat aan NPS niks meer aan te doen valt, als het afronden van de laatste zaakjes van mijn overleden broer voorbij is, dan wil ook het contact verbreken met mijn vader, hij voldoet aan alle nps symptomen, en alle telefoongesprekken gaat over hemzelf, een telefoongesprek dat inhoudelijk slechts 2 minuut waard is, duurt 20 minuten vanwege zijn grootsheidsverhalen. Hij heeft in het verleden ook PGB budget van mijn tweelingbroer geplunderd toen hij de fout maakt om bij hem te wonen. Inmiddels woont mijn broer weer bij mij en mijn moeder thuis. Mijn ouders mogen dan misschien mijn oudste broer tot zijn dood verpest hebben, ik laat ze nooit mijn tweelingbroer verpesten ! Deze artikel heeft mij ogen geopend. Mijn moeder kan nog gered worden, ik zal meer dingen met haar samen doen, maar mijn vader laat ik op een afstand.

    Reply
    Inge - maart 26, 2014

    Pas dit jaar te weten gekomen dat mijn moeder vermoedelijk een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft door de informatie te lezen van deze site.Wat een AHA Erlebnis.
    Heb inmiddels ook het boek van Nina Brown gelezen (Children of the self absorbed) over destructief narcistische ouders dat ik trouwens sterk kan aanraden. Daar lees ik ook over de ver reikende gevolgen voor kinderen opgevoed door een dergelijke ouder zelf tot in de volwassen leeftijd aspecten van onderontwikkeld gezond volwassen narcisme waarvan ik trouwens moet toegeven dat die kloppen voor mezelf als ik heel eerlijk ben)die bovendien ook gevolgen kunnen hebben voor mijn kinderen en ook hun kinderen….
    Ik wil niet dat mijn kinderen hier ook gevolgen van ondervinden en denk er daarom over eens bij een psycholoog of therapeut langs te gaan. Ik heb echter gelezen dat deze stoornis heel specifiek is en moeilijk te doorgronden/zich afspeelt in het verborgene en dat je daarom best een therapeut bezoekt met ervaring in de materie.
    Daarom: zijn er in België psychologen/therapeuten gekend met ervaring in deze specifieke stoornis? Op internet is vnl. informatie te vinden op Nederlandse sites en op de site van Vlaamse psychologen kan je niet selecteren op de stoornis narcisme.
    Mijn huisarts raad vragen ligt wat moeilijk want mijn moeder is daar ook patiënt en draagt naar de buitenwereld het gelikte masker van bezorgde moeder (cfr. ‘de ratmoeder’).

    Reply
      Myriam - april 2, 2014

      Hallo Inge,

      Ik zit helemaal met hetzelfde probleem kwa huisarts, daarom dat ik zelf niet goed weet waar ik moet beginnen met hulp vragen.

      Houd je ons op de hoogte moest je een psycholoog of therapeut in Belgie gevonden hebben?

      Alvast bedankt
      Myriam

      Reply
        Inge - april 8, 2014

        Doe ik

        Reply
      Bina - mei 4, 2014

      Beste Inge,
      Ik ben in België ook op zoek naar een ervaren therapeut… Veel succes en we kunnen elkaar in deze zoektocht helpen?

      Reply
    Leanne - maart 22, 2014

    Als ik dit lees, oh boy wat herken ik dit.
    Maar, ik vroeg mij af of iemand anders ook het gevoel heeft altijd te willen presteren voor 1 van de ouders, omdat zij nooit laten weten of ze trots op je zijn of inzien dat je je best doet? Ik bedoel. In september 2013 ben ik een HBO opleiding begonnen, ik ben overspannen geraakt, ontslagen en tijdelijk gestopt met school. Ik heb toen besloten in februari weer opnieuw te beginnen met dezelfde opleiding. Maanden lang heb ik bij een psycholoog gezeten. Waar ik achter gekomen ben is dat mijn vader een narcist is. Hij vond het belachelijk dat ik stopte met mijn opleiding en vond dat ik beter niet kon werken en door moest gaan met school, want ik zou met veel leren en opschieten nog wel bij kunnen komen. Maar dat kon niet, want ik moest verslagen typen. Daarbij geloofde hij niet dat ik overspannen was. Het was voor hem stress omdat ik zelf zo dom was niet bij te blijven op school. En ik zat thuis met lichamelijke klachten.. Nu stond er al weken een afspraak met hem ingepland dat we zouden praten. Want mails, berichtjes enz helpen niet zijn ogen te openen. Maar, hij gaat liever naar de verjaardag van zijn schoonmoeder. Het feit is, ik woon in Friesland, hij in Brabant. Hij kan op zijn minst een half uur langskomen. Ik heb hem verteld hoeveel pijn het mij deed dat hij niet even langs wilde komen.. De reactie die ik kreeg? ‘Het zou helpen als je eens stopte met manipuleren’. Daar ben ik dan weer 3 dagen kapot van he. Wat zouden jullie doen? Wat is aan te raden? Moet ik met hem breken? Moet ik de relatie puur zakelijk houden? Want ik heb ook een broer, die mijn vader wel vaak ziet. En er zijn veel familiedingen waar ik wel altijd heen wil om de rest van de familie. Ik ben radeloos.. Ik ben benieuwd wat anderen doen in deze situatie..

    Reply
      Leanne - maart 22, 2014

      Ik vergeet er bij te vertellen dat zijn schoonouders in dezelfde stad wonen als ik.

      Reply
      Nicole - maart 28, 2014

      Leanne, het is bijna eng hoeveel ik herken. In grote lijnen begrijp ik je volkomen. Mijn vader heeft ook een narcistische persoonlijkheidstoornis, woont sinds mijn 12de in Brabant en wij (de rest van het gezin) in Friesland. Ik zie de afstand sinds dit artikel nu als mijn redding. Na 4 jaar therapie en een geweldige moeder, kan ik met een gerust hart zeggen dat deze vorm van narcisme niet naar mij is doorgeslapen. Ik ben uiteindelijk met mijn gebroken, terwijl ik een papa’s-kindje was. Deze man maakt mij ziek en heel ongelukig. Bracht mij altijd in onveilige situaties en heb door hem een extreme onzekerheid ontwikkeld. Om het anker in mezelf te kunnen leggen en echt te kijken naar wie ik ben, kon ik niets anders dan het contact te verbreken. Het geeft mij rust en ik heb nu mijn mensen om me heen gecreeerd waar ik me wel veilig bij voel. Dat is zo belangrijk! Mensen kunnen vertrouwen, niet continu alert hoeven zijn uit angst wat er gezegd of gedaan wordt. Blijf altijd bij je zelf en probeer te accepteren dat je je vader nooit zal kunnen veranderdn, alleen de houding die je zelf naar hem aanneemt. ‘What you allow, will continue’ Geef duidelijk je grens asn en voel je daar niet schuldig over. Dat is heel moeilijk, maar loslaten is, denk ik, het enige dat je zal bevrijden. Sterkte in deze zoektocht! Ps. Mn broertje heeft altijd wel contact gehad, maar ook dat is nu verbroken door het gedrag van mijn vader. Hij zal nooit veranderen, helaas.

      Reply
      Ruth - april 8, 2014

      Beste Leanne, Je zou emotioneel grote afstand kunnen/ moeten nemen van je vader.
      Verwacht niets want waar je behoeft aan hebt, zoals liefde erkenning waardering enz, die komen echt niet.
      Ik ben nu bijna 60 en het is er nog steeds niet. Nu ik emotioneel neit meer verbonden ben met mijn moeder gaat het me veel beter af om haar haar om te gaan. Laat hem gewoon maar kletsen die woorden zijn niet voor jou bestemd maar zegt gewoon alles over zijn karakter en die stoornis. Geef alleen wel goed je persoonlijke grenzen aan. Want daar heeft een narcist immers ook maling aan. Sterkte.!

      Reply
    Ruth - maart 17, 2014

    Zo herkenbaar dit allemaal. Ik heb nog een broer en een zus en we hebben alledrie een tik van de molen gekregen. Nu eindelijk weet ik wat er met mijn moeder aan de hand is. Lang heb ik gezocht naar een antwoord er moest voor dit gedrag toch een naam zijn.
    En ja hoor. Dat op zich geeft wel opluchting. Maar wat een verschrikkelijke jeugd heb ik gehad. Met psychische mishandeling en altijd beschikbaar moeten zijn voor klusjes en werk.
    Altijd die niet aflatende stroom van kritiek.
    Er is een steeds terug kerend schuldgevoel over van alles en nog wat wat ik doe.
    Ben daarvoor in therapie. Het is zo slopend geweest. Mijn moeder leeft nog. Maar het is echt rupsje nooit genoeg. Ze is niet tevreden te krijgen.
    Nu hebben we project “de buienlamp die het niet doet” ze gebruikt m nooit maar hij moet en zal gemaakt worden. Het lukt ons niet.
    Enfin ik hoef niemand te vertellen welke molen er dan in gang gezet wordt.
    Op den duur ga je toch overstag om er gewoon vanaf te zijn. Ze weigert de makkelijkste oplossing een nieuwe lamp of de huismeester bellen.
    Soms ben ik zo boos dan weer voel ik me schuldig.Steeds zijn er weer nieuwe toestanden en daar maakt ze een project van.Herkenbaar voor de lezers?

    Reply
    esther - maart 16, 2014

    OMG ik had geen idee dat er zoveel slachtoffers waren..zo herkenbaar, alles wat hier gezegd wordt! Ik had zowel narcistische ouders..als later een narcistische partner..waar ik een zoon mee heb van nu 3 jaar oud..het is een strijd en t blijft een strijd..al weet je beter en wil je het niet..het blijft een strijd om te moeten dealen met jezelf kan ik beter zeggen..want emotioneel gezien blijf je met jezelf worstelen hoe om te gaan met de mensen waar je van houdt maar dat dat tegelijker tijd niet kan, je weet dat als je ze toelaat in je leven ze weer aan je beginnen te trekken en alles uit de kast halen om je hun zin te laten doen..uitputting als gevolg..want continu op je hoede zijn en grensen aan moeten geven is uitputtend en zou niet het middelpunt of rode draad in je leven moeten zijn…erg moeilijk als je zelf een groot verantwoordelijkheids gevoel hebt en erg sociaal van aard bent met een groot gevoel van inlevingsvermogen. Waarschijnlijk al gecreeerd in de kinderjaren door het gedrag van je ouders..accepteren is een groot deel van t verwerkings proses, wat mischien ook een levenlang nodig heeft om dat te doen..tja..wie zal t zeggen..dat hangt waarschijnlijk af van het individu…ik wens iedereen die hiermee te kampen heeft veel kracht toe..en echte liefde <3

    Reply
    LammeGoedzak - maart 8, 2014

    Bedankt voor deze site!

    Pijnlijk om te lezen, maar alles zo ontzettend herkenbaar, inclusief de ‘reacties’ van kinderen. Het ‘reactie narcisme’ bij mijn broer (die ook officieel als zodanig gediagnosticeerd is), het (tevergeefs) super je best doen bij mijzelf (hetgeen o.m. in inoverbelastingsklachten resulteerde), de murwe partner etc. etc.

    In ons geval is het de vader, met een murw geworden moeder. Nu is hij hoogbejaard, incontinent en niet in staat voor zich zelf te zorgen, herhaaldelijk als verpleeghuis-ready aangeduid door meerdere medici, maar hij eist dat onze bejaarde moeder en wij hem in (eigenlijk) haar huis top tot teen verzorgen, ondanks dat het haar en mij te veel belast (tot het ziekenhuis toe in haar geval, bij mij bleek het gelukkig niet mijn hart te zijn).

    Omdat er hier een tekort aan verzorgingshuizen is, pardon, hij ‘niet een gevaar voor anderen is’, laat de gemeente etc. hem rustig zijn gang gaan, onderwijl bewerend dat ze ons willen helpen, hetgeen zich onder meer uit in het ‘verjagen’ van mijn moeder uit haar eigen woning (het merendeel van de koopprijs als van de hypotheek is door haar betaald).

    De kicker?

    Hij is enkele maanden op zijn plek geweest in een verzorgingshuis, maar daar was hij zo veeleisend dat hij het personeel tot wanhoop bracht (resulterend in vertwijfelde uitroepen tegen hem als ‘ik ben uw loopjongen niet!’ en hem haast moeten dwingen niet-urine doordrenkte kleren te dragen), en hebben ze hem zonder het gehele thuisfront te consulteren weer, ondanks dat hij niet in staat is zichzelf aan te kleden etc. op onze stoep te dumpen.

    Hierdoor kwamen o.m. de jarenlange insomnia klachten van mijn moeder weer terug (ze waren die maanden afwezig, en ze lachte zelfs weer) en is haar gezondheid stukken slechter geworden. Idem dito met de mijne maar dit voert hier nu te ver.

    Ik sluit me aan bij de wens voor een forum, en het verheugt me om te zien dat er aan gewerkt wordt.

    Reply
    Miss Sunshine - februari 11, 2014

    Jeetje, een paar dagen geleden per toeval op deze site gestuit en er vallen zoveel dingen op hun plek! Verwarrend maar ook fijn om eindelijk het gevoel te hebben dat ik hierin niet alleen sta!!
    Ik weet mijn jeugd anders was dan die van de meesten, maar ik kon er nooit een vinger opleggen of een naam aan geven. Ik ben opgegroeid met een zeer narcistische vader en dat keerde zich vooral tegen mij. Mijn (geadopteerde – er moest een jongen komen om de familienaam door te geven) broertje werd opgehemeld en ik ving de klappen op. Ik geloof dat ik dat stuk van mijn jeugd redelijk verwerkt heb, en heb al een aantal jaar geen contact meer met mijn vader, maar opeens voel ik heel veel woede naar mijn moeder. Inmiddels hertrouwd en nog steeds een harde vrouw. Herkennen jullie dit? Ik heb altijd gedacht dat ook zij slachtoffer was, maar begin steeds bozer te worden om het feit dat ze niet de keuze heeft gemaakt om weg te gaan en oogluikend toestond dat mij zoveel geweld (verbaal, emotioneel)werd aangedaan.

