Bij hem gebleven voor de kinderen

Eenmaal terechtgekomen op jullie site kon ik niet meer ophouden met lezen: 54 huwelijksjaren vielen op hun plaats.

Dagboeken vol heb ik geschreven in de hoop zo helderheid te krijgen omtrent het onbegrijpelijke gedrag van mijn ( geliefde) partner.

Ik zie mezelf nog zitten in een hoekje van de keuken, twee peuters om me heen, de hond die probeert mijn tranen weg te likken en het misselijkmakende gevoel, veroorzaakt door de absolute, onoverkoombare overtuiging dat ik nooit met deze man had moeten trouwen.

Een uur geleden is hij vertrokken, zonder dat te melden, zonder te zeggen waarheen.

Maar ’s avonds laat staat hij weer voor de deur. Geen verklaring, geen excuses, alleen een kattebelletje op mijn toilettafel dat hij zo’n spijt heeft en toch zoveel van ons houdt en dat hij dit nooit meer zal doen.

Van die briefjes had ik, als ik ze bewaard had, een aardig boekwerk kunnen uitgeven.
Alleen zou niemand het gekocht hebben: de strekking was steeds gelijk: ik bedoel het niet zo, ik heb er spijt van, ik zal het nooit meer doen.

Ik ben bij hem gebleven

Maar op die keukenvloer besloot ik ook om niet te vluchten: mijn 2 peuters waren verwekt en geboren in de verwachting dat wij hen samen een veilig, warm nest konden bieden.

Mijn conclusie was duidelijk: ik zou deze belofte aan hen in mijn eentje waar moeten maken, maar wel binnen deze relatie.
Honderden keren ben ik geconfronteerd met het feit dat dit een verkeerde beslissing was.
Misschien niet voor de kinderen, maar wel voor mijzelf.

Het was liefde, maar ook mededogen / medelijden waardoor ik er, ook toen mijn kinderen volwassen waren, niet toe kwam de relatie te verbreken.

Ik heb lanzamerhand geleerd mezelf te beschermen, mijn eigen weg te gaan, me niet te laten intimideren door ironische of kwaadaardige opmerkingen als ik iets leuks voor mezelf van plan was en hij alle aardigheid al bij voorbaat wist te torpederen.

Ik ben steeds alert geweest als ik zag hoe hij flirtte en zeker vreemd gegaan zou zijn, als ik niet met kunst- en vliegwerk het tij wist te keren.

Nooit heeft hij mij fysiek belaagd, maar psychisch heeft hij mij onvoorstelbaar beschadigd.

Echt nog nooit hebben wij een inhoudelijk gesprek gevoerd. Conversaties gaan over het weer, wat eten we vandaag en over zijn geweldige prestaties.

Hij is musicus en al mij hele leven roep ik dat ik niet jaloers op hem ben ( ben ik ook niet!), maar dat de rollen nu eenmaal zo verdeeld zijn dat hij op het podium het applaus in ontvangst neemt en dat ik me heel prettig voel in de zaal en van ganser harte voor hem applaudisseer.

Liegen

Het allerergst is zijn dwangmatig liegen. Letterlijk over alles. Alles wordt zo voorgesteld als hij het het liefst zou zien. Tegenspreken helpt niet: de leugen is zijn werkelijkheid en hij wordt heel boos als ik probeer dat te ontmaskeren. Dat doe ik dus ook maar niet meer.

Mijn tactiek: alles onuitgesproken in twijfel trekken tot het tegendeel is bewezen.

Lastig is als ik in gezelschap geconfronteerd wordt met fantasieverhalen. Zet ik hem voor gek door de waarheid te vertellen? Ach nee, hij is met deze absoluut onverbeterbare eigenschap eigenlijk zo zwak, zo kwetsbaar.

Eenrichtingsverkeer

Ik heb geleerd om niets van mijn partner te verwachten wat er gewoon niet in zit: inlevingsvermogen, bezorgdheid, enthousiasme over wie ik ben, lof over mijn eigenschappen of vaardigheden. Wat betreft complimenten of waardering is het eenrichtingsverkeer, dat is nooit anders geweest.

Ik weet dat hij t.o. anderen wel over mij opschept, maar dat is uiteraard ter vermeerdering van zijn eigen glorie.

Een anecdote ter illustratie: ik ben zelden ziek. Maar als ik een keer zeg dat ik me niet zo lekker voel en bang ben dat ik een griepje krijg, is de reactie altijd, al 53 jaar lang: ” o, wat erg, als ik het nu maar niet krijg” . En daarmee is het onderwerp gesloten. Een duidelijker aanwijzing voor NPS zou ik niet kunnen bedenken.

Gelukkig heb ik een prima eigen netwerk, waarin ik liefde, vriendschap, aandacht en waardering krijg. Een goed gevoel voor humor is trouwens ook niet te versmaden….

Eigenlijk is het toch bedroevend als je zo het vermogen mist om je in anderen te verplaatsen?

Mijn partner huilde niet toe zijn vader en moeder overleden, niet toen onze zoon na een zwaar ziekbed vorig jaar overleed, maar wel toen ik hem vorige week vroeg of hij de slaapkamers wel had gestofzuigd omdat daar nog zoveel troep lag.

Gewoon een informatieve vraag, met de toevoeging: als je er niet toe gekomen bent dan komt dat morgen wel.

En dan barst hij in snikken uit, gaat slaan met de deuren, gooit stoelen omver en weet geen woorden te vinden voor hoe hij zijn best doet en hoe dat nooit, maar dan ook nooit gewaardeerd wordt en hoe oneerlijk dat wel niet is.

Rust door erover te lezen

En nu het bijzondere: sinds ik weet dat zijn NPS de verklaring is voor zijn vaak afschuwelijk gedrag, geeft me dit in zekere zin rust.

Nee, het is niet te genezen.
Nee, het heeft geen zin hem met zij gedrag te confronteren of hem iets over mijn nieuwverworven kennis mee te delen.
Ik heb wel alle mogelijke boeken die er op dit gebied bestaan gereserveerd in de bieb.
En elk boek bevestigt mijn conclusie.

Overigens lees ik in veel uitgaven dat de genen geen rol zouden spelen bij deze stoornis.
Daar ben ik het niet mee eens: ook de moeder en zus van mijn partner hebben / hadden overduidelijk deze stoornis.

Het voelt goed om voor het eerst van mijn leven hier iets over te delen.