Kind van narcistische ouders

Heb jij vroeger het gevoel gehad dat je nooit goed genoeg was voor je ouders? Werd jou verteld dat je ouder(s) altijd gelijk had(den) en duldden deze absoluut geen tegenspraak? Heb jij het gevoel gehad dat je nooit jezelf kon zijn bij je ouders? Dan kan het zijn dat je in je jeugd, of nog steeds als volwassene, te maken hebt met narcistische ouder(s).

Narcisme

Ieder mens heeft wel iets van narcisme in zich. Narcisme is een vorm van eigenliefde, die in gezonde vorm uiterst normaal is. Narcisme kent echter verschillende vormen, ook vormen die storend kunnen zijn voor de narcist zelf of hun omgeving. Narcisme kan zich namelijk uiten in ziekelijke vormen, we spreken dan over een persoon die leidt aan narcistische persoonlijkheidsstoornis.

Mensen die lijden aan ziekelijk narcisme leven eigenlijk alleen voor zichzelf. Hun leven bestaat vaak uit een fantasiewereld waarin aan elke behoefte die de narcist heeft, moet worden voldaan. Ze hebben weinig tot geen inlevingsvermogen voor anderen en zullen vaak manipuleren om te krijgen wat hun hartje begeert. Ze houden ervan om aandacht en liefde te ontvangen, maar kunnen dit zelf nauwelijks weg geven.

Zolang de narcist op een voetstuk wordt geplaatst is er vaak weinig aan de hand. De narcist zal echter elke mogelijkheid benutten om te laten merken dat ze meer en beter zijn dan anderen. Een echte narcist houdt eigenlijk alleen van zichzelf. Voor deze mensen is het enorm moeilijk om relaties te onderhouden. Veel relaties gaan kapot door hun gedrag omdat de omgeving er niet meer tegen kan. Als een narcist zijn eigen gedrag al realiseert, dan is behandeling tegen narcisme vaak geen optie omdat de narcist daartoe niet in staat is of gewoonweg geen hulp wil.

De narcistische ouder

Zag het gezin waarin je bent opgegroeid er richting de buitenwereld altijd normaal uit? Maar kwamen binnen het gezin pathologisch liegen, manipulatie, geestelijk/lichamelijk of emotioneel misbruik voor? Dan is de kans groot dat je te maken hebt gehad met een narcistische ouder of ouders.

Veel kinderen van narcistische ouders zitten met vraagtekens. Ze weten dat er vroeger dingen in hun gezin gebeurden die niet normaal leken. Er gebeurden dingen in het gezin zoals verwaarlozing, gebrek aan structuur, emotionele verstikking of vormen van mishandeling. Vaak komt het realiseren pas op latere leeftijd. De vraag van wat er nu eigenlijk echt aan de hand was.

Een narcistische ouder vindt zichzelf het belangrijkste. Hierdoor kan het minder om het kind geven of de juiste aandacht aan een kind schenken. Veel narcistische ouders hebben in hun jeugd ook te maken gehad met een narcistische ouder. Er moest voldaan worden aan de behoeftes van de narcist. Vaak vragen narcisten hierbij een behoorlijke hoeveelheid aandacht en verzorging van het kind, terwijl de situatie in een gezonde ouder-kind relatie eigenlijk andersom zou moeten zijn.

Narcisten hebben weinig tot geen inlevingsvermogen richting hun kind en verwaarlozing komt vaak voor omdat de ouder meer bezig is met zichzelf. Veel narcisten zijn erg onzeker en hebben weinig zelfvertrouwen. Ze zullen hun kind en anderen in de omgeving vaak gebruiken om de fantasiewereld waarin zij leven in stand te houden. Er worden onrealistische verwachtingen gesteld aan het kind en intimiteit is een eigenschap die veel narcistische ouders niet bezitten. Het kind krijgt niet de liefde en verzorging die het verdient. Er is geen veilige leefomgeving en het kind kan zich niet uiten zoals het graag zou willen.

Kinderen van narcistische ouders moeten veelal voldoen aan de (emotionele) behoeftes van de ouders, terwijl dit uiteraard eigenlijk andersom zou moeten zijn. Een narcistische ouder is niet in staat om van een kind te houden, het houdt alleen van hetgeen wat het kind voor de ouder kan betekenen. We zullen hieronder wat kenmerken van narcisme omschrijven die een indicatie kunnen geven of een kind met narcistische ouders te maken heeft gehad.

Kind van narcistische ouders

Kinderen van narcistische ouders vertellen vaak de volgende ervaringen:

  • Er moest altijd aan de emotionele verwachtingen van mijn ouders worden voldaan
  • Er werd heel veel negatief commentaar op mij gegeven
  • Ik werd veel bekritiseerd en gekleineerd
  • Mijn ouders besteedde alleen aandacht aan mij als ze iets van mij nodig hadden
  • Ik kon nooit mijn gevoelens uiten bij mijn ouders
  • Mijn ouders gaven mij altijd de schuld van verschillende problemen
  • Er werd altijd verwacht dat ik voor mijn ouders klaar stond
  • Mijn ouders toonde weinig tot geen interesse in mij
  • Mijn ouders werden erg boos als ik niet aan hun behoeften voldeed
  • Ik deed nooit iets goed in de ogen van mijn ouders
  • Mijn ouders konden het altijd beter dan ik
  • Mijn ouders duldden absoluut geen kritiek
  • Mijn ouders chanteerden mij vaak om iets gedaan te krijgen
  • Mijn ouders gaven mij nooit complimentjes
  • Ik heb nooit liefde van mijn ouders ontvangen
  • Mijn ouders luisterden nooit echt geïnteresseerd naar wat ik te vertellen had
  • Mijn ouders stonden nooit open voor andermans mening
  • Mijn ouders gingen heel oppervlakkig met mij om
  • Ik ben fysiek en/of mentaal mishandeld door mijn ouders
  • Ik kon nooit mijn zorgen uiten bij mijn ouders

Schade voor het kind

Een kind dat opgroeit met een narcistische ouder loopt hierdoor vaak schade op. Doordat het nooit zichzelf mocht zijn, altijd moest voldoen aan de behoefte van de ouders, zich niet veilig voelde en emotioneel totaal niet ondersteund werd. Er zijn vele gevoelens waar kinderen mee blijven zitten, vaak ook op latere leeftijd. Het omgaan met narcisme op jonge leeftijd tast de ontwikkeling van het kind aan waardoor kinderen een verdedigingsmechanisme voor zichzelf zullen gaan creëren. We kunnen grofweg twee van die mechanismes onderscheiden.

Zichzelf wegcijferen

Kinderen zullen op een situatie als deze vaak op twee manieren reageren. Eén manier is dat ze alles zullen doen om aan de wensen van de ouder(s) te voldoen. Gevolg hiervan is dat het kind zichzelf volledig wegcijfert en niet de eigen identiteit creëert zoals het eigenlijk zou moeten doen. Vaak worden deze kinderen op latere leeftijd erg onzeker en krijgen ze een fragiele persoonlijkheid. Ze hebben immers altijd de angst gehad niet goed genoeg te zijn voor hun ouders.

Veel van deze kinderen zullen lang afhankelijk blijven van hun ouders en de band met hun ouders nooit kunnen verbreken. Hierdoor blijven ze dus hun leven lang in de situatie zitten waarin narcisme de boventoon voert waardoor het opbouwen en onderhouden van relaties voor deze kinderen erg moeilijk zal worden. Grote kans bestaat dat ze hierdoor zelf een vorm van narcisme ontwikkelen om hun onzekere persoonlijkheid te beschermen. Manipulatie gaat in hun leven een grotere rol spelen om toch een bepaalde vervulling van hun behoeftes te krijgen.

Zichzelf belangrijk maken

De tweede manier is dat een kind zich zal afzetten tegen de ouders. Het gevoel ontstaat bij het kind dat de ouders hem of haar niet belangrijk vinden. De ouders zijn immers alleen maar met zichzelf bezig en geven te weinig liefde of aandacht aan het kind. Doordat deze kinderen zelf vaak het enige zijn wat ze echt hebben, creëren ze voor zichzelf een vorm van eigenliefde die veel lijkt op die van hun ouders. Ze leven zelf in een soort fantasiewereld en maken zichzelf hierin erg belangrijk. Er is immers niemand anders die het doet. Doordat dit gevoel bij een kind vaak op jonge leeftijd al ontstaat, zal het kind alleen van zichzelf gaan houden.

Grote kans bestaat dat een kind hierdoor op latere leeftijd zelf een narcistische persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt of extreme narcistische trekjes krijgt. Het zal alleen van zichzelf houden, manipuleren om te krijgen wat hij wil, niet om anderen kunnen geven en hierdoor geen normale relaties op kunnen bouwen. Veel van deze kinderen verbreken uiteindelijk het contact met de ouders en leven een groot deel van hun leven zonder het ouderlijke gezin. Ook zijn zij vaak niet in staat om emotionele relaties met anderen te onderhouden.

Vragen en gevoelens

Kinderen die te maken hebben gehad met narcistische ouders zijn vaak getraumatiseerd voor het leven. Ze zijn beschadigd in hun persoonlijkheid op vroege leeftijd en dit heeft gevolgen (gehad) voor hun ontwikkeling. Vaak realiseren kinderen zich pas op latere leeftijd wat er nu eigenlijk gebeurd is toen ze jong waren, bijvoorbeeld door het lezen van informatie. Niet elk kind zal hierdoor zelf een vorm van narcisme ontwikkelen, maar de kans is wel aanwezig.

Veel kinderen van narcisten zitten met onbeantwoorde vragen en gevoelens en vragen zich af hoe ze nu verder moeten. Het antwoord is moeilijk te geven omdat verschillende mensen verschillende behoeftes met zich meebrengen. Een advies is om hulp te zoeken in het omgaan met narcisme. Misschien bij mensen uit je omgeving, of professionele hulp. Veel mensen die in hun leven te maken hebben gehad met een narcist, helpt het om via professionele hulp antwoorden te krijgen op de vragen die ze hebben. Het doen van je verhaal bij iemand die weet waar je het over hebt en geen oordeel hierover heeft, kan vaak al een enorme opluchting zijn.

Heb jij te maken gehad met narcistische ouders?

Of heb je dat nog steeds? Het is heel goed mogelijk om hiervan te herstellen.

Lindsay Gibson schreef een prachtig boek vol troost, inzichten en tips over het herstellen van een jeugd met narcistische, afwijzende of afstandelijke ouders.

Je leert onder andere:

  • hoe het komt dat je je op verschillende momenten eenzaam of in de steek gelaten hebt gevoeld
  • waarom pogingen tot een goed gesprek tot niets uitliepen
  • tips over het aanleren van een nieuwe houding tegenover je ouders en je (evt) partner
  • helpt je om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt in je eigen relaties
Carolina

"Via NarcismeGids wil ik meehelpen om het stilzwijgen rondom narcisme te doorbreken. Dit doe ik door kennis en tips te verspreiden en ruimte te bieden voor het delen van ervaringen door (ex-)slachtoffers."

Click Here to Leave a Comment Below

Sil69 - oktober 29, 2023

1 ding een narcist houd totaal NIET van zichzelf. Ze haten zichzelf. Hielden ze maar van zichzelf. Dat is juist het probleem.

Reply
Martine - mei 15, 2022

Ik ben nu 57 en ben erachter gekomen via teksten op internet dat ik ben opgevoed door 2 narcisten. Enkel mijn moeder leeft nog maar voor haar is niks goed genoeg. Ze zet het werk van mijn vader verder. Mijn nieuwe vriend is niet goed genoeg . Ze maakt opmerkingen over hem die echt vernederend zijn naar mij toe. Ook wanneer hij erbij is doet ze neerbuigend tegen hem. Hij is nochtans de goedheid zelve. Ik ben 10 jaar werkloos geweest en heb het haar nooit durven zeggen. Ik kan nog ellenlang doorgaan hier…..Ik heb weer sedert Pasen met haar gebroken. Toch met moedertjesdag geweest en op mijn tanden gebeten. Toch mijn grens afgebakend. Daar verschoot ze van maar was snel over. Ze snapt niet hoe ongelukkig ze mij maakt. Hoe moet ik hier uitgeraken??? Alles valt als een puzzel in elkaar als ik naar mijn verleden kijk. Het woord mama kan ik tegen haar moeilijk uitspreken. Ook haar vastpakken vergt veel energie van mij. Ik ben op. Ik kan niet meer……….!!!!!!!

Reply
    Sil69 - oktober 29, 2023

    Ik ben 54, ben nu momenteel met mijn narc moeder op vakantie. En nu pas vallen alle puzzelstukjes op elkaar.
    Ik heb besloten met haar te breken.
    Het is genoeg zo

    Reply
Lottie - augustus 15, 2021

Ik ben er pas achter en dacht dat er altijd iets met mij mis was, totdat de hele familie tegen me keerde , en ik heel onzeker en angstig werd , ik doe nooit wat goed en mn broers doen niets fout. Ik heb zoals in het artikel nooit over gevoelens kunnen praten ,of het was altijd mijn schuld, ik ben op mn 55 ste gestopt naar mn ouders of broer te gaan die allemaal op hetzelfde erf wonen , maar ik hoor er nooit bij. If you cant beat them join them was waarschijnlijk hun motto en ook van de familie die ik nooit zie , maar wie praat er achter mn …rug ..
Ik ben totaal kapot opgesloten onzeker, ik kan mezelf beter sorry of het spijt me noemen omdat ik me niets waard voel want ik doe het nooit goed .
Ik ben kapot en zou graag beter willen worden ….zou dat mogelijk zijn …en hoe … dan . Ik overleef enkel nog .. en besta niet meer , ik voel me meer dood dan levend .
Ps eerst was enkel mnnvader narcist , maar mn moeder is nu covert narcist … en mn broers alles doen vrolijk mee ..
Alleen ik lig eruit… kan niets goed doen .
Ik heb afstand genomen maar ben totaal kapot

Ik weet niet meer hoe ik hieruit kom ,nu ze ook de rest vd familie tegen me opgezet hebben … en ik spreek ze niet eens ..

Ik ben depressief en lichamelijk niet meer in orde
Ik weet niet meer wat ik moet doen ..
Ik heb de relatie verbroken
Maar ze negeren me ook nog eens …en ik weet de reden niet , dan dat ik nooit iets goed kan doen
Ik voel me een deurmat waar je je vuile voeten op geeft.
Lachen kan ik niet meer …ik zwijg zelfs alsof ik maar zwijgend niemand tot last wil zijn en zo ieder contact met elk mens vetloren ben . Ik zie of spreek niemand heb zelfs geen vrienden omdat ik bang ben toch een last te zijn. Tot ik dit artikel las dacht ik dat het altijd aan mij lag , ik heb zelfmoord pogingen gedaan ,maar daar doe ik ieder een plezier mee waarschijnlijk …

Ik weet het niet meer
Ik geloof innGod de enige reden dat ik nog leef

Het hoeft van mij niet zo meer
Dit kan toch niet de bedoeling zijn ??
En mn ouders en familie gaan door alsof ik al niet meer besta ….

Ik ben radeloos en meer dood dan levend …

Narcisme .. wat erg
Je zal maar zo gehaat worden
Nogmaals besta ik nog eigenlijk?
En waarom nog
Waarvoor …

Sorry voor dit bericht het zal wel niet goed zijn ….
Een nobody .. sorry …. ik ben op
Sorry voor het lange verhaal waar ik amper wat geschreven heb ?

Exuus ik weet het niet meer dan dat het pijn doet al went het niet
Omdat ik mezelf niet eens ken ..op mn 55 ste

Reply
    Silvia - september 6, 2021

    Lottie, wat je schrijft is zo herkenbaar. Ik loop naar de zestig en zit ook in zo’n situatie. Ik voel me weinig waard. Ook dat je eigenlijk net zo goed alleen nog maar zwijgen kan… Zelf kon ik het vroeger al nooit goed doen thuis en dat duurde tot rond mijn 50ste. Toen heb ik afstand van onze narcistische vader genomen. Het was een vreselijk leven(geen leven) en ik ben tot op het bot beschadigd.
    Vorige week ben ik ook afgeschaft door mijn oom en tantes, de familie van mijn vader, omdat ik nu heb gepraat over wat ons decennialang overkomen is. Het kon ze niet schelen, de beesten.
    Zelfmoord speelt ook vaak door mijn gedachten. Maar zoals jij schrijft, daar doe je ze waarschijnlijk alleen maar plezier mee. Te horen aan de toon van mijn familie zouden ze het niet erg vinden. Ze dreigden al dat ik geen hulp krijg, mocht ik ziek worden. Dus Lottie, leef zo lang mogelijk, al is het maar om hen dwars te zitten omdat je nog bestaat. Geef niet op! Je bent niet alleen. Wij, je lotgenoten zijn er ook. Alleen kunnen lotgenoten elkaar zo slecht vinden buiten internet.
    Psychische hulp zoeken is het beste. Maar alleen bij iemand die weet wat narcisme is. Want onwetende hulpverleners maken je situatie alleen maar erger is mijn ervaring. Die hebben geen idee waar je het over hebt en trappen vaak ook nog met open ogen in het mooie masker van de narcist.

    Reply
    Emma - september 14, 2021

    Dag Lottie,
    Ik herken je verhaal. Het allerbelangrijkste: zeg zo vaak als mogelijk tegen jezelf dat je ok bent! Omarm je emoties. Wees lief voor jezelf. Accepteer dat je je af en toe, of vaker (hoe het maar komt) rot voelt. Zeg tegen jezelf dat dat mag. Dat je je mag voelen hoe je je voelt. Dat je er mag zijn. Dat jouw volledige zelf er mag zijn.
    Sommige mensen zijn gewoon niet te volgen en schaden andere mensen. Ook eigen familie kan zo zijn. Probeer jezelf die aandacht te geven die je gemist hebt en nog mist. Vraag jezelf af hoe je zou willen dat je vader of moeder zouden zijn en probeer dat voor jezelf te zijn. Laat jezelf niet vallen! Houd van jezelf en alle emoties mogen er zijn. Je bent goed zoals je bent.
    Liefs, Emma

    Reply
    Stefan - mei 8, 2022

    Wow,….Lottie….je verhaal komt zo gelijkaardig voor!!! Ik ben 46, man. Op 26 had ik een eigen woonst en was Vliegtuigtechnieker, en heb op 31 verhuist naar Thailand. 5jaar later ben ik terug gekeerd, met nog meer spaarcentjes als ervoor. En ik was een plan trekker volgens hun, en ineens werd ik een trekt uwe plan trekker. Jaloesie van een 8 jaar oudere zus heeft die 5 jaar gebruik gemaakt van onder hun 3tjes mij slecht te maken. Jaloesie….. 5jaar vakantie denken die?!?!? Ik leefde er goedkoop en was aan het beleggen. Nu na jaren negeren en alles afkraken, geen zin om een gesprek te voeren….. Altijd gelijk hebben. Harder gewerkt. Terwijl alles anders bewijst! Geen zichtbare misbruik. Uiterlijke schoon, en toneel…. Alles omdraaien alsof een ondankbare zoon…. Terwijl ik alles zelf beter en beter en beter deed…. Tot ze na 2 weken Thailand zeiden dat ze meer wisten van het land dan ik dat er 5 jaar woonde…. Enzo kan ik uren doorgaan….. En het laat me niet los, prestatiedrang, die toch nooit ergens toe zal leiden….. En als ouderen krijgen ze makkelijk het voordeel van de twijfel. Bij ruzie moet ik opletten of ik zou er problemen mee krijgen…. Een levenslang trauma. Waar politie als psychologen oordelen zonder enig benul. Dit wens je echt niemand toe !!!!

    Reply
  • R - november 9, 2020

    Ik denk dat mijn man een narcist is. We hebben samen een dochter. Maar ik had al een zoon van toen zes, nu 22. Kan een narcist wel liefde geven aan 1 kind en niet aan een ander? Of gedraagt een narcist zich hetzelfde tegen iedereen.
    Ik herken veel van boven genoemde. Onze dochter krijgt wel aandacht maar eigenlijk alleen als ik die aan haar geef, hij gaat er dan op door. Hij kan wel gezellig met haar doen als het om dezelfde interesses gaat. Maar willen we iets niet wat hij wil dan reageert hij kinderachtig. Hij heeft mijn zoon zeker mentaal mishandeld. Gelukkig heb ik mijn zoon altijd kunnen steunen en helpen. Toch raad ik mijn zoon wel eens aan om ergens te gaan praten omdat dit een levenslang litteken zal blijven. Op het moment gaat het goed omdat ik mijn man niks vertel wat om of over mij of mijn zoon gaat. Over onze dochter pak ik het in of vertel iets geleidelijk. Dat is erg zwaar maar het brengt wel rust in huis. Pas sinds kort is hij minder verbaal agressief. maar mijn vraag dus, is een narcist altijd hetzelfde tegen elk persoon 🙂

    Reply
    Edwin - november 9, 2020

    Wanneer één of beide ouders narcisten zijn heeft dat grote gevolgen voor een relatie dat heb ik uit eerste hand meegemaakt helaas. 2,5 jaar geleden brak mijn ex met mij, dat is op zich geen schande als de koek op is dan is deze op, wat er echter daarna gebeurde geeft aan dat zij onder invloed van haar ouders de relatie verbrak. Waar ik jaren aan heb moeten horen dat haar ouders zoveel voor “ ons “ deden en dat zij het alleen maar goed bedoelde, kreeg ik iedere keer de sneer van mijn ex dat wij hierdoor iets terug moesten doen. Dat haar ouders dit deden om haar onder de duim te houden begrijpt zij tot de dag van vandaag niet, helaas. Ook toen ik in zaken ging met haar ouders was het antwoord steevast;” maar zij doen het al zolang….”. Dat dit mij frustreerde, zeker gezien het feit dat mijn ex altijd partij koos voor haar ouders, lag allemaal aan mij. Ik heb dit ook heel lang geloofd dat het aan mij lag, zo overtuigend kwam het over. Ik kon nooit iets zeggen zakelijk gezien want ik had het dan over haar ouders en nooit over een werkgever of collega…. ook later in de relatie nadat haar ouders het bedrijf verkochten werd er alles aangedaan om dochterlief in toom te houden en was ik het 5de wiel aan de wagen, zelfs tov mijn kinderen werd er altijd eerst voor opa en oma gekozen en daarna pas voor mij, de vader… nu zie ik dit in toen nam ik het voorlief. Wat heeft het met mij gedaan zal je je afvragen!? Ik heb geen vertrouwen meer in mezelf en al helemaal niet in de liefde… wat mij het meest bang maakt is het gevoel dat dit gedrag nu op mijn kinderen wordt geprojecteerd door mijn ex..
    Het ergste van alles is dat mijn ex alles ontkent, waar ik juist mijn fouten toegeef en inzie..

    Reply
    Ronald - oktober 25, 2020

    Een heel duidelijke uitleg over narcisme,en heel herkenbaar voor een zoon van een heel narcistische moeder.Maar ik weet dit a langere tijd.
    Ben blij dat ik zelf niet zo ben geworden.

    Reply
      Esther - oktober 22, 2022

      Zo’n 20 jaar terug hard aan mezelf gewerkt met behulp van een vriend (die inmiddels niet meer leeft. Ik had een man met een burn-out, mezelf minder voelen en veel oud zeer. Mijn vader had een jappenkamp syndroom met losse handjes, mijn moeder was altijd ziek. Door dat werken aan mezelf leerde ik dat ook ik er mocht zijn en niet minder was als een ander. Ook leerde ik om de dingen positief te benaderen en durf ik NEE te zeggen.

      Mijn vader is overleden, een half jaar terug werd mijn moeder ziek na een val. Een paar weken terug de diagnose gekregen: dementie en narcisme.

      Ik ben furieus. Moet ik gvd weer met mezelf aan de slag. Nu snap ik waarom ik zo dienstbaar ben, slecht tegen kritiek kan, het vaak lijkt alsof ik geen mening heb, niet lastig gevonden wil worden en mezelf nooit goed genoeg vind of niet van mezelf hou.
      Ook ben ik intens verdrietig om wat niet was en nooit zal zijn.

      Een paar jaar geleden ben ik tegen haar ontploft (denkende dat ze een egoist was) sindsdien bond ze een beetje in.

      Gelukkig ben ik niet boos op haar… dat was ik maar een dag of 2… ook zij is een slachtoffer. Helaas is ze gaan zwelgen en heeft de slachtofferrol aangenomen. Alles is haar aangedaan… zij kan hier niets aan doen.
      Bedankt mam dat jij me gebruikt hebt om dit in stand te houden. Geen idee hoe dit te plaatsen… maar ik ga het wel proberen!!!

      Reply
    van V - oktober 1, 2020

    L.s.,

    welk telefoonnummer kan een kind bellen als hij/zij daar hulp bij nodig heeft. Ik keneen kind dat hulp nodig heeft en mag niet ingrijpen uiteraard (
    Mvrgr
    Irma

    Reply
      admin - oktober 2, 2020

      Hallo Irma, afhankelijk van de situatie kun je contact opnemen met Veilig Thuis. Ook kan het kind zelf bellen met de Kindertelefoon. Kijk voor een lijst van telefoonnummers en instanties op onze pagina Hulp bij narcisme. Succes!

      Reply
    Tom - september 29, 2020

    Dag allemaal,

    Een vraag. Mijn vriendin is vroeger door haar vader erg tekort gedaan. Haar zus werd de hemel in geprezen vanwege haar studie en prestatie. Mijn vriendin niet… ik vermoed.. dat haar vader aan de verhalen te horen zeker in de narcistische hoek zit.

    Nu is mijn vraag; als ik eens met de man ga praten, en hem zeggen dat ik het knap zou vinden als hij eens bij zijn dochter komt kijken , een koffie drinkt en vraagt hoe het met haar is en verder niets.. no expectations.
    Zou mijn vriendin dat waarderen of kom ik in iets terecht dat ik nooit had moeten aanwakkeren.
    Ik Merk als vriend namelijk dat ze veel issues heeft die hier vandaan komen. Zo hebben wij een time out nu en ze bouwt een muur om haar heen die niet terecht is. Ik doe het niet voor mij maar voor haar omdat ik haar graag gelukkiger zie, das beter voor haar. Jullie advies graag.

    Ze is 30 en haar vader is sinds ze ongeveer 10 was gescheiden en heeft weinig meer van zich laten horen dan een storting van geld op de verjaardag en een appje eens in de 6 maanden..

    Bedankt!

    Reply
      silvia - oktober 21, 2020

      Tom, het enige wat je kunt doen is er altijd zijn voor je vriendin. Een narcist proberen het goede te laten doen loopt op niets uit. Wat er niet in zit haal je er ook niet uit. Ik heb zo’n vader en had ook zo’n ‘gouden’ zus en heb alles geprobeerd. Ben tot na mijn veertigste door het stof gegaan om het goed te doen voor hem, maar dat is nooit gelukt. Het maakt de narcist alleen nog maar erger in zijn gedrag. Ze kijken lachend op het gekronkel van hun slachtoffer neer.

      Reply
        Lisa - november 3, 2020

        Ik had zo’n vader en een gouden zus.
        Het is een verschrikking om met ze om te gaan. 40 jaar er energie ingestoken…het zuigt je helemaal leeg.

        Reply
      Petra - november 4, 2020

      als je dit achter de rug van je vriendin regelt, dan verraad je haar. Ik ben zelf opgegroeid in een onveilige omgeving bij ouders die ik niet vertrouw. Ik zou het absoluut als verraad voelen als mijn vriend achter mijn rug zou smoezen met mijn ouders. Daar zou ik echt helemaal kapot van zijn. ook al zou die vrind dat in zijn beleving goed bedoelen, ik zou hem nooit meer vertrouwen. Narcistisch misbruik maakt mensen helemaal kapot, het is niet aan jou om te beoordelen of ze wel of niet terecht een muur om zich heen bouwt. Wat voor jou niet te begrijpen is, is voor haar wellicht van levensbelang.

      Reply
    Tom - september 29, 2020

    Mijn (ex) vriendin heeft een slechte jeugdervaring met haar vader. Hij heeft haar nooit gesupport en heeft geen emotionele aandacht gegeven aan zijn dochter. Zij voelt zich niet gewaardeerd en heeft hierdoor emotionele problemen opgelopen. Ze is nu volwassen en heeft weinig contact. Ze blokt hem als het ware omdat ze keer op keer een teleurstelling kreeg als ze weer hoop had dat hij zich in/voor haar ging interesseren.
    De man is nu eind 60 en heeft ook kanker. Ik heb vaak verhalen van mijn vriendin gehoord hoe haar zus die advocaat is werd opgehemeld en de nummer 1 was. Daar kan je namelijk mee pronken. Mijn vriendin is een lieve meid die heel veel kwaliteiten heeft maar ze is geen hooggeschoolde… haar prestaties werden vaak niet gecomplimenteerd en ze voelde zich niet gewaardeerd.
    Nu zit ik te denken om eens bij haar vader langs te gaan. Vreemde ogen laten je soms dingen inzien…
    Ik heb haar laatst over iets anders gevraagd hoe je weer open zou kunnen staan voor iemand die dit gedrag vertoond heeft. Ze gaf aan dat ze vertrouwen moet krijgen, dat diegene bijvoorbeeld elke week moeite zou moeten doen om langs te komen en dat het niet voor 2x is maar gewoon bijvoorbeeld 4x per maand, al is het maar een uurtje.

    Als ik met haar vader zou praten, zonder dat ze het weet.. zou het werken/gewaardeerd worden of zeggen jullie, niet aan beginnen want je krijgt problemen met je (ex) vriendin.

    Reply
    Bill - augustus 15, 2020

    Hey beste mensen.
    Ik zit helaas in het zelfde dilemma.mijn ex heb ik al een hele tijd door.en ik moet zeggen ik sta sterk in mijn schoenen.dit werkt nu in mijn nadeel.want ik ben zelf ook best wel teruggetrokken van mensen maar bewust.maar dit word handig gebruikt want ik ben haar aan het negeren.en ik bespaar jullie de details .maar gister was het geduld op en dan begint het .ze heeft me zelfs achtervolgt .opgewacht aan huis.ik heb geluk dat ik een koppel ben tegen gekomen.die ik via haar heb leren kennen.en kwamen we gelukkig beide partijen aan er klopt iets niet.dus afgesproken.en nu heeft ze niet door dat .wij nu het grote verschil gewoon kunnen zien.en heb door boosheid willen ontmaskeren confronteren.maar is niet de oplossing.maar dit is shit daar kan ik mee omgaan.een belangrijk ding krijg ik alleen niet naast me gelegd.zij heeft een kind van 5 dochtertje.de echte vader staat natuurlijk net als ik nu te boek als narcist.maar daar deze heeft ook daadwerkelijk narcistische neigingen.dus dat kind gaat heen en weer tussen twee kwade .merkte hier al schade van.en als ik eens kans had want ik speelde wel met haar.lijkt ze vaak wat door te laten schemeren bij een soort hulp.nu zijn er in het verleden wel eens geruchten heen een weer gegaan over misbruik.ook vaan de echte vader uit naar mij.want het meisje heeft vaak last van uitslag bij de intieme zone.nu is dit misschien vergezocht.maar mijn ex haar moeder is op sex gebied.ja zeg het gewoon grof onverzadigbaar.en ja extreem.merkte het ook met zogenaamd plagen knijpen bijten .ze stopt altijd pas als het pijn doet. met zulke dingen . kijken ze je in eens wel recht in de ogen .e en zie je voor het eerst waarheid.ze geniet gewoon oprecht van de pijn van anderen.maar goed de hamvraag.kan iemand me helpen wat te doen .ik maak me zo druk om dat kindje.en ik weet zelfs als ik me er mee bemoei.word het kiezen uit twee kwade .de echte vader is ook de langste relatie geweest.dus denk in dit geval dat twee narcisten elkaar getroffen hebben.en de strijd gewonnen is door haar.andere exen dat is dat spoor waar ik onder val.half jaar tot een jaar en hup door naar de volgende.alvast bedankt voor tips een goeie raad

    Reply
    Sandra - augustus 13, 2020

    Hoi, ik vraag me af of ik melding moet gaan maken van het volgende. Wellicht kan iemand mij een tip geven wat het juiste is om te doen. In mijn directe omgeving heb ik te maken met een narcist. Hij heeft al zijn eerste gezin kapot gemaakt door zijn narcisme. Nu is hij halverwege de 50 en heeft opnieuw een onderdanig slachtoffer gevonden en met haar een kind gekregen. Hij voedt t kind op, zij werkt. T kind is bijna 3 en spreekt nog geen woord, hij lijkt heel erg autistisch, loopt de ganse dag met een speen in de mond. Krijgt geen aandacht en liefde. Maar wordt wel gebruikt om aandacht voor zichzelf te krijgen. De moeder staat op een zijspoor. Moet ik er melding van maken bij bijv jeugdzorg of amk? Ik maak me ernstig zorgen!

    Reply
      Petra - november 4, 2020

      Als je je ernstig zorgen maakt: doen! Want wie doet het anders XXX

      Reply
    Sandra - augustus 3, 2020

    Wow. Wat een herkenning. Heel bizar om dit te lezen. Ik had me weleens eerder verdiept in narcisme, omdat ik merkte dat ik veel loog tegen mensen en niet goed begreep waarom ik toch steeds in situaties terechtkwam waarin ik zo handelde. Toch herkende ik mezelf er niet helemaal in om mezelf narcist te noemen. Mijn vader is daarentegen in mijn ogen zeker weten een narcist. Mijn moeder niet, maar zij leeft al zolang met hem samen en heeft zo’n onzeker, onderdanig karakter, dat zij door de jaren heen meer en meer op hem is gaan lijken.

    Ik ben nu 30 jaar en zwanger van ons tweede dochtertje. Gelukkig heb ik een lange relatie met iemand die echt goed voor me is, hoewel we zeker ook tegen relatieproblemen aan zijn gelopen in het verleden. Dit hebben we samen doorstaan. We zijn dolgelukkig met ons gezinnetje en straks met onze twee kleine meiden.

    Mijn vriend voelt zich op zijn gemak in onze geboorte- en woonplaats, daarom hebben we hier vorig jaar (na de geboorte van ons eerste dochtertje) een huis gekocht. Nu zit ik dus eigenlijk vast in een stad waar ik niet meer wil wonen, voornamelijk omdat mijn ouders hier ook wonen. En dit klinkt zo gemeen, ik mocht dit soort dingen nooit denken van mezelf, want mijn ouders leken toch altijd zo goed voor mij te zijn? Met name mijn moeder wilde altijd de lieve vrede bewaren. Maar nu ikzelf volwassen ben en mijn kids een andere jeugd mee wil geven, zie ik de patronen die ik voorheen nooit kon plaatsen… Emotioneel misbruik… Ouders die niet in staat zijn om echt van me te houden zoals ik ben, maar alleen houden van wat ik voor hen kan betekenen. Ze waren veel te beschermen en praatten mij elke dag angst in voor het leven. Angst om mijn eigen weg te gaan. In mijn tienerjaren rebelleerde ik, maar omdat ik mijn plaats in de maatschappij nog steeds niet heb kunnen vinden qua werk, heb ik de relatie goed in stand weten te houden.

    Nu ben ik het zat. Ik ben zelf moeder en voel me nog steeds meer een kind als ik bij mijn ouders op bezoek ben met mijn eigen kleine meid. Ik ben wel ook meer in gaan zien dat ikzelf narcistische trekjes heb… Heel confronterend en lastig om die fantasiewereld uit te stappen die ik voor mezelf heb gecreëerd om het leven draaglijk te maken. Hoe doe je zoiets… Nou, ik ben in ieder geval wel klaar met het tevreden stellen van mijn ouders. Dit werkt voor mij niet meer, al jaren niet, en ik ga er niet mee door.

    Hoe praat ik hierover met mijn ouders… Zij hebben geen idee dat zij zo zijn. Ze beweren hoog en laag dat ze graag een hechte band met onze kids willen en dat we daarom altijd langs kunnen komen, mijn moeder wilt graag oppassen, logeren, naar de dierentuin, noem maar op… Terwijl ik liever niet heb dat mijn dochtertje zoveel tijd met haar doorbrengt, omdat ik weet hoe het vroeger voor mij was. Hoe dring je dan toch tot zulke mensen door… Ik zit hier echt mee. Iemand tips?

    Reply
      Petra - november 4, 2020

      Ze willen meer dan jij wil en kan bieden. Doordringen is misschien teveel gevraagd, niet iedereen is in staat tot zelfinzicht en inzichten toepassen of op een volwassen manier daarop te reageren. Je kan wél voor jezelf duidelijk grenzen neerleggen, wat wil je wel, en wat wil je niet, aangaande het contact (hoe vaak, hoe lang, waar, hoe precies) met je ouders. Het helpt als je dat eerst voor jezelf duidelijk maakt, dan word je niet zo overvallen door hun wensen. Hopelijk heb je hier wat aan? X

      Reply
    Jm - augustus 3, 2020

    Ik heb veel inzicht en antwoorden op mijn vragen gekregen, door het boek “Het Verdwenen zelf” te lezen. Ook hebben ze een website waar veel informatie wordt gegeven.

    Ook heb ik veel gehad aan;
    Richard Grannon Fortress mental Health Protection, hij gaf mij veel inzicht in de chaos.

    Kies voor jezelf, jij mag je leven leven zoals je zelf wil

    Reply
    Tim - juli 21, 2020

    Dat een narcist van zichzelf houdt is natuurlijk onzin. Het grondprobleem is dat een narcist zelf nooit liefde heeft gehad en dat nu eist van anderen, o.a. de kinderen. Zelfliefde is volledig afwezig. Iemand die van zichzelf houdt is (grotendeels) evenwichtig en kan ook liefde geven.

    Reply
      P. - augustus 26, 2020

      Het grondprobleem wat U benoemd, ‘zelf geen liefde heeft gehad’, DAT is onzin. DAT klopt niet.
      Mijn moeder (nu 81) is een Narcist.
      Kwam ik achter door therapie vanwege PTSS maar heb het niet willen (kunnen) horen, totdat ze me totaal kapot maakte.
      Alles kwam terug, kon niks meer wegdrukken en met haar praten leverde me alleen maar leugens op en een naar gevoel.
      Ze was ontmaskerd, zei ik haar ook en meer en meer conflicten ontstonden.
      Zij gaf me weer een stilte behandeling die nu bijna 4 jaar duurt. Het enige goeie wat ze heeft gedaan voor mij.
      Uiteraard neem ik nooit contact weer op, wat ze natuurlijk wel verwacht had.
      Nitraat zou ik haar bellen, appel, bezoeken en telkens de deksel op mijn neus krijgen.
      Deze keer niet want ik ben eindelijk vrij.
      Moeder is een naar, veeleisend, manipulerend mens, die ons domineerde als kind met angst voor haar.
      Toen haar drie kinderen volwassen werden en later mijn vader overleden was, deed ze aan ‘verdeel en heers’.
      Als je niet luisterde als volwassen dochter van 50, of niet voldeed aan haar irreële verwachtingen, dan kreeg je een stiltebehandeling van drie maanden.
      Daarna kwam ze gewoon op bezoek, alsof er nooit iets gebeurd was en weigerde ze over een voorval te praten..
      Als kind/puber kreeg je gewoon een pak slaag of je werd genegeerd.
      Door dat naar mens, heb ik complexe PTSS ontwikkeld wat er als 33 jarige uit kwam en hulp moest hebben.
      Ik wist niet wie ik was.
      Had angst, paniekaanvallen, compleet getraumatiseerd. (En ze ging gewoon door)
      Ik heb me thuis nooit veilig gevoeld en had ook nog een opa en oma heel dichtbij wonen, waarvan die oma me niet moest, al vanaf baby niet.
      Zij was ook een naar, koud mens, de moeder van mijn vader en was naamziek.
      Ik ben niet naar haar vernoemd, dus niks waard.
      Ik werd gewoon door moeder naar die oma gestuurd, het boeide mijn moeder niet, dat ik me achter een heg verstopte als heel klein meisje en wachtte totdat opa thuis kwam.
      Opa pakte me bij de hand en nam mee mee naar binnen.
      Dan durfde ik wel. Opa overleed toen ik vier was.
      Maar mijn andere oma, mijn moeder haar moeder, was de liefste moeder (en oma) van de wereld.
      Mijn moeder heeft heel veel liefde ontvangen van haar moeder.
      Haar moeder was er altijd voor haar kinderen.
      Spelen, luisteren, helpen etc etc.
      Een erg lief en goed mens, zei ook mijn moeder altijd.
      Haar vader was ook een goed mens, hij was een overbezorgde vader. Zijn kinderen konden wel eens vallen en zich pijn doen.
      Oma deed echter de gekste en wildste spelletjes met haar kinderen.
      Ook kreeg mijn moeder veel liefde van haar speciale tante en oom, waar ze mocht logeren toen ze een kind was.
      Ook van haar stiefoma, van haar andere oom en tante, van haar twee zusjes en broertje totaan hun dood.
      Zo veel liefde hebben wij, haar drie kinderen, niet mogen krijgen in ons hele leven.
      Lieve oma woonde voor ons, de kinderen, te ver weg en nare oma (voor alleen mij) woonde vlakbij.
      Uw ‘zelf nooit liefde ontvangen ‘klopt dus totaal niet.
      Zoveel liefde wat mijn Narcistische moeder kreeg in heel haar leven, ook van mijn vader, van ons, van haar schoonouders, zoveel zou ieder mens zich wensen.

      Reply
    Anoniem - mei 17, 2020

    Ik heb narcistische ouders. Zowel ik als mijn grootuders en kenissen veronderstellen dit. Ik ben momenteel 15 jaar en dat is blijkbaar een leeftijd waarop je dat normaal niet doorhebt, misschien nu anders door de tijd die ik heb om na te denken wegens corona. Wat moet ik doen? Ik moet hen vermeiden en contact verbreken maar dat is moeilijk als 15-jarige. Waar moet ik dan naartoe? Er zijn geen familieleden of vrienden die mij kunnen opvangen. Kan iemand mij zeggen hoe ik mijn leven kan redden?

    Reply
      Sandra - mei 23, 2020

      Ik herken mezelf helaas ook in alles wat ik lees, ik ben 35 jaar. Ik ben er vorige achter gekomen dankzij mij therapeut EFT dat de relatie niet juist is, zoals die is. Sindsdien heb ik al een jaar ruzie. Ik moet voor alles toestemming vragen, ze kijken mij bankafschriften na, vragen met wie ik allemaal spreek. Checken alles na. Horen me uit. Als ik er iets van zeg word er gechanteerd en gedreigd. Doe ik dit niet, dan gebeurt er dit of dat. Iets wat ik belangrijk vindt. Luister ik weer niet, nou dan volgen er maatregelen. Biedt ik niet op commando mij excusse aan zullen er sancties volgen. Het was echt heel bedreigend vorige week. Me vader geen voor me staan en stond te schreeuwen te mij, omdat ik moest luisteren en moest doen wat hij zegt. Ik zeg nee dat doe ik niet. Ik ben de therapeut heel dankbaar die het me vorige jaar heeft laten zien. Helaas dreigen me ouders als ik niet doe wat ik zeg bij het minste geringste naar de GGZ te stappen, want de GGZ staat aan hen kant. Het is dan twee tegen een. Gelukkig kom ik deze week niet thuis bij me ouders heb ik eigenlijk rust. Ik was afgelopen Maandag echt moe na een dag bij mij ouders. Ik zei ik wil weg, zeggen nee je blijft hier. Het was een zware dag. Ik wil me vader voorlopig niet zien. Overigens bij mij neefjes gebeurt precies hetzelfde als bij mij als ze niet luisteren chanteren en dreigen 2 en 3 jaar. Echt erg. Hoe kan je het stoppen?

      Reply
        Lianna - juli 20, 2020

        je schrijft dat je 35 jaar bent. Begrijp ik goed dat je nog bij je ouders woont? Als dit het geval is, wat maakt dat je nog geen woning voor jezelf hebt gevonden? Het kan natuurlijk zijn dat je dit nog niet hebt gedurfd of dat je mogelijk ingefluisterd bent dat je dit nog niet kunt.
        Zoek de juiste hulp die jou helpt om autonome beslissingen te maken. Keuzes die goed zijn voor jou! Ook als ze tegen het zere been van je ouders zijn. Loyaliteit is heel erg sterk. Wees je er bewust van dat je last van je loyaliteit kunt krijgen en zet dan tóch door. Als je ouders te ver gaan in het dreigen of erger, zoek dan hulp bij de politie.
        Je bent 35 en hebt het recht op zelfstandig te zijn en autonome beslissingen te maken. Je kunt dat! Heel veel suuces!

        Reply
          Sandra Reijers - augustus 24, 2020

          Ik woon niet bij mij ouders. Ik woon begeleid. Maar mij ouders bepalen alles voor mij en dat wil ik niet.

          Reply
      Cyn - mei 29, 2020

      Wat moeilijk voor je Anoniem! Maar ook heel mooi dat je het nu op je 15e al mag ontdekken!
      Weglopen is idd heel moeilijk.
      Volgens mij moet je nu een manier bedenken om er zo goed als het gaat mee om te gaan en zodra je oud genoeg ben uit huis te gaan. Je kunt je daar nu alvast een beetje op voorbereiden misschien? Hoe vind ik bijv woonruimte.. en probeer een houding te bedenken, waarbij je het zo goed en zo kwaad als het lukt nog mee om te gaan.. conflict vermijden ahw? En kijk op internet naar tips? En probeer steeds de conflictsituaties/manipulaties voor jezelf te analiseren… en blijf zeker van jezelf.. ook al krijg je het gevoel dat het ms allemaal aan jou ligt

      Zelf heb ik ook het idee dat ik slachtoffer ben van een narcistische omgeving. Ik heb een hoop narsistisch gedrag overgenomen zoals dwingend zijn, niet empathisch voor anderen, anderen moeten allemaal doen wat ik wil, als iemand zijn grenzen aangeeft, ga ik stijgeren. Mijn zin doordrijven, nauwelijks aandacht voor anderen, aardig naar buiten, maar thuis manipulatief en aanvallend, verwijtend. Zo een hele lijst en er is nov meer volgens mij.. maar toch denk ik over mezelf dat ik miss geen narcist ben, maar dat ik dit gedrag heb gekopieerd en niet goed weet hoe ik het anders kan doen. Ik hoop er nu meer bewust van te worden en te veranderen. Ik ben oa erg angstig geworden, heb gauw het gevoel dat alles aan mij ligt en heb boulimia ontwikkeld, daar heb wel hulp voor. Maar wees id blij dat je 15 bent. Ik kwam er pas 3 jaar geleden achter ongeveer en ik ben nu 46 jaar en moeder en ik heb al een hoop narcistisch gedrag overgegeven aan mijn kinderen.. maar als ik naar ons zoontje kijk, kan er ook een genetisch aspect aan zitten. O.a. draait hij ook veel dingen om, zodat jij de schuld krijgt.. en wil alles NU en dramt door en gaat huilen als hij merkt dat hij het niet kan winnen en dat deed hij al onder de 10 jaar!