    Reply
    Mezelf - februari 11, 2014

    Het is vreselijk. Een nachtmerrie.
    Horror in het echt.
    Meer kan ik er niet over kwijt, maar wens een ieder die dit meemaakt heel veel sterkte!
    Het is zo ontzettend herkenbaar wat er allemaal geschreven staat……

    Reply
    Barbara - februari 5, 2014

    Jeetje, ik heb me er nooit in verdiept wat er mis is met mijn ouders. Ik wist wel dat hrt niet normaal was wat er vroeger bij ons thuis gebeurde, maar ik had dit er nooit achter gezocht. Nu herken ik gewoon mijn hele jeugd hierin en er zijn meerdere mensen die hiermee te kampen hebben gehad. Ik kan nu ook wel mijn hele situatie gaan vertellen, maar dat lijkt toch op al die verhalen die hierboven staan, dus ik stel alleen een vraag. Ik ben 21 jaar en woon sinds mijn 19e niet meer thuis. De sfeer was verstikkend en ik voel het lamgs gaan bij mijn ouders als een verplichting naar hen toe terwijl het nooit gezellig is. Ik heb altijd wel wat verkeerd gedaan. Ik heb nooit genoeg aandacht volgens hen voor hen en bel nooit. 1 keer in de week een uur vind ik voldoende omdat ik daarna gewoon weer even tot mezelf moet komen van alle stress die het mij heeft opgeleverd. Heb zelfs al aan zelfmoord gedacht omdat ik gewoon mezelf niet eens kan zijn. Ik voel me gevangen in mijn eigen leven. Daarom heb ik besloten te willen breken met mijn ouders en een leven voor mezelf te beginnen. Ik woon dus al op mezelf en heb een lieve vriend en een hondje. Nu is het alleen zo dat ik ook nog studeer en mijm vriend ook. Zijn studie kunnen we betalen en die van mij wordt volledig betaald door mijn ouders. Dit is dan ook het ultieme manipulatie ding wst hen aan mij verbind. Als ik tegen ze in ga dreigen ze ermee de geldkraan dicht te draaien zoals ze dat noemen omdat ik een ondankbaar kind ben. Heb 1 keer gezegd dat het me niet meer uitmaakt maar dat ik zo niet kan leven en toen was ik bijna mijm huis en mijn studie kwijt. Kortom dan sta ik op straat zonder iets. Ik heb daarom weer contact met mijn ouders, maar ik kan er echt niet meer tegen. Ik ben zo doodongelukkig en ik merk dat ik niemand meer kan vertrouwen om mij heen. Ik heb amper vrienden, omdat ik bamg ben om weer teleurgesteld te worden. Ik moet hier dus een stokje voor steken maar ik weet niet hoe. Ik kan mijn leven zelf gewoon niet onderhouden. Of ik moet gaan verhuizen naat 1 of ander krot en ik woon al in een achterstandwijk waar al 3 keer mensen doodgeschoten zijn voor de deur. Ik wil niet nog dieper in de penarie komen. Wie heeft er raad voor mij?

    Reply
    Marga - februari 1, 2014

    Ik herken het dat je altijd je moeder tevreden moet stellen. Maar dan bij mijn man. Hij was echt altijd met haar bezig. Deed alles voor haar en kon nooit objectief naar haar kijken. Geen van haar kinderen trouwens. Die moeder vinden ze allemaal geweldig en als iemand al iets over haar durft te zeggen worden ze boos.
    Ik heb nooit geweten dat zij een narcist was, wel vond ik haar vreemd. Ze is passief agressief, heel zwart-wit, negatief, het is allemaal nooit waar wat een ander zegt, heeft geen enkel initiatief, je voelt gewoon dat zij op anderen neerkijkt, beschuldigt mensen van dingen die pertinent niet waar zijn, ze laat je constant twijfelen aan je eigen waarneming (gaslighting), ze geeft je steeds het gevoel dat je het niet goed doet en ze heeft werkelijk nul inlevingsvermogen. Ik heb werkelijk nog nooit een normaal gesprek gehad met haar want communiceren kan ze niet. Voor de buitenwereld is het het perfecte gezin.
    Inmiddels weet ik dat zij een zogenaamde verborgen narcist is. Ik vond het altijd al zo bijzonder dat al haar kinderen haar op handen droegen, terwijl er van haar uit geen enkele liefde richting haar kinderen was. Ze blijken dus zwaar geparentificeerd te zijn. In het bijzijn van derden klaagt zij nooit over de andere kinderen, maar ik weet dat ze haar kinderen onderling tegen elkaar uitspeelt. Altijd 1 op 1 zodat het anderen niet opvalt.
    Ik zie bij al haar kinderen veel niet-erfelijke eigenschappen waarvan ik nu denk dat het pure overlevingsstrategieën zijn.
    Drie jaar geleden kwam mijn man in een enorme psychische crisis. Hij is gevlucht naar een vrouw die hij niet eens kende. Toen begonnen de woede aanvallen, de psychoses en dissociaties bij heb. En de projectie. Ik heb ik een enorme hoeveelheid bagger over me heen gekregen. Een kleine greep: Ik doe het ook nooit goed, jij kan nooit sorry zeggen, jij veegt altijd alles van je bord, jij kan niet naar jezelf kijken, jij bent negatief, jij bent zwart-wit, jij manipuleert, jij onderneemt nooit iets, jij kan geen liefde geven, ik moet los van jou want jij zit helemaal in me, alles draait altijd om jou. Nou ja, de lijst is eindeloos, maar in elke uitspraak herken ik zijn moeder.
    Mijn man heeft altijd gezegd dat hij een fantastische jeugd heeft gehad, en daaraan schreef ik dan ook maar die liefde voor zijn moeder toe. Maar midden in zijn crisis vertelde hij dat zijn jongere broer werd voorgetrokken, dat hij regelmatig werd vernederd en geslagen door zijn vader en dat zijn moeder alleen maar stond toe te kijken.

    We hadden een fantastisch gezin. Maar door deze moeder zijn drie onschuldige mensen beschadigd. Mijn kinderen zitten in therapie. Deze therapeut vertelde dat veel kinderen uit dergelijke gezinnen (Indisch met een behoorlijk oorlogstrauma door de Jappenkampen) nooit een normale puberteit hebben doorgemaakt. In de zin dat ze zich los maken van hun ouders. Vaak als hun eigen kinderen in de puberteit komen, wordt er iets getriggerd waardoor ze deze tijd moeten inhalen. Nou ja, toen hij ging zei hij ook dat hij ging groeien.
    Onnodig te zeggen dat wij van zijn hele familie nooit meer wat hebben gehoord.

    Reply
    Noor - januari 31, 2014

    Mijn moeder vertelde mij eens dat toen zij kinderen kreeg dacht “zo, die zijn van mij!” En 58 jaar later ervaar ik dat nóg… Ik ben van haar… Mijn moeder en haar welzijn/welbehagen overheersen mijn gedachten. toen het echt niet meer ging met mij ben ik in therapie gegaan en ben ik tot het inzicht gekomen dat ze trekken heeft van een NPS, maar ik blijf het zo ongelooflijk moeilijk vinden om met haar om te gaan… Na de therapie kon ik eindelijk een gezonde relatie aangaan en ben nu 17 jaar getrouwd. Mijn man is ‘natuurlijk niet goed genoeg’, maar wonder boven wonder ben ik zo eigenwijs geweest om toch met hem te trouwen…
    Maar wie herkent dat nu ook dat je nog steeds de goedkeuring verwacht van je moeder bij al wat je doet en als de dood bent dat ze boos op je is? Ik bel mijn moeder elke dag, ga minstens 1x per week bij haar langs en heb het gevoel dat ik haar ernstig teleurstel en een slechte dochter ben. Mijn broer woont in een andere provincie en ik in dezelfde stad als mijn moeder… Aan hem heb ik ook weinig dus… Af en toe word ik gék van mezelf, ik weet wat het probleem is, maar ben gewoon niet bij machte om er wat aan te doen. Iemand advies?

    Reply
      admin - januari 31, 2014

      Je kan je moeder waarschijnlijk nooit tevreden stellen. Ze zal altijd meer van je eisen. Jij hebt ook het gevoel dat je nooit goed genoeg bent maar dat is niet waar. Je moeder stelt eisen waar je nooit aan zal kunnen voldoen, dat maakt nog niet dat er iets mis is met jou.
      Je zal het probleem van je moeder minder op jezelf moeten weer spiegelen. Zo te horen zit je leven aardig in elkaar met een leuke man waar je al 17 jaar bij bent. Ergens zal je moeten accepteren dat je moeder ziek is. Want als ze nps heeft dan is ze ook ziek. Omdat het je moeder is, is het contact verbreken uiteindelijk de allerlaatste optie die er is. Mijn moeder heeft dit met haar moeder ook gedaan vanwege een narcistische vader die haar moeder in zijn macht had. Wat je moet proberen is om de situatie voor jezelf leefbaar te maken.
      Ben niet bang dat je je moeder teleurstelt maar ga uit van je eigen kracht en probeer de omgang met haar zo normaal mogelijk te maken. Als je van jezelf accepteert dat je nooit goed genoeg zal zijn, maar dat het niet aan jou ligt, kan je waarschijnlijk beter met de situatie om gaan. Probeer de wijze waarop je met je moeder om gaat eens te veranderen naar een manier waarop het voor jou minder of zelfs geen stress geeft. Bel haar bijvoorbeeld eens een dag niet en kijk hoe dat gaat.
      Je bent zo te lezen erg angstig voor je moeders afwijzing, dat is het eerste waar je van af moet. Je moet de negatieve ban breken en je realiseren dat je moeder nooit zal veranderen en waarschijnlijk niet inziet dat ze nps heeft. Dus is het belangrijk om de leefsituatie voor jezelf zo prettig mogelijk te maken.

      Geloof me als ik zeg dat je moet stoppen met het jezelf kwalijk nemen. Je bent geen slechte dochter, je moeder heeft een aandoening die haar dit gedrag laat vertonen en dat is heel erg voor haar en haar omgeving. Maar dat maakt jou geen slecht persoon en je moet voor jezelf manieren vinden om de omgang met haar zo prettig mogelijk te maken.

      Reply
        Noor - januari 31, 2014

        Heel erg bedankt voor je reactie! Ik heb al eens geprobeerd minder te bellen, maar dat levert natuurlijk ook problemen op… 😉 bij mijn moeder en daardoor ook bij mij. Toen mijn vader overleden was, nu negen jaar geleden, heb ik haar 2x per dag gebeld en het heeft me moeite en verwijten gekost om dat terug te draaien. De therapeut heeft me ooit verteld dat ik niet verantwoordelijk ben voor het geluk van mijn moeder en dat hou ik me maar voor…! Ik heb haar een paar keer richting GGZ hulpverlening gepraat, maar daar was ze steeds na 1 gesprek weg en nu valt bij mij, na het lezen op deze pagina het kwartje! Ze wil helemaal niet geholpen worden….
        Hartelijke groet.

        Reply
          Carin - mei 22, 2014

          Ik snap het precies. Alleen erg lastig onder woorden te brengen.Ik belde ook 2x per dag en ging 2x per wk op bezoek en elke zaterdag de wekelijkse boodschappen met haar doen,dus 3x per week zat ik bij haar. Na 4jaar heb ik 1x per dag gebeld en de bezoekjes afgebouwd naar 1x per week en op zaterdag boodschappen doen.
          De reden was dat ik eraan onderdoor ging omdat zij mij nooit eens zelf belde.zelfs als ze wist dat iets belangrijk voor me was.

          Reply
      Carin - mei 22, 2014

      Hoi, misschien heb je er iets aan als je op google opzoekt; Het verdwenen zelf. Ik heb vooral baat gehad bij het stuk,waarin voor komt: het lijkt wel of ze met de bedrading in je hoofd bezig zijn. Ik snap precies wat je bedoelt, lijkt alsof je haar onuitgesproken verwachtingen moet kunnen raden en daarvan wordt je heel onrustig en zenuwachtig van binnen. Veel sterkte.

      Reply
    Arjen - januari 24, 2014

    Vorig jaar april heb ik definitief de relatie van 3,5 jaar verbroken met een vrouw met vermoedelijk (gezien de gedragskenmerken) een NPS.
    Inhoudelijk was de relatie absoluut onwenselijk. Voornamelijk een herhaling van persoonlijke (jeugd)trauma’s in het kwadraat voor mijn gevoel.

    O.a. door herkenning, erkenning, en aanvaarding enorm veel inzicht verkregen in gedragsproblematiek gerelateerd aan extreem narcisme, of anders, vind ik. Onderscheidingsvermogen!

    Ergens denk ik eigenlijk al heel lang onbewust dat te willen wat er nooit is geweest met een intens verlangen, n.l. echte onvervalste moederliefde.
    Ik denk dat ik onbewust ben gegaan voor de vrouw die het meest op mijn moeder leek, in de (wan)hoop als veranderde ontwikkelde man eindelijk te voldoen aan de schijnbare criteria om liefde te kunnen delen.
    Ook denk ik dat meer zichtbaar is geworden voor mij wat er altijd was door deze relatie, n.l. narcistisch misbruik en de gevolgen daarvan.

    Arjen(48)

    Reply
      L - maart 17, 2014

      Heel herkenbaar.
      Dank voor je verhaal.
      Ik heb hetzelfde ondervonden met een man waar ik 6 jaar een relatie mee heb gehad, die ik nu verbroken heb.
      Tot in het extreme nooit goed genoeg, ieder woord af moeten wegen, en dan nog verkeerd begrepen worden. En ja ook ik dacht dat ik mezelf genoeg ontwikkeld had om de liefde van mijn vader te verdienen. Want deze man lijkt in vele opzichten op mijn vader. Ik kwam in mijn eigen gedrag ook een vorm van verslaving tegen.
      Ik was verslaafd aan het pleasen, ieder moment van de dag en de nacht bezig met goedkeuring proberen te krijgen van deze man wat nooit lukte. Ik twijfelde volledig aan mezelf en vroeg mij steeds af waar mijn eigen vreemde gedrag vandaan kwam. Ik herkende mezelf niet meer. Tot ik volledig uitgeput was en mezelf volledig kwijt. Ik kon niet meer verder en heb de relatie en alle contact verbroken.
      Gelukkig heb ik af kunnen kicken en voel ik me nu vrij. Hoewel ergens nog steeds de neiging bestaat om het toch weer te proberen.
      Het lijkt een beetje op stoppen met roken.

      Reply
        L - maart 17, 2014

        Dan heb ik nog een vraag.
        Deze man heeft een volwassen kind (22)
        Ik zie dat dit kind op allerlei manieren thuis gehouden wordt door vader.
        Het is nu al zover dat dit kind wat nota bene samenwoonde met iemand(28) nu sinds mijn vertrek met relatie bij vader in woont en de datum van hun vertrek wordt steeds maar weer uitgesteld. de jongelui leven niet hun eigen maar vaders leven. Ik zie dat nu veel helderder als buitenstaander. Ze doen het met zijn allen voorkomen alsof het heel normaal is dat de jongelui iedere avond of bij pa op de bank of boven op de slaapkamer zitten Terwijl het eigen appartement leeg staat. Kan ik iets doen ? of moeten de kinderen er zelf achter komen dat ze waarschijnlijk met een narcistisch iemand te maken hebben ?

