Ik heb eindelijk mijn rust terug

Sinds enkele maanden is mijn relatie van 3,5 jaar verbroken. Na een tijdje kwam ik er pas achter dat er iets niet oke was.

De eerst tijd van de relatie werd ik overladen met liefde en complimenten. Ik was de ware, wou trouwen, kinderen en was perfect. Hij hield van vakanties, net als ik.

Ik vertelde hem alles uit mijn verleden. Oa dat ik vroeger vaak gepest werd. Hij was voor alles een luisterend oor en steunde me.

Zogenaamd grappig

Alles wat hij zei was altijd op een “grappige” manier bedoeld:

• “Je moet mijn brood blijven smeren, anders ga ik bij je weg.”
• “Je moet je best doen op je werk, ik wil me niet voor je schamen.”
• “Wil je een foto van mij alleen maken, voor het geval het uit gaat”
• “Je hebt een groot voorhoofd en platvoeten”

Dat hij knapper dan ik was, en nog zoveel meer.

Ik merkte ook dat hij zichzelf perfect vond en andere mensen vaak afzeikte om hun werk of uiterlijk. Ook loog hij gemakkelijk over kleine dingen tegenover mij en anderen.

Na een tijdje werd hij overal erg makkelijk in en had het idee dat ik er vaak alleen voor stond. Na 2x iets te vragen was het volgens hem zeuren. Er werd vaak gezegd: “Hou je bek”, “Wat een k#tverhaal”, “Je praat te langzaam”, “Je moet sneller antwoord geven”.

Ook kreeg ik een stuk minder liefde en waardering en begon aan mezelf te twijfelen of ik het nog wel goed deed. Ik probeerde meer m’n best te doen en kreeg een gejaagd gevoel.

En schoonfamilie begon zich erin te mengen. Er kwam steeds meer frustratie. Ik pikte zijn kleinerende woorden niet meer en moest volgens hem hulp zoeken en aan de medicatie om rustig te blijven.

Daarnaast kreeg ik vaak de schuld van dingen, ook waar ik niks aan kon doen. O.a. dat hij kaal werd door mij zei hij.

Al die jaren had meneer vaak last van hoofdpijn en was vaak moe. Hierdoor wilde hij dan niet weg of hij wilde slapen. Hier kreeg ik ook de schuld van.

Ook in bed gebeurde er niets meer. Daar werd ik onzeker van. Als ik hierom verdrietig was dan stelde ik me aan volgens hem. Hij zei dat ik slachtoffertje speelde en ging gewoon slapen, zoals altijd.

Hij wilde geen seks omdat hij bang was dat ik zwanger zou worden. Ook kwetste hij me met dingen uit het verleden. Hij schold me uit, haalde oude koeien uit de sloot, dreigde het uit te maken of om mijn moeder te bellen.

Constant jennen

Ik heb mijn ex ooit 1x een klap gegeven omdat dit met mijn verleden te maken had (100x sorry gezegd), maar als we in het vervolg woorden hadden jende hij: “Sla me dan, dat doe je toch altijd.”

Het constant jennen. Wanneer ik ‘stop, ophouden’ zei, ging hij door. Hierdoor zijn meer ruzies ontstaan. Hij schopte me meerdere keren van bed. Kneep mijn keel dicht en drukte een kussen op m’n hoofd. En wanneer ik iets terug deed zei hij gelijk: “Zie, nu doe je het alweer!” En dat allemaal omdat ik graag wat liefde wou.

Ook kwam ik erachter dat hij via facebook allemaal meiden opzocht en vervolgens ook hun foto’s likete. Hier sprak ik hem op aan, dat ik het niet leuk vond en dat het me kwetste. Waarop werd gezegd: “Ik maak ze toch niet zwanger?”

Hij zou het niet meer doen, maar ging gewoon door.. Zijn antwoord was: “Ik wil ook graag de aandacht die jij krijgt”, dat hij er jaloers op was.. En dat terwijl ik juist aandacht van hem vroeg en niet van anderen.

Ik kreeg wantrouwen en hierdoor veranderde mijn gedrag en werd ik bezitterig, wat ik normaal niet ben. Alleen wilde ik juist dat hij wat meer aan onze relatie zou werken.

Ik raakte mezelf kwijt, en wist het soms even niet meer. Ik heb meerdere malen mijn spullen gepakt om weg te gaan, maar bleef terugkomen in de hoop op verbetering.

Na een periode van ups en downs heeft hij zelf de knoop doorgehakt.

Hierna hebben we nog een paar keer afgesproken. Ik was inmiddels 4 kilo afgevallen omdat ik slecht at. Hij zei: “Je bent toch geen klein kind?” Hij tilde me op en zei: “Nu kan ik je wel optillen nu je wat kilo’s kwijt bent.”

Ook kreeg ik te horen dat zijn gevoel al minder was, en hij me aan het lijntje hield. Dat hij nooit in de ware geloofde, niet wou trouwen, en niet van vakanties hield. Dat hij er ook altijd alles aan deed om mij op de kast te jagen. En dat ik nu voelde hoe hij zich 3,5 jaar voelde.

Meneer kocht ondertussen een huis en zei: “Ik stond toch stil met jou.” En dat terwijl we al jaren op zoek waren. Maar niets beviel hem en alles was te min.

Ondanks alles wist hij nog niet goed wat hij wou en wilde bedenktijd en beloofde me na een maand te bellen.. 2 maand later, niets gehoord natuurlijk.

Ik vraag me echt af met wat voor persoon ik een relatie heb gehad. Iemand waar ik altijd alles voor deed en waar ik onwijs gek op was. Liefde maakte me blind. Zoveel leugens, zoveel nep, en met de vinger naar mij blijven wijzen. Hij wilde nooit iets doen terwijl ik juist vaak weg was, met of zonder hem.

Na maanden veel slapen heb ik eindelijk mijn rust terug.  Ik doe nu veel nieuwe dingen die ik al die tijd gelaten heb. En gebruik al die maanden ook geen medicatie meer.