      Ik hoop dat er nu bij ons wel snel verandering gaat komen.

      Sterkte Anoniem!!

      Reply
        Geert - juli 24, 2020

        Beste Cyn. Ik herken het gevoel van gekopieerd gedrag. Ik heb het vooral lastig met feedback van anderen. Niet dat ik het afwimpel en bagateliseer. In tegendeel, ik ben als de dood dat ik iets verkeerd heb gedaan en anderen tot last ben geweest. En ik wil ook moeilijk advies aannemen van anderen op sociaal en emotioneel vlak omdat ik daar zelf mijn weg in wil vinden. Alleen wat ik zelf ervaar kan maar echt zijn. Hier ook, ik sla hun raad niet in de wind omdat ik deze waardeloos zou vinden, maar voel een enorme angst om te handelen naar advies van anderen. Ik merk bij mezelf een bijna niet te stillen honger om mezelf te verbeteren waarbij ik de lat zeer hoog leg. Dat maakt dat feedback op minder positief gedrag binnen komt als een bom, omdat ik me op dat moment gefaald voel.
        En dan twijfel ik heel hard dat ik gewoon geen ordinaire narcist ben.

        Reply
      Moniek - juli 6, 2020

      Wat lastig Anoniem, maar super knap dat ie om hulp vraagt.. ik denk dat de aller belangrijkste vraag is; wat wil je zelf? Als je goed advies en ondersteuning wilt dan zou ik contact op nemen met deze organisatie; https://www.kopp-kind.nl/ zij kunnen jou waarschijnlijk heel goed helpen met alle vragen die je hebt.

      Reply
      Micha - juli 9, 2020

      Meld je aan bij jouw GEMEENTE (wijkteam). Je moet jezelf emanciperen. Je krijgt links en rechts hulp ook financiële. Je gaat dan op “kamers” en later in jouw eigen stekkie. Maar je krijgt SUPER veel verantwoordelijkheden… Kan je dit wel aan. Want zodra je dit doet verklaar je de ultieme oorlog met je ouders. Dus eenzaamheid ligt op de loer…bijv. verjaardagen en feestdagen zonder jouw ouders. Ik ben 2x zo oud als jou en vind het nog steeds moeilijk.

      Reply
      Anouch - juli 11, 2020

      Hallo, je moet goed afstand nemen, je emoties niet tonen en daarbuiten warme lieve vrienden zoeken.
      Ik heb het nooit gedaan. Mijn ouders waren narcistisch en vooral mijn moeder. En heb nu een auto immuunziekte gekregen van jarenlange stress.
      Als je het nu al door hebt aan 15 jaar ben je geweldig slim en op goeie weg.
      Je kan het emotionele gevecht met hun niet aan. Ze zijn te sterk.
      Dus afstand nemen
      Doe oppervlakkig mee
      Blijf dicht bij jezelf
      Zoek warme vriendschappen buiten de familie
      Blijf sterk
      En aanvaard dat ze ziek zijn in hun hoofd
      Groetjes
      Een oudere mama

      Reply
      Sabine - juli 29, 2020

      Hai Anoniem, wat ontzettend knap dat jij dat nu ziet. En wat een geluk! Ikzelf heb ook 2 narcistische ouders. Ik zag het pas bij 48 jaar.

      Nu je het weet kun je goed voor jezelf gaan zorgen. Leer veel over hoe jijzelf in elkaar zit en leer vooral over je zelfwaarde en zelfwaardering. Ga in je omgeving op zoek naar mensen die je kunnen steunen. Niet iedereen zal je begrijpen. Geen contact is waarschijnlijk nu niet haalbaar, maar als je goed voor jezelf leert zorgen en de onderhuidse aanvallen gewoon langs van je af kan laten glijden, zul je vast in staat zijn om een gezonde toekomst tegemoet te gaan!

      Probeer het niet al te zwaar te maken voor jezelf, geniet van het leven en bijt je niet vast in de negativiteit en de verwijten. Nu je weet wie ze zijn, kun je zelf je eigen weg kiezen. Ik heb zelf heel veel gehad aan bijvoorbeeld dr. ramini en Surviving Narcissism op YouTube. Zo leer je wat een gezonde houding in het leven is.

      Lieve Anoniem, weet dat je nooit alleen bent en zoek vooral die mensen in je omgeving op waarvan je echte aandacht en liefde krijgt.

      Liefs, Sabine

      Reply
      Saar - juli 30, 2020

      Beste Anoniem,

      Je kan overwegen om naar je huisarts te gaan en dit voor te leggen bij hem. Dan is het waarschijnlijk dat er gesprekken volgen bij een hulpverlener die met jou verder in kaart kan brengen. Je ouders hoeven hiervan niet op de hoogte te zijn, maar je moet wel weg kunnen zijn zonder dat ze moeilijke vragen stellen. Je kan ook altijd de kindertelefoon bellen voor meedenkers en je verhaal kwijt te kunnen. Je bent 15 en over drie jaar ben je 18. Je kan alvast een beetje proberen je voorbereiden op het zelfstandig wonen op kamers. Het bezig zijn met een toekomst die rooskleuriger is kan je helpen deze periode wat dragelijker te maken.

      Reply
      Anouscka - augustus 10, 2020

      Lieve Anoniem,

      Maak een afspraak met je huisarts en leg uit in welke onhoudbare situatie je zit.
      Het is onveilig voor jou en je hebt nog een lang mooi leven voor je. Wellicht kan je terecht bij maatschappelijke opvang in jouw woonplaats. Heel veel liefde en kracht voor jou. Je kan het!

      Reply
      Piet - augustus 23, 2020

      Hoi Anoniem,
      Dit is erg lastig. Wel goed van je dat je het nu al door hebt! Zelf kwam ik er in mijn pubertijd ook achter, dat ons huishouden toch wel anders was dan bij anderen. Daardoor heb ik uit zelfbescherming mijzelf emotioneel afgesloten voor mijn moeder. En nu op mijn 40e had ik er genoeg van en het contact verbroken. Ik weet niet hoe jouw situatie thuis is. Maar zolang het leefbaar is en je bewust bent van het feit dat je narcistische ouders hebt. Zou ik je (voor zover mogelijk) willen aanraden om hetzelfde te doen als ik. Gewoon thuis blijven wonen en zo vaak mogelijk de deur uit. Zelf sportte ik 6 a 7 dagen in de week(achteraf ook vluchtgedrag) en werk al vanaf mijn 16e fulltime. Zo kom je heel weinig in contact met je ouders, hoe zuur ook! Blijf bij jezelf en laat je niet gek maken. Ik zou als ik jou was 3 jaar geld sparen, zodat je op je 18e het huis uit kan. Veel sterkte!

      Reply
      Hedy - september 7, 2020

      Lieve Anoniem,
      Er is een kindertelefoon…en een gesprek met jouw huisarts zou jou ook verder kunnen helpen. Zij hebben een zwijgplicht.
      Ik wens jou zo ontzettend veel sterkte toe….ik weet wat jij doormaakt en ik ben zo blij dat jij er zelf achtergekomen bent en stappen wilt ondernemen om onder dit juk uit te komen…..
      Ik heb gelezen..heb je met een narcist te maken…zoek dan de nooduitgang. En dat is wat jij nu moet doen!

      Reply
      Zora - september 29, 2020

      Beste Anoniem, op internet kan je veel informatie vinden over narcisme. Wel moet je er de juiste informatie uit kunnen halen. Er zijn ook zelfhulpgroepen waar je contact mee kan opnemen en mails uitwisselen zodat je dit kan verwerken indien je slachtoffer bent van narcisme. Neem contact op met die zelfhulpgroep, het zal je helpen.

      Reply
      Anoniem - november 9, 2020

      Hartelijk bedankt voor de vele reacties. Kamers klinken me wel onbekend….. (woon in België)

      Reply
      Nina - november 12, 2020

      hee Anoniem,
      ik ben zelf ook 15 en heb een narcistische vader. mijn ouders zijn (gelukkig) gescheiden en op mijn dertiende heb ik contact verbroken met mijn vader. Ik ben blij dat ik deze mogelijkheid had, maar ik begrijp dat jij die minder hebt omdat je ouders allebei narcistisch zijn en ze niet gescheiden zijn. Zoek mensen op die jij vertrouwt, een docent, een oude oppas, een buurvrouw, bel de kindertelefoon, zoek iemand bij wie je je verhaal kwijt kan want dat is zoooo belangrijk als je dat niet kan bij je eigen ouders.. Ik wens je het allerbeste en ik hoop dat je eruit komt!

      Reply
    Jurbo - mei 12, 2020

    Gisteren via een ander artikel op het spoor van narcistische ouders en de impact op hun kinderen gekomen. Net als velen die al hebben gereageerd is de herkenning bij mij groot. En ja, ook ik heb blijkbaar vele jaren nodig gehad om erachter te komen wat me in die zin jarenlang is overkomen. Inmiddels ben ik namelijk 47.

    Vanaf mijn vroegste jeugd heeft mijn moeder mij gemanipuleerd, en samen met mijn vader mijn broer tot een ongekende narcist grootgebracht. Vanaf mijn 14e jaar heb ik overwogen te vluchten voor (vooral) mijn moeder, maar was er emotioneel niet toe in staat. Op mijn 17e dit alsnog gedaan en hoewel dit mij in eerste instantie dwong om op straat te (over)leven en ook later tot veel turbulente toestanden heeft geleid, heb ik er achteraf alleen spijt van dat ik niet toch op mijn 14e al ben vertrokken.

    Gelukkig heb ik uiteindelijk met eigen inzet, engelengeduld en bakken liefde van mijn vrouw toch (zo goed en zo kwaad als dat gaat op de nasmeulende resten van een grote brand) een redelijk stabiele situatie kunnen creëren. Een geluk bij een ongeluk was dat mijn moeder (en haar ondergeschikte, lees mijn vader) het dusdanig harteloos en bont maakten op het moment dat een van mijn eigen zoons terminaal ziek bleek te zijn, dat ik me instinctief beschermend voor hem heb opgeworpen en ze het kinderkankercentrum heb uitgejaagd om ze voorgoed uit mijn leven te bannen. Voor de condoleance en uitvaart van mijn zoon heb ik mijn ouders tot persona non grata verklaard en (met ondersteuning van vrienden) ervoor gezorgd dat ze daar niet nog een ongepaste invloed op uit zouden gaan oefenen (lees manipuleren). Dat is nu ruim acht jaar geleden en het is een zegen. Echter nu ik dus ontdekt heb dat mijn moeder zo’n verschrikkelijke narcist is, is er nog wel werk aan de winkel om mijzelf verder te helpen. Want wat gebeurd is, kan niet meer teruggedraaid worden, hoe ik er zelf mee om ga kan wel een flink verschil maken. Dat is de inzet vanaf nu.

    Reply
    Svea Reynaert - april 30, 2020

    Wow
    Ik kwam dit artikel heel toevallig tegen, was niet op zoek naar narcisme.
    Maar nu ik het gelezen heb snap ik eindelijk wat mijn vader zijn probleem is.
    Sinds kort ben ik zowat uit huis gesmeten omdat ik niet langer kon samenleven met die vieze vent. In de afgelopen 3 jaar is onze relatie steeds slecht en slechter geworden. Hij sloeg mij voor de meest banale dingen, was altijd slecht gezind, nooit tevreden, …
    Sinds het begin van de quarantaine door het COVID-19 virus moest ik dus elke dag thuis zitten. De eerste dagen was het best oke omdat ik mijn vader niet veel zag maar toen kreeg ik ruzie en heb ik mij in mijn kamer opgesloten. Ik kreeg geen eten en besloot dan om in de nacht iets te gaan eten en eventueel mee te nemen voor de volgende dag. Ik kon dus nooit in de tuin zitten overdag of gewoon naar beneden gaan. Rond 3 uur s’nacht durfde ik dan eens een toertje te gaan lopen.
    Zelfs nu hij mij totaal niet meer hoorde of zag zocht hij een reden om mij te pesten. Hij sloot mijn wifi af, pakte mijn laptop en veranderd dan mijn wachtwoord en doorzocht heel mijn pc, eten mocht ik al sowieso niet, en zo verder.
    Ik zat op een gegeven moment zo diep dat ik pillen had besteld om zelfmoord te plegen. Dan nog gaf hij geen fuck om mij en zei alleen maar dat hij me in het zottenhuis zou steken.
    Mijn broer, zus en moeder hebben echt niet door dat er niks mis is met mij maar met hem. Daarom werd ik maar het huis uitgestuurd.
    Gelukkig kon ik terecht bij een vriendin van me, we wonen nu samen in haar kot. Mijn grote zus begrijpt mij en tegen haar en mijn psycholoog ik dingen vertellen.
    Momenteel ben ik gewoon heel bang voor mijn toekomt en het verliezen van de rest van mijn familie.
    Alleen gaan wonen is heel veel werk maar ik raad jullie aan om een leefloon aan te vragen bij het OCMW. Het is veel papierwerk maar zal je helpen met school en geld ongeveer 960 euro per maand wel onder voorwaarden.

    Mijn vader is binnenkort jarig en eerst dacht ik van niks te sturen, maar als je een kaartje stuurt kan je later niet verwijt worden door de rest van de familie en toon je dat je de volwassene bent. PLUS en dit is het beste van al je geeft hem echt een dikke stek in zijn nek en hij gaat daar echt boos van zijn.

    Als er mensen zijn die willen praten met mij mijn Instagram is @mariatenhemelopneming

    Reply
      Sandra - mei 23, 2020

      Dat is een herkenbaar verhaal wat je verteld. Mij ouders dreigen ook de wifi af te sluiten, kijken alles van me na wat ik online doe en dreigen ook voordurend met de GGZ ect met dwang en een mentor. Niet normaal. Het is net of ik een verhaal van mezelf leest wat je schrijft. Waarom doen de mensen zo?

      Reply
    Bo - april 17, 2020

    hallo
    ik ben wakker geschud toen mijn moeder zei wat de oorzaak was dat mijn vader zo deed. narcisme
    om een oplossing te vinden voor onze thuissituatie zei ze dat ze verschillende video’s op youtube keek van psychologen, toen ze een video tegenkwam van een psycholoog die een narsist beschreef merkte ze vrij snel dat alle puzzelstukjes in elkaar paste maar om zeker te zijn vroeg ze aan mij of ik het wou onderzoeken. Nadat ik een paar sites en video’s had bekeken merkte ik ook dat we te maken haden met een narsist.
    7 jaar geleden zijn we tewetengekomen dat mijn vader hersenkanker had. Toen was mijn broertje 3 jaar en ik 13. We wisten op dat moment niet echt goed wat er aan de hand was maar wat we zeker wisten was dat wij altijd de schuldigen waren. Hij was altijd boos omdat wij lawaai maakte ( terwijl wij altijd onze best deden om muisstil te zijn maar dat lukte niet altijd met een kind van 3 in huis), mijn schoolresultaren waren nooit goed genoeg ( terwijl ik vrijwel goede resultaten had) , mijn vrienden waren nooit goed genoeg ( ik mocht geen contact met ze hebben maar dat deed ik toch stiekem) als ik soms kookte was het ook nooit goed genoeg, als ik iets wilde bakken deed ik dat als hij niet thuis was want hij had er altijd commentaar op. Als we een mening hadden over iets was het altijd onbelangrijk. Hij deed wel alsof hij luisterde maar hij manupuleerde ons altijd waardoor we toch deden wat hij wou. Maar hij is alleen thuis zo. in de buitenwereld zijn wij de ‘perfecte’ familie: hij noemt mijn moeder altijd schat, met ons ( zijn kinderen dus) schept hij altijd op. terwijl hij thuis met ons nooit tevreden is. Hij zegt zelfs dat wij de oorzaak zijn van zijn ziekte. Hij werd altijd boos om iets heel kleins en gaf altijd overdreven reacties om alles ,maar we dachten dat het kwam omdat hij ziek was maar nee dat was niet de oorzaak. Waar ik me zorgen over maak is mijn broertje hij lijdt er heel erg onder. ik merk heel erg dat hij geen zelfvertrouwen meer heeft .hij is een gesloten doos geworden als ik met hem wil praten loopt hij altijd weg of begint hij over iets anders. Toen het op een dag te veel werd voor hem is hij beginnen wenen en zei hij dat hij weg ging lopen. Een kind van 10 hoort zo geen gedachten te hebben toch? Oke nu is hij een kind maar na een 2, 3 jaar gaat hij puberen en wie weet wat er dan gaat gebeuren? ik ben bang dat hij op het verkeerde pad gaat geraken en hij dat als een uitlaatklep gaat gebruiken.

    Reply
    Ellen - april 9, 2020

    Mijn vader is overleden toen ik 9 jaar was , het was een zachte vriendelijke man. Mijn moeder was alleen met zichzelf bezig , zij is zielig als het hierom gaat . Alles wat beschreven staat onder de kenmerken dat doet ze . Ik kan en wil het noet geloven . Hoe kun je zo zijn . Ik ben nu veel ouder dan 9 maar ik probeer nog steeds van haar erkenning en begrip te krijgen . Maar we praten wel maar het lijkt haar niet te interesseren. Ik haat het dat ik geen leuke moeder heb. En wil eigenlijk ook niks meer van haar , alleen maar dat ze weet wie ze is en hoe ze gehandeld heeft en nog doet . Ik ben alleen .

    Reply
      Svea Reynaert - april 30, 2020

      Je bent niet alleen. Ik weet dat het nu zo aanvoelt.

      Reply
    Ingrid Fischer - februari 27, 2020

    Ik beb blij dat ik nou es iets over dit onderwerp in het Nederlands heb gevonden. I woon in Amerika, maar ben in Nederland opgegroeid. Mijn vader had aan narcissistisch karakter, en mijn moeder ging doo toen ik bijna 15 was. Er werd van mijn vewacht dat ik het van haar over moest nemen. We kwamen niet uit een financieel arm nest, dus als ik hulp zocht in de buitenwereld , zagen ze mij toch als een zich aanstellend verwend kind. Mijn ouders zijn al lang dood. Mijn broer stierf niet erg lang geleden. De realtie met mijn zusje totaal kapot. De rouw was vreselijk. maar ik moet het laten gaan .

    Reply
    anoniem - januari 13, 2020

    Ik ben opgegroeid door 2 narcistische ouders. Mijn vader is een meer uitgesproken narcist naar ons toe (alsook acoholmisbruik en seksverlaving). Naar de buitenwereld toe was dit onzichtbaar, alsook mede omdat mijn moeder veel controle voerde over mijn vader zodat het niet opvalde. Maar mijn moeder is zelf een verborgen narcist, dit was ook een verborgen feit voor mijn broer, mijn zus en ik. Het was nooit goed genoeg en ik heb daardoor nooit echt liefde en veiligheid ervaren als kind. Op school werd ik gepest en buitengesloten, althans dat gevoel had ik, maar dit was niet altijd waar het leek gewoon zo omdat ik zo onzeker was realiseerde ik me 10 jaar later.

    Zelf heb ik mijn broer en zus nooit echt leren kennen. We leefden elks in onze eigen bubbel om te overleven. Elk ging er anders mee om. Mijn zus ging feesten, mijn broer ging gamen en later ook feesten en drugs gebruiken. Ik heb me voornamelijk gefocust op studeren als afleidings maneuvre. Er zit veel verschil in leeftijd tussen mijn broer/zus en ik.

    Op mijn 16 kreeg ik zelf een relatie met een narcistische jongen, waarvan ik niet door had dat hij me alsook emotioneel misbruikte, mede omdat ik van kleins af aan niet heb meegekregen wat het is om liefde te ontvangen en hoe een gezonde relatie eruit ziet. Het escaleerde zeer snel. Na 1,5 jaar ben ik met hem gaan samenwonen toen ik naar de hogeschool ging. Op de 2 jaar dat we samenwoonde heb ik het meermaals proberen uitmaken, maar telkens werd ik terug ‘gezogen’ naar hem. Na 2,5 jaar heb ik een burn-out gekregen, alsook mede omdat het thuis hetzelfde verliep en ik nergens rust vond. Na 3,5 jaar in de relatie ging ik er fysiek compleet onderdoor en deed hij gemeen tegen mijn hondje. Dat was de druppel en heb hem gedumpt. Hierna heeft mij me steeds proberen manipuleren, maar dit is gelukkig niet meer gelukt.

    Ik ben er half zelf, half na de 3e psycholoog achter gekomen dat het werkelijk ging om narcisme. Dit is een zware pil om door te slikken. Je voelt je verward, maar langs de andere kant lucht het enorm op. Eindelijk het gevoel dat je wordt gehoord…

    Het is een zeer zware ervaring en ik ben intussen ‘verlost’ van mijn ex en mijn vader. Nu woon ik nog samen met mijn moeder. Ik zou het graag anders zien, maar voor het moment is mijn studie het allerbelangrijkste. Hopelijk kan ik hierna alles definitief een plaats geven.

    Liefde leren kennen na narcisme is weldegelijk mogelijk. Ik heb het gevonden en ervaren. Oprecht, niet gespeeld. Het voelt zeer vreemd en onwennig aan, maar eenmaal je het vertrouwen opnieuw hebt gewonnen en je dit toelaat gaat er een compleet nieuwe wereld open. Een wereld van vernieuwing en heling. Het is een enorm zwaar proces, maar zoals ik al vaker heb gehoord… Soms moet je door een dieper dal om er vervolgens eindelijk weer uit te komen. Besef dat het beter kan worden! Het komt goed, maar je zal er zelf voor moeten werken en vechten. Niemand anders kan dit voor jou doen, maar anderen kunnen jou wel steunen doorheen het proces.

    Reply
      Shake - maart 1, 2020

      Ik ben 39jaar
      Begin het mij te beseffen dat ik al heel mijn leven in de macht van mijn ouders leef.
      Zit nu in een positie dat ik niet weet wat ik moet doên.
      Hen helemaal uit mijn leven verwijderen of is dit te drastisch.
      Zit vol twijfels,schuldgevoel verantwoordelijkheid tegenover mijn ouders.
      Er zijn al twee relaties kapot gegaan door mijn ouders. Ze vonden niemànd goed genoeg voor mij. En dat bleven ze mij maar in mijn hoofd prenten. En schuldgevoelens te geven zoals,is dit de dank die we krijgen na alles wat we al gedaan hebben voor U.
      Ik ben nu emotioneel en geestelijk gekraakt.
      Depressie,geen zelfvertrouwen,geen liefde voor mezelf
      Alles is zwart.
      En weet niet waar ik moet beginnen

      Reply
        Saar - maart 7, 2020

        Dag Shake.
        Je hoeft je ouders niet direct helemaal drastisch te verwijderen als je dit zelf nog niet wilt of kan. Weet echter wel dat je ze niets schuldig bent en ook niet bij ze hoeft te blijven om welke redenen dan ook die anders is dan dat je dit zelf wilt en kiest. Wat je kan doen is iets zoeken dat van je zelf is en wat je zelfstandig kan doen. Breid dit langzaam uit naar meer zodat je eigen ruimte waar geen narcistische ouders zijn of bij kunnen komen groter en groter wordt. Wat je ook kan doen is eens langs je huisarts lopen en het bespreekbaar proberen te maken daar. Of een hulpverlener die je in vertrouwen neemt. Begin in ieder geval te praten met iemand die helemaal niets met je ouders van doen heeft. Het helpt de dingen een beetje op een rij te krijgen voor jezelf. Ik weet niet of schrijven of tekenen voor jou een veilige optie is, maar probeer zoveel mogelijk te uiten van wat er binnen in je leeft op een constructieve manier. Succes

        Reply
        Momof2 - april 4, 2020

        Dit klinkt als mijn eigen verhaal, ik weet ook niet wat ik moet doen, inmiddels 34 jaar.. en word nog dagelijks naar beneden gehaald! Sta op het randje om contakt te verbreken, maar daar komen dan die schuldgevoelens weer.. mocht je een luisterend oor zoeken, let me know.

        Reply
          Inge - mei 22, 2020

          Zou fijn zijn als we ervaringen konden delen…

          Reply
        Marieke - mei 16, 2020

        Herkenbaar. Mij ouders maakten ook mijn relaties stuk. Mijn vader heeft in mijn leven nooit echt betrokkenheid of interesse gehad. Mijn moeder kreeg de complimenten elke dag, en ik zat als dochter ernaast.
        Werd vaak vergeleken en was dan “niet goed”.

        Het is gek: je ziet het pas veel later. Omdat je in het gezin bent opgegroeid weet je niet anders…

        Reply
        Lianna - juli 20, 2020

        Beste Shake,
        Waar te beginnen is jezelf de vraag te stellen: wat heb ik nodig? Wat heb IK nodig? En dan voor jezelf te gan zorgen. Niemand anders zal dat voor je kunnen doen. Jij weet wat je nodig hebt en ga daarvoor zorgen. Maak keuzes die voor JOU goed zijn, hoe moeilijk dit ook is. Je kan je schuldig gaan voelen maar weet dat dat aangeleerde schuldgevoelens zijn. Je kunt ook tegen jezelf zeggen: op het moment dat ik mij schuldig voel tov mijn ouders ben ik op de goede weg om keuzes voor mijzelf te maken.
        Je bent 39. Je hebt het recht om je eigen autonome keuzes te maken. Je ouders mogen het er niet mee eens zijn, maar dat is hun probleem. Jij bent de enige die nu nog voor jezelf zorgt. Dat kan je. Kinderen van narcistische ouders zijn ook heel erg sterk.

        Reply
        Biker73 - mei 9, 2021

        Ik had helaas dezelfde gedachtengoed met 39j, ben nu inmiddels 48jaar en heb deze beslissing eigenlijk al met 10 jaar moeten nemen! Koffer van (Remi) alleen op de wereld!

        Vandaag besloten om te kappen met mijn narcistische vader! De koek=op! De verwijten en negativiteit blijven voor eeuwig gebaseerd op moeras!

        Loop hard weg, kijk niet terug! Kies je pad en juiste partner..kies voor eigenliefde en naastenliefde ipv duisternis!

        Heel veel succes!
        Groetjes Jongste zoon van 6

        Reply
    sander - januari 10, 2020

    Mijn jeugd kan ik mij niet echt herinneren. alleen vage vlagen.
    Wat ik wel duidelijk herinner is een constant gevoel van verdriet. gevoel dat ik raar was, dom of in ieder geval anders dan anderen. Niet deel van de maatschappij. Kan mijn jeugd ook niet herinneren dat ik echt familie had.
    Beiden ouders komen uit een gebroken familie, dus het stopte bij hen. En zij waren er niet voor me. ik kon mijn gevoelens niet kwijt, en kan mij geen moment herinneren dat ik echt een band heb gecreëerd met mijn ouders. mijn broer kon dat wel, hij en mijn moeder waren close. ik had het gevoel dat mijn moeder mij anders behandelde. maar dat zat tussen mijn oren volgens haar. dit werd wel vaker gezegd “het zit tussen je oren”. al snel deelde ik al bijna niets meer en bedacht me dat alles tussen mijn oren zat. tot het punt dat ik dacht dat ik niet op deze wereld thuis hoor.

    ik was continu depressief. tot het punt dat ik mijzelf wilde ophangen. dit probeerde ik ook toen ik 15 was. ik verlangde naar rust, vrijheid. een leeg hoofd. in ieder geval niet alle shit die door mijn hoofd ging.

    maar ik voelde mij schuldig, ik weet niet waarom, maar schuldgevoel hield mij tegen. op mijn 16de maakte ik nieuwe vrienden. vrienden die toen ik hen mee naar huis namen zeiden dat mijn moeder raar tegen mij deed. eerst bedacht ik mij niets. maar mijn eerste serieuze relatie op mijn 21ste ook, vond dat mijn moeder mij anders behandelde dan mijn broer. en dan ga je nadenken.

    mijn moeder ging meerder keren per jaar op vakantie met familie en postte dit op facebook of instagram. Samen met mijn broer, echter ik was zelden mee. vakanties zoals kreta, parijs, new-york, bali, curacao. maar zonder mij. alsof ik niet leuk was om mee te vragen. ik kwam er altijd pas achter via social-media.

    ik confronteerde mijn moeder met mijn gevoelens. dat mijn vrienden mij hebben laten zien dat de relatie tussen haar en mij broer oneerlijk was. dat mijn broer werd voorgetrokken. ik heb altijd gewerkt, gestudeerd en ben daarin gegroeit. mijn broer die is gestopt met verschillende studies, zijn eerste baan was op zijn 26ste als stage. en toch wordt hij gezien als de ‘slimme’ verstandige jongen. en ik als de onervaren jonge broertje.

    na confrontatie heeft mijn moeder de familie van mijn vriendin en vrienden uitgescholden richting mij. dit liet zien dat het haar niets kon schelen wat ik van haar vond. echter mij gewoon pijn wilde doen op dat moment. ze kent de familie van mijn vrienden namelijk niet eens. maar scheld ze verrot zodra mijn vrienden mij laten zien dat mijn moeder mij anders behandeld.

    op dit moment woont mij broer in een nieuw gebouwde woning gefinancieerd door mijn ouders, en is werkloos, hij krijgt zakgeld van mijn moeder en gaat bijna wekelijks uit eten met hen.

    ik wordt niet meer uitgenodigd, voor verjaardagen, kerst, nieuwjaar, etc. en verdien net genoeg om 1 keer in 2 maanden uit eten te gaan als ik er geld voor opzij zet.

    ik werk voor mijzelf, huur een woning, en kan maar net mijn leefstijl financieren, maar ondanks dat ik duidelijk het verschil zie. voelt het alsof ik niet genoeg ben. ik ben ondernemer, maar voel mij zo klein. het is zo oneerlijk.

    maar nu kijk ik terug en zie ik dat ik emotioneel misbruikt ben. het was niet raar voor mijn moeder om mij schuld gevoel aan te praten. dat ik haar dankbaar moest zijn voor alles wat ik had en dat zij alles heeft opgeofferd om mij te hebben. in de tussentijd had mijn broer vrij spel. hij heeft kunnen genieten van zijn jeugd, wereld rondgereisd, heeft een eigen huis in hartje amsterdam.

    en ik wil alleen maar vluchten.

    nu wil ik mijn familie ontgroeien, maar het voelt alsof ik vast zit. elke gedachte aan hen doet pijn en maakt mij depressief. maar mezelf losmaken van hen lijkt onmogelijk. ik heb geen idee waarom.

    toen ik 17 was vertelde mijn moeder dat mijn vader een narcist is. en mijn moeder was bang dat ik dat ook zou worden. dit brak de familie. iedereen is anders naar elkaar gaan kijken en elkaar anders behandelen. niemand was veilig. mijn moeder gebruikte dit vaak naar mij als ik mijn mening uitte. dan zei ze “dat is echt een ‘N’ reactie”. ze legde er gewicht op dat ze vond dat ik een narcist ben. hierdoor deelde ik niets meer. ik zei niets. enige wat ik kon is vluchtten. en dat probeer ik nogsteeds.

    Ik denk dat mijn moeder een narcist is. maar ik weet niet wat ik met deze kennis opschiet. ik weet al dat ik los wil staan van hen, en een eigen leven wil opbouwen. maar, loskomen van de familie betekend dat ik moet gaan verhuizen omdat zij eigenaar zijn van het pand waar ik woon.

    dit betekend dat ik meer dan alleen hen los moet laten. iedereen die aan hen verbonden is. opnieuw beginnen. maar ik weet niet hoe ik dat kan, en of ik dat kan.

    Reply
      Anne - februari 2, 2020

      Ge moet het doen! Deze relatie maakt u langzaam maar zeker kapot, al was het maar om de continue stress veroorzaakt door de financiële macht die ze over u hebben. Rustig iets anders zoeken en pas als je het niet anders meer kunt, het laten weten. Dat gaat een heel negatieve reactie geven, want je verbreekt op dat ogenblik de potentiële macht die ze over u hebben. Zet u schrap voor de storm maar blijf bij u besluit, laat u niet ompraten. Ook niet als ze de emo-kaart trekken. Ge weet de waarheid nu – herhaal die regelmatig aan u zelf. Narcisten zijn meesters in de manipulatie en ze hebben veel ervaring met u. Schrijf uw gevoelens op voor uzelf zodat je ze kan herlezen. En verbreek het contact zoveel mogelijk. Aan dit soort familie heb je niets, die zuigen u leeg. Omring u met vrienden die u echt graag zien.
      Veel sterkte!

      Reply
      Saar - maart 7, 2020

      Dag Sander,

      Je klinkt mij heel helder en je hebt het ook helder voor ogen. Eigenlijk geef je jezelf alle antwoorden al. Je beseft je dat je consequenties moet verbinden aan wat je te weten bent gekomen. Of je het gaat lukken om opnieuw te beginnen? Natuurlijk gaat je het lukken om opnieuw te beginnen. Sterker nog, je gaat er een hoop energie van krijgen om opnieuw te beginnen en je zal veerkrachtiger zijn dan ooit. Ik zelf heb ervaring met opnieuw beginnen en het helpt in de rest van je leven als je dit vermogen rijk bent geworden. Opnieuw kunnen en durven beginnen betekent vrijheid om voor jezelf op te komen en het leven te leiden waar je wel voor kiest. Als je kan ondernemen dan ben je daadkrachtig en veerkracht ondanks je gevoel van eigenwaarde. Verder helpt het wel om steun te halen van een therapeut die ervaring heeft met narcistische slachtoffers. Zodat je onder andere leert wat je kwetsbaarheden zijn en wat je krachtbronnen zijn en je eigenwaarde ook kan verbeteren. Blijf jezelf trouw en gebruik je gezonde verstand, dan kom je echt een heel eind.

      Reply
      Mariposa - juni 27, 2020

      Sander, jouw verhaal komt erg binnen bij mij. Ik voel je pijn en hoop echt dat je een andere omgeving vindt, die jou waardeert en ziet wie je bent.
      En ik denk dat jij dat kan. Dat heb je al bewezen. Kijk wat je bereikt hebt.

      Ongelofelijk dat een moeder twee kinderen zo verschillend behandeld. Missschien kan een coaching of therapie op vroegkinderlijk trauma je helpen. Of schea therapie. Er is veel scheefgroei in jouw faamilie.
      Maar dat is aan jou natuurlijk.

      Wat ik je wil meegeven is dat je verhaal mij echt raakte, ik moest ook huilen eerlijk gezegd. Omdat ik je pijn voelde. Ik gun je zo het geluk…..

      Kun je niet een ander pand gaan huren, want ik begrijp dat je ouders de verhuurders zijn, is dat mogelijk….Geef je me een update hoe het nu met je is?

      Reply
      silvia - oktober 21, 2020

      Sander, weggaan en opnieuw beginnen is vreselijk moeilijk maar wel goed. Ik huurde ook het huis van mijn pa en hij maakte me er kapot met zijn narcistische verhaaltjes, streken en vernielingen. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog en die zei dat ik er zo snel mogelijk weg moest omdat mijn vader me daar in de tang had. Ook omdat ik maar weinig huur hoefde te betalen, dat is voor een narcist een extra reden om je te mogen mishandelen. Het was afgrijselijk moeilijk om uit ons familiehuis weg te moeten, zelfs met achterlating van mijn spullen maar anders had ik nu niet meer geleefd denk ik. Psychisch geweld maakt je dood. Het is erger dan af en toe een mep.

      Reply
    Anoniem - september 27, 2019

    Mijn ex is (vermoed ik) narcistisch en we hebben een dochter van net 3. Ik zoek naar hoe ik haar kan helpen daarmee om te gaan, zonder ouderverstoting te creëren. Ik wil hem niet gaan zwart maken, maar haar de juiste begeleiding bieden om er met zo min mogelijk kleerscheuren doorheen te komen.
    Ik kan hier alleen weinig over vinden. Heb je tips? Adviezen? En boekentip?

    Reply
      M - oktober 27, 2019

      Hallo, mijn vader is een narcist. Ons hele gezin is verwoest en iedereen is enorm beschadigd. Hijzelf is en geslaagd zakenman in het vastgoed. Alle kinderen hebben schade site zoon extreme opvoeding vol van mishandeling. Zowel fysiek als mentaal. Ik ben nu 44 en heb 4 jaar therapie achter de rug. Slik nog steeds antidepressiva en heb een zeer beschermend karakter opgebouwd als verdedigingsmechanisme. Door deze ervaring heb Ik al zeer keurig een zeer extreem leven gehad met veel drugs, geweld, vluchten en meer dan 10jaar vluchten in buitenlanden. Ook qua relaties ben ik nooit instaat geweest een relatie te behouden. Zowel in de zakelijke als liefdes sfeer niet. Tevens weet ik niet wat het is om vrienden te hebben of te maken. De muur die opgebouwd is door deze enorme schade is zo dik dat ikzelf er vaak niet eens meer door heen kom. Nu heb ik mijn leven redelijk op orde maar ik kan iedereen vertellen dat een kind van een narcist werkelijk vreselijk is. Het was een lange lijdensweg.

      Reply
    Wij zoeken jouw verhaal! - Narcisme - november 21, 2018

    […] zijn waarin iemand heeft gezeten/zit met betrekking tot narcisme. Misschien ben je opgegroeid met narcistische ouders, misschien heb je een narcistische baas of collega, of heb je in je omgeving te maken met narcisme, […]

    Reply
      Bart Van Ransbeeck - januari 12, 2020

      ik ben opgegroeid in gezin met narcistische ouders , emotioneel en fysiek mishandeld , veel verbaal geweld , als babys hebben ze ons laten wenen in de wieg om er geen verwende schepsels van te maken , ook geen borstvoeding , en mijn broers en zussen werden nog erger mishandeld omdat ze slechte schoolresultaten hadden , ik ben inj opstand gekomen van mijn 12 , ik accepteerde het niet meer en op mijn 18de afgestapt , en veel drugs en zware verhalen van destruktie en veel dramas in relaties , ik heb heel mijn leven de schade trachten te herstellen en heb me met niet veel anders kunnen bezig houden, en ik ging in 2de jaar moraal filo mijn eindwerk maken over narcisme …maar ben er weggelopen , en weet nu wel 40 jaar later wat het is ,

      Reply
    Samantha - november 20, 2018

    Het wakker worden begon door een relatie met een narcist in 2012.. en het duurde jaren om in te zien dat ik vrijwel mijn hele leven omringd was door narcisten en satanisten.
    Ik heb geen gelukkige jeugd gehad.. ik ben sinds jong (baby) lichamelijk mishandelt en misbruikt en toen de aap uit de mouw kwam en een zaak bij de politie werd geopend (ik was toen 4) werd dit snel weer gesloten, omdat ik geen woord zei. Mijn moeder was de enige, in het plaatje, die het wou uitzoeken en aanvechten. Mijn vader schilderde me af als autistisch en snel daarna werd deze diagnose op me geplakt. Ik ben hierdoor altijd verkeerd behandeld geweest, omdat ik zelf niet sprak en geblokkeerd had. Gekke is, de diagnose is nooit gesteld door een onderzoek, en toch doemt het overal op. Mijn casemanager en de psycholoog krabte aan hun hoofd over hoe dit mogelijk is, voor mij is het duidelijk; door mijn vader en zijn netwerk. Sinds 2012 begin ik wakker te worden en langzaam kreeg ik herinneringen terug, soms alleen lichamelijke herbelevingen zonder geluid en beeld. Toen ik de herinnering kreeg van de gewaden toen viel er veel op zijn plek, ook waarom mijn vader is zoals hij is. De gewaden bedoel ik Satanistisch ritueel misbruik en dit gebeurd generatie-op-generatie in mijn vaders familie. Mijn vaders moeder zei dit ik ook de vloek had, zoals zij, en als ik vragen stelde of deelde dat ik bijv aura’s zag, trok ze wit weg.
    Mijn vader heeft me altijd herinnert aan dat ik lieg. Bijvoorbeeld ooit in een onderzoek, toen ik 7 was, vertelde ik dat mijn vader mij sloeg. Ik herinner dit niet, ook het vertellen van, en hij smeet dit jarenlang in mijn gezicht. 3 jaar geleden nog smeet hij het in mijn gezicht door een verhaal te vertellen van een kind dat een verschrikkelijk verhaal vertelde over haar leven en de dag erna vrolijk “Grapje!” zei. Daarop zei hij “Dat deed me zo aan jou denken”. Ik werd wit, ik bevroor. Toen wist ik niet dat mijn vader zelf mij misbruikt heeft en mij bracht naar groepen die mij ook misbruikte en hersenspoelde. Mijn moeder werd een schim, ze brak en is jarenlang uit huis geweest, in opnames en behandeling bij de ggz. Ik ben de oudste en ik was een bliksemafleider voor mijn broertjes en daarnaast was ik hun moeder. Ook ik werd een schim door geestelijke en lichamelijke mishandeling van mijn vader. Niemand geloofde mij hoe mijn vader thuis was, juist door het gezicht die hij in de buitenwereld liet zien. Vorig jaar herinnerde ik de gewaden en ik legde toen de link dat mijn vader ooit zelf slachtoffer was en koos om dader te zijn (om belangrijk te voelen in de pedofielen/satanistische ring). Hij heeft ruim 10 jaar vrijwilligerswerk gedaan waar 1000en kinderen komen, van 2 tot 14 jaar oud. Laatst vertelde mijn moeder dat ze mijn vader eens ontdekte in zijn onderbroek bij een kind dat bij hun logeerde en mijn vader verklaarde dat het kind er zelf om vroeg. Die nacht heeft hij gespendeerd met het meisje. Dit deed ontzettend veel met me, tegelijkertijd werd ik bekrachtigd in mijn verhaal en ik schudde en trilde van binnen wat er met dit meisje is gebeurd, right under our nose.
    Ik herinnerde het misbruik, of herinnerde dat mijn vader het was, was door mijn eerste sessie EMDR. Ik dacht dat ik mijn boek open had gelegd in het lange voortraject, alles had verteld, ook over misbruik, maar ik zag geen beelden. Voor mij was het een zware tocht om te ontdekken wat er gebeurd is en ook deed ik niets liever dan dit, want mijn leven lang had ik vragen waarom ik ben zoals ik ben. Als jong misbruikt en gehersenspoeld/getraind kleuter liep mijn ontwikkeling zeer scheef; mijn IQ was 150 en mijn EQ 70; cognitief was ik een kind van 8 en qua taalontwikkeling was ik 3 jaar. Ook dachten mensen dat ik doof of slechthorend was, waarschijnlijk doordat ik zo dissocieerde, maar mijn gehoor is altijd perfect geweest.. daarna kwamen de labels zoals autisme. Op het moment denk ik dat labels zoals autisme, add, adhd onderdeel is van een complot, dat als je een kind autistisch bestempeld, is alles wat hij doet autistisch en zal er alleen gekeken worden vanuit dat perspectief. Tegelijkertijd zijn er verhalen van mensen met autisme die letterlijk genezen van autisme, de ene door dieet (zonder synthetische stoffen), de andere door het samenbrengen van lichaam, mind en ziel (emdr, regressietherapie, etc).
    Ik geloof in dat het belangrijk is om iets een naam te geven, maar hoe dit werkt is als ductape op een gegijzelde; als wat hij zegt of doet wordt gezien als die diagnose. Zelf neem ik diagnoses met een grote korrel zout, want kenmerken overlappen elkaar zodanig dat iemand eigenlijk 10 diagnoses kan hebben, allen dezelfde kenmerken, de ene diagnose is vanuit lichamelijk perspectief (zoals een ziekte, eetstoornis, ticks) en de andere geestelijk (autisme, hsp, hechtingstoornis= dit heeft allen dezelfde kenmerken). Het maakt me woedend als iemand zegt “Ik doe dit omdat ik autistisch ben”. Ik wil die persoon een gigantisch klap op zijn bakkes gegeven, want misschien raakt dat de bedrading in zijn hoofd, want iedereen is uniek bedraad en als diegene zou zien dat hij schuilt achter het autisme masker, dan ziet hij pas de werkelijkheid van wie hij is. De reden dat ik hier fel door ben is omdat ik veel ervaring heb in de psychiatrie en door psychiatrische patienten die als groepje gaat hutten in de ervaring van de diagnose; of erger ze gaan zichzelf met anderen vergelijken in een raar verdraaid spelletje; persoon a zegt; ik ben misbruikt B; ik ben verkracht; c ik ben groepsverkracht!
    en dan ligt plotseling de macht bij persoon C van de groep?!!
    Dit spelletje speelde mijn moeder ook graag met haar vriendinnen. Of het spelletje hoe diep je in je arm hebt gesneden, want alleen de diepste lijdt het meest van allemaal. Vaak keek ik toe en voelde ik innerlijk me verward, ik bevroor, ik kon alleen toekijken. De emotie komt nu.
    Mijn vorige relatie was zelfs een narcist. Ik had vast iets te leren.. kort na de band brak zag ik in hoe hij mij gebruikte en misbruikte; hij liet me geloven en vervolgens maakte hij misbruik, om vervolgens mij als lucht of als stront te behandelen.
    Het is ziekelijk wat het doet met je denk en gedrag patronen, want op dat moment voel jij dat jij de gekke bent en alles aan jou ligt. Ik zit nu in een relatie, ben voor het eerst verloofd en ik ben wel en niet gelukkig met hem; ik raak regelmatig verward over wie hij is, doordat ik plots de ogen zie van wesley, mijn ex. Ik zie het gezicht van mijn ex. Ik hoor de stem van mijn ex. Ik voel mezelf schudden, waarom is dit zo? Of als mijn verloofde zegt; ik hou van jou dan zegt mijn hoofd Ik hou ook van jou wesley.
    Dit stikt mij.
    Soms vraag ik in mezelf ik wil mijn verloofdes stem horen, ik wil zijn ogen zien, zijn lach. Dit lukt soms, maar soms ook niet.. en ik zit dan een tijd in de beleving dat ik met wesley heb te maken ipv mijn ex.
    Ik herken narcisme in mijn verloofde en ik herken dat ook in mezelf, ik bedoel, hoe anders als je leven lang omringd wordt door mensen die je dit leren? Ik ben vooral fan van mezelf wegcijferen, leeg raken, doodmoe voelen en mezelf te isoleren van de buitenwereld.
    Ik kamp zwaar met dat ik mijn ex kan zien in mijn verloofde, ik voel me dan bang en verward. Er is vast wel een reden, denk ik dan, en eindelijk draai ik rond met de vraag Waarom?
    Nu voel ik me krachtig, zeg wat ik denk, uit mijn gevoel en ik ben rustig mezelf bij mijn verloofde. Plots gebeurd er iets, en dit kan superklein zijn; bijv dat ik ben vergeten de was in de droger te doen en dan begint mijn ellende. Vanaf dat moment begin ik op mijn tenen te lopen, praten met een zachte stem, schudden en trillen van binnen dat ik iets fout heb gedaan… ik ben heel verward op dat moment, want gelukkig ben ik dan niet. Ik maak dan de dans, zo noem ik het maar, om mezelf te beschermen of om de ander te laten weten dat ik alles voor die ander doe, zo perfect en precies mogelijk. Bijv. ik kijk heel de dag de afwas aan, ik heb er geen zin in en heel de dag denk ik aan die afwas, vooral wat anderen daarvan vinden. De afwas gilt naar me dat ik de afwas moet doen want anders wordt er iemand boos. Ik verzet me of ik bevries. Dan komt mijn verloofde thuis en ben hyper en wild dat ik geen afwas heb gedaan. Hij laat mij weten dat die afwas hem geen ruk uitmaakt.
    Als mijn vader thuis kwam was het altijd een verrassing; soms had hij geen reactie en soms had hij een heftige reactie op iets heel kleins; bijvoorbeeld dat er 6 mokken zijn gebruikt en nu staan als afwas. Of dat de tafel vol met shit staat. Ik noem het dansen omdat ik me dan voel als een ballerina die perfect op de noten behoord te dansen en dus draai ik me wild rond om te ontdekken wat mijn vader boos kon maken. Soms ging ik schoonmaken, geforceerd en wild, en de andere keer liet ik het staan en dan wachtte ik de gehele dag af hoe mijn vader hier op reageerde. Er was geen houvast aan hoe hij kon reageren; de ene dag keek hij er vrolijk voorbij en de andere keer was 1 kruimel op tafel al de trigger.