        Reply
    Charley - januari 21, 2014

    Goedemiddag.
    Een klein stukje van mijn verhaal wil ik graag delen. Simpelweg omdat ik dit alleen kan delen met mensen die ervaring hebben. Lees iets op deze site en ik zeg, damn…is me overkomen.
    Ik ben het kind van een narcistische moeder die een narcistische moeder had. In een zeer christelijke omgeving.
    Als oudste voldeed ik niet. Ooms en tantes bevestigen dat ik met stelselmatige regelmaat zeer langdurig en hardgrondig werd geslagen. Dat deed mijn vader want daar wilde mijn moeder geen handen aan vuil maken.
    Opsluiting, publieke vernedering, manipulatie emotionele chantage was een dagelijkse gang van zaken. Nu wil de pech dat ik daarna een narcistische vrouw heb ontmoet. Ach ja…in den beginne was het ZO leuk. Ja…
    En toen begon de ellende nog een keer. Ik heb dat 21 jaar volgehouden en heb toen afscheid genomen. Van het leven wel te verstaan.
    Bij het afscheid nemen, heb ik heel bewust gedaan, was er slechts 1 persoon die zei: He Charley, stel het even uit en ga naar een therapeut.
    Charley gedaan, jaren…
    En daarna gescheiden. Zou je denken dat het gedonder over is. Nou, dat is een illusie. Bedreiging stalking en de meest walgelijke beschuldigingen zijn mij ten deel gevallen.
    Uiteindelijk heeft ze (de ex) een rechtzaak geforceerd die anders uitpakte dan verwacht: de rechter oordeelde dat ik aan mijn verplichtingen voldeed en verder een vrij man ben. Ik heb geen verantwoording af te leggen aan de ex.
    De 2de relatie heb ik niet veel beter gehad maar ik had de patronen veel eerder door. Ik heb nl na de therapie NLP gevolgd. Omdat ik er van overtuigd was (ja WAS) dat ik alles wat ik deed, verkeerd deed.
    In die tijd heb ik mijn ouders, waar ik jaren maar zeer weinig contact mee had, geconfronteerd met hun gedrag en het gedrag van de grootouders.
    Minpunten tot in de hel geloof ik. Ik zou er voor in de hel terecht komen. Nou, ik was toen al in een hel dus er is geen verschil.
    Ik kan er nu om grijnzen maar destijds heeft t maar erg weinig gescheeld of er was serviesgoed gesneuveld.
    Inmiddels zijn de grootouders overleden. Een opluchting. De familieleden durven niet bij mijn ouders langs te gaan en bellen mij op om te vragen hoe de de wind vandaag waait. Niet dat er garantie is want dat kan ieder moment veranderen.
    Ik heb jaren geleden eens freud gelezen en narcisme gevonden. Samen met andere informatie kreeg ik wel een beeld en dacht: ZO dat heb ik dus meegemaakt.
    Ik kreeg toen te horen: ach Charley, zo was de opvoeding toen. niet zeuren en doorgaan. T zal vast zwaar zijn voor je vader.
    Omdat ik voortdurend dacht dat er iets aan mij mis was heb ik veel studie gedaan en inmiddels mij gespecialiseerd in de begeleiding van slachtoffers van narcisten.
    Inmiddels heb ik een werkende situatie gerealiseerd voor de omgang met de ouders. De pijn blijft evenals de eenzaamheid die uiteindelijk niet oplost omdat de veiligheid en liefde in de jeugd ontbrak.

    Met de begeleiding die ik geef komen de slachtoffers weer in een rustiger vaarwater. Wat is gebeurt, is gebeurt. Maar de toekomst ligt nog compleet open.

    Charley, 55 jaar lang geterroriseerd door 2 hooggespecialiseerde narcisten.

    Als je meer wilt weten of contact wilt, dan reageer maar op dit bericht

    Reply
      Moeder van slachtoffrtje - januari 24, 2014

      Ja, ik ben zeer geïnteresseerd in advies. Want ik vind het verschrikkelijk te lezen dat alle slachtoffers zoveel ouder zijn dan mijn jonge kinderen en er zo laat achter komen en met zichzelf veelal in de knoei zijn gekomen.. Kan ik dit nou echt niet voorkomen…..

      Reply
        admin - januari 26, 2014

        Advies is in dit geval moeilijk te geven. Je zal ze niet het contact met de vader willen ontzeggen. De omgang met de vader zal blijven. Op deze manier houdt hij mogelijkheden om ze te beïnvloeden. Hoe oud zijn je kinderen en ervaren hun de negatieve effecten al bewust?

        Reply
      Erica - januari 29, 2014

      Herkenbaar. Ik ben inmiddels in de 50 en heb de ene relatie na de andere gehad waarin ik me uitsloofde. Mijn vader zei, pour être aimé, il faut être aimable. Uw kind haat u. Ge ziet uzelf niet graag. Ja inderdaad, na een leven van afkeuring en vernedering. Ik overweeg ook nlp, ook om mijn dochter beter te kunnen helpen op weg naar haar volwassenheid. Dit is zo herkenbaar, zo pijnlijk en zo belangrijk dat de inzichten er komen! Dank u voor het delen!

      Reply
      Nu of nooit - mei 14, 2015

      Wat herkenbaar allemaal en wat verwarred. Ik zoek al jaren naar begrip, heb met psychoterapeuten gesproken, zonder succes, vrienden begrijpen er sowieso niks van, ik zal wel overdrijven. Ben ik de narcist of is mijn moeder het? Alles is mijn schuld, de dag dat mijn ouders overlijden OOK, dat zegt mij ma tenmiste, ik heb hun nu al zoveel leed bezorgt. Ben ik dan echt zo’n verschrikkelijk kind, een stomme koe en een klootzak, zo noemt ze me, en zo praat ze over mij tegen mijn vader, die ook door haar wordt gemanipuleerd. Ik ben gezond, heb een goede baan en een fantastische zoon. Wat wil ze nog meer? Ik lijk niet op haar, noch qua uiterlijk noch qua karakter, daar heeft ze het moelijk mee; Als een moeder zoiets tegen je zegt en van je denkt, dat kan toch niet denk ik dan, IK ben de slechterik?! Ik weet het gewoon niet meer. Ik ben ondertussen 45 en leef alleen met mijn zoontje. Ze heeft mijn partners weggejaagd maar volgens haar komt dat omdat ik zo’n moeilijk kind ben, onmogelijk om met mij samen te leven, logisch dat ze mij verlaten. Ik moet mij laten behandelen. Zij zelf is perfect.

      Reply
    Moeder van slachtoffrtje - januari 20, 2014

    Net als ik denk te weten wat t beste werkt,pakt het weer averechts uit. Ik probeer in berichten zo kort mogelijk te zijn,want elk woord keert hij binnenstebuiten. Ik praat m nr de mond ( ” ik begrijp je”) maar probeer meteen duidelijk te zijn(” ik wil niet dat je haar haalt”) en soms is t alsof je met n kind communiceert.. Ik baal ervan dat mn bloeddruk meteen omhoog schiet en de onrust om me heen hangt als ik wat lees van hem, of vd kinderen hoor. Ik loop bij n coach die leert me bij mezelf te blijven…maar das lastig… Want ik ben de moeder die ‘dwars ligt’ die ze ’teleur moet stellen’ omdat papa dingen toezegt die niet kunnen omdat ze bij mij zijn die weekenden.. Zullen ze het echt ooit gaan inzien hoe ik me in allerlei bochten wring!??

    Reply
      admin - januari 22, 2014

      Lieve moeder,

      ik kan uit ervaring spreken (gesprekken met andere moeders) dat ik zeg dat als jij consequent en rechtvaardig blijft, ze uiteindelijk voor jouw kant zullen kiezen. Je moet sterk blijven, ook al kom jij er soms uit als de boosdoener. Bij je zelf blijven is inderdaad heel belangrijk. Een goede vriend van mij is een expert in het jezelf goed voel en dicht bij jezelf blijven. Ik heb hem gevraagd om met mij samen te werken aan deze site, dan gaat hij ook doen. Hij is echt een guru op dat gebied. Schrijf je in voor de nieuwsbrief, dan ontvang je hier snel bericht over. Er gaan nog meer dingen veranderen, dan blijf je op de hoogte…

      Reply
        Moeder van slachtoffrtje - januari 24, 2014

        Heef tmijn complete verhaal nog nut,of is herpt ebook al klaar??

        Reply
          admin - januari 26, 2014

          Sorry moeder, het ebook is sinds gisteravond klaar 🙁 je mag je verhaal altijd nog insturen. Misschien dat we nog een vervolg zullen maken of op een later tijdstip een uitbreiding. Meld je aan voor de mailinglijst en ontvang het ebook in je mail.

          Reply
    Ikke - januari 20, 2014

    Bijna alle kenmerken omschrijven mijn vader (ook alcohol verslaving), ben 1,5 jaar bij een psychotherapeut geweest om mijn jeugd en mijn vader onder de loep te nemen. Maar zelfs nu twijfel ik nog aan mezelf of ik niet overdrijf of dingen verkeerd zie. Terwijl ik al vanaf mijn vroegste herrinnering weet dat het met mijn vader niet normaal is allemaal.
    Mijn hele leven hebben mijn moeder en ik thuis op eieren moeten lopen. De sfeer thuis werd bepaald door mijn vaders stemming. Hij controleerde alles, afluisteren gesprekken/telefoon, wilde niet dat mijn moeder eigen bankrekening had, altijd drama als mijn moeder ging sporten, erg jaloers, kleineren, als wij dingen zelf deden dan werd het belachelijk gemaakt, hij dulde geen kritiek of mening van een ander, meteen opspringen voor hem als hij iets wou, op commando lachen of niet lachen, mocht niet huilen of emotie uiten. Als hij weer mij om iets had uitgefoeterd en zijn bui was over dan gooide hij geld voor me neer en mocht er niet meer over gepraat worden dan was het opgelost op die manier, hij noemde mij vaak een stuk stront en zij dat ik niks waard was, onverwacht kon zijn stemming omslaan, en kwaad zijn over iets wat niks met werkelijkheid te maken had. laconiek en kleinerend over anderen doen. als kind zijn mij dwingen te zeggen dat zijn huwelijk spaak loop door mijn schuld, zeggen dat ik maar een andere vader moet zoeken. Ik haatte hem zolang ik mij kon herinneren, altijd spanning was er bij ons thuis. Nadat mijn moeder was overleden (haar zus mocht van hem niet eens afscheid nemen van mijn moeder en 5 minuten alleen zijn met elkaar) veranderde hij in een zielige labiele man, probeert constant op schuldgevoelens in te werken en zielig te doen, te claimen en gaf mijn geen ruimte om te rouwen, alles draaide om hem, na een klein jaar had hij een nieuwe vriendin. Ik heb nu geen contact met hem, ik kon er niet meer tegen, als ik zei dat ik een avondje rust wou dan kwam hij toch langs mijn huis en bleef maar aanbellen en mij niet met rust laten, of op het moment dat ik van het werk thuis zou komen dan liep hij daar ’toevallig’. Ik ging altijd met knikkende knieen naar buiten bang om hem tegen te komen en van binnen trilde ik van spanning en frustratie dag in dag uit. Ik ben nu verhuisd en hij weet mijn precieze adres niet, ik wil ook niet dat hij weet waar ik woon, dan is mijn rust weer voorbij. Het is een constante strijd van woede, verdriet en schuldgevoel. Mijn vorige relaties lijken elke keer dat ik mannen aantrek die narcistisch zijn en niet psychisch in orde zijn en mij slecht behandelen. Ook heb ik geen zin en behoefte aan schoonfamilie, probeer dat zoveel mogelijk dan te vermijden. Ik denk soms echt dat ik mij niet sociaal heb ontwikkeld omdat ik gewoon geen zin heb in te veel contact met anderen. Mijn eigen vrienden en tante heb ik graag om mij heen, maar wanneer er een verjaardag of zo is dan raak ik in paniek en ga ik er niet heen. Herkent iemand dit ook? Zijn dit wellicht gevolgen van mijn jeugd? Ik ben 35 jaar en nu komt het allemaal heel erg naar boven…

    Reply
    Anoniem - januari 18, 2014

    Hoe kan ik mijn kinderen helpen het beste met hun vader (mijn ex) om te gaan? Ik kom er steeds meer achter dat mijn ex NPS heeft in combinatie met ADD. Ik werd er tijdens onze relatie al radeloos van, maar nu maak ik me zorgen voor mijn kinderen die toch regelmatig een lang weekend bij hem zijn. Ze zeggen al dat hij erg snel boos wordt en alles moet zoals hij het wil. Zelf vind ik het moeilijk ermee om te gaan (geen idee eigenlijk wat nou het best werkt) laat staan voor mijn kinderen. Advies is meer dan welkom.

    Reply
      Arjen - januari 28, 2014

      Als ouder ben je voor je kinderen een rolmodel, geloof ik. Hoe jij ermee omgaat is een voorbeeld voor je kinderen. En daarvoor is kennis noodzakelijk.
      Persoonlijk denk ik dat afstandelijk betrokken zijn met je ex als de vader van je kinderen een goede manier is. Kinderen leren niet teveel naar zich toe te trekken wat niet van hun is maar van hun vader is.

      Reply
    Moeder van slachtoffrtje - januari 17, 2014

    Ik heb mn verhaal al eerder gedaan, mn ex is narcist en daar heb ik 2 kinderen mee.. Ik zoek mensen in het zelfde schuitje als ik..wie heeft ook kinderen die naar hun narsistische vader moeten die voor de buitenwereld zo fantastisch lijkt? Hij wilde zn dochter van 10jr 2 mndn niet zien, en ondertussen mocht de jongste mee te skieen,en vierde wel pakjesavond bij hem. Nu heeft ze 2 uurtjes met m gesproken, en was weer helemaal blij. Ze lijkt alle ellende te zijn vergeten! En dat ze daar nog niet mag komen omdat ze iedereen ( fam en vriendinnen vd stiefmoeder) heeft teleurgesteld,vind ze zelfs begrijpelijk, ” want het is onze schuld mama,dat iedereen nu denkt dat hun slechte ouders zijn” Nu wilt ie de jongste meer weeknden zien,maar de oudste niet… Dat word zeer binnenkort weer n rechtzaak… De jongste gaat graag naar dr vader,vriendin en halfzusje, maar ze is daar niet zichzelf,ze durft niet eerlijk te zijn zegt ze… Zij gaat het zelfde meemaken als haar oudere zus… En ik moet maar toekijken… Als hij bepaalt in mijn weekend de jongste van school te halen…dan doet hij dat. Ik moet het steeds weer toelaten, anders word het hommeless en dat wil ik de kids niet aandoen…maar ik ben spuugzat dat hij steeds alles maar kan maken..hoe gaan anderen hier mee om?? Ik zou graag contact willen…..

    Reply
      ik - mei 9, 2014

      Hier een zelfde splitsing qua interesse van ex in de kinderen.
      Jongste 2 wordt veel minder naar omgekeken, de oudste heeft zijn interesse en daar maakt hij tijd voor vrij.
      Dit is voor de jongsten moeilijk (niet) te verklaren. Oudste past zich aan, gaat mee in interesses van ex ( o.a. poker) en heeft daar veel vrijheid (geen grenzen aan gamen ed.) Ik probeer mijn eigen koers te varen, duidelijk te zijn/blijven en mijn 3-tal bij elkaar te houden. Ben het wel eens zat om altijd de verantwoordelijke ouder te moeten zijn, dat wel. Sterkte!

      Reply
      anoniem83 - juni 27, 2014

      In precies dezelfde situatie en net zo radeloos..

