10 jaar in de ban van de nps van mijn partner

Na een echtscheiding leerde ik een man kennen die me heel lief, joviaal en charmant leek.
Achteraf bleek hij heel kapitaalkrachtig te zijn, iets wat ik niet op voorhand wist.
Hij was dat moment eveneens in een echtscheiding verwikkeld.

De periode dat ik hem leerde kennen woonde ik alleen.
Hij drong erop aan bij hem te komen wonen, maar ik wou daar nog eens over nadenken. Vooral ook omdat ik dan 157 km verder moest gaan wonen.
Hij had moeite om dit te aanvaarden en haalde al zijn charmes boven om me te overtuigen toch die stap te zetten. Hij deed zelfs letterlijk een knieval.

Eénmaal die stap gezet begon hij me overladen met geschenken, niks mocht ik te kort komen. Maar na een paar maanden begon de ellende. Het begon nadat ik bij hem gedomicilieerd stond.

De man die mij in het begin blijkbaar passioneel graag zag veranderde plots in een heel dominante man.
Stilaan begon ik te ondervinden dat hij moeilijk kon accepteren dat ik ook een eigen mening over iets had.
Het ging van kwaad naar erger.

Hij zorgde toen die tijd ook voor een oudere vrouw en hij eiste dat ik mee de zorg droeg voor haar. Zij kwam op de eerste plaats zei hij telkens.
Nadien kwam ik erachter dat ze haar testament op zijn naam had opgemaakt en hij een bungalow van haar zou erven. Wat later ook gebeurde.

Ik had ondertussen een job gevonden en in het begin vond hij dit o.k. Nadien maakte hij daar een probleem van, want dan kon hij zogezegd niet meer weg wanneer hij het wou.

Meerdere keren als ik vertrok naar mijn werk zorgde hij voor een conflict. Als ik thuiskwam opnieuw conflicten, want ik mocht of kon niet moe zijn na mijn werk.
Uiteindelijk heb ik de job moeten opgeven.

Een tijdje ging het weer goed, tot hij opnieuw begon uit te barsten en me verweet dat ik van hem profiteerde. Wat niet zo was want ik droeg bij in het huishouden.
Eéns het conflict weer over kocht hij me een handtas om het goed te maken, maar bood geen excuses aan voor hetgeen hij me had verweten.

Meer en meer kreeg ik de indruk en het gevoel dat ik met hem geen normale relatie had en hij een afstand bewaarde. Ik bleef me een vreemde voelen in zijn huis.
Er was geen warmte en gezelligheid mogelijk.
Bij ruzies probeerde ik een gesprek aan te gaan om het uit te praten op een rustige manier, maar telkens veranderde hij van onderwerp om er niet op verder te moeten gaan.

Hoe verder de relatie ging hoe erger de feiten werden.

Hij kreeg heel geregeld felle woedeaanvallen en danste dan letterlijk van woede.
Hij deed dan uitspraken die me door de grond deden zakken.
Hij keek me recht aan en riep dan: “jij hebt hier niks te zeggen. Alles is hier van mij, goed begrepen?
Ik heb geld en ik ga met u zo ver als ik het wil. Ik hoef voor u geen respect te hebben. Trouwens, alle vrouwen zijn h##ren.”

Als hij dan weer min of meer wat genormaliseerd was dan nog kon hij van die dingen zeggen die nergens op sloegen of toch kwetsend waren.
Dingen zeggen zoals: je weet als je goed kuist dat ik je dan graag zie hé.
Hij was vreselijk perfectionisch wat hygiëne betrof.
Soms als ik ’s nachts in bed lag bleef hij op en trok alle kasten open om te zien dat hij niks kon vinden wat hem niet aanstond.
Ook op handen en knieën rondkruipen in huis om te voelen of er geen stof lag op de vloer.

Ook het feit dat ik kinderen had en hij niet werd een probleem. Op den duur kon hij mijn kinderen niet meer uitstaan en waren ze ook niet meer welkom. Ik moest in het geheim afspreken met mijn kinderen.
Als hij me betrapte dat ik toch contact had met mijn kinderen dan wou hij soms 14 dagen niet meer spreken tegen mij, hij negeerde mij dan totaal.
Hij had bewust geen kinderen gewild en zei daar telkens over: mensen die kinderen hebben zijn onnozelaars.

Hij is landbouwer van beroep en zei telkens over zichzelf: ik ben de beste en niemand kan wat ik kan.
Ook kon hij zijn verleden niet loslaten wat zijn ex-vrouw betrof. Hij bleef haar maar verwijten en vernederen. Hij bleef bv maar vertellen dat hij haar op een dag nog zou om het leven brengen omdat ze hem verlaten had.

Ook bij zijn echtscheiding had hij zijn ex-vrouw enorm bedreigd om haar te doen tekenen dat ze met minder zou akkoord gaan.
Hij was daar fier op en zei: als je niet bedreigt heb je niks in dit leven. Mijn ex-vrouw kon soms uren aan tafel staan wenen zei hij dan terwijl ze niks kon antwoorden als ik haar aanpakte.

Aan mensen die hij goed kende zij hij dan soms dat ik thuis niks te zeggen had en als diezelfde mensen hulp nodig hadden zei hij dat ik dit wel ging doen voor hen en dat het niet van willen doen was maar van moeten.

Ook begon hij vreemd te gaan. Ik lag thuis in bed en hij had afgesproken met een vrouw die hij had leren kennen. Hij had het recht dat te doen beweerde hij want hij was met mij niet getrouwd. Opeens was die bewuste vrouw niet goed genoeg meer voor hem omdat hij ondervonden had dat ze een sterk karakter had. Nadien zei hij dan dat hij voor mij koos en streed hij ook af dat hij met haar iets had. Nochtans, de berichten in zijn gsm bewezen alles dat er wel effectief iets was.

De feiten bleven maar escaleren en ik nam het besluit naar een psychiater te gaan om mijn verhaal te doen en met de vraag hoe ik me hem kon omgaan.
Het enige wat die dokter mij aanraadde was: verlaat die man want de situatie kan uit de hand lopen en gevaarlijk worden. Geef hem niet het gevoel dat je hem niet kan missen want dan zal hij telkens een stap verder gaan met u, met alle gevolgen van dien.

Die dokter had gelijk. Een tijdje heb ik het nog volgehouden maar het uiteindelijk moeten opgeven. Hij begon inderdaad steeds maar verder gaan in zijn stoutigheid en ik begon meer en meer tranen te laten. Op den duur begon ik zelfs aan mezelf te twijfelen. Zelfs één keer had ik suïcidale gedachten.

Later heb ik vernomen dat ook zijn ex-vrouw en zijn eigen vader een zelfmoordpoging achter de rug hadden door zijn toedoen.

Nu, 2 jaar geleden ben ik weggebleven bij hem. Enerzijds een grote opluchting, maar het houdt me nog altijd bezig. Vooral omdat ik me zo onrechtvaardig behandeld voel, zoveel keer ben vernederd geweest en me daar nooit heb kunnen tegen verdedigen.

8 jaar heb ik gevochten voor een relatie, voor een man die ik doodgraag zag en ik telkens maar dacht dat alles wel eens zou beteren.
Nu heb ik dagen dat ik vol zelfvertrouwen zit, maar ook nog meerdere dagen dat ik het er nog heel moeilijk mee heb.
Ik kan alleen maar hopen dat het ooit eens zal slijten en ik weer plezier kan vinden in het leven als voor die relatie.