    Ik droomde vannacht van mijn vader. Ik voel me altijd naar na die dromen, ook voordat ik het realiseerde. Ook voelde ik me doodmoe en leeg met wakker worden. Ik was trillend, verward en verdrietig in slaap gevallen.. omdat ik was vergeten de was in de droger te doen en danste ik mijn pasjes op mijn tenen om uit te voelen of mijn verloofde me hier voor strafte. Het is heel raar hoe dat gaat. Ik ga dan van Ik ben mezelf en ik doe/zeg wat ik wil plots naar een doodsbang trillend van angst meisje dat daarnaast ook haar best doe om te verbergen dat ze dat is, want ik maakte ook mee dat wanneer ik liet zien dat ik bang/boos/verdrietig werd ook word gestraft. Wesley negeerde mij volledig als ik verdrietig was en kon er zelfs boos om worden. Mijn gevoel had geen plaats in die relatie. Hij sloot dan zichzelf af, ging op die kutdumpert eindeloos filmpjes kijken en negeerde mij volledig.
    Wesley was mijn handler, hij was ook gehersenspoeld. Soms ben ik bang dat mijn verloofde een handler is; opzettelijk trauma vergroten, opzettelijk triggeren (woorden gebruiken die opzetten de hersenspoeling triggeren) en vooral drijven naar het gevoel dat je geen waarde hebt en afhankelijk blijft van diegene.
    Soms verlies ik de realiteit in ogen, zoals ik zei, ik ga plots in de perfecte ballerina modus en op mijn tenen zet ik door. Ook al herken ik dit, ik zet door, omdat in mijn beleving de manier is om te overleven en alle andere dingen (hij houdt van mij zoals ik ben, ik neem nu voor mezelf ruimte en rust, ik stel een grens etc) is plots zo tastbaar als lucht. Het is gek hoe die bedrading gaat in onze hersenpan; de ene dag voel ik me voor niets bang en ineens!! schiet ik naar de angst en doe dan mijn ballerina kunstjes. Ik ben overigens nooit ballerina geweest, ik gebruik deze vanwege de strakke stramien, regels en hoogstaande perfectie een ballerina aan moet voldoen om succesvol te zijn.
    Zo voelt het.. alles doen om ‘lief en goed’ te zijn voor de ander, want dan ben ik veilig.
    Ook al draai ik door in mijn stresssysteem.

    Mijn verloofde heeft ook veel meegemaakt en kon, net als ik, alleen de veiligheid ondervinden bij dieren. Zoals ik kon de bescherming en liefde vinden van mijn hond, mijn grote broer, zo kijk ik terug. Wanneer ik voelde dat ik niet lief was, slecht was, dan was het mijn hond die mij vertelde dat hij van mij houdt zoals ik ben.

    Laatste keer dat mijn moeder was kwam ter sprake, ik weet niet hoe, hoe mijn vader mij behandelde. Ik herinner me vaag, maar weet dat elke avond bij het eten mijn vader tegen mij bezig was. Ook toen schold hij me uit voor kankerkind. Mijn moeder vertelde dat hij alleen mij zo behandelde, mijn broertjes niet, al sinds baby. Toen ik baby was zag mijn moeder mijn vader met de vuist in mijn buik slaan. Toen ze hem bedreigde (nog 1 keer en ik laat je alle hoeken van de kamer zien) zag ze dit niet meer gebeuren. Mijn verloofde zei “Het lijkt wel alsof hij geen dochter wou”. Iets begon te schudden in me, mijn vader wou mij niet en dat gevoel had ik al en nu werd het bevestigd.
    Plots ervoer ik pijn dat ik zo behandeld ben door mijn vader.

    Mensen zeggen dat ik niet of moeilijk of ander verwerk. Ik weet niet hoe anders ik ben, ik weet wel dat iets van 20 jaar geleden plots nieuwe emoties oproept of dat ik plots de emoties uit. Bijv de dood van mijn hond was 16 jaar geleden voordat ik ging huilen. Een dijk van tranen kwam los. Of plots woedend worden van een situatie van jaren geleden, ook al had die emotie niet eerder ervaren.

    Als ik lees over de gevolgen over vroeg kinderlijk misbruik en al die andere verschrikkelijke dingen, dan schetst het naar mij dat ik levenslang beschadigd ben (ze verwoorden het zelfs zo). Ik weiger er in te geloven en tegelijkertijd draag ik schuld dat ik het ben.

    De grootste angst bij mijn verloofde is verlating..
    Afgelopen weekend knuffelde hij me, gaf me kusjes, mij liefdevolle aandacht. Ik voelde het en ik voelde het niet, want mijn hoofd of geest was ergens anders dan hier. Ik voel me dan schuldig dat ik het ben. Het was een drempel om te vertellen dat ik er niet bij ben en het niet binnen komt. Mijn verloofde schiet naar achteren en vraagt waar ik aan denk. Ik laat de naam wesley. Gelijk voel ik me schuldig en doodsbang. Mijn hand schiet naar zijn hand en ik zeg Ik hou van je. Hij keert in zichzelf en ik vertel hem dat ik niet weet waarom ik wesley denk en zie en dat ik wel weet dat de angst hand-in-hand gaat met verlating (wesley heeft mij 4x verlaten, tijdens ritueel misbruik gilde ik om mijn moeder -is onderdeel van hersenspoeling-, mijn moeder die plots verliet en ik geen bescherming of voeding meer had).

    Het voelt als een last, het voelt heel zwaar om steeds wesley te ervaren en dus ik verward raak van wie er voor me staat. Mijn hart doet pijn… de spanningen in mijn hartspieren. Ik begrijp niet hoe mijn bedrading gaat van mijn verloofde-wesley. Vaak spreekt mijn hoofd hem aan met wesley en ik bevries en schrik.. en durf niks te vertellen.

    Soms voel ik letterlijk de dolk tegen mijn keel, dat deden de gewaden. En wanneer ik dat voel begin ik te stotteren, slaat mijn keel dicht en voel ik dat mes tegen mijn keel.

    Ik voel me soms radeloos in hoe ik verder kan gaan, hoe ik wesley loslaat.
    Ik dacht zelden aan wesley tot ik een vriendschap ontwikkelde met mijn verloofde.
    Mijn verloofde is geen narcist, heeft wel trekjes van, maar dat labeltje past niet op de pot. Wat wel past is hechtingstoornis, mijn moeder denkt borderline, ik denk zelf dat hij ook ritueel misbruikt is door de ervaringen die ik heb gehad en de verhalen die hij heeft gedeeld. Daarnaast laat zijn familie dit ook zien. Ook hij raakt verward over wie ik ben.

    Voordat ik mijn verloofde ontmoette had ik besloten geen relatie aan te gaan, omdat ik de relatie met mezelf wou aangaan. Daarnaast geloofde ik dat ik weinig te bieden had aan waarde voor de relatie door mijn verleden en hoe dit nog steeds in het heden staat. De ontmoeting met mijn verloofde ging.. puur. Hij zag me en hij wees naar mij en zei tegen zijn maat; zij heeft zwarte vleugels. Zijn maat ziet dit niet. Mijn verloofde zegt Dat wordt mijn vrouw. Zijn maat zegt tegen hem dat hij mij nooit kan krijgen.
    Ik ben vergeten hoe het gesprek begon, maar ik herinner me een helder moment; ik ervoer dat we samen in een bubbel zaten en ik dacht; hij is zo’n alien net als ik.
    In de kroeg zie ik mensen dansen, ik zie daar kleuren bij zoals rood en paars. Ik zeg dit tegen hem en hij antwoord ‘ja’. Ik schrik.. huh? ik ben gewend dat mensen me afwijzen, me aanvallen of zichzelf verdedigen. De ervaringen die ik had kon ik met hem delen, zelfs gekkerdanfictie ervaringen kon ik met hem delen. Samen keken we naar hetzelfde, wat anderen als onzichtbaar schouwen. Een moment is mij helder bij gebleven dat ik naar hem kijk en denk Ik ben veilig bij hem.

    Ik weet wie voor mij staat als hij omslaat naar wantrouwen; misbruik.
    Net als ik…

    Ik ben nog nooit zo gelukkig met iemand geweest, zo vol van blijdschap, de grootste glimlach kunnen geven, kunnen zingen en spelen met iemand én als ik in de spiegel kijk word mijn spiegelbeeld mooier.

    Mijn lichaam heeft anorexia, zei ooit iemand tegen mij. Ik at niets en het idee van eten liet mij braken. Soms braakte ik dat uit zonder dit bewust te sturen. Nu ik meer herinner, ook van het trainen/hersenspoeling, weet ik nu dat dat het gevolg van is. Ik kreeg dingen aangegeven, zoals eten en drinken, en dan nuttigde ik het, ook al had ik geen dorst of honger.
    Ik ging obesitas A naar ondergewicht en zo andersom. Ik heb heel lang veel kleding gehad dat van XS naar XXL gingen. Snel en veel afvallen is geen fijn iets, want je lichaam heeft dan onvoldoende tijd gehad om te herstellen en je bent verzwakt.
    Ik had lang ’theezak’ borsten, noemde ik het. Precies hoe je een theezakje voor kunt stellen. Sinds ik met mijn verloofde ben zijn ze steeds voller geworden, hersteld.
    Ik zelf denk door de liefde die hij geeft.
    Mijn verloofde daarintegen had veel overgewicht toen ik hem leerde kennen; ik herinner dit amper, al was ik er zelf bij toen zijn kleren te groot werden. Ook stopte hij, uit zichzelf, met verslavingen en heeft er geen behoefte aan. Verslavingen zoals eten, drank, drugs.
    Ik had het nooit gevraagd en ik voel me goed bij dat we deze invloed ook op elkaar hebben.
    We waren beiden omringd door verkeerde vrienden en sinds we bij elkaar zijn is onze omgeving radicaal veranderd. Hij werd uit huis gegooid door die vrienden, want hij deed niet meer mee, hij had geen zin in een biertje en meer. Hij liep elke dag naar mij toe.
    Onze liefde ontwikkelde met bevingen, als het instorten van torens en muren, onze liefde voelde bij alles de eerste keer. Ik weet nog.. ik stapte in zijn auto, keek hem aan en dacht ‘Ik hou van jou’.. en we hadden elkaar nog geen kus gegeven, geen handje vast gehouden, helemaal niets. Het verliep in die zin erg ouderwets. We waren allebei verlegen en tegelijkertijd sloegen we aan ons eigen hoofd waarom we zo waren? De eerste keer dat we elkaars handen vast hielden was ontzettend spannend. We wandelden hand in hand en later hebben we in mijn woonkamer urenlang hand in hand gestaan. Dit voelde als geen uren, eerder als een halfuur, maar toch trok er 3 uur voorbij.
    De eerste zoen ging leuk.. het is trouwens de eerste zoen die ik herinner, want ik herinner geen enkele eerste zoen van relaties.. behalve de eerste zoen de ik kreeg, van een jongen die me al 3 jaar peste dag in en dag uit, als trauma in mijn geheugen gegrift.

    We lachen ontzettend veel. De stappen naar intimiteit duurde lang. Eerste dagen sliepen we met kleren aan, haha dat voelde stom.. maar we waren erg verlegen. Iets wat ik van mezelf niet echt kende. Allebei zagen we voor ons dat we single en alleen met huisdieren in bos leven en nu delen we deze droom. Straks hebben we onze eerste kittens, wel 2! En later een puppy.
    Echt alles voelde als een eerste keer met hem. Ik heb nog nooit gehad dat mijn lichaam schreeuwde dat het een kind wil van iemand. We zijn snel en langzaam gegaan. Hij had ook dit gevoel en again allebei verlegen&onzeker. We liepen in de zeeman en we lieten onze ogen glijden over babykleertjes, allebei in spanning, leuke spanning, durfde we enthousiast te worden. We proberen nu al 9 maanden, er is nog niets, we hebben 1 kleertje, 3 paar sokjes en een oud doosje met een eenhoorn erop voor de baby.
    We praten vaak over de baby, in wezen is die er al.
    Sinds ik mijn verloofde ken groeit er een bloem in mijn buik die ik letterlijk kan voelen. Ik zie dit als groei of heling op de plaats van de pijn en trauma.
    Ik heb erg veel pijn doorgemaakt.. en het houdt me in de realiteit door o.a. te denken dat 9 op de 10 kinderen misbruik meemaakt. Dit is een belachelijk groot cijfer. De realiteit in de zin.. dat de realiteit is dat er veel te veel mensen lijden en dat ik daarom wél bij de wereld hoor.

    Nu schiet ik naar een vraag/angst. Ik heb al heel lang het idee dat ik niet zwanger kan worden. Blijkbaar is dit ook een kenmerk/fenomeen dat volwassenen en kinderen zeggen die ritueel misbruik hebben meegemaakt. Of het zo is, weet ik niet. Ik ga in veel dingen er dubbel mee om; ik ga er luchtig/downtoearth mee om en tegelijkertijd is iets obsessief in mij bezig. Vorige week krabbelde ik een tekeningetje terwijl ik in gesprek was met mijn moeder. Plots zie ik daarin een baarmoeder, eierstokken een vagina én het bloemetje in. Ik laat het aan mijn moeder zien en ze lacht, inderdaad ik heb dat onbewust getekend. Aan mijn verloofde liet ik het ook zien, hij zag het ook.
    Wat ik ook zag was dat in de rechter eierstok (in mij dus linkt) een maantje zit
    Voor mijn gevoel is dit een hint of een clou over waarom ik het idee heb dat ik niet zwanger kan worden. Ik heb ook een herinnering die ik niet kan plaatsen; er werd in mijn gesneden, in mijn onderbuik, onder mijn navel.
    Ik heb geen litteken op mijn buik, en toch herinner ik me dit.

    Dit is genoeg nu, mijn spieren verkrampen.

    Reply
    patje - november 19, 2018

    Ik zelf kom uit een Narcisten gezin. Mijn beide ouders en mijn zusje zijn zo. Ook andere familieleden van mijn vaders kant. Heb er heel lang onder geleden. Ik was altijd de boosdoener, ook al was ik niet eens in de buurt.
    Afpersen, manipuleren, kleineren…..beter gezegd de grond in trappen. Dit heb ik altijd geduld op een bepaalde manier. Tot 5 jaar terug ik een zware burn out kreeg en 4 weken in Kuur ( open psychiatrie) geweest ben.
    Dit heeft mijn ogen doen openen! Heb daarna alle banden met de familie verbroken. Ze zijn hier heel boos over en praten mij overal slecht waar ze maar kunnen op alle manieren. Inclusief controle rijden voor mijn huis langs. Hier sta ik nu ver boven en denk gewoon dat mijn leven leuker en mooier is dat het leugenachtige wereldje van hun. Mensen die mij kennen, weten dat ik het tegenovergestelde ben van hun en wat hun regelmatig beweren. Ik heb geleerd om mij voor hun af te sluiten en te negeren waar ik ze ook tegen mag komen. Dit raakt hun meer als mij. Ben zo veel blijer en gelukkiger.

    Reply
      Saar - november 20, 2018

      Terwijl ik je verhaal lees herken ik niet alleen veel, ik ervaar ook echt bewondering voor de stap die je daar zet. Dat is niet niks om te doen en je kiest toch voor jezelf hierin. Ik ben blij dat je dat doet, er is met narcisten nu eenmaal geen andere weg te gaan, dan zonder ze te gaan. Het kwaadspreken ook altijd en overal is zo verschrikkelijk. Dat is zo onrechtmatig. Inderdaad heb ik eigenlijk nog nooit een gelukkige narcist gezien. Ze zijn allemaal vreselijk druk bezig met te onderdrukken van de werkelijkheid en de waarheid en vooral zichzelf. Ik wens je veel geluk toe in het nieuwe leven dat je bent aangegaan.

      Reply
      annet - juni 19, 2019

      Hai! Wat een indrukwekkend verhaal. Wij zijn momenteel bezig met een tv-programma (NPO3) over psychologie. Ik zou je graag willen spreken. Zou je mij misschien een mail kunnen sturen? annet@wittegeit.tv Met vriendelijke groet, Annet

      Reply
      Donna Van Riet - september 3, 2019

      Hoi Saar ook ik herken veel in je verhaal. Mijn ouders zijn beiden narcisten. De ene openlijk en de ander verborgen. Ik heb heel lang onder de ‘relatie ‘ geleden en me altijd afgevraagd wat er mis was. Elke therapeut raadde me steeds aan afstand te nemen en grenzen te stellen maar dat was gewoon niet mogelijk. Mijn ouders gingen steeds over mijn grenzen zonder meer en afstand werd absoluut niet toegestaan. Ik voelde me mijn hele leven gevangen maar kon het niet plaatsen. Tot overmaat van ramp ben ik met een verborgen narcist getrouwd. Deze domineerde en manipuleerde mij nu ook. Tot ik enkele jaren geleden mijn jeugdliefde weer ontmoette en me afvroeg of er daar geen beter leven mogelijk was. Ik koos voor hem maar door de omstandigheden van mijn scheiding en de gevolgen van al het narcistisch misbruik belandde ik in een zware depressie. Tijdens deze depressie zag ik eindelijk het ware gelaat van mijn ouders. Mijn vader ging zo ver dat ik bijna zelfmoord pleegde. Ik besloot om hen uit mijn leven te bannen maar toch bleven ze me via mijn ex en mijn kinderen het leven zuur maken. Onlangs hebben nu ook mijn kinderen begrepen wat voor mensen zij zijn en dat was voor mij de ultieme bevrijding uit hun macht. Ik word eindelijk begrepen door mijn kinderen en dat was voor mij extreem belangrijk. Ik wil mijn ouders nooit meer zien. En ik hoop dat ze gelukkig zijn met hun geld want dat is alles wat hen nog rest. Ik voel me na 44 jaar eindelijk vrij. Er is ontzettend veel schade want emotioneel heeft het mij getekend maar uiteindelijk ben ik wel vrij! Ik heb dikwijls schrik om zelf narcistische trekken te ontdekken bij mezelf. Ik denk wel dat ik totaal anders ben maar dat is eigenlijk mijn grootste angst. Worden zoals hen. Na mijn depressie richtte ik een vereniging op om mensen met psychische problemen te helpen. Ik zie enorm veel leed veroorzaakt door narcisten en dat raakt me diep. Ik wou dat ik deze vreselijke stoornis de wereld kon uut helpen, maar helaas…

      Reply
        Mariposa - juni 27, 2020

        Hallo Donna,
        Graag zou ik meer willen weten over jouw vereniging voor mensen met psychische problemen. En wat mooi dat je dat gedaan hebt. Respect. Is het mogelijk om met elkaar in contact te komen?

        Reply
    Donna - oktober 30, 2018

    Ik zit in een onmogelijke situatie; ik heb mijn hele leven geleden onder mijn narcistische ouders maar nooit beseft wat het probleem was. Na een zware depressie op mijn 43ste en de bijhorende therapie kwam eindelijk de waarheid naar boven, dat ik onder de relatie leed en dat zou blijven doen tot ik alle contact verbrak. Onder begeleiding van meerdere therapeuten, en na een mislukte vraag om mij wat rust te gunnen, kon ik eindelijk de stap zetten. Maar nu zetten ze alles op alles om mij via mijn kinderen te treffen. Ze manipuleren hen, zetten hen tegen me op, … Ze hebben via de sleutel van mijn dochter van 17 me komen bestelen tijdens mijn vakantie (de spullen die ze mij hadden geschonken kwamen ze terughalen en geloof het of niet maar er was een Boeddhabeeld bij), ze nemen mij feestdagen met mijn kinderen af (dan boeken ze een reis met hen), zodat ik mijn kinderen niet zie, ze achtervolgen mijn vriend enz. enz. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben bang dat het van kwaad naar erger gaat en dat zij mij emotioneel alsnog zullen kapotmaken. Wat moet ik doen???

    Reply
      Lilian - oktober 31, 2018

      Shit Donna, je zit in een heus narcistennest. Wat moet het moeilijk voor je zijn op dit moment met alle manipulators om je heen. Het algemeen advies is meestal om met niks en niemand van de narcisten te maken te hebben en elk mogelijk contact te ontwijken/omzeilen of weg te werken waar het ook maar kan. Het vervelende is dat ze contact hebben met je kinderen en gezien hun leeftijd, jij daar weinig grip op hebt. Het is zeer kwalijk te noemen dat ze via jou kinderen bij je in huis zijn gekomen. Toch zou ik desnoods de kinderen geen eigen sleutel laten hebben als dat kan. Gezien je achtergrond is de kans groot dat je niet goed hebt geleerd grenzen te voelen, te uiten en daar consequent in te zijn naar anderen toe. Als je jezelf hierin herkent zou je daar wat mee kunnen doen. Je mag best wat feller zijn in het verdedigen van jou huis/veiligheid en leven op alle tereinen zoveel je kan. In mijn ogen zijn dergelijke situaties ongewoon en hebben een gehalte van een oorlog. Daarin hoef je niet veel concessies meer in te doen. Dat ze alle kadoos komen terug halen om je te straffen is ook zoiets herkenbaars. Alles om je maar weer in het gareel te krijgen, hun gareel. Dit keer ga jij echter niet meer in dat gareel. Je weet nu waar je mee te maken hebt en wat je wel en wat je niet wilt. Leer daarvoor staan. Hoe moeilijk het ook is met narcisten om je heen, en dat is het ook echt. Je hebt meer kracht, talenten en draagkracht in je dan je ooit zou hebben vermoed. Je hebt precies deze skills al die tijd gebruikt om te overleven in een onhoudbare omgeving met je narcistische ouders en die heb je tot nu toe overleefd!. Dit keer mag je al deze skills gaan in zetten voor jezelf. Je hoeft niet meer alles voor ze te doen om ze tevreden te houden of wat dan ook. Echt niet. Je verdiend contacten in je leven die je respecteren zoals je bent en je grenzen ook respecteren. Wanneer je heel consequent de narcisten in je even hardnekkig blokt zullen ze uiteindelijk neigen een ander slachtoffer te zoeken. Als het er voor nodig is te verhuizen naar een totaal ander deel van het land.. doe het dan. Sterkte met alles.

      Reply
      J - oktober 31, 2018

      Holy shit. Dit is helemaal geen no contact! Zij hebben jou rol overgenomen in jou leven!!
      No contact is dat hun geen enkele rol meer spelen in jou hele leven en wat daarbij hoort. Maar de situatie waar jij in zit is dat hun juist overal nu bij kunnen omdat jij jezelf buitenspel hebt gezet. Je hebt je leven overgedragen aan hen lijkt wel!

      Er zijn duidelijk geen grenzen tussen jou en je ouders. Alle grenzen, ook de wettelijke, worden overschreden.
      Jou ouders zijn criminelen.

      Ben je bestolen, aangifte doen?
      Wordt je vriend gestalkt, straatverbod aanvragen?
      Jou minderjarig kind, zonder jou toestemming meenemen naar het buitenland? is kidnapping.

      Waar is jou stem in dit geheel. Nergens meer, onder het mom van no-contact. Nou dan ga maar full contact. Overal een stokje voor steken.

      Inderdaad zoals Lilian zegt, begin eens met alle sleutels terug te halen. Verover je huis en kinderen terug. Succes.

      Reply
        lilian - oktober 31, 2018

        Het verdrietige is ook dat veel kinderen van narcistische ouders nooit hebben geleerd dat ze een eigen stem hebben waar ze naar mogen luisteren en dat deze van waarde is. Dat hun grenzen te respecteren zijn. Wel iets wat je echt keihard mag gaan bepalen in deze. Precies wat J zegt.

        Reply
      Moon - november 8, 2018

      Zelf heb ik ook in dezelfde situatie gezeten alleen dan met mijn schoonmoeder en schoonzus, zelf had ik al het contact verbroken ( nadat ik bijna een was ingestort) vond het prima dat mijn man en kinderen 18 en 21 jaar oud contact hielden,tenslotte was het familie! Dat heeft nog precies 4 maanden geduurd voordat ze zelf in zagen waar ze mee bezig waren( ons gezin en huwelijk kapot te maken) omdat ik had contact al had verbroken moesten mijn man en kinderen zien dat het helemaal niet aan mij lag want nu ik nergens meer tussen stond en ze mij niet meer de schuld konden geven van de spanningen met familie en in het gezin. Vanaf die tijd hebben wij ze volledig genegeerd en overal geblokt en dat helpt echt voor jezelf. Een narcistisch persoon negeren en nog eens negeren daar heb je ze het hardst mee.mijn man is inmiddels wel in therapie want hij ziet nu pas (nu hij rust krijgt wat er vroeger en en onze hele relatie ) is gebeurd en hoeveel invloed dat op zijn en dat van ons gezin heeft gehad! Wens je heel veel sterkte maar laat het even los ze proberen nu alles op alles te zetten de de goede fee uit te hangen maar dat gaan ze echt niet lang vol houden. Ook jou dochter gaat dat zien maar laat het haar zelf ontdekken als je er teveel over zegt… zal ze jou als boeman zien en de fouten van hun niet zien! Heb geduld komt echt goed!!

      Reply
        J - november 12, 2018

        Mooi verhaal Moon. Dat is goed te horen dat het bij jou goed gekomen is, eindelijk eens een goed einde aan zo’n verhaal. Helaas lees ik hier ook wel eens verhalen waarbij het de ouders lukt om de kleinkinderen voor henzelf te winnen en de moeder zo de verliezer wordt. Het is altijd oppassen met die narcisten, maar fijn dat er gelukkig ook positievere aflopen zijn!

        Reply
    The instigator - september 26, 2018

    allereerst sorry voor het ontbreken van leestekens etc maar ik zit helemaal stuk

    verwijzend naar mijn eerdere verhaal van 15 september 2017
    het is allemaal verkeerd afgelopen

    mijn ouders kozen ervoor om alles via een advocaat te doen en ik heb de afgelopen 2 jaar mezelf kapot gewerkt om de boel draaiende te houden en mijn eigen leven te redden maar ook hun luxe oude dag in stand te houden
    ik heb gesmeekt of er door een mediation buro gekeken kon worden hoe hier zo goed mogelijk uit te komen
    maar kreeg telkens weer te horen als je wil praten praat maar met onze advocaat

    ik heb veeeel te veel moeten afbetalen aan mijn ouders,de verzekering betaalde pas na een jaar uit,mijn vader kreeg grootste deel van het geld en moest daarmee de panden van mijn bedrijf opknappen
    maar hij nam een klote aannemer die nu al 8 maanden daar mee bezig is en nog niet klaar
    de klanten blijven weg omdat het een chaos is
    2 van mijn 4 werknemers zijn de ziektewet in en een heeft ontslag genomen
    en ik kan niet meer sinds gister zit ik ziek thuis ik ben kapot
    laatste poging gedaan en gesmeekt of ze willen helpen en mij tijdelijk ontzien zodat mijn bedrijf een kleine kans heeft het nog te redden maar hun advocaat zegt keihard “die jongen moet zich maar bij elkaar rapen en de boel draaiende houden”

    maar ik kan niet meer echt niet zit de hele dag te huilen en ben kapot
    mijn vader wil zelfs dt ik ipv de lage huur(550 per maand) voor mijn woning boven de zaak nu 1000 euro ga betalen terwijl ik strax met 5 ton schuld de schuldsanering in ga en dat dus niet kan betalen
    of hij dat kan is een tweede ding maar dat hij het probeert sloopt me

    mijn moeder weet dat hij pas 2 weken terug weer 3 maanden met zijn maitraisse in italie heeft gezeten
    maar wil de facade van het geweldige stel en haar financieel goede oude dag in stand houden

    ik loop bij een psygoloog maar kan pas in november terecht bij de echte GGZ nu zit ik bij de GGZ van de huisartsen post
    mijn vrouw steunt me maar ik ben bang dat ik strax zo’n klein hoopje ellende ben dat ze ook voor zichzelf kiest en bij me weggaat help me ik ben zo bang

    Reply
      Saar - september 26, 2018

      Shit man, ik heb je verhaal zitten lezen, ook van vorig jaar dat je hebt geschreven. Bizar om te lezen. Ik lees van alles in je verhaal eerlijk gezegd. Maar wat ik vooral lees is dat je gewoon echt helemaal stuk zit nu. Het nare is dat je tot je nek toe onder de macht zit van je vader. Je woont zelfs in een pand van hem? Waarom betaal je uberhaupt huur? Hoe dan ook, ook voor jou gelden huurdersrechten en volgens mij kan iemand niet zomaar zoveel meer aan huur eisen. Dat is een belachelijke eis. Check uit wat je rechten zijn als huurder. Het klinkt hard, maar nu bij de pakken neer gaan zitten is misschien wel eens helemaal niet wat je zou moeten doen nu. Pak de dingen stap voor stap feitelijk aan en heel pragmatisch om je op alle vlakken uit de macht te werken die jou vader over je heeft. Ga desnoods weg waar je woont. Laat je de boel los, dan heb je wellicht torenhoge schulden, ja, maar daarvoor krijg je schuldsanering. Is dat verschrikkelijk klote? Ja.. ik kan het niet anders maken voor je. Maar schuldsanering is te overzien kwa tijdspanne. Naar de psycholoog gaan is ook echt een goede stap van je. Je hebt gedaan wat je kon in de situatie en eerlijk gezegd heb ik regelrechte bewondering voor wat je hebt gedaan in je leven en waar je bent gekomen. Jij hebt iets gedaan wat niemand je zomaar zou nadoen. Jij hebt een prachtig bedrijf gemaakt, weliswaar met een goede basis start, maar de afgelopen 20 jaar was het jouw bedrijf. Je hebt dit voor elkaar gekregen ondanks de jeugd waar je veel hebt moeten ontberen. Je loopt nu al jaren met je monsterlijke vader te knokken. Er is echt helemaal niets aan jou verhaal waarin ik geen bewondering voor jou kan uitspreken. Hoe moeilijk de aankomende jaren financieel voor jou kunnen worden, jij hebt de talenten, kennis en kunde om je eigen pad te bewandelen. Je hebt je vader niet nodig, sterker nog, die kan je missen als kiespijn. Kies zoveel mogelijk voor wat echt belangrijk voor jou is. De relatie met je vrouw, eventuele kinderen, en met jezelf. Die moeten worden herstelt, gekoesterd en gevoed. Echt waar daar ligt een groot deel van je geluk. Probeer niks te forceren, wat niet gaat, dat gaat niet, maar ken je prioriteiten en die liggen niet bij jou vader, niet bij zijn wensen, of bij de drama die hij steeds weet te creëren in jou leven. Echt kies voor jezelf en je gezin in alles wat je vanaf nu doet en kiest. Vecht niet tegen je vader, niet tegen je moeder en probeer ook helemaal geen enkele banden goed te krijgen. Ze waren nooit goed, ze zijn niet goed en ze gaan nooit goed worden. Ik vind het oprecht kl*te voor je en ik gun je het allerbeste.

      Reply
        The instigator - september 27, 2018

        allereest saar ONWIJS bedankt voor je lieve woorden

        ik weet dat ik wat in mijn mars heb en ik weet dat ik hier uit ga komen
        maar toch he mijn zaak is nog niet failliet en als ik op de top van mijn kracht was dan was er 10% kans dat ik het nog zou kunnen redden en soms dan zeg ik “godverdomme watje ga naar je werk en doe dat” maar als ik effe 3 seconden nadenk dan weet ik dat in de toestand waar ik nu zelf zit dat ONMOGELIJK is maar dat is moeilijk toch neem je jezelf dat ergens kwalijk ook al is wat mij de laatste 2 jaar is overkomen zo vreselijk dat ik me afvraag of er uberhaupt iemand op deze wereld bestaat die dat wel zou kunnen(in deze gemoedstoestand)

        ik wil al 2 jaar mijn ouders niet meer zien smeken doe ik vie de advocaat en een keer(van de week) via facebook fck hun ik haat ze

        nu komt er vanalles op me af strax de curator en nu een bedrijf wat open is en de interim die elke dag om 5 uur boven komt en me een paar dingen laat doen zodat de boel mss nog 1,2,3 maanden draaid morgen zit de interim weer met mijn ouders en de advocaat maar daar zal vast nix ieuws uitkomen het is nu behelpen mijn vrouw(ik heb gedaan alsof het wel gaat) is tot maandag bij haar dochter in portugal en ik zit alleen thuis met mijn zoon van 18(hij is voor zijn leeftijd zoals velen van deze generatie nog behoorlijk kinderlijk) en ook daar maak ik me een beetje zorgen om strax als de tent failliet is en ik geen prikkels meer krijg gaat het vast en zeker beter maar nu zit ik er nog midden in hell ik krijg nog steeds een prachtig salaris wat we nu maar opsparen voor lastige tijden

        nogmaals onwijs bedankt voor je stuk en ik denk dat ik eht wel red maar ik ben nu in paniek voel me verselijk verdreitig WOEDEND op mijn oudrs en soms voel ik me nog schuldig ook als dat laatste echt onzin maar ja toch sluipt het er af en toen in XXX IKE

        Reply
          Saar - oktober 1, 2018

          Ja.. de ontgoocheling is groot wanneer je erachter komt dat de mensen die je zo na staan, zo verschrikkelijk intens alleen met zichzelf bezig zijn geweest. Dat is ook iets wat je door de jaren heen niet hebt willen zien of geloven. Misschien niet kon geloven ook, want wie is nu zo? En als er al iemand zo is, dan toch zeker niet je eigen ouder?
          Paniek is eigenlijk ook vrij normaal voor de situatie waar je in zit. Je wilt rennen en vechten en tegelijkertijd weet je dat het niet meer gaat kunnen. Blijf ademen zou ik zeggen, echt diep ademen, rustig ademen. Veel van de paniek zit in een te hoge en snelle ademhaling. Biologisch kan je jezelf hiermee wat kalmeren. Je woede is terecht en schiet geen enkel doel bij een narcist. Je verdriet is volkomen begrijpelijk en ik hoop dat je hiervoor begrip en empathie zult vinden en weten te ontvangen. Je schuldig voelen is inderdaad volkomen onterecht. Je hebt weliswaar ook keuzes gemaakt die niet helemaal perfect waren, gelukkig niet, het maakt je een mens. Hoe gaat het nu met je? Zo na het weekend?

          Reply
            The instigator - oktober 2, 2018

            het gaat wel gezien de omstandigheden heb een heel leuk weekend gehad
            met vrienden
            heb veel nu ze terug is weer steun van mijn vrouw en er zijn wat omstandigheden waardoor er een hele kleine kans is dat mijn zaak de komende 3 maanden overleeft
            het betekend wel dat ik nog steeds een aantal prikkels krijg waar ik het erg moeilijk mee heb
            moet gesprekken met advocaat en acountant doen en 10 minuten per dag wat dingen voor de zaak meer kan ik op het moment niet en eigenlijk is het beter dat ik het niet doen maar dan gaat alles zeker stuk

            klote tijd hoe dan ook geen idee wat er gaat gebeuren heb het zelf niet in de hand

            maar ook als het strax over is en ik paar ton schuld heb wil ik nog geloven dat ik er wel uitkom en ooit weer gelukkig wordt

            Reply
    Olvera - september 16, 2018

    Hi allemaal, wat herkenbaar allemaal. Ook ik kom uit een gezin met 4 kinderen, waarvan 1 verstandelijk beperkt is, waar narcisme voor komt. In iedergaval mijn moeder maar ik heb ook sterk het vermoeden dat mijn vader ook last had van narcisme. Mijn ouders zijn gescheiden, vechtscheiding, kinderen inzetten in de ruzies over en weer en dan elkaar in de rechtbank zwart maken. De scheiding was omdat mijn moeder mij wilde beschermen van de slagen, mishandelingen, die mijn vader mij gaf. Mijn moeder daarentegen strafte mij door mij op te sluiten in de koude badkamer, of onder de koude douche te zetten, alleen al omdat ik nog steeds, ik was negen, in bed plaste. Echte opvoeding in dagelijkse verzorging heb ik nog nooit gehad, dat moest ik zelf allemaal maar uit vogelen. Wilde ik iets doen in dans of drama wimpelde ze af met dat dat niets voor me was. Was er iets weg dan had ik het altijd gedaan en koken wilde ze me niet leren. Kortom, moeder dochter relatie is er nooit geweest. Mijn eerste relatie heeft ze stuk weten te krijgen omdat die jongen haar verhaal op vermissing van iets geloofwaardiger vond en daarmee mij eveneens beschuldigde van diefstal. Toen ik Christen werd begon de strijd pas echt. Op een gegeven moment heb ik het contact verbroken omdat het te pijnlijk voor mij werd. Wat ik ook deed, het was nooit genoeg. Toen na 2 jaar begon ze zelf mij op te zoeken. We begonnen weer wat contact te krijgen. Omdat ik in de zorg heb geleerd om afstand te houden op een professionele wijze kon ik best wel redelijk met haar omgaan, tot grote verbazing van mijn broers. Ze had zorg nodig en ik dacht dat ik haar wel kon helpen in de huishouding. Dat was de grootste fout van mij, had ik niet moeten doen. Niet dat het een slechte tijd was hoor, nee zeker niet. Dit waren de beste jaren die ik ooit met haar heb gehad. Maar toen mijn vader overleed brak de hel pas echt los. Ze begon meer afstandelijker te worden naar mij toe, op een slinkse wijze heeft ze mij ontslagen en heeft een ander de taken overgenomen. Dat vond ik ook niet erg, was allang blij dat ze hulp had. Er was wat onenigheid tussen mijn broers en mij over afwikkeling van erfenis. Mijn moeder gaf mij de schuld. Toen kwamen de brieven, vreemde brieven. Ik had haar bestolen. Waarvan denk je dan. Nou, niet eens van hele dure dingen, maar van emotionele herinneringen. Ik foto’s van haar overleden dochter gestolen en het was verschrikkelijk wat ik haar had aangedaan. Ik ben niet waard haar kind te zijn en ik ben onterft! Dit had mijn ziel echt geraakt, ik was er kapot van. Om het verhaal wat in te korten, ik heb alle contacten met mijn moeder verbroken. Juist ook omdat ik op een punt ben gekomen waarop ik een grens heb getrokken; tot hier en niet verder. Mijn familie? Die ben ik kwijt, er is niet of nouwlijks nog contact. En als er contact is is het op angst gebaseerde contact. Mis ik ze? Ja zeker, maar ik was alles toch al kwijt. Juist ook omdat op angst gebaseerde relatie geen relatie is. Het enige contact dat ik nog heb is met mijn zus. En soms ook met mijn oudste broer. Ook aan hem merk ik dat hij een gebroken man is die de generatie voor hem vervloekt en hoopt dat ze maar snel een etage lager gaan. En juist door naar te luisteren besef ik maar al te goed dat het hele gezin kapot is gemaakt door narcisme.

    Reply
      Saar - september 16, 2018

      Nps is altijd destructief in alles. Alles draait in essentie om het stelen van energie bij elkaar. In dit geval bij jou vandaan, ter behoeve van zichzelf. Je mist je biologische familie niet echt, je mist je echte familie en die hoeft niet biologisch te zijn. Familie is een ondersteunende cirkel van mensen, niet een afbrekende cirkel. Herkenbaar ook hoe je moeder een tijdje aardig doet en dan weer begint met haar gruwelijke spel om je neer te halen. Vertrouwt nooit een narcist, ze veranderen niet. Desondanks heb je haar jou hulp en steun gegeven toen ze het nodig had. Dat is jou empathie en compassie die je hebt willen geven. Dat is meer dan ze mag durven hopen van jou en het zegt heel veel over jou normen en waarden in dit leven.

      Reply
        Olvera - september 18, 2018

        Dat mijn moeder aan NPS leed is mij sinds kort duidelijk. Vroeger associeerde ik hek het met communisme, of wel alles draait om 1 hoofdpersoon, waarbij al het andere er om heen niet bestaat. En als je bekijkt hoe hoe het communisme in de Oostblok landen er aan toe ging, dan zie je dat alles draaide om die 1ne persoon. Dus zat ik niet ver naast. En dat ik spreek over dat ik mijn familie kwijt ben maakte het voor mij alleen maar makkelijker bepaalde keuzes te maken. Ik heb toch niets meer te verliezen. Voor mijn familie heb ik nu andere familie gekregen. Weliswaar geen bloedverwanten, maar wel mensen die écht om mij geven, mensen die me niet altijd begrijpen, maar er wél zijn. Dat maakt het voor mij ook een stuk gemakkelijker.
        Trouwens ook heel bemoedigend wat je geschreven hebt hoe ik tegenover haar sta. Want gek genoeg staar mijn deur nog steeds voor haar open. De enige troost die ik heb, op dit moment is de troost die ik ervaar van uit mijn geloof. Er is 1 die écht van mij houd. Er is 1 die exact weet waar ik door heen ben gegaan. Er is 1die bij wie ik gewoon mag zeggen wat ik voel, juist ook omdat Hij mij bevestigd heeft dat Hij weet dat het diep van binnen mij pijn doet. En dat maakt het stuk gemakkelijker om juist openheid van zaken te geven. Gewoon open zijn over mijn familie, maar ook naar mijn familie toe. De stilte heb ik nu doorbroken.

        Reply
    Marcel Stegers - september 15, 2018

    Ik heb een actie gestart, help de kennis en informatie beter te verspreiden door o.a. aan deze actie deel te nemen, ik heb me er 3 jaar aan toegewijd, en heb alleen nog wat extra hulp nodig, zodat kinderen die gevangen gehouden worden in een narcistische hel worden bevrijdt en verlost van de ellende, help ons en deel het volgende voort..

    https://www.doneeractie.nl/help-de-kinderen-in-nood/-29989

    Reply
    Toine - september 11, 2018

    Heel heftig om dit allemaal te moeten lezen, maar ook heel confronterend. Ik ben inmiddels 21 jaar en heb al sinds mijn pubertijd enorme problemen gehad met mijn vader, nu pas gaat het belletje rinkelen dat hij zeer waarschijnlijk, gezien alle symptomen, aan NPS lijdt.

    Mijn vader heeft vroeger iets heel traumatisch meegemaakt en dat schijnt ook een mogelijke aanleiding te zijn voor de ontwikkeling van deze stoornis. Al sinds vooral het begin van mijn middelbare schooltijd eist dit een enorme tol. Ik kon vroeger nooit wat goed doen, mijn vader had altijd gelijk. Zelfs als ik hem tijdens een discussie klem had, begon hij over iets anders of werd boos. Hij kleineerde eigenlijk iedereen in het gezin, ook mijn moeder en in mindere mate mijn jongere zusje, omdat die een beetje hetzelfde karakter hebben. Het werd daardoor een enorme strijd en we pasten ons eigenlijk onbewust steeds meer aan hem aan. Hier ging mijn moeder aan onderdoor, omdat ze nooit tegen hem in kon gaan, zelfs niet op een normale manier. Toen ze dat één keer wel deed, heeft mijn vader haar meteen verlaten. Hij was ook altijd heel hooghartig en had het steeds over ‘een nieuw leven’, een teken van ontevredenheid. Eigenlijk vrijwel alles wat ik in het stuk lees komt overeen met wat er allemaal gebeurd is. Ook dat hooghartige gedrag en gebrek aan inlevingsvermogen liepen als een rode draad door mijn jeugd.

    Uiteindelijk, nu later, heb ik binnenin een muurtje opgebouwd en wapen ik me tegen elk contact met hem, simpelweg omdat ik alle moeite heb gedaan om tot hem door te dringen. Echter dit lukte niet, zelfs niet op de meest kwetsbare momenten. Ik ben me gaan beseffen dat dit nu compleet bij hem ligt. Maar zoals ik lees, zullen mensen met NPS dit niet snel zelf herkennen, iets wat ook gebleken is.

    Ik voel me eigenlijk al een aantal jaren heel moedeloos. Een gevoel van overspannenheid, terwijl ik juist op een dood spoor zit. Ik wist niet waar het door kon komen maar dit geeft wel nieuwe inzichten. Gelukkig zit ik net als mijn moeder erg positief in elkaar en kan ik van de kleinste dingen al genieten. Op het moment druk bezig om werk, opleiding allemaal weer op te pakken maar inmiddels ben ik erachter dat ik daar hulp voor nodig heb. Maar daarin helpt het enorm om dit soort dingen te lezen.

    Reply
      Saar - september 11, 2018

      Dag Toine,
      Je komt helder over op mij. Je ziet de situatie helder zoals deze is en dat zal voor je werken. Je bent goed bezig met alles wat wel in je bereik ligt om te doen en ook dat zal je ver brengen. Inderdaad het heeft geen zin om iets te doen met iemand met deze stoornis die niet bij zichzelf wil of kan kijken. Het gekke is dat ik op dit moment zoiets mee maak in mijn eigen omgeving. Het is bij deze persoon het letterlijk niet kunnen zien van zichzelf en de wereld sterk vertekenend om zich heen. In dat opzicht is er daadwerkelijk geen contact mogelijk. Naar zo iemand kijken vind ik altijd moeilijk als buitenstaander. Omdat ik opgegroeid ben met een ouder die narcist is, is het voor mij nu een valkuil om niet perfectionistisch te zijn. Omdat narcisten het zo nodig hebben regelmatig een ander onder te sneeuwen om zelf overeind te blijven staan helpt het nog meer om mensen om je heen te hebben die je wel ondersteunen en je waarde inzien. Anders kan dit je op langer termijn ondermijnen. Constante onderwaardering is een sluipmoordenaar die je niet gemakkelijk ziet aankomen. Succes met alles.