      Reply
    Marieke - januari 12, 2014

    Ik zou het heel fijn vinden als hier een forum zou komen om ervaringen met elkaar te delen. Ik ben er sinds kort ook achter dat mijn moeder een narcistische stoornis heeft. Ik probeer het contact nu op een laag pitje te zetten. Zelf ben ik er eigenlijk aan toe om helemaal te breken met mijn familie, ik doe dat alleen niet omdat ik toch wel met mijn moeder te doen heb (ze is erg eenzaam, dat komt wel door haar eigen gedrag, maar dat ziet ze niet) en om emotionele taferelen te voorkomen. Want die kan ik zelf niet meer aan. Ik voel niet zoveel voor een persoonlijk e-mailcontact met mensen, dat is me “too much” op dit moment, maar een forum zou ik heel erg toejuichen.

    Reply
      admin - januari 13, 2014

      Beste Marieke,

      Ik weet dat deze wens er bij meerdere lezers van onze site is. Ik ben voorbereidingen aan het treffen voor een makkelijk en veilig platform waar iedereen straks samen op kan communiceren. Als je op de hoogte wil blijven, schrijf je in op de site.

      Reply
        Marieke - januari 14, 2014

        Dank je, dat heb ik inmiddels gedaan.

        Reply
      Thea - januari 17, 2014

      Hoi allemaal,

      Ik heb jullie reacties gelezen, heel indringend. Na 60 jaar, bijna, ben ik er achter gekomen dat ik jaren ben bestookt door een narcistische meder, nu nmiddels 84 (moeder), misschien kunnen we eens praten.

      Mvg thea

      Reply
        alida - maart 21, 2014

        Dag Thea,
        Inmiddels ben ik 63 jaar en er ook net achter gekomen dat mijn moeder een verborgen narcistische stoornis heeft. Zij is inmiddels 85 jaar en verblijft in een verzorging tehuis.net zoals bovenstaande verhalen: nooit goed gedaan enz enz. Ik was een ongewenst kind (zij moest trouwen) en waarschijnlijk mijn vader is niet mijn verwekker. Gelet op het feit dat ik enig kind ben en zelf geen kinderen heb, altijd gedacht dat het aan mij lag een lastige puber en alle levens fase erna nooit goed gedaan. Zelfs in het verzorging te huis werd ik door haar achter gesloten deuren dus in haar kamer, zelfs in het ziekenhuis gezegd wat ik niet goed deed in tegenstelling tot de andere kinderen van mede bewoners. Daarbij werden er dingen door de zusters niet gedaan. Bij navraag bleek dit niet waar te zijn. Ze werd zogenaamd dement, ze wist het niet meer. Dit was ook een onderdeel van het spel!!!! In het ziekenhuis heeft ze mij werkelijk weggestuurd en mijn nichtje gebeld om haar weer naar het verzorgingshuis te brengen bij ontslag. Dit plaatje stond haar goed: de oude vrouw werd door een dochter van haar inmiddels overleden zus naar de verzorging gebracht. Haar (slechte dochter) ontbrak. Ja, je trapt er in want je hoopt dat het tussen haar en mij nog altijd goed kan komen. Je hoopt dat zij eens zal zeggen Dit heb je goed gedaan of ik hou van je!!! Maar nee. Inmiddels heb ik geen contact meer met haar. De schuld gevoelens worden minder en ik hoop voor mezelf nog een leuke oude dag te hebben. Groet Alida

        Reply
    Cindy - januari 9, 2014

    Hoi Birgit en Elza.
    Als jullie willen kunnen jullie me mailen.
    Mijn email is. e.burger6@telfort.nl.
    Ik hoor graag van jullie.
    Groetjes Cindy

    Reply
      Cindy - januari 9, 2014

      En Inge
      Als jij wilt kun je me ook mailen.

      Reply
        admin - januari 10, 2014

        Beste Cindy,

        ik ben blij dat je contact zoekt met mensen via deze site. Dit moedig ik echt aan! Ik ben van mening dat mensen die deze site bezoeken veel aan elkaar kunnen hebben. Er zit zoveel ervaring in deze groep mensen dat jullie elkaar allemaal zouden kunnen helpen of ondersteunen.

        Ik ben zelf ook bezig om een medium op te zetten waarin mensen elkaar straks kunnen vinden op een open maar toch veilige manier. Ik hoop dat je hier dan deel van word. Volgens mij heb je al ingeschreven op onze site? Hou je mailbox in de gaten, er gaan in 2014 wat dingen veranderen op deze site. Het contact wil ik hechter maken, een community vormen met mensen die er voor elkaar kunnen zijn. Daar ga je straks nog meer over horen dus ik hoop dat ik jou en anderen straks mag verwelkomen in deze groep 😉

        Groeten Rinus

        Reply
          Birgit - januari 15, 2014

          Super Rinus!

          Reply
          Cindy - januari 17, 2014

          Beste Rinus,
          Ik heb me inmiddels inschreven voor de nieuwsbrief.
          Ik hoor graag over de veranderingen.
          Groetjes cindy

          Reply
    Birgit - januari 8, 2014

    Hoi Cindy!

    Sorry, kiwietje gewoon niet meer welke pagina ik bezocht had en mijn bericht gepost had. Slim.. Wil je me mailen? Je kan me bereiken op mailadres birgit.lemmens@hotmail.com

    Groetjes en hopelijk tot snel mails,

    Birgit

    Reply
    Elza - januari 7, 2014

    Hoi allemaal,

    Nu ik alles voor de zoveelste keer lees, ontkom ik er echt niet meer aan. Alles is herkenbaar… en toch blijven bagatelliseren, t viel vast wel mee.

    Nou dat valt t niet.
    Er is bij mij altijd een gevoel geweest dat er iets niet klopte, maar dacht altijd dat t aan mezelf lag.
    Pas sinds 5 jaar is het contact zodanig verslechterd met mijn ouders omdat ik daadwerkelijk voor mezelf opkwam. Ik koos voor de relatie waar zij niet achter stonden.

    Inmiddels heb ik 2 kinderen en mijn vader heeft geen van beide ooit gezien.

    Ik ben dit jaar volledig ingestort, heb een noodkreet gedaan naar mijn ouders maar hier kwam geen reactie op. Ze waren op vakantie, en ja die gaan ze niet onderbreken.

    Nu ik onlangs, na jaren, weer contact heb met familie, komt de ene na de andere leugen naar boven.

    Ik ben er klaar mee. Ik ben zo boos en zo verdrietig.
    T enige is dat ik in zit over mijn moeder. Zij heeft zich volledig ingekapseld in mijn vaders manipulaties.
    Ze antwoord steeds schichtiger aan de telefoon.

    We (familie: broer, ooms en tantes) hebben nu besloten om even geen contact te zoeken en dat het vanuit mijn ouders (lees moeder) kant moet komen, dan pas kunnen we haar helpen. Ze zal zelf in moeten zien dat t zo niet langer gaat.
    Ze hebben zich totaal geisoleerd van de buitenwereld, iedereen om hen heen ziet dat t gedrag wat ze vertonen niet normaal is. En toch wil t niet doordringen.

    Nu ik het vermoeden heb dat NPS de ‘boosdoener’ bij mijn vader is, geef t me ook een soort rust of opluchting. Ook al is dit niet officieel vastgesteld, ik ben ook geen psycholoog, maar waarom is t dan zo herkenbaar…

    Ik ben nog bezig met zoeken naar de juiste therapie. Ik hoop dat hulpverleners hier iets mee kunnen. Ik loop al zo lang tegen dezelfde dingen aan en toch lukt t niet om die negatieve spiraal te doorbreken, t kost me zelfs bijna mijn eigen relatie.
    Hopelijk nu ik echt voor mezelf ga kiezen, is dit een keerpunt.

    Als er mensen zijn die in contact willen komen, graag.

    Reply
      Cindy - januari 7, 2014

      Beste Elza,
      Zoals je in mijn verhaal kunt lezen zou ik ook graag in contact komen met mensen die in een soort gelijke situatie hebben gezeten of zitten zoals ik.
      Ik hoor graag van je.
      Groetjes Cindy

      Reply
        Elza - januari 8, 2014

        Misschien n stomme vraag, maar hoe kun priveberichten sturen?

        gr. Elza

        Reply
          admin - januari 8, 2014

          Beste Elza,

          Jij kan via deze reacties niet iemand een privé bericht sturen. Wij zijn bezig om iets te maken waarbij lotgenoten elkaar kunnen vinden en op een veilige manier contact met elkaar kunnen hebben. Dit is 1 van de veranderingen voor 2014. Jammer genoeg heb je daar nu niet direct iets aan. Ik adviseer iedereen om zich in te schrijven op onze nieuwsbrief met voornaam en emailadres. Er gaan dit jaar wat dingen veranderen op onze site, dingen waar we jullie mee willen helpen en waarmee we jullie met elkaar in contact willen brengen. Schrijf je snel in en wacht het af in je mailbox.

          Groeten Rinus (admin narcismegids.com)

          Reply
            Elza - januari 15, 2014

            Dankje Rinus, zal ik doen!
            gr. Elza

            Reply
            Hanna - juli 13, 2015

            Rinus hoe kan ik met jullie meedoen? Ik wil graag meepraten over wat een narcistische ouder met je doet. Ik heb een narcistische moeder en had een meeloop vader. Wat een ellende vroeger,

            Reply
          Birgit - januari 8, 2014

          Hoi Elza,

          Je mag me mailen op birgit.lemmens@hotmail.com.

          Je kan mijn verhaal hier lezen op 30 december.

          Groetjes

          Reply
        Birgit - januari 8, 2014

        Hoi Cindy,

        Je kan me mailen op birgit.lemmens@hotmail.com

        Groetjes,
        Birgit

        Reply
      admin - januari 10, 2014

      Beste Elza,

      ik herken deze situatie als geen ander. Mijn moeder heeft jarenlang geworsteld met haar eigen ouders. Ook een moeder die te onderdanig was aan de vader en vader die alle kenmerken van nps had. Mijn moeder heeft het contact definitief verbroken en altijd gehoopt dat haar ouders iets zouden laten horen om weer tot elkaar te komen. Dit is niet gebeurd.
      Wat ik je kan vertellen is dat mijn moeder, ondanks al het verdriet wat ze heeft gehad, de laatste 10 jaar erg gelukkig is geweest. Ik weet dat ze er altijd aan heeft gedacht en het nooit volledig los heeft kunnen laten. “Het blijven immers toch mijn ouders”, zegt ze dan altijd. Dit klopt. Ik heb mijn moeder zo vaak ongelukkig gezien door haar ouders. Ik heb mijn opa en oma nooit gemist. Ik wilde ze ook niet meer kennen nadat ik had gezien wat ze mijn moeder hadden aangedaan.
      Ik weet dat je de hoop waarschijnlijk altijd zal blijven houden maar ik denk dat jouw kwaliteit van leven negatief beïnvloed zal blijven door je ouders. Kies voor jezelf, dat is het aller belangrijkste. Zorg dat je gelukkig bent met de mensen die je dierbaar zijn en waar je wel een goede en respectvolle band mee hebt.

      Groeten Rinus

      Reply
    Cindy - januari 3, 2014

    Hoi Inge
    Ik heb ook een meeloop vader hij neemt het altijd op voor mijn moeder en desondanks dat mijn moeder altijd degene is/was die ruzie en ellende veroorzaakte was zij ook altijd degene die door mijn vader beschermd werd/wordt.
    Omdat mijn man en ik graag zelf een kindje willen hebben we besloten om al het contact met hen te verbreken.

    Graag zou ik in contact komen met mensen die ook te maken hebben gehad met ouders met deze stoornis.
    Dit omdat ik het fijn zou vinden om eens met mensen te praten die iets soortgelijks hebben meegemaakt in hun jeugd en misschien nu nog steeds.

    Reply
    inge - januari 3, 2014

    Birgit, ik wil heel graag contact met je. De tranen van herkenning kwamen omhoog toen ik je verhaal las. Ik ben niet alleen vverdrietig, maar ook boos. Dat gevoel sta ik me me nog maar sinds kort toe. WIJ ZIJN OKEE! (Ik ben ook mama van een tweeling van 8 jaar oud, en wil dat ik het vooral anders doe dan mijn moeder. Dat lukt me best goed, maar besef hierdoor wat ik als kind heb gemist. Heb veel huilbuien…)

    Reply
      Birgit - januari 8, 2014

      Hallo lieve Inge,

      Mail me op birgit.lemmens@hotmail.com

      Groetjes

      Reply
        admin - januari 10, 2014

        Hoi Birgit,

        hetzelfde geldt voor jou 🙂 mensen zoals jij en Cindy, mensen de elkaar zoeken om ervaringen te delen. Daar wil ik in 2014 echt iets mee doen. Zou het tof vinden als je je naam en email achter laat via onze site. We willen een hoop nieuwe dingen organiseren voor 2014.

        Groeten Rinus

        Reply
          Birgit - januari 15, 2014

          Hallo Rinus,

          Je mag me benaderen, inmiddels mailen Cindy en ik met elkaar. Je kan me bereiken op birgit.lemmens@hotmail.com

          Groet

          Reply
    inge - januari 3, 2014

    Hallo allemaal, hebben jullie naast de overheersende moeder, ook een mee-loop vader? Hij weet dat het niet correct is hoe zij met jullie omgaat, maar wordt boos op jullie, want; “hoe durven wij op ‘zo’n manier’ met onze moeder om te gaan?? Terwijl we eindelijk de moed hadden gevonden om er eens tegenin te gaan..?!

    Reply
      Ghull - mei 26, 2015

      Inge: wat je hier zegt had ik precies zo kunnen zeggen. Ik bevind me in precies zo’n situatie. Narcistische, zwáár narcistische moeder, en een vader die compleet in de macht is van zijn vrouw. Mijn hele leven is gekleurd door deze twee gestoorde persoonlijkheden. Nu nog leren mijn trauma’s te verwerken en opnieuw te beginnen, op middelbare leeftijd… 🙂
      Ik wens iedereen heel veel wijsheid en sterkte toe die (heeft) moet(en) dealen met zo’n instabiele jeugd (basis)

      Reply
    Hen - januari 2, 2014

    Hallo,
    Heel herkenbaar allemaal wat ik hier lees.ik ben er sinds een half jaar achter dat mij ex vrouw nps heeft en ben er allens over aan het uit zoeken.ik ben heel blij dat ik de stap genomen heb om haar te verlaten maar ze probeert me nog steeds te manipuleren en dat met de kinderen want dat is nog het enige waarmee ze me nog kan raken.ik weet niet goed wat ik nu moet doen mij is geadviseerd om de kinderen uit het gevecht te halen wat ik ook wel begrijp.mij is verteld dat ik ze moet loslaten omdat ze dan geen macht meer heeft en de kinderen niet meer kan gebruiken en dat de kinderen later vanzelf terug komen dat ze het gaan begrijpen.ik ben bang dat ze schade oplopen van haar gedrag en ze is niet voor rede vatbaar.is er iets waarmee ik de kinderen kan helpen om hiermee om te gaan?
    Groeten hen.

    Reply
      wendy - april 28, 2014

      hoi hen, ja hoe haal je ze uit de situatie? Das lastig.. Juridisch gezien dan!

      Reply
    Cindy - januari 1, 2014

    Hoi,
    Ik zou best in contact willen komen met je Birgit.
    Ik ben ook 31 en heb me heel lang afgevraagd of er met mij iets mis was en wat dat dan was.
    Ik zou het fijn vinden om eens met iemand te praten die weet hoe het is/was.
    Ik hoor graag van je.
    Groetjes Cindy

    P.s de aller beste wensen voor iedereen!

    Reply
    Birgit - december 30, 2013

    Beste allemaal,

    Wat een verwarring… In alle verhalen herken ik wel iets uit mijn eigen jeugd. Mijn jeugd was allerminst zonder zorgen. Weet niet beter dan altijd in de ‘overlevingsmodus’ te hebben gezeten. Wel altijd gevoeld dat iets niet klopte maar kon mijn vinger er niet opleggen bij wie niet; pap of mam? Nu denk ik beide.

    Al jaren loop ik bij therapeuten. Weet dat er iets niet klopt, zoek antwoorden, een diagnose. Zeer extreme dingen meegemaakt. De band met mijn. Broer is moeizaam, hebben allebei last van onze jeugd. Hij kwam laatst met het woord ‘narcistische persoonlijkheidsstoonis’. Nadat we weer in een zeer moeilijke situatiezijn beland met mijn ouders. Desondanks steunen we elkaar altijd door dik en dun en begrijpen de ander. Ik ben me erin gaan verdiepen. Heb het aangekaart bij mijn therapeut. Ik wil zelf ook onderzocht worden; of ik zelf deze stoornis heb. Herken zelf ook dat ik de schuld vaak bij anderen probeer te leggen en zelf in de slachtoffer rol kruip. Dan relativeer ik weer en schud mezelf ineens wakker maar sinds een paar jaar heb ik het zwaar. Na de geboorte van mijn dochter belandde ik in een depressie. Ik krabbelde er uiteindelijk uit. Maar merkte dat mijn man totaal geen raad weet met mij soms. Uiteindelijk ging het beter. Ik had op dat moment geen contact met mijn vader. Net voor mijn trouwdag verbrak ik het contact omdat ook die dag overschaduwd dreigde te raken door zijn idiote overtuigingen. Na de geboorte van onze tweede meid zakte ik in een nog diepere depressie. Pas maanden later trok ik zelf aan de bel. Ik wou niet meer, was totaal op. Ik werd begeleid door de crisisdienst en uiteindelijk veel therapie en medicijnen.

    Ik hoop dat mijn verhaal iets overzichtelijk is en de kern duidelijk is. Ik ben 31 jaar en ben heel erg op zoek naar herkenning. Ik heb steeds het gevoel dat er met mij iets mis is en vaak gaat door mijn hoofd dat mijn man en kinderen beter af zouden zijn zonder mij.

    Wie wil contact?

    Liefs,
    Birgit

    Reply
      Patricia - maart 22, 2014

      Hai Birgit, ik herken veel in je verhaal. Mijn vader is narcist en ik ben daar pas een paar maand geleden achtergekomen. Inderdaad de vraag: wat is er mis met mij?, speelt eigenlijk mijn hele leven al. Ik ben nu 36 jaar en alleenstaannude moeder van twee meisjes. Ook de depressies die je omschrijft herken ik. Huilbui nu. Nu pas begin ik me te realiseren wat het gevaar van mijn jeugd kan betekenen voor mijn kinderen. Ik hoop hulp te kunnen vinden om de spiraal te doorbreken. Groetjes Patricia

      Reply
    Chantal - december 19, 2013

    Hallo mensen,

    Ik zelf ben nu 31 jaar en eindelijk los geweekt van mijn moeder die narcist is. Vanwege mijn zwangerschap wil ik er nu niet te diep op ingaan omdat het nog pijnlijk is en voor veel onbegrip zorgt. Het gaat wel heel goed ben eerder 5 jaar zonder hun ( er hangt nog een zusje / broertje en een stiefvader aan)geweest. Toch weer geprobeerd maar ik heb nu zelf een gezin en het kan gewoon echt niet meer. Ik ben opzoek naar lotgenoten met wie ik af en toe kan praten geld twee kanten op natuurlijk :).

    Reply
      cindy - december 22, 2013

      Hallo allemaal,
      Ik ben Cindy en ik ben 31 jaar,
      Ook ik herken heel veel in jullie verhalen ik heb een moeder met nps en daarbij is ze alcoholist.En een vader die haar steeds opnieuw beschermd en alles van haar goed praat.
      Ik heb nog een broer(tje) van 27 jaar.
      Ik ben zelf al uit huis sinds mijn 17de dankzij mijn lieve man die heel veel geduld met mij heeft gehad.
      Mijn broertje is pas sinds vorige jaar op zich zelf.
      In de afgelopen jaren hebben mijn man en ik een soort van knipperlicht relatie gehad met mijn ouders en hebben we steeds geprobeerd om er iets van te maken.
      Sinds vandaag hebben we wederom al het contact verbroken.
      Mijn moeder wilde dat we kerstavond bij hun thuis kwamen.( Ik mijn man en mijn broertje)
      Maar wij hadden besloten dat we bij ons thuis zouden blijven we zouden immers al 1e kerstdag bij hun zijn.
      De afgelopen 2 weken heeft bij ons alles op spanning gestaan omdat ze geen nee kon accepteren ze wou met alle geweld hebben dat we daar heen kwamen.
      Daar komt bij dat ik me absoluut rustig moet houden omdat ik een verdoofd gevoel heb aan de rechterkant van mijn gezicht en hoofd en er nog niet is vast gesteld wat er aan de hand is.
      Maar daar word natuurlijk geen rekening mee gehouden want de enige die belangrijk is is mijn moeder dat is immers al jaren zo.
      Gister avond is het allemaal tot explosie gekomen tussen mijn moeder en broertje.
      Ze belde hem weer eens straal bezopen op toen mijn vader niet thuis was (dat doet ze bijna altijd) en ging mijn broertje kleineren en kwetsen en begon ook mij zelf mijn man en ons huis af te branden, waar door mijn broertje helemaal uit zijn slof schoot.
      Vandaag heb ik mijn vader opgebeld en hem het verhaal voor gelegd maar zoals altijd wierp hij een beschermend schild op voor mijn moeder het was immers de schuld van mijn broertje want hij was uit zijn sloof geschoten waar door mijn moeder overstuur raakte.
      Over wat mijn moeder gezegd had tegen mijn broertje zei hij : ik was er niet bij tijdens het telefoongesprek dus kan ik er geen oordeel over hebben.
      Ik heb tegen hem gezegd dat zowel ik als mijn broertje geen contact meer wil met hun en dat ze ons met rust moeten laten.
      Aangezien ik en mij man graag zelf een kindje willen lijkt het ons beter geen contact te hebben met deze mensen.
      Mensen die niets toevoegen aan je leven kun je beter uit je leven bannen.

      Reply
      cindy - december 23, 2013

      beste chantal , ik ben cindy van het bericht hieronder en als je wilt kunnen we eens telefonisch contact hebben over dit onderwerp .
      mijn man denkt ook dat dit misschien een goede optie is daar er buiten mij mijn man en broertje weinig mensen zijn die ik het hele verhaal wil proberen uit te leggen , de meeste mensen geloven simpelweg niet eens wat je verteld want zij kunnen er met hun normale verstand niet bij dat ouders dit hun kinderen aan doen .
      ik hoor het wel van je , ik bel gratis naar vast en mobiel dus het kan kosteloos .
      mvg cindy

      Reply
    Help - december 16, 2013

    Mijn moeder voldoet dus volledig aan alle kenmerken die ik terugvind over narcisme. Mijn leven werd volledig geleid door haar, ik had geen leven, ik bestond gewoon niet, ik at wat zij wou, zoals zij wou, hoeveel zij wou, praatte als ik mocht, zweeg wanneer het moest, zei wat ze wilde horen, reageerde zoals zij het me oplegde, …. En zo ging het door tot ik een jaar of 8 was! En toen begon ik stilaan te merken dat dit niet normaal was. Ik begon te zien dat mensen haar niet moesten, haar vriendelijk probeerden af te schepen, ik schaamde mij om haar gedrag, probeerde haar zo snel mogelijk weg te lokken, zodat ik de vernedering niet langer moest meemaken, want zij had er totaal geen idee van! Toen ik na jaren wat moed verzamelt had om is tegen haar in te gaan, werd ik weken niet bekeken, kreeg ik geen eten, werd mijn kamer niet gekuisd, werd er geen kledij gewassen, werd er niet tegen mij gesproken, geen blik waardig gegund. Tot op heden heeft zij geen greintje besef van het monster dat ze geworden is, en het wordt steeds erger! Ik ben ondertussen al 15 jaar het huis uit en heb zelf een dochter van 5 jaar, ik ben al 20 jaar in therapie en zal dit wss zijn tot het einde van mijn dagen, dankzij mijn moeder! Ik ben een alleenstaande moeder en ben soms genoodzaakt om mijn dochter daar achter te laten (voornamelijk bij mijn vader dan, maar goe, zij is er ook). Mijn zus heeft nu een zoontje van 1 jaar en als hij ziek is en zij moeten gaan werken, moet ook hij daar blijven. Het is een tijdje redelijk gegaan, maar onlangs was het weer crisis en zijn haar stoppen weer doorgeslagen. Ik kan het niet met zekerheid zeggen natuurlijk maar ik heb een sterk vermoeden dat zij mijn neefje mishandeld heeft, en hoogstwaarschijnlijk was dit ook het geval bij mij dochter toen zij nog baby was, maar ik zie nu pas de gelijkenissen. Het probleem is dat we het niet kunnen bewijzen, vermits zij er alleen mee was en ze het ons niet zal komen vertellen. Zij zegt dan dat hij helemaal over zijn toeren van de kribbe is gekomen en dat zij hem nog steeds niet heeft kunnen kalmeren, maar als het kind na 4 uur nog steeds ligt te bibberen van schrik dan stel ik mij toch wel serieuze vragen. Ik weet niet meer wat te doen, en soms denk ik dat mijn moeder in een psychose zit. Ik heb haar vorige week wel nog is attent gemaakt op het feit dat ze dringend is moet nadenken over zichzelf want dat ik zo niet meer kan blijven doorgaan en mezelf genoodzaakt zie alle contact te verbreken, maar dan krijg je weer te horen: ‘na alles wat ik voor u gedaan heb, behandel jij mij zo, hoe durf je, ik zal wel zien dat al mijn geld opgebrast is tegen dak moet gaan, zoda ge niks moet komen halen, vuil, smerige, ondankbare teef! ‘ Ja, dat is dan nog maar een kleine uitspraak van haar. Ik ben op, en ik dit niet meer dragen, laat staan dat ik mijn dochter hiet nog wil aan blootstellen. Kan ik haar niet laten ‘gedwongen opsluiten’ ofzo, totdat ze haar probleem inziet?

    Reply
      Henk - december 22, 2013

      Wat een horrorverhaal. Afschuwelijk dat je dit moet meemaken. STERKTE!!

      Reply
    Bezorgde dame - december 10, 2013

    Ik had een vriend die narcist is. Hij heeft twee kinderen (niet mijn kinderen), 6-11 jaar. Eerste wat zij zeggen als ze er zijn is ‘papa, ik vind het niet relaxed bij je’ en ‘papa waarom doen je zo onaardig tegen mij’. Vader hoort het niet, doet ook weinig met ze, als hij ze heeft schiet hij de verzorging in en is zeer streng en wil alles onder controle houden. Gezellig aan tafel is het niet.
    Zijn oudste is alles want die aait vaders ego uit bangheid en is bekommerd om zijn vader. Zijn jongste kijkt hij niet eens naar om. Maar als ze niet luisteren naar vader, maait hij ze om.
    Brengt hij schade aan ze? Moet ik hun moeder inseinen? Wat zouden jullie doen?

    Reply
    Meisje - december 10, 2013

    Ik heb een moeder die narcist is. Ik ben nog jong en onlangs door haar uit huis gezet omdat ze het moeilijk heeft op dit moment en geldproblemen heeft. Ik heb een gesprek met haar gehad bij mijn forensisch psycholoog en die heeft gezegd dat ze een narcistische persoonlijkheidsrecht stoornis heeft, en toen ik het op internet op zocht herkende ik haar overal in. Het doet me pijn en voel me ongelooflijk verstoten, misbaar, ongewild en in de steek gelaten. Mijn psycholoog heeft hulp aangeboden, maar die wil ze niet want ze vind dat alles aan mij ligt en zij niet degene is die fout zit, en als we over haar vele drank gebruik praten dan lacht ze het weg en zegt ze dat ik lieg. Ik vind het nu allemaal heel moeilijk en moet er echt mee leren omgaan, anders ben ik bang dat ik over een aantal jaren ook geen contact meer heb met mijn moeder.

    Reply
      Owen - augustus 20, 2014

      Het spijt me om dit te horen meisje. Wat er met jou is gebeurd is ook met mijn dochter gebeurd op haar 14e. Zij is door mijn narcistische ex in een vreemd land zonder sociale voorzieningen uit huis gezet. Helaas was ik toen een slappe man die door zijn NPS moeder zo was gevormd dat ik braaf in het gareel van mijn ex liep. Omdat ik veel van mijn dochter hield heb ik haar stiekem jaren lang geholpen en inmiddels is ze volwassen en heeft ze haar eigen gezin al zijn we nu nog samen bezig om het verleden te verwerken. Ik wil je aanmoedigen om zelf stevig het heeft in handen te nemen van je eigen leven. Jij bent niet wie zij zegt dat je bent, jij bent waardevol en sterk en je kan wat van je leven maken. Mijn dochter is het gelukt en jij kan het ook!

      Reply
    Brigitte - december 6, 2013

    Hallo allemaal,

    Wat een opluchting, dat ik niet in mijn eentje sta.
    Ik heb me altijd al anders gevoeld. Ben 36 jaar, enig kind van een moeder met vermoedelijk NPS (voldoet op alle bovenvoornoemde punten) en leef echt achter gesloten deuren.

    Met 19 jaar van huis gevlucht en gaan samenwonen met veels te oudere mannen. Relaties mislukken altijd, ik trek zelf altijd gediagnosticeerde psychopaten en narcisten op mij aan, met alle gevolgen van dien…politierapporten, 112 meldingen, rechtbanken en uiteindelijk de totale psychische en lichamelijke uitputting.

    Ik ben nu na de klap van 5 jaar geleden weer opgekrabbeld en heb gevochten en moet blijven vechten in mijn eentje ja.

    Mijn moeder voldoet aan alle NPS punten, daarnaast is ze nog eens extreem gewelddadig, want echte narcisten ook zijn. Vader was nooit thuis, hij is nu met pensioen en ook aangetast door haar. Hij grijpt niet in.