      Reply
    h olaerts - september 9, 2018

    hallo, Wat ik niet lees, is, hoe men zelf zo moeilijk een leven met (goede) relaties kan opbouwen, omdat ik thuis niet geleerd of ondervonden heb hoe ik dat moet doen.
    Ik heb na jaren therapie wel redelijk door hoe mijn ouders waren en hoe ik leefde in een gezin met 5 oudere beschadigde broers en zussen. Hoe ik daar, mét dikke schillen, eenzaam opgegroeid ben. Maar nu? Ik heb geen eigen interesses, kan niet hartelijk zijn, ben onzeker, voel me rap tekort gedaan en weet niet hoe dat uit te praten, voel geregeld ongepaste tegenzin/haat naar anderen… enz…
    Een boek dat me veel duidelijk maakte, was ‘niemandskinderen’ (C. Roodvoets).
    Maar een wanhopige, eenzame weg was en blijft nog altijd te gaan…

    Reply
      Puk - september 9, 2018

      Dag h olaerts. Mag ik vragen welke therapie heb jij genoten? Wanneer je niet opgroeit met skills om sociaal te zijn onder de mensen is dat altijd lastig. Toch zou je kunnen bestuderen van hoe dat dan zou moeten. Voor mij hielp het door verschillende gezinsdynamieken te bestuderen en in allerlei groepjes plaats te nemen. Cursussen zat gedaan inmiddels en ik ontdekte vooral ook wat ik helemaal niet leuk vond, maar uiteindelijk ook wat ik wel leuk vond. Overal leer je wel wat en alles zegt wat over jezelf. Ook heeft geweldloze communicatie training van Rosenberg me erg geholpen. De communicatie technieken kan je toepassen naar andere toe (heel praktisch) maar ook naar jezelf toe. Want vaak hebben we vooral niet geleerd met onszelf te communiceren en dat wat we zelf vinden waardevol te vinden. Ik heb gemerkt dat mijn lichaam blijft spreken en dat wanneer ik hier op let, deze heel goed aangeeft wat ik nodig heb in een bepaalde situatie. Misschien is dat bij jou ook zo het geval?
      Alleen al dat kan erg veel leren over jezelf. Wanneer je jezelf vind zul je minder onzeker worden en makkelijker weten wat je zou willen doen in sociale situaties. Met de communicatie technieken van Rosenberg kan je dan ook het praktische deel leren. Hoe beter je jezelf leert kennen, hoe makkelijker je ook opener kan opstellen (zonder dikke schillen, maar meer gezonde schillen) naar mensen toe. Je zult zien dat mensen daarop reageren. Wanneer je meer jezelf vind en wordt kan je ook hartelijker worden. Leren ons verdwenen zelf terug te vinden. Van daaruit gaat van alles beter. Ook de gevoelde eenzaamheid kan dan sterk zakken. Met zo een groot en disfunctioneel gezin waarin je de jongste was kan het niet anders dan dat het moeilijk voor je moet zijn geweest. Ik was de jongste van een 5 tallig gezin en dat vond ik al zwaar genoeg.

      Reply
        h olaerts - september 9, 2018

        Dank je voor het antwoord. Ik denk dat hierin enkele dingen heel waardevol kunnen zijn.
        2 keer 4 jaar psycho-analyse deed ik, waarbij ik alleen in het begin (eerste jaar) enkele belangrijke dingen van mezelf terugvond. Dan Gestalttherapie. En nu sinds 5j existentiële therapie, hier duurde het 1,5 j eer ik de therapeut wat vertrouwde. Bij deze laatste vond ik vooral hoe de laatdunkendheid en hardheid van mijn moeder naar mij en de andere kinderen mij minder/onwaardig, ongewenst…. deden voelen in ál mijn relaties. Hoe ik anderzijds steeds probeerde van de beste te zijn en zelf ook een jaloers en hard persoon kon zijn, ook projecterend naar anderen, mezelf anders voordoend dan ik ben enz. .. Geen makkelijke therapie en nog steeds niet… Goede relaties en mijn eigen ik kunnen zijn, lukt nog steeds niet.

        Reply
          Puk - september 10, 2018

          Dag h oalarts,
          Dan heb je een flinke reis in therapieland doorgemaakt. Je hebt in ieder geval al meer bestudeerd dan menig hulpverlener. Ik vind het spijtig te horen dat je zo vast loopt op het gebied van sociale contacten en ik voel dat ik je meer gun op dit gebied.

          Reply
          J - september 11, 2018

          Hoi H Olaerts,

          Ik heb hier en daar ook wat therapien gevolgd maar de meeste zijn niet echt nuttig. Het lijkt alsof het vak psychologie nog niet echt klaar is voor mensen zoals ons.

          Laatst een artikel gelezen (ik weet niet hoe oud moet ik erbij zeggen) waarbij ze keken hoeveel wetenschappelijke/medische artikelen er waren over persoonlijkheidstoornissen met name narcisme en borderline, en hoeveel artikelen er waren over de slachtoffers van deze mensen. Uit m’n hoofd ze vonden iets van 300 artikelen over narcisme, en 0 over de slachtoffers hiervan. Het is een onbelicht onderwerp. Erg vreemd, want ik ken veel slachtoffers van narcisme.

          Mijn tip, is om naast je therapie, je mee te laten slepen door gezonde mensen. Luister naar hun feedback, en voel hoe en waar zij contact met je proberen te maken en wat zij verwachten, zo veranderde ik langzaam in een normaal mens. Tja weer een keer jezelf moeten aanpassen aan anderen, dit keer gezonde mensen(!) is misschien niet leuk, maar wel de juiste weg in mijn ogen.

          Reply
            hilde olaerts - september 11, 2018

            Bedankt voor de reacties, die doen me echt deugd!
            Beste J, 3 van mijn oudere broers en zussen kwamen serieus en meermaals in contact met de psychiatrie, toch heeft niet ene therapeut/begeleider zich eens afgevraagd hoe dat kwam (onderzoek ouders) of welk effect dit op de jongere (en oudere) kinderen had en of men die geen hulp kon bieden. Ik denk ook dat ze t niet kunnen!
            Ik probeer met vallen en opstaan ‘normale’ relaties en contacten op de bouwen. En ik moet dat inderdaad nog voortdurend testen, want vaak vul ik hun gedachten en gevoelens nog zelf en steeds negatief in. Ik ben dan verbaasd dat hun feedback helemaal niet zo is!

            Reply
              Saar - september 11, 2018

              Therapeuten begeleiden ook niet de mensen die niet in therapie zitten (je ouders) Het probleem is ook dat narcisten niet naar een hulpverlener stappen. In dat geval had er een gezinstherapie gestart kunnen worden. Helaas. Mijns inziens zijn therapeuten inderdaad ook niet klaar voor mensen met klachten zoals wij die kennen. Zo komt er voor mij eigenlijk veel rouw kijken. Rouw om ouders die ik niet heb gehad b.v. En heb ik wel eens wat gelezen over posttrauma en rouw. Ook lezen over codependentie gaf me herkenning. Wel gaaf eigenlijk dat je bent gaan testen en ontdekt dat mensen anders over je denken dan dat jij dacht dat ze over je zouden denken en dat ze een stuk positiever zijn!

              Reply
                h olaerts - september 12, 2018

                Als een therapeut mij vroeger in mijn jeugd aangesproken zou hebben, zou ik wellicht verontwaardigd zijn geweest. Het ging toen ook niet goed maar dat was mijn eigen slecht, saai, … karakter en ik wou me alleszins als sterk voordoen .
                Ik denk soms: als men me toen op een of ander manier had kunnen influisteren dat het aan mijn ouders lag… Zelf heb ik dat (te laat) aan een broer en zus kunnen uitleggen. hierdoor verminderde hun schuld- en minderwaardigheidsgevoelens wel, maar ergens blijven zij nu in een soort zelfmedelijden zitten, dat lees ik ook een beetje bij jou Saar? dat rouwen? Ik heb ook wel spijt van alle verloren/gemiste kansen maar probeer daar niet te veel energie en tijd in te steken. Dit is zeer zeker geen verwijt of zo..

                Reply
                  Saar - september 12, 2018

                  Wat voor mij herkenbaar is in je verhaal is sterk willen voordoen en niet zoveel energie er in willen steken, door gaan met het leven. Ik ben daardoor zelfstandig geworden en heb veel kunnen opbouwen. Ik heb het allemaal gedaan en ook allemaal alleen gedaan. Wat ik niet heb geleerd is hoe met mijn emoties om te gaan. Vandaar dat rouw eigenlijk nu pas aan bod komt. Er komen door mijn hele leven altijd stukjes die een plekje moeten krijgen. Of ik dan in een zelfmedelijden zou blijven zitten? Nee, ik ben er gewoon niet eerder aan toegekomen of ik wist het gewoon niet goed. Het creëert eerder depressies waar ik de bron niet van begreep. Rouwen is geen zelfmedelijden waar je in blijft hangen. Het is actief en verwerkend en ruimt op. Maar we leerden nooit hoe we moesten omgaan met ons gevoel en wel deze vooral ergens weg te stoppen waar het niet zichtbaar was, zelfs niet meer voor onszelf. Spijt heb ik dan weer niet, over verloren kansen. Gezien ik altijd een aanpakker ben geweest over kansen die er dan nu voor me lagen. Wel fijn voor je dat je hebt kunnen spreken naar je broer en zus. Dan heb je misschien nu ook meer steun aan elkaar?

                  Reply
                    h olaerts - september 12, 2018

                    Ik was wél heel lang depressief en heb daarmee alleen maar kunnen overleven en niet geleefd. Zowel qua wonen, werk, relaties … heel wat gemist door gebrek aan energie, goesting, helder denkvermogen, creativiteit, steun, houvast enz… Het rouwen zoals jij het schrijft is inderdaad wél goed, misschien moet ik dat nog doen want ook mijn gevoelens staken en steken nog achter zwaar beveiligde deuren …. 😉

                    Reply
                      Saar - september 12, 2018

                      Die gevoelens die achter zwaar beveiligde deuren zitten, zitten daar ook niet voor niets. Toch zullen ze, op hun eigen momenten, opkomen op allerlei onverwachte manieren en invloed uitoefenen op je leven. In dat opzicht is leren omgaan met die emoties wel echt een uitdaging. Wat ik wel weet is dat in menselijk en sociaal contact emoties en gevoelens kunnen helpen verbinding te ervaren. Ik herken wat je schrijft over gebrek aan energie ervaren. Depressies maken meer stuk dan ons lief is.

                      Reply
                      h olaerts - september 15, 2018

                      Saar, kan ik je emaillen, ik vind onze gesprekken wel zinvol om verder te zetten. grts, H

                      Reply
                      Saar - september 15, 2018

                      Mailen kan wel, De knop onder jou berichtje is er niet, Dus geef ik dat maar hier aan.

                      Reply
    Mandy - september 8, 2018

    Ik ben zelf mijn hele jeugd mishandeld door mijn ouders. Dit is begonnen vanaf dat ik 2,5 jaar oud was. Vanaf dat moment heb ik de eerste herinneringen eraan. Nu op dit forum uit te komen en al deze punten te lezen is het alsof mijn leven beschreven wordt. Mijn beide ouders zijn narcistisch, mijn moeder nog het ergste. Ik heb een jaar geleden alle contact verbroken en heb hulp gezocht. Na maanden therapie krabbel ik er nu langzaam weer bovenop, maar ik merk dat ik het fijn vind om met andere mensen erover te praten. Mensen die weten wat het is om op te groeien in een gezin, waar er voor jou geen plaats was. Nu ik eindelijk voor mezelf heb kunnen en durven kiezen laten mijn ouders mij niet met rust. Mijn moeder (de ergste van de twee) zet zichzelf naar mij en de buitenwereld neer als het slachtoffer en komt met de meest idiote verhalen aan waarom ik nu ineens geen contact met ze wil. Hoe moet ik hiermee om gaan?
    Als ik een zwak moment heb betrek ik het allemaal volledig op mezelf en voel ik mijn schuldig dat ik hen nu in de steek laat. Terwijl ik diep van binnen heel goed weet dat het niet aan mij te wijten is. Het nadeel van mijn ‘keuze’ is dat ik meteen niemand meer van mijn familie zie. Mijn ouders hebben iedereen gemanipuleerd. Mijn zusjes, oma, neefjes en nichtjes. Zelfs mijn tantes. Dit doet pijn. Gelukkig ben ik gezegend met een fijne partner en twee prachtige dochters die mij hier doorheen helpen. Hoe gaan jullie hiermee om?

    Reply
      Saar - september 9, 2018

      Dag Mandy,
      Dat is een moeilijke situatie die je daar schetst. Hoe je om kan gaan met deze dingen is voor iedereen persoonlijk. Als je wel nog contact wil met sommige familieleden dan kan het helpen om te beseffen dat het nu (nog) niet jou tijd kan zijn om te spreken, maar wat nu niet is, kan nog komen. Wacht een geschikt moment af waarop ‘iemand’ van je familie zich oprecht jou kant afvraagt b.v. of wanneer je zelf inschat/ voelt dat de tijd er nu wel is. Vaak zie je dat na een tijdje, wanneer de eerste stof daalt mensen ook kritischer kijken naar het verhaal dat ze te horen hebben gekregen. Probeer je in ieder geval nooit te verdedigen voor je keuze naar wie dan ook toe, je hebt recht op je keuze zonder enige uitleg. Het helpt ook om te beseffen dat de eerste mensen die naar je toe zullen komen, degene kunnen zijn die door je moeder zijn ingeschakeld om jou weer terug te krijgen. Ga hier niet op in en geef ze niet jou kant van het verhaal omdat deze alleen misbruikt zal worden. Probeer in dit opzicht het kaf van het koren te scheiden tussen familieleden die wel te vertrouwen zijn en hen die dat niet zijn. Je schuldgevoel is een restant van je dat zich nog altijd geroepen voelt te zorgen voor je ouders. Iets wat ze niet verdiend hebben. Als je voor ze wilt zorgen is dat jou kado aan hen en schuldgevoelens horen daar niet in thuis. Als je dat niet wilt doen is dat je goed recht. We leerden onszelf te vergeten in het proces met narcisten. Daarom is het handig om met een narcist jezelf altijd eerst voorop te stellen. Vraag jezelf af: wat heb ik nodig? En handel daarna. Dat is wat onwennig misschien, maar helpt enorm in alle beslissingen die je wilt gaan nemen in de toekomst. Mijn situatie was anders. Voor mij liep het anders omdat ik met niemand meer contact wilde. Ik ben gegaan en heb nooit meer omgekeken, naar niemand niet. Inmiddels ben ik 25 jaar verder en heb er ook nooit spijt van gehad. Wel heb ik geleerd dat de conditionering van mijn misbruik me later veel in de weg heeft gezeten. Er hulp bij zoeken was voor mij wel echt nodig.

      Reply
        Mandy - september 9, 2018

        Hoi Saar,

        Dank voor je reactie, Je hebt helemaal gelijk. En het beeld dat je schets is 100% zoals het gaat. Ik heb de afgelopen periode gemerkt dat er inderdaad veelvuldig is geprobeerd om via via contact met mij te krijgen. Via mijn oma of zus. Hierdoor ben ik zelf erg voorzichtig met wie ik toelaat in mijn veilige omgeving. Ik heb ook maar met een beperkt aantal mensen mijn verhaal besproken, en alleen in de wetenschap dat het in veilige handen was.
        Juist omdat, het correcte beeld wat je al schets, mijn verhaal altijd verdraaid werd en ik uiteindelijk de spreekwoordelijke zwarte piet toegespeeld kreeg.
        Ik vind het wel heel stoer van jou dat je bent gegaan en nooit meer hebt omgekeken. Compliment!
        Hulp heb ik inmiddels ook sinds een aantal maanden, waaronder ook trauma therapie en langzaam klim ik weer erboven op. Het vreemde vind ik dat alleen ik binnen het gezin hiermee te maken heb gehad. Was dit bij jou ook zo?
        Mijn zusjes hebben beide (tweeling) een totaal andere jeugd gehad. En dat steekt. Waarom ik? En waarom juist bij mij? Terwijl ik altijd alles probeerde te doen wat goed was. In het goede blaadje te willen komen te staan. En nu, de enorme vrijheid die ik voel is soms overweldigend. Ik ben inmiddels in een ontwikkeling bezig waarin ik een totaal ander persoon lijk dan ik al die jaren ben geweest. En dat is een verademing.
        Ik merk wel dat ik behoefte heb er over te praten, maar er is op dat gebied er weinig voor kinderen van narcistische ouders met alle ellende die daaruit voortvloeit. Jou reactie doet mij goed! En het is fijn te weten dat je niet alleen bent.
        Hoe staat het met jou behandeling? Of heb je deze inmiddels al afgrond?

        Reply
    Samantha - september 2, 2018

    Hallo contact (bandasj66@gmail.com) als je geïnteresseerd bent in
    adoptie van kinderen, mijn man en ik adopteerden vanaf hier privé
    . Bedankt

    Samantha

    Reply
    Cornelie - augustus 19, 2018

    Een rollercoaster van emoties schiet door mij heen. Na een zoveelste verwijt van mijn moeder ben ik via google hier terecht gekomen en met tranen in mijn ogen lees ik hier ‘mijn’ verhaal. Voor het eerst. Ik wist niet een dat er zoiets bestond als een narcistische ouder. Wie ben ik? Een volwassen vrouw van 41 jaar, alleenstaand en ook niet in staat om een relatie aan te gaan… . Ik bedacht mij laatst ook dat ik dat maar beter niet kan doen zolang mijn moeder nog leeft, absurd eigenlijk. En dan mijn moeder. Afgelopen maart hebben we mijn stiefvader begraven. Haar 3e echtgenoot op rij die ze overleefd heeft. Hij was mijn maatje maar dat kon ze niet hebben. En nu ik terugkijk…van jongs af aan was t al heel problematisch dat ik vrienden had…laat staan een vriendje. Vorig jaar nog, verdorie een volwassen kerel van 50 . Maar ook nu weer achter mijn rug contact zoeken en brieven schrijven. Ook mijn buurman is niet veilig, ze heeft nog meer contact met hem dan ik. En nooit doe ik iets goed of ben ik goed genoeg. Altijd maar weer die verwijten. Tijdens de laatste periode van mijn stiefvader heb ik haar zelfs 4 maanden in huis genomen want tja…het is toch mijn moeder. Wat een hel was dat. Ook heb ik al eens samen met een psycholoog een gesprek met haar gehad, wat een ramp. Ik sta nu op t punt het contact te verbreken. Dat is denk ik het beste. Wie weet durf ik het dan ook weer aan om te gaan voor een partner. Maar nu de moed nog vinden, verdrietig zal het wel zijn want tja…het is en blijft mijn moeder…

    Reply
      lilian - augustus 21, 2018

      Beste Cornelie, ook ik ben een kind van een narcistische moeder. Mijn tranen schieten in mijn ogen bij het lezen van jou verhaal. Hoe jou leven eigenlijk steeds wordt gestolen. Ik kan niet voor jou praten of beslissen en dat wil ik ook niet doen. Maar ik weet wel dat het voor mij hielp om de gedachte: het is en blijft mijn moeder los te laten. Want eerlijk is eerlijk, jij bent meer een moeder voor haar geweest dan andersom. Ze is niet de moeder die ze had moeten zijn en van wie je wellicht nog steeds hoopt/denkt dat ze is of kan worden. Het denkbeeld loslaten dat het mijn moeder is, het verdriet accepteren dat erbij komt kijken en dit verwerken heeft me veel meer gebracht dan het zinnetje: ja maar ze is toch mijn moeder? Voor mij was ze dat nooit, nooit geweest in geen enkel opzicht. Die titel gaat naar mensen die echte zorg hadden en droegen.
      Ik hoop echt dat je los komt van deze vrouw en dat je haar op een dag ook in je gevoelens en gedachtens kan loslaten. haal er desnoods hulp bij om concrete stappen te zetten. Laat je niet afleiden door angsten of vrees of zinnetjes als: ja maar ze is toch mijn moeder? Ren voor je leven dat je nog rest. Ik wens je veel goeds.

      Reply
        Nil desperandum - oktober 7, 2018

        Beste Lilian,
        Helaas zit ook hier een dochter van een narcistische moeder achter het klavier…
        Dank u voor bovenstaande wijze woorden i.v.m. ‘los’laten… Want alhoewel ik met mijn verstand al langer dan vandaag weet dat ook ik dit heel dringend dien te doen (rennen voor je leven dat je nog rest, inderdaad…), blijft dit een hele moeilijke en harde/bittere pil om te kraken.
        Een ‘moeder’ is ze niet, helemaal niet zelfs, en ze verdient mijn verdriet niet, weet ik al langer.. Waarom blijf ik het er dan toch zo moeilijk mee hebben, elke dag opnieuw stel ik me deze vraag.
        ‘Loslaten’.. hoe doe je dat precies?

        Reply
          Lilian - oktober 7, 2018

          Beste Nil desperandum,

          Voor mij is er een verschil tussen loslaten van de gedachte dat het toch je moeder is, dat is ze immers echt niet en dus heeft ze ook geen recht op het bijbehorende respect. En een verschil met loslaten van het gemis dat je geen moeder hebt gehad en de consequenties die je daarvan in je leven van ondervind. Dat eerste is een gedachte dat je kan leren anders zien en het kan helpen je te bevrijden van gedragingen die ongezond zijn en een ouder echt teveel ruimte geven die ze niet verdienen. Ik ben daar zelf vrij hard in. Dat laatste echter (geen moeder hebben gehad) is een gegeven waar je steeds weer mee wordt geconfronteerd. Ik weet niet of dat los te laten valt eerlijk gezegd. Voor mij werkt het op dat punt niet om bezig te zijn met los te laten in ieder geval. Wel helpt het om mezelf bezig te houden met van alles (liefst wat ik leuk vind) behalve met loslaten van dit verdriet. Het creëren van een nieuw leven maakt dat je deels uit je oude kan stappen. Echter blijven de sporen altijd zichtbaar. Een dergelijk misbruik is niet weg te poetsen. Het is een oerverdriet om als kind geen echte moeder te hebben gehad. Dat verdriet dragen we met ons mee. Het kan milder worden met de tijd en zachter wanneer we onszelf leren troosten en healen. Dus met verder gaan met je leven en loslaten bedoel ik niet dat je zo over je verdriet heen moet stappen of kan stappen. Verder gaan met je leven is eigenlijk meer alternatieven ernaast zetten, naast ons verdriet, depressies en wanhopigheid. In mijn leven is dat bijvoorbeeld een opleiding, leuke groepjes met lieve mensen. Een taartbak reputatie in de buurt. Wanneer je een zinvol leven voor jezelf creëert, creëer je draagkracht voor je verdriet. Maar een kind dat liefde heeft moeten ontberen en mishandeling kent ga ik niet vertellen het los te laten. Dat verdient maar 1 ding en dat is koestering.

          Reply
            Lilian - oktober 7, 2018

            Daarnaast kan je overwegen om schematherapie te gaan volgen bij een Therapeut. Die kan samen met jou, je “fout” aangeleerde gedachten en gedragingen (door mishandeling misvormt) te onderzoeken en te veranderen.

            Reply
      Latifa - augustus 27, 2018

      Dag cornelle
      Ik kan je de hand schudden schat
      Ook weer verwijt en verwijt
      Ze heeft mij en m’n gezin kapot gemaakt
      Heb afstand genomen en de verwijten stapelen zich op
      Nu ook weer ze was aan er zoeken naar een aanleiding
      Ik heb niet gereageerd !
      altijd maar uit op drama
      Een vreselijke persoon
      Ik walg nog merr van Dr
      Ook ik heb m’n moeder ooit in huis genomen idd een hel
      Ik snap het gewoon niet
      Ben kapot !!! Ik trek dit niet
      M’n moeder heeft me waar ze me hebben wil.

      Reply
    zonnestraal - juli 18, 2018

    Hoi allemaal,
    Sinds een korte tijd weet ik 100 procent zeker dat mijn vader aan n. p. s. lijdt. Ik ging op internet lezen en heel veel dingen kwamen overheen met n.p.s. Ook vaak gedacht dat hij bezet is, en dat denk ik nog steeds. Zoveel haat en woede komt volgens mij uit 1 bron. Of hij er nu wat aan kan doen of niet. Zoveel krassen op mijn hart en het begon al in mijn jeugd. Gevolg hier van was dat ik een sociale fobie kreeg. Nu gaat dat gelukkig aardig goed. Gelukkig getrouwd, werk etc.
    Ik ben nu al dik in de 40 en het wordt bij hem alleen maar erger. Beschuldiging op beschuldiging. Wat je ook zegt het maakt niets uit, al bewijs je het tegendeel het maakt niets uit .Ik heb gesmeekt of hij alsjeblieft anders wilde doen. hij stelde zich 5 jaar lang toen mijn moeder heel ziek was heel koud op. Ik was nog minder dan een hond. Als ik op bezoek was het niet om te houden en kreeg ik ook zelfmoord gedachten.
    Mijn moeder daarin tegen hield ontzettend veel van mij.
    Na mijn moeders overlijden heb ik veel over mij heen gekregen. Ik wil niet te veel uitweiden en ik denk dat we allemaal wel een boek kunnen schrijven. Ik heb op een gegeven moment gekozen het contact te verbreken omdat ik er doorheen zat. Zo moe en er was zoveel onrecht aangedaan.
    Ik moet zeggen het is vreselijk moeilijk was maar een goede keuze. Want ik heb nu rust.
    Ik ben zelf christen, ik kreeg geregeld dromen over de situatie en ik smeekte mijn vader om zijn woede die hij had opzij te zetten wegens mij. Maar hij bleef zo hart als een steen. Toen voelde ik dat God zei dat ik de strijd aan Jezus moest geven. Ik heb het altijd zelf geprobeerd maar het lukte niet om de situatie te veranderen. Het is zo vermoeiend en uitputtend. Ik ben blij dat ik het nu los gelaten heb, al komt het onrecht nog vaak om het hoekje kijken, maar dan bid ik en dan laat ik het los.
    Ik wens iedereen succes en er is voor iedereen een weg hieruit. En ik weet het is moeilijk maar niet onmogelijk.

    Reply
    Michael - juli 8, 2018

    Hallo allemaal,

    Ik vraag me allereerst af of jullie vaak ook het gevoel hebben hier alleen voor te staan. Ik durf inmiddels te zeggen dat mijn vader echt narcistisch is. Maar heel veel mensen denken dat ik dat te overtrokken zie. Ik heb jarenlang er zo goed over nagedacht of hij niet gewoon wat lomp is en ik het te zwaar interpreteer. Maar als dat zo zou zijn, was ik er met hem wel uitgekomen en zou ik het gevoel hebben dat hij in ieder geval probeert wat meer rekening te houden met dat ik zijn stellige en overheersende gedrag niet tof vindt. Of hij moet eerlijk zeggen waarom hij zo tegen mij doet.

    Het komt er wel op neer dat hij alleen bezig is met mij omwille van zijn ideaalbeeld. Naar iedereen stelt hij zich op als goede betrokken vader. Maar ik krijg hoofdzakelijk kritiek van hem en hij speelt mindgames door mij te provoceren waardoor ik mijn zelfbeheersing verlies en boos tegen hem uitval, dan lacht hij mij uit en later zegt hij tegen iedereen hoe moeilijk hij het vindt dat ik ‘zomaar’ kwaad op hem was geworden.

    Ik heb zelf ADHD en borderline. Door mijn ADHD lukte het niet op school en had ik ook andere problemen. Ik denk dat hij mij kwalijk neemt dat ik niet aan zijn ideaalbeeld voldoe. Maar als dat zo is en hij had dat eerlijk toegegeven, dan was het veel beter afgelopen. Maar hij zegt: “nee het is niet zo, jij ziet altijd alles heel negatief. Ik doe dat niet, want ik sta positief in het leven en jij hebt nou eenmaal het karakter dat je heel negatief denkt.”

    Ik besef eigenlijk heel lang dat ik gewoon pech heb dat hij niet de vader is waarmee ik ooit een goede band zal krijgen. Maar er zijn zoveel mensen waarbij dit geldt: maar dat hoeft niet te betekenen dat je gedoemd bent ongelukkig te leven.

    Maar het is heel zwaar dat ik er alleen voor sta. Er zijn mensen die weten hoe moeilijk hij kan zijn … en toch kan hij overal mee wegkomen. Als ik dingen niet goed aanpak, krijg ik geheid kritiek en adviezen hoe ik het anders moet doen. Maar bij hem zeggen ze “tja, zo is hij nou eenmaal”. Ik snap het wel, want hij neemt toch niks aan van anderen … hij weet dat hij zijn zin krijgt als hij volhardend is.

    Ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan. Ik voel me heel alleen en ben altijd burn-out moe. Snap ik wel, want ik moet altijd vechten tegen negatieve gedachten dat ik het toch wel niet zal kunnen en dat niemand mij aardig vindt. Dat zit zo diep: ik krijg het niet uit mijn patroon en ik saboteer mezelf elke keer. Ik heb genoeg therapie gevolgd, maar behandelaars lijken nooit helemaal te bevatten waar ik tegenaan loop. Ik moet het toch zelf doen. Maar hoe kan ik mezelf helen en energie krijgen om mijn leven op te bouwen? EMDR of hypnotherapie, is dat een optie?

    Reply
      J - juli 9, 2018

      Ja lastig he dat mensen je niet geloven. Maar stop met overtuigen. Jij weet jou waarheid en dat is genoeg. Anderen mogen denken wat ze willen dat moet geen invloed hebben op wat jij denkt.

      Ik heb zelf ook een persoonlijkheidsstoornis door zo’n dysfunctioneel gezin (narc moeder).

      Helen werkt pas als je geen stress hebt, en niet meer onder slechte invloeden staat. Dus weg bij je Pa blijven. No contact is vaak lastig, maar gewoon maar om de 3 maanden contact scheelt ook al heeel erg veel. Als je nog thuis woont ga zsm op jezelf.

      Zoek daarna vrienden/vriendinnen op die al wel verder ontwikkeld zijn dan jou, wel gewone ouders hadden en trek zoveel mogelijk met hen op, en probeer zo veel mogelijk kritiek te accepteren ipv af te weren. Hun kritiek is vaak wel nuttig en maakt je een beter mens. Alleen al in een gezonde omgeving zijn, (=gezonde mensen om je heen) is vaak voldoende om je hersens de zet te geven in de goede richting te ontwikkelen.

      Ik heb zo heel wat stappen in de goede richting kunnen zetten.

      Therapie kan je proberen, maar verwacht er weinig van als je nog steeds onder invloed blijft van je pa.
      Succes!

      Reply
      lilian - juli 12, 2018

      Beste Michael. Het jou vertellen dat je wellicht geen ADHD hebt of Borderline dat kan ik natuurlijk niet vanaf hier zien. Maar wat ik wel weet is dat kinderen van narcistische ouders vaak verkeerd worden gediagnostiseerd omdat er een chronische stress in ze ontstaat. Belangrijk voor jezelf kan zijn om dat verschil te kennen. Ik weet precies wat je schrijft als je over je vader schrijft en hoe ze naar buiten toe zo positief overkomen. Maar Michael, wie of wat je ook bent of welke stoornissen je wel of niet zou hebben, weet dat het met een narcist nooit goed genoeg zou zijn, al was je de beste van iedereen, dan nog was dat een probleem geweest voor je narcistische vader. Besef dat het niet aan jou ligt, het is echt zijn eigen stoornis waardoor jij nooit genoeg voor hem kan zijn of worden. Narcisten staan nu eenmaal bovenaan als beste en daarom moeten ze altijd op iedereen neerkijken, dat is een soort honger die ze hebben om zichzelf overeind te houden. Het is belangrijk voor kinderen met narcistische ouders om dat te beseffen. Jij bent goed genoeg zoals je bent, het is de narc die het niet kan hebben dat je misschien wel gewoon een hele fijne man zou kunnen zijn. En wat ik zelf doe met mensen die ongevraagd adviezen geven wanneer ik dat niet fijn vind is dat gewoon te zeggen tegen ze: Ik heb jou advies even niet nodig nu, of: ik doe het graag zoals ik het doe. En verder hoef je niets te verklaren. Je probeert er nu nog mee om te gaan, maar eigenlijk valt er niet met zo iemand om te gaan. Weggaan wordt daarom ook geadviseerd en weg te blijven ook. EMDR kan helpen wanneer je aanloopt tegen posttraumatische stress. Jezelf helen en energie krijgen om je leven op te bouwen? Stop in ieder geval met energie te laten gaan naar je vader zoveel je kan. Zet je energie vervolgens in (hoe weinig ook!) op iets wat je leuk vind om te doen of waar je goed in bent. Geef daar voeding aan in je leven en het zal groeien. Het werkt dan een beetje zoals een woekerplant kan doen en het gaat overheersen in je leven. Je kan soms je oude patronen niet uitwissen, maar door nieuwe aan te leggen kan je wel nieuwe wegen vinden. Je zal dan een tijd je soms bevinden op het oude spoor en soms weer vinden op het nieuwe spoor dat je aanlegt. Op een dag zal je meer op het nieuwe spoor zitten dan op het oude spoor en verdrukt het vanzelf meer de oude patronen. Geef jezelf de vrijheid om jezelf opnieuw te ontdekken, je bent zoveel meer dan je tot nu toe hebt verkent. Zoek een interesse van jou en zoek vervolgens mensen die dezelfde interesse hebben.. zo help je jezelf een beetje uit je isolement. Succes

      Reply
      N - augustus 3, 2018

      Mijn vriend had wat jij hebt. Hij was ook de scapegoat. Toen we gingen samenwonen kwam er ptss door zijn juigd(dat uit zich vaak als er ruimte of rust is in je leven) hij heeft een emdr behandeling gehad he heeft daadwerkelijk geholpen. Maar het contact met zijn narcistisch ouder was al wel 2jaar daarvoor verbroken. Je kunt een echte narsist niet veranderen dat is deel van het ziektebeeld je moet weg uit de giftige situatie, succes en liefde en knap dat je alles zo goed aanvoelt

      Reply
    Juf Anomiem - juli 3, 2018

    Beste allemaal,
    Wat ik helaas in een artikel mis, is de uiting/omgang/gedrag van een (narcistisch) kind van narcistische ouders naar andere kinderen toe.
    Als lerares van een kleine basisschool, heb ik me vaak afgevraagd waarom een meisje uit mijn klas zich gedraagt zoals ze zich gedraagt. Eigenlijk moet ik zeggen misdraagt..
    Ik weet wat het is om narcisten direct om je heen te moeten hebben maar niet hoe dat door een kind ervaren wordt.
    Het meisje waar dit stukje over gaat heeft narcistische ouders.
    Haar moeder draagt haar op handen en verheft haar ver boven iedereen. Haar vader verwacht niets meer dan dat ze voldoet aan zijn eisen en wensen.
    Het meisje in kwestie is een jonge fotomodel voor grote merken.
    Ik noem haar voor het gemak even P.

    P moet van haar moeder aan haar toekomst als fotomodel denken en van haar vader moet ze overal de beste in zijn.
    P haar gedrag naar kinderen uit de buurt, uit de klas, van het hockeyteam zijn uiterst vervelend en onwenselijk.
    P pest, daagt uit en ruziet met ieder kind die geen meeloper wil zijn. P staat als een hooligan altijd één kind (jonger dan zijzelf), per situatie, uit te dagen maar laat meelopers het gevecht of bekvechterij afmaken.
    Wanneer een situatie met alle kinderen besproken wordt, is het nooit P haar schuld. De meelopers hebben het immers voor haar opgeknapt. In vele gevallen is de situatie zo uit de hand gelopen, dat andere kinderen met veel verdriet en angst voor P achterblijven. Hun radeloze ouders hebben geen idee, met welk manipulatieve gedrag hun kinderen te maken hebben gehad.
    Ik heb reeds diverse gesprekken gehad met P haar ouders. Echter zij geven elke keer weer aan ‘absoluut niet onder de indruk te zijn van de klachten.. want ieder kind zal jaloers zijn op haar fotomodellen carrière’.
    Tijdens deze gesprekken zijn de open narcistische persoonlijkheden van deze ouders heel duidelijk aan het licht gekomen.
    Mijn persoonlijk inzicht: P wordt thuis niet op haar gedrag gewezen maar voelt zich daarin vooral versterkt door haar ouders. P zal alleen maar kinderen slachtofferen en hen met veel verdriet en angst achterlaten.

    Is er iemand die tips voor mij heeft, hoe het pestgedrag van P naar ieder ander kind te onderdrukken, zonder dat haar ouders verhaal komen halen?

    .

    Reply
      Michael - juli 8, 2018

      Ik denk dat je je heel consequent moet opstellen en je vooral niet (onbewust) moet manipuleren door haar of haar ouders. Behandel haar zoals elk ander kind: door haar te belonen op goed gedrag en haar aan te spreken of wanneer nodig te straffen als ze zich niet goed gedraagt. Zolang jij rechtvaardig handelt, kunnen de ouders niks tegen jou inbrengen.

      Tegelijkertijd help je haar ermee. Ze krijgt van jou namelijk duidelijkheid en grenzen. Misschien lijkt het dat ze jou dat kwalijk neemt en obstinaat wordt. Maar kinderen hebben behoefte aan begrensd worden, want dat is een signaal dat je om hen geeft en hen helpt wegwijs te maken naar het volwassen worden.

      Ze zal vast klagen bij haar ouders dat je gemeen doet. Maar dat doet ze om haar ouders te testen. Eigenlijk hoopt ze bevestiging te krijgen dat een eventuele straf die jij hebt gekregen correct is.

      Je hebt er nu niet veel aan. Maar als ze later volwassen is, zou het best kunnen dat ze positieve herinneringen naar jou koestert

      Reply
      J - juli 9, 2018

      Geen idee wat je met P aan moet, maar wel 3 andere tips:
      bouw alvast een dossier op met jou bevindingen over P en de ouders, met datums etc erbij, voor als je er gezeik mee krijgt en voor de rechter wordt gedaagd oid. Bij narcisten wordt altijd de narcist gelooft en nooit de ander. Heel vreemd maar je ziet talloze voorbeelden op deze site.
      Bescherm de andere kinderen. P is naar mijn mening verloren, met name omdat ze onder invloed van haar ouders blijft, wat jij in een week opbouwt, breken zij in 5 minuten af.
      Beste oplossing, P naar een andere/speciale school. Klinkt rigoreus, maar dit is ook de beste manier om met narcistische personen op het werk om te gaan. Ontslag. De tijd van proberen, aanleren, geduld etc, heeft gebleken geen enkel effect te hebben, las ik laatst en ik ben het daar helemaal mee eens.
      Hopelijk heb je enig succes! gr. kind van een narcist.

      Reply
      Lilian - juli 12, 2018

      Is er een mogelijkheid om het gepeste kind (tijdelijk)een belangrijke rol in de klas te laten vervullen? Daarmee verbeter je vaak de positie van het gepeste kind.
      Je kan P niet veranderen, helaas is ze al te handig genoeg ook. Maar je kan wel kijken hoe je andere kinderen kan sterken. Pestgedrag en inzicht over het pestgedrag kan wellicht een keer lesstof zijn wanneer het niet duidelijk actueel te verbinden is aan een op dat moment bestaande pest-situatie en zeker niet te koppelen is aan P. Dingen blijken beter bespreekbaar te zijn wanneer ze niet persoonlijk worden. Het gaat erom dat kinderen de dynamiek begrijpen en welk gedrag er wenselijk en welk gedrag niet wenselijk is. Wat doe je als medeleerling wanneer een kind gepest wordt en wat doe je vooral niet? Vraag kinderen wat ze zelf willen dat er voor ze gedaan werd als ze gepest werden? Vraag kinderen erover na te denken, uiteraard op hun niveau.

      Het gevaar met kinderen met narcistische trekken is dat we te veel gaan focussen op het corrigeren van het onwenselijke gedrag en daarmee verzaken we aan te leren wat het wenselijke gedrag is. Zelf tracht ik kinderen met onwenselijk gedrag zoveel mogelijk te negeren en naar het kind toe te lopen dat hulp nodig heeft en deze ook te helpen.

      B.v: Een kind duwt een ander kind zo hard dat het valt en een zere knie heeft. Loop rustig naar het gevallen kind toe en bekijk deze knie. Vraag de pester om in school de verbanddoos te gaan halen voor dit gevallen kind. Doet ze dat niet, dan vraag je een andere omstander.

      Door het kind te leren wat wenselijk gedrag is en daar toegang toe te geven, leert de pester iets wezenlijks. Het leert niet alleen dat kinderen helpen leuk kan zijn, het leert zijn fout te corrigeren in wenselijk gedrag. Helaas is het zo dat narcisten altijd moeilijk zullen blijven en daarom is zelfbescherming in deze ernstig belangrijk. Narcisten lijken o.a te bestaan bij de gratie van de rest van groep of de omgeving. Daarom is bekendheid hierover ook zo belangrijk, zodat we met zijn allen leren doorzien van het spel en hopelijk valt dan ooit voor eens en voor altijd dat masker. Succes

      Reply
    Griselda - mei 18, 2018

    Hallo allemaal,

    Een feest der herkenning om dit te lezen. Dat is aan de ene kant fijn en troostend, aan de andere kant confronterend en pijnlijk. Het bevestigd het gevoel wat ik altijd heb gehad, maar waar ik eerder nooit de vinger op heb kunnen leggen. Volgens mijn moeder was mijn vader nou eenmaal zo, en had hij een hoop meegemaakt in zijn leven. Met andere woorden; ik moest hem accepteren, begrip hebben en niets verwachten.

    Lange tijd heb ik gedaan wat mijn moeder verwachte. Ondanks het gebrek aan liefde, de kritiek en manipulatie mocht ik mijn eigen verdriet en boosheid nooit uiten naar hem. Dat voerde ik ook door naar andere mensen. Mijn motto werd: het gaat niet om mij, maar om de ander. Om toch waardering en bevestiging te ontvangen werd ik een enorme pleaser. Ik zorgde dat de aandacht naar de ander ging, luisterde naar hun problemen en vertelde niets over de mijne. Met mij ging het altijd goed. Vergezeld met een grote lach en enthousiasme. Achter mijn masker zat verdriet en eenzaamheid die niemand kon zien.

    Vanaf het moment dat ik las over NPS en de link legde met mijn vader lukt het mij om emotioneel afstand te bewaren. Ik heb een schild die mij beschermd tegen het emotionele leegzuigen van mijn vader. Achter zijn negatieve gedrag zit geen verstopte liefde en kwetsbaarheid maar enkel eigenliefde, realiseer ik mij nu. Hoewel mijn schild bescherming biedt, zorgt het er ook voor dat ik steeds minder kan opbrengen voor anderen. Ik heb het gevoel op te zijn en niets meer te kunnen geven, alsof mijn taks bereid is. Ik sluit mij meer en meer af voor anderen en zie de mensheid als egoïstisch, oppervlakkig en onverantwoordelijk. Hiermee creëer ik afstand en heb ik nog niet de verbondenheid waar ik van binnen naar snak. Ik hoop dat ik op een dag het beeld wat ik van mijn vader heb kan loskoppelen van anderen, maar zoek op dit moment vooral bevestiging hiervoor.

    Nog een lange weg te gaan naar loskomen hiervan..

    Reply
      Lin - mei 23, 2018

      Hallo Griselda,

      Je post beschrijft vrijwel volledig hoe ik me voel. Ik lees vandaag voor het eerst over dit onderwerp en alles komt erg binnen, maar vooral jou reactie, dank daarvoor; je bent dus niet de enige!

      Reply
      Giny - september 29, 2018

      Hoi Griselda,ik lees hier voor het eerst mee en ik kan mee helemaal inleven in jou gevoel dat je hier beschrijft.Sinds enkele maanden ben ik in mijn leven gaan spitten,na 2 mislukte huwelijken kwam ik er uiteindelijk achter dat ik slachtoffer ben van narcistische partners en dit ook steeds aantrek.Na dieper spitten kwam ik terecht bij mijn moeder,onze band was nooit hecht en nu weet ik ook waarom.Ik ben zo gemanipuleerd door haar dat ik altijd de schuld bij mezelf zocht.Nu weet ik wel beter en ben vooral op zelfontdekking,voel mij erg kwetsbaar en sluit mij ook af.Waar ik nu mee worstel is het volledig verbreken met contact,de weinige keren dat ik nog bij haar kom voelen steeds al een verplichting en kom dan met een leeg en nutteloos gevoel weer thuis.Het besef dat het beter is om alle contact te verbreken borrelt,maar het voelt zo harteloos en zo ben ik helemaal niet.Ik ben nu 47j en moeder van 2 zonen 25 en 20,gelukkig is onze band veel beter,dat was dan ook mijn doel altijd om het beter te doen dan mijn moeder.Hoop hier nog veel te lezen en de kracht te vinden om de volgende stap te durven en kunnen zetten.

      Reply
    anonieme kook - mei 14, 2018

    Heel herkenbaar, mijn ouders zijn ook narcistisch. Ik ben inmiddels 28, ik woon nog steeds thuis bij me moeder en ik durf niet op eigen benen te staan. Ik wil zo graag weg van huis maar ik durf niet, bang dat ik zal falen als ik alleen ben. Het lukt mij ook niet om emotioneel te hechten aan andere mensen, omdat ik mezelf gewoon niet vertrouw of bang ben dat ze weggaan. Heb ook nooit een vriendin gehad of echt hechte vrienden. Ik heb heel me leven me toevlucht gezocht naar de computer/gamen. Ik zit nog steeds op HBO al jaren, omdat me stages steeds mislukken, want het lukt me gewoon niet om met zekerheid te communiceren, ik denk dat het komt omdat ik te afhankelijk ben, onzeker ben en een soort van diepgewortelde angst dat diep in me zit en pas opduikt wanneer puntje bij paaltje komt.

    Er zijn meer dan zat voorbeelden om te noemen dat me ouders narcistisch zijn. Ik was nooit goed genoeg, heel me leven lang kreeg ik kwetsende opmerkingen over mijn gewicht en dergelijke van mijn moeder. Mijn ouders zijn inmiddels gescheiden, als me moeder boos is om de meest domme redenen dan krijg ik vaak opmerkingen als “ga bij je vader wonen” maar ik wil niet wonen bij mijn vader omdat hij graag profiteert van anderen. Ik heb een broer die zwakzinnig is, mijn vader haalde hem over om bij hem te gaan wonen, daar heeft hij PGB voor hem geregeld, maar mijn vader heeft alles voor zichzelf gebruikt en sinds mijn broer weggelopen is daar, moet mijn broer nu alles terug betalen aan de instanties. Mijn ouders komen ook vaak met opmerkingen als “wij hebben je op aarde gezet dus wij hebben ook het recht om je het leven te ontnemen”. Tijdens de scheiding van mijn ouders kreeg ik steeds opmerkingen als “je houdt meer van je pa dan van mij he ?!” en andersom ook. Ik kan zoveel voorbeelden op noemen, wat aan de andere kant ook lastig is want je bent het “normaal” gaan vinden. Het ergste is dat ik gebeurtenissen uit me jeugd nog steeds kan herinneren. Die vernederingen en dergelijke, bijv. wanneer ik en me broer eindelijk “vriendjes” zijn dan probeert mijn moeder ons tegen elkaar op te zetten, mijn broer is zwakzinnige dus bij hem lukte dat altijd. Ik ben gelovig anders had ik allang zelfmoord gepleegd. Het grootste nadeel is de eenzaamheid, ik mag dan wel thuis wonen, ik ben wel eenzaam. Soms wil ik goed met hun beredeneren, maar dan voelt het alsof ik tegen een kind moet praten, ik wordt daar zo kotsbeu van he. Nee ik ben het gwn zat allemaal, soms ben ik gwn bang om zelf een relatie te beginnen/kinderen te nemen omdat ik vrees dat ik net zo narcist wordt als me ouders. Wij hadden vroeger ook jeugdzorg enzo maar die zaten op de hand van mijn ouders, die hadden geen aandacht aan onze “mening”. Tja zoals ik al zei… ik kan nog honderden voorbeelden geven, maarja het heeft geen nut he.