    2 weken geleden begon mijn moeder weer te zeuren over dat ik haar niet aansta met mijn levenswijze, (wil nooit meer een man!) met mijn uiterlijk, (ik ben geen pipi langkous)en nee, ik ben niet onbeschadigd. Toen ik rustig vroeg of ze wilde vertrekken spuugde ze me in mijn gezicht en vertrok. Sprak mijn voicemail in waarin ze dreigde mij mijn hond af te nemen. Niet te geloven, stel je voor ik had ook nog kinderen.

    Daarop ik naar pa gebeld dat ik mijn reserve huissleutel van mijn appartement kom halen (ik ben weer bang dat mijn moeder acties gaat ondernemen en huisvredebreuk gaat plegen en ja, mijn hond gaat kidnappen). Pa vond het goed, zei er verder niets op. Eenmaal aldaar bij dat k*t ouderlijk huis aangekomen belde ik aan en voordat ik er erg in had en de deur open ging, trok mijn moeder aan mijn sjaal en tilde mij meters hoog op, zodat ik bijna geen lucht kreeg. Ik heb haar toch een trap verkocht toen ik los kwam, heb dat tering wijf echt k*pot kunnen slaan. Sorry mijn woordkeus. Ik heb haar verteld dat ze mijn vader kapot heeft kunnen maken (kanker, hartziek en afgestompt) maar ik, ik trek de streep (zeg ik altijd) maar dit gaat niet meer.

    Van mijn exen ben ik ook afgekomen (met behulp van justitie) en mijn leven is aanzienlijk verbeterd. Heb na alle uitbraak ellende van de crisis in 2008, wel mijn hoofd boven water weten te houden, alleen. En geloof mij, dan leer je nog harder te vechten. Ben altijd nog aan het werk, gelukkig en daar leef ik voor, en voor mijn kleine hond.

    Innerlijke rust heb ik eindelijk en van mijn toch al niet zo’n grote zelfverzekerdheid en onzekerheid, heb ik 1% terug geknokt en die blijft van mij.

    Weet nu niet, wat het bij mij is, dat ik niet slaag met relatie, trouwen en al dat wat je moet hebben om mee te tellen in de maatschappij. Of ik nu ook NPS heb? Ik denk het niet. Omdat ik weet via exen en moeder, wat het is als je dat hebt. Je bent dan van de duivel bezeten echt waar, doortrapt tot en met. En ik ben eerlijk, heb het hart op de juiste plek en geef om anderen en help altijd anderen en ga ver voor hen, ook in mijn werk. Ben flexibel en sta altijd open voor opbouwende kritiek. Ik kan niet tegen ruzie, geweld en oneerlijkheid. Omdat ik daar van jongs af aan dagelijks aan blootgesteld ben, heb ik ook ergens afgesloten met de maatschappij, want je komt het overal tegen.

    Sorry dat ik zo doorga, het komt allemaal opeens in mij op.

    Nu even terug naar de zoveelste crash met mijn moeder. Ze heeft van de week 1 nacht in ziekenhuis gelegen, zo vertelde mijn pa mijn gisteren. Lekker zielig doen. Ik geloofde het niet, heb navraag gedaan in ziekenhuis, maar het blijkt idd waar te zijn. Hartproblemen. (omdat ze spijt heeft mij op de wereld te hebben gezet!) Ik zei er niets op. Pa vroeg alleen naar de hond, dat het tijd was dat die weer eens op visite kwam, want de buurt praat al! Voelen jullie het? Het gaat om hun en om wat anderen wel niet van hun vinden. Naar mij vraagt zoals altijd niemand.

    Heb gelukkig nog werk in het nieuwe jaar, door contractverlening (tof compiment), en zelfs daarvan zijn ze niet onder de indruk of blij voor mij.

    36 jaar lang vraag ik mij al af: ben ik het, of is zij het en mijn pa ondertussen ook? (waar je mee omgaat, daar word je mee besmet).
    In mijn dagelijkse leven met buren, collega’s en leidinggevenden, gaat alles fijn. Mensen hebben graag met mij van doen.

    Maar als ik ouders met kleine kinderen zie, wat ze allemaal doen voor die kinderen doen en al dat (zeker nu met de feestdagen), ga ik door het lint, erg, zeer erg. Of als ik bij de AH aan de kassa woorden krijg met iemand of iets, of aan een stoplicht dan denk ik gelijk: als jij mij iets denkt te zeggen of voor te schrijven, maak ik je af.

    Weer zo’n negatieve energie. Zakelijk kan ik ermee handelen, niemand die ook maar enige weet heeft van wat ik al jaren heb doorstaan en nog. Maar prive, vermijd ik liever de buitenwereld en blijf graag binnen (mits ik lekker ga wandelen met mijn hond) en houd me op 1 of 2 enkele vrienden na, aan niets of niemand op.

    En ergens voel ik me schuldig, alweer. Zo vergaf ik mijn ex ook, die me al vaker geprobeerd heeft de keel door te snijden.

    Moet ik ma toch een bloemetje sturen? Toch wel zielig, denk ik dan zo. Zal ze dan echt niets voelen van pijn over wat er gebeurd is? Nee, denk ik dan. Ik ben een doorn in hun oog. En ik moet breken, want dat is de enige oplossing om van de pijn af te geraken.

    Graag hoor ik meningen en adviezen of ik hier doorheen ga komen. Heb dagelijks pijn, zo van: waarom houden ze niet van mij? Maar naar hun toe gaan en hun weer pleasen, dat doet nog meer pijn. Want het gemanipuleer en gedreig gaat gewoon door, langzaam maar daardoor des te heftiger.

    En als je je eigen ouders nog niet eens kunt vertrouwen, wat voor een toekomst heb je dan nog?

    Groet, Brigitte.

    Reply
      Anna - december 15, 2013

      Brigitte,je wou advies? je moet kappen met je ouders. Dat is niet gemakkelijk, het zal altijd jouw schuld zijn volgens hen.Maar het is zelfbescherming!!Ik was helemaal klaar met de manipulaties,leugens,emotioneel en fysiek geweld. Ook ik heb uiteindelijk met mijn moeder gebroken, ze heeft me zwart gemaakt nadien.(voor die tijd deed ze dat ook al natuurlijk)Ook geprobeerd me te onterven, wat natuurlijk niet helemaal kan in Nederland.
      Mijn man bleef haar bezoeken met onze dochter, wat heb ik daar een spijt van. Ook zij was niet veilig. Nu is mijn moeder sinds een paar maanden dood en ben ik er pas achter gekomen dat ze NPS had.Het verklaart een hoop. Ze was ziek! De bitterheid blijft. Sinds kort voor de zoveelste keer weer eens naar een psycholoog.Ik wil van de ellende af.Men zegt vaak : je moeder,ze heeft je het leven gegeven, die van ons heeft ons het leven ook weer afgenomen.Ze had moeten zorgen,liefhebben en beschermen, en dat heeft ze niet gedaan.Daar kan een klein meisje helemaal niks aan doen.
      Inderdaad, de feestdagen zijn een hel van vervelende(zacht uitgedrukt) herinneringen.Was het maar januari!
      misschien een goed voornemen voor 2014: zoek hulp bij een goede psycholoog. Eentje die geen dialoog met je moeder wil.Er is toekomst. Het is niet jouw schuld dat ze je zo behandelen. Het allerbeste voor het nieuwe jaar, je bent het waard.

      Reply
    Kind van een Narcist | RhizoSphereFarm - december 2, 2013

    […] hebben liefde en aandacht nodig. Als ze narcistische ouders hebben die hen verwaarlozen of niet de juiste aandacht aan hen schenken, bestaat de mogelijkheid […]

    Reply
    Moeder van slachtoffrtje - november 29, 2013

    Mijn dochter voelde ziich niet zichzelf bij haar vader. Zijn vriendin vind mn jongste wel leuk,de oudste doet niks goed. Ze noemen alles wat ze doet ‘ pleasen’ . Ze schreef n brief waarin ze hen schreef waar ze allemaal verdriet van had bij hun thuis. Vader stuurde de brief retour zonder te lezen! Na n week stilte zei hij haar voorlopig niet te willen zien. het is nu zo de spuigaten uitgelopen dat ze al een aantal weken niet daar naar toe durfde. De jongste gaat blij heen,viert daar sinterklaas… Oudste wil ook,maar haar vader is er nog niet aan toe! Zo verdrietig allemaal. Mn 10 jarige dochter loopt al bij n kindercoach..ik ben als de dood dat dit haar zo negatief zal beinvloeden…maar niemand herkent het narsisme. Iedereen, rechters,advocaten…trapt er in. Een succesvolle directeur, voor de buitenwereld de ideale papa… Verschrikkelijk,want niemand gelooft wat wij allemaal al voor onze kiezen hebben gehad…

    Reply
      Help - december 16, 2013

      Dit herken ik echt heel hard! Ik durf nog steeds tegen niemand, buiten de hulpverleners en 1 heel dichte vriendin die zowat hetzelfde heeft meegemaakt als ik, hierover te vertellen. Waarom? Omdat ik weet dat niemand dit zal geloven, ze zullen mij al eerder gaan bestempelen als leugenaar of als iemand waar iets mee scheelt, dan te geloven dat wat ik zeg waar is. En dat is al even erg dan het leven met men moeder zelf. Iemand die niet hetzelfde heeft meegemaakt, kan dit zich ook gewoon niet voorstellen, voor hun is dit een fantasie, terwijl het voor ons de harde realiteit is!

      Reply
    Lies - november 27, 2013

    In alle voorgaande reacties vraag ik mij af: zijn in deze situaties echt diagnoses gesteld door een psychiater? Ik heb een aan alcoholverslaafde moeder en deze verslaving is zo hardnekkig dat ik denk dat daar een persoonlijkheidsstoornis achter zit. Ik ben me erin gaan verdiepen en herken veel, zo niet alles, in de NPS. Maar punt is dat mijn moeder zich niet laat diagnostiseren. Want er is niks mis met haar. Wel met alles en iedereen om haar heen, maar zij is de redelijkheid zelve (vindt ze zelf). Als ze bij hulpverleners onder de aandacht is/komt, dan is ze binnen de kortste keren weg, omdat die er natuurlijk niks van bakken en zij het zelf allemaal veel beter weet. Toen ze psychiatrisch is onderzocht bij een klinische opname vanwege haar alcoholverslaving (die ze ook ontkent heeft totdat ze een delerium kreeg), vertelde ze dat er gezegd was dat ‘alles goed’ was. Daar geloof ik helemaal niks van. Juist het feit dat we de vinger er niet achter krijgen en ze zich nooit in de kaarten laat kijken, altijd snel weg is bij de hulpverleners, wij het altijd verkeerd zien, etc, denk ik dat ze NPS heeft. Ik heb haar hier gisteren mee geconfronteerd (ze heeft zelf, wrang genoeg, in de psychiatrie gewerkt, járen lang)en op de man af gevraagd: wat voor diagnose is er destijds gesteld. Niks dat ze zich kon herinneren. Wel dat ze ernstig verwaarloosd is (zou zijn) in haar jeugd (waar ik mijn twijfels bij heb, omdat haar zussen en broers dit niet herkennen) en dat ze een afhankelijke persoonlijkheid heeft. Maar als ik naar de symptomen van een afhankelijkheidsstoornis kijk, dan is mijn moeder daar juist het tegengestelde van. Ook dat bevestigt mijn vermoeden dat ze een NPS heeft. Ik heb haar gisteren de vraag gesteld of ze bereid is om mij en mijn vader inzage te geven in haar dossier. Daar had ze geen antwoord op. Ik heb gezegd dat ik daar over een week antwoord op wil. Ja, of nee. Ze zei dat ze wil bellen naar de instantie of het juridisch wel mag en praktisch haalbaar enzo. Omdat ik dit ook typisch iets voor mijn moeder vind en zie aankomen dat zij dan volgende week tegen mij zal zeggen dat de instantie mij geen inzage wil geven en daarmee zelf de dans ontspringt, heb ik gezegd dat ik enkel en alleen antwoord wil op de vraag of zij toestemming geeft. Of ze de intentie heeft om ons inzage te geven. Of het nou wel of niet haalbaar is in de praktijk, dat doet er voor mij (nog) niet toe. Om een lang verhaal kort te maken: ik loop dus juist tegen het feit aan dat wij geen diagnose te horen krijgen, als die gesteld is.

    Reply
      Meisje - december 10, 2013

      Ik herken zoveel in je verhaal! Komen veel dingen vereen met mijn moeder.

      Reply
    Tekenen van Emotioneel Misbruik | Narcistische Persoonlijkheidsstoornis - november 22, 2013

    […] misbruik kan plaats vinden in verschillende relaties zoals ouder en kind, onder familieleden, onder partners of tussen vrienden. Vaak uit het emotioneel misbruik zich in […]

    Reply
    inimini89 - november 21, 2013

    Hallo iedereen.

    Ik herken uit iedereen zijn verhaal zo ontzettend veel. Ik ben zelf een kind van een narcistische vader. Zelf heb ik sinds 6 jaar geen contact met hem maar mag wel de gevolgen ondervinden van zijn narcisme.

    Graag zou ik in contact willen komen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en willen praten. Ik kan niet echt een slachtoffer punt vinden misschien weet iemand hier iets?

    Reply
      Anoniem2105 - november 25, 2013

      Hallo Inimini89,

      Al 6j geen contact meer? En het stopt nog steeds niet. Ik ben amper 8maanden weg en het is een hel. Soms is het zo zwaar maar ik wil niet opgeven. Ik zoek ook al een tijdje naar slachtofferpunt…

      Reply
      Marjanne - november 26, 2013

      Een slachtofferpunt weet ik ook niet. Maar ben trots op jezelf dat je je al zes jaar van hem hebt bevrijd. Zie mijn reacties, zoek hulp bij een psychotherapeut.
      Ben trots op jezelf. En ja….. het duurt een hele tijd eer je weer kunt en mag genieten van je leven.

      Reply
      leonne - januari 24, 2014

      Hoi. ook ik ben kind van een zwaargestoorde narcistische moeder. En nu blijkt mijn enigste overgebleven zus er ook aan te leiden. ik ben er pas een maand achter gekomen na het lezen over NPS. Alles viel op zijn plaats! Graag zou ik met je in contact willen komen. Groetjes Léonne

      Reply
        admin - januari 24, 2014

        Beste Leonne,

        je kunt met veel meer mensen in contact komen die in een situatie zoals jou. Schrijf je in voor de nieuwsbrief, daar leg ik het in uit. Ik weet zeker dat je daar veel aan gaat hebben.

        Groeten Rinus

        Reply
      christina - maart 1, 2014

      ik ben een vrouw van vijftig gekraakt en helemaal leeg gezogen door een narcistische moeder na jaren vluchten en terug gaan heb ik defienietief gebroken met mijn narcistische moeder tis dit of leven met depressies of zelfmoord en mensen ik ook heb nu een depressie en voel mij ook schuldig maar niets is waar wij gevoelige zielen nemen de narcisten ik kom hier wel door en weet dat ik nu defenietief gebroken heb voor het leven heb voor mezelf gekozen al kost het mij nog even om mezelf terug te vinden heb het nu ervoor over door deze rauwproces te verwerken rustigaan veel sterkte en moed

      Reply
    Annie - november 12, 2013

    Edward, jouw vrouw moet zich losmaken van haar ouders (vader), ze voelt zich schijnbaar schuldig naar hun toe. Dat is niet nodig! Ze moet echt aan zichzelf gaan werken, want deze situatie trekt al de energie uit haar. Heb je er met haar over gepraat hoe zij de verhouding tussen haar en haar vader (ouders) nu ziet? Wat zou ze graag anders zien?
    Sterkte, en laat jullie kleine meid hier niet te veel van mee krijgen.

    Reply
    Annie - november 12, 2013

    Mijn narcistische moeder wil per sé dat ik respect toon en met haar en m’n pa uit eten ga op 1ste kerstdag. Ik moet hier niet aan denken en heb nee gezegd; Ze weet dat ik het niet gezellig vindt met haar/hun. Nu begint ze te chanteren met de erfenis. Hoe haalt ze het in haar hoofd…. Wat mij betreft neemt ze de erfenis mee in haar graf. Heb het nog nooit over hun erfenis gehad of er überhaupt aan gedacht.
    Ik ben 40 jaar, maar ze vindt dat ik mij moet verzetten en respect moet tonen. Respect tonen, tja, als ik zie hoe ze mij vroeger behandeld (en genoemd) heeft, hoeft zij het woord ‘respect’ wat mij betreft niet in de mond te nemen.
    Ze vraagt zich ook af waarom de familie van mijn vader haar nooit geaccepteerd heeft. Maar zichzelf eens achter de oren krabben, ho maar.
    Een narcistische ouder is géén pretje!

    Reply
      Anoniem 2105 - november 25, 2013

      Eigenlijk raar om te lezen dat ze bijna allemaal dezelfde soort dreigementen hebben. Mijn vader begint ook meteen over onterven. Binnenkort is mijn dochtertje jarig, ik hou mijn hart al vast. Ik heb geen contact meer met hun! Ik walg van hun leugenachtige spelletjes, mindgames, rotte uitspraken. Ik zou ook niet gaan uiteten met kerst, ik wil Kerstmis ook niet vieren met mijn ouders. Sterkte!

      Reply
      Ilse - september 14, 2015

      Hoe herkenbaar! mijn moeder begint ook altijd gelijk met onterven als ik niet op Moederdag kom of op een verjaardag! Maar ik kwam altijd naar verjaardagen alleen niet perse op de dagen dat zij dat wilde. Bijvoorbeeld als mijn eigen kind jarig was! te zot. Ik heb ze al 1,5 jaar niet meer gezien en ik ben gelukkiger dan ooit, mis ze totaal niet! ik wil nu een boekje voor mezelf schrijven om het verdriet van mijn jeugd eruit te schrijven. Ik heb niemand dan mijn man om het mee te delen. Niemand begrijpt je, ja mijn broer maar hij is al jaren geleden overleden… het is een eenzaam proces maar mijn leven is pas echt begonnen toen ik het contact verbrak! de enige oplossing!

      Reply
    Edward - november 12, 2013

    Ik heb net dit artikel gelezen. Ik sta versteld. Mijn vrouw zit zo in de put, aan de antidepressiva en therapie, psygisch helemaal aan de grond…..lees ik dit.
    1 op 1 ons verhaal. Mijn schoonpa is er dus zo een….tot in de extreme vorm.
    Hij wilde grip op ons, bedreigde me om mijn deurmat, heb hem bijna mn huis uit geslagen.

    Mijn vrouw is boos, verdrietig en toch mist ze haar ouders….hoe losje dit nu op?

    Keerzijde is dat ze afgelopen feb ontslagen is en nu sollicitatie plicht heeft. Uitkering loopt tot eind februari 2014. In haar huidige toestand is ze niet eens instaat om voor zichtzelf te zorgen laat staan voor onze 3-jarige dochter.

    ik maak me zo zorgen…..

    Reply
      Lara - november 14, 2013

      @Edward
      voor wat betreft solliciteren: laat de psychisch begeleider en de huisarts van je vrouw een brief schrijven aan de uitkeringsinstantie en ga zelf mee op gesprek, om je zorgen aan te geven.

      je vrouw mist niet haar ouders, maar ze mist zichzelf. ze mist de ouders die ze had willen hebben, de ouders die ze hadden kunnen zijn. dat is normaal bij narcisme, schijnbaar. narcisten worden ook energie-vampiers genoemd. of zielbeschadigers. dus dan is de volgende stap de ziel ‘repareren’. b.v. met living the gentle life: http://www.psychologytoday.com/blog/pathological-relationships/201207/living-the-gentle-life-part-one. sterkte, Lara

      Reply
      Anoniem 2105 - november 25, 2013

      Hallo Edward.
      Meteen alle contact verbreken met die mensen! Het komt ook overeen met mezelf. Het klopt wat de rest hier zegt, ze zuigen je leeg, het zijn de tentakels van het kwaad! Ikzelf ben 31j en mijn vader is ook een extreme narcist. Laat haar doen inzien dat het niet haar fout is. Denk aan jullie kind, mijn dochter is bijna 4j. Ik hou haar nu weg daar. Niemand begrijpt me hierin, de buitenwereld gelooft me niet. Praat met je vrouw, hoe was ze in haar kinderjaren. Ik ben mezelf ook terug aan het zoeken, ik wil mijn oude ‘ik’ terug. Ook ik heb een lange weg af te leggen. Ga samen voor jullie gezinnetje!!!

      Reply
      Narcisme? Nee - januari 18, 2014

      Beseft jouw vrouw ook dat haar ouders narcistisch zijn? En wat dat betekend? Dat is de eerste stap naar genezing! Narcisten zijn zó onzeker dat ze hun omgeving leegzuigen. Wanneer je kind bent van een narcist ben je dus altijd bezig geweest je ouder(s) zekerheid te geven omdat je op die manier kon overleven. Jouw vrouw is nu zelf heel onzeker. Help haar te vertrouwen, help haar op zichzelf te bouwen en niet op jou of op jullie kind! Dat is de weg naar genezing!
      Sterkte maar het kan!

      Reply
    anoniem - november 6, 2013

    Mijn ex-man heeft NPS. Mijn kinderen en ik zijn gevlucht ivm zijn woede aanvallen. De rechter heeft uitspraak gedaan dat er alleen een begeleide vorm van omgang mag plaatsvinden (minimaal). Echter is er blijkbaar geen instantie die dit langer dan 9 maanden wil doen. Net of hij dan ineens beter is!!! Ben nog zoekende naar een instantie die dit wel voor langere periode wil doen, het is en blijft hun vader, en met zijn medicijnen en begeleiding kunnen ze ook een andere kant zien. Ik ben wel blij dat ik de stap heb genomen weg te gaan, ik moet er niet aan denken dat ze hier nog langer mee geconfronteerd zouden zijn.Omdat mensen met NPS zelf vinden dat ze niet ziek zijn, is behandelen bijna onmogelijk……….

    Reply
    Roosje - november 4, 2013

    Er heeft een concullega van ons NPS! Dit wordt voor ons onhoudbaar om te werken. Ook hier minimaliseert de politie en gerecht en worden de feiten meestal zodanig omgekeerd evenredig op ons geprojecteerd van de aan NPS lijdende concullega! Zo worden wij dikwijls aanzien als schuldige terwijl wij slachtoffer zijn! Het manipulatieve gedeelte van nps’ers is ongelooflijk! Ze zijn zo charmant, écht geloofwaardig, tot je er van dichtbij mee geconfronteerd wordt…
    Ik vind onze situatie al ongelooflijk, ik kan me niet voorstellen een narcistische ouder te hebben! Respect voor de kinderen!!!

    Reply
      Marjanne - november 26, 2013

      Dank je…… het beïnvloed erg genoeg je hele leven. In mijn jeugd was er over narcisme helaas niets bekend. Ben nu maanden ziek thuis en in therapie. Ik heb helaas met mijn vader nog meer meegemaakt dan alleen zijn narcisme. Komt ooit wel weer goed 🙂

      Reply
    smotty - november 3, 2013

    Ook ik herken in de verhalen narcisme in mijn moeder. Maar ook zou ze asperger kunnen hebben. Ik vind het moeilijk om uit te zoeken wat het precies is. Ze heeft zich nooit echt met ons bezig gehouden. Toen we klein waren werden we aangekleed en we kregen te eten. Verder was er geen aandacht. Naarmate we ouder werden was er nog minder aandacht voor ons. Emotioneel zijn we echt verwaarloosd.
    Mijn moeder is ijdel, erg religieus en graag alleen. Ze heeft geen vrienden en geen van haar kinderen en kleinkinderen komen graag bij haar. Het is gewoon te frustrerend. Ze gaat maar door over zichzelf zonder ook maar een greintje belangstelling voor de ander te hebben. Daarnaast is ze ook nog eens ongelofelijk eigenwijs. Ze kan je soms vreselijk beledigen maar ik heb niet de indruk dat ze dat met opzet doet. Als ik haar er op aanspreek snapt ze niet waar ik het over heb en ontkent alles. Er zijn in ons leven zoveel nare dingen gebeurt door het gedrag van mijn moeder. Teveel om op te noemen. Nooit heb ik het besef gehad dat ze wel eens een stoornis kon hebben. Ik vond haar alleen maar vervelend en irritant. Ik heb pas na mijn vijftigste ontdekt dat mijn moeder een stoornis had.
    Ik wist wel dat ze anders was dan anderen en dat ook wij anders waren dan anderen. Het is nu moeilijk om mee om te gaan. Ik zit er helemaal vol van want allerlei gebeurtenissen uit mijn leven komen in een ander licht te staan. Mijn hele leven lang ben ik boos op haar geweest omdat ik dacht dat ze ook best anders kon reageren.Ik zie nu dat die mogelijkheid er niet is en ben zelf in behandeling gegaan bij een psychotherapeut.

    Reply
      lucy - januari 16, 2014

      Hoe herkenbaar,zou mijn verhaal kunnen zijn.
      Sinds twee jaar heb ik de zorg voor mijn zwakbegaafde broer. Door hem, hij is autist,werd duidelijk dat mijn moeder ook een stoornis heeft. Asperger of nps. Mijn leven lang gevoeld dat er iets niet klopte…de puzzel is gevallen. Gevolg veel verdriet. Hulp gezocht maar ben er allang achter dat je het alleen moet doen, een manier vinden om dit te plaatsen en afstand te gaan nemen. Sterkte voor iedereen die hier mee te maken heeft.

      Reply
        Narcisme? Nee - januari 18, 2014

        Als de puzzel gelegd is ben je zó ver! Dan heb je inzicht, dan kan je 3D kijken naar de situatie! Verdriet natuurlijk, maar vooral blijdschap hoop ik? Want hoewel een narcist de oorzaak altijd buiten zichzelf zoekt, liggen de oorzaken van een liefdeloze jeugd wel echt buiten jezelf. Nu kan je groot worden én volwassen en kan je als de oorzaak van problemen wél bij jou ligt de bal vangen en hem in alle andere gevallen doorgooien. Dat heet opgroeien, volwassen worden. Narcissen doen dat niet, jij kan dat wel!
        Succes, ik weet waar je t over hebt!

        Reply
      leonne - januari 24, 2014

      Tjeeetje…lijkt mijn verhaal wel…. ik ben 47 en heb ook een moeder die NPS heeft. een zeeeer ernstige vorm volgens mij….alhoewel ik niet weet of er gradaties in zijn!.
      Wij ( we waren vroeger met 4 kinderen; nu nog maar 2 ) werden ook emotioneel mishandeld. Mijn moeder besteedde totaal geen aandacht aan ons. Eten en drinken kregen we,alhoewel ze vaak niet kookte en in dr nest bleef liggen omdat ze weer eens boos was. Soms stond ze pas om 7 uur ’s avonds op, als mijn vader terug was van het werk en verziekte ze de sfeer weer zoals gewoonlijk. Ik ben als kind doodsbang geweest voor mijn moeder, de woedeaanvallen, de kritieken, het plezier in je kind te straffen, de altijd zichzelf ophemelende moeder,want ze vond en vindt nog steeds dat ze een geweldige moeder was en is. Ze heeft al haar kinderen zwart gemaakt ,om er zelf beter van te worden. Mijn vader heeft ze het leven zoooo verzuurd. Ik heb zelf van mijn 17-de tot mijn 26-ste geen enkel contact gehad mert mijn moeder. Mijn vader hebben we eindelijk op zijn 81-ste bij mijn moeder weg kunnen halen en leeft nu zijn laatste jaren een beetje rustig en prettig. Na het overlijden van mijn broer in januari 2013, werden mijn zus en ik weer beschuldigd van diefstal…omdat we een kleine bijdrage van 2000 € van hun ( volgens mijn moeder háár ) bankrekening hebben gehaald ,als bijdrage in de crematie omdat ze vertikte om er aan mee te betalen, ze ging liever naar het casino ( haar hobby ) Het grootste gedeelte hebben mijn zus en ik betaald ( 6000 € ) maar wij hebben haar “bestolen”. Inmiddels hebben we geen contact met onze moeder meer…maar ze blijft het slachtoffer uithangen en ons bij de rest vd familie zwart maken. Enkele trappen erin, maar gelukkig het merendeel niet. Ik heb echt een afschuwelijke jeugd gehad, ben op mijn 16-de ook al thuis weggegaan en leef met iedereen mee hier op deze site van kinderen van narcistische ouder(s) Allemaal sterkte!!!!!

      Reply
    Dochter van een narcistische moeder - oktober 18, 2013

    Vorig jaar losgerukt van een moeder die aan alle eigenschappen van een narcist voldoet. Vader was ook zo, maar hij lijkt verandert. Contact is nog pril met hem. Ik merk dat ik ook narcistisch doe, en dat kwetst mijn lieve vriend.
    Eindelijk hulp gezocht bij maatschappelijk werk, decaan en psycholoog, want zowel mijn lieve vriend als ik verdienen beter.

    Reply
      Marjanne - november 26, 2013

      Goed bezig “) Heel verstandig, goed inzicht.