    Iemand tips ?

    Reply
      lilian - mei 14, 2018

      Lezen over codependency kan helpen en ook over het stockholmsyndroom en ook eventueel over posttraumatische stress. Het wordt pas echt beter als je toch weg gaat en (voorlopig) weg blijft. En zoek hulp, je hoeft dit niet in je eentje te doen. Ga eerst naar de huisarts met deze hulpvraag. Hulpverleners zullen jou ouders niet snel diagnosticeren, maar ze kunnen wel jou bijstaan in jou zoektocht hieruit. Waar sta je? Wat wil je? Wat heb je nodig? En welke praktische stappen kan je zetten en wat houdt je precies steeds tegen? Jou leven is echt van jou, en helemaal van jouzelf en alleen van jouzelf. Jou ouders bezitten je niet, jou ouders hebben een eigen autonoom mens in het leven gebracht om zijn eigen leven vorm te geven. Je hebt de hersenen om je weg te vinden dat huis uit, je hebt hooguit nog niet de ervaringen opgedaan dat ook jij hier mee weg kan komen en dat ook jou dat gaat lukken. Het helpt om vandaag nog te beginnen met iets kleins te doen, wat je normaal nooit zou doen, maar waar je wel nieuwsgierig naar bent. Succes

      Reply
      Centraal - augustus 21, 2018

      Wat een verhaal, ben ook man van 28 en herken het…leven met de zooi die een ander je aangedaan heeft…

      Reply
    Anoniem - mei 13, 2018

    Hoi,
    Ik ben een meisje van 15 en ik ben er sinds kort achter gekomen dat mijn vader heel veel narcistische trekjes heeft. Mijn ouders zijn al bijna 9 jaar gescheiden dus telkens als ik bij mijn vader was stonden mijn zus en ik er alleen voor. Ik en mijn zus hebben ongeveer 5 maanden geleden gezegd dat wij hem een tijdje niet meer willen zien. Als ik dat vertel aan mensen dan kunnen zij dat niet begrijpen. Mijn vader hielt preken van uren lang en schreeuwden tegen mij en mijn zus. De eene keer was mijn vader lief en de andere keer dacht ik wat doe ik hier nog. Maar als wij ruzie hadden gehad ging hij daarna meteen heel aardig doen maar gaf niet toe dat hij degene was die fout zat. Wij hebben nooit op de eerste plek bij hem gestaan, want daar stond hij zelf. Als hij weer een nieuwe vriendin had stond die op nummer 1 daarna hij zelf en daarna de kinderen van die vriendin en ergens achteraan wij. 2 jaar voordat ik en mijn zus geen contact meer wilden hebben mijn vader en zijn onders ( mijn opa en oma dus) ruzie gehad over mijn opa’s 70ste verjaardag. Het ging over zwemmen volledige gezeik van mijn vader. Ik en mijn zus mochten niet meer bij hen komen als wij bij onze vader waren. Om het weekend moest ik naar mijn vader en elk weekend had hij of met mijn of met mijn zus ruzie of met ons allebei. Niks wat wij deden was goed. We deden ons best niet om bij hun gezin te horen. Wij waren te weinig daar volgens hem. Wij zeiden volgens hem te weinig terwijl het hem niks interesseerde als wij iets te vertellen hadden, want hij pratte lettelijk door ons heen als wij iets aan het vertellen waren. Het interesseert hem niks. Mijn zus lag niet zolang geleden in het ziekenhuis en toen ze weer thuis was kwam hij langs en vroeg hij alleen ‘hoe gaat het met je?’ En daarna heeft hij de hele tijd gepraat over mijn hond die hij heeft gekocht nadat wij weg gingen. Nu heeft hij blijkbaar happy family met zijn stomme nieuwe vriendin en haar twee kinderen en die hond. Wij zijn helemaal niet belangrijk voor hem en dat heeft hij ook laten merken. Hij voelt al heel lang niet meer als een vader voor mij en ik kan nooit mezelf bij hem zijn. Ik wilde al heel lang weg gaan maar mijn zus niet. Pas toen mijn zus had besloten weg te gaan heeft ze niet eens iets aan mij gevraagd want ik er van vond. Nu vind iedereen haar geweldig omdat zij (het altijd verlegen meisje) tegen mijn vader op kan terwijl ik al heel lang weg wilde. Ik klink echt als een jaloers kind maar het is gewoon heel irritant. Ik heb al die jaren rekening met haar gehouden en ben voor haar opgekomen en dan krijg ik nu dit. Toen ik vertelde aan mensen dat ik daar weg wilde was het raar tot dat mijn zus dat ook zei. Lang verhaal maar ik kom niet meer bij mijn vader maar het voelt alsnog dat ik heb verloren en heel naar gevoel. Hij denkt nog steeds dat wij fout zitten. Net zoals met mijn opa en oma. Mijn vader verzint zijn eigen waarheid en laat andere mensen het geloven. Ikdacht zelfs een tijdje dat mijn opa en oma verkeerd zaten terwijl het allemaal door mijn vader komt. Hij speelt een toneelstukje tegen over andere mensen, zelfs tegenover zijn eigen vriendin. Ik heb allemaal op site gelezen wat het allemaal is maar ik kan nog steeds niet begrijpen wat je er tegen kan doen. Er staat dat je juist geen contact moet verbreken maar wat moet je anders. Alles over je laten heen lopen wat ik al 8 jaar heb gedaan. Nee Dankje. Weet iemand wat je er tegen kan doen?

    Reply
      Dien - juli 26, 2018

      Hoi meisje van 15,
      Ken je deze website? Verdwenenzelf.org. Het heeft mij verder geholpen, je vindt er veel handvaten om met de gevolgen van deze mishandeling om te gaan, oa in het boek dat je daar kunt bestellen.
      Het contact met een narcistisch persoon verbreken is zo gek nog niet. Het contact wordt namelijk nooit gewoon of gezond. Je kunt er ook voor kiezen om contact te houden op jouw voorwaarden, jij bepaalt wanneer, waar en hoe lang. Zorg in contact met de narcist dat jij de touwtjes in handen heb. Het is belangrijk dat als je psychologische hulp zoekt, de therapeut of psycholoog zelf expert is op dit gebied. Anders moet jij hem of haar gaan uitleggen hoe narcisme werkt, of word je weer in de armen van de narcist gedreven.
      Heel veel sterkte meisje van 15!
      Het gaat je lukken om eruit te komen!
      Groetjes, een vrouw van 37 met ook zo’n vader.

      Reply
    Klaasje - mei 1, 2018

    Wij zijn met zijn vijven en mijn moeder heeft ons alleen opgevoed met ijzeren wil en vuist.
    Wij nemen haar niks kwalijk. We begrijpen dat ze het moeilijk had als alleenstaande moeder. We zijn dankbaar voor alles wat ze ons gegeven heeft en dat ze zo voor ons gevochten heeft. Want wij hebben heel veel meegemaakt als gezin.
    Maar sinds wij volwassen zijn,speelt ze ons vijven uit tegen elkaar. Altijd stoken,roddelen over haar kinderen,klagen. Door haar hebben wij altijd ruzie.
    Zij veroorzaakt ruis en dan gaan wij weer op de vuist met elkaar. En als we dan ruzie hebben, houdt ze zich op de achtergrond en bemoeit ze zich nergens mee. Alsof ze stilletjes geniet.
    Terwijl wij vijven eigenlijk heel close zijn met elkaar.
    Alles van ons vijf moet om haar draaien. We moeten doen wat zij zegt. Doen wat zij wilt. En als ze haar zin niet krijgt, Zorgt ze ervoor dat het gebeurt. En zodra je voet bij stuk houdt, sta je op de zwarte lijst en heb je even geen contact met haar. Ze zorgt er dan ook voor dat de anderen ook geen contact met je opnemen of dat je niks van ze hoort.
    Sinds kort is mijn moeder ook begonnen met mijn kind. Mijn kind is haar enige kleinkind. Steeds klagen en roddelen bij mijn zusjes en broertje. Nu krijgen zij weer een hekel aan mijn kind. Mijn kind loopt op de tenen hierdoor,omdat er steeds heel erg gelet word. En als er een fout wordt gemaakt,valt iedereen mijn kind aan. Pijnlijk. Ik heb al een paar keer gezegd dat ik dat niet wil hebben,maar dan nemen ze het mij weer kwalijk. Omdat ik niks van mijn kind wil zien,volgens mijn familie.
    Onzin natuurlijk. Waar ik moet corrigeren en aanpakken,doe ik dat. Alleen verwachten zij vuurwerk a la mijn moeder style. En dat doe ik absoluut niet.
    Ik heb mijn moeder al een paar jaar door. De anderen niet. Ik sta er dus alleen voor. Heb wel vaker gezegd dat ze niet moeten zwichten voor mijn moeders gedrag.
    Toch is het halen van een wit voetje belangrijker dan samen een vuist maken en mijn moeder duidelijk maken dat ze hulp nodig heeft.
    Ik wil mijn familie niet kwijt en ik wil mijn moeder niet laten vallen. Toch houdt het me soms wel hele nachten wakker omdat mijn familie een hekel krijgt aan mijn kind. En mijn kind is het belangrijkst.
    Mijn kind hoor ik te beschermen. En daar faal ik soms in. Omdat ik de harmonie intact wil houden.
    Zo moeilijk af en toe. Pfff.

    Reply
      Barbie - mei 19, 2018

      Dit is exact wat mijn moeder ook doet: verwarring zaaien onder de kinderen. We zijn al bijna zestig en toch probeert ze alles om je te dissen, manipuleren, zielig doen en reken maar dat ze ervan geniet van je reactie! En de verdeeldheid. Geen goed woord over mijn moeder. Ze is een echt rotwijf. En dan zeggen: als ik dood ben moeten jullie wel bij elkaar blijven hoor…. echt ongelofelijk die vrouw.
      Maw laat jouw moeder geen grip krijgen op jouw kind dan heeft ze je opnieuw te pakken….
      nooit een knuffel gehad nooit opbeurend nooit medeleven nooit nooit iets voor me gedaan. Nooit geholpen. Nee we moeten voor haar klaar staan want we zijn toch haar kinderen?
      Trap er niet in mensen, afstand nemen en het beste voor eens en altijd wegwezen….
      Dit is mijn advies na een jarenlange strijd met mijn moeder, nee mijn vader was afwezig. Dus zelf altijd alles opgeknapt en tot overmaat van ramp zijn door haar alle kinderen in staat van oorlog met elkaar.

      Reply
      lilian - mei 19, 2018

      Je kan de harmonie niet in tact houden met iemand die juist altijd zoekt naar de disharmonie. Je hoort je kind inderdaad te beschermen zoveel je kan. Als je niet zonder de familie kan, dan help je het kind door te vertellen in Jip en Janneke taal wat narcisme inhoudt. Dat het gezeik dat over haar heen komt niet haar schuld is en geef haar zoveel mogelijk handvatten om er mee om te leren gaan als dat er mogelijk zijn. Desnoods zoeken jullie beide professionele hulp daarbij. Je zou je kind daarmee een groot kado doen. En leer je kind vooral ook dat haar grenzen te respecteren zijn en wanneer deze niet worden gerespecteerd ze weg mag gaan en blijven.

      Reply
    Marjan - april 21, 2018

    Beste

    Ik kom er achter dat mijn beide ouders die narcist zijn heb al zeker meer dan 1 jaar geen contact met hun ben zelf 42 jaar en in begin nog naar psycholoog geweest was helemaal onderdoor te gaan hoe hun tegen mijn man en mijn dochter zat te schreeuwen en mij dochter uit te schelden kon er niet meer tegen zeker met veel woorden van mijn vader mij veel pijn heeft gedaan
    Ik had een brief geschreven aan hun dat hun even ons met rust zal laten en in 2 jaar niet meer mij zou bellen en ons zal loslaten niet dus ze willen niet luisteren naar ons ze denken alleen wat hun willen ook geen respect wat ik te zeggen heeft hun denken steeds dat mijn man erachter zit nee ik had dat geschreven niet mijn man ben heel emotioneel
    Nu sinds februari proberen ze mij steeds te bellen op mijn mobiel en heb wel geblokkeerd ze blijven maar doen en ik probeer steeds te negeren weet geen raad meer de politie wil er niks doen en advocaten ook niet zoals contact verbod wil zeker geen mobielnummer veranderen of zal ik toch een ander nummer nemen
    Weet iemand wat ik nu kan doen mijn ouders stalken mij gewoon weer wordt er gewoon moe van.
    Wel zijn mijn moeder 77 jaar en vader 85 jaar wel heel wat op de leeftijd ik hou wel van mijn ouders maar niet met hun gedrag in ons gezin
    Alles raast door mijn hoofd waarom ik
    Wil nu van mijn gezin zorgen en ik wil nu niet voor mijn ouders te zorgen dat hun steeds zielig blijven doen en mij als slaaf behandeld
    Als ik weer terug ga naar mijn ouders dan begint het weer tegen mijn man en mijn dochter heb er genoeg van en de meeste zei dat ik verder moet negeren is het wel zo en de mailtjes en brieven niet gaan lezen meteen weggooien vind wel jammer dat mijn ouders zo is nu ik mijn eigen gezin heb kwam ik pas achter dat er iets niet klopt
    Ik probeer steeds te negeren maar iedere keer als wat hoor of lees heb Ik de angst mijn ouders nog wel heb ik nog hulp nodig of niet weet geen raad meer probeer wel wat te genieten elke dag met de kids en ik was begonnen met de sportschool fitness dat ik wel wat leuk vind nooit eerder gedaan in het verleden
    Ik laat het nu zo wat het is en doe mijn best

    Mvg Marjan Van Herten

    Reply
      Janette - april 30, 2018

      Het contact verbreken lost iets op. Je hoef niet door het stof voor ze. Je zult straks merken dat je niet weet hoe het met je ouders gaat en je afvraagt of ze nog gezond zijn, je voelt je verantwoordelijk als kind, je heb geleerd dat jij zorgen moet voor hun. En dat gaat niet zo maar weg. Al zie je ze jaren niet en je neemt contact met ze op ..begint de ellende van voor af aan. Eerst komen de verwijten..die van hun zijn super belangrijk. Wat jij mee maakt is voor hun niet belangrijk. En dan begint de emotionele chantage weer van voor af aan en ze beledigen alles wat jouw dierbaar is.
      Als je ooit het contact hersteld hou afstand zorg dat een vreemde steeds bij je is. Zodat ze zich in houden.
      Veel sterkte en vertel ze niets meer alles gaat goed met iedereen. Succes

      Reply
    T - april 3, 2018

    Mijn moeder vertelde mij vorig jaar dat het feit dat ik mijn werk doe zoals ik doe een belediging is voor hen. Gezien ik het beter doe (hun woorden niet de mijne) wil dat zeggen dat zij heeft gefaald en dat dat niet kan. Ze verwacht dus van mij een burn-out (wat niet zal gebeuren) of een ander teken dat het slecht gaat met mij zodat zij zich weer beter kan voelen !! Welke ouder wil nu dat zijn kind crashed zodat zij toch kunnen bewijzen dat ze beter zijn. Een narcist dus. O en dit is maar 1 voorbeeld van de o zo vele voorbeelden. Ik dacht van mezelf dat ik hier mee om kon maar als ik alles lees dan besef ik dat de impact groter is dan ik dacht. De reden dat iedereen altijd zijn problemen tegen mij verteld is omdat ik daar voor open sta. Ik heb nooit anders geweten dan te moeten luisteren en de psycholoog van mijn ouders te zijn. Zelf als klein meisje je moeder haar problemen te moeten oplossen enz enz. Misschien is het wel eens tijd dat ik eens iemand naar mij laat luisteren. Bedankt X

    Reply
    Marcel Stegers - maart 20, 2018

    Hoii, mijn naam is Marcel Stegers en mijn passie is schrijven over mooie dingetjes, wetend dat niet alles zo mooi is als het lijkt, ben ik de laatste 3 jaartjes opgekomen voor in mijn ogen een bijzonder en wijze jongen genaamd Miquel, met minder wijze ouders, waar ik de eer van heb gekregen om veel van te mogen leren.
    Miquel is een nieuwetijdskind, zeer zacht, woont in een narcistisch gezin (moeder en haar vriend).
    In dat wat ik heb mogen zien en meemaken, kan ik zeggen dat de opvoeding van Miquel gebaseerd is op serieuze foute handelingen, ik heb veilig thuis en de jeugdzorg geïnformeerd en zelfs de Childwatchers, maar ze konden allen niets voor Miquel betekenen, omdat als hij blijft zeggen dat het allemaal “goed” is, uit zelfbescherming, kunnen ze niets doen.
    Thuis kleineren ze hem om hem onder controle te houden, op deze manier blijft het verborgen, toch zal ik er voor Miquel zijn en blijven. Ongeacht wat, hij mag weten dat hij aan mij een echte vriend heeft..!
    Ik ging door het vuur door voor hem op te komen en probeerde de ouder(s) duidelijk te maken wat voor een hemels geschenk Miquel echt is, een bijzondere jongen, waardig om te koesteren.
    In wezen zijn wij allemaal dit hemelse geschenk.
    Naarmate dat ik meer met hem omging, leerde ik hoe moeilijk hij met zijn gedrag soms is.
    Toch zie ik de zachtheid van Miquel en ging met hem om in tederheid, wetend hoe kwetsbaar hij is.
    Als ik zag dat hij een glimlach tevoorschijn bracht, voelde ik dankbaarheid dat ik er voor hem mocht zijn.
    Uiteindelijk kwam erop neer dat het enige wat telt: er met heel mijn hart voor miquel zijn.
    Een vrij heftig en emotioneel boekje, dat voor mij écht een uitdaging is om het spirituele en aardse samen te voegen en duidelijk te maken hoe waardevol wij allemaal zijn, het is de keus aan ieder voor zichzelf in hoe we de toekomst mogen ontvangen, niemand kan ons dwingen om een positief levenspad te bewandelen, je kan wel helpen door zelf het voorbeeld te zijn, toch zie je dat er ouder(s) zijn die het “goed” bedoelen, maar verkeerd uitvoeren, dat negatieve gevolgen met zich meebrengen zou, tenzij we wakker worden en de juiste keuzes maken, toch is dit bepalend aan ieder voor zichzelf.

    Stukjes van m’n boekje..:
    ….. Mijn passie is het schrijven vanuit mijn hart. Het doet mij verdriet dat er in de wereld om ons heen momenteel nog (té-)veel aan ellende gaande is.
    Daar waar ik persoonlijk getuige van mocht zijn, daar kan ik alleen het volgende zeggen:
    Narcistische ouders hebben is het ergste wat er voor kinderen is.
    Er worden psychologische spelletjes gespeeld, ze hebben “altijd” gelijk en ontkennen zichzelf in alles. Het kind wordt psychologisch zodanig bespeelt dat hij zich schuldig voelt over iets waar hij zich niet schuldig over hoeft te voelen. De opvoeders zijn niet in staat hun eigen fouten in te zien, en als ze dit wel zien, zullen ze het niet toegeven, daar zijn ze “te” trots voor en ze willen zich niet kwetsbaar opstellen. Ze oefenen invloed uit op het gevoel, ze manipuleren en indoctrineren, maken gebruik van intimidatie, psychische terreur, machtsmisbruik door agressie (fysiek, verbaal, psychisch), emotionele verwaarlozing door gebrek aan liefdevolle aandacht en positieve ondersteuning.
    Blind voor de schade die er aangericht wordt door afwezigheid van een empathisch vermogen, het zich inleven in de ander, door een onwaardig strafsysteem. Ze overnemen dan de regie van iemands leven en oefenen zware controle uit op het kind, die daardoor de hele dag in angst leeft. Ze verwachten dat het kind zich buigt naar hun wil, ze dwingen respect af, terwijl jij als ouder niet in staat bent respectvol met het kind om te gaan. Ik vind dit niet eerlijk.
    Persoonlijk ben ik getuige geweest van dit soort oneerlijke handelingen.
    Hierdoor zijn blauwe plekken ontstaan, die je niet zult zien aan de buitenkant, de emotionele schade is vaker erger als de fysieke mishandeling…

    Ik wens jullie veel leesplezier.

    ♡♡ Marcel Stegers ☺ Child of Light ♡♡

    Hier is de download link, ik heb het boekje geschreven vanuit mijn hart omdat er vele hier herkenning in zullen vinden, wij staan er niet alleen voor, het mag vrij gedeeld worden.:

    https://www.dropbox.com/s/y4mxvehtixg4as6/MiQueL%2C%20een%20JUWEEL%20van%20LICHT..%21%21.pdf?dl=0

    Je kunt hem zowel online bekijken (veel trager met buffering) of downloaden wat trouwens de beste optie is gezien het een grote e-book, de meeste software op vandaag doen het prima.

    Ik hoop dat jullie het kunnen volgen, want het gaat aards als hemels heeeeel diep en mezelf hierin bewezen in praktijk hoe ik opkom voor Miquel die een kristalkind is met een krachtige uitstraling als nieuwetijdskind in een zeer lastige situatie.

    Mijn intentie is aan iedereen duidelijk te maken hoe waardevol wij zijn en met diepgang in uitleg, ik heb hier kleine 3 jaartjes mee bezig gehouden, vandaar dat ik aan andere dingetjes minder aandacht besteden, want ik zelf werd behoorlijk op de proef gezet in mijn gevoel en alles, maar ik kom op voor het goede en bescherm dit met heel mijn hart.
    Zouden jullie zo vriendelijk willen zijn dit boekje te delen met andere mensen, waarin ik duidelijk maak hoe waardevol ieder kind is en wij allemaal zijn,
    dankjewel ♡ ☺ ♡ Marcel Stegers

    Happy SunShine Project door
    ♡♡ Marcel Stegers Child of Light ♡♡
    http://www.werkelijkgeluk.nl

    Reply
    Annick Van Der Schraelen - maart 18, 2018

    18 maart 2018
    Narcistische ouders ,
    Ik ben 45 jaar en afkomstig uit Herentals . Ik ben 26 jaar getrouwd en wij hebben 2 kind en ik heb 1 zus van 48 jaar . Zij is gescheiden en zij moet alles doen voor mijn ouders . Mijn vader heeft haar hele leven lang altijd op haar kap gezeten . Hoe ze moet poetsen of een opnemer moet uit wringen enz . Hij zit constant op haar te vitten en kleineert haar ook . Als ze iets durft te zeggen of commentaar geven dan krijgt ze ruzie . Mijn ouders zitten alle 2 in een elektrische rolstoel . Ik heb altijd voor hun klaargestaan en ook als ik ging werken . Toen mijn vader in Leuven lag voor een nieuw hart , dat is ondertussen 7 jaar geleden . Dan belde mijn moeder zelfs naar het werk dat ik direct moest komen om naar Leuven te rijden want mijn vader was er erg aan toe . Dan vertrok ik direct op het werk om mijn moeder te gaan halen . En dan direct naar Leuven te vertrekken . Ons kind waren toen 12 en 13 jaar en zaten nog in de lagere school Ik vroeg dan aan mijn moeder hoe komt het dat ons ilse niet naar Leuven rijdt . Dan zei ze die mag niet vroeger stoppen . Ik reed zo zeker 4 keer op een week naar Leuven en tegen als het school bijna uit was terug naar huis . En als ik zou zeggen dat gaat niet dan kreeg ik ruzie met mijn moeder . Toen mijn vader uit het ziekenhuis kwam moest ik ook voor hun springen en ik deed dat want ik vond dat toen normaal . En ik vond dat heel erg wat mijn vader had meegemaakt . We zijn nu intussen 7 jaar verder en mijn vader kan niks . Als hij ergens komt wil hij alleen maar in de belangstelling staan . Hij kan zo gezegd bijna niet stappen en praten en is altijd moe . Er zit een nieuw hart in van een jongen van 23 jaar . Hij praat constant over zich zelf en naar de buiten wereld toe zijn mijn ouders heel lief en sympathiek . Mijn man heeft daar 12 jaar niet geweest . Mijn schoonvader zei voor hij stierf , Benny gaat daar terug naartoe , doet dat voor Annick want ze lijdt daar enorm onder . En dat maakte mij echt heel gelukkig dat mijn man dat ook deed . Maar toen wist ik nog niet dat mijn ouders een rollenspel speelde . Mijn ouders zijn ook bij mijn schoonvader op bezoek geweest in het ziekenhuis . Hij was paliatief want hij had kanker . Toen praatte mijn vader ook alleen maar over zichzelf . In juni 2017 is mijn schoonvader gestorven en ik heb ook altijd voor hem klaar gestaan want ik ben momenteel niet aan het werk wegens ziekte . De andere gingen werken en dan was dat de beste oplossing en ze apprecieerde dat ook . De week na zijn begrafenis is mijn man omver gereden . Mijn moeder ging met mij mee naar het ziekenhuis omdat ik het had gevraagd . Mijn vader is ook 1 keer geweest en mijn man heeft daar 3 weken gelegen . Hij had gebroken sleutelbeen en er zit nu ijzeren plaat in en 10 gebroken ribben en een klaplong . In die periode is onze dochter thuis vertrokken door opstook van haar vriend . Ze is heel manipuleerbaar daar wat ze vroeger heeft meegemaakt en hij heeft allee controle over haar . Ik vertelde altijd alles tegen mijn moeder . Ben met mijn moeder naar politiebureau geweest ivm onze dochter . Die zeiden geen geld kleren enz geven . Verder konden ze niets doen want ze was toen 18 jaar . Na 2 weken is mijn zus ze gaan halen en is ze eerst even naar mijn zus gegaan en daarna naar mij ouders . Zei zeiden altijd ons … komt niet naar huis omwille van Benny . Terwijl Benny er niks mee te maken heeft want hij lag toen in het ziekenhuis . Mijn ouders hebben wel tegen iedereen Benny gaan slecht maken . Wij hebben er alles aangedaan om onze dochter terug thuis te krijgen maar mijn moeder bleef zeggen ze wil niet omwille van Benny . En mijn zus zei dat ook maar alles wat mijn moeder zegt van of over iedereen dat doet zei ook en mijn vader ook . De buurvrouw is ook zo goed geweest voor hun en daar spreken ze ook slecht over . Die mag ook met niemand anders omgaan dan alleen met hun . Mijn vader doet precies of ze is de allerbeste die er rond loopt . Mijn ouders weten ook dat onze zoon op het slechte pad is geraakt door pesterijen en verkeerde vrienden . Die vriend van onze dochter heeft hem wel drugs gegeven . Want die gast zit aan de drugs en de vader ook . Mijn ouders zeggen ook van hun kleinkinderen dat ze losers zijn en niks waard zijn . Onze zoon is ondertussen opgenomen voor psychose angst ‘ depressie en geen zelfvertrouwen . Mijn moeder heeft onze zoon ook dikwijls bedreigd en ze hebben ook tegen iedereen gezegd dat zij ons knd hebben opgevoed . Mijn moeder heeft ook altijd baas over mij gespeeld en probeerde mij en mijn man uit elkaar te halen maar dat is niet gelukt . Ons dochter wou ook terug naar huis komen maar dan zorgde mijn moeder er wel voor dat het niet door ging . Naar de buitenwereld toe vertelde ze dan een ander verhaal . Ons dochter mocht bij hun alles en dat was gewoon om ons te pesten . Ze hebben zelfs de vriend van ons dochter in huis gehaald terwijl ze wisten wie hij was . Ben naar CAW en advocaat en dokter geweest om te vragen wat we moesten doen . Hadden zelfs de zorgjuf van de school ingeschakeld . Maar je staat met uw rug tegen de muur . In september heeft mijn moeder onze dochter buiten gezet omdat ze niet deed wat ze vroeg . Dan is ze naar haar vriend gegaan want zij moest naar hem luisteren . Na 2 weken is ze dan terug gegaan . Op 21 december 2017 hadden we afspraak in de school voor rapport en gesprek met onze dochter . Maar ze kwam niet en mijn moeder heeft ons naar herentals gelokt . We kwamen in herentals aan en ons dochter was daar niet . Benny vroeg waar is onze dochter en mijn vader zei naar school in Geel . Dat was dus een serieuste leugen . Mijn vader heeft toen aan het vechten geweest met mijn man . Hij heeft 3 keer op zijn gezicht geslagen op zijn sleutelbeen en zijn ribben . Benny heeft wel in zijn gezicht gespeekt . Ik zei tegen mijn vader , jij hebt dat stuk krapuul in huis gehaald . En hij zei ja dan kan ik hem in het oog houden . Mijn vader mankeerde niks en daarna kwam mijn zus mijn moeder en ons dochter eraan met de auto . Benny ging er naartoe en zei begonnen op Benny te roepen en moeder sloeg met haar wandelstok op Benny zijn rug . Ons Jana is toen gaan lopen van het verschieten wat er gebeurde . Ik ben haar gaan zoeken maar vond ze niet . Benny vroeg aan lijn moeder wat heb jij eigenlijk in ziekenhuis komen doen . Ze zei had ons Annick dat niet gevraagd was ik niet geweest . Je was beter doodgevallen . Ze zei ook uw moeder is een goei , jij bent 1000 keer slechter . Terwijl zij heel goed weet wie ze is en wat zij allemaal heeft gedaan . Benny heeft een hele slechte jeugd gehad door zijn moeder . Politie is er ook bij gekomen en toen kon mijn vader plots niet meer stappen en zijn mond en oog hing in ineens scheef . Mijn vader heeft bij zijn broer ook gaan ruzie stoken . En dingen gaan zeggen tegen hem dat ik zogezegd zou gezegd hebben . Nu gaan ze zelfs terug mee mensen om waar ze geen contact meer mee hadden en heel erg over geroddeld hebben . Mijn moeder heeft zo is op een keer gezegd van , als ik u niet meer moest zien mij goed maar je blijft altijd in mijn hart . We hadden toen juist iets gaan drinken en ik zei wat zeg jij nu . Ze zei dat is normaal we hebben juist ruzie gehad en dat was zeker niet waar . Met mijn zus heb ik ook geen contact meer . Maar die weet nog niet wat voor ouders ze heeft . Zij hebben heel ons gezin kapot gemaakt en gaan overal leugens vertellen . Met ons dochter hebben we terug contact maar daar hadden ze ook van alle leugens tegen verteld . Mijn moeder heeft zelfs tegen haar verteld dat wij nog geen moeite hebben gedaan om haar te zoeken want dat interesseerde ons niet . Ze is nu ondertussen ook opgenomen want ze heeft 2 zelfmoordpogingen gedaan . Op Facebook had ze een foto opgezet op 16 februari 2018 met haar grootouders en tante op en er stond onder ik ben zo gelukkig . Die avond heeft ze een zelfmoord poging gedaan en mijn ouders hebben ons niks laten weten . Ze heeft zelfs tegen haar vader gezegd dat hij er niks mee te maken had dat ze was weggegaan . Mijn zus heeft ook een zelfmoordpoging gedaan . Mijn moeder en zus zijn op 22 december 2018 naar de bank gegaan om volmacht van mij eraf te doen . Benny heeft mij dikwijls verwittigd maar ik zag het niet want ik zie in iedereen goed . Mijn vriendin heeft zelfs is aan mij gevraagd van zien u ouders u wel graag . Want het gaat en draait altijd om uw zus . Ik ga nu naar therapeut en ik ben nu te weten gekomen dat mijn ouders mij nooit graag hebben gezien en mij alleen hebben gebruikt . Ik ga hier aan kapot , ik kom niet meer buiten en kom zeker niet meer in herentals . Mij geloven ze toch niet als ik vertel over hun . Zei hangen bij iedereen het slachtoffer uit maar niemand beseft hoe gevaarlijk ze zijn . Zij hebben mij helemaal kapot gemaakt en ik denk heel dikwijls wat doe ik nog op deze wereld en voor wie . Zij hebben wat ze willen en zij zullen er wel voor zorgen dat ze niet van hun voetstuk vallen . Wij zij de slechte ouders en rotzakken . Ze zeggen altijd je moet er later zijn voor uw ouders want zij hebben er altijd geweest voor u . Dat hebben mij ouders al zo dikwijls tegen mij en de mensen gezegd wat wij allemaal hebben gekregen en dat we dat nooit mogen vergeten . Ik wist toen nog niet dat het omkoperij was . En als ik toen wist wat ik nu weet dan had ik NOOIT naar hun geluisterd . Ik deed altijd alles wat ze vroegen . En ik weet nu ondertussen dat mijn vader een dikke comediant is en niks mankeert . Maar hij heeft wel de ziekenkas enz opgelicht , terwijl er mensen zijn die wel ernstig ziek zijn en bijna niks van inkomsten krijgen . Dit is een heel verhaal en dan staat alles er nog niet op . Annick

    Reply
    Kim35 - maart 11, 2018

    Dacht dat ik er eindelijk vanaf was, na de relatie met een narcistische, pathologische liegende man, na 6 lange jaren eruit gestapt. Niet vanzelfsprekend, zeker als je er kinderen mee hebt. Toen ik ‘opgevangen’ werd door van allerlei instanties, leerde ik een lieve man kennen. Nu 11 jaar later is duidelijk dat hij slachtoffer is van een narcistische vader. Ik kwam erachter na een dramatische gebeurtenis… die vader heeft mijn zoon zo in zijn macht dat ik het dagelijkse contact (we woonden ernaast) naar 1 x per week heb kunnen zetten. Mijn zoon van 8 heeft ook narcistische neigingen, hij copieerd het positieve gedrag van mijn dochter. Om aandacht te krijgen. Herkenbaar voor iemand? Ik wil niet dat mijn zoon nog meer slachtoffer word van zijn opa, verbreken gaat niet zomaar, hij heeft zijn eigen zoon ook in zijn web geweven, langzaam komt er verheldering maar dit is een lang slopend proces, áls hij er al achter komt hoe het in elkaar steekt…
    . Ik heb mijn dochter bij een narcistische vader weg kunnen krijgen en dat is zo een vrolijk lief spontaan sociaal kind geworden.

    Reply
      Sanne - mei 4, 2018

      Lieve Kim,
      Als je nu al de narcistische neigingen bij je zoon ziet: zoek alsjeblieft psychische hulp voor hem! Nu kan het nog.
      Heel goed dat je het contact met de vader van je partner beperkt. Vertoond je partner ook narcistische neigingen of is hij de “underdog”?
      Ik weet hoe moeilijk het is de controle te behouden in een situatie met narcisten. Maar blijf je mannetje staan. Doe je eigen ding en ga op jouw gevoel af. Laat je NOOIT vertellen dat dat niet juist is ook al zullen ze dat regelmatig proberen. Overleg over behandeling van je zoon niet met de opa. Dat gaat hem ten eerste niet aan, en ten tweede kan hij dat als een bedreiging zien.
      Ik hoop van harte dat je partner in zal zien hoe hij gedirigeerd wordt door zijn vader en afstand zal nemen. Het contact verbreken hoeft niet, en daar los je ook niets mee op. Maar werk eraan dat jullie samen een ijzersterk team zijn.
      Heel veel sterkte en kracht toegewenst!

      Reply
    Anoniem - februari 10, 2018

    Dit is zo herkenbaar voor mij! Nu als Volwassenen kampt ik nog steeds met dit. Echter vroeger op jongere leeftijd wist ik al snel dat wat ze deden niet normaal was. Mijn moeder was altijd de gene die mij altijd onderuit haalde. Kreeg ze haar zin niet dan zette ze haar vingernagels zo hard in mijn arm dat het zelfs bloede! Uit het niks dingen naar mij gooien, maar vooral als voorbeeld mijn zusje erbij was. Ze deed zich inderdaad ook altijd beter voor en ze wou inderdaad ook altijd in de spotlight staan, dus altijd aandacht krijgen van anderen.

    Ik weet gewoon van vroeger nog wel dat als ik uit school kwam ik op bed ging, want als ik immers lag te slapen dan kon ik toch in haar ogen ook niks verkeerds doen?

    Op school kon ik mij niet concentreren, maar leraren vroegen ook eigenlijk nooit wat er was.
    Ik verborg mijn armen altijd door een lange shirt te dragen. Want ik had altijd wel haar nagelafdrukken in mijn armen staan of blauwe plekken.

    Dat verdween weer alleen emotioneel was ik gewoon bek af.

    Nu ik volwassen ben zie ik dat ze dit nog steeds doet.
    Zeiktes verzinnen om aandacht te krijgen van andere mensen, mensen die zeggen jeetje zeg wat ben jij een sterke vrouw!

    Zij mag dit soort dingen graag horen!
    Ze denkt inderdaad ook altijd alles beter te weten en gaat er dan ook helemaal voor zitten als ze aan het woord is, daarmee bedoel ik de armen over elkaar en haar hele houding veranderd als ze denkt dat ze alles weet.

    Mij dingen misgunnen doet ze nog steeds. Krijg ik een kado van mijn vrienden, gewoon zonder redenen dan kan ze daar niet goed tegen en haalt ze me inderdaad onderuit.

    Mij moeder heeft een auto voor de deur staan maar kan het niet betalen en rijd er ook nooit mee. Mijn ouders komen altijd bij mij voor geld ( vroeger ook al) . Wil ik ze dat niet geven dan trappen ze mij letterlijk de grond in en schelden ze mij inderdaad uit voor alles en nog wat.

    Onderdruk zetten dat doen ze altijd wanneer ze wat willen maar er geen geld voor hebben. Dan drukken ze druk uit en misschien heel herkenbaar dan word (ik) angstig en erg misslijk.
    Maar ik geef niet in, ik ga er op dat moment niet op in en zorg er voor dat ik ze laat blijken dat wat ze zeggen mij niks doet. Zo blijf ik boven hun. Want ze krijgen de reactie niet wat ze willen. ( van binnen huil ik)

    Reply
    Anoniem T - januari 30, 2018

    Ook in zo’n gezin gezeten. Een vader die continue klaagde tegen mijn moeder dat zij ons voortrok. Wou altijd rust en mocht niet gestoord worden, terwijl hij degene was die iedereen psychologisch en soms ook fysiek de grond in trapte. Mijn moeder was een slaafs, altruïstisch type, maar gelukkig met een groot hart. Ik was als kind redelijk kil en afstandelijk tegen mijn moeder omdat ik het haar toch kwalijk nam dat zei het voor mijn vader op nam. Wat hij aanvoelde en weer als extra brandstof gebruikte om zijn theorie dat zij ons voortrok te bevestigen. Nadat ie werd afgekeurd voor zijn werk ging het snel bergafwaarts met mijn vader en werd hij erg kwaad op de wereld. Ik als luisteraar probeerde rationeel maar zonder succes het gezin bij elkaar te houden. Een kind in de omgekeerde ouderrol, mocht je jezelf ook wel is in die rol voelen kap er gelijk mee, je gaat er aan onderdoor. Het is verspilde energie. l keer heb ik is tegen mijn vader gezegd: zou het niet wat zijn om weer is een baan te zoeken? Nee na zijn hernia kon ie niks meer en hoe ik het in mijn hoofd haalde om zoiets te zeggen. Hij kon fietsen, hij kon de hond uitlaten maar een beetje werken ho maar… Nee hij had op zijn 40 ste genoeg bijgedragen voor die zakkenvullers. Heb ook heel lang met dit zeikerige dubbeltjesgedrag rond gelopen. Ambitie is voor idioten en je moest afzetten tegen alles en iedereen die zich ontplooit en slaafs achter een baasje aanloopt. Zelfs nu trap ik af en toe nog in die valkuil en denk doe is even lekker normaal. Maar al dat volk wat lekker druk bezig is heeft wel heel vaak een big smile op hun gezicht. Tuurlijk zit er wel is een acteur tussen maar toch achteraf gezien viel het mij wel op.. Al dat geluister naar dat zwartgallige gezeik van mijn ouders (vooral mijn vader) heeft mij met een enorm schuldgevoel opgezadeld. Rond mij 25ste heb ik mijn biezen gepakt en heb een leuke vrouw leren kennen op een veilige 100km van waar ik woonde. Daar kwam uiteindelijk al mijn negatieve stront eruit. Deze vrouw heeft mijn door dik en dun gesteund. Geduld, een goede trap onder de hol als ik liep te blèren als een kleuter hebben mij weer met beide benen op de grond gezet.
    Hier zag ik ook dat conflict in een gezin als normaal beschouwt werd en als het gebeurde werd er even bij stil gestaan en werd het gerelativeerd met iedereen kan wel is klotedag hebben. Ruimte om te ademen en je uit te spreken dus. Hier heb ik eindelijk ook weer enigzins een rechte rug gekweekt. Nog steeds probeer dingen vaak tactisch op te lossen i.p.v. uit het gevoel, maar i.i.g. ga ik de goede richting op. Nog wel geprobeerd te herenigen met mijn ouders maar dat was letterlijk een open zenuw, en vanaf het eerste moment voelde het niet goed. Mijn moeder zag er gebroken uit, vol met verdriet in haar ogen en onrustig. Mijn vader ijzig kalm. Hij wou rust, mijn broertje was een zielige loser aan de drugs verslaafd. Waar hij altijd zeer streng over was. Later van mijn moeder vernomen dat die strenge moraal zo van de ene dag op de andere dag kon verdwijnen en dat ie dan met mijn broertje aan het blowen was. En hoewel ik hem daar best voor aanzag had ik ook zoiets is het waar wat je zegt of probeer je mijn vader neer te sabelen? Iets met loyaal zijn naar je ouders en in een spagaat zitten bij onderling conflict tussen beide ouders. Mijn moeder had ook de typische slachtoffer trekjes ontwikkeld. Hetgeen op zich best logisch was omdat het een hele nare man was, maar het blijft onmogelijk om daar tussen in te zitten.. Na een lang huwelijk heeft mijn moeder besloten toch uiteindelijk te scheiden, mijn vader raakte verder geïsoleerd tot op het punt dat hij niemand meer kon controleren, heeft hij nu 2,5 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Misschien wat zwart wit, maar als je een narcist (een zwart gat) tegenkomt rennen! Hulp kunnen ze enkel krijgen van mensen die hier in gespecialiseerd zijn. Maar het is open deur: de narcist heeft geen hulp nodig en loopt het vaak uit op een drama. Na de dood van mijn vader keerde de rust terug. Mijn oudere broer pakte zijn drugsverslaving aan en heeft toch nog bijna een jaar clean geleefd en in contact met zijn emoties. Helaas is hij veel te vroeg vorig jaar november overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Met mijn moeder heb ik ook contact. Bellen elkaar zo 1 keer in de 2 weken en ga zo nu en dan bij elkaar op visite, ben blij dat het contact er is maar merk toch altijd ook dat het oplucht als ze weer pleiten is. Sorry ma 😉

    Reply
      Nadia - februari 10, 2018

      Hallo ik ben een meisje van 16 jaar en ben er sinds kort achtergekomen dat mijn vader een narcist is. Mijn moeder is als kind misbruikt voor vijf jaar en al haar herinneringen komen nu terug. Hierdoor zit zij in een heel moeilijk proces en lijdt ze aan PTSS en DIS. Het is moeilijk voor haar om tegen mijn vader in te gaan. Ze probeert het wel, maar het is een hopeloos gevecht. Zij is echt een schat van een moeder en daarom vind ik het ook zo zielig voor haar dat mijn vader zo is. Er zijn altijd spanningen geweest thuis, maar die merkte ik pas sinds kort. Hij heeft het idee in m’n hoofd geprent dat ik gewoon door de puberteit ga en dat het logisch is dat we conflicten hebben. Onze conflicten zijn echter niet normaal. Ik moet de volwassene zijn en hij gedraagt zich als een kind. Hij slaat informatie op die hij later tegen me kan gebruiken en misbruikt mij eigenlijk emotioneel gezien. Van de ene op de andere dag verandert hij in een lieve vader. Dan koopt hij iets voor me en verwent me. Ik vind dit moeilijk omdat ik heel boos op hem ben. Ik wil die dingen niet accepteren en toch weer wel, snap je? Als ik dingen weiger, gaat hij zielig doen en beeld hij mij af als de slechterik. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Soms zou ik willen dat hij een ongeluk krijgt en dood gaat, hier schrik ik dan altijd van want hij is wel mijn vader. Maar op dit moment haat ik hem het meest in de hele wereld. Niemand buiten mijn gezin weet wat er aan de hand is, en ik weet ook niet hoe ik dit zou moeten vertellen. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen! Het duurt nog minstens twee jaar voor ik het huis uit kan. Help!

      Reply
        Chas - februari 15, 2018

        Hi Nadia,
        Ik kan je adviseren om zoveel mogelijk als je kan te gaan lezen over narcisme. Zo leer je hoe je het beste met een narcist moet omgaan (en ja dat betekent soms tegen je eigen natuur in gaan door geen conflicten met ze aan te gaan). Als de tijd daar is, zorg dat je dan voor jezelf kan zorgen en verbreek het contact. Soms zijn ouders niet meer dan mensen die je het leven geschonken hebben en is dit de les die je ik jouw leven mag leren. Hoe zwaar deze ook mag voelen, iets wat ook OK is.
        Blijf bij je gevoel en zoek een persoon waar je mee kan praten, maar wees daarin heel selectief…

        liefde en licht.
        X

        Reply
          Karin - februari 16, 2018

          Soms kom je vanzelf in een conflicten als en je van alles willen opgedragen
          Ik als volwassen vrouw met 3 kinderen gaat me nog vertellen wat ik wel koet doen en niet en hoe ik met mijn man moet omgaan, wat ik wel en niet mag vertellen , wie bij mij mag komen en wie niet. Ze maakt me kapot en iedere keer dat conflict die discussies

          Reply
        Bram - april 5, 2018

        Ik ga door ongeveer het zelfde mijn vader is het zelfde Alleen liegt hij ook nog veel en erg overtuigend. We weten eigenlijk niet wat waar is en wat niet waar is bij hem. Mijn moeder is dan wel niet mishandeld. Ik kan pas over 4/8 jaar het huis uit en ik heb mijn vader 2 keer bedreigd. (Om hem dood te maken) dat was vooral omdat hij over dingen liegde die mij hoop gaven en toen die dus niet waar bleken te zijn toen ja… Ik weet eigenlijk zeker dat ik hem niet gewoon koelbloedig dood kan maken. Ik hoop dat je vrede vindt zodra je uit huis kan

        Reply
      B - maart 3, 2018

      Herkenbaar en dank voor het delen van je verhaal. Mooi om te zien dat met zelfkennis je toch voor een deel kan bevrijden.

      Reply
    Anoniem - januari 17, 2018

    Hallo, Ik ben een dame van 22 jaar oud.
    Ik kom uit een gezin met 2 halfzussen en een moeder. Mijn half zussen zijn 36 en 31 jaar oud. Wij hebben alledrie een andere vader.
    Mijn moeder was 19 toen zij haar eerste dochter kreeg. Zij mishandelde mijn zussen en verwaarloosde mijn zussen. Mannen waren altijd belangrijker dan haar kinderen. Mijn vader was een aggresieve man die aan de drugs zat. Mijn moeder en mijn vader hadden altijd ruzie , ze sloegen elkaar gooide met spullen. Mijn vader heeft mijn oudste zus misbruikt en moest daarvoor vast zitten. Mijn moeder zij tegen mijn zus dat zij gewoon jaloers was op haar relatie en dat zij daarom loog dat mijn vader haar had misbruikt. Mijn oudste zus is toen gelijk huit huis gehaald en mijn vader werd vastgezet. Maar mijn middelste zus lieten ze gewoon thuis wonen. Toen kwam mijn vader vrij en kregen ze samen een dochter in 1995 en dat was ik. Mijn oudste zus zat inmiddels in een pleeg gezin en had een goed leven. Tot ze onze moeder zag lopen met mijn vader en haar zusje en een kinderwagen. Toen besloot zij om terug te komen om weer bij ons te gaan wonen om haar zusjes te beschermen. Uiteindelijk schopte mijn moeder mijn oudste zus op straat. Toen ik 4 jaar was werd mijn vader weer opgepakt wegens huiselijk geweld en voor aanranding van mijn middelste zus. Daarna is mijn vader het land uitgezet en ik heb hem nooit meer gezien. Mijn middelste zus kreeg vaak klappen met een bamboe stok van mijn moeder. Mijn oudste zus kwam weer even bij ons wonen want zij was zwanger van een jongen. Zij kreeg uiteindelijk en eigen huisje samen met haar vriend. Haar vriend zat aan de drugs en spoorde niet. Ze kregen ruzie en de politie kwam er bij en mijn zus belde onze moeder op. Onze moeder kwam en zij kom met mij mee naar huis omdat de potlie zij dat 1 iemand weg moest en de baby daar in huis moest blijven. Uit eindelijk ging mijn zus mee met onze moeder omdat ze haar vertrouwde. Uiteindelijk trapte onze moeder haar het huis uit omdat ze geen baantje had. Dus zij had geen huis dus ook geen plek voor de baby. Dus haar ex kreeg de voogdij. Er kwam een nieuwe man in het leven van mijn moeder die een alcohol probleem had. Er was weer veel ruzie en huiselijk geweld. Mijn oudste zus vluchten naar haar vader toen ze 16 was en heeft sinds haar 16de geen contact meer met onze moeder gehad. Toen was ik nog alleen over en mijn moeder verbood mij om mijn zussen te zien en mijn tante en opa mocht ik ook niet zien. Ik ging soms stiekem naar mijn oudste zus toe en deed alsof ik ging sporten. Mijn oudste zus had inmiddels 2 dochters en had een huisje. Ik vluchten vooral naar mijn zus omdat het inmiddels uit was tussen mijn moeder en haar vriend met een alcohol probleem. Dus begon ze op rare sex sites af te spreken met verschillende mannen. Dan zaten ze dronken op de bank en elke keer zat er weer een andere man. Soms zag ze zelfs half naakt achter de webcam en toen ik nar de wc ging lachten ze naar me en zwaaide ze naar mij terwijl ze naakt achter haar laptop zat. Uiteindelijk is mijn zus naar Brabant verhuist met haar gezin. En toen was ik helmaal alleen. Mijn moeder leerde een man kennen die in Almere woonde ze nam mij eerst mee als meisje van 13 en dan liep zij met mij en haar nieuwe vriend snachts door Amsterdam heen. Ze gingen zuipen en raar doen tegen de politie ze lieten me de hoeren zien ze gingen naar feesten met een kind van 13 jaar. Ik stonk naar de bier heel mijn kleding zat onder de bier toen ik zij dat ik het niet leuk vond brachten zij mij terug naar het huis van mijn moeder wat in alphen aan den rijn was en lieten mij daar alleen. Als 13 jarig meisje was ik 2 jaar alleen. Ik was bang alleen thuis en een jongen die 7 jaar ouder was heeft misbruikt van mij gemaakt En mijn moeder was helemaal in Almere. Mijn moeder kocht nooit iets voor mij ik liep elke dag in de zelfde kleding. Toen ik klein was liep ik met super veel klitten in mijn haar en mijn melk tentjes rotte uit mijn mond. Het enigste wat zij deed was met een dekentje heel de dag op de bank liggen. Op mijn 16de ben ik het huis uitgeplaatst na haar laatste zelfmoord poging. Zij belde een zelfmoord lijn en hing de telefoon op toen kwamen de poltie en ambulance midden in de nacht en ik deed open en zag mijn moeder liggen op de grond in de woonkamer. Mijn moeder heeft 3 zelfmoord pogingen gedaan 2 x met een overdosis aan pillen en alcohol en 1 x sneed zij haar polsen door voor mijn gezicht. Mijn moeder deed altijd alsof ik een gek kind was zodat zij aandacht kreeg. Zij ging in therapie niet voor zich zelf maar om over mij te praten. Tegen jeugdzorg praten zij achter mijn rug slecht over mij en tegen mij zij ze dat ik niks moest zeggen want wat in huis gebeurd blijft tussen deze 4 muren. En ik hield me er aan ik zij nooit wat ik was altijd stil. Met kinderen van mijn leeftijd kon ik praten lachen was ik heel sociaal maar met volwassenen was ik totaal niet sociaal. Zelfs toen er een schiet partij was geweest in alphen waarbij aardig wat mensen waren omgekomen kwam zij zelfs niet naar huis. Ze belde me alleen en ze was blij omdat zij mij op tv had gezien… Nu heb ik een zoontje en een vriend en woon op mijn zelf. Ik heb PTTS door alles wat er gebeurd is. Mijn oudste zus heeft ook PTTS en heeft het contract met onze moeder verbroken. Mijn middelste zus spreken wij niet meer omdat zij is doorgeflipt door alles wat er is gebeurd. Zij is echt van de aardbodem verdwenen. Mijn moeder is nog steeds niet veranderd toen ik net was bevallen sliep ik 2 weken bij haar en haar nieuwe vriend omdat ons huis nog niet af was. Ik werd wakker midden in de nacht en zij was dronken aan het schreeuwen slaaaa me slaaaaa me en toen ik naar beneden ging lag ze op de grond in de alcohol ik rende weer naar boven en toen kwam ze met der dronken kop sorry zeggen: sorry liefieee sorryyyy en ik zij alleen maar ga weg laat me met rust en was ondertussen mijn zoontje aan het troosten. Nu 2 weken geleden belde zij mij oudste zus dronken op mijn zus kreeg gelijk een paniek aanval en hing op en ze bleef haar maar bellen en haar voicemail inspreken. Ik sprak haar daar op aan en zij : hun hebben kinderen doe normaal je gaat niet dronken opbellen in de avond. Toen zij ze haloooooo ik zeg toch dat ik het niet had moeten doen maar er gaan mensen om me heen dood en ik ben zo zielig bla bla bla dus ik vroeg me af wat moet ik doen ik wil het contact echt verbreken want ik wil niet dat mijn zoontje haar mee maakt want ze spoort gewoon niet ze geeft niks toe zij vind dat zij de perfecte moeder was en wij waren gewoon vervelend en het komt door onze vaders wij lijken te veel op onze vaders. Maar aan de andere kant het blijft me moeder ik weet gewoon niet wat ik moet doen ik heb zelfs hart problemen gelukkig niet ernstig maar mijn hart slaat een slag te veel. En ik denk dat het door de stres komt. Heeft iemand advies voor mij ?

    Reply
      Kim Veerman - januari 23, 2018

      Sommige mensen horen geen kinderen op de wereld te zetten. Daar is jouw moeder en 1 van. Contact verbreken, desnoods een straatverbod aanvragen.

      Reply
      J.N.J. - februari 4, 2018

      Hoi Anoniem, en Kim Veerman,
      Klopt helemaal Kim en Anoniem…kappen met die familie want ze blijven je op een negatieve manier emotioneel chanteren, moet je niet willen lieverd. En doe dat efficiënt en effectief. DIE ANDEREN willen nl. dat je “MOET LUISTEREN”, blijven proberen je aandacht te vragen/ op te eisen en daar worden vooral HUN beter van, let er maar eens op….zoek goede hulp als je er niet uitkomt. Zelf heb ik alles vastgelegd in een excel schema met alle kenmerken van psychopaten en narcisten, en de schavuitenstreken die eenieder heeft uitgehaald/ in het schema passen. Je ziet dan ook heel analyserend wat je eigen plaats is. Zelf heb ik mijn eigen vrouw mee laten kijken en de tranen stonden in haar ogen…behalve mijn eigen moeder, zus en oudste broer, voldeed haar eigen broer tevens volledig aan dat profiel. Zes relaties, zelfs met een minderjarige, twee huwelijken, vier kinderen bij drie verschillende vrouwen, 16 verhuizingen in 24 jaar, twee dochters die diep ongelukkig zitten te huilen op school, emotioneel merk je nergens iets aan, als zijn eigen vader zwaar depressief is dan komt hij niet opdagen en van iemand uit zijn eigen dorp moet ik horen dat hij vreemdging/vreemdgaat. Van mijn vrouw mag ik er geen werk van maken….en zo iemand loopt gewoon op straat rond. Zijn huidige vriendin wil niet met hem trouwen….goed teken voor een nog te volgen drama. Alles is controleerbaar en aantoonbaar maar de leugen regeert.

      Reply
      Tom - mei 10, 2018

      Hoi Anoniem,

      wat verschrikkelijk voor je. Zoek op internet ‘ns naar ‘Liefdesbrief van de Vader” of “Fathers Love Letter” (Engelse versie op Youtube vind ik mooier).

      God houdt van jou!

      Er is een Christelijke organisatie VrijZijn.nl en die organiseren gratis conferenties. Heel veel mensen vinden daar herstel, waaronder ikzelf. Je kunt ook zelf bidden. “God, help me.. (en dan zeg je gewoon wat je op je hart hebt) en eindig je met “In Jezus Naam. Amen.”

      Toen ik ben gaan bidden naar Jezus is m’n hele leven positief veranderd. Ik was suïcidaal, zwaar depressief en had een erg gebroken hart en altijd nachtmerries. Nu niet meer! God wil een persoonlijke relatie met jou. Vraag Hem of ie je wil helpen..

      Groetjes,

      Tom

      Reply
      Suzanne - mei 31, 2018

      Och meid, ik heb je verhaal met enorme afschuw gelezen…
      Jeetje wat ben jij door veel moeilijkheden heen gegaan!
      Complimenten voor hoe goed je jouw verhaal op papier hebt gezet. De manier hoe je het verteld geeft mij het idee dat je een zeer sterke, maar ook slimme meid bent! Jij ziet heel goed wat er allemaal fout is gegaan, hou je vast aan de waarheid. En de waarheid is dat jij waardevol bent en enorm bijzonder!
      Ik ben ook blij met de reactie van Tom. Ik kan het volledig beamen dat als je je open stelt voor God, hij klaar staat voor je om herstel aan je te bieden! Je moeder is helaas niet in staat jou de liefde/aandacht te geven wat je nodig had/hebt. Maar weet dat God er altijd bij is geweest, alles heeft gezien en al jouw tranen heeft geteld. God houdt enorm veel van jou en wil jou helpen om hier sterker uit te komen!! Ik hoop ook echt ten diepste dat je je ervoor open wilt stellen om God in je leven toe te laten. Ik weet niet waarom, maar jouw verhaal raakte mij enorm en ik heb echt het gevoel dat hij grote plannen heeft met jou!
      Ik zou zeggen, neem voor jouw eigen gezondheid (tijdelijk) afstand van je moeder zodat je je volledig kan richten op jouw eigen herstel. Bij dit proces past jouw moeder gewoonweg nu niet in. Dit proces zal tijd nodig hebben, maar zie het als een investering in jezelf, het zal jou alleen maar doen groeien! En zodra jij hersteld bent en een nog sterkere vrouw bent geworden dan zou je als je het nog wilt op een gezondere manier in contact met je moeder kunnen staan. Je bent dan in staat te onderscheiden wat je wel en niet toestaat van je moeder en wanneer je een gepaste afstand moet houden. Wat ikzelf wel heb geleerd is dat ik niet moet willen denken dat ik haar kan helpen in haar herstel. Of zij herstel wil in haar leven is echt haar eigen verantwoordelijkheid/keuze. Sommige mensen willen gewoon niet aan zichzelf werken. Enige wat jij kan doen is het goede te laten zien en je weet nooit of het haar aan het denken zet..
      Voor nu wens ik je echt het beste in jouw verdere zoektocht naar herstel.
      En als je nieuwsgierig bent naar wat God in jouw leven kan/wil betekenen; koop een bijbel (makkelijke versie is bijbel in gewone taal) en wat je ook kan doen is op zoek naar een Alpha cursus bij jou in de buurt. Dit is gratis en voor iedereen die meer te weten wil komen over God en het christelijk geloof.

      Reply
    Hannah - januari 15, 2018

    Hoi daar,

    Ik ben een meisje van 16 en ik denk dat ik ons probleem thuis eindelijk kan plaatsen… Al sinds ik me kan herinneren erger ik me aan mijn moeder. Ik heb vaak gedacht dat het aan mij lag, aangezien moeders als heiligen worden beschouwd door de meesten, maar nu ik deze info heb gelezen ben ik vrij zeker dat mijn moeder erg narcistisch is (en passief-agressief!!!!) Één van mijn vroegste herinneringen is dat ik als 8-jarig meisje huilend naar school kwam omdat “mama nog nooit iets liefs tegen me had gezegd”. Het lijkt van buiten zo normaal, zo vaak krijg ik na ouderavonden te horen: ‘Wat heb jij een lieve moeder zeg!’ Ik weet wel beter. Een band heb ik nooit gehad met haar, word er al kriegel van als ik er over nadenk. Tot en met mijn 14e jaar ongeveer, durfde ik mezelf absoluut niet te ontwikkelen. Ik heb voor deze generatie relatief erg lang buiten gespeeld, een soort jongensmeisje was ik. Toen ik naar de middelbare school ging, wilde ik (als een van de laatsten) graag een beetje mascara dragen, zelf mijn kleding uitzoeken etc. Àls ik al durfde te vragen of ik iets mocht, zoals een kledingstuk, keek ze vaak scheinheilig en lachte ze me duidelijk uit. Praten over verliefdheid, absoluut niet, ze lachte me uit, altijd lacht ze me uit. Toen ik voor het eerst ongesteld werd had ik geen idee wat het was, nooit over gepraat, kreeg een maandverbandje in mijn handen geduwd en dat was het. Ik heb nu 1,5 jaar een hele lieve vriend. Over seks inlichten of praten met mijn moeder, ho maar. Mijn vriendje heeft een geweldig lieve familie, ze zijn zo lief voor elkaar en daar ben ik zo dankbaar voor. Altijd vragen ze of ik blijf eten en mee ga met dingen. Laatst is mijn vriendje voor het eerst in 1,5 jaar bij ons blijven eten, mijn ouders waren compleet stil aan tafel. Gelukkig was het gezellig met mijn broer en zusje erbij. Het maakt me zo verdrietig dat ik hem niet zo’n liefdevolle familie kan bieden.

    Ook is mijn moeder nooit trots op me, altijd opmerkingen, nooit complimenten. Zij is vroeger “perfect opgevoed” en alles wat zij doet is goed. Ze heeft het niet eens door als ze iets chagrijnig zegt. Dan wordt ze boos op mij omdat ik down reageer. De band met haar moeder is geweldig en alles wat mijn moeder zegt of vindt is perfect. Na een lange dag (ze heeft al jaren geen werk en is niet van plan een baan te zoeken) wil ze op “háár” (de enige bank ik de woonkamer) bank liggen en als er iemand zit zegt ze boos, voordat ze heeft gevraagd of ze daar mag zitten, ‘nou dan ga ik wel weer op de grond zitten jezus!’ Alle mensen op tv zijn volgens haar ordinair of dom, iedereen met tattoos is stom, iedereen met piercings, iedereen met dit en dat. Ik word er gek van! Mijn broer is altijd enorm antisociaal geweest, zit de hele dag te gamen, doet niet zijn best op school, mentale problemen. (Het gaat nu veel beter met hem, hij heeft geweldige vrienden voor het eerst). Jarenlang hebben mijn vrienden gelogeerd, naar de bios gegaan, naar het zwembad gegaan. De helft van de keren dat ze iets gingen doen, vroeg ik aan mijn moeder of ik mee mocht, omdat ik een beetje hoop had, de helft van die keren dat ik het vroeg, mocht ik daadwerkelijk mee, met gestamel en gezeur, maar ik mocht in ieder geval. Altijd gezeur en boosheid als ik iets leuks wilde doen. Een jaar geleden ongeveer kwam ik erachter dat ze dat doet omdat ze het ‘zielig vindt voor mijn broer als het zo goed met me gaat’. Ongelofelijk… Heb altijd geprobeerd zo goed mogelijk te zijn, mezelf als de beste leerling te ontwikkelen, beste dochter. Ik doe gymnasium, heb 2 baantjes, lief vriendje, geweldige vrienden, ben altijd aardig voor anderen geweest. Daarom was ik ook trots op mezelf, als niemand het was, was ik het wel gewoon op mezelf. Laatst viel dat als een blok. Het was ineens weg, waarom doe ik dit? Waarom haal ik goeie cijfers als ik ook gewoon kan gaan genieten van andere dingen, ik krijg mijn moeder toch niet trots. Mijn zelfbeeld viel hard naar beneden, ik weet niet meer zo goed wie ik ben. Hierdoor ben ik ineens enorm nieuwsgierig geworden naar drank, joints en piercings etc. Ik wil haar een keer teleurstellen, als ik haar daarmee kan kwellen, zij kwelt mij al zo lang.
    Ik merk dat ik heel veel dingen overneem van mijn vriendje, zijn muzieksmaak en interesses. Ik weet niet of het normaal is, want ik weet dat ik het absoluut niet doe omdat hij het leuk vindt, ik vind het echt leuk. Door hem ben ik heel veel van voetbal gaan houden! Vroeger geen seconde over nagedacht, want volgens mijn moeder was voetbal voor hele domme, ordinaire mensen. Ik ben gaan houden van èchte mensen, mensen die geen fuck geven om de mening van anderen. (In de goeie zin natuurlijk!)
    Elke ochtend als ik beneden kom, zeg ik met pijn in mijn hart goeiemorgen tegen haar en elk woord dat ik tegen haar praat is met moeite. Heb geen behoefte meer om ook maar iets te delen met haar. Ik heb enorm veel last van agressie problemen de laatste maanden, om de kleinste dingen kan ik zo enorm boos worden, maar altijd hou ik het in tot ik op mijn kamer ben, dan huil ik en stomp en sla ik iets. Ook heb ik gemerkt dat ik me zo verdrietig voel door de liefdetekort, altijd heb ik de liefde bij mijn vrienden en vriendje gekregen, waar ik zo dankbaar voor ben. Maar ook ben ik zo bang dat mijn vriendje bij me weg gaat, waar totaal geen reden voor is, maar ik heb gewoon het gevoel dat er niet van me gehouden kan worden. Er is altijd een leuker iemand. Ik ben zo blij als ik het huis uit ga, dan ben ik eindelijk van die negativiteit af. Dit was een samenvattinkje, er zijn natuurlijk nog meer dingetjes, maar dat is te veel en te onbelangrijk om te noemen.

    Lieve groetjes en bedankt voor het lezen van mijn verhaal!

    Reply
      Hannah - januari 15, 2018

      Nog twee toevoegingen: ik heb geen behoefte aan een seksvoorlichting van mijn moeder, maar het vervelende is dat ze het gewoon verbiedt. Logeren verbiedt ze, als we aan het chillen zijn komt ze mijn kamer binnen. Ook heb ik een bloedstollingsaandoening, is laatst geconstateerd, geërfd van mijn moeder. Op haar 17e is ze bijna overleden aan die aandoening, omdat ze de pil had geslikt, zonder te weten dat dat een slechte invloed had op die aandoening. Waarom heeft ze mij dit niet verteld? Stel dat ik de pil was gaan slikken, ik ben ten slotte al 1,5 jaar samen met hem?! Omdat zij het woord ‘de pil’ niet eens durft uit te spreken, had ik wel dood kunnen gaan. Het lijkt overdreven, maar ik kan het gewoon echt niet vatten dat je zulke cruciale informatie niet even doorgeeft aan je dochter.
      Ook patst ze bij iedereen over haar dochter die gymnasium doet en bla bla bla, maar thuis is ze nooit trots, alleen bij anderen schept ze er over op.
      Zo, dat is even van me af geschreven, echt een opluchting. Waarschijnlijk heeft niemand zin gehad zo veel te lezen, maar dat geeft niet, heb het in ieder geval even kwijt gekund.

      Reply
        Karina - april 2, 2018

        Beste Hannah,
        Ik heb je verhaal wel helemaal gelezen. En ik vind t ontzettend knap dat je gymnasium doet en inziet dat het niet goed is wat je moeder doet. Ik vind je al heel ver en goed bezig! Fijn dat je liefde van je vriend en zijn familie krijgt. Ik ben 36, maar wat ik van je heb gelezen komt me zo bekend voor. Ik durfde me ook niet te ontwikkelen. Ik denk dag dat kwam omdat ik dacht dat dat niet mocht. Ik mocht niet mezelf zijn, niet mooi zijn, gelukkig zijn, succes hebben. Ze was zo afgunstig. Dus liep ik maar rond in oude kleren, zonder make up en voelde me echt waardeloos. Als ik dan toch de moed had mascara op te doen, ik was toen 17, zei ze waar mijn broer was: moet je haar eens zien, ze heeft mascara op! En dan lachte ze me uit. Ze genoot er gewoon van. En tegen mij zeiden ze ook “wat heb je toch een lieve moeder” nou wat lief! Dus niet! Elke dag speelde ik een spel, deed ik alsof. Pff hele moeilijke tijd. Ook om er met mensen over te praten. Ik vertelde aan mijn schoonmoeder een voorbeeld van wat er was geveurd en toen zei ze: “ja, ik ben heel sterk en sta mijn mannetje. Zoiets zou mij niet gebeuren. Ik zou dat niet toestaan”. En een jaar later toen ik er weer over begon zei ze: “het is nu wel genoeg geweest. Iedereen maakt dingen mee. Dat moet je nu een keer achter je laten. Op een gegeven moment moet je je er niet meer mee bezig houden.” Deze woorden maakten mij woest van binnen! Ik heb me gewoon netjes gehouden, maar kon haar wel schieten! De dag daarna ben ik erg verdrietig geweest erom. Ik weet nu dat zij er geen snars van begrijpt en zij niet de juiste persoon is aan wie ik het kan vertellen. Soms is het dan beter helemaal niks te vertellen. Wat mij enorm heeft geholpen zijn de boeken van Danu Morrigan. Ik wens je al het goeds toe. Je bent het waard en er zijn heel veel mensen die van je houden!! Karina

        Reply
      Claire - januari 17, 2018

      Lieve Hannah, bedankt voor het delen van je verhaal! Ik ben zelf 32 en ging op aanraden van iemand wat meer info zoeken over de gevolgen van narcistische ouders (ook moeder in mijn geval) op kinderen en las jouw stuk. Vind het superdapper dat je alles open durft te gooien! Hopelijk heeft het je wat opgelucht om het te kunnen delen. Wat knap hoe je op zo’n jonge leeftijd al zoveel helder hebt. Dat had ik toen nog niet. Verder vind ik het ook heel betreurend aan alles in je verhaal te lezen dat je nagenoeg geen liefde van je moeder hebt kunnen ontvangen. Ik wens je superveel sterkte en blijf vooral delen en steun zoeken! Veel liefs, Claire.

      Reply
        Hannah - januari 20, 2018

        Heel erg bedankt Claire! Hoe gaat het met jou? Heb je er soms nog last van?
        Liefs, Hannah

        Reply
      J - januari 20, 2018

      ” Ik ben zo blij als ik het huis uit ga, dan ben ik eindelijk van die negativiteit af.”

      Ik zou zeggen, grijp de eerste kans die zich voordoet, of creeer je eigen kans. Hoe eerder weg bent daar en onder de normale mensen komt, hoe sneller je heelt.
      gr. een kind van narcistische ouder

      Reply
        Jjt - januari 22, 2018

        Waarom had ik niet die moed heb er wel aan gedacht………en je hebt misschien verdomt gelijk gehad. Gelukkig weer een ziel geborgen

        Reply
          Jjt - januari 22, 2018

          En ik kom er pas op mijn 40ste achter dat ik een narco ouder (s) heb

          Reply
            J - januari 23, 2018

            Dat is vrij normaal. Scapegoats hebben het vaak sneller in de gaten, zo rond 20e/30e en golden childs en schizoïde wat later: 30e/40e/50e/nooit…

            Reply
              L. - januari 25, 2018

              Dat laatste vind ik nogal een uitspraak. Komt hard over voor degene hier die het zwarte schaap zijn en er laat achter komen. Ja, ik heb het over mezelf..

              Reply
              Anja - juli 26, 2018

              Beste allemaal, Ik krijg een knoop in mijn maag als ik jullie berichten lees. Ik maak me zorgen om het gedrag van mijn ex man, vader van mijn 13 jarige dochter. Ik ben gescheiden toen zij drie was, omdat hij echt een narcist is die mij al jarenlang lastig valt. Het heeft hem zijn gezag gekost en zijn baan als politie man. Mij kan hij niet meer lastig vallen met berichten, dus probeert hij het via verschillende andere kanalen. Waar waar mijn hart van breekt, is dat hij het nu via onze dochter speelt. Hij kwetst haar enorm en hoewel ze aan de ene kant beperkt omgang met hem wil, is ze ook bang voor hem. En eerlijk gezegd ben ik bang dat de angst gegrond is, Ik voel me zo machteloos en wil haar zo graag beschermen, maar hoe?

              Een bezorgde moeder

              Reply
                Mimi - juli 28, 2018

                Enige wat je kan doen is je dochter op haar begripsniveau uitleggen wat narcisme in houdt en dat zijn gedrag, dus niets over haarzelf zegt. Ze is jong, wie weet leert ze er juist nog op een ‘goede’ manier mee omgaan. Uiteraard is fysiek geweld altijd uit den boze en moet ze altijd in staat blijven om haar eigen grenzen te ontdekken en aan te geven. Leer haar zelfrespect zoveel je kan en schroom niet (de juiste) hulp in te schakelen wanneer je denkt dat het echt mis gaat. Geef haar verder de ruimte haar eigen bevindingen op te maken.

                Reply
      Jjt - januari 22, 2018

      Herkenbaar: je bent goed in schrijven met het gevoel en de nadruk wat je meegemaakt hebt. Ik herken precies dezelfde dingen en hoe je het hebt opgeschreven perfect: jammer genoeg komt het over één op een kleine paar pnt na in mijn geval. Dat je geen erkenning kreeg. Jammer’

      Ik ben nu 40jaar en ben een zoon en ik heb ook nog een oudere zus. Ik baal nu al, omdat het zo herkenbaar is wat je schrijft. Ik ga niet over mijn eigen sores zitten praten want daar heb je totaal niets aan. Maar ja ik weet niet hoe oud je nu bent. Ik hoop dat je alles hebt laten vallen….want inderdaad het veranderd niet naarmate je ouder word. Kan alléén zeggen oogkleppen op en niets zeggen tegen je ouders meer. Praat maar over koetjes en kalfjes als het nog mogelijk is. Ik zit iig nu al 40jaar onder de duim van mijn schreeuwende vloekende vader. En ja ze waren op mijn 8ste gescheiden. En inderdaad om nonsens en kleinste dingetjes. Maar proberen heeft waarschijnlijk geen zin (oudere mensen veranderen namelijk moeilijk of begrijpen het niet. En dan heb ik altijd met mijn moeder geleefd en zus nâh ja je hoort het natuurlijk al. Ik zag mijn vrienden en heb ik nog altijd gezien als mijn echte familie, omdat je je daar het meeste uit kan ontplooien kan jezelf leert te kennen. Ben ze daar dankbaar voor. Houdt je vrienden bij je en vertrouw ze. Dat is 1 ding wat ik je kan vertellen. Eenmaal weg en was er verder geen ander of anderen. Diepe shit. Mentaal ga je der aan dan. Zo is mijn leven nu. Buytheway. Maar ja gewoon party’en in je eentje of gek doen of samen op een afstand met anderen. Toch het gevoel…..naderhand merkte ik dat je wat ook kan helpen keihard kán schreeuwen. Helpt maar dan echt hard. Als je het gevoel hebt dat je het opspaard Schreeuw een soort noodkreet niet innig en boos schreeuwen. Maar ergens in de zee of ergens waar het rustig is maar tóch ook niet. Wel weggaan anders word polo gebeld. Hoop wel dat je altijd een bepaald type eigen gezinnetje voor ogen hebt gehad of hebt opgedaan in je jeugd dat je waarschijnlijk wel bij mensen over de vloer kwam of zag dat het wel kan. Houdt dat voorbeeld aan. Kan altijd anders lopen natuurlijk. Maar ja je kiest ook niet zomaar iemand om een gezin te stichten ook al is het lief en leuk. Verders kan ik alleen maar zeggen Karma is een bitch. Volgend leven beter en er zijn geen schuldigen. En als je iets denkt dòen niet afwachten anders bespreekbaar máken. Wens je veel sterkte en ja haaien zijn overal. Ik geef het paard maar strøhhh. Betrouwbáarder

      Reply
        Hannah - januari 23, 2018

        Bedankt voor je reactie!! Ben nu 16 (als antwoord op je vraag). Echt heel fijn dat je dat schrijft over die oogkleppen en koetjes en kalfjes, was ik namelijk al een beetje mee bezig, maar heb dan nu de bevestiging dat het het goeie is. Op mijn 18e kan ik het huis uit (ook als antwoord op je vraag) dus dat gaat dan ook zeker gebeuren!!! Een voordeel van dit alles is trouwens dat ik nu precies zie hoe je je kinderen NIET moet opvoeden, ook heb ik superlieve families om me heen van vrienden etc. dus ik heb echt een goed idee hoe het wel moet. Hoe zit het met jou? Ben wel benieuwd naar jouw ervaringen enzo als je dat zou willen delen. Groetjes!

        Reply
      Sanne - mei 4, 2018

      Lieve Hannah,

      Ik ken je niet, maar wat ben ik trots op jou! Ik lees je verhaal en denk: Wauw! Dat meisje komt er wel!
      Zo knap hoe je jezelf verwoord, hoe je jezelf staande houdt, hoe je bouwt aan een goede toekomst voor jezelf!
      Ik herken je onzekerheden. Al hebben die bij mij persoonlijk een andere oorzaak. Maar het feit dat ze je bezighouden betekend ook dat je bezig bent ze op te lossen. Ik ben 40 en moet dat nu doen (en dat is erg moeilijk). Jij bent “pas” 16 en je ziet het nu al, en je doet ook al van alles om ermee te leren omgaan. Dat je hier je verhaal deelt is al zo’n stap in de goede richting. Ik bedoel dan niet perse HIER, maar het feit dat je bezig bent het los te laten, het te uiten. Opkroppen is zo gevaarlijk.
      Ik vraag me wel iets af. Heb je al contact gehad met een professional om je te helpen met het verlichten van de druk die je ervaart? Ik heb te kampen gehad met zware depressie, en mijn dochter van twaalf heeft het daar erg moeilijk mee en soms nog steeds. Zij heeft op school een vertrouwenspersoon die haar ondersteund. Zij heeft daar echt baat bij en krijgt ook een hoop praktische tips. Alleen het kwijt kunnen van haar verhaal zonder dat dat bij mij terecht komt lucht haar enorm op. (ik heb gelukkig een goede band met haar dus ik weet van haar dat ze dit doet, en sta daar ook achter).
      Misschien is er bij jou op school ook iemand die je kan ondersteunen? Maar misschien weet je dat al, of maak je daar al gebruik van. Je lijkt me een slimme meid.

      Hannah, ga zo door, jij komt er wel!
      Blijf goed op jezelf passen en onthoud goed dat het er niet om gaat wat jouw moeder van je vindt, maar wat jij van jezelf vindt als jij in de spiegel kijkt. Uiteindelijk is dat het allerbelangrijkste, want als jij goed in je vel zit, trek je goede mensen aan (wat zo te lezen al aardig zo is!)

      Hou je haaks meiske
      <3

      Reply
    Ilse - januari 13, 2018

    zonet weer een gesprek gehad met mijn moeder dat me weer eens in mijn bange vermoedens bevestigt, dat ik te maken heb met een narcistische moeder. Ik heb een relatie gehad met een narcistische man, meerdere vermoed ik zelfs, en daardoor op het spoor gekomen van waarom ik steeds relaties aanga met mensen die mij slecht behandelen. Ben een enorme people pleaser, had eigenlijk bijna geen persoonlijke grenzen of liet anderen daar makkelijk overheen walsen. De reacties die deze narcistische partners gaven op mij, zijn eigenlijk precies de reacties van mijn moeder. Zo ben ik gaan zoeken en onder andere op deze site terecht gekomen.

    Ik gaf in het gesprek aan dat ik het zou waarderen als mijn ouders nu een keertje bij mij op bezoek zouden komen, omdat ik de marathon ga lopen. Dit is voor mij een enorme mijlpaal, ik ben altijd heel erg onzeker geweest over mijn sport, was vroeger echt slecht erin mede dus omdat ik nooit het zelfvertrouwen of stimulans kreeg om er aan te werken. Dus ik vroeg: komen jullie, van de maanden die je nu naar mijn zus gaat omdat zij een kindje heeft, nu ook een keertje bij mij, want dit is erg belangrijk voor me en ik vind het belangrijk om dat met jullie te delen.

    Wat resulteerde in een 10 minuten lange tirade dat ze nooit iets goed bij mij kon doen, en dat wij zoveel van haar verwachtten, en dat wij ook nooit naar haar komen, en als we er zijn dat we het dan altijd verpesten etc. etc. Daar krijg ik dan geen speld tussen, het moet zoals zij het wil, of anders niet, en voor mijn gevoel is echt 0,0 ruimte. Als ik me dan laat uitlokken en uiteindelijk terug boos word, dan is ze de eerste om me hierop te wijzen: kan je niet normaal tegen mij praten? Terwijl ze zelf al 10 minuten aan het tieren is. Als ik niet ‘buig’ dan is het einde gesprek. Zo is het al jaren zo. Het moet op haar manier, her way or the highway.

    Een paar jaar geleden was mijn vader ziek en wij hebben vier weken lang, zolang als nodig, aan haar zijde gestaan om haar te helpen. Omgekeerd, toen ik een beenmergpunctie onderging, wilde ze niet eens komen want het was ’te ver weg voor die 10 minuten’. Kun je het je voorstellen? Daar durfde ik toen nauwelijks boos om te worden, omdat ik toen al weer de geijkte reactie kreeg, boosheid en mij een schuldgevoel aanpraten, uiteindelijk liep ik me te verontschuldigen dat ik het überhaupt had verwacht eigenlijk. En ging ze glashard lopen ontkennen dat ze dat had gezegd, dat het te ver weg was voor die 10 minuten. Ineens was zij het slachtoffer, want ze was zo bang geweest voor haar dochter, ze kon het niet aan. Hoe bang ik was, dat deed er voor haar niet eens toe.

    En ook later veranderde dat dus niet, bij alle belangrijke evenementen in mijn leven zijn mijn ouders er niet bij, tijdens mijn studietijd waren ze de enige die ontbraken, en als ik er wat van zei was het: ja ik ben nou eenmaal een slechte moeder, en we geven jullie al zoveel, je zou eens dankbaar kunnen zijn!!!

    Ik ben zo ontzettend blij dat ik het nu eindelijk door heb, een jaar geleden of zo had ik hierdoor al heel wat afstand genomen, maar toch blijft het pijn doen. Ik weet gewoon dat mijn ouders er weer niet bij zullen zijn. En ik kan me nooit op een dieper emotioneel niveau tegen ze uiten. Mijn vader zegt niks, die wordt helemaal ondergesneeuwd door mijn moeder. Met mijn vader heb ik ook geen band, want die zwijgt alleen maar.

    Het doet me deugd dit van me af te schrijven.

    Reply
      Claire - januari 17, 2018

      Hoi Ilse, wow, zoveel herkenning, dank voor het delen!

      Reply
      Mieke - mei 10, 2018

      Beste Ilse, Hannah en nog andere dapperen hier,

      Ook voor mij is het een herkenbare situatie. Ik heb het eigenlijk nog niet lang door, en ik ben 46! Mijn vader is terminaal ziek, dementerend ook, en ik word misselijk van de manier waarop mijn moeder op hem zit te kafferen, hem zelfs een klap verkoopt, gewoon omdat hij niet goed rechtop zit of met zijn eten knoeit.
      Papa en ik hebben altijd een behoorlijk sterke band gehad, maar ik heb me altijd afgevraagd waarom hij haar gedrag bleef goedpraten. Nu besef ik dat hij gewoon niet tegen haar op kan. Zowel papa en ik zijn plichtsbewust, we hebben allebei voor een medisch, dus zorgend, beroep gekozen. Ik ben steeds trots als ik mensen met genegenheid over hem hoor praten, over zijn goeie werk. Omgekeerd is het ook zo, en stilletjes aan word ik ook trots op mijn eigen werk.
      Dat staat mijn moeder helemaal niet aan, en zodra ze de kans krijgt, haalt ze alles waar ik voor sta onderuit. Ze blijft volhouden dat het onmogelijk is voor mij om een goed draaiende praktijk te hebben. Papa heeft veel zorg nodig, maar mama verknoeit het overal met haar veeleisende, dwingende gedrag. Iets gewoon vragen blijkt voor haar een onmogelijk zaak, dat is al altijd zo geweest. Afdwingen is haar methode. Dat valt natuurlijk niet bij iedereen in goede aarde, dus mag ik overal de brandjes gaan blussen bij artsen en verplegend personeel.
      Ik heb vaak last van zenuwpijnen, en heb geleerd dat ik, door mijn vader te verdedigen, steeds de giftige pijlen opvang die zij op hem afschiet. Ik heb het een tijd niet meer gedaan, en mijn lichaam deed het een stuk beter! Vroeger durfde mijn vader zich niet verdedigen (heeft hij één keer gedaan, zegt hij… God weet wat er toen gebeurd is…), maar nu kán hij zich niet meer verweren en ben ik terug bij af.
      Het positieve aan de situatie is, dat ik een betere band krijg met mijn broer dan ooit tevoren. We hebben door dat zij steeds de wig terugplaatst, op het moment dat wij aan het zelfde zeel willen trekken. We houden ons hart vast voor papa, zijn blij dat hij naar een goed rusthuis kan, en houden nog meer ons hart vast voor wat er daarna komt! Wat “ze heeft met niemand problemen, alleen met mijn broer en mij, al heel ons leven lang!”
      Ze heeft al geprobeerd om mijn echtgenoot tegen me op te zetten (hij weet gelukkig wel beter), zelfs mijn zoontje, toen hij nog een kleuter was. Toen ben ik voor het eerst hels geworden. Ik ben het afgetrapt om er nooit nog een voet binnen te zetten. Dat was het plan. Tot ik weer gezwicht ben omwille van mijn vader. Ik kan het al jaren niet aanzien dat hij een slachtoffer is, maar besef nu eindelijk ook dat ik er zelf één ben. En niet de ondankbare, venijnige en moeilijke dochter. Van projectiegedrag gesproken…
      Ik ben best fier op wat ik bereikt heb, op mijn gezin, en op wie ik ben. En ik durf dit nu te zeggen zonder schuldgevoel!
      Ik wens jullie allen goede moed, en mogen jullie jezelf steeds het allerbeste gunnen!

      Mieke

      Reply
        Lilian - mei 10, 2018

        Die pijlen zijn inderdaad giftig. Sterker nog, ze bestaan op energetisch niveau. Je kan ze eruit halen en terug geven aan je moeder, alle energie die ze steeds als gif rondspruit kan je terug geven. Geef zoveel mogelijk terug aan haar zonder met haar te connecten, en vul jezelf met je eigen energie en zelf. Er zijn ook stenen om negatieve energie weg te vangen of om te zetten. Dat zal ook helpen. Verder is het een gezond teken dat ze veel problemen met je heeft. Dat is een gezond teken voor jou!

        Reply
    Rose - december 18, 2017

    Hoi, ik ben rose (18 jaar)
    Sinds 3 jaar zit ik steeds meer met problemen thuis, het begin toen mijn vorige relatie steeds slechter ging.

    Mijn vriend wou steeds meer op sexueel gebied, en was daar redelijk dwingend in. Daardoor trok ik mij steeds verder weg van hem, weg van de pijn. Door mijn moeder werd ik gezien als een koele bitch die niet aan de behoeftes deed van haar vriend. Voor een aantal maanden hield ze dit op tegen mijn woord in. Tot dat het uiteindelijk zo duidelijk was. Zelfs toen stond ze niet achter mijn beslissing om het uit te maken.

    Nadat ik een half jaar geen vriend heb gehad. Vond ik een ontzettend lieve jongen waarmee ik nog steeds een relatie heb. Hij is echt mijn alles. Hij zou mij nooit emotioneel of lichamelijk iets aan doen.

    Zelfs dan vond ze terwijl ik in mijn verliefdheidsfase zat en helemaal in de wolken was dat ik veel te koel tegen hem was. Dit was extreem moeilijk voor mij.

    Nu 2 jaar later begint ze steeds meer afweer tegen mij te krijgen. Mijn persoonlijke groei van mbo naar HBO boeit haar niks.
    Ze kleineert wat ik ga doen simple weg om dat ze het niet wil begrijpen.

    En alles wat mijn vriend doet is fout, als hij lief tegen mij is is het niet goed. Alles wat hij en ik doen waarbij we het gevoel hebben dat we niks fout doen. Wordt als slecht beschouwt.

    En daarnaast wat ik heel raar vind dat als ik de laatste tijd met dingen thuis kom die ik voor mij heb gekocht, gaat ze het haar eigen maken. Bijv: peperdure kookblikken ( omdat ik erg van koken hou) als ik dan zeg dat ik die graag mee zou nemen naar kamers kan ze niks anders doen dan het kwalijk nemen dat het van mij is ,DAT ik het zelf heb gekocht.

    En dat geld niet Alleen voor zoiets voor letterlijk alles echt alles.

    Ik heb het gevoel dat mijn moeder mij niks gunt, en dat ze niks met mij te maken wil hebben als het goed met mij gaat. En vooral sinds dat ik een hbo wil gaan doen draait ze de rug naar me toe.

    Mijn broer daar in tegen is echt het zorge kindje, niveau 2 mbo met persoonlijke problemen. Vind ze geweldig…

    Ze kan zo trots zijn op hem , echt ongeloofelijk maar naar mij, ACH ja dat boeit haar niet meer. En daar naast kiest mijn Vader onvermijdelijk haar Kant, en dan is get een onoverwinnelijk duo. Geen kritiek geen tegenspraak geen ingeving niks is toegestaan.

    Weet iemand hoe ik hier mee om moet gaan?
    Ik kan niet aan al haar eigen voldoen
    Zelfs niet al zal ik al mijn tijd er in stoppen.
    Na de zomer ga ik op kamers, ik kom in het weekend thuis. Als dat niet gaat ,heb ik het lef om totaal uit huis te gaan?
    En wat dan?

    Heeft iemand dit ook Thuis? En wat doen jullie aan de situatie.

    Reply
      Kim Veerman - december 19, 2017

      Je kunt proberen de kwetsende opmerkingen en emotionele mishandeling te negeren. Accepteer de mening van je ouders, maar van binnen denk je: laat maar lullen.
      Vervolgens ga je gewoon je eigen weg. Je moeder zet jou en je broer en jou tegen elkaar op. Hetgeen ze bij jou doet, doet ze ook bij je broer. Ga een keer met je broer hierover praten zodat jullie wel een band krijgen (stiekem) en dit soort dingen met elkaar delen en bespreken. Het is een soort ziekelijke jaloezie die ervoor zorgt dat ze continu wil manipuleren. En vaak ook nog tegenstrijdig ook. De ene keer moet jij dit doen, de andere keer dat. Dit zorgt bij haar voor een machtsgevoel. Daarom gaat ze er ook mee door.

      Reply
        Rose - december 19, 2017

        Ik vin het echt vreselijk dat iemand dit een ander aan doet.
        Er is geen rede voor.

        Bedankt voor jou reactie

        Reply
          Sarah - december 20, 2017

          Beste Rose,
          Ik heb nooit eerder op een forum gereageerd maar jouw verhaal raakt me erg, ik herken het zo. Ik sluit me helemaal aan bij de reactie van Kim. Ik ben 47 maar toen ik 18 was voelde ik me precies zoals jij. De fout die ik maakte was toch uit schuldgevoel weer telkens in de weekenden naar huis gaan. Voordat ik studeerde verlangde ik zo na het VWO op kamers te gaan, de deur voorgoed achter me dicht trekken. Aan m’n vader had ik ook niets, die ontliep alles en steunde me niet. M’n moeder was net als de jouwe, manipulerend en naar de buiten wereld doen alsof zij het slachtoffer was, dat ik zo brutaal was etc. Maar het was de enige manier om m’n hoofd boven water te houden. Toen ik bevallen was van m’n zoon die nu 19 is en klassiek autisme heeft en hersenbeschadiging, was het zo erg voor haar, dat haar dat weer moest overkomen. De ziekte die ik heb is progressief maar nooit hoor ik iets van haar, terwijl ze m’n wanhoop weet en verdriet (via m’n vader met wie ze nog steeds getrouwd is. Met m’n vader houd ik telefonisch contact). Maar wat ik je wilde vertellen Rose, ook al zou je net als ik destijds een jaar naar de VS gaan, het blijft moeilijk het verleden los te laten. Je moeder heeft het gevoel dat je als kind niets waard bent en alles verkeerd doet, zo diep geïnternaliseerd in je dat het je gevormd heeft. Het heeft ook mee te maken dat hierdoor m’n relatie na 18 jaar eindigde. Je blijft je toch anders voelen en vaak verloren. Ik mis nog steeds een moeder, maar niet de mijne. Ik zou je zo graag willen behoeden voor het gevaar van je eigen gedachten, die ook gekleurd zijn door je moeder. Probeer zoveel mogelijk te genieten van je vriend, samen een nieuwe start. Ik gun het je zo erg, nieuwe vrienden maken tijdens je studie, laten zien we je bent, je eigen kamer met je eigen spulletjes, alles wat jou interesseert je daarin verdiepen, zodat je eigen identiteit naar boven komt. Laat je niet onzeker maken door je moeder als je een tijdje niets laat horen. Ze zal boos op je worden en zielig doen maar ze heeft je vader nog en je broer. Zeg haar maar dat het jou leven is en dat je nu volwassen bent en je eigen keuzes maakt. Dat je je omringt met mensen die om je geven en je steunen. En mocht je ooit tegenslagen hebben, probeer afleiding te zoeken in de stad waar je woont. Een leuk bijbaantje, vrijwilligerswerk of ga naar de film, lees boeken die jouw wereld en persoonlijkheid versterken. Ik heb zo vaak doelloos door de stad gewandeld terwijl vriendinnen gezellig in het weekend of met de feestdagen bij hun ouders waren. Het is soms nog zo moeilijk nu ik zieker word om moeders met hun dochters gezellig samen te zien. Maar ik heb nu zelf een dochter van 13 en ondanks dat ik me vaak erg somber voel dat ik m’n dochter niet meer de zorgeloosheid en alle leuke dingen die ik in m’n hoofd had met haar kan doen omdat ik ziek en te moe ben, toch is het zo ontzettend fijn dat ze zich niet angstig voelt naar mij maar vrij om te zijn wie ze is. Ik weet hoe eenzaam je kunt voelen Rose en onzeker en schuldig, dat jij zogenaamd een rotkind bent een waardeloos kind. Maar je kunt het toch nooit goed doen, het is de bitterheid en frustratie van je eigen moeder. Vroeger toen ik jong was, dacht ik ook echt dat ik een slecht kind was. Andere vriendinnen hadden wel een goede band en dus moest het wel aan mij liggen. Maar hoe hard ik ook meehielp op het bedrijf van m’n ouders, het was nooit goed genoeg. Ik bleef een lui varken en een luie flikker al werkte ik hele zomers en 60 uur per week. M’n broer daarentegen was geweldig en kon niets fout doen. Ik heb alleen nog contact met m’n vader die ook een vorm van autisme heeft. Het contact is oppervlakkig maar het geeft wel troost. Ik heb m’n moeder na de geboorte van m’n dochter niet meer gezien, ik kon haar kwetsende en hatelijke opmerkingen niet meer aan. Ik mis haar niet, wel wat had kunnen zijn. Maar Rose ga je eigen geluk achter na, dat is niet egoïstisch daar heb je recht op en dat verdien je. Laat 2018 jouw jaar zijn! Lieve groeten..

          Reply
            Lara - december 20, 2017

            Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ook ik ben slachtoffer van een narcistische moeder en een autistische vader. In mijn kinderjaren herinner ik mij niet veel narigheid maar toen ik de pubertijd inging en binnen enkele jaren er 2 broertjes en 2 zusjes bij kreeg kon ze stress niet aan en werd ik de zondebok. Ze schold me elke keer uit wegens mijn epileptische tics, ik mocht tegen niemand zeggen dat ik ziek was. Wat ik ook deed en zei het was altijd verkeerd. Steeds maar weer vergelijken met andere meiden. Haar rwlatieproblemen reageerde ze continue op mij af, het lag nooit aan haar. Naar de buitenwereld was ze poeslief, ze omarmde anderen en zei lieve woordjes welke ze nooit tegen mij gebruikte. Ik walgde van haar wanneer ze toneelspeelde. Mijn broertjes waren haar lieveling. Maar haar dochters waren volgens haar krengen, deden niks thuis en respectloos. Dit zei ze hardop en ik vond het zo pijnlijk. Ik kon er met niemand over praten en schreef mijn pijnlijke emoties en gedachten in een schrift. Ik schreeuwde het letterlijk uit met schrijven. Maar blijkbaar snuffelde ze tussen mijn spullen en heeft ze deze papieren een keer gevonden. Ze had ze in een kast opgeborgen, toen ik ze toevallig ergens achter in de kast lag liggen. Heb het meegenomen en niets gevraagd. Toen ze erachter kwam dat het er niet meer lag, vroeg ze me waar ze waren. Ik gaf geen antwoord en negeerde haar. Zei dat ze de papieren wou bewaren om mijn kinderen in de toekomst te vertellen wat voor een slechte dochter en moeder ik wel niet zou zijn..! Hoe kan een moeder wraakacties plannen naar zijn kinderen?Na dit incident heb ik op de overlevingsmodus gezeten en mij elke dag en avond herhaald dat ik het moest negeren en mijn studie moest afmaken. Ik heb mezelf verboden om te voelen in die jaren, het was te pijnlijk. Het moment dat ik uit huis kon, dat was mijn ontsnapping! Ik heb mijn universitaire studie afgemaakt en niet één keer zei ze dat ze trots was op mij. Toen ik zelf moeder werd drong eindelijk bij me door dat een moeder dergelijke dingen gewoonweg niet tegen zijn kinderen kan zeggen en dat zei fout zat. Nu nog speelt ze mijn zusjes naar mij uit en praat ze ons schuldgevoelens aan wegens haar relatieproblemen. Ik ben het zat en ga proberen om haar heel weinig te zien of het contact helemaal te breken. Maar dan ben ik bang dat ze mijn zusjes het leven zuur gaat maken, zij zijn kwetsbaarder dan ik en op het moment afhankelijk van haar. Toch weet ik dat er een moment komt dat ik me losmaak van haar..ooit

            Reply
      J.N.J. - december 25, 2017

      Hoi Rose,
      Als je capabel genoeg bent om naar een hbo te gaan, ben je neem ik aan ook capabel om je eigen beslissingen te nemen die JIJ wil in JOUW leven…het gaat om jou. Emotionele machtsspelletjes zijn van alle tijd, maar jij hebt maar 1 leven. Zou het voorleggen aan je huisarts, die heeft een professionele observering…en als het voor jou en je te volgen studie echt echt nodig is om het contact te verbreken, dan zal dat ook echt moeten anders zal je je diploma nooit halen door en vanwege de narcistische persoonlijkheidsstoring die een of meerdere familieleden hebben….ze blijven hun spelletjes toch spelen zoals je hierboven kunt lezen. Kies voor jezelf…dat ervaren mijn vrouw en ik als sterk. Liefs en groeten, zeker in deze dagen,

      Reply
        Kim Veerman - januari 23, 2018

        Beste Rose,

        Ja, deze reactie is echt heel belangrijk! Ik zat op de UNIVERSITEIT, m’n moeder heeft me het leven zuur gemaakt zodat ik niet zou afstuderen. Echt belachelijk. Ik studeerde te hard volgens haar. Terwijl andere ouders hun kind hielpen met afstuderen, gooide ze mij uiteindelijk het huis uit. En waarom? Jaloezie?
        Niemand weet het helaas. Als je zelf kinderen krijgt ga je toch anders kijken naar je eigen ouders. Vooral als je weinig steun hebt gehad.

        Reply
      Loes - januari 6, 2018

      Beste Rose,
      Je verhaal doet me veel omdat ik zelf te maken heb met een narcistische vader. Ik woon nu ongeveer twee jaar niet meer bij mijn ouders thuis en ik kan je zeggen dat dit de beste beslissing was die ik ooit heb kunnem nemen. Een narcist kan geen romantische of iedere andere relatie aan gaan. Je zegt zelf dat je nooit iets goed kan doen in de ogen van je moeder en dat gaat nooit veranderen. Ik had dat ook met mijn vader en op een gegeven moment zat ik tegen een burn-out en angststoornis aan. Je kan praten wat je wilt met een narcist maar dat gaat niks helpen. Geef deze mensen geen aandacht. Als het kan, ga dan uit huis. Zorg dat je op geen enkele manier meer afhankelijk bent van je moeder. Zij is niet jouw baas en ook niet die van je vader. Ik heb gelukkig wat aan mijn moeder. Die staat aan mijn kant en met haar kan ik hier over praten. Misschien dat je de kenmerken van een narcist eens aan je vader kunt laten zien en hem vragen aan wie hij denkt. En vervolgens bespreek je met hem de gevolgen. Hopelijk kan dit zonder dat hij het aan je moeder vertelt want dan zijn de rapen gaar.
      Het belangrijkste is in ieder geval dat je onafhankelijk van haar wordt.

      Ik hoop dat dit je een beetje helpt. Ik ben nu twee jaar het huis uit en nog steeds heeft mijn opvoeding met een narcistische vader effect op mij. Dat gun ik niemand.
      Alsjeblieft, zorg goed voor jezelf!

      Reply
    c - december 12, 2017

    Als een vader binnenkomt, terug van zijn werk of boodschap of dagje uit geweest. geeft zijn kinderen een kus (als ze beneden zijn) gaat vervolgens op de bank met een boek of met de laptop. Vraagt verder niet hoe het is met de kinderen, of hoe het is gegaan. Want hij heeft het druk. Of hij gaat gelijk naar boven achter zijn computer want hij heeft het druk. Gaan wij eten, dan komt hij beneden en zegt; nu snel eten want ik heb nog meer te doen. Hij heeft geen tijd om zijn kind(eren) te voeren. Als ik er een opmerking over maak, zegt hij gaan we een toetje eten, dan kan ik verder met mn werk. Onder welke catagorie valt dit? En is hier wat aan te doen?

    Reply
    anoniempje - december 10, 2017

    Dit is niet direct een reactie op het bovenstaande maar een nieuwe vraag.
    Heeft iemand met een NPS-ouder wel eens geprobeerd met die ouder daarover te spreken. Is dat gelukt?
    Zo ja hoe is het gelukt? En nog interessanter: leverde het gesprek iets op?

    Zelf heb ik waarschijnlijk een NPS-ouder (match met genoemde kenmerken 95%). Gesprek met ouders is moeizaam, NPS heb ik nog nooit benoemd. Een broer heeft contact ouders definitief verbroken. Vreemd is dat vader de NPS-moeder volledig steunt (dwz. laat weten dat er niets aan de hand is en dat alles aan anderen ligt).

    Reply
      Jack - december 10, 2017

      Hoi,
      Ja ik heb geprobeerd te praten over wat mij dwars zat naar mijn vader toe. Zijn desintresse in mij, mijn gezin etc. Reactie was alles buiten zich zelf plaatsen. 1 vb.. pa hoe kan het dat je geen contact met mij opnam toen je via mijn man hoorde dat het niet goed met mij ging? Reactie: waarom heb jij geen contact met mij opgenomen. En zo zijn er nog tal van voorbeelden. Soms heel klein soms heel heftig. Vb2. Pa wanneer begon t zo slecht te gaan tussen jou en mama; reactie, eigenlijk gelijk naar jou geboorte. Met je Broer was er nooit iets maar met jou wel.
      Daarna heb ik heel veel gelezen en heb ik zelf geconstateerd dat hij narcistische trekken heeft.
      Ik zie nu pas in na 33 jaar dat hij alles naar zich toetrek en iedereen in een slecht daglicht probeert te krijgen. Soms genuanceerd, maar soms per ongeluk of expres net iets te duidelijk.
      Hij is zeer arogant en probeert mij steeds weer op een vereerd been te zetten tijdens moeilijke gesprekken.
      Maar hij ontneemt ook gesprekken, door bij binnekomst al aan te geven niet te willen praten over iets wat mij hoog zit.
      Dus ik confronteer niet meer, ik negeer hem en heb alleen contact als t niet anders kan.
      En rem zijn slachtofferrol ook af als het moet. Ik prijs hem niet meer. En sinds ik 90 graden ben veranderd.. hoor ik opeens via via dat ik geen goede dochter ben 3n dat ik depressief zou zijn etc. Ook is mijn broer nu nog meer belangrijker geworden. Krijgt een knuffel bij vertrek die net wat meer gemeend is dan dat hij bij mij doet.
      Echt walgelijk gewoon, maar ben blij dat ik het nu eindelijk doorzie en probeer me zoveel mogelijk op mijn eigen gezin te concentreren en dat ik dit mijn kids niet aandoe. Want ben zooo bang dat ik dit ook doe, onbewust ofzo…. dus ik knuffel mijn kids extra lang.

      Reply
      chris - december 30, 2017

      o ja,meerdere keren. duikt direct de slachtofferrol in, weet zich van de prins geen kwaad, geeft andere de schuld en zegt dat ze beter dood had kunnen zijn; kortom: hysterie

      Reply
        J - december 30, 2017

        haha, ja dat ‘was ik maar dood’ , dat zinnetje herken ik wel. Gelijk drama schoppen, en medelijden opwekken.

        Reply
    Mandy - december 9, 2017

    Als eerste wil ik alle mensen die zo open en eerlijk zijn geweest en mij hiermee enorm hebben geholpen bedanken op dit forum.
    Bij toeval stuitte ik op narcisme, iets wat makkelijk in de volksmond genomen wordt tot ik las wat een narcistische ouder precies inhoudt en ik was geheel van slag, kreeg een fysieke reactie op alles wat ik te lezen kreeg. Alle ervaringen die gelijk waren aan de mijne. Mij werd na een hele donkere jeugd verboden daar nog over te praten door mijn moeder, anders was ik zwak en nu ik lees dat ik dat juist wel moet doen en ben ik alles gaan herleven, maar nu met de wetenschap van mijn narcistische moeder en ik kan zeggen dat het vreselijk is. Ik eet bijna niet, slaap slecht en ben gewoon compleet van slag dat ik nu eindelijk weet dat zij wel degelijk gemeen en manipulerend is geweest. Ik begrijp nu pas dat ze met al haar vernederingen en emotioneel misbruik 50%van mijn levensbron-energie gebruikt/misbruikt heeft en ik begrijp nu waarom ik op mijn 50e in een burn-out ben geraakt. Het zou een te lang verhaal worden als ik alle details zou vertellen maar met het besef wat ik nu heb ga ik het verleden nu in het juiste licht herleven en dat zal me helen. Ik weet dat ook mijn moeder haar bagage heeft en dat is waarom ik haar altijd weer vergaf, maar het subtiel kwetsen en vernederen stopt niet, het alleen maar over zichzelf praten stopt niet, de desinteresse in mij en mijn gezin stopt niet en na de laatste 6 jaar van proberen met ‘low frequency contact’ ben ik helaas tot de beslissing gekomen dat mij te distantiëren van haar en ook mijn broer en zus het enige is wat mij rust zal geven. Het is nog even moeilijk, maar ik voel nu al de opluchting en wil alleen nog maar contact met echt lieve mensen!

    Reply
      J.N.J. - december 12, 2017

      Hoi Mandy,
      Heel herkenbaar hetgeen je schrijft….soms is er ook geen andere weg meer te bewandelen dan gewoon afscheid te nemen van je familie als ze vinden dat je naar hun “Moet luisteren”., al is het zowel je broer als je zus en je moeder.
      Zelf ben ik maar een boekhouder, maar blijf kalm en zet eventueel een overzicht op met zowel de kenmerken van een narcist/16 kenmerken van een psychopaat. Vul dat zo volledig mogelijk in en je zult je eigen rol nog veeeeel beter gaan zien. Probeer kalm te blijven en blijf vooral doorgaan met JOUW eigen leven, met JOUW eigen beslissingen , en JOUW eigen vrienden, en trek je niets aan van hun commentaar want dat is nl. jouw probleem niet maar dat van hun. Ik leef met je mee en begrijp je.
      Liefs en sterkte!

      Reply
        Mandy - april 22, 2018

        Hallo J.N.J.
        Hartelijk dank voor je antwoord. Het is nu inmiddels 6 maanden geleden dat ik middels een rustige brief afscheid heb genomen. Ik raakte daarna erg depressief, maar sinds een maand komt er weer lucht en weet ik dat het de juiste beslissing was ondanks dat ik ze bij tijd en wijlen mis. Maar ik weet dat het (jammergenoeg) nooit zal veranderen en de complete acceptatie begint eindelijk in te kicken. Deze site lees ik om de zoveel tijd weer en het medeleven alleen al helpt enorm.
        Nogmaals dank,
        lieve groeten,
        Mandy

        Reply
    Tessa (22) - november 28, 2017

    Ik voelde me altijd al een buitenbeentje in mijn familie,
    ik weet nu waarom. Mijn ouders zijn narcistisch.
    Ze beledigen me, zoals mijn vader ooit eens zei ‘dat ik lelijk op een foto stond’
    en hij deed het af als ‘gewoon maar een grapje’. Ik mag niet huilen,
    dat vinden ze niet ‘gezellig’. Ookal heb ik alle reden om te huilen, of
    als ze me hebben beledigt bijvoorbeeld. Niet alleen mijn ouders zijn narcistisch,
    ook mijn zus. Ik denk dat ze het heeft overgenomen ofzo.
    Ze speelt vaak machtspelletjes met me, en geeft me altijd de schuld over alles,
    zelfs als zij de oorzaak is, want ‘ze doet nooit wat fout’. Ze vindt zichzelf heel volwassen
    tegenover anderen. Ze heeft ook ontzettende zelfmedelijden, als ik haar
    de schuld geef, begint ze zogenaamd te huilen om mijn aandacht en troost te krijgen
    (ik trap daar niet meer in). Mijn moeder noemt me vaak dom. Ze gaf me laatst
    zelf nog de schuld dat het deurtje van de prullenbak los hing,
    en dat ik er teveel op hing met mijn hand. Later kwam ik erachter dat
    het helemaal niet zo is, en dat ik was gevallen voor haar manipulatie!
    Daarna voelde ik me enom rot. Ik weet gewoon niet wanneer ik
    ze wel serieus moet nemen. Ik wacht graag op het moment eindelijk uit huis te kunnen
    (ik wordt over twee weken 22) en no contact te gaan. Want ze slopen me emotioneel totaal.
    Er was een periode in mijn leven dat het zoveel grip op me had
    dat ik zelfs aan zelfmoord dacht. Nu gaat het wel weer beter met me,
    want nu zie ik in dat ze echt niet normaal bezig zijn. Ik heb het gedrag
    van mijn zus nu op tape staan in mijn mobiel, blij eindelijk bewijs te hebben.

    Reply
      J.N.J. - november 30, 2017

      Hoi Tessa,
      Zoek hulp, en als je denkt dat praten met je huidige gezinsleden niet helpt, doe het dan niet. Ga naar je huisarts en leg de situatie uit. Je moet jezelf kunnen zijn, met je eigen beslissingen, in je eigen leven. Wedden dat je een doorverwijzing zult krijgen van je huisarts? Degene waar je dan naar toe zult worden verwezen zal jouw valkuilen mogelijk ook blootleggen, je gaat je eigen positie beter zien….en laat je niet emotioneel chanteren…nooit!
      Werk je? Heb je een inkomen?

      Reply
      J - december 1, 2017

      Zo te horen ben jij de zondebok en jou zus de golden child. De narcist kiest namelijk altijd een ‘goede’ en een ‘slechte’. Degene die het normaalst is wordt de zondebok, want die speelt hun spelletje niet goed genoeg mee, degene die het minst in de gaten heeft dat ze erin meegesleurd wordt die wordt de golden child. Jou zus dus. Vaak zijn die laatste het slechtste eraan toe en komen die pas op latere leeftijd erachter wat er aan de hand was, maar ze voelen zich wel altijd al een beetje raar, maar kunnen er de vinger niet opleggen. De zondebok, ook wel scapegoat in het engels genoemd doet er goed aan te ontsnappen, zoals jij van plan bent, als dat lukt noemen ze dat wel eens de ‘escape goat’. Ik hoop dat je snel ontsnapt!

      Reply
        Olina Baloghova - december 5, 2017

        Heeft voor mij ook veel TE LANG GEDUURD voordat ik tegen mezelf zei , en nou ist gebeurd! Ik wil en hoef ook echt helemaal niks meer iets met hun te maken hebben, zelfs als ze komen te overlijden ,zoveel hebben ze mij aangedaan Pfff!

        Reply
      Olina Baloghova - december 5, 2017

      Hoi Tessa,

      Kies voor jezelf voordat het te laat is!!!
      Ik weet exact wat je doormaakt met zulke griezels
      Kap ermee meid, ze zijn jou nooit waard geweest en serieus ..ze zullen op een dag in de hel branden net zoals die zogenaamde ouders van mij BAH!

      Liefs Olina

      Reply
      Mandy - december 9, 2017

      Mijn hart breekt als ik dit lees. Wees sterk en verban ze uit je leven, de pijn daarvan kost wel even, maar het geluk wat je staat te wachten is ongelooflijk. Ik heb het gedaan en het is de beste keus die je kan maken, niet de makkelijkste maar wel de beste. Heel veel sterkte

      Reply
    B delver - november 5, 2017

    Beste mensen,
    Vijf jaar lang heb ik als huis vriend de zoon in een gezin met een narcistische moeder (bleek later) gementored en begeleid. Hij woont nu op zichzelf, is in psychologische behandeling en heeft sinds kort verkering (opvallend: met een vrouw 10 jaar ouder, opvallend?). Bizar, opeens verbrak hij alle contact met mij en gaat extreem op in deze relatie. Zelfs zijn andere ouder (ouders zijn gescheiden) vindt de relatie extreem en obsessief van hem. Komt iemand dit bekend voor: opeens geen contact meer en obsessie in relatie?

    Reply
    Jorna - november 2, 2017

    Jeetje wat schrik ik hier van.
    Kom ik uit een narcistische familie? Ben ik mogelijk zelf narcistisch? En heb ik een narcistische vriend?
    Wat is nou toneel en wat is nou echt? Van vroeger en nu. Jeetje, ik voel mij nogal in de war.
    Ik heb altijd gevoeld dat dingen niet klopte. Maar in elk gezin of relatie is wel iets toch? Heeft iedereen dan een storende narcisme? De mensen om mij heen bedoel ik dan… Of pik in nou “alleen” die signalen op omdat ik er nu zoveel over gelezen heb?

    Reply
      Jorna - november 2, 2017

      Mailadres is niet goed gegaan in mijn reactie zag ik. In deze reactie wel.

      Reply
      J - november 3, 2017

      Als je al twijfelt is het antwoord waarschijnlijk JA.

      Als je uit een ongezond gezin komt trek je vaak alleen naar ongezonde mensen toe, omdat je die begrijpt, daardoor is soms je complete leefomgeving vol met ongezonde types, dit is niet uitzonderlijk maar een vaak voorkomend patroon, waarover je hier op de site ook vaak leest.

      Als ik je een tip mag geven, zoek gezonde mensen, ook al lijken ze saai, streng of lastig te volgen, ze bieden je een perspectief van hoe het ook kan. Succes.

      Reply
        J.N.J. - november 3, 2017

        Beste J,
        100 punten voor je antwoordt.
        Hard maar waar.

        Reply
        Jorna - november 4, 2017

        Oke, bedankt voor de tip.

        Reply
        Annie Elsen - november 13, 2017

        Waar vind je gezonde mensen dan?

        Reply
          J.N.J. - november 14, 2017

          Hoi Annie,
          Die gezonde mensen zijn overal te vinden, al valt er volgens sommige psychologen aan 70% van de mensheid wel iets…zo heb ik een zwager die 4 kinderen heeft uit 3 van de 5 relaties die hij heeft gehad uit 2 huwelijken. Zal waarschijnlijk ook een hoop leed zijn gebeurd. Een dochter zat diep ongelukkig op school te huilen en de andere dochter heeft een soortgelijke periode achter de rug….maar er is niets aan de hand want hij werkt bij de politie dus is dit “normaal”….aan veel mensen mankeert wel iets….het is niet altijd de kunst om overal wat achter te zoeken maar op een normale manier in de communicatie met elkaar om te blijven gaan, en positief te blijven tegen eenieder, tenzij het duidelijk is dat je de banden beter kan verbreken…

          Reply
    Amri - oktober 25, 2017

    Beste J.N.J. (reactie18 oktober j.l.)
    Dank voor je bericht en het delen van je eigen verhaal. Toch even een kritische noot m.b.t. je reactie op mijn bericht/verhaal. In deze reactie staat het volgende door jou opgemerkt:
    QUOTE:
    ” Als het gaat voelen of je het zwarte schaap bent, “kan” het betekenen dat je zelf inderdaad ook last hebt van een narcistische stoornis, positief of negatief, het is maar hoe je het bekijkt.”EINDE QUOTE

    De narcist verdeeld haar kinderen in categorieen, (gouden kind en zwarte schaap) ik heb dit label niet bedacht of mezelf tot zwart schaap benoemd….. Dit is een manipulatie techniek die de narcist gebruikt om haar kinderen tegen elkaar uit te spelen. Of iemand (ik) een narcistische stoornis heeft(volgens jou) is niet erg “netjes” en voelt wederom onveilig, ook al zet je “kan” tussen aanhalingstekens…….diagnostiseren van anderen op een forum of op afstand, op basis van een ingezonden vraag, kan en mag niet…..
    Hoop dat je hier wat mee kan en het diagnostiseren in vervolg achterwege laat…..

    Reply
      J.N.J. - oktober 26, 2017

      Hoi AMRI,
      Is niet de bedoeling om te diagnosteren, het gaat er hier niet om een oordeel te vellen, vervelend als je dat zo oppakt & is is zeker niet de bedoeling. Je verhaal klopt inderdaad dat kinderen tegen elkaar worden uitgespeeld,,,we zitten nu ook in die positie…als je het zwarte schaap bent, KAN het ook in je voordeel werken.
      Dat wilde ik vermelden en niet diagnosteren. Ik ben boekhouder en geen arts. Reden: Die kinderen die zwart worden gemaakt pakken hun eigen leven op en zeggen/denken “barst maar”….en kunnen dan een heel succesvol leven krijgen: ze mogen zichzelf zijn, met eigen vrienden zonder goedkeuring, kleding kopen zonder goedkeuring, een relatie hebben zonder de goedkeuring. En als je jezelf MAG zijn…komt dat alles ten goede. Het gepraat achter je rug om moet je maar voor lief nemen, maar dat vinden wij zelf sterk…ik probeer te leren van de fouten van mijn moeder, maar ook van mijn vader.
      Inderdaad LIJKT het ook hier te gaan om kinderen die niets fout kunnen doen en kinderen die buitenspel worden gezet. Mijn vrouw en ik waren het emotionele gechanteerd zo verschrikkelijk moe, dat ze niet meer welkom was. Mijn zus bekte ons zo verschrikkelijk af. Daar heb ik iets van gezegd, dat volkomen terecht is geweest. Daarna kwam de ruzie met mijn moeder pas op gang….
      Vervolgens begint mijn moeder iedere week hier huilend aan de deur (onaangekondigd).., ook mijn ene broer begint iedere week te huilen en te schelden aan de telefoon…ooh jongens wat zijn we toch zielig in de slachtofferrol. Het zit allemaal met een uitkering thuis en hebben zelf niet in de gaten dat ze daar zelf debet aan zijn. Haar nieuwe echtgenoot, verder aan te duiden als “het slaafje”, maakt vervolgens ook iedere week een opmerking van “je doet je moeder veel verdriet”, terwijl hetzelfde slaafje HAAR achternaam heeft aangenomen op faceboek met al 45 “vrienden”….verschrikkelijk ziek. Mijn andere broer heeft geld geleend aan haar, dus die begon zich er ook mee te bemoeien. Ik moest het bijleggen want ze heeft het aan haar hart: aan de ziekten die ze allemaal gezegd heeft te hebben (gehad), had ze al 5 keer overleden moeten zijn. Erg hard dat we het zo moeten spelen en mijn vrouw gaat er zowat aan onderdoor. Voor onze eigen verwerking, en vooral die van mij: heb ik een overzicht opgesteld en daarin aangetekend wie welke kenmerken heeft, 1 voor 1, van een narcistische persoonlijkheidsstoornis, en daarachter de kenmerken van een psychopaat, en vervolgens ook aangegeven wie daar aan voldoet in onze ogen en de motivatiewaarom dat zo is (redenen). Het is ronduit SCHOKKEND wat er uit kwam…maar je hebt de zaken dan wel voor jezelf op een rijtje, en je ziet ook je eigen valkuilen, die hebben we nl. allemaal. Is zeker geen beschuldiging. Je overziet dan je eigen positie in “het spel”.
      Hoop dat je er iets aan hebt en anders spreek ik je graag nog eens hoor AMRI.
      groetjes en liefs,

      Reply
    Lin - oktober 24, 2017

    Zo gek om te beseffen dat na het lezen van deze teks de stukjes van de puzzel in elkaar beginnen vallen. Ik ben bijna 37 jaar en dochter van een narcistische vader. Ik was altijd de schuld van alles, kon niets goed doen, was een dommerik,… jullie kennen het wel. Op mijn 18 jaar ben ik uit huis getrokken, ik kon het niet meer aan met die man samen te leven. Hij heeft me ook letterlijk gezegd:’mijn leven ging omzeep de dag dat jij bent geboren’ ah ja, want toen zorgde mijn moeder ook voor mij en hij moest de aandacht delen. Hij zei ook altid dat ze me niet mocht pakken, anders zou ik te verwend worden… nu vandaag is hij ook nog zwaar alcoholieker en is de situatie voor mijn moeder niet meer uit te houden (ik ben ondertussen 120km van huis gaan wonen) en heeft ze beslist apart te gaan wonen. Eindelijk! Maar wat dacht je! Ze gaat amper 1,5km verder wonen en scheiden doet ze niet….. en dat kan ik nu allemaal aanmijn kinderen gaan uitleggen..

    Reply
      J.N.J. - oktober 26, 2017

      hoi Lin,
      Ik heb zwaar met je te doen & dat “boek heb ik ook gelezen”. Ben geen dokter of verpleger, maar zet voor jezelf alles op een rijtje in een schema zoals ik vandaag heb aangegeven bij AMRI…mij heeft het geholpen en ik zie me hierin gesterkt door mijn vrouw waar ik al 26 jaar mee getrouwd ben. Ze schrok er zelf ook van, maar kon alles bevestigen wat ik schreef. Zorg dat jouw partner dat ook doet en ook in wil zien,
      groetjes en liefs,

      Reply
      R - november 28, 2017

      hi, wat jij schrijft had ik ook kunnen schrijven. Zelfde leeftijd, vroeg uit huis (ik heb alleen 1600 km er tussen gezet). Voor mij de stukjes beginnen ook op hun plek te vallen. mijn ouders zijn wel gescheiden maar mijn moeder blijft ook niet ver weg wonen want tja, zij heeft hem toch nodig en hij haar ook lijkt het. Vreemde mensen
      Lin, ik wens je veel sterkte op je pad.

      Reply
    Amri - oktober 14, 2017

    Ben een vrouw van 55 jaar en sinds kort erachter gekomen dat mijn vader een (psychopatische) narcist was. Mijn ouders zijn beiden overleden ruim 18 jaar geleden. Na het overlijden van mijn vader, is mijn moeder mij als zwart schaap in het gezin gaan neerzetten en ging trekken vertonen van een verborgen narcist. Kan het zijn dat door het misbruik van mijn vader, mijn moeder dit gedrag heeft overgenomen? Heeft iemand hier ervaring mee?
    Lieve groet , Amri

    Reply
      J.N.J - oktober 18, 2017

      Lieve Amri, je bent bijzonder, want ik ben een kind van een narcistische moeder.

      Ja, je moeder kruipt in de slachtofferrol.
      Dat gebeurt vaker aangezien een gezin allemaal een staartje mee krijgt van een narcistische ouder, en mogelijk jij nu ook op jouw beurt.
      De vroegere opvoeding met een narcist als vader/moeder, enz., kan met zich meebrengen dat een nog in leven zijnde ouder dit gedrag ook gaat vertonen. Mijn eigen moeder is de vreselijkste narcist die er bestaat (ze leeft nog steeds, en voldoet tevens met het grootste gemak aan de eigenschappen van een psychopaat.) Mijn vader trok het niet meer en is bij haar gebleven tot de laatste der kinderen de deur uit ging.
      Hij trok de deur en zijn verleden achter zich dicht…..dacht hij zelf.
      Nu hij bijna 80 jaar oud is, wordt hij huilerig en vertoond hetzelfde emotionele chantage gedrag als zijn ex vrouw, mijn moeder zijnde. Hij kruipt in de slachtofferrol en doet een valse aangifte bij de politie waarbij valsheid in geschrifte kan en zal worden aangetoond….het is een vorm van aandacht vragen welke ik niet in hem herken. Zover kan het dus blijkbaar gaan.
      Mijn zusje is op 4 jarige verkracht door een oom (koude kant) waardoor de narcistische persoonlijkheidsstoornis is “getriggerd”, in jouw geval is dat het overlijden van je vader geweest.
      Dezelfde zuster had als tiener wisselende relaties, soms meerdere tegelijk, en heeft sinds een jaar of 10, zo’n verschrikkelijk grote mond, dat er niet mee te praten is. Ook zij is slachtoffer van dezelfde narcistische moeder…
      Als het gaat voelen of je het zwarte schaap bent, “kan” het betekenen dat je zelf inderdaad ook last hebt van een narcistische stoornis, positief of negatief, het is maar hoe je het bekijkt.
      Met zowel mijn moeder als mijn zus heb ik enkele jaren geleden gebroken, slachtofferrol of niet.
      Tot mijn spijt moest ik constateren dat ze blijven liegen en bedriegen, en eigenlijk geen respect hebben voor hun partner (mijn moeder is hertrouwd met een nieuw “slaafje”), anderen tegen mij opzetten met krokodillentranen en totaal verknipt zijn.
      Een andere broer van mij kan niet tegen mijn moeder op en trapt nog steeds in haar kletspraat en schreeuw om aandacht. Hij heeft nooit een relatie gehad, vertoont hetzelfde gedrag als mijn moeder en weet je alleen maar te gebruiken met mooie woorden als hij je nodig heeft, en ook huilen als hij zijn zin niet krijgt.
      Mijn moeder zoekt hem echter nooit op als hij in het ziekenhuis ligt want dan doet zij voor iets te hebben wat nog erger is.
      Stuur gerust een bericht naar mij, als dat mogelijk is, en als je daar behoefte aan hebt.

      Reply
        Vivian - oktober 19, 2017

        Hoi J.N.J.

        Ik ben zeer onder de indruk van jouw reactie en zou het fijn vinden in contact met jou te krijgen!
        Ik heb echt geen idee hoe het werkt op forums dus ga nu kijken wat er gebeurt als ik op gereed duw ????
        Groetjes Vivian

        Reply
          Vivian - oktober 19, 2017

          Probeer email

          Reply
            J.N.J. - oktober 20, 2017

            Hoi Vivian,

            Altijd welkom om eens te mailen, doe maar op Heidibackinbusiness@hotmail.com,
            dat is het e-mail adres van mijn vrouw, die hetzelfde denkt over mijn familie.
            Reactie krijg je zeker van mij. Ben benieuwd naar jou verhaal.
            Groetjes, J.N.J

            Reply
        Jones - oktober 21, 2017

        Vreselijk die narcistische moeders. Leugens en overal om heen draaien en mee praten met wie het het beste uitkomt. Kinderen worden tegen elkaar uitgespeeld en ze genieten van het feit dat de hele familie omver ligt en zij nergens schuld aan heeft of er iets mee te maken heeft. Terwijl zij JUIST de hoofdschuldige is maar het perfect weet te omzeilen, ongelooflijk knap. Ze praat lelijk over je tegen iedereen die het maar wilt horen, attendeer je haar erop, zegt ze dat ze het met nooit iemand over je heeft. Leugens, leugens, leugens…….Ik kan langzamerhand een boek schrijven over haar met haar maniertjes om iedereen de schuld te geven en zij het nooit heeft gedaan, de onschuld zelve en ze gelooft het ook nog.

        Reply
          Diana - november 10, 2017

          Schrijf je dit nu over mijn moeder?

          Reply
          Liliane - december 18, 2017

          helaas helemaal herkenbaar. Voel me zo gefrustreerd, omdat de omgeving meestal niets in de gaten heeft. terwijl ze intussen mijn vader (toen hij nog leefde) en mij zwaar beschadigd. Soms spreken mensen je op dingen aan, dan hoor je het zo terug. Mijn moeder ermee confronteren roept een woedende reactie op. Wij zijn allemaal leugenaars!!..
          Depressief word ik ervan.

          Reply
        Amri - oktober 25, 2017

        Mijn moeder bediende zich van het “drama triangel” en het “zwarte schaap en gouden kind” technieken tussen haar drie dochters. De oudste dochter was haar evenbeeld, ik de middelste “de rebel” en de jongste dochter, “de meeloper”. Mijn moeder was altijd al egocentrisch, veel buitenkant en aanzien, was erg belangrijk voor haar. Ze had een erg laag zelfbeeld m.b.t. haar intelect en opleiding (huishoudschool), waardoor zij erg opzag tegen mensen die hoogopgeleid waren. Zij pronkte met haar dochters die het in haar ogen goed gedaan hadden. Oudste dochter is ondernemer, haar evenbeeld (zij was samen met mijn vader ook ondernemer) en jongste dochter is stewardess. Tja, en ik wisselde nogal eens van beroep……Mijn ouders zijn 2 keer getrouwd en gescheiden met ELKAAR!!!! Vader was alcoholist en een vrouwenhater, opgevoed door een narcistische moeder (mijn oma) Er was veel verbaal en lichamelijk misbruik, vooral ik was vaak het mikpunt, omdat ik me niet aan wilde passen aan het gezinsregime, de andere dochters trokken zich terug op hun kamer. Toen mijn vader overleed moest er een nieuwe zondebok gevonden worden om op te projecteren, drie maal raden wie de beste “kandidaat”was……Ik ging mij na de geboorte van ons kind steeds meer “losmaken”van mijn moeder. Dat is afgestraft door achter mijn rug om een hetze te voeren tegen mij. Daar kwam ik pas na haar dood achter, ben door mijn gehele familie aan de kant gezet. “wacht maar tot ik dood ben, dan zal je wat meemaken” uitgesproken door mijn moeder 2 maanden voor haar dood, kreeg zo haar betekenis……Ik weet nog steeds niet wat voor leugens er over mij verteld zijn en ervaar dat als erg frustrerend. Een van de leugens verteld door mijn moeder is, dat ze mijn kind niet meer van ons mocht zien, een totale leugen. Wat wel door mij aan haar gezegd is, dat ze mijn kind niet “op bestelling” per telefoon kon uitnodigen, ik wilde graag dat dat in overleg met mij zou gaan dit ivm onze eigen agenda en afspraken. Nu terug kijkend ben ik erg verdrietig en voel me erg eenzaam, na al mijn ontdekkingen. Er vallen nu pas dingen op z’n plek, alles waar ik m’n vinger niet op kon leggen krijgt nu pas z’n betekenis, helaas……

        Reply
      J - oktober 18, 2017

      Hoi Amri,

      Ja mijn pa is de co-narcist van mijn ma geworden om het zo maar uit te leggen. Wat jij beschrijft heb ik vaker gelezen, ze wisselen soms van rol etc.

      Een vriend van me had iets met een narcistisch mens, en hij is nu zelf ook totaal de weg kwijt en heeft zelf nu ook allerlei narcistische gedragingen. Het is een vorm van destructief recht, waarbij het slachtoffer redeneert, mij is zo veel onrecht aangedaan dan heb ik nu inmiddels ook wel het recht dit anderen aan te doen.

      Of soms zijn ze nog steeds een verlengstuk van de narcist, ook al is die al lang uit hun leven vertrokken. Ja het kan allemaal!

      Reply
        J.N.J - oktober 18, 2017

        Hoi J,
        Klopt helemaal hetgeen je schrijft.
        Kort en duidelijk.
        Zoek hulp Amri, het is nooit te laat want door je te verdedigen als je zwart gemaakt wordt, kan je ook mensen van je afstoten.

        Reply
    The Instigator - september 15, 2017

    DE ULTIEME VERBORGEN NARCIST

    Goedenmiddag allemaal veel herkenbare dingen hier gelezen maar ook dingen die niet herkenbaar zijn
    ik ga effe een therapeutische sessie voor mezelf doen en een stuk van me afschrijven
    het is niet dat ik niemand heb om mee te praten want ik heb een geweldige vrouw en kan me heel goed uiten maar het is niet genoeg

    ik ben bijna 50 en ik ben er een half jaar geleden achter gekomen dat mijn vader een verborgen narcist is
    dat is vrij laat maar er zit nogal een verhaal want buiten de emotionele schade is het niet zonder gevolgen

    ik zal bij het begin beginnen eens kijken of ik een beetje orde in deze chaotische bende kan scheppen ook voor mezelf

    het begon toen ik een jaar of 8 was we aren op vakantie en ik werd zoals zovaak oneerlijk behandelt door mijn moeder ik wil niet heel dramatisch doen want ik werd nooit lichamelijk mishandelt maar wel emotioneel
    ik had ruzie met mijn zus gehad die 2 jaar jonger was nix bijzonders en mij moeder werd hysterisch pakte me bij mijn haren en smeet me in een hoek
    hevig ontdaan en geschrokken liep ik de kajuit uit(we zaten op een boot het was vakantie) ik zocht mijn vader en vond hem hij stond voor zich uit te staren en vroeg hem om hulp het enige wat hij antwoorde was “ik werk me het hele jaar de pleuris en JULLIE verpesten mij vakantie” ik was geraakt door de woede in zijn stem en voelde me totaal in de steek gelaten niet voor het eerst natuurlijk maar dat moment staat me nog zo goed bij was een kantelpunt

    het enige wat ik vanaf die dag nog wilde was dat ik in een leuk gezien terecht zou komen een gezin waar ik me welkom voelde en waar mensen waren die om me gaven en elke nacht voor ik ging slapen fantaseerde ik daarover

    mijn jeugd ging verder ik was niet gelukkig op mijn twaalfde kreeg ik het laatste zetje iik was een onzeker jongetje en had in het zwembad met een meisje zitten praten
    ik heb toen tot 2/3 x toe tegen mijn vader gezegd “goed he ik ben hier net en ik heb al een vriendinnetje” waarop mijn vader me op zwaar geirriteerde toon toeriep “en ben je al met haar naar bed geweest”

    ik kan nog de emotie voelen die er door me heen ging eerst schaamte en daarna pure haat wat een akelige man is mijn vader dacht ik als er al een greintje gevoel voor hem bij me zat was dat totaal weg

    wat volgde was een jeugd waarbij ik al snel afstand van mijn ouders nam ik gaf niet om ze voelde geen liefde voor ze en voelde me niet geliefd

    voor de buitenwereld en mijn ouders zelf waren ze echter perfecte ouders en mij vader hield me altijd voor dat ik later bij hem in de zaak kon gaan werken en de zaak kon ovenemen

    toen ik 17 was was ik nogal opstandig zat in 4 HAVO en kreeg vaak bonje met de leraren op een dag was ik school helemaal beu en nam een besluit ik stop met school en ga voor jou werken

    het vreemde was dat mij vader in tranen uitbarste de enige keer(tot voor kort) dat ik hem heb zien huilen
    maar hij kon 10 duizend bieden ik peinsde er niet over school af te maken dus ben ik bij hem gaan werken

    we hadden een vrij aardig bedrijf met een omzet van 1 miljoen gulden en toen ik erbij kwam ben ik na 2 jaar de inkoop al gaan doen en deed behoorlijk mijn best goed ik was 17 jaar dus maakte geen dagen van 10 uur maar het ging goed ons bedrijf groeide en groeide en er waren nog wel conflicten maar niet dusdanig dat het echt problemen opleverde ik deed mijn werk goed dus hij had nix te klagen

    de jaren verstreken ik had wat ongeluk in de liefde(was teveel op zoek denk ik) maar uitendelijk heb ik op mijn 2e een geweldige vrouw gevonden de zaak ging goed en vanaf mijn 25e werkte ik keihard mij vader ging steeds minder doen en ik deed alles mbt de de inkoop/verkoop etc en rond 2008 hadden we een omzet van 5 miljoen euro

    tot mijn 40e heb ik wel dagelijks geblowd niet als ik aan het werk was maar na mijn werk maar daar kwam ik net op tijd achter dat het niet meer ging ik ben toen gestopt en mijn vader heeft me wel gesteund al proefde ik wel behoorlijk wat onbegrip voor mijn situatie

    de band met mijn moeder was tot die tijd moeizaam maar na het stoppen met blowen heb ik ook die weer opgepakt

    eigenlijk was ik vanaf mijn 25e tot zo’n 5 jaar geleden dol op mijn vader hij gad wel zijn nukken maar ik had hem hoog zitten en vond het een goed mens en zo waren er heel veel mensen die hem een gewedlige man vonden
    charmant kon heel goed (doen alsof)hij naar je luisterde enzovoorts

    wel kreeg ik een eerste signaal hij bleek al sinds 77 een tweede vrouw te hebben eentje waarmee hij vooral bij de rijke mensen rond hing en omdat de band met mijn moeder toen ik dat ontdekte erg slecht was heb ik die zelfs een kans gegeven maar op een of andere manier trok ik het niet en toen hij echt bekende(eerste was het alleen maar een goede vriendin) dat ze een relatie hadden heb ik het contact met die vrouw verbroken
    en heb ik het er even moeilijk mee gehad

    toen kwam het eerste signaal de acountant kwam naar me toen en vertelde me dat mijn vader elk jaar zo’n 2 ton uit de kassa haalde dat niet opgaf aan de belasting en of ik dat wist

    ik was totaal van de kaart WTF dacht ik het bedrijf bleek in een veel slechtere staat dan ik ooit had kunnen denken mijn vader deed namelijk niet veel behalve de betalingen en ik dacht(we zitten echt bij een hele grote acountant) dat zit wel goed je vertrouwt je vader toch

    leuk detail was dat hij de zaak al aan mij had verkocht en het ontroerend goed op zijn naam had en de zaak op mijn naam daar sta je dan 45 en je hebt een bedrijf op je naam dat een schuld heeft

    maar goed ik dacht ik kom er wel uit met mijn vader had hem ernstig toegesproken en hij beloofde geen geld meer uit de kassa te halen en de rest zou wel opgelost worden de panden waren een stuk meer waard dan de schuld die er was

    na een jaar bleek er nog steeds 80 duizend uit de kassa te gaan toen ben ik woest geworden en heb gedreigd dat hij de kassa niet meer mocht doen dat was de eerste keer dat hij het slachtoffer rol ging spelen
    hoofd naar beneden en “alsjeblieft jongen geef me nog een kans ik zal het niet meer doen”

    we zijn een jaar verder de kassa wordt door 3 verschillende mensen gecontroleert en er is nix meer uit gegaan
    maar ineens hebben we 80 duizend minder winst

    dan denk je zou hij? nee joh dat doet hij niet toch heb ik het effe aangekaart en verrek het jaar daarna is er weer 80 duizend meer winst WTF er begon iets te dagen bij me
    ik ging meer op hem letten hoe fucking lax was hij hoe lui was hij en ja hoor gesprekken met de acountant waar ik naar een oplossing voor mijn situatie wou kijken werden door hem gefrustreerd hij werd boos ging dwingend doen etc jullie kennen het wel

    noem me dom noem me naief ik had het nog niet door maar er begon wat te dagen
    ik merkte dat hij er een zooitje van maakte ik raakte geirriteerd en maakte hem wel een aantal verwijten
    daar kon hij echt heel slecht mee omgaan dat merkte ik wel maar nog ik dacht we komen er wel uit

    de zaak is eigendom van mijn moeder maar ik heb zelfs nooit gedreigt haar te vertellen dat mijn vader al het geld met een andere vrouw aan het opmaken was ik dacht altijd mijn vader is een goed mens we komen er wel uit

    toen brak er brand uit in de zaak vreselijk problemen met de verzekering(we zijn 9 maanden verder maar er is nog nix uitbetaald) en mij vade gedroeg zich als een idiooot ging ineens met me strijden over financiele beslissingen die ik maakte riep dat ik niet de baas was en ineens zag het ik de man is een MONSTER een egoistische hufter die mij mijn moeder en mijn zus jarenlang gemanipuleerd heeft het was alsof ik een klap kreeg

    woedend was ik ik heb hem precies verteld wat ik van hem denk hem de zaak uitgegooid en moest alle zeilen bijzetten om hem niet te lijf te gaan

    daar stond hij dan handen omhoog borst naar voren ” ik heb deze zaak groot gemaakt” en gewoon beweren dat hij recht had op al die miljoenen dat ik,mijn zus en mijn moeder nu in een vreselijke situatie zitten deed hem nix hij zag alleen zichzelf als slachtoffer

    waar ik nog een heel klein beetje hoop had dat mijn zus en moeder het zouden inzien was dat snel over hij heeft mijn moeder zo gemanipuleerd dat ze woedend op mij en mijn zus is want hoed durven wij zo over onze vader te praten

    ze weet verdorie dat hij 40 jaar is vreemd gegaan maar ze vergeeft hem dat en doet akelig tegen ons

    gevolg advocaten toestanden onzekerheid
    5 jaar geleden dacht ik dat ik een mooi pensien zou hebben rond mijn 65e nu mag ik hopen dat ik uit de schulden kom voor mijn 67e en als mijn ouders het in hun bol krijgen kan het zomaar zijn dat ik zonder een cent en met een dikke schuld op straat kom te staan en ook de zaak verlies

    mijn vader is net 3 maanden naar italie geweest met jawel zijn andere vrouw
    laat ons incl mijn moeder hier in de shit zitten en zit daar lekker geld uit te geven wat hij heeft wegesluist naar zijn andere vrouw

    en mijn moeder wil dat niet geloven terwijl ze het gewoon weet

    en ik zou die man zoooooo fucking graag de waarheid zeggen maar dat kan niet want dan staan mij zus en ik( met mijn gezin) zomaar ineens op straat nu is er nog een kans dat alles redelijk goed komt en dus moet ik me inhouden ik wordt er helemaal gestoord van fucking onrecht

    dus dit was mijn verhaal ben nu bezig te verwerken dat mijn vader een narcist is heb medelijden met mijn moeder al doet die ook echt heel naar maar ook zei is een slachtoffer
    en mijn hart brak van de week toen ik oorde hoe naar ze tegen mijn zus deed die haar 20 jaar lang alles heeft gegeven elke dag belde ze haar 4x per week koffie drinken/uit eten omda ze mijn moeder zielig vond(verwaaloost door mijn vader) en nu roept mijn moeder gewoon dat ze haar haat alleen maar omdat ze zegt dat wat mijn vader heeft gedaan niet ok is

    pff ik weet de wereld is best een mooie plaats waar een heleboel mooie dingen gebeuren het si allen zo jammer dat er ook zulke hufters als mijn vader rondlopen

    Reply
      Terèse - september 16, 2017

      Mijn vader heeft hetzelfde gedaan met mijn broer. Toen mijn broer een punt achter de samenwerking zette , maakte mijn vader zijn machines onklaar, belde de bank en vertelde nare dingen over hem, zodat de financiering opgezegd werd. ook had mijn broer kogelgaten in zijn audi bumper. Niemand geloofde hem. omdat mijn moeder verloskundige was en veel met de politie samenwerkte, geloofde men hun. De recherche was een onderzoek gestart omdat mijn vader beweerde dat mijn broer Christel A. zou hebben vermoord. Broer werd suicidaal. Mijn moeder heeft altijd het geld verdiend, mijn vader zoop. Verdiende weinig, mijn moeder huilde. Tegen de buitenwereld zei ze dat ik een rotmeid was en zo geloofde niemand mijn verhalen over mijn vader.

      Nu is zijn vriendin overleden. Die 90 jarige vader van mij heeft alleen AOW en een woonwagenkampbewoner die voor 250,- de werkplaats huurt. De dochter van zijn overleden vriendin beheert zijn pasje, en staat in zijn levenstestament. Aan mij wordt gevraagd het huis schoon te maken, de helft van de rekening reparatie dak te betalen: 8.000,- . Moet ook nog geverfd, weer 5.000 . Ik kan het niet meer opbrengen om er heen te gaan en word gelukkig niet meer super onrustig van deze man.

      Als ik jou was zorgde ik voor mezelf: voor je gezin, en ook voor je financiën, want dat kun je, want eigenlijk heb je altijd met weinig genoegen genomen. Neem afstand van je ouders, je zus zal zelf de stap moeten zetten. Zorg dat jullie samen met jullie partners en kinderen goed zorgen, die anderen hebben voorlopig even genoeg gehad.

      Reply
      Sarah - december 20, 2017

      Wat een in- en in triest verhaal.. Heb ontzettend veel bewondering voor jouw ongelooflijke doortastendheid en kracht. Je vader precies het tegenovergesteld van jou, z’n bloedeigen zoon. Hij heeft zich zo in de nesten gewerkt dat hij zichzelf niet meer onder ogen kan komen. Maar jij bent eerlijk mens en oprecht. The wrong shall fail and the right prevail.

      Reply
        The Instigator - maart 31, 2018

        dank je sarah voor de complimenten daar ben ik heel blij mee

        ben nu een bijna een half jaar verder en het gaat in principe prima met me
        ben nog wel soms verdrietig en zit nog in een aantal rechtzaken verwikkelt met mijn ouders
        de verzekering heeft godzijdank 4 weken geleden geschikt en mijn bedrijf heeft het jaar overleeft
        dus er zit weer wat vooruitgang in al is mijn oude dag voorziening helemaal weg

        ben soms nog wel kwaad over het onrecht wat mij is aangedaan maar goed daar moet ik mee leren leven en het gaat wel
        ik heb een geweldige vrouw en een heel leuk kind en kan daar gelukkig van genieten

        maar soms dan wordt ik ook nog wel eens kwaad op mezelf dat ik het niet eerder heb gezien
        dat de man als een patser door het leven ging en met geld liep te smijten
        terwijl de zaak al op mijn naam stond en ik juist vrij zuinig leefde ivm hem

        maar goed dan denk ik weer nee wat mijn vader heeft gedaan is het laagste van het laagste
        misbruik maken van het vertrouwen van je eigen kind dan ben je echt een slecht mens
        gister kreeg ik weer een brief van zijn advocaat en er zit totaal geen besef bij hem wat hij me heeft aangedaan dat is moeilijk te accepteren maar zal wel moeten helaas
        nogmaals dank voor je woorden ik ben er oprecht blij mee

        Reply
      Just Ride - februari 5, 2018

      Beste ultieme narcist

      Vraag jij jezelf nooit af..hoe het zou zijn geweest als jij jouw eigen pad/loopbaan had gekozen ipv de onderneming en macht van je vader? Daar heb ik nl voor gekozen met 20 jarige leeftijd! Ben nu 44j!

      Probeer het los te laten daar jij nog vol pijnlijke emoties zit en een leeftijd hebt bereikt waarin berusting belangrijker is dan de negatieve beleving van het verleden!

      Ik wens jou als zoon van een narcistische vader veel sterkte en helderheid toe!

      Reply
        The Instigator - maart 31, 2018

        @just ride

        honderd duizend keer ja heb ik me dat afgevraagt

        een van de keren dat ik mijn vader confronteerde wat hij me had aangedaan
        ging hij voor me staan deed zin beide handen omhoog met de handpalmen naar onder en zei

        ” ZONDER MIJ HAD JE NIET EENS EEN BAAN GEHAD”

        hoe narcistisch kan je zijn denkt hij nou echt dat ik als ik niet voor hem was gaan werken ik niet zelf een cariere had opgebouwd phoe ik fantaseer er soms over voor ik ga slapen dat ik dat gedaan had en als ik mocht kiezen ja dan zou ik het heel anders toen maar toen ik 18 was had ik nog geen idee wat voor monster die man was helaas

        Reply
    R - augustus 31, 2017

    Heel herkenbaar, alle verhalen hier! Ik ben 36 jaar met drie kinderen en waarschijnlijk ook een moeder met nps die dichtbij woont. Alhoewel ik niet alleen maar slechte herinneringen heb aan mijn jeugd! Mijn ouders doen veel voor ons (mijn broertje en ik), steunen financieel en passen op de kleinkinderen.. Maar… daarbij is dit ook een mogelijkheid om controle uit te oefenen of een beslissing te manipuleren. Het is soms zó subtiel, dat ik er zelf drie keer over na moet denken of ik nu ècht niet gek ben. Of wat ik zélf nu eigenlijk vind. Want soms ben ik dat gewoon helemaal kwijt.

    En dat is die subtiele basis; er is geen sprake van onvoorwaardelijke liefde, maar voorwaardelijke liefde; als ik me maar precies zó gedraag, als ik dit of dat zeg, die kleren aan doe, die dingen niet doe of zeg, dán vindt ze me wel lief! Dan is ze trots op me!

    Pas in de pubertijd ging ik me afzetten tegen dit keurslijf. Met als gevolg, dat ze me enórm kon kleineren waar een vriendin bij was; praten alsof je er niet bij bent bijvoorbeeld, of niet in staat bent om zelf verantwoordelijkheid te dragen of verstandige keuzes te maken. De vriendin moest maar op mij passen. Denigrerende opmerkingen tegenover andere vrienden, denigrerende opmerkingen tegen vriendjes, denigrerende opmerkingen op familiedagen of verjaardagen.. Mijn broertje ‘beter achten’. En dan als ik later vertel dat dit enorm kwetst, het afdoen met ‘het is maar een grapje’, of ‘ het is echt niet zo bedoeld’.

    Kreeg ik het bijvoorbeeld eindelijk voor elkaar om kleedgeld te krijgen, nam ze me mee uit winkelen en kocht ze een winterjas voor me die zíj mooi vond, want ik moest er niet als sloeber bijlopen. En zo manipuleerde ze vele situaties onder het mom van ‘ik geef je immers alles!’ mijn beslissingen zodat het resultaat naar haar wens was. Na 1,5 jaar heel hard schoppen kwam ik tot inkeer; het heeft geen zin. De enige oplossingen is dansen naar haar pijpen en dan maken dat je het huis uitkomt. En ondertussen blijf je twijfelen: ‘ben ík nou gek?’ Of ‘ben ik werkelijk zo slecht?’

    Nadat ik het huis uit ging, werd de relatie iets beter. Er was afstand, dus ze kon niet meer álles beïnvloeden! Maar er bleven situaties; bijvoorbeeld dat je bij een spontaan bezoekje geen reactie krijgt in de trant van; ‘wat leuk dat je er bent!’, maar; ‘heb je dát aangetrokken? Je weet toch dat ik blij wordt als je een beetje je best doet, dus waarom heb je dat niet gedaan?’ Of opmerkingen als; ‘wat zit je haar flets, je moet zeker ongesteld worden’. Of; ‘waarom draag je geen sieraden? (je weet toch dat ik dat mooi vindt). ‘Ik kom je wel even helpen met poetsen, want dat kun jij toch niet’.. ach, het zijn maar enkele voorbeelden. Dat mijn inmiddels man niet gillend is weggerend, verbaast me enorm! Want, als mijn moeder iets eiste (soms wéét je dat gewoon, zonder dat ze het zegt, dat het heibel wordt als je iets niet precies zo doet), rende ik als een gek. En soms ook niet. Ik probeerde ergens wel mijn grenzen aan te geven, maar soms was het me de ruzie gewoon niet waard.

    Want… als het ruzie is, is er maar één manier om het goed te maken; háár gelijk geven! Ik heb immers niet precies alles zo gedaan, zoals zij dat van me verwacht. En ik wéét toch, dat dat is wat ze van me verwacht! Dus waarom heb ik dat niet gedaan? (lees; hou ik soms niet genoeg van haar?) Wat ik ervan vind, is niet belangrijk. En ik heb sowieso ongelijk. Dat snap je toch.

    Ik heb inmiddels ondervonden, dat veel psychologische manipulatie en het maken van denigrerende opmerkingen voortkomt uit háár angsten, háár onzekerheden en háár gebrek aan controle. Vroeger dacht ik dat ík gek was, dat het werkelijk aan mij lag. Ik was immers egocentrisch, een trut, manipulatief en heb geen empathisch vermogen, volgens haar. Dat zijn nogal wat beschuldigingen van je moeder! Jarenlang heb ik mezelf enorm slecht gevonden, depressief en onzeker. Maar het ligt dus niet aan mij! Ik probeer het daarom nu ook zoveel mogelijk bij haar te laten. Het is háár probleem! Probeer het zo min mogelijk jouw probleem te maken!

    Soms lukt dit het beste door fysiek afstand te nemen, en als het tot een onvermijdelijke discussie komt, probeer ik zoveel mogelijk te sturen richting het opvullen van haar gevoel van ego (ik heb alles voor je over, ik hou van je) zonder daarbij teveel mezelf te verloochenen. Dit is elke keer weer een enorme uitdaging! Maar zo blijft de relatie houdbaar en groeien mijn kinderen met haar op..

    Maar het wèrkelijke gevoel van onvoorwaardelijke liefde zal ik van mijn moeder nooit krijgen en kan ik daarom ook niet echt voelen voor haar. Daarvoor heeft ze me in al die jaren teveel gekwetst.

    Reply
      R - augustus 31, 2017

      O, dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn eerste kraamtijd! Hierbij verliepen een aantal zaken ook niet volgens haar verwachting, waardoor mijn eerste maanden als moeder volledig in het teken hebben gestaan van háár teleurstelling en háár boosheid. Want indirect was het natuurlijk mijn schuld. Wat ik in die tijd allemaal voelde, daar hebben we het niet over. Nog steeds niet.

      Reply
        R - november 27, 2017

        Sjeetjemina…. ik reageer even onder jou R omdat dit het meest overeenkomt met mijn verhaal.
        Mijn man en ik zitten nu eigenlijk net in het proces van contact verbreken en alle scherven lijmen en puzzelstukjes bij mekaar krijgen.

        Mijn moeder en waarschijnlijk ook mijn stiefvader zijn narcisten.

        Mijn verhaal is eigenlijk te lang om zo even op te schrijven, maar wat ben ik blij dat ik “lotgenoten” tegenkom hier.
        Het is niet te bevatten dat iemand die van jou houdt, je komt er eigenlijk nu pas achter nu je bijna 40 bent dat deze personen niet in staat zijn om van iets of iemand te houden, je zo psychisch en fysiek zo ziek hebben gemaakt.

        Ik ben sinds 2 maanden gekapt met het contact met mijn ouders. Dit wordt niet geaccepteerd door hen. Ze intimideren ons om voor de deur te gaan staan en brullen over geleende autosleutels. Mij uitschelden, omdat mijn moeder genegeerd wordt. Mijn oudste dochter, die inmiddels door dit alles niet meer thuis kan wonen en nu dus bij haar vader woont, wordt tegen ons opgezet en als ze eventjes langs komt, is het alsof ik mijn moeder hoor praten en is alleen maar negatief. Zij komt nog wel bij opa en oma. Onze jongste mag niet meer bij mijn ouders komen. Die werd telkens bestookt met vragen over thuis, of wij nog wel van opa en oma hielden, of ik wel een goede moeder was etc etc.

        Wij proberen ons sterk te houden en eigenlijk nergens op te reageren, maar mijn god wat is dit moeilijk.

        Ik merk aan mezelf dat ik zoveel moet verwerken over vroeger. Mijn broertje en ik hebben dankzij mijn moeder, een jaar geen contact meer gehad.
        Bij hem is het lampje veel eerder gaan branden dat er iets goed mis was met zijn ouders.
        Hij was het zogenoemde zwarte schaap, maar ik was mijn moeders rechterhand, compleet aan haar overgeleverd, afhankelijk en onlosmakelijk verbonden met haar.
        Daar kom ik nu eigenlijk sinds kort achter.

        Ik hoop eigenlijk via deze weg, dit forum, mezelf beter te gaan voelen en de kracht weer op te brengen om weer een mijn eigen ik te worden..

        Liefs een andere R.

        Reply
          J - november 27, 2017

          Wat ook mooi is is dat je nu de band met je broer weer kan oppikken als hij ervoor open staat, nu jij meer inzicht hebt.

          Ik was ook (vaak) de golden child, en werd tegen m’n vader opgezet, nu kies ik voortaan zijn kant en dan zijn we een goed team. Het zwarte schaap zit het sterkst in de realiteit verankerd maar kan niets tegen de narcist beginnen, de golden child zit niet zo sterk in de realiteit verankerd en heeft daarvoor het gezelschap van het zwarte schaap nodig. Maar de golden child kan wel veel makkelijker tegenstand bieden tegen de narcist. Ik heb ook gemerkt dat wanneer je al hun truukjes benoemd en ze een alternatief geeft qua gedraging dat je de narcist dan soms nog wat kan bijleren. Geeft meer rust in de relatie dan alleen maar vechten, dat put alleen maar uit.
          Succes.

          Reply
            R - november 27, 2017

            Hoi J,
            Wat fijn te lezen dat er iemand reageert.. en zo snel !
            Het contact tussen mijn broer en mij is helemaal hersteld.. dankzij hem ben ik goed gaan nadenken.
            Onze ouders zijn onze ouders niet meer…
            we hebben heel veel besproken, gehuild en gescholden met elkaar .. hoe kunnen je eigen ouders en vooral je moeder je dit aandoen.
            Mijn broertje en ik hebben onze ouders uit ons leven verbannen met geen mogelijkheden om het terug te draaien, maar 1 iemand ben ik ook kwijt en dat is mijn oudste dochter. Die zit zo gevangen in het web van mijn ouders. Zij ziet mijn moeder als haar 2e mama. Omdat oma altijd voor haar gezorgd heeft, zo zegt mijn dochter het ( ik heb een hele lange postnatale depressie gehad en veel hulp gehad van mijn ouders ) toen ik mijn zwakke momenten had.

            Mijn moeder heeft mij, toen ik op mijn zwakst was, mij en mijn dochter volledig ingepalmd.

            Narcisten kiezen mensen uit die zwak/labiel zijn en daar maken zij misbruik van !

            Ik en ook mijn man hebben er zoveel moeite mee om te begrijpen hoe je zo jarenlang in de maling wordt genomen en je staat erbij en kijkt ernaar..
            ik raak niet uitgepraat over dit alles en merk aan mezelf dat het een soort van rouwproces is waar we in zitten.

            Ik hoop dat je deze wirwar van woorden een beetje begrijpt en nogmaals, ik vind het zo ontzettend fijn om te lezen dat wij, mijn broertje en ik, echt niet de enige zijn.. je voelt je zo verdrietig soms…

            Liefs R

            Reply
    Bart - augustus 26, 2017

    Dag iedereen,

    Ik herken veel over wat ik lees over narcistische ouders en dan zouden mijn beide ouders narcistisch zijn. Alleen twijfel ik dikwijls daarover omdat ik alleen daar in sta, ik heb alleen maar info waar ik over gelezen heb, kan en durf er met niemand over te praten.

    Wat ik herken is het volgende:
    Ze hebben altijd gelijk, bij elke discussie gingen ze altijd voluit in de tegenaanval en deden ze altijd dat ik verkeerd was.
    Ook gaven ze veel schuldgevoelens: bv als ik een paar dagen niets van mij heb laten horen dan sprak mijn moeder een boodschap in met dat kan nu toch niet he, je bent weer boos zeker. Ook als er iets niet naar haar zin was, zei ze : zie je me eigenlijk wel graag.
    Of een schuldgevoel van ik die zoveel voor u springt dit verdien ik toch niet zeker.
    Ook niet emotioneel ondersteunen: ik zit met zoveel problemen en nooit vonden ze het nodig om daarover te praten.
    Ik heb ook veel stiltebehandelingen gekregen waardoor ik mij veel opsloot op mijn kamer en dan deden ze dat ik mezelf dat aandeed, maar ik voelde me helemaal niet veilig bij hun en kon mij niet uiten zoals dat zou moeten. Ben ook veel weg gelopen van huis toen. Ik heb ook altijd last gehad van sociale angsten en nu weet ik waarvan dat komt. Ik stak altijd de schuld op mezelf , ik moet nog harder mijn best doen , het heeft nooit geholpen.
    Voor de buitenwereld zijn ze de perfecte ouders en ook mijn zussen verdedigen hun, terwijl zij zelf alle drie met hun eigen in de knoop liggen maar ik denk dat ze het gewoon niet weten dat hun ouders narcistisch zijn.
    Ook veel kritiek kreeg ik altijd subtiel en nooit helemaal afbreken zodat het zou opvallen.
    Soms een compliment maar meestal daarna een nare opmerking.
    Ik heb nu met iedereen gebroken van de familie en dat is de beste oplossing voor mezelf.
    Het is niet omdat familie is dat ik me daarom altijd slecht moet voelen.
    Ik heb het moeilijk nu om iets van mijn leven te maken, ik hoor nergens bij

    Reply
      Linda - augustus 28, 2017

      Heel erg herkenbaar. Je bent niet alleen hoor! Wij zijn gewoon beschadigd voor het leven als kinderen van dat soort mensen. Ook ik dacht altijd dat er wat aan mij mankeerde, dat hadden mijn ouders mij wijs gemaakt. Ik ben als kind ook weggelopen en heb mijn hele leven al angst van mensen. Ik raakte ook drugsverslaafd om een leegte op te vullen die zij in mij hebben achter gelaten.. Ik heb nu hulp van een psygologe. Zij wees er mij op dat hier waarschijnlijk narcisme in het spel is. Ik ben gaan lezen wat dit nou eigenlijk was, en ja hoor klassiek geval. Zoek proffesionele hulp als het kan. Je bent niet fout, zij zijn fout! Maar omdat ze het niet inzien, zul je nooit je recht bij hun krijgen. Geen contact meer is het beste.

      Reply
        Bart - augustus 28, 2017

        Ik vind het erg voor je. Je verdient vele beter! Ik heb vroeger een paar keer naar een psycholoog geweest maar hield dat nooit lang vol. Ik had teveel sociale angst om me goed uit te drukken en voelde me ook nooit begrepen. Ook bij mijn huisarts voel ik me niet veilig om over die dingen te praten. Ik heb geen vrienden maar heb wel een leuke hobby waar ik plezier aan beleef. Ben paar keer iemand tegen gekomen waar ik dan 1 of meerdere keren mee afsprak maar ze deden dan soms grof tegen mij waardoor ik geen contact meer zoek. Liever alleen dan door het leven. Ik heb weinig zin in hulp, denk niet dat het me wat zal opbrengen. Moest ik nog met mijn familie omgaan was het erger dus nu zonder dat contact ben ik er al een stuk op voor uit gegaan.

        Reply
      Tamara - september 19, 2017

      Ik moet ook mijn verhaal kwijt
      Ik zie nu in dat ik het alleen niet red, ik probeer sterk te zijn maar het is op, ik ben helemaal leeg. Ik heb sinds januari dit jaar het contact met mijn moeder verbroken, en dat voelde goed, maar het blijft een achtbaan van emoties, bepaalde dagen zijn zwaar. Ik zou graag meer willen maar het komt nu niet uit me handen, ik ben geblokt

      Reply
        Tony Cleppe - november 19, 2017

        Hey Tamara,
        Wat is jouw verhaal? Ik heb deze week ontdekt dat men pa een verborgen narcist is, ik weet het nu eindelijk waarom men leven zo een puinhoop is, omdat ik door zo ern persoonlijkheid opgevoed ben, pfff, en nu? Ik weet het niet goed, grt Tony

        Reply
        Karin - november 22, 2017

        Ik ben ook op kan er niet meer tegen bij elk gesprek met mijn moeder frustreerd ze me keer op keer
        Ze doet dit niet bij m’n siblings want die hebben haar al een tijdje afstand gegeven
        Als ik luchtig en koel reageer stuurt ze me filmpjes over hoe goed je zijn voor je moeder blabla met andere woorden je haat nog gestraft worden
        Dit is precies wat ze wilt mij frustreren
        Heb zo lang verhaal hierover
        Ze moet mij altijd hebben omdat ik nu pas afstand neem
        Ik heb het licht gezien ze is nu ook door mij ontmaskerd
        Ooh ik ga er kapot aan hoe ze me behandeld
        Altijd maar schuldgevoel aanpraten hoe zielig ze is hoeveel pijn ze heeft en ik mezelf wel tegen kom, als ik niet op in ga en koel reageer stuurs ze dit!!! En ooh ja ik ben online en ap niet met haar hoe durf ik!!!
        Ik kan het contact niet verbreken dat is in ons geloof uit den boze en daar maakt ze misbruik van
        De jaloezie als ik alleen een dagje wegga met m’n man of hoe ze mijn dochter probeerde te claimen
        Is ju gelukkig afgekapt maar helaas probeert ze het nu op deze manier
        Lotgenoten help wat moet ik doen
        Ik reageer niet op haar filmpjes nu maar ze gaat me zeker weten weer bellen of iets
        Niet opnemen is ook geen optie

        Reply
          J - november 22, 2017

          1) Misschen brutaal van mij om te zeggen, maar zoals ik het lees, schrijft jou geloof dus eigenlijk voor dat je niet voor jezelf op mag komen. Bij mij gaan dan alarmen af…

          2) Mijn moeder (een verborgen narcist, waarschijnlijk die van jou ook, het eeuwige slachtoffer) heeft weinig besef van wat ze doet, en kent geen alternatieven voor haar gedrag, maar ik kan haar wel heropvoeden heb ik sinds kort geleerd. Nadat ik zelf sociale vaardigheden heb aangeleerd, probeer ik haar op alternatieven te wijzen. Bijvoorbeeld als ik de silent treatment krijg, dan zeg ik, ik kan niet gissen wat er in je om gaat, dat zal je toch echt hardop moeten zeggen, ik kan je gedachten namelijk niet lezen. (dat verwachten ze namelijk wel vaak). En dan praat ze, en is de spanning voor mij weer uit de lucht. Wie weet kan je er wat mee. Sterkte iig met deze lastige situatie!

          Reply
            Karin - november 23, 2017

            Dag j
            Het is niet brutaal hoor wat je zegt want ik snap jouw gevoel en en reactie
            En idd in heen enkel geloof mag je zo misbruikt worden maar ze misbruikt het wel en daar kan ik heel slecht tegen
            Zie maar tegen een narcist te zeggen dat het niet zo is
            Volgens mijn moeder mag zei alles flikken zeggen want zei heeft ons gebaard
            Dat segt ze ook alleen tegen mij hoor want tegen mijn andere siblings zou ze niet durven
            Ik ben de laatse die haar ontmaskerd heeft dus ze ze weet geen uitweg
            En neemt wraak door alle manieren mij te raken
            Er gaat een dag komen dat het me niks meer doet, en zelfs die krokodillen tranen mij een zeg zulken zijn maar oooh wat weet zei goed om mij te raken zeg
            Ze gebruikt van alkes en nog wat
            Pijn willen doen jaloers willen maken
            Ik geb zelf 3 kinderen en het kan me niet voorstellen om 1 van m’n kindeedn expres pijn te willen doen of jaloers te maken. Zei gaat gewoon bewust te werk
            Jaloers maken met mijn siblings die haar links hefbbdn laten liggen en zei over ze klaagde bij mij en ik haar grooste want dacht dat ze oprecht pijn door ze had totdat……… ik haar heb ontmaskerd
            Door haar heb ik contact met mijn siblings verbroken niet wetende dat zei achter mijn rug dingen over mij verzon en ik maar niet snapte dat mijn siblings mij niet moette
            Het is nu duidelijk ja
            Leugens verspreiden en zei ervan genoot !
            Tot mijn uiterst Bennink geannuleerd om het naar haar zin te maken mij ook financieel uitkleedde omdat se mij voor de gek hield dat ze slecht had.
            Profiteren van mij terwijl ik zelf ook niet breed had. En nog steeds was het de dochter van die en die doet dat voor de moeder en koopt dat en wat ik deed of kocht was niet goed genoeg. Zo probeerde ze me te manupileren en ik maar naar erkenning zoeken die ik maar niet kreeg
            Mijn vader gaf mij die etkennkg wel en gaf mij altijd het gevoel dar ik het goed deed en trots op me was. Op het moment dat ik wat voor hem deed knuffelde hij me en bedankten hij me terwijl ik dat niet meer dan normaal vond, ik merkten aan het gedrag van mijn moedrr dat ze zich irriteerde als mijn vader mij bedankte
            Heb haar zelfs een keer betrapt datze hen daar op aan sprak
            De arrogantie van haar hoe durven wij onze kindregn te bedanken want dat horen ze te doen
            Ze heeft mij ook proberen m manupileren over mijn man !! Ik moest de baas spelen want mannen zijn niet te vertrouwen
            Wilde zelf zover gaan dat ze mijn overhaalde dat ik mijn schoonouders verbood te komen. En bij m’n man heel schijnheilig gaan doen . Mijn weekenden wilde bepalen , mijn vriendinnen hoe ik met m’n man om moest gaan. Als de telefoon gaat krijg ik de rilllingrn en raak in paniek
            Als ik wat plan met m’n vriendinnen moest ze mee!! Aks ik weg ga met m’n man moest ze mee anders was ze niet te genieten en negeerde mij
            Dat heb ik nu veranderd en pas niet meer in haar straatje
            Ze neemt nu wraak op mij en maskt me kapot

            Reply
        Ann - november 24, 2017

        Beste Tamara, Bart en zovelen,

        Ik ben nu 53 jaar en heb met mijn moeder gebroken. Ik zie haar 1 of 2 maal per jaar en zeker niet alleen. Heb een moeilijke jeugd achter de rug, allebei narcisten, door mijn vader altijd gekleineerd. Van mijn moeder met mondjesmaat aandacht. Naar de buitenwereld toe heel normale mensen maar thuis altijd spanningen en ik elk weekend wenen. Maar zelden mocht er iemand komen slapen, mijn vriendjes mochten niet binnen komen.
        Ik heb een zware burn-out en dito depressie(altijd met iedereen rekening gehouden!) achter de rug en daarbovenop nog een scheiding.
        Nu ik een prachtige man gevonden heb die mij enorm gelukkig maakt vind zij hem beneden haar niveau en waardigheid. Hij heeft verschillende universitaire diploma’s en is een heel waardige en gevoelig man.
        Ik heb dit lange tijd geslikt tot er bij mij iets geknakt is.
        Nu ik met haar gebroken heb voel ik mij beter. Ik moet geen vernederingen meer ondergaan, ieder keer ik belde was ik er ziek van. Ik verdien dit niet. Daarom zeg ik zelf stop!… en ik ben fier op mijn kracht.
        Ik wens jullie diezelfde kracht toe, uit de grond van mijn hart. Geen enkel kind verdient dit.

        Mijn verhaal is nog niet af, krijg dit maar in stukken gezegd…

        Reply
        Lizzi - april 22, 2018

        Hallo Tamara,
        Wat herkenbaar, ook ik heb november 2017 afscheid genomen van mijn moeder, vader, broer en zus. Ik kon niet meer anders na een leven met hen wat getekent werd door negativiteit, enfin alles wat bij narcistische ouders hoort. Ik ben nog steeds aan het helen van de breuk en denk soms wel eens of het de juiste keuze was. Maar dat is het en ik ben letterlijk in de rouw want je gaat als het ware een scheiding door. Neem het dag per dag en inderdaad zullen er dagen zijn dat je niet lekker functioneert, maar hou vast aan de gedachte dat als je het contact had behouden er nog veel meer dagen zouden zijn dat je je niet goed voelt. Ik begrijp precies wat je met dat geblokte gevoel bedoelt en dan moet je je zelf ook niet forceren, want het is geheel normaal dat je het tijd moet geven en de komende tijden UP en DOWN zullen zijn. Het komt met de tijd goed en dan zal je blij zijn dat je de kracht hebt kunnen opbrengen om afscheid te nemen!

        Reply
      Marc - september 30, 2017

      Beste Bart,
      Vertrouw je eigen gevoel. Het is goed wat je nu doet. Mensen die echt van je houden nemen de moeite om naar je te luisteren en je te begrijpen. Van jezelf houden en naar je hart luisteren is een groot kado voor jezelf en zal je heel ver brengen. Narcisten hebben geen contact met hun hart, alleen met hun verstand. Ze zijn vreselijk eenzaam, maar moeten dat echt zelf oplossen!

      Reply
        Bart - oktober 16, 2017

        Dag Marc,

        Na een tijd van geen contact te hebben gaat het beter met me. Slechte dagen worden afgewisseld met goede. Ik krijg meer voeling met mijn medemens. Ik doe soms dingen die ik vroeger niet deed.

        Dat ik reacties krijg op mijn verhaal geeft me vertrouwen dat ik de juiste weg aan het volgen ben.

        groeten,
        Bart

        Reply
      graziella - oktober 3, 2017

      beste Bart,

      ik herken de situatie volledig, ook 2 narcistische ouders. je moet niet denken, ik hoor nergens bij, je hoort in ieder geval niet meer bij een stelletje narcisten. ik heb ook met de familie gebroken en zeker is het niet leuk, maar je het er ook geen last van, dat is veel belangrijker. ik heb zelf veel aan een paar paragnosten gehad, zij beaamden dat het narcisten waren, schetsten de situatie perfect, dat deed zo goed, maar de verwerking blijft persoonlijk.
      veel sterkte en good for you dat je gebroken hebt met die energie zuigers.

      groet
      graziella

      Reply
        Bart - oktober 16, 2017

        Dag Graziella,

        Je hebt gelijk hoor ik ben gelukkiger zonder hen. En ik kan heel goed alleen zijn dat is ook een voordeel. Het helpt me ook om andere narcisten te herkennen en ze zo uit mijn leven te houden.

        Jij ook veel sterkte!

        Groeten,
        Bart

        Reply
      J - oktober 18, 2017

      ah ja, herken het helemaal. Jij was blijkbaar de scapegoat, en misschien jou zussen de golden childs?

      Dat nergens bijhoren kun je wel opvangen door een liefdevolle partner en goede vrienden/collega’s.

      Maar ook in de wereld buiten jou familie om, lopen veel narcistische mensen of ander toxisch volk rond, maar mocht je gewone/liefdevolle mensen vinden dan ben je die gekke familie misschien wel binnen no time vergeten.

      Reply
        Bart Wildiers - oktober 18, 2017

        Ik denk het wel, al weet ik dat niet zeker. Ja idd het verbaast me hoeveel mensen ik ben tegen gekomen die narcistisch zijn of slecht voor mij.
        Ik had in het weekend nog is afgesproken met een vriend maar had een slecht gevoel tijdens het contact hoe hij met mij omging. Had ik de vorige keren ook al een beetje bij hem. Maar nu stop ik gwn het contact. Puur omdat ik me beter voel in men vel, dan kan je gwn zo een mensen niet meer toelaten. Ja hoor er zijn genoeg gewone liefdevolle mensen die er rond lopen en dat heb ik ook al mogen ondervinden. Soms maar van die korte momentjes maar zo veel betekenend voor mij.

        Reply
      Jackelien - december 7, 2017

      Hoi,
      Ik herken mzelf hier enorm in.

      Reply
      Sandra - juli 7, 2018

      Hoi, ik herken jouw verhaal. Ben er zelf ook achter dat mijn beide ouders narscist zijn. Dit heeft als gevolg dat ik nu nog steeds als volwassene echt onderuit gehaald wordt en ondanks alle prestaties die ik leven mijn moeder denkt en zegt dat ik niets kan. Ik besef me nu eindelijk dat ze zo is. De vraag rest nu alleen. Hoe verder?? Want normaal is het niet. Ik heb inmiddels als volwassene ptss en sociale angst ontwikkeld en krijg hier ook behandeling voor. Maar t blijf doorgaan en normaal is het niet.

      Reply
        J - juli 9, 2018

        hoe verder… met zo min mogelijk contact met je ouders (bijvoorbeeld eens in de 3 maanden, je hebt het gewoon druk met projecten blabla) , en zoveel mogelijk contact met gezonde mensen toelaten als dat lukt. Werkt helend. Succes!

        Reply
    ME - augustus 24, 2017

    Mijn moeder (vader is meegeplakt) en mijn zus hebben deze ziekte helaas.
    Mijn zus deed een HBO opleiding, ze werd altijd de hemel ingeprezen. Ik deed een MBO opleiding en er werd niks gezegt. Nooit een keer trots op mij, nooit een knuffel, nooit een kus, helemaal niks.
    Ik ben nu zelf 31 en sinds 2 jaar geen contact meer met mijn ouders, met mijn zus nu 5 jaar geen contact meer.
    Altijd moest ik aan hun wensen voldoen, altijd moest alles van mij af komen. Toen ik ging trouwen, rare opmerkingen maken en zeggen dat ze een prachtige gala jurk met sleep op maat liet maken (mijn zus). Nooit een keer trots op mij. Ons huis afkraken, mijn schoonouders zijn niet goed genoeg voor hun. Ze liegen als ze wat nieuw hebben gekocht over de prijs, ze gaan de prijs verdubbelen. Ze hebben altijd met de buren ruzie gehad (meerdere keren verhuisd). Ze hebben geen vrienden, ze hebben niks.
    Mijn ouders en zus hadden destijds ook vaak ruzie en ook geencontac, maar nu wel weer (voor zover ik weet). Mijn zus kan geen relaties onderhouden. Ze heeft een heel naar karakter.
    Ik heb samen met mijn man 2 kinderen, de oudste hebben ze een keer gezien, maar er kon geen knuffel af naar hem. De jongste kennen ze niet.
    Als ze vroeger belden ging het alleen maar over hun zelf, vaak belde mij vader, mijn moeder belde mij zelden, ook tijdens de zwangerschappen nooit trots geweest.
    Ik schrijf heel veel door elkaar, maar erkent zoveel uit en zoveel leed is er mij aangedaan. Waarom doen ze dit? Waarom houden ze niet van mij? Waarom waarom waarom.

    Reply
      ME - augustus 24, 2017

      Ook als ik mijn moeder later ermee confronteer dat ze ons huis heeft afgekraakt, zegt ze dat ze het niet heeft gezegd. Woorom liegen? waarom nooit een sorry tegen je dochter?
      Ik ben gelukkig zonder contact met mijn ouders en zus maar tjee het is nog steeds vol met verdriet. Gewoon dat ze mij dit aandoen. Ik weet dat ik zelf niet fout ben geweest, ja ik ben voor mijzelf opgekomen en dat heb ik ze laten weten. En laten weten voor welke partij ik stem,nou toen was het gedaan.

      Reply
        Just Ride - februari 5, 2018

        Hallo Me

        Ik begrijp je verhaal 100% maar besef je ook dat bepaalde narcistische trekjes toch door ons als “slachtoffers” in dit verhaal ook voorkomen? Dat heb ik pas geleerd vandaag en ontdekt na alle verhalen gelezen te hebben! Geweldig..mijn lotgenoten bestaan dacht ik meteen best erg!

        Het huis en de opleiding (eis) had ik precies het zelfde …een negatieve reactie en ik ontvlamde van binnen want ik had mij bewezen na al die jaren en geknokt met lagere opleiding! Achteraf gezien dacht ik..mijn huis is gewoon mooier en dat ik blij en gelukkig voor mezelf moest zijn!

        De ontkenning en zelfs leugens over feiten die in het verleden hebben plaats gevonden… die wij tot op de detail onthouden hebben is ook bizar te noemen! Iets wat ook zeer markant vindt is dat wij ook een verwachtingspatroon hadden die hoopvol was maar niet reëel waardoor je nog meer gekwetst werd in je eer en geweten die aangetast is omdat wij wel de waarheid en rechtvaardigheidsgevoel hoog in t vaandel dragen! (Ondenkbaar bij een narcist)

        Nu is de vraag…is het waard om zonder familie of contact verder te gaan daar jij duidelijk pijn hebt in je verhaal en er geen normaal of oppervlakkig contact meer mogelijk is ??

        Ook de negatieve rol van je zus (golden child) begrijp ik niet! 5 jaar geen contact is erg lang en een behoorlijke hindernis die elke dag alleen maar hoger wordt!

        Mijn advies luidt:
        Probeer nog oppervlakkig contact te onderhouden met je ouders..het blijven onze ouders uiteindelijk! Je wilt niet opgebeld worden met de mededeling dat zij er niet meer zijn…dit kan jou nog dieper in een dal brengen dan jij nu al zit! Wat je zus betreft merk ik weinig liefde tussen jullie wat uit jouw verhaal te concluderen is. Dit herstel kan moeilijker zijn maar ik hoop dat je je eigen emoties kunt beheersen en een oplossing vindt waarin jij je het prettigst voelt! Samen een oplossing vinden…lukt het niet? Heb je het wel nog 1x geprobeerd voordat je het negatieve levensboek dicht gooit! Verwerking en berusting zal gemakkelijker verlopen

        Wat de uitkomst ook is….

        Sterkte en heel veel succes!

        Grtjes
        De zoon van een narcistische vader.

        Reply
      Marielle - augustus 25, 2017

      Ik ben inmiddels 45 jaar en mijn moeder is nu 62 jaar (erg jong)! Ik heb mijn vader nooit gekend en ik ben tot mijn 12de opgegroeid bij opa en oma! Daarna ging ik bij mijn moeder wonen! Mijn leven veranderde vanaf dat moment compleet! Alles moest in dienst staan van de wensen en eisen van onze “koningin”: mijn moeder! De enige communicatie die er was waren haar wensen! Er werd niet normaal gesproken, bijv: hoe was t op school! Alle aandacht moet naar haar gaan! Hoe ik me voel of wat ik te vertellen heb is niet interessant! De buitenwereld is pas belangrijk!! Dus ik heb me altijd aangepast, in de hoop dat ik daarom wat liefde zou krijgen! Dat is nooit gebeurt: de illusie van een kind met een narcistische ouder!! Tot op de dag van vandaag wordt ik getreiterd met haat zgn ongenoegen hoe ik mijn gezin draaiende hou, terwijl ze zelf NOOIT enigszins heeft geïnvesteerd in mijn geluk! Dit besef ik me nu pas: nu ik in een vette depressie zit! Het is verschrikkelijk om zon moeder te hebben: er is gewoon weg geen liefde van te behalen! Je wordt zelf wel helemaal uitgemolken en als daar niets voor terugkomt, is dat een heel onehaagelijk gevoel! Tot op de dag teistert me dit gevoel nog steeds!!

      Reply
        amber - september 15, 2017

        Ook ik heb een narcistische moeder gehad dat besef ik nu pas. Nadat ik in een narcistische relatie was geland.Doot mijn mislukte relatie ben ik erachter gekomen waarom ik zulke mannen aantrok.Dat was al een overwinning voor me.Ik begreep het helemaal ,toen ben ik gaan relativeren.Mijn ex bracht me naar mijn jeugdtrauma.Dan verder gegraven in mezelf en kwam tot de conclusie dat me moeder het zo deed waarschijnlijk omdat ze ook zo opgevoed was .Alles was voor mij heel pijnlijk maar ik had me een ding voorgenomen ik blijf niet hangen in slachtofferrol. Het is gebeurt en idd beschadigd maar de liefde die ik gemist heb geef ik nu mezelf ik heb mijn grenzen leren aangeven ik heb zoveel eruit gehaald wat een positief mens van me maakt en tuurlijk zijn er momenten dat het minder is maar ik denk altijd ik ben ze dankbaar omdat ik geboren ben en gek genoeg ben ik ook dankbaar voor mijn ex hij maakte me bewust door zijn narcisme wat mijn trauma was.Het waarom heb ik begrepen.Nu kan ik alleen voorwaarts en dat wil ik ook .Mijn moeder is overleden.Maar 1 ding heb ik ook geleerd als er een narcist je pad kruist aarzel niet en maak dat je wegkomt.!!

        Reply
          Jacqueline - december 12, 2017

          Beste Amber,
          Jouw verhaal komt het meeste overeen met mijn verhaal. Ook ik heb na een veel te lange relatie met een narcistische man beseft wat er aan de hand was en besloten dit nooit meer te laten gebeuren en uit de slachtofferrol te stappen.
          Door alles wat gebeurd is ben ik nu een hele sterke en positieve vrouw die goed voor zichzelf kan zorgen.
          Maar… ik merk dat ik nog steeds muren optrok in een relatie met een hele lieve man, op momenten dat hij me niet kon geven wat ik nodig had. Ik had immers van jongs af aan geleerd dat ik het beste voor mezelf kon zorgen en “toch niemand nodig had”. Wanneer andere vrouwen zijn aandacht kregen of wanneer hij zelf in een dip zat ging bij mij de switch om verwijderde ik me emotioneel van hem. Ik heb een aantal jaren erg van deze relatie kunnen genieten, maar door vele kleine en grotere incidenten zoals ik boven beschrijf, is deze relatie nu beeindigd. Ikdenk dat dit uiteindelijk wel goed is, en dat ik een sterkere man nodig heb en geloof dat ik die heus wel zal tegenkomen, maar ik ben wel bang dat overgave en volledig vertrouwen in een ander altijd moeilijk zal blijven.
          Ik wil daar vanaf en ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
          Dit intens Besluiten is denk ik niet voldoende.
          Jij, of iemand anders hier enig idee?

          Voor alle andere mensen hierboven: dank voor het delen van jullie verhaal. Het is heel triest maar toch fijn om te merken dat ik niet de enige ben. Afstand van nog levende ouders is écht het beste. Mijn moeder is gelukkig dood en inmiddels heb ik haar kunnen vergeven omdat haat tegen haar uiteindelijk alleen mezelf vergiftigde.
          Belangrijk is om op jezelf te vertrouwen. Je bent wél mooi en de moeite waard om van te houden!
          Dikke knuffel en veel sterkte voor iedereen.

          Reply
            B - maart 3, 2018

            Ha Jacqueline,

            Je vraagt om advies. Ik ben 31 heb ouders waarbij mijn moeder in zo een relatie zit. Mijn vader is nu al een paar jaar in therapie en zij zijn beide sterker aan het woeden, wat mogelijk een hoop oplost. Maar herken bij mij ook dat ik het lastig vind om een balans te vinden tussen volledige overgave/afhankelijkheid en juist die sterke ik kan het zelf wel mentaliteit in relaties. Maar door exen, therapie, vrienden, natuur, mooie dingen heb ik vertrouwen gekregen in dat het goedkomt.

            Je schrijft zelf al dat het belangrijk is van jezelf te houden. Maar ook kwetsbaar durven zijn. En als ik je zo hoor ben je juist super opweg. Heb vertrouwen en die gezonde relatie komt voor ons wel. Dank voor het delen!

            Reply