      Reply
      Eva - januari 24, 2014

      Als ik dit nu lees weet ik dat mijn vader een narcist is. Hij maakte altijd keuzes voor mij.heeft ook mijn studie gekozen. Ik ben van nature vrij meegaand, vond het allemaal wel best. Een normale pubertijd heb ik nooit gehad. Altijd was er ruzie, gevechten, ik moest ze uit elkaar halen. Tot ik mijn huidige vriend leerde kennen, via hyves. De wereld van mijn vader stortte in want ik had natuurlijk nog nooit een vriendje gehad. Mijn vader ging mij nog meer controleren als anders. Ik mocht niks alleen, en ik was al 25. Ik hield contact met hem via msn en we zagen elkaar stiekum. Vanaf dat moment deed mijn vader altijd of ik ondankbaar was, hij behandelde mij als een vreemde en de ruzies waren vreselijk.Uiteindelijk besloot ik bij hem in te trekken. Ik had nog nooit gewerkt, studeerde en de wereld was vreemd voor me. DE mededeling dat ik het huis uitging was alsof ik met opzet een lawine in gang zette. Ik heb gevochten met mijn vader de politie kwam erbij en vanwege hun hulp ben ik het huis ontvlucht. MIjn vader verbiedt mijn moeder om mij te zien. Hij zegt dat ik een hoer ben (tot mijn vriend mij ontmaagde was ik een maagd van 25, echt waar)
      Mijn vader heeft zolang ik mij al kan herinneren gefanteaseerd dat hij een gevierd schrijver zou worden. Schreef het ene boek na het andere maar stuurde het nooit naar een uitgeverij. Had ambities in de politiek, maar vooral voor de t.v Deed altijd zijn best mij en mijn moeder een schuldgevoel te bezorgen. had voortsurend vlagen van depressie en zelfverwonding. Gevoelig voor alcohol en royaal met geld dat ie niet had. Was royaal met geld van oma. Doet of ik een verrader ben omdat ik niet meer bij mijn ouders woon.
      Inmiddels ben ik 28, we hebben een huis gekocht en ben een andere studie begonnen.
      vroeger bewoonde ik een gevangenis, was een vogeltje in een gouden kooi. Nu ben ik vrij

      Reply
        admin - januari 24, 2014

        Beste Eva,

        gelukkig ben je weer vrij! Heel herkenbaar deze situatie. Veel mensen op de site zitten in dezelfde situatie als jou, natuurlijk een erg triest verhaal. Maar zoals ik het lees sta je positief in het leven. Dit is erg belangrijk! Haal er alles uit wat er in zit en geniet elke dag.

        Bedankt voor het delen van je verhaal…

        Groeten Rinus

        Reply
    Dochter van narcist - oktober 13, 2013

    Wij zitten ook met hetzelfde probleem. Een vader met een zeer zwaar narcistische persoonlijkheidsstoornis, huisdokter wil ons niet geloven, zijn psychiater waar hij toch 2 keer geweest is wil ons niet verder helpen, de politie minimaliseert…. Wat moet je dan nog doen??? Ben zelf 30jaar en sta volledig machteloos, wordt gestalkt, bedreigd,… Door eigen vader, gewoon omdat hij de controle over mij verloren heeft….

    Reply
      Marjanne - november 26, 2013

      Ook voor jou.. verdwijn anoniem en bouw je leven ergens anders op. Hoe moeilijk ook misschien. Je bent veel te jong en hebt nog een heel leven voor je. Zorg dat je achteraf daar geen spijt van krijgt. By the way.. wat zijn twee sessies voor een narcist?????

      Reply
    Marjanne - september 24, 2013

    Zijn jullie beiden kinderen van ouders of een van de ouders met NPS?
    Ik ben inmiddels 57 jaar en hier pas enkele weken geleden achter gekomen dat vader NPS had. Hij is nu 2 jaar geleden overleden, maar wat een leven heb ik gehad als kind.

    Reply

    Reply
      Anoniem2105 - september 30, 2013

      Vorig jaar begon ik het pas in te zien. Ik heb me losgerukt. Ik ben ondertussen 31j. Ik heb me onlangs nog eenmaal laten ompraten, ondertussen ben ik weer weg sinds een week. Mijn vader is een narcist, enkele maanden terug manipuleerde hij me door mijn dochtertje achter te houden. Ik ga niet meer naar hun, ik wil niet dat mijn kind zo wordt gelijk ikzelf was/ben. Ik let er nu heel erg op dat ik het zelf niet heb/krijg. Ik ga met mijn dochtertje heel anders om dan mijn ouders deden. Ik kan er nu echt op letten dat ik het juist doe!! Dat is: houden van je kind, wat er ook gebeurt!!!

      Reply
        Marjane - november 26, 2013

        Hallo Anoniem 2105

        Maak je svp niet druk dat je ook deze afwijking krijgt. Als je de mogelijkheid hebt verhuis…… bouw je leven ergens anders op. (Jammer voor je moeder) Wat je zelf aangeeft je kind gaat voor alles.

        Sterkte.

        Reply
          Natas - januari 16, 2014

          Daar zeg je iets, “jammer voor je moeder”.
          Mijn moeder is getrouwd met mijn narcistische vader, en is nu bijna 70. Er is weinig meer van haar over.
          En dan? Breken met je ouders, omdat het beter is voor jezelf?
          Ik vind het voor haar dan toch ook wel weer zielig….

          Reply
            Dewi - september 30, 2021

            Dag Natas,

            Inderdaad je moeder of de partner van een narcist zijn ook slachtoffers. Hen proberen te helpen is juist goed en menselijk. Onze ogen sluiten voor onrecht en niet acteren is niet okey vind ik. Proberen om haar inzichten te geven en werken aan haar zelfstandigheid is een goed iets. Het is niet makkelijk en er zal veel weerstand zijn van haar kant. Ik heb zo´n hekel aan als mensen zeggen dat het niet mijn/onze verantwoordelijk is om er voor je moeder te zijn. De houding van een aantal familieleden van mij of buitenstanders¨Aan mijn lijf geen polonaise¨ vermoeid me ernorm. Dit heeft niks met verantwoordelijksgevoel te maken maar puur met rechtvaardigheid! Ik sluit nooit mijn ogen voor onrecht. Of dat nou in mijn familie is of daarbuiten.

            Ik kom ook uit een narcistische/disfunctionele familie. Mijn vader is de narcist en heeft al zolang we hem kennen een alcoholverslaving. Mijn moeder heeft hij vroeger minderjarig uit Bali gehaald en hier gehouden tegen haar wil. Mijn moeder is dus al van jongs af aan gebrainwasht en daarnaast heeft ze ook een ontwikkelings en taal achterstand. Ik heb er werkelijk alles aan gedaan om haar te beschermen en te helpen maar steeds ben ik de boevrouw als ik haar wil helpen en ben ik de oorzaak van de problemen. Het is trekken aan een dood paard want ze kiest steeds weer voor hem en doet wat hij zegt en wil. Soms lijkt ze meer inzichten te hebben en wat voor zichzelf begint op te komen. Ik heb gemerkt; als ze zich gesteunt, gehoort en gezien voelt door mij dan ziet ze beter in dat de situatie niet okey is. Zodra ze de verbinding met mij minder voelt dan valt ze weer terug.

            Hij heeft haar al al die tijd tot nu behandeld als een slaaf. Mijn moeder voelt zich ook een slaaf heeft ze gezegd. Dat is vreselijk om van je eigen moeder te horen! Ze heeft totaal geen eigen mening , zelfvertrouwen, eigenwaarde en kent haar eigen behoeften niet. Zelfs bij mij voelt mijn moeder zich minderwaardig en klein. Ze is altijd op zoek naar complimenten & bevestiging bij mij.

            Jaren geleden heb ik mijn vader geconfronteerd met zijn gedrag middels brieven. Natuurlijk heb ik geen reactie hierop gekregen. Ik heb toen de hele familie tegen mij gekregen. Mijn vader maakte mij zwart tegenover andere familie leden. Hij heeft alles ontkent wat er in de brieven stond en hij zei tegen de andere familieleden ¨Dewi is de enigste in de hele familie die problemen veroorzaakt¨ Mijn moeder verdedigde hem en deed mee met de schuld bij mij leggen. Ik ben vreselijk boos op haar geweest en ik heb mijn moeder aangesproken op haar gedrag en ze zei dat ze die dingen moest zeggen van hem want anders…
            Jaren erna heeft mijn zus (die erg loyaal is aan onze vader) na veel conflict met mij het contact met mij verbroken. Mijn oom en tante waar ik steun van dacht te kunnen krijgen hebben nooit meer wat van zich laten horen nadat ik eerlijk heb verteld over de thuissituatie. Sinds een paar weken spreekt mijn moeder niet meer met mij door een conflict en dat is erg pijnlijk. Ze blijft zijn kant kiezen. Alle inspanningen die ik heb geleverd om voor haar op te komen en haar te beschermen tegen hem lijken niet gewaardeerd te worden. Ik ben heel lang en vaak boos op haar geweest maar ik heb heel veel begrip voor haar situatie. Ze voelt dat ze geen kant op kan. Ze heeft hier ook geen familie of vrienden waar ze steun van heeft of op kan bouwen. 24/7 draait de wereld om mijn vader. Ze is volledig afhankelijk van hem. Het doet mij zoveel verdriet deze situatie. Wetende dat je moeder zo slecht behandeld wordt al meer als 34 jaar en nog steeds dagelijks mishandeld wordt is vreselijk. Instanties die ik heb ingeschakeld kunnen ook niks doen als zij zelf niet mee wil werken. Het is trekken aan een dood paard.
            Dan is er nog mijn broer die zijn oogkleppen ophoudt en ook niet opstaat en handeld tegen het meer als 34 jaar mishandelingen en zwaar onrecht. Het is een enorm zware weg die je moet bewandelen (zeker als rol van de scapegoat). Ik heb mijn broer een paar dagen geleden ook een bericht gestuurd en gezegd wat ik van zijn reacties en gedrag vind. Hierop heb ik ook nog geen reactie ontvangen. Ook hij heeft de afgelopen jaren meer afstand van mij genomen voel ik. Ook begrijp ik hem heel goed. Hij houdt zich liever vast aan de ¨schijnveiligheid¨ dan het zware onrecht te erkennen. Want als hij dat zou doen dan gaan al die zware processen in zichzelf op gang komen en dat is te bedreigend. Zelfde geldt voor mijn moeder. Als ze erkent dat het gedrag van mijn vader echt niet okey is en ze ons nooit heeft beschermd tegen hem dan valt de grond onder haar voeten weg en kan ze zichzelf denk ik ook niet meer in de spiegel aankijken.

            Reply
            Dewi - september 30, 2021

            Dag Natas,

            Mijn lange reactie die ik zonet geschreven heb is nog niet zichtbaar hier. Hopelijk komt dat nog. Nog een kleine aanvulling ; Ik begrijp alle mensen toch ook wel die naast de narcist ook het contact met de partner (vader of moeder die geen narcist is verbreekt. Je moet natuurlijk wel heel sterk in je schoenen staan om alle manipulatie, scapegoating, leugens, pijn en verdriet aan te kunnen.

            Afgelopen week na veel onenigheid en raar gedrag van beide ouders dacht ik ook dat het beter was/is om ook mijn moeder los te laten als ze toch steeds weer voor hem blijft kiezen. Namelijk het doet me zoveel pijn keer op keer alle manipulatie en leugens en de hechtingsproblematiek wordt er bij mij ook niet minder om. Ik weet dan gewoon niet meer wat echt is en of ik haar kan vertrouwen en of het weer verzonnen/geacteerd is of ingepraat is door mijn vader. Nu heb ik het contact met mijn moeder niet verbroken maar praat ze zelf al een paar weken niet meer tegen mij. Ook dat triggert mijn hechtingsproblematiek. Heb nu weer last van erge depressie. Het lijkt nu of het niet uit maakt welke keuze/beweging ik maak want elke beweging doet pijn. Onmachtig voelt het. Een rouwproces waar geen einde aan lijkt te komen.

            Reply
        Marjanne - november 26, 2013

        Ga je eigen weg en verhuis…anoniem. Als je ouder bent weet je dat je de goede beslissing hebt genomen. Hoe moeilijk het ook nu lijkt, Kies voor jezelf en je dochter.

        Reply
          Anoniem2105 - december 3, 2013

          Hallo Marjanne
          Dank je voor de reactie. Het was eng in begin door mijn eigen onzekerheid. Maar ik merk dat het me juist wel allemaal lukt. Mijn mama vraagt niet hoe het met ons gaat. Ze is zelf een slachtoffer en zit gevangen. Ik neem het haar kwalijk dat ze vroeger niet harder heeft gevochten. Ik weet niet of ze ons mist, ze geeft papa in alles gelijk. Ze is volledig gebrainwashed…. Komt ook nog eens bij dat hij een alcoholprobleem heeft en dan agressief wordt. Professionele hulp kan ik niet betalen. Dankzij hem heb ik momenteel een financiële kater. Hij zet alles op alles om mij te doen kraken, mij te doen terugkomen. Gelukkig heb ik een partner die tegen de narcist durft ingaan!! Hij houdt mij overeind.
          Het belangrijkste is dat ik mijn 3jarige dochter terug zie openbloeien. Sinds we weg zijn en ondanks de breuk tussen haar papa en mij(dankzij mijn vader) gaat het supergoed met haar!! Haar lach geeft mij kracht.

          Reply
            Marjanne - januari 9, 2014

            Hallo anoniem 2105,

            Het doet me goed te lezen dat het beter gaat en dat je een partner hebt die je volledig hierin steunt. Het stuk van je moeder herken ik, ook mijn moeder was o.a. bang voor haar man.
            Put de kracht uit je dochter en hou vol en hou afstand van je vader.
            Wat het financiële stuk betreft, het ligt eraan hoe je verzekerd bent, maar zover ik weet is bv psychiatrische hulp gratis en valt in het basispakket.
            Heel veel sterkte.

            Reply
      Hanna - juli 13, 2015

      Ik ben 61 en ontdekte het vandaag. Althans vandaag werd mijn vermoeden bevestigd, Een narcistische moeder.

      Reply
    Truusje - september 24, 2013

    En dit is dus inderdaad het grootste probleem. Nu zijn er gelukkig wel meer mogelijkheden voor jonge kinderen (voor de zgn. KOPP kinderen) maar vooral als jong volwassene kon ik geen hulp vinden. En juist dán heb je die nodig bij het verwerken en loskomen van….

    Reply
      marjanne - september 24, 2013

      Tell me, Ik zit er midden in. Ik weet niet hoe oud je bent, maar zoals je kunt lezen heb ik voor mijn gevoel de hulp 15 jaar geleden moeten hebben. Ben nu in behandeling bij psychotherapeut. De eerste die mij in ieder geval duidelijkheid heeft gegeven wat er vroeger gespeeld heeft (lees vader met NPS)

      Reply
    anoniem - september 17, 2013

    Als kinderen en de andere ouder hulp vragen, waar vraag je die hulp? Huisarts, psycholoog, bjz, scholen, iedereen laat zich manipuleren door de narcistische ouder. Wat doe je in zo’n geval?
    De kinderen geven zelf aan leeggezogen te worden. Eigen keuzes maken is bijna onmogelijk omdat de narcistische ouder alles mbv instanties naar zijn hand zet.
    Waar kun je als kind dan hulp krijgen?

    Reply
      marjanne - september 24, 2013

      anoniem,

      Vroeger kon je nergens hulp krijgen, NPS is pas sinds een jaar of 15 “ontdekt”.
      Ga naar je huisarts met een doorverwijzing naar een psychotherapeut en leg de situatie (jouw onvermogen tov van de partner op dit moment)uit. Onderneem en wacht niet meer af.

      Reply
    Leave a Reply: